ΟΙ ΝΙΦΑΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ









                                                    ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ








-'Οπως ισως ηδη εχεις μαντεψει δεν εμφανιστηκα ποτε στο ραντεβου που ειχαμε δωσει. Για τους επομενους μηνες ειχα τοσο πολυ επηρεαστει απ' αυτο που δυσκολευομουνα ακομα και να συγκεντρωθω στην δουλεια μου. Με το περασμα του καιρου ξεθωριασε, εχασε την αρχικη λαμψη και ορμη του. Μονο καθε παραμονη Χριστουγεννων ενοιωθα μια πικρα, μια μελαγχολια, εναν πονο στην καρδια λες και η πληγη που ειχε μεινει ανοιγε και παλι. Στον αντιποδα, η σκληρη δουλεια στην οποια ειχα αφοσιωθει ανταμοιφθηκε. Λιγα χρονια μετα ειχα το δικο μου γραφειο και μια σειρα πετυχημενων υποθεσεων με κατεστησε ενα απο τα πλεον διασημα προσωπα στο χωρο. Οι συγκυριες και οι συμπτωσεις μ' εφεραν εδω, στην πολη για μια σπουδαια δικη σχεδον μια δεκαετια μετα. Τετοιες μερες ηταν, λιγο πριν τα Χριστουγεννα.
Διχως να το καταλαβω βρεθηκα εδω, να περπαταω στα μερη που την ειχα συναντησει. Ειχαν αλλαξει αρκετα πραγματα απο τοτε αλλα πολλα αλλα παρεμεναν τα ιδια. Εκει απεναντι' ειπε κι εδειξε με το χερι του 'υπηρχε ενα κινεζικο εστιατοριο που το θυμομουνα απο τοτε'.
                  ========================================
-'Η επισκεψη μου σ' εκεινο το εστιατοριο μου αλλαξε για παντα τη ζωη μου. Ο ιδιοκτητης, ενας γερος Κινεζος, μου επιασε την κουβεντα και πριν το καταλαβω καθοταν στο τραπεζι μου λες και ημασταν φιλοι απο τα παλια. Κουβεντα στην κουβεντα θελησε να μοιραστει μαζι μου ενα γεγονος που του ειχε κανει τεραστια εντυπωση. Οταν τελειωσε την αφηγηση του νομιζα πως η καρδια μου ειχε σταματησει, δυσκολευομουνα ακομα και να παρω ανασα'.
-'Μα τι σου ειπε λοιπον' ? ρωτησε ο Μαλκολμ με την περιεργεια να τον κατατρωει. Ο Τσαρλς τον κοιταξε και μια βαθια θλιψη ποτισε την φωνη του.
-'Του ειχε κανει εντυπωση μια κοπελα που καθε παραμονη Χριστουγεννων ερχοταν να παραγγειλει κατι απο το εστιατοριο του, το επαιρνε μαζι της, καθοταν στο παγκακι που καθομαστε εμεις τωρα, ετρωγε και συνεχιζε να παραμενει εκει λες και κατι περιμενε. Ο γερο-Κινεζος την ρωτησε γιατι το εκανε αυτο τοσα χρονια συνεχομενα κι αν εκεινος συγκλονιστηκε μια φορα σκεψου πως ενοιωσα εγω οταν μου το εκμυστηρευτηκε'.
                   =======================================
-'Οκτω χρονια συνεχομενα, καθε παραμονη Χριστουγεννων, ερχοταν και καθοταν σ' εκεινο το παγκακι περιμενοντας καποιον που ειχε αργησει ακριβως οκτω χρονια. Ετσι εμαθα και τ' ονομα της, οσο περιεργο και να σου μοιαζει αυτο αφου ηξερα μονο το μικρο της. Κιμ Σερινταν. Ηταν η τελευταια φορα που ο ιδιοκτητης του εστιατοριου την ειδε, απο την επομενη χρονια δεν ξαναφανηκε. Αυτο που του εκανε την μεγαλυτερη εντυπωση ηταν πως την τελευταια εκεινη φορα εμοιαζε να εχει στερεψει παντελως απο ελπιδα και αντοχες, σαν να μην ειχε πια κουραγιο'.
Ο εγκεφαλος του Μαλκολμ προσπαθουσε να επεξεργαστει οτι ειχε ακουσει, κατεβαλλε φιλοτιμες προσπαθειες να βρει καταλληλες λεξεις για να σχηματισει προταση μα τιποτα στο λεξιλογιο του δεν εμοιαζε ικανο ν' ανταπεξελθει σε κατι τετοιο. Κοιταξε τον Τσαρλς μ' ενα βλεμμα γεματο απο αναμικτα αισθηματα που κανενα δεν φαινοταν να επικρατει.  
-'Οκτω χρονια' ψελλισε στο τελος. 'Οκτω χρονια και εσυ'...
Ο Τσαρλς τον διεκοψε με μια κινηση του χεριου και ξαναπηρε τον λογο.
             ==================================
-'Κινησα γη και ουρανο για να την βρω' συνεχισε ο Τσαρλς 'χρησιμοποιησα ακομα και τα μεγαλυτερα γραφεια ιδιωτικων ερευνων για να την βρω. Ματαια. Εμοιαζε λες και ειχε εξαφανιστει, σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε. Το μονο πραγμα που ειχα στα χερια μου ηταν ενα ονοματεπωνυμο, μια ημερομηνια κι ενα παγκακι. Ετσι, απο εκεινη τη χρονια και μετα, καθε παραμονη Χριστουγεννων, ερχομαι εδω, παιρνω κατι να τσιμπησω απο την καντινα του Λουκ, εδω λιγο πιο περα και καθομαι περιμενοντας καποιον που ξερω ηδη πως δεν θα ερθει ποτε. Μη με ρωτας γιατι. Το μονο που μπορω να σου πω ειναι πως πια μονο αυτη η ημερα εχει νοημα για μενα. Στην αρχη, φαντασου, μετρουσα τις παραμονες που περνουσα εδω, απο ενα σημειο και μετα επαψε πια να με νοιαζει. Δεν εχει υπαρξει ουτε μια χρονια που να μην περασω την παραμονη εδω, σ' αυτο το παγκακι. Ερχομαι απο τα χαραματα και φευγω την στιγμη που αλλαζει η ωρα κι ας ξερω πως ειναι ματαιο, κι ας ξερω πως δεν θα ερθει. Μα μονο αυτες τις ωρες νοιωθω πως η λεξη ελπιδα εχει ακομα σημασια για μενα'. 
                       ==================================
-'Σκεφτηκες ποτε γιατι το κανεις ολο αυτο' ? ρωτησε ο Μαλκολμ. 'Πιστευεις πως το χρωστας σ' εκεινη, που δεν φανηκες συνεπης η στον εαυτο σου ? Ειπες πως την εψαξες μα δεν την βρηκες πουθενα. Τι θα εκανες αν εμφανιζοταν τωρα, ξαφνικα, μπροστα σου' ?
Ο Τσαρλς επεσε σε μια περισυλλογη ενω παραλληλα ταλαιπωρουσε το μπαστουνι του. Οταν μιλησε η φωνη του ηταν χαμηλοφωνη μα συναμα σταθερη και συγκροτημενη.
-'Δεν εχω τις απαντησεις σ' αυτα που με ρωτας' ειπε. 'Εχω σταματησει να κανω αυτες τις ερωτησεις εδω και καιρο στον εαυτο μου, δεν βγαζουν πουθενα, το ξερω. Αυτο που μπορω να σου πω στα σιγουρα ειναι πως ειναι το μονο πραγμα που πια με γεμιζει. Ισως να μην σου ειναι αρκετο αυτο αλλα μονο αν βρεθεις στην θεση μου θα μπορουσες να καταλαβεις. Και σου ευχομαι ποτε να μην βρεθεις σε μια τετοια θεση, ουτε εσυ ουτε κανενας αλλος'.
Η σκεψη του Μαλοκολμ ετρεξε αστραπιαια στην μορφη της Βικυ διχως να το εχει επιδιωξει. Εκβιασε τον εαυτο του να επιστρεψει στην κουβεντα με τον Τσαρλς και τα καταφερε. 
                       ==================================
-'Τωρα τα ξερεις ολα, ελπιζω να λυθηκαν οι αποριες σου' εκανε ο Τσαρλς. 'Δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω. Φανταζομαι πως καπου εδω ολοκληρωθηκε η κουβεντα μας. Ωρα για σενα να επιστρεψεις στο γραφειο σου πριν παθεις καμια πνευμονια κι εμενα μου εχουν μεινει λιγες ωρες ακομα αναμονης που θα μου επιτρεψεις να θελω να περασω μονος μου' συμπληρωσε.
Ο Μαλκολμ καταλαβε πως αυτος ηταν ο πιο ευγενικος τροπος να του ζητησει να τον αφησει μονο του και το σεβαστηκε. Σηκωθηκε απο το παγκακι προσπαθωντας να επαναφερει το αιμα στα παγωμενα σημεια του κορμιου του. Εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησε πως κρυωνε.
-'Χαρηκα πολυ για την γνωριμια Τσαρλς Νεσμπιτ' ειπε 'και σ' ευχαριστω που μοιραστηκες μαζι μου την ιστορια σου ικανοποιωντας την περιεργεια μου' προσθεσε τεινοντας το χερι του.
-'Κι εγω χαρηκα Μαλοκολμ Κορκ' ειπε ο Τσαρλς ενω παραλληλα εσφιγγε το χερι του. 'Κι αν θελεις την συμβουλη μου φροντισε ν' ακολουθεις την καρδια σου οταν πρεπει. Πιστεψε με, ετσι ποτε δεν θα βρεθεις σε μια κατασταση σαν και την δικη μου' προσθεσε μελαγχολικα. 
                         ==================================
Ενοιωσε πως επεστρεψε σε κανονικη θερμοκρασια σωματος μετα το τριτο διπλο Red Spot που ηπιε μονορουφι μολις γυρισε στο γραφειο του. Απο το τζαμι εξακολουθουσε να βλεπει την μαυροντυμενη μορφη παντα καθισμενη στο παγκακι. Η ιστορια του τον ειχε συγκλονισει, ηξερε πως θα τον ακολουθουσε για καιρο ακομα στην σκεψη του. Κοιταξε το κινητο του τηλεφωνο και σταματησε στις επαφες στο ονομα της Βικυ. Αμφιταλαντευτηκε για λιγο και μετα το αφησε στο γραφειο του. Αρχισε να μαζευει τα πραγματα του, σε λιγα λεπτα σχολουσε.
Στο σπιτι αναβε το ενα τσιγαρο μετα το αλλο ενω το μπουκαλι με το Red Spot αδειαζε με γοργους ρυθμους. Τα ματια του ειχαν εστιασει στο μεγαλο ρολοι που κρεμοταν στον τοιχο του σαλονιου του. Σε μιση ωρα θα ηταν Χριστουγεννα μα αυτος αδιαφορουσε πληρως. Ξαφνικα η παραμονη ειχε αποκτησει μεγαλυτερη σημασια και βαρυτητα απ' οτι θα πιστευε ποτε. Σε μιση ωρα το παγκακι θα ηταν ερημο, καλυμμενο απο τις νιφαδες του χιονιου κι ο επισκεπτης του θα χανοταν μεσα στην παγωμενη νυχτα, βυθισμενος στην απογοητευση γι αλλη μια φορα.
                          ===================================
Ενας χρονος. Ειχε περασει ακριβως ενας χρονος. Η μηπως οχι ? Αν οντως ηταν παραμονη Χριστουγεννων τοτε γιατι το παγκακι ηταν αδειο ? Απ' το πρωι που ειχε ερθει στο γραφειο ο Τσαρλς δεν ειχε εμφανιστει. Στο γραφειο τον κοιτουσαν παραξενα οταν ζητουσε επιβεβαιωση για το αν οντως ηταν παραμονη. Ντυθηκε καλα και κατεβηκε κατω. Κατι δεν πηγαινε καλα. Ειχε ενα περιεργο συναισθημα μα δεν μπορουσε να το επιβεβαιωσει. Εκατσε στο παγκακι μα δεκα λεπτα μετα σηκωθηκε. Ο Τσαρλς δεν θα ερχοταν αλλα γιατι ? Μια ιδεα φωτισε ξαφνικα την σκεψη του. Ετρεξε οσο μπορουσε πιο γρηγορα την στιγμη που οι νιφαδες του χιονιου ειχαν αρχισει να πεφτουν καλυπτοντας υπομονετικα τα παντα απο κατω τους.
-'Ο Λουκ' ? ρωτησε με αγωνια τον καντινιερη που προσπαθουσε κι αυτος να φυλαχτει απο την χιονοπτωση. Ο τελευταιος τον κοιταξε περιεργα και κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.
-'Ηρθε σημερα απο δω καθολου ο Τσαρλς Νεσμπιτ' ? ρωτησε ο Μαλκολμ.
Ο καντινιερης τον κοιταξε ακομα πιο περιεργα και κουνησε αρνητικα το κεφαλι του.
                   ================================
-'Ο Τσαρλς Νεσμπιτ εχει πεθανει εδω κι εξι μηνες' ειπε. 'Δεν διαβαζεις εφημεριδες ? Τα τελευταια χρονια υπεφερε απο καποια ανιατη ασθενεια, μου την ειχε πει αλλα ηταν πολυ επιστημονικοι οι οροι για να τους συγκρατησω. Τι τον θες ? Ειναι γνωστος σου' ?
Ο Μαλκολμ κουνησε το κεφαλι συντετριμμενος στο ακουσμα της ειδησης.
-'Περιεργος τυπος, αν με ρωτας' συνεχισε ο καντινιερης. 'Καθε παραμονη Χριστουγεννων ερχοταν εδω να παρει κατι να φαει κι εφευγε. Ολα περιεργα ηταν πανω του, ακομα και το πουρμπουαρ που αφηνε ισοδυναμουσε με το κοστος της αγορας. Τελος παντων, το μονο που ηξερα γι αυτον ηταν τ' ονομα του κι οτι ηταν μεγαλοδικηγορος. Τετοιους τυπους παντα τους χρειαζεσαι, καταλαβαινεις' προσθεσε ο Λουκ μ' ενα μικρο γελακι. 'Στεναχωρεθηκα να σου πω την αληθεια οταν εμαθα πως πεθανε αλλα το ηξερε και ο ιδιος πως δεν ειχε ζωη μπροστα του.
Οπως καΙ να εχει, θελεις κατι να φας η ηρθες μονο για την κουβεντα' ? 
Ο Μαλκολμ ψελλισε κατι, εδωσε ενα χαρτονομισμα, πηρε δυο χοτ ντογκ κι απομακρυνθηκε.
                ===================================
Αφησε τα χοτ ντογκ διπλα του στο παγκακι και σηκωσε ψηλα το κεφαλι του στον ουρανο. Θα ορκιζοταν πως ηταν οι ιδιες νιφαδες που επεφταν τωρα με τις περσινες, οι ιδιες λευκες, αμιλητες, παγωμενες νιφαδες που τετοια μερα περυσι κρυφακουγαν την συζητηση που ειχαν οι δυο τους . Ολη η ιστορια του Τσαρλς Νεσμπιτ περασε απο μπροστα του.
Εβγαλε το κινητο του τηλεφωνο και σταματησε στην επαφη Βικυ. Επαιξε λιγο με την συσκευη και μετα την εχωσε σε μια τσεπη του παλτου του. Αναψε ενα τσιγαρο και ηπιε μια γενναια γουλια απο το ασημενιο φλασκι του που ηταν γεματο με Red Spot. 
Σηκωθηκε αργα απο το παγκακι τιναζοντας απο πανω του το χιονι που τον ειχε καλυψει.
Ηξερε πως καποια στιγμη επρεπε να κανει κατι, ηξερε πως επρεπε να επικοινωνησει μαζι της μα ηξερε επισης πως αυτη δεν ηταν η ενδεδειγμενη στιγμη. Η σημερινη μερα, αυτη η παραμονη Χριστουγεννων ανηκε αποκλειστικα στον Τσαρλς Νεσμπιτ και την Κιμ Σερινταν.
Απομακρυνθηκε με αργο βημα ενω οι νιφαδες απο πανω του εξακολουθουσαν να πεφτουν.






  
                                                                 ΤΕΛΟΣ

                              ΟΙ ΝΙΦΑΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ

                                                    ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Αυτην τη φορα ηταν αποφασισμενος. Θα πηγαινε να του μιλησει κι οτι ηθελε ας γινοταν. Ηταν η τριτη συνεχομενη χρονια που συνεβαινε αυτο και πλεον η αρχικη απορια ειχε εξελιχθει σε μια βαθια περιεργεια. Εργαζοταν τρια χρονια στην συγκεκριμενη εταιρεια και απο το σημειο που βρισκοταν το γραφειο του ειχε οπτικο πεδιο σχεδον σε ολον τον απεναντι δρομο. Την πρωτη φορα που τον ειδε απλα το παρατηρησε μα δεν τον απασχολησε. Την δευτερη, η αληθεια ηταν, του προξενησε μια εντυπωση μα και παλι δεν εδωσε σημασια. Τωρα ομως ηταν η τριτη φορα και κατι μεσα του τον ετρωγε να παει να του μιλησει. Κανοντας καποιους προχειρους συνδυασμους στο μυαλο του αυτη η αναγκη εγινε ακομα πιο επιτακτικη. Θα μπορουσε να ειναι τιποτα, συμπτωση, μα για εναν αγνωστο λογο ηταν σιγουρος πως κατι αλλο συνεβαινε. 

Εριξε αλλη μια ματια προσεκτικα, λες και υπηρχε περιπτωση ποτε να τον δει, απο το παραθυρο.

Ηταν εκει, στην ιδια ακριβως θεση που τον θυμοταν και τις προηγουμενες φορες, ακινητος.

Αναψε τσιγαρο, εβαλε ενα ιρλανδεζικο Red Spot στο ποτηρι και συνεχιζε να κοιταει εξω.

                     =================================
Το χιονι επεφτε απαλα, νωχελικα θαρρεις, μ' εκεινη την σιγουρια πως θα καλυπτε οτι ηθελε χωρις βιασυνη, χωρις αγχος, απο το πρωι και δεν εδειχνε σημαδια προθεσης παυσης. Μεχρι το βραδυ θα ειχε καταφερει σιγουρα ν' απλωσει το λευκο, παγωμενο κορμι του πανω στα παντα δινοντας ετσι μια ακομα ευχαριστη νοτα εορτασμου στην ημερα. Αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στα μικροσκοπικα μυρμηγκια κατω του. Απο τον 18ο οροφο του κτηριου που εργαζοταν μπορουσε να δει βιαστικες φιγουρες να οργωνουν τα πεζοδρομια, μπαινοβγαινοντας στα μαγαζια, κουβαλωντας τσαντες ενω παραλληλα προσπαθουσαν ν αποφυγουν την συνεχη χιονοπτωση που εμφανως δυσκολευε οσο περνουσε η ωρα την μετακινηση τους. Οχι ολοι.
Αδιαφορος για το τι συνεβαινε γυρω του, εκεινος εξακολουθουσε να καθεται ακινητος στο απεναντι παγκακι, μια μαυροντυμενη μορφη που εμοιαζε ασυγκινητη στην θεα των νιφαδων που χορευαν και την υπαρξη των περαστικων που υπηρχαν περιξ του. 
Τελειωσε το Red Spot του, πηρε τα τσιγαρα του και ξεκινησε να παει κοντα του.
                     ====================================
Απ' οσα ειχε προβαρει σ' ολη την διαδρομη μεχρι να φτασει στο παγκακι που καθοταν η μαυροφορεμενη φιγουρα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα του.
-'Μαλκολμ Κορκ' ειπε ενω ταυτοχρονα ετεινε το χερι του.
-'Τσαρλς Νεσμπιτ' απαντησε η φιγουρα διχως να κανει την παραμικρη κινηση.
-'Δεν με ξερετε, ουτε εγω σας ξερω' αρχισε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα επαιρνε απο μονος του το θαρρος να καθησει διπλα του 'μα θα το εκτιμουσα πραγματικα αν μπορουσατε να μου λυσετε μια απορια' συμπληρωσε απορωντας κι ο ιδιος με τον τροπο προσεγγισης του. Η φιγουρα του εριξε μια εξονυχιστικη ματια πριν απαντησει.
-'Τι μπορω να κανω για σενα νεαρε μου' ? ρωτησε στο τελος.
-'Θα σας φανει περιεργο, τρελο ισως, δεν ειναι καν δικη μου δουλεια, μα μου εχει κανει τοση εντυπωση που θα ηθελα ειλικρινα να μαθω' απαντησε ο Μαλκολμ.
-'Τι θελεις να μαθεις' ? εκανε η φιγουρα.
                   ================================
Δεν εμοιαζε να ειναι πανω απο 65 χρονων μα ο Μαλκολμ δεν μπορουσε να ειναι απολυτα σιγουρος. Τα πυκνα μαλλια καθως και η περιποιημενη γενειαδα του ειχαν το χρωμα των νιφαδων που συνεχιζαν να πεφτουν αδιαφορωντας για τα παντα, το ακριβο καμηλο παλτο του και τα καλογυαλισμενα παπουτσια του εδειχναν ανθρωπο μιας καποιας οικονομικης επιφανειας ενω το μικρο, ξυλινο μπαστουνι που κρατουσε στο αριστερο του χερι ηταν ενα οπτικο κομψοτεχνημα. Το μονο πραγμα που ηταν ακομα νεαρο επανω του ηταν το καθαριο βλεμμα του και η χαμηλοφωνη μα σταθερη φωνη του. Ολα αυτα, συν τα οσα ακομα αθελητα ο εγκεφαλος του επεξεργαζοταν, εκανε τον Μαλκολμ να νοιωθει καπως περιεργα και αβολα.
-'Δουλευω σ' ενα γραφειο στο κτιριο εκει απεναντι εδω και τρια χρονια' ειπε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα με το χερι του εδειχνε αυτο για το οποιο ειχε μιλησει. 'Πολλες φορες οταν δεν εχω κατι να κανω καθομαι και παρατηρω τον δρομο και τους περαστικους. Αυτος ειναι και ο λογος που πηρα το θαρρος σημερα να ερθω να σας μιλησω'.
               ===================================
-'Ειναι η τριτη συνεχομενη χρονια που προσεξα πως καποιος παντα αυτην τη μερα, πιο νωρις απ' οτι παω εγω στο γραφειο μου και σιγουρα πολυ μετα απο την ωρα που σχολαω, ερχεται και καθεται ολη μερα μονος του, ακινητος σ' αυτο εδω το παγκακι. Και τις τρεις φορες κανενας αλλος δεν τον πλησιασε, κανεις δεν εμφανιστηκε, τουλαχιστον οσο χρονο εγω βρισκουμουνα στην δουλεια μου. Αυτος ο καποιος ειστε εσεις κ. Νεσμπιτ και τουτο εδω ομολογω πως μου εχει προξενησει μια απεραντη περιεργεια. Συγχωρηστε μου το θαρρος μα θα πρεπει και σεις να παραδεχτειτε πως δεν ειναι κατι το συνηθισμενο ουτε το συναντα κανεις συχνα'.
Ο Μαλκολμ σταματησε και περιμενε να δει αντιδρασεις.
-'Ομολογω πως δεν περιμενα ποτε κανεις να το προσεξει' απαντησε ο Τσαρλς. 'Ισως για την παρατηρητικοτητα και μονο θα πρεπει ν' ανταμοιφθεις. Μαλκολμ ειπαμε ε ? Πες μου αν εχεις χρονο Μαλκολμ και μιλα μου σε παρακαλω στον ενικο' προσθεσε.
Ο τελευταιος κουνησε καταφατικα το κεφαλι κι εκατσε πιο ανετα στο παγωμενο παγκακι. 
              ====================================
-'Η ιστορια που θα σου διηγηθω ξεκιναει σχεδον 40 χρονια πριν και πιστεψε με, ειναι μια ιστορια που δεν εχεις ξανακουσει ομοια της' αρχισε ο Τσαρλς. 'Ημουνα πιο νεαρος απ' οτι εσυ τοτε και το μερος ηταν εντελως διαφορετικο. Δουλευα ασκουμενος σε μια δικηγορικη φιρμα, τρεξιμο ολη μερα και σχεδον μηδενικη αμοιβη αλλα τοτε ολοι ετσι ξεκινουσαμε. Ηταν παραμονη Χριστουγεννων, οπως και σημερα, ειχαμε σχολασει το απογευμα και μαζευτηκαμε καποιοι συναδελφοι για ενα ποτο σ' ενα μικρο μπαρακι για τις τελευταιες ευχες πριν την μεγαλη μερα. Σ' εκεινο το μπαρακι επεσε για πρωτη φορα το βλεμμα μου πανω της. Αληθεια σου λεω Μαλκολμ, νομιζω πως δεν ειχα δει ποτε πριν στην ζωη μου ενα τοσο υπεροχο, θεσπεσιο κι αιθεριο πλασμα.  Ηταν με μια παρεα, οπως εμαθα αργοτερα για τον ιδιο λογο που βρισκομουνα κι εγω εκει. Οσο και να προσπαθησα να συγκρατηθω μου ηταν αδυνατον να την αγνοησω. Λιγα λεπτα μετα, με το θρασος της ηλικιας αλλα και λογω μιας ακατανικητης ελξης που ασκουσε πανω μου, βρεθηκαμε να πινουμε μαζι και να κουβεντιαζουμε. Ετσι αρχισαν ολα'.
                   =====================================
-'Συντομα αγνοησαμε τις παρεες μας και πλεον δεν ειχαμε πια ματια για τιποτα αλλο. Ηπιαμε, γελασαμε, χορεψαμε, φλερταραμε και καποια στιγμη βγηκαμε εξω απο το μπαρακι και ηρθαμε και κατσαμε εδω, σ' αυτο το μερος, σ' ενα αλλο παγκακι. Εκει την φιλησα για πρωτη φορα. 
Εχεις νοιωσει ποτε ενα τρεμουλο Μαλκολμ και να αισθανεσαι τα ποδια σου να λυγιζουν, την καρδια σου να φτεροκοπα αδιακοπα και την ψυχη σου να γεμιζει με συναισθηματα για τα οποια ακομα δεν εχουν εφευρεθει λεξεις ? Αυτο ενοιωθα, αυτο ζουσα εκεινη τη στιγμη. Το μονο νοημα που αντιλαμβανομουνα βρισκοταν μεσα στα ματια της, εκεινα τα σαγηνευτικα καστανοπρασινα ματια της που δεν χορταινα ν' ατενιζω. Ηταν τετοια η χημεια μεταξυ μας που δεν χρειαστηκαμε καν λογια, μονο ενα βλεμμα κι ενα αγγιγμα ηταν αρκετα. Εκανε πολυ κρυο εκεινο το βραδυ, χιονιζε οπως και τωρα, μα ουτε καν σ' εκεινο το κρυο δεν διναμε σημασια. Την ρωτησα ποτε θα την ξαναβλεπα. Μου χαμογελασε και με κοιταξε μ' εκεινα τα υπεροχα ματια. Το μονο πραγμα που δεν περιμενα ποτε ν' ακουσω βγηκε απο τα μεθυστικα, κατακοκκινα χειλη της'. 
                    =================================
-'Μη με ρωτησεις γιατι το δεχτηκα, ειλικρινα δεν θυμαμαι καθολου. Ισως το θεωρησα μια προκληση, ενα παιγνιδι, μια δοκιμασια αν θες, οπως και να εχει συμφωνησα'. 
-'Του χρονου, τετοια μερα, σ' αυτο εδω το παγκακι θα ξαναβρεθουμε την επομενη φορα' μου ειπε. 'Αν υπαρχει κατι πραγματι αναμεσα μας, κατι τοσο δυνατο κι εντονο οπως εγω το νοιωθω αυτη τη στιγμη, οταν βρεθουμε ξανα μετα απο ενα χρονο παλι εδω θα ξερουμε και οι δυο πως αυτο που αισθανομαστε ειναι τοσο δυνατο που δεν θα ξεθωριασει, δεν θα σβησει. Αν με θυμασαι μεχρι τοτε, αν ακομα αισθανεσαι οπως τωρα, θα εισαι εδω, σ' αυτο το παγκακι'.
Ο Μαλκολμ τον κοιταξε καταπληκτος.
-'Και δεχτηκες' ? ρωτησε απορημενος.
Ο Τσαρλς του αντιγυρισε το βλεμμα, μονο που το δικο του ηταν βουτηγμενο σε μια μελαγχολια.
-'Δεχτηκα' ειπε στο τελος. 'Δεν ξερω τι θα εκανα τωρα, ομως εκεινη τη στιγμη για λογους που βρισκονται μεσα σε μια ομιχλη, θαμποι και λησμονημενοι, δεχτηκα'.
                   ===================================
-'Και τι εγινε' ? ρωτησε ο Μαλκολμ με φωνη χρωματισμενη στην εξαψη.
-'Τους πρωτους μηνες ηταν το μονο πραγμα που σκεφτομουν, λες και ειχε χαραχθει με πυρωμενο σιδερο στο μυαλο μου. Ανυπομονουσα να περασει ο καιρος, να ερθει παλι παραμονη Χριστουγεννων για να την ξανασυναντησω. Και καπου εκει, λιγο μετα το καλοκαιρι, εκανα το λαθος. Αποδεχτηκα την προταση που μου εκανε η εταιρεια που δουλευα ν' αναλαβω το τοπικο υποκαταστημα σε αλλη πολιτεια, πολλες χιλιαδες χιλιομετρα μακρια. Ηταν μοναδικη ευκαιρια, απ' αυτες που σου εμφανιζονται σπανια στη ζωη σου και την αρπαξα. Θα ηταν για μενα η στιγμη μου που θα αποδεικνυα πως μπορουσα να καταφερω πολλα περισσοτερα και ταυτοχρονα ν' ανελιχθω στην ιεραρχια. Ριχτηκα με τα μουτρα στη δουλεια. Ωρες ατελειωτες. Ξεχασα ρεπο, σαββατοκυριακα, τα ξεχασα ολα. Δουλευα νυχθημερον, χωρις σταματημο κι αυτο ειχε αποτελεσμα. Καλυτερη θεση, καλυτερη αμοιβη κι αυξημενες αρμοδιοτητες. Διχως να το καταλαβω ειχαν ερθει και παλι τα Χριστουγεννα'.
                         ===================================
ΟΜαλκολμ ειχε παρασυρθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει κι αυτος τα παντα. Ελειπε ηδη ωρα απο το γραφειο του μα δεν του περνουσε καν απο το μυαλο να επιστρεψει. Το κρυο ειχε δυναμωσει, οπως και η συχνοτητα πτωσης των νιφαδων μα δεν το ενοιωθε. Ειχε απορροφηθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει ακομα και ν' αναψει τσιγαρο. Δεν ειχε ακουσει ολη την ιστορια ακομα, διαισθανοταν πως υπηρχαν πολλα ακομα κι ηταν αποφασισμενος να την ακουσει ολη. Στιγμιαια το μυαλο του ετρεξε στην Βικυ κι αναρωτηθηκε που να βρισκοταν. Θα μπορουσε να ειναι παντου, δεν ηταν κατι που πλεον τον αφορουσε. Ειχαν χωρισει εδω και πεντε μηνες και ο καθενας ειχε παρει τον δρομο του. Η αληθεια ηταν πως ειχε καμποσο καιρο να την σκεφτει και απορησε που η εικονα της επανεμφανιστηκε ξανα εξ' αιτιας της διηγησης του Τσαρλς. Αναψε ενα τσιγαρο, προσπαθησε να προφυλαχτει απο την παγωνια, εδιωξε την εικονα της Βικυ και στραφηκε παλι στον Τσαρλς.
-'Λοιπον' ? ρωτησε με εκδηλη αγωνια στην φωνη του.  



  

                                        APOSTOLOS GIANNAS

                         ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ

Κατι δεν πηγαινε καλα. Για την ακριβεια κατι δεν πηγαινε καθολου καλα. Η τελευταια του αναμνηση ερχοταν μπροστα του τοσο καθαρη, διαυγης και κρυσταλλινη που δεν επιδεχοταν καμιας αμφισβητησης. Αρα ? Σιγουρα κατι δεν πηγαινε καλα μα δεν ηξερε τι.

Θυμοταν ολοκαθαρα την στιγμη που ειχε μπει μεσα στην καβα ποτων. Ηξερε πως αυτο που εκανε ηταν υπερβαση μα ενδεχομενως να ηταν και η τελευταια. Ετσι οπως ειχαν εξελιχθει τα πραγματα δεν ηταν καν πεπεισμενος πως με μια τετοια κινηση μπορει κατι να εσωζε, ομως ηταν αποφασισμενος να δοκιμασει. Διαφορετικα γνωριζε πως θα τελειωναν ολα κι αυτο ηταν κατι που του εφερνε ενα σφιξιμο στην καρδια. Ενταξει, ειχε κι αυτος μεγαλο μεριδιο ευθυνης οσον αφορουσε την εξελιξη των πραγματων αλλα στο μυαλο του και η κατανομη ποσοστων δεν ηταν οτι πιο δικαιο. Το μονο που ελειπε απο το σχεδιο που ειχε καταστρωσει ηταν το αντικειμενο για το οποιο βρισκοταν εκεινη την στιγμη στο καταστημα. Αν αποτυγχανε κι αυτο τοτε δεν ειχε αλλη επιλογη απο το να τα παρατησει ολα.

         ============================

Ηταν μαζι κοντα στα τρια χρονια. Ολα ειχαν ξεκινησει με τους καλυτερους οιωνους, με το περασμα ομως του χρονου σταδιακα ολα ειχαν αλλαξει. Ειχαν καταντησει ενα συνηθισμενο, ρουτινιαρικο ζευγαρι που πιο πολυ σου εδινε την εντυπωση πως εξακολουθουσαν να βρισκονται μαζι για να εχουν εναν λογο μετα να χωρισουν. Ειχαν αποξενωθει αρκετα περισσοτερο το τελευταιο διαστημα και το σημερινο δειπνο - εκπληξη που σχεδιαζε ο Κεντ Στοκτον ηταν η τελευταια του αποπειρα να την επαναπροσεγγισει, να την βαλει κατω να κανουν επιτελους μια κουβεντα και να παρουν οριστικες και τελεσιδικες αποφασεις. Ενα φινο μπουκαλι κρασι ηταν αυτο που χρειαζοταν, ολα τ' αλλα υλικα για την παρασκευη του δειπνου βρισκονταν στο διαμερισμα του. Ειχε αφθονο χρονο μπροστα του να τα ετοιμασει ολα μα τον ειχε κυριευσει το αγχος. Ενα αγχος που δεν φαινοταν να ειχαν οι τρεις μασκοφοροι που ειχαν μπει εκεινη την στιγμη στην καβα για να την ληστεψουν με τα οπλα στα χερια.

               ===================================

Θυμοταν ξεκαθαρα τις δυο σφαιρες που ειχε δεχτει στην καρδια οταν ο ενας μασκοφορος ανοιξε πυρ. Δυο ηταν, και οι δυο στην καρδια, ηταν απολυτα σιγουρος γι αυτο. Μα οσο και να κοιταζε τριγυρω του το περιβαλλον ουδεμια σχεση ειχε μ' αυτο μιας καβας ποτων. Ειχε μεσολαβησει κατι μετα ? Του ηταν αδυνατον να θυμηθει, οι αναμνησεις του σταματουσαν την στιγμη που δεχοταν τις σφαιρες. Περιεργο δεν ηταν ? Να εχει δεχτει δυο θανασιμους πυροβολισμους και να στεκεται ακομα ορθιος. Εριξε μια ματια στο στηθος του. Δεν εφερε κανενα τραυμα ουτε σημαδι πως τον ειχαν πυροβολησει. Τι ακριβως συνεβαινε' ?

Ενοιωσε μια εντονη ψυχρα να τον διαπερναει κι αυτος φορουσε μονο ενα πουκαμισο κι ενα λινο παντελονι. Για Νεα Υορκη, Αυγουστο μηνα, παραειχε εντονη ψυχρα. Α, ωραια, ψιλοχιονιζε κιολας. Ενταξει, σιγουρα δεν ηταν στην Νεα Υορκη αλλα που ηταν ?

Ειδε ενα μισοσκεπασμενο απο χιονι παγκακι κι αφου το καθαρισε με τα χερια του εκατσε να σκεφτει. Οτι και να σκεφτοταν ομως επεφτε πανω σε αδιεξοδο.

                   ====================================

Το τοπιο τριγυρω του θα επρεπε να ειναι υπεροχο την ανοιξη οταν δεν θα υπηρχε χιονι. Μεχρι εκει που εφθανε το ματι του ηταν μια ατελειωτη πεδιαδα ντυμενη στα λευκα. Αλλη ψυχη εκτος απο τον ιδιο δεν εβλεπε πουθενα. Ολα αυτα ηταν εντελως ανεξηγητα.

Ειδε την φιγουρα ενος αντρα να πλησιαζει προς το μερος του κι αναθαρρησε. Επιτελους καποιος που θα μπορουσε να του δωσει μερικες πληροφοριες.

Ηταν ενας αντρας γυρω στα 55, με γκριζα μαλλια και γκριζο περιποιημενο μουσακι. Φορουσε ενα ανοιχτο μπλε κουστουμι και κρατουσε ενα μικρο, ξυλινο καφε μπαστουνι.

-'Με συγχωρειτε' εκανε ο Κεντ 'ειστε απο εδω να ρωτησω κατι' ?

-'Μετα χαρας κ. Στοκτον' απαντησε ο αντρας 'αν μπορω να βοηθησω πολυ ευχαριστως'.

Ο Κεντ τον κοιταξε για λιγο μα η φυσιογνωμια του αντρα δεν του θυμιζε κατι.

-'Με ξερετε' ? εκανε 'γιατι εγω δεν σας γνωριζω' του ειπε.

-'Φυσικα και σας γνωριζω κ. Στοκτον' εκανε χαμογελαστα ο αντρας.

                       ================================

-'Με ξερετε ? Απο που' ? εκανε απορημενα ο Κεντ.

-'Ξερω ολους οσους βρισκονται εδω κ. Στοκτον' απαντησε ο αντρας.

-'Α, μπραβο' εκανε ο Κεντ. 'Κι οτι ηθελα να ρωτησω ποιο ειναι αυτο το εδω'.

-'Σιγα σιγα κ. Στοκτον, ολες οι αποριες σας θα σας λυθουν'.

-'Λεγε με Κεντ. Κι εσυ εισαι ο'....

-'....υπευθυνος για εδω' απαντησε αινιγματικα ο αντρας.

-'Ξαναρχομαστε παλι λοιπον στο που ειναι το εδω'.

-'Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη Κεντ, θα ειναι πιο ευκολα ετσι. Μπορεις να μου πεις τι ειναι το τελευταιο που θυμασαι πριν βρεθεις εδω' ?

Ο Κεντ αρχισε να του εξιστορει τα οσα ειχαν διαδραματιστει και μολονοτι πλατιαζε αρκετα ο αντρας δεν τον διεκοψε σε κανενα σημειο αφηνοντας τον να τελειωσει.

-'Δεν θυμαμαι τιποτα απο εκει και μετα' κατεληξε ο Κεντ.

                      ================================

-'Τιποτα εδω δεν θυμιζει Ν. Υορκη η καβα ε' ? εκανε ο αντρας.

-'Οχι, οχι' απαντησε ο Κεντ 'μα αυτη η εικονα ειναι τοσο ζωντανη που νομιζω πως....

-'....εχει συμβει στην πραγματικοτητα μηπως' ? συμπληρωσε ο αντρας.

-'Ναι, ετσι ακριβως. Μα αν συμβαινει κατι τετοιο τοτε πρεπει να ειμαι'...

-'...νεκρος' ? τον προλαβε παλι ο αντρας.

Ο Κεντ γυρισε και τον κοιταξε απορημενος.

-'Φοβαμαι πως ναι Κεντ' εκανε ο αντρας 'δυστυχως εισαι πεθαμενος'.

Για λιγο ο Κεντ προσπαθουσε να επεξεργαστει αυτο που ειχε ακουσει.

-'Αν ειμαι οντως νεκρος τοτε που βρισκομαι' ?

-'Εκει που πανε αρκετοι απ' αυτους που πεθαινουν'.

Ο Κεντ γυρισε και τον κοιταξε μ' ενα διαφορετικο ματι τωρα.

-'Ειμαι στον παραδεισο κι εσυ εισαι ενας αγγελος' κατεληξε.

                     ==================================

-'Πως εβγαλες αυτο το συμπερασμα' ? ρωτησε ο αντρας.

-'Δεν θελει πολυ' εκανε ο Κεντ. 'Συνδυαζεις στοιχεια. Το τοπιο τριγυρω, εσυ, τα ρουχα που φορας. Ενταξει, δεν βλεπω καπου φτερα αλλα φανταζομαι δεν ειναι αναγκαιο. Εξ' αλλου αυτα ειναι στερεοτυπα που τα θεωρουσαμε δεδομενα οσο ζουσαμε' συμπληρωσε.

-'Καταλαβαινω' εκανε ο αντρας και χαιδεψε το γενακι του.

-'Μπορουμε να παμε καπου αλλου με λιγοτερο κρυο' ? ρωτησε ο Κεντ. 'Αυτη η ψυχρα ειναι αρκετα εντονη κι ενοχλητικη. Αυτη ειναι η θερμοκρασια στον παραδεισο' ?

-'Φοβαμαι πως ειναι αδυνατον να μετακινηθουμε Κεντ' εκανε αντρας. 'Και η θερμοκρασια αυτη ειναι σταθερη και αμεταβλητη ξερεις'.

-'Η αληθεια ειναι πως καπως διαφορετικα ειχα στο μυαλο μου τον παραδεισο' ειπε ο Κεντ. 'Ναι, να εχει ησυχια, ωραια τοπια, κοσμο να σουλατσαρει. Μα που ειναι οι αλλοι' ?

-'Ολοι βρισκονται στις θεσεις τους Κεντ' απαντησε ο αντρας.

                       ========================

-'Και τωρα τι θα κανω εδω' ? ρωτησε ο Κεντ. 'Θελω να πω θα μου αναθεσετε καποια δουλεια, θα κανω κατι, θα εχω καποιο ρολο' ?

-'Δεν χρειαζεται να κανεις τιποτα απολυτως Κεντ, μονο οτι κανεις και τωρα διχως την δικη μου παρουσια απο καποια στιγμη και μετα' ειπε ο αντρας.

-'Μα δεν κανω κατι' ειπε ο Κεντ. 'Απλα καθομαι μονος μου σ' ενα παγκακι'.

-'Αυτο ακριβως' εκανε ο αντρας. 'Αυτο θα κανεις απο δω και περα'.

-'Η αληθεια ειναι πως ειχα τελειως διαφορετικη αποψη για τον παραδεισο' εκανε ο Κεντ. 'Ολο αυτο μοιαζει πολυ μονοτονο για να το κανω συνεχεια'.

-'Να σε ρωτησω κατι Κεντ' ? εκανε ο αντρας.

-'Φυσικα, αμα ξερω ν' απαντησω πολυ ευχαριστως'.

-'Μιλας συνεχως για τον παραδεισο ξανα και ξανα. Πως ξερεις οτι το μερος που βρισκεσαι ειναι ο παραδεισος ? Πως εβγαλες αυτο το συμπερασμα' ?

                        ==============================

-'Σου ειπα, συνδυαζοντας στοιχεια. Αλλα αν εδω δεν ειναι ο παραδεισος τοτε θα επρεπε να ειμαι στην κολαση. Αλλα ουτε αυτη ειναι η κολαση'.

-'Γιατι ?

-'Αντε παλι' εκανε ο Κεντ. 'Γιατι αυτα που χαρακτηριζουν την κολαση ειναι αλλα. Φωτιες, ο διαβολος, δαιμονες που τυραννανε τις ψυχες, καταλαβες' ?

-'Στερεοτυπα, αυτην την λεξη δεν χρησιμοποιησες καποια στιγμη πριν' ? εκανε ο αντρας. 'Εχεις μια προκατασκευασμενη εικονα στο μυαλο σου κι αν κατι δεν ανταποκρινεται στην εικονα αυτη ειναι λαθος. Πως ξερεις πως μοιαζει ο παραδεισος η η κολαση' ? προσθεσε.

-'Μα δεν μπορει να ειμαι στην κολαση' διαμαρτυρηθηκε ο Κεντ. 'Αν πληρωνω για τις πραξεις μου θα πρεπει να τιμωρηθω, θα πρεπει να νοιωσω αιωνια καταδικη. Κι ολο αυτο δεν μοιαζει ουτε σαν τιμωρια ουτε σαν καταδικη'.

Ο αντρας σηκωθηκε απο το παγκακι και χαμογελασε.

                               ===============================

-'Η αληθεια ειναι πως μπροστα σ' αυτα που μου περιεγραψες, για το πως ειναι η κολαση δηλαδη, ολο αυτο εδω μοιαζει με βολτα στην εξοχη' ειπε αρχιζοντας να ξεμακραινει απο το παγκακι και τον εμβροντητο Κεντ. 'Βεβαια, με την παροδο του χρονου, αφου θα εχεις πια εμπεδωσει πως θα περασεις ολη την αιωνοιτητα σ' ενα μισοχιονισμενο παγκακι, μ' ενα τοπιο που ποτε δεν προκειται ν' αλλαξει απ' αυτο που ειναι τωρα, με μια μονιμη αισθηση κρυου και παγωνιας και την σιγουρια πως δεν θα συναντησεις ποτε κανεναν αλλο για ν' ανταλλαξετε εστω μια λεξη ισως μπορεσεις να συγκρινεις αυτην την κατασταση τωρα με την τιμωρια που περιμενες να συναντησεις. Για καποιο περιεργο λογο Κεντ ειμαι σιγουρος πως πολυ συντομα δεν θα βρεις απολυτως καμια διαφορα, ισως αυτο να ειναι λιγο πιο δυσβασταχτο'.

-'Στασου, περιμενε λιγο' εκανε πανικοβλητος ο Κεντ 'μην φευγεις'.

Ο αντρας σταματησε, γυρισε, τον κοιταξε κι ενα χαμογελο περιπλανηθηκε στα χειλη του.

-'Καλως ηρθες στην κολαση Κεντ Στοκτον' ειπε. 'Σε περιμενει η αιωνιοτητα'.

                                                           ΤΕΛΟΣ

                           Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ









                                                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34








-'Απο την ωρα που φυγαμε απο τον Γκαβαρντα μεχρι τωρα ειναι ζητημα αν εχεις πει δυο κουβεντες' εκανε η Ζαγκιτα προσπαθωντας παραλληλα να τακτοποιησει τα πραγματα της στο δωματιο του ξενοδοχειου. 'Κι εμενα ολη αυτη η ιστορια καπου δεν μ' αρεσει καθολου μα μην ξεχνας πως ηταν μια αποφαση που πηραμε ολοι μαζι'.
Ο Μπελεμ εξακολουθησε να παραμενει σιωπηλος. Βγηκε στο τεραστιο μπαλκονι και για λιγο αφησε τον εαυτο του να ξεχαστει παρακολουθωντας την αυξημενη εναερια κινηση που παρουσιαζε η πολη εκεινη την χρονικη στιγμη. Ξαναμπηκε μεσα κι εκατσε στην ακρη του κρεβατιου φανερα προβληματισμενος. Η Ζαγκιτα πηγε κι εκατσε διπλα του.
-'Σε καταλαβαινω' ειπε χαιδευοντας του τρυφερα τα μαλλια 'μα δεν κερδιζεις κατι ετσι'.
-'Ολο αυτο ειναι κατι περισσοτερο απο περιεργο για μενα ματια μου' ειπε καποια στιγμη ο Μπελεμ. 'Ειναι κατι που δεν μπορω να κανω' προσθεσε κοιτωντας την κοπελα με νοημα 'και υπαρχει πολυ σοβαρος λογος γι αυτο' συμπληρωσε την φραση του.
                       ================================
-'Δεν σε καταλαβαινω' εκανε απορημενα η Ζαγκιτα. 'Εχω την αισθηση πως κατι μου αποκρυπτεις, πως υπαρχει κατι που αγνοοω'.
-'Αυτο ειναι αληθεια' ειπε ο Μπελεμ 'πραγματι υπαρχει κατι που δεν ξερεις και που σου το εχω κρατησει κρυφο ολον αυτο το καιρο'.
-'Καλα θα κανεις να εξηγηθεις Μπελεμ' ειπε η κοπελα. 'Ηρθαμε εδω για κατι που προκαλει δυσφορια και στους δυο μας κι αντι να διευκολυνεις την κατασταση εισαι ετοιμος να την περιπλεξεις ακομα περισσοτερο. Τι ειναι αυτο που δεν ξερω λοιπον' ? παρατηρησε.
-'Κατ' αρχας ηρεμησε, δεν ειναι κατι που εχει σχεση με σενα' ειπε ο Μπελεμ.
-'Το οτι υπαρχει κατι σχετικα με σενα που δεν το γνωριζω εχει αμεση σχεση με μενα' απαντησε η κοπελα. 'Να σου θυμισω την υποσχεση που δωσαμε πως δεν θα υπαρχουν ποτε μυστικα αναμεσα μας ? Γιατι εχω την βεβαιοτητα πως αυτο που θα μου πεις ειναι ενα μυστικο που θα επρεπε να ειναι εν γνωση μου και, δυστυχως, δεν ειναι' ?
                      ===================================
Ο Μπελεμ δοκιμασε να της δωσει ενα φιλι μα η κοπελα αποτραβηχτηκε εγκαιρα.  Γεμισε ενα ποτηρι απο ενα μπουκαλι που υπηρχε και ξεκινησε την αφηγηση του.
-'Θυμασαι φανταζομαι τον αδελφο μου, τον Κουνενς, οπως φανταζομαι θυμασαι και την αδυναμια που ειχε στον τζογο' αρχισε ο Μπελεμ.
-'Δεν καταλαβαινω τι σχεση εχει ο αδελφος σου με ολα αυτα' εκανε η Ζαγκιτα.
Ο Μπελεμ εκανε ενα νοημα σαν να της ελεγε να μην βιαζεται και συνεχισε.
-'Δυστυχως λογω της δουλειας που καναμε δεν ειχα δυνατοτητα να τον παρακολουθω και να τον ελεγχω, ετσι συνηθως οποτε βρισκομασταν απλα συναντουσα τετελεσμενα γεγονοτα. Ενα τετοιο γεγονος, τελεσιδικο, ηταν κι αυτο που συνεβη πριν καμποσα χρονια. Ο Κουνενς χρωστουσε στον Ντιντα, τον μεγαλυτερο τοκογλυφο που υπηρχε, ενα ποσο που ουτε εγω δεν πιστευα πως μπορουσε καποιος ποτε να χρωσταει. Ημουν το μοναδικο καταφυγιο του Κουνενς και σε μενα ετρεξε οταν τα πραγματα ζορισαν πολυ ασχημα'.
                   ====================================
-'Του ειχε δωσει περιθωριο 48 ωρων να τον εξοφλησει διαφορετικα ο αδελφος μου θα χρησιμευε σαν παραδειγμα για αλλους οφειλετες που δεν πληρωναν. Η αληθεια ειναι πως πανικοβληθηκα, το ποσο που χρωστουσε ο αδελφος μου ηταν πολυ κοντα στο ποσο που θα λαμβανα σαν αμοιβη στην επομενη δουλεια που θα καναμε σαν ομαδα. Πηγα και βρηκα τον Ντιντα. Του εξηγησα πως θα επαιρνε ολα τα χρηματα που του χρωστουσε ο αδελφος μου κατω απο δυο προυποθεσεις. Η πρωτη ηταν να εκανε υπομονη μια εβδομαδα και η αλλη να μην του επετρεπε, μεχρι να τον πληρωνα, την εισοδο στο καζινο του. Συμφωνησε και στα δυο.
Ηταν η δουλεια στον Βεζγκελ, αν θυμασαι' ειπε και κοιταξε την Ζαγκιτα.
-'Ναι, την θυμαμαι αυτη τη δουλεια' ειπε. 'Θυμαμαι επισης ποσο αγχωμενος ησουνα'.
-'Ημουνα, ναι. Η δουλεια επρεπε να γινει, χρειαζομουνα τα χρηματα' συνεχισε ο Μπελεμ. 'Οταν επιστρεψαμε πηρα ενα μηνυμα απο τον Ντιντα που δεν μου αρεσε καθολου. Πηγα και τον βρηκα ενω δεν ειχα ιδεα που βρισκοταν ο Κουνενς'.
                     ====================================
-'Το ποσο που χρωστουσε ο αδελφος μου ειχε αυξηθει κατα πολυ οσο καιρο απουσιαζα. Το καθαρμα ο Ντιντα τον ειχε αφησει να παιξει κι αλλο και ο Κουνενς ειχε χασει κι αλλα. Οταν βρεθηκα με τον Ντιντα μου ειπε πως το ποσο ειχε διαφοροποιηθει και πως αν δεν ξεχρεωνα εκεινη τη στιγμη ο αδελφος μου θα πληρωνε με την ζωη του. Ειχε πεντε δικους του μπραβους με τα οπλα στον κροταφο του Κουνενς και περιμενε να του αποδωσω ενα χρηματικο ποσο που δεν ειχα. Πανω στην απελπισια μου επικοινωνησα με τον Ελλερυ. Του εξηγησα τι ειχε συμβει και μου ειπε πως θα βρισκοταν στην διεθυνση που του ειχα δωσει οσο πιο γρηγορα μπορουσε.
Παραξενευτηκα οταν ειδα πως δεν ειχε ερθει μονος του, ηταν και ο Ριγκελ μαζι του.  
Δεν ειχα τροπο να σιγουρευτω αν οντως ο Κουνενς ειχε χασει ενα τοσο πολυ μεγαλο ποσο πραγματι, ημουνα αναγκασμενος να δεχτω οποιον αριθμο μου παρουσιαζε ο Ντιντα.
Ο Ελλερυ εβαλε ολο το μερτικο του απο την δουλεια στον Βεζγκελ μα και παλι υπηρχε ενα ελαχιστο υπολειπομενο ποσο που το απαιτουσε ο Ντιντα για να μην εκετελεσει τον αδελφο μου'.
                     =======================================
-'Ο Ριγκελ ηταν εκεινος που συμπληρωσε το ποσο που χρειαζοταν κι ο Ντιντα αφησε τον Κουνενς ελευθερο. Ομως τα πραγματα δεν εμειναν εκει. Μεσω ενος γνωστου του Ελλερυ ο Κουνενς απεκτησε καινουργια ταυτοτητα και υποσταση και μετακομισε σ' ενα μερος που αγνοουσαν ολοι εκτος απο μενα. Ολη την χρηματικη υποστηριξη την ανελαβε ο Ριγκελ, μολονοτι ηξερα πως αυτα τα χρηματα τα μαζευαν με την Βεγκατριξ για το μελλον τους. 
Καταλαβες τι εγινε ? Τρια μεριδια απο εκεινη την δουλεια πηγαν στην σωτηρια του αδελφου μου διχως να το εχω ζητησει. Αν δεν υπηρχε ο Ελλερυ και ο Ριγκελ ο Κουνενς τωρα θα ηταν νεκρος και εγω θα ζουσα με τις τυψεις μου' συνεχισε ο Μπελεμ. 'Και ο Κρουξ μας στελνει εδω για να σκοτωσω τον ανθρωπο που του οφειλω την ζωη του αδελφου μου' κατεληξε.
-'Γιατι δεν μου ειπες ποτε τιποτα' ? εκανε η Ζαγκιτα.
Ο Μπελεμ εκανε μια απροσδιοριστη κινηση με τα χερια σαν να ελεγε πως δεν ηξερε. Η κοπελα τον πλησιασε και τον πηρε στην αγκαλια της.
                        ==================================
-'Δεν υπαρχει περιπτωση να κανω εγω κακο στον Ελλερυ η στον Ριγκελ μωρο' εκανε ο Μπελεμ.
-'Σε καταλαβαινω' ψιθυρισε η Ζαγκιτα. 'Μα πες μου, τι απεγινε ο Κουνενς' ?
-'Ο Ελλερυ φροντισε να παει καπου που δεν υπηρχε τζογος και κανονισε να δινει ενα σημαντικο ποσο καθε μηνα σε δυο ανθρωπους που τον προσεχαν νυχθημερον. Ευτυχως για ολους μας ο Κουνενς εβαλε μυαλο κι ετσι δεν χρειαστηκε περαιτερω χρηματοδοτηση. Τωρα και για τον ιδιο αλλα και για μενα, ολα αυτα ειναι απλα ασχημες, μακρινες αναμνησεις'.
-'Τι θελεις να κανουμε' ? ρωτησε η Ζαγκιτα. 'Οτι θελεις εσυ θα γινει' του ειπε.
-'Πρεπει να βρουμε την Βεγκατριξ και τον Ριγκελ' απαντησε ο Μπελεμ. 'Θα τους πουμε τι ακριβως συμβαινει και θα τους δωσουμε την ευκαιρια να φυγουν για οπου θελουν'.
-'Τι θα πουμε στον Κρουξ' αρωτησε η Ζαγκιτα.
-'Πως ηρθαμε και δεν τους βρηκαμε, ειναι απλο' ειπε ο Μπελεμ.
-'Μην χανουμε χρονο λοιπον, πρεπει να τους βρουμε γρηγορα' εκανε η κοπελα.
                   ===================================
Η πρωτευουσα του Σογκιλ ηταν απο τις πλεον πολυπληθυσμιακες πολεις που υπηρχαν. Το να προσπαθουσες να βρεις καποιον εκει στατιστικα ηταν πληρως απογοητευτικο. Οση υπομονη και να ειχαν ο Μπελεμ και η Ζαγκιτα θα τους επαιρνε μηνες για να τους εντοπισουν.
Ο Μπελεμ αποφασισε να εμπιστευτει το ενστικτο του που του ελεγε πως δεν θα επελεγαν να μεινουν μεσα στην χαωδη αυτη πολη μα θα διαλεγαν κατι προς τα προαστια η ισως ακομα πιο μακρια. Αυτο βεβαια μειωνε τον χρονο που απαιτουνταν για να τους βρουν μα και παλι υπηρχε δουλεια πολλη για να γινει. Ο μονος τροπος ηταν να δουλεψουν με τα μεσιτικα γραφεια.
Εψαχναν για ενα ζευγαρι που να ειχε νοικιασει η αγορασει σπιτι προσφατα στα προαστια η ακομα πιο μακρια. Αυτος ο τροπος αναζητησης ειχε καποιες πιθανοτητες επιβεβαιωσης.
Δεν πτοηθηκαν οταν βρηκαν αντιστοιχες περιπτωσεις συμφωνα με τα δεδομενα που ειχαν θεσει μα που τελικα δεν ηταν αυτοι που εψαχναν. Ηταν υψηλου διψηφιου αριθμου το μεσιτικο γραφειο που χρησιμοποιουσαν οταν φανηκε πως ειχαν κανει διανα. 
                     ==================================
Χρειαστηκαν λιγες ωρες για να φθασουν στην διευθυνση που τους εδωσε το γραφειο. Το σπιτι ηταν χτισμενο σ' ενα ειδυλλιακο τοπιο και την στιγμη εκεινη δεν υπηρχε κανεις μεσα. 
Περιμεναν υπομονετικα απ' εξω μεχρι να επιστρεψουν. Η αρχικη εκπληξη της Τριξ και του Ριγκελ μεταβληθηκε γρηγορα σε ανησυχια και φοβο. Ο Μπελεμ και η Ζαγκιτα τους προλαβαν.
Τους εξηγησαν αναλυτικα τι ειχε συμβει μεταφεροντας τους ολες τις λεπτομερειες που γνωριζαν. Η συναντηση αναμεσα στους παλιους φιλους, Ριγκελ και Μπελεμ, ηταν συναισθηματικα φορτισμενη και οι δυο αντρες τα ειπαν μεταξυ τους πηγαινοντας παραμερα.
Φευγοντας ο Μπελεμ και η Ζαγκιτα τους εξηγησαν πως επρεπε να σταματησουν να χρησιμοποιουν τα ονοματα τους και να πανε καπου που δεν θα μπορουσε ευκολα να σκεφτει καποιος. Επρεπε να σιγουρευτουν πως αν ερχονταν αλλοι να τους κυνηγησουν δεν θα μπορουσαν ποτε ν' ακολουθησουν τα ιχνη τους. Ο Μπελεμ και η Ζαγκιτα επεστρεψαν στην πολη, μαζεψαν τα πραγματα τους και εβγαλαν εισιτηρια για τον Αγκελ. 
                    ================================
-'Πρεπει να βρουμε τροπο να ειδοποιησουμε τον Ελλερυ' ειπε η Βεγκατριξ.
-'Αυτο το καθαρμα ο Κρουξ' εκανε ο Ριγκελ. 'Δεν το περιμενα ποτε αυτο'.
-'Αγαπη μου, αυτο ειναι κατι που θα μας απασχολησει αργοτερα' εκανε η Τριξ. 'Τωρα πρεπει να φυγουμε απο εδω το συντομοτερο δυνατον και παραλληλα να δουμε πως θα επικοινωνησουμε με τον Ελλερυ. Οσο καθυστερουμε κινδυνευουν οι δικοι μας'.
-'Ξερουμε που βρισκονται ο Μερανγκ με τον Νεκαρ και ο Τιλ' ειπε ο Ριγκελ. 'Αν δοκιμαζαμε'...
-'Καρδια μου τι επαθες, συνελθε. Αν μας βρηκαν εδω θα εχουν ηδη βρει και τους αλλους, ειναι καθαρη αυτοκτονια να παμε να τους βρουμε' τον διεκοψε η Βεγκατριξ.
-'Ωραια' εκανε ο Ριγκελ 'τι λες να κανουμε' ?
-'Πρεπει να επικοινωνησουμε με το Γιζγκαρνοφ' ειπε η Βεγκατριξ. 'Ο Γκραφ και ο Κουλσακ ισως εχουν ακομα την επικοινωνια στην ιδια συχνοτητα. Ας αρχισουμε μ' αυτο'.
-'Σου εχω πει πως σε λατρευω' ? ειπε ο Ριγκελ και ορμησε να την φιλησει. 

                                         FOTEINI ZARAVELA

                               ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Προλαβε να βρει υποτυπωδες καταφυγιο κατω απο την πλουσια φυλλωσια των δεντρων στην ακρη του δρομου την ωρα ακριβως που ξεσπουσε η βροχη. Την εβλεπε να ερχεται εδω και καμποση ωρα μα ειχε σταθει ατυχη. Κανενας δεν ειχε σταματησει, ολοι προσπερνουσαν βιαστικα και αδιαφορα. Ο ηλιος ειχε δυσει πριν ενα ημιωρο περιπου και σιγουρα οι πιθανοτητες της να ευρισκε μεταφορικο οχημα μεσα στην επερχομενη νυχτα θα ηταν ακομα πιο δυσκολες. Παρ' ολα αυτα δεν εχανε την αισιοδοξια της. Ενοιωθε πια πως η βροχη σαν ξεδιαντροπος εραστης προσπαθουσε απεγνωσμενα να φτασει μεχρι τα εσωρουχα της, σε λιγο θα ηταν μουσκιδι απο την κορφη μεχρι τα νυχια. Ισως ηταν η ιδεα της μα ειδε το φορτηγο που ερχοταν να κοβει ταχυτητα. Οχι, δεν ηταν ιδεα της, οντως σταματουσε.

Την προσπερασε λιγα μετρα και σταματησε τελειως. Ορμησε μεσα στην βροχη και ανοιξε την πορτα του συνοδηγου. Η σκοτεινη φιγουρα του οδηγου της εκανε νοημα και μιλησε.

-'Ελα μεσα, μην στεκεσαι στην βροχη'.

                   ===============================

-'Θα τα κανω ολα χαλια εδω μεσα με τοσο νερο που μαζεψα' ειπε προσπαθωντας να σουλουπωθει. 'Τι βροχη κι αυτη' προσθεσε.

-'Μην στεναχωριεσαι' εκανε ο οδηγος. 'Αν θελεις ν' αλλαξεις ρουχα πηγαινε εκει πισω' συμπληρωσε δειχνοντας το σημειο πισω απο εκει που καθοταν.

Διαφορες σκεψεις διετρεξαν το μυαλο της. Τον κοιταξε περιεργα.

-'Μη φοβασαι, δεν υπαρχουν καμερες, ουτε θα σε παρακολουθει κανεις' την προλαβε. 

Δεν ειχε πολλα περιθωρια. Χωθηκε στο πισω μερος του κουβουκλιου κι αρχισε ν' αλλαζει διχως να παιρνει τα ματια της απο πανω του. Φαινοταν τοσο απορροφημενος με την οδηγηση που εμοιαζε να ειχε ξεχασει την παρουσια της. Ισως να ηταν το τυχερο της βραδυ.

Γυρισε πισω στο καθισμα του συνοδηγου ενω ακομα προσπαθουσε να στεγνωσει τα μαλλια της με μια πετσετα. Ειχε ανοιξει την θερμανση χαμηλα κι αυτο βοηθουσε ακομα περισσοτερο.

-'Σ' ευχαριστω πολυ' ειπε. 'Δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν ειχες σταματησει'.

               ======================================

-'Αυτοι που εχουν απαγορευσει το ωτο στοπ νομοθετικα δεν εχουν βρεθει ποτε σε μια τετοια θεση σαν την δικη σου, πιστεψε με' ειπε διχως να τραβηξει τα ματια του απο τον δρομο.

Σαν να της παραχαμογελουσαν τ' αστρα αποψε. Οχι μονο φαινοταν ενταξει τυπος, αλλα ειχε και την ικανοτητα να μιλαει λες και δεν ηταν νταλικιερης. 

-'Ειμαι ο Ρομπ' ειπε τεινοντας το δεξι του χερι προς το μερος της.

-'Εγω ειμαι η Ειπριλ' απαντησε η κοπελα σφιγγοντας την παλαμη του.

-'Πως κι ετσι εξω μια τετοια βραδια Ειπριλ' ? εκανε ο Ρομπ. 'Ωραιο ονομα παντως' προσθεσε.

-'Καλο ειναι' απαντησε η Ειπριλ ξερα. 'Δεν φτανεις εκει που θελεις να πας αν δεν κινηθεις' συμπληρωσε. 'Δυστυχως δεν μπορουσα να προβλεψω την βροχη'.

-'Και που πας' ?

-'Δεν εχω αποφασισει ακομα' απαντησε η κοπελα.

-'Τυχερη εισαι. Για μενα εχουν ηδη αποφασισει' ειπε ο Ρομπ.

                  ======================================

-'Δηλαδη' ?

-'Παω στο Φρεσνο' ειπε με το βλεμμα του παντα εστιασμενο στο παρμπριζ του φορτηγου. 'Εχω ενα φορτιο ηλεκτρικες συσκευες που πρεπει να βρισκονται μεχρι αυριο το μεσημερι στις αποθηκες της εταιρειας στο Φρεσνο' ενω εδειχνε με το δαχτυλο τον χωρο πισω του.

-'Μια χαρα μου ακουγεται το Φρεσνο' ειπε η Ειπριλ. 'Θα κατεβω εκει'.

-'Ακομα καλυτερα για μενα' ειπε ο Ρομπ. 'Αν δεν εχεις καποιον να πεις μια κουβεντα η διαδρομη φαινεται ατελειωτη. Εχει χαλασει και το ραδιοφωνο βλεπεις οποτε το μονο που σου μενει ειναι ν' αρχισεις να μιλας μονος σου. Πρεπει να το φτιαξω αυτο καποια στιγμη' ειπε υπονοωντας το ραδιοφωνο. 'Εδω και μια βδομαδα το λεω κι ακομα' συμπληρωσε χαμογελωντας.

-'Εισαι πολυ καιρο σ' αυτην τη δουλεια' ? ρωτησε η Ειπριλ.

-'Δυο χρονια' απαντησε ο Ρομπ. 'Μην φανταστεις, μια δουλεια ειναι οπως και οι αλλες. Αλλα εχει πλεονεκτηματα που δεν τα βρισκεις αλλου' προσθεσε.

                =================================

-'Τι εννοεις' ? εκανε η Ειπριλ.

-'Βλεπεις καινουργια μερη, γνωριζεις αλλους ανθρωπους, δεν εχεις κανεναν πανω απο το κεφαλι σου μεχρι να φτασεις στον προορισμο σου. Δεν ειναι λιγο' εκανε ο Ρομπ.

-'Αν το βλεπεις ετσι' σχολιασε η Ειπριλ. Δοκιμασε να βγαλει ενα τσαλακωμενο πακετο τσιγαρα απο την τσαντα της μα δεν προλαβε καν να βγαλει το τσιγαρο απο το κουτι του.

-'Εδω θα σε στεναχωρησω' εκανε ο Ρομπ. 'Δεν αφηνω κανεναν να καπνισει εδω μεσα. Εγω ο ιδιος δεν καπνιζω κι αυτο το πραγμα μου φερνει αναγουλα'.

Η Ειπριλ εγκατελειψε την προσπαθεια και ξαναβαλε το πακετο μεσα στην τσαντα.

-'Ετσι κινεισαι' ? ρωτησε ο Ρομπ αλλαζοντας κουβεντα. 'Με ωτο στοπ' ?

-'Ναι, γιατι ?

-'Θελω να πω δεν φοβασαι ? Δεν ξερεις ποτε ποιος θα σταματησει ουτε τι μπορει να εχει στο μυαλο του. Μια κοπελα μονη της, καταλαβαινεις'...

                    =================================

-'Δεν ειμαι τοσο απροστατευτη η ανημπορη οσο φανταζεται καποιος' ειπε η Ειπριλ. 'Μπορω να φροντισω τον εαυτο μου πολυ καλα αν χρειαστει'.

Για πρωτη φορα ο Ρομπ εστρεψε το κεφαλι του και την κοιταξε. Η βροχη εν τω μεταξυ ειχε σταματησει και ο Ρομπ ειχε ανοιξει λιγο το παραθυρο του. Η φρεσκια μυρωδια του βρεγμενου χωματος πλημμυρισε την καμπινα. Η Ειπριλ εκανε το ιδιο με το δικο της παραθυρο.

-'Να κατι που ποτε δεν χορταινω' ειπε ο Ρομπ. 'Αυτη τη μυρωδια την λατρευω'.

Η Ειπριλ τον κρυφοκοιταξε. Ευγενικος, ικανος συνομιλητης, ενας κυριος παλαιας κοψιας σε νεωτερη εκδοση με μια δουλεια που οι περισσοτεροι ηταν επιεικως καθαρματα. Σχεδον στεναχωρεθηκε. Θα προτιμουσε να ειναι απο κεινους τους αναιδεις, τους αξεστους που πιστευαν πως αυτοματα αποκτουσαν δικαιωματα πανω σου επειδη σου ανοιξαν την πορτα του συνοδηγου. Ομως η νυχτα βιαζοταν, ετρεχε και ηξερε πως δεν θα ειχε αλλη, δευτερη ευκαιρια. 

Οτι ηταν να κανει επρεπε να το κανει συντομα.

                ==================================

-'Πεινας' ? εκανε ο Ρομπ. 'Θελεις κατι να φας' ?

-'Οχι, ειμαι μια χαρα' απαντησε η Ειπριλ. 'Για να πω την αληθεια αυτο που θα ηθελα να κανω ειναι ενα τσιγαρο. Τι αξια εχουν οι κακες συνηθειες αν δεν τις κουβαλας μαζι σου' ?

-'Συμφωνω απολυτα μαζι σου' ειπε ο Ρομπ. 'Μολις βρεθει το πρωτο ανοιγμα θα κανουμε μια σταση. Εσυ για το τσιγαρο σου κι εγω να ξεμουδιασω'.

Πεντε λεπτα αργοτερα ειχαν παρκαρει σ' ενα ανοιγμα στην δεξια μερια του δρομου. 

Η Ειπριλ αναψε το τσιγαρο κι εριξε μια ματια στον Ρομπ που προσπαθουσε να ξεπιαστει με καποιες ανορθοδοξες ασκησεις. Ειχε ερθει η ωρα, δεν μπορουσε να καθυστερει αλλο.

-'Παω λιγο πιο μεσα' ειπε 'καταλαβαινεις γιατι'. Δεν περιμενε απαντηση, χωθηκε μεσα στις φυλλωσιες κι αρχισε να περπαταει. Ενοιωθε το σκοταδι συμμαχο της. Πεταξε το τσιγαρο στο εδαφος και κρυφτηκε πισω απο τον χοντρο κορμο ενος δεντρου. Δευτερολεπτα μετα ειδε τον Ρομπ ν' ακολουθει τα χναρια της και βγηκε πισω απο τον κορμο.

                   ==================================

Καλυψε την αποσταση των εξι περιπου μετρων που τους χωριζαν μ' ενα αλμα και με την φορα που ειχε τον εριξε στο εδαφος. Ανοιξε το στομα της και στο φως του φεγγαριου δυο υπερμεγεθη δοντια ελαμψαν. Διχως χρονοτριβη εσκυψε πανω απο τον Ρομπ και βυθισε τα δοντια της στο λαιμο του. Επιτελους, το πολυτιμο υγρο που την κρατουσε στην ζωη ηταν εκει, ρεοντας πλουσιο μεσα στις φλεβες του ατυχου Ρομπ. Στεναχωριοταν μα δεν γινοταν αλλιως. Ειχε να πιει αιμα σχεδον τρεις νυχτες, ηδη ενοιωθε αδυναμια. Το αιμα του Ρομπ θα την κρατουσε μεχρι το επομενο θυμα της. Ηπιε απληστα και σχεδον αμεσως ξερασε. Δεν ηξερε τι ηταν αυτο που επινε, ομως αιμα δεν ηταν. Με το στομαχι της ν' ανακατευεται τραβηχτηκε απο πανω του, σηκωθηκε και τον κοιταξε απορημενη. Μα τι ηταν αυτο που μολις ειχε γευτει' ?

Τα ματια της γουρλωσαν απο το θεαμα που εκτυλισσοταν μπροστα της. Η Ειπριλ, ο βρυκολακας των 173 χρονων, ενοιωσε για πρωτη φορα στην καταραμενη ζωη της φοβο. Δοκιμασε να τρεξει, ν' απομακρυνθει μα δεν προλαβε.

              ======================================

Τα γαμψα νυχια του πλασματος στο οποιο ειχε μεταμορφωθει ο Ρομπ την αρπαξαν και την τραβηξαν κοντα του. Μια σειρα κιτρινισμενα, μιαρα, δοντια απεκολλησαν το κεφαλι της απο το υπολοιπο σωμα της πετωντας το μακρια. Με την Ειπριλ ακομα να σφαδαζει το πλασμα αρχισε το ανιερο, αποκρουστικο γευμα του. Σχιζοντας το κορμι της σε λουριδες καταπινε σχεδον αμασητα τα κοματια της σαρκας της με τις ιριδες των σιχαμερων ματιων του ν' αλλαζουν συνεχως μεγεθος. Ειχε αφησει στην ακρη οτι δεν ηταν ευγεστο κι απολαμβανε το πλουσιο, νυχτερινο αυτο γευμα. Ακομα κι οταν χορτασε δεν σταματησε. Οταν καποια στιγμη τελειωσε εσκαψε με τα νυχια του το εδαφος παραχωνοντας τα λιγοστα υπολειμματα αυτου που καποτε ηταν η Ειπριλ. Το γκαργκοιλ στραφηκε προς την πανσεληνο σαν να την ευχαριστουσε. 

Αμεσως μετα ξεκινησε και παλι η μεταμορφωση. Οταν εγινε ξανα Ρομπ πηρε τον δρομο της επιστροφης για το φορτηγο του. Στο στομα του κρεμοταν ενα αναμμενο τσιγαρο. Υπηρχε μεγαλυτερη απολαυση απο ενα τσιγαρο μετα απο ενα τετοιο γευμα ?

                                                                 ΤΕΛΟΣ