Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21
-'Λοιπον, εχεις καποιο σχεδιο απο που ν' αρχισουμε' ? ρωτησε ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. 'Θελω να πω, κατι θα εχεις σκεφτει. Πως νομιζεις οτι'....
-'Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' τον διεκοψε ο Ορκοφυλακας 'χρειαζομαι λιγο χρονο μονος μου. Θα ηθελα ν' απομακρυνθεις τωρα και θα σε φωναξω οταν τελειωσω'.
-'Θα τελειωσεις τι' ? ρωτησε ο Ελλερυ. 'Μηπως μπορω να βοηθησω ? Μηπως'...
Αυτη τη φορα σταματησε βλεποντας τη ματια που του ειχε ριξει ο Ορκοφυλακας.
-'Εγινε, καταλαβα, μονος σου, εγω πιο περα, θα με φωναξεις. Ετσι ?
Δεν πηρε καμια απαντηση και συνεχισε μονος του.
-'Ωραια, καλα καταλαβα. Φευγω τωρα εγω. Αν χρειαστεις'...
Και παλι δεν πηρε καμια απαντηση. Ξεκινησε να βαδιζει, σταματησε, γυρισε προς τον Ορκοφυλακα, εκανε μια κινηση σαν να ηθελε κατι να προσθεσει, το μετανοιωσε και συνεχισε να προχωρα ενω το μουρμουρητο του εφτανε μεχρι τ' αυτια του Ορκοφυλακα.
===================================
Ο τελευταιος γονατισε και χτυπησε το σκηπτρο στο εδαφος. Σε μικρη αποσταση μια φωτεινη ενεργειακη πυλη μεγαλωνε σταδιακα μεχρι που εφτασε το υψος ενος κανονικου ανθρωπου.
Μια ακαθοριστη φιγουρα, διχως συγκεκριμενη αρχη και τελος εκανε την εμφανιση της.
Σαν να επλεε στο κενο η φιγουρα πλησιασε τον Ορκοφυλακα και σταματησε λιγα μονο μετρα μακρια του. Η συχνη εναλλαγη χρωματων, διαστασεων και μορφης ισως να ηταν προβλημα σε οποιονδηποτε αλλον για να την αναγνωρισει. Ο Ορκοφυλακας δεν αντιμετωπιζε τετοιο προβλημα. Συνεχισε να παραμενει γονατιστος, τωρα ειχε σκυψει και το κεφαλι του.
-'Δασκαλε' ψιθυρισε με μια φωνη που μολις κι ακουστηκε 'σου ζητω συγγνωμη που σε καλεσα μα δεν ειχα αλλη επιλογη' προσθεσε.
Ως δια μαγειας η αδιορατη φιγουρα σταθεροποιηθηκε σε μια ανθρωπινη μορφη, ευδιακριτη κι αναγνωρισιμη σε οσους την γνωριζαν. Ο Ορκοφυλακας σηκωσε τα ματια του και κοιταξε.
Ο γερος απο την ερημο Ινζεμ στεκοταν μπροστα του και χαμογελουσε.
=====================================
-'Σηκω' του ειπε χωρις να βγει λεξη απο το στομα του. 'Για να με καλεσεις καταλαβαινω πως προκειται για κατι πολυ σοβαρο. Πες μου'.
Ο Ορκοφυλακας του παρεθεσε ολα οσα ειχαν συμβει. Το ατυχημα με το Γιζγκαρνοφ, οι ορκοι που ειχαν δραπετευσει, ο Μετγκον, οι Τεσσερεις Απολυτες, τα παντα. Ο γερος απο την ερημο Ινζεμ εμεινε για λιγο σιωπηλος ακουγοντας οτι ειχε συμβει.
-'Ολα αυτα ηταν γνωστα πως θα γινουν απο τοτε που ο Μετγκον ηταν στην θεση που εισαι τωρα εσυ, μια θεση που πηρες με την θεληση σου διαδεχομενος εμενα. Αυτο που κανεις δεν μπορουσε να ξερει ηταν τι θα συνεβαινε απο κει και περα. Κι ακομα το μελλον αυτου του συμπαντος εξακολουθει να παραμενει αγνωστο. Ο κληρος επεσε σε σενα κι αυτον το παραδοξο συντροφο σου που εδω και ωρα προσπαθει να καταλαβει γιατι μιλας στο πουθενα. Αν κι αυτο που τον τρομαζει περισσοτερο ειναι που νοιωθει πως το πουθενα σου μιλαει κι αυτο'.
Ο Ορκοφυλακας εκανε να γυρισει μα ο γερος συνεχισε απτοητος.
==================================
-'Πριν βιαστεις να κρινεις, πριν βιαστεις ν' αποδωσεις στον καθενα αυτα που εσυ πιστευεις πως του αναλογουν η του πρεπουν θυμησου πως καποτε κι εσυ ησουνα ετσι. Θυμησου ποσες φορες ειχες αμφισβητησει τον κυβο, ποσες φορες ειχες απαρνηθει τις δυναμεις του, ποσες φορες εναντιωθηκες σε οσα επρεπε να κανεις γιατι τα ψηγματα που σε καθιστουσαν ανθρωπο μπορει να ειχαν περιοριστει αλλα ποτε δεν εκμηδενιστηκαν. Σκεψου λοιπον κι αυτον.
Η ζωη του ηταν περιορισμενη μεσα σε πλαισια που ο ιδιος ειχε θεσει κι αν τ' αλλοιωνε η τα διαφοροποιουσε το εκανε μ' ελευθερη βουληση, οτι κι αν σημαινει αυτο. Ξαφνικα τα παντα αλλαζουν, η ζωη του πια γινεται ενα μικρο εξαρτημα σ' ενα οικοδομημα που το μυαλο του αδυνατει να κατανοησει εστω και στην απλοικοτερη εκδοση του. Ειναι σαν μια φωτια που δεν εχει σκοπο η αντικειμενο, μονο δυνατοτητες που εσυ μπορεις ν' αυξησεις η να μηδενισεις εντελως. Βρισκεται εκει περιμενοντας καποιον να του δειξει με ποιο τροπο μπορει να συνεισφερει, κι αυτο εξαρταται αποκλειστικα απο τον τροπο που εσυ θα το χειριστεις'.
===================================
-'Δασκαλε, διακυβευονται τα παντα. Αν δεν ανταποκριθει' ? ρωτησε ταπεινα ο Ορκοφυλακας.
-'Αν εσυ λυγιζεις απο το βαρος αυτης της γνωσης τι μπορεις να περιμενεις απ' αυτον ? ειπε ο γερος. 'Το ειπες μονος σου, διακυβευονται τα παντα. Ενα απειροελαχιστο τμημα αυτων των παντων ειναι κι αυτος. Αν με καποιο τροπο τον κανεις να το συνειδητοποιησει τοτε θα δεις πραγματικα τις δυνατοτητες του. Ομως αρκετα ειπαμε. Εχω κι εγω πραγματα να κανω, οπως και συ. Να θυμασαι, θα βρισκομαι παντα διπλα σου συνεχεια'.
Ηταν οι τελευταιες κουβεντες του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Η φιγουρα επεστρεψε στο αρχικο, ακαθοριστο σχημα της και χαθηκε μεσα στην ενεργειακη πυλη.
Ο Ορκοφυλακας στραφηκε προς την μερια του Ελλερυ και του εκανε νοημα να πλησιασει.
-'Ολα καλα' ? ρωτησε. 'Σε ειδα καποια στιγμη καπως, σαν να μονολογουσες, σαν να τα ειχες λιγο χαμενα κι ανησυχησα. Μια χαρα σε βλεπω τωρα' προσθεσε. Ο Ορκοφυλακας χαμογελασε και ο Ελλερυ, βλεποντας κατι τετοιο για πρωτη φορα, εμεινε αναυδος.
================================
-'Κοιτα Ελλερυ, καταλαβαινω ποσο δυσπροσιτα και δυσνοητα ολα αυτα σου μοιαζουν κι αυτο ειναι κατι απολυτα δικαιολογημενο. Ειδικα εγω θα επρεπε να μπορω να σε κατανοησω καλυτερα αν αφηνα τον εαυτο μου να θυμηθει ποιος ημουνα καποτε και τι εκανα'.
-'Δεν καταλαβαινω' εκανε ο Ελλερυ. 'Δεν ησουνα παντα αυτο που εισαι τωρα' ?
-'Οχι, οσο απιστευτο και να σου φαινεται. Καποτε ημουνα ενας απλος ανθρωπος, τιποτα περισσοτερο, ενας κατοικος του πλανητη Γη'.
-'Πως ειναι δυνατον' ? εκανε ο Ελλερυ. 'Θελω να πω πως'....
-'...Κατεληξα εδω' ? συμπληρωσε ο Ορκοφυλακας. 'Πως θα σου φαινοταν αν σου ελεγα πως για ολα ευθυνεται η αγαπη που ειχα σε μια γυναικα' ?
Ο Ελλερυ εβαλε τα γελια αυθορμητα μα σταματησε σχεδον αμεσως.
-'Εσυ ? Ερωτευμενος ? Με γυναικα ? Πες μου πως τα βγαζεις ολα αυτα απο το μυαλο σου'.
Ο Ορκοφυλακας αφησε τις αναμνησεις του να ερθουν στην επιφανεια.
=====================================
-'Ηταν η πιο ομορφη γυναικα του κοσμου. Την ελεγαν Αιναρ και ειχε ανταποκριθει στον ερωτα μου μα ο πατερας της θα την παντρευε με αλλον. Μεσα στην απελπισια μου που την εχανα εκανα μια συμφωνια με τους Μεγαλους Παλιους, αρχαιους αφεντες της Γης. Μου παραχωρησαν εναν κυβο που θα με βοηθουσε να ικανοποιησω οτι ζητουσε ο πατερας της Αιναρ υπο μια προυποθεση. Οταν ολοκληρωνα αυτο που ειχα να κανω θα μου εκαναν μια προταση που επρεπε υποχρεωτικα ν' ακουσω διχως ν' αναγκαστω ν' αποδεχτω. Δεχτηκα. Ημουνα αποφασισμενος να κανω δικη μου την Αιναρ με καθε τροπο, φυσικο η αφυσικο. Περπατησα στην Γη χιλιαδες χρονια, δολοφονησα γι αυτον το σκοπο χιλιαδες ανθρωπους, ανετρεψα κυβερνησεις, εξαφανισα εθνη και κρατη απο τον χαρτη. Εγκατελειψα φιλους κι ερωμενες, αδιαφορησα γι ανθρωπους που με ειχαν εμπιστευτει. Μονο ο σκοπος και η Αιναρ ειχαν σημασια'.
Το βλεμμα με το οποιο τον κοιταζε ο Ελλερυ ειχε πια αλλαξει δραματικα.
=================================
-'Οταν εφτασα στο τελος η προταση που μου εγινε απο τους Μεγαλους Παλαιους ηταν αυτη. Να παρω την θεση του προηγουμενου Ορκοφυλακα απο μενα η να γυριζα πισω στον χρονο και να ζουσα το υπολοιπο της ζωης μου με την Αιναρ, την μεγαλη αγαπη μου'.
-'Και διαλεξες αυτο εδω αντι να γυρισεις πισω στην Αιναρ μετα απ' οσα ειχες κανει' ? εκανε εκπληκτος ο Ελλερυ. Αφησες την γυναικα που αγαπουσες γι αυτο' ?
Ο Ορκοφυλακας εκανε να μιλησει μα ο Ελλερυ δεν σταματιοταν.
-'Μεγαλο αφεντικο σ' εναν ερημο πλανητη, διχως κανεναν ν' αλλαξεις μια κουβεντα, ολομοναχος, Θεος πανω στις ζωες αλλων γιατι εσυ επιλεξες να μην εχεις μια ? Εκεινην τη σκεφτηκες ποτε ? Αν σε περιμενε καθε φορα που εβγαινε ο ηλιος η εδυε βουτηγμενη στην απελπισια μα με μια καινουργια ελπιδα την επομενη οτι μπορει να εμφανιζοσουνα ? Λυπαμαι γι αυτο, πιστευω πως πραγματι την αγαπησες μα καποια στιγμη αγαπησες τον εαυτο σου περισσοτερο. Για την ακριβεια ξερεις τι αγαπησες πραγματικα' ?
==================================
-'Εννοιες, ορους, σκεπτικα, γενικοτητες. Οταν ηρθε η ωρα ν' αποδειξεις εμπρακτα σε καποιον πραγματικο ανθρωπο, με νοηση, σκεψη και συναισθηματα αυτα που ενοιωθες εσυ επιλεξες αφηρημενες καταστασεις που ποτε δεν θα μπορουσαν να σου προσαψουν κατι, ποτε δεν θα σε αμφισβητουσαν. Κρυφτηκες πισω απο ευγενεις σκοπους και το υπερτατο χρεος απεναντι σε πλασματα που δεν ηξερες καν εχοντας ηδη καταδικασει απο την αρχη αυτην στην οποια οφειλες τα παντα και της ειχε ταξει ακομα περισσοτερα. Ειναι πραγματι κριμα αν σε αγαπησε αυτη η Αιναρ. Δεν της αξιζες φιλε, δεν της αξιζες καθολου'.
Ο Ελλερυ σταματησε και μονο τοτε συνειδητοποιησε ποσα και τι ειχε πει. Ειχαν βγει ολα αυθορμητα, δεν σκεφτοταν καν τι ελεγε ουτε σε ποιον απευθυνοταν. Αδιαφορουσε αν αυτο το ξεσπασμα ειχε συνεπειες, αν ειχε δυνατοτητα θα του τα ελεγε αλλη μια φορα.
-'Δεν εχεις καποια αλλη παρατηρηση να κανεις Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' ? ακουσε τον Ορκοφυλακα να ρωταει με μια φωνη βουτηγμενη στην βαθυτερη μελαγχολια.
================================
-'Με συγχωρεις' εκανε απολογητικα ο Ελλερυ. 'Δεν ειχα κανενα δικαιωμα να σε κρινω και να σε καταδικασω ετσι, ηταν λαθος μου. Μα πιστευω πως κι εσυ δεν τα εκανες σωστα. Ενταξει, μπορει να μην εχω τις ικανοτητες να σε συναγωνιστω σε δυναμεις αλλα τουλαχιστον εγω δεν ξεπουλαω τα συναισθηματα μου, οτι κοστος και να εχει αυτο'.
Ο Ορκοφυλακας γυρισε και τον κοιταξε διχως να πει κουβεντα.
-'Ισως δεν θα επρεπε να μου κανει εντυπωση' ειπε ο Ελλερυ. 'Απο την Γη ειπες, δεν εχω ακουσει ποτε κατι καλο να εχει βγει απο κει, αν με καταλαβαινεις'.
-'Λες αυτο να εχει παιξει καποιο ρολο' ? ρωτησε ο Ορκοφυλακας.
-'Ενταξει, δεν ξερω, ετσι λεω. Ξερεις κατι που δεν γνωριζω' ? εκανε ο Ελλερυ.
-'Φοβαμαι πως ναι' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Αν δεχτω αυτο το τελευταιο που ειπες ισως θα πρεπει κι εγω να ξανασκεφτω καποια πραγματα. Οπως για παραδειγμα τι ακριβως πρεπει να περιμενω απο σενα, εναν γηινο με κοφτερη γλωσσα και αποψη επι παντος επιστητου'.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21
-'Λοιπον, εχεις καποιο σχεδιο απο που ν' αρχισουμε' ? ρωτησε ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. 'Θελω να πω, κατι θα εχεις σκεφτει. Πως νομιζεις οτι'....
-'Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' τον διεκοψε ο Ορκοφυλακας 'χρειαζομαι λιγο χρονο μονος μου. Θα ηθελα ν' απομακρυνθεις τωρα και θα σε φωναξω οταν τελειωσω'.
-'Θα τελειωσεις τι' ? ρωτησε ο Ελλερυ. 'Μηπως μπορω να βοηθησω ? Μηπως'...
Αυτη τη φορα σταματησε βλεποντας τη ματια που του ειχε ριξει ο Ορκοφυλακας.
-'Εγινε, καταλαβα, μονος σου, εγω πιο περα, θα με φωναξεις. Ετσι ?
Δεν πηρε καμια απαντηση και συνεχισε μονος του.
-'Ωραια, καλα καταλαβα. Φευγω τωρα εγω. Αν χρειαστεις'...
Και παλι δεν πηρε καμια απαντηση. Ξεκινησε να βαδιζει, σταματησε, γυρισε προς τον Ορκοφυλακα, εκανε μια κινηση σαν να ηθελε κατι να προσθεσει, το μετανοιωσε και συνεχισε να προχωρα ενω το μουρμουρητο του εφτανε μεχρι τ' αυτια του Ορκοφυλακα.
===================================
Ο τελευταιος γονατισε και χτυπησε το σκηπτρο στο εδαφος. Σε μικρη αποσταση μια φωτεινη ενεργειακη πυλη μεγαλωνε σταδιακα μεχρι που εφτασε το υψος ενος κανονικου ανθρωπου.
Μια ακαθοριστη φιγουρα, διχως συγκεκριμενη αρχη και τελος εκανε την εμφανιση της.
Σαν να επλεε στο κενο η φιγουρα πλησιασε τον Ορκοφυλακα και σταματησε λιγα μονο μετρα μακρια του. Η συχνη εναλλαγη χρωματων, διαστασεων και μορφης ισως να ηταν προβλημα σε οποιονδηποτε αλλον για να την αναγνωρισει. Ο Ορκοφυλακας δεν αντιμετωπιζε τετοιο προβλημα. Συνεχισε να παραμενει γονατιστος, τωρα ειχε σκυψει και το κεφαλι του.
-'Δασκαλε' ψιθυρισε με μια φωνη που μολις κι ακουστηκε 'σου ζητω συγγνωμη που σε καλεσα μα δεν ειχα αλλη επιλογη' προσθεσε.
Ως δια μαγειας η αδιορατη φιγουρα σταθεροποιηθηκε σε μια ανθρωπινη μορφη, ευδιακριτη κι αναγνωρισιμη σε οσους την γνωριζαν. Ο Ορκοφυλακας σηκωσε τα ματια του και κοιταξε.
Ο γερος απο την ερημο Ινζεμ στεκοταν μπροστα του και χαμογελουσε.
=====================================
-'Σηκω' του ειπε χωρις να βγει λεξη απο το στομα του. 'Για να με καλεσεις καταλαβαινω πως προκειται για κατι πολυ σοβαρο. Πες μου'.
Ο Ορκοφυλακας του παρεθεσε ολα οσα ειχαν συμβει. Το ατυχημα με το Γιζγκαρνοφ, οι ορκοι που ειχαν δραπετευσει, ο Μετγκον, οι Τεσσερεις Απολυτες, τα παντα. Ο γερος απο την ερημο Ινζεμ εμεινε για λιγο σιωπηλος ακουγοντας οτι ειχε συμβει.
-'Ολα αυτα ηταν γνωστα πως θα γινουν απο τοτε που ο Μετγκον ηταν στην θεση που εισαι τωρα εσυ, μια θεση που πηρες με την θεληση σου διαδεχομενος εμενα. Αυτο που κανεις δεν μπορουσε να ξερει ηταν τι θα συνεβαινε απο κει και περα. Κι ακομα το μελλον αυτου του συμπαντος εξακολουθει να παραμενει αγνωστο. Ο κληρος επεσε σε σενα κι αυτον το παραδοξο συντροφο σου που εδω και ωρα προσπαθει να καταλαβει γιατι μιλας στο πουθενα. Αν κι αυτο που τον τρομαζει περισσοτερο ειναι που νοιωθει πως το πουθενα σου μιλαει κι αυτο'.
Ο Ορκοφυλακας εκανε να γυρισει μα ο γερος συνεχισε απτοητος.
==================================
-'Πριν βιαστεις να κρινεις, πριν βιαστεις ν' αποδωσεις στον καθενα αυτα που εσυ πιστευεις πως του αναλογουν η του πρεπουν θυμησου πως καποτε κι εσυ ησουνα ετσι. Θυμησου ποσες φορες ειχες αμφισβητησει τον κυβο, ποσες φορες ειχες απαρνηθει τις δυναμεις του, ποσες φορες εναντιωθηκες σε οσα επρεπε να κανεις γιατι τα ψηγματα που σε καθιστουσαν ανθρωπο μπορει να ειχαν περιοριστει αλλα ποτε δεν εκμηδενιστηκαν. Σκεψου λοιπον κι αυτον.
Η ζωη του ηταν περιορισμενη μεσα σε πλαισια που ο ιδιος ειχε θεσει κι αν τ' αλλοιωνε η τα διαφοροποιουσε το εκανε μ' ελευθερη βουληση, οτι κι αν σημαινει αυτο. Ξαφνικα τα παντα αλλαζουν, η ζωη του πια γινεται ενα μικρο εξαρτημα σ' ενα οικοδομημα που το μυαλο του αδυνατει να κατανοησει εστω και στην απλοικοτερη εκδοση του. Ειναι σαν μια φωτια που δεν εχει σκοπο η αντικειμενο, μονο δυνατοτητες που εσυ μπορεις ν' αυξησεις η να μηδενισεις εντελως. Βρισκεται εκει περιμενοντας καποιον να του δειξει με ποιο τροπο μπορει να συνεισφερει, κι αυτο εξαρταται αποκλειστικα απο τον τροπο που εσυ θα το χειριστεις'.
===================================
-'Δασκαλε, διακυβευονται τα παντα. Αν δεν ανταποκριθει' ? ρωτησε ταπεινα ο Ορκοφυλακας.
-'Αν εσυ λυγιζεις απο το βαρος αυτης της γνωσης τι μπορεις να περιμενεις απ' αυτον ? ειπε ο γερος. 'Το ειπες μονος σου, διακυβευονται τα παντα. Ενα απειροελαχιστο τμημα αυτων των παντων ειναι κι αυτος. Αν με καποιο τροπο τον κανεις να το συνειδητοποιησει τοτε θα δεις πραγματικα τις δυνατοτητες του. Ομως αρκετα ειπαμε. Εχω κι εγω πραγματα να κανω, οπως και συ. Να θυμασαι, θα βρισκομαι παντα διπλα σου συνεχεια'.
Ηταν οι τελευταιες κουβεντες του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Η φιγουρα επεστρεψε στο αρχικο, ακαθοριστο σχημα της και χαθηκε μεσα στην ενεργειακη πυλη.
Ο Ορκοφυλακας στραφηκε προς την μερια του Ελλερυ και του εκανε νοημα να πλησιασει.
-'Ολα καλα' ? ρωτησε. 'Σε ειδα καποια στιγμη καπως, σαν να μονολογουσες, σαν να τα ειχες λιγο χαμενα κι ανησυχησα. Μια χαρα σε βλεπω τωρα' προσθεσε. Ο Ορκοφυλακας χαμογελασε και ο Ελλερυ, βλεποντας κατι τετοιο για πρωτη φορα, εμεινε αναυδος.
================================
-'Κοιτα Ελλερυ, καταλαβαινω ποσο δυσπροσιτα και δυσνοητα ολα αυτα σου μοιαζουν κι αυτο ειναι κατι απολυτα δικαιολογημενο. Ειδικα εγω θα επρεπε να μπορω να σε κατανοησω καλυτερα αν αφηνα τον εαυτο μου να θυμηθει ποιος ημουνα καποτε και τι εκανα'.
-'Δεν καταλαβαινω' εκανε ο Ελλερυ. 'Δεν ησουνα παντα αυτο που εισαι τωρα' ?
-'Οχι, οσο απιστευτο και να σου φαινεται. Καποτε ημουνα ενας απλος ανθρωπος, τιποτα περισσοτερο, ενας κατοικος του πλανητη Γη'.
-'Πως ειναι δυνατον' ? εκανε ο Ελλερυ. 'Θελω να πω πως'....
-'...Κατεληξα εδω' ? συμπληρωσε ο Ορκοφυλακας. 'Πως θα σου φαινοταν αν σου ελεγα πως για ολα ευθυνεται η αγαπη που ειχα σε μια γυναικα' ?
Ο Ελλερυ εβαλε τα γελια αυθορμητα μα σταματησε σχεδον αμεσως.
-'Εσυ ? Ερωτευμενος ? Με γυναικα ? Πες μου πως τα βγαζεις ολα αυτα απο το μυαλο σου'.
Ο Ορκοφυλακας αφησε τις αναμνησεις του να ερθουν στην επιφανεια.
=====================================
-'Ηταν η πιο ομορφη γυναικα του κοσμου. Την ελεγαν Αιναρ και ειχε ανταποκριθει στον ερωτα μου μα ο πατερας της θα την παντρευε με αλλον. Μεσα στην απελπισια μου που την εχανα εκανα μια συμφωνια με τους Μεγαλους Παλιους, αρχαιους αφεντες της Γης. Μου παραχωρησαν εναν κυβο που θα με βοηθουσε να ικανοποιησω οτι ζητουσε ο πατερας της Αιναρ υπο μια προυποθεση. Οταν ολοκληρωνα αυτο που ειχα να κανω θα μου εκαναν μια προταση που επρεπε υποχρεωτικα ν' ακουσω διχως ν' αναγκαστω ν' αποδεχτω. Δεχτηκα. Ημουνα αποφασισμενος να κανω δικη μου την Αιναρ με καθε τροπο, φυσικο η αφυσικο. Περπατησα στην Γη χιλιαδες χρονια, δολοφονησα γι αυτον το σκοπο χιλιαδες ανθρωπους, ανετρεψα κυβερνησεις, εξαφανισα εθνη και κρατη απο τον χαρτη. Εγκατελειψα φιλους κι ερωμενες, αδιαφορησα γι ανθρωπους που με ειχαν εμπιστευτει. Μονο ο σκοπος και η Αιναρ ειχαν σημασια'.
Το βλεμμα με το οποιο τον κοιταζε ο Ελλερυ ειχε πια αλλαξει δραματικα.
=================================
-'Οταν εφτασα στο τελος η προταση που μου εγινε απο τους Μεγαλους Παλαιους ηταν αυτη. Να παρω την θεση του προηγουμενου Ορκοφυλακα απο μενα η να γυριζα πισω στον χρονο και να ζουσα το υπολοιπο της ζωης μου με την Αιναρ, την μεγαλη αγαπη μου'.
-'Και διαλεξες αυτο εδω αντι να γυρισεις πισω στην Αιναρ μετα απ' οσα ειχες κανει' ? εκανε εκπληκτος ο Ελλερυ. Αφησες την γυναικα που αγαπουσες γι αυτο' ?
Ο Ορκοφυλακας εκανε να μιλησει μα ο Ελλερυ δεν σταματιοταν.
-'Μεγαλο αφεντικο σ' εναν ερημο πλανητη, διχως κανεναν ν' αλλαξεις μια κουβεντα, ολομοναχος, Θεος πανω στις ζωες αλλων γιατι εσυ επιλεξες να μην εχεις μια ? Εκεινην τη σκεφτηκες ποτε ? Αν σε περιμενε καθε φορα που εβγαινε ο ηλιος η εδυε βουτηγμενη στην απελπισια μα με μια καινουργια ελπιδα την επομενη οτι μπορει να εμφανιζοσουνα ? Λυπαμαι γι αυτο, πιστευω πως πραγματι την αγαπησες μα καποια στιγμη αγαπησες τον εαυτο σου περισσοτερο. Για την ακριβεια ξερεις τι αγαπησες πραγματικα' ?
==================================
-'Εννοιες, ορους, σκεπτικα, γενικοτητες. Οταν ηρθε η ωρα ν' αποδειξεις εμπρακτα σε καποιον πραγματικο ανθρωπο, με νοηση, σκεψη και συναισθηματα αυτα που ενοιωθες εσυ επιλεξες αφηρημενες καταστασεις που ποτε δεν θα μπορουσαν να σου προσαψουν κατι, ποτε δεν θα σε αμφισβητουσαν. Κρυφτηκες πισω απο ευγενεις σκοπους και το υπερτατο χρεος απεναντι σε πλασματα που δεν ηξερες καν εχοντας ηδη καταδικασει απο την αρχη αυτην στην οποια οφειλες τα παντα και της ειχε ταξει ακομα περισσοτερα. Ειναι πραγματι κριμα αν σε αγαπησε αυτη η Αιναρ. Δεν της αξιζες φιλε, δεν της αξιζες καθολου'.
Ο Ελλερυ σταματησε και μονο τοτε συνειδητοποιησε ποσα και τι ειχε πει. Ειχαν βγει ολα αυθορμητα, δεν σκεφτοταν καν τι ελεγε ουτε σε ποιον απευθυνοταν. Αδιαφορουσε αν αυτο το ξεσπασμα ειχε συνεπειες, αν ειχε δυνατοτητα θα του τα ελεγε αλλη μια φορα.
-'Δεν εχεις καποια αλλη παρατηρηση να κανεις Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' ? ακουσε τον Ορκοφυλακα να ρωταει με μια φωνη βουτηγμενη στην βαθυτερη μελαγχολια.
================================
-'Με συγχωρεις' εκανε απολογητικα ο Ελλερυ. 'Δεν ειχα κανενα δικαιωμα να σε κρινω και να σε καταδικασω ετσι, ηταν λαθος μου. Μα πιστευω πως κι εσυ δεν τα εκανες σωστα. Ενταξει, μπορει να μην εχω τις ικανοτητες να σε συναγωνιστω σε δυναμεις αλλα τουλαχιστον εγω δεν ξεπουλαω τα συναισθηματα μου, οτι κοστος και να εχει αυτο'.
Ο Ορκοφυλακας γυρισε και τον κοιταξε διχως να πει κουβεντα.
-'Ισως δεν θα επρεπε να μου κανει εντυπωση' ειπε ο Ελλερυ. 'Απο την Γη ειπες, δεν εχω ακουσει ποτε κατι καλο να εχει βγει απο κει, αν με καταλαβαινεις'.
-'Λες αυτο να εχει παιξει καποιο ρολο' ? ρωτησε ο Ορκοφυλακας.
-'Ενταξει, δεν ξερω, ετσι λεω. Ξερεις κατι που δεν γνωριζω' ? εκανε ο Ελλερυ.
-'Φοβαμαι πως ναι' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Αν δεχτω αυτο το τελευταιο που ειπες ισως θα πρεπει κι εγω να ξανασκεφτω καποια πραγματα. Οπως για παραδειγμα τι ακριβως πρεπει να περιμενω απο σενα, εναν γηινο με κοφτερη γλωσσα και αποψη επι παντος επιστητου'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου