FOTEINI ZARAVELA

                               ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Προλαβε να βρει υποτυπωδες καταφυγιο κατω απο την πλουσια φυλλωσια των δεντρων στην ακρη του δρομου την ωρα ακριβως που ξεσπουσε η βροχη. Την εβλεπε να ερχεται εδω και καμποση ωρα μα ειχε σταθει ατυχη. Κανενας δεν ειχε σταματησει, ολοι προσπερνουσαν βιαστικα και αδιαφορα. Ο ηλιος ειχε δυσει πριν ενα ημιωρο περιπου και σιγουρα οι πιθανοτητες της να ευρισκε μεταφορικο οχημα μεσα στην επερχομενη νυχτα θα ηταν ακομα πιο δυσκολες. Παρ' ολα αυτα δεν εχανε την αισιοδοξια της. Ενοιωθε πια πως η βροχη σαν ξεδιαντροπος εραστης προσπαθουσε απεγνωσμενα να φτασει μεχρι τα εσωρουχα της, σε λιγο θα ηταν μουσκιδι απο την κορφη μεχρι τα νυχια. Ισως ηταν η ιδεα της μα ειδε το φορτηγο που ερχοταν να κοβει ταχυτητα. Οχι, δεν ηταν ιδεα της, οντως σταματουσε.

Την προσπερασε λιγα μετρα και σταματησε τελειως. Ορμησε μεσα στην βροχη και ανοιξε την πορτα του συνοδηγου. Η σκοτεινη φιγουρα του οδηγου της εκανε νοημα και μιλησε.

-'Ελα μεσα, μην στεκεσαι στην βροχη'.

                   ===============================

-'Θα τα κανω ολα χαλια εδω μεσα με τοσο νερο που μαζεψα' ειπε προσπαθωντας να σουλουπωθει. 'Τι βροχη κι αυτη' προσθεσε.

-'Μην στεναχωριεσαι' εκανε ο οδηγος. 'Αν θελεις ν' αλλαξεις ρουχα πηγαινε εκει πισω' συμπληρωσε δειχνοντας το σημειο πισω απο εκει που καθοταν.

Διαφορες σκεψεις διετρεξαν το μυαλο της. Τον κοιταξε περιεργα.

-'Μη φοβασαι, δεν υπαρχουν καμερες, ουτε θα σε παρακολουθει κανεις' την προλαβε. 

Δεν ειχε πολλα περιθωρια. Χωθηκε στο πισω μερος του κουβουκλιου κι αρχισε ν' αλλαζει διχως να παιρνει τα ματια της απο πανω του. Φαινοταν τοσο απορροφημενος με την οδηγηση που εμοιαζε να ειχε ξεχασει την παρουσια της. Ισως να ηταν το τυχερο της βραδυ.

Γυρισε πισω στο καθισμα του συνοδηγου ενω ακομα προσπαθουσε να στεγνωσει τα μαλλια της με μια πετσετα. Ειχε ανοιξει την θερμανση χαμηλα κι αυτο βοηθουσε ακομα περισσοτερο.

-'Σ' ευχαριστω πολυ' ειπε. 'Δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν ειχες σταματησει'.

               ======================================

-'Αυτοι που εχουν απαγορευσει το ωτο στοπ νομοθετικα δεν εχουν βρεθει ποτε σε μια τετοια θεση σαν την δικη σου, πιστεψε με' ειπε διχως να τραβηξει τα ματια του απο τον δρομο.

Σαν να της παραχαμογελουσαν τ' αστρα αποψε. Οχι μονο φαινοταν ενταξει τυπος, αλλα ειχε και την ικανοτητα να μιλαει λες και δεν ηταν νταλικιερης. 

-'Ειμαι ο Ρομπ' ειπε τεινοντας το δεξι του χερι προς το μερος της.

-'Εγω ειμαι η Ειπριλ' απαντησε η κοπελα σφιγγοντας την παλαμη του.

-'Πως κι ετσι εξω μια τετοια βραδια Ειπριλ' ? εκανε ο Ρομπ. 'Ωραιο ονομα παντως' προσθεσε.

-'Καλο ειναι' απαντησε η Ειπριλ ξερα. 'Δεν φτανεις εκει που θελεις να πας αν δεν κινηθεις' συμπληρωσε. 'Δυστυχως δεν μπορουσα να προβλεψω την βροχη'.

-'Και που πας' ?

-'Δεν εχω αποφασισει ακομα' απαντησε η κοπελα.

-'Τυχερη εισαι. Για μενα εχουν ηδη αποφασισει' ειπε ο Ρομπ.

                  ======================================

-'Δηλαδη' ?

-'Παω στο Φρεσνο' ειπε με το βλεμμα του παντα εστιασμενο στο παρμπριζ του φορτηγου. 'Εχω ενα φορτιο ηλεκτρικες συσκευες που πρεπει να βρισκονται μεχρι αυριο το μεσημερι στις αποθηκες της εταιρειας στο Φρεσνο' ενω εδειχνε με το δαχτυλο τον χωρο πισω του.

-'Μια χαρα μου ακουγεται το Φρεσνο' ειπε η Ειπριλ. 'Θα κατεβω εκει'.

-'Ακομα καλυτερα για μενα' ειπε ο Ρομπ. 'Αν δεν εχεις καποιον να πεις μια κουβεντα η διαδρομη φαινεται ατελειωτη. Εχει χαλασει και το ραδιοφωνο βλεπεις οποτε το μονο που σου μενει ειναι ν' αρχισεις να μιλας μονος σου. Πρεπει να το φτιαξω αυτο καποια στιγμη' ειπε υπονοωντας το ραδιοφωνο. 'Εδω και μια βδομαδα το λεω κι ακομα' συμπληρωσε χαμογελωντας.

-'Εισαι πολυ καιρο σ' αυτην τη δουλεια' ? ρωτησε η Ειπριλ.

-'Δυο χρονια' απαντησε ο Ρομπ. 'Μην φανταστεις, μια δουλεια ειναι οπως και οι αλλες. Αλλα εχει πλεονεκτηματα που δεν τα βρισκεις αλλου' προσθεσε.

                =================================

-'Τι εννοεις' ? εκανε η Ειπριλ.

-'Βλεπεις καινουργια μερη, γνωριζεις αλλους ανθρωπους, δεν εχεις κανεναν πανω απο το κεφαλι σου μεχρι να φτασεις στον προορισμο σου. Δεν ειναι λιγο' εκανε ο Ρομπ.

-'Αν το βλεπεις ετσι' σχολιασε η Ειπριλ. Δοκιμασε να βγαλει ενα τσαλακωμενο πακετο τσιγαρα απο την τσαντα της μα δεν προλαβε καν να βγαλει το τσιγαρο απο το κουτι του.

-'Εδω θα σε στεναχωρησω' εκανε ο Ρομπ. 'Δεν αφηνω κανεναν να καπνισει εδω μεσα. Εγω ο ιδιος δεν καπνιζω κι αυτο το πραγμα μου φερνει αναγουλα'.

Η Ειπριλ εγκατελειψε την προσπαθεια και ξαναβαλε το πακετο μεσα στην τσαντα.

-'Ετσι κινεισαι' ? ρωτησε ο Ρομπ αλλαζοντας κουβεντα. 'Με ωτο στοπ' ?

-'Ναι, γιατι ?

-'Θελω να πω δεν φοβασαι ? Δεν ξερεις ποτε ποιος θα σταματησει ουτε τι μπορει να εχει στο μυαλο του. Μια κοπελα μονη της, καταλαβαινεις'...

                    =================================

-'Δεν ειμαι τοσο απροστατευτη η ανημπορη οσο φανταζεται καποιος' ειπε η Ειπριλ. 'Μπορω να φροντισω τον εαυτο μου πολυ καλα αν χρειαστει'.

Για πρωτη φορα ο Ρομπ εστρεψε το κεφαλι του και την κοιταξε. Η βροχη εν τω μεταξυ ειχε σταματησει και ο Ρομπ ειχε ανοιξει λιγο το παραθυρο του. Η φρεσκια μυρωδια του βρεγμενου χωματος πλημμυρισε την καμπινα. Η Ειπριλ εκανε το ιδιο με το δικο της παραθυρο.

-'Να κατι που ποτε δεν χορταινω' ειπε ο Ρομπ. 'Αυτη τη μυρωδια την λατρευω'.

Η Ειπριλ τον κρυφοκοιταξε. Ευγενικος, ικανος συνομιλητης, ενας κυριος παλαιας κοψιας σε νεωτερη εκδοση με μια δουλεια που οι περισσοτεροι ηταν επιεικως καθαρματα. Σχεδον στεναχωρεθηκε. Θα προτιμουσε να ειναι απο κεινους τους αναιδεις, τους αξεστους που πιστευαν πως αυτοματα αποκτουσαν δικαιωματα πανω σου επειδη σου ανοιξαν την πορτα του συνοδηγου. Ομως η νυχτα βιαζοταν, ετρεχε και ηξερε πως δεν θα ειχε αλλη, δευτερη ευκαιρια. 

Οτι ηταν να κανει επρεπε να το κανει συντομα.

                ==================================

-'Πεινας' ? εκανε ο Ρομπ. 'Θελεις κατι να φας' ?

-'Οχι, ειμαι μια χαρα' απαντησε η Ειπριλ. 'Για να πω την αληθεια αυτο που θα ηθελα να κανω ειναι ενα τσιγαρο. Τι αξια εχουν οι κακες συνηθειες αν δεν τις κουβαλας μαζι σου' ?

-'Συμφωνω απολυτα μαζι σου' ειπε ο Ρομπ. 'Μολις βρεθει το πρωτο ανοιγμα θα κανουμε μια σταση. Εσυ για το τσιγαρο σου κι εγω να ξεμουδιασω'.

Πεντε λεπτα αργοτερα ειχαν παρκαρει σ' ενα ανοιγμα στην δεξια μερια του δρομου. 

Η Ειπριλ αναψε το τσιγαρο κι εριξε μια ματια στον Ρομπ που προσπαθουσε να ξεπιαστει με καποιες ανορθοδοξες ασκησεις. Ειχε ερθει η ωρα, δεν μπορουσε να καθυστερει αλλο.

-'Παω λιγο πιο μεσα' ειπε 'καταλαβαινεις γιατι'. Δεν περιμενε απαντηση, χωθηκε μεσα στις φυλλωσιες κι αρχισε να περπαταει. Ενοιωθε το σκοταδι συμμαχο της. Πεταξε το τσιγαρο στο εδαφος και κρυφτηκε πισω απο τον χοντρο κορμο ενος δεντρου. Δευτερολεπτα μετα ειδε τον Ρομπ ν' ακολουθει τα χναρια της και βγηκε πισω απο τον κορμο.

                   ==================================

Καλυψε την αποσταση των εξι περιπου μετρων που τους χωριζαν μ' ενα αλμα και με την φορα που ειχε τον εριξε στο εδαφος. Ανοιξε το στομα της και στο φως του φεγγαριου δυο υπερμεγεθη δοντια ελαμψαν. Διχως χρονοτριβη εσκυψε πανω απο τον Ρομπ και βυθισε τα δοντια της στο λαιμο του. Επιτελους, το πολυτιμο υγρο που την κρατουσε στην ζωη ηταν εκει, ρεοντας πλουσιο μεσα στις φλεβες του ατυχου Ρομπ. Στεναχωριοταν μα δεν γινοταν αλλιως. Ειχε να πιει αιμα σχεδον τρεις νυχτες, ηδη ενοιωθε αδυναμια. Το αιμα του Ρομπ θα την κρατουσε μεχρι το επομενο θυμα της. Ηπιε απληστα και σχεδον αμεσως ξερασε. Δεν ηξερε τι ηταν αυτο που επινε, ομως αιμα δεν ηταν. Με το στομαχι της ν' ανακατευεται τραβηχτηκε απο πανω του, σηκωθηκε και τον κοιταξε απορημενη. Μα τι ηταν αυτο που μολις ειχε γευτει' ?

Τα ματια της γουρλωσαν απο το θεαμα που εκτυλισσοταν μπροστα της. Η Ειπριλ, ο βρυκολακας των 173 χρονων, ενοιωσε για πρωτη φορα στην καταραμενη ζωη της φοβο. Δοκιμασε να τρεξει, ν' απομακρυνθει μα δεν προλαβε.

              ======================================

Τα γαμψα νυχια του πλασματος στο οποιο ειχε μεταμορφωθει ο Ρομπ την αρπαξαν και την τραβηξαν κοντα του. Μια σειρα κιτρινισμενα, μιαρα, δοντια απεκολλησαν το κεφαλι της απο το υπολοιπο σωμα της πετωντας το μακρια. Με την Ειπριλ ακομα να σφαδαζει το πλασμα αρχισε το ανιερο, αποκρουστικο γευμα του. Σχιζοντας το κορμι της σε λουριδες καταπινε σχεδον αμασητα τα κοματια της σαρκας της με τις ιριδες των σιχαμερων ματιων του ν' αλλαζουν συνεχως μεγεθος. Ειχε αφησει στην ακρη οτι δεν ηταν ευγεστο κι απολαμβανε το πλουσιο, νυχτερινο αυτο γευμα. Ακομα κι οταν χορτασε δεν σταματησε. Οταν καποια στιγμη τελειωσε εσκαψε με τα νυχια του το εδαφος παραχωνοντας τα λιγοστα υπολειμματα αυτου που καποτε ηταν η Ειπριλ. Το γκαργκοιλ στραφηκε προς την πανσεληνο σαν να την ευχαριστουσε. 

Αμεσως μετα ξεκινησε και παλι η μεταμορφωση. Οταν εγινε ξανα Ρομπ πηρε τον δρομο της επιστροφης για το φορτηγο του. Στο στομα του κρεμοταν ενα αναμμενο τσιγαρο. Υπηρχε μεγαλυτερη απολαυση απο ενα τσιγαρο μετα απο ενα τετοιο γευμα ?

                                                                 ΤΕΛΟΣ