Οταν επιασα δουλεια στο METROPOLIS ηταν αρχες της δεκαετιας του '90. Αρτι αφιχθεις απο αλλο μεγαλο δισκοπωλειο της εποχης, δεν δυσκολευτηκα να προσαρμοστω δεδομενου της συναφειας του χωρου.
Εμεινα στο METROPOLIS μεχρι το 2004 οπου και οι δρομοι μας χωρισαν. Σ' ολο αυτο το διαστημα υπηρξα αυτοπτης μαρτυς της γιγαντωσης και της τελικα ολοκληρωτικης επικρατησης της εν λογω αλυσιδας στο χωρο.Οπως αναφερω και στον τιτλο του κειμενου ηταν αναποφευκτο οτι και αυτη η αυτοκρατορια θα ζουσε καποια στιγμη και την πτωση της.
Ομως το ζητημα δεν ειναι αν κατι θα καταρρευσει αλλα το πως και το ποτε.
Μεσα σε λιγοτερο απο τρια χρονια ο παλαι ποτε μονοπωλιακος - σχεδον - κολοσσος εχει συρρικνωθει σε απιστευτο βαθμο και δυστυχως δεν φαινεται πουθενα ελπιδα ανακαμψης.
Για καποιον εκτος χωρου, οι υποψιες του θα στρεφονταν σε απλες και λογικες ερμηνειες.
Υψηλη τιμη προιοντος, το ιντερνετ, η πειρατια, τα πασης φυσης περιοδικα και εφημεριδες με τις σωρηδον 'προσφορες' ειναι καποιες απ' αυτες τις ερμηνειες που θα μπορουσε να προβαλλει καποιος.
Σιγουρα ολα αυτα επαιξαν το ρολο τους, σιγουρα ολα αυτα επηρεασαν και συνεβαλλαν στην αποδυναμωση της εννοιας 'δισκαδικο'.
Ομως η πραγματικη αιτια ηταν αλλη. Και συνοψιζεται σε μια και μονο φραση.
'Οταν καποιος αναλαμβανει να διαχειριστει κατι για το οποιο δεν εχει την παραμικρη ιδεα, ειναι μαθηματικα βεβαιο οτι θ' αποτυχει'.
Ετσι συνεβη κι εδω. Εχουν πλεον απομεινει μονο 4 απο τα 12 METROPOLIS που υπηρχαν και κανεις δεν γνωριζει για ποσο θα υφιστανται κι αυτα.
Κι αυτο που μ' ενοχλει περισσοτερο απ' ολα ειναι πως ενω εγω παρακολουθω πλεον σαν θεατης αυτο το εξελισσομενο ναυαγιο, υπαρχουν εκει, ακομα, ανθρωποι που ειχαμε ξεκινησει μαζι το μεγαλο ονειρο, εγκλωβισμενοι, ανημποροι ν' αντιστρεψουν την κατασταση, περιμενοντας απλα το μοιραιο.
Σ' αυτα τα παιδια που μαζι τους περασα τα καλυτερα χρονια της ζωης μου ειναι αφιερωμενο αυτο το κειμενο με την ευχη και την ελπιδα ολα να σας πανε καλα.
Εμεινα στο METROPOLIS μεχρι το 2004 οπου και οι δρομοι μας χωρισαν. Σ' ολο αυτο το διαστημα υπηρξα αυτοπτης μαρτυς της γιγαντωσης και της τελικα ολοκληρωτικης επικρατησης της εν λογω αλυσιδας στο χωρο.Οπως αναφερω και στον τιτλο του κειμενου ηταν αναποφευκτο οτι και αυτη η αυτοκρατορια θα ζουσε καποια στιγμη και την πτωση της.
Ομως το ζητημα δεν ειναι αν κατι θα καταρρευσει αλλα το πως και το ποτε.
Μεσα σε λιγοτερο απο τρια χρονια ο παλαι ποτε μονοπωλιακος - σχεδον - κολοσσος εχει συρρικνωθει σε απιστευτο βαθμο και δυστυχως δεν φαινεται πουθενα ελπιδα ανακαμψης.
Για καποιον εκτος χωρου, οι υποψιες του θα στρεφονταν σε απλες και λογικες ερμηνειες.
Υψηλη τιμη προιοντος, το ιντερνετ, η πειρατια, τα πασης φυσης περιοδικα και εφημεριδες με τις σωρηδον 'προσφορες' ειναι καποιες απ' αυτες τις ερμηνειες που θα μπορουσε να προβαλλει καποιος.
Σιγουρα ολα αυτα επαιξαν το ρολο τους, σιγουρα ολα αυτα επηρεασαν και συνεβαλλαν στην αποδυναμωση της εννοιας 'δισκαδικο'.
Ομως η πραγματικη αιτια ηταν αλλη. Και συνοψιζεται σε μια και μονο φραση.
'Οταν καποιος αναλαμβανει να διαχειριστει κατι για το οποιο δεν εχει την παραμικρη ιδεα, ειναι μαθηματικα βεβαιο οτι θ' αποτυχει'.
Ετσι συνεβη κι εδω. Εχουν πλεον απομεινει μονο 4 απο τα 12 METROPOLIS που υπηρχαν και κανεις δεν γνωριζει για ποσο θα υφιστανται κι αυτα.
Κι αυτο που μ' ενοχλει περισσοτερο απ' ολα ειναι πως ενω εγω παρακολουθω πλεον σαν θεατης αυτο το εξελισσομενο ναυαγιο, υπαρχουν εκει, ακομα, ανθρωποι που ειχαμε ξεκινησει μαζι το μεγαλο ονειρο, εγκλωβισμενοι, ανημποροι ν' αντιστρεψουν την κατασταση, περιμενοντας απλα το μοιραιο.
Σ' αυτα τα παιδια που μαζι τους περασα τα καλυτερα χρονια της ζωης μου ειναι αφιερωμενο αυτο το κειμενο με την ευχη και την ελπιδα ολα να σας πανε καλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου