Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44
Κοιταξε τριγυρω του προσπαθωντας να καταλαβει που βρισκοταν. Το μερος δεν του θυμιζε απολυτως τιποτα, κι ενα μερος σαν κι αυτο, τετοιας ανυπερβλητης ομορφιας και καλλους θα ηταν αδυνατον να μην το θυμοταν. Στεκοταν στους προποδες ενος καταπρασινου λοφισκου, σπαρμενου με πολυχρωμα ανθη, πανεμορφα φυτα κι αγερωχα δεντρα. Μεχρι εκει που εφθανε το ματι του ατενιζε ενα τοπιο βγαλμενο κυριολεκτικα απο τα παραμυθια. Οι αρχικες αποριες του, πως ειχε βρεθει εκει και για ποιον λογο, περασαν σε δευτερη μοιρα καθως η εσωτερικη αγαλλιαση που ενοιωθε ειχε υπερκερασει τα παντα. Ενστικτωδως αρχισε να προχωραει αργα προς την κορυφη του λοφισκου οπου δεσποζε ενα πανυψηλο, καταπρασινο δεντρο.
Ενα σμηνος απο πεταλουδες, μελισσες κι αλλα εντομα τον συντροφευαν στην διαδρομη του, ποτε πετωντας στο πλαι του και ποτε εξ αποστασεως, ενω πανω απο το κεφαλι του μικρα πουλια με μοναδικα σχεδια και χρωματα που εκοβαν την ανασα τιτιβιζαν χαρουμενα.
Δεν ειχε δει ποτε τιποτα πιο ομορφο στη ζωη του, γι αυτο ηταν σιγουρος.
==================================
Ολες οι σκεψεις του ειχαν εξαφανιστει, οι αποριες του ειχαν εκμηδενιστει, το μονο που υπηρχε ηταν οι αισθησεις του που εμοιαζαν να μην χορταινουν το ειδυλλιακο εκεινο τοπιο.
Πρωτογνωρες ευωδιες ανακατευονταν μεταξυ τους σκορπωντας αρωματα που εισεπνεε απληστα, το χερι του περνουσε αναμεσα στα λουλουδια κι αυτη η επαφη του επεφερε ακομα μεγαλυτερη ευχαριστηση ενω οι πολυπληθεις ηχοι των πτηνων ηταν χαδι για τ' αυτια του.
Συνεπαρμενος εφθασε στην κορυφη του λοφισκου χωρις να το καταλαβει. Το δεντρο, που του ηταν αδυνατον να προσδιορισει τι ακριβως ηταν, εστεκε μονο του στο ψηλοτερο σημειο και το ελαφρυ αερακι που περνουσε μεσα απο τα φυλλα του σκορπιζε ενα μελωδικο θροισμα.
Τοτε ειδε τις φιγουρες που βρισκονταν κατω απο το δεντρο. Απο το σημειο που βρισκοταν ηταν αδυνατον να ξεχωρισει προσωπα, το μονο που μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια ηταν πως επροκειτο για τρεις φιγουρες που εμοιαζαν να ξεκουραζονται στην ριζα του πανηψηλου δεντρου. Κανενας τους δεν εμοιαζε να εχει αντιληφθει την παρουσια του.
====================================
Συνεχισε να προχωραει και ξαφνικα σταματησε αποτομα. Απο εκει που ηταν μπορουσε να διακρινει καθαρα τα χαρακτηριστικα τους. Αυτο ηταν μια πραγματικα απροσμενη εκπληξη.
Οι φυσιογνωμιες τους ηταν κατι περισσοτερο απο γνωριμες. Ο Ριγκελ, η Βεγκατριξ και ο Τιλ.
Εσμιξε τα φρυδια του απορωντας για την παρουσια τους. Τι δουλεια ειχαν εκει τρια απο τα μελη του Γιζγκαρνοφ ? Πως ειχαν βρεθει εκει ? Ολες οι αρχικες του αποριες κι ερωτησεις βρηκαν προσφορο εδαφος και βγηκαν στην επιφανεια. Το μαγευτικο τοπιο και η επηρρεια του περασαν σε δευτερη μοιρα καθως ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις επεστρεψε αποτομα στην πραγματικοτητα. Φωναξε προς το μερος τους μα ουτε ψιθυρος δεν βγηκε απο τα χειλη του. Φωναξε ξανα και ξανα μα κανεις ηχος δεν πλανηθηκε στον ευωδιαστο αερα. Ταχυνε το βημα του προσπαθωντας να φτασει κοντα τους και ενοιωσε ξαφνικα πως ειχε χτυπησει σε καποιο αορατο εμποδιο. Οσο και να προσπαθουσε δεν μπορουσε να κανει ουτε ενα βημα μπρος. Χτυπησε με τα χερια του το αορατο τειχος και συνεχιζε να φωναζει.
===================================
Συντομα διαπιστωσε πως το δεντρο και τα τρια μελη του Γιζγκαρνοφ βρισκονταν περικυκλωμενα απο καποιου ειδους πεδιου που δεν επετρεπε σε κανεναν να πλησιασει. Ο Ελλερυ εκανε τον γυρο ψαχνοντας για ενα ανοιγμα. Ματαιος κοπος. Πεισμωμενος εκλεισε τα ματια του και προσπαθησε αλλη μια φορα να διασπασει εκεινο το πεδιο. Το βημα του τον εφερε λιγες δεκαδες μετρα μακρια απο την οχθη ενος ποταμου που τ' ασημενια του νερα κυλουσαν νωχελικα προς αγνωστη κατευθυνση. Κοιταξε αριστερα και δεξια για το δεντρο και τοτε ειδε τους υπολοιπους τεσσερεις. Ο Γκραφ, ο Κουλσακ, ο Μερανγκ και ο Νεκαρ βρισκοταν καθισμενοι στην οχθη του ποταμου κουβεντιαζοντας και γελωντας.
Το ενστικτο του κατεβαλλε φιλοτιμες προσπαθειες για να τον ενημερωσει πως κατι δεν πηγαινε καλα σ' ολα αυτα μα τιποτα το χειροπιαστο δεν υπηρχε για να το εμπιστευτει. Αν καποιος προσθετε στις δεδομενες συνθηκες το καθ' ολα γαληνιο κι ηρεμο τοπιο καθως και την ανεμελια που ξεχειλιζε και στις δυο ομαδες τιποτα δεν συνηγορουσε για μια κατασταση ανησυχιας.
=================================
Οι ιδιες συνθηκες που ειχε συναντησει αρχικα ισχυαν κι εδω. Εφθανε μεχρι καποιο σημειο μα κι εδω καποιο αορατο τειχος δεν του επετρεπε να πλησιασει περισσοτερο ενω παρ' ολες του τις προσπαθειες ηταν αδυνατο να τους κανει ν' αντιληφθουν την παρουσια του. Με πολυ κοπο καταφερε και τωρα ενα επιπλεον βημα μα αυτο δεν τον εφερε κοντυτερα στην τετραδα.
Στεκοταν στην αυλη ενος κουκλιστικου, μικρου σπιτιου, πνιγμενου στα λουλουδια ενω το χρυσαφενιο φως ενος ευγενους ηλιου το ελουζε σε καθε σημειο του. Η ξυλινη πορτα του σπιτιου ανοιξε και ταυτοχρονα ανοιξαν διαπλατα και τα ματια του Ελλερυ. Η Μεριτα, πιο ομορφη απο ποτε, μολις ειχε ξεπροβαλλει στο κατωφλι. Εμεινε αποσβολωμενος να την παρακολουθει καθως την ειδε να προσπαθει να διορθωσει μια ατελεια σ' ενα σημειο του λευκου φραχτη. Ενοιωσε την καρδια του να χτυπαει πιο γρηγορα ενω η ανασα του εβγαινε κοφτη λες και το υπαρχον οξυγονο δεν αρκουσε για ν' αναπνευσει. Ολος ο χρονος που ειχε περασει απο τοτε που την ειχε δει τελευταια φορα εσβησε μονομιας σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
====================================
Καθε προσπαθεια προσεγγισης η επικοινωνιας απεδειχθη ματαιος κοπος. Οπως και με το υπολοιπο πληρωμα του Γιζγκαρνοφ, ετσι και η Μεριτα δεν μπορουσε ουτε να τον δει ουτε να τον ακουσει. Επιασε τον εαυτο του να νοιωθει ανημπορο θυμα καποιας κοσμικης ειρωνιας κι αυτο τον πεισμωσε. Το επιπλεον βημα που κατορθωσε κι εδω να υλοποιησει αλλαξε τα παντα.
Τωρα βρισκοταν να στεκεται στο μεσον ενος αχανεστατου λιβαδιου εχοντας το δεντρο με τους τρεις επισκεπτες του διαγωνια στα δεξια του, σε μια αρκετα μεγαλη αποσταση που ομως παραδοξως εβλεπε ολοκαθαρα, το ποταμι με τους υπολοιπους τεσσερεις καθισμενους στην οχθη του διαγωνια αριστερα ενω το σπιτακι με την Μεριτα το ενοιωθε ακριβως πισω του.
Προλαβε να κανει μερικες ερωτησεις στον εαυτο του μα ποτε δεν βρηκε χρονο ν' αναζητησει τις απαντησεις. Αυτο που ειχε τραβηξει το βλεμμα του ηταν ενα τεραστιο συννεφο, τουλαχιστον ετσι εμοιαζε, στο βαθος του οριζοντα που κατευθυνοταν γοργα προς το μερος του. Δοκιμασε να κινηθει μα μ' εκπληξη διαπιστωσε πως ηταν καθηλωμενος σ' εκεινο σημειο.
===================================
Το εμβαδον του συννεφου μεγαλωνε συνεχως μα αυτο δεν ηταν το πραγματικο προβλημα. Συντομα ο Ελλερυ διαπιστωσε πως οπου επεφτε η σκια του συννεφου στο εδαφος αλλαζε τα παντα. Τα λουλουδια μαραινονταν εξαφνα κι επεφταν νεκρα στο εδαφος, το πλουσιο γρασιδι ξεραινοταν ενω τα εντομα και τα πτηνα επεφταν σαν κεραυνοβολημενα κι αυτα στο καφε εδαφος ακινητα, διχως ιχνος ζωης. Ενα σωρο συναισθηματα, με πρωτεργατη τον τρομο, κατεκλυσαν τον Ελλερυ. Ανημπορος ν' αντιδρασει ειδε το συννεφο να φτανει στο δεντρο.
Ολα του τα φυλλα επεσαν μετα απο μια μικρη αιωρηση νεκρα ενω τα γυμνωμενα πια κλαδια απεκτησαν ξαφνικα ζωη. Απλωθηκαν αστραπιαια πανω στους τρεις που εστεκαν στην ριζα του και τους εγκλωβισαν μεσα στο τυλιγμα τους. Εβλεπε τις αγωνιωδεις προσπαθειες τους ν' απεγκλωβιστουν απ' αυτην τη θανασιμη αγκαλια μα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα απολυτως. Ενα τεραστιο χασμα εμφανιστηκε στην ριζα του δεντρου και οι τρεις συντροφοι του εξαφανιστηκαν μεσα σ' αυτο βγαζοντας σπαραχτικα, αηχα ουρλιαχτα.
====================================
Πριν προλαβει να συνελθει απο το απιστευτο συμβαν το συννεφο ειχε καλυψει το ποταμι και κατ' επεκταση τους εναπομειναντες συντροφους του. Τους ειδε να λιωνουν κυριολεκτικα και να μετατρεπονται σε υγρο στοιχειο που κυλησε προς τον κυριο ογκο του ποταμου. Λιγα δευτερολεπτα μετα ειχαν ενσωματωθει με τα νερα του ποταμου αν κι ακομα μπορουσε να δει το περιγραμμα τους καθως παλευαν για να γλυτωσουν απο μια τετοια μοιρα. Στραφηκε προς τα πισω ενω ενοιωθε το μυαλο του να σαλευει. Το συννεφο καλυψε ολο το σπιτι και ειδε την Μεριτα να μετατρεπεται σε ατμο ενω ουρλιαζε διχως να μπορει ν' ακουστει. Την ειδε να εξαερωνεται μπροστα στα ματια του διχως να μπορει να κανει κατι. Δεν ειχε καν προλαβει να εμπεδωσει το περιστατικο οταν ξαφνικα ενα τμημα του συννεφου αρχισε σταδιακα να παιρνει καποιου ειδους μορφη. Οταν αυτο ολοκληρωθηκε διαπιστωσε πως βρισκοταν απεναντι σ' ενα τεραστιο προσωπο που εμοιαζε μετα βιας να κραταει τα χαρακτηριστικα του. Δεν ειχε δει ποτε ξανα πριν αυτην τη μορφη, ομως κατι του ελεγε μεσα του πως ηξερε ποιος ηταν.
===================================
-'Αυτο θα συμβει σε οσους βρεθουν απεναντι μου' μιλησε το συννεφο με φωνη που πιοτερο εμοιαζε με αερα που λυσσομανουσε 'αυτη θα ειναι η μοιρα οσων εναντιωθουν στα σχεδια μου Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. Μα εσυ δεν πρεπει ν' ακολουθησεις ενα τετοιο πεπρωμενο. Το μονο που εχεις να κανεις ειναι να σταματησεις να συντασσεσαι με ολους αυτους που δεν θα ζησουν για να δουν την κυριαρχια μου. Εισαι γιος μου και οφειλεις να σταθεις στο πλευρο μου. Μαζι θα δημιουργησουμε ενα νεο συμπαν, φτιαγμενο να εξυπηρετει τις αναγκες και τις φιλοδοξιες μας. Μαζι θα πραγματοποιησουμε ολα αυτα που δεν μπορουν να υπαρξουν σε καμια φαντασια, εμεις οι δυο θα ειμαστε η αρχη και το τελος των παντων. Ελα μαζι μου Ελλερυ, ειναι ο μονος τροπος. Διαφορετικα θα εχεις την τυχη αυτων των αμυαλων μυρμηγκιων που πραγματικα πιστευουν πως θα με αποτρεψουν απο την πραγματωση του πεπρωμενου μου. Θεος Ελλερυ, αυτη ειναι η μοιρα μου, Θεος και κοντα μου τιποτα δεν θα ειναι αδυνατο, τιποτα δεν θα ειναι απραγματοποιητο. Τωρα Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, τωρα !'
======================================
Πεταχτηκε πανω ουρλιαζοντας. Η αισθηση πως ακουγε την ιδια του τη φωνη τον επανεφερε στην πραγματικοτητα. Ηταν μουσκεμα στον ιδρωτα ενω το κεφαλι του πηγαινε να σπασει απο τον πονο. Κοιταξε αριστερα και δεξια και προσπαθησε να χαλιναγωγησει την ανασα του. Ονειρο ηταν, ενα καταραμενο ονειρο και τιποτα περισσοτερο μα ηταν τοσο ζωντανο που ειχε την αισθηση πως ακομα μπορουσε να μυρισει τα λουλουδια η ν' ακουσει την επιβλητικη φωνη του συννεφου. Ηξερε πως εκεινη η μορφη ανηκε στον Μετγκον, τον πατερα του κι ας μην τον ειχε δει ποτε στην ζωη του. Αναρωτηθηκε αν πραγματι ολα αυτα ηταν αποκυηματα της φαντασιας του η ο Μετγκον ειχε βρει τροπο να εισχωρησει στο μυαλο και τις σκεψεις του.
Ενα πικρο χαμογελο εμφανιστηκε στα χειλη του φερνοντας την μορφη της Μεριτα στις σκεψεις του. Κουνησε το κεφαλι του εντονα σαν να προσπαθουσε να το αδειασει απ' ολα.
Λιγα δευτερολεπτα μετα ενοιωθε καλυτερα κι ετοιμος ν' αντιμετωπισει την πραγματικοτητα.
Εριξε μια ματια τριγυρω του. Που στα δωδεκα φεγγαρια του Θιαν βρισκοταν ?
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44
Κοιταξε τριγυρω του προσπαθωντας να καταλαβει που βρισκοταν. Το μερος δεν του θυμιζε απολυτως τιποτα, κι ενα μερος σαν κι αυτο, τετοιας ανυπερβλητης ομορφιας και καλλους θα ηταν αδυνατον να μην το θυμοταν. Στεκοταν στους προποδες ενος καταπρασινου λοφισκου, σπαρμενου με πολυχρωμα ανθη, πανεμορφα φυτα κι αγερωχα δεντρα. Μεχρι εκει που εφθανε το ματι του ατενιζε ενα τοπιο βγαλμενο κυριολεκτικα απο τα παραμυθια. Οι αρχικες αποριες του, πως ειχε βρεθει εκει και για ποιον λογο, περασαν σε δευτερη μοιρα καθως η εσωτερικη αγαλλιαση που ενοιωθε ειχε υπερκερασει τα παντα. Ενστικτωδως αρχισε να προχωραει αργα προς την κορυφη του λοφισκου οπου δεσποζε ενα πανυψηλο, καταπρασινο δεντρο.
Ενα σμηνος απο πεταλουδες, μελισσες κι αλλα εντομα τον συντροφευαν στην διαδρομη του, ποτε πετωντας στο πλαι του και ποτε εξ αποστασεως, ενω πανω απο το κεφαλι του μικρα πουλια με μοναδικα σχεδια και χρωματα που εκοβαν την ανασα τιτιβιζαν χαρουμενα.
Δεν ειχε δει ποτε τιποτα πιο ομορφο στη ζωη του, γι αυτο ηταν σιγουρος.
==================================
Ολες οι σκεψεις του ειχαν εξαφανιστει, οι αποριες του ειχαν εκμηδενιστει, το μονο που υπηρχε ηταν οι αισθησεις του που εμοιαζαν να μην χορταινουν το ειδυλλιακο εκεινο τοπιο.
Πρωτογνωρες ευωδιες ανακατευονταν μεταξυ τους σκορπωντας αρωματα που εισεπνεε απληστα, το χερι του περνουσε αναμεσα στα λουλουδια κι αυτη η επαφη του επεφερε ακομα μεγαλυτερη ευχαριστηση ενω οι πολυπληθεις ηχοι των πτηνων ηταν χαδι για τ' αυτια του.
Συνεπαρμενος εφθασε στην κορυφη του λοφισκου χωρις να το καταλαβει. Το δεντρο, που του ηταν αδυνατον να προσδιορισει τι ακριβως ηταν, εστεκε μονο του στο ψηλοτερο σημειο και το ελαφρυ αερακι που περνουσε μεσα απο τα φυλλα του σκορπιζε ενα μελωδικο θροισμα.
Τοτε ειδε τις φιγουρες που βρισκονταν κατω απο το δεντρο. Απο το σημειο που βρισκοταν ηταν αδυνατον να ξεχωρισει προσωπα, το μονο που μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια ηταν πως επροκειτο για τρεις φιγουρες που εμοιαζαν να ξεκουραζονται στην ριζα του πανηψηλου δεντρου. Κανενας τους δεν εμοιαζε να εχει αντιληφθει την παρουσια του.
====================================
Συνεχισε να προχωραει και ξαφνικα σταματησε αποτομα. Απο εκει που ηταν μπορουσε να διακρινει καθαρα τα χαρακτηριστικα τους. Αυτο ηταν μια πραγματικα απροσμενη εκπληξη.
Οι φυσιογνωμιες τους ηταν κατι περισσοτερο απο γνωριμες. Ο Ριγκελ, η Βεγκατριξ και ο Τιλ.
Εσμιξε τα φρυδια του απορωντας για την παρουσια τους. Τι δουλεια ειχαν εκει τρια απο τα μελη του Γιζγκαρνοφ ? Πως ειχαν βρεθει εκει ? Ολες οι αρχικες του αποριες κι ερωτησεις βρηκαν προσφορο εδαφος και βγηκαν στην επιφανεια. Το μαγευτικο τοπιο και η επηρρεια του περασαν σε δευτερη μοιρα καθως ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις επεστρεψε αποτομα στην πραγματικοτητα. Φωναξε προς το μερος τους μα ουτε ψιθυρος δεν βγηκε απο τα χειλη του. Φωναξε ξανα και ξανα μα κανεις ηχος δεν πλανηθηκε στον ευωδιαστο αερα. Ταχυνε το βημα του προσπαθωντας να φτασει κοντα τους και ενοιωσε ξαφνικα πως ειχε χτυπησει σε καποιο αορατο εμποδιο. Οσο και να προσπαθουσε δεν μπορουσε να κανει ουτε ενα βημα μπρος. Χτυπησε με τα χερια του το αορατο τειχος και συνεχιζε να φωναζει.
===================================
Συντομα διαπιστωσε πως το δεντρο και τα τρια μελη του Γιζγκαρνοφ βρισκονταν περικυκλωμενα απο καποιου ειδους πεδιου που δεν επετρεπε σε κανεναν να πλησιασει. Ο Ελλερυ εκανε τον γυρο ψαχνοντας για ενα ανοιγμα. Ματαιος κοπος. Πεισμωμενος εκλεισε τα ματια του και προσπαθησε αλλη μια φορα να διασπασει εκεινο το πεδιο. Το βημα του τον εφερε λιγες δεκαδες μετρα μακρια απο την οχθη ενος ποταμου που τ' ασημενια του νερα κυλουσαν νωχελικα προς αγνωστη κατευθυνση. Κοιταξε αριστερα και δεξια για το δεντρο και τοτε ειδε τους υπολοιπους τεσσερεις. Ο Γκραφ, ο Κουλσακ, ο Μερανγκ και ο Νεκαρ βρισκοταν καθισμενοι στην οχθη του ποταμου κουβεντιαζοντας και γελωντας.
Το ενστικτο του κατεβαλλε φιλοτιμες προσπαθειες για να τον ενημερωσει πως κατι δεν πηγαινε καλα σ' ολα αυτα μα τιποτα το χειροπιαστο δεν υπηρχε για να το εμπιστευτει. Αν καποιος προσθετε στις δεδομενες συνθηκες το καθ' ολα γαληνιο κι ηρεμο τοπιο καθως και την ανεμελια που ξεχειλιζε και στις δυο ομαδες τιποτα δεν συνηγορουσε για μια κατασταση ανησυχιας.
=================================
Οι ιδιες συνθηκες που ειχε συναντησει αρχικα ισχυαν κι εδω. Εφθανε μεχρι καποιο σημειο μα κι εδω καποιο αορατο τειχος δεν του επετρεπε να πλησιασει περισσοτερο ενω παρ' ολες του τις προσπαθειες ηταν αδυνατο να τους κανει ν' αντιληφθουν την παρουσια του. Με πολυ κοπο καταφερε και τωρα ενα επιπλεον βημα μα αυτο δεν τον εφερε κοντυτερα στην τετραδα.
Στεκοταν στην αυλη ενος κουκλιστικου, μικρου σπιτιου, πνιγμενου στα λουλουδια ενω το χρυσαφενιο φως ενος ευγενους ηλιου το ελουζε σε καθε σημειο του. Η ξυλινη πορτα του σπιτιου ανοιξε και ταυτοχρονα ανοιξαν διαπλατα και τα ματια του Ελλερυ. Η Μεριτα, πιο ομορφη απο ποτε, μολις ειχε ξεπροβαλλει στο κατωφλι. Εμεινε αποσβολωμενος να την παρακολουθει καθως την ειδε να προσπαθει να διορθωσει μια ατελεια σ' ενα σημειο του λευκου φραχτη. Ενοιωσε την καρδια του να χτυπαει πιο γρηγορα ενω η ανασα του εβγαινε κοφτη λες και το υπαρχον οξυγονο δεν αρκουσε για ν' αναπνευσει. Ολος ο χρονος που ειχε περασει απο τοτε που την ειχε δει τελευταια φορα εσβησε μονομιας σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
====================================
Καθε προσπαθεια προσεγγισης η επικοινωνιας απεδειχθη ματαιος κοπος. Οπως και με το υπολοιπο πληρωμα του Γιζγκαρνοφ, ετσι και η Μεριτα δεν μπορουσε ουτε να τον δει ουτε να τον ακουσει. Επιασε τον εαυτο του να νοιωθει ανημπορο θυμα καποιας κοσμικης ειρωνιας κι αυτο τον πεισμωσε. Το επιπλεον βημα που κατορθωσε κι εδω να υλοποιησει αλλαξε τα παντα.
Τωρα βρισκοταν να στεκεται στο μεσον ενος αχανεστατου λιβαδιου εχοντας το δεντρο με τους τρεις επισκεπτες του διαγωνια στα δεξια του, σε μια αρκετα μεγαλη αποσταση που ομως παραδοξως εβλεπε ολοκαθαρα, το ποταμι με τους υπολοιπους τεσσερεις καθισμενους στην οχθη του διαγωνια αριστερα ενω το σπιτακι με την Μεριτα το ενοιωθε ακριβως πισω του.
Προλαβε να κανει μερικες ερωτησεις στον εαυτο του μα ποτε δεν βρηκε χρονο ν' αναζητησει τις απαντησεις. Αυτο που ειχε τραβηξει το βλεμμα του ηταν ενα τεραστιο συννεφο, τουλαχιστον ετσι εμοιαζε, στο βαθος του οριζοντα που κατευθυνοταν γοργα προς το μερος του. Δοκιμασε να κινηθει μα μ' εκπληξη διαπιστωσε πως ηταν καθηλωμενος σ' εκεινο σημειο.
===================================
Το εμβαδον του συννεφου μεγαλωνε συνεχως μα αυτο δεν ηταν το πραγματικο προβλημα. Συντομα ο Ελλερυ διαπιστωσε πως οπου επεφτε η σκια του συννεφου στο εδαφος αλλαζε τα παντα. Τα λουλουδια μαραινονταν εξαφνα κι επεφταν νεκρα στο εδαφος, το πλουσιο γρασιδι ξεραινοταν ενω τα εντομα και τα πτηνα επεφταν σαν κεραυνοβολημενα κι αυτα στο καφε εδαφος ακινητα, διχως ιχνος ζωης. Ενα σωρο συναισθηματα, με πρωτεργατη τον τρομο, κατεκλυσαν τον Ελλερυ. Ανημπορος ν' αντιδρασει ειδε το συννεφο να φτανει στο δεντρο.
Ολα του τα φυλλα επεσαν μετα απο μια μικρη αιωρηση νεκρα ενω τα γυμνωμενα πια κλαδια απεκτησαν ξαφνικα ζωη. Απλωθηκαν αστραπιαια πανω στους τρεις που εστεκαν στην ριζα του και τους εγκλωβισαν μεσα στο τυλιγμα τους. Εβλεπε τις αγωνιωδεις προσπαθειες τους ν' απεγκλωβιστουν απ' αυτην τη θανασιμη αγκαλια μα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα απολυτως. Ενα τεραστιο χασμα εμφανιστηκε στην ριζα του δεντρου και οι τρεις συντροφοι του εξαφανιστηκαν μεσα σ' αυτο βγαζοντας σπαραχτικα, αηχα ουρλιαχτα.
====================================
Πριν προλαβει να συνελθει απο το απιστευτο συμβαν το συννεφο ειχε καλυψει το ποταμι και κατ' επεκταση τους εναπομειναντες συντροφους του. Τους ειδε να λιωνουν κυριολεκτικα και να μετατρεπονται σε υγρο στοιχειο που κυλησε προς τον κυριο ογκο του ποταμου. Λιγα δευτερολεπτα μετα ειχαν ενσωματωθει με τα νερα του ποταμου αν κι ακομα μπορουσε να δει το περιγραμμα τους καθως παλευαν για να γλυτωσουν απο μια τετοια μοιρα. Στραφηκε προς τα πισω ενω ενοιωθε το μυαλο του να σαλευει. Το συννεφο καλυψε ολο το σπιτι και ειδε την Μεριτα να μετατρεπεται σε ατμο ενω ουρλιαζε διχως να μπορει ν' ακουστει. Την ειδε να εξαερωνεται μπροστα στα ματια του διχως να μπορει να κανει κατι. Δεν ειχε καν προλαβει να εμπεδωσει το περιστατικο οταν ξαφνικα ενα τμημα του συννεφου αρχισε σταδιακα να παιρνει καποιου ειδους μορφη. Οταν αυτο ολοκληρωθηκε διαπιστωσε πως βρισκοταν απεναντι σ' ενα τεραστιο προσωπο που εμοιαζε μετα βιας να κραταει τα χαρακτηριστικα του. Δεν ειχε δει ποτε ξανα πριν αυτην τη μορφη, ομως κατι του ελεγε μεσα του πως ηξερε ποιος ηταν.
===================================
-'Αυτο θα συμβει σε οσους βρεθουν απεναντι μου' μιλησε το συννεφο με φωνη που πιοτερο εμοιαζε με αερα που λυσσομανουσε 'αυτη θα ειναι η μοιρα οσων εναντιωθουν στα σχεδια μου Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. Μα εσυ δεν πρεπει ν' ακολουθησεις ενα τετοιο πεπρωμενο. Το μονο που εχεις να κανεις ειναι να σταματησεις να συντασσεσαι με ολους αυτους που δεν θα ζησουν για να δουν την κυριαρχια μου. Εισαι γιος μου και οφειλεις να σταθεις στο πλευρο μου. Μαζι θα δημιουργησουμε ενα νεο συμπαν, φτιαγμενο να εξυπηρετει τις αναγκες και τις φιλοδοξιες μας. Μαζι θα πραγματοποιησουμε ολα αυτα που δεν μπορουν να υπαρξουν σε καμια φαντασια, εμεις οι δυο θα ειμαστε η αρχη και το τελος των παντων. Ελα μαζι μου Ελλερυ, ειναι ο μονος τροπος. Διαφορετικα θα εχεις την τυχη αυτων των αμυαλων μυρμηγκιων που πραγματικα πιστευουν πως θα με αποτρεψουν απο την πραγματωση του πεπρωμενου μου. Θεος Ελλερυ, αυτη ειναι η μοιρα μου, Θεος και κοντα μου τιποτα δεν θα ειναι αδυνατο, τιποτα δεν θα ειναι απραγματοποιητο. Τωρα Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, τωρα !'
======================================
Πεταχτηκε πανω ουρλιαζοντας. Η αισθηση πως ακουγε την ιδια του τη φωνη τον επανεφερε στην πραγματικοτητα. Ηταν μουσκεμα στον ιδρωτα ενω το κεφαλι του πηγαινε να σπασει απο τον πονο. Κοιταξε αριστερα και δεξια και προσπαθησε να χαλιναγωγησει την ανασα του. Ονειρο ηταν, ενα καταραμενο ονειρο και τιποτα περισσοτερο μα ηταν τοσο ζωντανο που ειχε την αισθηση πως ακομα μπορουσε να μυρισει τα λουλουδια η ν' ακουσει την επιβλητικη φωνη του συννεφου. Ηξερε πως εκεινη η μορφη ανηκε στον Μετγκον, τον πατερα του κι ας μην τον ειχε δει ποτε στην ζωη του. Αναρωτηθηκε αν πραγματι ολα αυτα ηταν αποκυηματα της φαντασιας του η ο Μετγκον ειχε βρει τροπο να εισχωρησει στο μυαλο και τις σκεψεις του.
Ενα πικρο χαμογελο εμφανιστηκε στα χειλη του φερνοντας την μορφη της Μεριτα στις σκεψεις του. Κουνησε το κεφαλι του εντονα σαν να προσπαθουσε να το αδειασει απ' ολα.
Λιγα δευτερολεπτα μετα ενοιωθε καλυτερα κι ετοιμος ν' αντιμετωπισει την πραγματικοτητα.
Εριξε μια ματια τριγυρω του. Που στα δωδεκα φεγγαρια του Θιαν βρισκοταν ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου