Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
Ενοιωσε την ανασα του να πλανιεται αναμεσα στο τελος της καμπυλης του λαιμου της μεχρι το υψος του ωμου της κι αυτο της εφερε μια αναστατωση κι ενα ριγος που προσπαθησε να διαχειριστει κλεινοντας τα ματια της κι αφηνοντας τον εαυτο της ελευθερο. Μολονοτι γνωριζε τι θα συνεβαινε αμεσως μετα δεν μπορεσε να συγκρατησει ενα μικρο επιφωνημα ηδονης που προδιδε την κατασταση στην οποια σταδιακα βουλιαζε ολο και περισσοτερο. Η γλωσσα του αρχισε ν' αφηνει μικρα, υγρα, καυτα μονοπατακια σ' ολο το μηκος της γυμνης περιοχης και ασυναισθητα προσπαθησε να κολλησει ακομα περισσοτερο το γυμνο κορμι της πανω του. Εγειρε το κεφαλι της αριστερα σε μια προσπαθεια ν' αυξησει το εμβαδον της σαρκας πανω στο οποιο κινειτο η γλωσσα του κι αυτος το εκμεταλλευτηκε πληρως. Το επικεντρο τωρα ηταν ο λοβος του αυτιου της που ειχε χαθει μεσα στο στομα του επιτρεποντας στα χειλη και την γλωσσα του να παιζουν μαζι του. Σταδιακα η πραγματικοτητα αρχιζε να χανει τις ιδιοτητες της και μια αλλη, ονειρικη κατασταση επαιρνε ραγδαια σαρκα και οστα.
=================================
Την γυρισε απαλα προς το μερος του κι εψαξε τα χειλη της. Ηταν ενα φιλι που παλινδρομουσε ακανονιστα αναμεσα στην αργη ηδυπαθεια και στην επιθετικοτητα κι αυτο την ερεθιζε ακομα περισσοτερο. Την ξαπλωσε στο κρεβατι που υπηρχε εμπρος τους, παντα κολλημενος επανω της διχως στιγμη ν' αποτραβηχτει απο την σαρκα της. Αρχισε να κατεβαινει προς τα κατω κρατωντας τα χερια της ακινητοποιημενα, αριστερα και δεξια της, πανω στο κρεβατι.
Ενα μικρο βογγητο της ξεφυγε οταν τον ενοιωσε να εχει φτασει στο στηθος της ενω παραλληλα η ασυναισθητη κινηση του κορμου της προς τα πανω δημιουργησε μια μικρη καμπυλη αναμεσα στην πλατη της και το κρεβατι. Διχως να καταλαβει πως, το δεξι της χερι απελευθερωθηκε, μηχανικα πηγε στο πισω μερος του κεφαλιου του και πιανοντας τον απο τα μαλλια τον εξαναγκασε να βυθιστει ακομα πιο πολυ μεσα στο στηθος της. Το εναλλακτικο παιγνιδισμα απο το ενα στηθος στο αλλο την εσπρωξε ακομα πιο βαθια σε μια γλυκια, θολη αποχαυνωση αποκοβοντας την κι αλλο απο την πραγματικοτητα.
=================================
Η στιγμη που κυριολεκτικα βρεθηκε σ' εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο που την μια ενοιωθε πως κολυμπουσε σε μια καυτη, γαληνια θαλασσα και την αλλη πως αιωρουνταν μετεωρη σε μια καλοκαιρινη νυχτια, ηταν οταν τον ενοιωσε να βρισκεται αναμεσα στα ποδια της. Ποσο ηταν εκει ? Ενα λεπτο ? Δεκα ? Ωρες ? Ηταν αδυνατον πια να εχει αισθηση του χρονου η οποιας αλλης διαστασης. Ηταν αδυνατον να καταλαβει ποσες φορες ειχε τελειωσει, τιποτα δεν ειχε πλεον νοημα η ουσια. Τον ενοιωσε εξαφνα να σκαρφαλωνει πανω της και πριν προλαβει να επεξεργαστει οτιδηποτε καταλαβε πως ηταν μεσα της. Ουτε γνωριζε ουτε την ενδιεφερε πως μπορουσε κατι τετοιο να την μεταφερει κυριολεκτικα σε αλλους κοσμους. Μεσα στην δινη του ερωτικου παροξυσμου που την ειχε κυριευσει καταλαβε καποια στιγμη πως ειχε βρεθει απο πανω του. Το πως και ποτε της διεφευγαν τελειως. Απλα ειχε συμβει.
Ενα τρεμουλο διετρεχε ολο το της το σωμα, μια αδυναμια ενοιωθε να την πλημμυριζει μα της ηταν αδυνατον να σταματησει να κινειται πανω του.
==============================
Προσπαθωντας να κρατησει την ισορροπια της χρησιμοποιουσε σαν μοχλο τα χερια της και κατ' επεκταση τα νυχια της μπηγοντας τα με δυναμη στο στερνο του. Την στιγμη που εσκυβε να τον φιλησει ηταν το χρονικο εκεινο σημειο που ο εραστης της εκμεταλλευτηκε για να την σπρωξει απαλα απο πανω του στο πλαι. Προσπαθωντας να οριοθετησει το χωρο τριγυρω της τον εχασε προς στιγμη. Πριν προλαβει καν να σχηματιστει σκεψη στο μυαλο της τον ενοιωσε ακριβως πισω της. Η στιγμιαια αναπαυλα ειχε παρει τελος, ειχε αρχισει παλι να την ταξιδευει σε ονειρικους τοπους. Ενοιωθε τα χερια του να την καθοδηγουν και του ειχε αφησει τον πληρη ελεγχο. Το κεφαλι της, παντελως στραγγισμενο απο δυναμη κι ενεργεια επεσε πανω στο μαξιλαρι κι αφεθηκε ολοκληρωτικα. Σαν να διεθετε ιδιοτητες των μαγων Βαρτατ τον ειδε ξαφνικα μπροστα της διχως να μπορει να συνειδητοποιησει ποτε ειχε επιτευχθει το γεγονος.
Κολλησε τα χειλη της στο στηθος του και χρησιμοποιωντας την γλωσσα της αρχισε να κατεβαινει χαμηλα μεχρι που σταματησε αναμεσα στα ποδια του.
=============================
Καθε ικμαδα στο σωμα της την ειχε εγκαταλειψει προ πολλου. Απο την μια ηθελε οσο τιποτα αλλο μια μικρη παυση, να βρει ξανα την ανασα της, απο την αλλη δεν ηθελε να σταματησει ολο αυτο για κανενα λογο. Εντελως παραδομενη, νοιωθωντας το κορμι της ευκαμπτο οσο κι ενας βωλος Πιλθεκ, καταλαβε πως ηταν και παλι ξαπλωμενη ανασκελα κι εκεινος ηταν απο πανω της. Τα νυχια της οργωσαν την πλατη του αφηνοντας μικρες, κοκκινες, παραλληλες γραμμες και τον τραβηξαν πανω της. Την στιγμη που τελειωνε μουρμουρισε κατι ακαταληπτο ενω ταυτοχρονα τα πνευμονια της απαιτουσαν μια ικανοποιητικη ποσοτητα αερα για να συνεχισουν να δουλευουν. Το οτι ανοιξε τα ματια της ηταν ενα πραγματικο κατορθωμα μα δεν μπορουσε να το εκτιμησει εκεινη τη στιγμη. Αυτο που ειδε την επανεφερε αποτομα στην πραγματικοτητα.Ποτε ειχε σηκωθει ? Ποτε ειχε προλαβει να ντυθει ? Ποτε ειχε φτασει κιολας στην πορτα ? Ανασηκωθηκε λιγο μολονοτι εξακολουθησε να παραμενει ξαπλωμενη.
-'Γιατι ντυθηκες αγαπη μου' ? ρωτησε. 'Που πας' ?
================================
-'Ξερεις οτι πρεπει να φυγω' ηρθε η απαντηση 'στο ειχα πει'.
Προσπαθησε να ψελλισει κατι μα ουτε αχνα δεν βγηκε απο το στομα της. Εμεινε να τον κοιταζει που ανοιξε την πορτα και να την κλεινει πισω του. Ο ηχος ηταν τοσο δυνατος που πεταχτηκε πανω. Η φωνη ηταν γνωριμη μα οχι αυτη που ηξερε.
-'Μεριτα τι κανεις ? Εχουμε μαζευτει ολες και σε περιμενουμε'.
-'Σε δυο λεπτα θα ειμαι εκει Βερμια' απαντησε μηχανικα.
-'Μην αργησεις, ξερεις ποσο σημαντικη ειναι η σημερινη συναντηση'.
-'Το ξερω' απαντησε η Μεριτα. 'Σου ειπα, σε δυο λεπτα θα ειμαι εκει'.
Ακουσε τα βηματα της Βερμια ν' απομακρυνονται κι ανακαθισε στο κρεβατι. Ηταν λουσμενη στον ιδρωτα, οι σταλες εμοιαζαν σαν μικρα διαμαντακια που στολιζαν την γυμνη της επιδερμιδα. Πηρε μια βαθια ανασα κι εβαλε το κεφαλι της αναμεσα στα χερια της. Αυτο το ονειρο ηταν τοσο ζωντανο που ειχε ακομα επιδρασεις πανω της.
=============================
Οτι ειχε δει δεν ηταν αποκυημα της φαντασιας της. Ολα αυτα τα ειχε ζησει, εντονα και ζωντανα οσο τιποτα αλλο, μ' αυτον τον συγκεκριμενο αντρα. Απο τοτε που ειχε φυγει ειχαν περασει τρια ολοκληρα χρονια. Δεν τον ειχε δει ποτε στον υπνο της, σχεδον δεν τον ειχε σκεφτει καθολου απο τοτε που ειχε κανει τις επιλογες του. Ηταν σιγουρη πως ποτε ξανα δεν θα την απασχολουσε μα το ονειρο αυτο ειχε διαψευσει τα παντα. Οση ωρα ντυνοταν οι σκεψεις της τυραννουσαν το μυαλο. Γιατι ειχε δει αυτο το ονειρο ? Γιατι τωρα ? Τι σημαινε ? Οσο και να πασχιζε δεν μπορουσε να βρει απαντηση. Ηταν καλα ? Του ειχε συμβει κατι ? Γιατι ειχε γυρισει απροσκλητος ξανα στην σκεψη της και την αναστατωνε ? Ηξερε πως επρεπε να διαγραψει αυτο το ονειρο, εφιαλτη καλυτερα, μα οσο και να προσπαθουσε δεν τα καταφερνε. Ενα αισθημα ανησυχιας τρυπωσε υπουλα κι απροειδοποιητα στο μυαλο της εχοντας επεκτατικες διαθεσεις.
Σιγουρα δεν ηταν συμπτωματικο ολο αυτο, σιγουρα δεν ηταν τυχαιο.
Γιατι ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ειχε επιστρεψει στα ονειρα της ?
================================
-'Εισαι καλα Μεριτα' ? ρωτησε η Γκαλορ. 'Φαινεσαι καπως'.
-'Ασχημος υπνος Γκαλορ, τιποτα περισσοτερο' απαντησε η Μεριτα.
-'Εισαι λιγο σκεπτικη η κανω λαθος' ? παρατηρησε η Χεφει.
-'Λογικο δεν ειναι' ? πεταχτηκε η Ναννινγκ. 'Σημερα ειναι η μεγαλη αποφαση'.
-'Λοιπον, εσυ τι πιστευεις οτι πρεπει να κανουμε Μεριτα' ? ρωτησε η Ταμελ.
-'Εσεις εχετε αποφασισει' ? εκανε η Μεριτα.
-'Η Χεφει, η Ναννινγκ και η Σενζεν πιστευουν πως πρεπει ν' αρνηθουμε την προταση του Μετγκον' εκανε η Γκαλορ. 'Η Βερμια και η Ταμελ το αντιθετο. Η δικη σου ψηφος ισως αποδειχθει καθοριστικη και να μην χρειαστει να παρω εγω την τελευταια αποφαση'.
Η Μεριτα εριξε μια ματια στις υπολοιπες που περιμεναν εναγωνιως την επιλογη της.
-'Σημερα πρεπει ν' απαντησουμε στους απεσταλμενους του Μετγκον' ? ρωτησε.
-'Ναι, σημερα' απαντησε η Σενζεν. 'Αυτο περιμενουν για να φυγουν'.
============================
Το φαντασμα της μορφης του Ελλερυ εμφανιστηκε μπροστα της, καπου εκει στο βαθος, ακουμπισμενος σ' ενα βραχο μ' εκεινο το αναιδες αλλα και γοητευτικο του χαμογελο κοιταζοντας την στα ματια σαν να περιμενε κι εκεινος την αποφαση της. Εδιωξε το πλασμα της φαντασιας της μαζευοντας ολο της το κουραγιο αλλα οχι πριν εκεινος της κλεισει περιπαικτικα το ματι. Κουνησε το κεφαλι της προσπαθωντας να επανελθει στην πραγματικοτητα και στραφηκε στην Γκαλορ.
-'Φοβαμαι πως η αποφαση θα ειναι τελικα δικη σου της ειπε' ενω ταυτοχρονα ενα μουρμουρητο σηκωνοταν στον αερα. 'Πιστευω πως πρεπει να δεχτουμε την προταση του Μετγκον'.
Οι αντεγκλησεις ξεκινησαν αμεσως μετα που ολοκληρωσε την φραση της μα μολονοτι δεχοταν προσωπικες παρατηρησεις απ' αυτες που ειχαν ψηφισει αρνητικα το δικο της μυαλο στοιχειωσε παλι με τον Ελλερυ. Δεν ειχε σκεφτει καθολου τι θα ελεγε, ουτε καν ειχε καθισει να το αναλυσει. Η απαντηση της ηταν μαλλον προιον ενστικτου, σαν να της την υπαγορευε αυτο το ονειρο που ειχε δει και η σκεψη του Ελλερυ που ειχε πια επιστρεψει για τα καλα.
==================================
Η θετικη ψηφος της Γκαλορ για την συμμαχια με τον Μετγκον, οι αιτιολογησεις της πως αν πραγματι ο Μετγκον ειχε επιστρεψει ηταν καλυτερα να βρισκονται με το μερος του παρα απεναντι του δεν την αγγιξαν σχεδον καθολου. Οσο περισσοτερο το σκεφτοταν τοσο πιο πολυ πιστευε πως δεν μπορουσε να ειναι συμπτωση που ειχε δει στον υπνο της τον Ελλερυ την στιγμη της αφιξης των απεσταλμενων του παλαι ποτε υποψηφιου Θεου. Ηταν σιγουρη πως με καποιον τροπο αυτα τα δυο συνδεονταν μεταξυ τους μα δεν ηξερε πως. Η αισθηση πως μπορει να ξαναβλεπε μετα απο τοσο καιρο ξανα τον Ελλερυ της αφησε αναμικτα συναισθηματα.
Ηταν ο αντρας που ειχε αγαπησει οσο τιποτα αλλο στη ζωη της, ηταν επισης αυτος που ειχε μισησει με ολη της την καρδια οταν την αφησε κι εφυγε. Δεν ηξερε αν τον αντικρυζε αν θα επεφτε στην αγκαλια του η θα του βυθιζε το μαχαιρι της στην καρδια. Με καποιον ομως μυστηριωδη τροπο, οσο περνουσε η ωρα κι οσο περισσοτερο το σκεφτοταν, σιγουρευοταν πως ηταν ζητημα χρονου να ξαναβρεθει με τον Ελλερυ Βαν Ντερ Εις.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
Ενοιωσε την ανασα του να πλανιεται αναμεσα στο τελος της καμπυλης του λαιμου της μεχρι το υψος του ωμου της κι αυτο της εφερε μια αναστατωση κι ενα ριγος που προσπαθησε να διαχειριστει κλεινοντας τα ματια της κι αφηνοντας τον εαυτο της ελευθερο. Μολονοτι γνωριζε τι θα συνεβαινε αμεσως μετα δεν μπορεσε να συγκρατησει ενα μικρο επιφωνημα ηδονης που προδιδε την κατασταση στην οποια σταδιακα βουλιαζε ολο και περισσοτερο. Η γλωσσα του αρχισε ν' αφηνει μικρα, υγρα, καυτα μονοπατακια σ' ολο το μηκος της γυμνης περιοχης και ασυναισθητα προσπαθησε να κολλησει ακομα περισσοτερο το γυμνο κορμι της πανω του. Εγειρε το κεφαλι της αριστερα σε μια προσπαθεια ν' αυξησει το εμβαδον της σαρκας πανω στο οποιο κινειτο η γλωσσα του κι αυτος το εκμεταλλευτηκε πληρως. Το επικεντρο τωρα ηταν ο λοβος του αυτιου της που ειχε χαθει μεσα στο στομα του επιτρεποντας στα χειλη και την γλωσσα του να παιζουν μαζι του. Σταδιακα η πραγματικοτητα αρχιζε να χανει τις ιδιοτητες της και μια αλλη, ονειρικη κατασταση επαιρνε ραγδαια σαρκα και οστα.
=================================
Την γυρισε απαλα προς το μερος του κι εψαξε τα χειλη της. Ηταν ενα φιλι που παλινδρομουσε ακανονιστα αναμεσα στην αργη ηδυπαθεια και στην επιθετικοτητα κι αυτο την ερεθιζε ακομα περισσοτερο. Την ξαπλωσε στο κρεβατι που υπηρχε εμπρος τους, παντα κολλημενος επανω της διχως στιγμη ν' αποτραβηχτει απο την σαρκα της. Αρχισε να κατεβαινει προς τα κατω κρατωντας τα χερια της ακινητοποιημενα, αριστερα και δεξια της, πανω στο κρεβατι.
Ενα μικρο βογγητο της ξεφυγε οταν τον ενοιωσε να εχει φτασει στο στηθος της ενω παραλληλα η ασυναισθητη κινηση του κορμου της προς τα πανω δημιουργησε μια μικρη καμπυλη αναμεσα στην πλατη της και το κρεβατι. Διχως να καταλαβει πως, το δεξι της χερι απελευθερωθηκε, μηχανικα πηγε στο πισω μερος του κεφαλιου του και πιανοντας τον απο τα μαλλια τον εξαναγκασε να βυθιστει ακομα πιο πολυ μεσα στο στηθος της. Το εναλλακτικο παιγνιδισμα απο το ενα στηθος στο αλλο την εσπρωξε ακομα πιο βαθια σε μια γλυκια, θολη αποχαυνωση αποκοβοντας την κι αλλο απο την πραγματικοτητα.
=================================
Η στιγμη που κυριολεκτικα βρεθηκε σ' εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο που την μια ενοιωθε πως κολυμπουσε σε μια καυτη, γαληνια θαλασσα και την αλλη πως αιωρουνταν μετεωρη σε μια καλοκαιρινη νυχτια, ηταν οταν τον ενοιωσε να βρισκεται αναμεσα στα ποδια της. Ποσο ηταν εκει ? Ενα λεπτο ? Δεκα ? Ωρες ? Ηταν αδυνατον πια να εχει αισθηση του χρονου η οποιας αλλης διαστασης. Ηταν αδυνατον να καταλαβει ποσες φορες ειχε τελειωσει, τιποτα δεν ειχε πλεον νοημα η ουσια. Τον ενοιωσε εξαφνα να σκαρφαλωνει πανω της και πριν προλαβει να επεξεργαστει οτιδηποτε καταλαβε πως ηταν μεσα της. Ουτε γνωριζε ουτε την ενδιεφερε πως μπορουσε κατι τετοιο να την μεταφερει κυριολεκτικα σε αλλους κοσμους. Μεσα στην δινη του ερωτικου παροξυσμου που την ειχε κυριευσει καταλαβε καποια στιγμη πως ειχε βρεθει απο πανω του. Το πως και ποτε της διεφευγαν τελειως. Απλα ειχε συμβει.
Ενα τρεμουλο διετρεχε ολο το της το σωμα, μια αδυναμια ενοιωθε να την πλημμυριζει μα της ηταν αδυνατον να σταματησει να κινειται πανω του.
==============================
Προσπαθωντας να κρατησει την ισορροπια της χρησιμοποιουσε σαν μοχλο τα χερια της και κατ' επεκταση τα νυχια της μπηγοντας τα με δυναμη στο στερνο του. Την στιγμη που εσκυβε να τον φιλησει ηταν το χρονικο εκεινο σημειο που ο εραστης της εκμεταλλευτηκε για να την σπρωξει απαλα απο πανω του στο πλαι. Προσπαθωντας να οριοθετησει το χωρο τριγυρω της τον εχασε προς στιγμη. Πριν προλαβει καν να σχηματιστει σκεψη στο μυαλο της τον ενοιωσε ακριβως πισω της. Η στιγμιαια αναπαυλα ειχε παρει τελος, ειχε αρχισει παλι να την ταξιδευει σε ονειρικους τοπους. Ενοιωθε τα χερια του να την καθοδηγουν και του ειχε αφησει τον πληρη ελεγχο. Το κεφαλι της, παντελως στραγγισμενο απο δυναμη κι ενεργεια επεσε πανω στο μαξιλαρι κι αφεθηκε ολοκληρωτικα. Σαν να διεθετε ιδιοτητες των μαγων Βαρτατ τον ειδε ξαφνικα μπροστα της διχως να μπορει να συνειδητοποιησει ποτε ειχε επιτευχθει το γεγονος.
Κολλησε τα χειλη της στο στηθος του και χρησιμοποιωντας την γλωσσα της αρχισε να κατεβαινει χαμηλα μεχρι που σταματησε αναμεσα στα ποδια του.
=============================
Καθε ικμαδα στο σωμα της την ειχε εγκαταλειψει προ πολλου. Απο την μια ηθελε οσο τιποτα αλλο μια μικρη παυση, να βρει ξανα την ανασα της, απο την αλλη δεν ηθελε να σταματησει ολο αυτο για κανενα λογο. Εντελως παραδομενη, νοιωθωντας το κορμι της ευκαμπτο οσο κι ενας βωλος Πιλθεκ, καταλαβε πως ηταν και παλι ξαπλωμενη ανασκελα κι εκεινος ηταν απο πανω της. Τα νυχια της οργωσαν την πλατη του αφηνοντας μικρες, κοκκινες, παραλληλες γραμμες και τον τραβηξαν πανω της. Την στιγμη που τελειωνε μουρμουρισε κατι ακαταληπτο ενω ταυτοχρονα τα πνευμονια της απαιτουσαν μια ικανοποιητικη ποσοτητα αερα για να συνεχισουν να δουλευουν. Το οτι ανοιξε τα ματια της ηταν ενα πραγματικο κατορθωμα μα δεν μπορουσε να το εκτιμησει εκεινη τη στιγμη. Αυτο που ειδε την επανεφερε αποτομα στην πραγματικοτητα.Ποτε ειχε σηκωθει ? Ποτε ειχε προλαβει να ντυθει ? Ποτε ειχε φτασει κιολας στην πορτα ? Ανασηκωθηκε λιγο μολονοτι εξακολουθησε να παραμενει ξαπλωμενη.
-'Γιατι ντυθηκες αγαπη μου' ? ρωτησε. 'Που πας' ?
================================
-'Ξερεις οτι πρεπει να φυγω' ηρθε η απαντηση 'στο ειχα πει'.
Προσπαθησε να ψελλισει κατι μα ουτε αχνα δεν βγηκε απο το στομα της. Εμεινε να τον κοιταζει που ανοιξε την πορτα και να την κλεινει πισω του. Ο ηχος ηταν τοσο δυνατος που πεταχτηκε πανω. Η φωνη ηταν γνωριμη μα οχι αυτη που ηξερε.
-'Μεριτα τι κανεις ? Εχουμε μαζευτει ολες και σε περιμενουμε'.
-'Σε δυο λεπτα θα ειμαι εκει Βερμια' απαντησε μηχανικα.
-'Μην αργησεις, ξερεις ποσο σημαντικη ειναι η σημερινη συναντηση'.
-'Το ξερω' απαντησε η Μεριτα. 'Σου ειπα, σε δυο λεπτα θα ειμαι εκει'.
Ακουσε τα βηματα της Βερμια ν' απομακρυνονται κι ανακαθισε στο κρεβατι. Ηταν λουσμενη στον ιδρωτα, οι σταλες εμοιαζαν σαν μικρα διαμαντακια που στολιζαν την γυμνη της επιδερμιδα. Πηρε μια βαθια ανασα κι εβαλε το κεφαλι της αναμεσα στα χερια της. Αυτο το ονειρο ηταν τοσο ζωντανο που ειχε ακομα επιδρασεις πανω της.
=============================
Οτι ειχε δει δεν ηταν αποκυημα της φαντασιας της. Ολα αυτα τα ειχε ζησει, εντονα και ζωντανα οσο τιποτα αλλο, μ' αυτον τον συγκεκριμενο αντρα. Απο τοτε που ειχε φυγει ειχαν περασει τρια ολοκληρα χρονια. Δεν τον ειχε δει ποτε στον υπνο της, σχεδον δεν τον ειχε σκεφτει καθολου απο τοτε που ειχε κανει τις επιλογες του. Ηταν σιγουρη πως ποτε ξανα δεν θα την απασχολουσε μα το ονειρο αυτο ειχε διαψευσει τα παντα. Οση ωρα ντυνοταν οι σκεψεις της τυραννουσαν το μυαλο. Γιατι ειχε δει αυτο το ονειρο ? Γιατι τωρα ? Τι σημαινε ? Οσο και να πασχιζε δεν μπορουσε να βρει απαντηση. Ηταν καλα ? Του ειχε συμβει κατι ? Γιατι ειχε γυρισει απροσκλητος ξανα στην σκεψη της και την αναστατωνε ? Ηξερε πως επρεπε να διαγραψει αυτο το ονειρο, εφιαλτη καλυτερα, μα οσο και να προσπαθουσε δεν τα καταφερνε. Ενα αισθημα ανησυχιας τρυπωσε υπουλα κι απροειδοποιητα στο μυαλο της εχοντας επεκτατικες διαθεσεις.
Σιγουρα δεν ηταν συμπτωματικο ολο αυτο, σιγουρα δεν ηταν τυχαιο.
Γιατι ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ειχε επιστρεψει στα ονειρα της ?
================================
-'Εισαι καλα Μεριτα' ? ρωτησε η Γκαλορ. 'Φαινεσαι καπως'.
-'Ασχημος υπνος Γκαλορ, τιποτα περισσοτερο' απαντησε η Μεριτα.
-'Εισαι λιγο σκεπτικη η κανω λαθος' ? παρατηρησε η Χεφει.
-'Λογικο δεν ειναι' ? πεταχτηκε η Ναννινγκ. 'Σημερα ειναι η μεγαλη αποφαση'.
-'Λοιπον, εσυ τι πιστευεις οτι πρεπει να κανουμε Μεριτα' ? ρωτησε η Ταμελ.
-'Εσεις εχετε αποφασισει' ? εκανε η Μεριτα.
-'Η Χεφει, η Ναννινγκ και η Σενζεν πιστευουν πως πρεπει ν' αρνηθουμε την προταση του Μετγκον' εκανε η Γκαλορ. 'Η Βερμια και η Ταμελ το αντιθετο. Η δικη σου ψηφος ισως αποδειχθει καθοριστικη και να μην χρειαστει να παρω εγω την τελευταια αποφαση'.
Η Μεριτα εριξε μια ματια στις υπολοιπες που περιμεναν εναγωνιως την επιλογη της.
-'Σημερα πρεπει ν' απαντησουμε στους απεσταλμενους του Μετγκον' ? ρωτησε.
-'Ναι, σημερα' απαντησε η Σενζεν. 'Αυτο περιμενουν για να φυγουν'.
============================
Το φαντασμα της μορφης του Ελλερυ εμφανιστηκε μπροστα της, καπου εκει στο βαθος, ακουμπισμενος σ' ενα βραχο μ' εκεινο το αναιδες αλλα και γοητευτικο του χαμογελο κοιταζοντας την στα ματια σαν να περιμενε κι εκεινος την αποφαση της. Εδιωξε το πλασμα της φαντασιας της μαζευοντας ολο της το κουραγιο αλλα οχι πριν εκεινος της κλεισει περιπαικτικα το ματι. Κουνησε το κεφαλι της προσπαθωντας να επανελθει στην πραγματικοτητα και στραφηκε στην Γκαλορ.
-'Φοβαμαι πως η αποφαση θα ειναι τελικα δικη σου της ειπε' ενω ταυτοχρονα ενα μουρμουρητο σηκωνοταν στον αερα. 'Πιστευω πως πρεπει να δεχτουμε την προταση του Μετγκον'.
Οι αντεγκλησεις ξεκινησαν αμεσως μετα που ολοκληρωσε την φραση της μα μολονοτι δεχοταν προσωπικες παρατηρησεις απ' αυτες που ειχαν ψηφισει αρνητικα το δικο της μυαλο στοιχειωσε παλι με τον Ελλερυ. Δεν ειχε σκεφτει καθολου τι θα ελεγε, ουτε καν ειχε καθισει να το αναλυσει. Η απαντηση της ηταν μαλλον προιον ενστικτου, σαν να της την υπαγορευε αυτο το ονειρο που ειχε δει και η σκεψη του Ελλερυ που ειχε πια επιστρεψει για τα καλα.
==================================
Η θετικη ψηφος της Γκαλορ για την συμμαχια με τον Μετγκον, οι αιτιολογησεις της πως αν πραγματι ο Μετγκον ειχε επιστρεψει ηταν καλυτερα να βρισκονται με το μερος του παρα απεναντι του δεν την αγγιξαν σχεδον καθολου. Οσο περισσοτερο το σκεφτοταν τοσο πιο πολυ πιστευε πως δεν μπορουσε να ειναι συμπτωση που ειχε δει στον υπνο της τον Ελλερυ την στιγμη της αφιξης των απεσταλμενων του παλαι ποτε υποψηφιου Θεου. Ηταν σιγουρη πως με καποιον τροπο αυτα τα δυο συνδεονταν μεταξυ τους μα δεν ηξερε πως. Η αισθηση πως μπορει να ξαναβλεπε μετα απο τοσο καιρο ξανα τον Ελλερυ της αφησε αναμικτα συναισθηματα.
Ηταν ο αντρας που ειχε αγαπησει οσο τιποτα αλλο στη ζωη της, ηταν επισης αυτος που ειχε μισησει με ολη της την καρδια οταν την αφησε κι εφυγε. Δεν ηξερε αν τον αντικρυζε αν θα επεφτε στην αγκαλια του η θα του βυθιζε το μαχαιρι της στην καρδια. Με καποιον ομως μυστηριωδη τροπο, οσο περνουσε η ωρα κι οσο περισσοτερο το σκεφτοταν, σιγουρευοταν πως ηταν ζητημα χρονου να ξαναβρεθει με τον Ελλερυ Βαν Ντερ Εις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου