ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΟΡΙΩΝ
-'Λοιπον ? Τι θα γραψεις τελικα στο πορισμα' ?
Ο συνομιλητης του τον κοιταξε για λιγο, κατεβασε μονορουφι το ποτηρι με το Slane ιρλανδεζικο ουισκι και πεταξε τα γυαλια του πανω στο τραπεζι που βρισκονταν ενα ματσο χαρτια.
-'Εσυ τι νομιζεις πως θα γραψω ? Οτι ακριβως συναντησα ? Αν κανω κατι τετοιο ειναι σαν να χαιρετω την αδεια μου. Ποιος θα με πιστεψει ? Θα μου κολλησουν και μια ταμπελα 'ο παρανοικος της χρονιας', θα με κλεισουν καπου και θα εξαφανισουν το κλειδι' απαντησε προβληματισμενος.
-'Αρα θα εφευρεις κατι, θα το κουκουλωσεις κι ουτε γατα ουτε ζημια' ειπε παλι ο πρωτος.
-'Δεν βλεπω τι αλλο μπορει να γινει' ειπε ο δευτερος ενω ξαναγεμιζε το ποτηρι του με το χρυσαφενιο υγρο. 'Εξ' αλλου' προσθεσε 'αυτον τον κακομοιρη δεν νομιζω πως τον νοιαζει πια'.
Μια αμηχανη σιωπη εκανε την εμφανιση της καταλαμβανοντας τις τεσσερις γωνιες του δωματιου.
-'Ποτε θα το παραδωσεις' ? επεμεινε ο αρχικος ομιλητης.
-'Αυριο το απογευμα' απαντησε ο αλλος ενω εξαφανιζε κι αυτο το ποτηρι με μια ανασα.
===============================
Ο Μικ Ελλις σκουπισε τον ιδρωτα του απο το μετωπο του δινοντας ετσι την ευκαρια σε φρεσκο υλικο ν' αντικαταστησει το προηγουμενο. Ηξερε για τις κλιματολογικες συνθηκες που θ' αντιμετωπιζε, δεν ειχε κανει ολη αυτην την αποσταση στα τυφλα αλλα ηταν εντελως διαφορετικο πραγμα απλα να γνωριζεις κατι κι αλλο να το βιωνεις. Αν επρεπε να πιστεψει οτι η καλη ημερα απο το πρωι φαινεται το δικο του μεγαλο πρωι δεν ειχε ξεκινησει και τοσο ευοιωνα.
Οι μισες του αποσκευες ειχαν χαθει στο αεροδρομιο της Καλκουτας, ειχε ξοδεψει δυο μερες σε ξενοδοχειο του αεροδρομιου μεχρι να βρεθουν ξανα, πραγμα που τον υποχρεωσε να χασει την μια απο τις δυο εβδομαδιαιες πτησεις για το Πορτ Μπλαιρ και να περιμενει εκεινη της επομενης. Το οτι προσγειωθηκε το αεροσκαφος η καλυτερα η ιπταμενη σακαρακα που μετεφερε εκεινον κι αλλους 16 επιβατες στο παραθαλασσιο Πορτ Μπλαιρ μονο ευτυχημα μπορει να χαρακτηριστει αφου σε ολη την διαδρομη το σκαφος φλερταρε επικινδυνα με κατακορυφη πτωση.
Το προαισθημα του πως και στο Πορτ Μπλαιρ η κακοδαιμονια θα συνεχιζοταν επαληθευτηκε.
==============================
Ο Κουλχακουρ Ντζιεμπινταναρ, ο ανθρωπος που θα συναντουσε, προσπαθουσε να του εξηγησει με καθε τροπο πως δεν ηταν δικο του σφαλμα που δεν μπορουσε να τον παει στον προορισμο που ειχαν συμφωνησει. Οταν ειχαν μιλησει στο τηλεφωνο ηταν απολυτως ξεκαθαρος.
-'Μια φορα καθε 7 μερες τους παω οτι μου εχουν ζητησει, τ' αφηνω στην παραλια και φευγω. Σπανια θα συναντηθω μαζι τους, ακομα πιο σπανια θα μιλησουμε. Καποιος αγνωστος φροντιζει να βαζει τα χρηματα που κοστιζουν οτι τους παω την επομενη στο λογαριασμο μου κι αυτο ειναι ολο. Τους ειπα πως καποιος διασημος φυσιοδιφης θελει να τους δει απο κοντα, να μιλησει μαζι τους και συμφωνησαν με μεγαλη δυσκολια κατω απο τους ορους που σου ανεφερα. Καμια συσκευη καταγραφης, οπτικου η ηχητικου υλικου, καμια συσκευη επικοινωνιας, ουτε καν χαρτι και μολυβι. Ετσι απλα, οπως εισαι, μονο με τα ρουχα σου, τιποτα αλλο. Εγω θα ερθω να σε παρω σε μια βδομαδα και μετα φυγαμε και δεν ξαναεπιστρεφουμε. Καταλαβες' ?
Ο Κουλχακουρ Ντζιεμπινταναρ ειχε απολυτο δικιο, το φταιξιμο βαρυνε τον Μικ μονο.
==================================
Ολη εκεινη η καθυστερηση τον ειχε φερει πισω. Τωρα επρεπε να περιμενει πεντε μερες ακομα μεχρι να ερχοταν η ωρα που ο Κουλχακουρ θα πηγαινε παλι. Πεντε μερες σ' ενα αθλιο ψαροχωρι, στην χειροτερη εποχη του χρονου με την απιστευτη ζεστη και υγρασια, σ' ενα υπο διαλυση ξενοδοχειο της κακιας ωρας και με τα λιγοστα μπαρ να βρωμανε ψαριλα ασχετα με το ποτο που παραγγελνες. Σκετος εφιαλτης αλλα δεν ειχε αλλη επιλογη. Πρακτικα αυτες τις πεντε μερες επρεπε να τις περασει μονος αφου ο Κουλχακουρ δεν ηθελε, για δικους του λογους, να τους βλεπουν μαζι. Δεν καταλαβαινε αλλα το ειχε αποδεχτει. Ηταν τιμιος και ειλικρινης, αυτοι που του τον ειχαν συστησει ηξεραν τι μερος του λογου ηταν. Ακριβος σαν κοσμηματοπωλειο στο Παρισι αλλα ανθρωπος που κραταγε τον λογο του. Ηταν η ατελειωτη αναμονη που του εσπαγε τα νευρα και προσπαθουσε να την απαλυνει πινοντας το ενα West Cork μετα το αλλο. Σαμπως τι αλλο υπηρχε για να κανει ? Και ο χρονος εμοιαζε να σερνεται απελπιστικα νωθρα.
Εκεινο το πρωι που σηκωθηκε αντεληφθη πως η αναμονη ειχε λαβει τελος.
================================
Ηταν λες και η δικαιοδοσια της κακοδαιμονιας σταματουσε στα ορια της νησου Σεντινελ. Τα παντα αλλαξαν προς το ευνοικοτερο απο την στιγμη που το σκαφος του Κουλχακουρ εριξε αγκυρα στα ρηχα. Περιμενε λιγη ωρα μεχρι που ο οδηγος του επεστρεψε στο πλοιαριο του. Ολα ειχαν κανονιστει. Ενας ιθαγενης θα τον περιμενε στην στερια, ο ιδιος θ' αποχωρουσε και θα επεστρεφε να τον παρει σε 7 μερες. Ενα μικρο κυμα ενθουσιασμου παφλασε μεσα του. Η τυχη του εμοιαζε να εχει αλλαξει, τωρα ηταν η καταλληλοτερη στιγμη να την εκμεταλλευτει.
Ο ιθαγενης που τον περιμενε τον παρατηρησε για λιγο εξονυχιστικα, προφανως σιγουρευτηκε πως ολα ηταν ενταξει και διχως να βγαλει μιλια του εκανε νοημα να τον ακολουθησει.
Η ιδια ακριβως αντιμετωπιση υπηρξε και απο τους υπολοιπους οταν εφθασαν σ' ενα υποτυπωδη καταυλισμο. Τον οδηγησαν σε μια ψαθινη καλυβα οπου πεντε ιθαγενεις τον περιμεναν καθισμενοι οκλαδον. Τωρα ολα εξαρτιοταν απο τον τροπο που θα χειριζοταν το θεμα.
Ξεκινησε να μιλαει ευελπιστωντας πως θα καταλαβαιναν την γλωσσα του.
================================
Βρισκοταν μονος σε μια απο τις καλυβες και η αληθεια ηταν πως καθοταν σε αναμμενα καρβουνα. Τους ειχε μιλησει σχεδον ενα τεταρτο συνεχως και η μονη τους αντιδραση οταν τελειωσε ηταν να τον πανε συνοδεια δυο ιθαγενων σ' εκεινη την καλυβα χωρις να βγαλουν ψιθυρο. Ειχαν περασει καμποσες ωρες οταν οι ιδιοι δυο συνοδοι ηρθαν, τον πηραν και τον οδηγησαν ξανα στην αρχικη καλυβα. Και παλι οι πεντε που τον ειχαν υποδεχτει βρισκονταν εκει. Ο ενας ζεσταινε σε μια φωτια το μισο μιας καρυδας που περιειχε ενα αγνωστο σ' αυτον υγρο. Οταν ζεσταθηκε αρκετα πηρε ενα κιτρινοπρασινο φυτο, απεσπασε δυο κοκκους απο τα φυλλα του και τους εριξε μεσα στην καρυδα. Εκανε νοημα στον Μικ, δυο κοκκους μονο, οχι περισσοτερο και μονο εισπνοες. Η καρυδα ξεκινησε τον κυκλο της και σε λιγη ωρα εφτασε και στον Μικ. Εισεπνευσε οπως και οι αλλοι.
Τα πρωτα δυο λεπτα ενοιωσε μια σχετικη ευεξια μα τιποτα περισσοτερο. Μετα ξαφνικα, σαν μια εσωτερικη αορατη μηχανη κινησης να μπηκε σε λειτουργια, οι παρενεργειες της εισπνοης εγιναν εμφανεις. Ο Μικ δεν ηταν προετοιμασμενος για κατι τετοιο.
===============================
Στην αρχη ενοιωσε ενα ελαφρυ γαργαλητο στο κεφαλι που ομως δεν ηταν διολου ενοχλητικο. Αμεσως μετα ενοιωσε λες και ο εγκεφαλος του τεντωνοταν σαν να προσπαθουσε να ξεμουδιασει. Πριν συνειδητοποιησει τι συνεβαινε ολα εξελιχθηκαν ταχυτατα. Ενοιωσε σαν να ειχαν ενεργοποιηθει αγνωστα, νεκρα τμηματα του μυαλου του που το καθενα χαραζε και μια διαφορετικη πορεια. Μια πανδαισια απο εναλλασομενα, εντονα χρωματα αρχισε να δεσποζει στην εσωτερικη του ενοραση κι αισθανθηκε σαν να κολυμπουσε σε μια ζελατινωδη θαλασσα που διεσχιζε με σχετικη ευκολια. Νεες σκεψεις εκαναν την εμφανιση τους αλλα δεν μπορουσε να προσδιορισει ουτε την πηγη τους ουτε ενοιωθε πως ειχε ελεγχο πανω τους. Ενας χαμηλοτονος βομβος, σαν μουσικο χαλι στην πανσπερμια των χρωματων που τον πλημμυριζαν εμφανιστηκε απο το πουθενα και σταδιακα δυναμωνε. Τιποτα απ' ολα αυτα δεν τον εκαναν να δυσφορει, απλα μαζευονταν πολλα που δεν μπορουσε να διαχειριστει. Πανω που αρχιζε να το συνηθιζει τα πραγματα πηραν απροβλεπτη κι ανεξελεγκτη πορεια.
=============================
Ηταν σιγουρος πως ο εγκεφαλος του ειχε διογκωθει προσπαθωντας ν' αφομοιωσει αυτες τις αγνωστες και νεες εμπειριες. Πραγματα που ποτε πριν δεν ειχαν απαντησεις, σκεψεις που απορουσε γιατι δεν ειχαν ενσκηψει μεχρι τοτε παλευαν να χωρεσουν μεσα στο μυαλο του κι αυτο με την σειρα του προσπαθουσε να διευρυνει το αορατο εμβαδον του για να τα χωρεσει. Ηταν αληθεια λοιπον, οι σποροι του Cumulus Cerebrum, του φυτου που φυτρωνε μονο εκει σ' αυτο το νησι, ενεργοποιουσε τμηματα του φλοιου του εγκεφαλου που εμοιαζαν ανενεργα ανοιγοντας νεους διαδρομους σε μια συγκεκριμενη διαδρομη που το ανθρωπινο μυαλο ακολουθουσε χιλιαδες χρονια τωρα. Οι πληροφοριες που ειχε ηταν σωστες, το ταξιδι που ειχε κανει ειχε αντικρυσμα, η ανθρωποτητα βρισκοταν στο κατωφλι της επομενης νοητικης εξελιξης που θα την αλλαζε για παντα. Αρκει το Cumulus Cerebrum να εφτανε στα χερια ολου του κοσμου μεσω εκεινου.
Ηταν ενστικτωδης η κινηση που εκανε να παρει την καρυδα και να ρουφηξει απληστα ολο το περιεχομενο. Χαμογελασε νοιωθοντας ετοιμος για νεους, συναρπαστικους οριζοντες.
===============================
Ο Κουλχακουρ δεν εκανε καμια ερωτηση. Μετεφερε το αψυχο σωμα του Μικ στο σκαφος του σαν να μην ειχε συμβει τιποτα και το παρεδωσε στο λιμεναρχειο του Πορτ Μπλαιρ. Τους εξηγησε που το βρηκε και οι τοπικες αρχες, σαν να ηταν κατι το απολυτα φυσιολογικο, διενεργησαν για να μεταφερθει ο νεκρος στην Καλκουτα. Εκει ο Μικ βρεθηκε στο κρατικο νεκροτομειο για να διεξαχθουν οι απαραιτητες εξετασεις. Ο αρμοδιος ιατροδικαστης βρεθηκε μπροστα σε κατι πρωτογνωρο κι αναγκαστηκε να επαναλαβει τις εξετασεις ξανα και ξανα για να σιγουρευτει.
Διχως εμφανη σημαδια που να υποδεικνυαν απο τι ειχε πεθανει ο φυσιοδιφης, την προσοχη του τραβηξε μια ανεπαισθητη κιτρινη λαμψη που εμοιαζε να στολιζει την περιοχη γυρω απο τους κροταφους. Ανοιγοντας το κεφαλι του Μικ εμεινε εμβροντητος.
Ολο το εσωτερικο μερος του κεφαλιου ηταν παντελως αδειο, σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε τιποτα εκει. Μονο εκεινη η ανεπαισθητη λαμψη υπηρχε κι εμοιαζε εγκλωβισμενη μεσα του.
==============================
Ο γιατρος αναψε τσιγαρο κι εβαλε κι αλλο απο το Slane. Ο συναδελφος του ειχε φυγει αφηνοντας τον μονο του με τις σκεψεις του. Μονο το ουισκι κατορθωνε να σταματαει, εστω και για λιγο, το τρεμουλιασμα των χεριων του. Αναλογιστηκε τι ειχε δει και ηπιε κι αλλο. Δεν τα ειχε πει ολα στον συναδελφο του, δεν μπορουσε να του τα πει ολα. Ουτε ο ιδιος δεν το πιστευε μα οσο η σκηνη ερχοταν και παλι στην σκεψη του ενα ριγος αποκοσμου τρομου κι ανειπωτης φρικης τον πλημμυριζε. Οχι, ηξερε καλα τι ειχε δει, δεν ηταν τρελος, επιστημονας ηταν. Η σκηνη επεστρεψε ξανα και βαθια μεσα του ηξερε πως θα τον στοιχειωνε για την υπολοιπη ζωη του.
Θα ορκιζοταν σε οτι του ζητουσαν πως οταν εσκυψε για να δει απο κοντα αυτην την παραδοξη κιτρινη λαμψη πως η τελευταια συγκεντρωθηκε σ' ενα σημειο του εσωτερικου μερους του κεφαλιου του Μικ και τον κοιταξε με μια απιστευτη μοχθηρια, μια ανυπερβλητη κακια που τον παγωσε ολοκληρο. Μετα απλα εξαφανιστηκε. Μα ο γιατρος ειχε δει, ηξερε πως εκεινη η λαμψη ηταν ζωντανη κι απεπνεε το πλεον συμπαγες μισος που μπορουσε ποτε να φανταστει.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου