MIKE MAGLARAS

                ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ

Κατω απο αλλες συνθηκες θα ηταν ενα ακομα ρουτινιαρικο, συνηθισμενο, βαρετο και μονοτονο βραδυ. Καθε μια ωρα θα εβγαινε απο το γραφειο του, θα διεσχιζε ολη την δυτικη πτερυγα ελεγχοντας αν ολα ηταν στην θεση τους, θα σιγουρευοταν πως ο συναγερμος στην κεντρικη αιθουσα ηταν εν λειτουργια, θα πιστοποιουσε πως ολες οι πορτες ασφαλειας ηταν ερμητικα κλειστες και κλειδωμενες και μετα θα επεστρεφε και παλι στο γραφειο του οπου θα επικοινωνουσε με τον συναδελφο της ανατολικης πτερυγας. Αφου ενημερωνε ο ενας τον αλλον για την υπαρχουσα κατασταση μετα θα καθοταν αναπαυτικα στην καρεκλα του, εχοντας μπροστα του το γραφειο με τις καμερες ασφαλειας και την μικρη οθονη τηλεορασης που μετεδιδε εκεινη τη στιγμη καποιον ανουσιο αγωνα ραγκμπι. Αυτο θα επαναλαμβανοταν καθε μια ωρα μεχρι τις 8 το πρωι που τελειωνε η βαρδια του και θα παρεδιδε στον συναδελφο που θα τον αντικαταστουσε και ο ιδιος θα πηγαινε σπιτι του μετα απο ακομα μια ολονυχτια.

Ομως εκεινο το βραδυ οι συνθηκες ηταν διαφορετικες κι αυτο ηταν κατι που το ηξερε.

                    ==================================

Αυτο που ειχε διαφοροποιησει τις υπαρχουσες συνθηκες ηταν η ελευση 12 πινακων απο το μουσειο του Λουβρου οι οποιοι θα εκτιθεντο σε κοινη θεα για τις επομενες 4 εβδομαδες στο Warwick Center for the Arts που εδρευε στο Providence Island και ηταν και ο εργοδοτης του Γκορντον ΜακΚουιν. Ο τελευταιος δουλευε εκει στο τμημα ασφαλειας ηδη τρια χρονια κι αυτη ηταν μολις η τριτη φορα που επικρατουσε τετοια αναστατωση στο Warwick Center for the Arts.

Συνηθως οι εκθεσεις πινακοθηκης αφορουσαν ντοπιους καλλιτεχνες, μικρης εμβελειας, πραγμα που απο μονο του δεν απαιτουσε μεγαλη και σοβαρη κινητοποιηση. Ομως η παρουσια των 12 αυτων πινακων που για πρωτη φορα θα ειχε την ευκαιρια το κοινο να θαυμασει απαιτουσε διαφορετικη προσεγγιση. Για τον Γκορντον ΜακΚουιν ολα τα υπολοιπα ηταν αδιαφορα, το μονο που τον αφορουσε ηταν στο πεδιο της αρμοδιοτητας του, δηλαδη την ασφαλεια. Εδω και τρια χρονια ο φακελος του ηταν αψεγαδιαστος, δεν σκοπευε να τον αλλοιωσει τωρα. Ηταν πολυ καλος στην δουλεια του, το ηξερε και τωρα ειχε αλλη μια ευκαιρια να το αποδειξει.

                    ====================================

Οι πινακες ειχαν φθασει στο W.C.R. το πρωι, ειχαν μεταφερθει στο τμημα εκθεσης οπου και αναρτηθηκαν με ευλαβεια στις θεσεις τους και ο διευθυντης του ιδρυματος ειχε μαζεψει για εναν πυρινο λογο ολο το προσωπικο ασφαλειας. Τους εξηγησε ποσο σημαντικο ηταν να κυλησει ομαλα η εκθεση, ποσο πολυ στηριζονταν το ιδρυμα πανω τους και επι τη ευκαρια τους ειπε τα βασικα που επρεπε να γνωριζουν για τον καθε πινακα ξεχωριστα. 

Ειχε μια εμμονη με το να γνωριζουν ακομα και οι φυλακες ασφαλειας στοιχειωδη πραγματα για τα εκθεματα που προστατευαν, πιστευε πως ηταν κατι που προσεδιδε μια εκλεπτυσμενη πινελια στο προφιλ του ιδρυματος που οι επισκεπτες κατανοουσαν κι επικροτουσαν. Για τον Γκορντον ομως ολα αυτα ηταν περιττες κι ανουσιες λεπτομερειες, ετσι απ' οσα ειπε ο διευθυντης τα μισα ακουσε κι απ' αυτα τα μισα, τα μισα καταχωρηθηκαν στον εγκεφαλο του και με την παροδο του χρονου ειχαν ηδη αρχισει να ξεφτιζουν στην μηνημη του. Το μονο που τον ενδιεφερε ηταν να κυλησουν ομαλα οι επομενες 4 εβδομαδες, τιποτα αλλο.

                     ===================================

Η αρχη ειναι το ημισυ του παντος και ο Γκορντον πιστευε σ' αυτην τη ρηση. Αν ολα λειτουργουσαν στην εντελεια το πρωτο βραδυ τοτε ολα θα ηταν πολυ πιο ευκολα. Το μονο που θα ειχαν να κανουν ηταν να επαναλαβουν το αρχικο βραδυ ξανα και ξανα. Αυτος ηταν και ο λογος που στο κομματι της περιπολιας και ασφαλειας που του αναλογουσε ειχε διαφοροποιησει καπως την συνηθισμενη του ρουτινα. Μικροτερη παραμονη στο γραφειο ασφαλειας, περισσοτερες επικοινωνιες με τους συναδελφους, μεγαλυτερη προσοχη και διπλοι ελεγχοι στα παντα.  

Ειχαν περασει δεκα λεπτα απο την στιγμη που και ο τελευταιος επισκεπτης ειχε αποχωρησει απο το  W.C.R. και οι πορτες ειχαν κλεισει ερμητικα για ολους εκτος κτιριου. Ο Γκορντον ηλεγξε τον εξοπλισμο του. Ηταν πανετοιμος. Σε λιγο θα ξεκινουσε τις βολτες του και τα ματια του ηταν κολλημενα στους δειχτες του ρολογιου που υπηρχε στο χερι του. Μολις πηγε ακριβως 9 σηκωθηκε απο την καρεκλα του. Πηρε μια βαθια ανασα και ξεκινησε.

                           ================================

Ο μονος ηχος που εσπαγε την απολυτη σιωπη που επικρατουσε στον χωρο ηταν εκεινος που προκαλουσαν οι μποτες του πανω στο δαπεδο. Ακολουθησε την προκαθορισμενη του διαδρομη, μονο που αυτη τη φορα ηλεγχε τα παντα δυο φορες για να ειναι σιγουρος. Περασε την αιθουσα οπου υπηρχε η διαρκης εκθεση σχετικα με τον Χαουαρντ Φιλιπς Λαβκραφτ και σταθηκε μπροστα στον χωρο που φιλοξενουσε τα νεοαφιχθεντα εργα. Μπηκε, σταθηκε στο κεντρο και σαρωσε με τον φακο νυχτος του απεναντι. Μετα πλησιασε κι εστιασε πανω στον καθε ενα. Οι πινακες ζωγραφικης δεν ηταν η τεχνη που τον ελκυε, αλλα πραγματα πανω στην τεχνη του εμοιαζαν πολυ πιο ενδιαφεροντα αλλα η δουλεια του ηταν να προσεχει καθε τι που βρισκοταν κατω απο την σκεπη του ιδρυματος. Σταθηκε απο λιγα δευτερολεπτα μπροστα στον καθε ενα πινακα. Προσωπογραφιες και τοπια ηταν στην πλειοψηφια τους, προσωπικα δεν του εκαναν και καποια αισθηση. Ο μονος που του τραβηξε την προσοχη ηταν ενας πινακας στα δεξια, εκει εμεινε παραπανω. Κατι το απωθητικο υπηρχε πανω του μα δεν μπορουσε να το εντοπισει η να το ονοματισει. 

                       =================================

Ολοκληρωσε την βολτα του κι επεστρεψε στο γραφειο ασφαλειας. Ενοιωθε μια αδικαιολογητη δυσφορια απο την στιγμη που ειχε δει εκεινον τον πινακα μα παραηταν ρεαλιστης για να του απεδιδε κατι πιο συγκεκριμενο. Αναψε τσιγαρο, εβγαλε απο το συρταρι του γραφειου ενα μπουκαλι Knappogue Castle και γεμισε ενα ποτηρι. Κανονικα απαγορευοταν μα ηξερε ακριβως ποσο μπορουσε να πιει διχως να δημιουργηθουν περαιτερω προβληματα και θεματα. Στο μυαλο του προσπαθουσε να φερει οσα λιγα τους ειχε πει ο διευθυντης σχετικα με τους πινακες. Εγκατελειψε γρηγορα και στραφηκε στον παγκοσμιο ιστο. Ταλαιπωρηθηκε λιγο αφου δεν θυμοταν ακριβως το ονομα του ζωγραφου αλλα τελικα το βρηκε. Ειχε ιστορια ο πινακας απ' οτι εβλεπε, αρχιζε να διαβαζει και απορροφηθηκε τελειως. Αν δεν υπηρχε το τσιγαρο δεν θα το επαιρνε χαμπαρι καθολου. Στραφηκε να το σβησει πριν πεσει εξω απο το τασακι και τυχαια το ματι χαιδεψε τις οθονες που αντιστοιχουσαν στις καμερες ασφαλειας.

Κοντεψε να πνιγει με το Knappogue Castle του μ' αυτο που ειδε.

                          ==============================

Εβλεπε κινηση μεσα στον χωρο. Δεν μπορουσε να δει καλα, ουτε ν' αποσαφηνισει τι ηταν αυτο που προκαλουσε την κινηση αλλα σιγουρα κατι υπηρχε. Μια στιγμιαια σκεψη σε σχεση με πιθανο προβλημα την οθονης απεδειχθη λανθασμενη οταν αλλαξε καμερα. Οχι, η οθονη ηταν μια χαρα και η καμερα στο σημειο της εκθεσης εξακολουθουσε να δειχνει ενα ασυμμετρο τρεμουλιασμα, πραγμα που σημαινε πως κατι υπηρχε εκει. Η δευτερη στιγμιαια σκεψη, δηλαδη να ενημερωσει τον συναδελφο στην αλλη πτερυγα απορριφθηκε αμεσα αφου αν αποδεικνυοταν πως δεν υπηρχε τιποτα η ανασα του και η υπαρξη του Knappogue Castle μπορουσε να του κοστισει την δουλεια του. Αποφασισε να παει ο ιδιος να δει τι συνεβαινε. Οι παλαβες, τρελες σκεψεις που εκανε ακουσια το μυαλο του ευθυνοταν για το οτι ουτε που καταλαβε πως ειχε φτασει μπροστα στον χωρο εκθεσης. Πηρε μια βαθια ανασα και μπηκε μεσα ετοιμος για ολα. Οσο καλα προετοιμασμενος και να ηταν τιποτα δεν μπορουσε να τον προετοιμασει γι αυτο που εβλεπε μπροστα του.

Δυο γυμνες γυναικες βρισκονταν μαζι του στον χωρο και τον κοιτουσαν εντονα.

                        ===============================

Την στιγμη που εριχνε το φως επανω τους κατορθωσε να αρθρωσει μια στερεοτυπη φραση.

-'Ποιες ειστε εσεις ? Πως μπηκατε εδω μεσα' ?

Χρειαστηκε λιγα δευτερολεπτα για να προσεξει πως το φως δεν σταματουσε πανω στα γυμνα σωματα αλλα εμοιαζε να γλυστραει μεσα τους και να φτανει απεναντι στον τοιχο.

Μια ανεξηγητη ανατριχιλα εκανε την εμφανιση της κατα μηκος της σπονδυλικης του στηλης.

Και η δευτερη φραση που κατορθωσε να ψελλισει ηταν κι αυτη στερεοτυπη.

-'Τι στο διαβολο'...μουρμουρισε. Το δευτερο χτυπημα ηρθε αμεσως μετα.

Αλλη μια γυμνη γυναικα κι ενας αντρας, ντυμενος αυτος, φανηκε να ξεπηδουν απο τον πινακα που του ειχε προκαλεσει εντυπωση και να στεκονται διπλα στα αρχικα θηλυκα. Τους ειδε ολους μαζι ν' απλωνουν τα χερια τους προς το μερος του ενω παραλληλα τα χειλη τους σχηματιζαν λεξεις που δεν ακουγονταν ποτε. Εκεινη τη στιγμη κινηθηκαν αργα προς το μερος του.

Πισωπατησε αθελα του, του ηταν αδυνατον να τραβηξει το βλεμμα του απο πανω τους.

                   ====================================

Μεσα στον απολυτο τρομο και πανικο μπορεσε να μεταφρασει και κατι σωστα. Ικεσια ηταν αυτο που εβλεπε στα ματια τους, παρακαλι για μια βηθεια που ζητουσαν απ' αυτον. Δεν ηταν εχθρικοι, εμοιαζαν τρομοκρατημενοι και απελπισμενοι. Τους αφησε να τον πλησιασουν κι αλλο.

-'Τι θελετε ? Ποιοι ειστε ? Τι ζητατε' ? ρωτησε με πιο σταθερη φωνη αυτη τη φορα. 

Και παλι δεν πηρε καμια απαντηση αλλα μπορουσε να δει ξεκαθαρα πως ο τρομος που ζουσε στα βλεμματα τους ειχε αυξηθει κατακορυφα. Απλωσε το χερι του προσπαθωντας ν' αγγιξει ενα απ' αυτα τα πλασματα εχοντας την σιγουρια πως δεν ηθελαν να τον βλαψουν. 

Μια εκτυφλωτικη λαμψη πλημμυρισε το δωματιο που απεδειχθη μικρο για να την χωρεσει με αποτελεσμα το φως να ξεχυθει στον διαδρομο. Ελαχιστα δευτερολεπτα μετα το φως ειχε εξαφανιστει οπως ακριβως ειχε παρουσιαστει. Μαζι του ειχαν εξαφανιστει οι δυο πρωτες γυμνες γυναικες, το ζευγαρι που ειχε ακολουθησει και ο Γκορντον ΜακΚουιν. Στο σιωπηλο δωματιο ειχαν παραμεινει βλοσυροι, σκυθρωποι, κρεμασμενοι στον τοιχο οι 12 πινακες.

                    =================================

Ο συναδελφος του Γκορντον που ειχε ανησυχησει επειδη δεν απαντουσε στον ασυρματο σταματησε για λιγο την ερευνα του οταν βρεθηκε μπροστα στον χωρο εκθεσης των πινακων.

Η τεχνη της ζωγραφικης τον αφηνε παγερα αδιαφορο αλλα σαν ευσυνειδητος υπαλληλος ειχε αφομοιωσει οσα τους ειχε πει ο διεθυντης σχετικα με τον καθε ενα απ' αυτους.

 Εφθασε και στον πινακα που ειχε τραβηξει την προσοχη του Γκορντον. 

'Ο θανατος του Σαρδαναπαλου', του Ευγενιου Ντελακρουα που ειχε ζωγραφισει το 1827.

Θυμηθηκε την περιληπτικη ιστορια που ειχε ακουσει και κουνησε το κεφαλι του. Αναρωτηθηκε για ποιον λογο ενας καλλιτεχνης θα εμπαινε στον κοπο να ζωγραφισει κατι σχετικα μ' αυτο το θεμα μα δεν ειχε απαντηση. Δεν ηταν εξ' αλλου η δουλεια του να εχει απαντησεις σε τετοια ερωτηματα, τον πληρωναν μονο για να τα προσεχει σε ολη τη διαρκεια της εκθεσης.

Επεστρεψε στην πεζη πραγματικοτητα. Ο συναδελφος του δεν ηταν ουτε εκει.  

Που στο διαβολο ειχε χαθει εκεινος ο Γκορντον ? 

                                                                         ΤΕΛΟΣ