ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 61





Αναπηδησε λες και την ειχαν τσιμπησει χιλια φιδια ταυτοχρονα. Αυτο που συνεβαινε ηταν εξω απο καθε λογικη, μακρια απ' οτι ηξερε και γνωριζε ως τωρα. Αναρωτηθηκε αν οι αισθησεις της της επαιζαν καποιο περιεργο παιγνιδι οταν τα ματια που την ατενιζαν ξανακουνηθηκαν.
Ζωντανος ! Δεν γινοταν, δεν μπορουσε να ηταν πραγματικοτητα, ενοιωθε πως η λογικη της απλα ειχε περπατησει εξω απο το μυαλο της και την ειχε εγκαταλειψει.
Ακουσε τον εαυτο της να ψελλιζει κατι που η ιδια δεν ειχε δωσει ποτε εντολη να λεχθει.
-'Τι...τι εισαι ? Ποιος εισαι ? Πως εισαι ζωντανος' ?
Δεν πηρε καμια απαντηση. Κοιταξε τριγυρω της να σιγουρευτει πως ηταν μονη. Οι εργατες ειχαν κανει την δουλεια που επρεπε, ειχαν γκρεμισει την πορτα που κρατουσε καλα φυλαγμενο το επτασφραγιστο μυστικο πισω της και κατοπιν δικης της εντολης ειχαν απομακρυνθει.
Ηθελε να ειναι μονη της οταν γινοταν η αποκαλυψη και τα ειχε καταφερει. Αυτο που δεν περιμενε ποτε ηταν το ειδος της αποκαλυψης που ειχε ξεδιπλωθει μπροστα της.
                        ===========================
Τα ματια του αντρα που ηταν ξαπλωμενος στον ταφο κινηθηκαν και παλι προς ενα συγκεκριμενο σημειο, σαν να ηθελαν να της υποδειξουν κατι. Ακολουθησε το βλεμμα του που ειχε εστιασει ψηλα, αριστερα στον κορφο του. Της εδειχνε κατι ? Της ελεγε κατι ?
Τα ειχε παντελως χαμενα, ενοιωθε καρφωμενη στο ιδιο σημειο διχως θεληση, κουραγιο η δυνατοτητα να πραξει οποιαδηποτε κινηση. Τα ματια επανελαβαν την ιδια κινηση.
Ουτε η ιδια δεν γνωριζε απο που ειχε αντλησει το θαρρος για να προχωρησει προς τα μπρος.
Σταθηκε πανω απο τον ανοιχτο ταφο περιεργαζομενη τον αντρα που ηταν μεσα.
Ηταν πανω κατω γυρω στα σαραντα, ντυμενος με μια μαυρη φορεσια που ειχε την αισθηση πως αν την ακουμπουσε θα γινοταν θρυψαλλα και σκονη στον αερα. Οπου υπηρχε γυμνο δερμα δεν φαινοταν πουθενα σηψη η ολα τα υπολοιπα στοιχεια που συντροφευουν τους νεκρους μετα την απομακρυνση τους απο την ζωη, ομως το χρωμα του ηταν το ιδιο λευκο με το φουστανι που της ειχε παρει πρωτο δωρο εκεινος οταν ειχαν γινει ζευγαρι κι εραστες.
                      ===========================
Αγνοια κινδυνου ? Αποκοτια ? Απλη ακατανικητη περιεργεια η επιστημονικη φιλομαθεια ?
Δεν ειχε ιδεα τι απ' ολα αυτα ηταν μα πλησιασε κι αλλο. Οταν η ματια του πηγε ξανα ψηλα αριστερα, εκει που ειχε επανειλημμενα ξαναδειξει απλωσε το χερι της μην εχοντας συνειδητοποιησει τι ακριβως εκανε και με ποιες συνεπειες. Ομως το τολμησε.
Δεν δυσκολευτηκε καθολου αφου με το απλο αγγιγμα το υφασμα στο σημειο εκεινο εγινε κυριολεκτικα σκονη που εξαφανιστηκε μεσα στον αερα. Τοτε ειδε τον κυβο.
Απλωσε δειλα το χερι της σε μια κινηση που της φανηκε αιωνας και τον πηρε στα χερια της.
Οτι και να περιμενε να συμβει δεν πραγματοποιηθηκε ποτε. Λιγα δευτερολεπτα αμηχανιας μετα κι αφου απολυτως τιποτα δεν ειχε συμβει τον ακουμπησε και παλι πανω του.
Αυτο που συνεβη αμεσως μετα την απομακρυνε και παλι ενστικτωδως ενω τωρα ενα κυμα ανειπωτου φοβου ξυπνουσε μεσα της. Τα ματια της γουρλωσαν παρατηρωντας την μεταλλαξη που λαμβανε χωρα μπροστα της και που η ιδια εμοιαζε υπαιτια. 
                              ============================
Το καταλευκο, πανιασμενο χρωμα που χαρακτηριζε την μορφη που ειχε απεναντι της σταδιακα υποχωρησε δινοντας την θεση του σ' ενα πιο υγιες χρωμα, ενα χρωμα που καποιος θα μπορουσε ν' απαντησει μονο σε ζωντανα, εμψυχα οντα. Και δεν ηταν μονο αυτο.
Μικρες, αδιορατες κινησεις, μα κινησεις οπως και να ειχε, μπορουσε να διακρινει πια πανω στο σωμα του αντρα. Προσεξε τις παλαμες των χεριων του που ανογοκλειναν σαν να προσπαθουσαν να συνηθισουν το καινουριο καθως και μια αγωνιωδη προσπαθεια να μετακινησει το κεφαλι του. Το βλεμμα του την προσταξε, ετσι το ενιωσε η ιδια, να παρει παλι τον κυβο στα χερια της.
Αυτην τη φορα τον κρατησε περισσοτερο απο την προηγουμενη μολονοτι ουδεμια διαφορα δεν υπηρξε. Οπως και να ειχε φαινοταν πως αυτο το αντικειμενο ειχε μεγαλη σημασια γι αυτον τον αντρα μα δεν ηξερε αν μπορουσε να υποστηριξει και το αντιστροφο.
Αφησε να περασουν λιγα λεπτα πριν τον αποθεσει και παλι ψηλα, αριστερα στο στερνο του.
Εκτος της περαιτερω βελτιωσης του χρωματος αυτη τη φορα υπηρξε αναπαντεχη προοδος. 
                           ==========================
'Κρατησε τον κι αλλο' ψιθυρισε σε μια φραση που οριακα βγηκε απο το στομα του αντρα.
Το οτι ο νεκρος της μιλουσε θα επρεπε ηδη να την ειχε τρεψει σε φυγη απο την στιγμη που ολα τ' αλλα ειχαν αποτυχει, ομως υπακουσε πειθηνια στην εντολη του.
Αρκετα λεπτα αργοτερα τον εβαλε παλι στην θεση του διχως να περιμενει καποια υποδειξη.
-'Ποια εισαι' ? τον ακουσε να λεει με καλυτερη χροια κι ενταση. 'Εισαι μονη σου'?
-'Κοιτα, αν εσυ εχεις αποριες εγω'.....
'-Σε ρωτησα αν εισαι μονη σου, απαντησε μου' την διεκοψε ο αντρας.
Απο την σαστιμαρα της επιασε τον εαυτο της να του απανταει ενω το μυαλο της σχηματιζε εντελως διαφορετικη απαντηση για να δωσει.
-'Ναι, εδω ειμαι μονη μου' ειπε απολογητικα 'μα υπαρχει ενα τσουρμο εργατες πιο περα' συνεχισε δειχνοντας ταυτοχρονα με το χερι της πισω απο το σημειο που καποτε η χοντρη, σφραγισμενη πορτα φρουρουσε περηφανα τον ταφο.
                            ============================
Η απαντηση του ηταν μια ακομα εκπληξη μα παραδοξως αυτο δεν την ενοχλουσε.
-'Υπαρχουν ντοπιοι αναμεσα τους' ?
-'Ναι, καμποσοι απο δαυτους ειναι ντοπιοι, γιατι ?
-'Κινδυνευεις' ειπε ο αντρας με λιγο εξαντλημενη φωνη.
Εκανε μια κινηση με τα χερια αγνοιας και αποριας θελοντας να του δειξει οτι δεν καταλαβαινε.
-'Δεν πρεπει να μαθει κανεις για μενα' ειπε ο αντρας. 'Πες σε ολους πως δεν βρηκες τιποτα, πληρωσε τους παραπανω και διωξε τους. Μολις φυγουν ολοι θα χρειαστω βοηθεια για να βγω απο δω κι ενα ασφαλες σημειο να μεινω μεχρι να επανελθω πληρως. Εχεις καπου να με κρυψεις χωρις ν' αντιληφθει κανενας κατι' ?
-'Ναι, υπαρχει ασφαλες σημειο μα δεν καταλαβαινω τι'....
'Κανε αυτο που σου λεω' απαντησε ο αντρας με την κουραση να επιστρεφει για τα καλα. 'Διωξε τους ολους και μετα ελα να με βοηθησεις'.
                        ==========================
Αν καποιος της περιεγραφε πριν μερικες ωρες αυτες τις σκηνες που ζουσε θα τον ειχε παρει για τρελο. Ειχε τερματισει μια σχεση γιατι ενοιωθε πως δεν ειχε την υποστηριξη που χρειαζοταν, ειχε παει κοντρα στο αντρικο κατεστημενο των συναδελφων της, ειχε εκμηδενισει και καταργησει κατι τι που πιστευε πως δεν χρειαζοταν και εστεκε μονη στα ποδια της διχως την παραμικρη βοηθεια και θα εκτελουσε εντολες ενος αγνωστου που το μονο που επρεπε να κανει ηταν να κειτεται νεκρος στον ταφο του αμιλητος κι ακουνητος ?
Υπακουσε κατα γραμμα. Εξηγησε στους εργατες πως τιποτα δεν ειχε βρεθει τελικα, τους πληρωσε πολυ περισσοτερο απο το προσυμφωνηθεν κοβοντας ετσι την μουρμουρα και καποια δυσπιστα βλεμματα και τους ενημερωσε πως θα ρυθμιζε η ιδια το θεμα με τις τοπικες αρχες για το μελλον της ανασκαφης και του κενου ταφου. Καποιες ερωτησεις που φανηκαν να θελουν να γινουν εκ μερους μερικων εργατων πνιγηκαν στη θεα του χρηματος. Λιγες ωρες αργοτερα ειχε μεινει μονη της, παρεα με το μακαβριο ευρημα της.
                       ============================
Τους πηρε αρκετη ωρα μεχρι να φτασουν ασφαλεις στην σκηνη της αφου συνεχως κοιταγαν τριγυρω ελεγχοντας για τυχον απροσμενη παρουσια. Μαζι με ολα τ' αλλα επρεπε να διαχειριστει και το γεγονος πως ο αντρας ηταν εντελως γυμνος αφου τα ρουχα του ειχαν κονιορτοποιηθει με τις πρωτες του κινησεις. Ειχε να βρεθει αγκαλια με αντρα γυμνο απο τοτε που ηταν μαζι μ' εκεινον και σιγουρα οι συνθηκες τωρα ηταν εντελως διαφορετικες.
Αρνηθηκε την προτροπη της να ξαπλωσει και προτιμησε να καθησει οκλαδον μολονοτι δεν φαινοταν ακομα απολυτως ετοιμος για ν' ανταπεξελθει. Το πρωτο μισαωρο κοιταγε συνεχως εξω για ιχνη ανθρωπινης παρουσιας μα μετα το περας του ημιωρου εκατσε κι αυτη καταχαμα απεναντι του ελπιζοντας πως θα επαιρνε απαντησεις στις μυριαδες ερωτησεις που ειχε να κανει.
Στα χερια της συνεχιζε να κραταει τον μυστηριωδη κυβο και ανα τακτα διαστηματα του τον εδινε και μαζι μ' αυτον εμοιαζε να του δινει ακομα περισσοτερη ενεργεια.
Απο καποιο χρονικο σημειο και μετα δεν της τον εδωσε πισω ξανα.
                        ===========================
-'Πες μου ποια εισαι και τι κανεις εδω' την ρωτησε.
-'Ειπες πως κινδυνευω' ανταπαντησε η κοπελα. 'Τι εννοουσες' ?
-'Θα τα μαθεις ολα στην ωρα τους' ειπε ο αντρας. 'Πες μου ποια εισαι και τι κανεις εδω'.
-'Με λενε Μορενα Μοριεντες και ειμαι αρχαιολογος. Ξερεις, απ' αυτους που σκαβουν συνεχως σε διαφορα μερη αναζητωντας πραγματα που εχουν χαθει στο χρονο' ειπε η κοπελα προσπαθωντας να ελαφρυνει λιγο την συζητηση. Δεν τα καταφερε. Το βλοσυρο, ανησυχο βλεμμα του αγνωστου παρεμενε αναλλοιωτο, ετσι επελεξε να συνεχισει πιο σοβαρα.
-'Δεν εχω πολλα να πω' συνεχισε. 'Βρεθηκα εδω ακολουθωντας περισσοτερο φημες κι ενστικτο ψαχνοντας να βρω τον ταφο ενος υψηλα ισταμενου Ιησουιτη αξιωματουχου με την ελπιδα πως μαζι του θα εβρισκα και καποια χειρογραφα που θ' αποδευκνυαν την υπαρξη αυτου του ταγματος καθως επισης και τις πραξεις που ειχαν τελεσει. Απ' οτι φαινεται ομως το τελευταιο πραγμα που μοιαζεις εσυ να εισαι ειναι το λειψανο ενος Ιησουιτη μοναχου'.
                       ========================
Το περιπαικτικο της σχολιο δεν απαντηθηκε ποτε κι ετσι συνεχισε.
-'Ολοι οι συναδελφοι μου, ακομα κι ο αντρας που ημασταν ζευγαρι, ποτε δεν το παραδεχτηκαν κι ετσι με πολλους κοπους μαζεψα τ' απαραιτητα χρηματα για να συνεχισω μονη. Δικαιωθηκα ως προς την υπαρξη ταφου αλλα φαινεται πως επεσα τελειως εξω για την ταυτοτητα του νεκρου που αποδειχτηκε τελικα ζωντανος. Ακομα και τωρα που μιλαμε μου φαινεται αδιανοητο αυτο που συμβαινει, νομιζω πως ειναι ενας απλος εφιαλτης τοσο ζωντανος που δινει την αισθηση πως ολα αυτα ειναι πραγματικοτητα. Δεν ξερω πια τι να πιστεψω, αναρωτιεμαι αν η εμμονη μου σχετικα μ' αυτην την ανακαλυψη δεν εχει σαλεψει τα λογικα μου και καποια στιγμη, αν καταφερω και ξυπνησω, διαπιστωσω πως τιποτα απ' ολα αυτα δεν ειναι αληθεια'.
Σταματησε αποτομα κοιτωντας τον αντρα απεναντι της. Παραισθηση η οχι, τα ματια της μολις της ειχαν αποκαλυψει πως ο αγνωστος αντρας ειχε χαμογελασει.
-'Μην ανησυχεις Μορενα Μοριεντες, εισαι μια χαρα, δεν σου συμβαινει τιποτα' της ειπε.