ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                   ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

Η μερα αντιπροσωπευε αυτο ακριβως που θα ειχε καποιος στο μυαλο του αναφερομενος στο πρωτο δεκαπενθημερο του τελευταιου μηνα του φθινοπωρου. Ειχε βρεξει τις δυο προηγουμενες μερες αρκετα εντονα με αποτελεσμα το εδαφος να ειναι βαρυ μιας και το χωμα δεν ειχε μπορεσει ν' απορροφησει ολο τον υδατινο ογκο που ειχε δεχτει στην αγκαλια του. Η δυνατη βροχοπτωση ειχε επισης σαν αποτελεσμα ν' αυξησει και τον ογκο των νερων του ποταμου Πιναρου αλλα αυτο ηταν κατι που εκεινη την χρονικη στιγμη δεν ενδιεφερε κανενα. 
Ηταν ηδη μεσημερι, στιγμες μονο πριν την εναρξη της μαχης. Στον ουρανο, βιαστικα και ανυπομονα μαυρα συννεφα, συνωστιζονταν και τσακωνονταν μεταξυ τους για το ποιο θα εχει την καλυτερη θεα της επερχομενης μαχης, καλυπτοντας συνεχως ενα ηλιο που το αναιμικο του φως ισα που εφτανε για να δωσει μια ικανοποιητικη ορατοτητα στους δυο στρατους, που εδω και καποιες ωρες βρισκονταν ο ενας απεναντι στον αλλο, διχως ομως κανεις να φαινεται οτι θα ηταν διατεθειμενος να κανει το πρωτο βημα. 
                                        ----------------------------
Ο ξενος στεκοταν στο μεσο της παραταξης του στρατου του Δαρειου, μαζι με τον Αμυντα, επικεφαλης οι δυο τους 30000 βαρια οπλισμενων Ελληνων μισθοφορων. Ηταν ουσιαστικα και το μοναδικο κομματι απο την αχανη στρατια του Δαρειου που εμοιαζαν να εχουν μια συνοχη και μια προσανατολισμενη κατευθυνση μαχης. Ομως τα ματια του ξενου ηταν εστιασμενα απο την αρχη στην δεξια πτερυγα του Αλεξανδρου, εκει που ηξερε οτι βρισκοταν ο αντικειμενικος του στοχος. Του ηταν αδιαφορο το πως θα εξελισσοταν η μαχη, ομως γνωριζε πως η αλαζονεια του Περση ηγεμονα και η επιμονη του να παραταξει τον στρατο του αναμεσα στον κολπο της Ισσου και του βουνου Ακμανου, σε μια στενη πεδιαδα, σαφως διευκολυνε τον Αλεξανδρο και εν μερει αχρηστευε ενα μεγαλο τμημα του δικου του στρατευματος. Διπλα του ο Αμυντας αδημονουσε ενω περισσοτερο απο μια φορες ο ξενος ειχε διακρινει στα ματια του τη σκια της αμφιβολιας σχετικα με την εκβαση της μαχης. Κι αυτο του ηταν αδιαφορο.
                                         -----------------------------
Αν ο Αλεξανδρος δεν αποφασιζε να κανει εκεινος την πρωτη κινηση ισως να νυχτωνε διχως να εχει πεσει ουτε ενα βελος εκατερωθεν. Ομως, σιγουρος και αποφασιστικος ο Μακεδονας στρατηλατης, ειχε δωσει το συνθημα και οι αντρες του περναγαν τον Πιναρο προσπαθωντας ν' απωθησουν τους Περσες. Το πρωτο τμημα που αντεδρασε σωστα, ευρισκομενο σε κατασταση απολυτης ετοιμοτητας ηταν οι αντρες του ξενου και του Αμυντα. Με μπροσταρηδες τους δυο επικεφαλης, οι Ελληνες μισθοφοροι με την σειρα τους ηταν οι πρωτοι που διεσχιζαν αντιστροφα το ποταμι. Οι αγωνιωδεις προσπαθειες των αλογων να διατηρησουν την ισοροπια τους στον πετρωδη βυθο του ποταμου σε συνδυασμο με το βαρος που κουβαλαγαν, τα εξαναγκαζαν σε συνεχεις μετακινησεις με αποτελεσμα τα νερα του Πιναρου να εχουν σχηματισει μια λεπτη, διαφανη υδατινη κουρτινα μπροστα στα ματια των αναβατων στερωντας τους μια ικανοποιητικη ορατοτητα. Αυτο ομως δεν ισχυε για ολους.
                                        -----------------------------
Ηταν τελικα πολυ πιο ευκολο ν' ανοιξει δρομο αναμεσα στους πολεμιστες του Αλεξανδρου απ' οτι αρχικα φανταζοταν. Με το σπαθι του στο δεξι χερι και το στιλετο στο αριστερο σαρωνε αδιακριτως οτι υπηρχε μπροστα του. Οι ιππεις των Μακεδονων ειχαν μεγαλα βασανα για το πως θα παρεμεναν στην σελλα τους, ετσι οι πρωτοι που εχασαν εν ριπη οφθαλμου τα κεφαλια τους βρισκονταν ηδη να επιπλεουν στα νερα του ποταμου που αποκτουσαν ταχιστα ενα κατακκοκινο χρωμα. Διπλα του ο Αμυντας, εκμεταλλευομενος την μανια και την οργη του ξενου, εσπρωχνε ολο και περισσοτερο τους αντρες του μπροστα, με τους τελευταιους να εχουν αναθαρρησει και να εχουν αυξησει την εμπιστοσυνη στις δυναμεις τους. 
Οι τρεις τελευταιοι Μακεδονες που αποτελουσαν το εσχατο εμποδιο για την εξοδο τους στην οχθη του ποταμου, προσθεσαν το αιμα τους στο ξιφος του ξενου και τα κουφαρια τους στα νερα του Πιναρου. Ηταν οι πρωτοι απο τον Περσικο στρατο που εβγαιναν απεναντι και οι μοναδικοι που ειχαν αναγκασει τους αντιπαλους σε οπισθοχωρηση. 
                                        -------------------------------  
Ολα εγιναν μεσα σε δευτερολεπτα. Εκει που η προελαση συνεχιζοταν απροσκοπτα, ο Αμυντας ειδε ξαφνικα τον ξενο να στρεφεται προς τα δεξια του και εκμεταλλευομενος την προωθηση των  στρατιωτων του Αλεξανδρου να κινειται σε μεγαλυτερο ευρος χωρου. Δεν ηταν αυτο το σχεδιο. Τι στο ονομα των Θεων εκανε ? Χρειαστηκε χρονο για να μπορεσει ο εγκεφαλος του να επεξεργαστει αυτο που εβλεπαν τα ματια του. Αυτη η σαστισμαρα και αβεβαιοτητα κοστισε.
Οι αντρες του, θεωρωντας οτι ο ξενος τους εγκατελειψε, διστασαν να προχωρησουν δινοντας το δικαιωμα στους Μακεδονες να κανουν την δικη τους αντεπιθεση. Τωρα ο Αμυντας, μονος επικεφαλης πια, εδινε μαχη για να κρατησει οτι με πολλη ανεση και ακοπα ειχαν κερδισει λεπτα πριν. Μια γρηγορη ματια αριστερα και δεξια του τον τροφοδοτησε με πολυ απογοητευτικες πληροφοριες. Ηταν το μονο σωμα που ακομα βρισκοταν στην απεναντι οχθη, το μετωπο στις πτερυγες του Δαρειου ειχε διασπαστει και τα πρωτα σημαδια υποχωρησης ηταν πια εμφανη. Επρεπε να παρει γρηγορα μια αποφαση. 
                                      -----------------------------------
Βρηκε το κενο που περιμενε και αρπαξε την ευκαιρια. Εστριψε αποτομα δεξια αδιαφορωντας πληρως για την τυχη του Αμυντα και των υπολοιπων. Ειχε δει στο βαθος αυτο που μαλλον εψαχνε, εναν αναβατη με την περικεφαλαια που φορουσαν οι υπασπιστες και σωματοφυλακες του Αλεξανδρου. Και αν θυμοταν καλα απο το σχεδιο που ειχε αναλυσει ο νεαρος βασιλιας αυτος επρεπε να ειναι ο ανθρωπος που ζητουσε. Ειχε ομως ακομα εμποδια να περασει. Η σκονη, ο ιδρωτας και το αιμα που ειχαν συσσωρευτει στο χερι του δημιουργουσαν ενα καινουριο, πηχτο, ανοιχτοχρωμο υλικο που του εδινε την εντυπωση οτι ηταν το μεσο για να μπορει ακομα να κραταει το σπαθι του στα χερια του. Συνεχισε με μανια να παιρνει αδιακριτως κεφαλια, ν' ακρωτηριαζει με μοναδικη μαεστρια, να πολτοποιει σαρκα και κοκκαλα μπηγοντας το ξιφος του σε θωρακες και πλευρα. 
Ενοιωσε ενα τσουξιμο ψηλα στον αριστερο ωμο μα αδιαφορησε. Τιμωρησε τον αναιδη που τολμησε να του προξενησει το τραυμα χωριζοντας του το κεφαλι στα δυο μ' ενα συντριπτικο χτυπημα και συνεχισε ακαθεκτος. Ενας στρατιωτης τον χωριζε τωρα απο τον στοχο του. Τον γκρεμισε απο το αλογο του αφηνοντας τον να πεθανει στο εδαφος εχοντας μια τεραστια τρυπα ακριβως στο στερνο. Η καρδια του χτυπουσε τρελλα καθως ειδε τον αντιπαλο του να του επιτιθεται και να σταματαει αποτομα. 
                                        -----------------------------
Ο Πτολεμαιος του Σελευκου εβγαλε την περικεφαλαια του, τον κοιταξε περιφρονητικα και μιλησε με φωνη ποτισμενη στον θυμο και την οργη.
-'Εσυ ! Επρεπε να το περιμενω οτι δεν ησουνα τιποτα περισσοτερο απο ενας τυχοδιωκτης τελικα. Αλλα ποτε δεν ειναι αργα για να φροντισω να εχεις το τελος που σου αρμοζει'.
Ο ξενος παρεμεινε ακινητος πανω στο αλογο του και αμιλητος. Δεν ειχε νοημα να πει κατι, δεν ειχε χρονο να εξηγησει τιποτα. Αυτο που ηταν να γινει θα γινοταν.
Απεφυγε ευκολα το χτυπημα του Πτολεμαιου και ανταπεδωσε. Λιγο η εξαψη, λιγο το αγχος, λιγο η υπερβολικη σιγουρια και το χτυπημα δεν ηταν το αναμενομενο. Παιρνοντας θαρρος ο Πτολεμαιος εκανε το μοιραιο λαθος. Ηρθε πιο κοντα στον αντιπαλο του μικραινοντας την αποσταση ασφαλειας. Εγειρε μπροστα με το σπαθι προτεταμενο προσπαθωντας να τον χτυπησει καταστηθα. Ομως ο ξενος γλυστρησε στην πλατη του αλογου, περασε με μια ταχυδακτυλουργικη κινηση κατω απο το λαιμο του ζωου κι ανεβαινοντας ξανα απο την αλλη μερια χρησιμοποιωντας σαν λαβη την χαιτη του βρεθηκε σχεδον πισω και πλαγια απο τον ακαλυπτο πια στοχο του. Το σπαθι του χτυπησε τον Πτολεμαιο λιγο κατω απο το πηγουνι και με την δυναμη που ειχε του αποκολλησε το κεφαλι πετωντας το αρκετα μετρα πιο κατω. Το ακεφαλο σωμα παρεμεινε για λιγο στην πλατη του αλογου μην εχοντας συνειδητοποιησει ακομα τι ειχε συμβει. Μετα εγειρε μπροστα κι επεσε στο εδαφος.
                                             -----------------------
Ο χρονος σταματησε. Μαζι του σταματησε και η μαχη σαν καποιος να ειχε ακινητοποιησει τα παντα. Ο ιδιος ομως συνεχιζε να υπαρχει και να κινειται αναμεσα στον μαρμαρωμενο περιγυρο του. Ενα εκτυφλωτικο ασπρο φως ξεπηδησε απο τον κυβο που ειχε στον κορφο του και καλυψε τα παντα. Ηταν τοσο εντονο που ακομα και ο ξενος εκλεισε τα ματια. Οταν τα ανοιξε περασαν απο μπροστα του με αστραπιαια ταχυτητα τα προσωπα του πατερα του, των αδελφων του, του Φεχαρ, της Αιναρ και αλλα που δεν μπορουσε καθαρα να διακρινει. Ξαφνικα το φως φανηκε να συγκεντρωνεται σε μια δεσμη και να εισχωρει στο κεφαλι του. Ουρλιαξε απο τον πονο νοιωθωντας τον εγκεφαλο του να διογκωνεται απιστευτα και με την σειρα του να πιεζει απιστευτα το κρανιο του. Ενοιωσε πως θα χασει τις αισθησεις του οταν εξαφνα ο πονος σταματησε. Του πηρε μερικα δευτερολεπτα να συνελθει. Διπλα του ακομα τα παντα ηταν ακινητοποιημενα. Περιεργες διεργασιες συνεβαιναν μεσα στο μυαλο του μα ενοιωθε τοσο καταβεβλημενος που αδυνατουσε να καταλαβει τι. Οσο ξαφνικα ειχαν παγωσει ολα τοσο ξαφνικα επανηλθαν.
                                  ----------------------------
Η μαχη ειχε τελειωσει γι αυτον, δεν υπηρχε κατι αλλο να κανει. Εστριψε το αλογο του με κατευθυνση τον Ακμανο οταν ενστικτωδως περισσοτερο παρα εχοντας αντιληφθει κατι απεφυγε ενα τρομακτικο χτυπημα. Γυρισε. Δεν μπορουσε να δει κατω απο την περικεφαλαια αλλα δεν χρειαζοταν. Ηξερε. Τα ξιφη τους διασταυρωθηκαν με τετοια μανια που επεσαν και οι δυο απο τα αλογα τους. Η μαχη θα συνεχιζοταν στο εδαφος. Οσο καλος ξιφομαχος και να ηταν ο αντιπαλος του δεν ειχε την βοηθεια του κυβου. Και αυτο ηταν κατι που ειχε γειρει την εκβαση της μονομαχιας απο την αρχη. Στο δευτερο πληγμα που του καταφερε ο ξενος τον αφοπλισε. Με μια γρηγορη κινηση χρησιμοποιωντας το αριστερο του χερι του εβγαλε την περικεφαλαια ενω ταυτοχρονα με το δεξι εφερνε το σπαθι του εκατοστα απο το λαιμο του αντιπαλου. Κοιταχτηκαν για λιγο, ο ενας ετοιμος να επιφερει το μοιραιο και ο αλλος ετοιμος να το δεχτει. Ο ξενος τον εσπρωξε με δυναμη ριχνοντας τον στο μουσκεμενο με αιμα χωμα. Γυρισε την πλατη του και ανεβηκε παλι στο αλογο του. Εκανε να φυγει, αλλαξε γνωμη την τελευταια στιγμη και μιλησε.
                                  ------------------------
-'Δεν θα καταλαβαινες ακομα και να σου εξηγουσα' ειπε. 'Μα μην αφηνεις την οργη σου να σε οδηγει σε μονοπατια δυσβατα γιατι δεν θα κερδισεις τιποτα ετσι. Ο καθενας μας ειναι ευλογημενος η καταραμενος ν' ακολουθησει την μοιρα του. Οπως εσυ δεν φτιαχνεις την δικη σου ετσι και γω πρεπει να κανω πραγματα που δεν επιλεγω. Καταλαβαινω τον θυμο σου μα δεν τον δεχομαι. Θα συναντησεις εκει που θα φτασεις' ειπε δειχνοντας με το χερι του ανατολικα 'καταστασεις που δεν ξερεις που θα σε βγαλουν και ισως κανεις πραγματα που για τους αλλους θα ειναι ανεξηγητα. Ομως εσυ θα ξερεις και αυτο ειναι αρκετο. Μαθε' συμπληρωσε 'πως εγω θα ξανακουσω για σενα, εσυ ομως δεν θ' ακουσεις ποτε πια τιποτα για μενα'.
Σηκωσε το χερι του σ' ενα υποτυπωδες νευμα αποχαιρετισμου, εστριψε αποτομα το αλογο του και χαθηκε στο βαθος. Ο Αλεξανδρος εμεινε λιγο ακομα κατω προσπαθωντας να βγαλει νοημα απ' οσα του ειχε πει ο ξενος παρακολουθωντας τον καθως απομακρυνοταν. Μα θα ειχε καιρο γι αυτο. Ετουτη τη στιγμη αυτο που επρεπε να κανει ηταν να κερδισει μια μαχη. 
                                   -----------------------------
Οταν εφτασε στο πρωτο υψωμα του Ακμανου που μπορουσε να βλεπει κατω η μαχη ειχε σχεδον τελειωσει. Οι Περσες ειχαν τραπει σε φυγη και οι Μακεδονες ειχαν πετυχει μια σπουδαια νικη. Εμεινε λιγο να παρακολουθει το κοκκινο φιδι που ειχε μετατραπει ο Πιναρος οταν ενοιωσε απο πανω του την υπαρξη των δυο μεγαλων, μαυρων δερματινων φτερουγων. Κοιταξε αποτομα διπλα του και ειδε μεσα σε μια αχνη ομιχλη την Λυμφαια να σπαραζει απο το κλαμα πανω απο το αψυχο κορμι του Πτολεμαιου ξεστομιζοντας υβρεις και καταρες για τον φονια του.
Σηκωσε το βλεμμα του πιο ψηλα και ειδε την μορφη του γερου, ακινητη και αμιλητη. Οταν επεστρεψε την ματια του στην Λυμφαια η εικονα ειχε εξαφανιστει. Ηταν μονος του αν εξαιρουσε κανεις την φιγουρα του γερου που κι αυτη δυσκολευοταν να καταλαβει αν ηταν αληθινη η οχι. Ομως λιγο τον ενοιαζε κατι τετοιο.
-'Αυτο ειναι ? Αυτο ειναι λοιπον ? Για να φτιαξω την δικη μου μοιρα ποσες αλλες πρεπει να καταστρεψω ? Ποσες φορες θα πρεπει να το ζησω αυτο ?' ειπε ενω ταυτοχρονα εδειχνε με το χερι του το πεδιο της μαχης. --'Αυτο με περιμενει λοιπον ?' συνεχισε ενω το βλεμμα του περιπλανηθηκε στον τοπο της συγκρουσης για λιγο σαν να ειχε την δυνατοτητα απο κει που ηταν να διακρινει προσωπα.
Κοιταξε παλι προς την μερια του γερου. Δεν υπηρχε κανενας πια εκει.




                                        

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19


Η προσωπικη φρουρα του Δαρειου δεν αποτελουνταν απο συνηθισμενους πολεμιστες. Και οι δωδεκα ηταν σκληροτραχηλοι μαχητες, αρτια εκπαιδευμενοι απο τους τρεις επικεφαλης αξιωματικους, με μοναδικη τους μεριμνα την προστασια του Περση βασιλια με οποιοδηποτε κοστος, ακομα και με την ιδια τους την ζωη. Απολαμβαναν υψηλα προνομια και καθε φορα που καποιος εχανε τη ζωη του τον αντικαθιστουσε αμεσως ενας αλλος. Βρισκονταν παντα στον περιγυρο του μοναρχη, αλλοτε διακριτικα αλλοτε οχι αναλογα τις περιστασεις, φροντιζοντας παντοτε για την ασφαλεια του. Ηταν ενας μικρος στρατος, επιφορτισμενος με αυτο το μοναδικο καθηκον και αφοσιωμενος πληρως σ' αυτο το καθηκον. 
Υπακουοντας στο νευμα του Δαρειου αποθεσαν τα οπλα τους στο εδαφος και κινηθηκαν προς το μερος του ξενου. Το νευμα ηταν σαφες, οχι σκοτωμος ουτε τραυματισμος του αναιδη, ενα απλο ξυλοκοπημα μονο. Οι τρεις επικεφαλης παρεμειναν ακλονητοι στις θεσεις τους, σιγουροι πως η παρουσια τους δεν ηταν απαραιτητη. Οι αντρες τους ηταν υπεραρκετοι. 
                                      -------------------------------
Οι τρεις πρωτοι εκαναν το λαθος να επιτεθουν αυτονομα, υπερεκτιμωντας τις δυνατοτητες τους και εχοντας, λανθασμενα οπως αποδειχτηκε, υπερβολικη εμπιστοσυνη στις δεξιοτητες τους.
Κοιτονταν και οι τρεις κατω στο εδαφος ημιλιποθυμοι μετα τα επαγγελματικα χτυπηματα που ειχαν δεχτει ενω ο ξενος απο πανω τους συνεχισε να χαμογελαει. Οι επομενοι δυο δοκιμασαν μια συνδυαστικη επιθεση απο αριστερα και δεξια μα δεν ειχαν καλυτερη τυχη. Μπορει σε αλλες περιπτωσεις η ταχυτητα και η δυναμη τους να εχαν αποδειχθει ωφελιμες μα εδω μονο κακο τους εκαναν. Αποφευγοντας ευκολα το διπλο χτυπημα ο ξενος βρηκε ταυτοχρονα τον εκ δεξιων επιτιθεμενο στο υψος του στερνου με το γονατο ενω παραλληλα η βαση της βενταλιας προσγειωνοταν με ορμη αναμεσα στα ματια του αριστερου. Ο δευτερος σωριαστηκε σαν δενδρο που το χτυπα κεραυνος ενω ο πρωτος παρεμεινε ορθιος για λιγο κανοντας απεγνωσμενες προσπαθειες ν' αναπνευσει. Ενα δευτερο χτυπημα στο ιδιο σημειο απο τον ξενο με το εσωτερικο μερος της παλαμης τον απαλλαξε απο την ματαιη προσπαθεια του και τον γκρεμισε κατω μαζι με τους αλλους. Οι εναπομειναντες, αντιλαμβανομενοι το δυσκολο της υποθεσης, επελεξαν καινουρια στρατηγικη, πιο συγκροτημενη και μεθοδικη αυτη τη φορα.
                                          ------------------------------
Σχηματισαν εναν κυκλο γυρω απο τον ξενο και αρχισαν υπομονετικα να ψαχνουν καποιο αδυνατο σημειο στην αμυνα του. Περασαν μερικα δευτερολεπτα πριν δοκιμασουν μια επιθεση που ηταν οφθαλμοφανεστατο οτι ειχαν επαναλαβει αρκετες φορες στο παρελθον.
Ο πρωτος που βρεθηκε σε ακτινα βολης απο τον ξενο δεχτηκε ενα συντριπτικο χτυπημα στο σαγονι και τον ακολουθησε αμεσως μετα ο επομενος που ενοιωσε για τα καλα τον αγκωνα του ξενου αναμεσα στην ινιακη και βρεγματικη χωρα. Αυτος που βρεθηκε σε θεωρητικα πλεονεκτικη θεση, πισω και πλαγια απο τον ξενο, πιστεψε πως ειχε ευκολο εργο αντιμετωπιζοντας ουσιαστικα την πλατη του αντιπαλου του. Δεν προλαβε να εκμεταλλευτει την θεση του. Το αριστερο ποδι του ξενου, με μια κινηση αστραπη που θυμισε φιδι την στιγμη της επιθεσης, τον βρηκε σχεδον στη βαση του λαιμου του και τον πεταξε τρια μετρα μακρια. Οσοι στεκονταν ακομα ορθιοι παγωσαν προσωρινα, κοιτωντας μια τους πεσμενους συμπολεμιστες τους, μια τον απαθη και ατσαλακωτο ξενο και μια τον Δαρειο που ειχε κρυψει το κεφαλι αναμεσα στα χερια του βλεποντας την τροπη που ειχαν παρει τα πραγματα.
Μια αγνωστη, αορατη δυναμη προφανως τους εμφυσησε καποιος δοσεις θαρρους που ειχε σαν αποτελεσμα να ορμησουν ολοι μαζι πανω στον αντιπαλο τους.
                                            ----------------------------
Ο πρωτος που σημαδευε με θαυμαστη ακριβεια το προσωπο του ξενου βρεθηκε ξαφνικα μπροστα σε μια τεραστια ανοιγμενη βενταλια που του εκοψε την ορμη. Μεχρι να οργανωσει την σκεψη του μια γροθια ξεπροβαλλε αποτομα πισω απο την βενταλια και το χτυπημα τον αφησε αναισθητο. Ο επερχομενος επιτιθεμενος ενοιωσε την δυναμη και ολο το πλατος της βαριας και ατοφιας βενταλιας πρωτα στα πλευρα και την στιγμη που διπλωνοταν μπροστα απο τον πονο μια αρτια εκτελεσμενη κλωτσια τον σωριασε στο εδαφος. Ο τριτος, εκμεταλλευομενος το γεγονος οτι η προσοχη του ξενου ηταν στραμμενη αλλου βρηκε μοναδικη ευκαιρια να περασει τα χερια του πισω απο το σβερκο του και να δοκιμασει μια λαβη που σε αλλες συνθηκες θα του εδινε και την νικη. Εδω, το μονο που καταφερε ηταν εξαφνα να βρεθει να πεταει πανω απο το σωμα του αντιπαλου του και να προσγειωνεται με δυναμη στο τεταρτο και τελευταιο απο την φρουρα του Δαρειου. Και οι δυο βρεθηκαν σφαδαζοντας απο τον πονο κατω μην εχοντας την δυναμη να σηκωθουν και να συνεχισουν τη μαχη.
Ο ξενος εριξε μια ματια στους πεσμενους στρατιωτες. Καποιοι ειχαν μισοσηκωθει με το αιμα να βαφει τα προσωπα και τα ρουχα τους μα κανεις δεν φαινοταν διατεθειμενος να δοκιμασει μια καινουρια επιθεση. Απο την απογνωση τους εβγαλε η φωνη του Δαρειου.
                                     ----------------------------------
-'Νομιζω πως δεν υπαρχει κατι αλλο ν' αποδειξεις' ειπε απευθυνομενος στον ξενο. 'Αν δεν το εβλεπα με τα ματια μου δεν θα το πιστευα' συνεχισε. 'Πες μου τι θες για να πολεμησεις στο πλαι μου και θα το εχεις'.
-'Το μονο που θελω ειναι να μου δωσεις τον απολυτο ελεγχο των Ελληνων μισθοφορων, παντα σε συνεργασια με τον Αμυντα του Αντιοχου' ειπε ο ξενος δειχνοντας παραλληλα με την βενταλια που ακομα κρατουσε στα χερια του τον στρατηγο του Δαρειου που γουρλωσε τα ματια ακουγοντας την απαιτηση του ξενου.
-'Την εχεις' απαντησε ο Δαρειος. 'Μαζι με τον Αμυντα θα ηγηθειτε του συγκεκριμενου τμηματος. Και με καποιον σαν εσενα δεν υπαρχει λογος να παιξω το παιγνιδι του Αλεξανδρου' συμπληρωσε ενω ταυτοχρονα εσφιξε τις γροθιες του και προσθεσε.
-'Αυτον τον αυθαδη και θρασυ Μακεδονα ηρθε η ωρα να τον κυνηγησω και να τον εξαλειψω απο προσωπου γης. Θα πνιξω αυτον και τους κουρεληδες του στο ιδιο τους το αιμα'.
Ο ξενος ειδε με την ακρη του ματιου του τον Αμυντα να ερχεται γοργα προς το μερος του και με την σειρα του κινηθηκε αντιθετα, προς το σημειο που ηταν ακομα η Ρωξανη και οι υπολοιπες θεραπαινιδες της. Σταθηκε μπροστα της, υποκλιθηκε αερινα και της προσφερε πισω την βενταλια που του ειχε παραχωρησει. Κοιταχτηκαν για δευτερολεπτα εντονα λεγοντας πολλα περισσοτερα απ' οσα θα μιλαγαν για ωρες ολοκληρες. 
                                   --------------------------------
Το χερι του Αμυντα τον αρπαξε αποτομα απο τον αγκωνα και τον τραβηξε μακρια. Συγκρατησε την ψυχραιμια του και για την κινηση αλλα και για τα λογια που ακουσε αμεσως μετα.
-'Εισαι τρελλος ? Τι κανεις ? Δεν ηταν αυτη η συμφωνια μας. Ανοητε, κανεις του κεφαλιου σου και θα την πληρωσουμε ολοι' ειπε ο στρατηγος τρεμοντας απο θυμο.
Με την σειρα του ο ξενος τον τραβηξε ακομα πιο περα και σχεδον εχωσε το προσωπο του στα μουτρα του Αμυντα και με απειλητικη μα μειλιχια φωνη του απαντησε.
-'Ο καθενας κοιταει τον εαυτο του. Θεωρησε τυχερο λοιπον τον δικο σου εαυτο γιατι για λιγο θα συμπορευτουμε σ' αυτη τη μαχη. Καλο θα ηταν να αποκομισεις οσο το δυνατον περισσοτερα γιατι εγω δεν θα ειμαι μαζι σας μεχρι το τελος. Και να ευχαριστεις τους Θεους που προσκυνας που επελεξα να σε κρατησω στη θεση σου γιατι η μοιρα σου θα μπορουσε να ειναι πολυ χειροτερη. Και μην διανοηθεις να μου μιλησεις η να φερθεις ετσι ξανα γιατι η υπομονη μου εξαντλειται τοσο γρηγορα οσο και το νερο το καλοκαιρι στην ερημο'.
Ο Αντυπας συνειδητοποιησε πως οι ισοροπιες ειχαν αλλαξει. Μουρμουρισε κατι μεσα απο τα δοντια του και απομακρυνθηκε διχως να πει κουβεντα.  
                                     ---------------------------------
Οι φρουροι εξω απο τη σκηνη του ειχαν εξαφανιστει. Τωρα πια ηταν επισημα αξιωματουχος του στρατου του Δαρειου και ολοι ειχαν κατι να πουν σχετικα με το πως ειχε επιτευχθει αυτο. Παραλληλα με τις πυρετωδεις προετοιμασιας του στρατευματος που ειχαν αμεσα διαταχθει απο τον Δαρειο τα κατορθωματα του ηταν το μοναδικο θεμα συζητησης απ' ολους. Ειδικα ο τροπος με τον οποιο ειχε βγαλει εκτος μαχης την προσωπικη φρουρα του βασιλια με μια βενταλια αρχιζε ν' αποκτα μυθικες διαστασεις αφου ο καθενας που διηγιοταν το συμβαν προσθετε και κατι με αποτελεσμα η αληθεια σταδιακα να ξεθωριαζει και το ολο συμβαν να ακουμπα πλεον το επιπεδο του θρυλου. Ομως αυτα λιγο τον ενοιαζαν. Αυτο που ειχε σημασια ηταν να παραμεινει σταθερος στο σχεδιο του ο Αλεξανδρος. Αν τον ειχε ψυχολογησει σωστα τα πραγματα θα εξελισσονταν οπως ακριβως τα ηθελε. Αν ομως αλλαζε κατι ολα θα γινονταν ματαια. Επρεπε να επεξεργαστει καποιο εναλλακτικο σχεδιο και αυτο απαιτουσε ηρεμια και απολυτη συγκεντρωση. Κοιταξε το ξιφος και τα στιλετα του που του ειχαν επιστραφει. Ολα πια ηταν στη διαθεση του, ενοιωθε πως ολα θα κυλουσαν οπως ακριβως τα ειχε σχεδιασει.
                                           -----------------------------
Η πανεμορφη κοπελα που μπηκε απροσκλητη στη σκηνη του δεν του ηταν αγνωστη. Την ειχε δει να στεκεται διπλα στη Ρωξανη αλλα δεν ηξερε τ' ονομα της. -'Βαρσινη' του ειπε με τετοιο τροπο σαν ν' απολογουνταν για κατι κακο. Του μιλησε γρηγορα και βιαστικα κοιτωντας συνεχως πανω απο τους ωμους της. Ο ξενος την ακουσε με προσοχη και φροντισε να της διευκολυνει την εξοδο ελεγχοντας ο ιδιος αν υπηρχε καποιο αδιακριτο ματι εξω απο την σκηνη του. Αφου εφυγε η κοπελα οργανωσε μεθοδικα τις προτεραιοτητες του. Σε δυο ωρες επρεπε να βρισκεται στην αιθουσα πολεμικου συμβουλιου του Δαρειου για τον τελικο σχεδιασμο της επερχομενης μαχης. Αυτο του εδινε την δυνατοτητα για ενα καλο γευμα που το ειχε αναγκη οπως και για ενα ελαφρυ υπνο που και αυτον χρειαζοταν εν οψη των μελλοντικων δυσκολιων.
Ηταν στην ωρα του εκει που ο Περσης ηγεμονας με τους στρατηγους του θα καθοριζαν τις τελευταιες λεπτομερειες. Φροντισε να μην οξυνει περαιτερω τα πνευματα, αφηνοντας πρωτοβουλια στους υπολοιπους και μιλωντας μονο οταν ο ιδιος ο Δαρειος του ζητουσε την γνωμη του. Το τελευταιο που χρειαζοταν ηταν ν' ανοιξει μετωπο και με τους υπολοιπους, γι αυτο και ηταν πολυ προσεκτικος και διακριτικος. 
                                       ------------------------------
Περιμενε οτι το συμβουλιο θα κρατουσε περισσοτερο μα εκανε λαθος. Ο Δαρειος ειχε παρει τις αποφασεις του και με μικρες διορθωσεις απο τους επιτελαρχες του σε λιγοτερο απο μια ωρα το σχεδιο μαχης ειχε στηθει. Παρ' ολα αυτα το σκοταδι ειχε πεσει ηδη και ενας παγωμενος αερας σαρωνε τα παντα στο περασμα του. Τυλιχτηκε στην καπα του και προσπαθησε να προσανατολιστει με βαση τις οδηγιες που ειχε. Δεν δυσκολευτηκε. Ανοιξε την εισοδο της τεντας και δεν μπορεσε αλλη μια φορα να μην θαμπωθει απο την πολυτελεια και την χλιδη που επικρατουσε. Η Ρωξανη ηταν ξαπλωμενη σ' ενα ανακλιντρο πινοντας καποιον αγνωστο χυμο μεσα απο μια τεραστια μισοκομμενη καρυδα. Μολις τον ειδε πεταχτηκε επανω.
-'Κοιτα εγω....Αυτο που εκανες....Θελω να πω.....'
-'Δεν χρειαζεται να πεις τιποτα' εκανε ο ξενος. -'Τηρησες το μερος της συμφωνιας σου και εγω το δικο μου. Πιστευω οτι θα κερδισουμε και οι δυο απ' αυτο'. Κινησε για να φυγει.
-'Στασου' του φωναξε η κοπελα και αυτος γυρισε και την κοιταξε. -'Μεινε' συμπληρωσε 'εκτος κι αν....'. Δεν προλαβε να ολοκληρωσει τη φραση της αφου ο ξενος με μια μαγικη κινηση την ειχε ηδη στην αγκαλια του και την φιλαγε.
                               -----------------------
Τα χειλη της ειχαν την γευση κερασιου, σαν κι εκεινα που εκοβε και δοκιμαζε στους κηπους της Βαβυλωνας. Η επιδερμιδα της στην καμπυλη του λαιμου ηταν τοσο απαλη και λεια που του θυμιζε τα μεταξωτα ρουχα που με απεραντη υπομονη εραβαν στην Κινα. Το στηθος της, που ποτε εξαφανιζοταν κατω απο τα χερια του και ποτε χανοταν μεσα στο στομα του, ειχαν πιο τελειες καμπυλες κι απο τα χρυσοποικιλτα αγαλματα που με τοση τεχνη και λεπτομερεια κατασκευαζαν τεχνιτες μοναχοι στους ναους τους. Μα αυτο που τον συνεπηρε και τον κρατησε αιχμαλωτο ηταν οταν βρεθηκε αναμεσα στα ποδια της. Στο μυαλο ηρθαν μνημες απο παραδοξα και αγνωστα υγρα που κατα καιρους ειχε δοκιμασει στην Ινδια προκαλωντας του μια ζαλη κι εξαψη πρωτοφανη, μεσα σε χωρους που γλυκα, ηδονικα κι αιθερια αρωματα αναμειγνυονταν και γινονταν ενα φτανοντας μεχρι τα βαθη των πλεον αποκρυφων αισθησεων του. 
Βρεθηκε απο πανω της και μπηκε αργα μεσα της. Η ανασα της εγινε πιο κοφτη, μικρα επαναλαμβανομενα βογγητα της ξεφευγαν, εκλεισε τα ματια της και εμπηξε τα νυχια της στο μπρατσο του. Ειχαν μολις μεταφερθει και οι δυο σ' ενα τελειως διαφορετικο κοσμο απ' αυτον που βρισκονταν μεχρι εκεινη τη στιγμη.


  






  

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                   ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18


Εγειρε προς τα πισω και ξαπλωσε στο κρεββατι του με τα χερια του να υποβασταζουν το κεφαλι του. Μολονοτι αλλη μια μερα ειχε περασει διχως ουσιαστικο αποτελεσμα υπηρχε κατι το νεο στο οποιο μπορουσε να στηριχτει. Η συμφωνια που ειχε κανει με τον Αμυντα δεν ηταν και οτι το καλυτερο μα ηταν το μονο που ειχε καταφερει μεχρι στιγμης. Στο δεδομενο χρονικο σημειο, οσο κι αν δεν του αρεσε που το παραδεχοταν, ο στρατηγος του Δαρειου εμοιαζε να ειναι φαινομενικα η μοναδικη του διεξοδος. Η επομενη μερα θα ηταν ιδιαζοντως κρισιμη και αποφασισε να εκμεταλλευτει τις ωρες που ειχε μπροστα του για εναν καλο υπνο που θα του επετρεπε ν' ανακτησει τις δυναμεις του. Ηταν ετοιμος να σβησει και το τελευταιο κερι που φωτιζε την τεντα του οταν ακουσε το θορυβο. Η ελλειψη του ξιφους και των στιλεττων του δεν τον καθιστουσε αυτοματα και αοπλο και αν ο νυχτερινος επισκεπτης του πιστευε πως θα βρισκοταν απεναντι σε καποιον ανημπορο εκανε μεγιστο λαθος που θα το διαπιστωνε συντομα.
Την ωρα που απαλλασε το χωρο απο την τελευταια πηγη φωτισμου του η ψηλη, λεπτη φιγουρα εμπαινε στην τεντα, αιφνιδιασμενη απο το βαθυ σκοταδι που επικρατουσε. Σταθηκε για λιγο στην εισοδο αμφιταλαντευομενη προς τα που να κινηθει ενω ταυτοχρονα εδινε χρονο στα ματια της για να προσαρμοστουν στην απολυτη μαυριλα που υπηρχε. Η φλογα του κεριου αναψε αποτομα αριστερα της ενω μια φωνη της ψιθυριζε ταυτοχρονα στα δεξια.
                                                  ----------------------------
-'Φροντισε να μην σου γινουν συνηθεια τετοιου ειδους επισκεψεις πριγκιπισσα γιατι μπορει καποτε, καποια απ' αυτες, να μην σου βγει σε καλο'.
Η Ρωξανη εριξε την κουκουλα που καλυπτε τα χαρακτηριστικα της και απευθυνθηκε προς τον ξενο που βαδιζε ηδη προς την απεναντι πλευρα της τεντας.
-'Επειδη σε καποιους εχει γινει συνηθεια να τρομοκρατουν τους επισκεπτες τους, δεν σημαινει οτι ολοι θα φτασουμε σε αυτο το επιπεδο' ειπε με φωνη ελαφρα ταραγμενη.
-'Σε τι οφειλω την επισκεψη' ? εκανε ο ξενος κατω απο μια υποψια χαμογελου ενω παραλληλα ξαπλωνε στο κρεββατι του. 'Εχουμε καποια εκκρεμοτητα απο την τελευταια φορα' ?
-'Εχω να σου κανω μια προταση, μια προταση που καποιος τοσο εξυπνος σαν κι εσενα θα βρει πολυ συμφερουσα' ειπε η κοπελα.
-'Σ' ακουω' απαντησε ο ξενος διχως να κινηθει σπιθαμη.
-'Σου ζητω να βοηθησεις τον πατερα μου στην μαχη που θα δωσει. Ισως δεν το ξερεις μα ο Δαρειος ειναι παρα πολυ πλουσιος. Αν ενταχθεις στο στρατο του και η εκβαση της μαχης ειναι θετικη θα σε γεμισει πλουτη, πλουτη που ουτε στα πιο τρελλα σου ονειρα δεν εχεις δει'.
-'Ποσο χρυσαφι πιστευεις οτι χρειαζομαι' ? ρωτησε μ' ενα τονο ειρωνειας στη φωνη ο ξενος.
-'Θα εχεις τοσο χρυσαφι που δεν θα σε φτανει μια ζωη να το ξοδεψεις' απαντησε η Ρωξανη.
Ειδε το συννεφο που περασε εξαφνα μπροστα απο τα ματια του ξενου για μια στιγμη και δαγκωθηκε. Αναρωτηθηκε αν ειχε κανει αθελα της καποια γκαφα μα οσο και να το σκεφτοταν δεν μπορουσε να βρει τι ειχε πει λαθος και του ειχε αλλαξει την διαθεση.
                                           ------------------------------
-'Φανταζομαι οτι θα εχεις και κατι εναλλακτικο να προσφερεις σε περιπτωση που το πολυτιμο χρυσαφι του πατερα σου δεν θα μ' ενδιαφερε. Η αυτη ειναι η μοναδικη προταση που εχεις' ?
Η Ρωξανη σαστισε προς στιγμη μην περιμενοντας τετοια απαντηση. Το μυαλο της δουλευε πυρετωδως μα ειχε ξεμεινει εντελως απο λογια.
-'Μετα χαρας να βοηθησω τον πατερα σου μα οπως εχεις σωστα ηδη καταλαβει θελω και γω κατι. Και πιστεψε με, το χρυσαφι ειναι αυτο που δεν χρειαζομαι'.
Ξαφνικα ολα απεκτησαν νοημα, ξαφνικα ολα εγιναν ξεκαθαρα. Θα ηθελε να συνεβαινε διαφορετικα διχως να εμπλεκονται στη μεση ανταποδοτικες χαρες. Ειχε φανταστει οτι η προσφορα σε χρυσαφι θα εκλεινε απλα, ευκολα και γρηγορα τη συμφωνια μα με αυτον τον ανθρωπο τελικα τιποτα δεν ηταν οπως φαινοταν. Πηρε μια βαθια ανασα, μισοκλεισε τα ματια σαν να μην ηθελε να βλεπει και με το δεξι της χερι ελυσε την αριστερη πορπη στον ωμο της που συγκρατουσε το μεταξωτο, σχεδον διαφανο πεπλο που την εντυνε. Εκανε το ιδιο στην αντιστοιχη δεξια και το υπεροχο υφασμα επεσε απαλα στο εδαφος, σχηματιζοντας μια στρογγυλη κουλουρα γυρω απο τα λεπτα, εξαισια ποδια της. Με μια ταυτοχρονη κινηση και των δυο χεριων προσπαθησε να καλυψει την γυμνια της, στο στηθος και αναμεσα στα ποδια της, ενω ταυτοχρονα χαμηλωσε το κεφαλι προς το εδαφος.
Ο ξενος σηκωθηκε απο το κρεββατι του και βαδισε αργα προς το μερος της.
                                          ----------------------------------
-'Αναρωτιεμαι αν ειναι αυτοσχεδιασμος της στιγμης η κατι που το ειχες μελετησεις πιο πριν' ειπε ψιθυριστα στο αυτι της ο ξενος που ειχε εν τω μεταξυ σταθει πισω της. 'Να ξερεις παντως πως το βρισκω πολυ πιο δελεαστικο απο το χρυσαφι που ετοιμαζοσουνα να μου χαρισεις πριν. Φοβαμαι ομως' συνεχισε ενω το χερι του χαιδευε απαλα την καμπυλη του ωμου της μεταδιδοντας της απανωτα ριγη ευχαριστησης 'πως αυτο που γυρευω απο σενα δεν ειναι αυτο που τοσο προθυμα εισαι ετοιμη να μου παραχωρησεις'.
Η Ρωξανη ενοιωσε μια ταυτοχρονη ανακουφιση και απογοητευση μαζι, και τα δυο συναισθηματα ομως ειχαν σαν αφετηρια τους την σταση του ξενου. Ενα τριτο συναισθημα, η ντροπη, λογω του οτι τοση ωρα βρισκοταν εκτεθειμενη στα ματια καποιου που μολις την ειχε απορριψει, εκανε δειλα την εμφανιση του, διεκδικωντας με τον τροπο της μεριδιο στους καλπαζοντες και ανησυχητικα αυξανομενους παλμους της καρδιας της.
-'Τι θελεις λοιπον' ? μουρμουρισε σχεδον ξεψυχισμενα, μαρμαρωμενη ακομα στο ιδιο σημειο.
-'Αφου η συζητηση αλλαζει αντικειμενο' ειπε ο ξενος ενω την ιδια στιγμη εσκυβε στα ποδια της και σηκωνοντας το φουστανι απο το εδαφος το εφερε ξανα πανω στο κορμι της και γυρω απο τους ωμους της 'νομιζω οτι θα ηταν σωστο να γινει και με διαφορετικες συνθηκες' ολοκληρωσε την φραση του ενω με μια ταχυδακτυλουργικη κινηση κουμπωνε στους ωμους της κοπελας τις πορπες που θα συγκρατουσαν το φορεμα στο σωμα της.
                                           ----------------------------------
Αν η κουβεντα με τον Αρσαμη τον ειχε απλως αναστατωσει, αυτα που του μετεφεραν οι δυο αλλοι στρατηγοι του, ο Ρεομιθρης και ο Ατιζυης σχετικα με την αντιδραση της μαντισσας Αμφιψειας οταν της ζητησαν λεπτομερειες για τον ξενο, εριξαν τον Δαρειο σε ακομα μεγαλυτερους και πιο βαθεις προβληματισμους. Κι ενω προσπαθουσε να βρει την ακρη σ' αυτην την παραδοξη και μυστηρια κατασταση, η προταση που του εθεσε ο ετερος αξιωματικος του, ο Αμυντας, ενιωσε οτι περιεπλεκε ακομα περισσοτερο το ολο ζητημα. Ομως δεν μπορουσε ν' αρνηθει πως υπηρχε ενα λογικο υποβαθρο στην σκεψη του Αμυντα που ενδεχομενως να μπορουσε να ξεδιαλυνει καπως αυτο το μπερδεμενο κουβαρι. Μετα απο αρκετη σκεψη αποφασισε να υιοθετησει το σκεπτικο του Αμυντα. Ομως δεν θα μπορουσε ποτε να περιμενει αυτο που του ζητησε η Ρωξανη, η ιδια του η κορη, σχετικα με τον ξενο. Αν και στην αρχη αρνηθηκε κατηγορηματικα να της κανει το χατηρι, για μια ακομα φορα, οπως γινοταν παντοτε, υποχωρησε και ενεδωσε. Αντιλαμβανομενος πως πλεον το θεμα ειχε ξεφυγει απο τα στενα στρατιωτικα πλαισια και εξελισσοταν σε μια θεαματικη παρασταση ενος καλοπληρωμενου και ακρως επαγγελματικου θιασου, επελεξε ν' αφησει για τον εαυτο του την σκηνοθεσια της παραστασης που εμελλε να λαβει συντομα χωρα. Δινοντας κοφτες και σαφεις οδηγιες προς τους υποτακτικους του, τους ενημερωσε για το τι θα συνεβαινε ακριβως την επομενη μερα. Ηταν δε απολυτα σαφης τονιζοντας πως ηθελε ολα να ειναι ετοιμα μεχρι τις δωδεκα το μεσημερι.
                                        ------------------------------
Δεν του εκανε καμια απολυτως εντυπωση οταν του ειπαν να ετοιμαστει γιατι σε λιγο θα βρισκοταν ενωπιον του Δαρειου, τουναντιον το περιμενε. Αυτο σημαινε πως το σχεδιο του ειχε ηδη μπει σ' εφαρμογη, πως τα πιονια στη σκακιερα ειχαν ξεκινησει τις κινησεις τους.
Ολα απο δω και περα ηταν καθαρα θεμα σωστης διαχειρισης και οσο γνωριζε πως αυτο εξαρτιοταν αποκλειστικα απ' αυτον ηξερε πως δεν γινοταν ν' αποτυχει.
Συνοδευομενος απο μια ντουζινα στρατιωτες, διακριτικα και οχι πιεστικα οπως τις προηγουμενες φορες, στερουμενος του ξιφους, των στιλεττων του και του κυβου ξεκινησε για την συναντηση με τον Δαρειο. Συντομα καταλαβε πως δεν πηγαιναν στην βασιλικη σκηνη μα σε καποιο αλλο αγνωστο σημειο. Ουτε αυτο το γεγονος τον ξενισε, αντιθετα καταλαβε πως η ξεκαθαριση που θα γινοταν ηθελε ο Περσης ηγεμονας να συμβει μακρια απο τα κουτσομπολιστικα αυτια και ματια του υπολοιπου στρατευματος.
Η τεντα που σταματησαν μπροστα ηταν φρεσκοκατασκευασμενη, σαν καποιοι να δουλευαν ολη νυχτα για να την ετοιμασουν. Μα ο Δαρειος δεν ειχε ελλειψη σε χερια, αυτο το ειχε διαπιστωσει προ πολλου. Οταν μπηκε μεσα το πρωτο που εκανε ηταν ν' αποτυπωσει στο μυαλο του το αμφιθεατρικο στησιμο που απλωνοταν μπροστα στα ματια του. Απεναντι του ακριβως, καθισμενοι πανω σε ξυλινες, κλιμακουμενες κατασκευες ηταν οι στρατηγοι του και αλλοι αξιωματικοι με τον Δαρειο στην κορυφη πανω ψηλα ενω στα δεξια του, ενα επιπεδο χαμηλοτερα βρισκονταν η οικογενεια του ενω στ' αριστερα του οι ορντιναντσες και οι λακεδες του. Προχωρησε και σταθηκε ακριβως στην μεση του κυκλου στην τεντα.
                                      ----------------------------
-'Πρεπει να ομολογησω οτι παραμονες μιας τοσο κρισιμης μαχης με τα στρατευματα του Αλεξανδρου το μονο που θα επρεπε να μ' ενδιεφερει θα ηταν πως η τελικη της εκβαση θα ηταν θετικη για μενα. Ομως δεν μπορω να παραγνωρισω πως η παρουσια σου εδω εχει μονοπωλησει το ενδιαφερον οχι μονο το δικο μου μα και αλλων σημαντικων ανθρωπων. Επιθυμω λοιπον να δωσω ενα τελος οσον αφορα τους σκοπους και τις προθεσεις σου αυτην τη στιγμη. Θα σε ρωτησω καποια πραγματα και περιμενω απο σενα να μου απαντησεις ειλικρινα. Δεχεσαι' ?
Ο ξενος αφησε να περασουν λιγα δευτερολεπτα απο τον λογο του Δαρειου και με καθαρη, ζωντανη φωνη απαντησε 'Φυσικα'.
Με τη σειρα του ο Περσης βασιλιας αφησε το χρονο να κυλησει πριν αρχισει.
-'Ενεργεις σαν κατασκοπος εκ μερους του Αλεξανδρου' ?
-'Οχι' απαντησε ξερα ο ξενος.
-'Επιβουλευεσαι την θεση μου σαν βασιλια και ηγεμονα' ?
-'Οχι' επανελαβε παντα με ζωηρη φωνη ο ξενος.
-'Εχεις προθεση να βλαψεις καποιον δικο μου' ?
Για τριτη συνεχομενη φορα η απαντηση ηταν η ιδια.
-'Ωραια' εκανε ο Δαρειος. 'Τι θελεις λοιπον' ?
-'Νομιζα οτι αυτο στο εχουν ηδη πει' εκανε ο ξενος κοιτωντας τον Αμυντα. 
                                    -------------------------
-'Τι σε κανει να πιστευεις οτι χρειαζομαι την βοηθεια σου για ν' αντιμετωπισω τους Μακεδονες' ? ρωτησε ο Δαρειος.
-'Φοβαμαι πως το μοναδικο σχεδιο που μπορει να εγγυηθει την νικη σου υποστηριζεται απο ενα μονο ατομο ενω ολα τ' αλλα που ακους θα σε βαλουν σε μπελαδες' ειπε ο ξενος.
-'Πιστευεις λοιπον και συ πως πρεπει να περιμενω μεχρι να ερθει ο Αλεξανδρος να με βρει σε χωρο μεγαλο και οχι να τον ακολουθησω εγω εκει που αυτος θελει να με παρασυρει' ? εκανε ο Δαρειος ενω ταυτοχρονα κατεπνιγε με το υψωμενο χερι του καποια μουρμουρητα δυσφοριας προερχομενα απο τους υπολοιπους στρατηγους του πλην του χαμογελαστου Αμυντα.
-'Ακριβως' συμφωνησε ο ξενος. 'Αν θελεις τη νικη ακολουθησε το σχεδιο του Αμυντα'.
-'Και γιατι θα επρεπε να εμπιστευτω την γνωμη σου' ? ρωτησε ο Δαρειος.
-'Εχω παρει μερος σε χιλιαδες μαχες, εχω παραταξει στρατους σε μαχες περισσοτερους απ' οσους φανταζεσαι και στεκομαι εδω, μπροστα σου ζωντανος. Νομιζω πως αυτο τα λεει ολα'.
-'Αυτο σημαινει πως εισαι και αριστος πολεμιστης, ικανος για πραγματα που αλλοι δεν μπορουν να πραξουν. Ειναι ετσι' ?
-'Φυσικα' απαντησε με αναιδεια ο ξενος. 'Κανεις εδω μεσα δεν μπορει να κανει οτι εγω'.
-'Πες μου λοιπον κατι που μπορεις να κανεις εσυ και οι αλλοι αδυνατουν' εκανε ο Δαρειος.
-'Πως θα σου φαινοταν να εβλεπες αυτους εκει λιποθυμους μπροστα στα ποδια σου' ? ειπε ο ξενος δειχνοντας με το δαχτυλο την προσωπικη φρουρα του Δαρειου.
                                         -------------------------------
Το γελιο του βασιλια ηταν τοσο πηγαιο και αυθορμητο, κρατησε τοσο πολυ ωστε να του φερει σχεδον δακρια στα ματια μα ηταν και σαν να εδωσε το εναυσμα και στους υπολοιπους να ξεπερασουν την αμηχανια τους αντιδρωντας με τον ιδιο τροπο. Οταν ξαναγινε ησυχια ο Δαρειος μιλησε με την φωνη του τρεμουλιαστη ακομα απο το γελιο που τον ειχε συνταραξει.
-'Στα σοβαρα λες πως μπορεις να κερδισεις σε μαχη τους τρεις αξιωματικους της προσωπικης μου φρουρας' ? ειπε κοιτωντας με απορια τον ξενο.
-'Οχι' απαντησε ο ξενος. -'Εννοουσα ολη την προσωπικη σου φρουρα'.
Μολονοτι κλειστη η τεντα δεν μπορεσε να κρατησει μακρια ενα κυμα παγωμενου, απροσκλητου αερα που εξαφνα πλημμυρισε το χωρο και χωθηκε μεσα στα ρουχα των παρευρισκομενων φτανοντας μεχρι τα κοκκαλα τους. Ο ιδιος ο Δαρειος τον ενοιωσε τοσο εντονα που ενστικτωδως σηκωθηκε απο την καρεκλα του.
-'Ολη την προσωπικη μου φρουρα' ? επανελαβε σαν να μην ειχε ακουσει καλα.
-'Ακριβως' εκανε ο ξενος μ'ενα σαρδονιο χαμογελο. 'Ολο αυτο το τσουρμο που βρισκεται μπροστα σου για την προστασια σου'.
-'Και πως νομιζεις οτι μπορεις να κανεις κατι τετοιο' ? ρωτησε ο Δαρειος.
-'Ευκολα' ηρθε αμεσα η απαντηση. 'Θα χρειαστω δυο πραγματα μονο, τιποτ' αλλο'.
-'Και ποια ειναι αυτα' ? 
-'Το ενα το ξερεις ηδη' ειπε ο ξενος καρφωνοντας το βλεμμα του στην Ρωξανη που προσπαθησε αδεξια να κρυφτει πισω απο μια αλλη κοπελα. 'Το αλλο θα το μαθεις σε λιγο'.
                                          --------------------------------
-'Ναι, ξερω τι εννοεις' ειπε ο Δαρειος που μετα το αρχικο σοκ που ειχε υποστει ειχε καθισει και παλι στον αυτοσχεδιο θρονο του. 'Αν και αγνοοω τις συνεπειες που μπορει να εχει κατι τετοιο, το υποσχεθηκα και θα κρατησω το λογο μου'.
Με μια ταχυτητα που κοροιδευε το ματι ο κυβος βρεθηκε στα χερια του ηγεμονα και για λιγο ζεστανε την παλαμη του. Μετα τον πεταξε με απιστευτη ακριβεια οσο και δυναμη για να προσγειωθει λιγα εκατοστα απο τα ποδια του ξενου. 'Δικος σου' προσθεσε.
Ο ξενος εσκυψε και τον μαζεψε. Η επαφη του με το αντικειμενο του επανεφερε αποτομα δυναμεις χαμενες και μια διαυγεια νου που του ειχε λειψει τις τελευταιες μερες. Με μια απαλη κινηση τον εχωσε στον κορφο του ενω ενιωσε πως και το ιδιο το αντικειμενο φανηκε να επανενεργοποιειται μολις βρεθηκε και παλι στην κατοχη του ιδιοκτητη του.
-'Ποιο ειναι το αλλο που χρειαζεσαι' ? ρωτησε ο Δαρειος με μια αποχρωση δυσαρεσκειας στην φωνη λογω της απωλειας του κυβου ασχετα με το αν του ειχε φανει χρησιμος η οχι.
Αντι απαντησεως ο ξενος αρχισε να βηματιζει προς τους συγγενεις του Δαρειου διχως η πορεια του ν' ανακοπει απ' οποιονδηποτε. Εφτασε μπροστα στην Ρωξανη την στιγμη που περισσοτερο ενστικτωδως παρα λογικα κινουμενοι οι υπολοιποι απομακρυνθηκαν.
Απλωσε το χερι του επιτακτικα μπροστα στην κοπελα δειχνοντας την βενταλια που κρατουσε στο δεξι της χερι. Αυτη διστακτικα, μην νοιωθοντας σιγουρη πως αυτο της ζητουσε ο ξενος, του την εδωσε σχεδον με τρεμαμενα χερια ενω αυθορμητα εκανε ενα βημα πισω. Ο ξενος την πηρε, την ζυγισε, φανηκε ικανοποιημενος με το αποτελεσμα, της χαμογελασε αναγκαζοντας την ν' ανταποδωσει ενω ενα κοκκινο χρωμα απλωθηκε στα μαγουλα της. Διχως αλλη κουβεντα ο ξενος επεστρεψε στη θεση του και απευθυνθηκε στο Δαρειο.
-'Εγω ειμαι ετοιμος' ειπε. 'Αυτοι ειναι' ?