STELLA NTAGKA
ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ
Εριξε μια τελευταια ματια πισω της. Οι φλογες εγλειφαν τον ουρανο και οι πυκνοι καπνοι ειχαν περιορισει αισθητα την ορατοτητα της. Μα δεν υπηρχε κατι για να δει. Ηξερε πολυ καλα τι ειχε συμβει, το ειχε βιωσει στην αρχη της εκδηλωσης του. Η συναισθηση πως μονο εκεινη τα ειχε καταφερει της εφερε δακρυα στα ματια. Εκει πισω ηταν ολοι της οι συντροφοι, ανθρωποι που ειχαν περασει και μοιραστει μαζι τοσα πολλα τα τελευταια τρια χρονια. Τωρα ηταν απλα ακινητα, νεκρα κορμια και σε κεινη ειχε πεσει το βαρος ν' αποκαλυψει την αληθεια. Μια αληθεια που μεσα σ' αυτα τα τρια χρονια ειχε κοστισει τοσα πολλα σε τοσους πολλους.
Κοιταξε το πυκνο δασος που ορθωνοταν μπροστα της. Αν δεν τα καταφερνε ν' αποδειξει την αληθεια ολες οι θυσιες των συντροφων της ειχαν απλα παει χαμενες. Σκουπισε τα ματια της και πηρε μια βαθια ανασα. Ηταν υποχρεωμενη να τα καταφερει, το χρωστουσε σε ολους αυτους που ειχαν αφησει την τελευταια τους πνοη μεσα στα φλεγομενα ερειπια κι ας μην ηξερε με ποιον τροπο θα τα καταφερνε. Χωθηκε μεσα στο δασος με αποφασιστικο, γρηγορο βημα.
=================================
Η εικοσαχρονη κυριαρχια των Νταρχεν ηταν απολυτως καθοριστικη για την μοιρα της Γης. Εμφανιστηκαν εξαφνα απο το πουθενα και μεσα σε δυο μηνες ειχαν καταλαβει ολη τη Γη. Για εικοσι χρονια ο ανθρωπος ηταν ενα κυνηγημενο ζωο που δολοφονουνταν με τοση ευκολια και τυψεις οσο οταν ο ιδιος πατουσε ενα μυρμηγκι. Ο ακριβης αριθμος των νεκρων απο την επιθεση των Νταρχεν και της δεκαχρονης παρουσιας τους ηταν αγνωστος. Ελαχιστοι ειχαν απομεινει ζωντανοι κι αυτοι προσπαθουσαν να επιβιωσουν με καθε τροπο.
Οσο αποτομα ειχαν εμφανιστει αλλο τοσο αποτομα εξαφανιστηκαν μεσα σ' ενα πρωινο.
Οι λογοι της αποχωρησης τους παρεμειναν μυστηριο μα οι επιβιωσαντες ειχαν σημαντικοτερα προβληματα για ν' ασχοληθουν. Περασε πολυς χρονος μεχρι να επιστρεψουν σε μια υποτυπωδη κοινωνικη μορφη, σαν κι αυτη που υπηρχε πριν την εμφανιση των Νταρχεν μα με θεληση και υπομονη τα καταφεραν. Βεβαια πολλα που καποτε θεωρουνταν αυτονοητα δεν θα τα ειχαν ποτε ξανα πια συντομα μα το οτι ηταν ζωντανοι ηταν το μεγαλο κερδισμενο στοιχημα.
===================================
Η Πρωτη Συγκεντρωτικη Κοινωνια ηταν αυτο ακριβως που πρεσβευε τ' ονομα της. Μια συγκεντρωτικη κοινωνια που απαιτησε πεντε χρονια να δημιουργηθει απο τους σκορπισμενους επιζωσαντες και ηταν και η πρωτη. Συντομα οι κατοικοι της διαπιστωσαν πως μαλλον ηταν και η μοναδικη αφου δεν ειχαν καμια επαφη με κανεναν αλλον απο τοτε που ιδρυθηκε.
Η δομη της ΠΣΚ αρχικα εμοιαζε καπως μ' εκεινες που υπηρχαν πριν την ελευση των Νταρχεν. Με το περασμα του καιρου η φυσιογνωμια της αλλοιωνοταν με αποτελεσμα, καμποσα χρονια μετα, αυτο που θα επρεπε να ειναι το τελευταιο καταφυγιο διαιωνισης του ανθρωπινου ειδους να εχει μετατραπει σ' ενα βδελλυγμα. Σ' αυτο ειχαν συντελεσει αρκετοι παραγοντες.
Οι Νταρχεν ειχαν κατορθωσει να εκμηδενισουν καθε μνημη ιστοριας, πολιτισμου κι ελευθερης σκεψης με αποτελεσμα οι νεες γενιες να χρειαζονται την δημιουργια μιας καινουργιας καταστασης. Διχως κανεις να το καταλαβει, παντα με τις ανοχες των ιδιων, η νεα ταξη πραγματων ηταν εφιαλτικα υποδεεστερη μονο της εποχης που στη Γη υπηρχαν οι Νταρχεν.
=============================
Οι αυτοανακηρυγμενοι κυβερνητες της ΠΣΚ ηταν μια επιτροπη δεκα ατομων που ξεκινησε να νομοθετει απο το μηδεν. Με την δικαιολογια της εκτακτης αναγκης που ζουσε η ΠΣΚ συγκεντρωσαν πολυ γρηγορα ολες τις εξουσιες στα χερια τους εχοντας τον μοναδικο ελεγχο στα παντα. Πολλα απ' αυτα που θεσπισε η μικρη αυτη ελιτ δεν εγιναν αποδεκτα απο τους κατοικους. Με το προσχημα της επαναστασης και της ανταρσιας η επιτροπη κηρυξε παρανομους και καταζητουμενους οσους πηγαιναν εναντια στα σχεδια της. Πολυ συντομα η ΠΣΚ που περιστοιχιζοταν απο ενα τεραστιο κυκλικο τειχος απεκτησε αποσχιστικες ομαδες που η καθε μια για τους δικους της λογους ειχε προσπαθησει να υπερβει τα τειχη και να φυγει.
Ολες οι αποπειρες ειχαν πνιγει στο αιμα. Η προπαγανδα πως η Γη ηταν μικρη κι επιπεδη ηταν το κυριο ατου στα χερια της επιτροπης για την απαγορευση οποιουδηποτε να εγκαταλειψει το μερος.
Διαδηλωνοντας πως ενεργουσαν για την ασφαλεια ολων ειχαν θεσπισει την θανατικη ποινη για οποιον δοκιμαζε να δραπετευσει. Για καμποσο καιρο αυτο ειχε λειτουργησει.
===================================
Η Νανσυ Λωρελσον ανηκε στην μοναδικη δεκαπενταμελη ομαδα που ειχε καταφερει να βγει εξω απο το τειχος. Βεβαια αυτη η αποπειρα ειχε μειωσει τον αριθμο της ομαδας σε επτα μα κι αυτοι ηταν αρκετοι για να φερουν σε περας το σχεδιο που ειχαν εκπονησει οι επικεφαλης της ομαδας. Το σκεπτικο ηταν ενα. Επρεπε ν' αποδειξουν πως η κυβερνηση ψευδοταν, ετσι η εμπιστοσυνη του κοσμου θα κλονιζοταν και οι πιθανοτητες εξεγερσης θ' αυξανονταν κατα πολυ. Διχως ιστορικα βιβλια που ν' αποδεικνυαν το αντιθετο, διχως μνημες, ηταν ευκολο για τους τυραννους να πεισουν πως η Γη ηταν επιπεδη. Δεν υπηρχε κατι η καποιος να τους διαψευσει.
Εκατο μιλια μακρια απο την κοινοτητα η Γη τελειωνε. Αυτο υποστηριζε η κυβερνηση και ολοι, πλην της ομαδας της Νανσυ, το ειχαν αποδεχτει. Το ζητημα ηταν πως μαζι με τους συντροφους τους που ειχαν χαθει κατα την διαρκεια της φυγης ειχε χαθει μαζι και πολυτιμος εξοπλισμος, πραγμα που σιγουρα εκανε την ζωη της ομαδας αρκετα πιο δυσκολη. Παρ' ολα αυτα, ο εξοπλισμος που ειχε διασωθει ισως ηταν ικανος για να φερουν σε περας την αποστολη τους.
=================================
Το σχεδιο ηταν απλο. Επρεπε να φτασουν σε αποσταση τουλαχιστον 101 μιλιων, να συνεχισουν να περπατανε πανω στο εδαφος, να φιλμογραφησουν ολη την επιχειρηση απο την αρχη και να βρουν τροπο να εκπεμψουν τηλεοπτικο σημα πισω στην κοινοτητα ουτως ωστε να τους δουν ολοι. Το τελευταιο κοματι ηταν το πιο δυσκολο αλλα προς το παρον ειχαν σημαντικοτερα προβληματα να λυσουν. Το κρησφυγετο τους, μια σειρα απο σπηλιες σ' ενα βουνο 40 μιλια απο την κοινοτητα δεν θα τους κρατουσε ασφαλεις για πολυ. Η κυβερνηση ειχε εξαπολυσει πισω τους ενα σωρο ομαδες συλληψης κι εξοντωσης που χτενιζαν την περιοχη για να τους βρουν. Ηταν ζητημα χρονου να εφθαναν στις σπηλιες και με δεδομενη την υπερτερη δυναμη πυρος η ομαδα της Νανσυ δεν θα ειχε καμια τυχη. Σ' αυτην ειχε πεσει ο κληρος να φυλαει την τελευταια σκοπια πριν την αναχωρηση τους το πρωι. Στο μυαλο της στροβιλιζονταν χιλιαδες σκεψεις. Μ' αυτο που την ανησυχουσε περισσοτερο ηταν η τυχη της αδελφης της. Ειχε μεινει πισω κι αναρωτιοταν για την τυχη της στα χερια της κυβερνησης.
=================================
Η αφηρημαδα της κοστισε τις ζωες τεσσαρων συντροφων της. Η επιθεση της ομαδας συλληψης κι εξοντωσης τους αιφνιδιασε πιανοντας τους πανω στον υπνο. Η ιδια, μαζι με αλλους δυο, καταφεραν ως εκ θαυματος ν' αρπαξουν ενα φορτηγακι και ν' απομακρυνθουν εγκαιρα.
Η βιαστικη φυγη μπορει να τους εσωσε τη ζωη μα ειχαν εγκαταλειψει πισω τα παντα. Τωρα απλα προσπαθουσαν να γλυτωσουν απο το ανθρωποκυνηγητο πισω τους.
Ειχαν διανυσει περισσοτερο απο 50 μιλια οταν ακουσαν τον θορυβο. Το ελικοπτερο μπορει να ηταν μακρια προς το παρον, ομως πλησιαζε γοργα. Ο οδηγος αυξησε ταχυτητα και σε μια επικινδυνη, κλειστη δεξια στροφη εχασε τον ελεγχο και το φορτηγακι ανετραπη. Με την τυχη συνεχως στο πλευρο της η Νανσυ πεταχτηκε τουλαχιστον 20 μετρα μεσα στα χωραφια και πρακτικα αυτο της εσωσε τη ζωη. Οι δυο συντροφοι της, εγκλωβισμενοι μεσα στο οχημα, δεν ειχαν τροπο ν' αποφυγουν τον πυραυλο που επεσε πανω στο φορτηγακι. Μεχρι να κανει στροφη το ελικοπτερο η Νανσυ ειχε ηδη καλυφθει μεσα σε παρακειμενες συσταδες δεντρων.
==================================
Ενοιωθε ενα τσουξιμο ψηλα στον μηρο και διαπιστωσε πως καποιο θραυσμα την ειχε τραυματισει. Εδεσε προχειρα την πληγη για να σταματησει την αιμορραγια και προσπαθησε να συντονισει τις σκεψεις της. Οτι ειχαν σχεδιασει δεν θα μπορουσε ποτε να επιτευχθει. Το μονο που μπορουσε να κανει τωρα ηταν να κοιταξει πως θα παρεμενε ζωντανη. Ηξερε πως συντομα καποια ομαδα θα βρισκοταν στο κατοπιν της, αρα επρεπε να κινηθει γρηγορα. Μπροστα της ορθωνοταν ενας τεραστιος δρυμος, ο δρυμος που συμφωνα με την κυβερνηση το τελος του ηταν και το τελος της Γης. Δεν ειχε πια τ' απαραιτητα μηχανηματα ν' αποδειξει τιποτα, το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να διασχισει το δασος και να συνεχισει το φευγιο πονταροντας πως η ομαδα που βρισκοταν στο κατοπιν της δεν θα την ακολουθουσε. Εξ' αλλου, σιγουρα κανενας απο τους διωκτες της δεν θα ηθελε να φτασει, συμφωνα με την προπαγανδα, τοσο κοντα στο τελος της Γης. Ισως μετα το δασος να ηταν ασφαλης, ισως να εβρισκε καποια στιγμη αλλους επιζωσαντες, ισως...Μα πρωτα επρεπε να τα καταφερει.
==================================
Απο την μια το σκοταδι ηταν συμμαχος αφου δεν επετρεπε στους διωκτες της να την εντοπισουν, απο την αλλη ομως της εκανε την ζωη δυσκολη αφου δεν εβλεπε κυριολεκτικα που πηγαινε. Ειχε σκονταψει, πεσει και σηκωθει αμετρητες φορες. Το μονο που δεν χρειαζοταν τωρα ηταν ενα στραμπουληγμα η ακομα χειροτερα σπασιμο. Η καρδια της χτυπουσε δυνατα, η ανασα της εβγαινε κοφτη και βαρια μα ηξερε πως δεν ειχε περιθωριο να σταματησει.
Στα θετικα ειχε βαλει ηδη στην ζυγαρια το γεγονος πως υπηρχε παντελης ελλειψη ζωης. Κατω απο αλλες συνθηκες ενα δασος το βραδυ θα εβριθε ζωης μα αυτο εδω ηταν τελειως ερημο. Η αληθεια ηταν πως το προτιμουσε ετσι. Το μονο που δεν χρειαζοταν ηταν να συναντουσε λυκους, τσακαλια η οτι αλλο μπορουσε να καραδοκει μεσα στα πυκνα φυλλωματα. Η σκεψη της αδελφης της της αλλοιωσε την ψυχολογια προς το χειροτερο. Ενοιωσε παλι τα ματια της να βουρκωνουν και αυτη η προσωρινη τυφλωση παραλιγο να της στοιχιζε την ζωη.
Ειχε σταματησει κυριολεκτικα την τελευταια στιγμη.
==================================
Μπροστα της εχασκε ενα σκοτεινο, ατελειωτο κενο. Δεν μπορουσε να δει τιποτα στο μηκος η το βαθος. Ενοιωθε σαν να στεκοταν στο χειλος ενος γκρεμου μα κατι μεσα της της ελεγε πως αυτο εκει δεν ηταν γκρεμος. Το εδαφος εμοιαζε σαν να τελειωνε εκει.
Εβαλε τα γελια αδιαφορωντας αν αυτο μπορουσε να προδωσει την θεση της σε οποιον τυχον την ακολουθουσε. Δεν γινοταν, δεν μπορει να ηταν αληθεια αυτο που ζουσε. Ενοιωσε το μυαλο της να σαλευει, η τετραγωνισμενη λογικη που την ειχε κρατησει ζωντανη μεχρι στιγμης και την ειχε βοηθησει να φτασει μεχρι εκει κατερρευσε μεσα σε μια στιγμη.
Ειχε δικιο ? Η αναθεματισμενη κυβερνηση ειχε δικιο ? Δεν ηξερε πως μπορουσε να γνωριζει κατι τετοιο αλλα ηταν οντως αυτο το τελος της Γης ? Ποια ηταν η αληθεια τελικα ?
Δεν υπηρχε δρομος να προχωρησει μπροστα, μονο να γυρισει πισω. Κοιταξε πισω της.
Ηταν ολομοναχη κι ενδεχομενως ν' ατενιζε το τελος της επιπεδης Γης. Χαμογελασε πικρα.
Εριξε πισω τα μαλλια της κι εκανε ενα βημα μπροστα βουτωντας στο κενο.
ΤΕΛΟΣ
ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ
Εριξε μια τελευταια ματια πισω της. Οι φλογες εγλειφαν τον ουρανο και οι πυκνοι καπνοι ειχαν περιορισει αισθητα την ορατοτητα της. Μα δεν υπηρχε κατι για να δει. Ηξερε πολυ καλα τι ειχε συμβει, το ειχε βιωσει στην αρχη της εκδηλωσης του. Η συναισθηση πως μονο εκεινη τα ειχε καταφερει της εφερε δακρυα στα ματια. Εκει πισω ηταν ολοι της οι συντροφοι, ανθρωποι που ειχαν περασει και μοιραστει μαζι τοσα πολλα τα τελευταια τρια χρονια. Τωρα ηταν απλα ακινητα, νεκρα κορμια και σε κεινη ειχε πεσει το βαρος ν' αποκαλυψει την αληθεια. Μια αληθεια που μεσα σ' αυτα τα τρια χρονια ειχε κοστισει τοσα πολλα σε τοσους πολλους.
Κοιταξε το πυκνο δασος που ορθωνοταν μπροστα της. Αν δεν τα καταφερνε ν' αποδειξει την αληθεια ολες οι θυσιες των συντροφων της ειχαν απλα παει χαμενες. Σκουπισε τα ματια της και πηρε μια βαθια ανασα. Ηταν υποχρεωμενη να τα καταφερει, το χρωστουσε σε ολους αυτους που ειχαν αφησει την τελευταια τους πνοη μεσα στα φλεγομενα ερειπια κι ας μην ηξερε με ποιον τροπο θα τα καταφερνε. Χωθηκε μεσα στο δασος με αποφασιστικο, γρηγορο βημα.
=================================
Η εικοσαχρονη κυριαρχια των Νταρχεν ηταν απολυτως καθοριστικη για την μοιρα της Γης. Εμφανιστηκαν εξαφνα απο το πουθενα και μεσα σε δυο μηνες ειχαν καταλαβει ολη τη Γη. Για εικοσι χρονια ο ανθρωπος ηταν ενα κυνηγημενο ζωο που δολοφονουνταν με τοση ευκολια και τυψεις οσο οταν ο ιδιος πατουσε ενα μυρμηγκι. Ο ακριβης αριθμος των νεκρων απο την επιθεση των Νταρχεν και της δεκαχρονης παρουσιας τους ηταν αγνωστος. Ελαχιστοι ειχαν απομεινει ζωντανοι κι αυτοι προσπαθουσαν να επιβιωσουν με καθε τροπο.
Οσο αποτομα ειχαν εμφανιστει αλλο τοσο αποτομα εξαφανιστηκαν μεσα σ' ενα πρωινο.
Οι λογοι της αποχωρησης τους παρεμειναν μυστηριο μα οι επιβιωσαντες ειχαν σημαντικοτερα προβληματα για ν' ασχοληθουν. Περασε πολυς χρονος μεχρι να επιστρεψουν σε μια υποτυπωδη κοινωνικη μορφη, σαν κι αυτη που υπηρχε πριν την εμφανιση των Νταρχεν μα με θεληση και υπομονη τα καταφεραν. Βεβαια πολλα που καποτε θεωρουνταν αυτονοητα δεν θα τα ειχαν ποτε ξανα πια συντομα μα το οτι ηταν ζωντανοι ηταν το μεγαλο κερδισμενο στοιχημα.
===================================
Η Πρωτη Συγκεντρωτικη Κοινωνια ηταν αυτο ακριβως που πρεσβευε τ' ονομα της. Μια συγκεντρωτικη κοινωνια που απαιτησε πεντε χρονια να δημιουργηθει απο τους σκορπισμενους επιζωσαντες και ηταν και η πρωτη. Συντομα οι κατοικοι της διαπιστωσαν πως μαλλον ηταν και η μοναδικη αφου δεν ειχαν καμια επαφη με κανεναν αλλον απο τοτε που ιδρυθηκε.
Η δομη της ΠΣΚ αρχικα εμοιαζε καπως μ' εκεινες που υπηρχαν πριν την ελευση των Νταρχεν. Με το περασμα του καιρου η φυσιογνωμια της αλλοιωνοταν με αποτελεσμα, καμποσα χρονια μετα, αυτο που θα επρεπε να ειναι το τελευταιο καταφυγιο διαιωνισης του ανθρωπινου ειδους να εχει μετατραπει σ' ενα βδελλυγμα. Σ' αυτο ειχαν συντελεσει αρκετοι παραγοντες.
Οι Νταρχεν ειχαν κατορθωσει να εκμηδενισουν καθε μνημη ιστοριας, πολιτισμου κι ελευθερης σκεψης με αποτελεσμα οι νεες γενιες να χρειαζονται την δημιουργια μιας καινουργιας καταστασης. Διχως κανεις να το καταλαβει, παντα με τις ανοχες των ιδιων, η νεα ταξη πραγματων ηταν εφιαλτικα υποδεεστερη μονο της εποχης που στη Γη υπηρχαν οι Νταρχεν.
=============================
Οι αυτοανακηρυγμενοι κυβερνητες της ΠΣΚ ηταν μια επιτροπη δεκα ατομων που ξεκινησε να νομοθετει απο το μηδεν. Με την δικαιολογια της εκτακτης αναγκης που ζουσε η ΠΣΚ συγκεντρωσαν πολυ γρηγορα ολες τις εξουσιες στα χερια τους εχοντας τον μοναδικο ελεγχο στα παντα. Πολλα απ' αυτα που θεσπισε η μικρη αυτη ελιτ δεν εγιναν αποδεκτα απο τους κατοικους. Με το προσχημα της επαναστασης και της ανταρσιας η επιτροπη κηρυξε παρανομους και καταζητουμενους οσους πηγαιναν εναντια στα σχεδια της. Πολυ συντομα η ΠΣΚ που περιστοιχιζοταν απο ενα τεραστιο κυκλικο τειχος απεκτησε αποσχιστικες ομαδες που η καθε μια για τους δικους της λογους ειχε προσπαθησει να υπερβει τα τειχη και να φυγει.
Ολες οι αποπειρες ειχαν πνιγει στο αιμα. Η προπαγανδα πως η Γη ηταν μικρη κι επιπεδη ηταν το κυριο ατου στα χερια της επιτροπης για την απαγορευση οποιουδηποτε να εγκαταλειψει το μερος.
Διαδηλωνοντας πως ενεργουσαν για την ασφαλεια ολων ειχαν θεσπισει την θανατικη ποινη για οποιον δοκιμαζε να δραπετευσει. Για καμποσο καιρο αυτο ειχε λειτουργησει.
===================================
Η Νανσυ Λωρελσον ανηκε στην μοναδικη δεκαπενταμελη ομαδα που ειχε καταφερει να βγει εξω απο το τειχος. Βεβαια αυτη η αποπειρα ειχε μειωσει τον αριθμο της ομαδας σε επτα μα κι αυτοι ηταν αρκετοι για να φερουν σε περας το σχεδιο που ειχαν εκπονησει οι επικεφαλης της ομαδας. Το σκεπτικο ηταν ενα. Επρεπε ν' αποδειξουν πως η κυβερνηση ψευδοταν, ετσι η εμπιστοσυνη του κοσμου θα κλονιζοταν και οι πιθανοτητες εξεγερσης θ' αυξανονταν κατα πολυ. Διχως ιστορικα βιβλια που ν' αποδεικνυαν το αντιθετο, διχως μνημες, ηταν ευκολο για τους τυραννους να πεισουν πως η Γη ηταν επιπεδη. Δεν υπηρχε κατι η καποιος να τους διαψευσει.
Εκατο μιλια μακρια απο την κοινοτητα η Γη τελειωνε. Αυτο υποστηριζε η κυβερνηση και ολοι, πλην της ομαδας της Νανσυ, το ειχαν αποδεχτει. Το ζητημα ηταν πως μαζι με τους συντροφους τους που ειχαν χαθει κατα την διαρκεια της φυγης ειχε χαθει μαζι και πολυτιμος εξοπλισμος, πραγμα που σιγουρα εκανε την ζωη της ομαδας αρκετα πιο δυσκολη. Παρ' ολα αυτα, ο εξοπλισμος που ειχε διασωθει ισως ηταν ικανος για να φερουν σε περας την αποστολη τους.
=================================
Το σχεδιο ηταν απλο. Επρεπε να φτασουν σε αποσταση τουλαχιστον 101 μιλιων, να συνεχισουν να περπατανε πανω στο εδαφος, να φιλμογραφησουν ολη την επιχειρηση απο την αρχη και να βρουν τροπο να εκπεμψουν τηλεοπτικο σημα πισω στην κοινοτητα ουτως ωστε να τους δουν ολοι. Το τελευταιο κοματι ηταν το πιο δυσκολο αλλα προς το παρον ειχαν σημαντικοτερα προβληματα να λυσουν. Το κρησφυγετο τους, μια σειρα απο σπηλιες σ' ενα βουνο 40 μιλια απο την κοινοτητα δεν θα τους κρατουσε ασφαλεις για πολυ. Η κυβερνηση ειχε εξαπολυσει πισω τους ενα σωρο ομαδες συλληψης κι εξοντωσης που χτενιζαν την περιοχη για να τους βρουν. Ηταν ζητημα χρονου να εφθαναν στις σπηλιες και με δεδομενη την υπερτερη δυναμη πυρος η ομαδα της Νανσυ δεν θα ειχε καμια τυχη. Σ' αυτην ειχε πεσει ο κληρος να φυλαει την τελευταια σκοπια πριν την αναχωρηση τους το πρωι. Στο μυαλο της στροβιλιζονταν χιλιαδες σκεψεις. Μ' αυτο που την ανησυχουσε περισσοτερο ηταν η τυχη της αδελφης της. Ειχε μεινει πισω κι αναρωτιοταν για την τυχη της στα χερια της κυβερνησης.
=================================
Η αφηρημαδα της κοστισε τις ζωες τεσσαρων συντροφων της. Η επιθεση της ομαδας συλληψης κι εξοντωσης τους αιφνιδιασε πιανοντας τους πανω στον υπνο. Η ιδια, μαζι με αλλους δυο, καταφεραν ως εκ θαυματος ν' αρπαξουν ενα φορτηγακι και ν' απομακρυνθουν εγκαιρα.
Η βιαστικη φυγη μπορει να τους εσωσε τη ζωη μα ειχαν εγκαταλειψει πισω τα παντα. Τωρα απλα προσπαθουσαν να γλυτωσουν απο το ανθρωποκυνηγητο πισω τους.
Ειχαν διανυσει περισσοτερο απο 50 μιλια οταν ακουσαν τον θορυβο. Το ελικοπτερο μπορει να ηταν μακρια προς το παρον, ομως πλησιαζε γοργα. Ο οδηγος αυξησε ταχυτητα και σε μια επικινδυνη, κλειστη δεξια στροφη εχασε τον ελεγχο και το φορτηγακι ανετραπη. Με την τυχη συνεχως στο πλευρο της η Νανσυ πεταχτηκε τουλαχιστον 20 μετρα μεσα στα χωραφια και πρακτικα αυτο της εσωσε τη ζωη. Οι δυο συντροφοι της, εγκλωβισμενοι μεσα στο οχημα, δεν ειχαν τροπο ν' αποφυγουν τον πυραυλο που επεσε πανω στο φορτηγακι. Μεχρι να κανει στροφη το ελικοπτερο η Νανσυ ειχε ηδη καλυφθει μεσα σε παρακειμενες συσταδες δεντρων.
==================================
Ενοιωθε ενα τσουξιμο ψηλα στον μηρο και διαπιστωσε πως καποιο θραυσμα την ειχε τραυματισει. Εδεσε προχειρα την πληγη για να σταματησει την αιμορραγια και προσπαθησε να συντονισει τις σκεψεις της. Οτι ειχαν σχεδιασει δεν θα μπορουσε ποτε να επιτευχθει. Το μονο που μπορουσε να κανει τωρα ηταν να κοιταξει πως θα παρεμενε ζωντανη. Ηξερε πως συντομα καποια ομαδα θα βρισκοταν στο κατοπιν της, αρα επρεπε να κινηθει γρηγορα. Μπροστα της ορθωνοταν ενας τεραστιος δρυμος, ο δρυμος που συμφωνα με την κυβερνηση το τελος του ηταν και το τελος της Γης. Δεν ειχε πια τ' απαραιτητα μηχανηματα ν' αποδειξει τιποτα, το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να διασχισει το δασος και να συνεχισει το φευγιο πονταροντας πως η ομαδα που βρισκοταν στο κατοπιν της δεν θα την ακολουθουσε. Εξ' αλλου, σιγουρα κανενας απο τους διωκτες της δεν θα ηθελε να φτασει, συμφωνα με την προπαγανδα, τοσο κοντα στο τελος της Γης. Ισως μετα το δασος να ηταν ασφαλης, ισως να εβρισκε καποια στιγμη αλλους επιζωσαντες, ισως...Μα πρωτα επρεπε να τα καταφερει.
==================================
Απο την μια το σκοταδι ηταν συμμαχος αφου δεν επετρεπε στους διωκτες της να την εντοπισουν, απο την αλλη ομως της εκανε την ζωη δυσκολη αφου δεν εβλεπε κυριολεκτικα που πηγαινε. Ειχε σκονταψει, πεσει και σηκωθει αμετρητες φορες. Το μονο που δεν χρειαζοταν τωρα ηταν ενα στραμπουληγμα η ακομα χειροτερα σπασιμο. Η καρδια της χτυπουσε δυνατα, η ανασα της εβγαινε κοφτη και βαρια μα ηξερε πως δεν ειχε περιθωριο να σταματησει.
Στα θετικα ειχε βαλει ηδη στην ζυγαρια το γεγονος πως υπηρχε παντελης ελλειψη ζωης. Κατω απο αλλες συνθηκες ενα δασος το βραδυ θα εβριθε ζωης μα αυτο εδω ηταν τελειως ερημο. Η αληθεια ηταν πως το προτιμουσε ετσι. Το μονο που δεν χρειαζοταν ηταν να συναντουσε λυκους, τσακαλια η οτι αλλο μπορουσε να καραδοκει μεσα στα πυκνα φυλλωματα. Η σκεψη της αδελφης της της αλλοιωσε την ψυχολογια προς το χειροτερο. Ενοιωσε παλι τα ματια της να βουρκωνουν και αυτη η προσωρινη τυφλωση παραλιγο να της στοιχιζε την ζωη.
Ειχε σταματησει κυριολεκτικα την τελευταια στιγμη.
==================================
Μπροστα της εχασκε ενα σκοτεινο, ατελειωτο κενο. Δεν μπορουσε να δει τιποτα στο μηκος η το βαθος. Ενοιωθε σαν να στεκοταν στο χειλος ενος γκρεμου μα κατι μεσα της της ελεγε πως αυτο εκει δεν ηταν γκρεμος. Το εδαφος εμοιαζε σαν να τελειωνε εκει.
Εβαλε τα γελια αδιαφορωντας αν αυτο μπορουσε να προδωσει την θεση της σε οποιον τυχον την ακολουθουσε. Δεν γινοταν, δεν μπορει να ηταν αληθεια αυτο που ζουσε. Ενοιωσε το μυαλο της να σαλευει, η τετραγωνισμενη λογικη που την ειχε κρατησει ζωντανη μεχρι στιγμης και την ειχε βοηθησει να φτασει μεχρι εκει κατερρευσε μεσα σε μια στιγμη.
Ειχε δικιο ? Η αναθεματισμενη κυβερνηση ειχε δικιο ? Δεν ηξερε πως μπορουσε να γνωριζει κατι τετοιο αλλα ηταν οντως αυτο το τελος της Γης ? Ποια ηταν η αληθεια τελικα ?
Δεν υπηρχε δρομος να προχωρησει μπροστα, μονο να γυρισει πισω. Κοιταξε πισω της.
Ηταν ολομοναχη κι ενδεχομενως ν' ατενιζε το τελος της επιπεδης Γης. Χαμογελασε πικρα.
Εριξε πισω τα μαλλια της κι εκανε ενα βημα μπροστα βουτωντας στο κενο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου