Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 53

-'Γιατι ηρθαμε εδω ? Τι ψαχνουμε' ? ρωτησε.

Το αγριο βλεμμα της Μεριτα την εκανε να μετανοιωσει αμεσα που ρωτησε.

-'Μεινε κοντα μου και μην βγαζεις αχνα' της ειπε η Κηρα με εντονο υφος. ΄Να θυμασαι πως δεν σου εχω ακομα καμια εμπιστοσυνη, οχι μεχρι να ξεκαθαρισω τον ρολο που παιζεις'.

Η Ραντα κουνησε καταφατικα το κεφαλι της αποδεχομενη ουσιαστικα οσα μολις ειχε ακουσει.

-'Οτι ειχα να σου πω το ειπα' ειπε 'δεν εχω κατι να προσθεσω'.

-'Αυτο θα το δουμε' μουγκρισε η Κηρα 'αυτο θα το δουμε. Προς το παρον μεχρι να φτασουμε εκει που πρεπει φροντισε να εισαι κοντα μου, βρισκομαστε στην ελευθερη ζωνη για καθε παρανομο'.

Η Ραντα εριξε μια ματια τριγυρω προσπαθωντας να οπτικοποιησει τα λογια της Μεριτα. Πραγματι, ολος ο κοσμος που υπηρχε τριγυρω κινιοταν σαν να ειχε κατι να κρυψει με πρωτο και καλυτερο τον ιδιο τον εαυτο του. Συμφωνα με τα λεγομενα της Μεριτα, εφ' οσον κυκλοφορουσαν στην παρανομη ζωνη εκ των πραγματων παρανομοι θα ηταν.

                            ================================

 Υπηρχαν πλασματα απο καθε γωνια του γαλαξια, με εκατονταδες διαφορετικα παρουσιαστικα, πραγμα που καθιστουσε αδυνατον για οποιονδηποτε να διαβασει σκεψεις η προθεσεις. Κατω απο αλλες συνθηκες θα ενοιωθε τρομαγμενη αν ηταν μονη της, μα για εναν ανεξηγητο λογο η παρουσια της Κηρας, καθως και οι δυνατοτητες της που ειχε βιωσει κατ' ιδιαν, την προσεδιδαν ενα αισθημα ασφαλειας. Αυτο το συναισθημα προσπαθησε ν' αποτυπωσει και στο προσωπο της.

-'Εδω ειμαστε' εκανε η Μεριτα καθως σταματησε εξω απο ενα μπαρ. 'Ασε εμενα να κανω την κουβεντα' προσθεσε και μπηκε μεσα ακολουθουμενη απο την Ραντα.

-'Γκριντλοκ' εκανε απευθυνομενη στον αντρα πισω απο το μπαρ ενω παραλληλα καθοταν απεναντι του. Η Ραντα την μιμηθηκε διχως να πει λεξη.

-'Μεριτα' απαντησε ο αντρας και το βλεμμα του εστιασε στην Ραντα. 'Χαιρομαι που σε ξαναβλεπω' προσθεσε 'σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα'.

-'Το ιδιο κι εγω Γκριντλοκ' απαντησε η Κηρα 'το ιδιο κι εγω'. 

                    ===================================

-'Σε τι μπορω να σου φανω χρησιμος' ? εκανε ο Γκριντλοκ ενω συνεχιζε να κοιταει την Ραντα.

-'Αυτη ειναι η Ραντα, απο δω ο Γκριντλοκ' ειπε η Μεριτα καταλαβαινοντας πως δυσκολα θ' αρχιζε συζητηση αν δεν ικανοποιουσε την περιεργεια του μπαρμαν. 'Η Ραντα ειναι η αιτια που βρισκομαι και παλι εδω' συμπληρωσε.

-'Ελπιζω να ειναι μια ευχαριστη αιτια' ειπε ο Γκριντλοκ απευθυνομενος στην Μεριτα.

-'Ας αφησουμε τα υπονοουμενα και τα μισολογα Γκριντλοκ' σημειωσε η Μεριτα 'κι ας μπουμε κατευθειαν στο θεμα. Ξερεις οτι ψαχνω τον Ελλερυ, εφτασα μεχρι τον Ζιγκετ για να μαθω πληροφοριες αλλα το μονο που αποκομισα ηταν τα νεα του θανατου του Ντρισμπειν και τουτη εδω που ηταν και ο τελευταιος ανθρωπος που μιλησε μαζι του πριν πεθανει. Χρειαζομαι καθε τι που μπορει να ξερεις, εστω και την παραμικρη λεπτομερεια για να τον εντοπισω. Εχεις κατι για μενα η αδικα εκανα τον κοπο ' ? προσθεσε με τον τονο της φωνης της να γινεται πιο εντονη.

-'Η γνωστη, αξιαγαπητη Μεριτα' εκανε ο Γκριντλοκ χαμογελωντας.

                             ===========================

-'Δεν ειναι το καταλληλο μερος για να κουβεντιασουμε τωρα' συνεχισε. 'Ξερεις πως κοσμος περναει απο δω, παει κι ερχεται, ισως και να εχω κατι για σενα αλλα ειναι προτιμοτερο να τα πουμε μια αλλη στιγμη, ας πουμε οταν θα εχω κλεισει το μπαρ. Εδω καθε τρεις και λιγο θα μας διακοπτουν, συν τοις αλλοις η Ραντα ισως θα ηθελε να ξεκουραστει απο το ταξιδι απο τον Ζιγκετ. Σου μοιαζει παραλογο αυτο που λεω' ? συμπληρωσε.

Οσο και να ηθελε να διαφωνησει μαζι του η Μεριτα δεν μπορουσε παρα ν' αναγνωρισει πως ειχε δικιο. Δυσκολα θα μπορουσε να γινει κουβεντα κατω απο τετοιες συνθηκες, επιπλεον και η ιδια, οπως μαλλον και η Ραντα, χρειαζονταν λιγη ξεκουραση απο ενα τετοιο ταξιδι. Της εριξε μια ματια αναζητωντας μια συγκαταβαση και η κοπελα της την εδωσε αμεσα μεσα απο το βλεμμα της.

-'Δεν εχεις αδικο' ειπε στο τελος 'καλυτερα να το κανουμε ετσι. Εχεις να μας προτεινεις ενα μερος για να περασουμε το βραδυ μας χωρις περιττες ενοχλησεις' ?

-'Φυσικα' εκανε χαμογελωντας ο Γκριντλοκ 'αστο πανω μου'.

                  ===================================

Το ξενοδοχειο που τους ειχε προτεινει ο Γκριντλοκ απειχε λιγοτερο απο τρακοσια μετρα αλλα συμφωνα με τα λεγομενα του εκει θα ηταν απολυτως ασφαλεις. Θα χρησιμοποιουσαν τ' ονομα του οταν θα εφταναν δεδομενου πως οι ιδιοκτητες ηταν αρκετα δυσπιστοι με οσους δεν γνωριζαν. Εκει θα ξεκουραζονταν λιγο και αργοτερα, οταν το μπαρ του Γκριντλοκ θα εκλεινε για ολους τους αλλους θα επεστρεφαν. Ηταν αυτος ο κυκεωνας σκεψεων που απασχολουσε το μυαλο της Μεριτα και δεν της επετρεψε να προσεξει τις σκιες που τις ειχαν παρει απο πισω. Βρισκονταν σε αποσταση κοντα εκατο μετρων απο το ξενοδοχειο οταν οι σκιες εμφανιστηκαν αποτομα μπροστα τους αιφνιδιαζοντας τες. Μια σκια ξεκολλησε απο τις αλλες και μιλησε.

-'Δυο μορφονιες σαν κι εσας να βαδιζετε μονες μεσα στο σκοταδι' ? εκανε η σκια. 'Θα μπορουσε να σας συμβει καποιο ατυχημα, οι δρομοι εδω ειναι κοματακι επικινδυνοι. Αλλα μην φοβαστε, μ' ενα σχετικα ευτελες χρηματικο αντιτιμο εγω και οι φιλοι μου θα φροντισουμε να φτασετε ακεραιες στον προορισμο σας. Τι λετε' ? εκανε ειρωνικα.

                      ===================================

-'Εχεις απολυτο δικιο' εκανε η φωνη που δεν ανηκε στην Μεριτα η την Ραντα. 'Οντως αυτοι οι δρομοι ειναι επικινδυνοι το βραδυ για οσους δεν ξερουν να τους διασχισουν'.

Αιφνιδιαστηκαν ολοι. Η Μεριτα που δεν προλαβε ν' απαντησει, η Ραντα που προσπαθουσε ακομα να καταλαβει τι συνεβαινε και οι σκιες που ελαβαν απαντηση στην ερωτηση τους απο μια αορατη φωνη. Λιγα δευτερολεπτα μετα η φωνη απεκτησε υποσταση.

-'Να προσεχετε οπως φευγετε' συνεχισε η φωνη. Το βλεμμα ολων ειχε εστισει στην φιγουρα που μιλησε. Κανεις τους ποτε, μολονοτι στον Γκαβαρντα συναντουσε κανεις τα πλεον παραδοξα κι απιστευτα οντα, δεν ειχε δει κατι παραπλησιο. Μια υπεροχη καλλονη, γυμνη απο την κορυφη εως τα νυχια ειχε ξεπροβαλλει απο το πουθενα. Γυμνη ? Οχι ακριβως. Το κορμι της ηταν διασπαρτο απο καταμαυρα στιγματα που εμοιαζαν ζωντανα καλυπτοντας σχεδον το συνολο του σωματος της κινουμενα ασταματητα μ' εναν ανεπαισθητο ηχο, σχεδον σαν ψιθυρο. Η φωνη απο τις σκιες αντεδρασε πρωτη προσπαθωντας να καλυψει τον φοβο πισω απο μια επιθετικοτητα.

                    ==================================

-'Δεν ξερω ποια εισαι κυρα μου μα καλα θα κανεις να εξαφανιστεις πριν παθεις κακο' ειπε. 'Δεν εχουμε τιποτα μαζι σου και πιστεψε με, δεν θελεις ν' αποκτησουμε'.

Το ενστικτο της Μεριτα ουρλιαζε να μεινει αμετοχη και να δει τι θα συνεβαινε. Το εμπιστευτηκε.

-'Ποια ειναι αυτη' ? ψιθυρισε εκπληκτη η Ραντα. 'Τι ειναι' ?

-'Δεν εχω ιδεα' απαντησε η Κηρα ενω ταυτοχρονα επιανε την Ραντα απο το μπρατσο. 'Κατι μου λεει πως δεν πρεπει ν' ανακατευτουμε σε οτι συμβει'.

-'Τι θα συμβει δηλαδη' ? εκανε η Ραντα.

-'Θα το μαθουμε αμεσως τωρα μαλλον' ειπε η Μεριτα και την τραβηξε προς τα πισω διακριτικα.

-'Ειναι η τελευταια σας ευκαρια να φυγετε' εκανε παλι η αγνωστη. 'Αλλιως'...

-'Αλλιως τι' ? αγριεψε η φωνη απο τις σκιες. 'Μην μας απειλεις εμας, εμεις ειμαστε'...

Δεν αποσωσε ποτε τα λογια του. Μολονοτι καμια κινηση δεν πραγματοποιηθηκε εναντιον του, αυτο που ειδε να συμβαινει μπροστα στα ματια του σχεδον τον πανικοβαλλε.

                        =============================

Σαν να ηταν ζωντανος οργανισμος μερικα απο τα στιγματα στο κορμι της γυναικας φανηκαν να ξεκολλανε, να αιωρουνται στον αερα και να σχηματιζουν κατι σαν μια τεραστια γροθια που προσγειωθηκε στο προσωπο ενος απο τις σκιες. Αυτος που δεχτηκε το χτυπημα σηκωθηκε κυριολεκτικα στον αερα, διεσχισε μια αποσταση επτα μετρων και προσγειωθηκε χωρις καν να σαλεψει στο εδαφος. Ο φοβος για το αγνωστο παρηγαγε αδρεναλινη, η αισθηση της αριθμητικης υπεροχης κι ενα απροσδιοριστο ψηγμα περηφανειας ηταν αυτο που εκανε τον αρχηγο των σκιων να διαταξει επιθεση εναντιον του μυστηριου εκεινου οντος.

Λες κι επαιρναν συγκεκριμενες οδηγιες τα στιγματα απο το κορμι της γυναικας κατευθυνθηκαν στα υπολοιπα μελη της συμμοριας. Ο ενας μετα τον αλλο επεφταν αναισθητοι κατω διχως η αποκοσμη εκεινη υπαρξη να εχει κανει την παραμικρη κινηση. Οι μονοι που ειχαν μεινει ορθιοι πια ηταν ο αρχηγος, η Μεριτα και η Ραντα που παρακολουθουσαν καταπληκτοι. Η Ραντα εκανε μια απειλητικη κινηση προς τον αρχηγο κι εκεινος το εβαλε στα ποδια διχως δευτερη σκεψη. 

                           ================================

-'Ποια εισαι ? Τι εισαι ? Τι θελεις' ? ρωτησε η Μεριτα με τις αισθησεις της σ' επιφυλακη.

-'Ειμαι η Ρισανι η Διαστικτη' απαντησε η μορφη. 'Τουλαχιστον ετσι με προσφωνει ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' προσθεσε ενω ειδε τα ματια της Μεριτα να γουρλωνουν.

-'Ξερεις τον Ελλερυ ? Ξερεις που μπορω να τον βρω ? Πες μου τωρα αμεσως γιατι'...

-'Γιατι τι' ? απαντησε η Ρισανι ενω τα στιγματα στο σωμα της αναδευτηκαν.

-'Με συγχωρεις' εκανε η Μεριτα 'αλλα τον ψαχνω τοσο καιρο κι εχω απελπιστει. Μα εσυ πως'...

-'Ακουσα την κουβεντα που ειχατε στο μπαρ με τον ιδιοκτητη του, ακουσα το ονομα Βαν Ντερ Εις και προσπαθησα να καταλαβω τον λογο που τον αναζητουσατε. Γι αυτο σας ακολουθησα, ηθελα να μαθω γιατι τον αναζητας' προσθεσε η Ρισανι.

-'Εγω ειμαι η Ραντα' εκανε η κοπελα 'κι εχω μπλεξει αθελα μου σε μια ιστορια που αυτο το ονομα ειναι στο επικεντρο του ενδιαφεροντος' συμπληρωσε.

-'Καταλαβαινω' εκανε η Ρισανι ενω τα στιγματα χαλαρωναν πανω στο κορμι της.

                  =================================

-'Εχουμε κλεισει δωματιο σ' ενα ξενοδοχειο εδω κοντα' εκανε η Ραντα. 'Μηπως να πηγαιναμε εκει να τα πουμε με την ησυχια μας αντι να στεκομαστε εδω, στην μεση του δρομου' ?

-'Σωστα' επικροτησε η Μεριτα. 'Ελα μαζι μας, θελω να μαθω οτι ξερεις για τον Ελλερυ'.

Η παραδοξη μορφη εμεινε για λιγο σιωπηλη. Οταν μιλησε ξανα και οι δυο γυναικες ειχαν την αισθηση πως υπηρχε ενας λυπημενος, θλιβερος τονος στην φωνη της.

-'Ναι, ειναι καλη ιδεα αυτη με το ξενοδοχειο. Αλλα δεν ειμαι τοσο σιγουρη πως η αλλη ιδεα ειναι καλη' προσθεσε ενω ταυτοχρονα τις πλησαιζε.

-'Τι εννοεις ? Δεν καταλαβαινω' ? εκανε η Μεριτα ενω ενα ασχημο προαισθημα αναδυθηκε στην επιφανεια αναζητωντας χωρο για να εξαπλωθει. 'Επαθε κατι ο Ελλερυ' ?

Η Ρισανι η διαστικτη παρεμεινε σιωπηλη. Η Μεριτα την πλησιασε ακομα περισσοτερο.

-'Πες μου, επαθε κατι ο Ελλερυ' ? επανελαβε με ξεψυχισμενη φωνη.

-'Ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ειναι σχεδον νεκρος' απαντησε η Ρισανη με λυπημενη φωνη.

  

  

                                           ΝΙΚΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ

                                               ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ

Συνεχιζε να παρακολουθει εμβροντητος το θεαμα που απλωνοταν μπροστα στα ματια του κουνωντας ενιοτε καταφατικα το κεφαλι του σαν αντιδραση στα χειμαρρωδη παραπονα που ακουγε. Ηταν και το λιγοτερο που μπορουσε να κανει αφου δεν ειχε διαθεσιμη καποια εξηγηση για να εξευμενισει τον ωρυομενο συνομιλητη του. Τον αφησε να ολοκληρωσει το λογιδριο του.

-'Θα το κοιταξω κ. Ζιρανσκι, αυτο ειναι που μπορω να κανω και θα σας ενημερωσω. Μου προξενει και μενα καταπληξη αλλα ειλικρινα δεν εχω ιδεα τι μπορει να ειναι. Θα εχετε νεα μου μεσα στην ημερα, σας το υποσχομαι, απλα δωστε μου λιγο χρονο'.

Φανηκε πως τα λογια του επιασαν τοπο γιατι ο τονος του εντονως διαμαρτυρομενου συνομιλητη του επεσε αρκετα, προφανως αποδεχομενος την δεσμευση που μολις ειχε ακουσει.

-'Μην ανησυχειτε κ. Ζιρανσκι' προσθεσε ' ειναι κατι που διορθωνεται, μολις εντοπιστει η πηγη του προβληματος το ζητημα σας θα λυθει αμεσα' συμπληρωσε καθως εβγαινε απο την πορτα.

Ασχετα με το τι υποστηριζε, βαθια μεσα του, η αμφιβολια κερδιζε διαρκως εδαφος.

                             =============================

Σταθηκε εξω απο το ακριβως διπλανο διαμερισμα και κοιταξε την βαρια, ξυλινη πορτα σαν να μπορουσε το βλεμμα του να την διαπερασει. Αντικειμενικα δεν χρειαζοταν, ηξερε ακριβως τι υπηρχε μεσα και τιποτα απ' ολα αυτα δεν δικαολογουσαν αυτο που ειχε ηδη δει. Εβγαλε μια αρμαθια κλειδια κι εψαξε το καταλληλο για την συγκεκριμενη πορτα ενω το μυαλο του ταξιδευε. 

Ο Παντσι Ο' Χαλλοραν ηταν ο διαχειριστης εκεινου του εξαωροφου κτιριου με τα τριαντα διαμερισματα στην καρδια της Νεας Υορκης, αυτος ηταν κι ο λογος που ειχε αντικλειδια για καθε ενα απ' αυτα τα διαμερισματα. Το κτιριο ανηκε στον δημο κι αυτος ηταν που τον ειχε θεσει επιστατη και υπευθυνο. Μεσα στις αλλες αρμοδιοτητες του ηταν και το να δινει λυσεις στα εκαστοτε προβληματα και μεχρι εκεινη την στιγμη τα πηγαινε περιφημα, εξ' αλλου αυτος ηταν και ο λογος που ολοι τον εμπιστευονταν και ειχαν μονο καλα λογια να πουν για το ατομο του.

Ετσι και τωρα, ειχε κληθει να λυσει αλλο ενα προβλημα, μονο που το συγκεκριμενο φανταζε δυσκολοτερο απ' τα αλλα λογω των ιδιαιτερων συνθηκων του.

                           ============================

Το διαμερισμα που ετοιμαζοταν να ξεκλειδωσει και να μπει μεσα ηταν αδειο. Εδω και μια βδομαδα ηταν ακατοικητο αφου ο ενοικος του, ενας μονοχνωτος και ακριβοθεωρητος γερακος, ειχε πεθανει επτα ημερες πριν. Ηταν ο ιδιος ο Παντσι που ειχε ανοιξει την ιδια πορτα οταν οι ενοικοι του οροφου τον ενημερωσαν πως ειχαν καιρο να δουν τον γεροντα και ανησυχουσαν, ηταν ο ιδιος που τον ειχε βρει νεκρο επανω σε μια πολυθρονα αντικα και ειχε ειδοποιησει την αστυνομια, ηταν ο ιδιος που ειχε σφραγισει το διαμερισμα με την επιπλωση του μεσα αναμενοντας καποιον νεο, υποψηφιο ενοικιαστη που θα του εστελνε ο δημος. 

Γνωριζε πολυ καλα τι υπηρχε στο εσωτερικο του διαμερισματος και τιποτα απ' οσα ηξερε δεν δικαιολογουσε το προβλημα που ειχε δημιουργησει στο ομορο διαμερισμα απ' το οποιο μολις ειχε βγει, παρ' ολα αυτα επρεπε να πιστοποιησει αυτα που γνωριζε ηδη.

Ξεκλειδωσε ευκολα κι ανοιξε. Μπηκε μεσα στο διαμερισμα κι εκλεισε την πορτα πισω του. Αναψε τα φωτα κι αναρωτηθηκε τι επρεπε να κοιταξει πρωτα. 

                                  =============================

Δεν του πηρε καθολου χρονο, ηταν εκει μπροστα του, οφθαλμοφανεστατο και πραγματικο.

Ολος ο ανατολικος τοιχος, η μεσοτοιχια με το διπλανο ακριβως διαμερισμα ηταν πλημμυρισμενο στα νερα. Ο τοιχος ειχε ποτισει τοσο πολυ που αδιορατα, λεπτα ρυακια νερου, σαν παραζαλισμενα φιδακια ετρεχαν μεχρι να καταληξουν στο πατωμα. Εκει ειχε σχηματιστει μια μεσαιου μεγεθους λιμνουλα που πασχιζε να εξαπλωθει οσο το δυνατον περισσοτερο στον χωρο.

Εφερε νοερα στο μυαλο του τα σχεδια των διαμερισματων και σιγουρεψε αυτο που ηδη υποψιαζοταν. Δεν υπηρχαν σωληνωσεις νερου στην μεσοτοιχια που θα μπορουσαν να δικαιολογησουν αυτο που συνεβαινε. Επρεπε ν' ανακαλυψει απο που προερχονταν τα νερα που ειχαν μουσκεψει τον τοιχο και δημιουργουσαν το προβλημα στο διπλανο διαμερισμα.

Το μονο αντικειμενο που εφαπτετο στον τοιχο ηταν εκεινο το υπερμεγεθες ψυγειο που εμοιαζε παντελως ακαιρο εκει που ηταν και μονο το τεραστιο μεγεθος του μπορουσε να δικαιολογησει την υπαρχουσα θεση του. Ισως η λυση τελικα να ηταν πολυ απλη κι ευκολη.

                         ============================== 

Διαψευστηκε. Το ψυγειο δεν ειχε καμμια φαινομενικη διαρροη που θα μπορουσε να δικαιολογησει την υπαρχουσα κατασταση. Ο εξονυχιστικος ελεγχος που εκανε το απεδειξε περιτρανα. Το πισω μερος του που ακουμπουσε στον τοιχο ηταν απολυτως στεγνο, η υγρασια που ειχε καταλαβει τον τοιχο υπηρχε παντου εκτος απο την περιοχη που καλυπτε η συσκευη. Η αιτια επρεπε να ηταν διαφορετικη, αρχισε να ψαχνει το οτιδηποτε μπορουσε να συσχετιζεται με το προβλημα.

Η ερευνα απεβη ακαρπη. Δεν μπορεσε να βρει καμμια εξηγηση για οτι συνεβαινε.

Ανοιξε το ψυγειο κι αντικρυσε το απολυτως τιποτα. Δεν υπηρχε κατι μεσα εκτος απο μεγαλες ποσοτητες παγου που ειχαν καλυψει σχεδον καθε τμημα του εσωτερικου. Το μονο που απεμενε να κανει ηταν να ριξει αλλη μια ματια στα σχεδια των διαμερισματων, ισως υπηρχε καποια λεπτομερεια που να του ειχε διαφυγει. Εκανε να βγει απο το διαμερισμα αλλα επεστρεψε παλι.

Τραβηξε την πριζα απο το ψυγειο για να λιωσει ο υφισταμενος εσωτερικος παγος. Θα επεστρεφε αργοτερα να δει τα αποτελεσματα αν και ηξερε πως δεν θα διορθωνε κατι ετσι. 

                      ================================

Τα σχεδια ηταν ακριβως οπως τα θυμοταν, δεν εκρυβαν κατι που να του ειχε διαφυγει, συνεπως η εξηγηση για το συμβαν ηταν ακομα μπροστα του αλλα δεν μπορουσε να την δει. Χτυπησε και παλι την πορτα του ενοικου που ειχε παραπονεθει για την απροσδοκητη υγρασια στον τοιχο του και τον ενημερωσε για τις εξελιξεις. Το καταλαβε πως δεν εμεινε ικανοποιημενος αλλα τουλαχιστον αποδεχτηκε το γεγονος πως ο Παντσι εκανε οτι μπορουσε για να λυσει το ζητημα. Μετα μπηκε και παλι στο αδειο διαμερισμα. Απλωσε περιξ του ψυγειου ενα σωρο χαρτινες, κομμενες κουτες που θ' απορροφουσαν το νερο που θα δημιουργιοταν οταν ο παγος θα ελιωνε και δεν θα του επετρεπαν να εξαπλωθει σε ολο το πατωμα. Εριξε μια ματια μεσα στην συσκευη αλλα ηταν πολυ νωρις γι αποτελεσματα. Την επομενη μερα θα ειχε καλυτερη εικονα.

Επεστρεψε στο διαμερισμα του, πηρε μια μπουκαλα Grace O' Malley κι ενα ποτηρι και βυθιστηκε σε μια πολυθρονα. Αυτα που αντιμετωπιζε συνηθως ηταν φυσιολογικα μικροπροβληματα, ετουτο εδω ειχε την αισθηση πως θα τον ταλανιζε περισσοτερο.

                    ==============================

Πεταχτηκε μεσα στην νυχτα απο τον υπνο του και ανακαθισε στο κρεβατι. Ξοδεψε μερικα δευτερολεπτα σκεψης, σηκωθηκε αποτομα, ντυθηκε και ετρεξε προς το κενο διαμερισμα. Παρακαλουσε απο μεσα του να εχει κανει λαθος και το μονο που θα του στοιχιζε θα ηταν καποιες ωρες υπνου αλλα τα παρακαλια του δεν επιασαν τοπο. Ακουσε τον ηχο μολις πατησε το ποδι του στο διαμερισμα. Ναι, ο βομβος ακουγοταν ξεκαθαρα. Κοιταξε την πριζα του ψυγειου και πισωπατησε σκιασμενος. Θα ορκιζοταν πως ειχε βγαλει την πριζα στην πρωτη επισκεψη του, ομως το ψυγειο ηταν κανονικα συνδεμενο στο ρευμα και λειτουργουσε. Προσπαθησε και παλι να την τραβηξει μα διαπιστωσε πως ηταν αδυνατον, λες και καποιος την ειχε σφηνωσει. Δεν υπηρχε ουτε σταλα νερο πανω στα χαρτοκουτα ενω ο τοιχος πισω απο το ψυγειο γυαλιζε απο την συνεχιζομενη υπαρξη νερου πανω του. Οτι και να συνεβαινε εδω ηταν περαν του φυσιολογικου.

Ανοιξε το ψυγειο και διαπιστωσε τρομοκρατημενος πως οχι μονο ο παγος δεν ειχε λιωσει στο ελαχιστο αλλα ο ογκος του ειχε αυξηθει κι αλλο σε ανησυχητικο βαθμο. 

                         ==================================

Η ανακλαστικη του κινηση να ξυσει ενα μερος του παγου που εντυνε το εσωτερικο του ψυγειου απεδειχθη καθοριστικη. Ενω προσπαθουσε ν' αποσπασει ενα κομματι ενοιωσε σαν ο ιδιος ο παγος να του αιχμαλωτισε το χερι. Οσο και να προσπαθησε να το τραβηξει δεν τα καταφερε. Τοτε ειδε το πλοκαμι απο παγο να ξεπροβαλλει μεσα απο το συμπαγες υλικο. Προσπαθησε ακομα πιο εντονα να τραβηξει το χερι του αλλα αυτο εμοιαζε σαν καρφωμενο πανω στον παγο. Ακολουθησαν μια σειρα αλλα πλοκαμια που εμφανιστηκαν απο το πουθενα που προσκολληθηκαν πανω του. Ενα απ' αυτα πλησιασε το προσωπο του, σταθηκε για λιγο απεναντι στο ματι του και μετα καρφωθηκε μεσα του. Ενα δευτερο εκανε ακριβως το ιδιο με το αλλο του ματι ενω το αιμα εβαψε την λευκη, εσωτερικη επενδυση του ψυγειου. Ο Παντσι σπαρταρησε λιγο, πραγματοποιησε μερικες ακουσιες ανακλαστικες κινησεις και ξεψυχησε με το κεφαλι ακουμπισμενο στην καταψυξη. Τα δεκαδες πλοκαμια που ειχαν βυθιστει στο σωμα του εκοβαν τα μελη του κομματια και τα τραβουσαν προς τα μεσα ενω το αιμα συνεχιζε να ποτιζει καθε σπιθαμη στο εσωτερικο του ψυγειου. 

                    ==================================

Το πλασμα που ζουσε κατω απο τον παγο δεν διεθετε νοημοσυνη, μονο ενστικτα. Και εδω και μια βδομαδα ενα ηταν το ενστικτο που ειχε υπερκερασει ολα τ' αλλα, η επιβιωση και η αναζητηση τροφης. Δεν γνωριζε γιατι αυτος που το ταιζε ειχε καθυστερησει τοσο πολυ να το προμηθευσει με τροφη, το μονο που ηξερε ηταν πως πεινουσε. Ειχε βγει απο το παγωμενο σπιτι του προς αναζητηση τροφης κινουμενο πανω σ' εκεινον τον λειο, επιπεδο τοιχο μα δεν ειχε βρει κατι και δεν μπορουσε να παραμεινει εκτος σπιτιου του για πολλη ωρα. Πανω που η ελλειψη τροφης ειχε γινει κατι περισσοτερο απο επιτακτικη ο τροφοδοτης του ειχε επιστρεψει, μονο που η συμπεριφορα του εμοιαζε αλλοπροσαλλη. Οχι μονο δεν το ταιζε αλλα ειχε κανει κατι που του στερουσε το απαραιτητο εμβαδον παγου που χρειαζοταν για να επιβιωσει. Αυτο ηταν κατι εντελως καινουργιο στην υπαρχουσα σχεση τους μα δεν διεθετε τα απαραιτητα εκεινα προσοντα για να ερμηνευσει το γιατι. Το μονο που ηξερε ηταν πως πεινουσε, ετσι η εξοντωση του Παντσι δεν ηταν αποτελεσμα λογικης ερμηνειας αλλα επιτακτικη αναγκη επιβιωσης.

                        =================================

Μα τι ηταν αυτη η τροφη !!! Ουδεμια σχεση με οτι το ειχαν ταισει μεχρι στιγμης. Πεντανοστιμη, πλουσια σε ποσοτητα και με πολλα νεα δεδομενα. Ενας νεος κοσμος σκεψης, βουλησης, επιλογων και αλλων αγνωστων ερεθισματων, εξω απο τα πρωτογονα ενστικτα του, ανοιγοταν μπροστα του αναμενοντας  εξερευνηση. Αυτη η τροφη του ειχε προσφερει απιστευτους νεους οριζοντες.

Με την πεινα κατευνασμενη το πλασμα ενοιωσε την αναγκη να σταθμισει νεοκοπους παραγοντες.

Καθε σημαδι που θα μπορουσε να προδωσει την τυχη της τροφης επρεπε να εξαφανιστει, καθε σημαδι που θα μπορουσε να προδωσει την ιδια του την υπαρξη του σε διαφορετικους απ' αυτο οργανισμους επρεπε να εξαλειφθει. Μεχρι την στιγμη που θα σιγουρευοταν για τις προθεσεις τους ηταν υποχρεωμενο να παραμενει στην αφανεια, καλα κρυμμενο απο καθε επιβουλη.

Χρειαζοταν ησυχια και ηρεμια για να μελετησει τα σχεδια του κι αυτο θα μπορουσε να επιτευχθει μονο μεσα στο σπιτι του. Εκλεισε την πορτα του ψυγειου και για ενα κλασμα του δευτερολεπτου δυο διδυμες λαμψεις, σαν απο φρεσκοσχηματισμενα ματια, αστραψαν στο εσωτερικο πριν σβησουν αποτομα και επιστρεψει το απολυτο σκοταδι.    

                                                                     

                                                               ΤΕΛΟΣ

                                       

                                    Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                             ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52

Το σχεδιο ηταν απλο και θεωρητικα πραγματοποιησιμο μα απαιτουσε δεξιοτητες και ικανοτητες που διεθεταν και οι εξι. Ο Μινκαρ και η Σενζεν, εκμεταλλευομενοι τις γνωσεις του πρωτου στις δομες της O.A.A. και τις πολεμικες δυνατοτητες της δευτερης θα δημιουργουσαν αντιπερισπασμο στο βορειοανατολικο τμημα της εταιρειας, εκει που υπηρχε ο θαλαμος του ελεγχου της εσωτερικης ασφαλειας ενω η Γκαλορ με την Ναννινγκ θα επικεντρωνονταν στην τελειως αντιθετη πλευρα, εκει που βρισκοταν το διαστημοδρομιο. Ο συνδετικος κρικος αναμεσα στις δυο ομαδες θα ηταν η Ταμελ με τον Φορνακ, απο την μια θα βοηθουσαν την ομαδα του αντιπερισπασμου να διαφυγει μεσα απο τους αεραγωγους και απο την αλλη θα υποστηριζαν τις δυο αλλες Κηρες στην καλα φρουρουμενη περιοχη του διαστημοδρομιου. Αν ολοι ακολουθουσαν πιστα το χρονοδιαγραμμα οπως το ειχαν καταρτισει σε λιγοτερο απο δυο ωρες θα ειχαν δραπετευσει απο την εταιρεια. Οποιος καθυστερουσε να φθασει στην ζωνη απογειωσης θα εμενε πισω. 

Αυτο ηταν κατι που ξεκαθαριστηκε απο την αρχη κι εγινε αποδεκτο απ' ολους.

                ==================================

Η ψηφιακη καρτα του Μινκαρ τους ανοιξε σχεδον ολες τις πορτες, μεχρις ομως ενα σημειο. Ειχαν φτασει πια πολυ κοντα στο θαλαμο ελεγχου αλλα οσες φορες και να περασε την καρτα του ο Μινκαρ στο μηχανημα το φως παρεμενε κοκκινο κι ενας εκνευριστικος ηχος τους επαναλαμβανε σταθερα πως δεν ειχαν εξουσιοδοτηση απο εκεινο το σημειο και περα. Η ομαδα των πεντε φρουρων ασφαλειας μ' επικεφαλης εναν αξιωματικο προφανως ειχε παρατηρησει τις ακαρπες προσπαθειες τους απο το κλειστο κυκλωμα τηλεορασης και εκαναν εξαφνα την εμφανιση τους.

Την στιγμη ακριβως που ο αξιωματικος τελειωνε την φραση του λεγοντας τους πως επρεπε ν' απομακρυνθουν απο το χωρο αφου δεν ειχαν εξουσιοδοτηση η Σενζεν με τον Μινκαρ κοιταχτηκαν στα ματια στιγμιαια. Το ηξεραν πως θα συνεβαινε κατι τετοιο, το ειχαν προβλεψει.

Η κλωτσια της Σενζεν βρηκε τον αξιωματικο ακριβως κατω απο το σαγονι και ο τελευταιος επεσε κεραυνοβολημενος στο πατωμα. Πριν ακομα ακουμπησει κατω η Σενζεν ειχε φτασει στους δυο μπροστινους φρουρους. Ο ηχος απο τα κεφαλια που συγκρουστηκαν ηταν εντυπωσιακος.

                            ==============================

Ταυτοχρονα ο Μινκαρ μ' ενα εντυπωσιακο αλμα βρεθηκε αναμεσα στους αλλους δυο φρουρους και με ενα διπλο, ταυτοχρονο χτυπημα στο ηλιακο πλεγμα τους σωριασε κι αυτους πριν προλαβουν να καταλαβουν τι εγινε. Χρειαστηκαν λιγα δευτερολεπτα για να βγαλουν εκτος μαχης πεντε φρουρους κι αυτο τους εκανε ν' αναθαρρησουν. Πηραν την καρτα απο τον αξιωματικο και ανοιξαν την πορτα. Αν η Σενζεν δεν ειχε σπρωξει τον Μινκαρ τωρα θα ηταν νεκρος. Οι φρουροι πισω απο την πορτα ειδαν τι ειχε συμβει απο τις καμερες και ηταν προετοιμασμενοι. Οχι ομως τοσο καλα για ν' αντιμετωπισουν μια λυσσασμενη Σενζεν. Απεφυγε τα λειζερ με μια εντυπωσιακη τουμπα και με συνεχεις ελιγμους εφτασε σε αποσταση αναπνοης. Καρφωσε το λεπιδι της αναμεσα στα φρυδια του πρωτου φρουρου κι αρπαξε στον αερα το οπλο του ενω αυτος υπεκυπτε στον νομο της βαρυτητας. Πεταξε το οπλο στον Μινκαρ ενω παραλληλα συγκρατουσε το πτωμα του φρουρου χρησιμοποιωντας το σαν ασπιδα απεναντι στις βολες των υπολοιπων. Οι φρουροι ηταν σε αργη κινηση εν αντιθεσει με τους δυο σαμποτερ που γλυστρουσαν κυριολεκτικα στον αερα.

                        ================================

Τα λεπιδια της Σενζεν κινηθηκαν παραλληλα με τις δεσμες λειζερ του Μινκαρ και δευτερολεπτα μετα ειχαν απομεινει οι μονοι δυο ορθιοι στον θαλαμο αναμεσα σ' ενα σωρο πτωματα. Ο τελευταιος πλησιασε εναν κεντρικο, μεγαλο πινακα και αφου τον μελετησε για λιγο πατησε ενα συνδυασμο κουμπιων με εσχατο ενα στρογγυλο κοκκινο και χαμογελασε.

-'Ο συναγερμος ενεργοποιηθηκε' ειπε. 'Σε λιγο θα μαζευτει κοσμος εδω, καλυτερα να του δινουμε' προσθεσε. Η Σενζεν κουνησε καταφατικα το κεφαλι, πηρε μια μικρη φορα, πατησε πανω στις ενωμενες παλαμες του και πηδηξε προς το ταβανι. Το διαχωριστικο αναμεσα στον αεραγωγο και τον θαλαμο εκτιναχθηκε και η Κηρα αρπαχτηκε απο το χειλος και με μια αερινη κινηση περασε επανω. Ο Μινκαρ εκανε το ιδιο, το αλμα του τον εφερε αρκετα ψηλα, τοσο οσο το χερι της Σενζεν να πιασει το δικο του και να τον τραβηξει πανω. Τοποθετησαν πισω το διαχωριστικο κι αρχισαν να ερπουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν. Μετα απο καμποση ωρα ο προπορευομενος Μινκαρ σταματησε, διστασε για λιγο μεσα στο σκοταδι και μετα χτυπησε με δυναμη το πατωμα.

                             =============================

Η Ταμελ και ο Φορνακ τους ειδαν κυριολεκτικα να πεφτουν απο το ταβανι μα δεν εξεπλαγησαν. Μεχρι στιγμης η εκτελεση του σχεδιου γινοταν κατα γραμμα και μεσα στα χρονικα περιθωρια.

-'Ειχατε καποιο προβλημα' ? ρωτησε η Ταμελ.

-'Προβλημα' ? εκανε ο Μινκαρ κοιτωντας την Σενζεν. 'Δεν προσεξα κατι' συμπληρωσε.

-'Ουτε κι εγω' ειπε η Κηρα ανασηκωνοντας τους ωμους της.

-'Ωραια' παρενεβληθη ο Φονκαρ. 'Ειμαστε μπροστα απο χρονο αλλα αυτος δεν ειναι λογος για να τεμπελιασουμε. Παμε ολο ευθεια, θα στριψουμε αριστερα στο τελος του διαδρομου, ανεβαινουμε τις σκαλες για το επανω επιπεδο και στα πεντακοσια μετρα θα συναντησουμε την γεφυρα που ενωνει αυτο εδω το κομματι με το νοτιο τμημα της O.A.A. Την διασχιζουμε, μετα φτανουμε στον χωρο φορτοεκφορτωσης και αμεσως μετα στο διαστημοδρομιο. Ερωτησεις' ?

-'Μονο μια' εκανε βαριεστημενα η Ταμελ. 'Τελειωσες' ? Ο Φονκαρ χαμογελασε.

'Χειροκροτηστε τον ανθρωπο και κουνηθειτε' προσθεσε και αρχισε να τρεχει μπροστα.

                           ============================

Ειχαν διασχισει σχεδον τα τρια τεταρτα της διαδρομης μεχρι τον χωρο απογειωσης και κανεις δεν τις ειχε ενοχλησει. Καθε τρεις και λιγο βεβαια μικρες ενοπλες ομαδες ερχονταν απο την αντιθετη κατευθυνση μα κανεις δεν μπηκε στον κοπο να τις ρωτησει κατι. Βεβαια η Γκαλορ και η Ναννινγκ ηταν συνεχως σ' επιφυλακη μα αυτο πια καταντουσε αστειο. Η Γκαλορ το απεδιδε πως για ολους ηταν ακομα συμμαχοι του Μετγκον, κατι που αυτοματα μηδενιζε ουσιαστικα καθε ενοχληση. Η Ναννινγκ με την σειρα της το απεδιδε στα καπριτσια της Θεας Τυχης αφου μετα απ' οσα ειχαν παθει επρεπε καπως να τις ξεπληρωσει. Οτι και να ηταν παντως την δουλεια του την εκανε.

Το ενστικτο της και μια μικρη λεπτομερεια ηταν που την εβαλε σε υποψιες. Διεσχιζαν εναν ανοιχτο χωρο τωρα με προορισμο τον απεναντι διαδρομο οταν αλλη μια μεγαλη ομαδα φρουρων περασε απο απεναντι και χαθηκε πισω τους. Μολις εφτασαν στο διαδρομο συνεχισαν για λιγο το περπατημα και καποια στιγμη η Γκαλορ εσπρωξε την Ναννινγκ σ' ενα κοιλωμα φερνοντας ταυτοχρονα το δαχτυλο στα χειλη της. Η Κηρα κουνησε το κεφαλι, σημαδι πως ειχε καταλαβει.

                          ==============================

Βαδισε αργα και προσεκτικα προς τα πισω, ουσιαστικα ακολουθωντας τους φρουρους με τους οποιους ειχαν μολις διασταυρωθει. Κινουμενη σαν σκια για να μην γινει αντιληπτη εφθασε στον μεγαλο χωρο που ειχαν διασχισει πριν λιγα λεπτα. Κρυμμενη σε μια γωνια κοιταξε εξονυχιστικα.

Ενας αξιωματικος εδινε κοφτες, χαμηλοφωνες οδηγιες στους φρουρους που κι αυτοι με την σειρα τους υπακουαν διχως να κανουν τον παραμικρο θορυβο. Αυτο που ειδε της προξενησε τεραστια εντυπωση. Συμφωνα με τις οδηγιες του αξιωματικου, οι φρουροι ειχαν μοιραστει ακριβως στην μεση και προσπαθουσαν να παρουν τις καλυτερες δυνατες θεσεις κρυψωνας ευρισκομενοι πλατη με πλατη. Το παραδοξο αυτο γεγονος την κρατησε καρφωμενη στην θεση της για ελαχιστο χρονο αφου εντελως αναπαντεχα μια ιδεα που της ηρθε εμπεριειχε ολα εκεινα τα στοιχεια που μπορουσαν να δωσουν μια εξηγηση. Προσεχοντας παντα να μην γινει αντιληπτη επεστρεψε στο μερος που ειχε αφησει την Ναννινγκ. Την πηρε απο το χερι και ανοιξε την πρωτη πορτα που βρεθηκε μπροστα τους σπρωχνωντας την μεσα και κλεινοντας πισω τους την πορτα.

                           ===========================

-'Τι συμβαινει' ? ρωτησε η Ναννινγκ αφου πρωτα σιγουρευτηκαν πως δεν υπηρχε κανενας αλλος στην μικρη αποθηκη ιματισμου οπου ειχαν καταφυγει.

Η Γκαλορ της εξηγησε τι ειχε δει και η εκπληξη ζωγραφιστηκε στο προσωπο της Κηρας.

-'Τι σημαινει αυτο' ? ρωτησε.

-'Μας εχουν καταλαβει, δεν υπαρχει αλλη εξηγηση' ειπε η Γκαλορ 'και μας στηνουν καποια παγιδα' συμπληρωσε.

-'Δεν καταλαβαινω' εκανε απορωντας η Ναννινγκ. 'Απο που βγαζεις αυτο το συμπερασμα' ? 

Της ειπε για την διαταξη των φρουρων μα αυτο δεν βοηθησε την Κηρα περισσοτερο.

-'Δεν ξερω αν εχουν παρει χαμπαρι τι ακριβως θελουμε να κανουμε μα αυτο που κανουν αυτη τη στιγμη ειναι να μας αποκοβουν απο τους υπολοιπους. Εμεις δεν μπορουμε να οπισθοχωρησουμε, αναγκαστικα θα πρεπει να πηγαινουμε μπροστα ενω οι υπολοιποι δεν μπορουν να μας φτασουν. 

Οτι και να εχουν στο μυαλο τους δεν ειναι προς οφελος μας, καταλαβαινεις' ?

                   ===================================== 

Μπροστα στην αποκαλυψη που μολις ειχε ξεδιπλωθει μπροστα της η Ναννινγκ εμεινε για λιγο σκεπτικη. Μετα γυρισε στην Γκαλορ με φωνη βουτηγμενη στην ανησυχια.

-'Οι αλλοι δεν εχουν ιδεα' ψιθυρισε. 'Τους εχουν στησει παγιδα κι αυτοι δεν ξερουν τιποτα' προσθεσε ενω η ανησυχια εβαφε ακομα περισσοτερο την τρεμουλιαστη φωνη της. 'Και εμεις δεν εχουμε τροπο να τους ειδοποιησουμε, ειναι αποκομμενοι και πανε γραμμη στην παγιδα. Πρεπει να γυρισουμε πισω, δεν μπορουμε να τους αφησουμε, πρεπει'....

-'Δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα γι αυτους' ειπε με ψυχρη και σταθερη φωνη η Γκαλορ. 'Μην ξεχνας πως η μονη μας ελπιδα διαφυγης ειναι να φτασουμε στο διαστημοδρομιο, κι αν γνωριζουν ηδη τι σκεφτομαστε να κανουμε σιγουρα μας εχουν στησει και μας καποια παγιδα. Πρεπει να δουμε πως θα τα καταφερουμε να φτασουμε σε καποιο σκαφος. Οσο για τους αλλους' συμπληρωσε ενω παραλληλα κοιταγε βαθια στα ματια την Ναννινγκ, 'μην τους ξεγραφεις τοσο ευκολα. Απλα θα τους δωσουμε επιπλεον χρονο για μας συναντησουν'. 

                  ===============================

Η Ναννινγκ την κοιταξε με εκδηλη απορια προσπαθωντας να καταλαβει αν πραγματικα πιστευε οσα της ελεγε. Το υφος και η σταση της Γκαλορ σχεδον την ειχαν πεισει αλλα και παλι...

-'Τεσσερα ατομα εναντιον ποιος ξερει ποσων φρουρων  ? Ειλικρινα πιστευεις πως μπορουν να τα καταφερουν ? Πες μου, ειλικρινα πιστευεις κατι τετοιο' ? εκανε.

-'Ειμαστε δυο κι εχουμε ν' αντιμετωπισουμε τον ιδιο η περισσοτερο αριθμο φρουρων' ανταπαντησε η Γκαλορ 'και ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερουμε, αυτοι ειναι τεσσερεις κι εχουν τις ιδιες ικανοτητες με μας. Ποιος βρισκεται σε πλεονεκτικοτερη θεση, μου λες' ?

Εκανε μια μικρη παυση περιμενοντας να δει τις αντιδρασεις στα λεγομενα της.

-'Δεν εχουμε πολλα περιθωρια Γκαλορ' ειπε στο τελος 'ετσι δεν ειναι' ?

Η τελευταια κουνησε αρνητικα το κεφαλι.

-'Θα παμε μεχρι τελους Ναννινγκ κι οτι γινει, δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως'.

Η Ναννινγκ εσφιξε την γροθια της και μια λαμψη σκεπασε τα ματια της.