ΟΙ ΝΙΦΑΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Αυτην τη φορα ηταν αποφασισμενος. Θα πηγαινε να του μιλησει κι οτι ηθελε ας γινοταν. Ηταν η τριτη συνεχομενη χρονια που συνεβαινε αυτο και πλεον η αρχικη απορια ειχε εξελιχθει σε μια βαθια περιεργεια. Εργαζοταν τρια χρονια στην συγκεκριμενη εταιρεια και απο το σημειο που βρισκοταν το γραφειο του ειχε οπτικο πεδιο σχεδον σε ολον τον απεναντι δρομο. Την πρωτη φορα που τον ειδε απλα το παρατηρησε μα δεν τον απασχολησε. Την δευτερη, η αληθεια ηταν, του προξενησε μια εντυπωση μα και παλι δεν εδωσε σημασια. Τωρα ομως ηταν η τριτη φορα και κατι μεσα του τον ετρωγε να παει να του μιλησει. Κανοντας καποιους προχειρους συνδυασμους στο μυαλο του αυτη η αναγκη εγινε ακομα πιο επιτακτικη. Θα μπορουσε να ειναι τιποτα, συμπτωση, μα για εναν αγνωστο λογο ηταν σιγουρος πως κατι αλλο συνεβαινε.
Εριξε αλλη μια ματια προσεκτικα, λες και υπηρχε περιπτωση ποτε να τον δει, απο το παραθυρο.
Ηταν εκει, στην ιδια ακριβως θεση που τον θυμοταν και τις προηγουμενες φορες, ακινητος.
Αναψε τσιγαρο, εβαλε ενα ιρλανδεζικο Red Spot στο ποτηρι και συνεχιζε να κοιταει εξω.
=================================
Το χιονι επεφτε απαλα, νωχελικα θαρρεις, μ' εκεινη την σιγουρια πως θα καλυπτε οτι ηθελε χωρις βιασυνη, χωρις αγχος, απο το πρωι και δεν εδειχνε σημαδια προθεσης παυσης. Μεχρι το βραδυ θα ειχε καταφερει σιγουρα ν' απλωσει το λευκο, παγωμενο κορμι του πανω στα παντα δινοντας ετσι μια ακομα ευχαριστη νοτα εορτασμου στην ημερα. Αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στα μικροσκοπικα μυρμηγκια κατω του. Απο τον 18ο οροφο του κτηριου που εργαζοταν μπορουσε να δει βιαστικες φιγουρες να οργωνουν τα πεζοδρομια, μπαινοβγαινοντας στα μαγαζια, κουβαλωντας τσαντες ενω παραλληλα προσπαθουσαν ν αποφυγουν την συνεχη χιονοπτωση που εμφανως δυσκολευε οσο περνουσε η ωρα την μετακινηση τους. Οχι ολοι.
Αδιαφορος για το τι συνεβαινε γυρω του, εκεινος εξακολουθουσε να καθεται ακινητος στο απεναντι παγκακι, μια μαυροντυμενη μορφη που εμοιαζε ασυγκινητη στην θεα των νιφαδων που χορευαν και την υπαρξη των περαστικων που υπηρχαν περιξ του.
Τελειωσε το Red Spot του, πηρε τα τσιγαρα του και ξεκινησε να παει κοντα του.
====================================
Απ' οσα ειχε προβαρει σ' ολη την διαδρομη μεχρι να φτασει στο παγκακι που καθοταν η μαυροφορεμενη φιγουρα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα του.
-'Μαλκολμ Κορκ' ειπε ενω ταυτοχρονα ετεινε το χερι του.
-'Τσαρλς Νεσμπιτ' απαντησε η φιγουρα διχως να κανει την παραμικρη κινηση.
-'Δεν με ξερετε, ουτε εγω σας ξερω' αρχισε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα επαιρνε απο μονος του το θαρρος να καθησει διπλα του 'μα θα το εκτιμουσα πραγματικα αν μπορουσατε να μου λυσετε μια απορια' συμπληρωσε απορωντας κι ο ιδιος με τον τροπο προσεγγισης του. Η φιγουρα του εριξε μια εξονυχιστικη ματια πριν απαντησει.
-'Τι μπορω να κανω για σενα νεαρε μου' ? ρωτησε στο τελος.
-'Θα σας φανει περιεργο, τρελο ισως, δεν ειναι καν δικη μου δουλεια, μα μου εχει κανει τοση εντυπωση που θα ηθελα ειλικρινα να μαθω' απαντησε ο Μαλκολμ.
-'Τι θελεις να μαθεις' ? εκανε η φιγουρα.
================================
Δεν εμοιαζε να ειναι πανω απο 65 χρονων μα ο Μαλκολμ δεν μπορουσε να ειναι απολυτα σιγουρος. Τα πυκνα μαλλια καθως και η περιποιημενη γενειαδα του ειχαν το χρωμα των νιφαδων που συνεχιζαν να πεφτουν αδιαφορωντας για τα παντα, το ακριβο καμηλο παλτο του και τα καλογυαλισμενα παπουτσια του εδειχναν ανθρωπο μιας καποιας οικονομικης επιφανειας ενω το μικρο, ξυλινο μπαστουνι που κρατουσε στο αριστερο του χερι ηταν ενα οπτικο κομψοτεχνημα. Το μονο πραγμα που ηταν ακομα νεαρο επανω του ηταν το καθαριο βλεμμα του και η χαμηλοφωνη μα σταθερη φωνη του. Ολα αυτα, συν τα οσα ακομα αθελητα ο εγκεφαλος του επεξεργαζοταν, εκανε τον Μαλκολμ να νοιωθει καπως περιεργα και αβολα.
-'Δουλευω σ' ενα γραφειο στο κτιριο εκει απεναντι εδω και τρια χρονια' ειπε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα με το χερι του εδειχνε αυτο για το οποιο ειχε μιλησει. 'Πολλες φορες οταν δεν εχω κατι να κανω καθομαι και παρατηρω τον δρομο και τους περαστικους. Αυτος ειναι και ο λογος που πηρα το θαρρος σημερα να ερθω να σας μιλησω'.
===================================
-'Ειναι η τριτη συνεχομενη χρονια που προσεξα πως καποιος παντα αυτην τη μερα, πιο νωρις απ' οτι παω εγω στο γραφειο μου και σιγουρα πολυ μετα απο την ωρα που σχολαω, ερχεται και καθεται ολη μερα μονος του, ακινητος σ' αυτο εδω το παγκακι. Και τις τρεις φορες κανενας αλλος δεν τον πλησιασε, κανεις δεν εμφανιστηκε, τουλαχιστον οσο χρονο εγω βρισκουμουνα στην δουλεια μου. Αυτος ο καποιος ειστε εσεις κ. Νεσμπιτ και τουτο εδω ομολογω πως μου εχει προξενησει μια απεραντη περιεργεια. Συγχωρηστε μου το θαρρος μα θα πρεπει και σεις να παραδεχτειτε πως δεν ειναι κατι το συνηθισμενο ουτε το συναντα κανεις συχνα'.
Ο Μαλκολμ σταματησε και περιμενε να δει αντιδρασεις.
-'Ομολογω πως δεν περιμενα ποτε κανεις να το προσεξει' απαντησε ο Τσαρλς. 'Ισως για την παρατηρητικοτητα και μονο θα πρεπει ν' ανταμοιφθεις. Μαλκολμ ειπαμε ε ? Πες μου αν εχεις χρονο Μαλκολμ και μιλα μου σε παρακαλω στον ενικο' προσθεσε.
Ο τελευταιος κουνησε καταφατικα το κεφαλι κι εκατσε πιο ανετα στο παγωμενο παγκακι.
====================================
-'Η ιστορια που θα σου διηγηθω ξεκιναει σχεδον 40 χρονια πριν και πιστεψε με, ειναι μια ιστορια που δεν εχεις ξανακουσει ομοια της' αρχισε ο Τσαρλς. 'Ημουνα πιο νεαρος απ' οτι εσυ τοτε και το μερος ηταν εντελως διαφορετικο. Δουλευα ασκουμενος σε μια δικηγορικη φιρμα, τρεξιμο ολη μερα και σχεδον μηδενικη αμοιβη αλλα τοτε ολοι ετσι ξεκινουσαμε. Ηταν παραμονη Χριστουγεννων, οπως και σημερα, ειχαμε σχολασει το απογευμα και μαζευτηκαμε καποιοι συναδελφοι για ενα ποτο σ' ενα μικρο μπαρακι για τις τελευταιες ευχες πριν την μεγαλη μερα. Σ' εκεινο το μπαρακι επεσε για πρωτη φορα το βλεμμα μου πανω της. Αληθεια σου λεω Μαλκολμ, νομιζω πως δεν ειχα δει ποτε πριν στην ζωη μου ενα τοσο υπεροχο, θεσπεσιο κι αιθεριο πλασμα. Ηταν με μια παρεα, οπως εμαθα αργοτερα για τον ιδιο λογο που βρισκομουνα κι εγω εκει. Οσο και να προσπαθησα να συγκρατηθω μου ηταν αδυνατον να την αγνοησω. Λιγα λεπτα μετα, με το θρασος της ηλικιας αλλα και λογω μιας ακατανικητης ελξης που ασκουσε πανω μου, βρεθηκαμε να πινουμε μαζι και να κουβεντιαζουμε. Ετσι αρχισαν ολα'.
=====================================
-'Συντομα αγνοησαμε τις παρεες μας και πλεον δεν ειχαμε πια ματια για τιποτα αλλο. Ηπιαμε, γελασαμε, χορεψαμε, φλερταραμε και καποια στιγμη βγηκαμε εξω απο το μπαρακι και ηρθαμε και κατσαμε εδω, σ' αυτο το μερος, σ' ενα αλλο παγκακι. Εκει την φιλησα για πρωτη φορα.
Εχεις νοιωσει ποτε ενα τρεμουλο Μαλκολμ και να αισθανεσαι τα ποδια σου να λυγιζουν, την καρδια σου να φτεροκοπα αδιακοπα και την ψυχη σου να γεμιζει με συναισθηματα για τα οποια ακομα δεν εχουν εφευρεθει λεξεις ? Αυτο ενοιωθα, αυτο ζουσα εκεινη τη στιγμη. Το μονο νοημα που αντιλαμβανομουνα βρισκοταν μεσα στα ματια της, εκεινα τα σαγηνευτικα καστανοπρασινα ματια της που δεν χορταινα ν' ατενιζω. Ηταν τετοια η χημεια μεταξυ μας που δεν χρειαστηκαμε καν λογια, μονο ενα βλεμμα κι ενα αγγιγμα ηταν αρκετα. Εκανε πολυ κρυο εκεινο το βραδυ, χιονιζε οπως και τωρα, μα ουτε καν σ' εκεινο το κρυο δεν διναμε σημασια. Την ρωτησα ποτε θα την ξαναβλεπα. Μου χαμογελασε και με κοιταξε μ' εκεινα τα υπεροχα ματια. Το μονο πραγμα που δεν περιμενα ποτε ν' ακουσω βγηκε απο τα μεθυστικα, κατακοκκινα χειλη της'.
=================================
-'Μη με ρωτησεις γιατι το δεχτηκα, ειλικρινα δεν θυμαμαι καθολου. Ισως το θεωρησα μια προκληση, ενα παιγνιδι, μια δοκιμασια αν θες, οπως και να εχει συμφωνησα'.
-'Του χρονου, τετοια μερα, σ' αυτο εδω το παγκακι θα ξαναβρεθουμε την επομενη φορα' μου ειπε. 'Αν υπαρχει κατι πραγματι αναμεσα μας, κατι τοσο δυνατο κι εντονο οπως εγω το νοιωθω αυτη τη στιγμη, οταν βρεθουμε ξανα μετα απο ενα χρονο παλι εδω θα ξερουμε και οι δυο πως αυτο που αισθανομαστε ειναι τοσο δυνατο που δεν θα ξεθωριασει, δεν θα σβησει. Αν με θυμασαι μεχρι τοτε, αν ακομα αισθανεσαι οπως τωρα, θα εισαι εδω, σ' αυτο το παγκακι'.
Ο Μαλκολμ τον κοιταξε καταπληκτος.
-'Και δεχτηκες' ? ρωτησε απορημενος.
Ο Τσαρλς του αντιγυρισε το βλεμμα, μονο που το δικο του ηταν βουτηγμενο σε μια μελαγχολια.
-'Δεχτηκα' ειπε στο τελος. 'Δεν ξερω τι θα εκανα τωρα, ομως εκεινη τη στιγμη για λογους που βρισκονται μεσα σε μια ομιχλη, θαμποι και λησμονημενοι, δεχτηκα'.
===================================
-'Και τι εγινε' ? ρωτησε ο Μαλκολμ με φωνη χρωματισμενη στην εξαψη.
-'Τους πρωτους μηνες ηταν το μονο πραγμα που σκεφτομουν, λες και ειχε χαραχθει με πυρωμενο σιδερο στο μυαλο μου. Ανυπομονουσα να περασει ο καιρος, να ερθει παλι παραμονη Χριστουγεννων για να την ξανασυναντησω. Και καπου εκει, λιγο μετα το καλοκαιρι, εκανα το λαθος. Αποδεχτηκα την προταση που μου εκανε η εταιρεια που δουλευα ν' αναλαβω το τοπικο υποκαταστημα σε αλλη πολιτεια, πολλες χιλιαδες χιλιομετρα μακρια. Ηταν μοναδικη ευκαιρια, απ' αυτες που σου εμφανιζονται σπανια στη ζωη σου και την αρπαξα. Θα ηταν για μενα η στιγμη μου που θα αποδεικνυα πως μπορουσα να καταφερω πολλα περισσοτερα και ταυτοχρονα ν' ανελιχθω στην ιεραρχια. Ριχτηκα με τα μουτρα στη δουλεια. Ωρες ατελειωτες. Ξεχασα ρεπο, σαββατοκυριακα, τα ξεχασα ολα. Δουλευα νυχθημερον, χωρις σταματημο κι αυτο ειχε αποτελεσμα. Καλυτερη θεση, καλυτερη αμοιβη κι αυξημενες αρμοδιοτητες. Διχως να το καταλαβω ειχαν ερθει και παλι τα Χριστουγεννα'.
===================================
ΟΜαλκολμ ειχε παρασυρθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει κι αυτος τα παντα. Ελειπε ηδη ωρα απο το γραφειο του μα δεν του περνουσε καν απο το μυαλο να επιστρεψει. Το κρυο ειχε δυναμωσει, οπως και η συχνοτητα πτωσης των νιφαδων μα δεν το ενοιωθε. Ειχε απορροφηθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει ακομα και ν' αναψει τσιγαρο. Δεν ειχε ακουσει ολη την ιστορια ακομα, διαισθανοταν πως υπηρχαν πολλα ακομα κι ηταν αποφασισμενος να την ακουσει ολη. Στιγμιαια το μυαλο του ετρεξε στην Βικυ κι αναρωτηθηκε που να βρισκοταν. Θα μπορουσε να ειναι παντου, δεν ηταν κατι που πλεον τον αφορουσε. Ειχαν χωρισει εδω και πεντε μηνες και ο καθενας ειχε παρει τον δρομο του. Η αληθεια ηταν πως ειχε καμποσο καιρο να την σκεφτει και απορησε που η εικονα της επανεμφανιστηκε ξανα εξ' αιτιας της διηγησης του Τσαρλς. Αναψε ενα τσιγαρο, προσπαθησε να προφυλαχτει απο την παγωνια, εδιωξε την εικονα της Βικυ και στραφηκε παλι στον Τσαρλς.
-'Λοιπον' ? ρωτησε με εκδηλη αγωνια στην φωνη του.
Το χιονι επεφτε απαλα, νωχελικα θαρρεις, μ' εκεινη την σιγουρια πως θα καλυπτε οτι ηθελε χωρις βιασυνη, χωρις αγχος, απο το πρωι και δεν εδειχνε σημαδια προθεσης παυσης. Μεχρι το βραδυ θα ειχε καταφερει σιγουρα ν' απλωσει το λευκο, παγωμενο κορμι του πανω στα παντα δινοντας ετσι μια ακομα ευχαριστη νοτα εορτασμου στην ημερα. Αφησε το βλεμμα του να περιπλανηθει στα μικροσκοπικα μυρμηγκια κατω του. Απο τον 18ο οροφο του κτηριου που εργαζοταν μπορουσε να δει βιαστικες φιγουρες να οργωνουν τα πεζοδρομια, μπαινοβγαινοντας στα μαγαζια, κουβαλωντας τσαντες ενω παραλληλα προσπαθουσαν ν αποφυγουν την συνεχη χιονοπτωση που εμφανως δυσκολευε οσο περνουσε η ωρα την μετακινηση τους. Οχι ολοι.
Αδιαφορος για το τι συνεβαινε γυρω του, εκεινος εξακολουθουσε να καθεται ακινητος στο απεναντι παγκακι, μια μαυροντυμενη μορφη που εμοιαζε ασυγκινητη στην θεα των νιφαδων που χορευαν και την υπαρξη των περαστικων που υπηρχαν περιξ του.
Τελειωσε το Red Spot του, πηρε τα τσιγαρα του και ξεκινησε να παει κοντα του.
====================================
Απ' οσα ειχε προβαρει σ' ολη την διαδρομη μεχρι να φτασει στο παγκακι που καθοταν η μαυροφορεμενη φιγουρα τιποτα δεν βγηκε απο το στομα του.
-'Μαλκολμ Κορκ' ειπε ενω ταυτοχρονα ετεινε το χερι του.
-'Τσαρλς Νεσμπιτ' απαντησε η φιγουρα διχως να κανει την παραμικρη κινηση.
-'Δεν με ξερετε, ουτε εγω σας ξερω' αρχισε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα επαιρνε απο μονος του το θαρρος να καθησει διπλα του 'μα θα το εκτιμουσα πραγματικα αν μπορουσατε να μου λυσετε μια απορια' συμπληρωσε απορωντας κι ο ιδιος με τον τροπο προσεγγισης του. Η φιγουρα του εριξε μια εξονυχιστικη ματια πριν απαντησει.
-'Τι μπορω να κανω για σενα νεαρε μου' ? ρωτησε στο τελος.
-'Θα σας φανει περιεργο, τρελο ισως, δεν ειναι καν δικη μου δουλεια, μα μου εχει κανει τοση εντυπωση που θα ηθελα ειλικρινα να μαθω' απαντησε ο Μαλκολμ.
-'Τι θελεις να μαθεις' ? εκανε η φιγουρα.
================================
Δεν εμοιαζε να ειναι πανω απο 65 χρονων μα ο Μαλκολμ δεν μπορουσε να ειναι απολυτα σιγουρος. Τα πυκνα μαλλια καθως και η περιποιημενη γενειαδα του ειχαν το χρωμα των νιφαδων που συνεχιζαν να πεφτουν αδιαφορωντας για τα παντα, το ακριβο καμηλο παλτο του και τα καλογυαλισμενα παπουτσια του εδειχναν ανθρωπο μιας καποιας οικονομικης επιφανειας ενω το μικρο, ξυλινο μπαστουνι που κρατουσε στο αριστερο του χερι ηταν ενα οπτικο κομψοτεχνημα. Το μονο πραγμα που ηταν ακομα νεαρο επανω του ηταν το καθαριο βλεμμα του και η χαμηλοφωνη μα σταθερη φωνη του. Ολα αυτα, συν τα οσα ακομα αθελητα ο εγκεφαλος του επεξεργαζοταν, εκανε τον Μαλκολμ να νοιωθει καπως περιεργα και αβολα.
-'Δουλευω σ' ενα γραφειο στο κτιριο εκει απεναντι εδω και τρια χρονια' ειπε ο Μαλκολμ ενω ταυτοχρονα με το χερι του εδειχνε αυτο για το οποιο ειχε μιλησει. 'Πολλες φορες οταν δεν εχω κατι να κανω καθομαι και παρατηρω τον δρομο και τους περαστικους. Αυτος ειναι και ο λογος που πηρα το θαρρος σημερα να ερθω να σας μιλησω'.
===================================
-'Ειναι η τριτη συνεχομενη χρονια που προσεξα πως καποιος παντα αυτην τη μερα, πιο νωρις απ' οτι παω εγω στο γραφειο μου και σιγουρα πολυ μετα απο την ωρα που σχολαω, ερχεται και καθεται ολη μερα μονος του, ακινητος σ' αυτο εδω το παγκακι. Και τις τρεις φορες κανενας αλλος δεν τον πλησιασε, κανεις δεν εμφανιστηκε, τουλαχιστον οσο χρονο εγω βρισκουμουνα στην δουλεια μου. Αυτος ο καποιος ειστε εσεις κ. Νεσμπιτ και τουτο εδω ομολογω πως μου εχει προξενησει μια απεραντη περιεργεια. Συγχωρηστε μου το θαρρος μα θα πρεπει και σεις να παραδεχτειτε πως δεν ειναι κατι το συνηθισμενο ουτε το συναντα κανεις συχνα'.
Ο Μαλκολμ σταματησε και περιμενε να δει αντιδρασεις.
-'Ομολογω πως δεν περιμενα ποτε κανεις να το προσεξει' απαντησε ο Τσαρλς. 'Ισως για την παρατηρητικοτητα και μονο θα πρεπει ν' ανταμοιφθεις. Μαλκολμ ειπαμε ε ? Πες μου αν εχεις χρονο Μαλκολμ και μιλα μου σε παρακαλω στον ενικο' προσθεσε.
Ο τελευταιος κουνησε καταφατικα το κεφαλι κι εκατσε πιο ανετα στο παγωμενο παγκακι.
====================================
-'Η ιστορια που θα σου διηγηθω ξεκιναει σχεδον 40 χρονια πριν και πιστεψε με, ειναι μια ιστορια που δεν εχεις ξανακουσει ομοια της' αρχισε ο Τσαρλς. 'Ημουνα πιο νεαρος απ' οτι εσυ τοτε και το μερος ηταν εντελως διαφορετικο. Δουλευα ασκουμενος σε μια δικηγορικη φιρμα, τρεξιμο ολη μερα και σχεδον μηδενικη αμοιβη αλλα τοτε ολοι ετσι ξεκινουσαμε. Ηταν παραμονη Χριστουγεννων, οπως και σημερα, ειχαμε σχολασει το απογευμα και μαζευτηκαμε καποιοι συναδελφοι για ενα ποτο σ' ενα μικρο μπαρακι για τις τελευταιες ευχες πριν την μεγαλη μερα. Σ' εκεινο το μπαρακι επεσε για πρωτη φορα το βλεμμα μου πανω της. Αληθεια σου λεω Μαλκολμ, νομιζω πως δεν ειχα δει ποτε πριν στην ζωη μου ενα τοσο υπεροχο, θεσπεσιο κι αιθεριο πλασμα. Ηταν με μια παρεα, οπως εμαθα αργοτερα για τον ιδιο λογο που βρισκομουνα κι εγω εκει. Οσο και να προσπαθησα να συγκρατηθω μου ηταν αδυνατον να την αγνοησω. Λιγα λεπτα μετα, με το θρασος της ηλικιας αλλα και λογω μιας ακατανικητης ελξης που ασκουσε πανω μου, βρεθηκαμε να πινουμε μαζι και να κουβεντιαζουμε. Ετσι αρχισαν ολα'.
=====================================
-'Συντομα αγνοησαμε τις παρεες μας και πλεον δεν ειχαμε πια ματια για τιποτα αλλο. Ηπιαμε, γελασαμε, χορεψαμε, φλερταραμε και καποια στιγμη βγηκαμε εξω απο το μπαρακι και ηρθαμε και κατσαμε εδω, σ' αυτο το μερος, σ' ενα αλλο παγκακι. Εκει την φιλησα για πρωτη φορα.
Εχεις νοιωσει ποτε ενα τρεμουλο Μαλκολμ και να αισθανεσαι τα ποδια σου να λυγιζουν, την καρδια σου να φτεροκοπα αδιακοπα και την ψυχη σου να γεμιζει με συναισθηματα για τα οποια ακομα δεν εχουν εφευρεθει λεξεις ? Αυτο ενοιωθα, αυτο ζουσα εκεινη τη στιγμη. Το μονο νοημα που αντιλαμβανομουνα βρισκοταν μεσα στα ματια της, εκεινα τα σαγηνευτικα καστανοπρασινα ματια της που δεν χορταινα ν' ατενιζω. Ηταν τετοια η χημεια μεταξυ μας που δεν χρειαστηκαμε καν λογια, μονο ενα βλεμμα κι ενα αγγιγμα ηταν αρκετα. Εκανε πολυ κρυο εκεινο το βραδυ, χιονιζε οπως και τωρα, μα ουτε καν σ' εκεινο το κρυο δεν διναμε σημασια. Την ρωτησα ποτε θα την ξαναβλεπα. Μου χαμογελασε και με κοιταξε μ' εκεινα τα υπεροχα ματια. Το μονο πραγμα που δεν περιμενα ποτε ν' ακουσω βγηκε απο τα μεθυστικα, κατακοκκινα χειλη της'.
=================================
-'Μη με ρωτησεις γιατι το δεχτηκα, ειλικρινα δεν θυμαμαι καθολου. Ισως το θεωρησα μια προκληση, ενα παιγνιδι, μια δοκιμασια αν θες, οπως και να εχει συμφωνησα'.
-'Του χρονου, τετοια μερα, σ' αυτο εδω το παγκακι θα ξαναβρεθουμε την επομενη φορα' μου ειπε. 'Αν υπαρχει κατι πραγματι αναμεσα μας, κατι τοσο δυνατο κι εντονο οπως εγω το νοιωθω αυτη τη στιγμη, οταν βρεθουμε ξανα μετα απο ενα χρονο παλι εδω θα ξερουμε και οι δυο πως αυτο που αισθανομαστε ειναι τοσο δυνατο που δεν θα ξεθωριασει, δεν θα σβησει. Αν με θυμασαι μεχρι τοτε, αν ακομα αισθανεσαι οπως τωρα, θα εισαι εδω, σ' αυτο το παγκακι'.
Ο Μαλκολμ τον κοιταξε καταπληκτος.
-'Και δεχτηκες' ? ρωτησε απορημενος.
Ο Τσαρλς του αντιγυρισε το βλεμμα, μονο που το δικο του ηταν βουτηγμενο σε μια μελαγχολια.
-'Δεχτηκα' ειπε στο τελος. 'Δεν ξερω τι θα εκανα τωρα, ομως εκεινη τη στιγμη για λογους που βρισκονται μεσα σε μια ομιχλη, θαμποι και λησμονημενοι, δεχτηκα'.
===================================
-'Και τι εγινε' ? ρωτησε ο Μαλκολμ με φωνη χρωματισμενη στην εξαψη.
-'Τους πρωτους μηνες ηταν το μονο πραγμα που σκεφτομουν, λες και ειχε χαραχθει με πυρωμενο σιδερο στο μυαλο μου. Ανυπομονουσα να περασει ο καιρος, να ερθει παλι παραμονη Χριστουγεννων για να την ξανασυναντησω. Και καπου εκει, λιγο μετα το καλοκαιρι, εκανα το λαθος. Αποδεχτηκα την προταση που μου εκανε η εταιρεια που δουλευα ν' αναλαβω το τοπικο υποκαταστημα σε αλλη πολιτεια, πολλες χιλιαδες χιλιομετρα μακρια. Ηταν μοναδικη ευκαιρια, απ' αυτες που σου εμφανιζονται σπανια στη ζωη σου και την αρπαξα. Θα ηταν για μενα η στιγμη μου που θα αποδεικνυα πως μπορουσα να καταφερω πολλα περισσοτερα και ταυτοχρονα ν' ανελιχθω στην ιεραρχια. Ριχτηκα με τα μουτρα στη δουλεια. Ωρες ατελειωτες. Ξεχασα ρεπο, σαββατοκυριακα, τα ξεχασα ολα. Δουλευα νυχθημερον, χωρις σταματημο κι αυτο ειχε αποτελεσμα. Καλυτερη θεση, καλυτερη αμοιβη κι αυξημενες αρμοδιοτητες. Διχως να το καταλαβω ειχαν ερθει και παλι τα Χριστουγεννα'.
===================================
ΟΜαλκολμ ειχε παρασυρθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει κι αυτος τα παντα. Ελειπε ηδη ωρα απο το γραφειο του μα δεν του περνουσε καν απο το μυαλο να επιστρεψει. Το κρυο ειχε δυναμωσει, οπως και η συχνοτητα πτωσης των νιφαδων μα δεν το ενοιωθε. Ειχε απορροφηθει τοσο πολυ απο την αφηγηση του Τσαρλς που ειχε ξεχασει ακομα και ν' αναψει τσιγαρο. Δεν ειχε ακουσει ολη την ιστορια ακομα, διαισθανοταν πως υπηρχαν πολλα ακομα κι ηταν αποφασισμενος να την ακουσει ολη. Στιγμιαια το μυαλο του ετρεξε στην Βικυ κι αναρωτηθηκε που να βρισκοταν. Θα μπορουσε να ειναι παντου, δεν ηταν κατι που πλεον τον αφορουσε. Ειχαν χωρισει εδω και πεντε μηνες και ο καθενας ειχε παρει τον δρομο του. Η αληθεια ηταν πως ειχε καμποσο καιρο να την σκεφτει και απορησε που η εικονα της επανεμφανιστηκε ξανα εξ' αιτιας της διηγησης του Τσαρλς. Αναψε ενα τσιγαρο, προσπαθησε να προφυλαχτει απο την παγωνια, εδιωξε την εικονα της Βικυ και στραφηκε παλι στον Τσαρλς.
-'Λοιπον' ? ρωτησε με εκδηλη αγωνια στην φωνη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου