ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24


-'Μηπως ειδες τον Ορατιο Φλαβιο Βρουτο' ? ρωτησε τον πρωτο φρουρο που συναντησε βγαινοντας απο την αιθουσα που συνομιλουσε με τον Τιβεριο.
-'Ητανε πριν λιγο εδω' απαντησε ο στρατιωτης 'μα δεν ξερω που βρισκεται τωρα.
-'Πες του οτι πρεπει να παω στο λιμανι. Θα βρεθουμε το βραδυ στο γνωστο μερος' ειπε και στραφηκε προς την εξοδο διχως να περιμενει απαντηση. Σε δυο λεπτα βρισκοταν πανω στο αλογο του ετοιμος γι αναχωρηση. Η φωνη τον αναγκασε να τραβηξει αποτομα τα γκεμια. Σηκωσε το κεφαλι και ειδε στον εξωστη τον Ορατιο πλαισιωμενο, αριστερα και δεξια, απο δυο υπεροχα θηλυκα που ειχαν κυριολεκτικα γαντζωθει πανω του λες και θα τους εφευγε.
-'Πας μετα στο λιμανι' του ειπε. 'Ελεγα να διασκεδασουμε λιγο τωρα που εχουμε την ευκαιρια' συμπληρωσε χαμογελωντας ενω ταυτοχρονα του εκλεινε το ματι.
-'Θα ενημερωσω την Μαξιμιλιανα αμα την δω οτι εισαι απασχολημενος' του ανταπαντησε.
-'Για ονομα των Θεων' εκανε εντρομος ο Ορατιος. 'Δεν θα εκανες κατι τετοιο, ε' ?
-'Φυσικα οχι' ειπε ο ξενος ενω ενα χαμογελο ειχε απλωθει τωρα στο δικο του προσωπο. 'Δεσποινιδες μου' συνεχισε απευθυνομενος στις δυο νεαρες καλλονες 'ειμαι σιγουρος πως τον αφηνω στα καλυτερα χερια. Πιστευω να τον προσεξετε. Εμεις θα τα πουμε το βραδυ'.
Οι κοπελες εγνεψαν καταφατικα ενω συνεχιζαν να πασπατευουν τον Ορατιο και τον τραβηξαν προς το εσωτερικο ενω ο τελευταιος ειχε κυριολεκτικα αφεθει στα χερια τους.
                                            ---------------------------------- 
Ο καπετανιος του ειπε πως ειχε καραβι σε πεντε μερες για Σελευκεια. Αφου διευθετησε ολες τις λεπτομερειες πηρε το δρομο του γυρισμου. Λιγα χιλιομετρα εξω απο την Ρωμη, αμεσως μετα την γεφυρα του Πομπηιου, ασυναισθητα εστριψε δεξια και κατεβηκε παραλληλα προς την κοιτη του ποταμου. Ξεπεζεψε καμποσα μετρα πιο περα και εκατσε κατω απο την παχια σκια ενος δεντρου. Ειχαν γινει πολλα ξαφνικα μα αυτο που τον απασχολουσε ηταν αυτα που θα συνεβαιναν. Ο κυβος ειχε ξυπνησει. Του ειχε δωσει να καταλαβει οτι στην Ιουδαια βρισκοταν το δευτερο κομματι απο το μυστικο που προσπαθουσε να κανει δικο του. Ειχαν περασει χρονια πολλα απο τοτε που ειχε ξεκινησει, χρονια που αρκουσαν να στερεψουν θαλασσες, να μετατρεψουν ψηλα βουνα σε χαμηλους λοφισκους, αυτοκρατοριες ολοκληρες να εμφανιστουν και να χαθουν στον ψιθυρο του αγερα. Ομως η Αιναρ δεν ειχε ξεχαστει, δεν ειχε ξεθωριασει. Ηταν παντα εκει, το τσιμπημα που ενοιωθε στην καρδια, ο κομπος στον λαιμο, η θλιψη που θεριευε συχνα στα ματια του. Δεν υπηρχε περιπτωση να μην πηγαινε, το ηξερε. Οπως ηξερε πως δεν θα επεστρεφε ποτε πισω. Κι αυτο ηταν κατι που ηθελε να χειριστει σωστα, απεναντι στην Πρισιλλα Βαλεριανα. Επιασε τον εαυτο του να νοιωθει απολογητικα μετα απο παρα πολυ καιρο και αναρωτηθηκε πως θα το εκανε. Ασυναισθητα το χερι του ακουμπησε τον κυβο.
Σηκωθηκε αποτομα και καβαλικεψε το αλογο του. Για ολα υπηρχε μια σωστη στιγμη. Το μονο που χρειαζοταν ηταν να την βρει και να την εκμεταλλευτει.
                                               ----------------------------------
Ο Ορατιος προσπαθουσε απεγνωσμενα να παρει ανασα μα ενοιωθε σαν καποιος να ειχε εντεχνα αφαιρεσει σταδιακα το οξυγονο απο το δωματιο που ηταν δυσκολευοντας την προσπαθεια του. Οι δυο νεαρες δεν τον ειχαν αφησει στιγμη να χαλαρωσει. Ηταν ενα συμπλεγμα τριων ανθρωπων πανω στο κρεβατι που συνεχως αλλαζαν θεση αναλογα με τις περιστασεις. Η μια, η καστανη ηταν χωμενη καμποση ωρα αναμεσα στα ποδια του οσο η αλλη τον ειχε κυριολεκτικα καβαλησει καθισμενη στο προσωπο του. Ο Ορατιος ενοιωθε σαν τον απεγνωσμενο κολυμβητη που αγκομαχουσε να βγει στην επιφανεια για λιγο αερα μα πριν προλαβει να τον χορτασει βρισκοταν και παλι κατω απο το νερο. Ηταν πραγματικη η αισθηση της υγρασιας στο στομα του και δεν φαινοταν να υποχωρει με το περασμα της ωρας. Με μια απεγνωσμενη κινηση εσπρωξε την μελαχροινη απο πανω του ενω την ακουσε παραλληλα να μουρμουραει για την διακοπη στο καλυτερο σημειο. Με μια αποφασιστικη κινηση στερησε προσωρινα απο την καστανη το παιγνιδι της και  με καποιο μαγικο τροπο βρεθηκε απο πισω της. Ηταν ωρα ν' αναλαβει πρωτοβουλια γιατι αν συνεχιζε να ειναι ερμαιο στα χερια αυτων των ακορεστων υπαρξεων στο τελος δεν θα του απεμενε ιχνος δυναμης. Προσπαθησε να χαμηλωσει το ρυθμο και τα καταφερε. 
Η στιγμη που πλησιαζε το τελος ερχοταν ολο και πιο γοργα, με ολο και μεγαλυτερη ενταση και αυτο εγινε αντιληπτο και απο τις δυο κοπελες. Λιγα δευτερολεπτα μετα ηταν και οι τρεις ενα κουβαρι πανω στο κρεβατι, με τα θηλυκα να γουργουριζουν σαν τις γατες και τον Ορατιο ν' αναρωτιεται αν θα επιβιωνε απο μια επαναληψη. 
                                                -----------------------------------
Αναγνωρισε το αλογο με το που το ειδε. Εριξε μια ματια τριγυρω για τον αναβατη του μα δεν ηταν πουθενα. Η Πρισιλλα βγηκε στο κατωφλι και σκιασε τα ματια της με το χερι της.
-'Εχει ερθει εδω και λιγη ωρα και σε περιμενει. Μα πως δεν βρεθηκατε ? Αφου ερχοσαστε απο το ιδιο μερος' ! αναρωτηθηκε.
-'Θα σου εξηγησω μετα' της ειπε. 'Πες του να ερθει εξω'.
Με το που βγηκε ο Δρουσος, πριν προλαβει να πει κατι, ο ξενος τον εκοψε και του εκανε νοημα να τον ακολουθησει παραμερα. Αφου απομακρυνθηκαν καμποσο απο το σπιτι ο ξενος τον αφησε να μιλησει.
--'Θελω να ερθω μαζι σου δασκαλε' του ειπε χωρις περιστροφες 'εκει που θα πας'.
-'Φοβαμαι οτι αυτο που μου ζητας ειναι αδυνατον να γινει' απαντησε ο ξενος.
-'Οτι ξερω το εχω μαθει απο σενα' ειπε ο γιος του αυτοκρατορα. 'Πες μου ειλικρινα οτι δεν ειμαι ετοιμος και θα το δεχτω'.
-'Επειδη ακριβως εισαι ετοιμος δεν μπορεις να ερθεις μαζι μου' ειπε ο ξενος συνοφρυωμενος.
-'Μα γιατι' ? ξεσπασε απελπισμενος ο νεαρος.
-'Νομιζεις πως ολα αυτα που σου εχω μαθει ειναι για να τα χρησιμοποιησεις σε κατι τετοιο ? Πιστευεις πως οτι εχεις διδαχθει μεχρι στιγμης ειχαν απωτερο σκοπο την εφαρμογη τους σε καταστασεις σαν κι αυτη που ενεσκηψε ? Κανεις λαθος, λαθος μεγα και θα σου το αποδειξω αμεσως, αρκει να εχεις την θεληση να με καταλαβεις'.
Ο νεαρος κουνησε καταφατικα το κεφαλι.
                                            --------------------------------
Ο Αυρηλιος Διοκλητιανος κονταθηκε και κοιταξε ολογυρα αλλη μια φορα. Σιγουρευτηκε οτι ηταν εντελως μονος και μπηκε βιαστικα στο δωματιο. Ο χαμηλος φωτισμος δεν του επετρεψε αμεσα να εξοικειωθει με τον χωρο αλλα δεν χρειαζοταν ετσι κι αλλιως. Ο ανθρωπος που γυρευε ηταν εκει, καθισμενος σε μια καρεκλα με την πλατη προς το μερος του.
-'Δεν καταλαβαινω το λογο αυτης της μυστικοτητας Λευκιε' ειπε. 'Αν με θελεις κατι μπορουσες να μου το πεις οπουδηποτε' προσθεσε. 
-'Θα αντιληφθεις το γιατι συντομα Αυρηλιε' απαντησε ο πραιτωριανος. 'Καθισε'.
Ο συγκλητικος υπακουσε και ο Λευκιος Αιλιος Σηιανος ξεκινησε το λογο του.
-'Απο τοτε που ο Τιβεριος εγκατεστησε μονιμα πανω απο τα κεφαλια μας αυτον το ξενο, καταραμενη να ειναι η ωρα, θα εχεις καταλαβει πως πλεον ο λογος του ειναι πανω απο τους δικους μας. Το διανοοεισαι ? Ενας ξενος, που δεν γνωριζουμε ουτε τ' ονομα του, μα τον Κουιρινο, μετραει περισσοτερο απο ενα συγκλητικο κι ενα πραιτωριανο. Κι αν δεχτω οτι μεχρι τωρα δεν εχει ενεργη αναμιξη στα πολιτικα δρωμενα φοβαμαι οτι αυτη η ιστορια με την Ιουδαια θ' αλλαξει εντελως το σκηνικο'.
-'Τι εννοεις' ? εκανε απορημενα ο Αυρηλιος.
-'Ειναι απλο. Οτι μεταφερει και εισηγηθει στο Τιβεριο αυτο και θα γινει. Και δεν μπορουμε να εξασφαλιστουμε πως οτι πει θα ειναι και η αληθεια. Με δυο λογια, εχει μια πρωτης ταξεως ευκαιρια να κραταει δεσμιο τον Τιβεριο και κατ' επεκταση ολους εμας τους υπολοιπους'.
Για λιγο ο συγκλητικος επεσε σε βαθια σκεψη προσπαθωντας να συνειδητοποιησει το μεγεθος των λεγομενων του Λευκιου. Μετα γυρισε προς το μερος του.
-'Τι προτεινεις να γινει' ? ειπε. 
                                         -------------------------------------
Η Μαξιμιλιανα Πομπονια αδειασε μονορουφι αλλο ενα ποτηρι κρασι και σωριαστηκε σ' ενα ανακλιντρο. Ηταν σχεδον μεθυσμενη απο ωρα αλλα αυτο δεν ηταν κατι που την ενοχλουσε η την πειραζε. Εδω και καποιο χρονικο διαστημα ηταν μονιμα σε μια τετοια κατασταση μα πλεον οχι μονο την ειχε συνηθισει μα την αποζητουσε κιολας. Ειχε να δει τον Ορατιο κοντα δεκα μερες μετα τον τελευταιο ομηρικο καυγα αναμεσα τους. Το κακο ηταν πως δεν μπορουσε να του αποδωσει καμια ευθυνη. Ηταν μαζι κατι περισσοτερο απο εξι μηνες μα η σχεση ηταν τοσο αοριστη κι ελευθερη που κακως η ιδια την θεωρουσε σχεση εξ' αρχης. Κι αυτος ηταν κι ο λογος του καυγα. Ο Ορατιος τηρουσε ευλαβικα οτι ειχαν συμφωνησει, το να βρισκονται μαζι οποτε υπηρχε χρονος κι ορεξη απο την πλευρα και των δυο, η ιδια ηταν που μεσα απο τα λεγομενα της αφησε να εννοηθει οτι ζητουσε κατι περισσοτερο, κατι πιο ουσιαστικο. Αυτο που ειχε καταφερει ηταν να τον κρατησει μακρια της ηδη ενα δεκαημερο και τιποτα δεν προμηνυε οτι δεν θα υπηρχε και συνεχεια. Για την ακριβεια, οι πιθανοτητες να μην τον εβλεπε συντομα ειχαν αυξηθει δραματικα.
Σηκωθηκε με δυσκολια και τρεκλιζοντας ξαναγεμισε το ποτηρι με κρασι. Εριξε μια ματια εξω απο το παραθυρο και πιστοποιησε ακομα μια φορα την ερημια που εζωνε το σπιτι καθως το σουρουπο εκανε αισθητη την παρουσια του.
Ηταν τοσο περιεργα ολα. Στην αρχη ηταν απλα ικανοποιημενη που τον ειχε, ομως ηξερε πως δεν ειχε την αποκλειστικοτητα του. Το ιδιο κατ' αντιστοιχια συνεβαινε κι απ' την μερια του.
Η Μαξιμιλιανα ηθελε αρκετα πιο πολλα, ομως το μονο που μπορουσε να εχει την δεδομενη στιγμη ηταν κρασι σε αφθονη ποσοτητα.  
                                            ----------------------------------
Ο Τιβεριος Ιουλιος Καισαρας Αυγουστος διαβασε για πολλοστη φορα το γραμμα του Λευκιου Ουιτελλιου διχως καποια καινουρια γνωση να προστεθει σε οτι ηδη γνωριζε. Το μονο που καταφερνε ηταν να πειθεται ολο και περισσοτερο για την αποφαση που ειχε παρει.
Μια αποφαση διολου ευκολη μα οπως εξελισσονταν τα γεγονοτα ακρως απαραιτητη. Ειχε αντιληφθει εδω και καιρο πως οι ισορροπιες σε σχεση με τον ξενο ειχαν αλλαξει δραματικα.
Ο Δρουσος, ο γιος του, τον ειχε σχεδον θεοποιησει, υπακουε παντα τυφλα σε οτι του ελεγε, κατι που δεν συνεβαινε παντα με τον ιδιο. Η Ιουλια, η γυναικα του, του ειχε τετοια εμπιστοσυνη που δεν ηταν λιγες οι φορες που του εκμυστηρευονταν θεματα απολυτα προσωπικα.
Μ' εξαιρεση τον Λευκιο Αιλιο Σηιανο ολοι οι υψηλοβαθμοι στρατιωτικοι, καθως κι ενα μεγαλο μερος των συγκλητικων, σεβονταν κι ακουγαν την γνωμη του. 
Αν και δεν ειχε δωσει ποτε αφορμη για να υποψιαστει καποιος οτι ενδεχομενως καποτε θα ζητουσε κατι περισσοτερο, ο Τιβεριος ηξερε πως οσο μεγαλυτερη δυναμη κι ισχυ συγκεντρωνε ο ξενος, τοσο περισσοτερο αυξανοταν η πιθανοτητα να τον υποσκελισει. 
Η υποθεση της Ιουδαιας ηταν οτι επρεπε. Το σχεδιο στο μυαλο του ειχε ηδη καταστρωθει, το μονο που απεμενε ηταν η εκκινηση της εφαρμογης του.
Χρειαζοταν λιγοτερο απο μια ωρα για να γραψει το καταλληλο γραμμα, τρεις μερες οδικως για να φτασει στον προορισμο του και ισως αλλες δυο μερες για να ορανωθουν οι λεπτομερεις εκει.
Ο ξενος δεν θα ειχε φτασει ακομα στη Αντιοχεια.
                                      ----------------------------------
-'Εισαι ο μοναχογιος του Τιβεριου' ειπε ο ξενος 'και ξερεις πως καποια στιγμη, οταν ο πατερας σου αποσυρθει θ' αναλαβεις εσυ. Για να μπορεσεις ν' ανταποκριθεις στα καθηκοντα σου, για να μπορεσεις να εξαλειψεις καθε πιθανοτητα αμφισβητησης απ' οποιονδηποτε πρεπει ν' αποκτησεις τα καταλληλα εφοδια. Κι αυτα ειναι στην βαση τους πνευματικες και ηγετικες ικανοτητες παραλληλα με σωστη σωματικη διαπαιδαγωγηση. Αν νομιζεις οτι εχεις την πολυτελεια να σπαταλας οτι γνωριζεις σε ασκοπα ζητηματα, ενδεχομενως να θεσεις την ιδια σου τη ζωη σε κινδυνο για κατι που μπορει να λυθει απο αλλον, γελιεσαι.
Ξερεις οτι τα πραγματα ειναι πολυ ρευστα ηδη, γνωριζεις οτι πολλοι ειναι αυτοι που θα σε αμφισβητησουν. Γι αυτο πρεπει να μεινεις εδω, ενα στιβαρο χερι σε βοηθεια του πατερα σου και παραλληλα ν' αποστομωσεις οσους διατεινονται πως δεν εχεις τα προσοντα για να ηγηθεις μια μερα της αυτοκρατοριας. Αν ερθεις μαζι μου, αποδυναμωνεις τον πατερα σου και τον ιδιο σου τον εαυτο. Αυτο ειναι που πραγματικα θελεις' ?
Ο νεαρος τον ακουγε αμιλητος. Κουνησε το κεφαλι του σαν να ηθελε να πει 'δεν τα ειχα σκεφτει ολα αυτα' και συνεχισε ν' ακουει τον μεντορα του.
-'Να εισαι σιγουρος πως θα σου δοθει η ευκαιρια ν' αποδειξεις ποιος πραγματικα εισαι. Απλα δεν ειναι τωρα η στιγμη. Πηγαινε πισω και να θυμασαι οσα σου ειπα'.
-'Δεν θα σε απογοητευσω' ειπε ο Δρουσος και αφου χαιρετησε βαδισε προς το αλογο του.
Ο ξενος τον παρακολουθησε μεχρι που χαθηκε απο τα ματια του.
'Μακαρι να ειναι τοσο ευκολα κι απλα τα πραγματα και με την Πρισιλλα' σκεφτηκε.