ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17


-'Εστειλα να φωναξουν την Αμφιψεια. Σε λιγο θα ειναι εδω' ειπε ο Ρεομιθρης.
-'Την μαντισσα ? Για ποιο λογο' ? ρωτησε με απορια ο Ατιζυης.
-'Ειμαι περιεργος ν' ακουσω τι μπορει να μας πει για τον ξενο' απαντησε ο Ρεομιθρης.
-'Τι φανταζεσαι οτι θα μπορουσες να μαθεις που να μας φανει χρησιμο' ?
-'Δεν ξερω. Αλλα θα συμφωνησεις μαζι μου πως κατι περιεργο συμβαινει μ' αυτον'.
-'Και πιστευεις οτι θα σου το πει η μαντισσα' ?
-'Απ' αυτον δεν πιστευω οτι θα βγαλουμε καποια ακρη. Ισως η Αμφιψεια.....'
Η εισοδος της τεντας οπου βρισκονταν οι δυο στρατηγοι ανοιξε αποτομα κι ενας στρατιωτης τους ενημερωσε πως η μαντισσα ηταν απ' εξω και περιμενε. Του εκαναν νοημα να την φερουν μεσα.
Αν καποιος περιμενε να δει στην Αμφιψεια την εικονα μιας γριας, ασχημης και κακοντυμενης γυναικας ειχε ηδη κανει το πρωτο λαθος. Αν δε υποστηριζε οτι προεβλεπε το μελλον στηριγμενη σε οιωνους προερχομενους απο φυλαχτα η ξορκιζε το κακο μουρμουριζοντας αλλοκοτα λογια θα ειχε κανει το δευτερο λαθος. Η Αμφιψεια δεν ηταν τιποτα απ' ολα αυτα.
Της εξηγησαν τι ακριβως ηθελαν απ' αυτην και τους ζητησε ενα προσωπικο του αντικειμενο. Ο Ατιζυης της εδωσε το ξιφος του ξενου που βρισκοταν προφυλαγμενο στη θηκη του.
Χαιδεψε λιγο το αντικειμενο, σαν να προσπαθουσε με γλυκολογα να του αποσπασει καποιο μυστικο κι εξαφνα το πεταξε κατω ενω παραλληλα μια συννεφια απλωθηκε στο προσωπο της.
                                              -------------------------------
-'Ηταν αποκοτια αυτο που εκανες κυρα μου. Αν σ' εβλεπε κανεις τωρα......'
-'Ομως δεν με ειδε Βαρσινη, οποτε δεν εχει λογο να το συζηταμε' εκανε εκνευρισμενη η Ρωξανη.
-'Ναι, παλι καλα' απαντησε η κοπελα. 'Λοιπον τον ειδες ? Ειναι τοσο περιεργος, μυστηριωδης και ωραιος οσο ακουσα να λενε' ?
-'Βαρσινη !' εκανε υψωνοντας αποτομα την φωνη της η Ρωξανη. 'Το μυαλο σου μπορει να ειναι μονο στα κουτσομπολια μα το δικο μου αλλα πραγματα το νοιαζουν'.
-'Με συγχωρεις κυρα μου' μουρμουρισε απολογητικα το κοριτσι. 'Απλα εγω...ξερεις....'
-'Καλη μου Βαρσινη' εκανε η Ρωξανη ενω ταυτοχρονα αγκαλιαζε την κοπελα. 'Με συγχωρεις που σου μιλησα ετσι αλλα τα νευρα μου ειναι τεντωμενα. Εισαι η καλυτερη φιλη μου και δεν εχω μυστικα απο σενα. Ανησυχω ομως πολυ για την εκβαση της μαχης'.
Η Βαρσινη χαμογελασε και το υπεροχο, αστραφτερο χαμογελο της εκανε μια ονειρικη αντιθεση με το ελαφρα σκουρο δερμα της επιδερμιδας της. Μετα μιλησε χαμηλοφωνα.
-'Καταλαβαινω κυρα μου' ειπε 'εξ' αλλου ολοι εχουμε αυτην την αγωνια. Ομως δεν κερδιζεις τιποτα με το ν' αγχωνεσαι τοσο πολυ. Οι θεοι θα κρινουν το αποτελεσμα και ξερεις πολυ καλα οτι οι θεοι ειναι μαζι μας'.
-'Μακαρι να ηταν ολα τοσο απλα' μονολογησε η Ρωξανη. -'Ελα' ειπε στρεφομενη προς την κοπελα 'τι θελεις να μαθεις για τον ξενο' ?
                                        --------------------------------
-'Ειναι μια απο τις λιγες φορες που σε βλεπω διστακτικο κι αναποφασιστο' ειπε με την κυματιστη, βουτηγμενη στην αρμονια φωνη του ο Δαρειος. 'Αναρωτιεμαι γιατι'.
Ο Αρσαμης εκανε μερικα βηματα μακρια απο το θρονο του Δαρειου σαν κατι να τον απασχολουσε εντονα. Αποτομα γυρισε και απευθυνθηκε στον Περση ηγεμονα.
-'Οσο πιο πολυ προσπαθω να το αναλυσω τοσο περισσοτερο μπερδευομαι' ειπε ο στρατηγος. 'Εχω την αισθηση πως εδω κατι παραβλεπουμε και κατι σημαντικο μαλιστα'.
-'Δηλαδη' ? εκανε ο Δαρειος. 'Γινε σαφης'.
-'Ξερουμε πως ο ξενος ερχεται απο το στρατοπεδο των Μακεδονων. Δεν δοκιμασε καν να το αποκρυψει. Αν ειχε καποια σχεση μαζι τους δεν θα ειχε λογο να ερθει εδω και....'
-'Δεν το ξερουμε αν ειναι οντως ετσι' τον διεκοψε ο Δαρειος. Οι αντρες που τον χτυπησαν τον συναντησαν αρκετα μακρια απο δω'.
-'Ομως η πορεια του, αν δεν ειχε διακοπει, ηταν να ερθει σε μας. Δεν υπαρχει τιποτα αλλο  τριγυρω και αν ηταν συμμαχος των Μακεδονων θα τον ειχαν προειδοποιησει. Οχι, ειμαι σιγουρος πως κατευθυνοταν για εδω. Αυτο το στοιχειο, μαζι με το γεγονος οτι μολονοτι χτυπηθηκε θανασιμα μα ομως ζει, με οδηγει σ' ενα και μονο συμπερασμα'.
-'Και ποιο ειναι αυτο το συμπερασμα' ? ρωτησε με απορια ο Δαρειος.
-'Φοβαμαι πως χτυπησαμε και κραταμε αιχμαλωτο καποιον απεσταλμενο των θεων'.
                                          ----------------------------- 
-'Το τελευταιο πραγμα που χρειαζομασταν τωρα ηταν ολη αυτη η ανακατωσουρα με τον ξενο' ειπε η Ροδω. 'Ολοι ασχολουνται μαζι του και σχεδον κοντευουν να ξεχασουν οτι υπαρχει μια κρισιμη μαχη μπροστα, μια μαχη που θα κρινει το μελλον ολων μας'.
-'Ηταν απλα κατι απροσδοκητο, τιποτα αλλο. Δεν αλλαζει σε τιποτα το γεγονος οτι αυτη η μαχη θα ειναι δικη μας' ειπε η Στατειρα.
-'Η ιδια σιγουρια υπηρχε και για τον Γρανικο και ειδες την καταληξη του' εκανε η Ροδω. ΄Και τοτε δεν υπηρχε καν ο ξενος που εχει γινει αντικειμενο συζητησης'.
-'Δεν μ' ανησυχει καθολου αυτο' αντιγυρισε η Στατειρα προσπαθωντας να επιβληθει με το υφος και τον τονο της φωνης. 'Εχω εμπιστοσυνη στον Δαρειο οτι θα ειναι ετοιμος την στιγμη που πρεπει. Αντρας μου ειναι εξ' αλλου, τον ξερω πολυ καλα. Ολο αυτο ειναι μια μικρη παρενθεση που κανενα ρολο δεν προκειται να παιξει στην μαχη με τους Μακεδονες'.
-'Αν εσενα ειναι αντρας σου εμενα ειναι γιος μου και τον ξερω καλυτερα. Σου λεω λοιπον πως αυτος ο ξενος τον εχει εντυπωσιασει και μεχρι να λυσει το μυστηριο του το μυαλο του δεν θ' ασχοληθει με τιποτα αλλο. Ελπιζω τουλαχιστον οι στρατηγοι του ν' ασχολουνται με την εκβαση της μαχης και να μην εχουν παρασυρθει κι αυτοι'.
-'Μα ειναι η δουλεια τους' ειπε η Στατειρα. 'Δεν μπορει να τους ενδιαφερει κατι αλλο'.
                                            ---------------------------  
Το μονο πραγμα που ενδιεφερε τον Αμυντα ηταν πως θα εβρισκε τον καλυτερο τροπο να εκμεταλλευτει την απροσμενη ελευση του ξενου. Χρειαζοταν απελπισμενα βοηθεια και απο τη στιγμη που γνωριζε οτι δεν μπορουσε να την εχει απ' αλλους ισως ο ξενος ηταν η λυση στο προβλημα του. Απο την αρχη προσπαθουσε να πεισει τον Δαρειο να δωσει τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος, οπου θα μπορουσε ν' απλωσει το πολυαριθμο στρατευμα του και με την αριθμητικη υπεροχη του να επαιρνε την πολυποθητη νικη. Ομως αυτο απαιτουσε υπομονη εκ μερους του αφηνοντας τον Αλεξανδρο να χασει την ψυχραιμια του και να παρασυρθει σε πεδιο μαχης που θα βολευε τους Περσες. Εδω ακριβως ειχε το προβλημα. Ηταν ο μοναδικος που υποστηριζε οτι επρεπε να περιμενουν οσο ηταν απαραιτητο μεχρι ο Αλεξανδρος, πανω στην βιασυνη του,να εκανε την λαθος κινηση. Ολοι οι αλλοι, αυλοκολακες και τυπικοι λακεδες, συμβουλευαν τον Δαρειο να παρει αυτος την πρωτοβουλια, να κινηθει εναντιον των Μακεδονων και ουσιαστικα να τους ακολουθησει στο μερος που αυτοι θα επελεγαν να δοθει η μαχη. Ο Αρσαμης, ο Ρεομιθρης και ο Ατιζυης ειχαν συμπραξει σ' αυτο αφηνοντας μονο κι εκτεθειμενο τον Αμυντα. Ισως ομως αν προσεταιριζοταν τον ξενο ν' αλλαζε τις ισορροπιες. Καταλαβαινε πως ο Δαρειος ειχε θαμπωθει απ' αυτον και αυτη ενδεχομενως να ηταν η μοναδικη του ευκαιρια για ν' αντιστρεψει το κλιμα. Σταθηκε εξω απο την τεντα του ξενου, πηρε μια βαθια ανασα και μπηκε μεσα. Μια ιδεα στροβιλιζε στο μυαλο του, μια ιδεα που αν λειτουργουσε θα ηταν σωτηρια.
                                              --------------------------------
Ανοιξε τα ματια του μετα απο ενα χορταστικο, ευεργετικο υπνο που ειχε κρατησει πολλες ωρες. Τον χρειαζοταν αυτον τον υπνο. Ολα αυτα που ειχαν συμβει τον ειχαν εξαντλησει και μετα απο παρα πολυ χρονικο διαστημα, που ουτε ο ιδιος δεν θυμοταν ποτε, ενοιωθε κουρασμενος. Βεβαια ισως αυτο ειχε να κανει και με την απωλεια του κυβου. Ηταν η πρωτη φορα που ειχε αποκοπει για τοσο χρονικο διαστημα απ' αυτον και με δεδομενο πως δεν ειχε παρομοια εμπειρια στο παρελθον για την συμπεριφορα του κυβου οταν δεν ηταν ηταν μαζι του ολα του εμοιαζαν πιθανα. Ηταν ακομα αθανατος ? Οι ιδιοτητες του κυβου ειχαν ισχυ οταν ηταν σε αποσταση ? Τι μπορουσε να συμβει αν δεν τον επαιρνε ποτε ξανα στην κατοχη του ? Γνωριζε πως ηταν κατι τελειως αχρηστο στον οποιονδηποτε αλλο αλλα γι αυτον ηταν το Α και το Ω. Κι ολα αυτα ενω βρισκοταν τοσο κοντα στην επιτευξη του πρωτου σκοπου της αποστολης του. Ηξερε ποιος επρεπε να χασει τη ζωη του απο τα χερια του μα πλεον λιγα πραγματα μπορουσε να κανει. Το σχεδιο που ειχε ετοιμασει απομακρυνοταν με ταχεις ρυθμους και δυστυχως γι αυτον δεν ειχε καμμια εναλλακτικη λυση. Ηταν κατι, που αν τελικα ολα ειχαν θετικη εκβαση, θα επρεπε απο δω και στο εξης να φροντιζει να υπαρχει. 
Προς το παρον το μονο που ειχε ηταν μια αμφιβολη συμμαχος, την Ρωξανη, αλλα ουτε μπορουσε να εμπιστευτει την τυχη του αποκλειστικα στα χερια της ουτε και απολυτα σιγουρος γι αυτην ηταν. Η κοπελα ηταν απροβλεπτη, θα μπορουσε με την ιδια ευκολια να προκαλεσει απο την μεγαλυτερη ευεργεσια μεχρι την πλεον αποτροπαια καταδικη. Χρειαζοταν καποιον συμμαχο που νε ειχε σοβαρο λογο ν' αντιστρεψει την κατασταση στην οποια βρισκοταν.
Εκεινη τη στιγμη η εισοδος της τεντας του ανοιξε και ο στρατηγος που θυμοταν με το ονομα Αμυντας μπηκε μεσα.
                                    ------------------------------
-'Τι ειναι Αμφιψεια ? Τι ειδες '? ρωτησε την μαντισσα ο Ρεομιθρης.
Η τελευταια τον κοιταξε για λιγο μ' ενα απλανες βλεμμα και μετα τα ματια της καρφωθηκαν στο πεσμενο ξιφος. Ανοιξε το στομα της μα λεξη δεν βγηκε. Ο Ατιζυης την επιασε απο το χερι.
-'Μιλα γυναικα' προσταξε 'δεν εχουμε ολη τη μερα μπροστα μας'.
Η Αμφιψεια αρχισε να μιλαει με το βλεμμα της παντα εστιασμενο στο ξιφος.
-'Δεν ειναι μονος' αρχισε. 'Τον προστατευουν οντα χωρις οψη, φριχτα πλασματα που μοιαζουν πεθαμενα μα δεν ειναι, απλα κοιμουνται. Δεν μπορειτε να τον βλαψετε, κανεις δεν μπορει, οσο εχει αυτο στα χερια του.
Ειναι πιο παλιος απο το χορταρι που φυτρωνει, πιο αρχαιος απο το δενδρο που μεγαλωνει. Ολοι μας ειμαστε ενας κοκκος αμμου στο χερι του, ενα φυσημα του αγερα στα ρουχα του. Οι θεοι τον σεβονται, οι δαιμονες τον φοβουνται, ακομα και ο θανατος τον αποφευγει. Προσεξτε !!!.
Μεινετε μακρια, μητε στο δρομο του βρεθειτε. Επειδη δεν το βλεπουμε δεν σημαινει πως δεν ειναι εκει. Τρεξτε, τρεξτε μηπως γλυτωσετε τις ζωες σας που γι αυτον ειναι μια σκια που περναει και λησμονιεται. Ο Μιθρα να μας βοηθησει ολους γιατι κανεις δεν μπορει να σταθει απεναντι του'. 
Οι δυο στρατηγοι κοιταχτηκαν εκπληκτοι μεταξυ τους παρακολουθωντας το φρενηρες παραληρημα της Αμφιψειας. Ηταν η πρωτη φορα που την εβλεπαν σ' αυτην την κατασταση και ομολογουμενως αιφνιδιαστηκαν. Πριν προλαβουν να πουν η να κανουν κατι, η μαντισσα ειχε βγει απο την σκηνη και το εβαλε στα ποδια λες και την ειχαν παρει στο κατοπι αορατες ορδες δαιμονων.
                                                --------------------------
-'Λοιπον πως ειναι ?. Ακουσα οτι ειναι πανω απο δυο μετρα ψηλος και πανεμορφος σαν την ανατολη στα Σουσα. Του μιλησες ? Αυτος σου μιλησε ?
Η Ρωξανη χαμογελασε. -'Μην πιστευεις οτι ακους' ειπε στη Βαρσινη. -'Ουτε πιο ψηλος απο δυο μετρα ειναι, ουτε τοσο ομορφος οσο λενε. Εχει ομως μια περιεργη γοητεια που δεν μπορω να εξηγησω. Γοητεια αναμικτη με θρασος, υπεροψια και μεγαλη σιγουρια για τον εαυτο του. Δυστυχως δεν μου εδωσε απαντησεις σε οτι τον ρωτησα μα οταν συνειδητοποιησει σε ποια θεση βρισκεται ειμαι σιγουρη πως θ' αλλαξει σταση'.
-'Ειναι αληθεια πως χτυπηθηκε θανασιμα με βελος σχεδον στην καρδια και ζει ακομα' ?
-'Αληθεια ειναι. Ομως περα απο μια κουραση που διεκρινα πανω του κατα τ' αλλα φαινεται μια χαρα. Περιεργο δεν ειναι ομως ? Εννοω να ειναι ακομα ζωντανος μετα απο κατι τετοιο'.
-'Πραγματι ειναι περιεργο αλλα ποιος ξερει....Ισως τον προστατευουν δυναμεις που εμεις αγνοουμε, ισως ακομα να ειναι ευνοουμενος καποιου θεου'.
Η Ρωξανη γυρισε και κοιταξε την Βαρσινη σαν μολις να ειχε πει κατι σημαντικο.
-'Αν ειναι ετσι τοτε μας ειναι παραπανω απο χρησιμος' ειπε. 'Αλλα πως θα το μαθουμε αυτο' ?
-'Κατι θα σκεφτεις κυρα μου, ειμαι σιγουρη' εκανε η Βαρσινη.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου καλη μου Βαρσινη' ειπε η Ρωξανη  ενω ταυτοχρονα δαγκωνε το κοραλλενιο χειλι της, σημαδι πως βυθιζοταν στις σκεψεις τις. -'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
                                                -------------------------------
-'Μ' αυτο ειναι γελοιο, ειναι ανηκουστο. Απεσταλμενος των θεων ? Πως ειναι δυνατον ?
-'Δες τα στοιχεια βασιλια μου' απαντησε ο Αρσαμης. -'Ποιος μας λεει οτι δεν πηγε στους Μακεδονες για να μας φερει πληροφοριες ? Κι ακομα, οτι δεν ηρθε εδω για να πολεμησει μαζι μας. Δεν μπορει να ειναι απλος ανθρωπος. Αν ηταν ετσι τωρα θα ηταν νεκρος. Εξ' αλλου εναι και το αλλο. Ο τροπος που μιλησε μπροστα σου. Ποιος απλος, κοινος θνητος θα τολμουσε να συμπεριφερθει ετσι ? Κανενας. Ομως αν ειναι οντως απεσταλμενος η αγγελιαφορος των θεων δεν φοβαται γιατι ξερει οτι δεν μπορει να παθει τιποτα'.
Για λιγο ο Δαρειος εμεινε σιωπηλος παλευοντας με τις σκεψεις του. Αν ο Αρσαμης ειχε δικιο ? Τι ειχανε κανει ? Δοκιμασαν να σκοτωσουν αντιπροσωπο των θεων και τωρα τον ειχαν αιχμαλωτο. Απο την αλλη ομως αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα ? Οχι, δεν μπορουσε να ξερει στα σιγουρα μα επρεπε να μαθει.
-'Ας υποθεσουμε πως ειναι τα πραγματα οπως τα λες. Με ποιο τροπο μπορουμε να το αποδειξουμε διχως να τον εξοργισουμε ?
-'Πρεπει να υπαρχει καποιος τροπος αρχοντα μου' απαντησε ο Αρσαμης. 
-'Και τι λες γι αυτο εδω' ? εκανε ο Δαρειος δειχνοντας τον κυβο στο χερι του.
-'Ισως ειναι το μεσο επικοινωνιας του με τους θεους' απαντησε ο στρατηγος. 'Δεν παρουσιαζει καμμια χρησιμοτητα σε κανεναν απο μας. Προφανως ειναι κατι που μονο ιδιος χειριζεται και ξερει'.
Αυτο το τελευταιο κλονισε τον Δαρειο. Παρεμεινε για λιγο αμιλητος και μετα απευθυνθηκε στο στρατηγο του. 
-'Τι προτεινεις' ? ρωτησε.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου' απαντησε ο Αρσαμης. 'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
  

                      ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                                            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16


Το βελος τον χτυπησε καταστηθα με τετοια ορμη και δυναμη που τον σηκωσε κυριολεκτικα απο την σελλα του αλογου και για μερικα δευτερολεπτα τον ταξιδεψε στον αερα πριν σωριαστει στο εδαφος. Αιφνιδιασμενος, ανετοιμος να διαχειριστει αυτο που συνεβη, βρεθηκε να κυλαει στο χωμα  μεχρι που ενας κορμος δενδρου σταματησε την πορεια του. Με τρεμαμενα χερια και με τις αισθησεις του ενα βημα πριν την ολικη καταρρευση τραβηξε το βελος κι ενας κοκκινος λεκες απλωθηκε γρηγορα γυρω απο το σημειο εισοδου. Σαν σε ονειρο ενοιωσε την παρουσια καποιων απο πανω του και στο βαθος μιας γκριζας ομιχλης που σαρωνε γοργα και τα τελευταια οχυρα αντιδρασης εκ μερους του, τους ακουσε να μιλανε μεταξυ τους.
-'Τρομερο σημαδι, μα τον Νταχακα' ακουσε καποιον να λεει και αμεσως μετα να γελαει δυνατα. 'Για λιγα εκατοστα θα τον ειχες πετυχει στην καρδια'.
-'Ομως αυτος ο μπασταρδος ειναι ακομα ζωντανος' προσθεσε μια διαφορετικη φωνη.
-'Αδυνατον' ηρθε μια τριτη φωνη να σχολιασει. 'Κανεις δεν μπορει να ζει μετα απο κατι τετοιο'.
-'Δες εδω' επανελαβε η αρχικη φωνη. 'Αυτος ο αθλιος προσπαθει να σηκωθει, λες και τον βοηθαει ο Ινταρ. Τι σοι πλασμα χτυπησαμε' ?
-'Αυτο θα το μαθουμε συντομα' αποκριθηκε μια καινουρια φωνη. 'Προς το παρον ας σιγουρευτουμε οτι θα ειναι ακινδυνος'.
Η φραση, τελευταια που ακουσε εχοντας τις αισθησεις του, ακολουθηθηκε σχεδον αμεσως απο εναν οξυ πονο στο κεφαλι και ο εσχατος θυλακας αντιστασης εκμηδενιστηκε κι αυτος.
                                         --------------------------------
Την ωρα που ανοιγε τα ματια του προσπαθωντας να συνειδητοποιησει που βρισκοταν, σαν να περιμενε αυτο ακριβως να γινει, ο στρατιωτης απεναντι του βγηκε βιαστικα απο το παραπηγμα κι εξαφανιστηκε. Εκμεταλλευτηκε το γεγονος, αντιλαμβανομενος οτι πλεον ηταν μονος του, και δοκιμασε να σηκωθει. Οι βαριες αλυσσιδες που φορουσε στα χερια και τα ποδια δεν του το επετρεψαν. Δοκιμασε την αντοχη τους και συντομα συμβιβαστηκε με το γεγονος οτι ηταν αδυνατον ν' απαλλαγει απο δαυτες. Δεν μπορουσε να κανει κατι αλλο παρα να περιμενει. Στο σημειο που τον ειχε χτυπησει το βελος υπηρχε ακομα ο κοκκινος λεκες μα οχι η πληγη που ειχε κλεισει. Ο πονος στο κεφαλι του δηλωνε παρων μα σταδιακα κι αυτος υποχωρουσε. Εγειρε πισω και περιμενε.
Η ψηλη, λεπτη φιγουρα που εμφανιστηκε, ακολουθουμενη απο τρια ακομα ατομα σταθηκε για λιγο απεναντι του και τον παρακολουθησε αμιλητη. Οταν ολοκληρωσε την ενδελεχη μελετη του αλυσσοδεμενου αντρα, εκατσε οκλαδον απεναντι του και παιζοντας με τον κυβο που κρατουσε στα χερια του του μιλησε κοιτωντας τον καταματα.
-'Αν δεν ειχα δει με τα ιδια μου τα ματια το χτυπημα που δεχτηκες απο το βελος θα πιστευα πως οτι μου ελεγαν θα ηταν φαντασιοπληξιες ενος τσουρμου μεθυσμενων. Οπως καταλαβαινεις' συνεχισε ενω παραλληλα γυροφερνε τον κυβο στα χερια του 'εχεις πολλα να εξηγησεις'.
                                      -------------------------------
-'Που βρισκομαι' ? ρωτησε ο ξενος.
Η φιγουρα εριξε μια ματια αποριας στους στρατιωτες πισω του και ξαναγυρισε το βλεμμα του στον ξενο. 'Σ' ενα απο τα πολλα στρατοπεδα του Δαρειου' ειπε. 'Οι αντρες που σε εφεραν εδω ειναι υπο τις διαταγες μου. Κανονικα δεν θα επρεπε να σπαταλω τον χρονο μου με καποιον πεθαμενο, ομως το γεγονος οτι εισαι ακομα ζωντανος μετα απ' οτι συνεβη, πιστευω οτι αξιζει της προσοχης μου. Μαθε ομως πως η υπομονη μου δεν ειναι ανεξαντλητη, γι αυτο φροντισε να απαντησεις σε οτι σε ρωταω απλα και γρηγορα και μην διανοηθεις να με κοροιδεψεις. Μυριζομαι τους ψευτες και τους μπελαδες απο μακρια και εχω ενα προαισθημα οτι βρισκομαι απεναντι σε εναν τετοιο. Λοιπον, πως γινεται και εισαι ακομα ζωντανος' ?
-'Φροντισε να συναντησω τον Δαρειο το συντομοτερο δυνατον, ειμαι σιγουρος οτι θα εκτιμησει οτι εχω να του πω σχετικα με τον Μακεδονικο στρατο. Επι τη ευκαρια, θα λυσω παραλληλα και οποια αλλη απορια υπαρχει, μα μονο μπροστα στον Δαρειο, σε κανεναν αλλο' ειπε ο ξενος.
-'Ειμαι ο Αρσαμης, στρατηγος του Δαρειου και ο πλεον ανωτερος που θα δεις ποτε. Μπορεις να πεις σε μενα οτι ξερεις και γω θα κρινω'......
-'Η τα περσικα μου ειναι χαλια η η ακοη σου εχει ζησει και καλυτερες μερες' τον διεκοψε αποτομα ο ξενος. 'Κανε οτι σου ειπα και το κεφαλι σου θα συνεχισει να διαγει ευτυχισμενες μερες πανω στους ωμους σου' προσθεσε με σταθερη και αποφαστικη φωνη.
Ο Αρσαμης εμεινε για λιγο να τον κοιταζει διχως να σταματησει να παιζει με τον κυβο. Μετα μουρμουρισε κατι στους στρατιωτες και βγηκε απο το παραπηγμα χωρις να πει κουβεντα.
                                           -------------------------------
Μιση ωρα αργοτερα βρισκοταν πανω σ' ενα αρμα, παντα αλυσσοδεμενος, να διασχιζει ενα φαινομενικα απεραντο στρατοπεδο περιστοιχισμενος απο στρατιωτες, με τον αντρα που λεγοταν Αρσαμης να προπορευεται πανω σ' ενα υπεροχα στολισμενο αλογο. Το ετεροκλητο πληθος εκατερωθεν παρακολουθουσε με απορια την παραξενη πομπη μα κανεις δεν ασχοληθηκε μαζι τους, μητε φρεναρε την πορεια τους. Μετα απο καμποση ωρα διαδρομης σταματησαν εξω απο μια τεντα τουλαχιστον ογδοντα μετρων μηκους και πανω απο δεκα πλατους. Τον κατεβασαν απο το αρμα και παντα υπο την συνοδεια φρουρων μπηκαν μεσα. Εμεινε αναυδος απο την πολυτελεια και την χλιδη που επικρατουσε. Ενοιωσε να σαν βρισκοταν σε μια μικρογραφια παλατιου με ολα εκεινα τα στοιχεια που καποιος θα περιμενε να συναντησει σε πραγματικο παλατι και οχι σε μια τεντα στην μεση του πουθενα.
Η βιασυνη και η ανυπομονησια των φρουρων, συνοδευομενη απο τακτα χτυπηματα για να τον αναγκασουν ν' αυξησει το βημα του, δεν του επετρεψε να συγκρατησει λεπτομερειες, ομως οτι ειχε δει ηταν αρκετο για να κανει την συγκριση αναμεσα στη σκηνη του Αλεξανδρου κι αυτην εδω και να καταληξει στο συμπερασμα πως δεν ειχαν απολυτως καμια σχεση.
Προλαβε να δει στο βαθος εναν χρυσοποικιλτο θρονο και μια μορφη καθισμενη πανω του καθως ενα δυνατο χτυπημα στο πισω μερος του κεφαλιου τον εριξε στο εδαφος.
-'Γονατισε σκυλε' ακουσε μια φωνη πισω του 'μπροστα στον Δαρειο, τον μεγαλυτερο βασιλια που γεννησε αυτος ο κοσμος και ικετευσε την θεοτητα του για την αχρηστη ζωη σου'.
                                                 ------------------------------
-'Ζητησες να με δεις πειθοντας τους υπασπιστες μου οτι εχεις σημαντικες πληροφοριες για μενα' ακουσε μια μειλιχια, βελουδινη φωνη προερχομενη απο τον θρονο. 'Ελπιζω να ειναι πραγματι σημαντικες και για σενα οσο και γι αυτους που σε πιστεψαν διαφορετικα θα το μετανοιωσετε αν σπαταλησετε αδικα τον χρονο μου'.
Δοκιμασε να σηκωσει τα ματια του για ν' αντικρυσει τον Περση ηγεμονα οταν ακουσε πισω του τον ηχο που κανει ο αερας οταν κατι κινειται γρηγορα μεσα του. Με μια γρηγορη κινηση απεφυγε το επερχομενο χτυπημα με αποτελεσμα ο φρουρος με την φορα που ειχε να χασει την ισορροπια του και να πεσει μπροστα. Σε κλασμα του δευτερολεπτου, πριν προλαβει οποιοσδηποτε ν' αντιδρασει, βρισκοταν πανω του περνωντας τις αλυσσιδες των χεριων του στο λαιμου του και σφιγγοντας με ολη του την δυναμη. Με μια αποτομη κινηση του εστριψε αποτομα το κεφαλι δεξια κι ενας ανατριχιαστικος ηχος απο σπασμενα κοκκαλα ακουστηκε μεσα στην ηρεμια. Αφηνοντας το κουφαρι του νεκρου στρατιωτη να πεσει αψυχο στο εδαφος σηκωθηκε ταυτοχρονα ορθιος απεναντι στον Δαρειο. Ο τελευταιος με μια κινηση αιλουροειδους σηκωσε το χερι του απαγορευοντας σε οσους ειχαν ξεκινησει απειλητικα προς το μερος του ξενου να μετουσιωσουν την απειλη σε πραξη. Αμεσως μετα δειχνοντας τον ξενο με τα μακρια, λεπτα δαχτυλα του του εκανε νοημα να προχωρησει.
-'Πλησιασε' του ειπε παντα μ' εκεινη την βελουδινη φωνη.
                                          --------------------------- 
Ο ξενος εκανε καποια βηματα μπροστα και σταματησε μερικα μετρα μονο μακρια απ' τον Δαρειο. Ειχε την ευχερεια τωρα και την δυνατοτητα να περιεργαστει καλυτερα τον αντιπαλο του Αλεξανδρου. Το σκουρο, μελαμψο δερμα της ντελικατης επιδερμιδας του ερχοταν σε αντιθεση με τον κατακοκκινο, φλογατο χιτωνα που φορουσε και τον καλυπτε σ' ολο το σωμα. Τα χερια του ηταν φορτωμενα με χρυσα δαχτυλιδια ενω δυο μεγαλα σκουλαρικια, φτιαγμενα απο καποιο πολυτιμο λιθο στολιζαν τ' αυτια του. Τα μαλλια του, καταμαυρα σαν το σκοταδι χειμωνιατικης νυχτας ηταν μαζεμενα και πιασμενα σε κοτσιδα παρεχοντας ετσι την δυνατοτητα στο εντυπωσιακο διαδημα που φορουσε να εχει καλυτερη προσφυση στο κεφαλι του.
Διχως να περιμενει καποια εντολη ξεκινησε την αφηγηση του σχετικα με το τι γνωριζε για τον Αλεξανδρο και τον στρατο του, φροντιζοντας ομως να απαριθμει λεπτομερειες ουσιαστικα αχρειαστες μα που αποδεικνυαν οτι οντως ειχε βρεθει εκει. Οταν σταματησε καποια στιγμη να παραθετει πληροφοριες ο Περσης βασιλιας φανηκε προβληματισμενος.
-'Λυστε τον' διεταξε και ενας στρατιωτης τσακιστηκε να εκτελεσει την εντολη του παρα τις χαμηλοφωνες διαμαρτυριες που ξεσηκωσε η αποφαση του. 'Οδηγηστε τον παλι εκει που τον ειχατε' συνεχισε απευθυνομενος στους φρουρους 'και φροντιστε να εχει οτι θελησει. Αυτη η συζητηση θα συνεχιστει καποια αλλη στιγμη σε αλλο μερος'.
                                             -------------------------
Λιγα λεπτα αργοτερα και αφου ο ξενος, χωρις δεσμα πλεον, ειχε απομακρυνθει απο την σκηνη του Δαρειου, ο τελευταιος εδιωξε τους παντες που παρευρισκονταν μεσα εκτος απο τους στρατηγους του. Στραφηκε προς τον Αρσαμη που η δυσφορια ηταν ακομα αποτυπωμενη στο προσωπο του μετα τις τελευταιες εξελιξεις.
-'Οι δικοι σου αντρες τον συνελαβαν, εσυ μιλησες πρωτος μαζι του. Τι λες λοιπον' ?
-'Το οτι ηταν στο στρατοπεδο των Μακεδονων δεν λεει τιποτα' υποστηριξε ο στρατηγος. -'Δεν νομιζω οτι ειναι κατασκοπος αλλα θα ηταν τραγικο λαθος να τον υποτιμησουμε αφου δεν τον ξερουμε. Δεχτηκε βελος σχεδον στην καρδια κι επεζησε' προσθεσε 'σκοτωσε αλυσοδεμενος ενα φρουρο χωρις να βλεπει με γυμνα χερια και κουβαλαει ενα θρασος που δεν αρμοζει σε καποιον που βρισκεται σε τετοια θεση. Μονο μπελαδες βλεπω να μας δημιουργει' ολοκληρωσε.
Ο Δαρειος εκανε νοημα στους υπολοιπους να καταθεσουν την γνωμη τους.
-'Αμυντα' ? ρωτησε τον αποστατη Μακεδονα στρατηγο του.
-'Ακουω πολλα, ξερω λιγοτερα, θα ριψοκινδυευα τα ελαχιστα' ειπε βλοσυρος ο αξιωματικος. 'Ας ειμαστε επιφυλακτικοι μεχρι να μαθουμε περι ου ο λογος'.
-'Συμφωνω με τον Αμυντα' ειπε ο τριτος στρατηγος, ο Ατιζυης. 'Αν μας ειναι πραγματικα χρησιμος ας φροντισουμε να το εκμεταλλευτουμε διαφορετικα δεν πιστευω οτι θα λειψει σε καποιον αν τελικα καταληξει γευμα στα τσακαλια των βουνων'.
-'Υπαρχουν ακομα καποια ανεξηγητα γεγονοτα σχετικα μ' αυτον' εκανε ο τελευταιος στρατηγος του Δαρειου, ο Ρεομιθρης. 'Αναρωτιεμαι τι να ειναι αυτο το αντικειμενο που βρηκαμε πανω του και σε τι χρησιμευει'.
Ο Δαρειος ανοιξε το δεξι του χερι και κοιταξε τον κυβο που αναπαυοταν μεσα του.
-'Αληθεια' ειπε 'τι να ειναι αραγε αυτο το πραγματακι' ?
                                                -----------------------------
Ελευθερος απο τα δεσμα του, ομως ουσιαστικα φυλακισμενος μεσα στην σκηνη του και φρουρουμενος απο παμπολλους στρατιωτες απ' εξω, ο ξενος προσπαθουσε να βαλει σε μια σειρα τις σκεψεις του. Ειχε αιφνιδιαστει απο τους Περσες και τωρα θα ηταν νεκρος αν δεν υπηρχε ο κυβος, ο οποιος ομως δεν βρισκοταν πια στα δικα του χερια. Επρεπε να κερδισει την εμπιστοσυνη του Δαρειου, ομως καταλαβαινε οτι θα συναντουσε αντιδρασεις απο τους στρατηγους του. Ηταν λοιπον ζωτικης σημασιας πρωτα να παρει με το μερος του τους υφισταμενους του για να μπορεσει ν' αποκτησει προσβαση στον Δαρειο. Καταλαβαινε οτι ηταν αναποφευκτο το να δωσει πληροφοριες ζωτικης σημασιας σχετικα με τον Αλεξανδρο αν ηθελε να δει το σχεδιο του να λειτουργει. Απεμενε να μαθει τι δεν ηξεραν οι Περσες και μετα να κανει την επιλογη του οσον αφορουσε τις λεπτομερειες που θα τους διοχετευε. Και υπηρχε μονο ενας τροπος για να το καταφερει αυτο αλλα ακομα δεν ηταν σιγουρος για την πρωτη επομενη κινηση του. Κι ενω στο κεφαλι του μεσα οι σκεψεις του παρουσιαζαν εικονα ανταριασμενου ωκεανου, με τα κυματα να διαδεχονται το ενα το αλλο και να πνιγονται στην ορμη τους, η εισοδος της σκηνης του ανοιξε εξαφνα φερνοντας την λυση απο κει που δεν το περιμενε.
Η κουκουλα που καλυπτε τα χαρακτηριστικα της μορφης επεσε αποτομα αναδεικνυοντας μια σπανια ομορφια στο προσωπο της νεαρης γυναικας που μολις ειχε μπει μεσα. 
Αιφνιδιασμενος ακομα μια φορα την ακουσε να του απευθυνει το λογο με μια φωνη που εμοιαζε χαδι ανοιξιατικου αερα στο προσωπο του.
-'Μεινε εκει που εισαι αλλιως οι φρουροι εχουν εντολη να μπουν μεσα και να σε κομματιασουν. Ειμαι η Ρωξανη, κορη του Δαρειου και σου συνιστω για το καλο σου να μου απαντησεις σε οτι σε ρωτησω αν θες να δεις την επομενη ανατολη'.
                                           ------------------------------
-'Τι μπορω να κανω για σενα βασιλισσα μου' ? αποκριθηκε ο ξενος εξακολουθωντας απροκαλυπτα να θαυμαζει αυτο που και η Αφροδιτη θα ζηλευε.
-'Ερχεσαι απο το στρατοπεδο του Αλεξανδρου' συνεχισε το πανεμορφο πλασμα. -'Θελω να μαθω  τι πιθανοτητες υπαρχουν να εχει υποτιμησει ο πατερας μου την δυναμη και την ικανοτητα των Μακεδονων και να υποστει παρομοια ηττα μ' αυτη του Γρανικου. Πες μου την αληθεια, εχουν τοσο στρατο που θα μπορουσαν να ειναι απειλη για τον πατερα μου' ?
-'Αν ο πατερας σου εχει στις διαταγες του στρατιωτες με την δικη σου αποφασιστικοτητα τοτε δεν θα εχει κανενα απολυτως προβλημα απεναντι στον Αλεξανδρο. Πρεπει ομως να ομολογησω οτι αυτο ειναι κατι που το ειδα και στον τελευταιο Μακεδονα στρατιωτη, πραγμα που σημαινει οτι μια απλη αριθμητικη υπεροχη και μονο δεν ειναι αρκετη για να σας δωσει την νικη'.
-'Και τι πρεπει να κανει ο πατερας μου' ? ρωτησε με αγωνια η Ρωξανη.
-'Ειναι εντολη η παρακληση' ? ριψοκινδυνεψε με αυθαδεια ο ξενος.
-'Ανοητε' ξεσπαθωσε η Ρωξανη 'μ' ενα νευμα μου θα μπορουσα να εχω την γλωσσα σου στο χερι μου για να μαθεις πως απευθυνονται σε μια βασιλισσα'.
-'Τοτε καντο' αποκριθηκε ηρεμα ο ξενος. 'Οπως βλεπεις δεν μπορω να παω πουθενα'.
Με μια αποτομη κινηση η Ρωξανη εβαλε ξανα την κουκουλα της και βγηκε γρηγορα απο την σκηνη, οχι τοσο γρηγορα ομως που ο ξενος να μην προλαβει να δει ενα βαθυ κοκκινισμα που εβαψε το προσωπο της. Χαμογελασε, για πρωτη φορα μετα απο αρκετες ωρες, νοιωθωντας οτι ειχε αποκτησει τον πρωτο του συμμαχο ακομα κι αν αυτος δεν το ηξερε ακομα.

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15


Η συνεστιαση ηταν μια απο τις πλεον λιτες και απεριττες που ειχε βρεθει ξανα. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, στην τεντα του Αλεξανδρου, ηταν καθισμενοι ολοι οσοι βρισκοταν και παλι εκει πριν απο πολλες ωρες οταν ο ξενος με τους υπολοιπους Μακεδονες ειχαν καταφτασει. Το γευμα περιελαμβανε ψητο κρεας καπρου και ελαφιου ενω τρεις στρατιωτες ειχαν επιφορτισθει με το γεμισμα των ξυλινων κουπων με κρασι. Υπηρχαν ομως και καινουργια προσωπα παροντα στο γεγονος. Εκτος της Μεναγρης, που ηδη γνωριζε, υπηρχαν αλλες δυο εταιρες, και οι τρεις καθισμενες στην μια ακρη του τραπεζιου. Η μια απ' τις αγνωστες ηταν μια πραγματικη καλλονη, ψηλη, με τελειες αναλογιες, μ' ενα εντυπωσιακο φορεμα που την κατετασσε μονη της σε μια κατηγορια πανω απο τις αλλες. Μα αυτο που του ειχε προσελκυσει την προσοχη ηταν το βλεμμα της, ενα βλεμμα που προδιδε μια γνησια περηφανεια και ηταν ποτισμενο με το πνευμα που διεπει το ελευθερο και αδαμαστο πουλαρι που χαριζει την ευνοια του μονο οπου αυτο επιθυμει. Ολα αυτα μεχρι τη στιγμη που χαιρετηθηκε προσωπικα, με το σφιξιμο του χεριου, με τον καθενα που παρευρισκοταν εκει.
Οταν εκατσε στην θεση του αμεσως μετα τις χειραψιες ουτε η καλλονη, μητε οποιοσδηποτε αλλος εκει μεσα ειχε πια σημασια μα ο ενας και μοναδικος που οταν αγγιξε καταλαβε οτι ηταν αυτος που εψαχνε. Τωρα το μυαλο του δουλευε πυρετωδως σε αλλους παραμετρους.   
                                              ---------------------------------
Ηταν ο Αλεξανδρος που ξεκινησε την κουβεντα αφου ειχαν προηγηθει προποσεις για ευχαριστιες στους Θεους που συμπαραστεκονταν στον ανισο και δυσκολο αγωνα των Μακεδονων κι ευχολογια για μια μελλοντικη και καθοριστικη νικη απεναντι στον Δαρειο. 
-'Ο Κερμενων' ξεκινησε δειχνοντας με το χερι του τον υπασπιστη του 'μας ειπε πως εβγαλες εκτος μαχης τους αντρες που τον απειλουσαν σε ελαχιστα λεπτα και με κινησεις που ποτε ξανα δεν ειχε δει. Τουλαχιστον αυτο θελεις να μας το εξηγησεις' ?
Ο ξενος χαμογελασε στην φιλικη προτροπη του ηγεμονα και αποθεσε στο τραπεζι το κρασι του.
-'Υπαρχουν χωρες και λαοι, πολυ πιο ανατολικα απο δω, με τελειως διαφορετικη σκεψη και φιλοσοφια απ' αυτην που εσεις γνωριζετε. Αναμεσα σε ολα τ' αλλα που εμαθα περνωντας πολυ χρονο μαζι τους ηταν και γνωσεις πανω σε ειδη παλης και αμυνας που σας ειναι παντελως αγνωστα. Απλα τα χρησιμοποιησα την καταλληλη στιγμη, τιποτα περισσοτερο'.
-'Τι αλλο εντυπωσιακο ειδες σ' αυτες τις χωρες' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ο ξενος αρχισε να τους διηγειται γεγονοτα και συμβαντα που ειχε ζησει, διακοπτομενος συνεχως ποτε απ' τον ενα και ποτε απ' τον αλλο για επεξηγησεις. Οταν τελειωσε τις αφηγησεις του ολοι εμειναν για λιγο σιωπηλοι ταξιδευοντας σε οτι ειχαν μολις ακουσει.
                                                 -----------------------------
-'Μολονοτι απ' τις περιγραφες οι χωρες αυτες ακουγονται πραγματι φανταστικες και υπεροχες φαινεται οτι καμια δεν ειχε αυτο που θα καταφερνε να σε κρατησει εκει' ειπε η καλλονη βυθιζοντας το λαγνο βλεμμα της σ' αυτο του ξενου.
-'Εχει δικιο η Θωιδα' παρατηρησε ο Παρμενιων. -'Πως και δεν εμεινες σε καποια απ' αυτες' ?
Ο ξενος αδειασε την κουπα του και απευθυνθηκε στον Παρμενιωνα ενω τα ματια ετρεχαν απροκαλυπτα στην κορμοστασια της εταιρας.
-'Αληθεια ειναι οτι δεν βρηκα αυτο που ψαχνω' ειπε με μια υποψια χαμογελου να πλαναται στο προσωπο του. -'Αλλα δεν το βαζω κατω' προσθεσε.
-'Και τι ειναι αυτο που ψαχνεις' ? επεμεινε η Θωιδα διχως να σταματησει λεπτο να τον κοιταει.
-'Θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα μοιραστω μαζι σου μολις το μαθω' της αποκριθηκε.
Η γεματη υπονοουμενα κουβεντα αναμεσα τους διακοπηκε απο τις ακομψες παρεμβολες των υπολοιπων που ηθελαν να μαθουν διαφορα και ο ξενος ενοιωσε απαγκιστρωμενος απο την δινη που του προκαλουσε και τον απορροφουσε η Θωιδα. Το ενα μερος του μυαλου του εδινε πεζες απαντησεις σε ανουσιες ερωτησεις ενω το αλλο μισο πυρετωδως αναζητουσε σχεδιο εξοντωσης του στοχου. Ηταν θεμα χρονου να βρει το σωστο, και χρονος υπηρχε αφθονος, μα η ορμη του κυβου σε συναρτηση με την εξαψη που ενοιωθε ευρισκομενος κοντα στην πρωτη επιτυχια του θολωνε την κριση. Αποφασισε να περιμενει τις καταλληλες συνθηκες.
                                                 --------------------------------- 
-'Δεν ξερω γιατι αλλα αυτος ο ανθρωπος μ' ανατριχιαζει' ειπε η Μεναγρη στην Λυμφαια.
-'Τι εννοεις' ? εκανε εκεινη. 'Δεν λεω, ειναι κατι το τελειως διαφορετικο απ' οτι εχουμε συνηθισει αλλα δεν βλεπω κατι ανατριχιαστικο επανω του. Μην ξεχνας οτι εσωσε τον Πτολεμαιο. Και μονο γι αυτο του χρωσταω χαρη' συνεχισε.
-'Τα ξερω ολα αυτα' επεμεινε η Μεναγρη. 'Δεν μπορω να το εξηγησω, ειναι κατι σαν προαισθημα, αλλα κατι κακο θα συμβει εξ' αιτιας του'.
-'Ποιος θα παθει κακο' ? παρενεβληθη στην χαμηλοφωνη, σχεδον ψιθυριστη κουβεντα τους ο Πτολεμαιος. Οση ωρα οι δυο γυναικες προσπαθουσαν να του εξηγησουν, στην απεναντι μερια του τραπεζιου, ο Αμυντας και ο Νικανορας ειχαν παραπλησια κουβεντα.
-'Δεν εκανε τιποτα ολη μερα' ειπε ο Νικανορας ριχνοντας κλεφτες ματιες στον ξενο που συνομιλουσε με τον Αλεξανδρο. 'Δεν βγηκε καν απο την τεντα του' προσθεσε.
-'Τι συμπερασμα βγαζεις γι αυτον' ? ρωτησε ο Αμυντας. 
-'Ειλικρινα δεν καταλαβαινω' ειπε ο υπασπιστης. -'Μου δινει την εντυπωση πως οτι εχει κανει μεχρι στιγμης κρυβει κατι που δεν ξερω τι ειναι. Σιγουρα παντως δεν ειναι κατασκοπος'.
-'Ο Αλεξανδρος φαινεται να τον εμπιστευεται ' προσθεσε ο Αμυντας. -'Σ' αυτον εχω απολυτη εμπιστοσυνη'. Ο Νικανορας κουνησε το κεφαλι του σημαδι πως συμφωνουσε.
                                             ---------------------------- 
Ηταν ζητημα χρονου με την παρουσια τοσων αξιωματικων και στρατηγων καποια στιγμη η κουβεντα να προσανατολιζοταν σε θεματα μαχης, ειδικα της κρισιμης και οριακης που θα συντελουνταν συντομα. Οσο η αδρεναλινη των αντρων αυξανοταν τοσο η διαθεση των τριων γυναικων ατονουσε με αποτελεσμα, αφου ηδη η βραδια ειχε προχωρησει αρκετα, ν' αποσυρθουν. Γρηγορα ο ξενος διαπιστωσε οτι υπηρχε μια διαφωνια αναμεσα στους πρωτους του Αλεξανδρου σχετικα με το στησιμο της στρατιας στη μαχη. Η διαφωνια δεν αφορουσε μονο την τακτικη πριν την μαχη, δηλαδη αν ηταν σκοπιμο να περιμενουν τον Δαρειο να κανει την πρωτη κινηση η να δοκιμασουν αυτοι να τον αιφνιδιασουν αλλα και το σημειο που θα ηταν επωφελες για να Μακεδονικο στρατο να αντιπαραταχθει την κατα πολυ μεγαλυτερη αριθμητικα στρατια του Περση ηγεμονα. Οταν ο Αλεξανδρος του ζητησε την γνωμη του, παρα την εντονη δυσαρεσκεια των υπολοιπων, ο ξενος ηταν ξεκαθαρος. Αν εδινε τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος δεν θα ειχε καμια τυχη. Μοναδικη του ελπιδα ηταν να παρασυρει τον αντιπαλο σε σημειο που να μην ειχε την δυνατοτητα να εκμεταλλευτει το αριθμητικο του πλεονεκτημα. Και το πλεον ενδεδειγμενο, παντα κατα τον ξενο, ηταν ενα σημειο στον ποταμο Πιναρο που στενευε αρκετα και δυσκολευε την αποβαση πολυπληθων στρατευματων στην απεναντι οχθη. Ενας μονο ακομα συντασσοταν με την αποψη του κι αυτος δεν ηταν αλλος απο τον Αλεξανδρο. Ετσι δεν του φανηκε καθολου παραξενο οταν ζητησε απο τους επιτελεις του ν' αποσυρθουν και να τους αφησουν μονους.
                                             --------------------------------
Για καμποση ωρα ο ξενος ανελυε στον Αλεξανδρο,δινοντας του λεπτομερειες, το σχεδιο που μολις ειχε αναφερει. Οσο προχωρουσε τα ματια του στρατηλατη αστραφταν ολο και περισσοτερο ενω τον διεκοπτε συχνα για να προσθεσει κι αυτος την δικη του πινελια σ' οτι ακουγε. Ο ξενος γεμισε παλι την κουπα του με κρασι και την αδειασε μονομιας.
-'Δεν ειναι λιγο παραξενο που ο θριαμβευτης του Γρανικου ακουει τις συμβουλες καποιου αγνωστου' ? τον ρωτησε.
-'Αληθεια ειναι αυτο που λες' αποκριθηκε ο Αλεξανδρος ' μα μονο ενας ανοητος δεν θα εκμεταλλευοταν την ευκαιρια ν' ακουσει απο καποιον πολυταξιδεμενο και γνωστη τακτικων μαχης την αποψη του πανω σε κατι τοσο σημαντικο. Λυσε ομως μια απορια.'
-'Τι πραγμα θες να μαθεις' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Ειπες στον Κερμενωνα οτι επενεβης και τον βοηθησες γιατι υστερουσε αριθμητικα εναντι των αντιπαλων του, πραγμα που δεν εκανες με τους στρατιωτες πριν. Αν λοιπον σου ζητουσα κι εγω το ιδιο τι θα ελεγες' ?
-'Δεν σε καταλαβαινω' εκανε ο ξενος.
-'Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω κι εγω με τον μεγαλυτερο στρατο του Δαρειου' ειπε ο Αλεξανδρος. 'Ελα μαζι μου, πολεμησε μ' εμας, καποιος σαν κι εσενα μπορει να κανει την διαφορα οσο περιεργο και να σου μοιαζει'.
Ο ξενος δεν μπορεσε να μην κοιταξει με θαυμασμο αυτον τον θρασυ νεαρο που στεκοταν απεναντι του και να υποκλιθει στην ευφυια του για τον τροπο που προσπαθουσε να τον προσεγγισει. Βαθια ομως μεσα του ηξερε πως αυτο δεν μπορουσε να γινει.
                                        ------------------------------
-'Με τιμα η προταση σου Αλεξανδρε' ειπε 'αλλα εγω......'.
-'Το πρωι θα εχειςφυγει' προσθεσε ο συνομιλητης του. 'Καταλαβαινω' προσθεσε ' οτι αλλου ειναι το καλεσμα σου, σε αλλα μερη στραμμενο το ενδιαφερον σου, σε αλλους στοχους προσανατολισμενη η σκεψη σου. Ας ειναι, μπορουσε ακομα να πιουμε λιγο κρασι μεχρι να φυγεις' συνεχισε και γεμισε τις κουπες και των δυο.
Ηταν η πρωτη ουσιαστικα φορα που ο ξενος ενοιωσε ευγνωμων για τον κυβο. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα ειχε ποτε την δυνατοτητα να συναντησει ανθρωπους τετοιου βεληνεκους οπως ο Αλεξανδρος, ομως οι απιστευτες δυνατοτητες του ειχαν την ικανοτητα να του προσφερουν στιγμες σαν κι αυτη που ο ξενος πραγματικα εκτιμουσε.
-'Μιλησε μου κι αλλο γι αυτες τις χωρες, την Ινδια και την Κινα οπως τις ειπες. Θα ηθελα παρα πολυ να μπορουσα να τις δω και γω καποια στιγμη' ειπε ο Αλεξανδρος.
-'Μα μπορεις' αντετεινε ο ξενος. -'Το τελευταιο μεγαλο εμποδιο αναμεσα σε σενα κι αυτες ειναι ο Δαρειος. Νικησε τον και ολη η Ασια θα ειναι στα ποδια σου. Μπορεις να φτασεις εκει που κανεις ποτε δεν βρεθηκε' συμπληρωσε.
-'Βρεθηκες εσυ' εκανε με φωνη χρωματισμενη με μια πικρια ο Μακεδονας. -'Κι αν ολα τα θελγητρα τους δεν μπορεσαν να κρατησουν εσενα, τι σε κανει να πιστευεις οτι θα το καταφερουν με μενα' ?τον ρωτησε.
-'Ειναι αργα' εκανε ο ξενος αφηνοντας την αδεια κουπα του στο τραπεζι 'και θα πρεπει να σηκωθω νωρις. Σ' ευχαριστω για την φιλοξενια και οτι εκανες για μενα'.
Κινησε για την εξοδο οταν τον φρεναρε η φωνη του Αλεξανδρου.
-'Να θυμασαι' του ειπε ' οτι δεν επιλεγουμε παντα εμεις αυτο που θελουμε. Συνηθως οι καταστασεις και τα γεγονοτα μας επιλεγουν χωρις να μας ρωτησουν'.
Κοντοσταθηκε λιγο χωρις να γυρισει. Μετα, χωρις να πει λεξη, βγηκε απ' την τεντα.
                                          -----------------------------
Ειχε ακομα στο μυαλο του την τελευταια φραση του Αλεξανδρου οταν μπηκε στην τεντα του. Η εντονη οσμη απο ενα υπεροχο, γνωστο αρωμα ειχε πλημμυρισει τον χωρο. Η ακρη του ματιου του επιασε την ανεπαισθητη κινηση στο κρεββατι του. Δεν χρειαζοταν φως για να καταλαβει ποιος ηταν. Ενοιωσε τον ουρανισκο του να στεγνωνει και η βαθια ανασα που πηρε τον βυθισε ακομα περισσοτερο στην αβυσσο της γοητειας αυτου του φιληδονου αρωματος.
-'Αργησες' ειπε με βραχνη, υποκωφη φωνη η Θωιδα. 'Φανταζομαι οτι ειχατε σημαντικα πραγματα να συζητησετε για να καθυστερησεις τοσο'.
-'Για σημαντικα δεν ξερω' αποκριθηκε ο ξενος 'αλλα θα μπορουσα να τα χαρακτηρισω ενδιαφεροντα' προσθεσε.
-'Ποσο ενδιαφεροντα' ? ρωτησε η Θωιδα ενω παραλληλα πεταγε απο πανω της το σκεπασμα που καλυπτε το γυμνο κορμι της. 
-'Μην φανταστεις' ειπε ξενος ενω τα ματια του χαιδευαν καθε σημειο του σωματος της. -'Αντρικες κουβεντες που θ' αφηναν μια γυναικα παγερα αδιαφορη' συνεχισε ενω απορουσε με την ψυχραιμια που εξακολουθουσε να εχει.
-'Ευτυχως υπαρχουν και οι αντρικες δουλειες που δεν αφηνουν αδιαφορη μια γυναικα' ειπε η Θωιδα ενω εγειρε προς τα πισω και κατεβασε το δεξι της χερι αναμεσα στα ποδια της. 'Θα ερθεις η θα περασεις το υπολοιπο βραδυ σου εκει' ?
-'Θα ορκιζομουνα πως ειμαι ηδη εκει' ειπε ο ξενος και πλησιασε προς το μερος της.
                                           ----------------------------------
Εριξε μια ματια στο κορμι που ηταν παραδομενο σ' ενα βαθυ υπνο ξαπλωμενο μπρουμυτα διπλα του. Τραβηξε τα μακρια, πλουσια μαλλια της στην ακρη και ξεκινησε ενα χαδι απο την αρχη της λειας της πλατης. Οταν το χαδι εφτασε στην καμπυλη της μεσης της οι ρυθμικες ανασες που επαιρνε αυξηθηκαν ενω τη ωρα που το χερι του εφτασε στους γλουτους της εκανε μια μικρη, ανεπαισθητη κινηση ενω παραλληλα μουρμουρισε κατι ακαταληπτο μεσα στον υπνο της. Εσκυψε και την φιλησε απαλα στο τελειωμα της σπονδυλικης στηλης για να μην την ξυπνησει. Ηταν τοσο ζεστη που ενοιωσε τα χειλη του να καινε.
Σηκωθηκε προσεκτικα και αρχισε να ντυνεται διχως να τραβηξει το βλεμμα του απο πανω της. Την σκεπασε προσεκτικα ενω, σαν να συναισθανοταν την υπαρξη του κενου διπλα της, την ειδε ν' απλωνεται καταλαμβανοντας και τον δικο του χωρο. Χαμογελασε.
Εριξε μια τελευταια ματια στα πραγματα του και ξεκινησε για να φυγει. Κοντοσταθηκε στην εξοδο και γυρισε να της ριξει μια τελευταια ματια. Ηταν οπως ακριβως την ειχε αφησει.
Βγηκε εξω βιαστικα. Ειχε μολις αρχισει να χαραζει. Ο καιρος ηταν γκριζος και συνοφρυωμενος, ισως και να εβρεχε αργοτερα, αλλα ηταν πια χειμωνας και δεν μπορουσε να περιμενει κατι καλυτερο. Στο στρατοπεδο, εκτος απο τους φρουρους, ολοι κοιμοντουσαν ακομα. Εδεσε τα πραγματα στο αλογο του και κατευθυνθηκε προς την εξοδο. Το σχεδιο που ειχε καταστρωσει σε ανυποπτο χρονο ηρθε με μεγαλοπρεπεια και θρονιαστηκε στη σκεψη του. Θα ειχε το χρονο να το επεξεργαστει μεχρι να εφτανε στον καταυλισμο του Δαρειου.

                          ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14


Η νυχτα αποδειχτηκε πολυτιμος συμμαχος στην προσπαθεια που εκαναν ν' αποφυγουν τυχον περσικες περιπολους που ειχε στειλει ο Δαρειος σαν εμπροσθοφυλακη. Οταν μαλιστα ξεκινησε και μια καταρρακτωδης βροχη ολοι το θεωρησαν σαν καλο οιωνο ερμηνευοντας την σαν μια φιλικη κινηση υποστηριξης απο τους θεους. Εφτασαν στο ποταμι την ωρα που ενα μουντο πρωινο φως προσπαθουσε απελπισμενα να κυριαρχησει στο χωρο. Η βροχη δεν ειχε σταματησει καθολου και ηδη ολοι ηταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και απιστευτα κουρασμενοι, παρ' ολα αυτα κανεις δεν ηταν διατεθειμενος να σταματησει εστω και για λιγο αν πρωτα δεν ειχαν την αισθηση οτι ηταν ασφαλεις. Ο ξενος, ο Κερμενων και ο Αλγινικος ερευνησαν εξονυχιστικα τις οχθες του ποταμου και αφου σιγουρευτηκαν για την ασφαλεια της διελευσης εκαναν νοημα και στους αλλους για να περασουν. Τωρα το ποταμι ηταν πια πισω τους και καθε μετρο που κερδιζαν τους εφερνε ολο και πιο κοντα στο ποθουμενο αποτελεσμα. Ειχαν ακομα δυο μερες δρομο μπροστα τους μεχρι το στρατοπεδο των Μακεδονων μα πλεον ολοι ενοιωθαν πως τα δυσκολα ειχαν ξεπεραστει.
                                            ---------------------------------
Το στρατοπεδο απλωνοταν σε μια κοιλαδα που βρισκοταν στους προποδες ενος λοφου. Απο την κορυφη αυτου του λοφου ο ξενος προσεξε πως ειχε σχημα ρομβου, κατι που τον παραξενεψε αρχικα μιας και δεν το ειχε ξαναδει, ομως οταν πλησιασαν αντιληφθηκε γρηγορα το γιατι.
Στην νοτια πλευρα του ρομβου ηταν ολοι εκεινοι που ασχολουνταν με οτιδηποτε αλλο εκτος απο την μαχη αυτη καθ' αυτην. Στις παμπολλες τεντες που υπηρχαν παραταγμενες αριστερα και δεξια ο ξενος αντικρυσε ενα ετεροκλητο πληθος που προσωρινα ειχε διακοψει τις ασχολιες του και τους παρατηρουσε κατα την εισοδο τους. Οι μαντεις, που συμβουλευαν τους στρατηγους στηριζομενοι πανω σε πεταγματα παραξενων πουλιων, κακοσημαδιων στα σπλαχνα ζωων, απροσμενες πτωσεις κεραυνων ηταν συγκεντρωμενοι σ' ενα σημειο, παντα προθυμοι να προσφερουν τις υπηρεσιες τους σ' οποιον τους το ζητουσε. Λιγο πιο περα, ολοκληρες ομαδες απο σοφους, διανοουμενους και φιλοσοφους που ακολουθουσαν την εκστρατεια με απωτερο σκοπο την καταγραφη των γεγονοτων ενω δεν ελειπαν ακομα και θεατρικοι θιασοι που στοχο ειχαν την διασκεδαση και την εξυψωση του ηθικου στο στρατευμα. Ειδε ακομα διασκεδαστες, γιατρους και θεραπευτες, αθλητες και καλλιτεχνες, γελωτοποιους και τραγουδοποιους ακομα κι εταιρες και παλλακιδες που συνεισεφεραν κι αυτες με τον τροπο τους στην ολη εκστρατεια.
                                             ---------------------------- 
Αμεσως μετα ηταν το στρατευμα, καταλαμβανοντας τις δυο πλευρες του ρομβου, αριστερα και δεξια. Πολλοι στρατιωτες χαιρετουσαν τον Κερμενωνα και τον Αλγινικο οπως και τους υπολοιπους Μακεδονες μα  αυτοι δεν εκοψαν καθολου κατευθυνομενοι στο βορειο μερος του ρομβου, εκει που οπως αποδειχθηκε τελικα βρισκονταν οι τεντες των αξιωματικων, των σωματοφυλακων, των στρατηγων και του ιδιου του Αλεξανδρου. Ξεπεζεψαν εξω απο την μεγαλυτερη τεντα που υπηρχε στο χωρο και ο Κερμενων με τον Αλγινικο ορμησαν μεσα φουριοζοι κανοντας νοημα σ' ολους τους αλλους να περιμενουν απ' εξω. Λιγα λεπτα αργοτερα ο Κερμενων βγηκε εξω κι εκανε νοημα στον ξενο να τον ακολουθησει. 
Ηταν επτα αντρες εκει, ολοι ντυμενοι με πληρη πολεμικη εξαρτηση, και ολοι καρφωσαν το βλεμμα τους στον νεοφερμενο. Ο Κερμενων ανοιξε την συζητηση.
-'Διχως αυτον τον ανθρωπο αμφιβαλλω αν σημερα θα ημασταν εδω μπροστα σας' ειπε κι εδειξε τον ξενο. Ο τελευταιος, θελοντας να προλαβει καθε σχολιο, απευθυνθηκε στον αντρα με τα πιο εντυπωσιακα ρουχα. 
-'Εσυ πρεπει να εισαι ο Αλεξανδρος' ειπε.
                                           ------------------------------
-'Οχι, εγω ειμαι ο Ηφαιστιωνας' απαντησε ο αντρας. -'Αυτος ειναι ο Αλεξανδρος' ειπε και ταυτοχρονα εδειξε με το χερι του αυτον που δυσκολα θα πιστευε κανεις οτι ηταν ο στρατηλατης αφου τιποτα πανω του δεν προδιδε κατι τετοιο.
-'Μην στεναχωριεσαι' ειπε ο Αλεξανδρος. -'Κι αλλες φορες εχει συμβει αυτο και μαλλον θα ξαναγινει' προσθεσε μ' ενα χαμογελο. -'Μα ειναι σαν να μιλας στον Αλεξανδρο οταν απευθυνεσαι στον Ηφαιστιωνα' ολοκληρωσε την φραση του θελοντας να βγαλει τον ξενο απο την δυσκολη θεση. -'Και οι υπολοιποι που δεν γνωριζεις ειναι ο Παρμενιων, ο Αμυντας, ο Περδικκας, ο Νικανορας και ο Πτολεμαιος, στρατηγοι και σωματοφυλακες μου. Εσυ εισαι ο'....
-'....Ο ανθρωπος που διχως αυτον οι υπολοιποι δεν θα ηταν εδω σημερα' ειπε ο ξενος ενω ταυτοχρονα ενα κυμα δυσφοριας πλημμυρισε την τεντα. Ο Αλεξανδρος φανηκε να ειναι ο μονος που δεν επηρεαστηκε. -'Σεβαστο το δικαιωμα σου' ειπε 'να μην θελεις ν' αποκαλυψεις τ' ονομα σου και κατα συνεπεια δεν θα σε ρωτησω ουτε απο που εισαι γιατι γνωριζω ηδη οτι δεν θ' απαντησεις. Ομως αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι χαρις σε σενα οντως οι αντρες μου ειναι ζωντανοι και αυτο σε κανει καλοδεχουμενο εδω και φιλοξενουμενο μου για οσο θες'.
Ο ξενος κουνησε καταφατικα το κεφαλι, ευχαριστωντας ετσι τον Αλεξανδρο.
                                              ---------------------------
-'Ζητω την αδεια σου για μενα και τους αντρες μου ν' αποσυρθουμε' ειπε ο Κερμενων απευθυνομενος στον Αλεξανδρο. -'Με συγχωρεις Κερμενων' εκανε ο Αλεξανδρος 'ξεχασα τελειως οτι ειστε ολοι κατακοποι. Φυσικα και ν' αποσυρθειτε για ξεκουραση για οσο θελετε. Αυτο ισχυει και για σενα επισης' συμπληρωσε απευθυνομενος προς τον ξενο. -' Ο Αλγινικος θα σε οδηγησει στην τεντα σου. Μην διστασεις να ζητησεις οτι θελησεις, οπως σου ειπα εισαι φιλοξενουμενος μου για οσο το επιθυμεις'.
'Λιγες ωρες υπνου θα μου ηταν χρησιμες' ειπε ο ξενος. -'Σ' ευχαριστω και παλι'.
Ο Αλεξανδρος εκανε ενα νοημα που σημαινε αποδεσμευση και οι τρεις τους βγηκαν απο την τεντα. Ο Αλγινικος τον κοιταξε περιεργα αλλα περιοριστηκε στο να του ζητησει να τον ακολουθησει ενω ο Κερμενων, αφου μιλησε με τους υπολοιπους, απομακρυνθηκε κι αυτος μαζι με την Μεναγρη. Ο Αλγινικος του εδειξε την τεντα του και αποχωρησε διχως λεξη.
Ο ξενος μπηκε μεσα κι αφου σιγουρευτηκε οτι ηταν μονος εβγαλε τον κυβο. Ενα πλουσιο φως πλημμυρισε το χωρο δειχνοντας στον ξενο οτι αυτος που εψαχνε ηταν καποιος απ' τους αντρες που ειχε μολις συναντησει. Αυτο που απεμενε ηταν ν' ανακαλυψει ποιος απο τους επτα ηταν το πρωτο κομματι απο το αινιγμα που επρεπε να κανει δικο του.
                                            --------------------------
-'Δεν εχω καμια εμπιστοσυνη σ' αυτον τον ανθρωπο' ειπε ο Παρμενιων.
-'Ουτε κι εγω' προσθεσε ο Νικανορας. -'Υπαρχει κατι το παραξενο πανω του'.
-'Αν εννοεις τα ρουχα του, τοτε ναι, θα συμφωνησω οτι ειναι καπως περιεργα' πεταχτηκε ο Αμυντας. -'Ομως δεν μπορεις να κρινεις καποιον απ' το τι φοραει'.
-'Αυτο δεν εξηγει την απροθυμια του να μας πει απο που προερχεται. Ποσο μαλλον οταν αρνειται να μας πει πως τον λενε' συμπληρωσε ο Περδικκας.
-'Δεχομαι οτι αυτο το τελευταιο με ξενισε καπως' παρενεβη ο Ηφαιστιωνας. 'Παρ' ολα αυτα δεν ξεχναω οτι καποιοι δικοι μας βρισκονται στη ζωη και οχι στον Αδη χαρις σ' αυτον, καθ' ομολογια των ιδιων. Προσωπικα εμενα αυτο μου ειναι αρκετο'.
-'Ξερετε ολοι σας πως ο Κερμενων ειναι σαν αδελφος για μενα' ειπε ο Πτολεμαιος. -'Μη μου ζητατε να κρινω αρνητικα καποιον επειδη φερεται περιεργα για τα δικα μας δεδομενα την στιγμη που ειναι ο κυριος υπαιτιος για τ' οτι ο Κερμενων και οι αλλοι δεν βρισκονται στην βαρκα του Αχεροντα ποταμου αυτη τη στιγμη'.
-'Εσυ τι λες Αλεξανδρε για ολα αυτα' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ολοι στραφηκαν προς την μερια του στρατηλατη περιμενοντας την απαντηση του. 
                                         ---------------------------------
-'Ο καθενας σας εστιαζει εκει που θελει και θα ηταν λαθος να πω οτι δεν εχετε τοσο δικιο οσο και αδικο. Ομως πιστευω οτι ημουνα ξεκαθαρος πριν οταν προσφερα στον ξενο την φιλια μου και την φιλοξενια μας. Περιμενω απ' ολους σας να τιμησετε αυτην μου τη δεσμευση κι ας γνωριζω πολυ καλα οτι δεν αισθανονται ολοι συμφωνοι μ' αυτο' ειπε ο Αλεξανδρος χτυπωντας φιλικα στον ωμο τον Νικανορα. -'Παρ' ολα αυτα, θα ηθελα καποιος να παρακολουθει τις κινησεις του ξενου μεχρι να σιγουρευτουμε εντελως οτι προκειται απλα για καποιο ιδιορυθμο ατομο και οχι κατι αλλο. Ειναι κατι που το αφηνω πανω σας. Επισης σκεφτομουν για μια συνεστιαση αποψε για να γιορτασουμε την επιστροφη των αντρων απο την Ισσο'.
-'Οχι ολων δυστυχως' ειπε χαμηλοφωνα ο Περδικκας. 'Καποιοι εμειναν πισω και τωρα ισως ειναι στα χερια του Δαρειου'.
-'Ισως να εχουν γλυτωσει, να μην τους βρηκαν. Ο Αλγινικος ειπε...' εκανε ο Νικανορας.
-'Πραγματικα πιστευεις οτι ζουν ακομα '? ρωτησε σε εντονο υφος ο Αμυντας.
'Δεν εχει νοημα να το συζηταμε τωρα πια' προσθεσε ο Πτολεμαιος. -'Οτι εγινε εγινε'.
-'Συμφωνω με τον Πτολεμαιο' προσθεσε ο Ηφαιστιωνας. -'Τιποτα δεν μπορουμε να κανουμε για ν' αλλαξουμε τις αποφασεις των θεων'.
-'Ας ειναι' μονολογησε ο Παρμενιων. -'Ειναι κατι αλλο που μας θελεις Αλεξανδρε' ?
Ο Μακεδονας κατακτητης εκανε ενα νευμα που σημαινε 'οχι' και συντομα απεμεινε μονος στην τεντα του. Αυτο που γυροφερνε συνεχως στο μυαλο του ηταν οτι θα επρεπε να ρωτησει τους μαντεις για το τι εβλεπαν σχετικα με την παρουσια του ξενου και ενα ασχημο προαισθημα αρχισε να γιγαντωνεται αργα μα σταθερα μεσα του.
                                               --------------------------------
Ο Πτολεμαιος του Σελευκου μπηκε στην τεντα του και σωριαστηκε πανω στ' απλωμενα στο εδαφος δερματα που ειχαν ρολο ανακλιντρου. Η Λυμφαια δεν ηταν εκει κι αυτο τον διευκολυνε για να βυθιστει, εστω και λιγο, στις σκεψεις του. Μολονοτι ειχε υποστηριξει ανοιχτα τον ξενο το σαρακι της αμφιβολιας μεσα του δεν τον αφηνε να εφησυχασει εντελως. Σιγουρα δεν ειχε καποια σχεση με τους Περσες μα απ' την αλλη τιποτα δεν απεκλειε το γεγονος οτι μπορει να ηταν ενας ακομα τυχοδιωκτης που ειχε σαν αποκλειστικο ενδιαφερον και σκοπο να υπηρετησει τα συμφεροντα του. Αυτο που τον μπερδευε περισσοτερο ηταν το οτι δεν υπηρχε καποιο οφθαλμοφανες συμφερον εδω για να υποστηριξει. Δεν ξεχνουσε οτι χαρις στις πολεμικες του δεξιοτητες ο Κερμενων και οι αλλοι ηταν ακομα ζωντανοι μα οι συγκεκριμενες αυτες γνωσεις ηταν κατι ακομα που ανηκε στο αλυτο μυστηριο που τον περιεβαλλε. Οπως και να ειχε, ενοιωθε ανακουφισμενος που ο κληρος για το ποιος θα παρακολουθει τις κινησεις του ξενου δεν ειχε πεσει σ' αυτον μα στον Νικανορα, ο οποιος μαλλον το επεδιωκε κιολας.
Οι σκεψεις του σκορπισαν τρομαγμενες απο την αποτομη εισοδο στην τεντα της Λυμφαιας και τα ματια του βυθιστηκαν στο ομορφοτερο θεαμα που ειχαν αντικρυσει απο την αρχη αυτης της εκστρατειας.
                                                ----------------------------
Η Λυμφαια ηταν μια απο τις εταιρες που ειχαν ακολουθησει την εκστρατεια απο την Πελλα και ο Πτολεμαιος την ειχε επιλεξει μολονοτι δεν ηταν η πιο εντυπωσιακη απ' ολες. Δεν το ειχε μετανοιωσει καθολου. Λεπτη κι αδυνατη ηταν, σαν την λευκα στην οχθη του ποταμου, μα δεν διεθετε και το υψος της. Δεν ηταν λιγες οι φορες που χαριτολογωντας ο Πτολεμαιος της ελεγε οτι αυτο που τον ειχε τραβηξει πανω της ηταν το μικρο της μποι, πραγμα που την καθιστουσε ευκολη στο να την μεταφερει μαζι του οπουδηποτε. Τα μακρια καστανα μαλλια της ηταν τραβηγμενα πισω αφηνοντας τα γλυκα χαρακτηριστικα του προσωπου της σε κοινη θεα. Τα ματια της, μαυρα σαν τον νυχτερινο ουρανο του Αυγουστου, αντανακλουσαν τα αισθηματα της για τον Πτολεμαιο ενω τα καλλη της το αποδεικνυαν στην πραξη οποτε το επιθυμουσαν και οι δυο.
Ξαπλωσε διπλα του και του χαιδεψε απαλα τα μαλλια.
-'Λοιπον, ποιος ειναι αυτος ο ξενος που εχει γινει το αντικειμενο συζητησης ολων' ? ρωτησε.
-'Δεν ξερουμε πολλα και μαλλον δεν θα μαθουμε περισσοτερα' απαντησε ο Πτολεμαιος. -'Μα τι σε νοιαζει εσενα ? Μηπως ειδες κατι που σου αρεσει' ? συμπληρωσε ενω η Λυμφαια σηκωνοταν και αρχισε να γεμιζει μ' εναν αμφορεα ενα πηλινο λουτηρα με νερο.
-'Αν δεν υπηρχες εσυ θα ελεγα οτι η γνωριμια μαζι του θα ηταν ενδιαφερουσα' απαντησε περιπαικτικα ενω συνεχιζε να προσθετει νερο στον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος πεταχτηκε ορθιος και την αρπαξε.
                                                   ---------------------------------
-'Ωστε ετσι, μικρη λαφινα της Αρτεμης' εκανε ενω την εσφιγγε στην αγκαλια του. 'Ο ξενος παρουσιαζει ενδιαφερον'.
-'Ναι, μα οχι για μενα' αποκριθηκε η Λυμφαια ενω παραλληλα του ξεκουμπωνε την πανοπλια. 'Η Θωιδα εκανε πολλες ερωτησεις σχετικα μ' αυτον και την ξερεις τωρα δα την Θωιδα ποσο επιλεκτικη ειναι' προσθεσε ενω ταυτοχρονα τον απαλλασε απο την βαρια φορεσια του.
-'Η Θωιδα' ? ρωτησε ο Πτολεμαιος. 'Αυτο καλλιστα ειναι η ειδηση της ημερας'.
-'Ισως και να ειναι' ειπε η Λυμφαια πετωντας και τα τελευταια του ρουχα στο πατωμα. 'Τωρα μπες εκει μεσα γρηγορα' προσταξε δειχνοντας τον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος υπακουσε σαν παιδι που μολις ειχε κανει σκανταλια και βυθιστηκε στο ζεστο νερο αφηνοντας ενα επιφωνημα απολαυσης. Η Λυμφαια πηγε πισω του και αρχισε με απαλες κινησεις να του χαιδευει τους μυς αναμεσα στην πλατη και το κεφαλι. Δευτερολεπτα μετα την επιασε απ' το χερι και την εφερε πλαι του. 
-'Το ξερεις οτι το μπανιο μαζι σου ειναι μια υπεροχη αισθηση' ψιθυρισε με βραχνη φωνη.
Η Λυμφαια χαμογελασε και εβγαλε με αργες κινησεις το ιματιο της. Δεν προλαβε να απαλλαγει και απ' τον χιτωνα της αφου ο Πτολεμαιος την τραβηξε μεσα στον λουτηρα.
Το λεπτο, διαφανο ρουχο βραχηκε αμεσως και κολλησε πανω στο κορμι της κανοντας ορατο και προκλητικο τον πειρασμο που εκρυβε απο κατω του. Η Λυμφαια σηκωσε τον βρεγμενο χιτωνα στο υψος των γοφων της και τον εψαξε μεσα στο νερο.
Ενα μικρο βογγητο απολαυσης ξεφυγε απο τα χειλη της οταν βρηκε την θεση της μεσα στην στενο λουτηρα. Εσκυψε μπροστα με τα ματια κλειστα και η γλωσσα της χωθηκε ανυπομονα στο στομα του ενω ενα κυμα ευφοριας την πλημμυριζε με αυξανομενη ορμη.
Τις πρωτες αναρχες μετατοπισεις του νερου διαδεχθηκαν ομοιομορφοι, ρυθμικα επαναλαμβανομενοι κυματισμοι απο την μια ακρη του λουτηρα στην αλλη καθως και οι δυο βυθιζονταν σταδιακα ολο και περισσοτερο στον κοσμο της απολαυσης και της ηδονης.