DIMITRIOS DIMOPOULOS 

   Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΔΕΙΑΖΕ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ ΑΡΓΑ

Πεταχτηκε εντρομος επανω και η πρωτη του ενστικτωδης κινηση ηταν να ψηλαφησει ολα τα μελη του σωματος του. Ανακουφισμενος που η ψηλαφιση απεδειχθη ικανοποιητικη εστρεψε το βλεμμα του τριγυρω προσπαθωντας να καταλαβει που βρισκοταν. Ηταν ξαπλωμενος πανω σε μια πυκνη, μαλακη και ζεστη αμμο και ισως αυτος να ηταν κι ο λογος που δεν ειχε παθει κατι σοβαρο. Σηκωθηκε ορθιος και αφησε το βλεμμα του να πλανηθει τριγυρω. Οπου και να εφτανε η ματια του το μονο που εβλεπε ηταν μια ερημη, επιπεδη επιφανεια καλυμμενη εντελως απο εκεινη την αμμο. Το χρυσαφενιο, κιτρινο χρωμα της στραφταλιζε κατω απο το αγνωστο φως ενος αορατου ηλιου η οποιας αλλης πηγης φωτος υπηρχε κι αυτος δεν μπορουσε να εντοπισει.

Τοτε ξαφνικα καταλαβε πως ηταν εντελως γυμνος. Απορησε που δεν το ειχε αντιληφθει νωριτερα, προφανως ο εγκεφαλος του δεν το ειχε θεσει σαν πρωτη προτεραιοτητα αποριας δινοντας μεγαλυτερη βαρυτητα στα υπολοιπα. Στα συν πως ηταν αρτιμελης χωρις κανενα προβλημα. Στα μειον οτι δεν ηξερε που βρισκοταν. Ανεσυρε απο την μνημη του τα τελευταια γεγονοτα.

                          =============================

Ηταν μια περιπολια ρουτινας οπως και τοσες αλλες στο δυτικο τεταρτημοριο ευθυνης του στο συμπλεγμα Κρεβεντζ. Ηταν λιγο πριν επιστρεψει στην βαση της Γαλαξιακης Διαχειρισης & Εποπτειας οταν η ακρη του ματιου του επιασε μια στιγμιαια αντανακλαση φωτος που του επεφερε μια μικρη προσκαιρη τυφλωση. Δεν υπηρχε ηλιος σ' εκεινο το σημειο και ακομα πιο περιεργα δεν υπηρχε καμια πηγη φωτος που να δικαιολογουσε εκεινη την αντανακλαση. 

Ηλεγξε τα οργανα του πιλοτηριου στο αστροσκαφος μα δεν ειχαν να του προσφερουν καμια επιπλεον εξηγηση για κεινο το στιγμιαιο γεγονος. Ηταν ετοιμος ν' αποδωσει στον εαυτο του φαντασιοπληξιες απο την κουραση οταν το γεγονος επαναληφθηκε. Κατι συνεβαινε εδω και η σχεδον νωχελικη κι αδιαφορη περιεργεια του ξυπνησε αποτομα. Ειχε αφαιρεθει στο να παρακολουθει τα οργανα του πιλοτηριου κι αυτο παραλιγο να του στοιχιζε.

Το αντικειμενο εμφανιστηκε μπροστα του απο το πουθενα και μονο η σκληρη κι επιπονη εκπαιδευση του τον εσωσε απο την βεβαιη προσκρουση.

                      ============================

Ηταν αδυνατον να καταλαβει μεγεθος, εμβαδον η οτιδηποτε αλλο απο το σημειο που ηταν. Για τα οργανα του ηταν απολυτως μονος του εκει, στο αχανες, σκοτεινο συμπαν, ομως αυτος εβλεπε ξεκαθαρα το γιγαντιαιο αντικειμενο που υπηρχε μπροστα του. Εκανε το λαθος να πλησιασει.

Η συγκρουση με κατι αορατο ηταν τοσο σφοδρη που εκσφενδονιστηκε στην αλλη μερια του αστροπλοιου, χτυπησε στο τοιχωμα και λιποθυμησε. Η επομενη φορα που ανοιξε τα ματια του τον βρηκε γυμνο, πανω σ' αυτην την περιεργη αμμο, ολομοναχο. Πουθενα δεν υπηρχε ιχνος η εστω καποιο συντριμμι απο το σκαφος του. Τωρα η περειεργεια του αναμιχθηκε μ' εναν εσωτερικο, λιλιπουτειο φοβο και το αποτελεσμα ηταν κατι ξενο προς την ιδιοσυγκρασια του. Η θερμοκρασια ηταν σε απολυτα φυσιολογικα επιπεδα, ο αερας που ανεπνεε κανονικος και δεν εμοιαζε να απειλειται απο κατι. Αυτα ηταν τα ενθαρρυντικα σημεια, ομως ηξερε πως επρεπε ν' ασχοληθει και με τα υπολοιπα, τ' ανεξηγητα. Τα ματια του ειχαν προσαρμοστει πια κι αυτο ηταν που τον βοηθησε να διακρινει σε μια αποσταση ενα μικρο, μαυρο σημαδι.

                     =================================

Ηταν το μονο που εσπαγε την ατελειωτη εκεινη μονοτονια του κιτρινου που δεσποζε παντου. Δεν μπορουσε να υπολογισει ποσο χρονο του πηρε, ομως ειχε την αισθηση πως εφτασε στη μαυρη κουκιδα σχετικα γρηγορα. Αλλο τοσο γρηγορα οπισθοχωρησε. Δεν ειχε δει ποτε ξανα κατι τετοιο και εξαφνα ο λιλιπουτειος φοβος μεγαλωσε αποτομα. Κοιταξε απο μια αποσταση ασφαλειας.

Το μαυρο αυτο σημαδι εμοιαζε με μια χοανη μεσα στην οποια επεφτε ασταματητα, σε σταθερες ποσοτητες η παραδοξη εκεινη αμμος. Ηταν αδυνατον να καταλαβει που πηγαινε, ομως την εβλεπε να χανεται μεσα σ' εκεινη την χοανη που υπολογισε πως ειχε διαμετρο κατι λιγοτερο απο δυο μετρα. Αδειαζε η αμμος ? Που ? Γιατι ? Απο ποιον ? Που ηταν ? Τι συνεβαινε ?

Οι αποριες του εκαναν ουρα μεσα στο κεφαλι του πασχιζοντας η καθε μια να παρει καλυτερη θεση προτεραιοτητας κι ελλειψει απαντησεων μαζευονταν ολο και πιο πολλες. Απομακρυνθηκε απο την χοανη, αρχικα περπατωντας και μετα τρεχοντας ψαχνονας μια διεξοδο απο εκει.

Το χτυπημα στο κεφαλι ηταν τοσο δυνατο κι απροσμενο που επεσε σχεδον λιποθυμος στην αμμο.

                         ===========================

Χρησιμοποιησε τα χερια του για να καταλαβει που χτυπησε. Δεν μπορουσε να δει αλλα η ιχνηλατηση του αποκαλυψε πως επροκειτο για μια λεια, στιλπνη επιφανεια που καλλιστα θα μπορουσε να ειναι γυαλι, τζαμι η κατι παραπλησιο. Αυτο που του προξενησε εντυπωση ηταν οι κολλημενοι κοκκοι της αμμου πανω στο αορατο εκεινο υλικο. Εμοιαζαν να αιωρουνται ετσι απλα στο κενο κι αυτο που προσθεσε ακομα μια απορια. Με οδηγο τα χερια του αρχισε να βαδιζει εμπρος απο το αγνωστο εμποδιο ψαχνοντας ν' ανακαλυψει ενα ανοιγμα. Περασαν ωρες μεχρι να το παρει αποφαση. Ανοιγμα δεν υπηρχε, οι κοκκοι εξακολουθουσαν να υπαρχουν αιωρουμενοι σε μια ευθεια γραμμη μα τωρα μια διαφορετικη αισθηση τον ανησυχησε ακομα περισσοτερο.

Ειχε την εντυπωση πως περπατουσε κυκλικα. Σαν το αορατο εμποδιο που χτυπησε το κεφαλι του να ειχε κυκλικο σχημα πραγμα που σημαινε πως ηταν εγκλωβισμενος καπου χωρις τροπο διαφυγης με μονο αλλο γεγονος την αμμο που εξακολουθουσε να χανεται μεσα σ' εκεινη τη χοανη.

Εκατσε λιγο κατω προσπαθωντας να βαλει σε μια σειρα τις σκεψεις του.

                   ================================

Γρηγορα διαπιστωσε πως δεν ειχε νοημα. Αυτο που ειχε νοημα ηταν αυτο που διαπιστωσε εντελως τυχαια. Πρωτον, η ευθεια των κοκκων της αμμου εμοιαζε να εχει κατεβει αρκετα προς το εδαφος αλλα και η ποσοτητα της αμμου λιγοστευε οσο περνουσε η ωρα. Οταν πρωτοξυπνησε το υψος της ηταν σχεδον στην αρχη του μηρου του, τωρα ηταν στο γονατο και συνεχιζε να κατεβαινει. Που ειχε μπλεξει ? Και πως θα ξεμπλεκε απο κει ? Η επομενη παρατηρηση του τον εκανε πραγματικα να τρομαξει, αυτο εμοιαζε να ειναι το σημαντικοτερο προβλημα του.

Τοσην ωρα τα ποδια του πατουσαν πανω στην αμμο διχως κανενα προβλημα. Με την σταδιακη απορροφηση της αμμου απο την χοανη καποια στιγμη πατησε στο οποιο εδαφος υπηρχε κατω απο την αμμο. Ο πονος ηταν τοσο αβασταχτος που ουρλιαξε ενω δακρυα γεμισαν τα ματια του.

Τι ηταν αυτο που καλυπτε η αμμος ? Γιατι του προξενησε τοσο πονο ? Εκανε μια δευτερη δοκιμη.

Οχι, ηταν αδυνατον ν' αντεξει τον πονο, μονο πατωντας πανω στην αμμο δεν αντιμετωπιζε προβλημα. Η μονη λυση που εβλεπε ηταν να ξαπλωσει και παλι πανω στην αμμο κι αυτο εκανε.

                        =============================

Η κουραση, η ταλαιπωρια, ολα οσα συνεβαιναν τον κατεβαλλαν και δεν πηρε χαμπαρι ποτε αποκοιμηθηκε. Ξυπνησε αποτομα απο εκεινον τον φρικτο πονο. Κοιταξε γυρω του και ενας πανικος που καραδοκουσε υπομονετικα τον τυλιξε στα κιτρινισμενα, γαμψα νυχια του.

Προσπαθωντας να μην αφησει την αμμο να τον παρασυρει σ' εκεινη την σκοτεινη χοανη ειχε ακουμπησει και παλι το ποδι του στο γυμνο εδαφος που του προξενουσε τον πονο. Καταλαβε πως αν χανοταν ολη η αμμος κι αυτος ηταν ακομα εκει θα πεθαινε απο αγνωστους, ατελειωτους πονους. Ειχε μονο μια επιλογη ν' ακολουθησει κι ας μην ηξερε τι θα συνεβαινε.

Αφεθηκε ξαπλωμενος στην χρυσαφενια αμμο να τον παρασυρει ομοκεντρα καθως η μικρη ποσοτητα που ειχε απομενει οδευε σταθερα στην μαυρη χοανη. Πηρε μια βαθια ανασα την ωρα που επεφτε στην χοανη κι εσφιξε τα δοντια. Η πτωση κρατησε λιγα λεπτα κι εξαφνα βρεθηκε στο ιδιο ακριβως αρχικο τοπιο που πρωτοξυπνησε. Η ιδια επιφανεια, η ιδια κιτρινη αμμος. Ακριβως απο πανω του εστεκε η χοανη απο την οποια ειχε πεσει. Τι εφιαλτης ηταν αυτος ? 

                          ============================

Πεινουσε, διψουσε, δυσκολευοταν πια να σκεφτει καθαρα, ενοιωθε τις δυναμεις του να τον εγκαταλειπουν. Αντεχε ακομα χαρη στην εκπαιδευση του μα σιγουρα οχι για πολυ. Καποιες σπιθες λογικης βρηκαν διαδρομο κι εφτασαν μεχρι το ταλαιπωρημενο μυαλο του. Οτι και να ηταν αυτο που ειχε βρεθει προφανως κατακρατουσε μονο οργανικη υλη. Γι αυτο το λογο και το σκαφος του δεν ειχε περασει το αορατο εμποδιο που στολιζαν οι κοκκοι της αμμου. Γι αυτο δεν ειχε ρουχα, τιποτα μη οργανικο δεν μπορουσε να περασει εκεινο το αδιορατο εμποδιο. Το χειροτερο ηταν πως εμοιαζε να εχει ζωη απο μονο του. Αυτο πρεπει να εξαναγκαζε την αμμο να πεφτει απο την χοανη για λογους αγνωστους σ' αυτον, αυτο τον κρατουσε φυλακισμενο εκει παλι γι' αγνωστους λογους. Το γιατι τα τοιχωματα δεν του προξενουσαν τον ιδιο πονο οπως το εδαφος κι ας ηταν απ' το ιδιο υλικο δεν μπορουσε να το εξηγησει μα φοβοταν πια πως θα το μαθαινε. Περισσοτερο αισθανθηκε παρα το αντιληφθηκε πως μια αναστροφη βρισκοταν σ' εξελιξη. Πριν προλαβει να σκεφτει καποιον τροπο να το αντιμετωπισει βρισκοταν ηδη σχεδον πανω απο την χοανη που ειχε πεσει.

                    =============================

Ο σμηναγος Ματς Αλμκβιστ πεθανε φριχτα χωρις να το καταλαβει αφου η μοναδικη προστασια του οργανισμου του απεναντι στους ανελεητους πονους που σαρωσαν το κορμι του ηταν να τον κανει να χασει τις αισθησεις του. Πεφτοντας παλι απο την χοανη στο αρχικο σημειο πανω στο γυμνο εδαφος δεν εζησε ποτε την σταδιακη, αργη μα σταθερη αποσυνθεση του σωματος του.

Οση ωρα το αψυχο σωμα του διαλυοταν κυριολεκτικα η αμμος που ακολουθουσε μεσα απο την χοανη τον καλυπτε και οι εφιαλτικοι κοκκοι της ενσωματωναν τ' απομειναρια του. Σαρκα, κοκκαλα, αιμα, ιστοι, τα παντα απορροφηθηκαν απο εκεινη την αμμο που ενα μεγαλο τμημα των κοκκων της αυξησαν κατα πολυ το μεγεθος τους. Ουτε ειδε ποτε την διασπαση αυτων των κοκκων σε εκατομμυρια αλλους κανονικου μεγεθους αυξανοντας ετσι το εμβαδον που καλυπτε η αμμος σημαντικα. Συντομα τιποτα πια δεν υπηρχε, κανενα σημαδι η αποδειξη πως καποτε εκει ειχε βρεθει εγκλωβισμενος ενας σμηναγος της Γαλαξιακης Διαχειρισης & Εποπτειας.

Ολα ειχαν τελειωσει ετσι απλα, διχως καν εναν ψιθυρο η ενα ξεχασμενο συναισθημα.

                      ============================

Δεν ηταν η πεινα η καποια αλλη αισθηση που οδηγουσε την τεραστια 'κλεψυδρα' ν' απορροφα οργανισμους και να τους ενσωματωνει. Δεν σκεφτοταν, δεν υπολογιζε, δεν σχεδιαζε. Ετσι ηταν απο την φυση της, μια φυση που ουδεποτε την απασχολησε να εξετασει το πως και το γιατι. 

Αορατη στα παντα, περιπλανιοταν στο αχανες συμπαν διχως επιθετικους σκοπους η προγραμματισμενες κινησεις, απλα υπαρχοντας. Δεν γνωριζε απο που προερχοταν, ποιος ηταν ο σκοπος της, δεν ειχε παρελθον, παρον η μελλον να την απασχολησουν. Διχως συνειδηση, διχως τυψεις, διχως δευτερη σκεψη αφου τιποτα π' ολα αυτα δεν υπηρχαν στα συστατικα της.

Ακομα και τωρα που στο βαθος ενα σμηνος αστροσκαφων αναζητησης και διασωσης πλησιαζαν γοργα προς το μερος της δεν ειχε την παραμικρη σημασια γι αυτην. Δεν χαιροταν, δεν προσδοκουσε, δεν επιδιωκε. Αυτη θα εξακολουθουσε να υπαρχει με τον ιδιο τροπο που τα επερχομενα σκαφη που αδυνατουσαν να εντοπισουν την παρουσια τους θα εξακολουθουσαν την πορεια τους, μια πορεια που αγνοουσαν πως ηταν η τελευταια τους.

                                                                  ΤΕΛΟΣ