ΑΠΟ ΛΕΠΤΟ ΣΕ ΛΕΠΤΟ
-'Λοιπον, σε τι κατασταση βρισκεται' ? ρωτησε με αγωνια.
Ο αντρας κουνησε το κεφαλι του αρνητικα. Περασε τα δαχτυλα του μεσα απο τα μαλλια του και πηρε μια βαθια ανασα. Μετα κοιταξε τον συνομιλητη του.
-'Φοβαμαι πως δεν υπαρχει ελπιδα' ειπε ξεφυσωντας. 'Και το οτι εχει αντεξει τοσο ειναι πραγματικα ανεξηγητο. Νομιζω πως καπου εδω τελειωνουν τα παντα για ολους μας. Λυπαμαι, πραγματικα λυπαμαι που δεν θα προλαβεις σχεδον τιποτα αλλα δεν υπαρχει εναλλακτικη'.
Ηταν η σειρα του αλλου τωρα να ξεφυσηξει καθως συνειδητοποιουσε οτι ειχε μολις ακουσει. Ηξερε πως τα πραγματα ηταν δυσκολα αλλα δεν φανταζοταν ποσο μη αναστρεψιμα ηταν.
-'Τι θα κανεις τωρα' ? ρωτησε προβληματισμενος. 'Σε λιγο πρεπει να φυγεις, ετσι δεν ειναι' ?
-'Ναι, εγω πρεπει να φυγω' απαντησε ο αλλος αντρας 'και να ηθελα να μεινω το ξερεις πως δεν γινεται. Απο εδω και περα θα εισαι μονος σου. Τι σκεφτεσαι να κανεις' ?
-'Δεν νομιζω πως εχω πολλες επιλογες' ειπε απογοητευμενος 'για την ακριβεια μονο μια'.
=================================
Ηταν πλεον μονος. Ο συνομιλητης του τον ειχε αποχαιρετησει και ειχε αποχωρησει οπως ηταν υποχρεωμενος να κανει. Εριξε μια ματια τριγυρω στο δωματιο. Τα παντα απεπνεαν μια αισθηση σωστης και προσεκτικης οργανωσης αλλα οπως αποδεικνυοταν τελικα δεν ηταν αρκετο. Η μεγαλη σιδερενια πορτα που σφραγιζε το δωματιο στεκοταν ακομα στην θεση της κοροιδευτικα σαν να υποδηλωνε πως αυτη ειχε κανει το καθηκον της αλλα δεν ηταν στο χερι της για να αποτρεψει οτι ειχε συμβει. Οι τοιχοι ολογυρα ηταν γεματοι με ραφια που κι αυτα με την σειρα τους ηταν κυριολεκτικα πηγμενα σε αντικειμενα. Ηταν ολα ταξινομημενα τοσο χρηστικα που ακομα κι ενας που πατουσε πρωτη φορα το ποδι του εκει μεσα να εβγαζε αμεσα ακρη, ποσο μαλλον το ατομο που ειχε επιμεληθει ολο αυτο το εργο. Στραφηκε προς το κρεβατι εκστρατειας που καταλαμβανε ενα τμημα του ανατολικου τοιχου και αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στον ιδιοκτητη του. Απο τις κινησεις του εμοιαζε να συνερχεται. Πλησιασε προς τα εκει, τραβηξε μια καρεκλα, εκατσε και περιμενε υπομονετικα.
===================================
-'Ποιος εισαι εσυ' ? ρωτησε με ξεψυχισμενη, μολις που ακουγοταν φωνη ο αντρας που βρισκοταν ξαπλωμενος πανω στο κρεβατι. 'Που ειναι ο αλλος ? Ποιος ειναι ? Πως μπορεσατε'....
Ενας ασχημος, επιμονος βηχας τον συγκλονισε. Σχεδον πνιγηκε ενω τα ματια του δακρυσαν.
-'Ηρεμησε, μη μιλας, ο οργανισμος σου ειναι πολυ αδυναμος και τον επιβαρυνεις' ειπε ο αντρας που καθοταν στην καρεκλα ενω παραλληλα εσκυβε απο πανω του.
-'Πως μπηκατε εδω' ? συνεχισε απτοητος ο ξαπλωμενος 'ποιοι ειστε' ? προλαβε να ρωτησει πριν ο μεταλλικος, ξερος βηχας αρχισει παλι να του ξεσκιζει το στερνο.
-'Σου ειπα ηρεμησε, καθε προσπαθεια να μιλησεις η να κινηθεις μπορει να ειναι μοιραια' επανελαβε προστακτικα ο αντρας στην καρεκλα. 'Το ξερω πως εχεις αποριες, πολλες αποριες αλλα θα σου τις λυσω ολες. Απλα πρεπει να μεινεις ζωντανος για να τις ακουσεις και αν συνεχισεις ετσι αμφιβαλλω αν θα προλαβω. Καταλαβες' ?
Μια ανεπαισθητη κινηση του κεφαλιου του ξαπλωμενου δηλωνε πως ειχε καταλαβει.
================================
-'Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη' ειπε ο αντρας στην καρεκλα. 'Θα προσπαθησω οσο πιο πολυ μπορω περιεκτικα να σου εξηγησω τι συμβαινει και ν' απαντησω στις αποριες που εχεις'.
-'Πριν λιγους μηνες' αρχισε την αφηγηση του 'το Κ.Ε.Δ.Α, Κεντρο Ελεγχου Διαστημικων Απειλων οπως ειναι το πληρες του ονομα, εντοπισε εναν υπερμεγεθη μετεωριτη που κατευθυνοταν προς την Γη. Το μεγεθος του, οσο περιπου ειναι η εκταση της Αφρικης, θα ηταν αρκετο να προκαλεσει ανυπολογιστες, μη αναστρεψιμες καταστροφες επανω στον πλανητη αν τελικα επεφτε στην επιφανεια του. Παρ' ολες τις προσπαθειες του Κ.Ε.Δ.Α σε συνεργασια με αλλες αρμοδιες υπηρεσιες, εκαναν οτι μπορουσαν για να αποτρεψουν ενα ενδεχομενο συγκρουσης μα τελικα αποδειχθηκε ανεφικτο. Τοτε ηταν που οι εκαστοτε κυβερνησεις εξεδωσαν ανακοινωσεις για την καλυτερη αντιμετωπιση του επερχομενου καταστρεπτικου κινδυνου. Αλλα αυτα φανταζομαι πως ειναι γεγονοτα που τα γνωριζεις, ετσι δεν ειναι' ? ρωτησε.
Για ακομα μια φορα το κεφαλι του κλινηρη αντρα κινηθηκε καταφατικα.
=================================
-'Μεσα Σεπτεμβρη περιπου ο μετεωριτης επεσε στην Γη με τις καταστροφες που ακολουθησαν να μην εχουν προηγουμενο. Εσυ, οπως και πολλοι αλλοι ακομα, κλειστηκατε μεσα σε τετοιου ειδους καταφυγια προσπαθωντας να επιβιωσετε απο την συγκρουση και απολυτα λογικα δεν εχετε την παραμικρη ιδεα για το μεγεθος της καταστροφης που υπεστη ο πλανητης. Οτι υπηρχε χαθηκε.
Καθε ιχνος ζωης εξανεμιστηκε μεσα σε λιγα λεπτα, οι ωκεανοι καταπιαν σχεδον καθε τμημα ξηρας, τα παντα μετατραπηκαν σε μια σκονη οργανικης, αναμεμειγμενης με ανοργανη υλη, που σκεπασε καθε εκατοστο του πλανητη. Οι μονοι που κατορθωσαν να επιβιωσουν περισσοτερο ηταν αυτοι, που οπως κι εσυ, ειχατε κλειστει μεσα σε τετοιου τυπου καταφυγια. Σαν να μην εφτανε η ολικη καταστροφη που επηλθε απο την πτωση του μετεωριτη υπηρξαν ακομα χειροτερες και απροσδοκητες εξελιξεις που κανεις δεν μπορουσε να υποψιαστει η να προβλεψει'.
Σταματησε για λιγο βλεποντας τον αντρα στο κρεβατι να προσπαθει να μιλησει. Του εκανε μια κινηση για να τον σταματησει μα ο αντρας ηταν αποφασισμενος να παρακουσει.
================================
-'Ποσοι' ? ρωτησε με φωνη που ισα που ακουγοταν. 'Ποσοι μειναμε' ? και αρχισε παλι να βηχει.
-'Κανε υπομονη, θα τα μαθεις ολα' επεμεινε ο συνομιλητης του 'αλλα αν συνεχισεις να πιεζεις τον εαυτο σου δεν ξερω αν θα προλαβω να σου τα πω ολα'.
-'Πεθαινω ε' ? επεμεινε ο αρρωστος. 'Το ξερω πως πεθαινω'.
-'Συνεχιζω' ειπε παλι ο αντρας προσπερνωντας το σχολιο που μολις ειχε ακουσει. 'Δυστυχως ο μετεωριτης περιειχε εναν αγνωστο οργανισμο με μια πολυ ιδιαζουσα ικανοτητα. Μετετρεπε το οξυγονο σε καποιο αγνωστο στοιχειο που η εισπνοη του σε καποια ποσοτητα ηταν θανατηφορο για οποιον το ανεπνεε. Αφου μεταλλαξε οσο οξυγονο ειχε μεινει στην επιφανεια αρχισε ν' αναζητα οσο αλλο υπηρχε αποθηκευμενο μεσα σε τετοια καταφυγια σαν να ειχε την ικανοτητα να το αντιληφθει και να το εντοπισει. Συντομα οσοι βρισκονταν μεσα στα καταφυγια εγιναν στοχος του οργανισμου με αποτελεσμα η μετατροπη του υπαρχοντος οξυγονου να αποβει μοιραια για την ζωη τους. Τουτο εδω ειναι το τελευταιο καταφυγιο που απεμεινε' ειπε με μια θεατρικη κινηση.
=============================
Ειδε τα ματια του αντρα να γουρλωνουν και βιαστηκε να μιλησει πριν απ' αυτον.
-'Ναι, αυτο εδω ειναι το τελευταιο καταφυγιο με καποιον εν ζωη και εσυ εισαι ο τελευταιος ζωντανος ανθρωπος σε ολοκληρο τον πλανητη' ειπε ξεστομιζοντας μια πικρη αληθεια.
Τον ειδε που ανασαλεψε προσπαθωντας να κινηθει κι ετρεξε να τον σταματησει. Τον κοιταξε και ειδε την ερωτηση που σχηματισαν τα δυο σακουλιασμενα ματια του.
-'Οχι, δεν υπαρχει τροπος να το αποφυγεις' του ειπε μ' εναν λυπημενο τονο στην φωνη.
Ξεροκαταπιε διαβαζοντας την ικεσια που σχηματιστηκε σ' εκεινο το σκελετωμενο σχεδον προσωπο και προσπαθησε να απαντησει με οσο πιο σταθερη φωνη μπορουσε.
-'Λυπαμαι, πραγματικα λυπαμαι μα δεν υπαρχει τιποτα που να μπορω να κανω για να σε βοηθησω. Ουτε εγω, ουτε αυτος που ηταν εδω πριν απο μενα. Αν αυτο σε παρηγορει ομως μπορω να σου πω πως δεν θα φυγεις μονος σου. Οταν χαθεις εσυ τοτε θα χαθω κι εγω μαζι σου, μα πιστεψε με, μακαρι να υπηρχε τροπος να το σταματουσα ολο αυτο'.
============================
Τον ειδε να γερνει το κεφαλι του στο μαξιλαρι και καταλαβε απο την κινηση πως τοτε μολις ειχε συνειδητοποιησει πως ειχαν ακριβως τα πραγματα. Η τελευταια του ελπιδα για επιβιωση ειχε εξαφανιστει και ηδη ειχε παραιτηθει απο καθε προσπαθεια. Τον ειδε να στρεφεται ξανα προς το μερος του και καταλαβε πως θα μιλουσε. Δεν ειχε νοημα να προσπαθησει να τον σταματησει.
-'Ποιος εισαι' ? ψιθυρισε ενω ο αδυσωπητος βηχας τον τρανταξε ολοκληρο. Ανοιγοκλεισε μερικες φορες το στομα του σαν να προσπαθουσε να ρουφηξει οσο το δυνατον περισσοτερο οξυγονο για να κρατηθει στη ζωη μα εδω και ωρα δεν ηταν οξυγονο αυτο που ανεπνεε.
-'Ποιος'...Η λεξη βγηκε αναλαφρα απο το στομα του μαζι με την τελευταια του ανασα. Το κεφαλι του εγειρε ξανα στο μαξιλαρι κι αυτην τη φορα παρεμεινε εκει, ακινητο για παντα.
Ο τελευταιος ανθρωπος της Γης ειχε μολις εκπνευσει και το ειδος ειχε χαθει για παντα.
Ο αντρας σηκωθηκε απο την καρεκλα και κοιταξε τον εαυτο του. Τον ειδε να γινεται σταδιακα διαφανος, σχεδον ονειρικος και μεσα σε μια στιγμη εξαφανιστηκε σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
===============================
Ο χρονος ειναι ανθρωπινη εφευρεση. Τον δημιουργησε για να διεκολυνει καταστασεις, να μπορει να βαζει σε ταξη το απολυτο χαος που τον περιεβαλλε. Τα παντα ηταν στηριγμενα πανω του. Δευτερολεπτα, λεπτα, ωρες, μερες και ουτω καθεξης ηταν απαραιτητες μοναδες μετρησης που οριοθετουσαν την ιδια την ανθρωπινη υποσταση. Διχως την αισθηση του χρονου ο ανθρωπος δεν θα ειχε απολυτως καμια διαφορα απ' ολα τα υπολοιπα πλασματα του πλανητη. Η κατανοηση, η διαχειριση και η εκμεταλλευση του ηταν, απο τοτε που τον εβαλε στην εξισωση, οχι απλα ουσιωδης αλλα ακρως απαραιτητη για καθε πτυχη, μικρη η μεγαλη, της υπαρξης του.
Αυτος ηταν κι ενας απο τους λογους που η ελευση καθε νεου χρονου γιορταζοταν τοσο εντονα αφου ελπιδες, προσδοκιες και υποσχεσεις που δεν ειχαν πραγματοποιηθει μετατιθεντο για τον επομενο χρονο που διχως να εχει υποσχεθει κατι ολοι πιστευαν ακραδαντα πως θα ηταν καλυτερος. Και ο καθε νεος χρονος, πιστος παντα στο ραντεβου του, ερχοταν για να διαφεντεψει το ανθρωπινο γενος μεχρι την στιγμη που την θεση του θα επαιρνε ενας καινουργιος.
=================================
Αν υπηρχε ενα ρεκορ που ο 2033 ειχε καταρριψει ηταν αυτο του βραχυβιοτερου ετους που ειχε υπαρξει ποτε. Την ωρα που ο ανθρωπος στο καταφυγιο ειχε εκπνευσει ηταν μολις 12 και δεκα λεπτα, 1η Ιανουαριου του 2033. Ο 2032 ειχε κανει το καθηκον του μεχρι την στιγμη που επρεπε ν' αποχωρησει παραδιδοντας στον νεο χρονο. Και ο 2033 ειχε κανει το καθηκον του. Παρεμεινε διπλα στο τελευταιο ον που ειχε συναισθηση για το ποιος ηταν ασχετως αν τον αναγνωριζε η οχι.
Σιγουρα θα ηθελε να παραμεινει περισσοτερο, σιγουρα θα ηθελε να βιωσει οτι και ο 2032 και οι προηγουμενοι χρονοι αλλα ηξερε πως αυτο ηταν ανεφικτο. Ο 2033 ειχε εξαφανιστει διχως να μπορει να κανει κατι γι αυτο. Απαραιτητη προυποθεση για την υπαρξη του απαιτουσε εστω ενα ζωντανο ανθρωπο που ηταν το μοναδικο ειδος που τον αντιλαμβανοταν και τον ειχε εφευρει.
Την ωρα που ο 2033 εξαφανιζοταν δεν ειχε απολυτως κανεναν λογο να κοιταξει εστω μια τελευταια φορα στο κρεβατι. Ο τελευταιος ανθρωπος στην Γη ειχε μολις πεθανει και μαζι του ειχε πεθανει καθε εννοια χρονου, τμημα του οποιου αποτελουσε και ο ιδιος.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου