ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41
Εκλεισε την πορτα πισω του και σταθηκε στην εισοδο του δωματιου. Αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στον εσωτερικο χωρο καταγραφοντας οτι υπηρχε μεσα και σημειωνοντας νοερα την θεση καθε αντικειμενου. Δεν του εκανε την παραμικρη εντυπωση το ποσο βαρυφορτωμενο ηταν το δωματιο. Ετσι ηταν τα περισσοτερα απο τα καλα ξενοδοχεια που ειχε επισκεφτει κατα καιρους. Πλουσια, πληρως εξοπλισμενα μα με μια ταση να σε πνιγουν απο την εκμεταλλευση καθε σπιθαμης μ' ενα σωρο φανταχτερα μεν, μα οχι παντα ουσιαστικα χρησιμα αντικειμενα.
Το χαμηλο φως απο τις διασπαρτες σε διαφορα σημεια λαμπες εδιναν ενα βλοσυρο κι αυστηρο υφος στην διακοσμηση, σε καποια μερη δε οπου το φως αδυνατουσε να επικρατησει απεναντι στις μοχθηρες και σκυθρωπες σκιες η εικονα ηταν ακομα πιο σκοτεινη και παγωμενη.
Προχωρησε λιγα βηματα και σταματησε στο κεντρο του δωματιου. Στ' αριστερα του μια πορτα μαλλον οδηγουσε στο μπανιο ενω διαγωνια δεξια του υπηρχε και το μοναδικο παραθυρο το οποιο ηταν ερμητικα σφαλισμενο. Αφου σιγουρευτηκε πως η μοναδικη εισοδος ηταν η πορτα απο την οποια ειχε μπει αφησε την τσαντα με τα λιγοστα του υπαρχοντα σ' ενα τραπεζακι και προχωρησε προς την μοναδικη πηγη θερμοτητας που υπηρχε.
=====================
Ηταν ακομη Οκτωβρης, μεσα φθινοπωρου και η Μαδριτη ηταν μια πολη τοσο νοτια που ο χειμωνας, μαζι με το κρυο που εφερνε μαζι του, θα καθυστερουσαν να ερθουν. Ομως υπηρχε μια αισθηση ψυχρας, οχι μονο στο δωματιο του αλλα και στην πολη ολακερη που εκανε επιβεβλημενο το αναμμα του τζακιου, αν υπηρχε. Ολο το δωματιο απεπνεε μια νοτισμενη μυρωδια κλεισουρας, κατι που ειχε αρχισει να γινεται ενοχλητικο στα ρουθουνια του. Ηξερε πως μολις αναβε το τζακι θα υπηρχε πληρης αλλαγη θερμοκρασιας και συνθηκων στο δωματιο γι αυτο κι επικεντρωθηκε για μερικα λεπτα στο συγκεκριμενο ζητημα.
Το Γκουερρα ηταν απο τα καλυτερα και πλεον φημισμενα ξενοδοχεια της Μαδριτης, κι ενα τετοιο ξενοδοχειο οχι μονο ειχε ολες τις απαιτουμενες ανεσεις για τους υψηλους ενοικους του αλλα φροντιζε παντα να παρεχει και το κατι παραπανω για να ικανοποιει τα γουστα τους.
Ο αρχικος λευκος καπνος απο τα προφανως ελαφρα νοτισμενα ξυλα εξαφανιζοταν με στρατιωτικη πειθαρχια προς την εξοδο της καμιναδας ενω παραλληλα το αυτι του επιανε τους πρωτους θορυβους απο την εμφανιση της φωτιας καθως αγκαλιαζε το κορμι των κουτσουρων.
======================
Μια γλυκια θαλπωρη απλωνοταν σταδιακα μεσα στο δωματιο ενω η θερμοτητα προσπαθουσε να καλυψει οσο το δυνατον μεγαλυτερο μερος καταβαλλοντας φιλοτιμες προσπαθειες.
Το επιπλεον φως που ειχε κι αυτο ξεχυθει βοηθουσε ακομα περισσοτερο στο να μπορει να διακρινει πιο καθαρα τ' αντικειμενα του δωματιου. Προτιμησε να τα αγνοησει προσωρινα καθως σταθηκε μπροστα στο τζακι παρακολουθωντας τις φλογες τριβοντας τα παγωμενα χερια του μεταξυ τους. Το βλεμμα του αιχμαλωτιστηκε στην αρχη, υποταχθηκε μεταγενεστερα, απο τον τρελο χορο που ειχαν στησει οι φλογες, ανταγωνιζομενες η μια την αλλη στο ποια θα κατορθωσει να εκτελεσει την πιο εντυπωσιακη παρασταση. Παρακολουθουσε τις σπιθες που πεταγονταν ατακτα προς καθε κατευθυνση, ακινητοποιουνταν για ενα κλασμα του δευτερολεπτου στον αερα και μετα, σαν ν' αποτελουσαν μερος καποιου μαγικου τρυκ, εξαφανιζονταν για παντα δινοντας την θεση τους σε μια αλλη. Χαμογελασε ασυναισθητα διαπιστωνοντας πως ενα τοσο συνηθισμενο θεαμα εξακολουθουσε ακομα να τον σαγηνευει τοσο ευκολα.
=====================
Ενιοωθε την κουραση απο το πολυωρο ταξιδι με την αμαξα σε καθε σημειο του σωματος του. Δεν ηταν συνηθισμενος σε τοσο μεγαλες διαδρομες και το γεγονος πως ειχε αφησει εκκρεμοτητες αλυτες στην Ναπολη του δημιουργουσαν ενα σχετικο εκνευρισμο. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν υπηρχε περιπτωση να εφευγε απο την αγαπημενη του πολη για την Μαδριτη μα αυτο δεν ηταν κατι στο οποιο να ειχε ουσιαστικα προσωπικη επιλογη.
Τ' ονομα του αποστολεα στο γραμμα που ειχε λαβει πριν μερικες μερες του ηταν εντελως αγνωστο. Οσο και να βασανισε το μυαλο του να προσπαθησει ν' ανακαλυψει αν του θυμιζε κατι κατεληγε παντα στο ιδιο συμπερασμα. Οχι μονο δεν γνωριζε ποιος ηταν ο αποστολεας αλλα ουτε καν ειχε ακουσει το συγκεκριμενο ονομα. Το γραμμα θα κατεληγε εκει που κατεληγαν παντα ολα οσα τον αφηναν αδιαφορο, στον καλαθο των αχρηστων, μα δεν γινοταν να παραβλεψει ενα γεγονος που ειχε αρκετα μεγαλο διαστημα να συμβει. Την στιγμη που κρατουσε το γραμμα στα χερια του και το διαβαζε ενοιωσε ενα σκιρτημα στους πλεον απομονωμενους λαβυρινθους της ψυχης του.
Ενιοωθε την κουραση απο το πολυωρο ταξιδι με την αμαξα σε καθε σημειο του σωματος του. Δεν ηταν συνηθισμενος σε τοσο μεγαλες διαδρομες και το γεγονος πως ειχε αφησει εκκρεμοτητες αλυτες στην Ναπολη του δημιουργουσαν ενα σχετικο εκνευρισμο. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν υπηρχε περιπτωση να εφευγε απο την αγαπημενη του πολη για την Μαδριτη μα αυτο δεν ηταν κατι στο οποιο να ειχε ουσιαστικα προσωπικη επιλογη.
Τ' ονομα του αποστολεα στο γραμμα που ειχε λαβει πριν μερικες μερες του ηταν εντελως αγνωστο. Οσο και να βασανισε το μυαλο του να προσπαθησει ν' ανακαλυψει αν του θυμιζε κατι κατεληγε παντα στο ιδιο συμπερασμα. Οχι μονο δεν γνωριζε ποιος ηταν ο αποστολεας αλλα ουτε καν ειχε ακουσει το συγκεκριμενο ονομα. Το γραμμα θα κατεληγε εκει που κατεληγαν παντα ολα οσα τον αφηναν αδιαφορο, στον καλαθο των αχρηστων, μα δεν γινοταν να παραβλεψει ενα γεγονος που ειχε αρκετα μεγαλο διαστημα να συμβει. Την στιγμη που κρατουσε το γραμμα στα χερια του και το διαβαζε ενοιωσε ενα σκιρτημα στους πλεον απομονωμενους λαβυρινθους της ψυχης του.
=======================
Ο κυβος ηταν απολυτος και ξεκαθαρος. Του εδωσε αμεσως να καταλαβει πως αυτο που κρατουσε στα χερια του δεν ηταν απλα ενα γραμμα μα η αρχη ενος κουβαριου που επρεπε με καθε τροπο ν' ακολουθησει, να ξετυλιξει και να φτασει στο τελος του. Ετσι το διαβασε οσο χρειαστηκε για να το αποστηθισει και μετα το εκαψε. Δεν ηταν μεγαλο και του εδωσε την αισθηση πως δεν ηταν ακριβως παρακλητικο μα πιοτερο λειτουργουσε σαν εντολη.
-'Η παρουσια σας απαιτειται το συντομοτερο δυνατον στην Μαδριτη. Θα καταλυσετε στο Γκουερρα και το πρωι της 17ης του μηνα θα σας συναντησω στην εισοδο του'.
Η υπογραφη ελεγε 'Ενας φιλος' μα δεν ειχε κανενα γνωστο, ποσο μαλλον φιλο στη Μαδριτη.
Το αλλο που τον παραξενεψε ηταν πως το γραμμα δεν ανεφερε κανενα ονομα παραληπτη, σαν καποιος απλα να το αφησε εξω απο την πορτα του, πραγμα που τον ειχε παραξενεψει αρκετα μιας και κανεις στην Ναπολη δεν γνωριζε τ' ονομα του. Οπως και να ειχε, παρ' ολες τις αποριες που του ειχαν δημιουργηθει ακολουθησε οτι ακριβως υποδεικνυε το γραμμα.
Αυριο θα μαθαινε τι ακριβως συνεβαινε οταν θα συναντουσε τον μυστηριωδη αποστολεα.
===================
Η ζεστη απο το τζακι ειχε απλωσει ενα διχτυ θαλπωρης πανω του και τα πρωτα σημαδια μιας γλυκιας αποχαυνωσης εκαναν δειλα την εμφανιση τους. Ηθελε οσο τιποτα αλλο να ξεκουραστει στο μαλακο, τεραστιο κρεβατι που στωικα τον περιμενε στην αλλη ακρη του δωματιου μα τα πρωτα τσιμπηματα τον επανεφεραν καπως αποτομα στην πραγματικοτητα.
Το στομαχι του ξεκινησε, υποτονικα στην αρχη, με περισσο θρασος οσο κυλουσε ο χρονος να διαμαρτυρεται εντονα για την πρωτοφανη αδιαφορια που εδειχνε απεναντι του.
Η αληθεια ηταν πως ειχε κατι να βαλει στο στομα του απο την τελευταια σταση που ειχε κανει η αμαξα, αρκετα εξω απο την Μαδριτη. Απο το χρονικο σημειο εκεινο και μετα δεν ειχε ακουμπησει κατι αλλο και αμεσα αντιληφθηκε πως οι ενοχλησεις και τα τσιμπηματα θα γινονταν ολο και πιο ενοχλητικα αν δεν φροντιζε το θεμα αμεσα.
Προσθεσε δυο ξυλα ακομα στο τζακι για να συντηρησει τη φωτια, φορεσε το επανωφορι του και βγηκε απο το δωματιο.
====================
Οτι και να ηταν αυτο που το ξενοδοχειο θεωρουσε απο τις καλυτερες σπεσιαλιτε του ενηργησε δραστικα και γρηγορα. Ηταν σχεδον μονος του στην αιθουσα δειπνου, με μονη εξαιρεση δυο αντρες στην ανατολικη πλευρα του χωρου που καθονταν σ' ενα τραπεζι και απολαμβαναν ενα ποτηρι κρασι. Η αληθεια ηταν πως ειχε επηρεαστει απ' αυτους οταν ζητησε το γευμα του να συνοδευεται απο κρασι. Αφησε την επιλογη στην διακριτικη ευχερεια του σερβιτορου που τον διαβεβαιωσε πως θα του εφερνε να δοκιμασει ενα απο τα καλυτερα ισπανικα κρασια που υπηρχαν μιας και οπως του ειχε εκμυστηρευτει δεν ειχε τυχει να δοκιμασει ποτε.
Δεν μπορουσε να ξερει αν ηταν οντως απο τα καλυτερα, ομως καλο ηταν σιγουρα.
Ολοκληρωσε το γευμα του και τελειωσε το υπολοιπο κρασι. Μπορει να ειχε εξευμενισει το στομαχι του, που τωρα γουργουριζε απο ευχαριστηση, ομως καταλαβε πως η αποπειρα να σηκωθει απο το τραπεζι θ' απαιτουσε μεγαλυτερη προσπαθεια απο το κανονικο.
Εκανε νοημα στον σερβιτορο να ερθει την στιγμη ακριβως που αποφασισε να σηκωθει.
================
Η φωτια τον ειδε την στιγμη που εμπαινε στο δωματιο και σαν να ειχε υποψιαστει πως αυτος ηταν ο ανθρωπος τον οποιον επρεπε να υπηρετησει εκεινη τη νυχτα εκανε μια αποπειρα να δυναμωσει ακομα περισσοτερο. Δεν υπηρχε ιδιαιτερος λογος γι αυτο. Η θερμοκρασια στο δωματιο ηταν ιδανικη. Βυθιστηκε στην αναπαυτικη πολυθρονα που ειχε φερει κοντα στο τζακι και για λιγο το βλεμμα του εμεινε προσηλωμενο στην φωτια.
Δεν ειχε συνειδητοποιησει ποση ωρα ειχε ξεχαστει στο θεαμα που ακαματα εξακολουθουσαν να προσφερουν οι φλογες παρα μονο οταν ακουσε την πορτα του δωματιου να χτυπαει.
Υπακουοντας στην εντολη του ενοικου να περασει ο σερβιτορος μπηκε βαστωντας ενα μπουκαλι κρασι μ' ενα ποτηρι σ' ενα δισκο και τον αφησε οπου τον διεταξαν. Πηρε το νομισμα που του προσφερθηκε και το εξαφανισε ταχυδακτυλουργικα μεσα στην τσεπη του. Εκανε μια ελαφρα υποκλιση πριν ανοιξει την πορτα και καληνυχτισει και μετα εφυγε. Κοντοσταθηκε στον διαδρομο, εβγαλε το νομισμα, το κοιταξε προσεκτικα, χαμογελασε και συνεχισε να περπατα.
===================
Κλειδωσε την πορτα και αφου πηρε το μπουκαλι με το κρασι το ανοιξε και γεμισε το ποτηρι. Ηπιε μια γενναια γουλια που κατεβηκε προσχαρη και ζεστη στο λαρυγγι του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Το Γκουερρα μονο φτηνο δεν ηταν. Απο τα καλυτερα ξενοδοχεια της πολης οπως του ειχαν πει και απο τα πιο ακριβα. Ομως το ζητημα καθολου δεν τον απασχολουσε. Το πρωτο πραγμα που του ειπαν μολις ειχε πατησει το ποδι του εκει ηταν πως ολα ηταν πληρωμενα.
Το ποιος δεν μπορουσαν να το αποκαλυψουν ισχυριζομενοι πως ουτε οι ιδιοι δεν ηξεραν. Αληθεια η ψεματα δεν τον απασχολουσε. Ετσι κι αλλιως ολο το μυστηριο θα λυνοταν το επομενο πρωι. Εβγαλε τον κυβο απο την εσωτερικη του τσεπη και τον αφησε στο τραπεζακι διπλα στο κρεβατι. Τον κοιταξε και χαμογελασε κουνωντας το κεφαλι του.
Μετα απο τοσο καιρο οχι μονο δεν ειχε θαμπωσει, χαραχτει η θολωσει μα φαινοταν ακομα πιο καθαρος και λαμπερος σαν και την μερα που τον ειχε παρει για πρωτη φορα στα χερια του.
Ειδε τον μεγαλο καθρεφτη στον τοιχο και τον πλησιασε αργα.
====================
Ουτε αυτος ειχε αλλαξει στο παραμικρο. Αντιθετως, οπως ακριβως και ο κυβος, φαινοταν πιο φρεσκος, πιο ζωντανος απο ποτε. Ξαναγεμισε το αδειο ποτηρι και πλησιασε το παραθυρο. Τραβηξε την βαρια κουρτινα στο πλαι και κοιταξε εξω μεσα απο το τζαμι. Αν και ηταν νωρις οι δρομοι ηταν σχεδον αδειοι. Μονο μια παρεα αντρων ερχοταν απο το βαθος, ολοι ντυμενοι με μαυρους χιτωνες. Στην αρχη του φανηκαν σαν μοναχοι μα οταν πλησιασαν αρκετα κοντα διεκρινε αναμεσα τους δυο Ιησουιτες. Ηπιε μονορουφι το κρασι και συνεχισε να παρακολουθει την παρεα μεχρι που εξαφανιστηκε απο τα ματια του. Ιησουιτες, το πλεον φυσιολογικο για μια πολη σαν την Μαδριτη. Ιησουιτες, οι επισημοι αντιπροσωποι του Θεου πανω σ' εκεινη τη γη, οι ταπεινοι υπηρετες της Μαριας της Παρθενου, οι στυλοβατες της εκκλησιας που ειχε ιδρυσει καποτε ο ιδιος ο Ιησους Χριστος. Εκατσε στην καρεκλα τραβωντας το μπουκαλι μαζι του κι εκανε μια γκριματσα. Αραγε αν ηταν παρων τωρα ο προφητης, ετσι οπως τον ειχε γνωρισει ο ιδιος, τι γνωμη θα ειχε για τους αντιπροσωπους του ?
Γελασε ειρωνικα ενω το μυαλο του ταξιδεψε πισω, στην τοσο μακρινη εκεινη εποχη και στα γεγονοτα που ειχαν επακολουθησει μετα την καρατομηση του Ιωαννη του Προδρομου.
Ο κυβος ηταν απολυτος και ξεκαθαρος. Του εδωσε αμεσως να καταλαβει πως αυτο που κρατουσε στα χερια του δεν ηταν απλα ενα γραμμα μα η αρχη ενος κουβαριου που επρεπε με καθε τροπο ν' ακολουθησει, να ξετυλιξει και να φτασει στο τελος του. Ετσι το διαβασε οσο χρειαστηκε για να το αποστηθισει και μετα το εκαψε. Δεν ηταν μεγαλο και του εδωσε την αισθηση πως δεν ηταν ακριβως παρακλητικο μα πιοτερο λειτουργουσε σαν εντολη.
-'Η παρουσια σας απαιτειται το συντομοτερο δυνατον στην Μαδριτη. Θα καταλυσετε στο Γκουερρα και το πρωι της 17ης του μηνα θα σας συναντησω στην εισοδο του'.
Η υπογραφη ελεγε 'Ενας φιλος' μα δεν ειχε κανενα γνωστο, ποσο μαλλον φιλο στη Μαδριτη.
Το αλλο που τον παραξενεψε ηταν πως το γραμμα δεν ανεφερε κανενα ονομα παραληπτη, σαν καποιος απλα να το αφησε εξω απο την πορτα του, πραγμα που τον ειχε παραξενεψει αρκετα μιας και κανεις στην Ναπολη δεν γνωριζε τ' ονομα του. Οπως και να ειχε, παρ' ολες τις αποριες που του ειχαν δημιουργηθει ακολουθησε οτι ακριβως υποδεικνυε το γραμμα.
Αυριο θα μαθαινε τι ακριβως συνεβαινε οταν θα συναντουσε τον μυστηριωδη αποστολεα.
===================
Η ζεστη απο το τζακι ειχε απλωσει ενα διχτυ θαλπωρης πανω του και τα πρωτα σημαδια μιας γλυκιας αποχαυνωσης εκαναν δειλα την εμφανιση τους. Ηθελε οσο τιποτα αλλο να ξεκουραστει στο μαλακο, τεραστιο κρεβατι που στωικα τον περιμενε στην αλλη ακρη του δωματιου μα τα πρωτα τσιμπηματα τον επανεφεραν καπως αποτομα στην πραγματικοτητα.
Το στομαχι του ξεκινησε, υποτονικα στην αρχη, με περισσο θρασος οσο κυλουσε ο χρονος να διαμαρτυρεται εντονα για την πρωτοφανη αδιαφορια που εδειχνε απεναντι του.
Η αληθεια ηταν πως ειχε κατι να βαλει στο στομα του απο την τελευταια σταση που ειχε κανει η αμαξα, αρκετα εξω απο την Μαδριτη. Απο το χρονικο σημειο εκεινο και μετα δεν ειχε ακουμπησει κατι αλλο και αμεσα αντιληφθηκε πως οι ενοχλησεις και τα τσιμπηματα θα γινονταν ολο και πιο ενοχλητικα αν δεν φροντιζε το θεμα αμεσα.
Προσθεσε δυο ξυλα ακομα στο τζακι για να συντηρησει τη φωτια, φορεσε το επανωφορι του και βγηκε απο το δωματιο.
====================
Οτι και να ηταν αυτο που το ξενοδοχειο θεωρουσε απο τις καλυτερες σπεσιαλιτε του ενηργησε δραστικα και γρηγορα. Ηταν σχεδον μονος του στην αιθουσα δειπνου, με μονη εξαιρεση δυο αντρες στην ανατολικη πλευρα του χωρου που καθονταν σ' ενα τραπεζι και απολαμβαναν ενα ποτηρι κρασι. Η αληθεια ηταν πως ειχε επηρεαστει απ' αυτους οταν ζητησε το γευμα του να συνοδευεται απο κρασι. Αφησε την επιλογη στην διακριτικη ευχερεια του σερβιτορου που τον διαβεβαιωσε πως θα του εφερνε να δοκιμασει ενα απο τα καλυτερα ισπανικα κρασια που υπηρχαν μιας και οπως του ειχε εκμυστηρευτει δεν ειχε τυχει να δοκιμασει ποτε.
Δεν μπορουσε να ξερει αν ηταν οντως απο τα καλυτερα, ομως καλο ηταν σιγουρα.
Ολοκληρωσε το γευμα του και τελειωσε το υπολοιπο κρασι. Μπορει να ειχε εξευμενισει το στομαχι του, που τωρα γουργουριζε απο ευχαριστηση, ομως καταλαβε πως η αποπειρα να σηκωθει απο το τραπεζι θ' απαιτουσε μεγαλυτερη προσπαθεια απο το κανονικο.
Εκανε νοημα στον σερβιτορο να ερθει την στιγμη ακριβως που αποφασισε να σηκωθει.
================
Η φωτια τον ειδε την στιγμη που εμπαινε στο δωματιο και σαν να ειχε υποψιαστει πως αυτος ηταν ο ανθρωπος τον οποιον επρεπε να υπηρετησει εκεινη τη νυχτα εκανε μια αποπειρα να δυναμωσει ακομα περισσοτερο. Δεν υπηρχε ιδιαιτερος λογος γι αυτο. Η θερμοκρασια στο δωματιο ηταν ιδανικη. Βυθιστηκε στην αναπαυτικη πολυθρονα που ειχε φερει κοντα στο τζακι και για λιγο το βλεμμα του εμεινε προσηλωμενο στην φωτια.
Δεν ειχε συνειδητοποιησει ποση ωρα ειχε ξεχαστει στο θεαμα που ακαματα εξακολουθουσαν να προσφερουν οι φλογες παρα μονο οταν ακουσε την πορτα του δωματιου να χτυπαει.
Υπακουοντας στην εντολη του ενοικου να περασει ο σερβιτορος μπηκε βαστωντας ενα μπουκαλι κρασι μ' ενα ποτηρι σ' ενα δισκο και τον αφησε οπου τον διεταξαν. Πηρε το νομισμα που του προσφερθηκε και το εξαφανισε ταχυδακτυλουργικα μεσα στην τσεπη του. Εκανε μια ελαφρα υποκλιση πριν ανοιξει την πορτα και καληνυχτισει και μετα εφυγε. Κοντοσταθηκε στον διαδρομο, εβγαλε το νομισμα, το κοιταξε προσεκτικα, χαμογελασε και συνεχισε να περπατα.
===================
Κλειδωσε την πορτα και αφου πηρε το μπουκαλι με το κρασι το ανοιξε και γεμισε το ποτηρι. Ηπιε μια γενναια γουλια που κατεβηκε προσχαρη και ζεστη στο λαρυγγι του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Το Γκουερρα μονο φτηνο δεν ηταν. Απο τα καλυτερα ξενοδοχεια της πολης οπως του ειχαν πει και απο τα πιο ακριβα. Ομως το ζητημα καθολου δεν τον απασχολουσε. Το πρωτο πραγμα που του ειπαν μολις ειχε πατησει το ποδι του εκει ηταν πως ολα ηταν πληρωμενα.
Το ποιος δεν μπορουσαν να το αποκαλυψουν ισχυριζομενοι πως ουτε οι ιδιοι δεν ηξεραν. Αληθεια η ψεματα δεν τον απασχολουσε. Ετσι κι αλλιως ολο το μυστηριο θα λυνοταν το επομενο πρωι. Εβγαλε τον κυβο απο την εσωτερικη του τσεπη και τον αφησε στο τραπεζακι διπλα στο κρεβατι. Τον κοιταξε και χαμογελασε κουνωντας το κεφαλι του.
Μετα απο τοσο καιρο οχι μονο δεν ειχε θαμπωσει, χαραχτει η θολωσει μα φαινοταν ακομα πιο καθαρος και λαμπερος σαν και την μερα που τον ειχε παρει για πρωτη φορα στα χερια του.
Ειδε τον μεγαλο καθρεφτη στον τοιχο και τον πλησιασε αργα.
====================
Ουτε αυτος ειχε αλλαξει στο παραμικρο. Αντιθετως, οπως ακριβως και ο κυβος, φαινοταν πιο φρεσκος, πιο ζωντανος απο ποτε. Ξαναγεμισε το αδειο ποτηρι και πλησιασε το παραθυρο. Τραβηξε την βαρια κουρτινα στο πλαι και κοιταξε εξω μεσα απο το τζαμι. Αν και ηταν νωρις οι δρομοι ηταν σχεδον αδειοι. Μονο μια παρεα αντρων ερχοταν απο το βαθος, ολοι ντυμενοι με μαυρους χιτωνες. Στην αρχη του φανηκαν σαν μοναχοι μα οταν πλησιασαν αρκετα κοντα διεκρινε αναμεσα τους δυο Ιησουιτες. Ηπιε μονορουφι το κρασι και συνεχισε να παρακολουθει την παρεα μεχρι που εξαφανιστηκε απο τα ματια του. Ιησουιτες, το πλεον φυσιολογικο για μια πολη σαν την Μαδριτη. Ιησουιτες, οι επισημοι αντιπροσωποι του Θεου πανω σ' εκεινη τη γη, οι ταπεινοι υπηρετες της Μαριας της Παρθενου, οι στυλοβατες της εκκλησιας που ειχε ιδρυσει καποτε ο ιδιος ο Ιησους Χριστος. Εκατσε στην καρεκλα τραβωντας το μπουκαλι μαζι του κι εκανε μια γκριματσα. Αραγε αν ηταν παρων τωρα ο προφητης, ετσι οπως τον ειχε γνωρισει ο ιδιος, τι γνωμη θα ειχε για τους αντιπροσωπους του ?
Γελασε ειρωνικα ενω το μυαλο του ταξιδεψε πισω, στην τοσο μακρινη εκεινη εποχη και στα γεγονοτα που ειχαν επακολουθησει μετα την καρατομηση του Ιωαννη του Προδρομου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου