ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42
Η αρχικη του σκεψη ηταν να κανει μια ολιγοημερη σταση στην πολη και μετα να συνεχιζε το ταξιδι του προς την Καρχηδονα οπως το ειχε προγραμματισει. Ομως αναθεωρησε το αρχικο του σχεδιο παρατεινοντας την παραμονη του εκει σχεδον μια δεκαετια. Οι λογοι ηταν πολλοι.
Η Αλεξανδρεια εκεινη την εποχη ηταν η σημαντικοτερη πολη της Αιγυπτου. Περα απο το γεγονος οτι ηταν ενα σπουδαιο λιμανι, ενα απο τα μεγαλυτερα της Μεσογειου, ηταν μια πολη που πραγματικα εσφυζε απο ζωη. Χιλιαδες ηταν αυτοι που την επισκεπτονταν και δεν ηταν λιγοι αυτοι που αποφασιζαν να παραμεινουν εκει γι' αγνωστο χρονικο διαστημα.
Φιλοξενουσε ενα πληθος ανθρωπων των γραμματων, των τεχνων και των επιστημων.
Καθ' ενας τους που σεβοταν τον εαυτο του και ειχε μια αγαπη στη γνωση και μαθηση θεωρουσε επιβεβλημενο γεγονος να επισκεφτει την ξακουστης φημη βιβλιοθηκη της.
Μα δεν ηταν μια απλη βιβλιοθηκη αυτη της Αλεξανδρειας. Λες και ολος ο πνευματικος πλουτος της εποχης να ειχε συγκεντρωθει εκει μεσα, καλα κρυμμενος μεσα στις χιλιαδες τομων βιβλιων.
======================
Ηταν ο μονος που θα μπορουσε ποτε να εχει τοσο χρονο για ξοδεμα ωστε να μπορεσει να διαβασει τα παντα που περικλειε αυτη η μυθικη βιβλιοθηκη. Ηξερε ομως πως κατι τετοιο ηταν αδυνατον να γινει, δεν μπορουσε να ξοδεψει αγνωστο αριθμο δεκαετιων προσπαθωντας ν' απορροφησει ολη τη γνωση που υπηρχε απλοχερα εκει. Ομως γνωριζε πως τα δικα του περιθωρια ηταν πολυ μεγαλυτερα απ' αυτα ενος κοινου θνητου.
Εγκατασταθηκε στην πολη και μην εχοντας αναγκη να εργαστει καπου για βιοποριστικους λογους ξοδευε σχεδον ολη του τη μερα αναμεσα στους ατελειωτους δαιδαλωδεις διαδρομους που ηταν φορτωμενοι αριστερα και δεξια με χιλιαδες χειρογραφα και παπυρους.
Το γεγονος δε πως οι προσωπικες του γνωσεις ξεπερνουσαν κατα πολυ τον απλο μεσο ορο του ειχαν δωσει την δυνατοτητα να δημιουργησει επαφες με τους υπευθυνους που παντα χαιρονταν να τον εξυπηρετησουν, ειτε προτεινοντας του συγκεκριμενα βιβλια ειτε αποκαλυπτοντας του σπανια χειρογραφα που ηταν για τα ματια λιγων.
=======================
Ετσι πολυ γρηγορα αντιληφθηκε πως λιγα ειχε να διδαχθει περι μαθηματικων, αστρονομιας και αλλων συναφων επιστημων και γρηγορα στραφηκε σε εργα και δοκιμια φιλοσοφων και αλλων στοχαστων, Ελληνων κατα βαση. Ουτε εκει ομως βρηκε αυτο που θα τον καθηλωνε δεδομενου πως σε πολλα απ' οσα ειχε διαβασει ειχε ηδη δικη του αποψη, και οχι μονο σε φιλοσοφικο επιπεδο αλλα μεσα απο καταστασεις που ειχε ηδη ζησει.
Οταν λοιπον καποιος υπευθυνος του ψιθυρισε στο αυτι για ενα τμημα της βιβλιοθηκης που ηταν πραγματικα μονο για λιγους το θεωρησε εξαιρετικα ενδιαφερον. Οταν δε συνειδητοποιησε το αντικειμενο που πρεσβευαν εκεινοι οι ξεθωριασμενοι και φθαρμενοι παπυροι εβαλε σκοπο να μελετησει οσο πιο πολλους μπορουσε.
Αυτο που δεν περιμενε ποτε ηταν οτι θα διαβαζε για πραγματα που αγγιζαν την σφαιρα της φαντασιας και του μυθου για ολους εκτος απ' αυτον δεδομενου πως πολλα απ' αυτα του ηταν γνωριμα ειτε σαν ιστοριες εξ ακοης ειτε απο μαρτυριες των ιδιων των πρωταγωνιστων.
====================
Το Βιβλιο του Τζιαν, τα Πνακοτικα Χειρογραφα, τα 7 Αποκρυφα Βιβλια του Χσαν, οι Πινακιδες Ναακαλ, το Βιβλιο του Ειμπον ηταν μερικα μονο απο τα βιβλια που τον ειχαν συναρπασει.
Σε πολλα απ' αυτα διεκρινε ψηγματα αληθειας με μικρα μπαλωματα μυθου εκει που ο συγγραφεας αδυνατουσε - η δεν ηθελε - να δωσει μια ξεκαθαρη εικονα και προτιμουσε να θεσει εμβολιμα κατι το φανταστικο μα ευκολο.
Σε πολλα αλλα, επειδη γνωριζε απο πρωτο χερι τα περιστατικα, ειχε εντοπισει ανακριβειες και σφαλματα σε τετοιο εξωφρενικο βαθμο που ειχε πιασει πολλες φορες τον εαυτο του να θελει να μουτζουρωσει τα λαθη και να συμπληρωσει το βιβλιο με τα πραγματικα γεγονοτα.
Ειχε ομως διαβασει και για πραγματα που καθολου δεν γνωριζε, ομως οι επιφυλαξεις του οσον αφορουσαν το αν αυτο που διαβαζε ηταν εστω και σε καποιο μερος αληθεια ειχαν αυξηθει.
Ενα ομως βιβλιο ηταν αυτο που τον συγκλονισε και κυριολεκτικα τον ταξιδεψε πισω στο παρελθον, ενα παρελθον που μπορει να ειχε ελαφρα ξεθωριασει, ομως ποτε δεν ειχε σταματησει να υπαρχει στη σκεψη του.
=======================
Απο τις πρωτες κιολας σελιδες του Νεκρονομικον ενοιωσε τις τριχες στον σβερκο του να σηκωνονται, οχι απο φοβο μα απο το γεγονος πως σε πολλα κομματια του διαβαζε πραγματα που ειχε ζησει. Σε αλλα σημεια ενοιωσε πως η ιδια η αφηγηση αφορουσε τον ιδιο, σαν να υπηρχε καποιος που αθεατος τον παρακολουθουσε και κατεγραφε τις κινησεις και τις πραξεις του. Ακομα και ο υποτιθεμενος τροπος θανατου του τρελλου Αραβα συγγραφεα του Νεκρονομικον του θυμισε τις ιστοριες που ειχε ακουσει κατα κορο στη Σουχαμπ, λιγες ωρες πριν ξεκινησει να διασχιζει την ερημο Ινζεμ.
Η αναφορα στους Μεγαλους Παλιους του θυμισε τ' αγαλματα που ειχε αντικρυσει πριν το φιδι του δωσει τον κυβο, ακομα και ο γερος που ουσιαστικα ηταν αυτος που τα ξεκινησε ολα ειχε την τιμητικη του μεσα στο Νεκρονομικον.
Ζητησε την αδεια ν' αντιγραψει το βιβλιο κι εγινε δεκτη. Οταν ολοκληρωσε την αντιγραφη του ηξερε πως δεν ειχε νοημα να εξακολουθει να παραμενει στην Αλεξανδρεια.
Ειχε ερθει η ωρα να φυγει.
======================
Τα νεα μολις εφτασε στην Καρχηδονα ηταν θλιβερα. Ο Πουμπλιους Λεντουλους ειχε πεθανει πριν χρονια απο καποιο αγνωστο νοσημα και μετα απο πολυ καιρο ενοιωθε πως βρισκοταν ολομοναχος σε μια ξενη πολη. Ο κυβος δεν ειχε δωσει κανενα σημα ζωης απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την Ιερουσαλημ, πραγμα που δεν τον βοηθουσε στην συνεχεια της επιτευξης της αποστολης του. Βαρεθηκε την Καρχηδονα γρηγορα.
Αναλωθηκε σε ασκοπες περιπλανησεις σε χωρες πιο νοτια, με παραξενους κατοικους με μελαμψο η ακομα πιο σκουρο δερμα που μιλουσαν αγνωστες γλωσσες, ειχαν παραδοξα ηθη κι εθιμα μα κι εκει δεν βρηκε κατι να τον κρατησει.
Η ενασχοληση του με τον κυβο ειχε γινει πια εμμονοληπτικη μα δεν συνεβαινε τιποτα απολυτως.
Αδημονουσε πια να γινει κατι που θα τον εβαζε ξανα σε δραση μα η ο κυβος ειχε αποξεχαστει η θα επρεπε να οπλιστει με περισσοτερη υπομονη μεχρι τη στιγμη που θ' αντικρυζε παλι το αχνο φως του.
===============================
Τον επιασε μια ξαφνικη νοσταλγια για την Ρωμη. Ειχαν περασει παρα πολλα χρονια απο την τελευταια φορα που ηταν εκει. Δεν υπηρχε πια κανενας ζωντανος που θα μπορουσε να τον αναγνωρισει και ηταν σιγουρος πως ο χρονος θα ειχε σβησει οριστικα και αμετακλητα καθε ιστορια που θα περιστρεφοταν γυρω απο το προσωπο του.
Αποφασισε να περασει απεναντι και να συνεχισει οδικως προς την Ρωμη. Δεν ηταν σιγουρος για το τι θα συναντουσε μα κατα ενα περιεργο τροπο εξακολουθουσε να θεωρει αυτην αλλοπροσαλλη πολη οικεια.
Και να ειχε αλλαξει κατι δεν το καταλαβε. Ολα του φανηκαν ιδια, οπως τοτε. Αυτοκρατορας ηταν τοτε ο Λουσιους Δομητιους Αυρηλιανος, παλιος στρατιωτικος που ειχε βρεθει στον θρονο σχεδον κατα λαθος. Ειχε ομως περγαμηνες να επιδειξει, ειδικα στο στρατιωτικο κομματι, αφου ειχε καταφερει ν' απωθησει τους Βανδαλους απο την Παννονια καθως και τους Αλεμανιους που ειχε εξαναγκασει να οπισθοχωρησουν πισω στα εδαφη τους.
=====================
Επελεξε για καποιο χρονικο διαστημα να παραμενει αδρανης και στη σκια μεχρι να επιλεξει σωστα τις επομενες κινησεις του. Φοβος αναγνωρισης δεν υπηρχε απο κανεναν κι ενοιωθε σαν να ξεκινουσε παλι κατι απο την αρχη. Απεφυγε να επισκεφθει τα μερη που καποτε ζουσε, εξ' αλλου δεν θα τα εβρισκε καν στην θεση τους αφου πολλα πραγματα ειχαν αλλαξει οχι μονο στην ρυμοτομια της πολης αλλα και στον σχεδιασμο της.
Κανοντας τις σωστες γνωριμιες και με οπλο τις αστειρευτες γνωσεις του καταφερε να βρεθει συμβουλος πολεμικων επιχειρησεων που ειχαν στοχο την υποταγη της μονιμου εξεγερμενης Βρεττανιας. Ηταν η εποχη ακριβως που ο Αυρηλιανος αντιμετωπιζε σοβαρο προβλημα με την Σεπτιμια Ζηνοβια, βασιλισσας της Παλμυρας η οποια ειχε επαναστατησει απεναντι στην αυτοκρατορια και το χρονικο εκεινο σημειο βρισκοταν στην Αλεξανδρεια.
Ομως οι συμπτωσεις δεν σταματουσαν εδω. Οι επομενες που κατεφθαναν σωρηδον εμελλε να ειναι ακρως καθοριστικες.
======================
Ο υπευθυνος σχεδιασμου τακτικης για την αντιμετωπιση της Σεπτιμια Ζηνοβιας αφησε την τελευταια του πνοη αναπαντεχα, πεφτοντας απο το αλογο του και χτυπωντας θανασιμα το κεφαλι του.
Οι επιλογες του Αυρηλιανου ηταν δυο ολες κι ολες. Η θ' ανεβαλλε την επιθεση κατα της Ζηνοβιας στην Αλεξανδρεια, με απροβλεπτες συνεπειες ομως αφου κι αλλοι υποταγμενοι πληθυσμοι αντιδρουσαν ηδη, η θα αντικαθιστουσε τον μεχρι προτινος υπευθυνο με καποιον που θα μπορουσε να ολοκληρωσει το εργο του προκατοχου του σωστα και το κυριωτερο γρηγορα.
Οι επιδοσεις του ξενου στο θεμα της Βρεττανιας ηταν αυτες που του εδωσαν αμεσα το συγκεκριμενο ποστο, μιας και ο διορατικος Αυρηλιανος πιστευε πως μπορουσε να τα καταφερει. Το σχεδιο, απλο στη συλληψη μα κατα γενικη ομολογια ευφυες εκπονηθηκε απο τον ξενο σε λιγοτερο απο μια βδομαδα.
Ηταν θεμα πια λιγων ημερων να συγκεντρωθει το στρατευμα που θ' αναλαμβανε την εξοντωση της θρασυτατης βασιλισσας και την αποκατασταση των ισορροπιων στην περιοχη με την ανακαταληψη της Αλεξανδρειας. Ο Αυρηλιανος δεν ηθελε να χασει αλλο χρονο.
=========================
Ο λογος που ειχε δεχτει την προταση ειχε να κανει καθαρα με την βιβλιοθηκη της πολης. Ειχε ακουσει για την μερικη καταστροφη που πολλοι υποστηριζαν οτι ειχε προκαλεσει το 46 ο Ιουλιος Καισαρας - μολονοτι ο ιδιος και σχεδον ολοι οι Ρωμαιοι αρνουνταν - και ηθελε να διαπιστωσει με τα ιδια του τα ματια το μεγεθος αυτης της καταστροφης.
Ειχε ηδη μετανοιωσει που δεν ειχε παραμενει περισσοτερο εκει οταν ειχε την ευκαιρια μα τωρα ηταν αργα. Εξ' αλλου ηταν τοσο αχανεστατη η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας που οσα χειρογραφα και να ειχαν χαθει παλι θ' απεμεναν πολλα.
Ειχαν κανει ηδη το μισο και πλεον της διαδρομης οταν συνεβη. Δεν το περιμενε και η αληθεια ηταν πως πιαστηκε απροετοιμαστος οταν ειδε το αχνο φως να λουζει τον κυβο.
Πλησιαζε αργα μα σταθερα τον επομενο στοχο του, αυτο του διεμηνυε ο κυβος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν να τον εντοπισει εγκαιρα και να δρασει αμεσα.
