NIKOS ATHANASSAKIS
ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ
Ολα οσα ειχε περασει ηταν πραγματικα μια αξεχαστη εμπειρια, κατι που οντως δεν το περιμενε.
Οποιος το ειχε σκεφτει ηταν μεγαλοφυια. Απορουσε μονο γιατι δεν αφορουσε περισσοτερο κοσμο αφου πιστευε ακραδαντα πως θα σχηματιζονταν ουρες για κατι τετοιο. Τοτε ηταν που ειδε το κοριτσακι με τα μπαλονια. Ειχε ολοκληρωσει την επισκεψη και ηταν ετοιμος για να φυγει μα κοντοσταθηκε. Οχι πως ηταν καποια αθεραπευτη ρομαντικη ψυχη αλλα εκτος του γεγονοτος πως αυτα τα μπαλονια ηταν πραγματι υπεροχα θα εξυπηρετουσαν κι ενα μεγαλυτερο σκοπο, ενα σκοπο που ακουγε στ' ονομα Μπομπυ Τζειν. Απο καπου επρεπε να ξεκινησει για να διορθωσει τα πραγματα και μια τετοια χειρονομια του φανταζε ιδανικη.
Ρωτησε την τιμη για ενα ματσο μπαλονια, πληρωσε το κοριτσακι κι απομακρυνθηκε μ' αυτα.
Στο μυαλο του ειχε ηδη εκπονηθει το σχεδιο. Χαμογελασε ικανοποιημενος με τον εαυτο του κι αυτο του στοιχισε γιατι καθυστερησε μερικα δευτερολεπτα μεχρι να συνειδητοποιησει τι συνεβαινε. Κι αυτο που συνεβαινε ηταν πραγματικα εξωπραγματικο κι απιστευτο.
============================
Δεν ειχε καμια διαθεση για την προταση που ειχε ριξει η παρεα στο τραπεζι μα εξεταζοντας προχειρα τις επιλογες του διαπιστωσε πως δεν ειχε κι αλλη. Η Μπομπυ Τζειν ηταν πυρ και μανια μαζι του κι οποιαδηποτε αποπειρα επιχειρουσε να εξομαλυνει τα πραγματα μαλλον αντιθετο αποτελεσμα θα εφερνε. Ουτε ομως ειχε και διαθεση να μεινει μονος του. Ηξερε πως το μυαλο του θα εμενε κολλημενο στην Μπομπυ Τζειν κι αυτο θα τον εκανε χειροτερα. Απο την στιγμη μαλιστα που δεν ειχε ν' αντιπροτεινει κατι ολα συνεβησαν φυσιολογικα και υπεκυψε στις απαιτησεις της παρεας που εκαναν τ' αδυνατα δυνατα να τον πεισουν πως θα περναγαν τελεια. Εξ' αλλου μπορει να ηταν κι ωραια, δεν ειχε να χασει τιποτα.
Σε δεκα λεπτα ηταν εκει. Η μεγαλη ταμπελα που τους υποδεχτηκε εγραφε 'Εναλλακτικο Λουνα Παρκ' και αναρωτηθηκε τι μπορει να ηταν αυτο που το εκανε διαφορετικο απο τα υπολοιπα.
Αγορασαν τα εισιτηρια τους στο γκισε, μπροστα στην εισοδο, και μπηκαν μαζι με τον υπολοιπο κοσμο μεσα. Ισως ετσι να εβγαζε για λιγο απο το μυαλο του την Μπομπυ Τζειν.
==============================
Ο αντρας που τους υποδεχτηκε αμεσως μετα την εισοδο τους φορουσε ενα μαυρο, παλιο μα καθαρο φρακο, ειχε ενα περιποιημενο γενακι και μουστακι και μια βαθια, καμπανατη φωνη.
-'Καλως ηρθατε στο 'Εναλλακτικο Λουνα Παρκ', το μοναδικο που υπαρχει στο ειδος του. Κι αυτο γιατι ισως σημερα καποιος απο σας μπορεσει να το διαπιστωσει με τα ιδια του τα ματια.
Περαστε παρακαλω τα εισιτηρια σας σ' εκεινο το μηχανημα' προσθεσε δειχνοντας διπλα του ενα μηχανημα σαν κι αυτα της ακυρωσης εισιτηριων 'κι αν αναψει το φωτακι απο πανω θα εχουμε τον πρωτο μας τυχερο. Αν οχι, ισως την επομενη φορα που θα ερθετε. Ακομα κι ετσι ομως σας υποσχομαι μια αξεχαστη βραδια. Παρακαλω περαστε'.
Εβαλε μηχανικα το δικο του στην σχισμη και ειχε ηδη γυρισει την πλατη του οταν το φωτακι αναψε συνοδευομενο απο ενα χαμηλο βομβο. Σταθηκε λιγο αμηχανα ενω το υπολοιπο πληθος ξεσπουσε σε χειροκροτηματα. Ο αντρας τον πλησιασε μ' ενα τεραστιο χαμογελο.
-'Εχουμε νικητη' ειπε 'εχουμε τον πρωτο μας νικητη κυριες και κυριοι'.
==========================
Προωθησε το υπολοιπο πληθος μαζι με τους φιλους του προς το λουνα παρκ και μετα στραφηκε προς το μερος του. Ο Τσαρλυ Μακοι εξακολουθουσε να στεκεται αμηχανος με το τυχερο εισιτηριο στο χερι ενω πισω του το φως στο μηχανημα και ο βομβος ειχαν σταματησει.
-'Εισαι ο πρωτος νικητης' του ειπε 'κι αυτο σημαινει πως θα εχεις μια ιδιαιτερη μεταχειριση. Δεν θα πας μαζι με τους υπολοιπους, θα πας μονος σου απο κει' συμπληρωσε δειχνοντας με το χερι του την εισοδο μιας τεραστιας τεντας.
-'Δεν ξερω, θα προτιμουσα να παω με τους φιλους μου' ειπε ο Τσαρλυ.
-'Η ευκαρια που εχεις ειναι μια στο εκατομμυριο' επεμεινε ο αντρας. 'Αυτα που θα ζησεις ειναι καταστασεις που δεν θα βρεις πουθενα αλλου. Ολοι οι αλλοι' συνεχισε ενω το χερι του σημαδευε το πληθος που σκορπιζε αριστερα και δεξια 'κανουν μια απλη βολτα στο λουνα παρκ. Εσυ θα ζησεις κατι το μοναδικο, το ξεχωριστο, το ανεπαναληπτο. Θελεις να το χασεις' ?
Ο Τσαρλυ Μακοι τον κοιταξε και ηξερε μεσα του πως ειχε ηδη συμφωνησει.
===================================
-'Να θυμασαι ενα πραγμα μονο' ειπε ο αντρας. 'Οτι βιωσεις, οτι συναντησεις, να ξερεις πως επηρεαζεται απο σενα τον ιδιο. Απο την ψυχολογικη σου κατασταση, απο τις επιθυμιες σου, απο τις σκεψεις σου, απο τα πιο μυχια σου συναισθηματα. Εκει που θα βρεθεις σε λιγο δεν θα μπορεις να κοροιδεψεις κανενα με πρωτο και καλυτερο τον ιδιο σου τον εαυτο'. Ο Τσαρλυ τον κοιταξε σαν να προσπαθουσε να αποκωδικοποιησει τα λεγομενα του μα συντομα διαπιστωσε πως ηταν ματαιος κοπος. Ο αντρας τον εσπρωξε ελαφρα στην μεση δινοντας του κατευθυνση προς την εισοδο της τεντας κι ο Τσαρλυ απλα υπακουσε.
-'Θυμησου, τα παντα που θα συναντησεις ειναι διαφορετικα' του ειπε 'κι αυτο ειναι η μεγαλη μαγεια που σε αναμενει. Ειμαι σιγουρος πως θα ειναι μια αξεχαστη βραδια για σενα' ολοκληρωσε την φραση του. Εκανε μια μικρη υποκλιση κι απομακρυνθηκε. Ο Τσαρλυ επεξεργαστηκε για λιγο την φραση που μολις ειχε ακουσει, δεν εβγαλε καποιο σαφες συμπερασμα, εβαλε το εισιτηριο στην τσεπη του και μπηκε μεσα στην τεντα ενω στο μυαλο του αντηχουσαν τα παραπονα της Μπομπυ Τζειν πως ποτε δεν εκανε κατι ορθοδοξο αλλα τα παντα συνεχως λανθασμενα κι αναποδα.
================================
Δεν ειχε ποτε καταλαβει τι εννοουσε μ' αυτο κι αυτος ηταν κι ο κυριοτερος λογος που συνεχως τσακωνονταν. Αποφασισε να βαλει για λιγο στην ακρη την Μπομπυ Τζειν και την γκρινια της και να επικεντρωθει στον χωρο που βρισκοταν. Του πηρε λιγο χρονο για να διαπιστωσει πως ουσιαστικα βρισκοταν μεσα σ' ενα λουνα παρκ που βρισκοταν μεσα σ' ενα λουνα παρκ. Η μονη διαφοροποιηση ηταν πως δεν υπηρχαν αλλοι επισκεπτες εκτος απ' αυτον, ηταν μονος του. Υπεθεσε πως σαν τυχερος νικητης θα ειχε ενα ολοκληρο λουνα παρκ στην διαθεση του με οτι αυτο συνεπαγοταν. Το δωματιο με τους παραμορφωτικους καθρεφτες ηταν το πρωτο που τραβηξε το ματι του. Σταθηκε απεναντι τους και η πρωτη εκπληξη ηταν γεγονος. Αντι να βλεπει το ειδωλο του παραμορφωμενο διαπιστωσε πως αυτοι που παραμορφωνονταν ηταν οι καθρεφτες. Σαν να ηταν κατασκευασμενοι απο ενα ευπλαστο τζαμι λεπτυναν, χοντρυναν, ψηλωναν και κοντυναν καθε φορα που εκανε καποια κινηση. Αυτο ηταν πραγματι εντυπωσιακο. Δεν ηξερε πως γινοταν μα ηταν οντως εντυπωσιακο. Βγαινοντας ειδε πιο περα ακομα κατι που του τραβηξε την προσοχη. Χαμογελασε και κινηθηκε προς τα κει. Τοτε εκανε την δευτερη ανακαλυψη. Εκτος απο την παντελη ελλειψη αλλων επισκεπτων δεν εβλεπε πουθενα κανενα εργαζομενο σ' αυτο το λουνα παρκ.
==================================
Μεχρι να καταλαβει τι επρεπε να κανει του πηρε μερικα δευτερολεπτα. Ε, αυτο κι αν ηταν.
Ηξερε πως η διαδικασια ηταν να περασει τους κρικους στους λαιμους των μπουκαλιων μα εδω τα πραγματα ηταν εντελως αναποδα. Αυτο που επρεπε να κανει ηταν να προσπαθησει να πεταξει τα μπουκαλια που ηταν μπροστα του και να τα περασει στους κρικους που βρισκονταν απεναντι. Μολονοτι πιστευε πως ηταν αδυνατο το δοκιμασε. Δεν ειχε ουτε μια ευστοχη βολη αλλα το κατευχαριστηθηκε. Οταν εριξε ολα τα μπουκαλια προχωρησε για την συνεχεια.
Ισως και λογω της συναισθηματικης καταστασης στην οποια βρισκοταν μολις ειδε τον παγκο της χαρτοριχτρας κινηθηκε προς τα κει. Δεν υπηρχε κανεις. Εκατσε στην καρεκλα μην ξεροντας τι να κανει. Στο τραπεζακι μπροστα του βρισκοταν μια τραπουλα που ξαφνικα, σαν να ηταν στοιχειωμενη χωρισε στα δυο. Κοιταξε αριστερα και δεξια μα εξακολουθουσε να ειναι μονος του. Πηρε την μιση τραπουλα στα χερια του και σαν να τον οδηγουσε μια αορατη δυναμη αρχισε ν' απλωνει τα φυλλα μπροστα του σαν να ηταν επαγγελματιας.
===============================
Το χειροτερο απ' ολα ηταν πως γνωριζε τι να πει και πως να μεταφρασει το καθε φυλλο. Αφου ειπε την μοιρα σε καποια αορατη χαρτοριχτρα σηκωθηκε ενω για πρωτη φορα ενοιωσε ενα τσιμπημα ανησυχιας. Τι ακριβως συνεβαινε εδω ?
Το ολοφωτιστο καρουζελ ηταν η επομενη σταση του. Διχως να ξερει τι ακριβως θα συνεβαινε ανεβηκε και καθησε πανω σ' ενα αλογακι περιμενοντας ν' αρχισει το στριφογυρισμα.
Ετσι κι εγινε με μια μικρη διαφορα. Το καρουζελ παρεμεινε ακινητο ενω ο περιβαλλοντας χωρος ηταν αυτος που αρχισε να στριφογυριζει. Τα συμπτωματα ναυτιας και ζαλαδας ηταν πανομοιοτυπα μα αυτο που ζουσε ηταν πραγματικα απιστευτο. Οταν το περιβαλλον σταματησε να γυριζει κατεβηκε ενω η ανησυχια ειχε αρχισει να παιρνει επικινδυνες διαστασεις. Θυμηθηκε αυτο που του ειχε πει ο αντρας με το φρακο. 'Θυμησου, ολα ειναι διαφορετικα'.
Εριξε μια ματια τριγυρω. Στην απολυτη ερημια που τον περιεβαλλε οι επιλογες που ειχε ακομα ηταν παμπολλες μα τωρα πια το μυαλο του δουλευε πυρετωδως προσπαθωντας ν' αντιληφθει τι ακριβως θα συνεβαινε σε καθε μια απ' αυτες τις επιλογες.
================================
Το καραβακι των ταλαντευσεων, το ρολλερ κοστερ, το τρενακι του τρομου, η σκοποβολη, η ροδα κι ενα σωρο ακομα εστεκαν ακινητα, βουβα, περιμενοντας τον να τα επιλεξει μα για εναν περιεργο λογο η απλη ανησυχια ειχε πια μεταβληθει σε φοβο. Τι τον περιμενε στο καθε ενα ? Ηταν ετοιμος για ν' αντιμετωπισει οτι πιθανον θα συνεβαινε ? Η μοναξια του, η ελλειψη προσωπικου εγινε ανυποφορη και το ενστικτο του επεμενε να φυγει απο κει το συντομοτερο δυνατον. Εξ' αλλου δεν ηταν υποχρεωμενος να παει παντου, κανεις δεν τον ειχε δεσμευσει για κατι τετοιο ουτε και θα το καταλαβαινε ποτε κανενας. Βαδισε γρηγορα προς την αλλη μερια που πιστευε πως ηταν η εξοδος αδιαφορωντας για τα θελγητρα που συναντουσε μπροστα του.
Ειδε την πορτα της εξοδου και πηρε μια βαθια ανασα. Τελικα δεν ηταν ετοιμος για κατι τετοιο.
Ετοιμαζοταν να βγει οταν ειδε το πρωτο αλλο προσωπο εκτος απ' αυτον, ενα κοριτσακι που βαστουσε ενα ματσο μπαλονια διπλα ακριβως απο την εισοδο. Ζυγισε για μερικα δευτερολεπτα τα υπερ και τα κατα και προχωρησε προς το μερος της.
============================
Ενοιωθε αναλαφρος πια, σκεφτοταν την στιγμη που θα βρισκοταν με την Μπομπυ Τζειν και θα της εδινε τα μπαλονια οταν ενοιωσε πως κατι δεν πηγαινε καλα. Ειδε τα μπαλονια ν' απομακρυνονται αργα μα σταθερα κι απορησε αφου η γροθια του ηταν ακομα κλειστη και σφιχτη. Η διαπιστωση που εκανε αμεσως μετα του παγωσε το αιμα στις φλεβες του.
Αντιληφθηκε πως τα μπαλονια παρεμεναν αιωρουμενα λιγα μετρα πανω απο το εδαφος σαν να τα κρατουσε ενα αορατο χερι. Ενα χερι που δεν ηταν το δικο του γιατι ο ιδιος ηταν ηδη εικοσι μετρα πανω απο το εδαφος κι εξακολουθουσε ν' ανυψωνεται προς τον ουρανο.
Οι απελπισμενες κραυγες για βοηθεια καθως και η οποια αποπειρα δοκιμασε για να βρεθει στο εδαφος επεσαν στο κενο. Τωρα πια δεν μπορουσε να ξεχωρισει αντικειμενα και πραγματα, το λουνα παρκ απο κατω του ηταν απλα μια πηγη φωτος που συνεχως μικραινε.
Συντομα δεν μπορουσε πια να δει τιποτα μα ειχε αλλα προβληματα τωρα. Ανεπνεε με ολο και μεγαλυτερη δυσκολια το οξυγονο που ελατωνοταν συνεχως. Μετα με τρομο διαπιστωσε πως δεν υπηρχε πια οξυγονο. Προλαβε ν' ανοιγοκλεισει μια τελευταια φορα το στομα του πριν πεθανε ενω το αψυχο σωμα του συνεχιζε την ανοδικη του πορεια στον ουρανο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν ειχε ποτε καταλαβει τι εννοουσε μ' αυτο κι αυτος ηταν κι ο κυριοτερος λογος που συνεχως τσακωνονταν. Αποφασισε να βαλει για λιγο στην ακρη την Μπομπυ Τζειν και την γκρινια της και να επικεντρωθει στον χωρο που βρισκοταν. Του πηρε λιγο χρονο για να διαπιστωσει πως ουσιαστικα βρισκοταν μεσα σ' ενα λουνα παρκ που βρισκοταν μεσα σ' ενα λουνα παρκ. Η μονη διαφοροποιηση ηταν πως δεν υπηρχαν αλλοι επισκεπτες εκτος απ' αυτον, ηταν μονος του. Υπεθεσε πως σαν τυχερος νικητης θα ειχε ενα ολοκληρο λουνα παρκ στην διαθεση του με οτι αυτο συνεπαγοταν. Το δωματιο με τους παραμορφωτικους καθρεφτες ηταν το πρωτο που τραβηξε το ματι του. Σταθηκε απεναντι τους και η πρωτη εκπληξη ηταν γεγονος. Αντι να βλεπει το ειδωλο του παραμορφωμενο διαπιστωσε πως αυτοι που παραμορφωνονταν ηταν οι καθρεφτες. Σαν να ηταν κατασκευασμενοι απο ενα ευπλαστο τζαμι λεπτυναν, χοντρυναν, ψηλωναν και κοντυναν καθε φορα που εκανε καποια κινηση. Αυτο ηταν πραγματι εντυπωσιακο. Δεν ηξερε πως γινοταν μα ηταν οντως εντυπωσιακο. Βγαινοντας ειδε πιο περα ακομα κατι που του τραβηξε την προσοχη. Χαμογελασε και κινηθηκε προς τα κει. Τοτε εκανε την δευτερη ανακαλυψη. Εκτος απο την παντελη ελλειψη αλλων επισκεπτων δεν εβλεπε πουθενα κανενα εργαζομενο σ' αυτο το λουνα παρκ.
==================================
Μεχρι να καταλαβει τι επρεπε να κανει του πηρε μερικα δευτερολεπτα. Ε, αυτο κι αν ηταν.
Ηξερε πως η διαδικασια ηταν να περασει τους κρικους στους λαιμους των μπουκαλιων μα εδω τα πραγματα ηταν εντελως αναποδα. Αυτο που επρεπε να κανει ηταν να προσπαθησει να πεταξει τα μπουκαλια που ηταν μπροστα του και να τα περασει στους κρικους που βρισκονταν απεναντι. Μολονοτι πιστευε πως ηταν αδυνατο το δοκιμασε. Δεν ειχε ουτε μια ευστοχη βολη αλλα το κατευχαριστηθηκε. Οταν εριξε ολα τα μπουκαλια προχωρησε για την συνεχεια.
Ισως και λογω της συναισθηματικης καταστασης στην οποια βρισκοταν μολις ειδε τον παγκο της χαρτοριχτρας κινηθηκε προς τα κει. Δεν υπηρχε κανεις. Εκατσε στην καρεκλα μην ξεροντας τι να κανει. Στο τραπεζακι μπροστα του βρισκοταν μια τραπουλα που ξαφνικα, σαν να ηταν στοιχειωμενη χωρισε στα δυο. Κοιταξε αριστερα και δεξια μα εξακολουθουσε να ειναι μονος του. Πηρε την μιση τραπουλα στα χερια του και σαν να τον οδηγουσε μια αορατη δυναμη αρχισε ν' απλωνει τα φυλλα μπροστα του σαν να ηταν επαγγελματιας.
===============================
Το χειροτερο απ' ολα ηταν πως γνωριζε τι να πει και πως να μεταφρασει το καθε φυλλο. Αφου ειπε την μοιρα σε καποια αορατη χαρτοριχτρα σηκωθηκε ενω για πρωτη φορα ενοιωσε ενα τσιμπημα ανησυχιας. Τι ακριβως συνεβαινε εδω ?
Το ολοφωτιστο καρουζελ ηταν η επομενη σταση του. Διχως να ξερει τι ακριβως θα συνεβαινε ανεβηκε και καθησε πανω σ' ενα αλογακι περιμενοντας ν' αρχισει το στριφογυρισμα.
Ετσι κι εγινε με μια μικρη διαφορα. Το καρουζελ παρεμεινε ακινητο ενω ο περιβαλλοντας χωρος ηταν αυτος που αρχισε να στριφογυριζει. Τα συμπτωματα ναυτιας και ζαλαδας ηταν πανομοιοτυπα μα αυτο που ζουσε ηταν πραγματικα απιστευτο. Οταν το περιβαλλον σταματησε να γυριζει κατεβηκε ενω η ανησυχια ειχε αρχισει να παιρνει επικινδυνες διαστασεις. Θυμηθηκε αυτο που του ειχε πει ο αντρας με το φρακο. 'Θυμησου, ολα ειναι διαφορετικα'.
Εριξε μια ματια τριγυρω. Στην απολυτη ερημια που τον περιεβαλλε οι επιλογες που ειχε ακομα ηταν παμπολλες μα τωρα πια το μυαλο του δουλευε πυρετωδως προσπαθωντας ν' αντιληφθει τι ακριβως θα συνεβαινε σε καθε μια απ' αυτες τις επιλογες.
================================
Το καραβακι των ταλαντευσεων, το ρολλερ κοστερ, το τρενακι του τρομου, η σκοποβολη, η ροδα κι ενα σωρο ακομα εστεκαν ακινητα, βουβα, περιμενοντας τον να τα επιλεξει μα για εναν περιεργο λογο η απλη ανησυχια ειχε πια μεταβληθει σε φοβο. Τι τον περιμενε στο καθε ενα ? Ηταν ετοιμος για ν' αντιμετωπισει οτι πιθανον θα συνεβαινε ? Η μοναξια του, η ελλειψη προσωπικου εγινε ανυποφορη και το ενστικτο του επεμενε να φυγει απο κει το συντομοτερο δυνατον. Εξ' αλλου δεν ηταν υποχρεωμενος να παει παντου, κανεις δεν τον ειχε δεσμευσει για κατι τετοιο ουτε και θα το καταλαβαινε ποτε κανενας. Βαδισε γρηγορα προς την αλλη μερια που πιστευε πως ηταν η εξοδος αδιαφορωντας για τα θελγητρα που συναντουσε μπροστα του.
Ειδε την πορτα της εξοδου και πηρε μια βαθια ανασα. Τελικα δεν ηταν ετοιμος για κατι τετοιο.
Ετοιμαζοταν να βγει οταν ειδε το πρωτο αλλο προσωπο εκτος απ' αυτον, ενα κοριτσακι που βαστουσε ενα ματσο μπαλονια διπλα ακριβως απο την εισοδο. Ζυγισε για μερικα δευτερολεπτα τα υπερ και τα κατα και προχωρησε προς το μερος της.
============================
Ενοιωθε αναλαφρος πια, σκεφτοταν την στιγμη που θα βρισκοταν με την Μπομπυ Τζειν και θα της εδινε τα μπαλονια οταν ενοιωσε πως κατι δεν πηγαινε καλα. Ειδε τα μπαλονια ν' απομακρυνονται αργα μα σταθερα κι απορησε αφου η γροθια του ηταν ακομα κλειστη και σφιχτη. Η διαπιστωση που εκανε αμεσως μετα του παγωσε το αιμα στις φλεβες του.
Αντιληφθηκε πως τα μπαλονια παρεμεναν αιωρουμενα λιγα μετρα πανω απο το εδαφος σαν να τα κρατουσε ενα αορατο χερι. Ενα χερι που δεν ηταν το δικο του γιατι ο ιδιος ηταν ηδη εικοσι μετρα πανω απο το εδαφος κι εξακολουθουσε ν' ανυψωνεται προς τον ουρανο.
Οι απελπισμενες κραυγες για βοηθεια καθως και η οποια αποπειρα δοκιμασε για να βρεθει στο εδαφος επεσαν στο κενο. Τωρα πια δεν μπορουσε να ξεχωρισει αντικειμενα και πραγματα, το λουνα παρκ απο κατω του ηταν απλα μια πηγη φωτος που συνεχως μικραινε.
Συντομα δεν μπορουσε πια να δει τιποτα μα ειχε αλλα προβληματα τωρα. Ανεπνεε με ολο και μεγαλυτερη δυσκολια το οξυγονο που ελατωνοταν συνεχως. Μετα με τρομο διαπιστωσε πως δεν υπηρχε πια οξυγονο. Προλαβε ν' ανοιγοκλεισει μια τελευταια φορα το στομα του πριν πεθανε ενω το αψυχο σωμα του συνεχιζε την ανοδικη του πορεια στον ουρανο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου