ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43
Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε πως δεν βαδιζε στα τυφλα. Ολες τις προηγουμενες ο κυβος δεν ηταν ποτε ξεκαθαρος ως το ποιος ηταν ο αντικειμενικος του στοχος. Παντα περναγε ενα μικρο χρονικο διαστημα μεχρι τη στιγμη που σιγουρευοταν απολυτως. Μεχρι στιγμης αυτο το κενο σημειο δεν ειχε φανει επιζημιο, ομως δεν μπορουσε ποτε να ξερει αν καποια στιγμη στο μελλον αν αυτη η καθυστερηση μπορουσε να κοστισει ακομα και την απωλεια του σκοπου του.
Τωρα τα δεδομενα φαινονταν πως αλλαζαν προς το καλυτερο. Διχως να εχει καποιο σαφες στοιχειο στα χερια του που να του υποδεικνυε προς τα που επρεπε να προσανατολιστει, βαθια μεσα του γνωριζε πως δεν ηταν καποιος απο τους χιλιαδες Ρωμαιους στρατιωτες που μολις εφταναν με τα πλοια στο λιμανι της Αλεξανδρειας. Οχι. Ηταν σιγουρα καποιος απο την αντιπαλη πλευρα. Το μονο που εμενε ηταν να τον αναγνωρισει εγκαιρα και να του αφαιρεσει τη ζωη κανοντας δικο του αλλο ενα κομματι απο τον γριφο που αναζητουσε πριν συνεβαινε κατι το ανεπανορθωτο και πεθαινε απο χερι αλλου.
==============================
Αγκυροβολησαν αρκετα μακρια απο το λιμανι της Αλεξανδρειας μην θελοντας ν' αποκτησει ο εχθρος σαφη εικονα για τον αριθμο των δυναμεων τους. Η διπλωματια ειχε να πει μια τελευταια λεξη ακομα μιας και ο Αυρηλιανος επιθυμουσε να εχει μια διαπραγματευση με την βασιλισσα για το ενδεχομενο αποφυγης της συρραξης σε περιπτωση που η τελευταια επανεξεταζε το ζητημα και αποχωρουσε απο την πολη. Μια μικρη ομαδα υψηλοβαθμων αξιωματικων, συνεπικουρουμενοι απο τον ξενο, επιλεχθηκε γι αυτην τη διαπραγματευση.
Οταν ο αγγελιαφορος του Αυρηλιανου επεστρεψε απο την συναντηση του με την Ζηνοβια κουβαλουσε μαζι του μια θετικη απαντηση οπως προς το ζητημα της διαβουλευσης αναμεσα στην Ρωμαικη αυτοκρατορια και την βασιλισσα της Παλμυρας.
Η συναντηση θα γινοταν σε ουδετερο καραβι, στα μισα ακριβως της διαδρομης αναμεσα στην ρωμαικη αρμαδα και τον στολο της Ζηνοβιας. Απαντες θα ηταν αοπλοι για ευνοητους λογους.
Αυτο βεβαια λιγο ρολο θα επαιζε αν οιοσδηποτε ηξερε στην πραγματικοτητα ποιος ηταν ο ξενος και τι ειχε στο μυαλο του.
============================
Αυτο δεν το περιμενε. Τη στιγμη που μαζι με τους υπολοιπους ανεβηκε στο καραβι ο κυβος ζωντανεψε σαν το λουλουδι που νοιωθει το νερο επανω του. Εριξε μια ματια στην διαπραγματευτικη ομαδα της Ζηνοβιας προσπαθωντας να εντοπισει το στοχο του.
Καταλαβε τη στιγμη που τα ματια του επεσαν πανω του. Επρεπε να μαθει ποιος ηταν και τι ρολο επαιζε ενω ταυτοχρονα επρεπε να φερει και σε αισιο τελος την αποστολη που του ειχε αναθεσει ο Αυρηλιανος. Αφου εγιναν οι απαραιτητες συστασεις οι δυο ομαδες εκατσαν εκατερωθεν των πλευρων ενος βαρυφορτωμενου σε πλουσια εδεσματα και ποτα τραπεζι.
Λογω της απουσιας της Ζηνοβιας αρμοδιος για το θεμα της διαπραγματευσης ηταν ο Κασσιος Λογγινος που ειχε πληρη εξουσιοδοτηση απο την βασιλισσα για τον χειρισμο των διαπραγματευσεων. Ηταν αυτος, ο Κασσιος Λογγινος, ο ανθρωπος που ειχε κανει τον κυβο να ζωντανεψει καθως τον ενοιωθε ολο και πιο εντονα σχεδον να σπαρταραει κρυμμενος καθως ηταν στον κορφο του. Διχως να παρει τα ματια απο πανω του, ο ξενος μιλησε πρωτος.
==============================
Οι αξιωματικοι που αποτελουσαν την υπολοιπη Ρωμαικη ομαδα διαπραγματευσεων κοιταχτηκαν μεταξυ τους απορημενοι. Ηξεραν πως η γραμμη που ειχε χαραξει ο Αυρηλιανος θα ηταν σφιχτη και με διαθεση ελαχιστων παραχωρησεων αλλα αυτο που ζουσαν εκεινη τη στιγμη σιγουρα ξεπερναγε καθε οριο. Οι οροι που εθετε ο ξενος στην αντιπαλη πλευρα ηταν τοσο απολυτοι και ακαμπτοι που ουσιαστικα μονο διαπραγματευση δεν γινοταν. Η αισθηση που αποκομιζαν ηταν πως ο ξενος εξωθουσε τα πραγματα στα ακρα, ουσιαστικα προσπαθωντας να ξεκινησει την ενοπλη αντιπαραθεση με καθε δυνατο τροπο. Απο την μερια του ο Κασσιος Λογγινος συντομα συνειδητοποιησε πως ασχετα με το ποσες υποχωρησεις ηταν διατεθειμενος να κανει ετουτος εδω απεναντι του δεν ικανοποιουνταν με τιποτα.
Εκανε μια τελευταια αποπειρα μηπως και κατορθωνε να επανατοποθετησει την συζητηση κατω απο ενα πιο ρεαλιστικο πρισμα μα οσο περναγε η ωρα σιγουρευοταν ολο και περισσοτερο πως η συρραξη ηταν αναποφευκτη.
===========================
Χιλιες φορες ειχε νοιωσει το χερι του να κανει την κινηση προς την λαβη του ξιφους του και χιλιες φορες, την τελευταια στιγμη, πρυτανευε η λογικη και σταματαγε. Ο αντικειμενικος σκοπος ειχε επιτευχθει. Ειχε φροντισει εντεχνα να μην βρεθει κανενα σημειο συμφωνιας αναμεσα στις δυο πλευρες, ετσι κατα την επιστροφη του στην ναυαρχιδα ηδη το μυαλο του επεξεργαζοταν πυρετωδως το σχεδιο της επερχομενης μαχης.
Ενοιωθε το τεταμενο κλιμα που υπηρχε αναμεσα στους υπολοιπους και την απορια τους για τον τροπο που ειχε χειριστει την κατασταση μα ηξερε πως κανεις δεν θα τολμουσε να τον αμφισβητησει στα φανερα. Θα υπακουαν στις εντολες του και αφου θα ειχαν ολα τελειωσει υπερ τους καποια στιγμη τα παντα θα ξεχνιοντουσαν. Ηξερε πως η Ζηνοβια και τα στρατευματα της δεν ειχαν καμμια ελπιδα απεναντι στους Ρωμαιους μα το βασικο γι αυτον ζητημα ηταν πως θα καταφερνε τον Κασσιο Λογγινο να πεσει απο το χερι του. Μεχρι να φτασουν πισω στο πλοιο τα παντα ειχαν χαρτογραφηθει στο μυαλο του. Εμενε πια μονο η πρακτικη εφαρμογη.
==============================
Η Ζηνοβια ακουγε προσεκτικα οσα της μετεφερε ο Κασσιος Λογγινος σχετικα με την εκβαση των διαπραγματευσεων και μια βαθια ρυτιδα σκεψης αυλακωσε προσωρινα το πανεμορφο προσωπο της. Δεν μπορουσε να καταλαβει την γραμμη που ειχε ακολουθησει ο Αυρηλιανος μα αντιλαμβανοταν πως αλλη επιλογη απο την μαχη δεν υπηρχε. Μια μαχη που για την εκβαση της οποιας δεν ειχε καθολου καλο προαισθημα. Εκμυστηρευτηκε τους βαθυτερους αυτους φοβους και τις ανησυχιες της στον εμπιστο της συμβουλο προσδοκωντας μια αισιοδοξη απαντηση μα αντ' αυτου διαπιστωσε πως και ο Κασσιος κινουνταν στο ιδιο μηκος κυματος.
Ηταν λοιπον αναποφευκτο. Στο μονο που ηλπιζε πλεον ηταν στην οσο το δυνατον καλυτερη οχυρωση της πολης και με την βοηθεια των Θεων ο στρατος της να καταφερνε αυτο που λιγοι ειχαν κατορθωσει μεχρι στιγμης. Ν' αποκρουσει και να νικησει τις Ρωμαικες λεγεωνες.
Δεν υπηρχε λεπτο για χασιμο. Εδωσε εντολη στον Κασσιο να συγκεντωσει το συντομοτερο δυνατον τους στρατηγους της για να εκπονησουν μαζι το σχεδιο μαχης.
===========================
Το σχεδιο του ξενου ηταν απλο, σιγουρο κι ευκολο στην εκτελεση του. Παρ' ολα αυτα το επανελαβε ξανα και ξανα μεχρι να σιγουρευτει πως το ειχαν εμπεδωσει ολοι και πως ειχε απαλειφθει καθε περιπτωση λαθους. Ειχε ξεκαθαρισει και τονισει προς πασα κατευθυνση πως του ηταν παντελως αδιαφορο το μελλον του στρατου της Ζηνοβιας, αφηνοντας να εννοηθει εμμεσα πως οσο λιγοτεροι αιχμαλωτοι τοσο το καλυτερο, αλλα ηθελε να μην πειραχτει ουτε μια τριχα απο τα μαλλια της βασιλισσας και πως αυτη και ο Κασσιος Λογγινος ηταν αποκλειστικα δικη του αρμοδιοτητα. Οποιος παρηκουε τις συγκεκριμενες αυτες εντολες δεν θα ειχε την πολυτελεια ν' απολογηθει σε καποιον ανωτερο μα θα εκτελουνταν επιτοπου.
Ο ιδιος ο ξενος, με μια επιλεκτη δυναμη κρουσης, θα επιτιθετο στο στρατηγειο της Ζηνοβιας, μια επιχειρηση ουσιαστικα αυτοκτονιας δεδομενου πως το αρχηγειο της αφεντρας της Παλμυρας θα ηταν το καλυτερα οχυρωμενο σημειο. Μα αυτο ηταν κατι που δεν τον ενδιεφερε.
===========================
Χρειαστηκαν λιγοτερες απο 24 ωρες για να καταλαβει ο Ρωμαικος στρατος την Αλεξανδρεια.
Μολονοτι οι αντρες της Ζηνοβιας προβαλλαν σθεναρη αντισταση, το πλανο μαχης που ειχε εκπονησει ο ξενος ηταν τοσο αψεγαδιαστο που τωρα πια ο τελευταιος θυλακας αντιστασης ηταν αυτο καθ' αυτο το στρατηγειο της βασιλισσας. Με μπροσταρη τον ξενο, η δυναμη που τον ακολουθουσε, παρ' ολο που ειχε τις μεγαλυτερες απωλειες, εφτασε κυριολεκτικα ενα βημα πισω απο την κλειστη πορτα που προστατευε ακομα τους αντιπαλους τους.
Οταν κι αυτο το εμποδιο κατερρευσε ολα τελειωσαν σε λιγα μονο λεπτα.
Ολοι οι παρευρισκομενοι στο δωματιο σφαγιαστηκαν πλην του Κασσιου Λογγινου και της Ζηνοβιας. Η τελευταια, φρουρουμενη και αλυσσοδεμενη οδηγηθηκε απο μια ομαδα Ρωμαιων αξιωματικων στη ναυαρχιδα του στολου με σκοπο να οδηγηθει στη Ρωμη, αιχμαλωτη κι υποτελης πια του Αυρηλιανου. Οι μονοι που ειχαν απομεινει πια ηταν ο συμβουλατορας της βασιλισσας και ο ξενος. Ο Κασσιος μολις ειχε αντιληφθει πως ειχε φτασει το τελος του.
=========================
Οτι ακριβως ειχε συμβει τις δυο προηγουμενες φορες συνεβη και τωρα μ' ελαχιστες διαφοροποιησεις. Η μια απ' αυτες ηταν πως το φως που εξεπεμπε ο κυβος γινοταν ακομα πιο λαμπερο ενω παραλληλα ο πονος στο κεφαλι του ξενου την στιγμη που το τριτο κομματι του γριφου γινοταν δικο του ηταν πιο εντονος. Η δευτερη διαφοροποιηση ειχε να κανει με τον τροπο θανατου του Κασσιου. Αυτην τη φορα δεν τον αποκεφαλισε οπως ειχε κανει προγενεστερα, απλα διαπερασε με το ξιφος την καρδια του μεχρι που και η τελευταια πνοη του συμβουλου εγκαταλειψε το αψυχο πια σωμα του. Η αληθεια ηταν πως περιμενε υπομονετικα για καμποση ωρα με το σπαθι του ακομα γυμνο, βουτημενο στα αιματα να σταζει στο μαρμαροστρωτο πατωμα την εμφανιση του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Δεν εμφανιστηκε αλλα βαθια μεσα του ο ξενος γνωριζε πως πολυ συντομα θα τον εβλεπε μπροστα του.
Προς το παρον επρεπε να βρει δικαολογια να μην ακολουθησει το στρατο πισω στη Ρωμη κι ενα χαμογελο που θα παγωνε και την πιο θεριεμενη φωτια ελαμψε στο προσωπο του.
=======================
Η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας ηταν η δικαιολογια του. Κρατησε την απαραιτητη φρουρα που χρειαζοταν η πολη και ο ιδιος διαμηνυσε στον Αυρηλιανο μεσω των αξιωματικων που επεστρεφαν πως θα παρεμενε μεχρι να εκτιμουσε τις ζημιες που ειχαν γινει στην βιβλιοθηκη, καθως επισης πως θα προεβαινε στις απαραιτητες ενεργειες για την αποκατασταση των ζημιων. Φυσικα δεν ηταν ποτε στις προθεσεις του κατι τετοιο.
Δυο μερες μετα την αποχωρηση των Ρωμαικων στρατευματων κι ενω η νυχτα ηταν ακομα η απολυτη αφεντρα κρατωντας τους παντες αιχμαλωτους κατω απο τα σαγηνευτικα πεπλα του υπνου, σταθηκε για μια τελευταια φορα πανω στο αλογο του απεναντι στη μισογκρεμισμενη βιβλιοθηκη. Σαν να ηθελε ν' αποτυπωσει στο μυαλο του την εικονα την παρατηρησε εξονυχιστικα για λιγο. Μετα εστρεψε αποτομα το αλογο του προς την δυτικη εξοδο της πολης και χαθηκε στο σκοταδι. Την ωρα που αφηνε πισω του την πολη ενοιωσε εντονα την παρουσια του γερου. Μ'αυτη τη φορα δεν μπηκε καν στον κοπο να σταματησει και να γυρισει.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43
Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε πως δεν βαδιζε στα τυφλα. Ολες τις προηγουμενες ο κυβος δεν ηταν ποτε ξεκαθαρος ως το ποιος ηταν ο αντικειμενικος του στοχος. Παντα περναγε ενα μικρο χρονικο διαστημα μεχρι τη στιγμη που σιγουρευοταν απολυτως. Μεχρι στιγμης αυτο το κενο σημειο δεν ειχε φανει επιζημιο, ομως δεν μπορουσε ποτε να ξερει αν καποια στιγμη στο μελλον αν αυτη η καθυστερηση μπορουσε να κοστισει ακομα και την απωλεια του σκοπου του.
Τωρα τα δεδομενα φαινονταν πως αλλαζαν προς το καλυτερο. Διχως να εχει καποιο σαφες στοιχειο στα χερια του που να του υποδεικνυε προς τα που επρεπε να προσανατολιστει, βαθια μεσα του γνωριζε πως δεν ηταν καποιος απο τους χιλιαδες Ρωμαιους στρατιωτες που μολις εφταναν με τα πλοια στο λιμανι της Αλεξανδρειας. Οχι. Ηταν σιγουρα καποιος απο την αντιπαλη πλευρα. Το μονο που εμενε ηταν να τον αναγνωρισει εγκαιρα και να του αφαιρεσει τη ζωη κανοντας δικο του αλλο ενα κομματι απο τον γριφο που αναζητουσε πριν συνεβαινε κατι το ανεπανορθωτο και πεθαινε απο χερι αλλου.
==============================
Αγκυροβολησαν αρκετα μακρια απο το λιμανι της Αλεξανδρειας μην θελοντας ν' αποκτησει ο εχθρος σαφη εικονα για τον αριθμο των δυναμεων τους. Η διπλωματια ειχε να πει μια τελευταια λεξη ακομα μιας και ο Αυρηλιανος επιθυμουσε να εχει μια διαπραγματευση με την βασιλισσα για το ενδεχομενο αποφυγης της συρραξης σε περιπτωση που η τελευταια επανεξεταζε το ζητημα και αποχωρουσε απο την πολη. Μια μικρη ομαδα υψηλοβαθμων αξιωματικων, συνεπικουρουμενοι απο τον ξενο, επιλεχθηκε γι αυτην τη διαπραγματευση.
Οταν ο αγγελιαφορος του Αυρηλιανου επεστρεψε απο την συναντηση του με την Ζηνοβια κουβαλουσε μαζι του μια θετικη απαντηση οπως προς το ζητημα της διαβουλευσης αναμεσα στην Ρωμαικη αυτοκρατορια και την βασιλισσα της Παλμυρας.
Η συναντηση θα γινοταν σε ουδετερο καραβι, στα μισα ακριβως της διαδρομης αναμεσα στην ρωμαικη αρμαδα και τον στολο της Ζηνοβιας. Απαντες θα ηταν αοπλοι για ευνοητους λογους.
Αυτο βεβαια λιγο ρολο θα επαιζε αν οιοσδηποτε ηξερε στην πραγματικοτητα ποιος ηταν ο ξενος και τι ειχε στο μυαλο του.
============================
Αυτο δεν το περιμενε. Τη στιγμη που μαζι με τους υπολοιπους ανεβηκε στο καραβι ο κυβος ζωντανεψε σαν το λουλουδι που νοιωθει το νερο επανω του. Εριξε μια ματια στην διαπραγματευτικη ομαδα της Ζηνοβιας προσπαθωντας να εντοπισει το στοχο του.
Καταλαβε τη στιγμη που τα ματια του επεσαν πανω του. Επρεπε να μαθει ποιος ηταν και τι ρολο επαιζε ενω ταυτοχρονα επρεπε να φερει και σε αισιο τελος την αποστολη που του ειχε αναθεσει ο Αυρηλιανος. Αφου εγιναν οι απαραιτητες συστασεις οι δυο ομαδες εκατσαν εκατερωθεν των πλευρων ενος βαρυφορτωμενου σε πλουσια εδεσματα και ποτα τραπεζι.
Λογω της απουσιας της Ζηνοβιας αρμοδιος για το θεμα της διαπραγματευσης ηταν ο Κασσιος Λογγινος που ειχε πληρη εξουσιοδοτηση απο την βασιλισσα για τον χειρισμο των διαπραγματευσεων. Ηταν αυτος, ο Κασσιος Λογγινος, ο ανθρωπος που ειχε κανει τον κυβο να ζωντανεψει καθως τον ενοιωθε ολο και πιο εντονα σχεδον να σπαρταραει κρυμμενος καθως ηταν στον κορφο του. Διχως να παρει τα ματια απο πανω του, ο ξενος μιλησε πρωτος.
==============================
Οι αξιωματικοι που αποτελουσαν την υπολοιπη Ρωμαικη ομαδα διαπραγματευσεων κοιταχτηκαν μεταξυ τους απορημενοι. Ηξεραν πως η γραμμη που ειχε χαραξει ο Αυρηλιανος θα ηταν σφιχτη και με διαθεση ελαχιστων παραχωρησεων αλλα αυτο που ζουσαν εκεινη τη στιγμη σιγουρα ξεπερναγε καθε οριο. Οι οροι που εθετε ο ξενος στην αντιπαλη πλευρα ηταν τοσο απολυτοι και ακαμπτοι που ουσιαστικα μονο διαπραγματευση δεν γινοταν. Η αισθηση που αποκομιζαν ηταν πως ο ξενος εξωθουσε τα πραγματα στα ακρα, ουσιαστικα προσπαθωντας να ξεκινησει την ενοπλη αντιπαραθεση με καθε δυνατο τροπο. Απο την μερια του ο Κασσιος Λογγινος συντομα συνειδητοποιησε πως ασχετα με το ποσες υποχωρησεις ηταν διατεθειμενος να κανει ετουτος εδω απεναντι του δεν ικανοποιουνταν με τιποτα.
Εκανε μια τελευταια αποπειρα μηπως και κατορθωνε να επανατοποθετησει την συζητηση κατω απο ενα πιο ρεαλιστικο πρισμα μα οσο περναγε η ωρα σιγουρευοταν ολο και περισσοτερο πως η συρραξη ηταν αναποφευκτη.
===========================
Χιλιες φορες ειχε νοιωσει το χερι του να κανει την κινηση προς την λαβη του ξιφους του και χιλιες φορες, την τελευταια στιγμη, πρυτανευε η λογικη και σταματαγε. Ο αντικειμενικος σκοπος ειχε επιτευχθει. Ειχε φροντισει εντεχνα να μην βρεθει κανενα σημειο συμφωνιας αναμεσα στις δυο πλευρες, ετσι κατα την επιστροφη του στην ναυαρχιδα ηδη το μυαλο του επεξεργαζοταν πυρετωδως το σχεδιο της επερχομενης μαχης.
Ενοιωθε το τεταμενο κλιμα που υπηρχε αναμεσα στους υπολοιπους και την απορια τους για τον τροπο που ειχε χειριστει την κατασταση μα ηξερε πως κανεις δεν θα τολμουσε να τον αμφισβητησει στα φανερα. Θα υπακουαν στις εντολες του και αφου θα ειχαν ολα τελειωσει υπερ τους καποια στιγμη τα παντα θα ξεχνιοντουσαν. Ηξερε πως η Ζηνοβια και τα στρατευματα της δεν ειχαν καμμια ελπιδα απεναντι στους Ρωμαιους μα το βασικο γι αυτον ζητημα ηταν πως θα καταφερνε τον Κασσιο Λογγινο να πεσει απο το χερι του. Μεχρι να φτασουν πισω στο πλοιο τα παντα ειχαν χαρτογραφηθει στο μυαλο του. Εμενε πια μονο η πρακτικη εφαρμογη.
==============================
Η Ζηνοβια ακουγε προσεκτικα οσα της μετεφερε ο Κασσιος Λογγινος σχετικα με την εκβαση των διαπραγματευσεων και μια βαθια ρυτιδα σκεψης αυλακωσε προσωρινα το πανεμορφο προσωπο της. Δεν μπορουσε να καταλαβει την γραμμη που ειχε ακολουθησει ο Αυρηλιανος μα αντιλαμβανοταν πως αλλη επιλογη απο την μαχη δεν υπηρχε. Μια μαχη που για την εκβαση της οποιας δεν ειχε καθολου καλο προαισθημα. Εκμυστηρευτηκε τους βαθυτερους αυτους φοβους και τις ανησυχιες της στον εμπιστο της συμβουλο προσδοκωντας μια αισιοδοξη απαντηση μα αντ' αυτου διαπιστωσε πως και ο Κασσιος κινουνταν στο ιδιο μηκος κυματος.
Ηταν λοιπον αναποφευκτο. Στο μονο που ηλπιζε πλεον ηταν στην οσο το δυνατον καλυτερη οχυρωση της πολης και με την βοηθεια των Θεων ο στρατος της να καταφερνε αυτο που λιγοι ειχαν κατορθωσει μεχρι στιγμης. Ν' αποκρουσει και να νικησει τις Ρωμαικες λεγεωνες.
Δεν υπηρχε λεπτο για χασιμο. Εδωσε εντολη στον Κασσιο να συγκεντωσει το συντομοτερο δυνατον τους στρατηγους της για να εκπονησουν μαζι το σχεδιο μαχης.
===========================
Το σχεδιο του ξενου ηταν απλο, σιγουρο κι ευκολο στην εκτελεση του. Παρ' ολα αυτα το επανελαβε ξανα και ξανα μεχρι να σιγουρευτει πως το ειχαν εμπεδωσει ολοι και πως ειχε απαλειφθει καθε περιπτωση λαθους. Ειχε ξεκαθαρισει και τονισει προς πασα κατευθυνση πως του ηταν παντελως αδιαφορο το μελλον του στρατου της Ζηνοβιας, αφηνοντας να εννοηθει εμμεσα πως οσο λιγοτεροι αιχμαλωτοι τοσο το καλυτερο, αλλα ηθελε να μην πειραχτει ουτε μια τριχα απο τα μαλλια της βασιλισσας και πως αυτη και ο Κασσιος Λογγινος ηταν αποκλειστικα δικη του αρμοδιοτητα. Οποιος παρηκουε τις συγκεκριμενες αυτες εντολες δεν θα ειχε την πολυτελεια ν' απολογηθει σε καποιον ανωτερο μα θα εκτελουνταν επιτοπου.
Ο ιδιος ο ξενος, με μια επιλεκτη δυναμη κρουσης, θα επιτιθετο στο στρατηγειο της Ζηνοβιας, μια επιχειρηση ουσιαστικα αυτοκτονιας δεδομενου πως το αρχηγειο της αφεντρας της Παλμυρας θα ηταν το καλυτερα οχυρωμενο σημειο. Μα αυτο ηταν κατι που δεν τον ενδιεφερε.
===========================
Χρειαστηκαν λιγοτερες απο 24 ωρες για να καταλαβει ο Ρωμαικος στρατος την Αλεξανδρεια.
Μολονοτι οι αντρες της Ζηνοβιας προβαλλαν σθεναρη αντισταση, το πλανο μαχης που ειχε εκπονησει ο ξενος ηταν τοσο αψεγαδιαστο που τωρα πια ο τελευταιος θυλακας αντιστασης ηταν αυτο καθ' αυτο το στρατηγειο της βασιλισσας. Με μπροσταρη τον ξενο, η δυναμη που τον ακολουθουσε, παρ' ολο που ειχε τις μεγαλυτερες απωλειες, εφτασε κυριολεκτικα ενα βημα πισω απο την κλειστη πορτα που προστατευε ακομα τους αντιπαλους τους.
Οταν κι αυτο το εμποδιο κατερρευσε ολα τελειωσαν σε λιγα μονο λεπτα.
Ολοι οι παρευρισκομενοι στο δωματιο σφαγιαστηκαν πλην του Κασσιου Λογγινου και της Ζηνοβιας. Η τελευταια, φρουρουμενη και αλυσσοδεμενη οδηγηθηκε απο μια ομαδα Ρωμαιων αξιωματικων στη ναυαρχιδα του στολου με σκοπο να οδηγηθει στη Ρωμη, αιχμαλωτη κι υποτελης πια του Αυρηλιανου. Οι μονοι που ειχαν απομεινει πια ηταν ο συμβουλατορας της βασιλισσας και ο ξενος. Ο Κασσιος μολις ειχε αντιληφθει πως ειχε φτασει το τελος του.
=========================
Οτι ακριβως ειχε συμβει τις δυο προηγουμενες φορες συνεβη και τωρα μ' ελαχιστες διαφοροποιησεις. Η μια απ' αυτες ηταν πως το φως που εξεπεμπε ο κυβος γινοταν ακομα πιο λαμπερο ενω παραλληλα ο πονος στο κεφαλι του ξενου την στιγμη που το τριτο κομματι του γριφου γινοταν δικο του ηταν πιο εντονος. Η δευτερη διαφοροποιηση ειχε να κανει με τον τροπο θανατου του Κασσιου. Αυτην τη φορα δεν τον αποκεφαλισε οπως ειχε κανει προγενεστερα, απλα διαπερασε με το ξιφος την καρδια του μεχρι που και η τελευταια πνοη του συμβουλου εγκαταλειψε το αψυχο πια σωμα του. Η αληθεια ηταν πως περιμενε υπομονετικα για καμποση ωρα με το σπαθι του ακομα γυμνο, βουτημενο στα αιματα να σταζει στο μαρμαροστρωτο πατωμα την εμφανιση του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Δεν εμφανιστηκε αλλα βαθια μεσα του ο ξενος γνωριζε πως πολυ συντομα θα τον εβλεπε μπροστα του.
Προς το παρον επρεπε να βρει δικαολογια να μην ακολουθησει το στρατο πισω στη Ρωμη κι ενα χαμογελο που θα παγωνε και την πιο θεριεμενη φωτια ελαμψε στο προσωπο του.
=======================
Η βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας ηταν η δικαιολογια του. Κρατησε την απαραιτητη φρουρα που χρειαζοταν η πολη και ο ιδιος διαμηνυσε στον Αυρηλιανο μεσω των αξιωματικων που επεστρεφαν πως θα παρεμενε μεχρι να εκτιμουσε τις ζημιες που ειχαν γινει στην βιβλιοθηκη, καθως επισης πως θα προεβαινε στις απαραιτητες ενεργειες για την αποκατασταση των ζημιων. Φυσικα δεν ηταν ποτε στις προθεσεις του κατι τετοιο.
Δυο μερες μετα την αποχωρηση των Ρωμαικων στρατευματων κι ενω η νυχτα ηταν ακομα η απολυτη αφεντρα κρατωντας τους παντες αιχμαλωτους κατω απο τα σαγηνευτικα πεπλα του υπνου, σταθηκε για μια τελευταια φορα πανω στο αλογο του απεναντι στη μισογκρεμισμενη βιβλιοθηκη. Σαν να ηθελε ν' αποτυπωσει στο μυαλο του την εικονα την παρατηρησε εξονυχιστικα για λιγο. Μετα εστρεψε αποτομα το αλογο του προς την δυτικη εξοδο της πολης και χαθηκε στο σκοταδι. Την ωρα που αφηνε πισω του την πολη ενοιωσε εντονα την παρουσια του γερου. Μ'αυτη τη φορα δεν μπηκε καν στον κοπο να σταματησει και να γυρισει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου