NIKOLETTA VOUTOU
ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ
Αδιστακτη ηταν η λεξη που μπορουσε τελεια να χαρακτηρισει την Ροζαν Μελλερ. Πριν ακομα φθασει στη μεση της τριτης δεκαετιας της ζωης της ειχε πετυχει πραγματα που αλλοι θα σκοτωναν κυριολεκτικα για ν' αποκτησουν. Στην περιπτωση της δεν ειχε ποτε σκοτωσει καποιον στην πραγματικοτητα, ομως μια σειρα πραξεων της μπορουσε καποιος να ισχυριστει πως ειχαν βοηθησει σε μεγαλο βαθμο αλλους να καταληξουν πριν της ωρας τους. Η ιδια ποτε δεν το ειχε αντιληφθει η ακομα κι οταν της το επεσημαναν διακριτικα φροντιζε παντα ν' αποποιηθει τα παντα. Ειδικα απο τοτε που ειχε αναλαβει σαν διευθυντρια προσωπικου μεγαλης διαφημιστικης εταιρειας σε κεντρικο δρομο της Νεας Υορκης οι ανθρωποι στον περιγυρο της που θα ειχαν την τολμη η το θαρρος να της προσαψουν το οτιδηποτε ειχαν μηδενιστει παντελως. Η Ροζαν Μελλερ δεν ειχε κανεναν συγγενη εν ζωη, η τελευταια της σχεση χρονολογουνταν μια πενταετια πισω και οι ελαχιστοι ανθρωποι που την εκαναν παρεα ειχαν κι αυτοι αποτραβηχτει εδω και καιρο. Η Ροζαν Μελλερ ηταν ολομοναχη.
=================================
Βαδιζε με σταθερο, σιγουρο βημα προς την μεγαλη γυαλινη εξωπορτα της εταιρειας που δουλευε οταν προσεξε κατι καινουργιο. Καθε μερα εκανε εκεινη την διαδρομη, ολα ηταν πανομοιοτυπα, μα να που σημερα υπηρχε κατι νεο που διεταρασσε την ρουτινα. Ενας κουρελης γερακος, μ' ενα κοματι πανι μπροστα του με καμποσα ψευτικα κοσμηματα αραδιασμενα πανω του, βρισκοταν καθισμενος στο πεζοδρομιο, δυο κτιρια πριν φθασει στην δουλεια της.
Αναρωτηθηκε τι εκανε τελος παντων η αστυνομια και δεν μαζευε αυτους τους ρακενδυτους που αποτελουσαν προσβολη της αισθητικης του περιβαλλοντος και προσπερνουσε περιφρονητικα οταν το ματι της επεσε πανω στο πανι με τα μπιχλιμπιδια. Εκεινη η καρφιτσα ηταν μπιχλιμπιδι οντως αλλα της τραβηξε την προσοχη και σταματησε. Ο γερακος σηκωσε τα ματια και την κοιταξε μα δεν προβαλε να ψελλισει λεξη. Η Ροζαν μιλησε πρωτη.
-'Ποσα θελεις γι αυτην' ? ρωτησε επιτακτικα δειχνοντας την καρφιτσα.
-'Πεντε δολαρια' απαντησε ο γερακος με βραχνη, σπασμενη φωνη.
=================================
Αντι απαντησεως η Ροζαν ανοιξε την τσαντα της, ψαχουλεψε λιγο για το πορτοφολι της, τραβηξε εξω ενα χαρτονομισμα του ενος δολαριου και το πεταξε πανω στο πανι.
-'Αυτο θα παρεις' ειπε 'και να μ' ευχαριστεις που δεν φωναζω τωρα την αστυνομια να σε παει μεσα. Παω στοιχημα πως δεν εχεις αδεια να τα πουλας αυτα' προσθεσε.
-'Μα κανει πεντε δολαρια' ψελλισε ο γερακος.
-'Θελεις να τα πεις στην αστυνομια αυτα' ? εκανε μ' εντονο υφος η Ροζαν.
Ο γερακος εκανε μια κινηση κατευνασμου, πηρε με τρεμαμενα χερια το δολαριο, εβγαλε την καρφιτσα απο το πανι και μετα το διπλωσε κανοντας το ενα μικρο μπογο και σηκωθηκε.
Διχως να πει κουβεντα της εδωσε την καρφιτσα και με ασταθη, αργοσυρτα βηματα απομακρυνθηκε μεχρι που χαθηκε στο βαθος. Η Ροζαν εβαλε την καρφιτσα στην τσαντα της, φουσκωσε σαν το παγωνι για τον εξαιρετικο τροπο που ειχε χειριστει την κατασταση, φορεσε ενα ανατριχιαστικο χαμογελο και συνεχισε την διαδρομη της για την δουλεια της.
=============================
Το περιστατικο συνεβη στο αγαπημενο της εστιατοριο που παντα πηγαινε μονη της για φαγητο στο διαλειμμα της δουλειας. Ειχε απολαυσει το μεσημεριανο της και η απροσδοκητη ναυτια και ανακατωσουρα που ενιωσε συνεβη μολις δοκιμασε το λατρεμενο της παγωτο. Μεχρι να φθασει στην τουαλετα με την βοηθεια του ιδιοκτητη και να τα βγαλει ολα νομισε πως θα πεθαινε. Διχως να χρονοτριβει ενημερωσε τηλεφωνικα πως δεν θα επεστρεφε για δουλεια λογω ξαφνικης αδιαθεσιας κι εφυγε για το σπιτι της. Κοιμηθηκε δυο γεματες ωρες και οταν ξυπνησε ενοιωθε μια χαρα. Ποιος ξερει τι ειχε βαλει στο παγωτο ο ιδιοκτητης, αποφασισε πως δεν θα ξαναπαταγε το ποδι της εκει πια. Η υπολοιπη μερα κυλησε ησυχα και το βραδυ, λιγο πριν πεσει για υπνο, ηπιε ενα ποτηρι γαλα. Για την ακριβεια απλα δοκιμασε διχως να τα καταφερει.
Τα ιδια συμπτωματα στο εστιατοριο επανεμφανιστηκαν και μονο χαρη στην ψυχραιμια της κατορθωσε να παρει τηλεφωνο το γιατρο της να του πει να ερθει.
================================
Η μικρη αποσταση που εμενε ο γιατρος και η ακαριαια αντιδραση του ηταν αυτο που την γλυτωσε απο τα χειροτερα. Το επομενο πρωι, πριν παει στην δουλεια της, περασε απο το ιατρειο του οπου της πηρε αιμα και απο τον φοβο της δεν εφαγε τιποτα μεχρι που σχολασε. Πηγε κατευθειαν στο ιατρειο αναρωτουμενη τι θα της ελεγε ο γιατρος.
-'Αλλεργια. Εχεις αλλεργια στα γαλακτοκομικα' ειπε. 'Θα παρεις αυτα τα αντισταμινικα προς το παρον και θα πρεπει να κανουμε κι αλλες εξετασεις. Ποτε ειπες πως εμφανιστηκε' ?
Αυτο ηταν εξωφρενικο. Δεν ειχε ποτε καμια ειδους αλλεργια, ειδικα στα γαλακτοκομικα που τα λατρευε. Το εθεσε υπ' οψιν του γιατρου ο οποιος ομως επεμενε σε οτι της ειχε πει.
Γυρισε στο σπιτι ενω το στομαχι της διαμαρτυροταν εντονα απο την πεινα. Αποφασισε να φαει κατι ελαφρυ, ετσι εφτιαξε μια πλουσια σαλατα και στρογγυλοκαθησε να φαει.
Σωθηκε χαρη στα αντισταμινικα. Πηρε τρομοκρατημενη τον γιατρο μολις συνηλθε και του ειπε τι συνεβη. Της ειπε να ξαναπερασει το πρωι απο το ιατρειο του.
==================================
Αυτα που της ειπε της ακουστηκαν σαν κακο μυθοπλαστικο σεναριο φτηνης ταινιας επιστημονικης φαντασιας. Ειχε αλλεργια εκτος απο τα γαλακτοκομικα, στα χορτα, στο λευκο και κοκκινο κρεας, στ' αυγα και σ' ολα τα παραγωγα και ο καταλογος δεν ειχε τελειωμο. Το μονο πραγμα που δεν φαινοταν να την πειραζει ηταν ενα φρουτο, ο ανανας. Δεν ειχε να περιμενει κατι απο τον γιατρο, εμοιαζε περισσοτερο πελαγωμενος απο την ιδια. Τετοιο πραγμα δεν ειχε συναντησει ποτε ξανα πριν στην ζωη του. Ενοιωσε να χανει τις αισθησεις της και του ζητησε ενα ποτηρι νερο. Η πρωτη γουλια ηταν αρκετη. Αλλεργια και στο νερο ? Πρεπει να ηταν η μοναδικα καταχωρημενη ιατρικα περιπτωση που εμφανιζε αλλεργια στο νερο.
Ο γιατρος της εγραψε ενα κατεβατο απο φαρμακα και της ζητησε να κανει υπομονη μεχρι να ξεδιαλυνε το μυστηριο. Ισως εκανε λαθος μα ειχε την αισθηση πως ο γιατρος ανακουφιστηκε την στιγμη που εγκατελειπε το ιατρειο του. Γυρισε στο σπιτι ερειπιο. Η ζωη της μεσα σε δυο εικοσιτετραωρα ειχε μεταβληθει αρδην σ' εναν αποκοσμο, διχως λυση, εφιαλτη.
==================================
Η παραμονη της στο σπιτι της αποκαλυψε ενα σωρο νεες αλλεργιες. Κατω απο αλλες συνθηκες η δυναμικη της προσωπικοτητα θα ειχε αναλαβει δραση, δεν ηταν ανθρωπος που το εβαζε κατω η τα παρατουσε στα δυσκολα αλλα εδω τα πραγματα ξεφευγαν απο τα φυσιολογικα πλαισια.
Ειχε πια αλλεργια στο δερμα, στο βαμβακι, το βελουδο, το μεταξι και καθε ειδους υφασμα με αποτελεσμα να βγαλει ολα τα ρουχα της και να καθεται γυμνη πανω στα κρυα πλακακια. Ευτυχως που το πατωμα δεν ηταν απο ξυλο γιατι της γυροφερνε η ιδεα πως θα μπορουσε να ειναι αλλεργικη και στο ξυλο. Βεβαια αν συνεβαινε κατι τετοιο δεν θα μπορουσε να ξερει αν η αλλεργια δεν επεκτεινοταν και στο πλαστικο, στο μεταλλο η οπουδηποτε αλλου.
Μια ακομα διαπιστωση που εκανε εντρομη ηταν πως ακομα και το φως την ενοχλουσε. Χαμηλωνε σταδιακα τον φωτισμο μεχρι του σημειου που τα ματια της μπορουσαν ν' ανεχτουν.
Το σπιτι ηταν βυθισμενο πια στο μισοσκοταδο μα αυτο ηταν το τελευταιο που την απασχολουσε. Οτι μπορουσε να παει στραβα πηγαινε με τρομακτικη συνεπεια.
==================================
Ο ηχος του τηλεφωνου ηταν η μονη της παρηγορια, το τελευταιο της καταφυγιο. Η φωνη του γιατρου απο την αλλη μερια μονο καθησυχαστικη δεν ηταν. Ειχε την πλειοψηφια των αποτελεσματων των εξετασεων της στα χερια του μα οπως της ειχε τονισει αυτα ηταν πραγματα που δεν λεγονταν απο το τηλεφωνο. Σε μιση ωρα θα βρισκοταν εκει. Σηκωθηκε αργα και σταθηκε απεναντι στο μεγαλο, ολοσωμο καθρεφτη του σαλονιου της. Η εικονα που αντικρυσε ηταν πληρως αποκαρδιωτικη. Η ασιτια ειχε ηδη τις πρωτες συνεπειες της ενω τα αρχικα σημαδια μιας καλπαζουσας αφυδατωσης ειχαν κανει ηδη αισθητη την παρουσια της. Αναρωτηθηκε πως θα ανοιγε του γιατρου ετσι, γυμνη και κοντεψε να βαλει τα γελια. Η σεμνοτυφια ηταν το τελευταιο πραγμα που την ενδιεφερε. Ανοιξε την πορτα και στην απορια του γιατρου για την εμφανιση της του εξηγησε πως η αλλεργιες πολλαπλασιαζονταν ραγδαια.
Ο τελευταιος κουνησε συγκαταβατικα το κεφαλι σαν να καταλαβαινε μα η αληθεια ηταν πως κι αυτος ζουσε σε μια κατασταση πρωτογνωρης, βαθιας αγνοιας.
==================================
Ο γιατρος της αφησε μια τσαντα φαρμακα, της εδωσε οδηγιες και την ενημερωσε πως την επομενη, μαζι με δυο πολυ καλους συναδελφους και καποια μηχανηματα θα περναγε το πρωι να την δει. Την διαβεβαιωσε πως ολα θα πανε καλα, να εχει υπομονη αλλα απο τον τονο της φωνης του η Ροζαν καταλαβαινε πως ουτε ο ιδιος πιστευε οτι ελεγε. Εκλεισε την πορτα πισω της.
Καθησε οκλαδον παλι στο πατωμα αφου ειχε παρει μια γενναια δοσολογια απο τα φαρμακα του γιατρου. Ενα πληθος σκεψεων πλημμυρισε εξαφνα το μυαλο της. Ο Μπεν, συναδελφος, που του ειχε 'κλεψει' την προαγωγη, η Μελιντα, που παντα φοβοταν πως ραδιουργουσε πισω απο την πλατη της και ειχε καταφερει να την βγαλει καταχραστρια με αποτελεσμα δυο μερες μετα να θεσει τερμα στη ζωη της, ο Σαιμον που δουλευε σε αντιπαλη εταιρεια και τον ειχε πλευρισει ερωτικα μονο και μονο για να του αποσπασει μυστικα με αποτελεσμα να χασει την δουλεια του κι ενα σωρο αλλοι πανω στους οποιους ειχε πατησει για να φτασει στο σημειο που ηταν. Μια μελαγχολια αναμικτη με πικρα ποτισε το στομα της.
============================
Ειδε πανω στο τραπεζακι την καρφιτσα που εκβιαστικα ειχε αγορασει για ψιχουλα απο εκεινο το γεροντακι. Κουνησε το κεφαλι της. Μηπως ηταν η ωρα να τα πληρωσει ολα μαζι ?
Πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να ξεδιαλυνει το μυαλο της. Η αναπνοη της εφερε βηχα, δυσπνοια και δακρυα στα ματια. Η δευτερη αναπνοη ηταν ακομα χειροτερη. Ενοιωθε πως καθε ανασα της ηταν και μια μαχαιρια στην καρδια. Μεσα στο πανικο της μια γαληνια σκεψη εμφανιστηκε κι επισκιασε ολα τ' αλλα. Δοκιμασε να γελασει μα πνιγηκε.
Ειχε πληρη συναισθηση πως το τελος της πλησιαζε γοργοτερα απο το αναμενομενο. Τα ματια της ειχαν γουρλωσει λες και το επιπλεον εμβαδον θα την βοηθουσε σε κατι. Ενοιωθε τον κοσμο ν' απομακρυνεται, τις αισθησεις της να την εγκαταλειπουν. Επεσε στο πατωμα αποδεχομενη στωικα την μοιρα της. Αναρωτιοταν αν ο γιατρος την επομενη θα καταλαβαινε τι της ειχε συμβει. Ανοιγοκλεισε για τελευταια φορα το στομα της κι εμεινε ακινητη.
Το τελευταιο που περιμενε να της συμβει ηταν αλλεργια στο οξυγονο. Ομως συνεβη.
ΤΕΛΟΣ
ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ
Αδιστακτη ηταν η λεξη που μπορουσε τελεια να χαρακτηρισει την Ροζαν Μελλερ. Πριν ακομα φθασει στη μεση της τριτης δεκαετιας της ζωης της ειχε πετυχει πραγματα που αλλοι θα σκοτωναν κυριολεκτικα για ν' αποκτησουν. Στην περιπτωση της δεν ειχε ποτε σκοτωσει καποιον στην πραγματικοτητα, ομως μια σειρα πραξεων της μπορουσε καποιος να ισχυριστει πως ειχαν βοηθησει σε μεγαλο βαθμο αλλους να καταληξουν πριν της ωρας τους. Η ιδια ποτε δεν το ειχε αντιληφθει η ακομα κι οταν της το επεσημαναν διακριτικα φροντιζε παντα ν' αποποιηθει τα παντα. Ειδικα απο τοτε που ειχε αναλαβει σαν διευθυντρια προσωπικου μεγαλης διαφημιστικης εταιρειας σε κεντρικο δρομο της Νεας Υορκης οι ανθρωποι στον περιγυρο της που θα ειχαν την τολμη η το θαρρος να της προσαψουν το οτιδηποτε ειχαν μηδενιστει παντελως. Η Ροζαν Μελλερ δεν ειχε κανεναν συγγενη εν ζωη, η τελευταια της σχεση χρονολογουνταν μια πενταετια πισω και οι ελαχιστοι ανθρωποι που την εκαναν παρεα ειχαν κι αυτοι αποτραβηχτει εδω και καιρο. Η Ροζαν Μελλερ ηταν ολομοναχη.
=================================
Βαδιζε με σταθερο, σιγουρο βημα προς την μεγαλη γυαλινη εξωπορτα της εταιρειας που δουλευε οταν προσεξε κατι καινουργιο. Καθε μερα εκανε εκεινη την διαδρομη, ολα ηταν πανομοιοτυπα, μα να που σημερα υπηρχε κατι νεο που διεταρασσε την ρουτινα. Ενας κουρελης γερακος, μ' ενα κοματι πανι μπροστα του με καμποσα ψευτικα κοσμηματα αραδιασμενα πανω του, βρισκοταν καθισμενος στο πεζοδρομιο, δυο κτιρια πριν φθασει στην δουλεια της.
Αναρωτηθηκε τι εκανε τελος παντων η αστυνομια και δεν μαζευε αυτους τους ρακενδυτους που αποτελουσαν προσβολη της αισθητικης του περιβαλλοντος και προσπερνουσε περιφρονητικα οταν το ματι της επεσε πανω στο πανι με τα μπιχλιμπιδια. Εκεινη η καρφιτσα ηταν μπιχλιμπιδι οντως αλλα της τραβηξε την προσοχη και σταματησε. Ο γερακος σηκωσε τα ματια και την κοιταξε μα δεν προβαλε να ψελλισει λεξη. Η Ροζαν μιλησε πρωτη.
-'Ποσα θελεις γι αυτην' ? ρωτησε επιτακτικα δειχνοντας την καρφιτσα.
-'Πεντε δολαρια' απαντησε ο γερακος με βραχνη, σπασμενη φωνη.
=================================
Αντι απαντησεως η Ροζαν ανοιξε την τσαντα της, ψαχουλεψε λιγο για το πορτοφολι της, τραβηξε εξω ενα χαρτονομισμα του ενος δολαριου και το πεταξε πανω στο πανι.
-'Αυτο θα παρεις' ειπε 'και να μ' ευχαριστεις που δεν φωναζω τωρα την αστυνομια να σε παει μεσα. Παω στοιχημα πως δεν εχεις αδεια να τα πουλας αυτα' προσθεσε.
-'Μα κανει πεντε δολαρια' ψελλισε ο γερακος.
-'Θελεις να τα πεις στην αστυνομια αυτα' ? εκανε μ' εντονο υφος η Ροζαν.
Ο γερακος εκανε μια κινηση κατευνασμου, πηρε με τρεμαμενα χερια το δολαριο, εβγαλε την καρφιτσα απο το πανι και μετα το διπλωσε κανοντας το ενα μικρο μπογο και σηκωθηκε.
Διχως να πει κουβεντα της εδωσε την καρφιτσα και με ασταθη, αργοσυρτα βηματα απομακρυνθηκε μεχρι που χαθηκε στο βαθος. Η Ροζαν εβαλε την καρφιτσα στην τσαντα της, φουσκωσε σαν το παγωνι για τον εξαιρετικο τροπο που ειχε χειριστει την κατασταση, φορεσε ενα ανατριχιαστικο χαμογελο και συνεχισε την διαδρομη της για την δουλεια της.
=============================
Το περιστατικο συνεβη στο αγαπημενο της εστιατοριο που παντα πηγαινε μονη της για φαγητο στο διαλειμμα της δουλειας. Ειχε απολαυσει το μεσημεριανο της και η απροσδοκητη ναυτια και ανακατωσουρα που ενιωσε συνεβη μολις δοκιμασε το λατρεμενο της παγωτο. Μεχρι να φθασει στην τουαλετα με την βοηθεια του ιδιοκτητη και να τα βγαλει ολα νομισε πως θα πεθαινε. Διχως να χρονοτριβει ενημερωσε τηλεφωνικα πως δεν θα επεστρεφε για δουλεια λογω ξαφνικης αδιαθεσιας κι εφυγε για το σπιτι της. Κοιμηθηκε δυο γεματες ωρες και οταν ξυπνησε ενοιωθε μια χαρα. Ποιος ξερει τι ειχε βαλει στο παγωτο ο ιδιοκτητης, αποφασισε πως δεν θα ξαναπαταγε το ποδι της εκει πια. Η υπολοιπη μερα κυλησε ησυχα και το βραδυ, λιγο πριν πεσει για υπνο, ηπιε ενα ποτηρι γαλα. Για την ακριβεια απλα δοκιμασε διχως να τα καταφερει.
Τα ιδια συμπτωματα στο εστιατοριο επανεμφανιστηκαν και μονο χαρη στην ψυχραιμια της κατορθωσε να παρει τηλεφωνο το γιατρο της να του πει να ερθει.
================================
Η μικρη αποσταση που εμενε ο γιατρος και η ακαριαια αντιδραση του ηταν αυτο που την γλυτωσε απο τα χειροτερα. Το επομενο πρωι, πριν παει στην δουλεια της, περασε απο το ιατρειο του οπου της πηρε αιμα και απο τον φοβο της δεν εφαγε τιποτα μεχρι που σχολασε. Πηγε κατευθειαν στο ιατρειο αναρωτουμενη τι θα της ελεγε ο γιατρος.
-'Αλλεργια. Εχεις αλλεργια στα γαλακτοκομικα' ειπε. 'Θα παρεις αυτα τα αντισταμινικα προς το παρον και θα πρεπει να κανουμε κι αλλες εξετασεις. Ποτε ειπες πως εμφανιστηκε' ?
Αυτο ηταν εξωφρενικο. Δεν ειχε ποτε καμια ειδους αλλεργια, ειδικα στα γαλακτοκομικα που τα λατρευε. Το εθεσε υπ' οψιν του γιατρου ο οποιος ομως επεμενε σε οτι της ειχε πει.
Γυρισε στο σπιτι ενω το στομαχι της διαμαρτυροταν εντονα απο την πεινα. Αποφασισε να φαει κατι ελαφρυ, ετσι εφτιαξε μια πλουσια σαλατα και στρογγυλοκαθησε να φαει.
Σωθηκε χαρη στα αντισταμινικα. Πηρε τρομοκρατημενη τον γιατρο μολις συνηλθε και του ειπε τι συνεβη. Της ειπε να ξαναπερασει το πρωι απο το ιατρειο του.
==================================
Αυτα που της ειπε της ακουστηκαν σαν κακο μυθοπλαστικο σεναριο φτηνης ταινιας επιστημονικης φαντασιας. Ειχε αλλεργια εκτος απο τα γαλακτοκομικα, στα χορτα, στο λευκο και κοκκινο κρεας, στ' αυγα και σ' ολα τα παραγωγα και ο καταλογος δεν ειχε τελειωμο. Το μονο πραγμα που δεν φαινοταν να την πειραζει ηταν ενα φρουτο, ο ανανας. Δεν ειχε να περιμενει κατι απο τον γιατρο, εμοιαζε περισσοτερο πελαγωμενος απο την ιδια. Τετοιο πραγμα δεν ειχε συναντησει ποτε ξανα πριν στην ζωη του. Ενοιωσε να χανει τις αισθησεις της και του ζητησε ενα ποτηρι νερο. Η πρωτη γουλια ηταν αρκετη. Αλλεργια και στο νερο ? Πρεπει να ηταν η μοναδικα καταχωρημενη ιατρικα περιπτωση που εμφανιζε αλλεργια στο νερο.
Ο γιατρος της εγραψε ενα κατεβατο απο φαρμακα και της ζητησε να κανει υπομονη μεχρι να ξεδιαλυνε το μυστηριο. Ισως εκανε λαθος μα ειχε την αισθηση πως ο γιατρος ανακουφιστηκε την στιγμη που εγκατελειπε το ιατρειο του. Γυρισε στο σπιτι ερειπιο. Η ζωη της μεσα σε δυο εικοσιτετραωρα ειχε μεταβληθει αρδην σ' εναν αποκοσμο, διχως λυση, εφιαλτη.
==================================
Η παραμονη της στο σπιτι της αποκαλυψε ενα σωρο νεες αλλεργιες. Κατω απο αλλες συνθηκες η δυναμικη της προσωπικοτητα θα ειχε αναλαβει δραση, δεν ηταν ανθρωπος που το εβαζε κατω η τα παρατουσε στα δυσκολα αλλα εδω τα πραγματα ξεφευγαν απο τα φυσιολογικα πλαισια.
Ειχε πια αλλεργια στο δερμα, στο βαμβακι, το βελουδο, το μεταξι και καθε ειδους υφασμα με αποτελεσμα να βγαλει ολα τα ρουχα της και να καθεται γυμνη πανω στα κρυα πλακακια. Ευτυχως που το πατωμα δεν ηταν απο ξυλο γιατι της γυροφερνε η ιδεα πως θα μπορουσε να ειναι αλλεργικη και στο ξυλο. Βεβαια αν συνεβαινε κατι τετοιο δεν θα μπορουσε να ξερει αν η αλλεργια δεν επεκτεινοταν και στο πλαστικο, στο μεταλλο η οπουδηποτε αλλου.
Μια ακομα διαπιστωση που εκανε εντρομη ηταν πως ακομα και το φως την ενοχλουσε. Χαμηλωνε σταδιακα τον φωτισμο μεχρι του σημειου που τα ματια της μπορουσαν ν' ανεχτουν.
Το σπιτι ηταν βυθισμενο πια στο μισοσκοταδο μα αυτο ηταν το τελευταιο που την απασχολουσε. Οτι μπορουσε να παει στραβα πηγαινε με τρομακτικη συνεπεια.
==================================
Ο ηχος του τηλεφωνου ηταν η μονη της παρηγορια, το τελευταιο της καταφυγιο. Η φωνη του γιατρου απο την αλλη μερια μονο καθησυχαστικη δεν ηταν. Ειχε την πλειοψηφια των αποτελεσματων των εξετασεων της στα χερια του μα οπως της ειχε τονισει αυτα ηταν πραγματα που δεν λεγονταν απο το τηλεφωνο. Σε μιση ωρα θα βρισκοταν εκει. Σηκωθηκε αργα και σταθηκε απεναντι στο μεγαλο, ολοσωμο καθρεφτη του σαλονιου της. Η εικονα που αντικρυσε ηταν πληρως αποκαρδιωτικη. Η ασιτια ειχε ηδη τις πρωτες συνεπειες της ενω τα αρχικα σημαδια μιας καλπαζουσας αφυδατωσης ειχαν κανει ηδη αισθητη την παρουσια της. Αναρωτηθηκε πως θα ανοιγε του γιατρου ετσι, γυμνη και κοντεψε να βαλει τα γελια. Η σεμνοτυφια ηταν το τελευταιο πραγμα που την ενδιεφερε. Ανοιξε την πορτα και στην απορια του γιατρου για την εμφανιση της του εξηγησε πως η αλλεργιες πολλαπλασιαζονταν ραγδαια.
Ο τελευταιος κουνησε συγκαταβατικα το κεφαλι σαν να καταλαβαινε μα η αληθεια ηταν πως κι αυτος ζουσε σε μια κατασταση πρωτογνωρης, βαθιας αγνοιας.
==================================
Ο γιατρος της αφησε μια τσαντα φαρμακα, της εδωσε οδηγιες και την ενημερωσε πως την επομενη, μαζι με δυο πολυ καλους συναδελφους και καποια μηχανηματα θα περναγε το πρωι να την δει. Την διαβεβαιωσε πως ολα θα πανε καλα, να εχει υπομονη αλλα απο τον τονο της φωνης του η Ροζαν καταλαβαινε πως ουτε ο ιδιος πιστευε οτι ελεγε. Εκλεισε την πορτα πισω της.
Καθησε οκλαδον παλι στο πατωμα αφου ειχε παρει μια γενναια δοσολογια απο τα φαρμακα του γιατρου. Ενα πληθος σκεψεων πλημμυρισε εξαφνα το μυαλο της. Ο Μπεν, συναδελφος, που του ειχε 'κλεψει' την προαγωγη, η Μελιντα, που παντα φοβοταν πως ραδιουργουσε πισω απο την πλατη της και ειχε καταφερει να την βγαλει καταχραστρια με αποτελεσμα δυο μερες μετα να θεσει τερμα στη ζωη της, ο Σαιμον που δουλευε σε αντιπαλη εταιρεια και τον ειχε πλευρισει ερωτικα μονο και μονο για να του αποσπασει μυστικα με αποτελεσμα να χασει την δουλεια του κι ενα σωρο αλλοι πανω στους οποιους ειχε πατησει για να φτασει στο σημειο που ηταν. Μια μελαγχολια αναμικτη με πικρα ποτισε το στομα της.
============================
Ειδε πανω στο τραπεζακι την καρφιτσα που εκβιαστικα ειχε αγορασει για ψιχουλα απο εκεινο το γεροντακι. Κουνησε το κεφαλι της. Μηπως ηταν η ωρα να τα πληρωσει ολα μαζι ?
Πηρε μια βαθια ανασα προσπαθωντας να ξεδιαλυνει το μυαλο της. Η αναπνοη της εφερε βηχα, δυσπνοια και δακρυα στα ματια. Η δευτερη αναπνοη ηταν ακομα χειροτερη. Ενοιωθε πως καθε ανασα της ηταν και μια μαχαιρια στην καρδια. Μεσα στο πανικο της μια γαληνια σκεψη εμφανιστηκε κι επισκιασε ολα τ' αλλα. Δοκιμασε να γελασει μα πνιγηκε.
Ειχε πληρη συναισθηση πως το τελος της πλησιαζε γοργοτερα απο το αναμενομενο. Τα ματια της ειχαν γουρλωσει λες και το επιπλεον εμβαδον θα την βοηθουσε σε κατι. Ενοιωθε τον κοσμο ν' απομακρυνεται, τις αισθησεις της να την εγκαταλειπουν. Επεσε στο πατωμα αποδεχομενη στωικα την μοιρα της. Αναρωτιοταν αν ο γιατρος την επομενη θα καταλαβαινε τι της ειχε συμβει. Ανοιγοκλεισε για τελευταια φορα το στομα της κι εμεινε ακινητη.
Το τελευταιο που περιμενε να της συμβει ηταν αλλεργια στο οξυγονο. Ομως συνεβη.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου