KATERINA GMA
ΜΙΑ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ
Η απαντηση ηρθε σχεδον αμεσως, λιγα δευτερολεπτα μετα την ενημερωση που ειχε κανει στην Περιφερειακη Διαστρικη Μοναδα Περιπολιας. Εβαλε τον αυτοματο πιλοτο σε πορεια προς τον πλανητη που βρισκοταν απο κατω της κι εγειρε πισω αναπαυτικα στο καθισμα της.
Θα ηταν ανοητο εκ μερους της να προσπαθησει να επιστρεψει στην βαση της μην εχοντας ακριβη εικονα της ζημιας που ειχε προκαλεσει στο σκαφος της η σεληνιακη καταιγιδα που βρεθηκε εξαφνα μπροστα της. Η λογικη προσταζε να προσεδαφιστει στον αγνωστο πλανητη και ν' αναμενει την συνδρομη των κεντρικων μεχρι το σκαφος να ηταν και παλι σε αριστη κατασταση. Το μονο που ειχε να κανει ηταν υπομονη διαρκειας 24 ωρων.
Εριξε μια ματια στην οθονη μπροστα της στην επιφανεια του αγνωστου κοσμου που πλησιαζε γοργα και θα την φιλοξενουσε γι αυτο το μικρο χρονικο διαστημα κι αναστεναξε.
Ηταν ωρα να ξεκινησει τον απαραιτητο ελεγχο που θα της γνωστοποιουσε ολα οσα επρεπε να μαθει σχετικα με τον καφεκιτρινο οικοδεσποτη της.
=================================
Ενα πληθος πολυχρωμων φωτων αρχισε ν' αναβοσβηνει αναρχα στην κονσολα μπροστα της ενω δεδομενα, ενα μειγμα γραμματων και αριθμων, ετρεχαν ασθμαινοντας προσπαθωντας αγχωτικα να γεμισουν την οθονη της. Επελεξε τα βασικα και ακρως απαραιτητα, τ' απομονωσε κι επιδοθηκε σε μια σχολαστικη μελετη. Ηξερε ακομα απο την βασικη εκπαιδευση που ειχε πραγματοποιησει σαν πιλοτος περιπολιας πως και η παραμικρη λεπτομερεια που θ' αγνοουσε η θα παρεβλεπε μπορουσε να εχει ολεθρια αποτελεσματα.
Η πρωτη αναγνωση της εφερε ενα αδιορατο χαμογελο στα χειλη και η δευτερη το πλατυνε ακομα περισσοτερο. Η ατμοσφαιρα στην επιφανεια ηταν απολυτα συμβατη με την γηινη δομη της, πραγμα που σημαινε πως θα μπορουσε να ξοδεψει καποιον απο τον χρονο που θα περναγε υποχρεωτικα εκει κανοντας μια μινι εξερευνηση.
Το πλατυ χαμογελο συρρικνωθηκε σε φυσιολογικο επιπεδο οταν διαβασε την ενημερωση σχετικα με την υπαρξη ζωης επανω στον πλανητη.
================================
Υπηρχε ζωη. Αν οι ενδειξεις ηταν σωστες επροκειτο για ζωη πρωτογονου νοητικου επιπεδου, κατι που ενισχυσε την αρχικη της αισθηση οτι καποιο ειδος ζωου, τουλαχιστον ενα, σιγουρα κατοικουσε στον πλανητη. Το χερι της πηγε ασυναισθητα στο οπλο του μοριακου διασπαστη που αγκαλιαζε τον αριστερο μηρο της, αναπαυτικα τοποθετημενο μεσα στην μαυρη δερματινη θηκη του. Σαν να πηρε δυναμη απ' αυτην την στιγμιαια επαφη με το οπλο κι ενα δειλο κυμα σιγουριας διετρεξε το κορμι της.
Η ενδειξη αμεσης προσγειωσης τραβηξε το βλεμμα της και εστρεψε προς τα κει το ενδιαφερον της. Το σκαφος θα προσγειωνοταν σε μια ερημικη τοποθεσια που θυμιζε σε μεγαλο βαθμο την καταληξη της πλειοψηφιας της επιφανειας του παραδεισου που ηταν καποτε η Γη.
Με μια απαλη, ζυγισμενη κινηση το σκαφος προσγειωθηκε στην επιφανεια θυμιζοντας αθλητη που ολοκληρωσε τις ασκησεις επι εδαφους με μια καλα υπολογισμενη εξοδο.
Εριξε μια ματια στον ανιχνευτη ζωης. Η κοντινοτερη ενδειξη απειχε αρκετα χιλιομετρα απο το σημειο που ειχε προσγειωθει.
=============================
Η δονηση ηταν σχεδον ανεπασθητη, ομως την ενιωσε αμεσως. Μνημες απο παρομοια δονηση εκαναν την εμφανιση τους και προσπαθησε να θυμηθει ποσος καιρος ειχε περασει απο την τελευταια. Ηταν αρκετος στα σιγουρα. Θυμοταν ολοκαθαρα τι ειχε σημανει τοτε και ηλπισε το ιδιο να σημαινε και τωρα. Το ζητημα, οσο απλο κι αν εμοιαζε, δεν ηταν ευκολως πραγματοποιησιμο. Υπηρχε μεγαλη πιθανοτητα να ερχοταν σ' επαφη με τον υπευθυνο της δονησης μα απ' την αλλη δεν ηταν κατι εξασφαλισμενο.
Αν η εκβαση ηταν η αναμενομενη τοτε θα ειχε εξασφαλισθει για ενα αρκετο χρονικο διαστημα, οπως και την τελευταια φορα. Αν παλι οχι δεν μπορουσε να κανει και πολλα. Ουσιαστικα τιποτα, απλα θ' αναγκαζοταν να περιμενει την επομενη δονηση.
Ενα ελαφρυ κυμα ευφοριας εκανε την εμφανιση του δημιουργωντας μια μικρη αναστατωση ολογυρα. Η αληθεια ηταν πως τιποτα δεν προμηνυε πως η μερα θα μπορουσε να ξεκινησει τοσο καλα και με ορατο το ενδεχομενο να κυλησει ακομα καλυτερα.
============================
Το πρωτο πραγμα που εκανε μολις πατησε την επιφανεια του πλανητη ηταν να στειλει την ιπταμενη συσκευη ανιχνευσης ζωης σε μια περιμετρικη αποσταση λιγων εκατονταδων μετρων για ν' αποκτησει μια πρωτη εικονα. Τα νεα ηταν ελαφρως αντιφατικα δημιουργωντας της ετσι εναν μικρο εκνευρισμο. Η μονη καταγραφη ζωης ηταν προς τα δυτικα πραγμα που σημαινε πως ηξερε προς τα που επρεπε να εχει στραμμενη την προσοχη της, ομως οι ενδειξεις ηταν σαφεις ως προς την ποσοτητα αυτης της ζωης.
'Καποια μικρη αγελη ζωων' σκεφτηκε κι αναρωτηθηκε αν επρεπε να παραμεινει εγκλειστη στο σκαφος μεχρι την ελευση της βοηθειας απο τα κεντρικα.
Το χερι της χαιδεψε ασυναισθητα και παλι την λαβη του μοριακου διασπαστη. Δεν ειχε να φοβαται τιποτα οσο κουβαλουσε το συγκεκριμενο οπλο μαζι της.
Εριξε μια ματια στους διδυμους ηλιους που κρεμονταν απο πανω της και πυρακτωναν αργα μα σταθερα το εδαφος, πηρε μια βαθια ανασα και ξεκινησε να περπαταει προς τα δυτικα.
=============================
Το εδαφος ηταν ξερο και αγονο και η μονοτονια του αλλοιωνοταν σποραδικα απο την υπαρξη χαμηλης βλαστησης, καποιων περιεργων θαμνων που δεν ειχε ξαναδει. Αναρωτηθηκε τι ειδους ζωη θα μπορουσε να υπαρχει κατω απο τετοιες συνθηκες οταν ειδε στο βαθος μια συσταδα δεντρων. Ειχε κανει την εμφανιση της πανω στην ωρα καθως η θερμοκρασια συνεχιζε ν' ανεβαινει και την ειχε ηδη αναγκασει ν' απαλλαγει απο το δερματινο γιλεκο της. Μεχρι να εφτανε στα δεντρα οι μικροι λεκεδες ιδρωτα που στολιζαν την φανελενια μπλουζα της θα ειχαν επεκταθει ακομα περισσοτερο. Σταματησε λιγα μετρα μακρια απο τα δεντρα κι εστειλε παλι την ιπταμενη συσκευη ανιχνευσης. Λιγα δευτερολεπτα μετα ηξερε πως επρεπε πια να ειναι ακρως προσεκτικη αφου καπου κοντα υπηρχαν ενδειξεις ζωης.
Εβγαλε το οπλο απο την θηκη και με τις αισθησεις σ' επιφυλακη συνεχισε την πορεια της.
Διεσχισε με προσοχη τα δεντρα και σταματησε αποτομα μολις αυτα τελειωσαν.
Το θεαμα που της εκοψε την ανασα ηταν το τελευταιο που περιμενε να δει.
==========================
Μπροστα της, σε μια εκταση μεχρι εκει που εφτανε το ματι, μια πανεμορφη λιμνη τεμπελιαζε κατω απο τις ακτινες του ηλιου. Το νερο στραφτοκοπουσε και παιγνιδιζε στελνοντας στα ματια της δεσμες φωτος που την αναγκασαν να τα μισοκλεισει. Εκατσε για λιγο σ' ενα χωματινο λοφακι κι αφησε το μυαλο και τις αισθησεις της να περιπλανηθουν.
Η ενοχλητικη ψυχρη λογικη που της ελεγε να ελεγξει για ιχνη ζωης της διεκοψε αποτομα το ρεμβασμα. Τριαντα μετρα απο κει που τελειωναν τα δεντρα μεχρι εκει που αρχιζε το νερο ηταν γυμνος τοπος, πραγμα που την διευκολυνε να εχει μια σαφη αποψη για τον χωρο.
Δεν φαινοταν να υπαρχει κατι. Η συσκευη ηταν ρυθμισμενη να εντοπιζει μορφες ζωης, μεγαλες σαν τους τρικερατοπακιους του Σιγκεν η μικροσκοπικα εντομα σαν του Γκρεβν. Οτι και να ειχε καταγραψει δεν ηταν ορατο αρα ηταν μαλλον αμελητεο. Αυτο την ηρεμησε καπως μα εξακολουθουσε να ειναι προσεκτικη. Σκουπισε τον ιδρωτα που ειχε εγκατασταθει για τα καλα στο μετωπο της και αυτη η κινηση μαλλον της ξυπνησε μια τρελλη ιδεα.
===========================
Δεν ειχε κανει ποτε μπανιο σε νερο. Ειχε ακουσει ιστοριες για κατι τετοιο αλλα το μονο μπανιο που ηξερε ηταν αυτο του στεγνου ατμου. Ναι μεν ηταν πρακτικο και λειτουργικο αλλα η αμεση συγκριση που δοκιμασε στιγμιαια σε σχεση με το θεαμα που αντικρυζε το απαξιωσε εντελως.
Ηλεγξε αλλη μια φορα το χωρο και σιγουρευτηκε πως ηταν μονη. Περπατησε με αργα και σταθερα βηματα προς την λιμνη και σταματησε λιγα μετρα μακρια. Μια τελευταια ματια της εδωσε το ελευθερο ν' αρχισει να γδυνεται. Δεν θα εμπαινε πολυ μεσα γιατι δεν σκοπευε ν' αφησει το οπλο της εξω. Ηταν η μονη σιγουρια που ηθελε να εχει μαζι της.
Ειχε απαλλαγει κι απ' το τελευταιο ρουχο της οταν το ματι της επιασε μια κινηση στ' αριστερα.
Η θηλυκη της πλευρα υπερισχυσε μηχανικα και αντι ν' αρπαξει το οπλο της χρησιμοποιησε και τα δυο χερια για να καλυψει την γυμνια της.
Εικοσι μετρα πιο περα, απο το πουθενα κυριολεκτικα, ενα πλασμα που εμοιαζε σαν κοντος βατραχοσκιουρος, στεκοταν στα δυο του ποδια και ειχε καρφωσει το βλεμμα πανω της.
=============================
Παραδοξως η αμηχανια της γυμνιας της και ο στιγμιαιος φοβος εξαφανιστηκαν μονομιας. Αυτο το πλασμα, η ζωη του πλανητη, φαινοταν εντελως ακακο, ισως και πιο φοβισμενο απο την ιδια.
Εκανε ενα βημα προς το μερος του μα δεν κουνηθηκε. Εκανε ενα βημα προς το νερο και ξαφνικα το ειδε να οπισθοχωρει ενα βημα. Προχωρησε λιγο ακομα και το ειδε να κανει παλι πισω.
-'Δεν κολυμπας μικρουλη' ειπε. 'Ουτε γω μα θα μπω. Θα ερθεις' ? συμπληρωσε κι ετεινε το χερι της προς το μερος του. Ο βατραχοσκιουρος οπισθοχωρησε κι αλλο.
-'Οπως αγαπας' μουρμουρισε και αρχισε να τρεχει προς το νερο. 'Τα λεμε μετα'.
Η αισθηση του νερου στο γυμνο της σωμα ηταν ηδονικη. Σταματησε οταν η σταθμη ηταν στο υψος του λαιμου κι αρχισε να πλατσουριζει σαν μικρο κοριτσι. Ηταν υπεροχο.
Η θερμοκρασια ηταν τελεια, παρ' ολα αυτα ενοιωσε ενα ελαφρυ μουδιασμα παντου.
Οταν ενταθηκε αποτομα ενιωσε πως τα ποδια της δεν την κρατουσαν πια. Δοκιμασε να επιστρεψει στην στερια μα ηταν αδυνατον. Βυθιστηκε αργα αλλα σταθερα στο νερο.
==============================
Το νερο ηταν ο μοναδικος ζωντανος νοημων οργανισμος εκεινου του πλανητη. Τρεφοταν αποκλειστικα με τα ατυχα θυματα του που η αναγκη της διψας τα οδηγουσε στις οχθες της λιμνης απομυζωντας και στραγγιζοντας τα εντελως απο το νερο και ολα τα υγρα του οργανισμου τους. Η μοιρα των ζαρωμενων, αποξηραμενων κουφαριων τους του ηταν παντελως αδιαφορη.
Ηταν ενστικτο αυτο που κρατουσε μακρια εκεινον τον βατραχοσκιουρο αφου ουτε η παρουσια των υπολειμματων της τροφης του νερου που ηταν διασπαρτα εριμμενα περιμετρικα στις οχθες ουτε η απορια γιατι ποτε τιποτα δεν ειχε επιστρεψει αφου ειχε μπει στο νερο μπορουσαν να δημιουργησουν μια σαφη αντιληψη για το ποιος ακριβως ηταν ο κινδυνος.
Η αισθηση πως συντομα θα ειχε την δυνατοτητα επαναληψης ενος τοσο πλουσιου γευματος σηκωσε ενα μικρο παφλασμο ικανοποιησης μα αυτη ακριβως η κινηση εσπρωξε ακομα πιο μακρια τον βατραχοσκιουρο. Ειχε χορτασει το νερο και ηταν διατεθειμενο ν' αφησει το ζωο να πιει χωρις να το βλαψει μα το φοβισμενο πλασμα δεν θα το μαθαινε ποτε.
ΤΕΛΟΣ
ΜΙΑ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ
Η απαντηση ηρθε σχεδον αμεσως, λιγα δευτερολεπτα μετα την ενημερωση που ειχε κανει στην Περιφερειακη Διαστρικη Μοναδα Περιπολιας. Εβαλε τον αυτοματο πιλοτο σε πορεια προς τον πλανητη που βρισκοταν απο κατω της κι εγειρε πισω αναπαυτικα στο καθισμα της.
Θα ηταν ανοητο εκ μερους της να προσπαθησει να επιστρεψει στην βαση της μην εχοντας ακριβη εικονα της ζημιας που ειχε προκαλεσει στο σκαφος της η σεληνιακη καταιγιδα που βρεθηκε εξαφνα μπροστα της. Η λογικη προσταζε να προσεδαφιστει στον αγνωστο πλανητη και ν' αναμενει την συνδρομη των κεντρικων μεχρι το σκαφος να ηταν και παλι σε αριστη κατασταση. Το μονο που ειχε να κανει ηταν υπομονη διαρκειας 24 ωρων.
Εριξε μια ματια στην οθονη μπροστα της στην επιφανεια του αγνωστου κοσμου που πλησιαζε γοργα και θα την φιλοξενουσε γι αυτο το μικρο χρονικο διαστημα κι αναστεναξε.
Ηταν ωρα να ξεκινησει τον απαραιτητο ελεγχο που θα της γνωστοποιουσε ολα οσα επρεπε να μαθει σχετικα με τον καφεκιτρινο οικοδεσποτη της.
=================================
Ενα πληθος πολυχρωμων φωτων αρχισε ν' αναβοσβηνει αναρχα στην κονσολα μπροστα της ενω δεδομενα, ενα μειγμα γραμματων και αριθμων, ετρεχαν ασθμαινοντας προσπαθωντας αγχωτικα να γεμισουν την οθονη της. Επελεξε τα βασικα και ακρως απαραιτητα, τ' απομονωσε κι επιδοθηκε σε μια σχολαστικη μελετη. Ηξερε ακομα απο την βασικη εκπαιδευση που ειχε πραγματοποιησει σαν πιλοτος περιπολιας πως και η παραμικρη λεπτομερεια που θ' αγνοουσε η θα παρεβλεπε μπορουσε να εχει ολεθρια αποτελεσματα.
Η πρωτη αναγνωση της εφερε ενα αδιορατο χαμογελο στα χειλη και η δευτερη το πλατυνε ακομα περισσοτερο. Η ατμοσφαιρα στην επιφανεια ηταν απολυτα συμβατη με την γηινη δομη της, πραγμα που σημαινε πως θα μπορουσε να ξοδεψει καποιον απο τον χρονο που θα περναγε υποχρεωτικα εκει κανοντας μια μινι εξερευνηση.
Το πλατυ χαμογελο συρρικνωθηκε σε φυσιολογικο επιπεδο οταν διαβασε την ενημερωση σχετικα με την υπαρξη ζωης επανω στον πλανητη.
================================
Υπηρχε ζωη. Αν οι ενδειξεις ηταν σωστες επροκειτο για ζωη πρωτογονου νοητικου επιπεδου, κατι που ενισχυσε την αρχικη της αισθηση οτι καποιο ειδος ζωου, τουλαχιστον ενα, σιγουρα κατοικουσε στον πλανητη. Το χερι της πηγε ασυναισθητα στο οπλο του μοριακου διασπαστη που αγκαλιαζε τον αριστερο μηρο της, αναπαυτικα τοποθετημενο μεσα στην μαυρη δερματινη θηκη του. Σαν να πηρε δυναμη απ' αυτην την στιγμιαια επαφη με το οπλο κι ενα δειλο κυμα σιγουριας διετρεξε το κορμι της.
Η ενδειξη αμεσης προσγειωσης τραβηξε το βλεμμα της και εστρεψε προς τα κει το ενδιαφερον της. Το σκαφος θα προσγειωνοταν σε μια ερημικη τοποθεσια που θυμιζε σε μεγαλο βαθμο την καταληξη της πλειοψηφιας της επιφανειας του παραδεισου που ηταν καποτε η Γη.
Με μια απαλη, ζυγισμενη κινηση το σκαφος προσγειωθηκε στην επιφανεια θυμιζοντας αθλητη που ολοκληρωσε τις ασκησεις επι εδαφους με μια καλα υπολογισμενη εξοδο.
Εριξε μια ματια στον ανιχνευτη ζωης. Η κοντινοτερη ενδειξη απειχε αρκετα χιλιομετρα απο το σημειο που ειχε προσγειωθει.
=============================
Η δονηση ηταν σχεδον ανεπασθητη, ομως την ενιωσε αμεσως. Μνημες απο παρομοια δονηση εκαναν την εμφανιση τους και προσπαθησε να θυμηθει ποσος καιρος ειχε περασει απο την τελευταια. Ηταν αρκετος στα σιγουρα. Θυμοταν ολοκαθαρα τι ειχε σημανει τοτε και ηλπισε το ιδιο να σημαινε και τωρα. Το ζητημα, οσο απλο κι αν εμοιαζε, δεν ηταν ευκολως πραγματοποιησιμο. Υπηρχε μεγαλη πιθανοτητα να ερχοταν σ' επαφη με τον υπευθυνο της δονησης μα απ' την αλλη δεν ηταν κατι εξασφαλισμενο.
Αν η εκβαση ηταν η αναμενομενη τοτε θα ειχε εξασφαλισθει για ενα αρκετο χρονικο διαστημα, οπως και την τελευταια φορα. Αν παλι οχι δεν μπορουσε να κανει και πολλα. Ουσιαστικα τιποτα, απλα θ' αναγκαζοταν να περιμενει την επομενη δονηση.
Ενα ελαφρυ κυμα ευφοριας εκανε την εμφανιση του δημιουργωντας μια μικρη αναστατωση ολογυρα. Η αληθεια ηταν πως τιποτα δεν προμηνυε πως η μερα θα μπορουσε να ξεκινησει τοσο καλα και με ορατο το ενδεχομενο να κυλησει ακομα καλυτερα.
============================
Το πρωτο πραγμα που εκανε μολις πατησε την επιφανεια του πλανητη ηταν να στειλει την ιπταμενη συσκευη ανιχνευσης ζωης σε μια περιμετρικη αποσταση λιγων εκατονταδων μετρων για ν' αποκτησει μια πρωτη εικονα. Τα νεα ηταν ελαφρως αντιφατικα δημιουργωντας της ετσι εναν μικρο εκνευρισμο. Η μονη καταγραφη ζωης ηταν προς τα δυτικα πραγμα που σημαινε πως ηξερε προς τα που επρεπε να εχει στραμμενη την προσοχη της, ομως οι ενδειξεις ηταν σαφεις ως προς την ποσοτητα αυτης της ζωης.
'Καποια μικρη αγελη ζωων' σκεφτηκε κι αναρωτηθηκε αν επρεπε να παραμεινει εγκλειστη στο σκαφος μεχρι την ελευση της βοηθειας απο τα κεντρικα.
Το χερι της χαιδεψε ασυναισθητα και παλι την λαβη του μοριακου διασπαστη. Δεν ειχε να φοβαται τιποτα οσο κουβαλουσε το συγκεκριμενο οπλο μαζι της.
Εριξε μια ματια στους διδυμους ηλιους που κρεμονταν απο πανω της και πυρακτωναν αργα μα σταθερα το εδαφος, πηρε μια βαθια ανασα και ξεκινησε να περπαταει προς τα δυτικα.
=============================
Το εδαφος ηταν ξερο και αγονο και η μονοτονια του αλλοιωνοταν σποραδικα απο την υπαρξη χαμηλης βλαστησης, καποιων περιεργων θαμνων που δεν ειχε ξαναδει. Αναρωτηθηκε τι ειδους ζωη θα μπορουσε να υπαρχει κατω απο τετοιες συνθηκες οταν ειδε στο βαθος μια συσταδα δεντρων. Ειχε κανει την εμφανιση της πανω στην ωρα καθως η θερμοκρασια συνεχιζε ν' ανεβαινει και την ειχε ηδη αναγκασει ν' απαλλαγει απο το δερματινο γιλεκο της. Μεχρι να εφτανε στα δεντρα οι μικροι λεκεδες ιδρωτα που στολιζαν την φανελενια μπλουζα της θα ειχαν επεκταθει ακομα περισσοτερο. Σταματησε λιγα μετρα μακρια απο τα δεντρα κι εστειλε παλι την ιπταμενη συσκευη ανιχνευσης. Λιγα δευτερολεπτα μετα ηξερε πως επρεπε πια να ειναι ακρως προσεκτικη αφου καπου κοντα υπηρχαν ενδειξεις ζωης.
Εβγαλε το οπλο απο την θηκη και με τις αισθησεις σ' επιφυλακη συνεχισε την πορεια της.
Διεσχισε με προσοχη τα δεντρα και σταματησε αποτομα μολις αυτα τελειωσαν.
Το θεαμα που της εκοψε την ανασα ηταν το τελευταιο που περιμενε να δει.
==========================
Μπροστα της, σε μια εκταση μεχρι εκει που εφτανε το ματι, μια πανεμορφη λιμνη τεμπελιαζε κατω απο τις ακτινες του ηλιου. Το νερο στραφτοκοπουσε και παιγνιδιζε στελνοντας στα ματια της δεσμες φωτος που την αναγκασαν να τα μισοκλεισει. Εκατσε για λιγο σ' ενα χωματινο λοφακι κι αφησε το μυαλο και τις αισθησεις της να περιπλανηθουν.
Η ενοχλητικη ψυχρη λογικη που της ελεγε να ελεγξει για ιχνη ζωης της διεκοψε αποτομα το ρεμβασμα. Τριαντα μετρα απο κει που τελειωναν τα δεντρα μεχρι εκει που αρχιζε το νερο ηταν γυμνος τοπος, πραγμα που την διευκολυνε να εχει μια σαφη αποψη για τον χωρο.
Δεν φαινοταν να υπαρχει κατι. Η συσκευη ηταν ρυθμισμενη να εντοπιζει μορφες ζωης, μεγαλες σαν τους τρικερατοπακιους του Σιγκεν η μικροσκοπικα εντομα σαν του Γκρεβν. Οτι και να ειχε καταγραψει δεν ηταν ορατο αρα ηταν μαλλον αμελητεο. Αυτο την ηρεμησε καπως μα εξακολουθουσε να ειναι προσεκτικη. Σκουπισε τον ιδρωτα που ειχε εγκατασταθει για τα καλα στο μετωπο της και αυτη η κινηση μαλλον της ξυπνησε μια τρελλη ιδεα.
===========================
Δεν ειχε κανει ποτε μπανιο σε νερο. Ειχε ακουσει ιστοριες για κατι τετοιο αλλα το μονο μπανιο που ηξερε ηταν αυτο του στεγνου ατμου. Ναι μεν ηταν πρακτικο και λειτουργικο αλλα η αμεση συγκριση που δοκιμασε στιγμιαια σε σχεση με το θεαμα που αντικρυζε το απαξιωσε εντελως.
Ηλεγξε αλλη μια φορα το χωρο και σιγουρευτηκε πως ηταν μονη. Περπατησε με αργα και σταθερα βηματα προς την λιμνη και σταματησε λιγα μετρα μακρια. Μια τελευταια ματια της εδωσε το ελευθερο ν' αρχισει να γδυνεται. Δεν θα εμπαινε πολυ μεσα γιατι δεν σκοπευε ν' αφησει το οπλο της εξω. Ηταν η μονη σιγουρια που ηθελε να εχει μαζι της.
Ειχε απαλλαγει κι απ' το τελευταιο ρουχο της οταν το ματι της επιασε μια κινηση στ' αριστερα.
Η θηλυκη της πλευρα υπερισχυσε μηχανικα και αντι ν' αρπαξει το οπλο της χρησιμοποιησε και τα δυο χερια για να καλυψει την γυμνια της.
Εικοσι μετρα πιο περα, απο το πουθενα κυριολεκτικα, ενα πλασμα που εμοιαζε σαν κοντος βατραχοσκιουρος, στεκοταν στα δυο του ποδια και ειχε καρφωσει το βλεμμα πανω της.
=============================
Παραδοξως η αμηχανια της γυμνιας της και ο στιγμιαιος φοβος εξαφανιστηκαν μονομιας. Αυτο το πλασμα, η ζωη του πλανητη, φαινοταν εντελως ακακο, ισως και πιο φοβισμενο απο την ιδια.
Εκανε ενα βημα προς το μερος του μα δεν κουνηθηκε. Εκανε ενα βημα προς το νερο και ξαφνικα το ειδε να οπισθοχωρει ενα βημα. Προχωρησε λιγο ακομα και το ειδε να κανει παλι πισω.
-'Δεν κολυμπας μικρουλη' ειπε. 'Ουτε γω μα θα μπω. Θα ερθεις' ? συμπληρωσε κι ετεινε το χερι της προς το μερος του. Ο βατραχοσκιουρος οπισθοχωρησε κι αλλο.
-'Οπως αγαπας' μουρμουρισε και αρχισε να τρεχει προς το νερο. 'Τα λεμε μετα'.
Η αισθηση του νερου στο γυμνο της σωμα ηταν ηδονικη. Σταματησε οταν η σταθμη ηταν στο υψος του λαιμου κι αρχισε να πλατσουριζει σαν μικρο κοριτσι. Ηταν υπεροχο.
Η θερμοκρασια ηταν τελεια, παρ' ολα αυτα ενοιωσε ενα ελαφρυ μουδιασμα παντου.
Οταν ενταθηκε αποτομα ενιωσε πως τα ποδια της δεν την κρατουσαν πια. Δοκιμασε να επιστρεψει στην στερια μα ηταν αδυνατον. Βυθιστηκε αργα αλλα σταθερα στο νερο.
==============================
Το νερο ηταν ο μοναδικος ζωντανος νοημων οργανισμος εκεινου του πλανητη. Τρεφοταν αποκλειστικα με τα ατυχα θυματα του που η αναγκη της διψας τα οδηγουσε στις οχθες της λιμνης απομυζωντας και στραγγιζοντας τα εντελως απο το νερο και ολα τα υγρα του οργανισμου τους. Η μοιρα των ζαρωμενων, αποξηραμενων κουφαριων τους του ηταν παντελως αδιαφορη.
Ηταν ενστικτο αυτο που κρατουσε μακρια εκεινον τον βατραχοσκιουρο αφου ουτε η παρουσια των υπολειμματων της τροφης του νερου που ηταν διασπαρτα εριμμενα περιμετρικα στις οχθες ουτε η απορια γιατι ποτε τιποτα δεν ειχε επιστρεψει αφου ειχε μπει στο νερο μπορουσαν να δημιουργησουν μια σαφη αντιληψη για το ποιος ακριβως ηταν ο κινδυνος.
Η αισθηση πως συντομα θα ειχε την δυνατοτητα επαναληψης ενος τοσο πλουσιου γευματος σηκωσε ενα μικρο παφλασμο ικανοποιησης μα αυτη ακριβως η κινηση εσπρωξε ακομα πιο μακρια τον βατραχοσκιουρο. Ειχε χορτασει το νερο και ηταν διατεθειμενο ν' αφησει το ζωο να πιει χωρις να το βλαψει μα το φοβισμενο πλασμα δεν θα το μαθαινε ποτε.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου