MONASTIRIOTOU CHRISTINA

           ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΣΤΕΚΕ ΑΜΗΧΑΝΟΣ

 Το οτι ειχε βγει αλωβητη απο τετοιο τροχαιο ηταν απλα θαυμα, ομως δεν πονουσε πουθενα, δεν παρουσιαζε τραυματα, οποτε ναι, γιατι οχι, ηταν θαυμα. Ηταν ετοιμη να σηκωθει απο την ασφαλτο οταν απλωθηκε ενα χερι απο το πουθενα για να την βοηθησει. Κοιταξε τον ιδιοκτητη του και της ξεφυγε ενας μικρος αναστεναγμος. Κρινοντας απο την υπεροχη εμφανιση του το πρωτο πραγμα που σκεφτηκε ηταν πως αυτο το θαυμα ειχε ακομα διαδρομη να διανυσει.

-'Ελα' της ειπε με μια σχεδον βελουδινη φωνη και η Βιρνα Φερεττι υπακουσε πειθηνια. Τον ακολουθησε μερικα μετρα, σταθηκε ξαφνικα και γυρισε το κεφαλι της πισω.

-'Κοιτα' ειπε 'εγω ειμαι μια χαρα, μηπως πρεπει να βοηθησουμε εκει πισω' ? προσθεσε ενω ταυτοχρονα εδειχνε με το ελευθερο χερι της. 'Εκεινη η γυναικα μοιαζει να χρειαζεται'...

-'Ελα, παμε' επανελαβε με την ιδια βελουδινη φωνη ο αντρας.

-'Σου ειπα πως ειμαι καλα' επεμεινε η Βιρνα 'πρεπει να βοηθησουμε τους αλλους και'...

-'Ο μονος που χρειαζεται βοηθεια εισαι εσυ' ειπε ο αντρας 'οι αλλοι ειναι μια χαρα'.

                   =================================== 

Ηταν ετοιμη να τον ρωτησει τι ακριβως εννοουσε οταν ξαφνικα βρεθηκε σ' ενα απολυτο σκοταδι μην μπορωντας να δει τιποτα απολυτως. Ενας μικρος φοβος τρυπωσε στα φυλλοκαρδια της κι εσφιξε το χερι του αντρα λιγο περισσοτερο. Για αγνωστο χρονικο διαστημα βαδιζαν μαζι μεσα στο σκοταδι και ξαφνικα ενα εκτυφλωτικο φως απο το πουθενα ηρθε και καλυψε τα παντα.

-'Καθισε Βιρνα' ειπε ο αντρας παντα μ΄εκεινη την σαγηνευτικη φωνη.

Να κατσει ? Που να κατσει ? Δεν υπηρχε τιποτα απολυτως τριγυρω. Φως, μονο φως. Ειδε τον αντρα απεναντι της να καθεται στο κενο και τον μιμηθηκε διστακτικα. Εκεινος ο φοβος αναμιχθηκε με απορια, η απορια γεννησε ερωτησεις μα δεν προλαβε να εκφρασει καμια.

-'Καταλαβαινω πως ολα αυτα ειναι πρωτογνωρα για σενα μα αν με ακουσεις προσεκτικα, πιστεψε με, ολες σου οι αποριες θα σου λυθουν, ενταξει' ? ειπε και της χαμογελασε πλατια.

Η Βιρνα ανταπεδωσε το χαμογελο λιγο σφιγμενα μα ενευσε συγκαταβατικα.

-'Τελεια' εκανε ο αντρας. 'Να δεις που εμεις οι δυο θα τα παμε περιφημα' προσθεσε. 

               =======================================

Ο αντρας ειχε σταματησει να μιλαει μα το μυαλο της Βιρνα επαναλαμβανε ξανα και ξανα, σαν χαλασμενος δισκος, οτι της ειχε πει. Αυτη ηταν που δεν ειχε επιβιωσει στο ατυχημα, οι αλλοι τα ειχαν καταφερει. Κι αυτος εδω ο ομορφαντρας που ειχε ερθει να την παραλαβει δεν ηταν αλλος απο τον Θανατο τον ιδιο που θα την οδηγουσε καπου που μονος εκεινος ηξερε.

-'Και τωρα' ? εκανε η Βιρνα σχεδον μοιρολατρικα 'τι γινεται απο δω και περα' ?

-'Μην μου αγχωνεσαι καθολου και μην προβληματιζεσαι' εκανε ο Θανατος ενω παραλληλα σηκωνοταν απο το αορατο καθισμα του. 'Αστα ολα σε μενα, ειναι παιγνιδακι, ενταξει' ?

Ελλειψει επιλογων η Βιρνα κουνησε και παλι συγκαταβατικα το κεφαλι.

-'Μπραβο το κοριτσι μου' ειπε ο Θανατος και ξαναχαμογελασε. 'Δεν στο ειπα πως εμεις θα τα παμε περιφημα' ? εκανε. 'Θα δεις πως'...

Σταματησε αποτομα. Εμοιαζε προσηλωμενος σε κατι που η Βιρνα δεν μπορουσε ν' αντιληφθει αδιαφορωντας παντελως για την παρουσια της. Στραφηκε αποτομα προς το μερος της.

               ====================================== 

-'Πρεπει να σε αφησω για λιγο' ειπε φανερα προβληματισμενος 'κατι επειγον προεκυψε. Δεν θ' αργησω, εσυ κατσε εδω και περιμενε με. Μην πας πουθενα ε ? συμπληρωσε.

Ακομα και η Βιρνα, με μηδενικη προσωπικη εμπειρια απο τον Θανατο, μπορουσε να καταλαβει πως κατι δεν πηγαινε καλα. Αυτος ο Θανατος δεν ηταν αυτος που ειχε γνωρισει στην αρχη .

-'Σαμπως που θα μπορουσα να παω' ? ειπε προσπαθωντας ν' αστειευτει.

-'Σωστα, ναι' εκανε ο Θανατος 'που θα μπορουσες να πας ? Δεν θ' αργησω' ειπε κι εξαφανιστηκε.

Η Βιρνα Φερεττι βρεθηκε να καθεται μονη της σ' εκεινο το εκτυφλωτικο φως. Ειχε συναντησει αντιξοοτητες και παραδοξολογιες στην ζωη της μα τωρα πια δεν ηταν ζωντανη. Μολις τρια χρονια πριν ειχε δεχτει την προταση του Haitham bin Tariq Al Said, σουλτανου του Ομαν, ν' αναλαβει την τυχη του Royal Syud Farm στην Salalah και ειχε κατορθωσει να μετατρεψει μια μετριοτητα σ' ενα απο τα καλυτερα ιπποφορβεια της Μ. Ανατολης. Λογικα τωρα θα εξαργυρωνε αυτην την επιτυχια αλλα αυτο το καταραμενο τροχαιο τα ειχε ανατρεψει ολα.

                  ==================================

Ο Θανατος επανηλθε σκεπτικος, συνοφρυωμενος και - τουλαχιστον αυτην την εντυπωση εδωσε στην Βιρνα - μουδιασμενος. Φανηκε να μην ξερει απο που ν' αρχισει μα τελικα τα καταφερε.

-'Δεν εχω ευχαριστα νεα για κανεναν απο τους δυο μας' ειπε στο τελος κοιτωντας την καταματα.

-'Τι εννοεις ? Ενταξει, τα δικα μου δεν ηταν καλα ετσι κι αλλιως αλλα εσυ' ? ρωτησε με απορια.

-'Θα σου εξηγησω οσο πιο απλα μπορω' απαντησε ο Θανατος. 'Οπως αντιλαμβανεσαι' αρχισε 'ο σκοπος της υπαρξης μου ειναι να παραλαμβανω - καλη ωρα εσυ - τους πεθαμενους, να τους οδηγω μεχρι καποιο επιπεδο κι απο κει και μετα την τυχη τους αποφασιζουν αλλοι κι οχι εγω. Υπαρχω απο τοτε που πεθανε ο πρωτος θνητος και θα συνεχιζα να υπαρχω για οσο θα εξακολουθουσαν να πεθαινουν. Ο λογος για τον οποιο πεθαινουν οι ανθρωποι ειναι απλος. Καποιοι απ' αυτους θα βρεθουν στον Παραδεισο, καποιοι θα οδηγηθουν στην Κολαση, κατι που ειναι εκτος της δικης μου αρμοδιοτητας. Ετσι, καταγραφονται στα καταστιχα και των δυο ποιοι ακριβως ανηκουν που, με ολες τις δυνατες στατιστικες διαθεσιμες. Κατανοητος μεχρι εδω' ?

                    ===================================

-'Ναι, την γνωριζω αυτην τη θεωρια' εκανε η Βιρνα 'μα ακομα δεν καταλαβαινω'.

-'Θα καταλαβεις' εκανε ο Θανατος και συνεχισε. 'Οπως αντιλαμβανεσαι αυτη η διαδικασια υφισταται απο την απαρχη της δημιουργιας. Φαινεται πως τα 'αφεντικα' μου βαρεθηκαν η εχουν βγαλει τα συμπερασματα τους, δεν ξερω να σου πω με σιγουρια, υποθεσεις κανω, κι ετσι αποφασισαν να το σταματησουν εδω, προφανως μην εχοντας λογους να το συνεχισουν'.

-'Τι πραγμα ακριβως θα σταματησουν' ? ρωτησε με εκδηλη απορια η Βιρνα.

-'Ολο αυτο' ειπε ο Θανατος κανοντας μια μελοδραματικη χειρονομια. 'Παραδεισος, Κολαση, τελος. 'Δεν τους ενδιαφερει πια η καταληξη, συνεπως δεν συντρεχει λογος πια να πεθαινουν οι ανθρωποι. Κι εφ' οσον δεν θα πεθαινει κανεις δεν υπαρχει νοημα στην δικη μου υπαρξη, καταλαβες ? Μολις καταργηθηκα' εκανε με μια πικρα στη φωνη.

-'Αρα' εκανε η Βιρνα κι ενας πηγαιος ενθουσιασμος κατελαβε το ειναι της 'πρεπει να με πας πισω, να μ' επιστρεψεις στους ζωντανους, ετσι δεν ειναι' ?

                     ====================================

-'Φοβαμαι πως τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα' εκανε ο Θανατος. 'Η αληθεια ειναι πως δεν εχω βρεθει ποτε πριν σ' αυτην τη θεση και ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω. Παντως δεν εχω αρμοδιοτητα να σε παω πισω αλλα ουτε και να σε προχωρησω. Εισαι η τελευταια μου εκκρεμοτητα μα δεν εχω πια την εξουσια για να κανω οτιδηποτε για σενα'.

-'Για στασου μισο λεπτο' εκανε η Βιρνα και το υφος της ειχε χρωματιστει απο εντονο θυμο. 'Δεν παω πισω, δεν παω μπρος, τι θ' απογινω ? Θα μεινω εδω, στο πουθενα, στο τιποτα, μεσα σ' αυτο το φως ? Για ποσο ? Για παντα ? Η θα περιμενω ποτε τα 'αφεντικα' σου θα ξεκινησουν καποια αλλη ενασχοληση που ενδεχομενως θα συμπεριλαμβανει κι εμενα μεσα' ?

Ο Θανατος παρεμεινε σιωπηλος. Η αμηχανια του ηταν κατι περισσοτερο απο εμφανης.

-'Δεν ξερω, αληθεια σου λεω' ειπε στο τελος. 'Κι εγω δεν θα ειμαι για πολυ ακομα μαζι σου. Οπως σου ειπα καταργηθηκα, ουσιαστικα μιλας με τα υπολειμματα μιας ξεθωριασμενης εικονας που θα συνεχισει να φθινει μεχρι να χαθω εντελως απο μπροστα σου. Ο χρονος μου ειναι ελαχιστος'.

                  ==================================

-'Αν υπαρχει κατι που ποτε δεν φανταστηκα οτι θα ζουσα ηταν αυτο, να δω τον Θανατο να πεθαινει' ειπε η Βιρνα κι ενα αυθορμητο γελιο την τρανταξε ολοκληρη. 'Καταλαβαινεις τι σημαινει αυτο ? Καθε ανθρωπος αυτο που φοβοταν σ' ολη του την ζωη ησουνα εσυ, εσυ και ποτε θα εκανες την μακαβρια επισκεψη σου. Πασχιζαμε μανιωδως να κανουμε την ελευση σου οσο πιο καθυστερημενη γινοταν, κι οταν εφτανε η ωρα που ξεραμε οτι σιμωνες...ω !, δεν μπορεις να φανταστεις, τον τρομο και την αγωνια που βυθιζομαστε. Και τωρα καθομαστε αντικρυστα και σχεδον σε συμπονω για οτι σου συμβαινει. Κι ενδεχομενως να σε συμπονεσω περισσοτερο αν μου πεις τι προκειται ν' απογινεις. Εμεις που τα παμε περιφημα, θα μου πεις, ετσι δεν ειναι' ?

Ειχε ωρα να χαμογελασει ο Θανατος μα αυτο το τελευταιο σχολιο της Βιρνα τα καταφερε να του το εκμαιευσει. Ηταν εκεινη η στιγμη που η κοπελα συνειδητοποιησε το ποσο τυχερη ηταν. Τουλαχιστον αυτη και ολοι υπολοιποι ηξεραν πως οταν πεθαιναν υπηρχε μια ακομα διαδρομη να περπατησουν, ο Θανατος δεν ηξερε, ουτε ειχε αναρωτηθει ποτε. Δεν ειχε υπαρξει ποτε πριν λογος.

                    =================================

Σαν να ειχε μαντεψει την σκεψη της της επιβεβαιωσε οτι υποψιαζοταν.

-'Δεν ξερω, δεν εχω ιδεα. Το μονο που γνωριζω ειναι πως οι υπηρεσιες μου δεν ειναι πλεον απαραιτητες και δεν συντρεχει πλεον κανενας λογος να εξακολουθησω να υπαρχω. Και θα σου φανει περιεργο αλλα ησουν η τελευταια μου αποστολη και στεναχωριεμαι πραγματικα που δεν μπορω να την φερω σε περας οπως εκανα επιτυχημενα σε ολες τις αλλες. Το μονο που με παρηγορει ειναι πως γνωριζεις πως δεν ειναι δικη μου αποφαση αλλα εντολη ανωθεν. Και τωρα, μολονοτι η συντροφια σου απεδειχθη εξαιρετικη, φοβαμαι πως πρεπει να σε αφησω. Πλεον, οριακα υπαρχω ετσι οπως με βλεπεις'.

Μονο τοτε η Βιρνα προσεξε ποσο πολυ ειχε ξεθωριασει η εικονα του Θανατου. Εμοιαζε να εχει απομεινει μονο ενα αχνο περιγραμμα που μονο η γνωση της για την αρχικη εικονα της εδινε την δυνατοτητα να την παρακολουθει ακομα. Απορησε και η ιδια ακουγοντας την φωνη της.

-'Στασου' ειπε. 'Παρε με μαζι σου. Μ' εσενα ηρθα εδω, ας χαθω μαζι σου, το προτιμω'.

              ===================================== 

Ο Θανατος εμεινε για λιγο σιωπηλος σαν να ζυγιζε οτι ειχε ακουσει. Μετα μιλησε.

-'Δεν ξερω αν γινεται, αν μπορω...Θελω να πω...'

-'Το ξερω πως μπορεις' τον διεκοψε η Βιρνα 'το ξερω πως μπορεις' επανελαβε αποφασιστικα.

Δεν μπορουσε πια να δει τα χαρακτηριστικα του μα ηταν σιγουρη πως εκεινη τη στιγμη χαμογελουσε. Ενοιωσε το ηθικο της να τονωνεται ανεξηγητα.

Ειδε το αχνο περιγραμμα ενος χεριου ν' απλωνεται προς το μερος της και το αρπαξε με το δικο της. Μια αφυσικη γαληνη την διετρεχε απο την κορυφη μεχρι τα νυχια. Προσεξε και το δικο της περιγραμμα που εφθινε ταχυτατα οπως αυτο του Θανατου. Οτι ηταν να γινει θα γινοταν.

-'Ειμαι πανετοιμη' ψιθυρισε, εκλεισε τα ματια της κι εσφιξε ακομα περισσοτερο το χερι του.

Λιγα δευτερολετα μετα η Βιρνα Φερεττι και ο Θαντος ειχαν εξαφανιστει παιρνοντας μαζι τους και το φως στο οποιο βρισκοταν μαζι τοση ωρα, μοναδικη αποδειξη πως υπηρχε ποτε κατι εκει. 

Ενα σκοταδι ενεσκηψε απο το πουθενα για καλυψει το απολυτο τιποτα.

                                                                    ΤΕΛΟΣ