ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Η συνεστιαση ηταν μια απο τις πλεον λιτες και απεριττες που ειχε βρεθει ξανα. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, στην τεντα του Αλεξανδρου, ηταν καθισμενοι ολοι οσοι βρισκοταν και παλι εκει πριν απο πολλες ωρες οταν ο ξενος με τους υπολοιπους Μακεδονες ειχαν καταφτασει. Το γευμα περιελαμβανε ψητο κρεας καπρου και ελαφιου ενω τρεις στρατιωτες ειχαν επιφορτισθει με το γεμισμα των ξυλινων κουπων με κρασι. Υπηρχαν ομως και καινουργια προσωπα παροντα στο γεγονος. Εκτος της Μεναγρης, που ηδη γνωριζε, υπηρχαν αλλες δυο εταιρες, και οι τρεις καθισμενες στην μια ακρη του τραπεζιου. Η μια απ' τις αγνωστες ηταν μια πραγματικη καλλονη, ψηλη, με τελειες αναλογιες, μ' ενα εντυπωσιακο φορεμα που την κατετασσε μονη της σε μια κατηγορια πανω απο τις αλλες. Μα αυτο που του ειχε προσελκυσει την προσοχη ηταν το βλεμμα της, ενα βλεμμα που προδιδε μια γνησια περηφανεια και ηταν ποτισμενο με το πνευμα που διεπει το ελευθερο και αδαμαστο πουλαρι που χαριζει την ευνοια του μονο οπου αυτο επιθυμει. Ολα αυτα μεχρι τη στιγμη που χαιρετηθηκε προσωπικα, με το σφιξιμο του χεριου, με τον καθενα που παρευρισκοταν εκει.
Οταν εκατσε στην θεση του αμεσως μετα τις χειραψιες ουτε η καλλονη, μητε οποιοσδηποτε αλλος εκει μεσα ειχε πια σημασια μα ο ενας και μοναδικος που οταν αγγιξε καταλαβε οτι ηταν αυτος που εψαχνε. Τωρα το μυαλο του δουλευε πυρετωδως σε αλλους παραμετρους.
---------------------------------
Ηταν ο Αλεξανδρος που ξεκινησε την κουβεντα αφου ειχαν προηγηθει προποσεις για ευχαριστιες στους Θεους που συμπαραστεκονταν στον ανισο και δυσκολο αγωνα των Μακεδονων κι ευχολογια για μια μελλοντικη και καθοριστικη νικη απεναντι στον Δαρειο.
-'Ο Κερμενων' ξεκινησε δειχνοντας με το χερι του τον υπασπιστη του 'μας ειπε πως εβγαλες εκτος μαχης τους αντρες που τον απειλουσαν σε ελαχιστα λεπτα και με κινησεις που ποτε ξανα δεν ειχε δει. Τουλαχιστον αυτο θελεις να μας το εξηγησεις' ?
Ο ξενος χαμογελασε στην φιλικη προτροπη του ηγεμονα και αποθεσε στο τραπεζι το κρασι του.
-'Υπαρχουν χωρες και λαοι, πολυ πιο ανατολικα απο δω, με τελειως διαφορετικη σκεψη και φιλοσοφια απ' αυτην που εσεις γνωριζετε. Αναμεσα σε ολα τ' αλλα που εμαθα περνωντας πολυ χρονο μαζι τους ηταν και γνωσεις πανω σε ειδη παλης και αμυνας που σας ειναι παντελως αγνωστα. Απλα τα χρησιμοποιησα την καταλληλη στιγμη, τιποτα περισσοτερο'.
-'Τι αλλο εντυπωσιακο ειδες σ' αυτες τις χωρες' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ο ξενος αρχισε να τους διηγειται γεγονοτα και συμβαντα που ειχε ζησει, διακοπτομενος συνεχως ποτε απ' τον ενα και ποτε απ' τον αλλο για επεξηγησεις. Οταν τελειωσε τις αφηγησεις του ολοι εμειναν για λιγο σιωπηλοι ταξιδευοντας σε οτι ειχαν μολις ακουσει.
-----------------------------
-'Μολονοτι απ' τις περιγραφες οι χωρες αυτες ακουγονται πραγματι φανταστικες και υπεροχες φαινεται οτι καμια δεν ειχε αυτο που θα καταφερνε να σε κρατησει εκει' ειπε η καλλονη βυθιζοντας το λαγνο βλεμμα της σ' αυτο του ξενου.
-'Εχει δικιο η Θωιδα' παρατηρησε ο Παρμενιων. -'Πως και δεν εμεινες σε καποια απ' αυτες' ?
Ο ξενος αδειασε την κουπα του και απευθυνθηκε στον Παρμενιωνα ενω τα ματια ετρεχαν απροκαλυπτα στην κορμοστασια της εταιρας.
-'Αληθεια ειναι οτι δεν βρηκα αυτο που ψαχνω' ειπε με μια υποψια χαμογελου να πλαναται στο προσωπο του. -'Αλλα δεν το βαζω κατω' προσθεσε.
-'Και τι ειναι αυτο που ψαχνεις' ? επεμεινε η Θωιδα διχως να σταματησει λεπτο να τον κοιταει.
-'Θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα μοιραστω μαζι σου μολις το μαθω' της αποκριθηκε.
Η γεματη υπονοουμενα κουβεντα αναμεσα τους διακοπηκε απο τις ακομψες παρεμβολες των υπολοιπων που ηθελαν να μαθουν διαφορα και ο ξενος ενοιωσε απαγκιστρωμενος απο την δινη που του προκαλουσε και τον απορροφουσε η Θωιδα. Το ενα μερος του μυαλου του εδινε πεζες απαντησεις σε ανουσιες ερωτησεις ενω το αλλο μισο πυρετωδως αναζητουσε σχεδιο εξοντωσης του στοχου. Ηταν θεμα χρονου να βρει το σωστο, και χρονος υπηρχε αφθονος, μα η ορμη του κυβου σε συναρτηση με την εξαψη που ενοιωθε ευρισκομενος κοντα στην πρωτη επιτυχια του θολωνε την κριση. Αποφασισε να περιμενει τις καταλληλες συνθηκες.
---------------------------------
-'Δεν ξερω γιατι αλλα αυτος ο ανθρωπος μ' ανατριχιαζει' ειπε η Μεναγρη στην Λυμφαια.
-'Τι εννοεις' ? εκανε εκεινη. 'Δεν λεω, ειναι κατι το τελειως διαφορετικο απ' οτι εχουμε συνηθισει αλλα δεν βλεπω κατι ανατριχιαστικο επανω του. Μην ξεχνας οτι εσωσε τον Πτολεμαιο. Και μονο γι αυτο του χρωσταω χαρη' συνεχισε.
-'Τα ξερω ολα αυτα' επεμεινε η Μεναγρη. 'Δεν μπορω να το εξηγησω, ειναι κατι σαν προαισθημα, αλλα κατι κακο θα συμβει εξ' αιτιας του'.
-'Ποιος θα παθει κακο' ? παρενεβληθη στην χαμηλοφωνη, σχεδον ψιθυριστη κουβεντα τους ο Πτολεμαιος. Οση ωρα οι δυο γυναικες προσπαθουσαν να του εξηγησουν, στην απεναντι μερια του τραπεζιου, ο Αμυντας και ο Νικανορας ειχαν παραπλησια κουβεντα.
-'Δεν εκανε τιποτα ολη μερα' ειπε ο Νικανορας ριχνοντας κλεφτες ματιες στον ξενο που συνομιλουσε με τον Αλεξανδρο. 'Δεν βγηκε καν απο την τεντα του' προσθεσε.
-'Τι συμπερασμα βγαζεις γι αυτον' ? ρωτησε ο Αμυντας.
-'Ειλικρινα δεν καταλαβαινω' ειπε ο υπασπιστης. -'Μου δινει την εντυπωση πως οτι εχει κανει μεχρι στιγμης κρυβει κατι που δεν ξερω τι ειναι. Σιγουρα παντως δεν ειναι κατασκοπος'.
-'Ο Αλεξανδρος φαινεται να τον εμπιστευεται ' προσθεσε ο Αμυντας. -'Σ' αυτον εχω απολυτη εμπιστοσυνη'. Ο Νικανορας κουνησε το κεφαλι του σημαδι πως συμφωνουσε.
----------------------------
Ηταν ζητημα χρονου με την παρουσια τοσων αξιωματικων και στρατηγων καποια στιγμη η κουβεντα να προσανατολιζοταν σε θεματα μαχης, ειδικα της κρισιμης και οριακης που θα συντελουνταν συντομα. Οσο η αδρεναλινη των αντρων αυξανοταν τοσο η διαθεση των τριων γυναικων ατονουσε με αποτελεσμα, αφου ηδη η βραδια ειχε προχωρησει αρκετα, ν' αποσυρθουν. Γρηγορα ο ξενος διαπιστωσε οτι υπηρχε μια διαφωνια αναμεσα στους πρωτους του Αλεξανδρου σχετικα με το στησιμο της στρατιας στη μαχη. Η διαφωνια δεν αφορουσε μονο την τακτικη πριν την μαχη, δηλαδη αν ηταν σκοπιμο να περιμενουν τον Δαρειο να κανει την πρωτη κινηση η να δοκιμασουν αυτοι να τον αιφνιδιασουν αλλα και το σημειο που θα ηταν επωφελες για να Μακεδονικο στρατο να αντιπαραταχθει την κατα πολυ μεγαλυτερη αριθμητικα στρατια του Περση ηγεμονα. Οταν ο Αλεξανδρος του ζητησε την γνωμη του, παρα την εντονη δυσαρεσκεια των υπολοιπων, ο ξενος ηταν ξεκαθαρος. Αν εδινε τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος δεν θα ειχε καμια τυχη. Μοναδικη του ελπιδα ηταν να παρασυρει τον αντιπαλο σε σημειο που να μην ειχε την δυνατοτητα να εκμεταλλευτει το αριθμητικο του πλεονεκτημα. Και το πλεον ενδεδειγμενο, παντα κατα τον ξενο, ηταν ενα σημειο στον ποταμο Πιναρο που στενευε αρκετα και δυσκολευε την αποβαση πολυπληθων στρατευματων στην απεναντι οχθη. Ενας μονο ακομα συντασσοταν με την αποψη του κι αυτος δεν ηταν αλλος απο τον Αλεξανδρο. Ετσι δεν του φανηκε καθολου παραξενο οταν ζητησε απο τους επιτελεις του ν' αποσυρθουν και να τους αφησουν μονους.
--------------------------------
Για καμποση ωρα ο ξενος ανελυε στον Αλεξανδρο,δινοντας του λεπτομερειες, το σχεδιο που μολις ειχε αναφερει. Οσο προχωρουσε τα ματια του στρατηλατη αστραφταν ολο και περισσοτερο ενω τον διεκοπτε συχνα για να προσθεσει κι αυτος την δικη του πινελια σ' οτι ακουγε. Ο ξενος γεμισε παλι την κουπα του με κρασι και την αδειασε μονομιας.
-'Δεν ειναι λιγο παραξενο που ο θριαμβευτης του Γρανικου ακουει τις συμβουλες καποιου αγνωστου' ? τον ρωτησε.
-'Αληθεια ειναι αυτο που λες' αποκριθηκε ο Αλεξανδρος ' μα μονο ενας ανοητος δεν θα εκμεταλλευοταν την ευκαιρια ν' ακουσει απο καποιον πολυταξιδεμενο και γνωστη τακτικων μαχης την αποψη του πανω σε κατι τοσο σημαντικο. Λυσε ομως μια απορια.'
-'Τι πραγμα θες να μαθεις' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Ειπες στον Κερμενωνα οτι επενεβης και τον βοηθησες γιατι υστερουσε αριθμητικα εναντι των αντιπαλων του, πραγμα που δεν εκανες με τους στρατιωτες πριν. Αν λοιπον σου ζητουσα κι εγω το ιδιο τι θα ελεγες' ?
-'Δεν σε καταλαβαινω' εκανε ο ξενος.
-'Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω κι εγω με τον μεγαλυτερο στρατο του Δαρειου' ειπε ο Αλεξανδρος. 'Ελα μαζι μου, πολεμησε μ' εμας, καποιος σαν κι εσενα μπορει να κανει την διαφορα οσο περιεργο και να σου μοιαζει'.
Ο ξενος δεν μπορεσε να μην κοιταξει με θαυμασμο αυτον τον θρασυ νεαρο που στεκοταν απεναντι του και να υποκλιθει στην ευφυια του για τον τροπο που προσπαθουσε να τον προσεγγισει. Βαθια ομως μεσα του ηξερε πως αυτο δεν μπορουσε να γινει.
------------------------------
-'Με τιμα η προταση σου Αλεξανδρε' ειπε 'αλλα εγω......'.
-'Το πρωι θα εχειςφυγει' προσθεσε ο συνομιλητης του. 'Καταλαβαινω' προσθεσε ' οτι αλλου ειναι το καλεσμα σου, σε αλλα μερη στραμμενο το ενδιαφερον σου, σε αλλους στοχους προσανατολισμενη η σκεψη σου. Ας ειναι, μπορουσε ακομα να πιουμε λιγο κρασι μεχρι να φυγεις' συνεχισε και γεμισε τις κουπες και των δυο.
Ηταν η πρωτη ουσιαστικα φορα που ο ξενος ενοιωσε ευγνωμων για τον κυβο. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα ειχε ποτε την δυνατοτητα να συναντησει ανθρωπους τετοιου βεληνεκους οπως ο Αλεξανδρος, ομως οι απιστευτες δυνατοτητες του ειχαν την ικανοτητα να του προσφερουν στιγμες σαν κι αυτη που ο ξενος πραγματικα εκτιμουσε.
-'Μιλησε μου κι αλλο γι αυτες τις χωρες, την Ινδια και την Κινα οπως τις ειπες. Θα ηθελα παρα πολυ να μπορουσα να τις δω και γω καποια στιγμη' ειπε ο Αλεξανδρος.
-'Μα μπορεις' αντετεινε ο ξενος. -'Το τελευταιο μεγαλο εμποδιο αναμεσα σε σενα κι αυτες ειναι ο Δαρειος. Νικησε τον και ολη η Ασια θα ειναι στα ποδια σου. Μπορεις να φτασεις εκει που κανεις ποτε δεν βρεθηκε' συμπληρωσε.
-'Βρεθηκες εσυ' εκανε με φωνη χρωματισμενη με μια πικρια ο Μακεδονας. -'Κι αν ολα τα θελγητρα τους δεν μπορεσαν να κρατησουν εσενα, τι σε κανει να πιστευεις οτι θα το καταφερουν με μενα' ?τον ρωτησε.
-'Ειναι αργα' εκανε ο ξενος αφηνοντας την αδεια κουπα του στο τραπεζι 'και θα πρεπει να σηκωθω νωρις. Σ' ευχαριστω για την φιλοξενια και οτι εκανες για μενα'.
Κινησε για την εξοδο οταν τον φρεναρε η φωνη του Αλεξανδρου.
-'Να θυμασαι' του ειπε ' οτι δεν επιλεγουμε παντα εμεις αυτο που θελουμε. Συνηθως οι καταστασεις και τα γεγονοτα μας επιλεγουν χωρις να μας ρωτησουν'.
Κοντοσταθηκε λιγο χωρις να γυρισει. Μετα, χωρις να πει λεξη, βγηκε απ' την τεντα.
-----------------------------
Ειχε ακομα στο μυαλο του την τελευταια φραση του Αλεξανδρου οταν μπηκε στην τεντα του. Η εντονη οσμη απο ενα υπεροχο, γνωστο αρωμα ειχε πλημμυρισει τον χωρο. Η ακρη του ματιου του επιασε την ανεπαισθητη κινηση στο κρεββατι του. Δεν χρειαζοταν φως για να καταλαβει ποιος ηταν. Ενοιωσε τον ουρανισκο του να στεγνωνει και η βαθια ανασα που πηρε τον βυθισε ακομα περισσοτερο στην αβυσσο της γοητειας αυτου του φιληδονου αρωματος.
-'Αργησες' ειπε με βραχνη, υποκωφη φωνη η Θωιδα. 'Φανταζομαι οτι ειχατε σημαντικα πραγματα να συζητησετε για να καθυστερησεις τοσο'.
-'Για σημαντικα δεν ξερω' αποκριθηκε ο ξενος 'αλλα θα μπορουσα να τα χαρακτηρισω ενδιαφεροντα' προσθεσε.
-'Ποσο ενδιαφεροντα' ? ρωτησε η Θωιδα ενω παραλληλα πεταγε απο πανω της το σκεπασμα που καλυπτε το γυμνο κορμι της.
-'Μην φανταστεις' ειπε ξενος ενω τα ματια του χαιδευαν καθε σημειο του σωματος της. -'Αντρικες κουβεντες που θ' αφηναν μια γυναικα παγερα αδιαφορη' συνεχισε ενω απορουσε με την ψυχραιμια που εξακολουθουσε να εχει.
-'Ευτυχως υπαρχουν και οι αντρικες δουλειες που δεν αφηνουν αδιαφορη μια γυναικα' ειπε η Θωιδα ενω εγειρε προς τα πισω και κατεβασε το δεξι της χερι αναμεσα στα ποδια της. 'Θα ερθεις η θα περασεις το υπολοιπο βραδυ σου εκει' ?
-'Θα ορκιζομουνα πως ειμαι ηδη εκει' ειπε ο ξενος και πλησιασε προς το μερος της.
----------------------------------
Εριξε μια ματια στο κορμι που ηταν παραδομενο σ' ενα βαθυ υπνο ξαπλωμενο μπρουμυτα διπλα του. Τραβηξε τα μακρια, πλουσια μαλλια της στην ακρη και ξεκινησε ενα χαδι απο την αρχη της λειας της πλατης. Οταν το χαδι εφτασε στην καμπυλη της μεσης της οι ρυθμικες ανασες που επαιρνε αυξηθηκαν ενω τη ωρα που το χερι του εφτασε στους γλουτους της εκανε μια μικρη, ανεπαισθητη κινηση ενω παραλληλα μουρμουρισε κατι ακαταληπτο μεσα στον υπνο της. Εσκυψε και την φιλησε απαλα στο τελειωμα της σπονδυλικης στηλης για να μην την ξυπνησει. Ηταν τοσο ζεστη που ενοιωσε τα χειλη του να καινε.
Σηκωθηκε προσεκτικα και αρχισε να ντυνεται διχως να τραβηξει το βλεμμα του απο πανω της. Την σκεπασε προσεκτικα ενω, σαν να συναισθανοταν την υπαρξη του κενου διπλα της, την ειδε ν' απλωνεται καταλαμβανοντας και τον δικο του χωρο. Χαμογελασε.
Εριξε μια τελευταια ματια στα πραγματα του και ξεκινησε για να φυγει. Κοντοσταθηκε στην εξοδο και γυρισε να της ριξει μια τελευταια ματια. Ηταν οπως ακριβως την ειχε αφησει.
Βγηκε εξω βιαστικα. Ειχε μολις αρχισει να χαραζει. Ο καιρος ηταν γκριζος και συνοφρυωμενος, ισως και να εβρεχε αργοτερα, αλλα ηταν πια χειμωνας και δεν μπορουσε να περιμενει κατι καλυτερο. Στο στρατοπεδο, εκτος απο τους φρουρους, ολοι κοιμοντουσαν ακομα. Εδεσε τα πραγματα στο αλογο του και κατευθυνθηκε προς την εξοδο. Το σχεδιο που ειχε καταστρωσει σε ανυποπτο χρονο ηρθε με μεγαλοπρεπεια και θρονιαστηκε στη σκεψη του. Θα ειχε το χρονο να το επεξεργαστει μεχρι να εφτανε στον καταυλισμο του Δαρειου.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Η συνεστιαση ηταν μια απο τις πλεον λιτες και απεριττες που ειχε βρεθει ξανα. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, στην τεντα του Αλεξανδρου, ηταν καθισμενοι ολοι οσοι βρισκοταν και παλι εκει πριν απο πολλες ωρες οταν ο ξενος με τους υπολοιπους Μακεδονες ειχαν καταφτασει. Το γευμα περιελαμβανε ψητο κρεας καπρου και ελαφιου ενω τρεις στρατιωτες ειχαν επιφορτισθει με το γεμισμα των ξυλινων κουπων με κρασι. Υπηρχαν ομως και καινουργια προσωπα παροντα στο γεγονος. Εκτος της Μεναγρης, που ηδη γνωριζε, υπηρχαν αλλες δυο εταιρες, και οι τρεις καθισμενες στην μια ακρη του τραπεζιου. Η μια απ' τις αγνωστες ηταν μια πραγματικη καλλονη, ψηλη, με τελειες αναλογιες, μ' ενα εντυπωσιακο φορεμα που την κατετασσε μονη της σε μια κατηγορια πανω απο τις αλλες. Μα αυτο που του ειχε προσελκυσει την προσοχη ηταν το βλεμμα της, ενα βλεμμα που προδιδε μια γνησια περηφανεια και ηταν ποτισμενο με το πνευμα που διεπει το ελευθερο και αδαμαστο πουλαρι που χαριζει την ευνοια του μονο οπου αυτο επιθυμει. Ολα αυτα μεχρι τη στιγμη που χαιρετηθηκε προσωπικα, με το σφιξιμο του χεριου, με τον καθενα που παρευρισκοταν εκει.
Οταν εκατσε στην θεση του αμεσως μετα τις χειραψιες ουτε η καλλονη, μητε οποιοσδηποτε αλλος εκει μεσα ειχε πια σημασια μα ο ενας και μοναδικος που οταν αγγιξε καταλαβε οτι ηταν αυτος που εψαχνε. Τωρα το μυαλο του δουλευε πυρετωδως σε αλλους παραμετρους.
---------------------------------
Ηταν ο Αλεξανδρος που ξεκινησε την κουβεντα αφου ειχαν προηγηθει προποσεις για ευχαριστιες στους Θεους που συμπαραστεκονταν στον ανισο και δυσκολο αγωνα των Μακεδονων κι ευχολογια για μια μελλοντικη και καθοριστικη νικη απεναντι στον Δαρειο.
-'Ο Κερμενων' ξεκινησε δειχνοντας με το χερι του τον υπασπιστη του 'μας ειπε πως εβγαλες εκτος μαχης τους αντρες που τον απειλουσαν σε ελαχιστα λεπτα και με κινησεις που ποτε ξανα δεν ειχε δει. Τουλαχιστον αυτο θελεις να μας το εξηγησεις' ?
Ο ξενος χαμογελασε στην φιλικη προτροπη του ηγεμονα και αποθεσε στο τραπεζι το κρασι του.
-'Υπαρχουν χωρες και λαοι, πολυ πιο ανατολικα απο δω, με τελειως διαφορετικη σκεψη και φιλοσοφια απ' αυτην που εσεις γνωριζετε. Αναμεσα σε ολα τ' αλλα που εμαθα περνωντας πολυ χρονο μαζι τους ηταν και γνωσεις πανω σε ειδη παλης και αμυνας που σας ειναι παντελως αγνωστα. Απλα τα χρησιμοποιησα την καταλληλη στιγμη, τιποτα περισσοτερο'.
-'Τι αλλο εντυπωσιακο ειδες σ' αυτες τις χωρες' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ο ξενος αρχισε να τους διηγειται γεγονοτα και συμβαντα που ειχε ζησει, διακοπτομενος συνεχως ποτε απ' τον ενα και ποτε απ' τον αλλο για επεξηγησεις. Οταν τελειωσε τις αφηγησεις του ολοι εμειναν για λιγο σιωπηλοι ταξιδευοντας σε οτι ειχαν μολις ακουσει.
-----------------------------
-'Μολονοτι απ' τις περιγραφες οι χωρες αυτες ακουγονται πραγματι φανταστικες και υπεροχες φαινεται οτι καμια δεν ειχε αυτο που θα καταφερνε να σε κρατησει εκει' ειπε η καλλονη βυθιζοντας το λαγνο βλεμμα της σ' αυτο του ξενου.
-'Εχει δικιο η Θωιδα' παρατηρησε ο Παρμενιων. -'Πως και δεν εμεινες σε καποια απ' αυτες' ?
Ο ξενος αδειασε την κουπα του και απευθυνθηκε στον Παρμενιωνα ενω τα ματια ετρεχαν απροκαλυπτα στην κορμοστασια της εταιρας.
-'Αληθεια ειναι οτι δεν βρηκα αυτο που ψαχνω' ειπε με μια υποψια χαμογελου να πλαναται στο προσωπο του. -'Αλλα δεν το βαζω κατω' προσθεσε.
-'Και τι ειναι αυτο που ψαχνεις' ? επεμεινε η Θωιδα διχως να σταματησει λεπτο να τον κοιταει.
-'Θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα μοιραστω μαζι σου μολις το μαθω' της αποκριθηκε.
Η γεματη υπονοουμενα κουβεντα αναμεσα τους διακοπηκε απο τις ακομψες παρεμβολες των υπολοιπων που ηθελαν να μαθουν διαφορα και ο ξενος ενοιωσε απαγκιστρωμενος απο την δινη που του προκαλουσε και τον απορροφουσε η Θωιδα. Το ενα μερος του μυαλου του εδινε πεζες απαντησεις σε ανουσιες ερωτησεις ενω το αλλο μισο πυρετωδως αναζητουσε σχεδιο εξοντωσης του στοχου. Ηταν θεμα χρονου να βρει το σωστο, και χρονος υπηρχε αφθονος, μα η ορμη του κυβου σε συναρτηση με την εξαψη που ενοιωθε ευρισκομενος κοντα στην πρωτη επιτυχια του θολωνε την κριση. Αποφασισε να περιμενει τις καταλληλες συνθηκες.
---------------------------------
-'Δεν ξερω γιατι αλλα αυτος ο ανθρωπος μ' ανατριχιαζει' ειπε η Μεναγρη στην Λυμφαια.
-'Τι εννοεις' ? εκανε εκεινη. 'Δεν λεω, ειναι κατι το τελειως διαφορετικο απ' οτι εχουμε συνηθισει αλλα δεν βλεπω κατι ανατριχιαστικο επανω του. Μην ξεχνας οτι εσωσε τον Πτολεμαιο. Και μονο γι αυτο του χρωσταω χαρη' συνεχισε.
-'Τα ξερω ολα αυτα' επεμεινε η Μεναγρη. 'Δεν μπορω να το εξηγησω, ειναι κατι σαν προαισθημα, αλλα κατι κακο θα συμβει εξ' αιτιας του'.
-'Ποιος θα παθει κακο' ? παρενεβληθη στην χαμηλοφωνη, σχεδον ψιθυριστη κουβεντα τους ο Πτολεμαιος. Οση ωρα οι δυο γυναικες προσπαθουσαν να του εξηγησουν, στην απεναντι μερια του τραπεζιου, ο Αμυντας και ο Νικανορας ειχαν παραπλησια κουβεντα.
-'Δεν εκανε τιποτα ολη μερα' ειπε ο Νικανορας ριχνοντας κλεφτες ματιες στον ξενο που συνομιλουσε με τον Αλεξανδρο. 'Δεν βγηκε καν απο την τεντα του' προσθεσε.
-'Τι συμπερασμα βγαζεις γι αυτον' ? ρωτησε ο Αμυντας.
-'Ειλικρινα δεν καταλαβαινω' ειπε ο υπασπιστης. -'Μου δινει την εντυπωση πως οτι εχει κανει μεχρι στιγμης κρυβει κατι που δεν ξερω τι ειναι. Σιγουρα παντως δεν ειναι κατασκοπος'.
-'Ο Αλεξανδρος φαινεται να τον εμπιστευεται ' προσθεσε ο Αμυντας. -'Σ' αυτον εχω απολυτη εμπιστοσυνη'. Ο Νικανορας κουνησε το κεφαλι του σημαδι πως συμφωνουσε.
----------------------------
Ηταν ζητημα χρονου με την παρουσια τοσων αξιωματικων και στρατηγων καποια στιγμη η κουβεντα να προσανατολιζοταν σε θεματα μαχης, ειδικα της κρισιμης και οριακης που θα συντελουνταν συντομα. Οσο η αδρεναλινη των αντρων αυξανοταν τοσο η διαθεση των τριων γυναικων ατονουσε με αποτελεσμα, αφου ηδη η βραδια ειχε προχωρησει αρκετα, ν' αποσυρθουν. Γρηγορα ο ξενος διαπιστωσε οτι υπηρχε μια διαφωνια αναμεσα στους πρωτους του Αλεξανδρου σχετικα με το στησιμο της στρατιας στη μαχη. Η διαφωνια δεν αφορουσε μονο την τακτικη πριν την μαχη, δηλαδη αν ηταν σκοπιμο να περιμενουν τον Δαρειο να κανει την πρωτη κινηση η να δοκιμασουν αυτοι να τον αιφνιδιασουν αλλα και το σημειο που θα ηταν επωφελες για να Μακεδονικο στρατο να αντιπαραταχθει την κατα πολυ μεγαλυτερη αριθμητικα στρατια του Περση ηγεμονα. Οταν ο Αλεξανδρος του ζητησε την γνωμη του, παρα την εντονη δυσαρεσκεια των υπολοιπων, ο ξενος ηταν ξεκαθαρος. Αν εδινε τη μαχη σε ανοιχτο εδαφος δεν θα ειχε καμια τυχη. Μοναδικη του ελπιδα ηταν να παρασυρει τον αντιπαλο σε σημειο που να μην ειχε την δυνατοτητα να εκμεταλλευτει το αριθμητικο του πλεονεκτημα. Και το πλεον ενδεδειγμενο, παντα κατα τον ξενο, ηταν ενα σημειο στον ποταμο Πιναρο που στενευε αρκετα και δυσκολευε την αποβαση πολυπληθων στρατευματων στην απεναντι οχθη. Ενας μονο ακομα συντασσοταν με την αποψη του κι αυτος δεν ηταν αλλος απο τον Αλεξανδρο. Ετσι δεν του φανηκε καθολου παραξενο οταν ζητησε απο τους επιτελεις του ν' αποσυρθουν και να τους αφησουν μονους.
--------------------------------
Για καμποση ωρα ο ξενος ανελυε στον Αλεξανδρο,δινοντας του λεπτομερειες, το σχεδιο που μολις ειχε αναφερει. Οσο προχωρουσε τα ματια του στρατηλατη αστραφταν ολο και περισσοτερο ενω τον διεκοπτε συχνα για να προσθεσει κι αυτος την δικη του πινελια σ' οτι ακουγε. Ο ξενος γεμισε παλι την κουπα του με κρασι και την αδειασε μονομιας.
-'Δεν ειναι λιγο παραξενο που ο θριαμβευτης του Γρανικου ακουει τις συμβουλες καποιου αγνωστου' ? τον ρωτησε.
-'Αληθεια ειναι αυτο που λες' αποκριθηκε ο Αλεξανδρος ' μα μονο ενας ανοητος δεν θα εκμεταλλευοταν την ευκαιρια ν' ακουσει απο καποιον πολυταξιδεμενο και γνωστη τακτικων μαχης την αποψη του πανω σε κατι τοσο σημαντικο. Λυσε ομως μια απορια.'
-'Τι πραγμα θες να μαθεις' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Ειπες στον Κερμενωνα οτι επενεβης και τον βοηθησες γιατι υστερουσε αριθμητικα εναντι των αντιπαλων του, πραγμα που δεν εκανες με τους στρατιωτες πριν. Αν λοιπον σου ζητουσα κι εγω το ιδιο τι θα ελεγες' ?
-'Δεν σε καταλαβαινω' εκανε ο ξενος.
-'Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω κι εγω με τον μεγαλυτερο στρατο του Δαρειου' ειπε ο Αλεξανδρος. 'Ελα μαζι μου, πολεμησε μ' εμας, καποιος σαν κι εσενα μπορει να κανει την διαφορα οσο περιεργο και να σου μοιαζει'.
Ο ξενος δεν μπορεσε να μην κοιταξει με θαυμασμο αυτον τον θρασυ νεαρο που στεκοταν απεναντι του και να υποκλιθει στην ευφυια του για τον τροπο που προσπαθουσε να τον προσεγγισει. Βαθια ομως μεσα του ηξερε πως αυτο δεν μπορουσε να γινει.
------------------------------
-'Με τιμα η προταση σου Αλεξανδρε' ειπε 'αλλα εγω......'.
-'Το πρωι θα εχειςφυγει' προσθεσε ο συνομιλητης του. 'Καταλαβαινω' προσθεσε ' οτι αλλου ειναι το καλεσμα σου, σε αλλα μερη στραμμενο το ενδιαφερον σου, σε αλλους στοχους προσανατολισμενη η σκεψη σου. Ας ειναι, μπορουσε ακομα να πιουμε λιγο κρασι μεχρι να φυγεις' συνεχισε και γεμισε τις κουπες και των δυο.
Ηταν η πρωτη ουσιαστικα φορα που ο ξενος ενοιωσε ευγνωμων για τον κυβο. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα ειχε ποτε την δυνατοτητα να συναντησει ανθρωπους τετοιου βεληνεκους οπως ο Αλεξανδρος, ομως οι απιστευτες δυνατοτητες του ειχαν την ικανοτητα να του προσφερουν στιγμες σαν κι αυτη που ο ξενος πραγματικα εκτιμουσε.
-'Μιλησε μου κι αλλο γι αυτες τις χωρες, την Ινδια και την Κινα οπως τις ειπες. Θα ηθελα παρα πολυ να μπορουσα να τις δω και γω καποια στιγμη' ειπε ο Αλεξανδρος.
-'Μα μπορεις' αντετεινε ο ξενος. -'Το τελευταιο μεγαλο εμποδιο αναμεσα σε σενα κι αυτες ειναι ο Δαρειος. Νικησε τον και ολη η Ασια θα ειναι στα ποδια σου. Μπορεις να φτασεις εκει που κανεις ποτε δεν βρεθηκε' συμπληρωσε.
-'Βρεθηκες εσυ' εκανε με φωνη χρωματισμενη με μια πικρια ο Μακεδονας. -'Κι αν ολα τα θελγητρα τους δεν μπορεσαν να κρατησουν εσενα, τι σε κανει να πιστευεις οτι θα το καταφερουν με μενα' ?τον ρωτησε.
-'Ειναι αργα' εκανε ο ξενος αφηνοντας την αδεια κουπα του στο τραπεζι 'και θα πρεπει να σηκωθω νωρις. Σ' ευχαριστω για την φιλοξενια και οτι εκανες για μενα'.
Κινησε για την εξοδο οταν τον φρεναρε η φωνη του Αλεξανδρου.
-'Να θυμασαι' του ειπε ' οτι δεν επιλεγουμε παντα εμεις αυτο που θελουμε. Συνηθως οι καταστασεις και τα γεγονοτα μας επιλεγουν χωρις να μας ρωτησουν'.
Κοντοσταθηκε λιγο χωρις να γυρισει. Μετα, χωρις να πει λεξη, βγηκε απ' την τεντα.
-----------------------------
Ειχε ακομα στο μυαλο του την τελευταια φραση του Αλεξανδρου οταν μπηκε στην τεντα του. Η εντονη οσμη απο ενα υπεροχο, γνωστο αρωμα ειχε πλημμυρισει τον χωρο. Η ακρη του ματιου του επιασε την ανεπαισθητη κινηση στο κρεββατι του. Δεν χρειαζοταν φως για να καταλαβει ποιος ηταν. Ενοιωσε τον ουρανισκο του να στεγνωνει και η βαθια ανασα που πηρε τον βυθισε ακομα περισσοτερο στην αβυσσο της γοητειας αυτου του φιληδονου αρωματος.
-'Αργησες' ειπε με βραχνη, υποκωφη φωνη η Θωιδα. 'Φανταζομαι οτι ειχατε σημαντικα πραγματα να συζητησετε για να καθυστερησεις τοσο'.
-'Για σημαντικα δεν ξερω' αποκριθηκε ο ξενος 'αλλα θα μπορουσα να τα χαρακτηρισω ενδιαφεροντα' προσθεσε.
-'Ποσο ενδιαφεροντα' ? ρωτησε η Θωιδα ενω παραλληλα πεταγε απο πανω της το σκεπασμα που καλυπτε το γυμνο κορμι της.
-'Μην φανταστεις' ειπε ξενος ενω τα ματια του χαιδευαν καθε σημειο του σωματος της. -'Αντρικες κουβεντες που θ' αφηναν μια γυναικα παγερα αδιαφορη' συνεχισε ενω απορουσε με την ψυχραιμια που εξακολουθουσε να εχει.
-'Ευτυχως υπαρχουν και οι αντρικες δουλειες που δεν αφηνουν αδιαφορη μια γυναικα' ειπε η Θωιδα ενω εγειρε προς τα πισω και κατεβασε το δεξι της χερι αναμεσα στα ποδια της. 'Θα ερθεις η θα περασεις το υπολοιπο βραδυ σου εκει' ?
-'Θα ορκιζομουνα πως ειμαι ηδη εκει' ειπε ο ξενος και πλησιασε προς το μερος της.
----------------------------------
Εριξε μια ματια στο κορμι που ηταν παραδομενο σ' ενα βαθυ υπνο ξαπλωμενο μπρουμυτα διπλα του. Τραβηξε τα μακρια, πλουσια μαλλια της στην ακρη και ξεκινησε ενα χαδι απο την αρχη της λειας της πλατης. Οταν το χαδι εφτασε στην καμπυλη της μεσης της οι ρυθμικες ανασες που επαιρνε αυξηθηκαν ενω τη ωρα που το χερι του εφτασε στους γλουτους της εκανε μια μικρη, ανεπαισθητη κινηση ενω παραλληλα μουρμουρισε κατι ακαταληπτο μεσα στον υπνο της. Εσκυψε και την φιλησε απαλα στο τελειωμα της σπονδυλικης στηλης για να μην την ξυπνησει. Ηταν τοσο ζεστη που ενοιωσε τα χειλη του να καινε.
Σηκωθηκε προσεκτικα και αρχισε να ντυνεται διχως να τραβηξει το βλεμμα του απο πανω της. Την σκεπασε προσεκτικα ενω, σαν να συναισθανοταν την υπαρξη του κενου διπλα της, την ειδε ν' απλωνεται καταλαμβανοντας και τον δικο του χωρο. Χαμογελασε.
Εριξε μια τελευταια ματια στα πραγματα του και ξεκινησε για να φυγει. Κοντοσταθηκε στην εξοδο και γυρισε να της ριξει μια τελευταια ματια. Ηταν οπως ακριβως την ειχε αφησει.
Βγηκε εξω βιαστικα. Ειχε μολις αρχισει να χαραζει. Ο καιρος ηταν γκριζος και συνοφρυωμενος, ισως και να εβρεχε αργοτερα, αλλα ηταν πια χειμωνας και δεν μπορουσε να περιμενει κατι καλυτερο. Στο στρατοπεδο, εκτος απο τους φρουρους, ολοι κοιμοντουσαν ακομα. Εδεσε τα πραγματα στο αλογο του και κατευθυνθηκε προς την εξοδο. Το σχεδιο που ειχε καταστρωσει σε ανυποπτο χρονο ηρθε με μεγαλοπρεπεια και θρονιαστηκε στη σκεψη του. Θα ειχε το χρονο να το επεξεργαστει μεχρι να εφτανε στον καταυλισμο του Δαρειου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου