ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΕΦΕΡΝΑΝ ΤΑ ΔΩΡΑ










Εγειρε πισω στον φθαρμενο καναπε, αναψε τσιγαρο και κοιταξε λοξα το μπουκαλι με το ουισκι που ηταν ακουμπισμενο μπροστα του, πανω στο στραπατσαρισμενο τραπεζακι. Προς στιγμην του περασε απο το μυαλο να σηκωθει να ψαξει για ποτηρι μα γρηγορα εγκατελειψε την ιδεα. Ηπιε κατευθειαν απο το μπουκαλι αφηνοντας το χρυσαφενιο ιρλανδεζικο ουισκι να κυλησει στο λαρυγγι του φερνοντας του μια γλυκια καψα παντου. Αναψε την τηλεοραση μηχανικα.
Δεν εψαχνε για κατι συγκεκριμενο, ηξερε εκ των προτερων τι θα εβλεπε σ' οποιο καναλι και να επελεγε. Η απορια του ειχε να κανει απλα με την σιγουρια του πως αυτην την χρονια ολα θα ηταν ακομα πιο εντονα οπως συνεβαινε καθε προηγουμενη φορα και δικαιωθηκε αμεσα.
Οι εικονες πανομοιοτυπες παντου, το σκηνικο το ιδιο. Χαρουμενοι ανθρωποι οπου και να κοιτουσες, βυθισμενοι μεσα σε τεραστια χαμογελα σαν να τα ειχε καποιος συρραψει στα προσωπα τους, δεντρα στολισμενα, δωρα μεσα σε πολυχρωμες συσκευασιες, Αγιοβασιληδες λουσμενοι στα φωτα, χιονια και τραγουδια που αρμοζαν στην περισταση.
              ================================
Λογικα εμοιαζαν ολα αυτα. Παραμονες Χριστουγεννων ηταν, οι συγκεκριμενες εικονες ειχαν την μεγαλυτερη δυναμικη τους τετοιες μερες, ομως η αισθηση πως καθε χρονια η υπερβολη εβρισκε ευφορο εδαφος για ν' αναπτυχθει ηταν πιο εντονη απο ποτε. Τα δεντρα καταντουσαν καρικατουρες και λυγιζαν απο το βαρος των ατελειωτων στολιδιων, τα δωρα ντυμενα στις πλεον αντιαισθητικες και ματαιοδοξες συσκευασιες, ψευτικα χιονια που ματαια προσπαθουσαν να υποκαταστησουν τα πραγματικα, συνεχη, μονοτονα και θλιβερα εκτελεσμενα τραγουδια απο αψυχες και διεκπεραιωτικες φιγουρες και στο μεσον ολων αυτων μια υπερχειλιση ευτυχιας απο παροξυσμενους ανθρωπους που η αγωνια τους ν' αποδειξουν πως ζουσαν την απολυτη ευμαρεια ηταν εκδηλη στα λες κι απο πλαστελινη καμωμενα προσωπα τους.
Εκλεισε την συσκευη και ξαναφερε το μπουκαλι στα χειλη του. Εριξε μια ματια σ' ενα ξεχαρβαλωμενο ρολοι που μολις και μετα βιας παρεμενε γαντζωμενο στον βρωμικο τοιχο. Ειχε λιγο χρονο ακομα μεχρι να ξεκινησει μα επρεπε να σιγουρευτει πως ολα ηταν ετοιμα. 
                 =================================
Βγηκε εξω απο την καλυβα και προχωρησε προς τους κουρεληδες που φορτωναν ακομα τα πραγματα στο ελκηθρο. Σε λιγο θα τελειωναν, δεν ειχαν απομεινει πολλα ακομα για φορτωμα.
Οι λυκοι που πανω τους ηταν ζωσμενο το ελκηθρο τον ειδαν που τους πλησιασε και χαμηλωσαν το βλεμμα. Κανεις τους δεν παρουσιαζε σημαδια εξαψης, απλα ολοι περιμεναν υπομονετικα.
Ο κουρελης που εμοιαζε να ηγειται των υπολοιπων τον πλησιασε και τον ενημερωσε πως οτι ειχε να γινει απο την δικη τους πλευρα ειχε ολοκληρωθει. Αναψε τσιγαρο και τον χτυπησε απαλα στο μπρατσο. Απο το σημειο αυτο και μετα αναλαμβανε αυτος. 
Μπηκε και παλι μεσα στην καλυβα για να ντυθει. Οχι πολλα πραγματα, ενα ζευγαρι λιωμενες μποτες, ενα παντελονι με τις ραφες του στο οριο, ενα μπουφαν που ειχε σιγουρα ζησει καλυτερες μερες. Βγηκε εξω λιγα λεπτα αργοτερα και βαδισε προς το ελκηθρο. Χαιδεψε το κεφαλι του επικεφαλης λυκου κι ανεβηκε επανω. Ενα ελαφρυ τραβηγμα στα γκεμια ηταν αρκετο για τους λυκους για να καταλαβουν πως ειχε ερθει η ωρα. Πεταξε το τσιγαρο του, εριξε μια τελευταια ματια τριγυρω και μετα απο λιγο βρισκοταν στον ουρανο.
                       =============================
Ειχε μονο εκεινη τη νυχτα μπροστα του για να ολοκληρωσει το εργο του μα δεν αγχωνοταν. Δεν ηταν η πρωτη φορα που το εκανε αυτο, σιγουρα δεν θα ηταν και η τελευταια. Στις αρχες ειχε παντα τον φοβο πως δεν θα προλαβαινε, καποιον θα ξεχνουσε, καποιον θ' αφηνε απ' εξω. Μα τωρα πια ηταν μια ρουτινα γι αυτον, ηξερε ακριβως τον τροπο με τον οποιο επρεπε να κινηθει και δεν ανησυχουσε καθολου. Για το υψος που πετουσε παραδοξως η θερμοκρασια ηταν αρκετα ανεκτη. Παρ' ολα αυτα δεν ηταν λιγες οι φορες που το χερι του αναζητησε μηχανικα το μπουκαλι που ειχε παρει μαζι του σε μια προσπαθεια ν' αναχαιτισει τις παγωμενες ριπες του αερα.
Ειδε στο βαθος μια μυρμηγκια απο φωτα που τρεμοπαιζαν και με τις απαραιτητες ενεργειες εδωσε στους λυκους να καταλαβουν πως επρεπε να χαμηλωσουν σταδιακα αφου μπροστα του βρισκοταν ο πρωτος νυχτερινος του προορισμος. Μ' εναν τελειο συγχρονισμο το ελκηθρο προσγειωθηκε σ' ενα σκοτεινο, απομερο σοκακι γεματο σκουπιδια που ο αερας στροβιλιζε συνεχως επιτεινοντας την ηδη υπαρχουσα βρωμα. Διχως να γινει αντιληπτος απο κανεναν χωθηκε πισω απο μια σκουριασμενη, σιδερενια πορτα.
                ==================================
Θα επρεπε να νοιωθει τουλαχιστον ικανοποιημενος η εστω καπως παραπλησια αφου ειχε πετυχει στο εργο του, μα η αληθεια ηταν πως αδιαφορουσε εντελως. Δεν ειχε δα πραγματοποιησει και καποιον σπουδαιο αθλο. Μια τραπουλα ειχε αφησει στις αντρικες τουαλετες μιας παρανομης λεσχης για να την βρει αυτος που την ειχε ζητησει για δωρο. Μια τραπουλα που θα τον βοηθουσε να κερδισει εκεινο το βραδυ τα χρηματα που ειχε απολυτη αναγκη και χρωσταγε σε μια τοπικη συμμορια κρατωντας σαν αντιτιμο την ιδια του την ζωη. Ο χαρτοπαικτης δεν τον ειδε ποτε, ειδε ομως την αφημενη τραπουλα πανω στον βρωμικο νιπτηρα και την αρπαξε με λαχταρα επιστρεφοντας πισω στο τραπεζι με την σιγουρια πως αυτη θα του εφερνε την τυχη που ζητουσε. Αν ετσι θα συνεβαιναν τα πραγματα ηταν κατι που δεν το ηξερε, ουτε τον αφορουσε. Ειχε πολλη δουλεια ακομα μπροστα του, πολλα δωρα να μοιρασει ακομα.
Η επομενη του σταση ηταν κατω απο μια ερημικη, υπο κατασκευη γεφυρα που στο μονο πραγμα που εμοιαζε χρησιμη ηταν να υποκαθιστα το σπιτι μιας ομαδας αστεγων.
                       =============================
Σχεδον δεν διεκρινε τον ανθρωπο κατω απο τα τοσα σκουπιδια που τον σκεπαζαν για να τον προφυλαξουν απο το κρυο. Ρακενδυτος, αποχαυνωμενος απο το κρυο και τις στερησεις ουτε καν τον αντιληφθηκε οταν τον πλησιασε. Εσκυψε απο πανω του κι εβγαλε κατι απο την τσεπη του.
Ανοιξε το χερι του αστεγου και του το εβαλε μεσα. Μετα σηκωθηκε, σταθηκε για λιγο απο πανω του να τον παρατηρει, αναψε τσιγαρο κι επεστρεψε στο ελκηθρο. Σκεφτηκε τι θα συνεβαινε το πρωι που ο αστεγος θα ξυπνουσε. Παιρνοντας αυτην την τοσο καθαρη δοση ναρκωτικων που του ειχε αφησει ηταν κατι παραπανω απο βεβαιο πως θα εσβηνε μεσα σε λιγα λεπτα δεδομενης και της αθλιας καταστασης στην οποια βρισκοταν. Αυτο ομως ειχε ζητησει, εναν τροπο ν' απαλλαγει πια απο την μιζερια, το βασανο και την αθλια εκεινη ζωη μεσα απο τον μοναδικο τροπο που ηξερε αλλα πλεον, ελλειψει χρηματων, δεν μπορουσε πια να εχει. Ενοιωσε σαν να ειχε σπρωξει το κουφαρι ενος εγκαταλελειμμενου πλοιου σε καποια ακτη, πισω, μεσα στο νερο οπου θα εβρισκε την γαληνη και την αναπαυση που επιζητουσε κι ανταμειψε τον εαυτο του με μια γενναια γουλια απο το ιρλανδεζικο που κουβαλουσε μαζι του.
                           ===========================
Στην αρχη φοβηθηκε πως μεσα σ' εναν τοσο μικρο χωρο, οπως εκεινο το παμπαλαιο τροχοσπιτο, θα γινοταν αντιληπτος απο τον ιδιοκτητη του μα οταν μπηκε μεσα προσεκτικα κουβαλωντας το φορτιο του αντιληφθηκε πως δεν υπηρχε τετοια πιθανοτητα. Ηταν σχεδον λιποθυμος πανω στον καναπε μπροστα σε μια μικρη ασπρομαυρη τηλεοραση. Εριξε μια ματια τριγυρω. Ολος ο χωρος ηταν σπαρμενος απο αδεια μπουκαλια ριγμενα ατακτως παντου. Σταθηκε για λιγο μπροστα σε μια πλακετα γεματη πολεμικα μεταλλια και μερικες σκωροφαγωμενες φωτογραφιες. Αλλος ενας αλκοολικος, αναπηρος, πρωην στρατιωτης, αλλη μια ζωη που ξεθωριαζε γοργα μεχρι που τιποτα δεν θ' απεμενε πια να την θυμιζει.
Αφησε το κιβωτιο με τα Bushmills ακριβως διπλα του. Θα ηταν το πρωτο πραγμα που θα εβλεπε το πρωι οταν ξυπνουσε, πιθανως και το τελευταιο αφου πλεον το συκωτι του βρισκοταν σε οριακη κατασταση. Βγηκε απο το τροχοσπιτο και αναψε τσιγαρο. Οι λυκοι με το ελκηθρο, λιγο πιο περα, περιμεναν υπομονετικα τις εντολες του. Σηκωσε ψηλα το βλεμμα και τα ματια του συναντησαν το πηχτο, αδιαπεραστο σκοταδι.
                       ===========================
Καπου στο βαθος το πεπλο της νυχτας εμοιαζε να χανει την πρωτη μαχη με το επερχομενο φως της μερας μα εκει που βρισκοταν αυτος το σκοταδι ηταν ακομα κυριαρχος. Ειχε τελειωσει. Ειχε παραδωσει οτι του ειχε ζητηθει και τωρα ηταν ετοιμος για την επιστροφη, διχως τυμπανουκρουσιες, διχως βεγγαλικα και πυροτεχνηματα. Ενοιωσε διαχυτη περισσοτερο παρα ακουσε την ικεσια και σταματησε για να σιγουρευτει. Οταν η ικεσια επαναληφθηκε δεν ειχε λογο πια ν' αμφιβαλλει. Προς στιγμην διχαστηκε, παρεμεινε μετεωρος μερικα δευτερολεπτα μεχρι τελικα να δωσει εντολη στους λυκους ν' ακολουθησουν μια συγκεκριμενη κατευθυνση.
Λογω του προχωρημενου της ωρας η γεφυρα εκεινη την στιγμη ηταν ερημη, ετσι δεν δυσκολευτηκε ν' αφησει το ελκηθρο σ' ενα σκοτεινο σημειο και να ξεκινησει να βαδιζει με τα ποδια. Την ειδε να στεκεται λιγο πιο κατω, σχεδον στην ακρη της γεφυρας. Ηταν ενα κοριτσι οχι πανω απο τα εικοσι, που με το ενα χερι κρατιοταν απο μια σιδεροβεργα ενω το αλλο προσπαθουσε να τιθασευσει τα μαλλια της που ανακατωνε ο δυνατος αερας. Τον ειδε να την πλησιαζει μα δεν φοβηθηκε.
                     ===============================
-'Τσιγαρο' ? ειπε κι ετεινε ενα τσαλακωμενο πακετο προς το μερος της.
-'Οχι, ευχαριστω, δεν καπνιζω' αποκριθηκε η κοπελα ενω τον περιεργαζοταν.
-'Την καλυτερη δουλεια κανεις' απαντησε ενω ταυτοχρονα εβγαζε ενα και το αναβε για τον εαυτο του. 'Μια συνηθεια ειναι το διαβολεμενο, μην νομιζεις'.
-'Τι κανεις τετοια ωρα εδω ? Ποιος εισαι' ? ρωτησε η κοπελα.
Ετοιμαζοταν να της πει την αληθεια, πως ειχε ακουσει την επιθυμια της, μα αλλαξε γνωμη.
-'Κατι για το κρυο τοτε' ? ρωτησε ενω εμφανισε απο το πουθενα το μπουκαλι με το ουισκι. 
Η κοπελα τον ευχαριστησε, πηρε το μπουκαλι, ηπιε μια γουλια κι εβηξε αμεσως μετα ενω τα ματια της υγρανθηκαν. Της πηρε λιγα δευτερολεπτα να ξαναβρει τον ρυθμο της.
-'Δυνατο' ειπε. 'Δυνατο αλλα καλο'.
-'Δεν βαριεσαι' απαντησε. 'Ολα τα συνηθιζεις στο τελος'.
-'Οχι ολα' ειπε η κοπελα με μια θλιψη στη φωνη.
                       ===========================
-'Εισαι σιγουρη γι αυτο που σκεφτεσαι' ? ρωτησε.
-'Μα πως..' ψελλισε η κοπελα 'θελω να πω'...
-'Εσυ δεν ζητησες παρεα' ? απαντησε. 'Εγω ειμαι η παρεα λοιπον'.
Η κοπελα τον κοιταξε εντονα σαν να ηθελε να σιγουρευτει πως μιλουσε σοβαρα.
-'Ναι' ειπε στο τελος 'ειμαι σιγουρη. Θα μου κανεις παρεα' ?
-'Γι αυτο βρισκομαι εδω' της απαντησε.
Απλωσε το χερι του αναζητωντας το δικο της. Ηταν παγωμενο μα το εσφιξε δυνατα μεσα στο δικο του και μαζι με την θερμη της προσφερε κι ανελπιστο κουραγιο. Την κοιταξε στα ματια και η κοπελα του ανταπεδωσε το βλεμμα. Βαδισαν μαζι μπροστα και βουτηξαν στο κενο. Για τον ιδιο δεν σημαινε τιποτα αυτο, δεν μπορουσε να πεθανει ετσι κι αλλιως.
Ηταν μια παρακληση της τελευταιας στιγμης, κατι που δεν υπηρχε εξαρχης στο προγραμμα. Ηξερε πως μπορουσε να το αποφυγει αν ηθελε αλλα δεν ηταν σαν κι εκεινον τον αλλο, το χοντρο με τα γενια και την γελοια κοκκινη στολη που λειτουργουσε μονιμα εκ του ασφαλους και φροντιζε να ειναι παντα καλοδεχουμενος κι αξιαγαπητος.
Οχι, μπορει να εκαναν την ιδια δουλεια μα δεν ειχε καμια σχεση μαζι του.





                                                    ΤΕΛΟΣ

          GEWRGIA FRANTZESKAKI






    ΕΝΑ ΜΕΤΡΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ






Ανοιξε τα ματια της κι ενας βαθυς αναστεναγμος δραπετευσε απο τα χειλη της. Τα τρια ατομα που βρισκονταν στην αλλη μερια του δωματιου εσπευσαν στο πλαι της. 
Ο Μπραντ Πιτ εκατσε διπλα της και της επιασε το χερι.
-'Εισαι καλα Μαργκο' ? ρωτησε. 'Μας ανησυχησες ολους, το ξερεις' ?
Προσπαθησε να θυμηθει μα ενοιωσε το κεφαλι της να ποναει. Δοκιμασε να μετακινηθει μα ενας αλλος πονος της το κατεστησε απαγορευτικο. Εγκατελειψε την προσπαθεια αμεσα.
-'Που βρισκομαι' ? ρωτησε.
-'Στο νοσοκομειο της Σανταρεμ' αποκριθηκε μια αλλη φιγουρα ντυμενη στα λευκα. 'Εισαι πολυ τυχερη ξερεις που βρισκεσαι ακομα αναμεσα μας' προσθεσε. 'Σε μια βδομαδα θα εισαι περδικι και θα μπορεσεις να βγεις απο το νοσοκομειο. Μεχρι τοτε ομως'....
Γυρισε και κοιταξε τον Μπραντ που μ' ενα νευμα εδειξε να συμφωνει με τον γιατρο. 
-'Πραγματι ησουνα τυχερη' εκανε ο σταρ. 'Αλλα τελος καλο ολα ειπε' συνεχισε.
                              ===========================
Ολα οσα ειχαν συμβει πλημμυρισαν το μυαλο της λιγα λεπτα μετα που οι δυο γιατροι και ο ηθοποιος ειχαν φυγει απο το δωματιο για να την αφησουν να ξεκουραστει.
Ειδε ολο το συμβαν να ξετυλιγεται μπροστα στα ματια της καρε καρε κι ενοιωσε ενα σφιξιμο στο στομαχι. Ειχαν δικιο οταν ελεγαν πως ηταν τυχερη που ζουσε ακομα.
Βεβαια ενοιωθε να ποναει παντου και καθε της κινηση ηταν ενα μαρτυριο μα οπως ειχε πει και ο γιατρος σε μια βδομαδα θα ηταν παλι σαν καινουργια.
Απλωσε το χερι της στο κομοδινο δεξια της προσπαθωντας να πιασει το μπουκαλακι με το νερο.
Ενοιωθε τα χειλη της να καινε και το δροσερο νερο ηταν σαν ευεργετικο χαδι πανω τους.
Δοκιμασε ν' ανασηκωθει μα καταλαβε πως αυτο ηταν κατι πολυ προωρο. Συμβιβαστηκε με την ιδεα πως θα ηταν ακομα καθηλωμενη σ' αυτο το κρεβατι για καμποσο καιρο και προσπαθησε να ξαπλωσει οσο πιο αναπαυτικα μπορουσε. Το συμβαν ζωντανεψε και παλι. 
                                   ==========================
Ολα συνεβησαν κατα την διαρκεια εξωτερικων γυρισματων της νεας ταινιας του Μπραντ Πιτ, μεσα σ' ενα τμημα της ζουγκλας του Αμαζονιου, αρκετα χιλιομετρα μακρια απο την κοντινοτερη πολη, την Σανταρεμ. Η Μαργκο Κιουτ δεν εκανε τιποτα περισσοτερο απο την δουλεια της, αυτη της κασκαντερ, αντικαθιστωντας την συμπρωταγωνιστρια του Πιτ στις δυσκολες κι επικινδυνες σκηνες. Ειχε καμποσα χρονια σ' αυτην τη δουλεια και η φημη που ειχε ηταν η καλυτερη.
Σωστη επαγγελματιας, αφοβη, ριψοκινδυνη, φερνοντας παντα σε περας και τις πιο δυσκολες σκηνες που απαιτουσε ο σκηνοθετης. Βεβαια τα πραγματα δεν ηταν ετσι απο την αρχη.
Μια ψηλη, ομορφη γυναικα, με σταχτοπρασινα ματια, σαγηνευτικο χαμογελο και υπεροχο κορμι θα μπορουσε  καλλιστα να εκανε καριερα ηθοποιου και οχι τον αχαρο κι επικινδυνο ρολο της κασκαντερ. Η αρχικη δυσπιστια καθε συνεργειου μετατραπηκε σταδιακα σε εκτιμηση για τις δυνατοτητες της και σεβασμο απεναντι στον επαγγελματισμο της. Την στιγμη του συμβαντος οι μετοχες της ηταν στο υψηλοτερο εξαργυροσημο σημειο. 
                               ============================
Αυτο που επρεπε να κανει ηταν ακομα μια σκηνη ρουτινας. Καταδιωκωμενη απο ενα τσουρμο υποτιθεμενων ανταρτων επρεπε να διασχισει μια αποσταση εκατο περιπου μετρων μεσα στις πυκνες συσταδες τρεχοντας, ξαφνικα θα βρισκοταν στην ακρη ενος λοφου και αφου θα παραπατουσε θα εφτανε στην βαση του μετα απο παμπολλες θεαματικες τουμπες. Οταν η σκηνη θα ολοκληρωνοταν το μονο προβλημα θα ηταν τα λερωμενα κι ενδεχομενως σκισμενα ρουχα που φοραγε.
Ομως τα πραγματα δεν εξελιχθηκαν οπως ακριβως ειχε προβλεψει ο σκηνοθετης.
Κατα την διαρκεια των αλλεπαλληλων τουμπων που επαιρνε, το ματι της επιασε μια κινηση στα δεξια της. Μην μπορωντας να κοψει τη σκηνη μολις εφτασε σωα και αβλαβης στην βαση του λοφου ξανανεβηκε στο σημειο που ειχε δει την κινηση. Προλαβε να δει μια φιγουρα ν' απομακρυνεται βιαστικα, μια φιγουρα που ανηκε σ' ενα παιδι. Ετρεξε ξοπισω του φωναζοντας κατι στην τοπικη διαλεκτο μα το πιτσιρικι συνεχισε να ξεμακραινει. Συντομα και οι δυο βρεθηκαν εκτος οπτικης επαφης με το συνεργειο.
                                 ==========================
Το τρεξιμο κρατησε λιγο αφου ειδε ξαφνικα κοκκαλωμενο καμποσα μετρα μακρια της το παιδι. Εκανε να πλησιασει ηρεμα για να μην το τρομαξει και κοκκαλωσε και η ιδια. Δεκα μετρα αποσταση απο το πιτσιρικι, πανω σ' ενα βραχο, βηματιζε μπρος πισω εκνευρισμενα σαν να διχαζοταν ως προς το τι να εκανε ενας ιαγουαρος.
Το καταμαυρο, στιλπνο του δερμα γυαλιζε στα σημεια που το ασθενικο φως καταφερνε να διαπερασει την πυκνη βλαστηση και τον ελουζε. Διχως να τραβηξει τα ματια της απο το πιτσιρικι και το αιλουροειδες σηκωσε απο το εδαφος ενα χοντρο κομματι ξυλο και πλησιασε προς το μαρμαρωμενο παιδι οσο πιο προσεκτικα μπορουσε.
Ισως ηταν η παρουσια της που εκνευρισε τον ιαγουαρο, ισως ηταν η κινηση που εκανε με το να παρει το κλαδι, οπως και να ειχε ο αυξημενος εκνευρισμος του ζωου εκδηλωθηκε με μια αποτομη κινηση που εκανε εναντιον του μικρου. Το ιδιο εκανε και η Μαργκο.
Το τελευταιο πραγμα που θυμοταν ηταν πως προλαβε να επιφερει στο αιλουροειδες ενα χτυπημα στο κεφαλι, ενα κεφαλι τοσο σκληρο θαρρεις φτιαγμενο απο πετρα πριν πεσει πανω της.
                                  ===========================
Ηταν η απροσδοκητη εμφανιση ενος τσουρμου ιθαγενων που ουσιαστικα ειχε σωσει τις ζωες και των δυο τους. Κουνησε το κεφαλι της και χαμογελασε. Δυο ουλες στο αριστερο πλευρο, ακριβως κατω απο το στηθος και σχεδον μεχρι την μεση θα ηταν η αναμνηση απο το συγκεκριμενο γεγονος. Οχι πως δε ειχε κι αλλες, μικροτερες και σχεδον αορατες απο μακρια, αλλα αυτες ηταν οντως οι εντυπωσιακοτερες. Της αρεσε να αφηγειται για το πως ειχε αποκτησει ολα αυτα τα σημαδια στο κορμι της στους εκαστοτε εραστες της που λειτουργουσαν στο τελος σαν αφροδισιακο μετατρεποντας ενα απλο σεξ σε μια υπερβατικη πανδαισια.
Σταθηκε στα σκαλια του νοσοκομειου και φορεσε τα γυαλια ηλιου της γιατι το φως ηταν πραγματι εκτυφλωτικο. Ειδε στο παρκινγκ μερικους απο το συνεργειο που ειχαν ερθει να την παρουν και βαδισε προς τα κει. Τοτε διεκρινε αναμεσα τους και τρεις ιθαγενεις.
Διχως καν να τους γνωριζει ηξερε πως ειχαν ερθει γι αυτην. Ενας απο αυτους προχωρησε με αργα βηματα προς το μερος της.
                                  =========================
Σταθηκε μπροστα της κι αρχισε να μουρμουριζει σε μια αγνωστη γλωσσα. Τον αφησε να ολοκληρωσει και μια στιγμη αμηχανιας απλωθηκε πανω τους.
-'Ειναι ο Τσιουντρα, αρχηγος της φυλης των Ματζιβος ' ειπε ενας απο τους αλλους ιθαγενεις. 'Το παιδι που γλυτωσες απο το μαυρο φαντασμα ειναι γιος του. Αν δεν ησουνα εσυ τωρα ο γιος του θα ειχε παει να συναντησει τους προγονους της φυλης. Σου ειναι αιωνια ευγνωμων για οτι εκανες με κινδυνο της δικης σου ζωης μα οι Ματζιβος ειμαστε μια φτωχη φυλη και δεν μπορουσε να σε ανταμειψουμε οπως θα επρεπε. Γι αυτο ο Τσιουντρα, ταπεινα σε παρακαλαει να δεχτεις αυτο εδω το δωρο' συνεχισε και ξαφνικα στα χερια του εμφανιστηκε ενα περιδεραιο.
-'Δυστυχως δεν ειναι φτιαγμενο απο καποιο μεταλλο που εσεις θεωρειτε πολυτιμα κι ετσι δεν εχει την αξια που φανταζεσαι. Ομως, οπως η μεγαλη γατα, γλυτωσε τον θανατο μετα την επιθεση στο γιο του γιατι εχει εννια ζωες, ετσι και οΤσιουντρα σου προσφερει, σ' εσενα την αλλη γατα που γλυτωσες το παιδι του, το δικαιωμα να εχεις και συ τις ιδιες ζωες'.
                               ============================
Κοιταξε εκπληκτη τον ιθαγενη μην μπορωντας να καταλαβει τι εννοουσε.
-'Αυτο το περιδεραιο δεν θα σε αφησει να παθεις τιποτα καθε φορα που θα βρεθεις αντιμετωπη με τον θανατο. Αρκει να το φορεσεις μια φορα στο λαιμο σου και θα διαπιστωσεις πως θα εχεις παραπανω ζωες απο οποιονδηποτε αλλον. Ο Τσιουντρα θελει να το παρεις για να σε προσεχει και οπως σου ειπα θα ειναι αιωνια ευγνωμων για οτι εκανες'.
Ενω η Μαργκο προσπαθουσε να καταλαβει τι ακριβως εννοουσε ο ιθαγενης ο Τσιουντρα αρχισε παλι κατι να μουρμουριζει. Μολις τελειωσε εκανε μια κινηση με το χερι του προς το μερος της και στραφηκε προς τον ουρανο. Μετα γυρισε την πλατη κι αρχισε ν' απομακρυνεται.
-'Ειθε οι Θεοι να ειναι παντα μαζι σου' ειπε ο μεταφραστης και υποκλιθηκε μπροστα της.
Μετα στραφηκε προς τον απομακρυνομενο αρχηγο και τον ακολουθησε αμιλητος.
Η Μαργκο κοιταξε το περιδεραιο. Ηταν οτι πιο απλο ειχε δει ποτε στη ζωη της. Με μια απλη κινηση το περασε γυρω απο το λαιμο της κι εριξε τα μακρια, ισια μαλλια της πανω του.
                    =============================
Τα επομενα δεκα χρονια συνεβησαν τα πλεον απιστευτα. Η Μαργκο βγηκε ζωντανη απο ενα μοιραιο τροχαιο, επεζησε εγκληματικης επιθεσης συμμοριας που ηθελαν να την ληστεψουν, γλυτωσε απο βεβαιο πνιγμο σε μια δυσκολη και παραλιγο θανατηφορα σκηνη, ενοιωσε σαν χαδι ενα θανατηφορο χτυπημα πολλων βολτ απο ηλεκτρικο ρευμα, σταθηκε στα ποδια της γερη και δυνατη απο πτωση δωδεκα οροφων, ανταπεξηλθε ανετα μιας κατα τ' αλλα μοιραιας τροφικης δηλητηριασης και ηταν η μοναδικη επιζησασα απο μια αναγκαστικη προσγειωση αεροπλανου που δυστυχως ειχε στοιχισει τις ζωες ολων των υπολοιπων.
Ηξερε πια πως τα ειχε καταφερει χαρις το περιδεραιο που της ειχε χαρισει ο Τσιουντρα και ηταν η σειρα της να νοιωσει ευγνωμων γι αυτο. Της ειχε μεινει δυο ζωες ακομα μα με τον τροπο διαβιωσης της πια αμφεβαλλε αν θα τις χρειαζοταν ποτε να τις σπαταλησει. Χρειαστηκε.
Ηταν αυτη η αισθηση σιγουριας που ειχε που την οδηγησε να ορμησει απερισκεπτα μεσα στις φλογες που ειχαν τυλιξει ενα εξαωροφο κτιριο, κοντα στο διαμερισμα της, ειδικα οταν ακουσε πως μεσα μπορει να ηταν εγκλωβισμενο ενα κοριτσακι.
                   =================================
 Οι φλογες δεν μπορουσαν να την πειραξουν κι ετσι αγνοωντας τους πυροσβεστες που κατι της φωναξαν οταν μπηκε μεσα, χωθηκε μεσα στην πυρινη λαιλαπα ψαχνοντας το κοριτσακι. Αν ειχε σταθει ν' ακουσει τι της ελεγαν θα καταλαβαινε πως δεν ειχε νοημα να πραγματοποιησει κατι τοσο απονενοημενο αφου τελικα το κοριτσακι ειχε προλαβει να βγει απο το κτιριο. 
Περπατησε με αυθαδεια μεσα απο τις φλογες οταν καταλαβε πως ενοιωθε την ζεστη. Ακομα χειροτερα διαπιστωσε πως ενοιωθε να καιγεται. Χρειαστηκαν δευτερολεπτα για να τυλιχτει στις φλογες. Η μυρωδια του καμμενου της δερματος εφτανε μεχρι την μυτη της και αρχισε να ουρλιαζει απο τον πονο. Η σαρκα της ελιωνε και ξεκολλουσε απο πανω της τσιριζοντας, μαυριζοντας την φιλντισενια της επιδερμιδα και συρρικνωνοντας την σε μια καρβουνιασμενη μαζα. Καηκε ζωντανη μεσα σε αφορητους πονους με μια αγωνια που δεν ειχε ξαναζησει αναρωτουμενη γιατι το περιδεραιο δεν την ειχε προφυλαξει.
Δεν θα μπορουσε ποτε να ξερει πως η επιθεση του ιαγουαρου ηταν θανατηφορα για την ιδια. Δεν θα μπορουσε ποτε να ξερει πως ο Τσιουντρα  ειχε εμφανιστει αμεσως μετα το συμβαν και της ειχε φορεσει το περιδεραιο που μετα της χαρισε φερνοντας την πισω απο το βασιλειο των νεκρων. 
Δεν θα μπορουσε ποτε να ξερει πως το περιδεραιο ειχε πια μονο οκτω ζωες αφου η μια ειχε ηδη ξοδευτει χωρις η ιδια να το ξερει. Μα τωρα πια καμμια σημασια δεν ειχε.




                               
                                  ΤΕΛΟΣ

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 116

-'Εκτος απο τις ομαδες που σου ανεφερα ηδη υπαρχουν αρκετες ακομα και η καθε μια ασχολειται και με διαφορετικο αντικειμενο. Μια απ' αυτες ειναι και οι Ορκοφυλακες και η προταση που εχω να σου κανω αφορα αυτην ακριβως την ομαδα' ειπε ο γερος. 'Απ' αυτο το σημειο και μετα θελω να προσεξεις πολυ καλα οτι θα σου πω' συμπληρωσε.

Ο ξενος κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.

-'Σ' αυτο το συμπαν τιποτα ποτε δεν χανεται, τιποτα ποτε δεν εξαφανιζεται οριστικα. Μπορει να παψει να υφισταται στην αρχικη του μορφη, μπορει ακομα να μετουσιωθει σε κατι διαφορετικο, ομως τιποτα ποτε δεν χανεται. Αυτο ακριβως ισχυει και για τις υποσχεσεις η τους ορκους που εχει δωσει καποιος. Αν για οποιονδηποτε λογο δεν επελθει υλοποιηση, η υποσχεση η ο ορκος δεν εξανεμιζονται, δεν απαλειφονται μα εξακολουθουν να υφιστανται μεσα στο συμπαν.

Σε αυτες τις περιπτωσεις δυο πραγματα μπορουν να συμβουν. Και στις δυο αυτες περιπτωσεις υπευθυνοι αποκλειστικα για την μοιρα τους ειναι οι Ορκοφυλακες'.

                             ============================

-'Υπεθεσε για παραδειγμα πως καποιος φευγει για ενα μακρινο ταξιδι και υποσχεται πως καποια στιγμη θα επιστρεψει. Για οσο χρονικο διαστημα αυτος που εκανε την υποσχεση και αυτος στον οποιο εγινε παραμενουν ζωντανοι και υπαρχει εστω και η παραμικρη πιθανοτητα αυτος ο ορκος να υλοποιηθει η υποσχεση αυτη πλανιεται στο συμπαν αναμενοντας την πραγματοποιηση της. Σε περιπτωση ομως που ενας απο τους δυο παψει να βρισκεται εν ζωη η υποσχεση αυτη ειναι αδυνατον να πραγματοποιηθει. Παραλληλα ομως δεν εχει και νοημα πια να εξακολουθει να περιπλαναται στον χωρο. Εκει επεμβαινει ο Ορκοφυλακας. Συλλεγει καθε ορκο και καθε υποσχεση που δοθηκε και την αποθηκευει. Ετσι, οι μονοι που απομενουν να πλανωνται στο χαος ειναι οσοι εχουν ακομα την δυνατοτητα να υλοποιηθουν και καποια στιγμη να συναντησουν αυτον που την εδωσε η αυτον στον οποιον δοθηκε. Αυτο ειναι το ευκολο και θα ελεγα ανωδυνο κοματι του αντικειμενου ενος Ορκοφυλακα. Γιατι υπαρχει και το αλλο, το πιο δυσκολο και το πλεον σημαντικο'. 

                      =============================

-'Οι ορκοι και οι υποσχεσεις που εξακολουθουν να βρισκονται σε ισχυ χωριζονται σε δυο κατηγοριες. Σ' αυτους που η πραγματοποιηση τους εχει θετικο αντικτυπο και κανενα προβλημα δεν δημιουργει στην ομαλη λειτουργια του συμπαντος και σε κεινους που αν ποτε υλοποιηθουν ελοχευουν κινδυνους ακομα και για την ιδια την υπαρξη του συμπαντος. Αρμοδιοι για να καταταξουν υποσχεσεις και ορκους σε μια απο τις δυο κατηγοριες ειναι αποκλειστικα οι Ορκοφυλακες. Οσους λοιπον κρινουν επισφαλεις, επιβλαβεις κι επικινδυνους δεν τους αποθηκευουν οπως τους υπολοιπους αλλα τους φυλακιζουν με τετοιο τροπο που ποτε ο ορκος η η υποσχεση δεν θα μπορεσει ποτε να συναντησει τον ιδιοκτητη του. Καταλαβαινεις πως αυτο απαιτει εμπειρια και βοηθεια απο τους υπολοιπους Ορκοφυλακες οταν αναλαμβανει την θεση αυτη καποιος καινουργιος. Κι αυτο γιατι οπως σου ειπα η καταταξη καθε ορκου ειναι ενα πολυ λεπτο ζητημα και ο Ορκοφυλακας που το πραττει πρεπει να εχει την ικανοτητα να βλεπει πολυ πιο μπροστα απο τα δεδομενα και τις καταστασεις της παρουσας στιγμης'.

                   ===============================

-'Αν καταλαβα καλα' ειπε ο ξενος προσπαθωντας φιλοτιμα να παρακολουθησει τα λεγομενα του γερου 'στην περιπτωση που η προταση σου εχει να κανει με το αν θα ηθελα να γινω Ορκοφυλακας υπαρχει μια εκκρεμοτητα που μαλλον σου διαφευγει. Κι εγω μια υποσχεση εχω δωσει και εχω βρεθει εξ' αιτιας της τωρα εδω. Για οσο διαστημα παραμενω ζωντανος αυτη η υποσχεση θα εξακολουθει να υφισταται μεχρι την πιθανη της υλοποιηση. Τι μ' εμποδιζει καποια στιγμη απλα να κρατησω αυτην την υποσχεση και αυτοματα να επιστρεψω στον χρονο της Αιναρ' ? προσθεσε ενω μια λαμψη ικανοποιησης εμφανιστηκε στα ματια του νοιωθωντας πως αυτο ηταν κατι που οντως ο γερος, μεσα στην παντοδυναμια του, ειχε παραβλεψει.  

-'Δεν μπορεις' απαντησε ο γερος και συνεχισε βλεποντας την εκπληξη του ξενου. 'Αν αποδεχτεις την θεση του Ορκοφυλακα θα παψεις πια να εισαι ενας απλος θνητος με προσωρινα προνομια. Θα μεταβληθεις σε κατι τελειως διαφορετικο. Η υποσχεση που εχεις δωσει θα ειναι απο ενα πλασμα που πια δεν θα υφισταται, αρα η υποσχεση σου απλα θ' αποθηκευτει απο σενα τον ιδιο'.

                 =================================

Η προσωρινη ικανοποιηση εδωσε ξανα την θεση της στον προβληματισμο και την απογοητευση. Αυτο δεν του ειχε καν περασει απο το μυαλο, ο γερος ειχε απαντησεις για ολα.

-'Συνεχισε' ειπε αποκαρδιωμενος.

-'Ο καθε Ορκοφυλακας ειναι υπευθυνος για ενα τμημα του συμπαντος και κατ' επεκταση για οσους ορκους και υποσχεσεις βρισκονται στον τομεα του. Μολονοτι μοιαζει δυσκολο να τιθενται ορια και συνορα στο ιδιο το συμπαν, πιστεψε με, ειναι δυνατον κι απολυτα εφικτο. Και για να προλαβω τις επομενες ερωτησεις κι αποριες σου ερχομαι στο πως συλλεγονται οι ορκοι και που ακριβως αποθηκευονται' προσθεσε προλαβαινοντας τον ξενο.

-'Οτι θα ρωτουσα' εκανε εκεινος.

-'Αυτο ειναι το μεσον συλλογης' ειπε ο γερος και εδειξε με το βλεμμα το σκηπτρο του Μετγκον. 'Αυτος ειναι ο λογος που βρισκεται στα χερια σου περιμενοντας υπομονετικα να διαπιστωσει αν  εσυ θα εισαι αυτος που θα χειριστεις τις σχεδον θεικες του δυνατοτητες η θα παραμεινει ενα απλο μεσον υλοποιησης μιας υποσχεσης που δοθηκε καποτε στην σκια του χρονου'.

                   ===============================

-'Οσο για το που αποθηκευονται και φυλακιζονται αυτοι οι ορκοι θα εχεις προφανως αντιληφθει πως εδω και μερικα δευτερολεπτα εχουμε σταματησει να κινουμαστε'.

Οχι, δεν το ειχε αντιληφθει, ηταν η τοποθετηση του γερου που του το γνωστοποιησε.

-'Εδω' συνεχισε ο γερος δειχνοντας με το χερι του 'στο βαθος ειναι τα ορια του γνωστου συμπαντος, το σημειο δηλαδη που πλασματα που δεν ανηκουν σ' αυτες τις ομαδες που προανεφερα εχουν κατορθωσει με τις δικες τους δυναμεις να φθασουν. Δες περα, πιο μακρια απο τα ορια αυτα και πες μου τι βλεπεις'.

-'Μοιαζει σαν πλανητης μα δεν ειμαι σιγουρος' ειπε.

-'Εδω φυλακιζονται κι αποθηκευονται ολοι οι ορκοι και οι υποσχεσεις αυτου του τμηματος του συμπαντος' ειπε. 'Καθε φορα που καποιος πολιτισμος κατορθωνει να ξεπερασει τα ορια του γνωστου συμπαντος και να φτασει πιο μακρια το ιδιο ακριβως κανει και ο χωρος του αγνωστου συμπαντος. Επεκτεινεται τοσο ωστε η αποσταση να παραμενει παντα η ιδια διχως τιποτα ν ' αλλαζει, τιποτα ν ' αλλοιωνεται'.

                           ============================== 

-'Μπορω να ρωτησω κατι' ? εκανε ο ξενος κοιτωντας τον συνομιλητη του.

-'Φυσικα' απαντησε ο γερος.

-'Γιατι εγω ? Με ποιο κριτηριο αυτη η προταση γινεται μενα' ?

-'Ειναι παλι η σειρα της Γης να δωσει Ορκοφυλακα' απαντησε ο γερος 'και ισως να ειναι και ο τελευταιος απ' αυτον τον κοσμο. Οσο για το γιατι εσυ αναμεσα σε τοσους αλλους στο εχω ξαναπει πως εισαι προσωπικη μου επιλογη. Ας πουμε πως βλεπω τον εαυτο μου σε σενα'.

-'Δεν καταλαβαινω' ειπε ο ξενος.

-'Δεν αναρωτηθηκες ποτε ποιος ειναι ο Ορκοφυλακας που θ' αντικαταστησεις και τι του συνεβη' ? εκανε ο γερος κοιτωντας τον βαθια στα ματια. Ο ξενος εκανε ενα νευμα αγνοιας.

-'Εγω ειμαι ο Ορκοφυλακας που θ' αντικαταστησεις και ο χρονος μου πια τελειωνει. Στο ειπα, ολα κανουν τον κυκλο τους σ' αυτο το συμπαν, ακομα κι εσυ κι εγω'.

                       ==============================

-'Κι αν αρνηθω' ? εκανε ο ξενος οταν συνειδητοποιησε τι ακριβως ειχε ακουσει.

-'Τοτε θα πρεπει να ψαξω καποιον αλλο απο την αρχη. Μονο οταν βρεθει ο αντικαταστατης μου θα μπορεσω να περασω στην ληθη, μεχρι τοτε θα εξακολουθω να υφισταμαι. Το ιδιο βεβαια οπως καταλαβαινεις ισχυει και για σενα. Καποια στιγμη θα πρεπει ν' αναζητησεις τον αντικαταστατη σου μ' αυτο θ' αργησει παρα πολυ'.

-'Και πως θα ξερω ποτε πρεπει ν' αρχισω την αναζητηση της διαδοχης μου' ? ρωτησε ο ξενος.

-'Οταν ερθει εκεινη η ωρα θα ξερεις. Προς το παρον ομως δεν μου εχεις δωσει μια απαντηση για το αν δεχεσαι τον καινουργιο ρολο που προτιθεμαι να σου παραχωρησω'.

-'Μα υπαρχουν τοσα πολλα που'.... εκανε να πει ο ξενος μα ο γερος τον διεκοψε.

-'Ολα θα τα μαθεις, θα τα ζησεις και θα τα κατανοησεις με τον καιρο' ειπε. 'Εξ' αλλου για καποιο χρονικο διαστημα θα υπαρχω μαζι σου μεχρι να εισαι τελειως ετοιμος'.

Ο γερος σταματησε να μιλαει. Ηταν η πιο κρισιμη στιγμη, το ηξερε.

                        ===============================

-'Μου ζητας να ξεχασω τελειως αυτο για το οποιο πασχισα τοσους αιωνες, να εγκαταλειψω την μοναδικη μου αγαπη για να περιπλανιεμαι στο συμπαν σαν μια διαφορετικη οντοτητα, επιφορτισμενος μ' ενα αιωνιο λειτουργημα που ο ιδιος ειπες ποσο σπουδαιο, σημαντικο αλλα και μοναχικο θα ειναι, να γυρισω την πλατη μου, να περιφρονησω και ν' απαξιωσω την ιδια μου την φυλη ενω ξερω τι τους επιφυλασσει το μελλον για να μεταβληθω σε κατι ποτε δεν ζητησα ουτε ζηλεψα. Αυτο δεν ειναι μου ζητας' ?

Ο γερος παρεμεινε αμιλητος.

-'Κι ολα αυτα γιατι εσυ πρεπει ν' αποσυρθεις και καποιος πρεπει ν' αναλαβει στην θεση σου. Σου εχω λοιπον και γω μια ερωτηση. Αφου εχουμε ακολουθησει την ιδια διαδρομη και συ επελεξες καποτε αυτο που μου ζητας τωρα εγω να δεχτω, πες μου, το μετανοιωσες ποτε' ? 

Οι οντοτητες που παρακολουθουσαν την συνομιλια πλησιασαν ακομα πιο κοντα.

-'Καθε στιγμη που περασε' ειπε ο γερος. 'Λοιπον, ποια ειναι η απαντηση σου ? Δεχεσαι' ?

                             ===============================

Ο ξενος τον κοιταξε τοσο εντονα σαν να προσπαθουσε με το βλεμμα του να εισχωρησει μεσα στην ιδια του την ψυχη. Μετα εστρεψε την ματια του στον αστεροειδη που πατουσε και ξεχαστηκε για λιγο στο σκηπτρο του Μετγκον που κρατουσε ακομα σφιχτα στο χερι του. Σηκωσε τα ματια του και στο φως μακρινων αστεριων ενοιωσε πως ειδε το περιγραμμα της μορφης της Αιναρ να τον παρακολουθει κι αυτη περιμενοντας με αγωνια την απαντηση του.

Μεσα στο κεφαλι του συνωστιζονταν χιλιαδες σκεψεις, που ολες εδιναν πραγματικο αγωνα για να υπερκερασει η μια την αλλη και να επικρατησει σ' αυτην την πρωτογνωρη παλη.

Εκλεισε τα ματια του προσπαθωντας ν' αποφορτισει το ειναι του και να γαληνεψει την τρικυμισμενη του ψυχη. Ηξερε πως οτι θ' απαντουσε ηταν τελεσιδικο, δεν μπορουσε να το παρει πισω οσο κι αν ηθελε. Μεσα του παρακαλουσε για λιγο χρονο ακομα που θα του εδινε την δυνατοτητα ν' αποφασισει νηφαλια μα ηξερε πως ο χρονος του μολις ειχε τελειωσει οριστικα.

-'Δεχομαι'.

                                                                    ΤΕΛΟΣ