GEORGIA FAIRYLLOU VS DEV
ΜΑΧΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
-'Εδω !!! Στην καμερα 24 !!!'.
Ετρεξαν ολοι κι επεσαν πανω απο την οθονη που αντιπροσωπευε την καμερα 24.
-'Μοιαζει σαν να προσπαθει να φτασει στο δασος, εκει, βλεπετε' ?
-'Αν γινει κατι τετοιο θα μας δυσκολεψει αρκετα την ζωη' ειπε ο επικεφαλης ενω το μυαλο του επεξεργαζοταν ενα πληθος σκεψεων προσπαθωντας να βρει την ιδανικη λυση στο προβλημα. 'Ποια ειναι η κοντινοτερη περιπολος στο σημειο' ? ρωτησε.
-'Η 7' ηρθε η απαντηση. 'Μπορει να ειναι εκει σε δεκα λεπτα'.
Ο επικεφαλης εμεινε για λιγο σκεπτικος ζυγιζοντας την κατασταση.
-'Επικοινωνησε μαζι τους και δωσε τους προσβαση στην καμερα. Εξηγησε τους οσο πιο καθαρα μπορεις πως προκειται για επιχειρηση αιχμαλωτισμου και μονο. Απαγορευεται οποιαδηποτε περαιτερω ενεργεια διχως αδεια. Ν' ακολουθησουν πιστα τις εντολες που θα παρουν'.
-'Θα τους ενημερωσω παραυτα' ηρθε η απαντηση.
================================
Ενοιωθε την καρδια της να χτυπαει τοσο δυνατα που φοβηθηκε πως δεν θ' αντεχε αλλο την πιεση στην οποια την υπεβαλλε και θα την προδιδε. Τα πνευμονια της εκαιγαν απο τον πονο ουρλιαζοντας σιωπηρα για μεγαλυτερες ποσοτητες οξυγονου και τα ματια της ειχαν θολωσει απο τον συνδυασμο της αγωνιας και του ασταματητου τρεξιματος. Τα ποδια της ετρεμαν και την κρατουσαν πλεον ορθια με δυσκολια. Ακουμπησε πανω σ' ενα δενδρο αποφασιζοντας να σπαταλησει μερικα δευτερολεπτα στην προσπαθεια της να επανελθει σε μια πιο φυσιολογικη κατασταση. Δευτερολεπτα ειχε μονο και ισως κι αυτα ν' αποδεικνυονταν πολυτελεια και μοιραια στο τελος μα καταλαβαινε πως δεν μπορουσε να συνεχισει μ' αυτον το ρυθμο.
Ηδη θα ειχαν ξαμοληθει στο κατοπιν της κι αυτη δεν ηξερε ουτε που βρισκοταν ουτε που πηγαινε. Αυτο την εκανε ευκολο θυμα μα δεν ηταν διατεθειμενη να τα παρατησει. Επρεπε να βρει καποιο ασφαλες καταφυγιο που θα της επετρεπε να σκεφτει με ψυχραιμια τα επομενα βηματα της αν ηθελε να παραμεινει ελευθερη.
===============================
Κοιταξε το ξεφωτο που εστεκε αναμεσα σ' αυτην και το πυκνο δασος που υπηρχε απο την αλλη μερια. Διακοσια μετρα ηταν, την διαδρομη την καλυπτε γρηγορα αλλα ηξερε πως γι αυτο το ελαχιστο χρονικο διαστημα θα ηταν εκετεθειμενη στους διωκτες της. Ομως αν τα καταφερνε γνωριζε πως αυξανε κατα πολυ τις πιθανοτητες της να τους ξεφυγει. Εξ' αλλου δεν εβλεπε τι αλλο μπορουσε να κανει. Οση ωρα παραμενε αδρανης και στασιμη απλα τους διευκολυνε στην συλληψη της. Τα λιγα δευτερολεπτα ξεκουρασης που ειχε προσφερει στον εαυτο της της προσφεραν σαν ανταλλαγμα την επιστροφη ενος μερους της δυναμης και της αντοχης της.
Πηρε μια βαθια ανασα και αρχισε να τρεχει σαν διαμονισμενη. Τα ματια της ηταν εστιασμενα στην αρχη του δασους που ερχοταν ολο και πιο κοντα της. Μολις ενοιωσε ασφαλης κρυμμενη αναμεσα στις συσταδες των δεντρων γυρισε και κοιταξε πισω της. Το ξεφωτο ηταν ερημο, δεν εβλεπε απολυτως καμια κινηση η παρουσια. Για πρωτη φορα απο την στιγμη που τους ξεφυγε χαμογελασε δειλα. Μεχρι στιγμης ολα πηγαιναν μια χαρα, μπορουσε να τα καταφερει.
==================================
Η θεομηνια που ειχε ξεσπασει το προηγουμενο βραδυ, με καταρρακτωδη βροχη και συνεχεις πτωσεις κεραυνων, μπορει αθελα της να της ειχε κανει το μεγαλυτερο δωρο που μπορουσε ποτε να φανταστει, ομως τωρα επρεπε ν' αντιπαλεψει τ' αποτελεσματα και της ασχημης οψης της.
Το εδαφος δεν ειχε προλαβει ν' απορροφησει ολο εκεινο τον ογκο νερου που ειχε πεσει με αποτελεσμα να περπαταει σε λασπωμενο, γλυστερο και βαρυ εδαφος εξαναγκαζοντας την οχι πια σε τυφλο, γρηγορο τρεξιμο μα σε προσεκτικο βηματισμο. Αν προσθετε σ' αυτο και τα πεσμενα δεντρα, θυματα των αλλεπαλληλων κεραυνων, επρεπε να ειναι διπλα προσεκτικη. Το τελευταιο που χρειαζοταν ηταν ενα ανεπιθυμητο στραμπουληγμα η ακομα χειροτερα σπασιμο.
Ειχε χασει πια την αισθηση του χρονου, απλα περπατουσε οσο πιο γρηγορα μπορουσε μπροστα κι ενιοτε σταματουσε να κοιταξει πισω της. Καθε φορα που διαπιστωνε πως κανεις δεν την ακολουθουσε ενοιωθε μια ανειπωτη ανακουφιση μα τωρα ενας καινουριος φοβος ειχε γεννηθει μεσα στο μυαλο της και σταδιακα επαιρνε διαστασεις.
================================
Δεν ειχε καμια αισθηση προσανατολισμου και κινουμενη σε αγνωστα μερη υπηρχε ο κινδυνος απλως να κανει ασκοπους κυκλους και να μην απομακρυνεται καθολου. Η πρωτη της σκεψη ηταν ν' αρχισει ν' αφηνει σημαδια στο διαβα της κι αν δεν τα ξανασυναντουσε αυτο θα σημαινε πως βαδιζε σωστα. Απ' την αλλη το ν' αφηνει σημαδια φοβοταν πως θα εκανε ακομα πιο ευκολη τη ζωη στους διωκτες της. Αμφιταλαντευτηκε για λιγο κι αποφασισε πως δεν μπορουσε να το ριψοκινδυνεψει. Εξ' αλλου συντομα θα σκοτεινιαζε και με παντελη ελλειψη οποιασδηποτε πηγης φωτος δεν θα μπορουσε ετσι κι αλλιως να διακρινει τιποτα μεσα στο απολυτο σκοταδι.
Οσο προβλημα ηταν για την ιδια η νυχτα που ερχοταν με γοργα βηματα αλλο τοσο ηλπιζε να ειναι και για τους διωκτες της. Επρεπε το συντομοτερο δυνατον να βρει καποιο καταφυγιο να περασει την νυχτα οσο ακομα υπηρχε φως. Σηκωσε τα ματια ψηλα κι ατενισε τον ουρανο. Ειχε το πολυ μια ωρα ακομα στην διαθεση της, μετα τα πραγματα θα δυσκολευαν. Η προοπτικη του να περναγε το βραδυ στο υπαιθρο της εφερε ενα ριγος ανησυχιας.
==================================
Ενα φυσικο κοιλωμα στο εδαφος καλυμμενο με κλαδια ηταν το καλυτερο μερος που μπορεσε να βρει. Αφου βολευτηκε οπως οπως αφησε τις σκεψεις της να πλανηθουν στα γεγονοτα που ειχαν συμβει. Η πρωτογνωρη καταιγιδα που ειχε ξεσπασει ηταν η αιτια που τωρα ηταν ελευθερη. Μια βλαβη στις ηλεκτρομαγνητικες κλειδαριες των κελιων ηταν αρκετη για μια μαζικη αποπειρα διαφυγης, μια διαφυγη που ειχε στεφθει μ' επιτυχια μονο γι αυτην αφου ολοι οι αλλοι ειχαν συλληφθει πριν ακομα προλαβουν να βγουν στον προαυλιο χωρο των εγκαταστασεων.
Το ενστικτο της, σε συνδυασμο με την ευνοια της Θεας Τυχης, ηταν αυτα που την οδηγησαν στην ελευθερια, μια ελευθερια που τωρα ανα πασα στγμη κινδυνευε ν' απωλεσθει ξανα.
Ηταν αποφασισμενη να μην γυρισει ποτε πισω, ακομα κι αν το τιμημα ηταν η ιδια της η ζωη. Δεν θ' αντεχε να συνεχισει να περναει οτι περνουσε εδω και τρια χρονια αιχμαλωτη στα χερια τους. Σκεφτηκε τους διωκτες της κι εφριξε. Ποιος ασπλαχνος κι ανηλεος Θεος ειχε ποτε επιτρεψει να συμβει κατι τετοιο, ενας διαρκης, φρικαλεος εφιαλτης διχως τελος.
===============================
Η πρωτη κοκκινη κουκιδα εγινε αντιληπτη οταν μετακινηθηκε ελαχιστα πανω στο στηθος της. Μετα ειδε την δευτερη και την τριτη. Συνειδητοποιησε πως μεχρις εδω ηταν κι ενα κυμα απογοητευσης την αγκαλιασε στοργικα. Το ποτε η το πως την ειχαν βρει ηταν αδιαφορο, δεν μπορουσε ν' αλλαξει το γεγονος πως η προσκαιρη ελευθερια της ειχε φτασει στο τελος της.
Θα την πηγαιναν πισω, θα την κλειδωναν παλι μεσα στο κελι της και οι εναπομεινασες ημερες της ζωης της θα ηταν πανομοιοτυπες μ' αυτες των τελευταιων τριων χρονων. Η προοπτικη αυτη και μονο της εφερε αναγουλα. Το ειχε πια αποφασισει ακομα κι αν δεν το ειχε παραδεχτει ακομα. Πισω δεν γυρναγε, τουλαχιστον οχι ζωντανη. Αρπαξε ενα ξυλο κι ορμησε προς το μερος των κουκιδων αδιαφορωντας για τις συνεπειες. Αδιαφορησε για τις επανειλλημενες εντολες να σταματησει και να παραδοθει και συνεχισε την απελπιδα επιθεση της. Λιγα μετρα πριν πλησιασει τον πρωτο σταματησε αποτομα, κοιταξε την κατακκοκινη κηλιδα που απλωνοταν στο στερνο της, επεσε στα γονατα, χαμογελασε κι επεσε μπρουμυτα στο εδαφος.
===============================
-'Ειχα πει αιχμαλωσια, κι αιχμαλωσια σημαινει να επιστρεψει ο δραπετης πισω ζωντανος' ξεσπασε ο επικεφαλης στα μελη της 7. 'Και σεις τι φερατε πισω ? Ενα αψυχο κουφαρι που δεν ειναι χρησιμο για τιποτα. Θα πεσουν κεφαλια, να το ξερετε' προσθεσε.
-'Μας επιτεθηκε, επρεπε ν' αμυνθουμε' ηρθε η απαντηση με δειλη φωνη.
Ο επικεφαλης τραβηξε το οπλο του και διχως δευτερη σκεψη πυροβολησε αυτον που μιλησε.
-'Το συγκεκριμενο υποκειμενο ηταν μοναδικο κι απαραιτητο για την εξελιξη των πειραματων που διεξαγουμε κι εσεις μολις τερματισατε αυτην την εξελιξη. Ν' αναμενετε τα ιδια' ειπε κι εδειξε με νοημα με την ακρη του οπλου του το πτωμα που κειτονταν στο πατωμα.
Η καταδικασμενη 7 ειχε φυγει και ο επικεφαλης προσπαθησε να οργανωσει τις σκεψεις του.
Τρια χρονια ειχαν παει πεταμενα. Τρια χρονια προσπαθειων ειχαν εξανεμισθει απο ενα τοσο δα μικρο βλημα. Ολα επρεπε να ξεκινησουν απο την αρχη. Σηκωσε το τηλεφωνο του γραφειου του.
-'Φερτε το 11 στην αιθουσα πειραματων 17' διεταξε.
=================================
Οι Χρελ'μζ'κουν ειχαν ενα και μοναδικο λογο που επισκεπτονταν τον πλανητη Γη κι αυτος ο λογος ηταν το υγρο στοιχειο που καλυπτε το μεγαλυτερο μερος της επιφανειας του. Αθεατοι, αποσπουσαν κατα καιρους μεγαλες ποσοτητες νερου που χρειαζονταν στον πλανητη τους, μεχρι τη στιγμη που συνειδητοποιησαν πως οσο η μολυνση των ωκεανων θ' αυξανοταν τοσο ραγδαια πολυ συντομα το απαραιτητο αυτο στοιχειο θα τους ηταν αχρηστο. Μετα απο διεξοδικες μελετες κατεληξαν στο συμπερασμα πως οσο ο ανθρωπος εκανε κουμαντο στον πλανητη τα πραγματα μονο να χειροτερευαν μπορουσαν. Αναμεσα στις πολλες λυσεις που προταθηκαν μια ηταν αυτη που τελικα επικρατησε. Δεν μπορουσαν να εξαλειψουν τον ανθρωπο σαν οντοτητα, δεν ειχαν αυτο το δικαιωμα, ομως καλλιστα μπορουσαν να παρεμβουν σε αλλες ισσοροπιες.
Η λυση που προταθηκε ηταν να δωσουν ομιλια, συνειδηση, σκεψη και ολα τα χαρακτηριστικα του ανθρωπου στα ζωα ενω απο τους ανθρωπους θ' αφαιρουσαν το προτερημα της ομιλιας καταργωντας τους ουσιαστικα απο κυριαρχο ειδος στον πλανητη.
================================
Χαρη στην προηγμενη τεχνολογια τους αυτο ηταν κατι που εγινε γρηγορα κι ευκολα. Τα ζωα, διατηρωντας ολα τα χαρακτηριστικα τους και με τα επιπροσθετα που ειχαν αποκτησει συντομα εκτοπισαν τον ανθρωπο υποβαθμιζοντας τον σε μια ακομα απλη μορφη ζωης. Τα πραγματα εξελιχθηκαν οπως περιμεναν οι Χρελ'μζ'κουν. Ο ετοιμοθανατος πλανητης αναρρωσε ταχιστα και πλεον οι ανθρωποι ειχαν τον ρολο που καποτε διεδραματιζαν τα ζωα. Περιοριστηκαν σε κλειστες ελεγχομενες κοινωνιες, χρησιμοποιουνταν για δουλειες, ακομα και για την διεξαγωγη πειραματων που αποσκοπουσαν στην βελτιωση της ποιοτητας του πλανητη. Ο ανθρωπινος πληθυσμος μειωθηκε δραματικα αγγιζοντας το οριο της εξαφανισης. Ομως η συνετη διαχειριση των ζωων κατορθωσε να κρατησει τον αριθμο του σε ικανοποιητικα επιπεδα.
Καποιοι, οπως η Μιλντρεντ Περντιου, δυσανασχετουσαν με την υπαρχουσα κατασταση.
Ομως οι Χρελ'μζ'κουν, οπως και τα ζωα και ο ιδιος ο πλανητης ηταν απολυτα ικανοποιημενοι κι ευτυχως για ολους τους η εποχη που η λεξη ανθρωπος σημαινε κατι ειχε περασει ανεπιστρεπτι.
ΤΕΛΟΣ
ΜΑΧΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
-'Εδω !!! Στην καμερα 24 !!!'.
Ετρεξαν ολοι κι επεσαν πανω απο την οθονη που αντιπροσωπευε την καμερα 24.
-'Μοιαζει σαν να προσπαθει να φτασει στο δασος, εκει, βλεπετε' ?
-'Αν γινει κατι τετοιο θα μας δυσκολεψει αρκετα την ζωη' ειπε ο επικεφαλης ενω το μυαλο του επεξεργαζοταν ενα πληθος σκεψεων προσπαθωντας να βρει την ιδανικη λυση στο προβλημα. 'Ποια ειναι η κοντινοτερη περιπολος στο σημειο' ? ρωτησε.
-'Η 7' ηρθε η απαντηση. 'Μπορει να ειναι εκει σε δεκα λεπτα'.
Ο επικεφαλης εμεινε για λιγο σκεπτικος ζυγιζοντας την κατασταση.
-'Επικοινωνησε μαζι τους και δωσε τους προσβαση στην καμερα. Εξηγησε τους οσο πιο καθαρα μπορεις πως προκειται για επιχειρηση αιχμαλωτισμου και μονο. Απαγορευεται οποιαδηποτε περαιτερω ενεργεια διχως αδεια. Ν' ακολουθησουν πιστα τις εντολες που θα παρουν'.
-'Θα τους ενημερωσω παραυτα' ηρθε η απαντηση.
================================
Ενοιωθε την καρδια της να χτυπαει τοσο δυνατα που φοβηθηκε πως δεν θ' αντεχε αλλο την πιεση στην οποια την υπεβαλλε και θα την προδιδε. Τα πνευμονια της εκαιγαν απο τον πονο ουρλιαζοντας σιωπηρα για μεγαλυτερες ποσοτητες οξυγονου και τα ματια της ειχαν θολωσει απο τον συνδυασμο της αγωνιας και του ασταματητου τρεξιματος. Τα ποδια της ετρεμαν και την κρατουσαν πλεον ορθια με δυσκολια. Ακουμπησε πανω σ' ενα δενδρο αποφασιζοντας να σπαταλησει μερικα δευτερολεπτα στην προσπαθεια της να επανελθει σε μια πιο φυσιολογικη κατασταση. Δευτερολεπτα ειχε μονο και ισως κι αυτα ν' αποδεικνυονταν πολυτελεια και μοιραια στο τελος μα καταλαβαινε πως δεν μπορουσε να συνεχισει μ' αυτον το ρυθμο.
Ηδη θα ειχαν ξαμοληθει στο κατοπιν της κι αυτη δεν ηξερε ουτε που βρισκοταν ουτε που πηγαινε. Αυτο την εκανε ευκολο θυμα μα δεν ηταν διατεθειμενη να τα παρατησει. Επρεπε να βρει καποιο ασφαλες καταφυγιο που θα της επετρεπε να σκεφτει με ψυχραιμια τα επομενα βηματα της αν ηθελε να παραμεινει ελευθερη.
===============================
Κοιταξε το ξεφωτο που εστεκε αναμεσα σ' αυτην και το πυκνο δασος που υπηρχε απο την αλλη μερια. Διακοσια μετρα ηταν, την διαδρομη την καλυπτε γρηγορα αλλα ηξερε πως γι αυτο το ελαχιστο χρονικο διαστημα θα ηταν εκετεθειμενη στους διωκτες της. Ομως αν τα καταφερνε γνωριζε πως αυξανε κατα πολυ τις πιθανοτητες της να τους ξεφυγει. Εξ' αλλου δεν εβλεπε τι αλλο μπορουσε να κανει. Οση ωρα παραμενε αδρανης και στασιμη απλα τους διευκολυνε στην συλληψη της. Τα λιγα δευτερολεπτα ξεκουρασης που ειχε προσφερει στον εαυτο της της προσφεραν σαν ανταλλαγμα την επιστροφη ενος μερους της δυναμης και της αντοχης της.
Πηρε μια βαθια ανασα και αρχισε να τρεχει σαν διαμονισμενη. Τα ματια της ηταν εστιασμενα στην αρχη του δασους που ερχοταν ολο και πιο κοντα της. Μολις ενοιωσε ασφαλης κρυμμενη αναμεσα στις συσταδες των δεντρων γυρισε και κοιταξε πισω της. Το ξεφωτο ηταν ερημο, δεν εβλεπε απολυτως καμια κινηση η παρουσια. Για πρωτη φορα απο την στιγμη που τους ξεφυγε χαμογελασε δειλα. Μεχρι στιγμης ολα πηγαιναν μια χαρα, μπορουσε να τα καταφερει.
==================================
Η θεομηνια που ειχε ξεσπασει το προηγουμενο βραδυ, με καταρρακτωδη βροχη και συνεχεις πτωσεις κεραυνων, μπορει αθελα της να της ειχε κανει το μεγαλυτερο δωρο που μπορουσε ποτε να φανταστει, ομως τωρα επρεπε ν' αντιπαλεψει τ' αποτελεσματα και της ασχημης οψης της.
Το εδαφος δεν ειχε προλαβει ν' απορροφησει ολο εκεινο τον ογκο νερου που ειχε πεσει με αποτελεσμα να περπαταει σε λασπωμενο, γλυστερο και βαρυ εδαφος εξαναγκαζοντας την οχι πια σε τυφλο, γρηγορο τρεξιμο μα σε προσεκτικο βηματισμο. Αν προσθετε σ' αυτο και τα πεσμενα δεντρα, θυματα των αλλεπαλληλων κεραυνων, επρεπε να ειναι διπλα προσεκτικη. Το τελευταιο που χρειαζοταν ηταν ενα ανεπιθυμητο στραμπουληγμα η ακομα χειροτερα σπασιμο.
Ειχε χασει πια την αισθηση του χρονου, απλα περπατουσε οσο πιο γρηγορα μπορουσε μπροστα κι ενιοτε σταματουσε να κοιταξει πισω της. Καθε φορα που διαπιστωνε πως κανεις δεν την ακολουθουσε ενοιωθε μια ανειπωτη ανακουφιση μα τωρα ενας καινουριος φοβος ειχε γεννηθει μεσα στο μυαλο της και σταδιακα επαιρνε διαστασεις.
================================
Δεν ειχε καμια αισθηση προσανατολισμου και κινουμενη σε αγνωστα μερη υπηρχε ο κινδυνος απλως να κανει ασκοπους κυκλους και να μην απομακρυνεται καθολου. Η πρωτη της σκεψη ηταν ν' αρχισει ν' αφηνει σημαδια στο διαβα της κι αν δεν τα ξανασυναντουσε αυτο θα σημαινε πως βαδιζε σωστα. Απ' την αλλη το ν' αφηνει σημαδια φοβοταν πως θα εκανε ακομα πιο ευκολη τη ζωη στους διωκτες της. Αμφιταλαντευτηκε για λιγο κι αποφασισε πως δεν μπορουσε να το ριψοκινδυνεψει. Εξ' αλλου συντομα θα σκοτεινιαζε και με παντελη ελλειψη οποιασδηποτε πηγης φωτος δεν θα μπορουσε ετσι κι αλλιως να διακρινει τιποτα μεσα στο απολυτο σκοταδι.
Οσο προβλημα ηταν για την ιδια η νυχτα που ερχοταν με γοργα βηματα αλλο τοσο ηλπιζε να ειναι και για τους διωκτες της. Επρεπε το συντομοτερο δυνατον να βρει καποιο καταφυγιο να περασει την νυχτα οσο ακομα υπηρχε φως. Σηκωσε τα ματια ψηλα κι ατενισε τον ουρανο. Ειχε το πολυ μια ωρα ακομα στην διαθεση της, μετα τα πραγματα θα δυσκολευαν. Η προοπτικη του να περναγε το βραδυ στο υπαιθρο της εφερε ενα ριγος ανησυχιας.
==================================
Ενα φυσικο κοιλωμα στο εδαφος καλυμμενο με κλαδια ηταν το καλυτερο μερος που μπορεσε να βρει. Αφου βολευτηκε οπως οπως αφησε τις σκεψεις της να πλανηθουν στα γεγονοτα που ειχαν συμβει. Η πρωτογνωρη καταιγιδα που ειχε ξεσπασει ηταν η αιτια που τωρα ηταν ελευθερη. Μια βλαβη στις ηλεκτρομαγνητικες κλειδαριες των κελιων ηταν αρκετη για μια μαζικη αποπειρα διαφυγης, μια διαφυγη που ειχε στεφθει μ' επιτυχια μονο γι αυτην αφου ολοι οι αλλοι ειχαν συλληφθει πριν ακομα προλαβουν να βγουν στον προαυλιο χωρο των εγκαταστασεων.
Το ενστικτο της, σε συνδυασμο με την ευνοια της Θεας Τυχης, ηταν αυτα που την οδηγησαν στην ελευθερια, μια ελευθερια που τωρα ανα πασα στγμη κινδυνευε ν' απωλεσθει ξανα.
Ηταν αποφασισμενη να μην γυρισει ποτε πισω, ακομα κι αν το τιμημα ηταν η ιδια της η ζωη. Δεν θ' αντεχε να συνεχισει να περναει οτι περνουσε εδω και τρια χρονια αιχμαλωτη στα χερια τους. Σκεφτηκε τους διωκτες της κι εφριξε. Ποιος ασπλαχνος κι ανηλεος Θεος ειχε ποτε επιτρεψει να συμβει κατι τετοιο, ενας διαρκης, φρικαλεος εφιαλτης διχως τελος.
===============================
Η πρωτη κοκκινη κουκιδα εγινε αντιληπτη οταν μετακινηθηκε ελαχιστα πανω στο στηθος της. Μετα ειδε την δευτερη και την τριτη. Συνειδητοποιησε πως μεχρις εδω ηταν κι ενα κυμα απογοητευσης την αγκαλιασε στοργικα. Το ποτε η το πως την ειχαν βρει ηταν αδιαφορο, δεν μπορουσε ν' αλλαξει το γεγονος πως η προσκαιρη ελευθερια της ειχε φτασει στο τελος της.
Θα την πηγαιναν πισω, θα την κλειδωναν παλι μεσα στο κελι της και οι εναπομεινασες ημερες της ζωης της θα ηταν πανομοιοτυπες μ' αυτες των τελευταιων τριων χρονων. Η προοπτικη αυτη και μονο της εφερε αναγουλα. Το ειχε πια αποφασισει ακομα κι αν δεν το ειχε παραδεχτει ακομα. Πισω δεν γυρναγε, τουλαχιστον οχι ζωντανη. Αρπαξε ενα ξυλο κι ορμησε προς το μερος των κουκιδων αδιαφορωντας για τις συνεπειες. Αδιαφορησε για τις επανειλλημενες εντολες να σταματησει και να παραδοθει και συνεχισε την απελπιδα επιθεση της. Λιγα μετρα πριν πλησιασει τον πρωτο σταματησε αποτομα, κοιταξε την κατακκοκινη κηλιδα που απλωνοταν στο στερνο της, επεσε στα γονατα, χαμογελασε κι επεσε μπρουμυτα στο εδαφος.
===============================
-'Ειχα πει αιχμαλωσια, κι αιχμαλωσια σημαινει να επιστρεψει ο δραπετης πισω ζωντανος' ξεσπασε ο επικεφαλης στα μελη της 7. 'Και σεις τι φερατε πισω ? Ενα αψυχο κουφαρι που δεν ειναι χρησιμο για τιποτα. Θα πεσουν κεφαλια, να το ξερετε' προσθεσε.
-'Μας επιτεθηκε, επρεπε ν' αμυνθουμε' ηρθε η απαντηση με δειλη φωνη.
Ο επικεφαλης τραβηξε το οπλο του και διχως δευτερη σκεψη πυροβολησε αυτον που μιλησε.
-'Το συγκεκριμενο υποκειμενο ηταν μοναδικο κι απαραιτητο για την εξελιξη των πειραματων που διεξαγουμε κι εσεις μολις τερματισατε αυτην την εξελιξη. Ν' αναμενετε τα ιδια' ειπε κι εδειξε με νοημα με την ακρη του οπλου του το πτωμα που κειτονταν στο πατωμα.
Η καταδικασμενη 7 ειχε φυγει και ο επικεφαλης προσπαθησε να οργανωσει τις σκεψεις του.
Τρια χρονια ειχαν παει πεταμενα. Τρια χρονια προσπαθειων ειχαν εξανεμισθει απο ενα τοσο δα μικρο βλημα. Ολα επρεπε να ξεκινησουν απο την αρχη. Σηκωσε το τηλεφωνο του γραφειου του.
-'Φερτε το 11 στην αιθουσα πειραματων 17' διεταξε.
=================================
Οι Χρελ'μζ'κουν ειχαν ενα και μοναδικο λογο που επισκεπτονταν τον πλανητη Γη κι αυτος ο λογος ηταν το υγρο στοιχειο που καλυπτε το μεγαλυτερο μερος της επιφανειας του. Αθεατοι, αποσπουσαν κατα καιρους μεγαλες ποσοτητες νερου που χρειαζονταν στον πλανητη τους, μεχρι τη στιγμη που συνειδητοποιησαν πως οσο η μολυνση των ωκεανων θ' αυξανοταν τοσο ραγδαια πολυ συντομα το απαραιτητο αυτο στοιχειο θα τους ηταν αχρηστο. Μετα απο διεξοδικες μελετες κατεληξαν στο συμπερασμα πως οσο ο ανθρωπος εκανε κουμαντο στον πλανητη τα πραγματα μονο να χειροτερευαν μπορουσαν. Αναμεσα στις πολλες λυσεις που προταθηκαν μια ηταν αυτη που τελικα επικρατησε. Δεν μπορουσαν να εξαλειψουν τον ανθρωπο σαν οντοτητα, δεν ειχαν αυτο το δικαιωμα, ομως καλλιστα μπορουσαν να παρεμβουν σε αλλες ισσοροπιες.
Η λυση που προταθηκε ηταν να δωσουν ομιλια, συνειδηση, σκεψη και ολα τα χαρακτηριστικα του ανθρωπου στα ζωα ενω απο τους ανθρωπους θ' αφαιρουσαν το προτερημα της ομιλιας καταργωντας τους ουσιαστικα απο κυριαρχο ειδος στον πλανητη.
================================
Χαρη στην προηγμενη τεχνολογια τους αυτο ηταν κατι που εγινε γρηγορα κι ευκολα. Τα ζωα, διατηρωντας ολα τα χαρακτηριστικα τους και με τα επιπροσθετα που ειχαν αποκτησει συντομα εκτοπισαν τον ανθρωπο υποβαθμιζοντας τον σε μια ακομα απλη μορφη ζωης. Τα πραγματα εξελιχθηκαν οπως περιμεναν οι Χρελ'μζ'κουν. Ο ετοιμοθανατος πλανητης αναρρωσε ταχιστα και πλεον οι ανθρωποι ειχαν τον ρολο που καποτε διεδραματιζαν τα ζωα. Περιοριστηκαν σε κλειστες ελεγχομενες κοινωνιες, χρησιμοποιουνταν για δουλειες, ακομα και για την διεξαγωγη πειραματων που αποσκοπουσαν στην βελτιωση της ποιοτητας του πλανητη. Ο ανθρωπινος πληθυσμος μειωθηκε δραματικα αγγιζοντας το οριο της εξαφανισης. Ομως η συνετη διαχειριση των ζωων κατορθωσε να κρατησει τον αριθμο του σε ικανοποιητικα επιπεδα.
Καποιοι, οπως η Μιλντρεντ Περντιου, δυσανασχετουσαν με την υπαρχουσα κατασταση.
Ομως οι Χρελ'μζ'κουν, οπως και τα ζωα και ο ιδιος ο πλανητης ηταν απολυτα ικανοποιημενοι κι ευτυχως για ολους τους η εποχη που η λεξη ανθρωπος σημαινε κατι ειχε περασει ανεπιστρεπτι.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου