Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 

                                                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Ηπιε αλλη μια γουλια απο τον καυτο, αρωματικο της καφε κι εστιασε το βλεμμα της στο βαθος, πανω απο τις κορυφες των δεντρων. Η ηλιος ειχε αρχισει να ξεπροβαλλει διαχεοντας φως και θερμοτητα σε καθε σημειο που καταλαμβανε. Αυτη ηταν η πιο ομορφη στιγμη της μερας, ειχε φροντισει να μην χασει καμια. Για την ακριβεια, ο πρωτος πρωινος καφες με συντροφια την ανατολη του ηλιου ηταν κι αυτο που βρισκοταν στην κορυφη μιας λιστας που ακολουθουσε πιστα καθημερινα. Η λιστα αυτη περιελαμβανε μεταξυ αλλων μια βουτια στην λιμνη που υπηρχε σε μικρη αποσταση απο το οικημα, αναγνωση καποιου απο τα πολλα βιβλια που κοσμουσαν την βιβλιοθηκη της, διωρη πεζοπορια μεσα στα δαση, ενα τριωρο καθαρισμου κι ελεγχου σ'ενα ντουλαπι της σοφιτας  κι ατελειωτες ωρες σκιτσαρισματος σε βαθμο που κυριολεκτικα ξεχνιοταν. Ερασιτεχνης ηταν βεβαια στο σκιτσαρισμα, προσπαθουσε ν' αποδωσει οτι εβλεπε γυρω της στα φυλλα του μεγαλου μπλοκ της, αλλες φορες επιτυχημενα κι αλλες οχι. Ειχε ηδη δυο τετοια μπλοκ γεματα, τωρα πασχιζε να γεμισει το τριτο αλλα ειχε ακομα διαδρομη μπροστα της.

                       =====================================

Το μονο πραγμα που βρισκοταν εξω απο την καθημερινη αυτη λιστα συνεβαινε καθε Τεταρτη. Την συγκεκριμενη μερα ηταν που περιμενε την αφιξη των προμηθειων της απο την κωμοπολη του Salisbury Creek, ετσι οπως το ειχε συμφωνησει. Η συμφωνια που ειχε κανει με το καταστημα γενικων ειδων ηταν να εχει πραγματα που χρειαζοταν με παραδοση στο σπιτι γιατι η ιδια σπανια κατεβαινε στην κωμοπολη. Ο νεαρος που εφερνε την παραγγελια της επρεπε να βρισκεται καθε Τεταρτη στις 11:30 εκει, παρεδιδε, πληρωνοταν λαμβανοντας κι ενα πλουσιο φιλοδωρημα, σημειωνε τι ηθελε για την επομενη εβδομαδα κι αυτο συνεχιζοταν απροσκοπτα εδω κι εναμιση μηνα που βρισκοταν εκει. Σημερα ηταν Πεμπτη, ο νεαρος ειχε ηδη καθυστερησει μια ολοκληρη μερα και η ωρα πια ηταν αρκετα προχωρημενη για να ελπιζει εστω και σε μια αργοπορημενη αφιξη. Δεν ηταν οτι θα ξεμενε, υπηρχε επαρκεια σχεδον στα παντα, αλλου εστιαζε το προβλημα.

Η Tristessa O' Harlan ειχε μια σχεδον φανατικη σχεση με την χρονικη συνεπεια, απορροια της εργασιας της κι αυτο που συνεβαινε τωρα την ειχε εκνευρισει αφανταστα.

              ========================================

Απο την αλλη υπηρχε και το ζητημα της παντελους ελλειψης επικοινωνιας. Τηλεφωνο δεν ειχε, ειτε σταθερο στο σπιτι ειτε κινητο, τουλαχιστον οχι σ' εκεινο το μερος διαμονης. Γιατι αυτο το σπιτι δεν ηταν η κυρια κατοικια της, ηταν το καταφυγιο της, το ησυχαστηριο στο οποιο προσετρεχε οταν ενοιωθε πως η κουραση την ειχε καταβαλλει. Το σπιτι της ηταν στο Chicago, ετουτην εδω την εξοχικη αγροικια την ειχε αγορασει για τους προαναφερθεντες λογους. 

Φροντιζε να μενει μακρια απο το Salisbury γιατι το τελευταιο που χρειαζοταν ηταν ν' ανοιξει εναν κοινωνικο κυκλο που σε βαθος χρονου θα της αλλοιωνε τον προγραμματισμο της. Ελαχιστοι ηξεραν την παρουσια της στην κωμοπολη. Το κλασσικο, διαχρονικο ψεμα, που ομως παντα απεδιδε, δηθεν πως ηταν συγγραφεας και ειχε ερθει εκει για εμπνευση ενος νεου βιβλιου ειχε λειτουργησει αψογα. Για τους περισσοτερους δεν ηταν τιποτα αλλο απο μια εκκεντρικη προσωπικοτητα που ομως συνεισεφερε σημαντικα στην οικονομικη ζωη της πολης. Ολα κυλουσαν οπως ακριβως τα ηθελε, τουλαχιστον μεχρι την σημερινη μερα.

              ========================================

Εριξε μια ματια στο ρολοι τοιχου και κουνησε απογοητευμενη το κεφαλι.

-'Και τωρα τι κανουμε κυρια μου' ? αναρωτηθηκε μεγαλοφωνα. Ανοιξε παλι τον φορητο υπολογιστη της μα δεν υπηρχε καμια διαφοροποιηση. Εδω και δυο-τρεις μερες το ηδη ασθενες σημα που ειχε εμοιαζε να εχει κανει φτερα γι αλλους τοπους και πολιτειες. Δεν ηταν ζωτικης σημασιας για την ιδια, ο υπολογιστης χρειαζοταν σε συγκεκριμενες περιστασεις και αυτη δεν ηταν μια απο τουτες. Μεσω του μηχανηματος ενημερωνοταν για το κομματι της δουλειας της, την πιστοποιηση της πληρωμης της και μερικα αλλα διεκπεραιωτικα ζητηματα. Τωρα ηταν σε διακοπες, ουτε δουλεια περιμενε ουτε ειχε ν' αναμενει καποια πληρωμη. Αλλα το γεγονος πως δεν ειχε σημα σε συνδυασμο με την ελλειψη τηλεφωνων δεν της επετρεπαν να επικοινωνησει με το καταστημα στην πολη και να ρωτησει τι ακριβως συνεβαινε με την παραγγελια της. Βαθια μεσα της ηξερε πως μονο ενας τροπος ειχε απομεινει αλλα ηθελε να τον αποφυγει με καθε τροπο. 

            =========================================

Κατω απο κανονικες συνθηκες τις λιγες φορες που ειχε επισκεφθει την πολη κατεβαινε διχως κανενα μετρο προστασιας και φυσιολογικα το ιδιο επρεπε να συμβει και τωρα μα ηταν το ενστικτο της, ενα ανεξηγητο προαισθημα που την οδηγησε στην σοφιτα. Ανοιξε το μυστικο ντουλαπι κι εμεινε να κοιταει. Πηρε μια Beretta 92 FS, μερικους γεμιστηρες και κατεβηκε στο τζιπακι της. Δεν ηταν ευκολο να την κρυψει στα ρουχα που φορουσε, ετσι αποφασισε να την αφησει στο ντουλαπακι του συνοδηγου για παν ενδεχομενο. Αντικειμενικα δεν θα την χρειαζοταν αλλα αυτο που την ετρωγε να την παρει μαζι της επεμενε κι ετσι υπακουσε. 

Ανοιξε το ραδιο στον αγαπημενο της σταθμο που η αληθεια ηταν πως η μουσικη του ξενιζε σε μερη σαν κι εκεινα μα δεν τον εβρισκε πουθενα. Εκνευρισμενη στο τελος τα παρατησε.

-'Δεν ξεκινησαμε καλα' μουρμουρισε μεσα απο τα δοντια της καθως επαιρνε μια στροφη.

Λιγα λεπτα αργοτερα ειχε φτασει στο αγροκτημα του Bob Stockton, το προσπερασε αρχικα και ξαφνικα πατησε φρενο. Εκανε οπισθεν αργα και σταματησε ακριβως μπροστα.  

                    ====================================

Λογω ωρας και μονο τα αλογα του Bob επρεπε να βρισκονται στον περιφραγμενο τους χωρο και να σουλατσαρουν ελευθερα με τον ιδιοκτητη τους να παρακολουθει απο μια μερια. Ο χωρος ομως ηταν αδειος, δεν υπηρχε πουθενα σημαδι ουτε απο τ' αλογα ουτε απο τον Bob. Ηταν αλλο ενα περιεργο σημαδι πως το φυσιολογικο καδρο της καθημερινης ρουτινας ειχε αλλοιωθει μα η Tristessa ειχε να κοιταξει τις δικες της υποθεσεις. Εβαλε παλι μπροστα και σε λιγο βρισκοταν στο τμημα εκεινο του δρομου που περνουσε κυριολεκτικα μεσα απο το δασος με τα κλαδια των δεντρων να πλεκονται μεταξυ τους δημιουργωντας ετσι ενα πρασινο, σκιερο θολο. Οσες φορες και να το ειχε περασει αυτο το σημειο παντα το απολαμβανε, σημερα ομως δεν του εδινε καμμια σημασια. Αυτο παραλιγο να της στοιχισει αφου προλαβε και προσεξε την ανορθογραφια την τελευταια στιγμη δεδομενου πως ο εγκεφαλος της επεξεργαζοταν εντελως διαφορετικα πραγματα. Αλλη μια φορα προσπερασε για λιγο, φρεναρησε αποτομα, σιγουρευτηκε πως ηταν μονη στον δρομο κι εκανε και παλι οπισθεν. Κοιταξε απορημενη εξω απο το παραθυρο 

             =======================================

Η πρασιναδα στην απεναντι λωριδα ειχε παψει παραδοξως να ειναι συνεχομενη. Ενα μικρο τμημα της φαινοταν σαν να ειχε πατηθει απο κατι που εξαναγκασε τα φυτα και τους θαμνους που υπηρχαν να βρισκονται πια λυγισμενα προς τα κατω. Δεν ηταν εργο της φυσης αυτο, κατι ειχε περασει απο πανω τους με αποτελεσμα το λυγισμα και το σπασιμο. Βγηκε απο το τζιπακι της και κοιταξε τον δρομο. Δεν υπηρχαν πουθενα ιχνη απο φρεναρισμα, συνεπως αν ηταν αυτοκινητο αυτο που ειχε προκαλεσει το περιστατικο ειχε χωθει μεσα στις συσταδες διχως καθολου να κοψει ταχυτητα. Πηρε την Beretta απο το ντουλαπακι και ακολουθησε τα ιχνη της στραπατσαρισμενης πανιδας. Ειχε ολες τις αισθησεις της σ' επιφυλακη, το βλεμμα της σαρωνε ολο τον χωρο τριγυρω για καθε τι ασυνηθιστο. Οτι και να ηταν αυτο που ειχε βγει εκτος δρομου ειχε προφανως συνεχισει την τρελη πορεια του τουλαχιστον για 30 μετρα ακομα. Μετα το ειδε.

Αναγνωρισε αμεσως το φορτηγακι του νεαρου που της εφερνε τις προμηθειες να βρισκεται καρφωμενο πανω στον κορμο ενος τεραστιου δεντρου. Πλησιασε με προσοχη.

            ========================================= 

Το ακινητο, ματωμενο κεφαλι του νεαρου ηταν πεσμενο πανω στο ταμπλω του αυτοκινητου ενω υπηρχαν μεσα στην καμπινα θραυσματα απο τα γυαλια του σπασμενου παρμπριζ. Ανοιξε την πορτα του οδηγου και συντομα καταλαβε πως δεν μπορουσε πια να κανει κατι γι αυτον. Οι μικρολεπτομερειες ηταν αυτες που την επεισαν πως το ατυχημα δεν ηταν σημερινο, μαλλον ειχε συμβει την χθεσινη μερα, προφανως καθως ερχοταν να παραδωσει τις προμηθειες. Το αιμα που ειχε ξεραθει προ πολλου, το διαλυμενο ψυγειο του οχηματος που ειχε στεγνωσει τελειως οπως και τα λαδια που ειχαν γεμισει τον τοπο ολο. Αναρωτηθηκε αν ο νεαρος ηταν αγνοουμενος απο την προηγουμενη και γιατι κανεις δεν ειχε μπει στον κοπο να ψαξει να τον βρει. Σιγουρα ο σεριφης της πολης θα το γνωριζε πολυ πιο γρηγορα αλλα αυτη η απαξιωση ηταν ενα ακομα μικρο κομματι στο γενικοτερο παζλ που φαινομενικα δεν ταιριαζε. Δεν υπηρχε λογος να καθυστερει περισσοτερο, ετσι κι αλλιως δεν μπορουσε να προσφερει κατι στον ατυχο νεαρο, τωρα το επομενο βημα ηταν να παει στην πολη το συντομοτερο δυνατον και να ειδοποιησει τις τοπικες αρχες. 

          ========================================== 

Ολες αυτες οι μικροαλλαγες ειχαν χτυπησει ενα καμπανακι συναγερμου μεσα της με αποτελεσμα να δινει πλεον σημασια στο καθε τι καθως συνεχιζε την διαδρομη για την πολη. Αμαξι απο την αντιθετη μερια δεν ειχε δει απο την ωρα που ειχε ξεκινησει, αμαξι να ερχεται πισω της δεν υπηρχε. Ενοιωσε ξαφνικα το συναισθημα της απολυτης μοναξιας, σαν να ηταν η μοναδικη που υπηρχε στον δρομο. Μια αποπειρα να βρει εκ νεου τον αγαπημενο της σταθμο στεφτηκε και παλι με απολυτη αποτυχια και τα παρατησε εκνευρισμενη. Τι στο διαολο συνεβαινε ?

Τα πρωτα σπιτια της πολης φανηκαν στο βαθος αλλα δεν υπηρχε ψυχη ζωσα. Ολο το τοπιο εμοιαζε σαν μια υπεροχη, εγχρωμη φωτογραφια κι αυτη να κινειται μεσα της. Μπηκε στην πολη.

Θυμηθηκε καποιες παλιες ταινιες γουεστερν που ειχε δει με πολεις φαντασματα και η εικονα που αντικρυσε της θυμισε αυτο ακριβως. Ολα ηταν εκει εκτος απο τους κατοικους. Μετα προσεξε την λεπτομερεια. Αρκετα αυτοκινητα δεν ηταν παρκαρισμενα στις προβλεπομενες θεσεις αλλα βρισκονταν παρατημενα αναρχα σε διαφορα σημεια που δεν θα επρεπε. Αυτο ηταν μυστηριο.

                     =====================================

Διεσχισε την πολη προσεκτικα αποφευγοντας τα οχηματα που βρισκονταν διασπαρτα καθ' ολο το μηκος της διαδρομης. Οι κλεφτες ματιες που εριχνε δεν απεδωσαν καρπους, ηταν ολα εγκαταλελειμμενα λες και οι ιδιοκτητες τους ειχαν χαθει ως δια μαγειας. Εριξε μια ματια στη σταθμη της βενζινης και αποφασισε να παει μεχρι το βενζιναδικο του Sam για να γεμισει. Ισως εκει εβρισκε καποιον που να μπορουσε να της δωσει απαντησεις στις ερωτησεις που ειχε.

Οι πυροβολισμοι την αφυπνισαν αποτομα. Σταματησε ακαριαια και προσπαθησε να καταλαβει απο που ερχονταν. Ηταν σιγουρα απο μπροστα της, ισως και απο το βενζιναδικο. Ο ηχος ηταν απο επαναληπτικες καραμπινες, αγαπημενο οπλο των κατοικων σε κεινα τα μερη. Ηξερε μεσα της πως δεν ειχε αλλη επιλογη, επρεπε να παει στην πηγη των πυροβολισμων. Οχι γιατι ειχε την περιεργεια να δει ποιοι πυροβολουσαν αλλα ηταν το πρωτο σημαδι πως υπηρχε και αλλος κοσμος στο Salisbury εκτος απο κεινη. Ολες οι αισθησεις της ηταν σ' επιφυλακη και η Beretta βρεθηκε στο δεξι της χερι. Συνεχισε να πλησιαζει οσο πιο προσεκτικα μπορουσε.