ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52



-'Δεν καταλαβαινω τι γινεται' ψιθυρισε ο Κοναλλ. 'Μου φαινεται πως βλεπω εναν αντρα και μια γυναικα μαζι με τον ξενο κι αν δεν με γελανε τα ματια μου τον χτυπανε αλυπητα' συνεχισε στρεφομενος προς τους αλλους που ηταν κι αυτοι διπλα του παρακολουθωντας απο αρκετη αποσταση τα τεκταινομενα στο ναο. 'Τι συμβαινει αραγε ? Γιατι δεν αντιδρα' ?
-'Οπως και να εχει απο δω δεν μπορουμε να τον βοηθησουμε' εκανε ο Φεργκαλ.
-'Εχει δικιο ο Φεργκαλ' ειπε η Καραν. 'Κατι πρεπει να κανουμε'.
-'Τι περιμενουμε λοιπον' ? ρωτησε θυμωμενα η Ιερνη. 'Να τον σκοτωσουν πρωτα και μετα να παρεμβουμε' ?
Ο Μπολγκ κουνησε το κεφαλι και στραφηκε στους υπολοιπους.
-'Θελω ολοι σας να προσεχετε παρα πολυ' ειπε. 'Οχι ασκοποι ηρωισμοι, ουτε βεβιασμενες κινησεις. Το ζητημα ειναι να μην παθει κανενας τιποτα' προσθεσε κοιτωντας εντονα την Ιερνη.
'Ελατε απο πισω μου κι εχετε τα ματια σας ανοιχτα' συμπληρωσε και αρχισε να προχωραει.
                     ===============================
Ειχαν ακομα αποσταση να διανυσουν μεχρι να φτασουν στον ναο οταν εξαφνα μια γνωστη φυσιογνωμια πεταχτηκε μεσα απο τις συσταδες των δενδρων κοβοντας τους τον δρομο.
-'Ραντραμ ! Μα τους θεους σε ψαχνουμε ολη μερα. Που χαθηκες' ? εκανε εκπληκτος ο Μπολγκ.
-'Εδω, που αλλου' ? απαντησε περιπαικτικα ο Ραντραμ. 'Ειχα υποψιες για το τι θα συνεβαινε και δεν ειχα αλλο τροπο να το σταματησω' συμπληρωσε.
Την εντονη απορια στα προσωπα ολων επετεινε μια γυναικεια φωνη μεσα απο τα δεντρα.
-'Ηταν πολυ ευκολο να καταλαβει καποιος τι θα κανατε' ειπε η Γκορμλα ξεπροβαλλοντας και ακουμπωντας στον ωμο του Ραντραμ. 'Μα γιατι φαινεστε τοσο εκπληκτοι' ?
-'Ομολογω πως δεν το περιμενα αυτο' ειπε με σφιγμενα δοντια ο Κοναλλ. 'Ομως ακομα και τωρα δεν ειναι αργα για να ερθετε μαζι μας'.
-'Φοβαμαι πως ειναι ηδη πολυ αργα' προστεθηκε ακομα μια αντρικη φωνη, που ανηκε στον καπετανιο Γκουχαν ενω πισω του εκαναν την εμφανιση τους η Φιεννα και ο Ιμον. 
                  ===============================
Γαντζωθηκε με οση δυναμη του ειχε απομεινει πανω στην αδυναμη, καχεκτικη φωνουλα που του επαναλαμβανε διαρκως πως οτι ζουσε δεν ηταν αληθεια κι επρεπε ν' αντιδρασει. Σηκωθηκε τρεκλιζοντας και παραπατωντας εφτασε στα σκαλια του ναου. Εκει σωριαστηκε παλι κατω.
Κοιταξε απεναντι του τον Φεχαρ και την Αιναρ που γελουσαν μεταξυ τους.
Ο υπηρετης του τον πλησιασε κι εκατσε σε βαθυ καθισμα μπροστα του.
-'Πως σου φαινεται να εισαι ενα σκουπιδι, ενα τιποτα' ? ρωτησε ειρωνικα.
-'Νομιζω πως τωρα προσπαθει να το συνειδητοποιησει' ειπε η Αιναρ κινουμενη προς το μερος τους. 'Αλλα θα του παρει λιγο χρονο' συμπληρωσε γελωντας.
-'Ναι, χρονο απ' αυτον που δεν εχει' ανταπαντησε ο Φεχαρ ενω ταυτοχρονα την αγκαλιαζε αναζητωντας παθιασμενα τα χειλη της σ' ενα προστυχο φιλι.
-'Νομιζω πως η Αιναρ χρειαζεται εναν πραγματικο αντρα και οχι κατι που να του μοιαζει' ειπε διακοπτοντας το φιλι και αμεσως μετα την ξανατραβηξε πανω του.
                    ===============================
Καποιο γραναζι στο βαθος του μυαλου του, εστω και με δυσκολια, ανταπεξηλθε στο εργο του και εβαλε δειλα μπροστα την λογικη του οση ωρα ο Φεχαρ και η Αιναρ τον περιεπαιζαν.
Ξεχασμενοι στο ηδονικο τους φιλι κανεις τους δεν προσεξε πως ο ξενος σηκωθηκε απεναντι τους. Πηρε μια βαθια ανασα κλεινοντας τα ματια και οταν τ' ανοιξε μια αγνωστη πηγη στα μυχια της ψυχης του του εδωσε τη δυναμη να τους χτυπησει ταυτοχρονα με το μεσα μερος της παλαμης του στο υψος του στερνου.
Αντι να νοιωσει εξαντλημενος απο την υπερπροσπαθεια μια παραλογη αναζωογονηση αρχισε να οργωνει τις φλεβες του. Τους πλησιασε γρηγορα ενω ηταν ακομα ζαλισμενοι και με μεγαλυτερη ανεση, ταχυτητα και δυναμη τους ξαναχτυπησε στελνοντας τους να σωριαστουν αρκετα μετρα πιο περα. Σηκωσε τα χερια του και το κεφαλι του προς τον ουρανο και ουρλιαξε με τετοια ενταση που ενοιωσε τα πνευμονια του να τον πονανε. 'Δεν ειστε αληθινοι, δεν υπαρχετε'.
Κατεβασε το κεφαλι του και διαπιστωσε αυτο που μολις ειχε κραγαυσει.
Ο Φεχαρ και η Αιναρ ειχαν εξαφανιστει.
-'Αυτο δεν σημαινει τιποτα' ακουσε την Σουμπ Νιγκουραθ να συριζει απο το πουθενα.
                     ==========================
-'Πραγματικα πιστευατε πως μπορουσατε ν' αψηφησετε το θελημα της θεας' ? ρωτησε εκπληκτη η Φιεννα. 'Με ποιο τροπο, θνητοι εσεις, θ' αγνοουσατε τις επιθυμιες της Σουμπ Νιγκουραθ' ?
-'Δεν ειναι ολοι χαμερπη σκουλικια σαν κι εσενα Φιεννα η σαν τους ομοιους σου' εκανε η Ιερνη.
-'Βαριες κουβεντες απο ενα θηλυκο εστω και με σπαθι στο χερι' πεταξε η Γκορμλα. 'Αλλα ξεχασα, η υπαρξη κι επιβιωση του ξενου ειναι το πιο σημαντικο αυτη τη στιγμη. Κριμα για τον Μπολγκ που τα πλανα σου δεν τον συμπεριλαμβανουν'.
-'Ασκοπες κουβεντες' παρενεβληθη ο Φεργκαλ νοιωθωντας την ενταση. 'Ειμαστε εδω για να βοηθησουμε τον ξενο και εσεις στεκεστε στον δρομο μας. Αν δεν ειστε μαζι μας ειστε εναντιον μας. Μεριαστε η ετοιμαστειτε για μαχη μεχρις εσχατων'.
Ολοι κοιταξαν απορημενοι τον Φεργκαλ μην περιμενοντας την συγκεκριμενη τοποθετηση απο το δικο του στομα.
-'Ο Φεργκαλ μιλησε' εκανε παγωμενα ο Μπολγκ. 'Τι επιλεγετε' ?
-'Μαχη ας ειναι' ειπε ο Ραντραμ.
                ===============================
Ανοιγοντας σαν βενταλια οι δυο αντιπαλες ομαδες απλωθηκαν στον χωρο προσπαθωντας ο καθενας να βρεθει απεναντι στον επιθυμητο αντιπαλο.
Ο Μπολγκ με τον Ραντραμ, ο Κοναλλ εχοντας επιλεξει τον καπετανιο Γκουχαν, ο Φεργκαλ ετοιμος ν' αντιμετωπισει τον Ιμον. Η Ιερνη πολυ θα ηθελε απεναντι της την Γκορμλα μα ηξερε πως αν επεφτε η Φιεννα το Φρεττον θα εμενε ακεφαλο και αυτο ηταν πολυ σημαντικο για την περαιτερω εξελιξη. Ετσι την αφησε στην Καραν και αρχισε να ζυγιζει την Φιεννα.
Μολονοτι ηταν ολοι ετοιμοι, βουτηγμενοι στην ηλεκτρισμενη ατμοσφαιρα της αναμονης, κανεις δεν εκανε την πρωτη κινηση. Χρειαστηκαν να περασουν αρκετα δευτερολεπτα μεχρι να επιτεθει ο Φεργκαλ στον Ιμον. Λες και ηταν το συνθημα αυτο που περιμεναν οι υπολοιποι χυμηξαν ο ενας στον αλλο κραυγαζοντας και διασταυρωνοντας τα ξιφη τους.
Το αναιμικο φεγγαρι δεν ειχε απολυτως κανεναν λογο να φοβαται η να ενδιαφερεται για την εκβαση της μαχης, ετσι η προσωρινη καλυψη του πισω απο τα βαρυφορτωμενα συννεφα μονο σαν συμπτωση μπορουσε να εκληφθει.
             =================================
-'Αρκετα κρατησε ολο αυτο' εκανε ο ξενος εχοντας επανακτησει την αυτοπεποιθηση του. 'Αδιαφορω πληρως για το τι θελεις η πως θα το πετυχεις. Αυτο που ξερω ειναι πως δεν υπαρχει περιπτωση να βρεις σε μενα το υπακουο σκυλακι που ψαχνεις. Εγω, και μονο εγω, ελεγχω τι κανω και πως. Αυτο εδω' ειπε ενω ταυτοχρονα εβγαζε τον κυβο απο τον κορφο του και τον σηκωνε ψηλα με το χερι του 'δεν θα μου καθορισει την ζωη και τις κινησεις μου. Ασχετα με την συμφωνια που εκανα, ειμαι ακομα κυριος της μοιρας μου'.
Σταματησε περιμενοντας καποια αντιδραση εκ μερους της Σουμπ Νιγκουραθ. Αυτη δεν ηρθε ποτε και συνεχισε απτοητος.
-'Δεν μου αφηνεις αλλη λυση παρα να προβω στο μοναδικο πραγμα που μπορω να κανω, οσο επιφοβο η ριψοκινδυνο κι αν ειναι αυτο' προσθεσε.
Σαν να ειχε διαβασει τη σκεψη του η θεα επανεμφανιστηκε, πιο βδελυρη, πιο αποκρουστικη απο ποτε. Η φωνη της μαστιγωσε τον παγωμενο αερα.
                     =============================
-'Δεν ξερω τι σκεφτεσαι να κανεις μα οτι και να ειναι αυτο δεν θα σε βοηθησει να γλυτωσεις την τιμωρια για την ανυπακοη σου. Σου υποσχομαι πως θα περασεις μαρτυρια που ο νους δεν τα βαζει, μαρτυρια που μπορουν να κρατησουν για ολη την αθανατη ζωη σου. Θα....'
-'Κουφια λογια και κενες απειλες' την διεκοψε ο ξενος. 'Εδω και ωρα μονο αυτα ακουω. Εσυ το θελησες να συμβει οτι γινει απο δω και περα' εκανε ξερα ενω ταυτοχρονα εσφιγγε τον κυβο στην παλαμη του σιγοψιθυριζοντας ασυναρτησιες.
Ακομα κι οταν η Σουμπ Νιγκουραθ κινηθηκε απειλητικα προς το μερος του αυτος δεν διεκοψε οτι εκανε. Η μιαρη φυσιογνωμια της θεας ηταν σχεδον κρεμασμενη πανω του οταν γι αλλη μια φορα το σκοταδι ανοιξε στα δυο φανερωνοντας δυο καταμαυρες σιλουετες.
Η θεαμα τραβηξε το βλεμμα της θεας και ενστικτωδως οπισθοχωρησε λιγα βηματα πανω στις κατσικισιες οπλες της. Ο ξενος σταματησε οτι εκανε, εβαλε τον κυβο ξανα στην θεση του, σταυρωσε τα χερια του και περιμενε.
                   ==============================
Αυτος που ειχε βρεθει σε πιο δεινη θεση απο τους υπολοιπους ηταν ο Φεργκαλ που αντιμετωπιζε τον Ιμον. Οχι γιατι ο τελευταιος ηταν απαραιτητα καλυτερος ξιφομαχος η μαχητης αλλα τα χρονια ειχαν βαρυνει στις πλατες του Φεργκαλ και οι κινησεις του ηταν πολυ πιο αργες κι ευκολα προβλεψιμες. Ετσι η βοηθεια που του προσφερθηκε απο τον Φινταν, τον μοναδικο που δεν ειχε αντιπαλο, ηταν κατι περισσοτερο απο ευπροσδεκτη, ουσιαστικα σωτηρια κι εγειρε αμεσως την πλαστιγγα προς το μερος τους. Στην προσπαθεια που κατεβαλλε ο Ιμον να διασπασει την αμυνα του Φεργκαλ αφηνε πολλες φορες ακαλυπτα σημεια του σωματος του που ενας αντιπαλος μπορουσε να εκμεταλλευτει. Αυτο ακριβως επραξε και ο Φινταν.
Αρπαξε την πρωτη ευκαιρια που του δοθηκε καταφερνοντας ενα γερο χτυπημα στα πλευρα του Ιμον, οχι θανατηφορο μα αρκετο για να τον ριξει στα γονατα. Πριν προλαβει να καλυφθει, ο Φεργκαλ ηταν ηδη απο πανω του και με ολη του την δυναμη εμπηξε το σπαθι του ψηλα στο στερνο του αντιπαλου του γκρεμιζοντας τον στο εδαφος.
                 =============================
Η τελευταια κραυγη του Ιμον τρυπησε τ' αυτια της Φιεννα. Γυρισε και ειδε τον εραστη της να κειτεται νεκρος ενω το αιμα του απορροφιοταν απληστα απο το εδαφος.
Με δυναμη που ουτε και η ιδια δεν ηξερε πως εκρυβε καταφερε ενα χτυπημα στην Ιερνη που στην προσπαθεια της να το αποφυγει παραπατησε και σωριαστηκε κατω. Μην εχοντας προσωρινα αντιπαλο η Φιεννα ουρλιαζοντας χυμηξε στους δυο αντρες.
Ο Φεργκαλ ηταν αυτος που πληρωσε την μαινομενη οργη της αρχηγου του Φρεττον. Πριν προλαβει να γυρισει και να παρει αμυντικη σταση ενοιωσε στην πλατη του την κοφτερη λεπιδα του ξιφους της να τον διαπερναει σχεδον ολοκληρο. Προσπαθησε να πει κατι μα το αιμα που ξεπηδησε σε πιδακα απο το στομα του τον εμποδισε. 
Ηταν ηδη νεκρος πριν ακουμπησει το εδαφος.
Μια παγωμαρα επεσε πανω στα δυο αντιμαχομενα στρατοπεδα. Μα ηταν τοσο στιγμιαια κι αμελητεα που κρατησε οσο και το ανοιγοκλεισμα ενος βλεφαρου.

                   MELODY DE FADE

     ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Οσο περισσοτερο κοιταζε τοσο πιο αδιανοητο της φαινοταν. Κατω απο αλλες συνθηκες απλα θα της ειχε στριψει μα τιποτα που να συνηγορουσε σε κατι τετοιο δεν ειχε συμβει. Τα ματια της δεν την γελαγαν, ομως το μυαλο της αρνιοταν πεισματικα ν' αποδεχτει τις πληροφοριες που λαμβανε μεσω της οπτικης οδου. Ηταν παντου τριγυρω της, κοιταζοντας την κι αυτοι με την ιδια απορια που υπηρχε αποτυπωμενη και στο δικο της προσωπο. Μπορουσε να διακρινει τα χαρακτηριστικα τους, τις κινησεις τους, τα χρυσοκεντητα καλοραμμενα ρουχα τους μα αυτο που αδυνατουσε να αποδεχτει ηταν το που βρισκονταν . Μονο σε μια αρρωστημενη η διεστραμμενη φαντασια μπορουσαν να συμβαινουν αυτα, πουθενα αλλου.

Ο αντρας στ' αριστερα της αρχισε να κανει εξαφνα χειρονομιες προς το μερος της προσπαθωντας προφανως κατι να της πει η να της δειξει, ομως ηταν αδυνατον απο τη θεση που βρισκοταν να καταλαβει η ν' ακουσει οτιδηποτε. Οι χειρονομιες εγιναν πιο εντονες, σχεδον φρενηρεις μα και παλι δεν αλλαζε τιποτα. Τι ηθελε να της πει ? Εδειχνε κατι μπροστα αραγε ? Γυρισε αποτομα να κοιταξει μπρος της κι ενα ουρλιαχτο ξεφυγε απο το στομα της. 

                          =========================

Η Νανσυ Ροουντς ηταν το τελειο παραδειγμα που μπορουσε να χρησιμοποιησει καποιος αν ηθελε ν' αποδωσει πιστα την εικονα της τελειας, ανεξαρτητης, δυναμικης κι επιτυχημενης γυναικας. Ειχε συγκεντρωσει με το σπαθι της πανω της παμπολλα απο τα στοιχεια που απαιτουνταν για να την κατηγοριοποιησει καποιος σ' αυτη τη συνομοταξια γυναικων. 

Και να φανταστει κανεις πως τα πραγματα δεν ηταν παντα ετσι.

Ειχε χασει τον πατερα της οταν ακομα ηταν σχεδον μωρο μα ουσιαστικα πολυ λιγο ρολο ειχε παιξει αυτο στην μετεπειτα πορεια της. Μολονοτι η μητερα της την ειχε στειλει για σπουδες σ' ενα απο τα πολυ καλα κολλεγια που υπηρχαν, απλως διεκπεραιωσε την επιθυμια της δεδομενου πως ειχε ηδη αποφασισει νωρις πως αλλο ηθελε να κανει στη ζωη της.

Κι αυτο ηταν το πρωτο σημειο τριβης με την μητερα της μα δεν υποχωρησε ουτε εκανε πισω.

Ετσι, αμεσως μετα την ολοκληρωση των μεταπτυχιακων της, ανελαβε το ρολο των δημοσιων σχεσεων στο εστιατοριο J' Adore που διατηρουσε η μητερα της στην Μπει και Λαγκερ γωνια.  

                    ==============================

Η συγκεκριμενη αποφαση, που δεον να σημειωθει ειχε βρει ογκολιθους αντιδρασεων απο την μητερα της, ηταν μονο η εναρξη των προστριβων μεταξυ τους.

Το εστιατοριο λειτουργουσε με παλαιολιθικη αποψη, με πληρη απουσια επιθετικης πολιτικης απεναντι στους ανταγωνιστες και με εμμονοληπτικη επιμονη στην διατηρηση του δεδομενου στατους διχως τιποτα καινουριο, φρεσκο και ριζοσπαστικο να εχει θεση.

Με οσες καινοτομες ιδεες και να προσπαθησε να μπολιασει την λειτουργια του ρεστωραν παντα ακουγε την ιδια, μονοτονη, στερεοτυπη τοποθετηση.

 -'Ετσι δουλευε παντα, γιατι να το αλλαξουμε ? Αυτο ξερει ο κοσμος, αυτο ζηταει. Ποιος ο λογος να μεταβαλλουμε ενα προφιλ που εξακολουθει και αποδιδει' ?

Η απαντηση ηταν απλη μα η μητερα της συνεχιζε να κωφευει.

-'Ολοι εξελισσονται, προσπαθουν για βελτιωση, εκμεταλλευονται τις δυνατοτητες τους. Γιατι οχι κι εμεις ? Γιατι να περιμενουμε απλα να το βαρεθει ο κοσμος' ?
                     ==============================
Το πληρωμα του χρονου ηρθε καποια στιγμη και η μητερα της αποφασισε ν' αποσυρθει πια απο την διευθυνση του εστιατοριου μην μπορωντας πλεον να παρακολουθησει τους ρυθμους του. 
Η Νανσυ αρπαξε την ευκαιρια και την εκμεταλλευτηκε οσο καλυτερα μπορουσε.
Κατ' αρχας ξεκαθαρισε στο προσωπικο πως πλεον αυτη εκανε κουμαντο και πως για οτιδηποτε θα συνεβαινε εντος του J' Adore λογο ειχε αυτη και μονο. Εισηγαγε καινοτομιες που αφορουσαν απο την εσωτερικη διακοσμηση μεχρι και τα πιατα που σερβιριζονταν.
Εξαιρετικη μαγειρισσα η ιδια, λατρευε τους πειραματισμους με τα φαγητα, παθιαζοταν με την αισθηση πως ανα πασα στιγμη μπορουσε να βρισκεται στο κατωφλι της ανακαλυψης μιας καινουργιας, αισθησιακης γευσης. Τα χρονια που ειχε περασει στο Παρισι για το μεταπτυχιακο της της φανηκαν κατι περισσοτερο απο χρησιμα, αφου πλεον μπορουσε ν' αναμιξει γευσεις που την εποχη της μητερας της δεν θα μπορουσαν ποτε να συμπεριληφθουν σε καποιο μενου, ουτε καν πειραματικα. Ειχε ερθει η ωρα ν' αποδειξει τι πραγματικα αξιζε. 
                    =============================
Η θεαματικη, ραγδαια ανοδος που παρουσιασε το ρεστωραν τους επομενους μηνες ειχε τα θετικα μα και αρνητικα του. Στα θετικα η σταδιακη καταξιωση του αναμεσα στα καλυτερα εστιατορια της πολης, χαρη στις ριζικες αλλαγες που ειχε επιφερει η Νανσυ. Η αυξηση της πελατειας απαιτησε αυξηση του προσωπικου, κατι που εγινε, καθως επισης και ακομα υψηλοτερο βαθμο επαγγελματικοτητας που ειχε ζητησει η καινουργια διευθυντρια.
Δεν ηταν αδικη με το προσωπικο της η Νανσυ. Αυστηρη, λεπτολογος και τελειομανης μεν μα δεν τους στερησε τιποτα απ' οτι ειχαν, τουναντιον και αυξηση τους ειχε κανει και αψογη στην συμπεριφορα της ηταν. Ομως για την ιδια τα πραγματα ειχαν αρχισει να διαφοροποιουνται.
Ο Τσαρλυ, ο ανθρωπος που συνδεοταν μαζι του, διακριτικα μα σταθερα απομακρυνοταν απο την Νανσυ διαπιστωνοντας πως το εστιατοριο της απορροφουσε ολον τον ελευθερο χρονο της με αποτελεσμα πια να βρισκονται σπανια. Η Νανσυ το καταλαβε μα δεν εκανε τιποτα για ν' αλλαξει το κλιμα. Τον αφησε να φυγει σαν να ηταν κατι που το ηθελε και η ιδια. 
                         ===========================
Οι πολλαπλες ευθυνες που ειχε αναλαβει δεν της ειχαν στερησει μονο τον Τσαρλυ μα συντομα διαπιστωσε πως πλεον δεν ειχε καθολου χρονο για τον ιδιο τον εαυτο της. Ζουσε συνεχως μ' ενα κινητο ανοιχτο, απαντωντας σε καθε κληση, μικρη η μεγαλη, σημαντικη η ασημαντη, που ειχε να κανει με το μαγαζι. Ηταν η πρωτη που εμπαινε μεσα στο ρεστωραν και η τελευταια που εφευγε.
Ολος ο κοσμος, πελατες, προσωπικο, προμηθευτες, κατι ζητουσε απ' αυτην, ρουφωντας σαδιστικα καθε ελευθερο λεπτο που της περισσευε και ευελπιστουσε να χαρισει στον εαυτο της. Επρεπε να βρει εναν τροπο να ασχοληθει με την ιδια, τα μικρα θελω της και τις αυτουποβαθμισμενες αναγκες της.
Η ιδεα της ηρθε ακουγοντας την συζητηση δυο σερβιτορων και για καποιον αγνωστο λογο δεν της εφευγε απο το μυαλο. Στο τελος ρωτησε να μαθει λεπτομερειες προκαλωντας μια μινι εκπληξη στο προσωπικο της. Η ιδια αδιαφορουσε για το τι σκεφτονταν, το ειχε αποφασισει.
Συντομα βρεθηκε απεναντι στον Μικ Γκαρρις ακουγοντας τον προσεκτικα καθως της ανεπτυσσε τις λεπτομερειες. Χαμογελασε. Αυτο ηταν, το ηξερε. Ανυπομονουσε.
                      ==========================
Χρειαστηκαν πολλοι μηνες εκπαιδευσης και μαθηματων μα ουτε χαζη ηταν αλλα και η ζεση με την οποια αντιμετωπιζε την καινουργια αυτη προκληση την εκαναν την πιο καλη μαθητρια.
Ετσι, ακομα και αν ο Μικ ηταν επιφυλακτικος οταν της παρεδιδε την αδεια της, ουτε ο ιδιος μπορουσε ν' αρνηθει πως η Νανσυ ηταν μια απο τις καλυτερες μαθητριες που ειχε ποτε.
Βεβαια για καποιο αρχικο μικρο χρονικο διαστημα ηταν εξαναγκασμενος να ειναι συνεχως μαζι της, ομως ηξερε πως συντομα η παρουσια του δεν θα ηταν αναγκαια. Οταν εφτασε εκεινη η μερα, την πρωτη φορα, ηταν λιγο ανησυχος, ομως ολα πηγαν καλα. Απο κει και περα τα πραγματα ακολουθησαν τον δρομο τους. Καθε Δευτερα μεσημερι ηταν εκει, ετοιμη, πληρως εξοπλισμενη κι αποφασισμενη. Ακουγε τις ενημερωσεις του Μικ κι εφευγε για να επιστρεψει μετα απο ενα τριωρο αλλος ανθρωπος. Ο Μικ ηξερε πως αυτος ηταν ο τροπος διαφυγης της και τον ειχε σεβαστει. Εξ' αλλου, ολοι αργα η γρηγορα, κατεληγαν στο τι ηθελαν να κανουν. Για την Νανσυ αυτος ηταν ο τροπος, να πεταει μ' ενα μονοκινητηριο Cessna 208 Caravan.
                        ==========================
Ηταν πραγματικα το κατι αλλο. Η αισθηση που αποκομιζε οταν πετουσε με το μονοκινητηριο ηταν απλα απεριγραπτη. Ενοιωθε τον εαυτο της ξεκομμενο, μακρια απ' ολους κι ολα. Η γαληνη που εισεπραττε εκει ψηλα δεν μπορουσε να βρεθει αλλου. Τιποτα και κανενας δεν μπορουσε να την φτασει η να την ενοχλησει. Αφηνε το κινητο της στο εδαφος για να μπορει απερισπαστη να πραγματοποιει τις ουρανιες βολτες της. Ειχε βρει μια φορμουλα για να χαλαρωσει τον εαυτο της και δεν θα αφηνε κανεναν να της το χαλασει. Ισως κι αυτος να ηταν ο λογος που ειχε διαπληκτιστει ελαφρα με τον Μικ εκεινη τη μερα. Επεμενε να μην την αφησει να πεταξει εξ' αιτιας μιας καταιγιδας που ενδεχομενως να επληττε την περιοχη. Φυσικα αδιαφορησε και μπηκε στο Cessna. Σε πεντε λεπτα ανεβαζε σε υψομετρο το μικρο αεροπλανο και το σταθεροποιουσε.
Κοιταξε κατω. Δεν χορταινε ποτε το θεαμα. Ολοι εμοιαζαν τοσοι μικροι, ασημαντοι κι απομακρυσμενοι.
Κοιταξε τριγυρω της. Μονο τα συννεφα της εκαναν σιωπηλα συντροφια, διχως καν να κανουν αισθητη την παρουσια τους. Διχως να το καταλαβει πηγαινε καταπανω στην καταιγιδα.
                 ===============================
Ταλαιπωρηθηκε αρκετα προσπαθωντας να περασει απο μεσα της. Καποια στιγμη ενοιωσε πως κανενα απο τα οργανα δεν λειτουργουσαν. Ειδε το μικρο ανοιγμα στο βαθος και με δυσκολια οδηγησε το κλυδωνιζομενο αεροπλανο προς τα κει. Ενα στεναγμος ανακουφισης βγηκε απο τα χειλη της οταν ξαναβρεθηκε σε ηλιοφωτιστο μερος. Αμεσως μετα ειδε την κινηση αριστερα της και παγωσε. Χρειαστηκαν μερικα δευτερολεπτα για να συνειδητοποιησει αυτο που εβλεπε.
Ο αντρας στ' αριστερα της ηταν γυρω στα σαραντα, ντυμενος επιτηδευμενα, μ' ενα πλουσι γενι να στολιζει το προσωπο του ενω στο κεφαλι φοραγε ενα τουρμπανι. Διαπιστωσε πως κι αυτος την κοιτουσε με την ιδια απορια κι εκπληξη. Δεν προλαβε να βαλει τις σκεψεις της σε ταξη και απο το πουθενα κι αλλοι αντρες, παρομοια ντυμενοι, ξεφυτρωσαν στο απεραντο τ' ουρανου. Ενοιωσε τις παλαμες της να ιδρωνουν ενω το μυαλο της αρνιοταν πεισματικα να δεχτει οτι εβλεπε.
Ξαφνικα ο αρχικος αντρας αρχισε να κανει διαφορες ακατανοητες χειρονομιες. Δεν καταλαβαινε τιποτα. Ουτε που ηταν, ουτε τι συνεβαινε, ουτε αν ολα αυτα ηταν αληθεια. 
                  ================================
Οι αντρες παρακολουθησαν το Cessna να σμπαραλιαζεται κυριολεκτικα πανω στην πλαγια του βουνου και την γυναικα μεσα του να πολτοποιειται κυριολεκτικα. Για λιγο εμειναν αφωνοι. Μετα αρχισαν να μιλανε σε μια αγνωστη γλωσσα χειρονομωντας και δειχνοντας το αεροπλανο.
Καποια στιγμη γυρισαν ολοι στον πρωτο αντρα περιμενοντας να πει κι αυτος κατι. Τους μιλησε με υφος που εμοιαζε με διαταγη και ολοι κουνησαν καταφατικα το κεφαλι.
Με μια απαλη κινηση ο αντρας χτυπησε ελαφρα στο πλαι το ιπταμενο χαλι πανω στο οποιο καθοταν κι αυτο αμεσως αρχισε να πεταει ακολουθουμενο απο τους υπολοιπους, ολους καθισμενους πανω στο δικο τους ιπταμενο χαλι ο καθενας. Η εναερια περιπολος της Βαγδατης ειχε κανει το καθηκον της αποτρεποντας την επιθεση του αγνωστου εχθρου μεσα στο μεγαλο, σιδερενιο πουλι μα στην αρχαια Περσια των χιλιων και μια νυχτων, των τζινι και των λυχναριων η αφηγηση και μονο ενος τετοιου εξωφρενικου περιστατικου μπορει να τους στοιχιζε τα κεφαλια τους. Ευτυχως που τα συντριμμια θα ηταν εκει αν χρειαζοταν ν' αποδειξουν οτι ελεγαν αληθεια κι αυτο ηταν και το μονο παρηγορο. 

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 51


Οπισθοχωρησε μερικα βηματα αθελα του μην μπορωντας ν' αποτραβηξει το βλεμμα του απ' αυτο που υλοποιουνταν μπροστα του. Ηξερε πως το πραγματικο της προσωπο ηταν τοσο κτηνωδες κι απεχθες που κανεις δεν θ' αντεχε το θεαμα της, γι αυτο και ειχε επιλεξει να εμφανιστει με τον τροπο που συνηθως την απεικονιζαν στ' αγαλματα της, με το προσωπο της αιγας. Πανω απο το μαλλιαρο κεφαλι της ξεπροβαλλαν τεσσερα κερατα ενω το μισανοιχτο στομα της αποκαλυπτε αγρια δοντια σαν κι αυτα ενος λυκου. Τα μπρατσα και τα χερια της ηταν γυναικεια αλλα στα ποδια ειχε χηλες κατσικας. Ηταν γυμνη, οπως εκανε παντα, και πανω στο στηθος της υπηρχαν αναριθμητοι μαστοι που τους χρειαζοταν για να θηλαζει τ' αμετρητα παιδια της μα αυτο που απωθουσε και προσεβαλλε οσους αντιτιθονταν στην υπαρξη και την λατρεια της ηταν η εκτεθειμενη και χαιουσα οψη των γεννητικων της οργανων. Οσοι την λατρευαν πιστευαν πως απ' αυτην την σιχαμενη μητρα εβγαιναν ολα τα εφιαλτικα πλασματα που στοιχειωναν καθε θνητη υπαρξη αυτου του κοσμου.
              ===================================
Μιλησε με φωνη που εμοιαζε σαν συμπλεγμα ερπετων που συριζουν ολα μαζι.
-'Εσυ' ειπε 'δεν υπακουσες στις προσταγες μου' αναγκαζοντας τον ξενο να κανει πισω μερικα βηματα ακομα και ασυναισθητα το χερι του να πηγαινει εκει που ειχε κρυμμενο τον κυβο.
-'Ενα κομματι αυτου που κουβαλας ειμαι κι εγω' συνεχισε με την αηδιαστικη της φωνη. 'Σ' εφερα εδω για ενα συγκεκριμενο λογο και συ με παρακους' ουρλιαξε με τετοια ενταση που μια μποχα βρωμερου αερα σχεδον σηκωσε τον ξενο απο το εδαφος σωριαζοντας τον μερικα μετρα πιο κατω. 'Κανε αυτο που πρεπει να κανεις' συνεχισε 'αλλιως'.....
-'Αλλιως τι' ? απαντησε ο ξενος προσπαθωντας να σταθει στα ποδια του. 'Θα με σκοτωσεις ? Δεν μπορεις. Οχι πριν ολοκληρωσω αυτο που πρεπει να κανω. Κι αυτο θα γινει με τον τροπο που εγω θελω, καταλαβες' ?
Ενοιωσε το χτυπημα απο μια αορατη δυναμη τοσο εντονο στο κεφαλι του που προς στιγμη φοβηθηκε πως θα ξεκολλουσε. Προς το παρον ηταν παλι ξαπλωμενος στο εδαφος. 
                  ============================
-'Ο Κοναλλ ειναι το κλειδι' ειπε αφου συρθηκε κι ακουμπησε σε μια απο τις φλεγομενες κολωνες. 'Ολα αρχιζουν και τελειωνουν μ' αυτον' προσθεσε σκουπιζοντας με το αριστερο του χερι ενα αυλακι αιματος στο δεξι μερος του σαγονιου του.
-'Το Μιουνεμον ηταν το μονο χωριο που αντιστεκοταν στην υποταγη και την λατρεια σου. Μπορουσες ευκολα να το ισοπεδωσεις συνθεμελα μα υπηρχε ο κινδυνος να σκοτωθει καποιος που δεν θα επρεπε, ο Κοναλλ. Βλεπεις, κουβαλαει ενα κομματι απο το γριφο που πρεπει να λυσω και αν οι υπολοιποι 'ενοικοι' αυτου του κυβου' ειπε ενω ταυτοχρονα χτυπαγε ελαφρα τον αριστερο του κορφο 'μαθαιναν πως πεθανε για να ικανοποιησεις εσυ τις διεστραμμενες σου ορεξεις θα ειχες προβλημα. Χρειαζοσουνα μια αλλη λυση για να μεινουν ολοι ικανοποιημενοι. 
Κι αυτη η λυση ημουνα εγω. Μ' εφερες εδω για να σκοτωσω τον Κοναλλ κι ετσι εσυ μετα θα μπορουσες ν' αποκτησεις με φωτια και ατσαλι το Μιουνεμον. Απ' οποια αποψη και να το δεις ολοι κερδισμενοι θα βγαιναμε, ετσι δεν ειναι' ? 
             =================================
-'Αυτο που δεν υπολογισες ειναι πως δεν κανει ο κυβος η εσυ κουμαντο εδω' προσθεσε μ' ενα πικρο χαμογελο. 'Παρελειψες το γεγονος πως μετα απο τοσο καιρο που πασχιζω να ολοκληρωσω την αποστολη μου εχω πλεον την ικανοτητα και την θεληση να επιλεγω μονος μου πως θα προχωρησω. Ακομα κι αν αυτο σημαινει πως εσκεμμενα θα επιλεξω να μην αφομοιωσω καποιον στοχο και απλα να ψαξω για καποιον αλλο'.
Σταματησε περιμενοντας την αντιδραση της Σουμπ Νιγκουραθ.
-'Δεν εχεις καταλαβει ποιον παρακουσες, σιχαμερε θνητε' ηρθε η απαντηση. 'Ναι, δεν μπορω να σ' εξοντωσω για ευνοητους λογους μα εχω απειρους τροπους να τιμωρησω την αναιδεια σου. Τροπους που θα φτασεις σε σημειο να παρακαλας για το γλυκο και παρηγορο χαδι του θανατου. Γιατι κανεις ποτε δεν τολμησε να μ' αψηφησει και οσοι το σκεφτηκαν τιμωρηθηκαν οπως επρεπε. Αν αυτη ειναι η επιλογη σου τοτε εγω, η Σουμπ Νιγκουραθ, θα σου μαθω τι σημαινει ν' αγνοεις την βουληση αυτης που υπηρχε πριν την ελευση του χρονου'.  
               ==================================
Οσο καλα προετοιμασμενος και να ηταν για το τι θα συνεβαινε, γι αυτο που ξετυλιχτηκε μπροστα στα ματια του δεν ηταν. Μαυρα, αποκρουστικα πλασματα, πανομοιοτυπα με την θεα, αρχισαν κατα ορδες να ξεχυνονται μεσα απο τ' ανοιχτα της ποδια και να κατευθυνονται αργα προς το μερος του. Τα νυχια τους, κοφτερα και βρωμικα συναγωνιζονταν σε αηδια τα κιτρινισμενα, σιχαμερα δοντια τους ενω τα κερατα πανω απο τα κεφαλια ηταν το ιδανικο πλαισιο για να συμπληρωθει η ανιερη εικονα τους.
Παντα ακουμπισμενος στην στηλη τραβηξε το ξιφος του ετοιμος ν' αμυνθει. Ηταν τοσα πολλα που τον κυριευσε η απελπισια. Περνουσαν αναμεσα απο τα ζευγαρια που ακομα ικανοποιουσαν τις ανομες σαρκικες ορεξεις τους με καθε κτηνωδη και διαστροφικο τροπο ουρλιαζοντας σταθερα τ' ονομα της θεας με αποκορυφωμα καθε φορα που καποιο αρσενικο τελειωνε μεσα στο θηλυκο που τον καβαλικευε εχοντας σταθερο στοχο τον ιδιο. 
Δεν περιμενε να ερθουν αυτα. Ορμησε αναμεσα τους χτυπωντας αλυπητα αριστερα και δεξια.  
               ================================
-'Μπολγκ, το ξερεις πως σου εχουμε εμπιστοσυνη μα δεν νομιζεις πως ειναι ωρα να μας πεις που παμε και γιατι' ? ρωτησε η Ιερνη.
-'Εχει δικιο η Ιερνη' ειπε ο Φινταν. 'Μας τρεχεις τοσην ωρα στο αγνωστο'.
Βρισκονταν λιγοτερο απο ενα μιλι απο τον ναο μα και ο ιδιος ο Μπολγκ ηξερε πως επρεπε να τους εξηγησει. Στο κατω κατω δεν ηταν υποχρεωμενοι να τον ακολουθησουν. Εριξε μια ματια σε οσους ειχαν ερθει μαζι του. Ο Κοναλλ, ο Φεργκαλ και η Καραν ειχαν την ιδια απορια στα ματια τους και ο Μπολγκ αποφασισε να τους μιλησει.
Συντομα και περιεκτικα τους ανεφερε την κουβεντα που ειχε κανει με τον ξενο καθως επισης και για την συμφωνια στην οποια ειχαν καταληξει.
-'Ετσι εχουν τα πραγματα' κατεληξε. 'Αν καποιος επιλεξει να γυρισει πισω τον καταλαβαινω'.
-'Εγω ειμαι μαζι σου' ειπε η Ιερνη αποφασιστικα. 'Δεν ξερω για τους αλλους'.
Αλλος αργα, αλλος γρηγορα ολοι εγνεψαν καταφατικα το κεφαλι τους.
                  ==============================
Δεν ειχαν τελειωμο. Ειχε την αισθηση πως οσα και να εσφαζε ο αριθμος τους δεν μειωνοταν καθολου. Δεν ηθελαν να τον βλαψουν. Απο τις κινησεις τους καταλαβαινε πως απλα ηθελαν να τον πανε στην Σουμπ Νιγκουραθ με καθε τροπο, κατι που οπως εξελισσονταν τα πραγματα θα συνεβαινε καποια στιγμη γιατι πλεον η κουραση ειχε αρχισει να εξαπλωνεται σ' ολο του το κορμι. Οι εμπλεκομενοι στο τελετουργικο οργιο ειχαν πλεον ολοκληρωσει το εργο τους και οι μεν αντρες παρακολουθουσαν αμιλητοι ενω οι γυναικες χαιδευονταν αναμεσα στα ποδια κι εξακολουθουσαν να υμνουν το εξαμβλωμα που ακουγε στ' ονομα Σουμπ Νιγκουραθ.
Με οση δυναμη ειχε εσπρωξε μια κολωνα προς το μερος των πλασματων και ενοιωσε μια ικανοποιηση να τον πλημμυριζει καθως καποια απ' αυτα αρπαξαν φωτια και την μετεδωσαν αμεσα και στα υπολοιπα. Ενοιωσε μια παρουσια διπλα του και σηκωσε το ξιφος για να χτυπησει μα σταματησε την κινηση του την τελευταια στιγμη.
-'Φεχαρ, πιστε μου Φεχαρ, τι κανεις εσυ εδω' ?
                           ====================================
-'Αφεντη μου τι κανεις' ? τον ρωτησε ο παλιος του φιλος και υπηρετης.
-'Τι εννοεις' ? ρωτησε σαστισμενος απο την παρουσια του.
-'Αφεντη μου, τα ξεχασες ολα λοιπον? Ξεχασες τι πρεπει να κανεις και γιατι ? Μονο αυτος ο τροπος υπαρχει για να κερδισεις την Αιναρ και συ δισταζεις και υπαναχωρεις ? Οσο πιο γρηγορα τελειωσεις την αναζητηση σου τοσο πιο γρηγορα θα εχεις την καρδια της γυναικας που αγαπας. Μην δισταζεις, κανε αυτο που πρεπει και ασε τα πεισματα'.
Τον κοιταξε σαν να μην καταλαβαινε τι του ελεγε μα δεν προλαβε να μιλησει. Ενοιωσε ενα λεπτο κορμι να τον αγκαλιαζει απο πισω και δυο μεταξενια χερια γυρω απο το λαιμο του.
-'Αγαπη μου, εγω ειμαι, η Αιναρ. Για μενα τα κανεις ολα αυτα, για μενα επελεξες ν' ακολουθησεις αυτο το μονοπατι. Γιατι σταματας τωρα ? Δεν μ' αγαπας ? Δεν με θελεις να γινω δικη σου ? Σκοτωσε τον Κοναλλ, παρε αλλο ενα κομματι του γριφου κι ελα ακομα ενα βημα πιο κοντα στην αγκαλια μου'.
                 ==============================
Κουνησε εντονα το κεφαλι του προσπαθωντας να καθαρισει την θολη απο τον ιδρωτα κι αιμα οραση του. Κοιταξε καλα τις δυο φυσιογνωμιες που στεκονταν απεναντι του. Ηταν ο Φεχαρ και η Αιναρ, δεν υπηρχε αμφιβολια γι αυτο μα δεν μπορει να ηταν αληθινοι. Σαν να μαντεψαν τη σκεψη του του μιλησαν μπερδευοντας τον ακομα πιο πολυ.
-'Αφεντη μου εμεις ειμαστε' ειπε 'και σε θερμοπαρακαλαμε ν' αλλαξεις γνωμη. Καθε στιγμη που χανεται ειναι πολυτιμη, καθε λεπτο που περναει απομακρυνεσαι απο την Αιναρ'.
-'Κοιτα με αγαπη μου, φως των ματιων μου, ανασα απ' την ανασα μου' ψιθυρισε η ομορφια που στεκοταν απεναντι του ενω ταυτοχρονα του απλωνε το χερι. 'Τοση ηταν λοιπον η αγαπη σου ? Αυτοι ειναι οι ορκοι που εχεις κανει για μενα' ?
-'Αυτη ειναι η υποσχεση που εδωσες καποτε' ? συμπληρωσε ο Φεχαρ 'μια υποσχεση που βαρυνεται με τον θανατο τοσων πιστων σου υπηκοων' ?
-'Εγω...δεν...θελω να πω...' μουρμουρισε σαν χαμενος την στιγμη που το χερι της κοπελας επεφτε με δυναμη πανω του πετωντας τον κατω.
               ===============================
-'Ανοητε' ειπε με την συριχτη φωνη των φιδιων. 'Δεν σου αξιζει ουτε μια τριχα απο το κεφαλι μου' προσθεσε ενω τα ματια της σκοτεινιασαν αποτομα.
-'Ποσο γελοιος ειναι να πιστευει πως θα κατορθωσει ποτε να φερει σε περας αυτο που εχει' ειπε ο Φεχαρ πλησιαζοντας τον σε αποσταση αναπνοης. 'Ποσο ηλιθιοι ημασταν ολοι που σε πιστεψαμε και σε ακολουθησαμε ! Ενας φαφλατας εισαι και τιποτα περισσοτερο'.
Εριξε μια γρηγορη ματια γυρω. Η Σουμπ Νιγκουραθ δεν φαινοταν πουθενα, ουτε και τα παιδια-τερατα που ειχαν ξεπηδησει απο την μητρα της. Γυρισε στον Φεχαρ μα δεν προλαβε.
Το χτυπημα θα ειχε σωριασει καθε αλλον κατω νεκρο μα ο ξενος εφτασε μεχρι το κατωφλι της λιποθυμιας. Με ματια θολα ειδε το ποδι της Αιναρ να προσγειωνεται με δυναμη στα πλευρα του μα ηταν αδυνατον να το αποφυγει. Κουλουριαστηκε προσπαθωντας να παρει ανασα.
-'Το καμαρι του Καντιθ, ο γιος του Ναζιτ' ειπε ο Φεχαρ σηκωνοντας τον ορθιο. 'Αυτος ειναι τελικα' ? ρωτησε ειρωνικα την Αιναρ διπλα του.
-'Ναι, αυτος ειναι' απαντησε η κοπελα καταφερνοντας του αλλο ενα συντριπτικο χτυπημα. 
  

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 50


Οι πυρετωδεις διεργασιες που αρχισαν να λαμβανουν χωρα μεσα στο κεφαλι του ξεκινησαν με την αφιξη του μαυροφορεμενου καβαλλαρη και την γνωστοποιηση που του εγινε πως επρεπε να παρευρεθει στον ναο της θεας σε δυο φεγγαρια οπου θα την συναντουσε προσωπικα.
Ηταν η φωνη και η κοψια που ειχαν προδωσει την ταυτοτητα του ιππεα καθως δεν αφηναν κανενα περιθωριο για αμφισβητηση πως γυναικα ηταν αλλα δεν μπορουσε να ειναι σιγουρος πως επροκειτο για καποια απο τις υπηρετριες της θεας που ειχε ηδη συναντησει.
Το σημαντικο ομως ηταν πως αυτο που ειχε επιδιωξει εξ' αρχης θα πραγματοποιειτο μα δεν ηταν πλεον και τοσο σιγουρος για την ορθοτητα της επιλογης του.
Το σχεδιο που φαινοταν ικανοτερο ολων να επικρατησει για να υλοποιηθει βγηκε μπροστα βροντοφωναζοντας για την επαρκεια του και δικαιωθηκε. Τωρα πια επρεπε να κινηθει γοργα μην αφηνοντας ουτε καν την τελευταια λεπτομερεια στην τυχη. Ενοιωθε πως ειχε μπροστα του την μεγαλυτερη προκληση που ειχε συναντησει ποτε κι αυτο τον εκανε περισσοτερο ανησυχο.
              =================================
Βγηκε απο την ανατολικη μερια του Φρεττον κρυμμενος μεσα στα πεπλα της νυχτας ελπιζοντας πως το χαμινι θα ειχε κανει αυτο που επρεπε. Δεν θα ηταν παραπανω απο δεκαπεντε χρονων και τα χρηματα που ειχε παρει απο τον ξενο πιθανως δεν θα τα εβλεπε σε ολη του τη ζωη. Τα μισα στην αρχη, τα υπολοιπα αφου ο ιδιος διαπιστωνε πως ειχε πραξει στο ακεραιο αυτο που ειχε ζητησει. Βεβαια δεν θα μπορουσε ποτε να κατηγορησει το χαμινι σε περιπτωση που δεν εβρισκε αυτον που θα επρεπε στην συναντηση που πηγαινε τωρα αλλα ειχε την ικανοτητα να καταλαβει αν τουλαχιστον απο την μερια του ειχε κανει αυτο που του ζητηθηκε.
Εφτασε στους προποδες του χαμηλου λοφου και ξεπεζεψε. Χωθηκε μεσα σε αραιοφυτεμενες συσταδες και αποτομα, καμποσα μετρα μπροστα του, τους ειδε.
Εβγαλε τα υπολοιπα χρηματα που ηταν μεσα σ' ενα δερματινο σακουλι και τα πεταξε προς την μερια του νεαρου που τ' αρπαξε μονομιας κι εξαφανιστηκε σε δευτερολεπτα.
-'Ελπιζω να μην περιμενεις πολυ Μπολγκ' ειπε απευθυνομενος στον αλλο αντρα.
                 ================================
Η συζητηση κρατησε λιγοτερο απο δεκα λεπτα, ομως η πυκνοτητα, η βαρυτητα και η ουσια των λογων που λεχθηκαν ηταν κατι περισσοτερο απο ζωτικης σημασιας.
Μολονοτι υπηρξε μια στιγμιαια αμφιβολια απο την μερια του Μπολγκ σχετικα με τα οσα υποστηριζε ο ξενος, στο τελος επηλθε συμφωνια. Οι δυο αντρες εσφιξαν τα χερια, κοιταχτηκαν για λιγο και ακολουθησαν διαφορετικες πορειες μεσα στο σκοταδι.
Ο ξενος εκανε τον μισο κυκλο του λοφου, βρηκε το ανοιγμα για το οποιο του ειχε κανει νυξη ο Μπολγκ και εξαναγκασε το αλογο του σε μια μικρη αναβαση με αισιο ευτυχως τελος.
Η σπηλια ηταν αθεατη απ' ολες τις πλευρες και μονο καποιος που γνωριζε την υπαρξη της θα πηγαινε εκει. Αυτο του εδωσε το δικαιωμα ν' αναψει μια μικρη φωτια για ν' απαλυνει καπως το κρυο που οσο περνουσε η ωρα γιγαντωνε. Εριξε μια ματια στον φορτωμενο με μαυριλα ουρανο.
Κουνησε απελπισμενα το κεφαλι του αριστερα δεξια. Σε λιγο θα ξεσπουσε νεα μπορα. Αναρωτηθηκε αν ο καιρος σ' εκεινα τα μερη εκανε κατι αλλο εκτος του να βρεχει συνεχως.
                =================================
Ηταν λες και ο χρονος θυμοταν το συγκεκριμενο σημειο επιλεκτικα. Δεν μπορουσε να εξηγησει διαφορετικα το γεγονος πως κυλουσε τοσο αργα και ειχε πιασει τον εαυτο του ν' αδημονει γι αυτην την συναντηση τοσο οση ηταν και η ανησυχια του για την εκβαση των γεγονοτων.
Η συμπεριφορα του κυβου μπορουσε να χαρακτηριστει απο αλλοπροσαλλη μεχρι παντελως ξενη συγκρινομενη με τα οσα ειχε ζησει μαζι του ολον αυτο τον καιρο. Δεν ηξερε αν μπορουσε να στηριχτει πανω του αν τα πραγματα δυσκολευαν για τον ιδιο, ουτε γνωριζε αν θα υπηρχε οποιαδηποτε διαφοροποιηση στις ικανοτητες και τις δυνατοτητες του. 
Αυτο θα το μαθαινε οταν ερχοταν η ωρα, μια ωρα που αργα μεν μα σταθερα πλησιαζε. Εκμεταλλευτηκε το γεγονος πως δεν ειχε τιποτα αλλο να κανει απο το να ξεκουραστει και ν' ανακτησει ακομα περισσοτερες δυναμεις που σιγουρα θα του φαινονταν απαραιτητες.
Οταν ηρθε η στιγμη να κινησει για τον ναο, ειχε την αισθηση πως συνοδοιπορος του σ' αυτην τη διαδρομη ηταν ενα παλιο, ξεχασμενο συναισθημα, ο φοβος.
          ===================================
Το μονο πραγμα που ειχε μεινει σταθερο κι αναλλοιωτο συγκριτικα με την πρωτη του επισκεψη ηταν η θεση του ναου. Διαφοροποιησεις ειχαν υπαρξει και μαλιστα αρκετες.
Περιμετρικα του ναου, σαν να οριοθετουσαν εναν τεραστιο κυκλο, βρισκονταν μαυρες επιτυμβιες στηλες πασαλειμμενες στην κορυφη με καποιο αγνωστο, κολλωδες κι ευφλεκτο υλικο αν εκρινε απο την ενταση της φωτιας που υπηρχε σε καθε μια απ' αυτες.  Στο εδαφος, που προσφεροταν λογω της προσφατης βροχης,  βρισκοταν χαραγμενα διαφορα συμβολα, ακατανοητα τα περισσοτερα για τον ιδιο, μα σιγουρα καποιας σημασιας γι αυτον που τα ειχε κανει.
Ακριβως μπροστα απο την εξωπορτα του ναου υπηρχε κατι σαν θρονος που εμοιαζε ν' αδημονει για τον ενοικο του που προς το παρον ηταν απων. Μα ουτε και κανεις αλλος δεν φαινοταν να υπαρχει τριγυρω. Αναρωτηθηκε προς στιγμη αν η συναντηση με την θεα θα γινοταν αυστηρα ιδιωτικα μα η σκεψη του διαψευστηκε αμεσα βλεποντας σημαδια ζωης να βγαινουν απο τον ναο. Ηταν οι τρεις θεραπαινιδες της θεας.
                          =====================
Περασαν απο μπροστα του αδιαφορωντας παντελως για την παρουσια του ενω ταυτοχρονα το ματι του επιασε κινηση περιμετρικα του ναου. Ειδε ενα μικρο πληθος απο αντρες και γυναικες να πλημμυριζουν εξαφνα το χωρο μα και αυτοι καμια σημασια δεν εδωσαν στην παρουσια του.
Προσεξε αμεσως την κοκκινη, γαλαζια και κιτρινη βαφη που καλυπτε τα γυμνα κορμια τους, κατι που ηταν απαραιτητο για τις τελετες προς τιμην της ανιερης θεας. Ολοι στην πλατη τους ειχαν ζωγραφισμενη την σφραγιδα της κι αυτο τον οδηγησε στο συμπερασμα πως συντομα θα ηταν θεατης σε μια απ' αυτες τις βδελυρες τελετες που ηταν προσβολη για καθε ανθρωπο και θρησκεια. Αναρωτηθηκε που να ηταν η Κλοντα, η ιερεια, αλλα μεσα του ηξερε πως τιποτα δεν θα ξεκιναγε αν δεν ηταν κι αυτη παρουσα. Αποτραβηχτηκε διακριτικα στο πλαι του ναου διχασμενος οσον αφορουσε την επομενη κινηση του. 
Η ιερεια. που βγηκε τελευταια απο τον ναο, του την υπεδειξε αφου μ' ενα της νοημα του εδωσε να καταλαβει πως ο θρονος ηταν γι αυτον. Υπακουσε εχοντας ολες του τις αισθησεις σ' επιφυλακη.
              =================================
Για καποιον αδαη ολα οσα επακολουθησαν απλα δεν θα μπορουσαν να χωρεσουν καν στην φαντασια του, για τον ξενο ομως που ειχε ακουσει, διαβασει και γνωριζε απο μαρτυριες αλλων τι περιελαμβανε μια τετοια τελετη ηταν απλα τα προεορτια της συναντησης του με την θεα.
Το σκοταδι ξαφνικα γεμισε με εκκωφαντικους ηχους απο αορατα ταμπουρλα και αυλους, κατι που ουσιαστικα ηταν το συνθημα για την εναρξη οσων αποτροπαιων εμελλαν να συμβουν.
Το πληθος αρχισε να χορευει σαν δαιμονισμενο αγγιζοντας προοδευτικα ενα φρενηρη παροξυσμο. Οι γυναικες, χορευοντας οσο πιο χυδαια και προστυχα μπορουσαν, ανοιγοκλειναν τα λυγισμενα τους γονατα, αφηνοντας εκτεθειμενα τα γεννητικα τους οργανα ερεθιζοντας παραλληλα τους αντρες ενω ταυτοχρονα επικαλουνταν με ουρλιαχτα τη θεα.
Μολονοτι η γλωσσα που χρησιμοποιουσαν ηταν λησμονημενη στα βαθη του χρονου, ο ξενος ακουγε καθαρα τ' ονομα της θεας και τις ικεσιες των πιστων της για γονιμοτητα.
Ειχε παρασυρθει τοσο απο το θεαμα που δεν προσεξε καν την υπαρξη μιας γνωστης φυσιογνωμιας.
                =================================
Στο βορειοδυτικο τμημα του ναου, αναμεσα σε δυο φλεγομενες στηλες ηταν καποιος δεμενος μ' εκταση χεριων και ποδιων. Δυσκολευτηκε να θυμηθει αμεσως που γνωριζε αυτο το προσωπο μα λιγα δευτερολεπτα μετα αναγνωρισε τον Αραδο, τον καπετανιο του καραβιου.
Δεν ηταν λοιπον ο μονος που ειχε σωθει απο το ναυαγιο μα ξαφνικα συνειδητοποιησε πως ισως και για τους δυο τους θα ηταν καλυτερα να ειχαν χαθει εξ' αρχης.
Ειδε την Εντα, την Ντερμπνταλ και την Μπρονα να πλησιαζουν τον δεμενο αντρα βαστωντας απο ενα κοφτερο λεπιδι η καθε μια στα χερια της. 
Αρχισαν να του σκιζουν το δερμα σε διαφορα σημεια και καθως το αιμα ετρεχε το επαιρναν με τα χερια τους και πασαλειβονταν παντου, ιδιαιτερα αναμεσα στα ποδια τους.
Καθε καινουργια πληγη που δημιουργουσαν, καθε νεο αυλακι αιματος που γεμιζε το κορμι του Αραδου ηταν το εναυσμα για ακομα πιο εντονα ουρλιαχτα και κραυγες.
Καποια στιγμη σταματησαν και στραφηκαν στο αλαλαζων πληθος.
             ==================================
Σαν να ειχε δοθει καποιο αορατο συνθημα ορμησαν ολοι πανω στον Αραδο κρατωντας λεπιδες στα χερια τους. Τ' απεγνωσμενα ουρλιαχτα του αιμορραγουντος καπετανιου πνιγηκαν μεσα στις φωνες των εκστασιασμενων πιστων. Οταν καποια στιγμη απομακρυνθηκαν απο τον δυστυχο Αραδο, ολοι καλυμμενοι στο αιμα του, ο ξενος διαπιστωσε πως λιγα πραγματα ειχαν μεινει πια να θυμιζουν πως καποτε αναμεσα σ' εκεινες τις στηλες ηταν δεμενο ανθρωπινο ον.
Αποτραβηξε τα ματια του απο τον ματωμενα υπολειμματα του καπετανιου κι εστρεψε την προσοχη του και παλι σε οσα αρχισαν να συμβαινουν μπροστα του.
Ειδε τρεις αντρες να ξαπλωνουν στο εδαφος και τις τρεις υπηρετριες της θεας να καθονται απο πανω τους. Δεν του προξενησε εντυπωση το γεγονος, ηξερε πως αυτο γινοταν στις τελετουργιες για να τιμησουν την ανωτεροτητα της θεας ως μητρα της δημιουργιας.
Αμεσως μετα και οι υπολοιποι βρεθηκαν στο χωμα, παντα με τις γυναικες απο πανω τους, ξεκινωντας ετσι το κυριο μερος του τελετουργικου. 
                ================================
Θυμοταν πως τα παιδια που θα συλλαμβανονταν μ' αυτο τον τροπο θα θυσιαζονταν μετα στην Γονιμη Αιγα, το αιμα τους θα καταναλωνοταν μαζι με κρασι για να προκαλεσει μεθη και μιαρα οραματα ενω τα σωματα τους θα βραζονταν σε μεγαλα τσουκαλια και η σαρκα τους θα γινοταν βορα απο τους πιστους που κανενα περιορισμο δεν ειχαν προκειμενου να υπηρετησουν την θεα με τον καλυτερο δυνατο τροπο. Ομως αυτα δεν τον αφορουσαν. Ηξερε πως πλησιαζε η ωρα που θα ερχοταν προσωπο με προσωπο με την θεα κι ενα μουδιασμα απλωθηκε στο κορμι του.
Το βλεμμα του διασταυρωθηκε φευγαλεα με αυτο της Κλοντα, που ηταν η μονη που δεν συμμετειχε στο οργιο. Καταλαβε πως η ωρα του ειχε φτασει. Ασυναισθητα σηκωθηκε απο τον θρονο κοιτωντας αριστερα και δεξια. Μετα σηκωσε τα ματια του ψηλα.
Πανω ακριβως απο τον ναο το σκοταδι ανοιξε στα δυο κι ενα νεο, πιο πυκνο και μοχθηρο, εμφανιστηκε. Πριν καλα καλα αντιληφθει τι συνεβαινε το σκοταδι ειχε παρει μορφη.
-'Σουμπ Νιγκουραθ' ψελλισε.