Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 

                                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Ο ανεμος ηταν τοσο απαλος που οπως περνουσε μεσα απο τα μαλλια της εμοιαζε σαν το χαδι τρυφερου εραστη που μετεφραζε με πραξεις τα πιο μυχια συναισθηματα του. Ο ηλιος ειχε κανει την εμφανιση του πριν ελαχιστη ωρα βαφοντας προσεκτικα και ομοιομορφα το τοπιο μ' ενα χρυσαφι χρωμα. Το τοπιο, αληθεια, τι υπεροχο που ηταν. Μπροστα στα ματια της ξεδιπλωνοταν ενα απειρου καλλους λιβαδι γεματο μαργαριτες καθε σχηματος και μεγεθους. Ο ιδιος αερα που περνουσε μεσα απο τα μαλλια της χαιδευε τις κορυφογραμμες των πανεμορφων λουλουδιων κανοντας τα να βρισκονται σε μια ανεπαισθητη, ομοιομορφη κινηση σαν ενα μπαλετο τελεια συγχρονισμενο που εκτελουσε μια χορευτικη πιρουετα. Τα ρουθουνια δεν χορταιναν να ρουφουν απληστα ολες τις ευωδιες που ειχαν πλημμυρισει εκεινο το σαγηνευτικο μερος. Δεν ακουγοταν τιποτα, υπηρχε μια απολυτη σιωπη λες και ο ηχος δεν ειχε ακομα εφευρεθει αλλα αυτο δεν την ενοχλουσε καθολου, ισα ισα που σκορπιζε ενα κυμα γαληνης, ευεξιας και ποιοτικης ηρεμιας σε καθε κυτταρο του κορμιου της. Χωρις καν να εχει κοιταξει ηξερε πως ηταν ολομοναχη εκει.

               ======================================

Απολαμβανε καθε εκατοστο εκεινου του θεσπεσιου θεαματος μεσα απο την PSO-1M2 διοπτρα της που ηταν προσαρμοσμενη πανω στο SVD Dragunov οπλο της. Η αληθεια ηταν πως απορουσε και η ιδια γιατι ειχε μαζι της οπλο σ' ενα τοσο ειρηνικο και ακακο μερος αλλα καθε φορα που αναρωτιοταν κατεληγε στο ιδιο συμπερασμα. Το οτι δεν θυμοταν το γιατι δεν σημαινε πως το οπλο δεν ηταν απαραιτητο. Συνεχιζε να σαρωνει οπτικα οτι απλωνοταν μπροστα της οταν σταματησε αποτομα. Εστιασε σ' ενα συγκεκριμενο σημειο και μια γκριματσα αποριας χαραχτηκε στο προσωπο της. Μεσω της PSO-1M2 εφερε το σημειο οσο πιο κοντα μπορουσε. Ετουτη εδω η μαργαριτα ηταν διαφορετικη απο τις υπολοιπες. Μεγαλυτερη σε υψος, μεγαλυτερη σε μεγεθος και σαν να ενοιωσε πως καποιος ειχε στραμμενο το βλεμμα του πανω της ανοιξε τα ματια της.

Αποτραβηξε το βλεμμα της απο την διοπτρα αναρωτουμενη αν ειχε δει καλα η το μυαλο της της επαιζε παιγνιδια. Εσκυψε και παλι να δει. Δεν υπηρχαν μονο ματια. Στην επιφανεια εκεινης της μαργαριτας υπηρχαν και ολα τα υπολοιπα που συνεθεταν ενα ανθρωπινο κεφαλι. 

                ======================================

Το αρχικο σοκ μεγεθυνθηκε παρα την θεληση της οταν συνειδητοποιησε πως αναγνωριζε τα χαρακτηριστικα εκεινου του κεφαλιου. Ηταν αδυνατον αλλα ηταν ο Vadim αυτος που την κοιταγε. Ο Vadim. Σκονισμενες, ξεθωριασμενες μνημες ξεπηδησαν απο τις φυλακες του μυαλου της και εμφανιστηκαν μπροστα της με ολη τους την μεγαλοπρεπεια. Ο Vadim. Ηταν απιστευτο μα η καταχωνιασμενη φιγουρα του ηταν εκει, πιο ζωντανη απο ποτε. Ξαφνικα, η το οπλο ειχε αποκτησει υπερβολικο βαρος για να μπορει να το κρατησει η τα χερια της ειχαν απωλεσει καθε ικμαδα δυναμης με αποτελεσμα απλα να κυλησει κατω. Ο Vadim. Η ιστορια που με τοσο κοπο ειχε κατορθωσει να θαψει ειχε νεκραναστηθει και περνουσε μπροστα απο τα ματια της.

Η δουλεια που ειχε αναλαβει στο Nairobi, Kenya ηταν απο τις πιο δυσκολες αλλα και τις πλεον προσοδοφορες. Ενας διπλωματικος ακολουθος στην Ρωσικη πρεσβεια, στην πραγματικοτητα υψηλοβαθμος πρακτορας της FSB, ειχε τιμη για το κεφαλι του τοσο υψηλη που δυσκολα θ' αρνιοταν καποιος την δουλεια, οσο ζορικη και να ηταν, ποσο μαλλον αυτη.

             ========================================

Οπως παντα ειχε ξοδεψει καμποσο χρονο για να μαθει ολες τις λεπτομερειες που αφορουσαν τον στοχο ουτως ωστε να μπορουσε να εκπονησει το ασφαλεστερο σχεδιο. Το ποσο που πληρωνοταν για το κεφαλι του διπλασιαζοταν αν η εκτελεση λαμβανε χωρα μεσα στην ιδια την πρεσβεια και απο την στιγμη που ειχε προσανατολιστει σ' αυτο, το σχεδιο επρεπε να ειναι τελειο. 

Χρειαστηκαν λιγες μερες για να βρει τον Δουρειο Ιππο που θα την εβαζε στην πρεσβεια. Το ονομα του ηταν Vadim Novikov και δουλευε σε καποιο κατωτερο ποστο στο τμημα αρχειοθετησης πληροφοριων. Ομως ειχε καρτα προσβασης στο κτιριο πραγμα που σημαινε πως θα μπορουσε να μπει μεσα, κατι που η ιδια θεωρουσε ηδη μιση δουλεια. Εστιασε στον τροπο επαφης με τον Vadim και η αληθεια ηταν πως δεν θα μπορουσε να βρει καταλληλοτερο γι αυτην την αποστολη. Ειχε μαθει ολες τις συνηθειες του, ετσι το μονο που ειχε να κανει ηταν να παει σ' ενα jazz club οπου ο Vadim εδινε ανελλιπως το παρον καθε Τεταρτη βραδυ. Τα υπολοιπα ηταν σχετικα ευκολα δεδομενου πως το προφιλ του ηταν απο τα πλεον ευκολα διαχειρισιμα.

               =======================================

Τις επομενες τρεις μερες εκαναν συνεχως παρεα και στο μονο πραγμα που και οι δυο ηταν ανειλικρινεις ηταν η εργασια τους. Ηταν το εξωτερικο σουλουπι του, μ' εκεινα τα γυαλακια και το μαλλι κουρεμενο σχεδον παιδικα, ηταν το τρακ του που μια τοσο ομορφη γυναικα επιζητουσε την παρεα του, η αφελεια του στο φλερτ που της ειχαν δημιουργησει μετα απο πολυ καιρο συναισθηματα, δεν το ηξερε, αυτο που γνωριζε ομως ηταν πως απολαμβανε την παρεα του οσο τιποτα αλλο. Το βραδυ που ειχε προγραμματισει για να εκτελεσει την δουλεια τον ειχε καλεσει στο ξενοδοχειο της. Του ειπε πως επρεπε να φυγει με το χαραμα για μια δουλεια στο Macao και οταν ειδε τα συννεφα ν' απλωνονται στο προσωπο του πεταξε αλλο ενα ψεμμα, πως θα επεστρεφε μετα απο 3 με 4 μερες. Εκεινο το βραδυ κοιμηθηκαν μαζι για πρωτη και τελευταια φορα. Ακομα και να ξεχνουσε ολα τ' αλλα η φραση που της ειπε λιγο πριν αποκοιμηθει χαραχτηκε με πυρωμενο, ανεξιτηλο σιδερο στη σκεψη της. Της φαινοταν πως την ακουγε και τωρα.

-'Αν αρχισω να μισω καθε τι που σε παιρνει μακρια δεν θα μου μεινει τιποτα για ν' αγαπησω'.

           =========================================

Ολα πηγαν οπως τα ειχε σχεδιασει. Μπηκε με την καρτα στην πρεσβεια, εντοπισε τον στοχο της που δεν καταλαβε ποτε τι συνεβη και αμεσως μετα πηρε ταξι για το Jomo Kenyatta International Airport. Μιση ωρα μετα ηταν στον αερα με προορισμο την Jakarta αφηνοντας πισω τον Vadim αποκοιμισμενο μεσα σε πελαγη ευτυχιας. Εξι μηνες αργοτερα, ενω βρισκοταν στα προθυρα μιας αλλης δουλειας, εμαθε εντελως συμπτωματικα πως τρεις υπαλληλοι της ρωσικης πρεσβειας στο Nairobi ειχαν μεταφερθει σε απορρητες φυλακες στην Ρωσικη Απω Ανατολη. Μ' ενα μικρο χρηματικο αντιτιμο πιστοποιησε πως ενας απο τους τρεις ηταν και ο Vadim. Αναζητησε εναν παλιο φιλο με διασυνδεσεις για να μαθει σε ποια φυλακη ηταν ο Vadim και ειχε αρχισει ηδη να σκεφτεται πως θα μπορουσε να τον βγαλει απο κει μεσα ξεροντας πως τα χρηματα ανοιγαν καθε πορτα οσο δυσκολη και σκληρη κι αν ηταν. Ηταν στο χρονικο σημειο που ξεκινουσε τις διαδικασιες οταν ο ιδιος φιλος της μετεφερε την πληροφορια. Θα της κοστιζε πολυ λιγοτερο για ν' αποκτουσε το πτωμα του Vadim αφου ειχε χασει τη ζωη του ενα μηνα μετα την μεταφορα του.

         =========================================

Σηκωσε το Snayperskaya Vintovka Dragunova και κοιταξε παλι μεσα απο την διοπτρα. Το προσωπο απλωμενο πανω στην υπερμεγεθη μαργαριτα που την κοιτουσε δεν ηταν πια ο Vadim αλλα ο στοχος της στην πρεσβεια. Ειχε εκεινο το ειρωνικο υφος με το σαρκαστικο χαμογελο σαν να υποδηλωνε πως ειχε πετυχει στην δουλεια αλλα ειχε αποτυχει σε ολα τ' αλλα. 

Οπλισε και πηρε τον χρονο της για να πυροβολησει. Το κεφαλι της μαργαριτας δεν διαλυθηκε σαν η σφαιρα να μην την ειχε πετυχει καθολου, ομως ενα κατακοκκινο υγρο, πηχτο σαν αιμα, καλυψε γρηγορα την επιφανεια της και συνεχισε να εξαπλωνεται και στις υπολοιπες που βρισκονταν στο λιβαδι. Λιγα δευτερολεπτα ηταν αρκετα για ν' αντικρυσει ενα αποκρουστικο θεαμα, βαμμενο στο αιμα που καλυπτε τα παντα. Το ειδε να φτανει μπροστα της, σχεδον να την αγγιζει ενω παραλληλα την περικυκλωνε. Η σταθμη συνεχως ανεβαινε κι αυτη ηταν ανημπορη να κανει το οτιδηποτε. 

Σαν ενα αγριεμενο κυμα της θαλασσας το αιμα αιωρηθηκε ελαχιστα μπροστα στα ματια της και μετα με μια ξαφνικη κινηση χυμηξε πανω της προσπαθωντας να την καλυψει. Ουρλιαξε. 

            =======================================

Πεταχτηκε πανω λουσμενη στον ιδρωτα προσπαθωντας απεγνωσμενα να παρει βαθιες ανασες λες και καποιος ειχε αφαιρεσει το οξυγονο απο το δωματιο. Τα μαλλια της κολλαγαν πανω της, ο ιδρωτας κυλουσε αναμεσα στο στηθος της παγωνοντας τις περιοχες απ' οπου περνουσε. Τα ματια της ειχαν μεγεθυνθει επικινδυνα καθως προσπαθουσε να δει μεσα στο σκοταδι. Το μυαλο της εκανε φιλοτιμες προσπαθεις να την πεισει πως τιποτα απ' ολα αυτα δεν ηταν αληθεια, ειχε μονο ζησει εντονα εναν ασχημο εφιαλτη. Διχως να το πολυσκεφτει αρπαξε ενα ξεχασμενο μπουκαλι ουισκι που υπηρχε διπλα στο κομοδινο της και ρουφηξε απληστα το καυτο υγρο. Πνιγηκε, εβηξε, τα ματια της κοκκινησαν και δακρυσαν αλλα ειχε πια συνελθει. Αναψε ενα φως και περπατησε μεχρι τον καθρεφτη απεναντι. Τρομαξε και η ιδια μ' αυτο που ειδε. Αναψε τσιγαρο με τρεμαμενα χερια και η νικοτινη ανελαβε δουλεια. Η ανασα της ειχε επιστρεψει σε κανονικα επιπεδα, τα ματια της στο φυσικο τους μεγεθος, ο ιδρωτας ειχε σταματησει ν' αναπαραγεται. Μονο τ' ακρα της ηταν ακομα ευθραστα, δεν τους ειχε απολυτη εμπιστοσυνη. Το χτυπημα στην πορτα την τρομαξε.

         =========================================

-'Ολα καλα ? Σε ακουσα που φωναξες' αναγνωρισε την φωνη του Brett.

-'Μια χαρα ειμαι, δεν ηταν τιποτα' απαντησε με την φωνη της να περναει απο διακυμανσεις.

-'Ενταξει, απλα ανησυχησα' ειπε η φωνη εξω απο την πορτα.

-'Ειδα εναν εφιαλτη, περασε τωρα, τελος'.

-'Οκ, αν χρειαστεις κατι μην διστασεις' επεμεινε η φωνη.

-'Ειμαι ενταξει Brett. Θα τα πουμε το πρωι'.

-'Εγινε, καλο υπνο' απαντησε ο Brett και απομακρυνθηκε. Βγηκε εξω απο το κτιριο και αναψε τσιγαρο. Το τελευταιο πραγμα που περιμενε ποτε ηταν ν' ακουσει την Tristessa να ουρλιαζει ετσι. Οτι και να ειχε δει πρεπει να ηταν απιστευτα τρομακτικο αλλα απο την αλλη αυτη δεν ειναι η δουλεια καθε αξιοπρεπους εφιαλτη ? Να σε τρομαζει, να σε πανικοβαλλει σε τετοιο βαθμο που να ουρλιαζεις απο τρομο. Αναρωτηθηκε τι σοι εφιαλτης ηταν αυτος που τυραννουσε την Tristessa.

Εσβησε το τσιγαρο και κουνησε το κεφαλι του. Οχι, στην πραγματικοτητα δεν ηθελε να ξερει.

       =========================================

Ξαπλωσε πισω στο κρεβατι αφου εσβησε τα φωτα. Καταλαβαινε πως δεν ειχε υπνο απο εκεινο το σημειο και μετα αλλα δεν προβληματιστηκε καθολου. Ειχε χρονια να δει κατι παραπλησιο και μαλιστα σε σχεση με τον Vadim. Πιστευε πως ολα αυτα τα χρονια το υποσυνειδητο της ειχε φυλακισει καλα καθε τι που σχετιζοταν μαζι του μα τωρα ηξερε πως αυτο ηταν αδυνατον. Αναρωτηθηκε γιατι τωρα, γιατι αυτη τη στιγμη αλλα ηξερε πως δεν ειχε απαντηση. Ηταν σημαδιακο ? Κατι της ελεγε κατι κι αυτη επρεπε ν' ακουσει. Πηρε βαθια ανασα. Ο Vadim ηταν το μοναδικο λαθος που αναγνωριζε στον εαυτο της, το μονο μελανο σημειο που ακομα την πληγωνε και την ενοχλουσε σαν αγκαθι στα πλευρα. Δεν επρεπε να ειχε φυγει, δεν επρεπε να τον ειχε εγκαταλειψει, ομως το εκανε κι αυτο δεν μπορουσε να το αλλαξει. Επιασε τον εαυτο της να σκεφτεται μηπως ετοιμαζοταν να διαπραξει ακομα ενα λαθος, ιδιου βεληνεκους μ' αυτο του Vadim κι αυτος ο εφιαλτης ηταν απλα μια προειδοποιηση. Σκεφτηκε ξανα αυτο που της ειχε πει.

-'Αν αρχισω να μισω καθε τι που σε παιρνει μακρια δεν θα μου μεινει τιποτα για ν' αγαπησω'.