ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 63





-'Για να καταλαβεις πρεπει ν' αποδεχτεις καποια πραγματα που δεν μπορεις να ερμηνευσεις με την απλη λογικη, ουτε μπορεις να στηριχτεις πανω σε οτι γνωριζεις. Μπορεις να το κανεις αυτο ? Γιατι ποτε δεν θα εχεις ξανακουσει κατι σαν κι' αυτο που θα πω. Και αν ειναι ευκολο, θα το εκτιμουσα πραγματικα αν μπορουσες να μου βρεις να βαλω ενα ρουχο' ειπε δειχνοντας με το χερι του την γυμνια του.
-'Ε, ναι, βεβαια, κατι θα βρω, περιμενε λιγο' ειπε αμηχανα η Μορενα.
Επεστρεψε σε λιγα λεπτα κρατωντας ενα κουβαρι ρουχα στο δεξι της χερι.
-'Ειναι ρουχα που χρησιμοποιουσαν οι εργατες' ειπε προσπαθωντας να δικαιολογησει την βρωμια.
Ο αντρας τα πηρε με το χαμογελο παντα ζωγραφισμενο στα χειλη του και ντυθηκε. Εκατσε παλι κατω, απεναντι της, εχοντας ενα υφος που εμοιαζε σαν να μην ηξερε απο που ν' αρχισει. Επελεξε ν' αποκρυψει πολλα κρατωντας μονο ενα γενικο σκελετο σε οσα θα ελεγε. Αν το μυαλο της αρνιοταν ν' αποδεχτει το γενικο περιγραμμα σιγουρα δεν θα πιστευε τις λεπτομερεις.
                 ================================
Σταματησε και την κοιταξε προσπαθωντας να καταλαβει τι εντυπωση της ειχε προκαλεσει η αφηγηση του. Τωρα ηταν εκεινη που εμοιαζε να μην ξερει απο που ν' αρχισει.
-'Αν καποιος απλα μου ειχε διηγηθει κατι τετοιο θα εβαζα το χερι μου στη φωτια πως ειναι τρελος' ειπε εντελει. 'Ομως με ολα αυτα που ειδα θα επρεπε να διαψευσω τον ιδιο τον εαυτο μου και τις αισθησεις μου, αρα κατ' επεκταση θα επρεπε ν' αποδεχτω πως και γω τρελη ειμαι'.
-'Καποια πραγματα δεν εχουν εξηγηση στο μετρο των δυνατοτητων μας' ειπε ο νεκραναστημενος αντρας. 'Ομως ολα αυτα που σου ανεφερα μηδαμινη σημασια εχουν για σενα, ειναι καταστασεις και γεγονοτα που εχουν να κανουν μονο μ' εμενα. Οσο πιο γρηγορα τα λησμονησεις ολα και συνεχισεις την ζωη σου τοσο το καλυτερο' συμπληρωσε.
-'Ειπες καποια στιγμη οτι κινδυνευω' ειπε η Μορενα. 'Απο ποιον και γιατι' ?
-'Ναι, αυτο ειναι αληθεια και σε αφορα οντως' απαντησε βλοσυρα ο αντρας. 'Δυστυχως εχει να κανει με την ανακαλυψη σου, δηλαδη εμενα'.
                      =============================
Της ανεφερε το τελευταιο κοματι της αφηγησης που σχετιζοταν με τους Ιησουιτες. 
-'Οπως καταλαβαινεις με τον κινδυνο που αντιπροσωπευα γι αυτους ηταν αναμενομενο να φτασουν σε τετοιες λυσεις. Αναμενομενο επισης ειναι να εχουν φροντισει για την αντιμετωπιση και ενος τετοιου τυχαιου γεγονοτος οπως η ανακαλυψη μου απο καποιον που θα εσκαβε στο σημειο. Ειμαι απολυτα πεπεισμενος πως καποιοι απο τους ντοπιους ειναι σιγουρα ανθρωποι τους και ενδεχομενως και στο συνεργειο ανασκαφης σου. Προβλεπω λοιπον πως συντομοτατα θα εχουν ενημερωθει για τις εξελιξεις και σιγουρα θ' αντιδρασουν. Οσο παρεμενεις εδω βρισκεσαι σε κινδυνο. Πρεπει οσο πιο γρηγορα να εξαφανιστεις σβηνοντας τα ιχνη σου.
Ετσι κι αλλιως ο ουσιαστικος τους στοχος ηταν και παραμενει η αφεντια μου, οποτε θα ειναι ακομα πιο ευκολο για σενα δεδομενου πως εμενα θα κυνηγησουν. Ας μην σπαταλαμε πολυτιμο χρονο. Μπορει τωρα να τους εχεις διωξει προσωρινα, ομως μετα την αναφορα που θα'.....
Σταματησε εκπληκτος βλεποντας την κοπελα να εχει ξεσπασει σε γελια.
                  ==============================
Παρεμεινε σιωπηλος ακομα και μετα που η αρχαιολογος ειχε σταματησει να γελαει.
-'Με συγχωρεις' ειπε προσπαθωντας να αιτιολογησει το αυθορμητο ξεσπασμα της 'αλλα μου φανηκε τοσο αστειο' συνεχισε. 'Ιησουιτες' εκανε. 'Που τους θυμηθηκες αυτους' ?
-'Τι εννοεις' ? απαντησε προβληματισμενος ο αντρας.
-'Μα το ταγμα των Ιησουιτων εχει διαλυθει εδω και σχεδον 250 χρονια κι εσυ μιλας γι αυτους λες και υφιστανται ακομα' εκανε η γυναικα ετοιμη να ξεσπασει και παλι σε γελια. 
-'Τι χρονολογια εχουμε' ? ρωτησε ο αντρας μουδιασμενα.
-'1888' απαντησε η κοπελα. 'Μα τι σχεση εχει'... εκανε να συνεχισει μα σταματησε βλεποντας τον απεναντι της σχεδον να σωριαζεται χαμω. Στα ματια του, η απελπισια, η εκπληξη, ο θυμος, η απογοητευση συμπλεχτηκαν τοσο εντονα που το αποτελεσμα της ενωσης τους ειχε σαν αντικτυπο την καταρρευση του. Σηκωθηκε με δυσκολια και βλεμμα απλανες.
-250 χρονια' μουρμουρισε. '250 χρονια, 250 χρονια' λες κι ο εγκεφαλος του αδυνατουσε ν' αφομοιωσει την πληροφορια.  
                 ==============================
Η εξηγηση για την συμπεριφορα του που επαιζε κρυφτο στην σκεψη της εμφανιστηκε αποτομα μπροστα της, κοροιδευτικα, με μια σαδιστικη λαμψη να την περιβαλλει.
-'Θελεις να πεις πως....δηλαδη ησουνα...δεν μπορει να....για τ' ονομα του Θεου' ψελλισε η Μορενα αδυνατωντας να συνειδητοποιησει τι ειχε μολις αντιληφθει. Σταματησε.
-'Αυτο δεν σημαινει πως εισαι ασφαλης' επεμεινε ο αντρας με φωνη που μετα βιας εφτανε στ' αυτια της Μορενα.  'Χρειαζομαι λιγο χρονο να σκεφτω' συμπληρωσε και την κοιταξε στα ματια. -'Ασε με μονο σε παρακαλω'.
Η κοπελα δεν εβγαλε αχνα. Καταλαβαινε πως το σοκ ηταν τετοιο που ακομα και καποιος σαν κι εκεινον, ενα αντρα που δεν εμοιαζε με κανεναν αλλο, τον ειχε κατακερματισει. Εβαλε για μια στιγμη τον εαυτο της στη θεση του κι ενοιωσε ενα ριγος να σουλατσαρει κατα μηκος της σπονδυλικης της στηλης. Αυτα που ζουσε ηταν επιεικως απιστευτα.
-'Θα ειμαι εξω αν χρειαστεις κατι' ειπε και βγηκε απο την σκηνη. 
                   ============================
Περασε τα χερια του μεσα απο τα μαλλια του λες κι αυτο θα εδιωχνε απο πανω του ολες τις σκεψεις που στροβιλιζονταν στο μυαλο του. Δυομιση αιωνες ηταν θαμμενος, ουτε ζωντανος, ουτε νεκρος, σ' εναν υπνο σαν κι αυτον του μεγα Κθουλου στη 'Ρ'λιεχχ, τιμωρημενος απο τους Μεγαλους Παλιους για την νωχελικοτητα και την αδρανεια που ειχε επιδειξει σε σχεση με την διαχειριση του χρονου. Δυομιση αιωνες σπαταλημενοι στο τιποτα, στο απολυτο μηδεν, γιατι ειχε αυθαδιασει πανω στο μεγαλυτερο πλεονεκτημα που ειχε δοθει ποτε σε ανθρωπινο πλασμα.
Την πολυτελεια ν' αδιαφορει για τα χρονια, τους αιωνες που περναγαν γνωριζοντας πως δεν θα ειχε ποτε την μοιρα των απλων, κοινων θνητων που αναποφευκτα μετατρεπονταν σε σκονη, μια σκονη που χανοταν με το περασμα του καιρου. Αν ειχε συμπεριφερθει καταλληλως ισως και τωρα, αυτην τη δεδομενη στιγμη, η αποστολη του να ειχε ολοκληρωθει και να βρισκοταν στην αγκαλια της λατρεμενης του Αιναρ. Ομως ειχε διαδρομη ακομα μπροστα του, μια διαδρομη που ειχε επιμηκυνθει κατα 250 χρονια. 
                    ===============================
Κοιταξε τον κυβο που κρατουσε στο χερι του. Αυτος του ειχε αρνηθει την αθανασια του επιτρεποντας στην ομαδα των Ιησουιτων να τον σκοτωσει, αυτος ηταν που τον κρατουσε ολο αυτον το καιρο ζωντανο. Αυτος ηταν που τροφοδοτουσε το ειναι του με αυτα τα παραδοξα ονειρα που εβλεπε, αυτος ηταν που ειχε αποφασισει ποτε θα ολoκληρωνοταν η τιμωρια του επιτρεποντας του να ξυπνησει, αυτος ηταν που θα τον οδηγουσε και παλι στη συνεχεια του σκοπου του. Κι ομως, οσο πιο πολυ τον κοιταζε, τοσο πιο πολυ ειχε την αισθηση πως δεν ηταν παρα μονο ενα κενο αντικειμενο που ο ιδιος, με την υπαρξη του, τροφοδοτουσε για ν' αποκτησει σημασια και υποσταση. Η ψυχρη λογικη βρηκε τροπο εκφρασης μεσα απο ατελειωτους, χαωδεις λαβυρινθους και πηρε τα ηνια στις σκεψεις του.
Πρωτα θα εξασφαλιζε την ακεραιοτητα της αρχαιολογου που τον ειχε ανακαλυψει και μετα θα συνεχιζε την αποστολη του. Μπορει ο κυβος να μην εδινε τωρα σημεια ζωης, ηξερε ομως πως αυτο θα γινοταν συντομα και ο ιδιος επρεπε να ειναι πανετοιμος γι αυτο.
                   ================================
Οι σκεψεις της Μορενα Μοριεντες διακοπηκαν εξαφνα ακουγοντας τον να την φωναζει. Αυτος που αντικρυσε μεσα στην σκηνη δεν ηταν ο ιδιος ανθρωπος που ειχε αφησει.
-'Ειναι αληθεια πως εχω μεινει αρκετα πισω' αρχισε ο αντρας να λεει. 'Ομως, στηριζομενος σε καποια πραγματα που ποτε δεν αλλαζουν, σου λεω πως ακομα και τωρα οι Ιησουιτες υπαρχουν. Οχι οπως ηταν καποτε, ουτε τοσο εμφανεις η με την επιρροη που διεθεταν. Μη με ρωτας πως το ξερω, απλως το ξερω. Πρεπει το συντομοτερο δυνατον να φυγουμε απο δω. Εχεις καπου για να πας, καπου που να μην σε ξερει ουτε να μπορει να σε βρει κανεις' ?
-'Δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο αυτη τη στιγμη' απαντησε η κοπελα. 'Εσυ τι θα κανεις' ?
-'Κι εγω πρεπει να φυγω μα η διαδρομη μου δεν θα καθοριστει απο μενα' απαντησε.
-'Μα πρεπει ν' αποφασισεις προς τα που θα πας' επεμεινε η κοπελα. 'Ρωμη, Βιεννη, Παρισι, Λονδινο'....Σταματησε αποτομα βλεποντας μια στιγμιαια λαμψη στα ματια του.
-'Λονδινο ειπες' ? ρωτησε ο αντρας.
                 ==========================
Σχεδον καλοσωρισε το σκιρτημα που ενοιωσε μετα απο τοσο καιρο. Ο κυβος εδειξε σημαδια ζωης στο ακουσμα της τελευταιας πολης που ειχε αναφερει η Μορενα Μοριεντες.
-'Ξερεις καποιον εκει' ? ρωτησε η αρχαιολογος απορημενη. 'Γιατι Λονδινο' ?
Το δευτερο σκιρτημα ηταν ακομα πιο εντονο.
-'Ειναι δυσκολο να σου εξηγησω γιατι' απαντησε ο αντρας. 'Και οχι, δεν ξερω κανενα εκει' συνεχισε. 'Μηπως ξερεις εσυ καποιον να με στειλεις' ?
Η κοπελα εμεινε για λιγο σιωπηλη εχοντας το κεφαλι της σκυφτο. Μετα σηκωσε το βλεμμα της.
-'Φανταζομαι πως εχεις ηδη παρει την αποφαση σου' ειπε 'και δεν προκειται να την αλλαξεις. Ναι, μεχρι και πριν καποιο καιρο ηξερα καποιον που ζει εκει, ομως δεν γνωριζω αν βρισκεται ακομα στην πολη' ολοκληρωσε την φραση της.
-'Λοιπον' ? εκανε ο αντρας.
-'Μπλανκο Αμαριγιο' εκανε η κοπελα και μια πινελια πικρας χρωματισε τη φραση της.
                   ============================
-'Μπλανκο Αμαριγιο' επανελαβε ο αντρας αντιλαμβανομενος την επιδραση που ειχε στην αρχαιολογο η εκφορα του συγκεκριμενου ονοματος. 'Τι πρεπει να ξερω' ? ρωτησε.
-'Ειναι αρχαιολογος' συνεχισε η κοπελα. 'Την τελευταια φορα που ακουσα γι αυτον απο ενα κοινο γνωστο βρισκοταν στο Λονδινο. Ισως μπορει να σε βοηθησει στα σχεδια σου'.
-'Σε ποια περιοχη' ? ξαναρωτησε ο αντρας.
-'Στο Ιστ Εντ, στην ενορια Γουαιτσαπελ. Αυτα μονο ξερω'.
-'Ωραια' ηρθε η απαντηση. 'Ειναι μια αρχη. Εσυ τι θα κανεις' ?
Η κοπελα σηκωσε τους ωμους σε μια ενδειξη αγνοιας.
-'Δεν θα ειναι προβλημα' ειπε ο αντρας με το αριστερο του χερι να χαιδευει το πηγουνι του. 'Εχω ενα σχεδιο στο μυαλο μου που θα μας εξασφαλισει απο τυχον κινδυνους μα θα πρεπει ν' ακολουθησεις κατα γραμμα οτι σου πω. Μ' εμπιστευεσαι' ? ειπε.
-'Ναι' απαντησε η κοπελα διχως να εχει επεξεργαστει την απαντηση. 

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                ΚΕΦΑΛΑΙΟ 62





-'Ει, σπανιολε, αυτο ειναι κερασμενο απο το μαγαζι'.
Ενα ξυλινο ποτηρι, γεματο σχεδον μεχρι πανω μ' ενα καφεκιτρινο υγρο, συναντησε την επιφανεια του τραπεζιου με τετοια δυναμη που λιγο απο το περιεχομενο του αναπηδησε βρεχοντας ενα σημειο του τραπεζιου και το προσωπο του νεαρου αντρα που ηταν πεσμενο πανω σ' αυτο. Το γεγονος φανηκε να τον ξυπνα απο μια αποχαυνωση αφου σηκωσε τα ματια και τα στηλωσε πανω στο ποτηρι.
-'Στην υγεια σου σπανιολε' ακουστηκε η ιδια φωνη που ειχε μιλησει πριν.
Διχως περιστροφες και με μια κινηση που θυμισε κομπρα σ' επιθεση, ο αντρας αρπαξε το ποτηρι και κατεβασε μονομιας το περιεχομενο του διχως ανασα. Το εφτυσε ολο αμεσως μετα ενω το προσωπο του χαρακωνε μια μεγαλης εκτασης γκριματσα αηδιας.
Ενα βροντερο μαζικο γελιο δονησε ολον το τοπο ελαχιστα δευτερολεπτα μετα.
-'Λιο Ρομπινσον' ακουστηκε μια αλλη φωνη 'αρκετα πια'. 
                        =========================
Στραφηκαν ολοι προς το μερος που ειχε προελθει η επιτακτικη αυτη φωνη.
Το παρουσιαστικο της Μολλυ Πλεζανς ηταν αντιστροφως δυσαναλογο με την ενταση της φωνης της. Οσοι περιμεναν  να δουν μια ψηλη, επιβλητικη γυναικα διαψευστηκαν αμεσα.
Με υψος που εφτανε βια το 1.65, αδυνατη, με καταλευκη επιδερμιδα και φλογατα σγουρα μαλλια θα ειχε σιγουρα καψει παμπολλες καρδιες στις μερες της. Μια απ' αυτες ηταν και του Λιο Ρομπινσον που επελεξε να ενωσει για παντα με την δικη της. Ομως ακομα και τωρα, στα πενηντα πεντε της, ηταν μια ομορφη γυναικα με μια φωνη που τσακιζε κοκκαλα.
-'Σας εχω πει χιλιες φορες πως δεν θελω τετοια συμπεριφορα στην παμπ μου' συνεχισε κουνωντας απειλητικα το δαχτυλο της προς την παρεα που λιγο πριν ξεκαρδιζοταν. 'Και ειδικα στον σπανιολο ειναι η τελευταια φορα που ανεχομαι κατι τετοιο. Τωρα πληρωστε ολοι οτι ηπιατε και τσακιστειτε εξω απο δω. Οσο για σενα' και το δαχτυλο κεντραρε πανω στην μαζεμενη φιγουρα του Λιο Ρομπινσον 'ελα λιγο που θελω να σου πω κατι'.
                             ============================
Αφου τελειωσε με την κατσαδα στον αντρα της η Μολλυ πλησιασε το τραπεζι που ηταν ακομα καθισμενος ο σπανιολος. Κουνησε λιγο το κεφαλι της απογοητευμενη, σκουπισε τα χερια της με μια βρωμικη πετσετα που κρατουσε και μουρμουρισε μεσα απο τα δοντια της.
-'Πως σας καταντανε μωρε ετσι, δυο μετρα αντρες, οι γυναικες'. Τον εσπρωξε ελαφρα προς τα πισω και του τραβηξε τα μακρια, μαυρα μαλλια του απο το προσωπο.
-'Εισαι καλα' ? τον ρωτησε. 'Μπορεις να φτασεις στο δωματιο σου' ?
Ο νεαρος την κοιταξε για λιγο θολα, κουνησε καταφατικα το κεφαλι κι αυτο μετα επεσε με γδουπο πανω στην ξυλινη επιφανεια. Η Μολλυ ξανακουνησε το κεφαλι της.
-'Σιρλευ' εκανε απευθυνομενη σε μια νεαρη πισω απο τον παγκο του μπαρ ' συρε μεχρι την 'Πρωινη Αληθεια', την εφημεριδα και βρες τον Γουες ΜακΓκιντυ, τον δημοσιογραφο. Πες του να ερθει να μαζεψει τον φιλο του γιατι δεν υπαρχει περιπτωση να τα καταφερει μονος του. Αντε κοριτσι μου, κουνησου, ο ανθρωπος εχει τα χαλια του τα μαυρα'.
                       ==========================
Ο Γουες ΜακΓκιντυ εριξε μια ματια εξω απο το παραθυρο του κτιριου που στεγαζοταν η 'Πρωινη Αληθεια'. Θα εβρεχε συντομα, τα συννεφα που ειχαν μαζευτει σταδιακα πανω απο την πολη τιποτα καλο δεν προμηνυαν. Αν βιαζοταν θα προλαβαινε. Εξ' αλλου δεν ειχε και κατι για να κανει. Στην πραγματικοτητα δεν ειχε τιποτα να κανει απο το πρωι που ειχε παει στη δουλεια. Αναστεναξε απογοητευμενος. Αλλη μια μερα ειχε περασει ετσι, ασκοπα, χωρις καμια προοδο. Πηρε το παλτο του και κινησε για την εξοδο οταν το ματι του επιασε μια γνωστη φιγουρα να περιπλαναται αναμεσα στους υπολοιπους δημοσιογραφους. Αναγνωρισε την Σιρλευ που δουλευε για την Μολλυ Πλεζανς στην παμπ της, την 'Μελαγχολικη Οξια'.
-'Κυριε Γουες, μ' εστειλε η Μολλυ, αν μπορειτε να ερθετε να μαζεψετε τον φιλο σας. Ειναι παλι μεθυσμενος και ο κυριος Ρομπινσον και οι αλλοι του κανουνε διαφορα. Ευτυχως που η Μολλυ τους εβαλε στην θεση τους και'....
'Ενταξει Σιρλευ' την διεκοψε ο δημοσιογραφος. 'Ειμαι ετοιμος, παμε'. 
                        ============================
Εκανε νοημα σε μια αμαξα σταματημενη εξω απο την παμπ να περιμενει κι ακολουθησε την Σιρλευ μεσα. Ο Λιο Ρομπινσον τον προλαβε πριν φτασει στο τραπεζι που κειτονταν ακομα μισοαναισθητος ο σπανιολος φιλος του.
-'Κοιτα Γουες, εμεις με τα παιδια ενα αστειο καναμε, δεν ειχαμε προθεση να'...
-'Ναι, ενα αστειο εκαναν' συμπληρωσε η Μολλυ που ειχε εμφανιστει απο το πουθενα. 'Απλα γεμισαν μια κουπα του κρασιου μουρουνελαιο και του την εδωσαν να την πιει. Ητανε σε τετοια μαυρα χαλια που δεν πηρε χαμπαρι τιποτα.΄
-'Ενταξει' παραδεχτηκε ο Λιο 'ηταν χοντροκομμενο το αστειο αλλα δεν επαθε και κατι'.
-'Θα μπορουσε καλλιστα να ηταν ο Μπομπυ στην θεση του. Θα ηθελες καποιοι αλλοι, καπου, τωρα να του εκαναν το ιδιο' ?
Ο Λιο Ρομπινσον παγωσε στο ακουσμα του ονοματος. Εσκυψε το κεφαλι και απομακρυνθηκε αμιλητος. Ο Γουες κατι πηγε να πει μα η Μολλυ του εκανε νοημα να μην ξεκινησει καν.
                     ===========================
Του πηρε λιγη ωρα μεχρι να τον κουβαλησει κυριολεκτικα εξω απο την παμπ και να τον βαλει στην αμαξα. Εκατσε απεναντι του και τον παρατηρησε ενω ειχε χασει τις αιασθησεις του.
Τρια πραγματα λατρευε στην ζωη του ο Λιο Ρομπινσον. Την παμπ, την Μολλυ και τον Μπομπυ τον γιο του κι οχι απαραιτητα μ' αυτην τη σειρα. Ο Μπομπυ ηταν η μεγαλη αδυναμια του κι οταν μια μερα πριν λιγα χρονια τους ανακοινωσε πως ειχε καταταγει σε καποια λεγεωνα που εκανε πολεμους εκτος Ευρωπης γι αλλους εκανε το παν για να τον μεταπεισει διχως να τα καταφερει. Εκτοτε τα ειχε ουσιαστικα παρατησει ολα. Μπεκροπινε ολη μερα με τους πελατες στην παμπ εχοντας αφησει τον πληρη ελεγχο να περασει στα χερια της Μολλυ. Ουτε η ιδια δεν γνωριζε απο που ειχε αντλησει την δυναμη να κραταει την παμπ και να κανακευει τον Λιο. Ομως τα ειχε καταφερει και οποτε ακουγοταν η φωνη της μεσα στο μαγαζι ολοι ετρεμαν. Μονο η ιδια ηξερε πως καθε βραδυ, λιγο πριν πεσει για υπνο, τα ματια κοκκινιζαν και πρηζονταν απο το κλαμα για την απουσια του γιου της. Μονο αυτη, ουτε καν ο Λιο.
                          ==============================
Η αμαξα εφτασε στον προορισμο της, ο οδηγος πληρωθηκε για τον κοπο του κι εφυγε αφηνοντας τον Γουες να προσπαθει να κουβαλησει τον σπανιολο φιλο του στο δωματιο του.
Κατω απο αλλες συνθηκες ουτε σκυλι δεν θα εμενε σ' εκεινο το δωματιο. Ομως στο Ιστ Εντ, και συγκεκριμενα στην ενορια του Γουαιτσαπελ, αυτη ηταν η ποιοτητα των δωματιων που μπορουσε καποιος να νοικιασει. Σκεφτηκε την διπλη, ξυλινη, ετοιμορροπη σκαλα που ειχε ν' ανεβει με το φορτιο του και πηρε μια βαθια ανασα πριν αποτολμησει το εγχειρημα.
Δυο πορνες που βρισκονταν εκατερωθεν της κεντρικης πορτας τον κοιταξαν αρχικα με απορια μα γρηγορα τον αναγνωρισαν και πλησιασαν.
-'Παλι τα ιδια Γουες ? Χρειαζεσαι βοηθεια μηπως' ?
Ο δημοσιογραφος κοντοσταθηκε και χαμογελασε.
-'Οχι, ενταξει, τα καταφερνω, δεν ειναι η πρωτη φορα αλλωστε' απαντησε και συνεχισε την διαδρομη του. Οι δυο πορνες κουνησαν τους ωμους κι εστρεψαν αλλου το ενδιαφερον τους.
                           ==========================
Ξεφορτωθηκε το σωμα του αναισθητου σχεδον αντρα με μια κινηση ανακουφισης πανω στο σμπαραλιασμενο, βρωμικο κρεβατι κι εκατσε σε μια γωνια του προσπαθωντας να ξαναβρει την ανασα του. Τον κοιταξε για λιγο παραδομενο στον ληθαργικο του υπνο και σηκωθηκε.
Ταυτοχρονα ακουσε τον ηχο της επερχομενης βροχης στα μισοσπασμενα τζαμια.
Εψαξε για τις λεκανες και προσπαθησε να θυμηθει σε ποιο ακριβως σημειο επρεπε να τις τοποθετησει. Η μνημη του λειτουργησε σ' ενα μεγαλο ποσοστο αφου πετυχε τα τρια απο τα τεσσερα σημεια. Μετακινησε και την τεταρτη λεκανη στο σωστο μερος και για λιγο οι σκεψεις του εγιναν ταυτοσημες με το νερο που εσταζε απο την οροφη και χτυπουσε με δυναμη μεσα στις λεκανες πιτσιλιζοντας τον περιγυρο. Αν η τρυπια οροφη ηταν το μοναδικο προβλημα τοτε καποιος θα μπορουσε να υποστηριξει πως αυτο ηταν ενα απο τα καλα δωματια του Ιστ Εντ για να νοικιασει. Εριξε μια ματια στο υποτυπωδες μερος που θεωρητικα επαιζε τον ρολο κουζινας μηπως εβρισκε κατι να πιει. Τ' οτι δεν βρηκε τιποτα καθολου δεν τον εξεπληξε.
                          ============================
Η Μολλυ Πλεζανς χωθηκε αναμεσα στους ατμους που ξεχυνονταν ατακτα απο το μεγαλο τσουκαλι που βρισκοταν πανω στη φωτια και απεσπασε ενα τμημα απο το περιεχομενο του τοποθετωντας το σ' ενα μεγαλο ξυλινο πιατο. Κοντοσταθηκε λιγο προσπαθωντας να ζυγισει νοητικα αν η ποσοτητα ηταν αρκετη και προσθεσε λιγο ακομα. Εκοψε ενα καρβελι ψωμι στα δυο και μαζι μ' ενα μπουκαλι κρασι τα εκανε ολα ενα δεμα.
-'Σιρλευ' φωναξε την κοπελα που αποκριθηκε αμεσα. 'Παρε αυτα και πηγαινε τα ξερεις που. Προσεξε μην σε δει κανενα ματι. Ενταξει' ?
-'Εισαι πολυ καλη γι αυτο που κανεις, να το ξερεις, και'.....
-'Ασε τα πολλα λογια Σιρλευ και κανε αυτο που σου λεω' την διεκοψε η Μολλυ.
Η κοπελα εξαφανισε το δεμα σε μια πτυχη του φορεματος της και αφου εριξε μια προσεκτικη ματια ολογυρα βγηκε απο την παμπ σαν τον κλεφτη.
Η Μολλυ σκουπισε τα χερια της σε μια πετσετα και επεστρεψε στο τσουκαλι της. 
                         ========================
Δεν ηταν η πρωτη φορα που εκανε κατι τετοιο. Αν δεν υπηρχε κι αυτη ο σπανιολος μπορει και να ειχε πεθανει απο την πεινα στην καρδια του Λονδινου. Ομως μονο μεχρι εκει μπορουσε να βοηθησει, φροντιζοντας αυτο που εκανε να μην το ξερει κανεις αλλος εκτος απο την ιδια και την Σιρλευ. Γι ολα τ' αλλα που ο σπανιολος ηταν μπερδεμενος κανεις δεν μπορουσε να κανει τιποτα απολυτως. Εκατσε σε μια καρεκλα και η μορφη του γιου της εμφανιστηκε μπροστα της. Ηταν κι αυτος μονος, ξενος, σε μια αγνωστη χωρα. Ισως περνουσε τα ιδια που περναγε ο σπανιολος. Αναρωτηθηκε αν υπηρχε ενα σπλαχνικο χερι βοηθειας και για τον γιο της οπως εκανε αυτη. Ηξερε καλα πως οτι εκανε το εκανε σαν να ηταν ο Μπομπυ και βαθια μεσα της προσευχηθηκε ο γιος της να ειναι καλα και μια μερα να επεστρεφε.
Ομως η μερα αυτη ισως ν' αργουσε και δεν μπορουσε να τα παρατησει ολα απλα περιμενοντας.
Υπηρχαν ενα σωρο δουλειες που επρεπε να γινουν κι ολες απο το χερι της. Σκεπασε το τσουκαλι κι εγκαταλειποντας την κουζινα της περασε στο χωρο της παμπ. 

  

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 61





Αναπηδησε λες και την ειχαν τσιμπησει χιλια φιδια ταυτοχρονα. Αυτο που συνεβαινε ηταν εξω απο καθε λογικη, μακρια απ' οτι ηξερε και γνωριζε ως τωρα. Αναρωτηθηκε αν οι αισθησεις της της επαιζαν καποιο περιεργο παιγνιδι οταν τα ματια που την ατενιζαν ξανακουνηθηκαν.
Ζωντανος ! Δεν γινοταν, δεν μπορουσε να ηταν πραγματικοτητα, ενοιωθε πως η λογικη της απλα ειχε περπατησει εξω απο το μυαλο της και την ειχε εγκαταλειψει.
Ακουσε τον εαυτο της να ψελλιζει κατι που η ιδια δεν ειχε δωσει ποτε εντολη να λεχθει.
-'Τι...τι εισαι ? Ποιος εισαι ? Πως εισαι ζωντανος' ?
Δεν πηρε καμια απαντηση. Κοιταξε τριγυρω της να σιγουρευτει πως ηταν μονη. Οι εργατες ειχαν κανει την δουλεια που επρεπε, ειχαν γκρεμισει την πορτα που κρατουσε καλα φυλαγμενο το επτασφραγιστο μυστικο πισω της και κατοπιν δικης της εντολης ειχαν απομακρυνθει.
Ηθελε να ειναι μονη της οταν γινοταν η αποκαλυψη και τα ειχε καταφερει. Αυτο που δεν περιμενε ποτε ηταν το ειδος της αποκαλυψης που ειχε ξεδιπλωθει μπροστα της.
                        ===========================
Τα ματια του αντρα που ηταν ξαπλωμενος στον ταφο κινηθηκαν και παλι προς ενα συγκεκριμενο σημειο, σαν να ηθελαν να της υποδειξουν κατι. Ακολουθησε το βλεμμα του που ειχε εστιασει ψηλα, αριστερα στον κορφο του. Της εδειχνε κατι ? Της ελεγε κατι ?
Τα ειχε παντελως χαμενα, ενοιωθε καρφωμενη στο ιδιο σημειο διχως θεληση, κουραγιο η δυνατοτητα να πραξει οποιαδηποτε κινηση. Τα ματια επανελαβαν την ιδια κινηση.
Ουτε η ιδια δεν γνωριζε απο που ειχε αντλησει το θαρρος για να προχωρησει προς τα μπρος.
Σταθηκε πανω απο τον ανοιχτο ταφο περιεργαζομενη τον αντρα που ηταν μεσα.
Ηταν πανω κατω γυρω στα σαραντα, ντυμενος με μια μαυρη φορεσια που ειχε την αισθηση πως αν την ακουμπουσε θα γινοταν θρυψαλλα και σκονη στον αερα. Οπου υπηρχε γυμνο δερμα δεν φαινοταν πουθενα σηψη η ολα τα υπολοιπα στοιχεια που συντροφευουν τους νεκρους μετα την απομακρυνση τους απο την ζωη, ομως το χρωμα του ηταν το ιδιο λευκο με το φουστανι που της ειχε παρει πρωτο δωρο εκεινος οταν ειχαν γινει ζευγαρι κι εραστες.
                      ===========================
Αγνοια κινδυνου ? Αποκοτια ? Απλη ακατανικητη περιεργεια η επιστημονικη φιλομαθεια ?
Δεν ειχε ιδεα τι απ' ολα αυτα ηταν μα πλησιασε κι αλλο. Οταν η ματια του πηγε ξανα ψηλα αριστερα, εκει που ειχε επανειλημμενα ξαναδειξει απλωσε το χερι της μην εχοντας συνειδητοποιησει τι ακριβως εκανε και με ποιες συνεπειες. Ομως το τολμησε.
Δεν δυσκολευτηκε καθολου αφου με το απλο αγγιγμα το υφασμα στο σημειο εκεινο εγινε κυριολεκτικα σκονη που εξαφανιστηκε μεσα στον αερα. Τοτε ειδε τον κυβο.
Απλωσε δειλα το χερι της σε μια κινηση που της φανηκε αιωνας και τον πηρε στα χερια της.
Οτι και να περιμενε να συμβει δεν πραγματοποιηθηκε ποτε. Λιγα δευτερολεπτα αμηχανιας μετα κι αφου απολυτως τιποτα δεν ειχε συμβει τον ακουμπησε και παλι πανω του.
Αυτο που συνεβη αμεσως μετα την απομακρυνε και παλι ενστικτωδως ενω τωρα ενα κυμα ανειπωτου φοβου ξυπνουσε μεσα της. Τα ματια της γουρλωσαν παρατηρωντας την μεταλλαξη που λαμβανε χωρα μπροστα της και που η ιδια εμοιαζε υπαιτια. 
                              ============================
Το καταλευκο, πανιασμενο χρωμα που χαρακτηριζε την μορφη που ειχε απεναντι της σταδιακα υποχωρησε δινοντας την θεση του σ' ενα πιο υγιες χρωμα, ενα χρωμα που καποιος θα μπορουσε ν' απαντησει μονο σε ζωντανα, εμψυχα οντα. Και δεν ηταν μονο αυτο.
Μικρες, αδιορατες κινησεις, μα κινησεις οπως και να ειχε, μπορουσε να διακρινει πια πανω στο σωμα του αντρα. Προσεξε τις παλαμες των χεριων του που ανογοκλειναν σαν να προσπαθουσαν να συνηθισουν το καινουριο καθως και μια αγωνιωδη προσπαθεια να μετακινησει το κεφαλι του. Το βλεμμα του την προσταξε, ετσι το ενιωσε η ιδια, να παρει παλι τον κυβο στα χερια της.
Αυτην τη φορα τον κρατησε περισσοτερο απο την προηγουμενη μολονοτι ουδεμια διαφορα δεν υπηρξε. Οπως και να ειχε φαινοταν πως αυτο το αντικειμενο ειχε μεγαλη σημασια γι αυτον τον αντρα μα δεν ηξερε αν μπορουσε να υποστηριξει και το αντιστροφο.
Αφησε να περασουν λιγα λεπτα πριν τον αποθεσει και παλι ψηλα, αριστερα στο στερνο του.
Εκτος της περαιτερω βελτιωσης του χρωματος αυτη τη φορα υπηρξε αναπαντεχη προοδος. 
                           ==========================
'Κρατησε τον κι αλλο' ψιθυρισε σε μια φραση που οριακα βγηκε απο το στομα του αντρα.
Το οτι ο νεκρος της μιλουσε θα επρεπε ηδη να την ειχε τρεψει σε φυγη απο την στιγμη που ολα τ' αλλα ειχαν αποτυχει, ομως υπακουσε πειθηνια στην εντολη του.
Αρκετα λεπτα αργοτερα τον εβαλε παλι στην θεση του διχως να περιμενει καποια υποδειξη.
-'Ποια εισαι' ? τον ακουσε να λεει με καλυτερη χροια κι ενταση. 'Εισαι μονη σου'?
-'Κοιτα, αν εσυ εχεις αποριες εγω'.....
'-Σε ρωτησα αν εισαι μονη σου, απαντησε μου' την διεκοψε ο αντρας.
Απο την σαστιμαρα της επιασε τον εαυτο της να του απανταει ενω το μυαλο της σχηματιζε εντελως διαφορετικη απαντηση για να δωσει.
-'Ναι, εδω ειμαι μονη μου' ειπε απολογητικα 'μα υπαρχει ενα τσουρμο εργατες πιο περα' συνεχισε δειχνοντας ταυτοχρονα με το χερι της πισω απο το σημειο που καποτε η χοντρη, σφραγισμενη πορτα φρουρουσε περηφανα τον ταφο.
                            ============================
Η απαντηση του ηταν μια ακομα εκπληξη μα παραδοξως αυτο δεν την ενοχλουσε.
-'Υπαρχουν ντοπιοι αναμεσα τους' ?
-'Ναι, καμποσοι απο δαυτους ειναι ντοπιοι, γιατι ?
-'Κινδυνευεις' ειπε ο αντρας με λιγο εξαντλημενη φωνη.
Εκανε μια κινηση με τα χερια αγνοιας και αποριας θελοντας να του δειξει οτι δεν καταλαβαινε.
-'Δεν πρεπει να μαθει κανεις για μενα' ειπε ο αντρας. 'Πες σε ολους πως δεν βρηκες τιποτα, πληρωσε τους παραπανω και διωξε τους. Μολις φυγουν ολοι θα χρειαστω βοηθεια για να βγω απο δω κι ενα ασφαλες σημειο να μεινω μεχρι να επανελθω πληρως. Εχεις καπου να με κρυψεις χωρις ν' αντιληφθει κανενας κατι' ?
-'Ναι, υπαρχει ασφαλες σημειο μα δεν καταλαβαινω τι'....
'Κανε αυτο που σου λεω' απαντησε ο αντρας με την κουραση να επιστρεφει για τα καλα. 'Διωξε τους ολους και μετα ελα να με βοηθησεις'.
                        ==========================
Αν καποιος της περιεγραφε πριν μερικες ωρες αυτες τις σκηνες που ζουσε θα τον ειχε παρει για τρελο. Ειχε τερματισει μια σχεση γιατι ενοιωθε πως δεν ειχε την υποστηριξη που χρειαζοταν, ειχε παει κοντρα στο αντρικο κατεστημενο των συναδελφων της, ειχε εκμηδενισει και καταργησει κατι τι που πιστευε πως δεν χρειαζοταν και εστεκε μονη στα ποδια της διχως την παραμικρη βοηθεια και θα εκτελουσε εντολες ενος αγνωστου που το μονο που επρεπε να κανει ηταν να κειτεται νεκρος στον ταφο του αμιλητος κι ακουνητος ?
Υπακουσε κατα γραμμα. Εξηγησε στους εργατες πως τιποτα δεν ειχε βρεθει τελικα, τους πληρωσε πολυ περισσοτερο απο το προσυμφωνηθεν κοβοντας ετσι την μουρμουρα και καποια δυσπιστα βλεμματα και τους ενημερωσε πως θα ρυθμιζε η ιδια το θεμα με τις τοπικες αρχες για το μελλον της ανασκαφης και του κενου ταφου. Καποιες ερωτησεις που φανηκαν να θελουν να γινουν εκ μερους μερικων εργατων πνιγηκαν στη θεα του χρηματος. Λιγες ωρες αργοτερα ειχε μεινει μονη της, παρεα με το μακαβριο ευρημα της.
                       ============================
Τους πηρε αρκετη ωρα μεχρι να φτασουν ασφαλεις στην σκηνη της αφου συνεχως κοιταγαν τριγυρω ελεγχοντας για τυχον απροσμενη παρουσια. Μαζι με ολα τ' αλλα επρεπε να διαχειριστει και το γεγονος πως ο αντρας ηταν εντελως γυμνος αφου τα ρουχα του ειχαν κονιορτοποιηθει με τις πρωτες του κινησεις. Ειχε να βρεθει αγκαλια με αντρα γυμνο απο τοτε που ηταν μαζι μ' εκεινον και σιγουρα οι συνθηκες τωρα ηταν εντελως διαφορετικες.
Αρνηθηκε την προτροπη της να ξαπλωσει και προτιμησε να καθησει οκλαδον μολονοτι δεν φαινοταν ακομα απολυτως ετοιμος για ν' ανταπεξελθει. Το πρωτο μισαωρο κοιταγε συνεχως εξω για ιχνη ανθρωπινης παρουσιας μα μετα το περας του ημιωρου εκατσε κι αυτη καταχαμα απεναντι του ελπιζοντας πως θα επαιρνε απαντησεις στις μυριαδες ερωτησεις που ειχε να κανει.
Στα χερια της συνεχιζε να κραταει τον μυστηριωδη κυβο και ανα τακτα διαστηματα του τον εδινε και μαζι μ' αυτον εμοιαζε να του δινει ακομα περισσοτερη ενεργεια.
Απο καποιο χρονικο σημειο και μετα δεν της τον εδωσε πισω ξανα.
                        ===========================
-'Πες μου ποια εισαι και τι κανεις εδω' την ρωτησε.
-'Ειπες πως κινδυνευω' ανταπαντησε η κοπελα. 'Τι εννοουσες' ?
-'Θα τα μαθεις ολα στην ωρα τους' ειπε ο αντρας. 'Πες μου ποια εισαι και τι κανεις εδω'.
-'Με λενε Μορενα Μοριεντες και ειμαι αρχαιολογος. Ξερεις, απ' αυτους που σκαβουν συνεχως σε διαφορα μερη αναζητωντας πραγματα που εχουν χαθει στο χρονο' ειπε η κοπελα προσπαθωντας να ελαφρυνει λιγο την συζητηση. Δεν τα καταφερε. Το βλοσυρο, ανησυχο βλεμμα του αγνωστου παρεμενε αναλλοιωτο, ετσι επελεξε να συνεχισει πιο σοβαρα.
-'Δεν εχω πολλα να πω' συνεχισε. 'Βρεθηκα εδω ακολουθωντας περισσοτερο φημες κι ενστικτο ψαχνοντας να βρω τον ταφο ενος υψηλα ισταμενου Ιησουιτη αξιωματουχου με την ελπιδα πως μαζι του θα εβρισκα και καποια χειρογραφα που θ' αποδευκνυαν την υπαρξη αυτου του ταγματος καθως επισης και τις πραξεις που ειχαν τελεσει. Απ' οτι φαινεται ομως το τελευταιο πραγμα που μοιαζεις εσυ να εισαι ειναι το λειψανο ενος Ιησουιτη μοναχου'.
                       ========================
Το περιπαικτικο της σχολιο δεν απαντηθηκε ποτε κι ετσι συνεχισε.
-'Ολοι οι συναδελφοι μου, ακομα κι ο αντρας που ημασταν ζευγαρι, ποτε δεν το παραδεχτηκαν κι ετσι με πολλους κοπους μαζεψα τ' απαραιτητα χρηματα για να συνεχισω μονη. Δικαιωθηκα ως προς την υπαρξη ταφου αλλα φαινεται πως επεσα τελειως εξω για την ταυτοτητα του νεκρου που αποδειχτηκε τελικα ζωντανος. Ακομα και τωρα που μιλαμε μου φαινεται αδιανοητο αυτο που συμβαινει, νομιζω πως ειναι ενας απλος εφιαλτης τοσο ζωντανος που δινει την αισθηση πως ολα αυτα ειναι πραγματικοτητα. Δεν ξερω πια τι να πιστεψω, αναρωτιεμαι αν η εμμονη μου σχετικα μ' αυτην την ανακαλυψη δεν εχει σαλεψει τα λογικα μου και καποια στιγμη, αν καταφερω και ξυπνησω, διαπιστωσω πως τιποτα απ' ολα αυτα δεν ειναι αληθεια'.
Σταματησε αποτομα κοιτωντας τον αντρα απεναντι της. Παραισθηση η οχι, τα ματια της μολις της ειχαν αποκαλυψει πως ο αγνωστος αντρας ειχε χαμογελασει.
-'Μην ανησυχεις Μορενα Μοριεντες, εισαι μια χαρα, δεν σου συμβαινει τιποτα' της ειπε.

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 60





Κοιταξε ολογυρα προσπαθωντας να εντοπισει τον ταφο στον οποιο ειχε αναφερθει η φωνη μα δεν ειδε τιποτα. Σ' ενα τετοιο γυμνο τοπιο θα ηταν κατορθωμα να μην μπορουσε να τον δει, αν οντως η φωνη δεν ψευδοταν. Στραφηκε προς το μερος οπου βρισκοταν το αλλοκοτο πλασμα που ακολουθουσε στο αγνωστο. Ειχε εξαφανιστει σε κλασματα του δευτερολεπτου. Ηταν μονος.
Παρεμεινε για λιγο ακινητος προσπαθωντας να οργανωσει τις σκεψεις και τις επομενες κινησεις του. Ανοιξε τα ματια του κι ενα πεπλο απεραντου, πηχτου σκοταδιου καλυψε την οραση του. Τα εκλεισε βιαστικα και βρεθηκε στο γνωριμο σουρεαλιστικο τοπιο που εξακολουθουσε να ειναι σπαρμενο με ζωντανα γυαλια. Ξανακλεισε τα ματια του και τα κρατησε σφαλιστα για περισσοτερη ωρα και με μεγαλυτερη υπομονη. Δεν μπορουσε να δει η να καταλαβει τον εαυτο του μα ηταν σχεδον σιγουρος πως ειχε χαμογελασει στιγμιαια.
Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση αυτο που συνεβαινε θα ηταν εξω απο καθε λογικη, ομως στην συγκεκριμενη στιγμη του φανηκε σχεδον φυσιολογικο.
                    ==============================
Αν η εικονα του τοπιου απαιτουσε απο τον ιδιο να εχει κλειστα τα ματια για να μπορει να υπαρξει και βυθιζοταν σε απολυτο σκοταδι οταν τα ανοιγε αυτο δεν μπορουσε παρα να σημαινει ενα και μοναδικο πραγμα. Ολο αυτο δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενα ονειρο.
Ομως η εσωτερικη παρορμηση που θεριευε σταδιακα μεσα του ν' απαγκιστρωθει απο την ονειρικη κατασταση και να επιστρεψει στην πραγματικοτητα ηταν κατι που δεν μπορουσε αλλα ουτε ηθελε πια ν' αγνοει. Ανοιξε πεισματικα τα ματια του και προσπαθησε να ενεργοποιησει οσες αλλες απο τις αισθησεις του μπορουσε. 
Προφανως η προσπαθεια εφερε αποτελεσμα γιατι, αν δεν βιωνε μια κατασταση ονειρου μεσα στο ονειρο, ειχε την μακρινη κι αμυδρη αισθηση πως μια απροσδιοριστη μυρωδια χαιδευε τα ρουθουνια του σε μια αποπειρα ενεργοποιησης τους.
Παραλληλα, η αισθηση της ακοης διατηρουσε ακομα την δυναμικη της αφου η φωνη που ειχε επικρατησει των υπολοιπων επανεκαμψε δριμυτερη.
                   =================================
'Προσεχετε και την παραμικρη σας κινηση. Δεν εφτασα ως εδω για να τα δω ολα να καταστρεφονται απο μια αδεξιοτητα. Θ' ακολουθησετε κατα γραμμα τις εντολες μου και δεν θα υπαρξει κανενα απολυτως προβλημα. Προς το παρον απομακρυνθειτε απο τον χωρο με απολυτη προσοχη. Ενα λαθος και ολα θα καταρρευσουν. Δεν θα επιτρεψω καμια αυθαιρεσια, οχι οταν βρισκομαι τοσο κοντα σε μια τετοια συγκλονιστικη αποκαλυψη. Φυγετε τωρα'.
Τους παρακολουθησε ν' απομακρυνονται τοσο προσεκτικα σαν να περπατουσαν πανω σε αυγα.
Ηταν το αφεντικο, το ηξερε, αλλα επρεπε να ειναι ξεκαθαρη απεναντι τους. Οι κοποι τοσων μηνων θα μπορουσαν να πανε χαμενοι απο την παραμικρη εσφαλμενη κινηση.
Εξ' αλλου, απλοι εργατες ηταν, εντολες ακολουθουσαν, αλλα πληρωνονταν για μια δεδομενη δουλεια και οχι για να μπορουν ν' αντιληφθουν το μεγεθος της ανακαλυψης που ηταν προ των πυλων. Αν συνεβαινε κατι κι ολα πηγαιναν λαθος το μονο που θα ηξεραν να ζητησουν ηταν τα χρηματα για την χειρωνακτικη εργασια που ειχαν προσφερει. 
                         ===============================
Εξακολουθουσε ν' ακουει την φωνουλα να μιλαει αν και δεν ειχε την δυνατοτητα να καταλαβει ακριβως τι ελεγε. Ομως αυτη η φωνη λειτουργουσε σαν μια αχτιδα φωτος μεσα στο απεραντο σκοταδι που τον περιεβαλλε. Του ηταν αδυνατον να συνειδητοποιησει απο που ερχοταν , ουτε καν ηξερε αν θα εξακολουθουσε να υφισταται για ωρα. Η σκεψη πως μπορει αποτομα να χανοταν αφηνοντας τον στο σχεδον ζωντανο, εχθρικο σκοταδι ενεργοποιησε αυτοματα δυνατοτητες που δεν γνωριζε πως ειχε, ουτε μπορουσε εκουσια να ελεγξει.
Ενοιωσε το αριστερο του χερι να εχει σφιχτει σε γροθια κι αυτη η αισθηση διαχυθηκε αργα και σε αλλα σημεια του σωματος του. Διχως ο ιδιος να δωσει καποια εντολη η γροθια ξεσφιξε και ξανασχηματιστηκε. Ενοιωθε πως το μυαλο του αδυνατουσε να σχηματισει σκεψεις η ιδεες, σαν ενα λευκο χαρτι που περιμενε να γεμισει απο την θεληση μιας πενας γραφης που ομως εξακολουθουσε να αιωρειται απο πανω του διχως να μπαινει στον κοπο να ερθει σ' επαφη μαζι του. Με καποιο τροπο αυτα τα δυο επρεπε να συναντηθουν μα δεν καταλαβαινε ακομα το πως.
                  =================================
Η Μορενα Μοριεντες αισθανοταν σαν το θηριο στο κλουβι. Βηματιζε νευρικα πανω κατω μπροστα απο την καλα χτισμενη και σφραγισμενη πορτα που εμοιαζε να ειναι το τελευταιο εμποδιο αναμεσα σ' εκεινη και την ιστορικη της ανακαλυψη.
Η αδρεναλινη στο κορμι της ειχε αναλαβει τα ηνια δημιουργωντας της μια ανευ προηγουμενου εξαψη. Ενοιωθε δικαιωμενη για πολλους και διαφορους λογους.
Θυμοταν τον χλευασμο των συναδελφων της οταν ειχε υποστηριξει την θεωρια της. Το γεγονος πως ηταν γυναικα που ειχε θελησει να χωσει την μυτη της σε αντρικες δουλειες ειχε επιτεινει το ηδη υπαρχον προβλημα. Ακομα κι αν μια στις τοσες να πιστευαν πως μπορει να ειχε δικιο, το γεγονος πως ηταν θηλυκο ειχε εκμηδενισει ακομα κι αυτην τη μια.
Επρεπε να ειναι σπιτι της, να φροντιζει καποιον αντρα και τα παιδια της και οχι να βγαζει γλωσσα σε εξαιρετους συναδελφους υποστηριζοντας σθεναρα κατι που ουσιαστικα μονο η ιδια πιστευε.
Η θεωρια της για την τοποθεσια του ταφου επρεπε ηταν λαθος, παει και τελειωσε.  
                        ===========================
Η αληθεια ηταν πως ειχε στηριχθει σε πληροφοριες οχι και τοσο εγκυρες η αξιοπιστες. Καποιες φημες, μισολογα μεθυσμενων χωριατων και υποθεσεις που ειχε προσπαθησει να συνδεσει μεταξυ τους. Το ενστικτο της ηταν αυτο που την ειχε ουσιαστικα σπρωξει πως αυτην την κατευθυνση και να που τελικα δικαιωνοταν. Ολοι αυτοι που την ειχαν περιπαιξει και λοιδωρησει τωρα θα μπορουσαν μια και καλη να καταπιουν την γλωσσα τους.
Δεν την ειχε πειραξει τοσο αυτο οσο η σταση εκεινου. 
Τα ματια της πηραν το χρωμα της αγριεμενης θαλασσας που αποφασισμενη να ξεθεμελιωσει οριστικα αυτη τη φορα τους περιπαικτικους βραχους εφορμουσε και παλι με ολη της την ορμη κατα πανω τους. 
Απ' αυτον περιμενε πολλα περισσοτερα και σιγουρα οχι αυτην την αντιδραση.
Δεν την ειχε κοροιδεψει για την πεποιθηση και την σιγουρια της αλλα ουτε την ειχε υποστηριξει. Φροντισε να κρατησει μια ουδετερη σταση πιστευοντας πως ετσι θα τα ειχε καλα με ολους μα τελικα διαψευστηκε οικτρα.
                      ============================
Επελεξε ν' αδιαφορησει για ολους και για ολα, ειδικα για εκεινον. Εξαφανιστηκε εχοντας μια και μονο επιθυμια. Ν' αποδειξει σ' ολους πως αυτοι εκαναν λαθος και οχι η ιδια.
Της πηρε μηνες μεχρι να κατασταλαξει στην συγκεκριμενη τοποθεσια μα πλεον βρισκοταν εδω, ενα βημα πριν την απολυτη κι αναμενομενη δικαιωση της.
Σκεφτηκε τι θα γινοταν στους κυκλους των συναδελφων της μολις μαθαιναν τα επιτευγματα της και χαμογελασε σαν αρπακτικο που μολις ειχε εντοπισει την αβοηθητη κι ανημπορη λεια του.
Αυτος μαλλον δεν θα μαθαινε ποτε κατι. Τα τελευταια νεα του, κι αυτα τα ειχε μαθει συμπτωματικα απο καποιον γνωστο πριν καιρο, ηταν πως βρισκοταν καπου στο Ιστ Εντ στο Λονδινο, αγκαλια μ' ενα μπουκαλι ουισκι καθε βραδυ και πιθανον παρεα και με καποια απο τις πολυπληθεις πορνες που ειχαν κατακλυσει την περιοχη.
Ηξερε τωρα πως οτι πιο φρονιμο ειχε κανει ποτε στην ζωη της ηταν που τον ειχε διαγραψει οριστικα και αμετακλητα και ποτε δεν ειχε γυρισει να κοιταξει πισω.  
                    ==========================
Η εξαψη της ιστορικης οπως η ιδια πιστευε ακραδαντα ανακαλυψης, η αγωνια της ολα να γινουν σωστα διχως λαθη, η ανυπομονησια της για την αποκαλυψη αλλα κι ενας ενδομυχος φοβος για το ποσο σωστη θ' αποδεικνυοταν στις προβλεψεις της σε συνδυασμο με την φευγαλεα αναμνηση εκεινου και ενα αδιορατο αισθημα πικρας ηταν περαν του δεοντος πολλα για να τα διαχειριστει κι ενοιωσε αποτομα να στερευει απο δυναμεις.
Εκατσε στο εδαφος ακουμπωντας στον τοιχο με τα ματια παντα στηλωμενα στο τελευταιο εμποδιο της καταξιωσης της. Οτι και να εκανε δεν μπορουσε να τρεξει τον χρονο μπροστα.
Επρεπε να περιμενει την αυριανη μερα, το φως που θα καθοδηγουσε σωστα και με ασφαλεια τα βηματα της, για να ξεκινησει τις διαδικασιες αποκαλυψης.
Αυτο που επρεπε να κανει τωρα ηταν να ξεκουραστει για να εχει δυναμεις για το αυριο.
Σηκωθηκε αργα απο το εδαφος, κοιταξε μια τελευταια φορα την πορτα και της κουνησε το δαχτυλο απειλητικα σαν να της ελεγε πως περνουσε το τελευταιο της βραδυ σαν φυλακας και στραφηκε προς την εξοδο.
                          ==========================
Τωρα πια η φωνη αναμειγνυοταν με νεους θορυβους που του ηταν αδυνατον να προσδιορισει.
Απο την μια χαιροταν που η ακοη του εξακολουθουσε να λειτουργει σαν φαρος που προπαθουσε
με το ασθενικο του φως να καταπολεμησει το μουχλιασμενο, αρχεγονο σκοταδι, ομως ουδεμια προοδος δεν ειχε συντελεστει οσον αφορουσε ολα τα υπολοιπα.
Μπορουσε ακομα να κανει γροθια το χερι του μα πουθενα αλλου δεν εβλεπε βελτιωση.
Φοβοταν να ξανακλεισει τα ματια του. Φοβοταν πως θα γυρναγε παλι σ' εκεινο το εφιαλτικο τοπιο μ' εκεινο το παραδοξο ον που τον οδηγουσε στο τιποτα.
Ηταν παντελως απροετοιμαστος γι αυτο που συνεβη και δεδομενου πως το γεγονος τον ξεπερνουσε κατα πολυ το διαχειριστηκε οσο καλυτερα μπορουσε.
Σαν ενα μαγικο χερι να ειχε τραβηξει το σκοτεινο πεπλο που τον σκεπαζε ξαφνικα ενοιωσε εκατονταδες φλεγομενους ηλιους να του επιτιθενται μονομιας.
Στο κεντρο αυτων των πυρακτωμενων ηλιων του φανηκε πως διεκρινε κατι που αν η μνημη του δεν του επαιζε περιεργα παιγνιδια του ηταν σιγουρα γνωριμο.
                           ============================
Η Μορενα Μοριεντες σταθηκε απεναντι στο περιεχομενο του ταφου αδιαφορωντας για την εσωτερικη παλη που συνεβαινε μεσα της, εμπλεκοντας συναισθηματα οπως απορια, απογοητευση, θυμο η θαυμασμο που πασχιζαν ολα για να επικρατησουν εκτοπιζοντας τα υπολοιπα. Της ηταν αδυνατον ν' αποτραβηξει τα ματια της απο το θεαμα που αντικρυζε.
Ηταν αδυνατον να συμβαινει αυτο που τα οπτικα της νευρα μετεφεραν σωρηδον στον εγκεφαλο της μα της ηταν επισης αδυνατον να το διαψευσει.
Ενοιωσε την αντιφαση να κυριαρχει πληρως. Ηθελε να κανει ενα βημα μπροστα και ταυτοχρονα ενα πισω, ηθελε ν' απλωσει τα χερια της και την ιδια στιγμη να τα μαζεψει οσο μπορουσε περισσοτερο, ηθελε να πει μια κουβεντα και σφραγιζε τα χειλη της.
Το βλεμμα της ειχε αιχμαλωτιστει απο κεινα τα σχεδον ζωντανα ορθανοιχτα ματια που εχασκαν στο κενο κι ενστικτωδως εκανε μερικα βηματα μπροστα.
Τα ματια σαλεψαν και αντιγυρισαν το βλεμμα της.