Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 

                                                               ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Το ενστικτο του τον ειχε προειδοποιησει να μην ακολουθησει την Luna που μολις του ειχε κλεψει το αυτοκινητο και αποδειχτηκε περα για περα σωστο. Στην απολυτη σιγαλια που επικρατουσε ακουγε το θορυβο του κινητηρα να ξεθωριαζει προοδευτικα καθως απομακρυνοταν και μετα, εντελως αναπαντεχα, σταματησε τελειως. Κατι ειχε συμβει αλλα δεν ηξερε τι. Διχαστηκε ως προς το ποιον ν' ακολουθησει και η πλευρα που του ελεγε να παει προς τον κηρυκα κερδισε. Ειχε εξαφανιστει μεσα σε κεινον τον τεραστιο χωρο αλλα οι ανθρωποι δεν εξαφανιζονταν ετσι απλα. Καπου ηταν, καπου κρυβοταν και ο Alan, με τον Ronnie στο κατοπιν του, επιθυμουσε διακαως να τον βρει για να μαθει πως γνωριζε και απο που το ονομα του. Τα λιγοστα δευτερολεπτα που κρατησαν οι σκεψεις του ηταν αρκετα για να τον βοηθησουν αλλη μια φορα. Αυτος ο θορυβος απο κινητηρα που ακουγε μολις τωρα δεν ηταν απο την Charmin', υπηρχε καποιος ακομα εκει κοντα με μηχανοκινητο οχημα. Μπηκε μεσα στο κτιριο κι εψαξε να βρει σημειο που θα μπορουσε να κρυφτει και να μαθει ποιος ηταν ο οδηγος του αυτοκινητου. Ειδε τις σκαλες μπροστα του.

                    ====================================

Το αυτοκινητο σταματησε ακριβως εξω απο το κτιριο. Τρεις αντρες και μια γυναικα βγηκαν απ' αυτο, ο ψηλος με τα μακρια μαλλια που βαδιζε μπροστα εμοιαζε να ειναι αρχηγος.

-'Το ψαχνω εγω αυτο' ειπε η γυναικα και ετρεξε προς την εισοδο του κτιριου.

Ο αντρας εκανε νοημα στους αλλους δυο να ελεγξουν τα δυο διπλανα κτιρια κι αυτος παρεμεινε εκει με τα ματια του να σαρωνουν τα παντα. Λιγα λεπτα μετα οι δυο αντρες ειχαν βγει απρακτοι.

-'Τιποτα Zeerok Zee' ειπαν σχεδον εν χορω 'δεν υπαρχει κανενας εκει μεσα'.

Ο αντρας που ειχαν προσφωνησει Zeerok Zee δεν ανοιγοκλεισε καν τα βλεφαρα του.

-'Αν υπαρχει αλλος' εκανε η γυναικα που κι αυτη ειχε επιστρεψει μονη 'ειναι καπου αλλου'.

-'Υπαρχει Argomma, υπαρχει. Τον νοιωθω αυτη τη στιγμη να μας παρακολουθει.

-'Τι θελεις να κανουμε' ? ρωτησε η γυναικα.

Ο θηριωδης αντρας εσφιξε τις γροθιες του, τεντωσε τα χερια του και ουρλιαξε με ολη του την δυναμη, ενα ουρλιαχτο ικανο να παγωσει τις φλεβες του οποιουδηποτε. Κανεις δεν μιλησε.

                        ==================================

-'Ειναι πεζος' ειπε μολις εκτονωθηκε ο Zeerok Zee. 'Δεν γινεται να μας ξεφυγει, ειναι καπου κρυμμενος και πανικοβλητος. Τον θελω ζωντανο' προσθεσε με ψυχρη, μεταλλικη φωνη. 'Εσεις' διεταξε 'σαρωστε εξονυχιστικα τα κτιρια απ' αυτην τη πλευρα, εγω θα παω απο την αλλη. Argomma' απευθυνθηκε στη γυναικα 'μεινε εδω κι ελεγχε το μερος μηπως φανει. Καταλαβατε' ?

Δεν χρειαστηκε δευτερη κουβεντα, ολοι τσακιστηκαν να υπακουσουν στις διαταγες του. Η Argomma στηθηκε ακριβως στην εισοδο του μεγαλου κτιριου με το βλεμμα να κοιταει παντου.

Ενοιωσε μια παρουσια πισω της μα δεν τρομοκρατηθηκε. Γυρισε με ταχυτητα φιδιου ενω ενα μαχαιρι 20 εκατοστων ηταν ηδη στο χερι της και βυθιζοταν στην σαρκα αυτου που υπηρχε πισω της. Διαπιστωσε με εκπληξη και τρομο πως το μαχαιρι ειχε περασει μεσα απο το σωμα του αντρα που εστεκε πισω της. Και το δευτερο χτυπημα ηταν σαν να εσχιζε τον αερα. Οπισθοχωρησε μην μπορωντας να εξηγησει τι συνεβαινε. Ο κηρυκας αδιαφορησε για την παρουσια της, την προσπερασε και κατεβηκε αργα τις σκαλες σαν να πηγαινε μια χαλαρη βολτα.

                    ======================================

Την στιγμη που εφτανε στο επιπεδο του δρομου εξαφανιστηκε σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε. Τα ματια της Argomma γουρλωσαν αδυνατωντας να πιστεψει οτι ειχε μολις συμβει. Δεν ειχε δει λιγα με τα ματια της, πραγματα που δυσκολα θα γινονταν πιστευτα απο τον καθενα μα ετουτο εδω ηταν περα απο καθε λογικη. Σκεφτηκε να φωναξει τους υπολοιπους μα αλλαξε γνωμη. Τι να τους ελεγε ? Πως ενα φαντασμα βγηκε απο το κτιριο κι εξαφανιστηκε ? Θα την περνουσαν για τρελη, για θεοπαλαβη, ακομα και η ιδια θα πιστευε κατι τετοιο αν της το ελεγε καποιος αλλος. Οχι, οτι ειχε συμβει θα το κρατουσε μονο γι αυτην αλλα πλεον δεν ηθελε καν να στεκεται μπροστα απο εκεινο το κτιριο. Ο φοβος του ανεξηγητου ειχε φωλιασει μεσα της, το τελευταιο που χρειαζοταν ηταν να εβγαιναν κι αλλες τετοιες οπτασιες απο εκει μεσα για να κανουν τις βολτες τους. Κατεβηκε γρηγορα τα σκαλια κι ακολουθησε την αντιθετη διαδρομη απο εκεινη που φαινομενικα θ' ακολουθουσε εκεινο το πλασμα αν δεν ειχε εξαφανιστει σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε. Το πως θα το δικαιολογουσε στον Zeerok Zee θα το εβλεπε αργοτερα, τωρα ηθελε ν' απομακρυνθει.

                        =====================================

Ο αρχικος πανικος του Alan εδωσε γρηγορα την θεση του σε πιο ορθολογιστικες σκεψεις. Η εξαφνη εμφανιση του κηρυκα δεν τον αιφνιδιασε, τον παρακολουθησε καθως εβγαινε απο το κτιριο, ειδε την ματαιη αποπειρα της γυναικαρας που εστεκε φρουρος στην εισοδο για να τον σταματησει και προσπαθησε να ερμηνευσει τις κινησεις του. Οταν ειδε το υπεροχο θηλυκο να εγκαταλειπει ευσπεσμενα το κτιριο συνειδητοποιησε πως ο κηρυκας του εδινε μια διεξοδο διαφυγης που επρεπε να εκμεταλλευτει αμεσα. Σταματησε στην εισοδο και χτενισε με το βλεμμα την περιοχη τριγυρω. Το σκοταδι ειχε πεσει εξω κι αυτο ηταν ενας πολυτιμος συμμαχος στην προσπαθεια διαφυγης του. Απομακρυνθηκε γρηγορα απο την πλατεια και το ματι του επιασε το οχημα με το οποιο ειχαν ερθει οι διωκτες του. Πλησιασε με την δεουσα προσοχη και χρησιμοποιωντας το μαχαιρι του εσχισε τα δυο μπροστινα λαστιχα εξασφαλιζοντας ετσι πως δεν θα ειχε ν' ανησυχει για τυχον καταδιωξη. Τωρα επρεπε να βρει ενα μεταφορικο μεσο για ν' απομακρυνθει μαζι με τον σκυλο του το συντομοτερο δυνατον.

                       ===================================

Σταθηκε τυχερος στο πεμπτο, μια παλια Camaro με τα κλειδια στην μιζα. Με τον Ronnie διπλα του προσπαθησε να φερει στην μνημη του το χαρτη της πολης για να θυμηθει την εξοδο. 

Ηξερε πως ο θορυβος της μηχανης θα κινητοποιουσε τους διωκτες και χαμογελασε πλατια σκεφτομενος τα μουτρα τους οταν θα εβλεπαν τα σκασμενα λαστιχα. Πηρε μια στροφη και μπηκε στην ευθεια του δρομου που οδηγουσε εξω απο την πολη. Ανεπτυξε ταχυτητα και φρεναρε αποτομα. Λιγα μετρα μπροστα του στεκοταν η γυναικαρα που ηταν φρουρος στο κτιριο που ειχε κρυφτει λουσμενη στο φως των προβολεων του. Επαιξε λιγο με το γκαζι και τον συμπλεκτη θελοντας να δωσει στιγμα πως ηταν αποφασισμενος ακομα και να περασει απο πανω της αν δεν απομακρυνοταν. Η Argomma αδιαφορουσε, παρεμενε αμετακινητη.

-'Κριμα κι αμαρτια τετοια γυναικα' μονολογησε ο Alan 'αλλα το τομαρι μου αξιζει περισσοτερο' προσθεσε και χυμηξε μπροστα. Ειχαν απομεινει λιγα μετρα ακομα για να την χτυπουσε οταν η Argomma με μια βουτια στο πλαι απεφυγε τη συγκρουση ενω ο Alan χανοταν στο βαθος. 

                =======================================

-'Εφταψυχος' μουρμουρισε ο Zerok Zee που ειχε καταφτασει μαζι με τους αλλους δυο. 'Δεν ξερουμε που παει και δεν μπορουμε ν' ακολουθησουμε. Αυτο το πανουργο σκυλι μας εσκασε δυο λαστιχα. Βρειτε μεταφορικο μεσο' διεταξε τους δυο αλλους που ετρεξαν να υπακουσουν.

-'Που ηταν τελικα κρυμμενος' ? ρωτησε ο Zerok.

Η Argomma ανασηκωσε τους ωμους της.

-'Νομιζα πως απο κει που ησουν ηλεγχες ολο το μερος' εκανε ξανα ο Zerok.

-'Ετσι νομιζα κι εγω' απαντησε η Argomma 'αλλα τελικα μαλλον καναμε λαθος. Τι γινεται απο δω και περα' ? ρωτησε απορημενη. 'Τον κυνηγαμε η τον παραταμε' ?

-'Δεν ξερω ακομα. Αυτο που ξερω ειναι πως το σκουπιδι αυτο τριγυρναει εκει εξω και ειναι ζητημα χρονου να τον εντοπισω και να του δωσω ενα καλο μαθημα'.

-'Αν καταλαβα καλα κερδισε αυτον τον γυρο'.

-'Αυτον ναι' απαντησε ο Zerok 'μα εχουμε ακομα καμποσους κι αυτους δεν θα τους κερδισει'.

                    ====================================

Ειχε σταματησει να κοιταζει τους καθρεφτες σχεδον μετα απο μια ωρα απο την στιγμη που ειχε διαφυγει. Στο μυαλο του ηταν ολα ανακατεμενα. Ο μυστηριωδης κηρυκας που ουσιαστικα τον ειχε βοηθησει να διαφυγει, εκεινο το υπεροχο πλασμα που λιγο κοντεψε να παρασυρει με το αμαξι, οι υπολοιποι που τον αναζητουσαν απεγνωσμενα κι εμοιαζαν αποφασισμενοι. Για την Luna δεν μπορουσε να κανει τιποτα, δεν ηξερε τι της ειχε συμβει, που μπορει να ηταν, συνεπως ηταν αδυνατον να βοηθησει. Αυτο που επρεπε να κοιταξει ηταν πως θα τα καταφερνε ο ιδιος.

Η βροχη ξεκινησε δειλα αλλα βλεποντας πως ειχε περιθωρια για κατι πιο εντυπωσιακο αδραξε την ευκαρια. Οι υαλοκαθαριστηρες τωρα δουλευαν πυρετωδως για να του προσφερουν ουσιαστικα λιγο καθαρο οπτικο πεδιο. Ελαττωσε ταχυτητα κι εστιασε στην λευκη γραμμη στη μεση του δρομου. Αν συνεχιζε ετσι για πολυ ακομα ισως θα επρεπε να βρει καπου απαγκια, να περιμενε να φυγει αυτη η θηριωδης μπορα για να συνεχισει. Η σκεψη ομως πως οι διωκτες του μπορει να βρισκονταν ξοπισω του τον υποχρεωσαν να εγκαταλειψει αυτην τη πιθανοτητα.

                     =====================================

Λιγο η βροχη, λιγο η ολισθηροτητα του δρομου τον αναγκασαν να το περασει και να σταματησει προοδευτικα μερικα μετρα πιο κατω. Εβαλε οπισθεν και σταματησε ακριβως διπλα του. Το οχημα εμοιαζε εγκαταλελειμμενο αλλα ορθα παρκαρισμενο να μην μπλοκαρει το δρομο. Βγηκε παιρνοντας μαζι ενα φακο που ειχε βρει στο ντουλαπακι του αυτοκινητου και πλησιασε το αυτοκινητο ενω παραλληλα προσπαθουσε να προστατευθει απο την βροχη. Δεν ηταν κανενας μεσα αλλα αυτο που του κινησε την περιεργεια ηταν ο ανεπαισθητος καπνος που εβγαινε απο το καπω. Ακουμπησε το χερι του και διαπιστωσε πως ηταν ακομα ελαχιστα ζεστο, πραγμα που σημαινε πως καποιος το οδηγουσε πριν φτασει εκεινος εκει. Κοιταξε περιμετρικα του αυτοκινητου στα χορτα μηπως εβρισκε τον επιβατη αλλα ηταν ματαιος κοπος. Οποιος το ειχε αφησει τωρα μπορουσε να βρισκεται οπουδηποτε, δεν υπηρχε λογος να χανει ασκοπα τον καιρο του και μαλιστα κατω απο τετοια καταρρακτωδη βροχη. Μπηκε μεσα ξανα μουσκευοντας τα παντα κι εβαλε μπροστα πηγαινοντας οσο πιο αργα μπορουσε μηπως και διεκρινε κατι.

                      ===================================

Τα φωτα του αποκαλυψαν πως υπηρχε μια γεφυρα μπροστα του, μερικες δεκαδες μετρα μονο. Ηταν αδυνατον να δει πιο μακρια, αναρωτηθηκε αν η γεφυρα ηταν ασφαλης να την διασχισει. 

Οτι και να σκεφτοταν χαθηκε αποτομα οταν τον τυφλωσαν φωτα απο την αλλη μερια. Δεν μπορουσε να ειναι αυτοκινητο, πιθανον να ηταν φορτηγο η νταλικα. Σταματησε αναρωτωμενος τι να κανει. Σιγουρα δεν ηταν οι διωκτες του, συνεπως δεν ειχε αμεσο λογο να φοβαται. Κατεβηκε απο το αυτοκινητο και αρχισε να διασχιζει την γεφυρα αργα με τα χερια μισοσηκωμενα. Ηταν αδυνατον να διακρινει οτιδηποτε, τα εντονα φωτα και η ραγδαια βροχη δεν το επετρεπαν.

Εφτασε λιγα μετρα μακρια απο την νταλικα και σταματησε. Για λιγο δεν υπηρξε καμμια κινηση.

Μια φιγουρα ανοιξε την πορτα του οδηγου του μεγαλου οχηματος, κατεβηκε και μιλησε.

-'Μετακινησε το αυτοκινητο σου' ειπε 'μου μπλοκαρεις την εξοδο στη γεφυρα' προσθεσε.

-'Εισαι σιγουρος πως σε αντεχει' ? ρωτησε ο Alan.

-'Δεν ειναι η πρωτη φορα μικρε, ξερω τι κανω' απαντησε η φωνη γεματη αυτοπεποιθηση.