Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε πως δεν βαδιζε στα τυφλα. Ολες τις προηγουμενες ο κυβος δεν ηταν ποτε ξεκαθαρος ως το ποιος ηταν ο αντικειμενικος του στοχος. Παντα περναγε ενα μικρο χρονικο διαστημα μεχρι τη στιγμη που σιγουρευοταν απολυτως. Μεχρι στιγμης αυτο το κενο σημειο δεν ειχε φανει επιζημιο, ομως δεν μπορουσε ποτε να ξερει αν καποια στιγμη στο μελλον αν αυτη η καθυστερηση μπορουσε να κοστισει ακομα και την απωλεια του σκοπου του.
Τωρα τα δεδομενα φαινονταν πως αλλαζαν προς το καλυτερο. Διχως να εχει καποιο σαφες στοιχειο στα χερια του που να του υποδεικνυε προς τα που επρεπε να προσανατολιστει, βαθια μεσα του γνωριζε πως δεν ηταν καποιος απο τους χιλιαδες Ρωμαιους στρατιωτες που μολις εφταναν με τα πλοια στο λιμανι της Αλεξανδρειας. Οχι. Ηταν σιγουρα καποιος απο την αντιπαλη πλευρα. Το μονο που εμενε ηταν να τον αναγνωρισει εγκαιρα και να του αφαιρεσει τη ζωη κανοντας δικο του αλλο ενα κομματι απο τον γριφο που αναζητουσε πριν συνεβαινε κατι το ανεπανορθωτο και πεθαινε απο χερι αλλου. 
                  ==============================
Αγκυροβολησαν αρκετα μακρια απο το λιμανι της Αλεξανδρειας μην θελοντας ν' αποκτησει ο εχθρος σαφη εικονα για τον αριθμο των δυναμεων τους. Η διπλωματια ειχε να πει μια τελευταια λεξη ακομα μιας και ο Αυρηλιανος επιθυμουσε να εχει μια διαπραγματευση με την βασιλισσα για το ενδεχομενο αποφυγης της συρραξης σε περιπτωση που η τελευταια επανεξεταζε το ζητημα και αποχωρουσε απο την πολη. Μια μικρη ομαδα υψηλοβαθμων αξιωματικων, συνεπικουρουμενοι απο τον ξενο, επιλεχθηκε γι αυτην τη διαπραγματευση.
Οταν ο αγγελιαφορος του Αυρηλιανου επεστρεψε απο την συναντηση του με την Ζηνοβια κουβαλουσε μαζι του μια θετικη απαντηση οπως προς το ζητημα της διαβουλευσης αναμεσα στην Ρωμαικη αυτοκρατορια και την βασιλισσα της Παλμυρας.
Η συναντηση θα γινοταν σε ουδετερο καραβι, στα μισα ακριβως της διαδρομης αναμεσα στην ρωμαικη αρμαδα και τον στολο της Ζηνοβιας. Απαντες θα ηταν αοπλοι για ευνοητους λογους.
Αυτο βεβαια λιγο ρολο θα επαιζε αν οιοσδηποτε ηξερε στην πραγματικοτητα ποιος ηταν ο ξενος και τι ειχε στο μυαλο του.
                         ============================
Αυτο δεν το περιμενε. Τη στιγμη που μαζι με τους υπολοιπους ανεβηκε στο καραβι ο κυβος ζωντανεψε σαν το λουλουδι που νοιωθει το νερο επανω του. Εριξε μια ματια στην διαπραγματευτικη ομαδα της Ζηνοβιας προσπαθωντας να εντοπισει το στοχο του.
Καταλαβε τη στιγμη που τα ματια του επεσαν πανω του. Επρεπε να μαθει ποιος ηταν και τι ρολο επαιζε ενω ταυτοχρονα επρεπε να φερει και σε αισιο τελος την αποστολη που του ειχε αναθεσει ο Αυρηλιανος. Αφου εγιναν οι απαραιτητες συστασεις οι δυο ομαδες εκατσαν εκατερωθεν των πλευρων ενος βαρυφορτωμενου σε πλουσια εδεσματα και ποτα τραπεζι.
Λογω της απουσιας της Ζηνοβιας αρμοδιος για το θεμα της διαπραγματευσης ηταν ο Κασσιος Λογγινος που ειχε πληρη εξουσιοδοτηση απο την βασιλισσα για τον χειρισμο των διαπραγματευσεων. Ηταν αυτος, ο Κασσιος Λογγινος, ο ανθρωπος που ειχε κανει τον κυβο να ζωντανεψει καθως τον ενοιωθε ολο και πιο εντονα σχεδον να σπαρταραει κρυμμενος καθως ηταν στον κορφο του. Διχως να παρει τα ματια απο πανω του, ο ξενος μιλησε πρωτος.
                      ==============================
Οι αξιωματικοι που αποτελουσαν την υπολοιπη Ρωμαικη ομαδα διαπραγματευσεων κοιταχτηκαν μεταξυ τους απορημενοι. Ηξεραν πως η γραμμη που ειχε χαραξει ο Αυρηλιανος θα ηταν σφιχτη και με διαθεση ελαχιστων παραχωρησεων αλλα αυτο που ζουσαν εκεινη τη στιγμη σιγουρα ξεπερναγε καθε οριο. Οι οροι που εθετε ο ξενος στην αντιπαλη πλευρα ηταν τοσο απολυτοι και ακαμπτοι που ουσιαστικα μονο διαπραγματευση δεν γινοταν. Η αισθηση που αποκομιζαν ηταν πως ο ξενος εξωθουσε τα πραγματα στα ακρα, ουσιαστικα προσπαθωντας να ξεκινησει την ενοπλη αντιπαραθεση με καθε δυνατο τροπο. Απο την μερια του ο Κασσιος Λογγινος συντομα συνειδητοποιησε πως ασχετα με το ποσες υποχωρησεις ηταν διατεθειμενος να κανει ετουτος εδω απεναντι του δεν ικανοποιουνταν με τιποτα.
Εκανε μια τελευταια αποπειρα μηπως και κατορθωνε να επανατοποθετησει την συζητηση κατω απο ενα πιο ρεαλιστικο πρισμα μα οσο περναγε η ωρα σιγουρευοταν ολο και περισσοτερο πως η συρραξη ηταν αναποφευκτη. 
                               ===========================
Χιλιες φορες ειχε νοιωσει το χερι του να κανει την κινηση προς την λαβη του ξιφους του και χιλιες φορες, την τελευταια στιγμη, πρυτανευε η λογικη και σταματαγε. Ο αντικειμενικος σκοπος ειχε επιτευχθει. Ειχε φροντισει εντεχνα να μην βρεθει κανενα σημειο συμφωνιας αναμεσα στις δυο πλευρες, ετσι κατα την επιστροφη του στην ναυαρχιδα ηδη το μυαλο του επεξεργαζοταν πυρετωδως το σχεδιο της επερχομενης μαχης.
Ενοιωθε το τεταμενο κλιμα που υπηρχε αναμεσα στους υπολοιπους και την απορια τους για τον τροπο που ειχε χειριστει την κατασταση μα ηξερε πως κανεις δεν θα τολμουσε να τον αμφισβητησει στα φανερα. Θα υπακουαν στις εντολες του και αφου θα ειχαν ολα τελειωσει υπερ τους καποια στιγμη τα παντα θα ξεχνιοντουσαν. Ηξερε πως η Ζηνοβια και τα στρατευματα της δεν ειχαν καμμια ελπιδα απεναντι στους Ρωμαιους μα το βασικο γι αυτον ζητημα ηταν πως θα καταφερνε τον Κασσιο Λογγινο να πεσει απο το χερι του. Μεχρι να φτασουν πισω στο πλοιο τα παντα ειχαν χαρτογραφηθει στο μυαλο του. Εμενε πια μονο η πρακτικη εφαρμογη. 
                             ==============================
Η Ζηνοβια ακουγε προσεκτικα οσα της μετεφερε ο Κασσιος Λογγινος σχετικα με την εκβαση των διαπραγματευσεων και μια βαθια ρυτιδα σκεψης αυλακωσε προσωρινα το πανεμορφο προσωπο της. Δεν μπορουσε να καταλαβει την γραμμη που ειχε ακολουθησει ο Αυρηλιανος μα αντιλαμβανοταν πως αλλη επιλογη απο την μαχη δεν υπηρχε. Μια μαχη που για την εκβαση της οποιας δεν ειχε καθολου καλο προαισθημα. Εκμυστηρευτηκε τους βαθυτερους αυτους φοβους και τις ανησυχιες της στον εμπιστο της συμβουλο προσδοκωντας μια αισιοδοξη απαντηση μα αντ' αυτου διαπιστωσε πως και ο Κασσιος κινουνταν στο ιδιο μηκος κυματος.
Ηταν λοιπον αναποφευκτο. Στο μονο που ηλπιζε πλεον ηταν στην οσο το δυνατον καλυτερη οχυρωση της πολης και με την βοηθεια των Θεων ο στρατος της να καταφερνε αυτο που λιγοι ειχαν κατορθωσει μεχρι στιγμης. Ν' αποκρουσει και να νικησει τις Ρωμαικες λεγεωνες.
Δεν υπηρχε λεπτο για χασιμο. Εδωσε εντολη στον Κασσιο να συγκεντωσει το συντομοτερο δυνατον τους στρατηγους της για να εκπονησουν μαζι το σχεδιο μαχης. 
                     ===========================
Το σχεδιο του ξενου ηταν απλο, σιγουρο κι ευκολο στην εκτελεση του. Παρ' ολα αυτα το επανελαβε ξανα και ξανα μεχρι να σιγουρευτει πως το ειχαν εμπεδωσει ολοι και πως ειχε απαλειφθει καθε περιπτωση λαθους. Ειχε ξεκαθαρισει και τονισει προς πασα κατευθυνση πως του ηταν παντελως αδιαφορο το μελλον του στρατου της Ζηνοβιας, αφηνοντας να εννοηθει εμμεσα πως οσο λιγοτεροι αιχμαλωτοι τοσο το καλυτερο, αλλα ηθελε να μην πειραχτει ουτε μια τριχα απο τα μαλλια της βασιλισσας και πως αυτη και ο Κασσιος Λογγινος ηταν αποκλειστικα δικη του αρμοδιοτητα. Οποιος παρηκουε τις συγκεκριμενες αυτες εντολες δεν θα ειχε την πολυτελεια ν' απολογηθει σε καποιον ανωτερο μα θα εκτελουνταν επιτοπου.
Ο ιδιος ο ξενος, με μια επιλεκτη δυναμη κρουσης, θα επιτιθετο στο στρατηγειο της Ζηνοβιας, μια επιχειρηση ουσιαστικα αυτοκτονιας δεδομενου πως το αρχηγειο της αφεντρας της Παλμυρας θα ηταν το καλυτερα οχυρωμενο σημειο. Μα αυτο ηταν κατι που δεν τον ενδιεφερε.
                               ===========================
Χρειαστηκαν λιγοτερες απο 24 ωρες για να καταλαβει ο Ρωμαικος στρατος την Αλεξανδρεια.
Μολονοτι οι αντρες της Ζηνοβιας προβαλλαν σθεναρη αντισταση, το πλανο μαχης που ειχε εκπονησει ο ξενος ηταν τοσο αψεγαδιαστο που τωρα πια ο τελευταιος θυλακας αντιστασης ηταν αυτο καθ' αυτο το στρατηγειο της βασιλισσας. Με μπροσταρη τον ξενο, η δυναμη που τον ακολουθουσε, παρ' ολο που ειχε τις μεγαλυτερες απωλειες, εφτασε κυριολεκτικα ενα βημα πισω απο την κλειστη πορτα που προστατευε ακομα τους αντιπαλους τους.
Οταν κι αυτο το εμποδιο κατερρευσε ολα τελειωσαν σε λιγα μονο λεπτα.
Ολοι οι παρευρισκομενοι στο δωματιο σφαγιαστηκαν πλην του Κασσιου Λογγινου και της Ζηνοβιας. Η τελευταια, φρουρουμενη και αλυσσοδεμενη οδηγηθηκε απο μια ομαδα Ρωμαιων αξιωματικων στη ναυαρχιδα του στολου με σκοπο να οδηγηθει στη Ρωμη, αιχμαλωτη κι υποτελης πια του Αυρηλιανου. Οι μονοι που ειχαν απομεινει πια ηταν ο συμβουλατορας της βασιλισσας και ο ξενος. Ο Κασσιος μολις ειχε αντιληφθει πως ειχε φτασει το τελος του.
                    =========================
Οτι ακριβως ειχε συμβει τις δυο προηγουμενες φορες συνεβη και τωρα μ' ελαχιστες διαφοροποιησεις. Η μια απ' αυτες ηταν πως το φως που εξεπεμπε ο κυβος γινοταν ακομα πιο λαμπερο ενω παραλληλα ο πονος στο κεφαλι του ξενου την στιγμη που το τριτο κομματι του γριφου γινοταν δικο του ηταν πιο εντονος. Η δευτερη διαφοροποιηση ειχε να κανει με τον τροπο θανατου του Κασσιου. Αυτην τη φορα δεν τον αποκεφαλισε οπως ειχε κανει προγενεστερα, απλα διαπερασε με το ξιφος την καρδια του μεχρι που και η τελευταια πνοη του συμβουλου εγκαταλειψε το αψυχο πια σωμα του. Η αληθεια ηταν πως περιμενε υπομονετικα για καμποση ωρα με το σπαθι του ακομα γυμνο, βουτημενο στα αιματα να σταζει στο μαρμαροστρωτο πατωμα την εμφανιση του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Δεν εμφανιστηκε αλλα βαθια μεσα του ο ξενος γνωριζε πως πολυ συντομα θα τον εβλεπε μπροστα του.
Προς το παρον επρεπε να βρει δικαολογια να μην ακολουθησει το στρατο πισω στη Ρωμη κι ενα χαμογελο που θα παγωνε και την πιο θεριεμενη φωτια ελαμψε στο προσωπο του.
                          =======================
Η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας ηταν η δικαιολογια του. Κρατησε την απαραιτητη φρουρα που χρειαζοταν η πολη και ο ιδιος διαμηνυσε στον Αυρηλιανο μεσω των αξιωματικων που επεστρεφαν πως θα παρεμενε μεχρι να εκτιμουσε τις ζημιες που ειχαν γινει στην βιβλιοθηκη, καθως επισης πως θα προεβαινε στις απαραιτητες ενεργειες για την αποκατασταση των ζημιων. Φυσικα δεν ηταν ποτε στις προθεσεις του κατι τετοιο. 
Δυο μερες μετα την αποχωρηση των Ρωμαικων στρατευματων κι ενω η νυχτα ηταν ακομα η απολυτη αφεντρα κρατωντας τους παντες αιχμαλωτους κατω απο τα σαγηνευτικα πεπλα του υπνου, σταθηκε για μια τελευταια φορα πανω στο αλογο του απεναντι στη μισογκρεμισμενη βιβλιοθηκη. Σαν να ηθελε ν' αποτυπωσει στο μυαλο του την εικονα την παρατηρησε εξονυχιστικα για λιγο. Μετα εστρεψε αποτομα το αλογο του προς την δυτικη εξοδο της πολης και χαθηκε στο σκοταδι. Την ωρα που αφηνε πισω του την πολη ενοιωσε εντονα την παρουσια του γερου. Μ'αυτη τη φορα δεν μπηκε καν στον κοπο να σταματησει και να γυρισει.


  






                               


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

       DIMITRIS KALAITZOGLOU


        ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΑΠΟΚΤΗΜΑ



Αγανακτησε μετα απο τοση ωρα που χτυπουσε το κουδουνι διχως καμια ανταποκριση. Αποκλειοταν να κοιμοταν ακομα, αποκλειοταν να ελειπε απο το σπιτι. Τοσους μηνες το προγραμμα ηταν σταθερο κι απαρεγκλιτο. Καθε Τεταρτη πρωι πηγαινε και καθαριζε το σπιτι, πληρωνοταν αμεσα κι εφευγε μεχρι να επεστρεφε την επομενη φορα. Σημερα ομως δεν μπορουσε να καταλαβει τι συνεβαινε και ο ιδιοκτητης δεν απαντουσε.
Αναγκαστηκε να προσφυγει στον θυρωρο που της ανοιξε με τα δικα του κλειδια δεδομενου πως μετα απο τοσο καιρο οχι μονο την γνωριζε αλλα ηξερε και τι ακριβως ερχοταν για να κανει.
Το σπιτι ηταν οπως το συναντουσε καθε Τεταρτη πρωι. Αδεια μπουκαλια μπυρας παρατεταγμενα στο τραπεζακι, σταχτοδοχεια γεματα μεχρι πανω με αποτσιγαρα, ρουχα πεταμενα τριγυρω, το μπασο ακουμπισμενο σε μια γωνια, ενα πιατο με υπολειμματα φαγητου ακουμπισμενο στο νεροχυτη. Το μονο πραγμα που φαινοταν ζωντανο ηταν το στερεοφωνικο με καποια απο τα λαμπακια του αναμμενα κι ενα εγχρωμο βινυλιο πανω στο πικ απ να στριφογυριζει ξανα και ξανα χωρις νοημα.
Σηκωσε τους ωμους της και αρχισε να συμμαζευει σιγα σιγα.
                     ============================
Η γνωση πως μονο εκατο κοπιες υπηρχαν ολες κι ολες παγκοσμιως και σημερα ηταν η μεγαλη μερα που μια απο αυτες θα γινοταν δικη του τον ερεθιζε αφανταστα.Μηνες ολοκληρους παλευε γι αυτην τη στιγμη και υπηρξαν φορες που του ερχοταν να τα παρατησει απελπισμενος πως δεν θα γινοταν τιποτα στο τελος μα τελικα η αποκοσμη επιμονη κι υπομονη που ειχε επιδειξει θα δικαιωνοταν σημερα. Κοιταξε παλι το ρολοι αναρωτουμενος αν ο ταχυδρομος ειχε καθυστερησει.Οπως πηγαινε η δουλεια θ' αργουσε στην προβα μα δεν το σκεφτοταν καν να σηκωθει και να φυγει. Απλα τα παιδια θα εκαναν λιγη περισσοτερη υπομονη, εξ' αλλου το γνωριζαν πως το σημερινο πρωινο ηταν πολυ σημαντικο γι αυτον.
Αναψε ενα τσιγαρο προσπαθωντας να χαλαρωσει την ενταση που τον πλημμυριζε και πηρε μια παγωμενη μπυρα απο το ψυγειο. Ηταν μαθημενος στις πρωινες καταχρησεις που οχι μονο δεν τον ενοχλουσαν αλλα του προσθεταν ορεξη και κεφι.
Μα που στο διαολο ηταν αυτος ο ταχυδρομος ?
                         ====================
Τιναχτηκε πανω λες και τον ειχε χτυπησει ηλεκτρικο ρευμα. Σε λιγοτερο απο δεκα λεπτα βρισκοταν καθισμενος στον καναπε του και με τρεμαμενα χερια προσπαθουσε με την μεγαλυτερη δυνατη ευλαβεια ν' ανοιξει τον προσεκτικα σφραγισμενο κι ερμητικα κλειστο φακελο που κρατουσε φυλακισμενο το αντικειμενο του ποθου του.
Ακουμπησε το βινυλιο στο γυαλινο τραπεζακι μπροστα του και ξοδεψε τα επομενα πεντε λεπτα να τον χαζευει μην τολμωντας ουτε να τον αγγιξει.
Ηταν οπως ακριβως τον ειχε δει στις διαφορες φωτογραφιες που κυκλοφορουσαν στο διαδικτυο. Με μια σταθερη λαβη τον γυρισε να δει το οπισθοφυλλο. Κι εκει ολα ηταν οπως ακριβως τα περιμενε. Μα η μεγαλη του αγωνια ηταν για το βινυλιο αυτο καθ' αυτο.
Σκουπισε τις παλαμες του στην ακρη του παντελονιου του προσπαθωντας να ξεφορτωθει την αποτομη υγρασια που ειχε κανει την εμφανιση της.
Με αργες κινησεις εβγαλε τον δισκο και τον εγδυσε απο το εσωφυλλο του.
                      ============================
Το Prison For Souls ηταν ο μοναδικος δισκος που ειχαν κυκλοφορησει ποτε οι First Stone Sinners. Η κοπη του δισκου συνοψιζοταν αρχικα σε εκατο picture disc αντιτυπα και λιγο αργοτερα αλλα χιλια στην κανονικη εκδοση μαυρου βινυλιου. Δεν ηταν πως οι FSS ηταν καποια σημαντικη μπαντα ουτε το Prison For Souls ηταν καποιος δισκος οροσημο στην μουσικη. Για την ακριβεια οι χιλιες κοπιες απλου βινυλιου που ειχαν εκδοθει ηταν τοσο λιγες γιατι η μπαντα ηταν βραχυβια, δεν ειχε αντεξει στον χρονο και δεν συγκεντρωσαν ποτε το ενδιαφερον του κοσμου. Ομως τα αντιτυπα του εγχρωμου βινυλιου ηταν κατι τελειως διαφορετικο.
Η απεικονιση στις δυο μεριες του δισκου ηταν που εκανε τοσο σημαντικες, σπανιες και δυσευρετες αυτες τις εκατο κοπιες. Οχι πως υπηρχαν πολυ που γνωριζαν την λεπτομερεια που ουσιαστικα εκανε την διαφορα. Ουτε ο ιδιος δεν θα την ηξερε αν καποιος γνωστος του, αρρωστος συλλεκτης, δεν του ειχε μιλησει γι αυτο σε ανυποπτο χρονο. Η μοιρα ομως τα εφερε ετσι που επεσε πανω σε μια απ' αυτες τις κοπιες.
                   ==============================
Ηταν κατι σαν μια αποδοση δικαιοσυνης αυτο το συναισθημα που τον πλημμυριζε και τον εκανε να νοιωθει αγρια ικανοποιημενος που παρεμεινε σταθερος στην αποψη του παρα τις πιεσεις που ειχε δεχτει. Και ειχε δεχτει πιεσεις και οχι λιγες απο την Πεννυ.
-'Ποτε θα παμε και μεις μια Κυριακη καπου' ? του ελεγε συνεχως μ' ενα μονιμο παραπονο.
-'Καθε φορα το ιδιο πραγμα. Μια Κυριακη σου ζηταω, ειναι τοσο πολυ πια να μου κανεις το χατηρι ? Τρως ολη σου την μερα γυρνωντας ολα τα δισκαδικα για να βρεις κατι ν' αγορασεις. Κι οταν ξεμπερδευεις ειναι πια νυχτα και εισαι παντα κουρασμενος. Δεν βαρεθηκες ? Στο λεω να το ξερεις, δεν μπορω να το ανεχτω αυτο αλλο. Μην με αναγκασεις να διαλεξω, το ξερεις πως δεν θελω αλλα εχω φτασει στα ορια μου'.
Αχαριστη. Αυτο ηταν, αχαριστη. Δεν της ειχε αρνηθει ποτε χρονο, δεν την παραμελουσε ποτε. Το μονο που ειχε ζητησει απο την αρχη ηταν αυτο. Να εχει δικο του το κυριακατικο πρωινο να κανει αυτο που ηθελε. Τοσα πολλα ζητουσε πια ? 
                        ============================
Ηταν κατι που ειχε γινει αρχικα δεκτο. Ομως τι μενει για παντα ιδιο στο μυαλο της γυναικας ? Ετσι κι αλλιως η διαδρομη και ο τροπος σκεψης της ειναι παντα απροβλεπτος. Του εδινε την εντυπωση, απο ενα σημειο και μετα, πως ηθελε παση θυσια, με νυχια και με δοντια, να κατεδαφισει και το τελευταιο του προσωπικο οχυρο, το κυριακατικο πρωινο. Οχι γιατι ειχε την αισθηση της παραμελησης τις αλλες μερες αλλα γιατι ενοιωθε πως η Κυριακη της εβγαζε την γλωσσα κοροιδευοντας την για την αδυναμια της να του επιβληθει.
Ενα τετοιο κυριακατικο σαφαρι ομως ηταν που τον εφερε απεναντι στο Prison For Souls.
Δεν εμοιαζε καθολου με δισκαδικο εκεινη η τρυπα που ειχε βρει το βινυλιο. Για την ακριβεια θα το προσπερνουσε αδιαφορα αν δεν προσεχε στιγμιαια καποιον στο βαθος να κρατα ενα δισκο στα χερια του και να τον περιεργαζεται. Μπηκε μεσα απο περιεργεια και αρχισε να ψαχνει.
Σταματησε οταν ειδε το δισκο των FSS. Του ηρθε αμεσως στο μυαλο οτι του ειχε πει ο γνωστος του. Ανοιξε αδημονωντας το δισκο και ειδε το μαυρο βινυλιο.
                  =============================
Ισως ηταν το επιφωνημα απογοητευσης, ισως κατι στις κινησεις του που εστειλαν διπλα του ενα ψαρομαλλη ηλικιωμενο να τον ρωτησει τι ακριβως συνεβαινε. Του ειπε.
Τον ειδε για λιγο διστακτικο κι επιφυλακτικο διχως να βγαλει λεξη. Ηταν ετοιμος να παρει την απογοητευση του και να φυγει οταν ο γερακος τον φωναξε πισω.
Μετα απο λιγα λεπτα ειχε φυγει απο το μαγαζι νοιωθωντας πως εχει φτερα στα ποδια του.
Ο γερος θα κανονιζε να του βρει μια απο τις εκατο picture disc κοπιες. Αφησε οσα χρηματα του ειχε ζητησει, την διευθυνση του κι ενα τηλεφωνο. Ο δισκος θα του ερχοταν με το ταχυδρομειο και ο γερος θα τον ενημερωνε για την ακριβη ημερομηνια παραδοσης τηλεφωνικα. Το μονο που ειχε να κανει ηταν τρεις βδομαδες υπομονη και να βρισκοταν σπιτι του την ημερα που επρεπε.
Δεν του περασε καθολου απο το μυαλο πως ο γερος μπορει να τον κοροιδευε. Ειχε μια απολυτη σιγουρια πως ολα θα γινονταν οπως του ειχε πει που ενοιωθε ηδη περηφανος ιδιοκτητης μιας απο αυτες τις ελαχιστες κοπιες που υπηρχαν. Ας ερχοταν τωρα η Πεννυ να του πει κατι για τις Κυριακες που χαραμιζε στα δισκοπωλεια.
                        ========================
Για λιγα λεπτα ειχε μεινει να χαζευει το βινυλιο, γυρνωντας το ποτε απο τη μια μερια και ποτε απο την αλλη. Αυτο που εκανε σπανιο τον συγκεκριμενο δισκο ηταν αυτο ακριβως, η απεικονιση στις δυο του πλευρες. Η φημη ηθελε η απεικονιση αυτη να ειναι στηριγμενη πανω στο σκιτσο ενος παλαβου Βρεττανου σκιτσογραφου για τον οποιον ειχαν ακουστει ψιθυροι ανεπιβεβαιωτοι πως ειχε σχεσεις με μαυρες μαγειες, μαγγανειες κι αλλες παραθρησκευτικες δραστηριοτητες. Ειχε χαθει απο προσωπου γης μιαν ωραια πρωια πριν πολλα χρονια και κανεις δεν ξανακουσε ποτε τιποτα γι αυτον ουτε τον ξαναειδε. Επισημα εξακολουθουσε να παραμενει αγνοουμενος μιας και το πτωμα του δεν ειχε βρεθει ποτε αλλα σχεδον κανενας δεν πιστευε πως υπηρχε περιπτωση να επανεμφανιζοταν. Ετσι με μολις εκατο αντιγραφα ολα κι ολα να υπαρχουν ο δισκος των FSS ειχε γινει στοχος συλλεκτων που πληρωναν αδρα για ν' αποκτησουν μια κοπια. Χαμογελασε. Αν καποιος πριν καιρο του ελεγε πως θα ειχε αυτο το δισκο στα χερια του θα τον περνουσε για τρελλο. Ομως ηταν εδω, μπροστα του.
                     =============================
Η προβα !! Θα τον σκοτωναν οι αλλοι αν αργουσε κι αλλο. Ντυθηκε σαν τον αλλοφρονα, αρπαξε το μπασο και ετρεξε προς το αμαξι του. Κουνησε το κεφαλι του εκνευρισμενος. Μπασιστας ! Τι δουλεια ειχε αυτος με το μπασο ? Κιθαριστας ηταν αλλα επαιζε μπασο λογω των συνθηκων. Ηξερε πως καποια στιγμη θα ξαναπιανε την κιθαρα στα χερια του αλλα προς το παρον αυτη η στιγμη δεν φαινοταν κοντινη. Εριξε μια ματια στο ρολοι του αυτοκινητου.
Μετα την προβα ειχε ραντεβου με την Πεννυ. Θα πηγαιναν για φαγητο κι υστερα για καποια ψωνια που ηθελε η κοπελα. Αναρωτηθηκε τι ωρα θα ξεμπερδευε για να γυρισει σπιτι και ν' ακουσει το δισκο.
Η προβα πηγε χαλια, ηταν αδυνατον να συγκεντρωθει και με την Πεννυ τσακωθηκε γιατι ηθελε μετα τα ψωνια να πανε στα εγκαινια μιας εκθεσης ζωγραφικης. Την παρατησε συξυλη και γυρισε οσο πιο γρηγορα μπορουσε σπιτι. Αναψε ενα τσιγαρο, εβαλε ενα ουισκι, τοποθετησε τον δισκο στο πλατω του πικ απ και εκατσε στην πολυθρονα για να τον απολαυσει.
                           ========================
Το πρωτο πραγμα που τον ενοχλησε μολις καταλαβε πως η προσωρινη σκοτοδινη που τον ειχε κυριευσει ειχε φυγει ηταν η ταγγη μυρωδια του ξεραμενου αιματος. Αμεσως μετα ενοιωσε λες και ηταν καταπλακωμενος απο κατι και δεν ειχε οξυγονο ν' αναπνευσει. Τριγυρω του υπηρχε ενα παχυ σκοταδι με λιγες χαραμαδες φωτος. Ξεκινησε την διαδικασια απεγκλωβισμου προσπαθωντας να πλησιασει το φως οσο μπορουσε περισσοτερο. Με φρικη αντιληφθηκε πως προσπαθουσε να ξεφορτωθει ενα σωρο πτωματα κατακρεουργημενα, πτωματα που αλλα δεν ειχαν χερια, ποδια η κεφαλια. Παραλληλα προσπαθουσε να συνειδητοποιησει που βρισκοταν. Σιγουρα αυτο δεν ηταν το σαλονι του. Με πολυ κοπο καταφερε να φτασει στην κορυφη αυτων των ατακτως ερριμενων πτωματων και ξαφνικα του κοπηκε η ανασα.
Σαν σε θολο τοπιο απο πανω του εβλεπε αχνα το σαλονι του, τα πραγματα του και διαπιστωσε πως γυριζε σε μια κυκλικη τροχια σαν να βρισκοταν ο ιδιος πανω στο πικ απ.
Τοτε προσεξε την υπηρετρια που ερχοταν και του καθαριζε το σπιτι. Αρχισε να ουρλιαζει με ολη του την δυναμη και κατορθωσε να τραβηξει την προσοχη. Οχι της υπηρετριας αλλα μιας τεραστιας μαυρης σκιας που αργα τον πλησιαζε απο τα δεξια του. Οταν διαπιστωσε για το τι επροκειτο δοκιμασε να ουρλιαξει ξανα απο τρομο. Το στομα του παρεμεινε ανοιχτο και στα ματια του ειχε αποτυπωθει μια φρικη που δεν γνωριζε υφη η υποσταση οση ωρα το κομμενο κεφαλι του ταξιδευε στον αερα πριν πεσει πανω στο σωρο απο τα πτωματα που υπηρχαν ολογυρα.


                                              ΤΕΛΟΣ






Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

Η αρχικη του σκεψη ηταν να κανει μια ολιγοημερη σταση στην πολη και μετα να συνεχιζε το ταξιδι του προς την Καρχηδονα οπως το ειχε προγραμματισει. Ομως αναθεωρησε το αρχικο του σχεδιο παρατεινοντας την παραμονη του εκει σχεδον μια δεκαετια. Οι λογοι ηταν πολλοι.
Η Αλεξανδρεια εκεινη την εποχη ηταν η σημαντικοτερη πολη της Αιγυπτου. Περα απο το γεγονος οτι ηταν ενα σπουδαιο λιμανι, ενα απο τα μεγαλυτερα της Μεσογειου, ηταν μια πολη που πραγματικα εσφυζε απο ζωη. Χιλιαδες ηταν αυτοι που την επισκεπτονταν και δεν ηταν λιγοι αυτοι που αποφασιζαν να παραμεινουν εκει γι' αγνωστο χρονικο διαστημα. 
Φιλοξενουσε ενα πληθος ανθρωπων των γραμματων, των τεχνων και των επιστημων.
Καθ' ενας τους που σεβοταν τον εαυτο του και ειχε μια αγαπη στη γνωση και μαθηση θεωρουσε επιβεβλημενο γεγονος να επισκεφτει την ξακουστης φημη βιβλιοθηκη της.
Μα δεν ηταν μια απλη βιβλιοθηκη αυτη της Αλεξανδρειας. Λες και ολος ο πνευματικος πλουτος της εποχης να ειχε συγκεντρωθει εκει μεσα, καλα κρυμμενος μεσα στις χιλιαδες τομων βιβλιων.
                     ======================
Ηταν ο μονος που θα μπορουσε ποτε να εχει τοσο χρονο για ξοδεμα ωστε να μπορεσει να διαβασει τα παντα που περικλειε αυτη η μυθικη βιβλιοθηκη. Ηξερε ομως πως κατι τετοιο ηταν αδυνατον να γινει, δεν μπορουσε να ξοδεψει αγνωστο αριθμο δεκαετιων προσπαθωντας ν' απορροφησει ολη τη γνωση που υπηρχε απλοχερα εκει. Ομως γνωριζε πως τα δικα του περιθωρια ηταν πολυ μεγαλυτερα απ' αυτα ενος κοινου θνητου.
Εγκατασταθηκε στην πολη και μην εχοντας αναγκη να εργαστει καπου για βιοποριστικους λογους ξοδευε σχεδον ολη του τη μερα αναμεσα στους ατελειωτους δαιδαλωδεις διαδρομους που ηταν φορτωμενοι αριστερα και δεξια με χιλιαδες χειρογραφα και παπυρους.
Το γεγονος δε πως οι προσωπικες του γνωσεις ξεπερνουσαν κατα πολυ τον απλο μεσο ορο του ειχαν δωσει την δυνατοτητα να δημιουργησει επαφες με τους υπευθυνους που παντα χαιρονταν να τον εξυπηρετησουν, ειτε προτεινοντας του συγκεκριμενα βιβλια ειτε αποκαλυπτοντας του σπανια χειρογραφα που ηταν για τα ματια λιγων.
                    =======================
Ετσι πολυ γρηγορα αντιληφθηκε πως λιγα ειχε να διδαχθει περι μαθηματικων, αστρονομιας και αλλων συναφων επιστημων και γρηγορα στραφηκε σε εργα και δοκιμια φιλοσοφων και αλλων στοχαστων, Ελληνων κατα βαση. Ουτε εκει ομως βρηκε αυτο που θα τον καθηλωνε δεδομενου πως σε πολλα απ' οσα ειχε διαβασει ειχε ηδη δικη του αποψη, και οχι μονο σε φιλοσοφικο επιπεδο αλλα μεσα απο καταστασεις που ειχε ηδη ζησει.
Οταν λοιπον καποιος υπευθυνος του ψιθυρισε στο αυτι για ενα τμημα της βιβλιοθηκης που ηταν πραγματικα μονο για λιγους το θεωρησε εξαιρετικα ενδιαφερον. Οταν δε συνειδητοποιησε το αντικειμενο που πρεσβευαν εκεινοι οι ξεθωριασμενοι και φθαρμενοι παπυροι εβαλε σκοπο να μελετησει οσο πιο πολλους μπορουσε.
Αυτο που δεν περιμενε ποτε ηταν οτι θα διαβαζε για πραγματα που αγγιζαν την σφαιρα της φαντασιας και του μυθου για ολους εκτος απ' αυτον δεδομενου πως πολλα απ' αυτα του ηταν γνωριμα ειτε σαν ιστοριες εξ ακοης ειτε απο μαρτυριες των ιδιων των πρωταγωνιστων.
                      ====================
Το Βιβλιο του Τζιαν, τα Πνακοτικα Χειρογραφα, τα 7 Αποκρυφα Βιβλια του Χσαν, οι Πινακιδες Ναακαλ, το Βιβλιο του Ειμπον ηταν μερικα μονο απο τα βιβλια που τον ειχαν συναρπασει.
Σε πολλα απ' αυτα διεκρινε ψηγματα αληθειας με μικρα μπαλωματα μυθου εκει που ο συγγραφεας αδυνατουσε - η δεν ηθελε - να δωσει μια ξεκαθαρη εικονα και προτιμουσε να θεσει εμβολιμα κατι το φανταστικο μα ευκολο.
Σε πολλα αλλα, επειδη γνωριζε απο πρωτο χερι τα περιστατικα, ειχε εντοπισει ανακριβειες και σφαλματα σε τετοιο εξωφρενικο βαθμο που ειχε πιασει πολλες φορες τον εαυτο του να θελει να μουτζουρωσει τα λαθη και να συμπληρωσει το βιβλιο με τα πραγματικα γεγονοτα.
Ειχε ομως διαβασει και για πραγματα που καθολου δεν γνωριζε, ομως οι επιφυλαξεις του οσον αφορουσαν το αν αυτο που διαβαζε ηταν εστω και σε καποιο μερος αληθεια ειχαν αυξηθει.
Ενα ομως βιβλιο ηταν αυτο που τον συγκλονισε και κυριολεκτικα τον ταξιδεψε πισω στο παρελθον, ενα παρελθον που μπορει να ειχε ελαφρα ξεθωριασει, ομως ποτε δεν ειχε σταματησει να υπαρχει στη σκεψη του.
                         =======================
Απο τις πρωτες κιολας σελιδες του Νεκρονομικον ενοιωσε τις τριχες στον σβερκο του να σηκωνονται, οχι απο φοβο μα απο το γεγονος πως σε πολλα κομματια του διαβαζε πραγματα που ειχε ζησει. Σε αλλα σημεια ενοιωσε πως η ιδια η αφηγηση αφορουσε τον ιδιο, σαν να υπηρχε καποιος που αθεατος τον παρακολουθουσε και κατεγραφε τις κινησεις και τις πραξεις του. Ακομα και ο υποτιθεμενος τροπος θανατου του τρελλου Αραβα συγγραφεα του Νεκρονομικον του θυμισε τις ιστοριες που ειχε ακουσει κατα κορο στη Σουχαμπ, λιγες ωρες πριν ξεκινησει να διασχιζει την ερημο Ινζεμ. 
Η αναφορα στους Μεγαλους Παλιους του θυμισε τ' αγαλματα που ειχε αντικρυσει πριν το φιδι του δωσει τον κυβο, ακομα και ο γερος που ουσιαστικα ηταν αυτος που τα ξεκινησε ολα ειχε την τιμητικη του μεσα στο Νεκρονομικον.
Ζητησε την αδεια ν' αντιγραψει το βιβλιο κι εγινε δεκτη. Οταν ολοκληρωσε την αντιγραφη του ηξερε πως δεν ειχε νοημα να εξακολουθει να παραμενει στην Αλεξανδρεια.
Ειχε ερθει η ωρα να φυγει. 
                          ======================
Τα νεα μολις εφτασε στην Καρχηδονα ηταν θλιβερα. Ο Πουμπλιους Λεντουλους ειχε πεθανει πριν χρονια απο καποιο αγνωστο νοσημα και μετα απο πολυ καιρο ενοιωθε πως βρισκοταν ολομοναχος σε μια ξενη πολη. Ο κυβος δεν ειχε δωσει κανενα σημα ζωης απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την Ιερουσαλημ, πραγμα που δεν τον βοηθουσε στην συνεχεια της επιτευξης της αποστολης του. Βαρεθηκε την Καρχηδονα γρηγορα.
Αναλωθηκε σε ασκοπες περιπλανησεις σε χωρες πιο νοτια, με παραξενους κατοικους με μελαμψο η ακομα πιο σκουρο δερμα που μιλουσαν αγνωστες γλωσσες, ειχαν παραδοξα ηθη κι εθιμα μα κι εκει δεν βρηκε κατι να τον κρατησει.
Η ενασχοληση του με τον κυβο ειχε γινει πια εμμονοληπτικη μα δεν συνεβαινε τιποτα απολυτως.
Αδημονουσε πια να γινει κατι που θα τον εβαζε ξανα σε δραση μα η ο κυβος ειχε αποξεχαστει η θα επρεπε να οπλιστει με περισσοτερη υπομονη μεχρι τη στιγμη που θ' αντικρυζε παλι το αχνο φως του.
                      ===============================
Τον επιασε μια ξαφνικη νοσταλγια για την Ρωμη. Ειχαν περασει παρα πολλα χρονια απο την τελευταια φορα που ηταν εκει. Δεν υπηρχε πια κανενας ζωντανος που θα μπορουσε να τον αναγνωρισει και ηταν σιγουρος πως ο χρονος θα ειχε σβησει οριστικα και αμετακλητα καθε ιστορια που θα περιστρεφοταν γυρω απο το προσωπο του.
Αποφασισε να περασει απεναντι και να συνεχισει οδικως προς την Ρωμη. Δεν ηταν σιγουρος για το τι θα συναντουσε μα κατα ενα περιεργο τροπο εξακολουθουσε να θεωρει αυτην αλλοπροσαλλη πολη οικεια.
Και να ειχε αλλαξει κατι δεν το καταλαβε. Ολα του φανηκαν ιδια, οπως τοτε. Αυτοκρατορας ηταν τοτε ο Λουσιους Δομητιους Αυρηλιανος, παλιος στρατιωτικος που ειχε βρεθει στον θρονο σχεδον κατα λαθος. Ειχε ομως περγαμηνες να επιδειξει, ειδικα στο στρατιωτικο κομματι, αφου ειχε καταφερει ν' απωθησει τους Βανδαλους απο την Παννονια καθως και τους Αλεμανιους που ειχε εξαναγκασει να οπισθοχωρησουν πισω στα εδαφη τους.
                         =====================
Επελεξε για καποιο χρονικο διαστημα να παραμενει αδρανης και στη σκια μεχρι να επιλεξει σωστα τις επομενες κινησεις του. Φοβος αναγνωρισης δεν υπηρχε απο κανεναν κι ενοιωθε σαν να ξεκινουσε παλι κατι απο την αρχη. Απεφυγε να επισκεφθει τα μερη που καποτε ζουσε, εξ' αλλου δεν θα τα εβρισκε καν στην θεση τους αφου πολλα πραγματα ειχαν αλλαξει οχι μονο στην ρυμοτομια της πολης αλλα και στον σχεδιασμο της.
Κανοντας τις σωστες γνωριμιες και με οπλο τις αστειρευτες γνωσεις του καταφερε να βρεθει συμβουλος πολεμικων επιχειρησεων που ειχαν στοχο την υποταγη της μονιμου εξεγερμενης Βρεττανιας. Ηταν η εποχη ακριβως που ο Αυρηλιανος αντιμετωπιζε σοβαρο προβλημα με την Σεπτιμια Ζηνοβια, βασιλισσας της Παλμυρας η οποια ειχε επαναστατησει απεναντι στην αυτοκρατορια και το χρονικο εκεινο σημειο βρισκοταν στην Αλεξανδρεια.
Ομως οι συμπτωσεις δεν σταματουσαν εδω. Οι επομενες που κατεφθαναν σωρηδον εμελλε να ειναι ακρως καθοριστικες.
                       ======================
Ο υπευθυνος σχεδιασμου τακτικης για την αντιμετωπιση της Σεπτιμια Ζηνοβιας αφησε την τελευταια του πνοη αναπαντεχα, πεφτοντας απο το αλογο του και χτυπωντας θανασιμα το κεφαλι του.
Οι επιλογες του Αυρηλιανου ηταν δυο ολες κι ολες. Η θ' ανεβαλλε την επιθεση κατα της Ζηνοβιας στην Αλεξανδρεια, με απροβλεπτες συνεπειες ομως αφου κι αλλοι υποταγμενοι πληθυσμοι αντιδρουσαν ηδη, η θα αντικαθιστουσε τον μεχρι προτινος υπευθυνο με καποιον που θα μπορουσε να ολοκληρωσει το εργο του προκατοχου του σωστα και το κυριωτερο γρηγορα.
Οι επιδοσεις του ξενου στο θεμα της Βρεττανιας ηταν αυτες που του εδωσαν αμεσα το συγκεκριμενο ποστο, μιας και ο διορατικος Αυρηλιανος πιστευε πως μπορουσε να τα καταφερει. Το σχεδιο, απλο στη συλληψη μα κατα γενικη ομολογια ευφυες εκπονηθηκε απο τον ξενο σε λιγοτερο απο μια βδομαδα. 
Ηταν θεμα πια λιγων ημερων να συγκεντρωθει το στρατευμα που θ' αναλαμβανε την εξοντωση της θρασυτατης βασιλισσας και την αποκατασταση των ισορροπιων στην περιοχη με την ανακαταληψη της Αλεξανδρειας. Ο Αυρηλιανος δεν ηθελε να χασει αλλο χρονο.
                           =========================
Ο λογος που ειχε δεχτει την προταση ειχε να κανει καθαρα με την βιβλιοθηκη της πολης. Ειχε ακουσει για την μερικη καταστροφη που πολλοι υποστηριζαν οτι ειχε προκαλεσει το 46 ο Ιουλιος Καισαρας - μολονοτι ο ιδιος και σχεδον ολοι οι Ρωμαιοι αρνουνταν - και ηθελε να διαπιστωσει με τα ιδια του τα ματια το μεγεθος αυτης της καταστροφης.
Ειχε ηδη μετανοιωσει που δεν ειχε παραμενει περισσοτερο εκει οταν ειχε την ευκαιρια μα τωρα ηταν αργα. Εξ' αλλου ηταν τοσο αχανεστατη η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας που οσα χειρογραφα και να ειχαν χαθει παλι θ' απεμεναν πολλα.
Ειχαν κανει ηδη το μισο και πλεον της διαδρομης οταν συνεβη. Δεν το περιμενε και η αληθεια ηταν πως πιαστηκε απροετοιμαστος οταν ειδε το αχνο φως να λουζει τον κυβο.
Πλησιαζε αργα μα σταθερα τον επομενο στοχο του, αυτο του διεμηνυε ο κυβος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν να τον εντοπισει εγκαιρα και να δρασει αμεσα.
Τα ματια του σκοτεινιασαν αποτομα και μετατραπηκαν σε δυο σχισμες και ο ηλιος που τον ελουζε δεν ειχε τιποτα να κανει μ' αυτο.