Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

 

                                                            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 80

Οι αθλιες καιρικες συνθηκες που επικρατουσαν εξω απο το καταφυγιο τους εκαναν να ειναι εξαιρετικα προσεκτικοι. Θεμα εξοπλισμου δεν τιθοταν, γυαλια για το χιονι, σκουφοι, μποτες, γαντια αλλα αυτο για το οποιο δεν μπορουσαν να κανουν κατι ηταν το οπτικο κομματι. Κανεις τους δεν εβλεπε περα απο τρια μετρα και με τον φοβο των πισκ και των σαυρογρυπων που σουλατσαριζαν εκει τριγυρω καθε βημα που εκαναν ηταν απολυτα ασφαλες και μετρημενο. Η ομαδα του Κρουξ προπορευοταν αφου ηταν αυτος που ειχε αντιληψη για τα τεκταινομενα πανω στον Αγκελ και οι αλλοι ακολουθουσαν με ολες τις αισθησεις τους σε επιφυλακη.

Το λειζερ περασε διπλα απο το αριστερο αυτι του Κρουξ και η Ντεμιθ ηταν εκεινη που διεκρινε την αχνη, κοκκινη λαμψη καθως χανοταν μεσα στο χιονισμενο τοπιο μην βρισκοντας στοχο.

-'Ολοι κατω' ουρλιαξε 'καλυφθειτε οπου βρειτε, δεχομαστε επιθεση'.

Δεν χρειαστηκε να το πει δευτερη φορα. Μεσα σε δευτερολεπτα ολοι ειχαν πεσει πανω στην χιονισμενη επιφανεια προσπαθωντας να καταλαβουν τι ακριβως συνεβαινε.

                   ==================================

Αν το βλεμμα μπορουσε να σκοτωσει η Λερζια θα ηταν νεκρη. Οχι πως χρειαζοταν να διαβασει το φονο στα ματια της Κηρας, αμεσως μετα που ειχε πυροβολησει τον Κρουξ ηξερε πως ειχε κανει ενα τραγικο λαθος που δυστυχως τωρα πια δεν μπορουσε να παρει πισω.

-'Συγγνωμη' ψελλισε 'αλλα δεν μπορεσα να συγκρατηθω' δικαιολογηθηκε. 'Αυτος εκει ειναι που δολοφονησε τον αδελφο μου. Συγγνωμη και παλι' προσθεσε απολογητικα 'τα εκανα θαλασσα'.

-'Οτι εγινε εγινε, δεν μπορουμε να κανουμε κατι' ειπε η Γκαλορ με τον εκνευρισμο στην φωνη της ακομα εκδηλο. 'Εκεινο το πλεονεκτημα του αιφνιδιασμου' προσθεσε κοιτωντας τους αλλους 'μολις το θαψαμε στο χιονι, συνεπως αλλαζουμε την στρατηγικη μας προσεγγιση' συμπληρωσε.

-'Τι κανουμε τωρα' ? ρωτησε ο Γκραφ.

-'Κατι θα σκεφτουμε' απαντησε η Ναννινγκ 'προς το παρον δεν πρεπει ν' αποκαλυψουμε τις θεσεις μας γιατι αυτο ειναι το τελευταιο μας πλεονεκτημα'.

-'Δεν μας εχουν μεινει και πολλα' ειπε ο Αζεμουρ κουνωντας απογοητευμενος το κεφαλι του.

                   ====================================

Μεχρι την στιγμη που το τυφλο μισος της Λερζια αποκαλυψε την παρουσια τους με την αστοχη βολη εναντιον του Κρουξ ολα πηγαινε ακριβως οπως τα ειχαν σχεδιασει. Ο Αρα, ο Τουαιτιν δρακος του Ουρσιντ του Ανεμελου, ειχε επιστρατευτει για να εντοπισει τα προσεδαφισμενα αστροπλοια των αντιπαλων τους και ειχε κανει μια χαρα την δουλεια του. Διχως να επηρεαζεται απο το κρυο ειχε πεταξει για καμποση ωρα περιμετρικα του καταφυγιου του Κρουξ και των υπολοιπων και καποια στιγμη, οχι μακρια απο το κρησφυγετο, τα ειχε βρει. Η δολιοφθορα που ειχε προκαλεσει στην εξωτερικη πορτα, αυτη που ηταν υπευθυνη και για τον συναγερμο που ειχε ηχησει, ηταν αψεγαδιαστη. Ειχε ανταπεξελθει στην εντελεια σε οτι του ειχε ζητησει ο Ουρσιντ, μετα ειχε επιστρεψει πισω και τωρα βρισκοταν κι αυτος καλυμμενος μαζι με τους υπολοιπους.

Ο Ουρσιντ γυρισε και τον κοιταξε και δεν μπορεσε να συγκρατησει ενα χαμογελο. Παλι καλα που δεν του ειχαν ζητησει κατι διαφορετικο, οπως ο δρακος να εβαζε φωτια σε καποιο απο τα σκαφη.

Θα επρεπε τοτε ν' απομυθοποιουσε κατι που πιστευαν σχεδον ολοι στο γνωστο συμπαν.

              =======================================

Ο Αρα δεν θα μπορουσε ποτε να βαλει φωτια σε οτιδηποτε γιατι οι δρακοι δεν εφτυναν φωτιες. Το πως ειχε ξεκινησει αυτη η λανθασμενη εντυπωση προφανως την γνωριζαν ελαχιστοι, ενας απ' αυτους ηταν και ο Ουρσιντ. Μα μεχρι στιγμης κανεις απ' οσους ηξεραν δεν ειχε αποκαλυψει την αληθεια, ο καθενας για προσωπικους λογους, ακομα και ο Ουρσιντ.

Ο πλανητης Τουαιτιν ηταν γνωστος στους περισσοτερους σαν το μερος με την μεγαλυτερη πληθυσμιακη ομαδα δρακων που υπηρχε στον γαλαξια. Λογω αυτης της ιδιαιτεροτητας δεν ηταν κατοικησιμος, οτι υπηρχε εκει ηταν μονο χλωριδα και πανιδα. Οι δρακοι, οπως καθε τι ζωντανο που διετεθε φτερουγες ελκονταν απο το υψος, ετσι ειχαν φροντισει να φτιαξουν τις φωλιες τους σ' ενα απο τα πιο ψηλα σημεια του πλανητη, ενα βουνο στα νοτιοανατολικα της Απυθμενης Θαλασσας. Ηταν αγνωστο το ποτε ειχε εμφανιστει ο πρωτος δρακος, ομως τωρα πια ειχαν φτασει ν' αριθμουν μερικες εκατονταδες χιλιαδες με προοπτικη αυτα τα νουμερα ν' αυξηθουν λογω της σταθερης, συχνης γεννητικοτητας και τους λιγους θανατους που επερχονταν απο γηρατεια. 

                   ===================================

Στα καπηλεια του Ντιμπ, στα καταγωγια του Ουνους, ακομα και στις αποβαθρες του Ντεστ, παντα θα εβρισκες καποιον που θα διηγιοταν σε μια εκστασιασμενη ομηγυρι μια ιστορια που αφορουσε τους δρακους του Τουαιτιν, υποστηριζοντας μαλιστα πως ειχε υπαρξει μαρτυρας αυτης της ιστοριας, την ειχε δει κι ακουσει οπως διαλαλουσε με στομφο. Εκατονταδες δρακοι να πετανε γυρω απο την κορυφη του βουνου φτυνοντας φλογες δημιουργωντας ενα πραγματικο υπερθεαμα.

Οπως γινεται συνηθως, στην προσπαθεια ακομα μεγαλυτερου εντυπωσιασμου της ομηγυρης, ο καθε ενας προσθετε και καποια φανταστικα στοιχεια στην ιστορια αποσπωντας ετσι μεγαλυτερο θαυμασμο, ειδικα με την σιγουρια πως δεν θα βρισκοταν κανεις να διαψευσει τα λεγομενα του.

Συντομα αυτες οι προσθηκες σταδιακα καπελωσαν την πραγματικοτητα, μια πραγματικοτητα που οντως υπηρχε, αλλα με ολες τις ευφανταστες προσθεσεις συνεχως ξεθωριαζε προς οφελος μιας καλπαζουσας φαντασιας. Τι ηταν αληθεια πια, τι ψεμα, ηταν απολυτως αδυνατο να διαχωριστει, τα ορια τους ηταν προ πολλου δυσδιακριτα, μπασταρδεμενα και θολα. 

                  =====================================

Οπως σε ολους τους μυθους ετσι κι εδω ολα ξεκινησαν απο ενα αρχικο πραγματικο γεγονος. Μολονοτι ο Τουαιτιν ηταν ακατοικητος δεν ηταν λιγοι οι παρανομοι, οι λαθρεμποροι και πασης φυσης καταζητουμενοι και φυγαδες που βρεθηκαν για λιγο εκει προσπαθωντας να κρυφτουν.

Η θεα των ιπταμενων δρακων ηταν αποθαρρυντικη για οποιονδηποτε σκεφτοταν ν' αποτολμησει μια επισκεψη στην κορυφη του βουνου, ομως αυτο που αντικρυζαν εστω και απο μεγαλη αποσταση ηταν κατι που αρχικα δεν μπορουσε ν' αμφισβητηθει δεδομενου πως ηταν αληθεια.

Αυτο που δεν γνωριζε κανεις ηταν πως οι δρακοι Τουαιτιν ηταν χορτοφαγοι. Μολονοτι ειχαν την δυναμη να εξοντωσουν καθε ζωντανο πλασμα λογω της εκπληκτικης τους μυοκατασκευης δεν αγγιζαν σαρκα για τροφη. Το αγαπημενο τους δε φαγητο ηταν κι αυτο που ειχε ξεκινησει ολη εκεινη την παραπληροφορηση σχετικα με την φωτια που εξεπνεαν. Ηταν ενα φυτο που εμοιαζε αρκετα με το γηινο μανιταρι αλλα ειχε καμποσες επιμερους διαφορες. Δεν υπηρχε δρακος που να μην ξετρελλαινοταν γι αυτο το ειδους το φυτο που υπηρχε μαλιστα αφθονο στον Τουαιτιν.

                 ===================================

Το ενα απο τα δυο πραγματα υπευθυνα για τις δοξασιες σχετικα με τους δρακους ηταν ενα συστατικο που υπηρχε κατα κορον σ' εκεινο το φυτο. Μονο του δεν ηταν ικανο ν'αποτελεσει την βαση αυτης της πλανης, ομως ενας απροσμενος συνδυασμος ηταν αρκετος για να τα καταφερει. 

Η κορυφη του βουνου που ζουσαν οι δρακοι εβριθε χασματων στην επιφανεια του, χασματα απο τα οποια συχνα υπηρχε διαρροη καποιου αγνωστου αεριου που υπηρχε στα εγκατα του. Το αεριο αυτο ηταν απολυτως αβλαβες για τους δρακους, ειχε ομως μια απροσμενη ιδιοτητα. 

Η πεψη του φυτου στο στομαχι των δρακων εκλυε ενα ενζυμο που με την αναπνοη τα ιπταμενα πλασματα απελευθερωναν στον αερα. Οταν αυτο το ενζυμο ερχοταν σ' επαφη με το αεριο που εκλυοταν αποδεικνυοταν πως ηταν ευφλευκτο, σ' ενα βαθμο ομως τοσο μικρο που ουδενα προβλημα να προκαλει στα πλασματα. Τουναντιον, εχοντας καταλαβει αυτο που συνεβαινε δεν ηταν λιγοι εκεινοι οι δρακοι που το ειχαν δει σαν παιγνιδι δημιουργωντας μικρες εστιες φωτιας εσκεμμενα . Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να μοιαζει η κορυφη του βουνου πως φλεγοταν.

                   =================================

Η μεγαλη αποσταση που χωριζε τους λιγοστους επισκεπτες του Τουαιτιν με το βουνο ηταν αυτη που δημιουργησε την ψευδαισθηση πως οι δρακοι, κατα το δοκουν, μπορουσαν να εκπνεουν φωτια. Ο φοβος δεν επετρεπε σε κανεναν να πλησιασει τοσο κοντα για να πιστοποιησει το γεγονος, ετσι ολοι σχεδον εβλεπαν τα ιπταμενα οντα να πετουν ανεμελα φτυνοντας φλογες.

Πανω σ' αυτην την πλασματικη βαση στηριχτηκαν ολα οσα επακολουθησαν. Στην προσπαθεια εντυπωσιασμου οι αφηγητες τετοιων ιστοριων προσθεταν φανταστικα στοιχεια που με το περασμα του καιρου καθιερωθηκαν σαν αληθεια. Συντομα ολοι γνωριζαν πως οι δρακοι Τουαιτιν ηταν αιμοβορα, σαρκοφαγα πλασματα που δεν δισταζαν να κατακαψουν καποιον αν το ηθελαν.

Ενας απο τους λιγους επισκεπτες στον πλανητη ετυχε να ειναι και ο Ουρσιντ στην προσπαθεια του να κρυφτει απο οντα στα οποια χρωστουσε χρηματα που δεν μπορουσε ν' αποπληρωσει απο στοιχηματα. Η περιεργεια του υποσκελισε τον φοβο του κι αποφασισε να πλησιασει εκεινο το βουνο οσο πιο κοντα μπορουσε. Γρηγορα καταλαβε ποια ηταν η αληθεια σχετικα με τους δρακους.

                    ===================================

Τον Αρα τον ειχε βρει μικρο, τραυματισμενο προφανως απο καποια πτωση απο την φωλια του. Τον πηρε μαζι του και φροντισε ουτως ωστε το πλασμα ν' αναρρωσει σχετικα γρηγορα. Οταν ηρθε η ωρα να φυγει απο τον Τουαιτιν διχαστηκε ως προς να τον παρει μαζι η να τον αφησει πισω. Η προσκολληση του πλασματος ηταν τοσο εντονη που η πλαστιγγα εγειρε προς το πρωτο.

Απο κει και μετα ολα κυλησαν μια χαρα. Η παρουσια του Αρα του εδωσε αλλο κυρος, οσοι αναγνωριζαν πως ετουτος εδω ηταν ενας απο τους μυθικους δρακους Τουαιτιν τον φοβουνταν και τον σεβονταν διχως ποτε ο Ουρσιντ να χρειαστει στην πραγματικοτητα την βοηθεια του. Η παρουσια ηταν αρκετη για να γινει με την σειρα του κι αυτος ενας μυθος για τους υπολοιπους.

Αφηνε παντα υπονοουμενα οτι αν ηθελε ο δρακος του μπορουσε να καψει τα παντα συνθεμελα αλλα ποτε δεν χρειαστηκε να φτασει στο σημειο να το αποδειξει. Ηταν γεγονος πως εκεινο το ακακο, χορτοφαγο πλασμα ειχε προσδωσει στον Ουρσιντ μιας μεγαλης εμβελειας φημη, μια φημη που ο ιδιος ειχε αποδεχτει και δεν διεψευσε ποτε.

                    =================================

Κοιταξε προς το μερος του Αρα που παρακολουθουσε οτι συνεβαινε μ' εκεινα τα τεραστια, αμυγδαλωτα κιτρινα ματια του. Η αληθεια ηταν πως ο Ουρσιντ δεν ανησυχουσε τοσο για τον εαυτο του οσο για τον δρακο του, ξεροντας τι ηταν και τι οχι ικανος να κανει. Ακομα και οι συντροφοι του δεν γνωριζαν την αληθεια, ο Ουρσιντ δεν την ειχε αποκαλυψει ποτε, κι ενοιωθε βαθια ικανοποιημενος που δεν ειχαν ζητησει απο τον Αρα να κανει κατι απο τα μυθευματα που κυκλοφορουσαν γι αυτον. Αν καποιος απο τους υπολοιπους στηριζοταν πως σε μια επικειμενη μαχη ο Αρα θα πυρπολουσε τους αντιπαλους τους θα διαψευοταν αμεσα αλλα ο Ουρσιντ πιστευε πως δεν θα χρειαζοταν. Και μονο η παρουσια του, το αγριο παρουσιαστικο, το μεγεθος αλλα και ολα τα επιμερους χαρακτηριστικα του τον καθιστουσαν φοβο και τρομο για τον οποιονδηποτε.

Οταν ολα τελειωναν ειχε σκοπο να παρει τον δρακο του και να παει καπου που θα εκαναν μονιμες διακοπες. Το χρειαζοταν ο ιδιος, θα το εκτιμουσε και ο Αρα σιγουρα. Για να συνεβαινε ομως κατι τετοιο πρωτα επρεπε να βγουν νικητες απο την μαχη που πλησιαζε με γοργο ρυθμο.