ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΔΑΣ
Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΜΕΤΡΑΕΙ
-'Σου εκανε κι εσενα εντυπωση το μερος που ηθελε να παει' ? ρωτησε.
-'Για να πω την αληθεια μου φανηκε περιεργο' απαντησε ο συνομιλητης του ενω βολευτηκε καλυτερα στο καθισμα του. 'Θελω να πω, ποσους ξερεις που θελουνε να πανε εκει' ?
-'Προσωπικα κανεναν. Αφυσικο, ναι. Αλλα φανταζομαι θα εχει τους λογους του, ετσι δεν ειναι' ?
-'Εξυπακουεται αλλα αυτο δεν μας αφορα, εμεις την καλη μας την πραξη την καναμε ε' ?
-'Ναι ρε φιλε, αδιαμφισβητητα. Δωσαμε ενα χερι βοηθειας'.
-'Παλι καλα να λες που ημασταν κι εμεις. Στην κατασταση που ηταν δεν τον εβλεπα πολυ καλα'.
-'Οντως, στα μαυρα του τα χαλια ηταν. Ποιος ξερει τι να συνεβη'.
-'Ελα μου ντε. Αντε, παλι καθαρισαμε λεμε, τυχερος ηταν που βρεθηκαμε στο δρομο του'.
-'Και ουτε καν μειναμε να παρουμε τα ευσημα, σεμνοι και ταπεινοι ρε φιλε'.
-'Ετσι πρεπει. Δεν ειμαστε τυποι που διατυμπανιζουμε τα επιτευγματα μας'.
-'Τελος καλο, ολα καλα, παμε παρακατω' εκλεισε την κουβεντα ο αρχικος ομιλητης.
================================
Μπορει η καλη μερα απο το πρωι να φαινεται, ομως το μεσημερι ενιοτε ενδεχεται να κανει τα δικα του σχεδια. Ο Στεφαν Κριτζακ το διαπιστωσε με τον πιο αλγεινο τροπο. Ολα εμοιαζαν να ειναι εναντιον του εκεινη την ζεστη, καλοκαιρινη μερα. Αμαθος στις θερμοκρασιακες συνθηκες που επικρατουσαν απο την στιγμη που ειχε μπει σ' εκεινη την αφιλοξενη κοιλαδα ενοιωθε ηδη απιστευτα ταλαιπωρημενος. Σε χειροτερη κατασταση απο τον ιδιο βρισκοταν μονο το παλιο του σαραβαλακι που ειχε κληθει να πραγματοποιησει μια διαδρομη που αν γνωριζε εκ των προτερων ισως ειχε επιλεξει να μην ακολουθησει. Εδω και χιλιομετρα δεν υπηρχε αυτοκινητο να βρισκεται πισω του και ακομα χειροτερα δεν ειχε διασταυρωθει με κανενα αλλο οχημα απο την αντιθετη μερια. Μπορει να οδηγουσε στην απολυτη μοναξια αλλα υπηρχαν και καποια θετικα σ' ολη αυτο το βασανο. Ο δρομος ηταν σε αψογη κατασταση και ειχε για τον εαυτο του και τις δυο μεγαλες, φαρδιες λωριδες κυκλοφοριας ενω μπορουσε ν' αναπτυξει μεγαλυτερη του επιτρεπομενου οριου ταχυτητα αφου δεν ειχε συναντησει ουτε ενα πολιτειακο περιπολικο.
==================================
Εκανε δεξια σ' ενα μικρο ανοιγμα του δρομου και σταματησε. Επρεπε ν' αφησει λιγο το αμαξι του να παρει μια ανασα, να κατεβει λιγο η θερμοκρασια και ηταν ευκαιρια και γι αυτον να ριξει αλλη μια ματια στον διπλωμενο χαρτη που υπηρχε στο καθισμα του συνοδηγου. Βγηκε, εκανε μερικες κινησεις ξεμουδιασματος και απλωσε τον χαρτη πανω στο καπω του αυτοκινητου. Καποιο δαχτυλο του ακουμπησε το καυτο μεταλλο και μια βρισια στα τσετσενικα του ξεφυγε αυθορμητα.
Σηκωσε το κεφαλι, κοιταξε με αγριο βλεμμα τον πυρακτωμενο, χρυσο δισκο που τον παρακολουθουσε επιμονα απο τον ουρανο, ηπιε λιγο νερο και επεσε με τα μουτρα στον χαρτη.
Ειχε ακομα 80 μιλια μεχρι την επομενη πολη, το Μιντλετ οπου θα μπορουσε να βαλει μια μπουκια στο στομα του, να γεμισει βενζινη το ρεζερβουαρ του και ν' αγορασει τις απαραιτητες προμηθειες για την συνεχεια του ταξιδιου του. Κοιταξε το αυτοκινητακι του μ' ενα βλεμμα αναμεικτης συμπαθειας και θαυμασμου. Μεχρι στιγμης τα πηγαινε περιφημα, ειχε ανταπεξελθει στα παντα, τον ειχε βγαλει ασπροπροσωπο και συντομα θα ξεκουραζοταν κι αυτο.
===============================
Το τοπιο τριγυρω αγριευε το ματι του. Παρεες βραχων εναλλασονταν με τμηματα ξερης, αγονης γης που το μονο που εμοιαζε να μπορει να επιβιωσει ηταν πετρες. Δεν θυμοταν ποτε ξανα στην ζωη του να εχει δει τοσες πολλες πετρες συγκεντρωμενες σ' ενα σημειο. Ο ηλιος εξακολουθουσε να στεκεται ακινητος στον ουρανο απεναντι του διχως να τον αφηνει να ξεφυγει απο την καυτη αγκαλια του. Αν ειχε κλιματιστικο στο σαραβαλακι του ισως η διαδρομη να γινοταν κατω απο καλυτερες συνθηκες, ομως τωρα το μονο που μπορουσε να κανει ηταν ν' ανοιγοκλεινει το παραθυρο του αναλογα με τις εκαστοτε αναγκες της στιγμης. Ο ιδρωτας ειχε κανει καταληψη σχεδον σε ολο του το σωμα, ενοιωθε να κολλαει παντου κι εκεινο το αισθημα της δυσφοριας δεν ελεγε να κοπασει. Τα ματια του πηγαινοερχονταν συνεχως απο τον δεικτη του ρεζερβουαρ στον δεικτη της θερμοκρασιας σε μια προσπαθεια να προλαβει οτιδηποτε αναπαντεχο. Ειχε σταματησει πια ν' ασχολειται με τους καθρεφτες, ηξερε εκ των προτερων τι εδειχναν, η για την ακριβεια τι δεν εδειχναν. Το ειχε παρει αποφαση πως θα συνεχιζε ετσι μονος του για πολλη ωρα ακομη.
==============================
Ολα συνεβησαν μεσα σε κλασμα του δευτερολεπτου. Ενας απιστευτος συνδυασμος που περιελαμβανε κουραση, ιδρωτα, καταπονημενα ανακλαστικα, καθυστερημενη επεξεργασια δεδομενων απο το ματι στον εγκεφαλο καθως και εξωγενων παραγοντων οπως μια στιγμιαια τυφλωση απο μια αντανακλαση κι εναν δρομο που κυριολεκτικα χορευε μπροστα του εξ' αιτιας της απιστευτης θερμοτητας, ηταν αρκετος να προκαλεσει οτι επακολουθησε.
Αντι να παρει μια σχετικα ανετη αριστερη στροφη αφησε το αυτοκινητο να συνεχισει ευθεια. Το οχημα βγηκε απο τον δρομο, εκανε μερικα μετρα πανω στο χωμα, σκαρφαλωσε ενα μικρο αναχωμα και καρφωθηκε στην ριζα ενος βραχου που εστεκε ανεμελος. Η συγκρουση δεν ηταν σφοδρη αλλα ο Στεφαν κατορθωσε να χτυπησει με δυναμη το κεφαλι του πανω στο παραθυρο του ενω το τιμονι συναντηθηκε με τα πλευρα του κερδιζοντας με ανεση μια ανιση μαχη. Του πηρε ενα δεκαλεπτο να βγει απο το αυτοκινητο και αλλα δυο για να διαπιστωσει πως για το αμαξι του η διαδρομη ειχε ολοκληρωθει με ακομψο τροπο πανω σ' εκεινον το βραχο.
==============================
Μπορει να ενοιωθε πως πονουσε ολο του το κορμι μα το τρακαρισμα παραδοξως εβαλε και παλι τον εγκεφαλο του σε πληρη λειτουργια. Τροπος να συνεχιζε με το αμαξι του δεν υπηρχε, το μονο που εμενε ηταν να ξεκινησει ποδαροδρομο ελπιζοντας πως καποιος θα περναγε απο εκεινο το τρισκαταρατο μερος και θα τον επαιρνε μαζι. Πηρε οτι του ηταν απολυτα απαραιτητο αφηνοντας τ' αλλα πισω. Στο Μιντλετ θα κοιταγε για γερανο που θα εφερνε εκει το αυτοκινητο και καποιο σπλαχνικο συνεργειο θα τον βοηθουσε ν' αποκαταστησει την ζημια κι ετσι θα μπορουσε, εστω και με καθυστερηση, να συνεχισει το ταξιδι του. Μα πρωτα επρεπε να φτασει στο Μιντλετ.
Ουτε ηξερε ποση ωρα περπατουσε κατω απο τον ανηλεη ηλιο και ουτε ψυχη δεν ειχε εμφανιστει. Μια ζαλαδα που ενοιωθε απο το χτυπημα επιδεινωνοταν, οι δυναμεις του τον εγκατελειπαν και καθε βημα που εκανε γινοταν ολο και πιο βασανιστικο. Τα πρωτα σημαδια, συνεχη παραπατηματα, εκαναν την εμφανιση τους και καποια στιγμη σωριαστηκε στην ασφαλτο. Το μυαλο του εδινε εντολες για να ξανασηκωθει μα το κορμι αρνιοταν πεισματικα.
=================================
Βρισκοταν στα προθυρα της λιποθυμιας οταν μια ευεργετικη σκια σταθηκε λυτρωτικα για λιγο απο πανω του και μετα χαθηκε. Καταλαβαινε πως εχανε τις αισθησεις του μα δεν μπορουσε να κανει τιποτα. Τα ματια σφαλιζαν αργα μα λιγο πριν κλεισουν ειδε δυο τρεμουλιαστες φιγουρες να ερχονται προς το μερος του. Την στιγμη που εσκυβαν απο πανω του οι αισθησεις του τον εγκατελειψαν. Προλαβε ομως να ψελλισει μια κουβεντα, Μιντλετ.
-'Τι ειπε' ? ρωτησε η μια φιγουρα την αλλη.
-'Μιλντετ' ειπε. 'Νομιζω πως ειπε Μιλντετ'.
-'Εισαι σιγουρος' ? ρωτησε παλι η πρωτη φιγουρα απορημενη.
-'Ναι...νομιζω...ισα που μιλαγε, τι να σου πω ? Μιλντετ, αυτο ακουσα'.
-'Καλα, ας τον μαζεψουμε τωρα απο δω γιατι δεν τον βλεπω σε καλη κατασταση και τα υπολοιπα μπορουν να περιμενουν. Πιασε εσυ απο τα ποδια κι εγω απ' το κεφαλι να τον κουβαλησουμε'.
Λιγα δευτερολεπτα μετα το τοπιο εμοιαζε πιο ερημο απο ποτε.
=============================
-'Οπως το περιμενα' ειπε η μια φιγουρα 'τιποτα το ανησυχητικο. Εξαντληση, μια ελαφρια θερμοπληξια, λιγοι μωλωπες κι ενα γερο τρανταγμα στο κεφαλι. Κατ τ' αλλα μια χαρα'.
-'Κοιμαται ακομα τωρα' ? ρωτησε η αλλη φιγουρα.
-'Ναι. Θα εχουμε φτασει στον προορισμο μας κι ενδεχομενως να κοιμαται ακομα'.
-'Σε ποση ωρα φτανουμε στον Μιλντετ' ?
-'Οπου να ναι, δεν αργουμε. Ας ετοιμαζομαστε σιγα - σιγα'.
-'Δεν πιστευω να μας ειδε κανεις και να εχουμε μπλεξιματα ? Θελω να πω, εμεις για καλο καναμε οτι καναμε, δεν θελαμε να δημιουργησουμε προβληματα'.
-'Νομιζω ειμαστε μια χαρα, χαμπαρι δεν πηρε κανενας'.
-'Ωπ ! Φτασαμε στον Μιντελτ η με γελανε τα ματια μου' ?
-'Δεν σε γελανε καθολου φιλε μου. Μολις φτασαμε'.
-'Αντε να τελειωνουμε λοιπον, εχουμε κι αλλες δουλειες να κανουμε'.
================================
Ειχαν περασει καμποσα λεπτα απο την στιγμη που ειχε συνελθει. Τα καλα νεα ηταν πως δεν πονουσε πια κι ενοιωθε ακμαιος. Τα κακα νεα ηταν πως δεν ηξερε που βρισκοταν. Οι σωτηρες του, εκεινες οι δυο τρεμουλιαστες φιγουρες, τον ειχαν σωσει αλλα που τον ειχαν αφησει ? Τα παντα γυρω του ηταν βυθισμενα σ' ενα αρρωστημενο πορτοκαλι χρωμα, βρισκοταν στο μεσο μιας πεδιαδας με αγνωστη στον ιδιο βλαστηση και φυσικα πληρη απουσια ζωης. Ετσι ηταν αραγε το Μιντλετ ? αναρωτηθηκε. Το μυαλο του το τυραννουσαν ακομα αποριες οταν ειδε το χαρτι διπλα του. Το πηρε και αρχισε να διαβαζει. Οσο διαβαζε ενας κρυος ιδρωτας εκανε την εμφανιση του.
-'Φιλαρακι ελπιζουμε να εισαι μια χαρα οταν ξυπνησεις. Σε μαζεψα μαζι με τον φιλο μου και σε φεραμε εκει που του ειπες. Δεν ξερω τι δουλεια εχεις στον πλανητη Μιλντετ αλλα καλα θα κανεις να προσεχεις τις σαυρες. Δεν μας χρωστας τιποτα, χαρα μας που μπορεσαμε και βοηθησαμε. Τα φιλαρακια σου, FIP 872 PP και BLG 443 SM. Καλη διαμονη στον Μιλντετ'.
Το χαρτι του επεσε απο τα χερια κι ενας τρομος εμπηξε τα νυχια του βαθια στις σαρκες του.
===============================
Αυτοι που τον ειχαν μαζεψει ηταν καποιοι εξωγηινοι που τον πηραν στο σκαφος τους. Ειχαν ακουσει λαθος τον τοπο προορισμου που ειχε ψελλισει, Μιλντετ αντι για Μιντλετ, και τον ειχαν φερει σ' εναν αγνωστο πλανητη σε καποιο σημειο του συμπαντος ολομοναχο. Ολομοναχο ?
Διαβασε ξανα το κομματι που εγραφε να προσεχει τις σαυρες. Ποιες σαυρες ?
Η ακρη του ματιου του επιασε μια κινηση στο βαθος που εμοιαζε να ερχεται προς το μερος του.
Το αιμα παγωσε στις φλεβες του οταν συνειδητοποιησε τι ηταν αυτο που εβλεπε. Πανικοβλητος αρχισε να τρεχει στην αντιθετη μερια ενω η καρδια του χτυπουσε σαν ταμπουρλο στο στηθος του. Ηξερε πως δεν ειχε σωτηρια μα το ενστικτο αυτοσυντηρησης ειχε υπερκερασει τα παντα.
Οι τρεις τερατωδεις σαυρες ειχαν πιασει την οσμη φαγητου και διαγωνιζονταν σ' εναν δρομο ταχυτητας για το ποια θα εφτανε πιο γρηγορα τον εκλεκτο μεζε. Οκτω μετρα υψος, πεντε μακρος και πανω απο εξι τονους βαρος μα ετρεχαν με απιστευτη ταχυτητα.
Με πολυ μικρη διαφορα τα σαγονια της μεσαιας εγκλωβισαν μεσα τους τον Στεφαν Κριτζακ.
ΤΕΛΟΣ
