ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27
Το ταξιδι μεχρι τη Σελευκεια δεν παρουσιασε απολυτως κανενα προβλημα. Ολα τα θεματα οταν αποβιβαστηκαν τα χειριστηκε ο ξενος για τον οποιο ειχαν ενημερωθει οτι θα ερχοταν και οι εντολες ηταν να του παρειχαν καθε δυνατη βοηθεια. Δεν υπηρχε καποια αναφορα για το δευτερο ατομο που ηταν μαζι του , μα κανενας δεν θα τολμουσε ποτε ν' ανακρινει ενα απεσταλμενο του Καισαρα για το ποιος μπορει να ηταν.
Ο δρομος μεχρι την Αντιοχεια ηταν κατι λιγοτερο απο μιαμιση μερα αποσταση και τους δοθηκαν συμβουλες να προσεχουν στο δρομο, συμβουλες που ο καυτος ανεμος που επνεε στην περιοχη φροντισε να εξαφανισει. Τους εδωσαν αλογα για την διαδρομη και καμποσα εφοδια.
Δεν ειχαν συχνα επισκεψεις απο ανθρωπους τοσο κοντα στον αυτοκρατορα, καταλαβαιναν πως καποιος σοβαρος λογος υπηρχε που οι δυο αυτοι αντρες βρισκονταν εκει μα κανεις δεν ηταν διατεθειμενος να ρωτησει. Εξ' αλλου, οι φημες ελεγαν πως δεν θα παρεμεναν στην Αντιοχεια μα θα κινουσαν αμεσως μετα για την Ιουδαια. Οπως και να ειχε, ηταν κατι που δεν τους αφορουσε και ολοι το προτιμουσαν ετσι. Ο μαυροφορεμενος ξενος ειχε κατι που τους ανατριχιαζε και ολοι ενοιωθαν καλυτερα ξεροντας πως δεν ηταν ο αντικειμενικος του στοχος.
-----------------------------------
Η διαδρομη για την Αντιοχεια ειχε χαραχθει εδω και δεκαδες χρονια απο βαρυφορτωμενες αμαξες, σκληρες οπλες αλογων και την ατσαλινη θεληση εμπορων και πραματευταδων.
Θεωρουνταν μια απο τις πιο ασφαλεις διαδρομες στην Μ. Ασια δεδομενου πως η κοντινη αποσταση αναμεσα στην Σελευκεια και την Αντιοχεια εδινε την δυνατοτητα και στις δυο ρωμαικες φρουρες να ειναι σ' εγρηγορση και παντα ετοιμοπολεμες.
Η τελευταια επιθεση σε καραβανι ειχε γινει πριν πολυ καιρο και οι επιδοξοι ληστες πληρωσαν με το αιμα τους την αποκοτια τους, αφου βρεθηκαν σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα, εγκλωβισμενοι αναμεσα στις δυο φρουρες και τελικως σφαγιασθηκαν.
Παρ' ολα αυτα, δεν ηταν λιγες οι φορες που εκδηλωνονταν επιθεσεις σε μεμονωμενους ταξιδιωτες η σε ολιγαριθμες ομαδες. Η τακτικη που ακολουθουσαν οι ληστες ηταν μια γρηγορη αφαιμαξη χρηματων και τιμαλφη και ατακτη φυγη για ν' αποφυγουν να εμπλακουν σε καταδιωξη με καποια απο τις δυο ρωμαικες φρουρες.
Περασαν τα τειχη της πολης διχως να τους ενοχλησει κανεις.
-----------------------------------
Ο Λευκιος Ουιτελλιος χαμογελασε, κουνησε το κεφαλι του αργα και μιλησε.
-'Αν αυτος ειναι ο λογος που ο Καισαρας σας εβαλε να ταξιδεψετε μεχρι εδω, φοβαμαι πως αδικα θα χασετε τον χρονο σας'.
-'Εκτιμας πως δεν συντρεχει καν λογος ερευνας' ? ρωτησε ο Ορατιος ενω αφηνε το βλεμμα του να περιπλανιεται ολογυρα στην αιθουσα.
-'Δεν νομιζω πως θ' ακουσετε κατι διαφορετικο απ' οτι εχει πει ο καθενας που εχει υποστηριξει παραπλησια πραγματα' απαντησε ο Λευκιος, καταβαλλοντας ιδιαιτερη προσπαθεια να συνταξει με τετοιο τροπο τα λεγομενα του ουτως ωστε να μην προσβαλλει τους επισκεπτες.
Ο ξενος παρεμεινε καθισμενος στην καρεκλα του, βυθισμενος στις σκεψεις του, λιγη σημασια δινοντας στην στιχομυθια εκατερωθεν. Ο κυβος, καλα κρυμμενος στον κορφο του, εδινε σημεια ζωης κι αυτο ηταν το σημαντικοτερο.
-'Εχεις αποψη ο ιδιος σχετικα με αυτο το ατομο ? Πως τον ειπαμε ? Ιησους' ? ειπε ο Ορατιος.
-'Οχι' ηρθε η ξερη απαντηση του Λευκιου. 'Οτι ξερω προερχεται αποκλειστικα απο πληροφοριες απο ανθρωπους μου που εχουν βρεθει εκει'.
-'Ισως μαθεις περισσοτερα τοτε με την επιστροφη μας απο κει' μιλησε για πρωτη φορα ο ξενος.
-----------------------------------
-'Αν πρεπει να πατε μεχρι εκει θα σας δωσω συνοδεια για να εξασφαλιστει η σιγουρη μεταβαση σας' ειπε ο Λευκιος. 'Δεν ειναι και η ευκολοτερη διαδρομη στον κοσμο και πιστευω πως μια συνοδεια ειναι απαραιτητη' προσθεσε.
Ο Ορατιος κοιταξε τον ξενο προσπαθωντας να διαβασει κατω απο το ανεκφραστο υφος του τι σκεφτοταν μα ηταν αδυνατο.
-'Θα το σκεφτουμε και θα σ' ενημερωσουμε' ειπε προς τον Λευκιο αφηνοντας τον με ανοιχτο το στομα. 'Ισως να μην χρειαστει να ερθει καποιος μαζι μας' συνεχισε.
-'Δυο ατομα μονα τους μεχρι εκει' ? εκανε ο επαρχος. 'Μα ειναι καθαρη αυτοκτονια. Αν το μαθει ο αυτοκρατορας πως σας αφησα χωρις συνοδεια θα'......
-'Δεν εχεις να δωσεις λογαριασμο σε κανεναν' ειπε ο ξενος ενω σηκωθηκε αποτομα απο την καρεκλα του. 'Θα σταθμισουμε την κατασταση και θα δουμε. Προς το παρον χρειαζομαστε μονο λιγη ξεκουραση' προσθεσε με νοημα.
-'Αυτο ειναι κατι που μπορει να κανονιστει αμεσως' ειπε ο επαρχος χτυπωντας τα χερια του.
--------------------------------------
Μια ωρα αργοτερα ο ξενος με τον Ορατιο κουβεντιαζαν χαμηλοφωνα σ' ενα τεραστιο ερημικο εξωστη αφου ειχαν σιγουρευτει πως ηταν μονοι τους.
-'Μπορεις να μου πεις τι εχεις στο μυαλο σου' ? ρωτησε ο Ορατιος.
-'Με οσο λιγοτερο κοσμο συναναστρεφεσαι τοσο το καλυτερο για σενα' απαντησε ο ξενος. 'Νομιζεις πως τα κατορθωματα σου στη Ρωμη θ' αργησουν να μαθευτουν ? Και μολις αντιληφθουν ποιος εισαι, θα τσακωνονται οπως τα αιμοδιψη ορνια πανω απο το κουφαρι για το ποιος θα σε προδωσει πιο γρηγορα για να παρει τα ευσημα. Θα παμε οι δυο μας, διχως να γνωστοποιηθει η παρουσια μας σε πολλους και θα δουμε τι ακριβως συμβαινει'.
Ηταν η πρωτη φορα που αν και η εξηγηση ηταν οφθαλμοφανεστατα σωστη κατι δεν αρεσε στον Ορατιο. Δεν μπορουσε ομως να μην συμφωνησει με τον ξενο.
-'Εχει γιορτη προς τιμην μας σημερα ο επαρχος' ειπε. 'Θα ερθεις' ?
-'Πηγαινε εσυ' απαντησε αδιαφορα ο ξενος. 'Βρες μια δικαιολογια για μενα. Αυριο το μεσημερι το αργοτερο πρεπει να εχουμε φυγει. Προσεξε μην μπλεξεις πουθενα' προσθεσε με νοημα κλεινοντας του πονηρα το ματι.
-----------------------------------
Δεν εκλεισε ματι ολο το βραδυ. Σαν να ηταν μια ζωντανη υπαρξη, ο κυβος ειχε στοιχειωσει το δωματιο του. Δεν τον εβλεπε μεσα στο απολυτο σκοταδι που ο ιδιος ειχε επιλεξει να υπαρχει μα ενοιωθε την παρουσια του πιο ζωντανη απο ποτε. Ηταν σαν μια παρορμητικη δυναμη, σαν ενα αγριο ατι που απαιτουσε απελευθερωση απο τα γκεμια του για να ξεχυθει μπροστα. Τον ειχε φερει εκει και καταλαβαινε μεχρι το τελευταιο χιλιοστο του την διψα και την ανυπομονησια του για να βρεθει απεναντι στον σκοπο της αποστολης του. Προσπαθησε να υποψιαστει πως μπορει να ηταν αυτος που εκρυβε το δευτερο μερος του γριφου μα αντιληφθηκε γρηγορα το ματαιο της υποθεσης. Οποιος και να ηταν η μοιρα του ηταν τοσο συγκεκριμενη οσο και η διαδοχη ηλιου σεληνης και η κυριαρχια τους στο ουρανιο στερεωμα.
Το μονο που τον απασχολουσε ηταν ο Ορατιος. Δεν ηξερε πως θ' αντιδρουσε η τι θα εκανε οταν εφθαναν τα πραγματα στο κρισιμο εκεινο σημειο. Απλα ηλπιζε να διαχειριστει το ολο θεμα με σωφροσυνη γιατι δεν μπορουσε να υπαρξει καμια αλλοιωση στο σχεδιο του.
Το πρωινο φως του πιστοποιησε το γεγονος πως ο κυβος του Γιοντοκ ηταν ακομα εκει που τον ειχε αφησει οταν ειχε μπει το βραδυ στο δωματιο του. Επισης, ουτε ο κυβος ειχε κοιμηθει.
----------------------------------
Αναζητησε τον Ορατιο μα κανεις δεν φαινοταν να εχει ιδεα που βρισκοταν. Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του σφιχτηκαν ενω αναρωτιοταν αν τελικα θα καταφερναν να φυγουν το μεσημερι. Ειδε απο μακρια τον Λευκιο Ουιτελλιο να τον πλησιαζει.
-'Αν ψαχνεις τον συνεργατη σου' ειπε ο επαρχος 'κανει ιππασια με την Λαελια Σεπτιμα. Την κορη μου' προσθεσε βλεποντας την απορια ζωγραφισμενη στο προσωπο του ξενου.
-'Η οποια θα ερθει μαζι σας μεχρι την Ιουδαια' συμπληρωσε κι απομακρυνθηκε μ' ενα σαρδονιο χαμογελο να στολιζει το προσωπο του καθως δεν ειχε αφησει τον ξενο να παρει ανασα απο τ' απανωτα χτυπηματα. Ο τελευταιος ειχε σταθει αμηχανα στη μεση του δρομου προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ειχε κανει ο Ορατιος. Αποτομα βαδισε προς τους σταβλους θελοντας να δει την κατασταση των αλογων. Χαιδεψε λιγο την μουσουδα του ζωντανου και το χτυπησε απαλα στο πλαι του λαιμου. Ειχε ξεκουραστει αρκετα, εβλεπε την ζωηραδα στο βλεμμα του και την ανυπομονησια του να τρεξει ελευθερο στις κινησεις της ουρας του.
Την στιγμη που εβγαινε απο την πορτα επεσε κυριολεκτικα πανω σε μια οπτασια.
---------------------------------
Ακομα και με τα ρουχα ιππασιας η Λαελια Σεπτιμα ηταν σαν τ' ομορφοτερο ροδο σ' εναν υπεροχο κηπο. Η σκοτεινη φιγουρα του ξενου την τρομαξε τοσο οσο χρειαστηκε ενστικτωδως για να παραμερισει δινοντας του την δυνατοτητα να βγει απο τους σταβλους. Τον ειδε να κατευθυνεται προς τον Ορατιο Φλαβιο Βρουτο και ενοιωσε την ενταση να πλανιεται στον αερα. Αυτην την ενταση πηγε να προλαβει μα διχως καν να κοιταξει πισω του ο ξενος με την αριστερη του παλαμη τεντωμενη προς τα πισω την εξαναγκασε να παραμεινει στη θεση της.
Ειδε τον Ορατιο να κατεβαινει απο το αλογο και παρατηρησε τους δυο αντρες ν' απομακρυνονται εξω απο την εμβελεια ακοης της. Εκανε μια κινηση να παει προς τα κει μα το μετανοιωσε αμεσα. Γυρισε με κατευθυνση προς το σπιτι του Λευκιου Ουιτελλιου. Ειχε σημαντικα πραγματα να κανει εν οψη ταξιδιου και δεν υπηρχε χρονος για ξοδεμα.
Βαθια μεσα της ηλπιζε να μην ειχε δημιουργηθει καποιο προβλημα αν και επιασε τον εαυτο της να διακειται σχεδον αρνητικα απεναντι στην μαυροφορεμενη εκεινη μορφη. Ο Ορατιος απο την αλλη ηταν τοσο ευθυμος και προσχαρος που ηταν σιγουρη πως το ταξιδι μαζι του θα μπορουσε να ειναι μια ενδιαφερουσα και συναρπαστικη περιπετεια.
-------------------------------
Οι εξηγησεις του Ορατιου ηταν περαν του δεοντος επαρκεις. Σταδιακα ο εκνευρισμος του ξενου εξανεμιστηκε, σαν την πρωινη υγρασια που τολμα να σηκωσει τα ματια και να κοιταξει το εκτυφλωτικο φως της ημερας. Η προσθηκη της κορης του επαρχου ηταν μια προσωπικη χαρη προς τον ιδιο, δεδομενου πως ηθελε να στειλει την κορη του στην Γαλιλαια εδω και μερες μα το ειχε αναβαλλει γνωριζοντας πως οι ανθρωποι του Καισαρα που θα ερχονταν θα μπορουσαν να την παρουν μαζι τους. Μια μικρη φρουρα θα τους συνοδευε μεχρι τον τελικο τους σκοπο και στην εντονη αντιδραση του ξενου για το θεμα της συνοδειας ο Ορατιος του εξηγησε πως θα ηταν ακομα πιο περιεργο να αρνηθουν την προσφορα και στο τελος να τα καταφερναν οι δυο τους, εκει που μεγαλυτερες και πιο ετοιμοπολεμες ομαδες ειχαν αποτυχει οικτρα.
Σε δυο ωρες ηταν ετοιμοι γι αναχωρηση. Εκτος απο τον Ορατιο, τον ξενο και την Λαελια μια ομαδα πεντε φρουρων θα ερχονταν μαζι τους. Ο Λευκιος ειχε δωσει σαφεις εντολες πως αρχηγος και υπευθυνος ηταν ο ειδικος απεσταλμενος του αυτοκρατορα και πως ολοι υπακουαν στις προσταγες του. Τους συνοδεψε μεχρι λιγο εξω απο τα τειχη και μετα επεστρεψε πισω.
-----------------------------------
Αφησε ν' απομακρυνθουν λιγο και μετα πλησιασε την κοπελα. Της εκανε νοημα να κοψει βημα και ν' αφησει τους υπολοιπους να προπορευτουν. Οταν η αποσταση τους ηταν τετοια που τους επετρεπε να μιλησουν διχως ν' ακουστουν σταματησε το αλογο του μπροστα της.
-'Δεν μ' απασχολει ποια εισαι ουτε με ποιον τροπο βρεθηκες μαζι μας σ' αυτο το ταξιδι' της ειπε.
'Θελω να ξερεις πως το τελευταιο πραγμα που εχω στο μυαλο μου ειναι το πως θα πρεπει να προσεχω κι εσενα επιπροσθετως ολων των υπολοιπων. Μεινε κοντα στους φρουρους σου, αυτοι θα μενουν κοντα σε μας κι ελπιζω να φτασουμε διχως περαιτερω προβληματα στο σκοπο μας.
Μην κανεις το λαθος να μας καθυστερησεις' προσθεσε και το προσωπο του σκοτεινιασε τοσο αποτομα που θυμισε αγριεμενη θαλασσα που μολις ειχει σκεπασει στην υγρη αγκαλια της τα υποψηφια θυματα της. 'Δεν σταματαμε για κανεναν' ολοκληρωσε και απομακρυνθηκε.
Ο ηλιος ειχε φτασει ηδη στο κεντρο του ουρανου σκορπωντας απλοχερα θερμη στην γη κατω του μα η Λαελια Σεπτιμα κρυωνε τοσο πολυ που ασυναισθητα ετριψε τους ωμους της με το ελευθερο απο γκεμια χερι της.
-'Αν πρεπει να πατε μεχρι εκει θα σας δωσω συνοδεια για να εξασφαλιστει η σιγουρη μεταβαση σας' ειπε ο Λευκιος. 'Δεν ειναι και η ευκολοτερη διαδρομη στον κοσμο και πιστευω πως μια συνοδεια ειναι απαραιτητη' προσθεσε.
Ο Ορατιος κοιταξε τον ξενο προσπαθωντας να διαβασει κατω απο το ανεκφραστο υφος του τι σκεφτοταν μα ηταν αδυνατο.
-'Θα το σκεφτουμε και θα σ' ενημερωσουμε' ειπε προς τον Λευκιο αφηνοντας τον με ανοιχτο το στομα. 'Ισως να μην χρειαστει να ερθει καποιος μαζι μας' συνεχισε.
-'Δυο ατομα μονα τους μεχρι εκει' ? εκανε ο επαρχος. 'Μα ειναι καθαρη αυτοκτονια. Αν το μαθει ο αυτοκρατορας πως σας αφησα χωρις συνοδεια θα'......
-'Δεν εχεις να δωσεις λογαριασμο σε κανεναν' ειπε ο ξενος ενω σηκωθηκε αποτομα απο την καρεκλα του. 'Θα σταθμισουμε την κατασταση και θα δουμε. Προς το παρον χρειαζομαστε μονο λιγη ξεκουραση' προσθεσε με νοημα.
-'Αυτο ειναι κατι που μπορει να κανονιστει αμεσως' ειπε ο επαρχος χτυπωντας τα χερια του.
--------------------------------------
Μια ωρα αργοτερα ο ξενος με τον Ορατιο κουβεντιαζαν χαμηλοφωνα σ' ενα τεραστιο ερημικο εξωστη αφου ειχαν σιγουρευτει πως ηταν μονοι τους.
-'Μπορεις να μου πεις τι εχεις στο μυαλο σου' ? ρωτησε ο Ορατιος.
-'Με οσο λιγοτερο κοσμο συναναστρεφεσαι τοσο το καλυτερο για σενα' απαντησε ο ξενος. 'Νομιζεις πως τα κατορθωματα σου στη Ρωμη θ' αργησουν να μαθευτουν ? Και μολις αντιληφθουν ποιος εισαι, θα τσακωνονται οπως τα αιμοδιψη ορνια πανω απο το κουφαρι για το ποιος θα σε προδωσει πιο γρηγορα για να παρει τα ευσημα. Θα παμε οι δυο μας, διχως να γνωστοποιηθει η παρουσια μας σε πολλους και θα δουμε τι ακριβως συμβαινει'.
Ηταν η πρωτη φορα που αν και η εξηγηση ηταν οφθαλμοφανεστατα σωστη κατι δεν αρεσε στον Ορατιο. Δεν μπορουσε ομως να μην συμφωνησει με τον ξενο.
-'Εχει γιορτη προς τιμην μας σημερα ο επαρχος' ειπε. 'Θα ερθεις' ?
-'Πηγαινε εσυ' απαντησε αδιαφορα ο ξενος. 'Βρες μια δικαιολογια για μενα. Αυριο το μεσημερι το αργοτερο πρεπει να εχουμε φυγει. Προσεξε μην μπλεξεις πουθενα' προσθεσε με νοημα κλεινοντας του πονηρα το ματι.
-----------------------------------
Δεν εκλεισε ματι ολο το βραδυ. Σαν να ηταν μια ζωντανη υπαρξη, ο κυβος ειχε στοιχειωσει το δωματιο του. Δεν τον εβλεπε μεσα στο απολυτο σκοταδι που ο ιδιος ειχε επιλεξει να υπαρχει μα ενοιωθε την παρουσια του πιο ζωντανη απο ποτε. Ηταν σαν μια παρορμητικη δυναμη, σαν ενα αγριο ατι που απαιτουσε απελευθερωση απο τα γκεμια του για να ξεχυθει μπροστα. Τον ειχε φερει εκει και καταλαβαινε μεχρι το τελευταιο χιλιοστο του την διψα και την ανυπομονησια του για να βρεθει απεναντι στον σκοπο της αποστολης του. Προσπαθησε να υποψιαστει πως μπορει να ηταν αυτος που εκρυβε το δευτερο μερος του γριφου μα αντιληφθηκε γρηγορα το ματαιο της υποθεσης. Οποιος και να ηταν η μοιρα του ηταν τοσο συγκεκριμενη οσο και η διαδοχη ηλιου σεληνης και η κυριαρχια τους στο ουρανιο στερεωμα.
Το μονο που τον απασχολουσε ηταν ο Ορατιος. Δεν ηξερε πως θ' αντιδρουσε η τι θα εκανε οταν εφθαναν τα πραγματα στο κρισιμο εκεινο σημειο. Απλα ηλπιζε να διαχειριστει το ολο θεμα με σωφροσυνη γιατι δεν μπορουσε να υπαρξει καμια αλλοιωση στο σχεδιο του.
Το πρωινο φως του πιστοποιησε το γεγονος πως ο κυβος του Γιοντοκ ηταν ακομα εκει που τον ειχε αφησει οταν ειχε μπει το βραδυ στο δωματιο του. Επισης, ουτε ο κυβος ειχε κοιμηθει.
----------------------------------
Αναζητησε τον Ορατιο μα κανεις δεν φαινοταν να εχει ιδεα που βρισκοταν. Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του σφιχτηκαν ενω αναρωτιοταν αν τελικα θα καταφερναν να φυγουν το μεσημερι. Ειδε απο μακρια τον Λευκιο Ουιτελλιο να τον πλησιαζει.
-'Αν ψαχνεις τον συνεργατη σου' ειπε ο επαρχος 'κανει ιππασια με την Λαελια Σεπτιμα. Την κορη μου' προσθεσε βλεποντας την απορια ζωγραφισμενη στο προσωπο του ξενου.
-'Η οποια θα ερθει μαζι σας μεχρι την Ιουδαια' συμπληρωσε κι απομακρυνθηκε μ' ενα σαρδονιο χαμογελο να στολιζει το προσωπο του καθως δεν ειχε αφησει τον ξενο να παρει ανασα απο τ' απανωτα χτυπηματα. Ο τελευταιος ειχε σταθει αμηχανα στη μεση του δρομου προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ειχε κανει ο Ορατιος. Αποτομα βαδισε προς τους σταβλους θελοντας να δει την κατασταση των αλογων. Χαιδεψε λιγο την μουσουδα του ζωντανου και το χτυπησε απαλα στο πλαι του λαιμου. Ειχε ξεκουραστει αρκετα, εβλεπε την ζωηραδα στο βλεμμα του και την ανυπομονησια του να τρεξει ελευθερο στις κινησεις της ουρας του.
Την στιγμη που εβγαινε απο την πορτα επεσε κυριολεκτικα πανω σε μια οπτασια.
---------------------------------
Ακομα και με τα ρουχα ιππασιας η Λαελια Σεπτιμα ηταν σαν τ' ομορφοτερο ροδο σ' εναν υπεροχο κηπο. Η σκοτεινη φιγουρα του ξενου την τρομαξε τοσο οσο χρειαστηκε ενστικτωδως για να παραμερισει δινοντας του την δυνατοτητα να βγει απο τους σταβλους. Τον ειδε να κατευθυνεται προς τον Ορατιο Φλαβιο Βρουτο και ενοιωσε την ενταση να πλανιεται στον αερα. Αυτην την ενταση πηγε να προλαβει μα διχως καν να κοιταξει πισω του ο ξενος με την αριστερη του παλαμη τεντωμενη προς τα πισω την εξαναγκασε να παραμεινει στη θεση της.
Ειδε τον Ορατιο να κατεβαινει απο το αλογο και παρατηρησε τους δυο αντρες ν' απομακρυνονται εξω απο την εμβελεια ακοης της. Εκανε μια κινηση να παει προς τα κει μα το μετανοιωσε αμεσα. Γυρισε με κατευθυνση προς το σπιτι του Λευκιου Ουιτελλιου. Ειχε σημαντικα πραγματα να κανει εν οψη ταξιδιου και δεν υπηρχε χρονος για ξοδεμα.
Βαθια μεσα της ηλπιζε να μην ειχε δημιουργηθει καποιο προβλημα αν και επιασε τον εαυτο της να διακειται σχεδον αρνητικα απεναντι στην μαυροφορεμενη εκεινη μορφη. Ο Ορατιος απο την αλλη ηταν τοσο ευθυμος και προσχαρος που ηταν σιγουρη πως το ταξιδι μαζι του θα μπορουσε να ειναι μια ενδιαφερουσα και συναρπαστικη περιπετεια.
-------------------------------
Οι εξηγησεις του Ορατιου ηταν περαν του δεοντος επαρκεις. Σταδιακα ο εκνευρισμος του ξενου εξανεμιστηκε, σαν την πρωινη υγρασια που τολμα να σηκωσει τα ματια και να κοιταξει το εκτυφλωτικο φως της ημερας. Η προσθηκη της κορης του επαρχου ηταν μια προσωπικη χαρη προς τον ιδιο, δεδομενου πως ηθελε να στειλει την κορη του στην Γαλιλαια εδω και μερες μα το ειχε αναβαλλει γνωριζοντας πως οι ανθρωποι του Καισαρα που θα ερχονταν θα μπορουσαν να την παρουν μαζι τους. Μια μικρη φρουρα θα τους συνοδευε μεχρι τον τελικο τους σκοπο και στην εντονη αντιδραση του ξενου για το θεμα της συνοδειας ο Ορατιος του εξηγησε πως θα ηταν ακομα πιο περιεργο να αρνηθουν την προσφορα και στο τελος να τα καταφερναν οι δυο τους, εκει που μεγαλυτερες και πιο ετοιμοπολεμες ομαδες ειχαν αποτυχει οικτρα.
Σε δυο ωρες ηταν ετοιμοι γι αναχωρηση. Εκτος απο τον Ορατιο, τον ξενο και την Λαελια μια ομαδα πεντε φρουρων θα ερχονταν μαζι τους. Ο Λευκιος ειχε δωσει σαφεις εντολες πως αρχηγος και υπευθυνος ηταν ο ειδικος απεσταλμενος του αυτοκρατορα και πως ολοι υπακουαν στις προσταγες του. Τους συνοδεψε μεχρι λιγο εξω απο τα τειχη και μετα επεστρεψε πισω.
-----------------------------------
Αφησε ν' απομακρυνθουν λιγο και μετα πλησιασε την κοπελα. Της εκανε νοημα να κοψει βημα και ν' αφησει τους υπολοιπους να προπορευτουν. Οταν η αποσταση τους ηταν τετοια που τους επετρεπε να μιλησουν διχως ν' ακουστουν σταματησε το αλογο του μπροστα της.
-'Δεν μ' απασχολει ποια εισαι ουτε με ποιον τροπο βρεθηκες μαζι μας σ' αυτο το ταξιδι' της ειπε.
'Θελω να ξερεις πως το τελευταιο πραγμα που εχω στο μυαλο μου ειναι το πως θα πρεπει να προσεχω κι εσενα επιπροσθετως ολων των υπολοιπων. Μεινε κοντα στους φρουρους σου, αυτοι θα μενουν κοντα σε μας κι ελπιζω να φτασουμε διχως περαιτερω προβληματα στο σκοπο μας.
Μην κανεις το λαθος να μας καθυστερησεις' προσθεσε και το προσωπο του σκοτεινιασε τοσο αποτομα που θυμισε αγριεμενη θαλασσα που μολις ειχει σκεπασει στην υγρη αγκαλια της τα υποψηφια θυματα της. 'Δεν σταματαμε για κανεναν' ολοκληρωσε και απομακρυνθηκε.
Ο ηλιος ειχε φτασει ηδη στο κεντρο του ουρανου σκορπωντας απλοχερα θερμη στην γη κατω του μα η Λαελια Σεπτιμα κρυωνε τοσο πολυ που ασυναισθητα ετριψε τους ωμους της με το ελευθερο απο γκεμια χερι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου