ΝΙΚΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ

                                               ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ

Συνεχιζε να παρακολουθει εμβροντητος το θεαμα που απλωνοταν μπροστα στα ματια του κουνωντας ενιοτε καταφατικα το κεφαλι του σαν αντιδραση στα χειμαρρωδη παραπονα που ακουγε. Ηταν και το λιγοτερο που μπορουσε να κανει αφου δεν ειχε διαθεσιμη καποια εξηγηση για να εξευμενισει τον ωρυομενο συνομιλητη του. Τον αφησε να ολοκληρωσει το λογιδριο του.

-'Θα το κοιταξω κ. Ζιρανσκι, αυτο ειναι που μπορω να κανω και θα σας ενημερωσω. Μου προξενει και μενα καταπληξη αλλα ειλικρινα δεν εχω ιδεα τι μπορει να ειναι. Θα εχετε νεα μου μεσα στην ημερα, σας το υποσχομαι, απλα δωστε μου λιγο χρονο'.

Φανηκε πως τα λογια του επιασαν τοπο γιατι ο τονος του εντονως διαμαρτυρομενου συνομιλητη του επεσε αρκετα, προφανως αποδεχομενος την δεσμευση που μολις ειχε ακουσει.

-'Μην ανησυχειτε κ. Ζιρανσκι' προσθεσε ' ειναι κατι που διορθωνεται, μολις εντοπιστει η πηγη του προβληματος το ζητημα σας θα λυθει αμεσα' συμπληρωσε καθως εβγαινε απο την πορτα.

Ασχετα με το τι υποστηριζε, βαθια μεσα του, η αμφιβολια κερδιζε διαρκως εδαφος.

                             =============================

Σταθηκε εξω απο το ακριβως διπλανο διαμερισμα και κοιταξε την βαρια, ξυλινη πορτα σαν να μπορουσε το βλεμμα του να την διαπερασει. Αντικειμενικα δεν χρειαζοταν, ηξερε ακριβως τι υπηρχε μεσα και τιποτα απ' ολα αυτα δεν δικαολογουσαν αυτο που ειχε ηδη δει. Εβγαλε μια αρμαθια κλειδια κι εψαξε το καταλληλο για την συγκεκριμενη πορτα ενω το μυαλο του ταξιδευε. 

Ο Παντσι Ο' Χαλλοραν ηταν ο διαχειριστης εκεινου του εξαωροφου κτιριου με τα τριαντα διαμερισματα στην καρδια της Νεας Υορκης, αυτος ηταν κι ο λογος που ειχε αντικλειδια για καθε ενα απ' αυτα τα διαμερισματα. Το κτιριο ανηκε στον δημο κι αυτος ηταν που τον ειχε θεσει επιστατη και υπευθυνο. Μεσα στις αλλες αρμοδιοτητες του ηταν και το να δινει λυσεις στα εκαστοτε προβληματα και μεχρι εκεινη την στιγμη τα πηγαινε περιφημα, εξ' αλλου αυτος ηταν και ο λογος που ολοι τον εμπιστευονταν και ειχαν μονο καλα λογια να πουν για το ατομο του.

Ετσι και τωρα, ειχε κληθει να λυσει αλλο ενα προβλημα, μονο που το συγκεκριμενο φανταζε δυσκολοτερο απ' τα αλλα λογω των ιδιαιτερων συνθηκων του.

                           ============================

Το διαμερισμα που ετοιμαζοταν να ξεκλειδωσει και να μπει μεσα ηταν αδειο. Εδω και μια βδομαδα ηταν ακατοικητο αφου ο ενοικος του, ενας μονοχνωτος και ακριβοθεωρητος γερακος, ειχε πεθανει επτα ημερες πριν. Ηταν ο ιδιος ο Παντσι που ειχε ανοιξει την ιδια πορτα οταν οι ενοικοι του οροφου τον ενημερωσαν πως ειχαν καιρο να δουν τον γεροντα και ανησυχουσαν, ηταν ο ιδιος που τον ειχε βρει νεκρο επανω σε μια πολυθρονα αντικα και ειχε ειδοποιησει την αστυνομια, ηταν ο ιδιος που ειχε σφραγισει το διαμερισμα με την επιπλωση του μεσα αναμενοντας καποιον νεο, υποψηφιο ενοικιαστη που θα του εστελνε ο δημος. 

Γνωριζε πολυ καλα τι υπηρχε στο εσωτερικο του διαμερισματος και τιποτα απ' οσα ηξερε δεν δικαιολογουσε το προβλημα που ειχε δημιουργησει στο ομορο διαμερισμα απ' το οποιο μολις ειχε βγει, παρ' ολα αυτα επρεπε να πιστοποιησει αυτα που γνωριζε ηδη.

Ξεκλειδωσε ευκολα κι ανοιξε. Μπηκε μεσα στο διαμερισμα κι εκλεισε την πορτα πισω του. Αναψε τα φωτα κι αναρωτηθηκε τι επρεπε να κοιταξει πρωτα. 

                                  =============================

Δεν του πηρε καθολου χρονο, ηταν εκει μπροστα του, οφθαλμοφανεστατο και πραγματικο.

Ολος ο ανατολικος τοιχος, η μεσοτοιχια με το διπλανο ακριβως διαμερισμα ηταν πλημμυρισμενο στα νερα. Ο τοιχος ειχε ποτισει τοσο πολυ που αδιορατα, λεπτα ρυακια νερου, σαν παραζαλισμενα φιδακια ετρεχαν μεχρι να καταληξουν στο πατωμα. Εκει ειχε σχηματιστει μια μεσαιου μεγεθους λιμνουλα που πασχιζε να εξαπλωθει οσο το δυνατον περισσοτερο στον χωρο.

Εφερε νοερα στο μυαλο του τα σχεδια των διαμερισματων και σιγουρεψε αυτο που ηδη υποψιαζοταν. Δεν υπηρχαν σωληνωσεις νερου στην μεσοτοιχια που θα μπορουσαν να δικαιολογησουν αυτο που συνεβαινε. Επρεπε ν' ανακαλυψει απο που προερχονταν τα νερα που ειχαν μουσκεψει τον τοιχο και δημιουργουσαν το προβλημα στο διπλανο διαμερισμα.

Το μονο αντικειμενο που εφαπτετο στον τοιχο ηταν εκεινο το υπερμεγεθες ψυγειο που εμοιαζε παντελως ακαιρο εκει που ηταν και μονο το τεραστιο μεγεθος του μπορουσε να δικαιολογησει την υπαρχουσα θεση του. Ισως η λυση τελικα να ηταν πολυ απλη κι ευκολη.

                         ============================== 

Διαψευστηκε. Το ψυγειο δεν ειχε καμμια φαινομενικη διαρροη που θα μπορουσε να δικαιολογησει την υπαρχουσα κατασταση. Ο εξονυχιστικος ελεγχος που εκανε το απεδειξε περιτρανα. Το πισω μερος του που ακουμπουσε στον τοιχο ηταν απολυτως στεγνο, η υγρασια που ειχε καταλαβει τον τοιχο υπηρχε παντου εκτος απο την περιοχη που καλυπτε η συσκευη. Η αιτια επρεπε να ηταν διαφορετικη, αρχισε να ψαχνει το οτιδηποτε μπορουσε να συσχετιζεται με το προβλημα.

Η ερευνα απεβη ακαρπη. Δεν μπορεσε να βρει καμμια εξηγηση για οτι συνεβαινε.

Ανοιξε το ψυγειο κι αντικρυσε το απολυτως τιποτα. Δεν υπηρχε κατι μεσα εκτος απο μεγαλες ποσοτητες παγου που ειχαν καλυψει σχεδον καθε τμημα του εσωτερικου. Το μονο που απεμενε να κανει ηταν να ριξει αλλη μια ματια στα σχεδια των διαμερισματων, ισως υπηρχε καποια λεπτομερεια που να του ειχε διαφυγει. Εκανε να βγει απο το διαμερισμα αλλα επεστρεψε παλι.

Τραβηξε την πριζα απο το ψυγειο για να λιωσει ο υφισταμενος εσωτερικος παγος. Θα επεστρεφε αργοτερα να δει τα αποτελεσματα αν και ηξερε πως δεν θα διορθωνε κατι ετσι. 

                      ================================

Τα σχεδια ηταν ακριβως οπως τα θυμοταν, δεν εκρυβαν κατι που να του ειχε διαφυγει, συνεπως η εξηγηση για το συμβαν ηταν ακομα μπροστα του αλλα δεν μπορουσε να την δει. Χτυπησε και παλι την πορτα του ενοικου που ειχε παραπονεθει για την απροσδοκητη υγρασια στον τοιχο του και τον ενημερωσε για τις εξελιξεις. Το καταλαβε πως δεν εμεινε ικανοποιημενος αλλα τουλαχιστον αποδεχτηκε το γεγονος πως ο Παντσι εκανε οτι μπορουσε για να λυσει το ζητημα. Μετα μπηκε και παλι στο αδειο διαμερισμα. Απλωσε περιξ του ψυγειου ενα σωρο χαρτινες, κομμενες κουτες που θ' απορροφουσαν το νερο που θα δημιουργιοταν οταν ο παγος θα ελιωνε και δεν θα του επετρεπαν να εξαπλωθει σε ολο το πατωμα. Εριξε μια ματια μεσα στην συσκευη αλλα ηταν πολυ νωρις γι αποτελεσματα. Την επομενη μερα θα ειχε καλυτερη εικονα.

Επεστρεψε στο διαμερισμα του, πηρε μια μπουκαλα Grace O' Malley κι ενα ποτηρι και βυθιστηκε σε μια πολυθρονα. Αυτα που αντιμετωπιζε συνηθως ηταν φυσιολογικα μικροπροβληματα, ετουτο εδω ειχε την αισθηση πως θα τον ταλανιζε περισσοτερο.

                    ==============================

Πεταχτηκε μεσα στην νυχτα απο τον υπνο του και ανακαθισε στο κρεβατι. Ξοδεψε μερικα δευτερολεπτα σκεψης, σηκωθηκε αποτομα, ντυθηκε και ετρεξε προς το κενο διαμερισμα. Παρακαλουσε απο μεσα του να εχει κανει λαθος και το μονο που θα του στοιχιζε θα ηταν καποιες ωρες υπνου αλλα τα παρακαλια του δεν επιασαν τοπο. Ακουσε τον ηχο μολις πατησε το ποδι του στο διαμερισμα. Ναι, ο βομβος ακουγοταν ξεκαθαρα. Κοιταξε την πριζα του ψυγειου και πισωπατησε σκιασμενος. Θα ορκιζοταν πως ειχε βγαλει την πριζα στην πρωτη επισκεψη του, ομως το ψυγειο ηταν κανονικα συνδεμενο στο ρευμα και λειτουργουσε. Προσπαθησε και παλι να την τραβηξει μα διαπιστωσε πως ηταν αδυνατον, λες και καποιος την ειχε σφηνωσει. Δεν υπηρχε ουτε σταλα νερο πανω στα χαρτοκουτα ενω ο τοιχος πισω απο το ψυγειο γυαλιζε απο την συνεχιζομενη υπαρξη νερου πανω του. Οτι και να συνεβαινε εδω ηταν περαν του φυσιολογικου.

Ανοιξε το ψυγειο και διαπιστωσε τρομοκρατημενος πως οχι μονο ο παγος δεν ειχε λιωσει στο ελαχιστο αλλα ο ογκος του ειχε αυξηθει κι αλλο σε ανησυχητικο βαθμο. 

                         ==================================

Η ανακλαστικη του κινηση να ξυσει ενα μερος του παγου που εντυνε το εσωτερικο του ψυγειου απεδειχθη καθοριστικη. Ενω προσπαθουσε ν' αποσπασει ενα κομματι ενοιωσε σαν ο ιδιος ο παγος να του αιχμαλωτισε το χερι. Οσο και να προσπαθησε να το τραβηξει δεν τα καταφερε. Τοτε ειδε το πλοκαμι απο παγο να ξεπροβαλλει μεσα απο το συμπαγες υλικο. Προσπαθησε ακομα πιο εντονα να τραβηξει το χερι του αλλα αυτο εμοιαζε σαν καρφωμενο πανω στον παγο. Ακολουθησαν μια σειρα αλλα πλοκαμια που εμφανιστηκαν απο το πουθενα που προσκολληθηκαν πανω του. Ενα απ' αυτα πλησιασε το προσωπο του, σταθηκε για λιγο απεναντι στο ματι του και μετα καρφωθηκε μεσα του. Ενα δευτερο εκανε ακριβως το ιδιο με το αλλο του ματι ενω το αιμα εβαψε την λευκη, εσωτερικη επενδυση του ψυγειου. Ο Παντσι σπαρταρησε λιγο, πραγματοποιησε μερικες ακουσιες ανακλαστικες κινησεις και ξεψυχησε με το κεφαλι ακουμπισμενο στην καταψυξη. Τα δεκαδες πλοκαμια που ειχαν βυθιστει στο σωμα του εκοβαν τα μελη του κομματια και τα τραβουσαν προς τα μεσα ενω το αιμα συνεχιζε να ποτιζει καθε σπιθαμη στο εσωτερικο του ψυγειου. 

                    ==================================

Το πλασμα που ζουσε κατω απο τον παγο δεν διεθετε νοημοσυνη, μονο ενστικτα. Και εδω και μια βδομαδα ενα ηταν το ενστικτο που ειχε υπερκερασει ολα τ' αλλα, η επιβιωση και η αναζητηση τροφης. Δεν γνωριζε γιατι αυτος που το ταιζε ειχε καθυστερησει τοσο πολυ να το προμηθευσει με τροφη, το μονο που ηξερε ηταν πως πεινουσε. Ειχε βγει απο το παγωμενο σπιτι του προς αναζητηση τροφης κινουμενο πανω σ' εκεινον τον λειο, επιπεδο τοιχο μα δεν ειχε βρει κατι και δεν μπορουσε να παραμεινει εκτος σπιτιου του για πολλη ωρα. Πανω που η ελλειψη τροφης ειχε γινει κατι περισσοτερο απο επιτακτικη ο τροφοδοτης του ειχε επιστρεψει, μονο που η συμπεριφορα του εμοιαζε αλλοπροσαλλη. Οχι μονο δεν το ταιζε αλλα ειχε κανει κατι που του στερουσε το απαραιτητο εμβαδον παγου που χρειαζοταν για να επιβιωσει. Αυτο ηταν κατι εντελως καινουργιο στην υπαρχουσα σχεση τους μα δεν διεθετε τα απαραιτητα εκεινα προσοντα για να ερμηνευσει το γιατι. Το μονο που ηξερε ηταν πως πεινουσε, ετσι η εξοντωση του Παντσι δεν ηταν αποτελεσμα λογικης ερμηνειας αλλα επιτακτικη αναγκη επιβιωσης.

                        =================================

Μα τι ηταν αυτη η τροφη !!! Ουδεμια σχεση με οτι το ειχαν ταισει μεχρι στιγμης. Πεντανοστιμη, πλουσια σε ποσοτητα και με πολλα νεα δεδομενα. Ενας νεος κοσμος σκεψης, βουλησης, επιλογων και αλλων αγνωστων ερεθισματων, εξω απο τα πρωτογονα ενστικτα του, ανοιγοταν μπροστα του αναμενοντας  εξερευνηση. Αυτη η τροφη του ειχε προσφερει απιστευτους νεους οριζοντες.

Με την πεινα κατευνασμενη το πλασμα ενοιωσε την αναγκη να σταθμισει νεοκοπους παραγοντες.

Καθε σημαδι που θα μπορουσε να προδωσει την τυχη της τροφης επρεπε να εξαφανιστει, καθε σημαδι που θα μπορουσε να προδωσει την ιδια του την υπαρξη του σε διαφορετικους απ' αυτο οργανισμους επρεπε να εξαλειφθει. Μεχρι την στιγμη που θα σιγουρευοταν για τις προθεσεις τους ηταν υποχρεωμενο να παραμενει στην αφανεια, καλα κρυμμενο απο καθε επιβουλη.

Χρειαζοταν ησυχια και ηρεμια για να μελετησει τα σχεδια του κι αυτο θα μπορουσε να επιτευχθει μονο μεσα στο σπιτι του. Εκλεισε την πορτα του ψυγειου και για ενα κλασμα του δευτερολεπτου δυο διδυμες λαμψεις, σαν απο φρεσκοσχηματισμενα ματια, αστραψαν στο εσωτερικο πριν σβησουν αποτομα και επιστρεψει το απολυτο σκοταδι.    

                                                                     

                                                               ΤΕΛΟΣ