ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
-'Εστειλα να φωναξουν την Αμφιψεια. Σε λιγο θα ειναι εδω' ειπε ο Ρεομιθρης.
-'Την μαντισσα ? Για ποιο λογο' ? ρωτησε με απορια ο Ατιζυης.
-'Ειμαι περιεργος ν' ακουσω τι μπορει να μας πει για τον ξενο' απαντησε ο Ρεομιθρης.
-'Τι φανταζεσαι οτι θα μπορουσες να μαθεις που να μας φανει χρησιμο' ?
-'Δεν ξερω. Αλλα θα συμφωνησεις μαζι μου πως κατι περιεργο συμβαινει μ' αυτον'.
-'Και πιστευεις οτι θα σου το πει η μαντισσα' ?
-'Απ' αυτον δεν πιστευω οτι θα βγαλουμε καποια ακρη. Ισως η Αμφιψεια.....'
Η εισοδος της τεντας οπου βρισκονταν οι δυο στρατηγοι ανοιξε αποτομα κι ενας στρατιωτης τους ενημερωσε πως η μαντισσα ηταν απ' εξω και περιμενε. Του εκαναν νοημα να την φερουν μεσα.
Αν καποιος περιμενε να δει στην Αμφιψεια την εικονα μιας γριας, ασχημης και κακοντυμενης γυναικας ειχε ηδη κανει το πρωτο λαθος. Αν δε υποστηριζε οτι προεβλεπε το μελλον στηριγμενη σε οιωνους προερχομενους απο φυλαχτα η ξορκιζε το κακο μουρμουριζοντας αλλοκοτα λογια θα ειχε κανει το δευτερο λαθος. Η Αμφιψεια δεν ηταν τιποτα απ' ολα αυτα.
Της εξηγησαν τι ακριβως ηθελαν απ' αυτην και τους ζητησε ενα προσωπικο του αντικειμενο. Ο Ατιζυης της εδωσε το ξιφος του ξενου που βρισκοταν προφυλαγμενο στη θηκη του.
Χαιδεψε λιγο το αντικειμενο, σαν να προσπαθουσε με γλυκολογα να του αποσπασει καποιο μυστικο κι εξαφνα το πεταξε κατω ενω παραλληλα μια συννεφια απλωθηκε στο προσωπο της.
-------------------------------
-'Ηταν αποκοτια αυτο που εκανες κυρα μου. Αν σ' εβλεπε κανεις τωρα......'
-'Ομως δεν με ειδε Βαρσινη, οποτε δεν εχει λογο να το συζηταμε' εκανε εκνευρισμενη η Ρωξανη.
-'Ναι, παλι καλα' απαντησε η κοπελα. 'Λοιπον τον ειδες ? Ειναι τοσο περιεργος, μυστηριωδης και ωραιος οσο ακουσα να λενε' ?
-'Βαρσινη !' εκανε υψωνοντας αποτομα την φωνη της η Ρωξανη. 'Το μυαλο σου μπορει να ειναι μονο στα κουτσομπολια μα το δικο μου αλλα πραγματα το νοιαζουν'.
-'Με συγχωρεις κυρα μου' μουρμουρισε απολογητικα το κοριτσι. 'Απλα εγω...ξερεις....'
-'Καλη μου Βαρσινη' εκανε η Ρωξανη ενω ταυτοχρονα αγκαλιαζε την κοπελα. 'Με συγχωρεις που σου μιλησα ετσι αλλα τα νευρα μου ειναι τεντωμενα. Εισαι η καλυτερη φιλη μου και δεν εχω μυστικα απο σενα. Ανησυχω ομως πολυ για την εκβαση της μαχης'.
Η Βαρσινη χαμογελασε και το υπεροχο, αστραφτερο χαμογελο της εκανε μια ονειρικη αντιθεση με το ελαφρα σκουρο δερμα της επιδερμιδας της. Μετα μιλησε χαμηλοφωνα.
-'Καταλαβαινω κυρα μου' ειπε 'εξ' αλλου ολοι εχουμε αυτην την αγωνια. Ομως δεν κερδιζεις τιποτα με το ν' αγχωνεσαι τοσο πολυ. Οι θεοι θα κρινουν το αποτελεσμα και ξερεις πολυ καλα οτι οι θεοι ειναι μαζι μας'.
-'Μακαρι να ηταν ολα τοσο απλα' μονολογησε η Ρωξανη. -'Ελα' ειπε στρεφομενη προς την κοπελα 'τι θελεις να μαθεις για τον ξενο' ?
--------------------------------
-'Ειναι μια απο τις λιγες φορες που σε βλεπω διστακτικο κι αναποφασιστο' ειπε με την κυματιστη, βουτηγμενη στην αρμονια φωνη του ο Δαρειος. 'Αναρωτιεμαι γιατι'.
Ο Αρσαμης εκανε μερικα βηματα μακρια απο το θρονο του Δαρειου σαν κατι να τον απασχολουσε εντονα. Αποτομα γυρισε και απευθυνθηκε στον Περση ηγεμονα.
-'Οσο πιο πολυ προσπαθω να το αναλυσω τοσο περισσοτερο μπερδευομαι' ειπε ο στρατηγος. 'Εχω την αισθηση πως εδω κατι παραβλεπουμε και κατι σημαντικο μαλιστα'.
-'Δηλαδη' ? εκανε ο Δαρειος. 'Γινε σαφης'.
-'Ξερουμε πως ο ξενος ερχεται απο το στρατοπεδο των Μακεδονων. Δεν δοκιμασε καν να το αποκρυψει. Αν ειχε καποια σχεση μαζι τους δεν θα ειχε λογο να ερθει εδω και....'
-'Δεν το ξερουμε αν ειναι οντως ετσι' τον διεκοψε ο Δαρειος. Οι αντρες που τον χτυπησαν τον συναντησαν αρκετα μακρια απο δω'.
-'Ομως η πορεια του, αν δεν ειχε διακοπει, ηταν να ερθει σε μας. Δεν υπαρχει τιποτα αλλο τριγυρω και αν ηταν συμμαχος των Μακεδονων θα τον ειχαν προειδοποιησει. Οχι, ειμαι σιγουρος πως κατευθυνοταν για εδω. Αυτο το στοιχειο, μαζι με το γεγονος οτι μολονοτι χτυπηθηκε θανασιμα μα ομως ζει, με οδηγει σ' ενα και μονο συμπερασμα'.
-'Και ποιο ειναι αυτο το συμπερασμα' ? ρωτησε με απορια ο Δαρειος.
-'Φοβαμαι πως χτυπησαμε και κραταμε αιχμαλωτο καποιον απεσταλμενο των θεων'.
-----------------------------
-'Το τελευταιο πραγμα που χρειαζομασταν τωρα ηταν ολη αυτη η ανακατωσουρα με τον ξενο' ειπε η Ροδω. 'Ολοι ασχολουνται μαζι του και σχεδον κοντευουν να ξεχασουν οτι υπαρχει μια κρισιμη μαχη μπροστα, μια μαχη που θα κρινει το μελλον ολων μας'.
-'Ηταν απλα κατι απροσδοκητο, τιποτα αλλο. Δεν αλλαζει σε τιποτα το γεγονος οτι αυτη η μαχη θα ειναι δικη μας' ειπε η Στατειρα.
-'Η ιδια σιγουρια υπηρχε και για τον Γρανικο και ειδες την καταληξη του' εκανε η Ροδω. ΄Και τοτε δεν υπηρχε καν ο ξενος που εχει γινει αντικειμενο συζητησης'.
-'Δεν μ' ανησυχει καθολου αυτο' αντιγυρισε η Στατειρα προσπαθωντας να επιβληθει με το υφος και τον τονο της φωνης. 'Εχω εμπιστοσυνη στον Δαρειο οτι θα ειναι ετοιμος την στιγμη που πρεπει. Αντρας μου ειναι εξ' αλλου, τον ξερω πολυ καλα. Ολο αυτο ειναι μια μικρη παρενθεση που κανενα ρολο δεν προκειται να παιξει στην μαχη με τους Μακεδονες'.
-'Αν εσενα ειναι αντρας σου εμενα ειναι γιος μου και τον ξερω καλυτερα. Σου λεω λοιπον πως αυτος ο ξενος τον εχει εντυπωσιασει και μεχρι να λυσει το μυστηριο του το μυαλο του δεν θ' ασχοληθει με τιποτα αλλο. Ελπιζω τουλαχιστον οι στρατηγοι του ν' ασχολουνται με την εκβαση της μαχης και να μην εχουν παρασυρθει κι αυτοι'.
-'Μα ειναι η δουλεια τους' ειπε η Στατειρα. 'Δεν μπορει να τους ενδιαφερει κατι αλλο'.
---------------------------
Το μονο πραγμα που ενδιεφερε τον Αμυντα ηταν πως θα εβρισκε τον καλυτερο τροπο να εκμεταλλευτει την απροσμενη ελευση του ξενου. Χρειαζοταν απελπισμενα βοηθεια και απο τη στιγμη που γνωριζε οτι δεν μπορουσε να την εχει απ' αλλους ισως ο ξενος ηταν η λυση στο προβλημα του. Απο την αρχη προσπαθουσε να πεισει τον Δαρειο να δωσει τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος, οπου θα μπορουσε ν' απλωσει το πολυαριθμο στρατευμα του και με την αριθμητικη υπεροχη του να επαιρνε την πολυποθητη νικη. Ομως αυτο απαιτουσε υπομονη εκ μερους του αφηνοντας τον Αλεξανδρο να χασει την ψυχραιμια του και να παρασυρθει σε πεδιο μαχης που θα βολευε τους Περσες. Εδω ακριβως ειχε το προβλημα. Ηταν ο μοναδικος που υποστηριζε οτι επρεπε να περιμενουν οσο ηταν απαραιτητο μεχρι ο Αλεξανδρος, πανω στην βιασυνη του,να εκανε την λαθος κινηση. Ολοι οι αλλοι, αυλοκολακες και τυπικοι λακεδες, συμβουλευαν τον Δαρειο να παρει αυτος την πρωτοβουλια, να κινηθει εναντιον των Μακεδονων και ουσιαστικα να τους ακολουθησει στο μερος που αυτοι θα επελεγαν να δοθει η μαχη. Ο Αρσαμης, ο Ρεομιθρης και ο Ατιζυης ειχαν συμπραξει σ' αυτο αφηνοντας μονο κι εκτεθειμενο τον Αμυντα. Ισως ομως αν προσεταιριζοταν τον ξενο ν' αλλαζε τις ισορροπιες. Καταλαβαινε πως ο Δαρειος ειχε θαμπωθει απ' αυτον και αυτη ενδεχομενως να ηταν η μοναδικη του ευκαιρια για ν' αντιστρεψει το κλιμα. Σταθηκε εξω απο την τεντα του ξενου, πηρε μια βαθια ανασα και μπηκε μεσα. Μια ιδεα στροβιλιζε στο μυαλο του, μια ιδεα που αν λειτουργουσε θα ηταν σωτηρια.
--------------------------------
Ανοιξε τα ματια του μετα απο ενα χορταστικο, ευεργετικο υπνο που ειχε κρατησει πολλες ωρες. Τον χρειαζοταν αυτον τον υπνο. Ολα αυτα που ειχαν συμβει τον ειχαν εξαντλησει και μετα απο παρα πολυ χρονικο διαστημα, που ουτε ο ιδιος δεν θυμοταν ποτε, ενοιωθε κουρασμενος. Βεβαια ισως αυτο ειχε να κανει και με την απωλεια του κυβου. Ηταν η πρωτη φορα που ειχε αποκοπει για τοσο χρονικο διαστημα απ' αυτον και με δεδομενο πως δεν ειχε παρομοια εμπειρια στο παρελθον για την συμπεριφορα του κυβου οταν δεν ηταν ηταν μαζι του ολα του εμοιαζαν πιθανα. Ηταν ακομα αθανατος ? Οι ιδιοτητες του κυβου ειχαν ισχυ οταν ηταν σε αποσταση ? Τι μπορουσε να συμβει αν δεν τον επαιρνε ποτε ξανα στην κατοχη του ? Γνωριζε πως ηταν κατι τελειως αχρηστο στον οποιονδηποτε αλλο αλλα γι αυτον ηταν το Α και το Ω. Κι ολα αυτα ενω βρισκοταν τοσο κοντα στην επιτευξη του πρωτου σκοπου της αποστολης του. Ηξερε ποιος επρεπε να χασει τη ζωη του απο τα χερια του μα πλεον λιγα πραγματα μπορουσε να κανει. Το σχεδιο που ειχε ετοιμασει απομακρυνοταν με ταχεις ρυθμους και δυστυχως γι αυτον δεν ειχε καμμια εναλλακτικη λυση. Ηταν κατι, που αν τελικα ολα ειχαν θετικη εκβαση, θα επρεπε απο δω και στο εξης να φροντιζει να υπαρχει.
Προς το παρον το μονο που ειχε ηταν μια αμφιβολη συμμαχος, την Ρωξανη, αλλα ουτε μπορουσε να εμπιστευτει την τυχη του αποκλειστικα στα χερια της ουτε και απολυτα σιγουρος γι αυτην ηταν. Η κοπελα ηταν απροβλεπτη, θα μπορουσε με την ιδια ευκολια να προκαλεσει απο την μεγαλυτερη ευεργεσια μεχρι την πλεον αποτροπαια καταδικη. Χρειαζοταν καποιον συμμαχο που νε ειχε σοβαρο λογο ν' αντιστρεψει την κατασταση στην οποια βρισκοταν.
Εκεινη τη στιγμη η εισοδος της τεντας του ανοιξε και ο στρατηγος που θυμοταν με το ονομα Αμυντας μπηκε μεσα.
------------------------------
-'Τι ειναι Αμφιψεια ? Τι ειδες '? ρωτησε την μαντισσα ο Ρεομιθρης.
Η τελευταια τον κοιταξε για λιγο μ' ενα απλανες βλεμμα και μετα τα ματια της καρφωθηκαν στο πεσμενο ξιφος. Ανοιξε το στομα της μα λεξη δεν βγηκε. Ο Ατιζυης την επιασε απο το χερι.
-'Μιλα γυναικα' προσταξε 'δεν εχουμε ολη τη μερα μπροστα μας'.
Η Αμφιψεια αρχισε να μιλαει με το βλεμμα της παντα εστιασμενο στο ξιφος.
-'Δεν ειναι μονος' αρχισε. 'Τον προστατευουν οντα χωρις οψη, φριχτα πλασματα που μοιαζουν πεθαμενα μα δεν ειναι, απλα κοιμουνται. Δεν μπορειτε να τον βλαψετε, κανεις δεν μπορει, οσο εχει αυτο στα χερια του.
Ειναι πιο παλιος απο το χορταρι που φυτρωνει, πιο αρχαιος απο το δενδρο που μεγαλωνει. Ολοι μας ειμαστε ενας κοκκος αμμου στο χερι του, ενα φυσημα του αγερα στα ρουχα του. Οι θεοι τον σεβονται, οι δαιμονες τον φοβουνται, ακομα και ο θανατος τον αποφευγει. Προσεξτε !!!.
Μεινετε μακρια, μητε στο δρομο του βρεθειτε. Επειδη δεν το βλεπουμε δεν σημαινει πως δεν ειναι εκει. Τρεξτε, τρεξτε μηπως γλυτωσετε τις ζωες σας που γι αυτον ειναι μια σκια που περναει και λησμονιεται. Ο Μιθρα να μας βοηθησει ολους γιατι κανεις δεν μπορει να σταθει απεναντι του'.
Οι δυο στρατηγοι κοιταχτηκαν εκπληκτοι μεταξυ τους παρακολουθωντας το φρενηρες παραληρημα της Αμφιψειας. Ηταν η πρωτη φορα που την εβλεπαν σ' αυτην την κατασταση και ομολογουμενως αιφνιδιαστηκαν. Πριν προλαβουν να πουν η να κανουν κατι, η μαντισσα ειχε βγει απο την σκηνη και το εβαλε στα ποδια λες και την ειχαν παρει στο κατοπι αορατες ορδες δαιμονων.
--------------------------
-'Λοιπον πως ειναι ?. Ακουσα οτι ειναι πανω απο δυο μετρα ψηλος και πανεμορφος σαν την ανατολη στα Σουσα. Του μιλησες ? Αυτος σου μιλησε ?
Η Ρωξανη χαμογελασε. -'Μην πιστευεις οτι ακους' ειπε στη Βαρσινη. -'Ουτε πιο ψηλος απο δυο μετρα ειναι, ουτε τοσο ομορφος οσο λενε. Εχει ομως μια περιεργη γοητεια που δεν μπορω να εξηγησω. Γοητεια αναμικτη με θρασος, υπεροψια και μεγαλη σιγουρια για τον εαυτο του. Δυστυχως δεν μου εδωσε απαντησεις σε οτι τον ρωτησα μα οταν συνειδητοποιησει σε ποια θεση βρισκεται ειμαι σιγουρη πως θ' αλλαξει σταση'.
-'Ειναι αληθεια πως χτυπηθηκε θανασιμα με βελος σχεδον στην καρδια και ζει ακομα' ?
-'Αληθεια ειναι. Ομως περα απο μια κουραση που διεκρινα πανω του κατα τ' αλλα φαινεται μια χαρα. Περιεργο δεν ειναι ομως ? Εννοω να ειναι ακομα ζωντανος μετα απο κατι τετοιο'.
-'Πραγματι ειναι περιεργο αλλα ποιος ξερει....Ισως τον προστατευουν δυναμεις που εμεις αγνοουμε, ισως ακομα να ειναι ευνοουμενος καποιου θεου'.
Η Ρωξανη γυρισε και κοιταξε την Βαρσινη σαν μολις να ειχε πει κατι σημαντικο.
-'Αν ειναι ετσι τοτε μας ειναι παραπανω απο χρησιμος' ειπε. 'Αλλα πως θα το μαθουμε αυτο' ?
-'Κατι θα σκεφτεις κυρα μου, ειμαι σιγουρη' εκανε η Βαρσινη.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου καλη μου Βαρσινη' ειπε η Ρωξανη ενω ταυτοχρονα δαγκωνε το κοραλλενιο χειλι της, σημαδι πως βυθιζοταν στις σκεψεις τις. -'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
-------------------------------
-'Μ' αυτο ειναι γελοιο, ειναι ανηκουστο. Απεσταλμενος των θεων ? Πως ειναι δυνατον ?
-'Δες τα στοιχεια βασιλια μου' απαντησε ο Αρσαμης. -'Ποιος μας λεει οτι δεν πηγε στους Μακεδονες για να μας φερει πληροφοριες ? Κι ακομα, οτι δεν ηρθε εδω για να πολεμησει μαζι μας. Δεν μπορει να ειναι απλος ανθρωπος. Αν ηταν ετσι τωρα θα ηταν νεκρος. Εξ' αλλου εναι και το αλλο. Ο τροπος που μιλησε μπροστα σου. Ποιος απλος, κοινος θνητος θα τολμουσε να συμπεριφερθει ετσι ? Κανενας. Ομως αν ειναι οντως απεσταλμενος η αγγελιαφορος των θεων δεν φοβαται γιατι ξερει οτι δεν μπορει να παθει τιποτα'.
Για λιγο ο Δαρειος εμεινε σιωπηλος παλευοντας με τις σκεψεις του. Αν ο Αρσαμης ειχε δικιο ? Τι ειχανε κανει ? Δοκιμασαν να σκοτωσουν αντιπροσωπο των θεων και τωρα τον ειχαν αιχμαλωτο. Απο την αλλη ομως αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα ? Οχι, δεν μπορουσε να ξερει στα σιγουρα μα επρεπε να μαθει.
-'Ας υποθεσουμε πως ειναι τα πραγματα οπως τα λες. Με ποιο τροπο μπορουμε να το αποδειξουμε διχως να τον εξοργισουμε ?
-'Πρεπει να υπαρχει καποιος τροπος αρχοντα μου' απαντησε ο Αρσαμης.
-'Και τι λες γι αυτο εδω' ? εκανε ο Δαρειος δειχνοντας τον κυβο στο χερι του.
-'Ισως ειναι το μεσο επικοινωνιας του με τους θεους' απαντησε ο στρατηγος. 'Δεν παρουσιαζει καμμια χρησιμοτητα σε κανεναν απο μας. Προφανως ειναι κατι που μονο ιδιος χειριζεται και ξερει'.
Αυτο το τελευταιο κλονισε τον Δαρειο. Παρεμεινε για λιγο αμιλητος και μετα απευθυνθηκε στο στρατηγο του.
-'Τι προτεινεις' ? ρωτησε.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου' απαντησε ο Αρσαμης. 'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
-'Εστειλα να φωναξουν την Αμφιψεια. Σε λιγο θα ειναι εδω' ειπε ο Ρεομιθρης.
-'Την μαντισσα ? Για ποιο λογο' ? ρωτησε με απορια ο Ατιζυης.
-'Ειμαι περιεργος ν' ακουσω τι μπορει να μας πει για τον ξενο' απαντησε ο Ρεομιθρης.
-'Τι φανταζεσαι οτι θα μπορουσες να μαθεις που να μας φανει χρησιμο' ?
-'Δεν ξερω. Αλλα θα συμφωνησεις μαζι μου πως κατι περιεργο συμβαινει μ' αυτον'.
-'Και πιστευεις οτι θα σου το πει η μαντισσα' ?
-'Απ' αυτον δεν πιστευω οτι θα βγαλουμε καποια ακρη. Ισως η Αμφιψεια.....'
Η εισοδος της τεντας οπου βρισκονταν οι δυο στρατηγοι ανοιξε αποτομα κι ενας στρατιωτης τους ενημερωσε πως η μαντισσα ηταν απ' εξω και περιμενε. Του εκαναν νοημα να την φερουν μεσα.
Αν καποιος περιμενε να δει στην Αμφιψεια την εικονα μιας γριας, ασχημης και κακοντυμενης γυναικας ειχε ηδη κανει το πρωτο λαθος. Αν δε υποστηριζε οτι προεβλεπε το μελλον στηριγμενη σε οιωνους προερχομενους απο φυλαχτα η ξορκιζε το κακο μουρμουριζοντας αλλοκοτα λογια θα ειχε κανει το δευτερο λαθος. Η Αμφιψεια δεν ηταν τιποτα απ' ολα αυτα.
Της εξηγησαν τι ακριβως ηθελαν απ' αυτην και τους ζητησε ενα προσωπικο του αντικειμενο. Ο Ατιζυης της εδωσε το ξιφος του ξενου που βρισκοταν προφυλαγμενο στη θηκη του.
Χαιδεψε λιγο το αντικειμενο, σαν να προσπαθουσε με γλυκολογα να του αποσπασει καποιο μυστικο κι εξαφνα το πεταξε κατω ενω παραλληλα μια συννεφια απλωθηκε στο προσωπο της.
-------------------------------
-'Ηταν αποκοτια αυτο που εκανες κυρα μου. Αν σ' εβλεπε κανεις τωρα......'
-'Ομως δεν με ειδε Βαρσινη, οποτε δεν εχει λογο να το συζηταμε' εκανε εκνευρισμενη η Ρωξανη.
-'Ναι, παλι καλα' απαντησε η κοπελα. 'Λοιπον τον ειδες ? Ειναι τοσο περιεργος, μυστηριωδης και ωραιος οσο ακουσα να λενε' ?
-'Βαρσινη !' εκανε υψωνοντας αποτομα την φωνη της η Ρωξανη. 'Το μυαλο σου μπορει να ειναι μονο στα κουτσομπολια μα το δικο μου αλλα πραγματα το νοιαζουν'.
-'Με συγχωρεις κυρα μου' μουρμουρισε απολογητικα το κοριτσι. 'Απλα εγω...ξερεις....'
-'Καλη μου Βαρσινη' εκανε η Ρωξανη ενω ταυτοχρονα αγκαλιαζε την κοπελα. 'Με συγχωρεις που σου μιλησα ετσι αλλα τα νευρα μου ειναι τεντωμενα. Εισαι η καλυτερη φιλη μου και δεν εχω μυστικα απο σενα. Ανησυχω ομως πολυ για την εκβαση της μαχης'.
Η Βαρσινη χαμογελασε και το υπεροχο, αστραφτερο χαμογελο της εκανε μια ονειρικη αντιθεση με το ελαφρα σκουρο δερμα της επιδερμιδας της. Μετα μιλησε χαμηλοφωνα.
-'Καταλαβαινω κυρα μου' ειπε 'εξ' αλλου ολοι εχουμε αυτην την αγωνια. Ομως δεν κερδιζεις τιποτα με το ν' αγχωνεσαι τοσο πολυ. Οι θεοι θα κρινουν το αποτελεσμα και ξερεις πολυ καλα οτι οι θεοι ειναι μαζι μας'.
-'Μακαρι να ηταν ολα τοσο απλα' μονολογησε η Ρωξανη. -'Ελα' ειπε στρεφομενη προς την κοπελα 'τι θελεις να μαθεις για τον ξενο' ?
--------------------------------
-'Ειναι μια απο τις λιγες φορες που σε βλεπω διστακτικο κι αναποφασιστο' ειπε με την κυματιστη, βουτηγμενη στην αρμονια φωνη του ο Δαρειος. 'Αναρωτιεμαι γιατι'.
Ο Αρσαμης εκανε μερικα βηματα μακρια απο το θρονο του Δαρειου σαν κατι να τον απασχολουσε εντονα. Αποτομα γυρισε και απευθυνθηκε στον Περση ηγεμονα.
-'Οσο πιο πολυ προσπαθω να το αναλυσω τοσο περισσοτερο μπερδευομαι' ειπε ο στρατηγος. 'Εχω την αισθηση πως εδω κατι παραβλεπουμε και κατι σημαντικο μαλιστα'.
-'Δηλαδη' ? εκανε ο Δαρειος. 'Γινε σαφης'.
-'Ξερουμε πως ο ξενος ερχεται απο το στρατοπεδο των Μακεδονων. Δεν δοκιμασε καν να το αποκρυψει. Αν ειχε καποια σχεση μαζι τους δεν θα ειχε λογο να ερθει εδω και....'
-'Δεν το ξερουμε αν ειναι οντως ετσι' τον διεκοψε ο Δαρειος. Οι αντρες που τον χτυπησαν τον συναντησαν αρκετα μακρια απο δω'.
-'Ομως η πορεια του, αν δεν ειχε διακοπει, ηταν να ερθει σε μας. Δεν υπαρχει τιποτα αλλο τριγυρω και αν ηταν συμμαχος των Μακεδονων θα τον ειχαν προειδοποιησει. Οχι, ειμαι σιγουρος πως κατευθυνοταν για εδω. Αυτο το στοιχειο, μαζι με το γεγονος οτι μολονοτι χτυπηθηκε θανασιμα μα ομως ζει, με οδηγει σ' ενα και μονο συμπερασμα'.
-'Και ποιο ειναι αυτο το συμπερασμα' ? ρωτησε με απορια ο Δαρειος.
-'Φοβαμαι πως χτυπησαμε και κραταμε αιχμαλωτο καποιον απεσταλμενο των θεων'.
-----------------------------
-'Το τελευταιο πραγμα που χρειαζομασταν τωρα ηταν ολη αυτη η ανακατωσουρα με τον ξενο' ειπε η Ροδω. 'Ολοι ασχολουνται μαζι του και σχεδον κοντευουν να ξεχασουν οτι υπαρχει μια κρισιμη μαχη μπροστα, μια μαχη που θα κρινει το μελλον ολων μας'.
-'Ηταν απλα κατι απροσδοκητο, τιποτα αλλο. Δεν αλλαζει σε τιποτα το γεγονος οτι αυτη η μαχη θα ειναι δικη μας' ειπε η Στατειρα.
-'Η ιδια σιγουρια υπηρχε και για τον Γρανικο και ειδες την καταληξη του' εκανε η Ροδω. ΄Και τοτε δεν υπηρχε καν ο ξενος που εχει γινει αντικειμενο συζητησης'.
-'Δεν μ' ανησυχει καθολου αυτο' αντιγυρισε η Στατειρα προσπαθωντας να επιβληθει με το υφος και τον τονο της φωνης. 'Εχω εμπιστοσυνη στον Δαρειο οτι θα ειναι ετοιμος την στιγμη που πρεπει. Αντρας μου ειναι εξ' αλλου, τον ξερω πολυ καλα. Ολο αυτο ειναι μια μικρη παρενθεση που κανενα ρολο δεν προκειται να παιξει στην μαχη με τους Μακεδονες'.
-'Αν εσενα ειναι αντρας σου εμενα ειναι γιος μου και τον ξερω καλυτερα. Σου λεω λοιπον πως αυτος ο ξενος τον εχει εντυπωσιασει και μεχρι να λυσει το μυστηριο του το μυαλο του δεν θ' ασχοληθει με τιποτα αλλο. Ελπιζω τουλαχιστον οι στρατηγοι του ν' ασχολουνται με την εκβαση της μαχης και να μην εχουν παρασυρθει κι αυτοι'.
-'Μα ειναι η δουλεια τους' ειπε η Στατειρα. 'Δεν μπορει να τους ενδιαφερει κατι αλλο'.
---------------------------
Το μονο πραγμα που ενδιεφερε τον Αμυντα ηταν πως θα εβρισκε τον καλυτερο τροπο να εκμεταλλευτει την απροσμενη ελευση του ξενου. Χρειαζοταν απελπισμενα βοηθεια και απο τη στιγμη που γνωριζε οτι δεν μπορουσε να την εχει απ' αλλους ισως ο ξενος ηταν η λυση στο προβλημα του. Απο την αρχη προσπαθουσε να πεισει τον Δαρειο να δωσει τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος, οπου θα μπορουσε ν' απλωσει το πολυαριθμο στρατευμα του και με την αριθμητικη υπεροχη του να επαιρνε την πολυποθητη νικη. Ομως αυτο απαιτουσε υπομονη εκ μερους του αφηνοντας τον Αλεξανδρο να χασει την ψυχραιμια του και να παρασυρθει σε πεδιο μαχης που θα βολευε τους Περσες. Εδω ακριβως ειχε το προβλημα. Ηταν ο μοναδικος που υποστηριζε οτι επρεπε να περιμενουν οσο ηταν απαραιτητο μεχρι ο Αλεξανδρος, πανω στην βιασυνη του,να εκανε την λαθος κινηση. Ολοι οι αλλοι, αυλοκολακες και τυπικοι λακεδες, συμβουλευαν τον Δαρειο να παρει αυτος την πρωτοβουλια, να κινηθει εναντιον των Μακεδονων και ουσιαστικα να τους ακολουθησει στο μερος που αυτοι θα επελεγαν να δοθει η μαχη. Ο Αρσαμης, ο Ρεομιθρης και ο Ατιζυης ειχαν συμπραξει σ' αυτο αφηνοντας μονο κι εκτεθειμενο τον Αμυντα. Ισως ομως αν προσεταιριζοταν τον ξενο ν' αλλαζε τις ισορροπιες. Καταλαβαινε πως ο Δαρειος ειχε θαμπωθει απ' αυτον και αυτη ενδεχομενως να ηταν η μοναδικη του ευκαιρια για ν' αντιστρεψει το κλιμα. Σταθηκε εξω απο την τεντα του ξενου, πηρε μια βαθια ανασα και μπηκε μεσα. Μια ιδεα στροβιλιζε στο μυαλο του, μια ιδεα που αν λειτουργουσε θα ηταν σωτηρια.
--------------------------------
Ανοιξε τα ματια του μετα απο ενα χορταστικο, ευεργετικο υπνο που ειχε κρατησει πολλες ωρες. Τον χρειαζοταν αυτον τον υπνο. Ολα αυτα που ειχαν συμβει τον ειχαν εξαντλησει και μετα απο παρα πολυ χρονικο διαστημα, που ουτε ο ιδιος δεν θυμοταν ποτε, ενοιωθε κουρασμενος. Βεβαια ισως αυτο ειχε να κανει και με την απωλεια του κυβου. Ηταν η πρωτη φορα που ειχε αποκοπει για τοσο χρονικο διαστημα απ' αυτον και με δεδομενο πως δεν ειχε παρομοια εμπειρια στο παρελθον για την συμπεριφορα του κυβου οταν δεν ηταν ηταν μαζι του ολα του εμοιαζαν πιθανα. Ηταν ακομα αθανατος ? Οι ιδιοτητες του κυβου ειχαν ισχυ οταν ηταν σε αποσταση ? Τι μπορουσε να συμβει αν δεν τον επαιρνε ποτε ξανα στην κατοχη του ? Γνωριζε πως ηταν κατι τελειως αχρηστο στον οποιονδηποτε αλλο αλλα γι αυτον ηταν το Α και το Ω. Κι ολα αυτα ενω βρισκοταν τοσο κοντα στην επιτευξη του πρωτου σκοπου της αποστολης του. Ηξερε ποιος επρεπε να χασει τη ζωη του απο τα χερια του μα πλεον λιγα πραγματα μπορουσε να κανει. Το σχεδιο που ειχε ετοιμασει απομακρυνοταν με ταχεις ρυθμους και δυστυχως γι αυτον δεν ειχε καμμια εναλλακτικη λυση. Ηταν κατι, που αν τελικα ολα ειχαν θετικη εκβαση, θα επρεπε απο δω και στο εξης να φροντιζει να υπαρχει.
Προς το παρον το μονο που ειχε ηταν μια αμφιβολη συμμαχος, την Ρωξανη, αλλα ουτε μπορουσε να εμπιστευτει την τυχη του αποκλειστικα στα χερια της ουτε και απολυτα σιγουρος γι αυτην ηταν. Η κοπελα ηταν απροβλεπτη, θα μπορουσε με την ιδια ευκολια να προκαλεσει απο την μεγαλυτερη ευεργεσια μεχρι την πλεον αποτροπαια καταδικη. Χρειαζοταν καποιον συμμαχο που νε ειχε σοβαρο λογο ν' αντιστρεψει την κατασταση στην οποια βρισκοταν.
Εκεινη τη στιγμη η εισοδος της τεντας του ανοιξε και ο στρατηγος που θυμοταν με το ονομα Αμυντας μπηκε μεσα.
------------------------------
-'Τι ειναι Αμφιψεια ? Τι ειδες '? ρωτησε την μαντισσα ο Ρεομιθρης.
Η τελευταια τον κοιταξε για λιγο μ' ενα απλανες βλεμμα και μετα τα ματια της καρφωθηκαν στο πεσμενο ξιφος. Ανοιξε το στομα της μα λεξη δεν βγηκε. Ο Ατιζυης την επιασε απο το χερι.
-'Μιλα γυναικα' προσταξε 'δεν εχουμε ολη τη μερα μπροστα μας'.
Η Αμφιψεια αρχισε να μιλαει με το βλεμμα της παντα εστιασμενο στο ξιφος.
-'Δεν ειναι μονος' αρχισε. 'Τον προστατευουν οντα χωρις οψη, φριχτα πλασματα που μοιαζουν πεθαμενα μα δεν ειναι, απλα κοιμουνται. Δεν μπορειτε να τον βλαψετε, κανεις δεν μπορει, οσο εχει αυτο στα χερια του.
Ειναι πιο παλιος απο το χορταρι που φυτρωνει, πιο αρχαιος απο το δενδρο που μεγαλωνει. Ολοι μας ειμαστε ενας κοκκος αμμου στο χερι του, ενα φυσημα του αγερα στα ρουχα του. Οι θεοι τον σεβονται, οι δαιμονες τον φοβουνται, ακομα και ο θανατος τον αποφευγει. Προσεξτε !!!.
Μεινετε μακρια, μητε στο δρομο του βρεθειτε. Επειδη δεν το βλεπουμε δεν σημαινει πως δεν ειναι εκει. Τρεξτε, τρεξτε μηπως γλυτωσετε τις ζωες σας που γι αυτον ειναι μια σκια που περναει και λησμονιεται. Ο Μιθρα να μας βοηθησει ολους γιατι κανεις δεν μπορει να σταθει απεναντι του'.
Οι δυο στρατηγοι κοιταχτηκαν εκπληκτοι μεταξυ τους παρακολουθωντας το φρενηρες παραληρημα της Αμφιψειας. Ηταν η πρωτη φορα που την εβλεπαν σ' αυτην την κατασταση και ομολογουμενως αιφνιδιαστηκαν. Πριν προλαβουν να πουν η να κανουν κατι, η μαντισσα ειχε βγει απο την σκηνη και το εβαλε στα ποδια λες και την ειχαν παρει στο κατοπι αορατες ορδες δαιμονων.
--------------------------
-'Λοιπον πως ειναι ?. Ακουσα οτι ειναι πανω απο δυο μετρα ψηλος και πανεμορφος σαν την ανατολη στα Σουσα. Του μιλησες ? Αυτος σου μιλησε ?
Η Ρωξανη χαμογελασε. -'Μην πιστευεις οτι ακους' ειπε στη Βαρσινη. -'Ουτε πιο ψηλος απο δυο μετρα ειναι, ουτε τοσο ομορφος οσο λενε. Εχει ομως μια περιεργη γοητεια που δεν μπορω να εξηγησω. Γοητεια αναμικτη με θρασος, υπεροψια και μεγαλη σιγουρια για τον εαυτο του. Δυστυχως δεν μου εδωσε απαντησεις σε οτι τον ρωτησα μα οταν συνειδητοποιησει σε ποια θεση βρισκεται ειμαι σιγουρη πως θ' αλλαξει σταση'.
-'Ειναι αληθεια πως χτυπηθηκε θανασιμα με βελος σχεδον στην καρδια και ζει ακομα' ?
-'Αληθεια ειναι. Ομως περα απο μια κουραση που διεκρινα πανω του κατα τ' αλλα φαινεται μια χαρα. Περιεργο δεν ειναι ομως ? Εννοω να ειναι ακομα ζωντανος μετα απο κατι τετοιο'.
-'Πραγματι ειναι περιεργο αλλα ποιος ξερει....Ισως τον προστατευουν δυναμεις που εμεις αγνοουμε, ισως ακομα να ειναι ευνοουμενος καποιου θεου'.
Η Ρωξανη γυρισε και κοιταξε την Βαρσινη σαν μολις να ειχε πει κατι σημαντικο.
-'Αν ειναι ετσι τοτε μας ειναι παραπανω απο χρησιμος' ειπε. 'Αλλα πως θα το μαθουμε αυτο' ?
-'Κατι θα σκεφτεις κυρα μου, ειμαι σιγουρη' εκανε η Βαρσινη.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου καλη μου Βαρσινη' ειπε η Ρωξανη ενω ταυτοχρονα δαγκωνε το κοραλλενιο χειλι της, σημαδι πως βυθιζοταν στις σκεψεις τις. -'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
-------------------------------
-'Μ' αυτο ειναι γελοιο, ειναι ανηκουστο. Απεσταλμενος των θεων ? Πως ειναι δυνατον ?
-'Δες τα στοιχεια βασιλια μου' απαντησε ο Αρσαμης. -'Ποιος μας λεει οτι δεν πηγε στους Μακεδονες για να μας φερει πληροφοριες ? Κι ακομα, οτι δεν ηρθε εδω για να πολεμησει μαζι μας. Δεν μπορει να ειναι απλος ανθρωπος. Αν ηταν ετσι τωρα θα ηταν νεκρος. Εξ' αλλου εναι και το αλλο. Ο τροπος που μιλησε μπροστα σου. Ποιος απλος, κοινος θνητος θα τολμουσε να συμπεριφερθει ετσι ? Κανενας. Ομως αν ειναι οντως απεσταλμενος η αγγελιαφορος των θεων δεν φοβαται γιατι ξερει οτι δεν μπορει να παθει τιποτα'.
Για λιγο ο Δαρειος εμεινε σιωπηλος παλευοντας με τις σκεψεις του. Αν ο Αρσαμης ειχε δικιο ? Τι ειχανε κανει ? Δοκιμασαν να σκοτωσουν αντιπροσωπο των θεων και τωρα τον ειχαν αιχμαλωτο. Απο την αλλη ομως αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα ? Οχι, δεν μπορουσε να ξερει στα σιγουρα μα επρεπε να μαθει.
-'Ας υποθεσουμε πως ειναι τα πραγματα οπως τα λες. Με ποιο τροπο μπορουμε να το αποδειξουμε διχως να τον εξοργισουμε ?
-'Πρεπει να υπαρχει καποιος τροπος αρχοντα μου' απαντησε ο Αρσαμης.
-'Και τι λες γι αυτο εδω' ? εκανε ο Δαρειος δειχνοντας τον κυβο στο χερι του.
-'Ισως ειναι το μεσο επικοινωνιας του με τους θεους' απαντησε ο στρατηγος. 'Δεν παρουσιαζει καμμια χρησιμοτητα σε κανεναν απο μας. Προφανως ειναι κατι που μονο ιδιος χειριζεται και ξερει'.
Αυτο το τελευταιο κλονισε τον Δαρειο. Παρεμεινε για λιγο αμιλητος και μετα απευθυνθηκε στο στρατηγο του.
-'Τι προτεινεις' ? ρωτησε.
-'Εχω κατι στο μυαλο μου' απαντησε ο Αρσαμης. 'Εχω κατι στο μυαλο μου'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου