ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Η νυχτα αποδειχτηκε πολυτιμος συμμαχος στην προσπαθεια που εκαναν ν' αποφυγουν τυχον περσικες περιπολους που ειχε στειλει ο Δαρειος σαν εμπροσθοφυλακη. Οταν μαλιστα ξεκινησε και μια καταρρακτωδης βροχη ολοι το θεωρησαν σαν καλο οιωνο ερμηνευοντας την σαν μια φιλικη κινηση υποστηριξης απο τους θεους. Εφτασαν στο ποταμι την ωρα που ενα μουντο πρωινο φως προσπαθουσε απελπισμενα να κυριαρχησει στο χωρο. Η βροχη δεν ειχε σταματησει καθολου και ηδη ολοι ηταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και απιστευτα κουρασμενοι, παρ' ολα αυτα κανεις δεν ηταν διατεθειμενος να σταματησει εστω και για λιγο αν πρωτα δεν ειχαν την αισθηση οτι ηταν ασφαλεις. Ο ξενος, ο Κερμενων και ο Αλγινικος ερευνησαν εξονυχιστικα τις οχθες του ποταμου και αφου σιγουρευτηκαν για την ασφαλεια της διελευσης εκαναν νοημα και στους αλλους για να περασουν. Τωρα το ποταμι ηταν πια πισω τους και καθε μετρο που κερδιζαν τους εφερνε ολο και πιο κοντα στο ποθουμενο αποτελεσμα. Ειχαν ακομα δυο μερες δρομο μπροστα τους μεχρι το στρατοπεδο των Μακεδονων μα πλεον ολοι ενοιωθαν πως τα δυσκολα ειχαν ξεπεραστει.
---------------------------------
Το στρατοπεδο απλωνοταν σε μια κοιλαδα που βρισκοταν στους προποδες ενος λοφου. Απο την κορυφη αυτου του λοφου ο ξενος προσεξε πως ειχε σχημα ρομβου, κατι που τον παραξενεψε αρχικα μιας και δεν το ειχε ξαναδει, ομως οταν πλησιασαν αντιληφθηκε γρηγορα το γιατι.
Στην νοτια πλευρα του ρομβου ηταν ολοι εκεινοι που ασχολουνταν με οτιδηποτε αλλο εκτος απο την μαχη αυτη καθ' αυτην. Στις παμπολλες τεντες που υπηρχαν παραταγμενες αριστερα και δεξια ο ξενος αντικρυσε ενα ετεροκλητο πληθος που προσωρινα ειχε διακοψει τις ασχολιες του και τους παρατηρουσε κατα την εισοδο τους. Οι μαντεις, που συμβουλευαν τους στρατηγους στηριζομενοι πανω σε πεταγματα παραξενων πουλιων, κακοσημαδιων στα σπλαχνα ζωων, απροσμενες πτωσεις κεραυνων ηταν συγκεντρωμενοι σ' ενα σημειο, παντα προθυμοι να προσφερουν τις υπηρεσιες τους σ' οποιον τους το ζητουσε. Λιγο πιο περα, ολοκληρες ομαδες απο σοφους, διανοουμενους και φιλοσοφους που ακολουθουσαν την εκστρατεια με απωτερο σκοπο την καταγραφη των γεγονοτων ενω δεν ελειπαν ακομα και θεατρικοι θιασοι που στοχο ειχαν την διασκεδαση και την εξυψωση του ηθικου στο στρατευμα. Ειδε ακομα διασκεδαστες, γιατρους και θεραπευτες, αθλητες και καλλιτεχνες, γελωτοποιους και τραγουδοποιους ακομα κι εταιρες και παλλακιδες που συνεισεφεραν κι αυτες με τον τροπο τους στην ολη εκστρατεια.
----------------------------
Αμεσως μετα ηταν το στρατευμα, καταλαμβανοντας τις δυο πλευρες του ρομβου, αριστερα και δεξια. Πολλοι στρατιωτες χαιρετουσαν τον Κερμενωνα και τον Αλγινικο οπως και τους υπολοιπους Μακεδονες μα αυτοι δεν εκοψαν καθολου κατευθυνομενοι στο βορειο μερος του ρομβου, εκει που οπως αποδειχθηκε τελικα βρισκονταν οι τεντες των αξιωματικων, των σωματοφυλακων, των στρατηγων και του ιδιου του Αλεξανδρου. Ξεπεζεψαν εξω απο την μεγαλυτερη τεντα που υπηρχε στο χωρο και ο Κερμενων με τον Αλγινικο ορμησαν μεσα φουριοζοι κανοντας νοημα σ' ολους τους αλλους να περιμενουν απ' εξω. Λιγα λεπτα αργοτερα ο Κερμενων βγηκε εξω κι εκανε νοημα στον ξενο να τον ακολουθησει.
Ηταν επτα αντρες εκει, ολοι ντυμενοι με πληρη πολεμικη εξαρτηση, και ολοι καρφωσαν το βλεμμα τους στον νεοφερμενο. Ο Κερμενων ανοιξε την συζητηση.
-'Διχως αυτον τον ανθρωπο αμφιβαλλω αν σημερα θα ημασταν εδω μπροστα σας' ειπε κι εδειξε τον ξενο. Ο τελευταιος, θελοντας να προλαβει καθε σχολιο, απευθυνθηκε στον αντρα με τα πιο εντυπωσιακα ρουχα.
-'Εσυ πρεπει να εισαι ο Αλεξανδρος' ειπε.
------------------------------
-'Οχι, εγω ειμαι ο Ηφαιστιωνας' απαντησε ο αντρας. -'Αυτος ειναι ο Αλεξανδρος' ειπε και ταυτοχρονα εδειξε με το χερι του αυτον που δυσκολα θα πιστευε κανεις οτι ηταν ο στρατηλατης αφου τιποτα πανω του δεν προδιδε κατι τετοιο.
-'Μην στεναχωριεσαι' ειπε ο Αλεξανδρος. -'Κι αλλες φορες εχει συμβει αυτο και μαλλον θα ξαναγινει' προσθεσε μ' ενα χαμογελο. -'Μα ειναι σαν να μιλας στον Αλεξανδρο οταν απευθυνεσαι στον Ηφαιστιωνα' ολοκληρωσε την φραση του θελοντας να βγαλει τον ξενο απο την δυσκολη θεση. -'Και οι υπολοιποι που δεν γνωριζεις ειναι ο Παρμενιων, ο Αμυντας, ο Περδικκας, ο Νικανορας και ο Πτολεμαιος, στρατηγοι και σωματοφυλακες μου. Εσυ εισαι ο'....
-'....Ο ανθρωπος που διχως αυτον οι υπολοιποι δεν θα ηταν εδω σημερα' ειπε ο ξενος ενω ταυτοχρονα ενα κυμα δυσφοριας πλημμυρισε την τεντα. Ο Αλεξανδρος φανηκε να ειναι ο μονος που δεν επηρεαστηκε. -'Σεβαστο το δικαιωμα σου' ειπε 'να μην θελεις ν' αποκαλυψεις τ' ονομα σου και κατα συνεπεια δεν θα σε ρωτησω ουτε απο που εισαι γιατι γνωριζω ηδη οτι δεν θ' απαντησεις. Ομως αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι χαρις σε σενα οντως οι αντρες μου ειναι ζωντανοι και αυτο σε κανει καλοδεχουμενο εδω και φιλοξενουμενο μου για οσο θες'.
Ο ξενος κουνησε καταφατικα το κεφαλι, ευχαριστωντας ετσι τον Αλεξανδρο.
---------------------------
-'Ζητω την αδεια σου για μενα και τους αντρες μου ν' αποσυρθουμε' ειπε ο Κερμενων απευθυνομενος στον Αλεξανδρο. -'Με συγχωρεις Κερμενων' εκανε ο Αλεξανδρος 'ξεχασα τελειως οτι ειστε ολοι κατακοποι. Φυσικα και ν' αποσυρθειτε για ξεκουραση για οσο θελετε. Αυτο ισχυει και για σενα επισης' συμπληρωσε απευθυνομενος προς τον ξενο. -' Ο Αλγινικος θα σε οδηγησει στην τεντα σου. Μην διστασεις να ζητησεις οτι θελησεις, οπως σου ειπα εισαι φιλοξενουμενος μου για οσο το επιθυμεις'.
'Λιγες ωρες υπνου θα μου ηταν χρησιμες' ειπε ο ξενος. -'Σ' ευχαριστω και παλι'.
Ο Αλεξανδρος εκανε ενα νοημα που σημαινε αποδεσμευση και οι τρεις τους βγηκαν απο την τεντα. Ο Αλγινικος τον κοιταξε περιεργα αλλα περιοριστηκε στο να του ζητησει να τον ακολουθησει ενω ο Κερμενων, αφου μιλησε με τους υπολοιπους, απομακρυνθηκε κι αυτος μαζι με την Μεναγρη. Ο Αλγινικος του εδειξε την τεντα του και αποχωρησε διχως λεξη.
Ο ξενος μπηκε μεσα κι αφου σιγουρευτηκε οτι ηταν μονος εβγαλε τον κυβο. Ενα πλουσιο φως πλημμυρισε το χωρο δειχνοντας στον ξενο οτι αυτος που εψαχνε ηταν καποιος απ' τους αντρες που ειχε μολις συναντησει. Αυτο που απεμενε ηταν ν' ανακαλυψει ποιος απο τους επτα ηταν το πρωτο κομματι απο το αινιγμα που επρεπε να κανει δικο του.
--------------------------
-'Δεν εχω καμια εμπιστοσυνη σ' αυτον τον ανθρωπο' ειπε ο Παρμενιων.
-'Ουτε κι εγω' προσθεσε ο Νικανορας. -'Υπαρχει κατι το παραξενο πανω του'.
-'Αν εννοεις τα ρουχα του, τοτε ναι, θα συμφωνησω οτι ειναι καπως περιεργα' πεταχτηκε ο Αμυντας. -'Ομως δεν μπορεις να κρινεις καποιον απ' το τι φοραει'.
-'Αυτο δεν εξηγει την απροθυμια του να μας πει απο που προερχεται. Ποσο μαλλον οταν αρνειται να μας πει πως τον λενε' συμπληρωσε ο Περδικκας.
-'Δεχομαι οτι αυτο το τελευταιο με ξενισε καπως' παρενεβη ο Ηφαιστιωνας. 'Παρ' ολα αυτα δεν ξεχναω οτι καποιοι δικοι μας βρισκονται στη ζωη και οχι στον Αδη χαρις σ' αυτον, καθ' ομολογια των ιδιων. Προσωπικα εμενα αυτο μου ειναι αρκετο'.
-'Ξερετε ολοι σας πως ο Κερμενων ειναι σαν αδελφος για μενα' ειπε ο Πτολεμαιος. -'Μη μου ζητατε να κρινω αρνητικα καποιον επειδη φερεται περιεργα για τα δικα μας δεδομενα την στιγμη που ειναι ο κυριος υπαιτιος για τ' οτι ο Κερμενων και οι αλλοι δεν βρισκονται στην βαρκα του Αχεροντα ποταμου αυτη τη στιγμη'.
-'Εσυ τι λες Αλεξανδρε για ολα αυτα' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ολοι στραφηκαν προς την μερια του στρατηλατη περιμενοντας την απαντηση του.
---------------------------------
-'Ο καθενας σας εστιαζει εκει που θελει και θα ηταν λαθος να πω οτι δεν εχετε τοσο δικιο οσο και αδικο. Ομως πιστευω οτι ημουνα ξεκαθαρος πριν οταν προσφερα στον ξενο την φιλια μου και την φιλοξενια μας. Περιμενω απ' ολους σας να τιμησετε αυτην μου τη δεσμευση κι ας γνωριζω πολυ καλα οτι δεν αισθανονται ολοι συμφωνοι μ' αυτο' ειπε ο Αλεξανδρος χτυπωντας φιλικα στον ωμο τον Νικανορα. -'Παρ' ολα αυτα, θα ηθελα καποιος να παρακολουθει τις κινησεις του ξενου μεχρι να σιγουρευτουμε εντελως οτι προκειται απλα για καποιο ιδιορυθμο ατομο και οχι κατι αλλο. Ειναι κατι που το αφηνω πανω σας. Επισης σκεφτομουν για μια συνεστιαση αποψε για να γιορτασουμε την επιστροφη των αντρων απο την Ισσο'.
-'Οχι ολων δυστυχως' ειπε χαμηλοφωνα ο Περδικκας. 'Καποιοι εμειναν πισω και τωρα ισως ειναι στα χερια του Δαρειου'.
-'Ισως να εχουν γλυτωσει, να μην τους βρηκαν. Ο Αλγινικος ειπε...' εκανε ο Νικανορας.
-'Πραγματικα πιστευεις οτι ζουν ακομα '? ρωτησε σε εντονο υφος ο Αμυντας.
'Δεν εχει νοημα να το συζηταμε τωρα πια' προσθεσε ο Πτολεμαιος. -'Οτι εγινε εγινε'.
-'Συμφωνω με τον Πτολεμαιο' προσθεσε ο Ηφαιστιωνας. -'Τιποτα δεν μπορουμε να κανουμε για ν' αλλαξουμε τις αποφασεις των θεων'.
-'Ας ειναι' μονολογησε ο Παρμενιων. -'Ειναι κατι αλλο που μας θελεις Αλεξανδρε' ?
Ο Μακεδονας κατακτητης εκανε ενα νευμα που σημαινε 'οχι' και συντομα απεμεινε μονος στην τεντα του. Αυτο που γυροφερνε συνεχως στο μυαλο του ηταν οτι θα επρεπε να ρωτησει τους μαντεις για το τι εβλεπαν σχετικα με την παρουσια του ξενου και ενα ασχημο προαισθημα αρχισε να γιγαντωνεται αργα μα σταθερα μεσα του.
--------------------------------
Ο Πτολεμαιος του Σελευκου μπηκε στην τεντα του και σωριαστηκε πανω στ' απλωμενα στο εδαφος δερματα που ειχαν ρολο ανακλιντρου. Η Λυμφαια δεν ηταν εκει κι αυτο τον διευκολυνε για να βυθιστει, εστω και λιγο, στις σκεψεις του. Μολονοτι ειχε υποστηριξει ανοιχτα τον ξενο το σαρακι της αμφιβολιας μεσα του δεν τον αφηνε να εφησυχασει εντελως. Σιγουρα δεν ειχε καποια σχεση με τους Περσες μα απ' την αλλη τιποτα δεν απεκλειε το γεγονος οτι μπορει να ηταν ενας ακομα τυχοδιωκτης που ειχε σαν αποκλειστικο ενδιαφερον και σκοπο να υπηρετησει τα συμφεροντα του. Αυτο που τον μπερδευε περισσοτερο ηταν το οτι δεν υπηρχε καποιο οφθαλμοφανες συμφερον εδω για να υποστηριξει. Δεν ξεχνουσε οτι χαρις στις πολεμικες του δεξιοτητες ο Κερμενων και οι αλλοι ηταν ακομα ζωντανοι μα οι συγκεκριμενες αυτες γνωσεις ηταν κατι ακομα που ανηκε στο αλυτο μυστηριο που τον περιεβαλλε. Οπως και να ειχε, ενοιωθε ανακουφισμενος που ο κληρος για το ποιος θα παρακολουθει τις κινησεις του ξενου δεν ειχε πεσει σ' αυτον μα στον Νικανορα, ο οποιος μαλλον το επεδιωκε κιολας.
Οι σκεψεις του σκορπισαν τρομαγμενες απο την αποτομη εισοδο στην τεντα της Λυμφαιας και τα ματια του βυθιστηκαν στο ομορφοτερο θεαμα που ειχαν αντικρυσει απο την αρχη αυτης της εκστρατειας.
----------------------------
Η Λυμφαια ηταν μια απο τις εταιρες που ειχαν ακολουθησει την εκστρατεια απο την Πελλα και ο Πτολεμαιος την ειχε επιλεξει μολονοτι δεν ηταν η πιο εντυπωσιακη απ' ολες. Δεν το ειχε μετανοιωσει καθολου. Λεπτη κι αδυνατη ηταν, σαν την λευκα στην οχθη του ποταμου, μα δεν διεθετε και το υψος της. Δεν ηταν λιγες οι φορες που χαριτολογωντας ο Πτολεμαιος της ελεγε οτι αυτο που τον ειχε τραβηξει πανω της ηταν το μικρο της μποι, πραγμα που την καθιστουσε ευκολη στο να την μεταφερει μαζι του οπουδηποτε. Τα μακρια καστανα μαλλια της ηταν τραβηγμενα πισω αφηνοντας τα γλυκα χαρακτηριστικα του προσωπου της σε κοινη θεα. Τα ματια της, μαυρα σαν τον νυχτερινο ουρανο του Αυγουστου, αντανακλουσαν τα αισθηματα της για τον Πτολεμαιο ενω τα καλλη της το αποδεικνυαν στην πραξη οποτε το επιθυμουσαν και οι δυο.
Ξαπλωσε διπλα του και του χαιδεψε απαλα τα μαλλια.
-'Λοιπον, ποιος ειναι αυτος ο ξενος που εχει γινει το αντικειμενο συζητησης ολων' ? ρωτησε.
-'Δεν ξερουμε πολλα και μαλλον δεν θα μαθουμε περισσοτερα' απαντησε ο Πτολεμαιος. -'Μα τι σε νοιαζει εσενα ? Μηπως ειδες κατι που σου αρεσει' ? συμπληρωσε ενω η Λυμφαια σηκωνοταν και αρχισε να γεμιζει μ' εναν αμφορεα ενα πηλινο λουτηρα με νερο.
-'Αν δεν υπηρχες εσυ θα ελεγα οτι η γνωριμια μαζι του θα ηταν ενδιαφερουσα' απαντησε περιπαικτικα ενω συνεχιζε να προσθετει νερο στον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος πεταχτηκε ορθιος και την αρπαξε.
---------------------------------
-'Ωστε ετσι, μικρη λαφινα της Αρτεμης' εκανε ενω την εσφιγγε στην αγκαλια του. 'Ο ξενος παρουσιαζει ενδιαφερον'.
-'Ναι, μα οχι για μενα' αποκριθηκε η Λυμφαια ενω παραλληλα του ξεκουμπωνε την πανοπλια. 'Η Θωιδα εκανε πολλες ερωτησεις σχετικα μ' αυτον και την ξερεις τωρα δα την Θωιδα ποσο επιλεκτικη ειναι' προσθεσε ενω ταυτοχρονα τον απαλλασε απο την βαρια φορεσια του.
-'Η Θωιδα' ? ρωτησε ο Πτολεμαιος. 'Αυτο καλλιστα ειναι η ειδηση της ημερας'.
-'Ισως και να ειναι' ειπε η Λυμφαια πετωντας και τα τελευταια του ρουχα στο πατωμα. 'Τωρα μπες εκει μεσα γρηγορα' προσταξε δειχνοντας τον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος υπακουσε σαν παιδι που μολις ειχε κανει σκανταλια και βυθιστηκε στο ζεστο νερο αφηνοντας ενα επιφωνημα απολαυσης. Η Λυμφαια πηγε πισω του και αρχισε με απαλες κινησεις να του χαιδευει τους μυς αναμεσα στην πλατη και το κεφαλι. Δευτερολεπτα μετα την επιασε απ' το χερι και την εφερε πλαι του.
-'Το ξερεις οτι το μπανιο μαζι σου ειναι μια υπεροχη αισθηση' ψιθυρισε με βραχνη φωνη.
Η Λυμφαια χαμογελασε και εβγαλε με αργες κινησεις το ιματιο της. Δεν προλαβε να απαλλαγει και απ' τον χιτωνα της αφου ο Πτολεμαιος την τραβηξε μεσα στον λουτηρα.
Το λεπτο, διαφανο ρουχο βραχηκε αμεσως και κολλησε πανω στο κορμι της κανοντας ορατο και προκλητικο τον πειρασμο που εκρυβε απο κατω του. Η Λυμφαια σηκωσε τον βρεγμενο χιτωνα στο υψος των γοφων της και τον εψαξε μεσα στο νερο.
Ενα μικρο βογγητο απολαυσης ξεφυγε απο τα χειλη της οταν βρηκε την θεση της μεσα στην στενο λουτηρα. Εσκυψε μπροστα με τα ματια κλειστα και η γλωσσα της χωθηκε ανυπομονα στο στομα του ενω ενα κυμα ευφοριας την πλημμυριζε με αυξανομενη ορμη.
Τις πρωτες αναρχες μετατοπισεις του νερου διαδεχθηκαν ομοιομορφοι, ρυθμικα επαναλαμβανομενοι κυματισμοι απο την μια ακρη του λουτηρα στην αλλη καθως και οι δυο βυθιζονταν σταδιακα ολο και περισσοτερο στον κοσμο της απολαυσης και της ηδονης.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Η νυχτα αποδειχτηκε πολυτιμος συμμαχος στην προσπαθεια που εκαναν ν' αποφυγουν τυχον περσικες περιπολους που ειχε στειλει ο Δαρειος σαν εμπροσθοφυλακη. Οταν μαλιστα ξεκινησε και μια καταρρακτωδης βροχη ολοι το θεωρησαν σαν καλο οιωνο ερμηνευοντας την σαν μια φιλικη κινηση υποστηριξης απο τους θεους. Εφτασαν στο ποταμι την ωρα που ενα μουντο πρωινο φως προσπαθουσε απελπισμενα να κυριαρχησει στο χωρο. Η βροχη δεν ειχε σταματησει καθολου και ηδη ολοι ηταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και απιστευτα κουρασμενοι, παρ' ολα αυτα κανεις δεν ηταν διατεθειμενος να σταματησει εστω και για λιγο αν πρωτα δεν ειχαν την αισθηση οτι ηταν ασφαλεις. Ο ξενος, ο Κερμενων και ο Αλγινικος ερευνησαν εξονυχιστικα τις οχθες του ποταμου και αφου σιγουρευτηκαν για την ασφαλεια της διελευσης εκαναν νοημα και στους αλλους για να περασουν. Τωρα το ποταμι ηταν πια πισω τους και καθε μετρο που κερδιζαν τους εφερνε ολο και πιο κοντα στο ποθουμενο αποτελεσμα. Ειχαν ακομα δυο μερες δρομο μπροστα τους μεχρι το στρατοπεδο των Μακεδονων μα πλεον ολοι ενοιωθαν πως τα δυσκολα ειχαν ξεπεραστει.
---------------------------------
Το στρατοπεδο απλωνοταν σε μια κοιλαδα που βρισκοταν στους προποδες ενος λοφου. Απο την κορυφη αυτου του λοφου ο ξενος προσεξε πως ειχε σχημα ρομβου, κατι που τον παραξενεψε αρχικα μιας και δεν το ειχε ξαναδει, ομως οταν πλησιασαν αντιληφθηκε γρηγορα το γιατι.
Στην νοτια πλευρα του ρομβου ηταν ολοι εκεινοι που ασχολουνταν με οτιδηποτε αλλο εκτος απο την μαχη αυτη καθ' αυτην. Στις παμπολλες τεντες που υπηρχαν παραταγμενες αριστερα και δεξια ο ξενος αντικρυσε ενα ετεροκλητο πληθος που προσωρινα ειχε διακοψει τις ασχολιες του και τους παρατηρουσε κατα την εισοδο τους. Οι μαντεις, που συμβουλευαν τους στρατηγους στηριζομενοι πανω σε πεταγματα παραξενων πουλιων, κακοσημαδιων στα σπλαχνα ζωων, απροσμενες πτωσεις κεραυνων ηταν συγκεντρωμενοι σ' ενα σημειο, παντα προθυμοι να προσφερουν τις υπηρεσιες τους σ' οποιον τους το ζητουσε. Λιγο πιο περα, ολοκληρες ομαδες απο σοφους, διανοουμενους και φιλοσοφους που ακολουθουσαν την εκστρατεια με απωτερο σκοπο την καταγραφη των γεγονοτων ενω δεν ελειπαν ακομα και θεατρικοι θιασοι που στοχο ειχαν την διασκεδαση και την εξυψωση του ηθικου στο στρατευμα. Ειδε ακομα διασκεδαστες, γιατρους και θεραπευτες, αθλητες και καλλιτεχνες, γελωτοποιους και τραγουδοποιους ακομα κι εταιρες και παλλακιδες που συνεισεφεραν κι αυτες με τον τροπο τους στην ολη εκστρατεια.
----------------------------
Αμεσως μετα ηταν το στρατευμα, καταλαμβανοντας τις δυο πλευρες του ρομβου, αριστερα και δεξια. Πολλοι στρατιωτες χαιρετουσαν τον Κερμενωνα και τον Αλγινικο οπως και τους υπολοιπους Μακεδονες μα αυτοι δεν εκοψαν καθολου κατευθυνομενοι στο βορειο μερος του ρομβου, εκει που οπως αποδειχθηκε τελικα βρισκονταν οι τεντες των αξιωματικων, των σωματοφυλακων, των στρατηγων και του ιδιου του Αλεξανδρου. Ξεπεζεψαν εξω απο την μεγαλυτερη τεντα που υπηρχε στο χωρο και ο Κερμενων με τον Αλγινικο ορμησαν μεσα φουριοζοι κανοντας νοημα σ' ολους τους αλλους να περιμενουν απ' εξω. Λιγα λεπτα αργοτερα ο Κερμενων βγηκε εξω κι εκανε νοημα στον ξενο να τον ακολουθησει.
Ηταν επτα αντρες εκει, ολοι ντυμενοι με πληρη πολεμικη εξαρτηση, και ολοι καρφωσαν το βλεμμα τους στον νεοφερμενο. Ο Κερμενων ανοιξε την συζητηση.
-'Διχως αυτον τον ανθρωπο αμφιβαλλω αν σημερα θα ημασταν εδω μπροστα σας' ειπε κι εδειξε τον ξενο. Ο τελευταιος, θελοντας να προλαβει καθε σχολιο, απευθυνθηκε στον αντρα με τα πιο εντυπωσιακα ρουχα.
-'Εσυ πρεπει να εισαι ο Αλεξανδρος' ειπε.
------------------------------
-'Οχι, εγω ειμαι ο Ηφαιστιωνας' απαντησε ο αντρας. -'Αυτος ειναι ο Αλεξανδρος' ειπε και ταυτοχρονα εδειξε με το χερι του αυτον που δυσκολα θα πιστευε κανεις οτι ηταν ο στρατηλατης αφου τιποτα πανω του δεν προδιδε κατι τετοιο.
-'Μην στεναχωριεσαι' ειπε ο Αλεξανδρος. -'Κι αλλες φορες εχει συμβει αυτο και μαλλον θα ξαναγινει' προσθεσε μ' ενα χαμογελο. -'Μα ειναι σαν να μιλας στον Αλεξανδρο οταν απευθυνεσαι στον Ηφαιστιωνα' ολοκληρωσε την φραση του θελοντας να βγαλει τον ξενο απο την δυσκολη θεση. -'Και οι υπολοιποι που δεν γνωριζεις ειναι ο Παρμενιων, ο Αμυντας, ο Περδικκας, ο Νικανορας και ο Πτολεμαιος, στρατηγοι και σωματοφυλακες μου. Εσυ εισαι ο'....
-'....Ο ανθρωπος που διχως αυτον οι υπολοιποι δεν θα ηταν εδω σημερα' ειπε ο ξενος ενω ταυτοχρονα ενα κυμα δυσφοριας πλημμυρισε την τεντα. Ο Αλεξανδρος φανηκε να ειναι ο μονος που δεν επηρεαστηκε. -'Σεβαστο το δικαιωμα σου' ειπε 'να μην θελεις ν' αποκαλυψεις τ' ονομα σου και κατα συνεπεια δεν θα σε ρωτησω ουτε απο που εισαι γιατι γνωριζω ηδη οτι δεν θ' απαντησεις. Ομως αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι χαρις σε σενα οντως οι αντρες μου ειναι ζωντανοι και αυτο σε κανει καλοδεχουμενο εδω και φιλοξενουμενο μου για οσο θες'.
Ο ξενος κουνησε καταφατικα το κεφαλι, ευχαριστωντας ετσι τον Αλεξανδρο.
---------------------------
-'Ζητω την αδεια σου για μενα και τους αντρες μου ν' αποσυρθουμε' ειπε ο Κερμενων απευθυνομενος στον Αλεξανδρο. -'Με συγχωρεις Κερμενων' εκανε ο Αλεξανδρος 'ξεχασα τελειως οτι ειστε ολοι κατακοποι. Φυσικα και ν' αποσυρθειτε για ξεκουραση για οσο θελετε. Αυτο ισχυει και για σενα επισης' συμπληρωσε απευθυνομενος προς τον ξενο. -' Ο Αλγινικος θα σε οδηγησει στην τεντα σου. Μην διστασεις να ζητησεις οτι θελησεις, οπως σου ειπα εισαι φιλοξενουμενος μου για οσο το επιθυμεις'.
'Λιγες ωρες υπνου θα μου ηταν χρησιμες' ειπε ο ξενος. -'Σ' ευχαριστω και παλι'.
Ο Αλεξανδρος εκανε ενα νοημα που σημαινε αποδεσμευση και οι τρεις τους βγηκαν απο την τεντα. Ο Αλγινικος τον κοιταξε περιεργα αλλα περιοριστηκε στο να του ζητησει να τον ακολουθησει ενω ο Κερμενων, αφου μιλησε με τους υπολοιπους, απομακρυνθηκε κι αυτος μαζι με την Μεναγρη. Ο Αλγινικος του εδειξε την τεντα του και αποχωρησε διχως λεξη.
Ο ξενος μπηκε μεσα κι αφου σιγουρευτηκε οτι ηταν μονος εβγαλε τον κυβο. Ενα πλουσιο φως πλημμυρισε το χωρο δειχνοντας στον ξενο οτι αυτος που εψαχνε ηταν καποιος απ' τους αντρες που ειχε μολις συναντησει. Αυτο που απεμενε ηταν ν' ανακαλυψει ποιος απο τους επτα ηταν το πρωτο κομματι απο το αινιγμα που επρεπε να κανει δικο του.
--------------------------
-'Δεν εχω καμια εμπιστοσυνη σ' αυτον τον ανθρωπο' ειπε ο Παρμενιων.
-'Ουτε κι εγω' προσθεσε ο Νικανορας. -'Υπαρχει κατι το παραξενο πανω του'.
-'Αν εννοεις τα ρουχα του, τοτε ναι, θα συμφωνησω οτι ειναι καπως περιεργα' πεταχτηκε ο Αμυντας. -'Ομως δεν μπορεις να κρινεις καποιον απ' το τι φοραει'.
-'Αυτο δεν εξηγει την απροθυμια του να μας πει απο που προερχεται. Ποσο μαλλον οταν αρνειται να μας πει πως τον λενε' συμπληρωσε ο Περδικκας.
-'Δεχομαι οτι αυτο το τελευταιο με ξενισε καπως' παρενεβη ο Ηφαιστιωνας. 'Παρ' ολα αυτα δεν ξεχναω οτι καποιοι δικοι μας βρισκονται στη ζωη και οχι στον Αδη χαρις σ' αυτον, καθ' ομολογια των ιδιων. Προσωπικα εμενα αυτο μου ειναι αρκετο'.
-'Ξερετε ολοι σας πως ο Κερμενων ειναι σαν αδελφος για μενα' ειπε ο Πτολεμαιος. -'Μη μου ζητατε να κρινω αρνητικα καποιον επειδη φερεται περιεργα για τα δικα μας δεδομενα την στιγμη που ειναι ο κυριος υπαιτιος για τ' οτι ο Κερμενων και οι αλλοι δεν βρισκονται στην βαρκα του Αχεροντα ποταμου αυτη τη στιγμη'.
-'Εσυ τι λες Αλεξανδρε για ολα αυτα' ? ρωτησε ο Παρμενιων.
Ολοι στραφηκαν προς την μερια του στρατηλατη περιμενοντας την απαντηση του.
---------------------------------
-'Ο καθενας σας εστιαζει εκει που θελει και θα ηταν λαθος να πω οτι δεν εχετε τοσο δικιο οσο και αδικο. Ομως πιστευω οτι ημουνα ξεκαθαρος πριν οταν προσφερα στον ξενο την φιλια μου και την φιλοξενια μας. Περιμενω απ' ολους σας να τιμησετε αυτην μου τη δεσμευση κι ας γνωριζω πολυ καλα οτι δεν αισθανονται ολοι συμφωνοι μ' αυτο' ειπε ο Αλεξανδρος χτυπωντας φιλικα στον ωμο τον Νικανορα. -'Παρ' ολα αυτα, θα ηθελα καποιος να παρακολουθει τις κινησεις του ξενου μεχρι να σιγουρευτουμε εντελως οτι προκειται απλα για καποιο ιδιορυθμο ατομο και οχι κατι αλλο. Ειναι κατι που το αφηνω πανω σας. Επισης σκεφτομουν για μια συνεστιαση αποψε για να γιορτασουμε την επιστροφη των αντρων απο την Ισσο'.
-'Οχι ολων δυστυχως' ειπε χαμηλοφωνα ο Περδικκας. 'Καποιοι εμειναν πισω και τωρα ισως ειναι στα χερια του Δαρειου'.
-'Ισως να εχουν γλυτωσει, να μην τους βρηκαν. Ο Αλγινικος ειπε...' εκανε ο Νικανορας.
-'Πραγματικα πιστευεις οτι ζουν ακομα '? ρωτησε σε εντονο υφος ο Αμυντας.
'Δεν εχει νοημα να το συζηταμε τωρα πια' προσθεσε ο Πτολεμαιος. -'Οτι εγινε εγινε'.
-'Συμφωνω με τον Πτολεμαιο' προσθεσε ο Ηφαιστιωνας. -'Τιποτα δεν μπορουμε να κανουμε για ν' αλλαξουμε τις αποφασεις των θεων'.
-'Ας ειναι' μονολογησε ο Παρμενιων. -'Ειναι κατι αλλο που μας θελεις Αλεξανδρε' ?
Ο Μακεδονας κατακτητης εκανε ενα νευμα που σημαινε 'οχι' και συντομα απεμεινε μονος στην τεντα του. Αυτο που γυροφερνε συνεχως στο μυαλο του ηταν οτι θα επρεπε να ρωτησει τους μαντεις για το τι εβλεπαν σχετικα με την παρουσια του ξενου και ενα ασχημο προαισθημα αρχισε να γιγαντωνεται αργα μα σταθερα μεσα του.
--------------------------------
Ο Πτολεμαιος του Σελευκου μπηκε στην τεντα του και σωριαστηκε πανω στ' απλωμενα στο εδαφος δερματα που ειχαν ρολο ανακλιντρου. Η Λυμφαια δεν ηταν εκει κι αυτο τον διευκολυνε για να βυθιστει, εστω και λιγο, στις σκεψεις του. Μολονοτι ειχε υποστηριξει ανοιχτα τον ξενο το σαρακι της αμφιβολιας μεσα του δεν τον αφηνε να εφησυχασει εντελως. Σιγουρα δεν ειχε καποια σχεση με τους Περσες μα απ' την αλλη τιποτα δεν απεκλειε το γεγονος οτι μπορει να ηταν ενας ακομα τυχοδιωκτης που ειχε σαν αποκλειστικο ενδιαφερον και σκοπο να υπηρετησει τα συμφεροντα του. Αυτο που τον μπερδευε περισσοτερο ηταν το οτι δεν υπηρχε καποιο οφθαλμοφανες συμφερον εδω για να υποστηριξει. Δεν ξεχνουσε οτι χαρις στις πολεμικες του δεξιοτητες ο Κερμενων και οι αλλοι ηταν ακομα ζωντανοι μα οι συγκεκριμενες αυτες γνωσεις ηταν κατι ακομα που ανηκε στο αλυτο μυστηριο που τον περιεβαλλε. Οπως και να ειχε, ενοιωθε ανακουφισμενος που ο κληρος για το ποιος θα παρακολουθει τις κινησεις του ξενου δεν ειχε πεσει σ' αυτον μα στον Νικανορα, ο οποιος μαλλον το επεδιωκε κιολας.
Οι σκεψεις του σκορπισαν τρομαγμενες απο την αποτομη εισοδο στην τεντα της Λυμφαιας και τα ματια του βυθιστηκαν στο ομορφοτερο θεαμα που ειχαν αντικρυσει απο την αρχη αυτης της εκστρατειας.
----------------------------
Η Λυμφαια ηταν μια απο τις εταιρες που ειχαν ακολουθησει την εκστρατεια απο την Πελλα και ο Πτολεμαιος την ειχε επιλεξει μολονοτι δεν ηταν η πιο εντυπωσιακη απ' ολες. Δεν το ειχε μετανοιωσει καθολου. Λεπτη κι αδυνατη ηταν, σαν την λευκα στην οχθη του ποταμου, μα δεν διεθετε και το υψος της. Δεν ηταν λιγες οι φορες που χαριτολογωντας ο Πτολεμαιος της ελεγε οτι αυτο που τον ειχε τραβηξει πανω της ηταν το μικρο της μποι, πραγμα που την καθιστουσε ευκολη στο να την μεταφερει μαζι του οπουδηποτε. Τα μακρια καστανα μαλλια της ηταν τραβηγμενα πισω αφηνοντας τα γλυκα χαρακτηριστικα του προσωπου της σε κοινη θεα. Τα ματια της, μαυρα σαν τον νυχτερινο ουρανο του Αυγουστου, αντανακλουσαν τα αισθηματα της για τον Πτολεμαιο ενω τα καλλη της το αποδεικνυαν στην πραξη οποτε το επιθυμουσαν και οι δυο.
Ξαπλωσε διπλα του και του χαιδεψε απαλα τα μαλλια.
-'Λοιπον, ποιος ειναι αυτος ο ξενος που εχει γινει το αντικειμενο συζητησης ολων' ? ρωτησε.
-'Δεν ξερουμε πολλα και μαλλον δεν θα μαθουμε περισσοτερα' απαντησε ο Πτολεμαιος. -'Μα τι σε νοιαζει εσενα ? Μηπως ειδες κατι που σου αρεσει' ? συμπληρωσε ενω η Λυμφαια σηκωνοταν και αρχισε να γεμιζει μ' εναν αμφορεα ενα πηλινο λουτηρα με νερο.
-'Αν δεν υπηρχες εσυ θα ελεγα οτι η γνωριμια μαζι του θα ηταν ενδιαφερουσα' απαντησε περιπαικτικα ενω συνεχιζε να προσθετει νερο στον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος πεταχτηκε ορθιος και την αρπαξε.
---------------------------------
-'Ωστε ετσι, μικρη λαφινα της Αρτεμης' εκανε ενω την εσφιγγε στην αγκαλια του. 'Ο ξενος παρουσιαζει ενδιαφερον'.
-'Ναι, μα οχι για μενα' αποκριθηκε η Λυμφαια ενω παραλληλα του ξεκουμπωνε την πανοπλια. 'Η Θωιδα εκανε πολλες ερωτησεις σχετικα μ' αυτον και την ξερεις τωρα δα την Θωιδα ποσο επιλεκτικη ειναι' προσθεσε ενω ταυτοχρονα τον απαλλασε απο την βαρια φορεσια του.
-'Η Θωιδα' ? ρωτησε ο Πτολεμαιος. 'Αυτο καλλιστα ειναι η ειδηση της ημερας'.
-'Ισως και να ειναι' ειπε η Λυμφαια πετωντας και τα τελευταια του ρουχα στο πατωμα. 'Τωρα μπες εκει μεσα γρηγορα' προσταξε δειχνοντας τον λουτηρα.
Ο Πτολεμαιος υπακουσε σαν παιδι που μολις ειχε κανει σκανταλια και βυθιστηκε στο ζεστο νερο αφηνοντας ενα επιφωνημα απολαυσης. Η Λυμφαια πηγε πισω του και αρχισε με απαλες κινησεις να του χαιδευει τους μυς αναμεσα στην πλατη και το κεφαλι. Δευτερολεπτα μετα την επιασε απ' το χερι και την εφερε πλαι του.
-'Το ξερεις οτι το μπανιο μαζι σου ειναι μια υπεροχη αισθηση' ψιθυρισε με βραχνη φωνη.
Η Λυμφαια χαμογελασε και εβγαλε με αργες κινησεις το ιματιο της. Δεν προλαβε να απαλλαγει και απ' τον χιτωνα της αφου ο Πτολεμαιος την τραβηξε μεσα στον λουτηρα.
Το λεπτο, διαφανο ρουχο βραχηκε αμεσως και κολλησε πανω στο κορμι της κανοντας ορατο και προκλητικο τον πειρασμο που εκρυβε απο κατω του. Η Λυμφαια σηκωσε τον βρεγμενο χιτωνα στο υψος των γοφων της και τον εψαξε μεσα στο νερο.
Ενα μικρο βογγητο απολαυσης ξεφυγε απο τα χειλη της οταν βρηκε την θεση της μεσα στην στενο λουτηρα. Εσκυψε μπροστα με τα ματια κλειστα και η γλωσσα της χωθηκε ανυπομονα στο στομα του ενω ενα κυμα ευφοριας την πλημμυριζε με αυξανομενη ορμη.
Τις πρωτες αναρχες μετατοπισεις του νερου διαδεχθηκαν ομοιομορφοι, ρυθμικα επαναλαμβανομενοι κυματισμοι απο την μια ακρη του λουτηρα στην αλλη καθως και οι δυο βυθιζονταν σταδιακα ολο και περισσοτερο στον κοσμο της απολαυσης και της ηδονης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου