ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                                
                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1




Η κοιλαδα Αζιφ Μεντ ηταν μια χερσα, στερφα εκταση γης που με την πρωτη ματια δεν φανταζε σαν κατι το ιδιατερο. Το μεγαλυτερο τμημα της κατελαμβανε η ερημος Ινζεμ, που σαν μια υπουλη, επιδημικη ασθενεια, σιγα σιγα κατετρωγε καθε σπιθαμη γης που εβρισκε μπροστα της, μετατρεποντας την κοιλαδα σ' ενα εναλλασομενο τοπιο απο αγονους πετρωδεις ογκους και μια χρυσοκοκκινη αμμο, που την μερα σφυροκοπουσε αλυπητα ο καυτος ηλιος ενω το βραδυ μαστιγωνοταν απο τις εξαφνες ριπες ενος παγωμενου αερα που εμοιαζε να ερχεται απο το πουθενα.
Τις παλιες εποχες ενας ταξιδιωτης χρειαζοταν κοντα στις τρεις μερες για να διανυσει την Αζιφ Μεντ, αν ηταν βιαστικος μπορουσε και σε λιγοτερο. Με τις διαμορφωμενες συνθηκες θα χρειαζοταν πεντε, αρτιο εξοπλισμο, αφθονες προμηθειες σε φαγητο και νερο, μιας και το νερο ηταν πλεον ανυπαρκτο και φυσικα πολυ καλο αλογο. Αν υπολογιζε λαθος σε κατι, το τιμημα θα ηταν η ιδια η ζωη του. Βεβαια τις παλιες εποχες ο φιδοκουλουριαστος δρομος που διεσχιζε την Αζιφ Μεντ ηταν τεραστιος, ενω τωρα μετα βιας περνουσαν δυο αμαξες αντικρυστα. Οχι πως θα συνεβαινε ποτε αυτο, αφου κανεις δεν θυμοταν ποτε ειχε περασει αμαξα απο κει την τελευταια φορα και ολοι ηταν σιγουροι πως δεν θα ξαναπερνουσε.
Η ζωη που εκρυβε στα σπλαχνα της η Ινζεμ ηταν ελαχιστη και σχεδον αορατη. Τα λιγα εναπομειναντα φυτα που δεν ξεπερνουσαν σε μποι τα λιγα εκατοστα εμοιαζαν περισσοτερο με απελπισμενους προσκυνητες που ειχαν στραφει μονιμα στον ουρανο ικετευοντας για κατι το αγνωστο και ανεφικτο. Οσο για τους συνηθεις κατοικους μιας ερημου, αν υπηρχαν θα επρεπε να κρυβονται τελεια αφου οι πιθανοτητες να δει καποιος μια σαυρα, ενα σκορπιο η φιδι στα μερη εκεινα ηταν απειροελαχιστες. Ειδικα την μερα, αυτη η παντελης ελλειψη ζωης, ακομα και μ' αυτον τον καυτο ηλιο σου εφερνε ενα ανεξηγητο ριγος κι ενα περιεργο κομπο στο στομαχι.
Δεν υπηρχε νοημα στο να κοιταξει καποιος για ανθρωπινα ιχνη. Η χρυσοκοκκινη αμμος τα ειχε εξαφανισει στην καυτη αγκαλια της, θαβοντας τα κατω απο τους αναριθμητους κοκκους της.
Μια μερα αποσταση ανατολικα απο την Αζιφ Μεντ βρισκοταν η Σουχαμ, η τελευταια πολη που συναντουσε καποιος πριν κανει την αποκοτια να μπει στην Ινζεμ. Βεβαια αυτο δεν θα γινοταν ποτε οσο το φροντιζαν οι κατοικοι της πολης. Οσο παραξενο και να φαινεται αριθμουσε κοντα στις δυο χιλιαδες ψυχες και σου εδινε την εντυπωση πως ηταν μια πολη που ποτε δεν αδειαζε.
Το μεγαλο της πλεονεκτημα, οτι ηταν η τελευταια πολη πριν την Αζιφ Μεντ, ηταν αυτο που οχι μονο την κραταγε ζωντανη και πλουσια αλλα την εκανε να ειναι η υποχρεωτικη σταση καθε ταξιδιωτη η οδοιπορου. Η εξηγηση ηταν απλη.
Μολις τελειωνε η Αζιφ Μεντ ξεκιναγε το βασιλειο του Μαρακ. Ηταν απο τα πιο γνωστα, δυνατα και πλουσια βασιλεια που γνωριζε ο κοσμος τοτε. Εμποροι μπαχαρικων και ρουχων, πραματευταδες, μισθοφοροι ετοιμοι να παρεχουν υπηρεσιες στο πιο χοντρο πουγκι και καθε ενας που ηθελε να φτιαξει η να ρημαξει την ζωη του ειχε σαν απωτερο σκοπο να φτασει στην πρωτευουσα του Μαρακ, την Ζρεντ.
Ομως η διαφορα αναμεσα στην πλουσια ζωη που υποσχοταν η Ζρεντ και την Ινζεμ μπορουσε να ειναι απλα μια λαθος στροφη. Με δεδομενο οτι στα βορεια της Αζιφ Μεντ δεσποζε βλοσυρος, επικινδυνος και ουσιαστικα απροσπελαστος ο ορεινος ογκος των βουνων Νατζαρ, ο μοναδικος βατος δρομος για την Ζρεντ ηταν στα νοτια.
Τον δρομο αυτο ομως τον ηξεραν και κρατουσαν επτασφραγιστο μυστικο οι κατοικοι της Σουχαμ εξαναγκαζοντας ουσιαστικα οποιον ηθελε να κανει το συγκεκριμενο ταξιδι να πληρωσει αδρα καποιον για οδηγο. Αυτο ηταν και το πιο διαδεδομενο επαγγελμα στην Σουχαμ.
Οι μισοι κατοικοι εκαναν χρεη οδηγου και οι αλλοι μισοι φροντιζαν να παρεχουν τις υπηρεσιες τους ποικιλλοτροπως στους ξενους που αναζητουσαν την καλυτερη και φθηνοτερη λυση για να κανουν την δουλεια τους.
Στην πολη αφθονουσαν τα καπηλεια, καταγωγια στην ουσια, που σερβιραν φτηνο κρασι, μερη για φαι που ποτε δεν μαθαινες τι ηταν αυτο που σου σερβιρισαν μ' εκεινο το παραξενο χαμογελο, σημεια που μπορουσες να προμηθευτεις οτιδηποτε ηταν απαραιτητο στον εξοπλισμο για ενα τετοιο ταξιδι και πορνες που με λιγα νοσμισματα σου εδιωχναν προσωρινα την κουραση και το αγχος.
Η αληθεια ηταν πως με το περασμα του καιρου οι ντοπιοι ειχαν εξελιχθει σε στυγνους εκμεταλλευτες. Χρεωναν υπερογκα ποσα για ευτελη αντικειμενα, 'μεγαλωναν' το ταξιδι προς την Ζρεντ κανοντας ανουσιους κυκλους τα θυματα τους, ανταλλασαν κουρασμενα αλλα καλα αλογα για ψοφιμια που μετα βιας εβγαζαν την διαδρομη αλλα προσφεραν κατι που πουθενα αλλου δεν μπορουσες να βρεις. Τις ιστοριες για την Ινζεμ.
Ηταν αδιανοητο για οποιονδηποτε κατοικο της Σουχαμ να μην ηξερε να σου πει το λιγοτερο μια ντουζινα ιστοριες για την Ινζεμ. Πολλες απ' αυτες ηταν σχεδον κοινες, λιγες αλλαγες υπηρχαν στην αρχη και την μεση, λιγες προσθαφαιρεσεις τις εκαναν πιο ζουμερες και ενδιαφερουσες αλλα το τελος ηταν παντα το ενα κι αυτο.
Ποτε κανεις και για κανενα λογο, για οσα λεφτα και να του προσφεραν δεν δεχοταν να κανει την διαδρομη μεσα απο την Αζιφ Μεντ.
Πολλες απο τις ιστοριες ειχαν καποια δοση αληθειας, πραγμα που αρκετοι επισκεπτες της Σουχαμ γνωριζαν μιας και η φημη της Ινζεμ ειχε απλωθει πολυ μακρυτερα απο τα τειχη της πολης. Καποιες αλλες ηταν τοσο απιστευτες που πραγματικα αναρωτιοσουν αν αυτος που την ελεγε δεν την ειχε βγαλει αυτουσια απο το μυαλο του. Ομως με οσα ειχαν κατα καιρους ακουστει γι αυτη την περιβοητη κοιλαδα ακομα και το αδυνατο φαινοταν να εχει μια βαση λογικης.
Μεμονωμενοι ταξιδιωτες που αρνηθηκαν να πληρωσουν αυτα που τους ζητηθηκαν για να πανε στην Ζρεντ ξεκινησαν αλλα δεν εφτασαν ποτε εκει, ουτε και πισω γυρισαν.
Αμαξες φορτωμενες καλουδια απλα εξαφανιστηκαν μαζι με την συνοδεια τους.
Καποιες ιστοριες μιλουσαν για πλασματα που ζουσαν στην Ινζεμ, που σε πλησιαζαν με την μορφη δροσερου κοριτσιου αλλα μολις εφταναν κοντα μεταμορφωνονταν σε αποκρουστικα οντα, με γαμψα μαυρα απο το πηγμενο αιμα νυχια και κοφτερα κιτρινα δοντια και απομυζουσαν την ζωη απο μεσα σου μεχρι ν' ανοιγοκλεισεις τα βλεφαρα σου.
Αλλες για καποια υπογεια πολη,γεματη ξεχασμενες κατακομβες, θαμμενη κατω απο την αμμο, κατοικια βλασφημων και ανιερων οντων που την νυχτα με την μορφη πνευματων στοιχειωναν το μυαλο των οδοιπορων, κανοντας τους να βλεπουν ανομολογητα διεστραμμενα οραματα που τους οδηγουσαν στην τρελλα και τον θανατο.
Μερικες υποστηριζαν οτι ολη η κοιλαδα ηταν μερος συναξης καποιων απο αυτους που πριν σχηματιστει η γη η αρχισει ο χρονος ηταν οι αφεντες αυτου του κοσμου και τωρα, περιορισμενοι στην κοιλαδα, περιμενουν ποτε θα ερθει η ωρα της επιστροφης τους με απωτερο σκοπο την εξαφανιση της ανθρωπινης ρατσας. Λεγεται οτι βρισκονται σε κατασταση αιωνιου ληθαργου και την ησυχια τους την φυλασσουν πλασματα βγαλμενα απο την πιο αρρωστημενη φαντασια του πιο ταραγμενου νου.
Αλλοι λενε οτι καποιοι τολμηροι που προσπαθησαν να διασχισουν την Ινζεμ ελιωσαν κατω απο τον ηλιο, αλλοι οτι ο βραδυνος αερας τους τραβηξε στην παγωμενη αγκαλια του και στροβιλιζοντας τους, τους πεταξε για να γινουν κομματια εκει που το ματι κουραζεται να δει, καποιοι αλλοι υποστηριζουν οτι τους επιασαν οι Χεθελ, μια ρατσα απο σαρκοβορα πλασματα 30 εκατοστων υψους, με μικρες δερματινες φτερουγες, προσωπο και ποδια βατραχου, που προμηθευουν τροφη στον Ογκουρατ, ενα δρακο που ζει στις πιο βαθιες σπηλιες της Αζιφ Μεντ
και φυλαει το παναρχαιο μυστικο της δημιουργιας των αστεριων.
Μα η πιο εντυπωσιακη απ' ολες τις ιστοριες ειναι αυτη του Καλιντ Ελ Σαμπρι. Οχι μονο γιατι φαινεται η πιο αληθινη αλλα γιατι οι ιδιοι οι κατοικοι υποστηριζουν οτι εγινε μπροστα στα ματια των προγονων τους  και εφτασε σ' αυτους στομα με στομα.
Ο μυθος λεει οτι ο Καλιντ Ελ Σαμπρι ηταν ο πιο γενναιος και δυνατος στην εποχη του στην πολη. Αποφασισε μια μερα να μαθει τι ακριβως συνεβαινε στην Ινζεμ και μολονοτι οι αλλοι προσπαθησαν να τον μεταπεισουν, αυτος σελλωσε το πιο γρηγορο αλογο και κινησε για την ερημο. Μια μερα μετα τον ειδαν να επιστρεφει ημιθανης, σε αθλια χαλια, χωρις αλογο, χωρις μιλια και με το απλανες βλεμμα του τρελλου. Οσο κι αν προσπαθησαν να του παρουν κουβεντα αυτο κατεστη αδυνατο. Πλεον ρακενδυτος, περιδιαβαινε την πολη χωρις σκοπο και νοημα ωσπου μια μερα, στην κεντρικη πλατεια της πολης, σταθηκε στο κεντρο της, σηκωσε τα χερια ψηλα στον ουρανο και μετα απο λιγο ενα φρικαλεο πλασμα που εμοιαζε με διαφανο δρακο πεταξε απο πανω του, τον σηκωσε στον αερα μπροστα στα εντρομα ματια των υπολοιπων, τον ξεσχισε σε κομματια και εφυγε πετωντας διχως μια σταλα αιμα να πεσει στη γη.
Αυτο ηταν και το τελος οποιασδηποτε προσπαθειας εκ μερους των κατοικων για να λυσουν το μυστηριο εκεινης της καταραμενης γης.
Απο τοτε απλα περιοριστηκαν στο να εκμεταλλευτουν τις ιδανικες γι αυτους συνθηκες που ειχαν δημιουργηθει με την υπαρξη της Αζιφ Μεντ για να γινουν πλουσιοτεροι και να παραμεινουν ζωντανοι.
Αλλοιμονο α' αυτον που θα εκανε την αφελη ερωτηση 'μα πως μπορει να ειναι αληθεια ολα αυτα αφου κανενας δεν εζησε ποτε για να τα πει ?'. Οι ντοπιοι θα τον κοιτουσαν με μισο ματι και πολλες φορες θα αρνουνταν να εξυπηρετησουν καποιον που αμφισβητουσε τα λεγομενα τους. 
Ετσι, θελοντας και μη, οι ακροατες αυτων των ιστοριων περιοριζονταν στο να κουνανε καταφατικα το κεφαλι και να συμφωνουν με οσα ακουγαν.
Αντικειμενικα βεβαια, αν καποιος ξενος καθοταν ν' ακουσει ολες αυτες τις ιστοριες που αφορουσαν την ερημο Ινζεμ δυο πραγματα θα μπορουσε να κανει μετα. Η να βαλει τα γελια η να το βαλει στα ποδια.
Οι μυθοι και οι θρυλοι που εβριθαν για κεινα τα μερη αμεσως καθιστουσε απαγορευτικο το πρωτο, δεδομενου αν και οι υπερβολες η τα εμβολιμα ψεματα ηταν αρκετα και ευκολως αναγνωρισιμα, ηταν αδυνατον οντως να μην υπηρχε κατι που να βρισκεται στην κοιλαδα, ακρως επικινδυνο. που απλα να μην ανεχοταν οποιαδηποτε παρουσια στο χωρο του.
Οσο για το δευτερο.....Η σκεψη και μονο εφερε ενα πικρο χαμογελο στα χειλη της σκοτεινης μορφης που μολις και μετα βιας διακρινοταν στο καλυμμενο του προσωπο.