Τα ματια του σκοτεινιασαν αποτομα και μετατραπηκαν σε δυο σχισμες και ο ηλιος που τον ελουζε δεν ειχε τιποτα να κανει μ' αυτο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42
Η αρχικη του σκεψη ηταν να κανει μια ολιγοημερη σταση στην πολη και μετα να συνεχιζε το ταξιδι του προς την Καρχηδονα οπως το ειχε προγραμματισει. Ομως αναθεωρησε το αρχικο του σχεδιο παρατεινοντας την παραμονη του εκει σχεδον μια δεκαετια. Οι λογοι ηταν πολλοι.
Η Αλεξανδρεια εκεινη την εποχη ηταν η σημαντικοτερη πολη της Αιγυπτου. Περα απο το γεγονος οτι ηταν ενα σπουδαιο λιμανι, ενα απο τα μεγαλυτερα της Μεσογειου, ηταν μια πολη που πραγματικα εσφυζε απο ζωη. Χιλιαδες ηταν αυτοι που την επισκεπτονταν και δεν ηταν λιγοι αυτοι που αποφασιζαν να παραμεινουν εκει γι' αγνωστο χρονικο διαστημα.
Φιλοξενουσε ενα πληθος ανθρωπων των γραμματων, των τεχνων και των επιστημων.
Καθ' ενας τους που σεβοταν τον εαυτο του και ειχε μια αγαπη στη γνωση και μαθηση θεωρουσε επιβεβλημενο γεγονος να επισκεφτει την ξακουστης φημη βιβλιοθηκη της.
Μα δεν ηταν μια απλη βιβλιοθηκη αυτη της Αλεξανδρειας. Λες και ολος ο πνευματικος πλουτος της εποχης να ειχε συγκεντρωθει εκει μεσα, καλα κρυμμενος μεσα στις χιλιαδες τομων βιβλιων.
======================
Ηταν ο μονος που θα μπορουσε ποτε να εχει τοσο χρονο για ξοδεμα ωστε να μπορεσει να διαβασει τα παντα που περικλειε αυτη η μυθικη βιβλιοθηκη. Ηξερε ομως πως κατι τετοιο ηταν αδυνατον να γινει, δεν μπορουσε να ξοδεψει αγνωστο αριθμο δεκαετιων προσπαθωντας ν' απορροφησει ολη τη γνωση που υπηρχε απλοχερα εκει. Ομως γνωριζε πως τα δικα του περιθωρια ηταν πολυ μεγαλυτερα απ' αυτα ενος κοινου θνητου.
Εγκατασταθηκε στην πολη και μην εχοντας αναγκη να εργαστει καπου για βιοποριστικους λογους ξοδευε σχεδον ολη του τη μερα αναμεσα στους ατελειωτους δαιδαλωδεις διαδρομους που ηταν φορτωμενοι αριστερα και δεξια με χιλιαδες χειρογραφα και παπυρους.
Το γεγονος δε πως οι προσωπικες του γνωσεις ξεπερνουσαν κατα πολυ τον απλο μεσο ορο του ειχαν δωσει την δυνατοτητα να δημιουργησει επαφες με τους υπευθυνους που παντα χαιρονταν να τον εξυπηρετησουν, ειτε προτεινοντας του συγκεκριμενα βιβλια ειτε αποκαλυπτοντας του σπανια χειρογραφα που ηταν για τα ματια λιγων.
=======================
Ετσι πολυ γρηγορα αντιληφθηκε πως λιγα ειχε να διδαχθει περι μαθηματικων, αστρονομιας και αλλων συναφων επιστημων και γρηγορα στραφηκε σε εργα και δοκιμια φιλοσοφων και αλλων στοχαστων, Ελληνων κατα βαση. Ουτε εκει ομως βρηκε αυτο που θα τον καθηλωνε δεδομενου πως σε πολλα απ' οσα ειχε διαβασει ειχε ηδη δικη του αποψη, και οχι μονο σε φιλοσοφικο επιπεδο αλλα μεσα απο καταστασεις που ειχε ηδη ζησει.
Οταν λοιπον καποιος υπευθυνος του ψιθυρισε στο αυτι για ενα τμημα της βιβλιοθηκης που ηταν πραγματικα μονο για λιγους το θεωρησε εξαιρετικα ενδιαφερον. Οταν δε συνειδητοποιησε το αντικειμενο που πρεσβευαν εκεινοι οι ξεθωριασμενοι και φθαρμενοι παπυροι εβαλε σκοπο να μελετησει οσο πιο πολλους μπορουσε.
Αυτο που δεν περιμενε ποτε ηταν οτι θα διαβαζε για πραγματα που αγγιζαν την σφαιρα της φαντασιας και του μυθου για ολους εκτος απ' αυτον δεδομενου πως πολλα απ' αυτα του ηταν γνωριμα ειτε σαν ιστοριες εξ ακοης ειτε απο μαρτυριες των ιδιων των πρωταγωνιστων.
====================
Το Βιβλιο του Τζιαν, τα Πνακοτικα Χειρογραφα, τα 7 Αποκρυφα Βιβλια του Χσαν, οι Πινακιδες Ναακαλ, το Βιβλιο του Ειμπον ηταν μερικα μονο απο τα βιβλια που τον ειχαν συναρπασει.
Σε πολλα απ' αυτα διεκρινε ψηγματα αληθειας με μικρα μπαλωματα μυθου εκει που ο συγγραφεας αδυνατουσε - η δεν ηθελε - να δωσει μια ξεκαθαρη εικονα και προτιμουσε να θεσει εμβολιμα κατι το φανταστικο μα ευκολο.
Σε πολλα αλλα, επειδη γνωριζε απο πρωτο χερι τα περιστατικα, ειχε εντοπισει ανακριβειες και σφαλματα σε τετοιο εξωφρενικο βαθμο που ειχε πιασει πολλες φορες τον εαυτο του να θελει να μουτζουρωσει τα λαθη και να συμπληρωσει το βιβλιο με τα πραγματικα γεγονοτα.
Ειχε ομως διαβασει και για πραγματα που καθολου δεν γνωριζε, ομως οι επιφυλαξεις του οσον αφορουσαν το αν αυτο που διαβαζε ηταν εστω και σε καποιο μερος αληθεια ειχαν αυξηθει.
Ενα ομως βιβλιο ηταν αυτο που τον συγκλονισε και κυριολεκτικα τον ταξιδεψε πισω στο παρελθον, ενα παρελθον που μπορει να ειχε ελαφρα ξεθωριασει, ομως ποτε δεν ειχε σταματησει να υπαρχει στη σκεψη του.
=======================
Απο τις πρωτες κιολας σελιδες του Νεκρονομικον ενοιωσε τις τριχες στον σβερκο του να σηκωνονται, οχι απο φοβο μα απο το γεγονος πως σε πολλα κομματια του διαβαζε πραγματα που ειχε ζησει. Σε αλλα σημεια ενοιωσε πως η ιδια η αφηγηση αφορουσε τον ιδιο, σαν να υπηρχε καποιος που αθεατος τον παρακολουθουσε και κατεγραφε τις κινησεις και τις πραξεις του. Ακομα και ο υποτιθεμενος τροπος θανατου του τρελλου Αραβα συγγραφεα του Νεκρονομικον του θυμισε τις ιστοριες που ειχε ακουσει κατα κορο στη Σουχαμπ, λιγες ωρες πριν ξεκινησει να διασχιζει την ερημο Ινζεμ.
Η αναφορα στους Μεγαλους Παλιους του θυμισε τ' αγαλματα που ειχε αντικρυσει πριν το φιδι του δωσει τον κυβο, ακομα και ο γερος που ουσιαστικα ηταν αυτος που τα ξεκινησε ολα ειχε την τιμητικη του μεσα στο Νεκρονομικον.
Ζητησε την αδεια ν' αντιγραψει το βιβλιο κι εγινε δεκτη. Οταν ολοκληρωσε την αντιγραφη του ηξερε πως δεν ειχε νοημα να εξακολουθει να παραμενει στην Αλεξανδρεια.
Ειχε ερθει η ωρα να φυγει.
======================
Τα νεα μολις εφτασε στην Καρχηδονα ηταν θλιβερα. Ο Πουμπλιους Λεντουλους ειχε πεθανει πριν χρονια απο καποιο αγνωστο νοσημα και μετα απο πολυ καιρο ενοιωθε πως βρισκοταν ολομοναχος σε μια ξενη πολη. Ο κυβος δεν ειχε δωσει κανενα σημα ζωης απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την Ιερουσαλημ, πραγμα που δεν τον βοηθουσε στην συνεχεια της επιτευξης της αποστολης του. Βαρεθηκε την Καρχηδονα γρηγορα.
Αναλωθηκε σε ασκοπες περιπλανησεις σε χωρες πιο νοτια, με παραξενους κατοικους με μελαμψο η ακομα πιο σκουρο δερμα που μιλουσαν αγνωστες γλωσσες, ειχαν παραδοξα ηθη κι εθιμα μα κι εκει δεν βρηκε κατι να τον κρατησει.
Η ενασχοληση του με τον κυβο ειχε γινει πια εμμονοληπτικη μα δεν συνεβαινε τιποτα απολυτως.
Αδημονουσε πια να γινει κατι που θα τον εβαζε ξανα σε δραση μα η ο κυβος ειχε αποξεχαστει η θα επρεπε να οπλιστει με περισσοτερη υπομονη μεχρι τη στιγμη που θ' αντικρυζε παλι το αχνο φως του.
===============================
Τον επιασε μια ξαφνικη νοσταλγια για την Ρωμη. Ειχαν περασει παρα πολλα χρονια απο την τελευταια φορα που ηταν εκει. Δεν υπηρχε πια κανενας ζωντανος που θα μπορουσε να τον αναγνωρισει και ηταν σιγουρος πως ο χρονος θα ειχε σβησει οριστικα και αμετακλητα καθε ιστορια που θα περιστρεφοταν γυρω απο το προσωπο του.
Αποφασισε να περασει απεναντι και να συνεχισει οδικως προς την Ρωμη. Δεν ηταν σιγουρος για το τι θα συναντουσε μα κατα ενα περιεργο τροπο εξακολουθουσε να θεωρει αυτην αλλοπροσαλλη πολη οικεια.
Και να ειχε αλλαξει κατι δεν το καταλαβε. Ολα του φανηκαν ιδια, οπως τοτε. Αυτοκρατορας ηταν τοτε ο Λουσιους Δομητιους Αυρηλιανος, παλιος στρατιωτικος που ειχε βρεθει στον θρονο σχεδον κατα λαθος. Ειχε ομως περγαμηνες να επιδειξει, ειδικα στο στρατιωτικο κομματι, αφου ειχε καταφερει ν' απωθησει τους Βανδαλους απο την Παννονια καθως και τους Αλεμανιους που ειχε εξαναγκασει να οπισθοχωρησουν πισω στα εδαφη τους.
=====================
Επελεξε για καποιο χρονικο διαστημα να παραμενει αδρανης και στη σκια μεχρι να επιλεξει σωστα τις επομενες κινησεις του. Φοβος αναγνωρισης δεν υπηρχε απο κανεναν κι ενοιωθε σαν να ξεκινουσε παλι κατι απο την αρχη. Απεφυγε να επισκεφθει τα μερη που καποτε ζουσε, εξ' αλλου δεν θα τα εβρισκε καν στην θεση τους αφου πολλα πραγματα ειχαν αλλαξει οχι μονο στην ρυμοτομια της πολης αλλα και στον σχεδιασμο της.
Κανοντας τις σωστες γνωριμιες και με οπλο τις αστειρευτες γνωσεις του καταφερε να βρεθει συμβουλος πολεμικων επιχειρησεων που ειχαν στοχο την υποταγη της μονιμου εξεγερμενης Βρεττανιας. Ηταν η εποχη ακριβως που ο Αυρηλιανος αντιμετωπιζε σοβαρο προβλημα με την Σεπτιμια Ζηνοβια, βασιλισσας της Παλμυρας η οποια ειχε επαναστατησει απεναντι στην αυτοκρατορια και το χρονικο εκεινο σημειο βρισκοταν στην Αλεξανδρεια.
Ομως οι συμπτωσεις δεν σταματουσαν εδω. Οι επομενες που κατεφθαναν σωρηδον εμελλε να ειναι ακρως καθοριστικες.
======================
Ο υπευθυνος σχεδιασμου τακτικης για την αντιμετωπιση της Σεπτιμια Ζηνοβιας αφησε την τελευταια του πνοη αναπαντεχα, πεφτοντας απο το αλογο του και χτυπωντας θανασιμα το κεφαλι του.
Οι επιλογες του Αυρηλιανου ηταν δυο ολες κι ολες. Η θ' ανεβαλλε την επιθεση κατα της Ζηνοβιας στην Αλεξανδρεια, με απροβλεπτες συνεπειες ομως αφου κι αλλοι υποταγμενοι πληθυσμοι αντιδρουσαν ηδη, η θα αντικαθιστουσε τον μεχρι προτινος υπευθυνο με καποιον που θα μπορουσε να ολοκληρωσει το εργο του προκατοχου του σωστα και το κυριωτερο γρηγορα.
Οι επιδοσεις του ξενου στο θεμα της Βρεττανιας ηταν αυτες που του εδωσαν αμεσα το συγκεκριμενο ποστο, μιας και ο διορατικος Αυρηλιανος πιστευε πως μπορουσε να τα καταφερει. Το σχεδιο, απλο στη συλληψη μα κατα γενικη ομολογια ευφυες εκπονηθηκε απο τον ξενο σε λιγοτερο απο μια βδομαδα.
Ηταν θεμα πια λιγων ημερων να συγκεντρωθει το στρατευμα που θ' αναλαμβανε την εξοντωση της θρασυτατης βασιλισσας και την αποκατασταση των ισορροπιων στην περιοχη με την ανακαταληψη της Αλεξανδρειας. Ο Αυρηλιανος δεν ηθελε να χασει αλλο χρονο.
=========================
Ο λογος που ειχε δεχτει την προταση ειχε να κανει καθαρα με την βιβλιοθηκη της πολης. Ειχε ακουσει για την μερικη καταστροφη που πολλοι υποστηριζαν οτι ειχε προκαλεσει το 46 ο Ιουλιος Καισαρας - μολονοτι ο ιδιος και σχεδον ολοι οι Ρωμαιοι αρνουνταν - και ηθελε να διαπιστωσει με τα ιδια του τα ματια το μεγεθος αυτης της καταστροφης.
Ειχε ηδη μετανοιωσει που δεν ειχε παραμενει περισσοτερο εκει οταν ειχε την ευκαιρια μα τωρα ηταν αργα. Εξ' αλλου ηταν τοσο αχανεστατη η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας που οσα χειρογραφα και να ειχαν χαθει παλι θ' απεμεναν πολλα.
Ειχαν κανει ηδη το μισο και πλεον της διαδρομης οταν συνεβη. Δεν το περιμενε και η αληθεια ηταν πως πιαστηκε απροετοιμαστος οταν ειδε το αχνο φως να λουζει τον κυβο.
Πλησιαζε αργα μα σταθερα τον επομενο στοχο του, αυτο του διεμηνυε ο κυβος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν να τον εντοπισει εγκαιρα και να δρασει αμεσα.
Τα ματια του σκοτεινιασαν αποτομα και μετατραπηκαν σε δυο σχισμες και ο ηλιος που τον ελουζε δεν ειχε τιποτα να κανει μ' αυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου