MARIANNA FRIGGA

      ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ


-'Σε μιση ωριτσα θα ειναι ετοιμο' ειπε η ιδιοκτητρια. 'Θελετε να περιμενετε η....'
-'Θα παω μια βολτα και θα επιστρεψω' ηρθε κοφτα η απαντηση.
Δεν ειχε κατι αλλο να κανει. Ειχε ξεμπερδεψει απ' ολες τις δουλειες της κι αυτη η επιδιορθωση ηταν το τελευταιο πραγμα που την κρατουσε μακρια απο το σπιτι της.
Βγηκε απο το κοσμηματοπωλειο κι αρχισε να χαζευει βιτρινες για να περασει την ωρα της. Δεν θ' αγοραζε κατι, απλα θα εριχνε μια ματια. Αυτο μεχρι τη στιγμη που ξαφνικα εμεινε αγαλμα μπροστα στην προθηκη ενος καταστηματος. Αυτη ηταν ! Οπως ακριβως την ηθελε. Το τελειο σχεδιο, χρωμα, υφασμα και μεγεθος. Και σε μια τιμη πραγματικα απιστευτη. Χαμογελασε πλατια μα το χαμογελο της παγωσε βλεποντας ενα ασπλαχνο κι ακαρδο χερι να την παιρνει απο την προθηκη. Πανικοβληθηκε. Τι ειχε γινει μολις τωρα ? Που την πηγαιναν ?
Ορμησε μεσα στο μαγαζι ενω ενα κακο προαισθημα απλωνε μαυρες φτερουγες πανω της. Αυτο που συνεβαινε μεσα ηταν περα απο μια απλη ατυχια. Καταστροφη σκετη.
                      ===============================
Η γυναικα που για χαρη της η βιτρινα ειχε γινει πιο φτωχη δεν χρειαστηκε πολυ να το σκεφτει. Εβγαλε τα χρηματα να πληρωσει διχως να εχει αντιληφθει ακριβως πισω της την Τζενιφερ Παλμα που ειχε κιτρινισει απο το κακο της. Η πληροφορια που ειχε μολις λαβει απο την πωλητρια οτι ηταν το τελευταιο κομματι την ειχε τσακισει. Θα το ανεχοταν αυτο ? Θ' ανεχοταν να την αφησει να φυγει στα χερια αυτης της αντιπαθητικης αγνωστης ? Αποφασισε να παιξει το πιο δυνατο της χαρτι. Δυστυχως η αναισθησια της αλλης στην υπερογκη χρηματικη προσφορα που ειχε μολις λαβει, κι εξακολουθουσε να μεγαλωνει, ηταν μοναδικη. Οχι, δεν την πουλαγε για κανενα χρηματικο ποσο, την ηθελε. Η Τζενιφερ ειχε ακουμπησει πια τα ορια της απελπισιας και μολις τα διαβαινε. Ισως αυτο να ηταν και η μοναδικη δικαιολογια για την απονενοημενη πραξη στην οποια προεβη. Ουτε και η ιδια πιστευε τι ειχε μολις τωρα κανει. Καλυτερα απο επαγγελματιας, διχως να την καταλαβει κανεις, απο τις πωλητριες μεχρι το θυμα της, ειχε μολις καταδικασει αδικα καποιον για ν' αποκτησει το προιον του ποθου της.
                      ==============================
Ο αντρας ασφαλειας κινητοποιηθηκε αμεσα μολις ενεργοποιηθηκε το αντικλεπτικο συστημα του καταστηματος κι αφου εψαξε την γυναικα βρηκε το αντικειμενο που η Τζενιφερ ειχε πετυχημενα τοποθετησει στην τσαντα της εν αγνοια της. Οσο και να διαμαρτυρηθηκε δεν αλλαξε κατι. Σε λιγοτερο απο δεκα λεπτα ενα περιπολικο ειχε σταματησει απ' εξω και οι αστυνομικοι αφου ενημερωθηκαν για το τι ειχε συμβει οδηγησαν την γυναικα προς το υπηρεσιακο αυτοκινητο. Μεσα στον πανζουρλισμο, τις φωνες και τον πανικο αυτο που εποφθαλμιουσε η Τζενιφερ ξεμεινε στο καταστημα. Μετα απο μια γρηγορη συννενοηση με την ιδιοκτητρια αφησε ενα συμβολικο ποσο και επιτελους την πηρε στα χερια της. Ελαμπε ολοκληρη, δεν το πιστευε ακομα. Κοιταξε την υπεροχη τσαντα που μολις ειχε αποκτησει και η καρδια της φτερουγισε. Ανοιξε αυτην που ειχε ηδη και ξεφορτωθηκε με μιας το περιεχομενο της στο καινουργιο της αποκτημα βαζοντας την παλια σε μια σακουλα και βγηκε απο το μαγαζι.
Ηταν ακριβως η στιγμη που η αλλη γυναικα ετοιμαζοταν να μπει στο περιπολικο. 
                     =============================
Με καποιο τροπο απελευθερωσε το ενα της χερι και αρπαξε την νεα τσαντα της Τζενιφερ. Πριν την τραβηξουν πισω οι αστυνομικοι προλαβε να ψιθυρισει μερικα λογια σε μια ακαταληπτη γλωσσα ενω παραλληλα την κοιτουσε με λυπη. Ναι, λυπη ηταν αυτο που διεκρινε στα ματια της η Τζενιφερ, οχι οργη, θυμο η μισος μα λυπη. Απομακρυνθηκε οσο πιο γρηγορα μπορουσε ενω για πρωτη φορα αναρωτηθηκε τι ακριβως ειχε κανει. Για ονομα του Θεου, μολις ειχε ενοχοποιησει καποια γιατι προλαβε ν' αγορασει την ιδανικη τσαντα και μετα ειχε αρνηθει να της την πουλησει ακομα και στην τριπλασια τιμη. Οχι, δεν ηταν ετσι η Τζενιφερ. Μπορει να ηταν οτιδηποτε αλλο μα οχι αυτο. Παρηγορησε τον εαυτο της λεγοντας του πως δεν ηταν δα και κατι το τρομερο. Θα την πηγαιναν στο τμημα, θα την κρατουσαν λιγο και μετα θα την αφηναν. Ενταξει, ακομα στην πολιτεια δεν ειχε περασει νομος για θανατικη ποινη για μικροκλοπες.
Αναρωτηθηκε για μια στιγμη τι να της ειχε πει και θυμηθηκε την ιδιοκτητρια του μαγαζιου που της ειχε αναφερει πως ηταν καπου απο Αιτη, Τζαμαικα, τελος παντως απο καποιο απο εκεινα τα μερη.
                     ==============================
Μπηκε στο κοσμηματοπωλειο φουριοζα. Ειχε περασει σχεδον μια ωρα, λογικα το κολιε που ειχε παει για φτιαξιμο θα επρεπε να ηταν ετοιμο. Ηταν. Εδωσε την πιστωτικη της καρτα για να πληρωσει και απορησε οταν την πληροφορησαν πως ηταν ακυρη. Εδωσε μια αλλη αλλα και αυτη δεν ηταν εγκυρη. Προσπαθωντας να προλαβει το συνοφρυωμενο υφος που ειχε αρχισει να σχηματιζεται στο προσωπο της πωλητριας εβγαλε ενα χαρτονομισμα, το αφησε στον παγκο, ψελλισε ενα 'κρατηστε τα ρεστα', πηρε το κολιε και βγηκε γρηγορα απο το καταστημα.
Δεν ειχε κανει δεκα μετρα οταν ακουσε την πωλητρια που ειχε βγει εξω κραδαινοντας το χαρτονομισμα της να της φωναζει κατι αλλα δεν εκοψε ταχυτητα. Τι ηταν παλι αυτο ?
Τι ειχε συμβει με τις καρτες της ? Σταματησε σε αποσταση ασφαλειας και τις εβγαλε απο το πορτοφολι της και τις εξετασε. Μια χαρα ηταν, εληγαν σε δυο χρονια και δεν χρωστουσε απολυτως τιποτα. Καποιο προβλημα θα ειχε το μηχανημα τους στα σιγουρα.
Ειδε μπροστα της ενα αυτοματο μηχανημα αναληψης μετρητων και αποφασισε να τραβηξει μετρητα. 
                           ==============================
Μετρητα δεν τραβηξε, το αντιθετο μαλιστα. Το μηχανημα της παρακρατησε τρεις καρτες σαν ακυρες κι αυτο την φουντωσε. Την επομενη θα πηγαινε στην τραπεζα και θα γινοταν χαμος.
Τωρα το μονο που ηθελε ηταν να παει σπιτι της. Σταματησε ενα ταξι και μπηκε μεσα.
Η μερα ειχε ξεκινησει μια χαρα μα δεν εξελισσοταν πια το ιδιο. Ουτε καν καταλαβε ποτε εφτασαν. Πληρωσε κι εκανε να κατεβει οταν ακουσε τον ταξιτζη αγριεμενο να της λεει πως το χαρτονομισμα ηταν πλαστο. Δεν πιστευε στ' αυτια της αλλα δεν ειχε ορεξη να ξεκινησει διενεξη. Μετρησε τα κερματα που ειχε καπου καταχωνιασμενα και βγηκε ενω ο ταξιτζης την κοιτουσε περιεργα. Μα τι συνεβαινε σημερα ? Πως ειχε βρεθει με πλαστο χαρτονομισμα ? Τι απιστευτες συμπτωσεις την τριγυριζαν ?
Εβγαλε τα κλειδια της για ν' ανοιξει την εξωπορτα και καταφερε να σπασει το κλειδι μεσα. Ευτυχως ο θυρωρος του κτιριου ηταν εκει και αφου χτυπησε το τζαμι ηρθε και της ανοιξε. Του εξηγησε τι ειχε γινει και αυτος την καθησυχασε. Τον παρακαλεσε να ερθει μαζι της μεχρι το διαμερισμα της και ν' ανοιξει την πορτα της με τα δικα του κλειδια. Ο θυρωρος απορησε μα δεν εφερε αντιρρηση. Μπηκε μεσα νοιωθωντας ερειπιο. Παρ' ολα αυτα βρηκε το κουραγιο να δοκιμασει το κλειδι της στην πορτα απο μεσα. Τι εκπληξη ! Ουτε καν εμπαινε στην υποδοχη.
                           =======================
Εφαγε κατι προχειρο και βαδισε ολοταχως για ενα καυτο μπανιο. Το χρειαζοταν οσο τιποτα αυτη τη στιγμη για να ξεκουραστει και να χαλαρωσει. Ηταν κι εκεινο το βραδινο γκαλα στο οποιο επρεπε να παραστει προς τιμην ενος νεου, ανερχομενου συγγραφεα. Δεν ειχε καμια ορεξη, αυτη ηταν η αληθεια, αλλα θα υπηρχε αρκετος κοσμος εκει που επρεπε να δει και να την δουν. Ειχε ηδη παρει κι ενα αντιτυπο του βιβλιου διχως καν να κανει τον κοπο να το διαβασει. Απλα θα ζητουσε μια αφιερωση μ' ενα χαμογελο πλατυ και με αφθονη κολακεια.
Βγηκε απο το μπανιο σχεδον μια ωρα μετα και αφου τυλιχτηκε σε μια μεταξωτη ρομπα απλωθηκε στον δερματινο καναπε της. Ειδε με την ακρη του ματιου της το φωτακι στο κινητο της ν' αναβοσβηνει. Ειχε μηνυμα. Το πηρε βιαστικα ελπιζοντας να ειναι απο τον Ντον. Ανοιξε την συσκευη και διαβασε το μηνυμα. Ναι, απο τον Ντον ηταν, τον αρραβωνιαστικο της.
Δαγκωσε ελαφρα τα χειλια της οσο διαβαζε ενω με το αλλο χερι εφτιαχνε τα ακομη νοτισμενα απο το νερο μαλλια της. Της αρεσε αυτο που διαβαζε.
                             ===========================
Το μηνυμα, ακρως ερωτικο, αγγιζοντας ακομα και το προστυχο, της επεξηγουσε τι θα εκαναν το ιδιο βραδυ που θα βρισκονταν και ποσο πολυ ηθελε να επαναλαβουν ολα οσα ειχαν συμβει αναμεσα τους το προηγουμενο βραδυ. Η διεγερση, που αυξανοταν σταδιακα οσο διαβαζε το μηνυμα εξαφανιστηκε εν ριπη οφθαλμου. Μα τι ελεγε ? Δεν θα βρισκονταν σημερα, αυτη ειχε να παει στην εκδηλωση και ο Ντον θα εμενε σπιτι. Πριν καταλαβει τι εννοουσε, το μυαλο της επεξεργαστηκε την φραση 'χθες το βραδυ'. Δεν ειχαν βρεθει το προηγουμενο βραδυ με τον Ντον, ειχε καποιο επιχειρησιακο ραντεβου, ετσι της ειχε πει.
Το κινητο συναντησε την επιφανεια του τοιχου με δυναμη και ηττηθηκε κατα κρατος.
Ο αθλιος, ο ελεεινος, το καθαρμα ! Την απατουσε λοιπον και ειχε προδοθει απο το μηνυμα που της εστειλε κατα λαθος. Αυτη η τελευταια λεξη σφηνωθηκε στο μυαλο της. Μα τι γινοταν σημερα ? Υπηρχε καποια λογικη σε ολα αυτα ? Επρεπε ν' αρχισει να ετοιμαζεται μα πλεον δεν ειχε καμια ορεξη για τιποτα. Ολα πηγαιναν απο το κακο στο χειροτερο.
                  =============================
Αν υπηρχαν δυο λεξεις να περιγραψουν την ατμοσφαιρα στην εκδηλωση αυτες δεν θα μπορουσαν να ηταν αλλες απο πληξη κι αδιαφορια. Περιπλανηθηκε αναμεσα σε αχρωμους ανθρωπους, ηπιε μερικα ποτα για να νοιωσει καλυτερα και καποια στιγμη πηγε στην τουαλετα να εξετασει το μακιγιαζ της. Ενοιωσε ανακουφισμενη διαπιστωνοντας πρωτον πως ηταν μονη και δευτερον το μεικ απ της ηταν μια χαρα. Εβγαλε απο την τσαντα της το αρωμα της και ψεκασε ενα μικρο συννεφο πανω της. Ο οξυς πονος και η αποτομη κινηση που εκανε προσπαθωντας να το διωξει απο την επιδερμιδα της την εκαναν να στραβοπατησει και να βρεθει στο πατωμα με την τσαντα της ν' ανοιγει και το περιεχομενο της να σκορπιζει στα λευκα πλακακια. Βριζοντας την τυχη της εφτασε μπουσουλωντας μεχρι την τσαντα κι αρχισε να ξαναβαζει τα πραγματα της μεσα. Το μονο που ειχε μεινει απ' εξω ηταν το βιβλιο του συγγραφεα. Ειχε ανοιξει σχεδον στη μεση και το ματι της επεσε σε μια τυχαια φραση. 'Wolves don't lose sleep over the opinion of sheep'. Ανατριχιασε και μετα ακουσε τα γρυλλισματα.  
                  ==============================
Κολλησε σε μια γωνια μην πιστευοντας αυτο που αντικριζε. Δεν ηταν πια μονη της. Η παρεα της ηταν πεντε μεγαλοι, γκριζοι λυκοι που γρυλλιζαν μεν αλλα δεν εκαναν καποια απειλητικη κινηση απεναντι της, σαν κατι να περιμεναν να συμβει. Ως δια μαγειας τα καταλαβε ολα.
Η Τζενιφερ Παλμα χαμογελασε πικρα αναλογιζομενη οσα ειχαν συμβει. Το μονο που δεν γνωριζε ηταν τι ισχυρα μαγια ειχε κανει εκεινη η γυναικα που αφορουσαν τ' αντικειμενα που ειχε βαλει σ' εκεινη την καταραμενη τσαντα, την τσαντα που θα ευθυνοταν για το τελος της.
Οι πιστωτικες, τα χαρτονομισματα, τα κλειδια, το κινητο, το αρωμα που ειχε μεταβληθει σε τοξινη, το βιβλιο. Αν ηταν αυτη η δικαια τιμωρια της γι αυτο που ειχε κανει, τοτε θα την αποδεχοταν με μια παραδοξη γαληνη που ενοιωθε να την πλημμυριζει.
Σαν να διαβασαν τις σκεψεις της οι λυκοι αρχισαν να βαδιζουν αργα προς το μερος της ενω το τριχωμα τους ειχε ανασηκωθει κι ετρεμε κατω απο το φως. Η Τζενιφερ εκλεισε τα ματια της.
 Ορμησαν ολοι μαζι.

                     VASILIS MIGUEL

                     ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΔΙΨΑ


Ηταν λεπτο, μακρυ σαν νημα και σχεδον αορατο στο ανθρωπινο ματι. Τεντωθηκε οσο περισσοτερο μπορουσε και καταφερε να γαντζωθει στην ακρη του υφασματος. Τωρα τα πραγματα γινονταν πολυ πιο ευκολα. Απαρατηρητο, κρυφτηκε σε μια πτυχη του ρουχου και κουρνιασε υπομονετικα. Διψαγε σε βαθμο απιστευτο και χιλιες φορες του ερχοταν να χυμηξει και ν' αρχισει να πινει για να ξεδιψασει. Χιλιες φορες ομως κατι το σταματαγε την τελευταια στιγμη, κατι που δεν ηξερε καν τι ηταν αφου οχι μονο νοημοσυνη δεν διεθετε, ουτε καν στοιχειωδη, πρωτογονη σκεψη. Ολο του το ειναι ηταν μια αεναη συνεχης προσπαθεια να ξεδιψασει την ακορεστη διψα που το βασανιζε, το μονο πραγμα που το ενδιεφερε ηταν να νοιωσει την ηδονικη γευση του υγρου. Περιμενε μεχρι να ελθει η καταλληλη στιγμη.
Ειχε περασει καμποση ωρα μεσα σε απολυτο σχεδον σκοταδι και το σημειο που ειχε γαντζωθει ηταν ακινητο, πραγμα που σημαινε πως μπορουσε πια να κινηθει.
Η αισθηση πως η ατελειωτη προσμονη εφτανε στο τελος και επιτελους θα επινε το εκανε σχεδον ν' ανατριχιασει. Πλησιασε προσεκτικα την πηγη υγρασιας και ορμησε.
                    ==============================
Ο Μιλτον Σαικς ειχε κανει την τυχη του και το ηξερε. Σαφως και τα πραγματα δεν ηταν ετσι απο την αρχη μα βαθια μεσα του πιστευε πως ειχε κανει την σωστη επιλογη και τελικα δικαιωθηκε. Οταν ειχε περιμαζεψει τον Μοργκαν Μπαουμαν κυριολεκτικα απο τον δρομο δεν περιμενε ποτε πως θα ειχε αυτην τη καταληξη. Πολλοι ηταν αυτοι που του ειχαν πει πως εκανε λαθος να παρει στην δουλεψη του εναν περιπλανωμενο αλητη, πως δεν ηξερε απο που κραταει η σκουφια του, τι μερος του λογου ηταν κι αλλα τετοια που ειχαν μια βαση λογικης.
Ομως ο Σαικς πηγε κοντρα στην λογικη και δικαιωθηκε. Ο Μπαουμαν ειχε αποδειχτει δουλευταρας, προθυμος και προπαντων ακεραιος χαρακτηρας. Εναμιση χρονο δουλευε στην αφεντια του και δεν ειχε να του προσαψει τιποτα. Οχι πως το truck stop που ειχε εβριθε ποτε απο δουλεια αλλα απο τοτε που ειχε προσλαβει τον Μοργκαν το μερος πηγαινε καλυτερα.
Ο Μιλτον Σαικς αναψε ενα τσιγαρο κι εγειρε πισω στην κουνιστη πολυθρονα του. Τιποτα, ο Μοργκαν Μπαουμαν ηταν η καλυτερη επενδυση που ειχε κανει ποτε. 
                         ===========================
Αν χρωστουσε κατι ο Μοργκαν Μπαουμαν στον ιδιοκτητη του truck stop αυτο ηταν ευγνωμοσυνη. Ριψοκινδυνεψε αποφασιζοντας να προσλαβει εναν τελειως αγνωστο στη δουλεψη του, προσφεροντας του φαγητο, στεγη και ικανοποιητικο μισθο. Βεβαια σταδιακα, διαπιστωνοντας πως μπορουσε να στηριχτει πανω του, φροντισε να τον φορτωσει και μ' ενα σωρο αλλα καθηκοντα απαλλασοντας τον εαυτο του μα ο Μοργκαν δεν ενοχληθηκε.
Δεν σκοπευε ετσι κι αλλιως να περασει ολη του τη ζωη σ' ενα ξεχασμενο μερος καπου στην νοτια Ντακοτα.
Θα μαζευε οσα χρηματα χρειαζοταν και μετα θα εφευγε για το Αλμπουκερκι οπου θα συνεταιριζονταν μ' εναν μακρινο του ξαδελφο σε μια μαντρα αυτοκινητων. Λιγους μηνες υπομονη επρεπε ακομα να κανει και να δεχεται αδιαμαρτυρητα τις ιδιοτροπιες του Μιλτον.
Ιδιοτροπιες σαν κι εκεινη πριν δυο μερες που εξ' αιτιας μιας εντονης λαμψης κοντα στο βουνο τον ειχε στειλει να κοιταξει μην οι νεαροι που μαζευονταν και χαριεντιζονταν εκει ειχαν βαλει παλι καποια φωτια οπως ειχε γινει παλιοτερα.
                      ===============================
Μπορουσε να ειχε παει και μονος του μα τωρα πια δυσκολα αποχωριζοταν την κουνιστη του καρεκλα. Εφ' οσον ο Μοργκαν εκανε ολα οσα ειχαν σχεση με το κομματι του βενζιναδικου μπορουσε να κανει και δυο πραγματα επιπλεον. Παλι καλα που δεν τον ειχε μπλεξει στην λειτουργια του εστιατοριου μα ηδη ο Μοργκαν ενοιωθε πως εκανε πολλα περισσοτερα απ'οτι του αναλογουσαν.
Το μονο που ειχε βρει ηταν ενας μικρος κρατηρας διαμετρου τριων περιπου μετρων και πεντε βαθους. Ουτε φωτιες ουτε τιποτα. Θα ηταν αυτοι οι νεαροι που συνηθιζαν να κανουν καθε ανοησια που τους κατεβαινε. Στο βαθος του κρατηρα φαινοταν ενα μεταλλικο αντικειμενο σφηνωμενο μα οσο κι αν το εψαξε ο Μοργκαν δεν βρηκε κατι. Ας εβρισκε τι ειχαν πεταξει μεσα οι νεαροι ο σεριφης που κι αυτος τεμπελιαζε ολη μερα. Ενημερωσε τον Μιλτον κι επαψε ν' ασχολειται.
Ο στοχος ηταν ενας, να μαζεψει οσο το δυνατον περισσοτερα χρηματα και να φυγει απο εκεινη την ποντικοτρυπα μολις ηταν ετοιμος. Δεν ειχε το περιθωριο να γυρισει την πλατη σε τιποτα.
Εβαζε βενζινη, αλλαζε λαδια, φουσκωνε ελαστικα, εκανε ακομα και μικροεπισκευες προσπαθωντας ν' αυξησει το κομποδεμα του. Λιγοι μηνες ειχαν μεινει ακομα.  
                  ==============================
Ο Ντιν Φορμπετ ηταν ο πρωτος που εκανε παραπονα. Του ειχε ζητησει επιμονα να ελεγξει την σταθμη του λαδιου στο φορτηγακι του και να συμπληρωσει αν χρειαζοταν.
Παραλιγο να καψει τον κινητηρα του οταν λιγα χιλιομετρα μετα ειδε αποτομα λευκο καπνο να ξεπηδαει απο το καπω και το αυτοκινητο ν' ακινητοποιειται μεσα σε μουγκρητα. Μια ματια που εριξε ηταν αρκετη για να καταλαβει τι συνεβαινε. Δεν υπηρχε σταγονα λαδι, το καρτερ ηταν θεοστεγνο. Οχι μονο ο Μοργκαν δεν ειχε προσθεσει λαδια αλλα με καποιον περιεργο τροπο ειχε αδειασει και τα ηδη υπαρχοντα. Οσο κι αν εξυνε το κεφαλι του ο Μοργκαν δεν μπορουσε να βρει καμμια δικαιολογια. Ηταν ανεξηγητο. Θυμοταν ξεκαθαρα πως ειχε προσθεσει λαδια μα το αδειο ντεποζιτο ηταν αδιαψευστος μαρτυρας. Ζητησε ενα τσουβαλι συγγνωμες και μπροστα στα ματια του Ντιν ξαναγεμισε το αυτοκινητο με λαδια. Ειχε χασει το συγκεκριμενο πουρμπουαρ αλλα ηλπιζε πως θα ηταν και το τελευταιο. Διαψευστηκε πανηγυρικα αφου τα γεγονοτα που ακολουθησαν οχι μονο πουρμπουαρ δεν απεφεραν αλλα βρεθηκε μια ανασα απο το να χασει την δουλεια του.
                       ===============================
Τα παραπονα πολλαπλασιαστηκαν σαν επιδημικη ασθενεια που εξαπλωνεται γοργα και γεωμετρικα. Τωρα στις διαμαρτυριες για λαδια ειχαν προστεθει κι αυτα με τα υγρα μπαταριας.
Πλεον οι ιδιοκτητες των αυτοκινητων που περναγαν απο το βενζιναδικο επεστρεφαν μ' αγριες διαθεσεις, τοσο απεναντι στο προσωπο του Μοργκαν οσο κι απεναντι στον Μιλτον.
Με τα καρτερ και τις μπαταριες τους πιο ξερα κι απο την ερημο της Νεβαδα που πασχιζει με καθε τροπο να καταπιει το Βεγκας, ηταν απολυτα διακαιολογημενοι να ωρυονται και να κανουν φασαρια. Το μονο θετικο στην ολη κατασταση ηταν πως πια το φαινομενο δεν μπορουσε ν' αποδοθει αποκλειστικα στην τεμπελια η την ασχετοσυνη του Μοργκαν. Κατι αλλο συνεβαινε μα κανεις τους δεν ειχε την παραμικρη υποψια.
Η παρουσια του σεριφη, που αρχικα ειχε κριθει ασκοπη, θεωρηθηκε ακρως απαραιτητη οταν κατοπιν εντολης του Μιλτον ο Μοργκαν εκανε εναν ελεγχο στ' αποθεματικα των μπιτονιων των λαδιων και των μπαταριων. Ηταν ολα μεν σφραγισμενα μα εντελως αδεια και στραγγισμενα.
                     =============================
Η ερευνα, οπως ηταν αναμενομενο, δεν απεδωσε τιποτα. Οσες φορες να εβγαλε και να ξαναβαλε το καπελο του ο σεριφης καμμια απαντηση δεν εμφανιστηκε εξ' ουρανου. Ο Μιλτον ουρλιαζε για δολιοφθορα, για εξωτερικο σαμποταζ αγνωστων που ζηλευαν την προκοπη και την ανθηση της επιχειρησης του και μ' αυτον τον τροπο προσπαθουσαν να του βγαλουν κακη φημη, ο Μοργκαν ψελλιζε για ελαττωματικες παρτιδες απο τους προμηθευτες, το υπολοιπο προσωπικο μιλουσε για φαντασματα και μεταφυσικα φαινομενα. Οπως και να ειχε ολοι οι πελατες πια ηταν απολυτα επιφυλακτικοι φοβουμενοι τα χειροτερα, που δυστυχως δεν αργησαν να κανουν την εμφανιση τους με πρωτο και καλυτερο τον Γουες Ζαντλος που επεστρεψε στο βενζιναδικο με αγριες διαθεσεις λιγες μονο ωρες μετα που ειχε παει για να φουλαρει το αμαξι του βενζινη. Το μονο που καταλαβαν οι υπευθυνοι αναμεσα στις βρισιες και τα ουρλιαχτα του ηταν πως το αμαξι του τον αφησε στη μεση του δρομου μετα απο συνεχεις, απανωτες διακοπες.
Ενας γρηγορος, εμπεριστατωμενος ελεγχος απεδειξε πως το αμαξι ηταν γεματο καθαρο νερο. 
                       ==============================
Φυσικα αυτο ηταν μονο η αρχη. Οι πελατες πληρωναν τον Μιλτον για βενζινη και ο Μοργκαν τους γεμιζε τα ρεζερβουαρ με ολοφρεσκο νερακι. Οι απειλες για μηνυσεις και καταγγελιες επεφταν βροχη, τα πραγματα ειχαν εκτραχυνθει και φυγει πια απο καθε ελεγχο.
Και οι δυο πλευρες πια ζητουσαν την προστασια του σεριφη, η καθε μια για τους δικους της λογους. Απο την αλλη, απαντες περιμεναν απο τον εκπροσωπο του νομου να βρει τη λυση στην σπαζοκεφαλια μα ηταν ξεκαθαρο πως η υποθεση ηταν περαν των δυνατοτητων του μεσηλικα αστυνομου. Η ιδεα που ειχε, να ελεγχθουν τ' αποθεματικα των καυσιμων για να διαπιστωθει κατα ποσο ηταν νοθευμενα η οχι ηταν σωστη μα αντι να λυσει το προβλημα απλα το επετεινε.
Εκατονταδες γαλονια νερου περιμεναν να διοχετευτουν σε ανυποψιαστα αυτοκινητα, πραγμα που αμεσως ακυρωσε τις οποιες κατηγοριες ειχαν δεχτει ο Μιλτον με τον Μοργκαν, μα ταυτοχρονα ανεβασε τον πηχυ της επιλυσης του ζητηματος σε πολυ ψηλα επιπεδα.
Καποιος εκανε σιγουρα δολιοφθορα αλλα το πως, το γιατι η το ποιος ηταν παρεμεναν αγνωστα.
                              =============================
Αν ηταν κατι αλλο, οτιδηποτε στη θεση του θα ειχε σκασει απο τα τοσα υγρα που ειχε απορροφησει. Οχι αυτο. Λατρευε καθε ειδους υγρο, αρκει να ειχε εντονη οσμη και μπορουσε να πινει αχορταγα απιστευτες ποσοτητες. Αυτο ηταν εξ' αλλου που το κραταγε στη ζωη εδω κι εκατομμυρια χρονια που περιπλανιοταν στο συμπαν, ψαχνοντας τον ενα πλανητη μετα τον αλλο αναζητωντας καθε τι που θα ικανοποιουσε την διψα του.
Ειχε ξεκινησει δοκιμαζοντας τα λαδια και αφου τα εξαντλησε ολα μετα ειχε προχωρησει στα υγρα μπαταριας. Αυτα ειχαν κρατησει λιγοτερο κι ετσι στραφηκε σε αλλη πηγη ενεργειας.
Η εντονη μυρωδια της βενζινης και του πετρελαιου το τραβηξε αμεσως μα η δυσκολια στην κινηση του πηρε καμποσο χρονο μεχρι να φτασει στις δεξαμενες. Ολα τ' αλλα μετα ηταν ευκολα. Απορροφησε την γευση ολη αφηνοντας πισω το μονο υγρο που του ηταν παντελως αδιαφορο και αυτα τα μυστηρια πλασματα ονομαζαν νερο. Αυτο του ηταν αχρηστο, εξ' αλλου ειχε τοσα αλλα ευγεστα υγρα να πιει που στο νερο δεν εδωσε καμμια σημασια.
Συντομα ομως αντιληφθηκε πως δεν ειχε κατι αλλο, νεο για να πιει. Ενα ατυχημα ομως θα τα αλλαζε ολα, τοσο δραματικα που κανεις δεν μπορουσε να φανταστει. 
                          ============================
Ο Μοργκαν προσπαθουσε ν' αλλαξει ενα λαστιχο οταν μια αδεξια, αποτομη κινηση του στοιχισε εναν τραυματισμο στο δαχτυλο. Επλυνε το ματωμενο δαχτυλο με αντισηπτικο, το καθαρισε καλα και το τυλιξε με μια γαζα για να μην μολυνθει. Ολα τα ειχε, αυτο του χρειαζοταν.
Ηταν εξαντλημενος οταν πηγε το βραδυ στο δωματιο του να ξαπλωσει. Ειχαν συμβει τοσα πολλα το τελευταιο διαστημα που ενοιωθε εναν πονοκεφαλο να του τρυπαει το μυαλο. Το δαχτυλο του τον πονουσε ακομα και ειχε ματωσει ξανα μα ενοιωθε πως δεν ειχε κουραγιο να σηκωθει για να το πλυνει και ν' αλλαξει γαζα. Εκλεισε τα ματια του προσπαθωντας να λυσει το αινιγμα των τελευταιων ημερων και αποκοιμηθηκε σχεδον αμεσως.
Αντικειμενικα, ακομη κι αν δεν ειχε κοιμηθει αμεσως, παλι δεν θα καταλαβαινε το μικρο, λεπτο νημα που ξεκινουσε την αργη πορεια του απο το μανικι του πουκαμισου του προς το δαχτυλο του. Ενα μικρο, στενομακρο νημα που με κινησεις σκουληκιου οδευε απαρεγκλιτα προς μια καινουργια πηγη υγρου, ενος υγρου που η υπεροχη μυρωδια του το τραβουσε σαν μαγνητης κι ανυπομονουσε να δοκιμασει την γευση του.  


  

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 53


Η υλοποιηση της πρωτης μορφης που εμφανιστηκε απο το πουθενα θα επρεπε κατω απο φυσιολογικες συνθηκες να εχει πανικοβαλλει τον ξενο μα αυτος που φανηκε να ενοχλειται στην πραγματικοτητα ηταν η Σουμπ Νιγκουραθ. Κι αν για την ιδια το θεαμα δεν ηταν καινουργιο η εντυπωσιακο ο ξενος ενοιωσε την καρδια του να χτυπαει πολυ πιο γρηγορα απο το κανονικο.
Το γιγαντιο σωμα ηταν καλυμμενο με μεγαλα ασημενια λεπια, τα χερια ειχαν μεν ανθρωπινη μορφη μα ενωνονταν μεταξυ τους με μεμβρανες οπως κι αυτα των ποδιων. Το κεφαλι, σε σχημα δελφινιου, ειχε ενα και μοναδικο ματι τεραστιου μεγεθους. Το πλεον επιβλητικο ομως πανω του ηταν η φωνη του, οταν μιλησε, που ηταν πιο βαθια και απο καμπανα που ακουγεται σε αποσταση. Απευθυνθηκε στην θεα, αγνοωντας τελειως τον ξενο, σαν να μην υπηρχε.
-'Αδελφη μου, τι σκοπευες να κανεις εδω αν δεν ερχομασταν' ?
-'Δαγων, πρεπει να με ακουσεις. Αυτο το θνητο υποκειμενο...'
Μια αλλη πελωρια σκια καλυψε ολον τον τοπο.
                    ===========================
-'Ο Γιγκ, ο Ουροβορος Οφις !' ξεστομισε αθελα του ο ξενος βλεποντας την δευτερη μορφη να υλοποιειται μροστα του σ' ενα τεραστιο φιδι που εμοιαζε να μην εχει τελειωμο. Οπισθοχωρησε και καλυφθηκε πισω απο μια κολωνα. Αυτο δεν το περιμενε. Οταν εκανε εκκληση σε οποιονδηποτε αλλο 'ενοικο' του κυβου δεν περιμενε οτι θα εμφανιζοταν μπροστα του ο Δαγων με τον Γιγκ. Το θετικο ηταν οτι και οι δυο ασχολουνταν με την αδελφη τους, την Σουμπ Νιγκουραθ, και οχι με τον ιδιο. Θεωρησε σοφο να μην ανακατευτει στην διενεξη αναμεσα σε τρεις απο τους Μεγαλους Παλιους αλλα να παρακολουθησει διακριτικα την εξελιξη.
-'Αδελφη μου, ξερεις πολυ καλα πως ο θνητος εχει μια αποστολη να εκτελεσει κι εσυ προσπαθεις να τον εξοντωσεις ? Εχεις ιδεα τι θα συμβει αν παθει κατι ? Θα ξυπνησεις εσυ τον Μεγα Κθουλου απο τον αιωνιο υπνο του για να του πεις τι εκανες ?'
Ενα αποκοσμο ουρλιαχτο βγηκε απο το στομα της θεας-κατσικας στο ακουσμα του ονοματος του Μεγα Κθουλου και ως δια μαγειας εξαφανιστηκε στο πηχτο σκοταδι. 
                ==============================
Ο Κοναλλ ηταν σπουδαιος μαχητης μα ο καπετανιος Γκουχαν δεν ηταν ευκολος αντιπαλος. Το ρεπερτοριο του, πλην ολων των αλλων, εβριθε απο ενα σωρο μικρα, βρωμικα κολπα που ομως πολλες φορες του ειχαν σωσει τη ζωη και τον ειχαν αναδειξει νικητη. Ενα κλασσικο απ' αυτα που χρησιμοποιησε και στον Κοναλλ ηταν το να κλωτσησει λασπη στα ματια του αντιπαλου του τυφλωνοντας τον προσωρινα. Μην μπορωντας ν' αμυνθει ο τελευταιος απλα οπισθοχωρουσε στο πουθενα. Ο Γκουχαν τον πλησιασε και σηκωσε το σπαθι του για το τελικο χτυπημα.
Η λεπιδα συναντησε το ξιφος της Καραν που ειχε σπευσει για βοηθεια βλεποντας την δεινη θεση που βρισκοταν ο Κοναλλ. Ετσι εξαγορασε με τιμημα την ιδια της τη ζωη μερικα πολυτιμα δευτερολεπτα στον αντρα που αγαπουσε για να επανακαμψει, η ιδια ομως, μενοντας ακαλυπτη απεναντι στην Γκορμλα που ειχε πλησιασει αθορυβα, δεχτηκε το χτυπημα της στο ηλιακο πλεγμα και γονατισε. Το δευτερο χτυπημα την αποτελειωσε. Εκλεισε τα ματια της εχοντας σαν τελευταια εικονα τον Κοναλλ που παρακολουθουσε ανημπορος να κανει οτιδηποτε. 
                 =================================
Ηταν τοση η μανια του Κοναλλ οταν επιτεθηκε στον Γκουχαν που ο τελευταιος προσπαθωντας ν' αποφυγει την λυσσαλεα του επιθεση υποχωρουσε ατακτα με αποτελεσμα να σκονταψει πανω σ' ενα επιγειο κλαδι. Βρεθηκε πεσμενος ανασκελα, αοπλος, να παρακολουθει τον μαινομενο Κοναλλ να πεφτει πανω του. Το σπαθι τον διαπερασε τοσο δυνατα που οχι μονο καρφωθηκε στο χωμα αλλα οσο και να προσπαθησε ο Κοναλλ του ηταν αδυνατο να το τραβηξει πισω.
Αρπαξε το σπαθι καποιου νεκρου και ορμησε να βοηθησει τον Μπολγκ που παλευε με τον Ραντραμ, το μονο ζευγαρι που εμοιαζε να μην υπερισχυει καποιος μεχρι στιγμης.
Το ιδιο θα εκανε και η Γκορμλα αλλα ειδε ξαφνικα μπροστα της τον Φινταν. Ολο της το μισος για την ανηψια του την Ιερνη ηρθε αποτομα στην επιφανεια και σε λιγοτερο χρονο απ' οτι και η ιδια πιστευε ειχε τραυματισει θανασιμα τον αντιπαλο της αφηνοντας τον να ξεψυχαει στο εδαφος. Μ΄ενα επιφωνημα ικανοποιησης σκουπισε το ξιφος της στα ρουχα του Φινταν κι εσπευσε στο πλευρο του Ραντραμ που ειχε περιελθει σε δεινη θεση.  
              =================================
Με την εξαφνη αποχωρηση της Σουμπ Νιγκουραθ η Κλοντα, μαζι με τις τρεις υπηρετριες της θεας, την Εντα, την Ντερμπνταλ και την Μπρονα εκαναν μια κινηση για να χωθουν μεσα στον ναο για να προστατευτουν αλλα δεν προλαβαν. Η ουρα του Γιγκ σαρωσε τα παντα σχεδον διαμελιζοντας τες και σκορπωντας τα ματωμενα κομματια τους παντου. Βλεποντας τι ειχε συμβει στις πιστες θεραπαινιδες της θεας οι υπολοιποι που πριν καμποση ωρα απολαμβαναν το ξεφρενο, βλασφημο οργιο προς τιμην της Σουμπ Νιγκουραθ, δοκιμασαν να τρεξουν για να σωθουν. Ομως δεν υπηρχε τροπος να γλυτωσουν απο τον ερπετομορφο θεο Γκιγκ.
Εχοντας την ιδια μοιρα με τις ιερειες διολου δεν τους απασχολησε το γεγονος πως αμεσως μετα ο Γιγκ επιδοθηκε στο φαγωμα των κομματιασμενων σαρκων τους αδιαφορωντας για το αν τα θυματα του ηταν πιστοι υπηκοοι της αδελφης του.
Με την ολοκληρωση του γευματος στραφηκε και παλι κοντα στον Δαγωνα που ειχε τωρα πλησιασει σε αποσταση αναπνοης εναν πραγματικα φοβισμενο ξενο.
              ===============================
-'Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα που κανεις επικληση μεσω του κυβου σε καποιον απο μας' ειπε με την χαωδη, καμπανιστη του φωνη ο Δαγων κοιτωντας τον αγριεμενα.
Μολονοτι εκεινη τη στιγμη η προσοχη του θα επρεπε να ειναι παντελως εστιασμενη στο τι του ελεγε ο ιδιος ο θανατος, μια αχρηστη και σε εντελως λαθος χρονο απαντηση ηρθε αποτομα στην επιφανεια του μυαλου του δινοντας εξηγηση στην απορια που ειχε σχηματιστει ακουσια στη σκεψη του, γιατι αραγε ο Γιγκ δεν ειχε μιλησει καθολου απο την στιγμη που ειχε εμφανιστει.
Ο Γιγκ δεν μιλουσε ποτε παρα μονο εδινε εντολες νοητικα που ολοι επρεπε να υπακουσουν αν ηθελαν να ζησουν. Τωρα μπορουσε να ξαναγυρισει στον Δαγωνα.
-'Φροντισε να ολοκληρωσεις το εργο σου διχως αλλες καθυστερησεις' ειπε ο Μεγαλος Παλιος. 'Μην ξεχνας πως γι αυτο σου δοθηκε ο κυβος'.
Εξαφανιστηκαν με τον ιδιο τροπο που ειχε χαθει και η Σουμπ Νιγκουραθ. Το μονο που εμεινε πισω ηταν μια νοητικη απειλη τοσο φρικιαστικα ανελεητη που παγωσε η καρδια του.
Μπορει ο Γιγκ να μην μιλαγε, ηξερε ομως πως να γινεται απολυτα σαφης.
            =================================
Η Γκορμλα βοηθησε τον Ραντραμ να ισορροπησει την κατασταση εις βαρος του αλλα δεν φανταζοταν ποτε το πως. Σταθηκε διπλα του με τα ματια να πετανε φλογες ετοιμη για ολα. Για ολα εκτος απο αυτο που συνεβη. Ενα δυνατο χτυπημα του Μπολγκ τον εριξε σχεδον στα γονατα ανημπορο να κανει οτιδηποτε απλα περιμενοντας το τελικο χτυπημα. Την ωρα που κατεβαινε το ξιφος για το τελικο χτυπημα η Γκορμλα μπηκε αναμεσα στο κρυο μεταλλο και τον γονυπετη πολεμιστη.
Η λεπιδα χωθηκε αβιαστα κατω απο το στηθος της γυναικας και την αφησε ετοιμοθανατη στα χερια του Ραντραμ. Γυρισε με δυσκολια και τον κοιταξε ενω τα ματια της αρχισαν να κλεινουν.
-'Εγω...το ξερεις πως...δεν ηθελα να...'.
Εσβησε στην αγκαλια του με το χερι της ακομα σφιγμενο στο δικο του.
-'Κι εγω σ' αγαπω' της ψιθυρισε κι εκλεισε τα ματια του βαστωντας την ασφυκτικα πανω του. Της χαιδεψε τα μαλλια και την φιλησε απαλα στα χειλη αφηνοντας ενα ματωμενο αποτυπωμα. Μετα σηκωσε τα ματια του ν' αντικρυσει το δημιο του.
Το κεφαλι του αποκολληθηκε απο το σωμα του και κυλησε πολλα μετρα πιο περα.
                       ============================
Γρατζουνιες, αμυχες, επιφανειακα τραυματα και πληγες, αυτος ηταν ο απολογισμος μεχρι στιγμης της μονομαχιας αναμεσα στην Ιερνη και την Φιεννα. Μολονοτι ι Ιερνη ηταν πιο ζωντανη η Φιεννα εξακολουθουσε να παραμενει επικινδυνος αντιπαλος.
Η στιγμη που η Ιερνη σαστισε εντελως ηταν οταν η Φιεννα πεταξε κατω το σπαθι της.
-'Παραδιδομαι' ειπε. 'Δεν εχει νοημα νοημα να συνεχισω μια μαχη που ειναι ηδη χαμενη'.
Η Ιερνη ενοιωσε τους αλλους να πλησιαζουν απο πισω της.
-'Ολα ηταν λαθος' συνεχισε η Φιεννα, 'ενα μεγαλο λαθος'.
Η Ιερνη γυρισε και κοιταξε τα βλοσυρα προσωπα των συντροφων της και εκανε να κινηθει προς το μερος τους. Ηταν καποιο εσωτερικο καμπανακι αυτο που ηχησε προειδοποιωντας την πως ηταν σε κινδυνο. Διχως να βλεπει εκανε στο πλαι μα οχι τοσο γρηγορα για να μην δεχτει το σπαθι της Φιεννα ψηλα στον ωμο. Γυρισε αστραπιαια και με ολη της την δυναμη εμπηξε το λεπιδι στην καρδια της Φιεννα. Μετα γονατισε.
-'Δεν ειναι τιποτα' εκανε καθησυχαστικα ο Μπολγκ βοηθωντας την να σηκωθει.
                 ==========================
Τους πηρε λιγα λεπτα μεχρι να φτασουν στον ναο. Απολυτη ερημια επικρατουσε, η μονη μορφη ζωης ηταν ενας καταπονημενος κι εξουθενομενος ξενος που ακουμπουσε πανω σε μια φλεγομενη στηλη. Τον πλησιασαν ενω παραλληλα ηλεγχαν εξονυχιστικα το μερος.
-'Ολα τελειωσαν' ειπε ο ξενος απευθυνομενος στον Μπολγκ. 'Δεν εχετε τιποτα να φοβαστε απο δω και περα, τα παντα θα επανελθουν σε ομαλη κατασταση σταδιακα. Η λατρεια της Σουμπ Νιγκουραθ θα σβησει, σαν ενας κακος εφιαλτης που τελειωνει με το πρωτο φως της αυγης, η αρχη εγινε σημερα, εδω. Παραλληλα, τελειωσε και η αναγκαιοτητα της παρουσιας μου εδω. Μπορει' συνεχισε κοιτωντας εντονα τον Κοναλλ 'να μην ολοκληρωθηκε ενας συγκεκριμενος σκοπος μα συνετελεσθη κατι πολυ μεγαλυτερο, κατι πιο σημαντικο'.
-'Καλη τυχη σε οτι κι αν εχεις να κανεις στη συνεχεια' ειπε ο Μπολγκ. 'Σ' ευχαριστουμε για την πολυτιμη βοηθεια. Αν δεν ησουνα εσυ δεν ξερω πως θα ημασταν τωρα'.
Ο ξενος κουνησε ελαφρα το κεφαλι, σαν να συναινουσε σε οτι ειχε ακουσει και σαν ν' αποχαιρετουσε ταυτοχρονα.
                     ===========================
Ολα οσα ειχε σκεφτει η Ιερνη για να πει δεν εφτασαν ποτε στο στομα της για να γινουν λεξεις.
Ακολουθησε αμιλητη τον Μπολγκ διχως να δει ποτε την βαρια χειραψια που ανταλλαξε ο ξενος με τον Κοναλλ πισω της. Κοντοσταθηκε εχοντας την αισθηση πως με την ακρη του ματιου της ειχε πιασει μια κινηση. Της φανηκε πως ειχε δει μεσα στα δεντρα ενα γερο ντυμενο μ' ενα λεπτο χιτωνα και ενα μπαστουνι στα χερια. Κοιταξε καλυτερα μα δεν υπηρχε απολυτως κανενας.
Σκεφτηκε να το πει στους αλλους μ' αλλαξε γνωμη αμεσως. Αφησε τον Κοναλλ να την προσπερασει και κοιταξε μια τελευταια φορα πισω, εκει που ειχαν αφησει τον ξενο.
Δεν υπηρχε κανενας εκει.
Αφησε το αλογο να διαλεξει πορεια βυθισμενος στις σκεψεις του. Ακομα δεν ειχε συνειδητοποιησει πως ειχε βρεθει απεναντι σε τρεις Μεγαλους Παλιους και ζουσε ακομα.
Θυμηθηκε τα λογια του Δαγωνα κι ενας αναστεναγμος ξεφυγε απο τα χειλη του.
Ειχε μολις αφησει ενα κομματι του γριφου ανεκμεταλλευτο επιτρεποντας στον Κοναλλ να ζησει. Επρεπε να κερδισει τον χαμενο χρονο και να ξεκινησει και παλι την αναζητηση του.
Επετρεψε στο σκοταδι να τον καταπιει ενω μια στιγμιαια λαμψη φωτισε τα ματια του.