ΓΙΑΝΝΑ ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ


  ΜΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΑ


Ανυπομονουσε να γυρισει σπιτι να το δοκιμασει. Απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την πολυβουη ζωη της μεγαλουπολης κι ειχε εγκατασταθει σ' αυτην την μικρη κωμοπολη, στην μεση του πουθενα, ειχε αποφασισει οτι αυτο θα ηταν το μοναδικο πραγμα που θα επαιρνε μαζι της.
Ενας συναδελφος στο μικροβιολογικο εργαστηριο οπου δουλευε ειχε κρατησει την υποσχεση του και της ειχε κανει την συνδεση, μαλιστα επειδη φαινοταν καπως 'διαβασμενος' σε τετοια θεματα, της ειχε δωσει και μερικες επιπλεον πληροφοριες για το πως μπορουσε να το εκμεταλλευτει ακομα καλυτερα. Επιτελους θα ειχε κατι για να σκοτωνει την ωρα της, κατι που ηταν αθλος για το δεδομενο μερος που ζουσε. Δεν συνεβαιναν πολλα εκει, κι αυτα ειχαν την ταση της μονιμης επαναληψης με αποτελεσμα να γινονται κουραστικα μονοτονα.
Ολα ομως θ' αλλαζαν απο σημερα το βραδυ. Ακομα και για τον Ρουλερ, τον αδεσποτο σκυλο που ειχε μαζεψει καποια στιγμη, τα πραγματα θ' αλλαζαν προς το καλυτερο.
Εξ' αλλου, οσο και να ηταν αποφασισμενη να ξεκοψει παντελως απο τις συνθηκες ζωης που βιωνε στην μεγαλουπολη, ηθελε να εχει ακομα μια επαφη με τον παλιο της κοσμο, παντα κατω απο τις συνθηκες που η ιδια θα επετρεπε και θα επεβαλλε.
                                              -----------------------------------------
Ηταν το πιο γρηγορο μπανιο που ειχε κανει ποτε. Ξαπλωσε στον καναπε, ετοιμη να ξεκινησει, με τον Ρουλερ, ακριβως μπροστα της να την παρακολουθει με περιεργεια.
Αναψε την τηλεοραση και πατησε στο πληκτρολογιο το κουμπι του αυτοματου συντονισμου. Μια παρελαση απο δεκαδες καναλια εκαναν την εμφανιση τους, αποθηκευονταν στιγμιαια κι εδιναν την θεση τους στο επομενο. Η διαδικασια κρατησε κατι λιγοτερο απο δεκα λεπτα. Αλλο τοσο χρειατηκε για να τα ταξινομησει ανα ειδος. Αθλητικα, ντοκυμαντερ, ειδησεογραφικα, ταινιες και οτι αλλο της επετρεπε το ολοκαινουριο δορυφορικο της πακετο να πιανει.
Περασε στα γρηγορα τα καναλια που καποτε επιανε και στην πολη. Ηθελε απλα να πιστοποιησει πως τα ειχε, πως υπηρχαν εκει καταχωρημενα, περιμενοντας υπομονετικα την στιγμη που θ' αποφασιζε να τους χαρισει την ευνοια της.
Η τηλεοραση της, μια μοντερνα καινουριας τεχνολογιας, απεδιδε υπεροχα τα χρωματα ενω το ηχητικο συστημα της υποσχοταν ατελειωτες στιγμης πανδαισιας.
Εκεινο το βραδυ, η εξαψη και ο ενθουσιασμος σε συνδυασμο με την ακορεστη διψα της να παρει μια μικρη γευση απ' ολα, ειχαν το ιδιο αποτελεσμα μ' ενα πεινασμενο που βρισκοταν μπροστα σ' ενα πολυφορτωμενο μπουφε. Την εξαντλησαν γρηγορα με αποτελεσμα ν' αποκοιμηθει στον καναπε με την τηλεοραση ανοιχτη.
                                              ----------------------------------
Τις επομενες μερες τις ξοδεψε προσπαθωντας να ταξινομησει τα ελευθερα δορυφορικα καναλια απο καθε μερια της γης. Καποια ηταν πανευκολα, καποια αλλα την δυσκολεψαν αρκετα. Ασε που φαινοταν ατελειωτα. Μα ποσα καναλια επιανε τελικα ? Και θα τα εβλεπε ποτε ολα ?
Κουνησε αδιαφορα τους ωμους και συνεχισε την καταγραφη. Σταματησε αποτομα σ' ενα καναλι που της τραβηξε την προσοχη. Εδειχνε ενα μεγαλο δωματιο, ετσι φαινοταν τουλαχιστον, φορτωμενο μ' ενα σωρο αντικειμενα, με κατι που εμοιαζε με τεραστιο παπαγαλο ακριβως στη μεση και στο βαθος του δωματιου και με δυο ανθρωπους, ντυμενους με περιεργα ρουχα, που συνεχως αλλαζαν θεση στα αντικειμενα του χωρου. Σταθηκε λιγο προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως συνεβαινε μα δεν ηταν ξεκαθαρο. Η πρωτη σκεψη που της ηρθε ηταν πως εμοιαζε με καναλι πωλησεων, μα δεν μπορουσε να καταλαβει τι πουλαγαν και σε ποιον.
Σημα αναγνωρισης δεν υπηρχε πουθενα, τηλεφωνα δεν περναγαν μπροστα απο την οθονη, δεν φαινοταν να υπαρχει παρουσιαστης, ολα εμοιαζαν σαν μια προχειροστημενη δουλεια. Συν τοις αλλοις, της ηταν αδυνατον να καταλαβει απο ποια χωρα ηταν. Βλεποντας πως δεν συνεβαινε κατι το συγκλονιστικο, προχωρησε στο επομενο.
                                              ------------------------------------
Ηταν ο παπαγαλος που της ειχε εντυπωθει, ηταν το παραδοξο στημενο σκηνικο, η αδυναμια της να καταλαβει τι ακριβως ηταν αυτο το καναλι, οτι και να ηταν επιασε πολλες φορες τον εαυτο της να επιστρεφει στη συγκεκριμενη συχνοτητα και να χαζευει. 
Ο συναδελφος που της ειχε κανει την εγκατασταση ειχε αποψη επι του θεματος.
-'Μαλλον προκειται για καποιο πειρατικο δορυφορικο' της ειχε πει. 'Γι αυτο δεν εχει σημα αναγνωρισης η οποιοδηποτε αλλο διακριτικο. Πρεπει να ειναι μικρης τοπικης εμβελειας στη χωρα που εκπεμπει, τι να σου πω. Παντως, δεν γινεται και κατι για να μας βοηθησει να καταλαβουμε κατι περισσοτερο'.
Εκεινο το βραδυ την ετρωγε το χερι της να το παρακολουθησει. Του εκανε το χατηρι και συντονιστηκε. Ηταν η ιδεα της η ο παπαγαλος ειχε ερθει λιγο πιο μπροστα ? Μπα, μαλλον οχι. Ισως η καμερα να ειχε μετακινηθει. Αυτοι που αναδιαμορφωναν τον χωρο δεν φαινονταν.
Για λιγο εμεινε να χαζευει τ' αντικειμενα που γεμιζαν το δωματιο. Καποια τ' αναγνωριζε, καποια αλλα οχι. Ηταν ετοιμη ν' αλλαξει καναλι οταν συνεβη. 
Η λεξη 'Γεια' φαινοταν ολοκαθαρα στο κατω μερος της οθονης.
                                           -----------------------------------
Για λιγο εμεινε με το χερι παγωμενο πανω στο τηλεχειριστηριο. Ασυναισθητα ενα μεγαλοφωνο 'Γεια' της ξεφυγε απ' το στομα. Περιμενε να συμβει κατι μα δεν γινοταν τιποτα. Ετοιμαστηκε ν' αλλαξει συχνοτητα οταν μια καινουρια φραση φανηκε παλι στο κατω μερος.
-'Βλεπεις κατι που σ' αρεσει ' ? εγραφε.
Κοιταξε αριστερα και δεξια ανησυχη. Τι ηταν αυτο ? Σ' αυτην απευθυνονταν ολα αυτα ? Πως ηταν δυνατον ? Η επαρχιωτικη ζωη την ειχε επηρεασει τοσο πολυ που ειχε πιασει κουβεντα με την τηλεοραση ? Ενστικτωδως και παλι απαντησε φωναχτα.
-'Δεν βλεπω πολυ καλα'. Απορησε με τον εαυτο της μα το ειχε ηδη κανει. Και τωρα ? Τι περιμενε ? Να της απαντησει η τηλεοραση ? Μ' αυτο ηταν σκετη τρελα.
Ειδε ξαφνικα την καμερα να εστιαζει αριστερα και να ζουμαρει. Παρακολουθουσε με γουρλωμενα ματια την κινηση της προς το κεντρο και μετα προς τα δεξια μεχρι που ολοκληρωσε ενα κυκλο πριν επιστρεψει στην αρχικη της θεση.
-'Τωρα ειναι καλυτερα' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
                                       -------------------------------------
Αυτο ηταν, της ειχε σαλεψει. Η αυτο η διεθετε πρωτογνωρες πνευματικες ικανοτητες που μπορουσαν να επηρεαζουν τις καμερες σε αγνωστα στουντιο χιλιαδες μιλια μακρια.
Αποφασισε να συνεχισει αναρωτουμενη που θα εφτανε αυτο.
-'Μπορω να ξαναδω κατι εκει, στα δεξια' ? ρωτησε φωναχτα. Η καμερα υπακουσε. Την στιγμη που εφτασε στο αντικειμενο, παρενεβη και παλι ενω εδειχνε ταυτοχρονα με το δαχτυλο.
-'Αυτο εκει, στασου λιγο'. Και παλι η καμερα σταματησε. Οταν καταλαβε τι ηταν το αντικειμενο της κοπηκε η ανασα. Ηταν αδυνατον να ηταν αληθινο.
-'Σου αρεσει' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
-'Πολυ, παρα πολυ' απαντησε ξεψυχισμενα αδυνατωντας να τραβηξει τα ματια της.
-'Ειναι δικο σου' ειδε την φραση να σχηματιζεται 'αν μου δωσεις και συ κατι'.
-'Τι εννοεις δικο μου ? Και τι θελεις εσυ απο μενα' ?
-'Θελω εκεινο που κρυβει το μεγαλο σκοτεινο τετραγωνο πισω σου στο βαθος' εγραψε η φραση. 'Το ανταλλασω με αυτο που θελεις'.
Προς στιγμη πανικοβληθηκε. Τι εννοουσε ? Μπορουσε να βλεπει μεσα στο σπιτι της ? Εβλεπε και την ιδια ? Ανασκουμπωθηκε μηχανικα ενω το βλεμμα της εψαξε να εντοπισει το αντικειμενο που της ζηταγε η τηλεοραση. 
-'Αυτο εννοεις' ? ρωτησε διστακτικα υπο την επηρεια του σοκ που μολις ειχε βιωσει.
-'Ναι, αυτο' διαβασε. 'Το ανταλλασω με αυτο που σου αρεσει'.
                                    ---------------------------------
Αυτο πια καταντουσε γελοιο. Ηταν αδυνατον να συνεβαιναν ολα αυτα. Η λογικη της ειχε οπισθοχωρησει τρομαγμενη δινοντας αφθονο χωρο σε παρανοικες σκεψεις για να κυριαρχησουν.
-'Ενταξει' ειπε αποφασισμενη να το παει μεχρι τελους. 'Ειμαστε συμφωνοι. Πως θα κανουμε την ανταλλαγη' ? προσθεσε μ' ενα τονο ειρωνειας στη φωνη.
-'Αφησε το εξω απο την πορτα σου' διαβασε. 'Θα σου πω ποτε να ξαναβγεις'.
Υπακουσε. Μια στο τρισεκατομμυριο να υλοποιουνταν οτι εγραφε η τηλεοραση κερδισμενη θα ηταν. Μια υπουλη σκεψη τρυπωσε στο βαθος του μυαλου της. Μηπως της εκαναν φαρσα ? Μηπως αυτος ο συναδελφος......Θα μπορουσε να τα σκεφτει ολα αυτα μετα.
Ανοιξε την πορτα, αφησε το αντικειμενο που της ειχε ζητηθει, εκλεισε πισω της και καρφωσε τα ματια της στην τηλεοραση. Λιγα λεπτα μετα διαβασε.
-'Ευχαριστω πολυ. Αυτο που θελεις ειναι στο κατωφλι σου'.
Ορμησε εξω και κοντεψε να μεινει. Ηταν εκει, οπως της ειχαν πει. Το διαμαντενιο κολλιε ηταν πανεμορφο. Το βαρος, το σχημα, η καθαροτητα και το φινιρισμα δεν της αφηναν αλλη επιλογη. Ηταν γνησιο. Δεν μπορουσε να πιστεψει οτι ειχε συμβει. Ειχε μολις ανταλλαξει το κουρτινακι του παραθυρου της κουζινας μ' ενα διαμαντενιο κολλιε αμυθητης αξιας. 
                                           -----------------------------
Απο τη στιγμη που ο κοσμηματοπωλης της ειχε επιβεβαιωσει αυτο που ειχε διαπιστωσει αρχικα και η ιδια καθε βραδυ ηταν μπροστα την τηλεοραση ανταλλασοντας αντικειμενα με τον ιδιο ακριβως τροπο. Ετσι, ειχε αποκτησει πανακριβα κοσμηματα και αλλα τιμαλφη παραχωρωντας σε ανταλλαγμα βαζα, τηγανια, ποτηρια, πινακες και οτι αλλο της ζητουσαν.Δεν ηξερε ουτε το πως η το γιατι μα δεν την ενδιεφερε. Το μονο που την ανησυχουσε ηταν οτι δεν ηξερε ποτε θα σταματουσε αυτο. Εκεινο το βραδυ ολα ηταν παλι στη θεση τους. Ο παπαγαλος παντα στο τριποδο του και οι δυο ανθρωποι που φροντιζαν παντα ο χωρος να ειναι γεματος αντικειμενα.
Το πτηνο της ειχε γινει εμμονη ιδεα. Δεν ηξερε αν ηταν γι' ανταλλαγη μα σημερα θα το μαθαινε.
-'Θελω το κατοικιδιο' ειπε. 'Τι θελεις' ?
-'Θελω αυτο που κινειται συνεχως αναμεσα στα ποδια σου' απαντησε η τηλεοραση.
-'Τον Ρουλερ' ? εκανε κουνωντας το δαχτυλο αρνητικα. 'Αυτο αποκλειεται'.
Η τηλεοραση παρεμεινε σιωπηλη.
-'Ζητα μου οτι αλλο θελεις, αυτο δεν γινεται' επανελαβε πεισματικα.
                                           ---------------------------------
Αφησε με βαρια καρδια το σκυλι στο κατωφλι. Το μονο που αλαφραινε καπως την σκεψη της ηταν πως μπορουσε ενδεχομενως καποια στιγμη αργοτερα να τον ανταλλασε με κατι αλλο.
Εκλεισε την πορτα πισω της και περιμενε.
-'Συγγνωμη για την καθυστερηση αλλα επρεπε να σταθεροποιησω την πυλη' διαβασε.
Την πυλη ? Ποια πυλη ? Και τι εννοουσε σταθεροποιηση ? Λιγο την ενοιαζαν ολα αυτα. Ειχε ηδη μετανοιωσει γι αυτο που ειχε κανει μα τωρα ηταν αργα. Απλα ηλπιζε ο παπαγαλος ν' ανταποκρινοταν στις προσδοκιες της. -'Λοιπον, τι γινεται' ? πεταξε εκνευρισμενη.
-'Ολα ειναι ενταξει' διαβασε κι ετρεξε ν' ανοιξει την πορτα.
Ο χρονος που χρειαστηκε μεχρι ν' αποκολληθει το κεφαλι της απο το υπολοιπο σωμα της και να χαθει αναμεσα στα βρωμικα, κιτρινιασμενα δοντια του Τυραννοσαυρου Ρεξ ηταν αρκετος για να συνειδητοποιησει πως οτι εβλεπε ηταν αληθεια. Πεντε μετρα πανω απο τη γη, ο προιστορικος δεινοσαυρος την κοιταξε για λιγο και ενστικτωδως την εγκλωβισε στα θανατηφορα σαγονια του. Ουτε ο ιδιος πιστευε στην τυχη που ειχε. Δεν γνωριζε πως ειχε βρεθει εκει που ηταν, αλλα απ' την φυση του ηξερε πολυ καλα τι επρεπε να κανει οταν εβλεπε θηραμα μπροστα του.
Με μια δευτερη κινηση αρπαξε και το υπολοιπο σωμα και συνεχισε να τρωει. 
                                               -----------------------------------
Στον πλανητη Χαβοκ κανεις δεν μπορουσε να ειναι απολυτος οταν αναφεροταν σε ποιο σημειο ακριβως η εξελιξη ειχε παρει λαθος δρομο. Ολοι ομως γνωριζαν το καθεστως που υπηρχε εδω και εκατομμυρια χρονια, σταθερο και απαρεγκλιτο. Καποιοι απο τους ρολους που διαιωνιζονταν ηταν κι αυτοι των ερπετοειδων σαν φυσικοι κυριαρχοι του πλανητη, των ανθρωπων σαν δουλων, των παπαγαλων ως μεσαζοντων / μεταφραστων οπου υπηρχε λογος και των δεινοσαυρων σαν οικοσιτων κατοικιδιων. Η τεχνολογια που ειχαν αναπτυξει τα ερπετα τους επετρεπε να προβαλλουν συμπαντικα σε δισεκατομμυρια αγνωστους κοσμους τα προιοντα τους και να τ' ανταλλασουν με χρησιμα σε αυτους πραγματα μεσω αρχεγονων κοσμικων πυλων.
Δεν ηταν παντα χρησιμα οσα μαζευαν, απλα τα ενδιεφερε να ξεφορτωνονται τα αχρηστα. Υπηρχαν φορες που ηθελημενα 'εχαναν' απο τις εμπορικες πραξεις θελοντας να κρατανε καλες διπλωματικες σχεσεις μεσα στο γαλαξια. Μια απ' αυτες τις περιπτωσεις ηταν και η ανταλλαγη που ειχαν κανει μ' αυτο το περιεργο πλασμα που ηθελε ενα δικο τους κατοικιδιο. Μολονοτι η χρησιμοτητα του Tυραννοσαυρου ηταν πολυ μεγαλυτερη απο την οποια αγνωστη μπορει να ειχε αυτο το μυστηριο τετραποδο πλασμα που ειχαν αποκτησει, δεν το σκεφτηκαν καθολου θελοντας να ικανοποιησουν με καθε δυνατο τροπο την αλλη μερια. Αυτος ηταν και ο λογος για την εντολη που ειχαν δωσει στον μεταφραστη παπαγαλο, να μεταφερει δηλαδη στο παραδοξο πλασμα μολις επανερχοταν στο δωματιο αφου ειχε μαζεψει το καινουριο της κατοικιδιο, την προθεση τους να προσφερουν αλλο ενα σετ απο αυτες τις πολυχρωμες βαριες πετρες εντελως δωρεαν σαν ενδειξη καλης θελησης. Το μονο που ειχαν να κανουν ηταν να περιμενουν να εμφανιστει.


                                                        ΤΕΛΟΣ 

               BABIS CHRONOPOULOS


  ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΠΙΑΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Εριξε αλλη μια ματια στο πλασμα που ασφυκτιουσε μεσα στον στενο κουβα. Δυσκολευοταν να κολυμπησει μα δεν ειχε και αλλη επιλογη. Πλησιασε και το κοιταξε απο κοντα προσπαθωντας να αποκρυπτογραφησει τι ακριβως ηταν. Εμοιζε με ψαρι, θα επρεπε να ηταν ψαρι απο τη στιγμη που το ειχε βγαλει απο τη θαλασσα, αλλα διεθετε τοσα λιγα στοιχεια ενος θαλασσιου κατοικου που δεν μπορουσε να ηταν σιγουρος. Εκει που φαινομενικα επρεπε να υπαρχει ουρα ξεχωριζε ευδιακριτα κατι που εμοιαζε σαν ατροφικο ζευγαρι ποδια. Το ιδιο ακριβως συνεβαινε και με τα δυο μπροστινα πτερυγια που εφερναν περισσοτερο σε ενα ασχηματιστο ζευγαρι χεριων. Ηταν και αυτα τα ματια του, που η θεση τους στο κεφαλι του ουδεμια σχεση ειχαν μ' αυτο που καποιος θα περιμενε να συναντησει σ' ενα ψαρι.
Αυτο που ειχε να κανει τωρα ηταν να το μεταφερει στο σπιτι του, εκεινο το μικρο ξυλινο οικημα που δεσποζε στη πλαγια του λοφου, για να μπορουσε να το εξετασει λεπτομερεστερα με την ησυχια του. 
Σηκωσε το κεφαλι και εριξε μια ματια στη σκυθρωπη εκφραση του ουρανου. Δεν χρειαζοταν να ειναι μαντης για να καταλαβει οτι θα ξεσπαγε καταιγιδα απο στιγμη σε στιγμη. Ταχυνε το βημα του, παντα προσεκτικα κουβαλωντας το παραδοξο φορτιο του.
                                         ******************************
Κατορθωσε να χτυπησει το γονατο του στο μικρο τραπεζακι του χολ, να του ερθουν ενα σωρο αχρηστες παλιατζουρες στο κεφαλι ανοιγοντας διαδοχικα ντουλαπια, μα στο τελος σταθηκε τυχερος. Ηταν σιγουρος πως καπου ειχε ξεχασμενη μια φωτογραφικη μηχανη και μολις την ειχε βρει. Τοποθετησε το κουβα με το μυστηριο ενοικο σε ενα καλα φωτισμενο σημειο και τον αποτυπωσε στη ψηφιακη μνημη του αντικειμενου. Το μοναδικο αλλο τεχνολογικο μεσο που ειχε επιτρεψει στον εαυτο του να διαθετει ηταν ενα σαραβαλιασμενο λαπτοπ που ομως ακομα εκανε τη δουλεια του. Περασε δυο χαρακτηριστικες και καθαρες φωτογραφιες του πλασματος στον υπολογιστη και προσπαθησε να σκεφτει τη διευθυνση αποστολης. Αναψε ενα τσιγαρο και ανταμειψε τον εαυτο του μ' ενα σκετο διπλο Κilbeggan. Η αγριαδα που εξεπεμπε το προσωπο του απ' των δυο εβδομαδων γενια εσπασε με την εμφανιση ενος χαμογελου. Εψαξε τις διευθυνσεις, βρηκε την καταλληλη, επισυναψε τις φωτογραφιες, τις εστειλε, και εγειρε πισω στη καρεκλα του.
Το ψαρεμα ηταν απλα χομπι γι' αυτον και μολονοτι γνωριζε πολλους απ΄τους κατοικους του θαλασσιου βασιλειου, αυτος ο μικρος διαβολακος του ηταν παντελως αγνωστος. 
Ηξερε ομως τον ανθρωπο που θα μπορουσε να τον πληροφορησει, και αυτο κατα περιεργο τροπο τον εκανε να χαμογελασει ακομα περισσοτερο.
                                      ******************************
Ο διευθυντης του ωκεανογραφικου ινστιτουτου της Βαλτιμορης ειχε τοση πολλη δουλεια που το τελευταιο που προλαβαινε ηταν να δει τα ακαταπαυστα e-mail που κατεφθαναν μαζικα απο καθε σημειο του κοσμου. Ενα ομως συγκεκριμμενο ηταν αυτο που του τραβηξε την προσοχη. Ειχε να μαθει νεα απο τον  'Ατσαλακωτο' παρα πολυ καιρο και στην δεδομενη χρονικη στιγμη δεν σκεφτηκε καν να το προσπερασει. Το 'Ατσαλακωτος' ηταν το παρατσουκλι που του ειχε δωσει εδω και χρονια η παλιοπαρεα, γιατι μολονοτι σαν οδηγος νταλικας ειχε οργωσει καθε σπιθαμη της Ευρωπης ποτε μα ποτε, δεν ειχε καν γρατζουνισει την νταλικα του. Δεν επικοινωνουσε συχνα, μα καθε φορα που το εκανε υπηρχε σημαντικος λογος. Ξοδεψε ενα τεταρτο απο τον πολυτιμο χρονο του μελετωντας τις φωτογραφιες που του ειχε στειλει. Αδυνατωντας να βρει καποια ακρη, τις τυπωσε αποφασισμενος να τις δειξει στον μοναδικο ανθρωπο που θα μπορουσε να τον βοηθησει. Ο χρονος ειναι μια περιεργη αισθηση. Οι αντιδρασεις που υπαρχουν μεσα του πολλες φορες ειναι ακομα πιο περιεργες. Για καποιους, η αναγνωση και η μελετη, η αναζητηση και η προσπαθεια εντοπισμου και η διεξοδικη διαδικασια επιλυσης ενος αλυτου θεματος μπορει να παρει μερες. Ο τελικος παραληπτης των φωτογραφιων χρειαστηκε μονο πεντε λεπτα, αφου τις ειδε για να φυγει σαν τον τρελο, κρατωντας τες στα χερια για την δημοτικη βιβλιοθηκη της πολης.
                                  ******************************
Η σκεψη του ηρθε αποτομα, σαν το κεραυνο που χτυπαει απροειδοποιητα. Ποιος του ελεγε οτι δεν υπηρχε και αλλο τετοιο παραξενο πλασμα σαν αυτο που ειχε πιασει ? Του ηταν αδυνατον να καταλαβει τι φυλο ηταν. Μα οτι και να ηταν δεν μπορουσε να αποκλεισει την περιπτωση, το ετερο του ημισυ να κολυμπουσε ακομα σε αυτα τα περιεργα σκοτεινα νερα. Η καταιγιδα του εκλεινε το ματι και του σιγοψιθυριζε οτι ερχοταν μα αυτο τον αφηνε παντελως αδιαφορο. 
Του πηρε λιγα λεπτα για να βρεθει στο σημειο που ειχε πιασει το πλασμα. Επελεξε να κανει εναν μικρο ελεγχο πρωτα τριγυρω πριν ξεκινησει οποιαδηποτε διαδικασια. 
Βρεθηκε ενα βημα πριν απο την καρδιακη προσβολη καθως την ειδε αποτομα μπροστα του. Δεν ηταν οτι δεν ειχε δει ωραιες γυναικες στη ζωη του , αλλα αυτη δεν ηταν απλα ωραια. Το κοντο βρεγμενο μαλλι αφηνε να φανουν τα υπεροχα χαρακτηριστικα του προσωπου της και ειδικα τα τεραστια μαυρα ματια της. Ηταν γυμνη, εκτος απο ενα ογκωδες περιεργο περιδεραιο που στολιζε το στηθος της. Αφου αποτυπωσε τα βασικα ανατομικα χαρακτηριστικα που θα τραβαγαν την προσοχη οποιουδηποτε αντρα, το εμπειρο, εξασκημενο ματι του, εντοπισε αμεσως μετα τις μικρες παραδοξολογιες. Τα δαχτυλα των χεριων και των ποδιων ενωνονταν με μια διαφανη λεπτη μεμβρανη ενω ακριβως κατω απο το υψος των αυτιων υπηρχαν απο τρεις τελειες συμμετρικες σειρες παραλληλων σχισμων που ανοιγοκλειναν επιτρεποντας του να βλεπει το τελειο αλικο χρωμα τους. Οποια και να ηταν βρισκοταν καπου που δεν θα επρεπε να ειναι.
- ' Ποια εισαι? Τι κανεις εδω? ' 
                               ******************************
Δεν υπηρξε καμια απαντηση. Το αποκοσμο θηλυκο συνεχισε να στεκεται στη θεση του, να τον κοιταει μα δεν μπηκε καν στον κοπο να απαντησει. 
- ' Χαθηκες? Χρειαζεσαι καμια βοηθεια? Πως σε λενε? ' ρωτησε. 
Μονο ο ηχος της φουρτουνιασμενης θαλασσας εσπαγε τη σιωπη. Η καταιγιδα εγκατελειψε τις προειδοποιησεις και αρχισε να υλοποιει τις υποσχεσεις της. 
Εκανε δυο βηματα μπροστα προσπαθωντας να την πλησιασει. Εκεινη εκανε δυο βηματα πισω προσπαθωντας να τον αποφυγει. Πηρε θαρρος νιωθοντας οτι εχει το πανω χερι και δοκιμασε να πλησιασει περισσοτερο. Μεσα στον πανικο της προσπαθωντας να οπισθοχωρησει σκονταψε και πεφτοντας χτυπησε το κεφαλι της σε μια κοφτερη πετρα καλυμμενη απο το νερο. Ηταν εντελως ακινητη οταν εφτασε απο πανω της. Εριξε μια ματια τριγυρω, ενω η καταιγιδα δυναμωνε. Ηταν αδυνατον να την αφησει εκει, αλλα και η σκεψη της μεταφορας της στο σπιτι του φαινοταν βουνο. Πηρε μια βαθια ανασα, τη σηκωσε στην αγκαλια του και ξεκινησε. Μπηκε μεσα βρεγμενος ως το κοκκαλο. Την αποθεσε απαλα στο κρεβατι του, τη σκεπασε, αναψε ενα τσιγαρο και ανταμειψε τον εαυτο του με ενα ακομα Kilbeggan. Το βλεμα του δεν μπορουσε να ξεκολλησει απο πανω της. 
Ποια ηταν ? Απο που ειχε ερθει? Πως ειχε βρεθει εκει?
Αυτες ηταν λιγες απο τις αποριες που ειχε και ηξερε οτι θα λυνονταν μονο οταν ξυπναγε.
Θυμηθηκε τον αρχικο του επισκεπτη και πηγε να ριξει μια ματια. Ηταν ακομα εκει, συνεχιζε να κολυμπαει μεσα στον περιορισμενο χωρο που βρισκοταν. 
Το τελευταιο πραγμα που δεν χρειαζοταν πραγματοποιηθηκε εκεινη τη στιγμη. Η καταιγιδα φροντισε να τον απαλλαξει απο μια λιαν απαραιτητη τεχνολογικη εφευρεση. Το ηλεκτρικο μολις ειχε κοπει.
                               ******************************
Εκμεταλλευτηκε τον χρονο που ηταν αναισθητη για να της φτιαξει μια σουπα για οταν θα συνερχοταν ενω παραλληλα ξεθαψε οτι φακους ειχε για ν' αντιμετωπισει την ελλειψη φωτος.
Ζεστανε νερο σε περιπτωση που ηθελε να κανει μπανιο και της ετοιμασε στεγνα ρουχα για να βαλει. Εριξε μια ματια στο λαπτοπ και διαπιστωσε πως η επικοινωνια του με τον εξω κοσμο ειχε διακοπει. Αυτο σημαινε αυτοματα πως θ' αργουσε να λαβει απαντηση στο e- mail του.
Eνω παρακολουθουσε την εξελιξη της καταιγιδας απο το παραθυρο, η ακρη του ματιου του επιασε μια ανεπαισθητη κινηση στο κρεβατι του. Ετρεξε προς τα κει.
Ειχε ξυπνησει και προσπαθουσε με τρομαγμενα ματια να συνειδητοποιησει που βρισκοταν.
Την ειδε να κανει μια περιεργη κινηση, σαν να μυριζε την επιδερμιδα της, και προσεξε ενα βλεμμα απελπισιας και απογνωσης ν' αυλακωνει τα φινα χαρακτηριστικα του προσωπου της.
-'Εισαι καλα ? Χρειαζεσαι κατι ? Μηπως κρυωνεις ? Θελεις κατι να φας' ? ρωτησε.
Δεν πηρε απαντηση. Απλα τον κοιταγε τρομαγμενη κατω απο τα σκεπασματα.
-'Μαλιστα' εκανε. 'Η εισαι μουγκη η βρισκεσαι κατω απο την επηρεια καποιου σοκ. Οπως και να' χει βλεπω οτι δυσκολα θα συννενοηθουμε'. Πεταχτηκε αποτομα επανω, πηρε ενα κοματι χαρτι κι ενα στυλο και προχωρησε προς το μερος της. Το μετανοιωσε αμεσα.
                              ******************************
Καθε φορα που την πλησιαζε η αντιδραση της ηταν ιδια. Εκανε το παν για να μην ερθει κοντα της. Ειχε αρχισει να τον παραξενευει αυτο, μα το απεδιδε στο φοβο της.
-'Ουτε με το γραψιμο θα βγαλουμε ακρη' μονολογησε. 'Οποτε πως θα συννενοηθουμε' ?
Ξοδεψε μια ολοκληρη ωρα προσπαθωντας να βρει καποιο τροπο επικοινωνιας. Αδικος κοπος.
Της πηγε την σουπα μηπως ηθελε κατι να φαει. Η αντιδραση της ηταν ακομα πιο επιθετικη. Οπισθοχωρωντας κοντεψε να καει καθως λιγη απο την σουπα χυθηκε στο χερι του. Βλαστημησε κι εκατσε απογοητευμενος στην καρεκλα μακρια της. Τοτε ειδε να κανει την πρωτη της κινηση.
Το λευκο της χερι τεντωθηκε και εδειξε τον κουβα οπου εξακολουθουσε να βρισκεται ο παραξενος επισκεπτης του. Σηκωθηκε, τον πηρε και τον αφησε προσεκτικα διπλα της. Δεν αντεδρασε και το θεωρησε καλο σημαδι. Την προσεξε που κοιταγε το πλασμα με καποιο ειδος συμπονιας και κατανοησης. Πλησιασε λιγο και τα υπεροχα ματια της καρφωθηκαν πανω του.
-'Ξερεις τι ειναι αυτο' ? ρωτησε. 'Φαινεται πως σου ειναι γνωστο'. 
Καμια απαντηση και παλι. Ενας κεραυνος χτυπησε πολυ κοντα στο σπιτι και για μια στιγμη ολος ο χωρος φωτιστηκε εντυπωσιακα. Ταυτοχρονα μια ιδεα φωτισε το μυαλο του.
-'Αυτο ειναι' ειπε φωναχτα. 'Ποσο βλακας ειμαι που δεν το πηρα χαμπαρι αμεσως'.
                                 ******************************
-'Βεβαια, αυτο ειναι' επανελαβε. 'Εισαι....εισαι κατι σαν γοργονα ! Γι αυτο εχεις μεμβρανες στα χερια και τα ποδια και αυτες τις σχισμες στο λαιμο για να μπορεις ν' αναπνεεις. Βεβαια θα επρεπε να εχεις ουρα και λεπια αλλα παλι, ποιος εχει δει ποτε γοργονα για ξερει πως ειναι ? Κι αυτο' προσθεσε δειχνοντας με το χερι του τον κουβα 'κι αυτο το ξερεις, το εχεις ξαναδει. Ετσι δεν ειναι ? Γοργονα εισαι, μα την πιστη μου, τωρα το καταλαβα'.
Σταματησε περιμενοντας καποια αντιδραση. Φυσικα δεν υπηρξε καμια.
-'Και ποση ωρα μπορεις να κατσεις εξω απο το νερο' ? συνεχισε τον μονολογο. 'Εισαι ηδη πολλες ωρες εξω, μηπως χρειαζεσαι νερο για να συνελθεις' ?
Ετρεξε και γεμισε μια λεκανη με νερο και προσπαθησε να την φερει κοντα της. Ηταν η πλεον βιαιη αντιδραση που ειχε ζησει μεχρι στιγμης. Ηταν τοσο εντονη που προφανως την εξαντλησε τελειως γιατι εχασε και παλι τις αισθησεις της. Σιγουρευτηκε πως ηταν αναισθητη και την πλησιασε. Απο κοντα στο φως του φακου φαινοταν απιστευτα χλωμη. Οι σχισμες στο πλαι του λαιμου ειχαν χασει το εντονο αλικο χρωμα τους που τωρα ειχε μετατραπει σ' ενα απαλο ροζ.
-'Πεθαινει' σκεφτηκε. -'Ισως αντιδρα ετσι στο γλυκο νερο, ισως χρειαζεται μονο αλμυρο. Πρεπει να την παω οπωσδηποτε στη θαλασσα διαφορετικα θα πεθανει στα χερια μου'.
Η καταβαση στη θαλασσα ηταν πιο επιπονη τωρα δεδομενου πως κουβαλουσε μαζι και τον κουβα με το περιεργο ψαρι μαζι. Ισως του φαινοταν χρησιμο.
Η καταιγιδα τον δυσκολεψε αφανταστα μα τελικα τα καταφερε.
                            ******************************
Η τριαινα περασε χιλιοστα διπλα απο το κεφαλι του και καρφωθηκε με τρομερη δυναμη στο στηθος της γοργονας, κομματιαζοντας το περιδεραιο που φορουσε. Αποσβολωμενος, εβλεπε ενα λευκο υγρο να βγαινει απο την τεραστια πληγη που ειχε σχηματιστει. Ηξερε πως ηταν νεκρη διχως καν να την αγγιξει. Στραφηκε αποτομα προς τα πισω. 
Η γοργονα που ειχε πεταξει την τριαινα παρακολουθουσε απαθεστατη ενω η αλλη εξοντωνε με μανια τον ενοικο του κουβα. Τωρα ειχαν σταθει απεναντι του και τον κοιταγαν.
-'Τι κανατε' ? ρωτησε ουρλιαζοντας. -'Δεν ηθελα να της κανω κακο, να βοηθησω προσπαθουσα. Θα την εβαζα στο νερο γιατι θα πεθαινε, δεν επρεπε να το κανετε αυτο. '
Δεν πηρε ποτε απαντηση. -'Γιατι ? Γιατι το κανατε αυτο ? Ανοητες, ηθελα μον.........'
Ενοιωσε την τριαινα να τον διαπερνα τοσο ευκολα που καταλαβε πως τα δοντια της ειχαν βγει στην πλατη του. Ξαφνικα επαψε να τον νοιαζει η καταιγιδα, η νεκρη γοργονα, το παραξενο πλασμα που μολις ειχε πεθανει, οι δυο γοργονες που εξακολουθουσαν να τον παρατηρουν απαθεστατες. Σωριαστηκε στην αμμο ενω ενοιωσε τα βλεφαρα του να βαραινουν. 
-'Μα ποσο χαζες ειναι αυτες οι γοργονες' σκεφτηκε καθως ξεψυχουσε. 
                                   ******************************
Η μανια της καταιγιδας ειχε κοπασει απο ωρα και η γαληνη ειχε επανελθει. Μαζι της ειχε επανελθει και το ηλεκτρικο στο μικρο σπιτακι δινοντας την δυνατοτητα στο λαπτοπ ν' αναψει ξανα. Ενα μηνυμα αναβοσβηνε σταθερα, αναμενοντας υπομονετικα καποιον να το διαβασει.
Αν ο 'Ατσαλακωτος' ειχε την δυνατοτητα να το κανει, αυτο ηταν που θα διαβαζε.
-'Για ονομα του Θεου ανθρωπε μου, μην διανοηθεις καν να προσπαθησεις να το ριξεις ξανα στη θαλασσα. Αυτο που επιασες ειναι ενα 'Τρολπετ', κατι σαν κατοικιδιο για μια μυθικη ρατσα γοργονων που λεγονται 'Σ'ντ'νελλ'. Αν ο μυθος ειναι σωστος, οι 'Σ'ντ'νελλ' δεν μπορουν ποτε να ερθουν σ' επαφη με ανθρωπο γιατι αποκτουν την οσμη του και αν επιστρεψουν στον φυσικο τους χωρο αυτο μπορει να επιφερει την ολικη αφανιση της ρατσας, δεδομενου πως η ανθρωπινη επαφη και μυρωδια ειναι θανατηφορες γι αυτες. Σκοτωσε το αμεσως για να εξασφαλισεις πως δεν θα το κανουν οι ιδιες οι γοργονες. Αν τυχει να συναντηθεις με αυτην που της ανηκει το 'κατοικιδιο', μην την πλησιασεις κι επουδενι μην την ακουμπησεις. Αν παρει την οσμη σου δεν πρεπει να ξαναγυρισει ποτε στη θαλασσα. Οι αλλες γοργονες θα κανουν το παν για να μην ακουμπησει ξανα το νερο, ακομα και να την σκοτωσουν. Πρεπει να καταλαβεις πως κινδυνευεις αμεσα. Δεν υπαρχει τροπος επικοινωνιας μαζι τους. Κανε οτι σου λεω και ισως τα καταφερεις.
Μολις το σκοτωσεις, θαψε το καπου μακρια απο το νερο και με τροπο που αν σε παρακολουθουν να σιγουρευτουν πως δεν κινδυνευουν. Μην ξαναπατησεις το ποδι σου στο συγκεκριμενο σημειο για πολυ καιρο και φροντισε να εξαφανιστεις οσο πιο γρηγορα γινεται.
Θυμησου το σημαντικοτερο. Οτι ελθει σ' επαφη μαζι σου πρεπει να πεθανει και να θαφτει στη στερια και για κανενα λογο μην τα επιστρεψεις στη θαλασσα. Κινδυνευεις αμεσα.
Απαντησε μου οσο πιο γρηγορα μπορεις γιατι ανησυχω για την τυχη σου'.

                                                             ΤΕΛΟΣ

                GEORGE TZAVARAS

    ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Η κρυα καννη του περιστροφου αγγιξε το ιδρωμενο μετωπο του νοσοκομου που ενστικτωδως εκλεισε τα ματια του αναμενοντας το μοιραιο. Διπλα του, ξαπλωμενος στο κρυο πατωμα, κειτονταν λιποθυμος ο φρουρος ασφαλειας, το οπλο του οποιου βρισκοταν στα χερια του παρανοικου, ετοιμο να εκπυρσοκροτησει.

-'Πες μου τι ξερεις' ειπε ο αντρας με το οπλο. 'Πες μου τι σκεφτονται να κανουν με μενα και θα ζησεις'.

Ο νοσοκομος ξεκινησε ασυναρτητα στην αρχη, πιο συγκροτημενα μετα να λεει οτι ηξερε. Οταν καποια στιγμη σταματησε ηξερε πως ειχε ερθει η κρισιμη ωρα. Ομως ουτε στα πιο τρελλα του ονειρα δεν περιμενε να συμβει αυτο που εγινε.

-'Παρτον και φυγετε' ειπε δειχνοντας με το οπλο τον λιποθυμο φρουρο. 'Σε λιγο θα ξεσπασει κολαση εδω μεσα'.

Δεν περιμενε δευτερη κουβεντα. Τραβωντας το αναισθητο σωμα του φρουρου βγηκε απο την πορτα που εκλεισε αποτομα πισω του. Ακουσε την κλειδαρια και πηρε βαθια ανασα.

Πισω στο δωματιο ενα πικρο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του αντρα. Τραβηξε μια καρεκλα, την τοποθετησε στο κεντρο του δωματιου ακριβως απεναντι απο την πορτα κι εκατσε με το οπλο ανασηκωμενο. Την ωρα που τα χειλη του μουρμουριζαν το 'Paranoid' των Black Sabbath η σκεψη του ταξιδευε στην αρχη των γεγονοτων.

                                                    -------------------------------------

Το πρωτο περιστατικο συνεβη στον 'Μονολιθο', το μπαρ που δουλευε σαν dj. Ηταν ενα ακομα συνηθισμενο σαββατοβραδο, μολονοτι ο κοσμος φαινοταν αρκετος περισσοτερος. Του αρεσε να παιζει και να υπαρχει κοσμος. Καποια βραδια, που το μαγαζι θυμιζε Σαχαρα, δεν τ' αντεχε καθολου. Εκεινο το βραδυ ομως ολα πηγαιναν μια χαρα.

Ηταν λιγο πριν τα μεσανυχτα οταν τον πλησιασε ο ιδιοκτητης. Τον ενημερωσε οτι υπηρχε μια μεγαλη παρεα, που ειχε κανει σοβαρο λογαριασμο και θα συνεχιζε, δεδομενου οτι ενας απ' αυτους ειχε τα γενεθλια του εκεινο το βραδυ. Επρεπε λοιπον να φροντισει στις 12 ακριβως να βαλει το το κοματι των γενεθλιων, κατι που εκανε παντα σ' αυτες τις περιπτωσεις. Διαβεβαιωσε τον ιδιοκτητη οτι ολα ηταν υπο ελεγχο.

'Προσεξε' ηταν η τελευταια του κουβεντα πριν αποχωρησει 'μολις δεις την τουρτα να καταφτανει στο τραπεζι, ριξε αμεσως το 'Ζουμερο Μπιφτεκι'.

Του φανηκε σαν να μην ακουσε καλα κι εκανε να τον ρωτησει τι του ειχε πει αλλα ο ιδιοκτητης ειχε ηδη απομακρυνθει. Καπου θα ειχε παρακουσει. Τι 'Ζουμερο Μπιφτεκι' του ελεγε ? Αυτος θα επαιζε κανονικα το 'Happy Birthday' οπως το απαιτουσε η περισταση.

                                                       ---------------------------------
Ο διαπληκτισμος με τον ιδιοκτητη ηταν τοσο εντονος που εγινε αντιληπτος απο μια μεριδα θαμωνων. Δευτερολεπτα μετα την εναρξη του 'Happy Birthday' τον πλησιασε εξαλλος φωναζοντας του για την βλακεια που ειχε βαλει. Πριν προλαβει ν' αντιδρασει, ο ιδιος αλλαξε το θεμα μ' ενα σχετικα αγνωστο κοματι του Bob Marley, και προς μεγαλη του εκπληξη ειδε τον εορταζοντα και την παρεα του να χαμογελανε ενω ενα χειροκροτημα απο τους υπολοιπους πλημμυρισε το μπαρ.
Στην ερωτηση του προς τον ιδιοκτητη γιατι ειχε βαλει ενα τοσο ασχετο κοματι και ειχε βγαλει αρον αρον το ευχητηριο του Stevie Wonder η απαντηση τον αφησε αφωνο.
-'Σου ειπα ανοητε το 'Ζουμερο Μπιφτεκι. Τι σου ηρθε να να παιξεις το 'Μπλε Σεντονι' ?
Προς στιγμη σκεφτηκε να ξεκινησει ενα ακατασχετο υβρεολογιο αλλα συγκρατηθηκε. Αν η παρεα γουσταρε να κανει τα γενεθλια υπο τους ηχους του Marley λιγο τον ενοιαζε. 
Ενας ελαφρυς πονοκεφαλος που ειχε ενσκηψει υπουλα βρηκε προσφορο εδαφος και αρχισε να εξαπλωνεται. Ηπιε μονορουφι το ποτο του ευελπιστωντας σε καποια καλυτερευση. Τιποτα.
-'Ακου, τραβα σπιτι να ξεκουραστεις' ειπε το αφεντικο 'και τα λεμε αυριο. Ευτυχως δεν εγινε κατι σοβαρο. Αντε, εισαι ετοιμος να σωριαστεις. Θα συνεχισω εγω γι αποψε'.
Τον χτυπησε ελαφρα στην πλατη δινοντας του το εναυσμα για ν' απομακρυνθει. 
                                           -----------------------------------------
Ο καθαρος αερας εκανε το θαυμα του κι ενοιωσε αμεση βελτιωση. Το περιστατικο ηταν παραξενο αλλα το μονο που ηθελε τωρα ηταν να παει σπιτι, να κανει ενα μπανιο και να γλυστρησει κατω απο τα σκεπασματα που ηδη φιλοξενουσαν την μελαχροινη οπτασια που δυναστευε τη ζωη του τα τελευταια τρια χρονια. Εκανε νοημα σ' ενα ταξι και μπηκε μεσα.
Εδωσε τη διευθυνση στον ταξιτζη και βολευτηκε οσο καλυτερα μπορουσε στο πισω αναπαυτικο καθισμα. Διχως να τον ρωτησει ο ταξιτζης ανοιξε λιγο την μουσικη που ακουγοταν.
-'Smoke On The Water' ειπε ο dj φωναχτα στον εαυτο του. 'Δεν γραφονται πια κοματια σαν κι αυτο'.
Ο ταξιτζης τον κοιταξε λιγο περιεργα απο τον καθρεφτη. 
-'Ολοι αυτοι οι καινουριοι....' σχολιασε ενω επαιρνε μια στροφη. 'Τα μαυρα τους τα χαλια εχουν. Γι αυτο και κοματια σαν το 'Σβηστο τσιγαρο' εχουν μεινει αθανατα'.
-'Ποιο ειπες' ? ρωτησε απο το πισω καθισμα εχοντας την αισθηση πως ειχε παρακουσει.
-'Το 'Σβηστο Τσιγαρο' επανελαβε ο ταξιτζης. '70 χρονια περασαν κι ακουγεται λες και ειναι σημερινο'.
-'Το 'Smoke On The Water λες' ? ειπε.
-'Τι ειναι αυτο' ? ρωτησε καχυποπτα ο ταξιτζης.
-'Πλακα κανεις ρε φιλε' ? 'Τι ποιο ειναι αυτο ? Το γνωστοτερο κοματι των Deep Purple' ?
Σταματησε να μιλαει αποτομα βλεποντας τον ταξιτζη να τον κοιταει περιεργα. Ειχε πλησιασει στο σπιτι, πληρωσε και κατεβηκε μουρμουριζοντας μια βλακεια.
                                                  ---------------------------------
Το κρυο νερο λειτουργησε ευεργετικα επανω του. Το αφησε να τρεχει επιτρεποντας του να χαλαρωσει τους ηδη πιασμενους μυς του καθως επισης και να παρει απο πανω του ολη την κουραση. Αναψε ενα τσιγαρο κι εκατσε στον καναπε. Το αστερι του κοιμοταν τυλιγμενο στα σατεν της σεντονια στην κρεβατοκαμαρα εναν γαληνιο υπνο.
Προσπαθησε να ερμηνευσει τα δυο συνεχομενα περιστατικα που ειχαν συμβει αλλα αυτο επετρεψε στον εκνευριστικο πονοκεφαλο να επανακαμψει. Τελειωσε το τσιγαρο του και χωθηκε στα σκεπασματα. Η επαφη του με το γυμνο κορμι της ομορφιας τον ηρεμησε τελειως και πριν καν το συνειδητοποιησει κοιμοταν πλαι της.
Ηταν φανερο οτι ο υπνος του ειχε κανει καλο. Σηκωθηκε πρωτος και περπατωντας στις μυτες πηγε στην κουζινα να φτιαξει πρωινο. Η μερα εξω προμηνυοταν εξαισια και ανεξηγητα η διαθεση του ηταν πολυ ανεβασμενη. Πηρε μια κουπα φρεσκο καφε και τον εφερε σε αποσταση εκατοστων απο την μυτη της. Το εντονο αρωμα της γαργαλησε τις αισθησεις και το επιτευγμα ειχε πραγματοποιηθει. Το δεξι της ματι ανοιξε σιγα σιγα και του χαμογελασε.
-'Μμμμμμμμ' εκανε γουργουριζοντας. 'Τελεια' προσθεσε και ανασηκωσε λιγο το κεφαλι της για την ποτισει με το δυνατο αφεψημα. Ηπιε μια γουλια και ανοιξε και το αλλο ματι.
-'Ξερεις τι θελω' ? ειπε ναζιαρικα. 'Θελω ν' ακουσω το 'Μετα την ερημο', θα το βαλεις' ?
                                                  ---------------------------------- 
-'Τι ειναι αυτο ρε διαολακι' ? απαντησε. 'Δεν θες ν' ακουσεις ενα Alice In Chains' ν' ανεβασουμε αδρεναλινη' ?
Η κοπελα τον κοιταξε περιεργα.
-'Θελω το 'Μετα την ερημο' επανελαβε παραπονιαρικα. 'Και ουτε που ξερω ποιοι ειναι αυτοι που ειπες'.
Ενας ανεξελεγκτος θυμος ορμησε να καταλαβει την σκεψη του. Αντι απαντησεως ετρεξε στην δισκοθηκη του και αρπαξε το 'Dirt'.
-'Τι ποιοι ειναι αυτοι ? Με δουλευεις πρωινιατικα ? Κι αυτο τι ειναι' ? ειπε εκνευρισμενος κουνωντας απειλητικα το βινυλιο μπροστα στα ματια της κοπελας.
-'Σιγα που θ' ακουσω πρωινιατικα τα 'Ορυχεια Χαλκου' ειπε και σηκωθηκε αποτομα. 'Ασε, αμα βαριεσαι, πραγμα πρωτογνωρο για σενα, το βαζω και μονη μου' προσθεσε και τραβηξε ενα δισκο απο την δισκοθηκη. Εβγαλε το βινυλιο και το τοποθετησε στο πικ απ.
Ο ηχος απο το 'Hang' em High' των Booker T & The MG'S πλημμυρισε το δωματιο.
Κερωσε. Κατι δεν πηγαινε καλα. Η κοπελα φαινοταν πραγματικα εκνευρισμενη. Το επεισοδιο με τον ιδιοκτητη του μπαρ και τον ταξιτζη επανεμφανιστηκαν στη σκεψη του.
Ετρεξε στη δισκοθηκη του και αρπαξε ενα δισκο στην τυχη.
-'Ποιοι ειναι αυτοι' ? ρωτησε με σπασμενη φωνη κρατωντας το 'That What Is Not' των P.I.L.
-'Ελα ρε μωρο' εκανε η κοπελα. 'Αυτοι οι βλακες που κι εγω δεν ξερω γιατι σου αρεσουν, οι 'Παντοφλες Της Επομενης Μερας'.
                                               ------------------------------
Αρχισε να ντυνεται σαν μανιακος ενω η κοπελα τον παρακολουθουσε απορημενη. Αρπαξε το μπουφαν του κι ετρεξε στην εξωπορτα. Τον προλαβε την τελευταια στιγμη πριν βγει.
-'Μα τι εχεις παθει' ? ρωτησε με την απορια ζωγραφισμενη στα ματια της.
-'Παρατε με, δεν θα καταλαβεις' ειπε. 'Ουτε εγω καταλαβαινω' συνεχισε και ανοιξε την πορτα.
Η κοπελα καταφερε να βγει μπροστα του.
-'Τι σου συμβαινει ? Πες μου τι εχεις' επεμεινε.
-'Παρατα με σου λεω' ειπε και την εσπρωξε με δυναμη. Εχασε την ισοροπια της και επεσε με ολο το βαρος της στο μεγαλο γυαλινο τραπεζακι του χωλ. Εκανε να γυρισει μα αλλαξε γνωμη.
Ο ενοικος διπλα ειχε βγει στον διαδρομο και παρακολουθουσε. Εκανε μια κινηση προς το μερος του μα ειχε πια ξεφυγει απο καθε ελεγχο. Τον χτυπησε στο προσωπο και τον σωριασε κατω.
Βγηκε απο την πολυκατοικια και αρχισε να τρεχει σαν τρελος. Τα ποδια του τον οδηγησαν στο μικρο δισκοπωλειο, τρεις δρομους πιο πανω. Μπηκε μεσα και κοιταξε τις ταμπελες. Παγωσε.
Το τμημα του rock ηταν γεματο απο επισημανσεις που εγραφαν 'Φακος', στο jazz section δεσποζαν ταμπελες με την λεξη 'Ακριδα', στα singles η λεξη 'Πλατος' τον κοιταζε κοροιδευτικα.
Κοιταξε τον κοσμο τριγυρω σαν να ηταν κατι τελειως ξενο. Η φωνη πισω του τον εκανε να στραφει αποτομα.
                                           ---------------------------------
Δυο αστυνομικοι, με τα χερια στις θηκες των οπλων, εχοντας διπλα τους τον ενοικο του διαμερισματος που μολις ειχε γρονθοκοπησει, τον καλουσαν να ερθει ηρεμα προς το μερος τους.
Υπακουσε νοιωθοντας σαν αγριμι παγιδευμενο σε κλουβι. Την ωρα που τον εβγαζαν εξω, με μια αποτομη κινηση τους πεταξε κατω και αρχισε να τρεχει. Δεν καταλαβαινε που πηγαινε, απλα ετρεχε οσο πιο γρηγορα μπορουσε. Βαθια μεσα του ηξερε πως καποιο μεγαλο λαθος υπηρχε εδω, πως ολος ο κοσμος ηταν ενα λαθος.
Σταματησε αποτομα βλεποντας δυο περιπολικα να του κλεινουν το δρομο. Προσπαθησε να διαφυγει απο την αλλη μερια μα ηταν ηδη περικυκλωμενος. Οι τελευταιες αντιδρασεις του μηδενιστηκαν αποτομα οταν ενοιωσε μια ηλεκτρικη εκκενωση να τον βυθιζει στην ανυπαρξια.
Δυο βδομαδες χρειαστηκαν για ολα τα διαδικαστικα. Του ασκηθηκαν μηνυσεις για ενα σωρο πραγματα και το μονο που ειχε πια περιμενοντας την δικασιμο ηταν αυτος ο βλακας δικηγορος που του ειχαν ορισει. Καθε φορα που προσπαθουσε να του εξηγησει τον κοιτουσε λες κι ειχε πεσει απο τον Αρη. Συντομα βρεθηκε να απανταει σε διαφορες ερωτησεις ψυχολογων και ψυχιατρων. Πριν καλα καλα καταλαβει τι ειχε συμβει βρεθηκε εγκλειστος σε μια νευρολογικη κλινικη οπου καθημερινα τον 'προμηθευαν' κοκτειλς απο διαφορα φαρμακα.
Κι εκεινη ουτε καν ειχε ερθει να τον δει εστω και μια φορα απο την στιγμη που ξεκινησαν ολα.
                                                --------------------------
-'Τι συμπερασμα βγαζεις απ' ολα αυτα' ? ρωτησε ο γιατρος πετωντας τα γυαλια του στο τραπεζι που ηταν μπροστα του.
-'Δεν εχω ιδεα' απαντησε ο συναδελφος του αναβοντας ενα τσιγαρο. 'Δεν νομιζω να εχει καταγραφει τετοια περιπτωση αλλη φορα'.
-'Αυτο ακριβως ειναι το προβλημα'. 'Οταν κατι δεν εχει προηγουμενο δεν μπορεις να βασιστεις στην προιστορια για να ξεκινησεις απο καπου'.
-'Και τι θα εισηγηθεις τελικα' ? 'Απ' το πορισμα σου εξαρταται η τυχη του, ξερεις'.
-'Ας δουμε τι εχουμε. Αυτο που ξερουμε ειναι πως αντιδρα εντελως μοναδικα οσον αφορα την αντιληψη του στην μουσικη. Προφανως το μυαλο του κατασκευασε ενα προσωπικο μουσικο συμπαν, το ονοματισε με τον τροπο του και βυθιστηκε εκει μεσα. Δεν θα ηταν προβλημα ισως σε αλλη περιπτωση, μα εδω μιλαμε για κατι που ζουμε συνεχως καθε στιγμη, την μουσικη. Η εμμονη του τον οδηγει σε παροξυσμο και μια πρωτογονη σχεδον επιθετικοτητα. Εστειλε την κοπελα του στο νοσοκομειο για μια διαφωνια, ποιος μας λεει οτι δεν θα προβει σε ακομα πιο ακραιες πραξεις ? Πως μπορουμε να ειμαστε σιγουροι αν αυτη η αρρωστημενη αισθηση που εχει δεν επεκταθει καποια στιγμη σε πιο απλες μορφες μουσικης, οπως οι ηχοι ? Πως θα μπορεσει να λειτουργησει σε μια κοινωνια που δεν τον καταλαβαινει και ο ιδιος εμμεσα απορριπτει ? Οχι, ειναι πολυ ριψοκινδυνο να αφεθει ελευθερος. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να τον κρατησουμε, φοβαμαι δια παντος εδω, και να προσπαθησουμε μεσω ποικιλλοτροπων φαρμακευτικων αγωγων να τον επαναφερουμε. Αν και πιστευω πως αυτη η σχιζοφρενικη αντιληψη των μουσικων του δεδομενων μονο να χειροτερεψει μπορει.
Αυτο νομιζω και αυτο θα εισηγηθω'.
                                             --------------------------------
Ο πανοπλος αστυνομικος εξεταζε το αψυχο σωμα για τυχον ενδειξεις ζωης. Λιγο πιο διπλα ο υπευθυνος αξιωματικος της μοναδας αμεσης επεμβασης κατσαδιαζε αγρια αυτον που ειχε μετατρεψει τον ασθενη σε παρελθον.
-'Ειχα ζητησει ρητα να τον συλλαβετε, οχι να τον σκοτωσετε. Τι θα κανω τωρα με τους γιατρους ? Η περιπτωση του ηταν μοναδικη στα χρονικα, τον χρειαζονταν για να τον μελετησουν, η παθηση του δεν εχει καταγραφει ποτε πριν. Πως θα τους πω οτι ενας βλακας πυροβολησε στην καρδια ενω ειχε το περιθωριο απλα να τον τραυματισει αν δεν μπορουσε να τον συλλαβει' ?
-'Ειχε οπλο κυριε' απαντησε ο αστυνομικος που ειχε πυροβολησει.
Ο αξιωματικος τον αγριοκοιταξε, βλαστημησε μεσα απ' τα δοντια του και βγηκε απο το δωματιο σκεπτομενος πως θα δικαιολογουσε τα αδικαιολογητα.
-'Πως βρεθηκε με οπλο' ? ρωτησε ενας απο την μοναδα επιδρομης.
-'Εξουδετερωσε ενα φρουρο ασφαλειας και πηρε ενα νοσοκομο ομηρο' απαντησε ενας αλλος. 'Γι αυτο φωναξαν εμας αλλα φοβαμαι πως τα καναμε θαλασσα' απαντησε ενας αλλος.
-'Δεν ειναι περιεργο ομως' ? ρωτησε ενας τριτος. 'Ετσι οπως στεκοταν πισω απο την πορτα, σαν να μην ετρεχε τιποτα.... Σαν να περιμενε καποιος απο μας να τον πυροβολησει'.
-'Που να ξερεις τι ειχε στο μυαλο του, ο ανθρωπος ηταν παρανοικος' ειπε ενας αλλος.
-'Τωρα που ειπες παρανοικος, προσεξες τι τραγουδαγε την ωρα που σπασαμε την πορτα και μπηκαμε μεσα ? Το 'Δυτικο Μπαλκονι'. Τι σου λεει αυτο' ?
-'Αυτο που ειπα και πριν' επανελαβε ο προηγουμενος. 'Κανεις δεν ξερει τι κρυβει στο μυαλο του ενας σχιζοφρενης'.

                                                 
                                                          ΤΕΛΟΣ

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26


Η υπομονη του ανταμειφθηκε δυο ωρες αργοτερα. Τοσος ηταν ο χρονος που ειχε σπαταλησει περιμενοντας την αφιξη του. Τα μαυρα πεπλα της νυχτας ηταν συμμαχοι του, κρυβοντας τον τελεια απο καθε ανθρωπινο ματι. Ηταν σιγουρο πως η παρουσια του εκει θα κινουσε υποψιες και θα εγειρε ερωτηματα που ισως δεν μπορουσε ν' απαντησει. Ετσι προτιμησε να περιμενει, ντυμενος μεσα το σκοταδι, σαν το τσακαλι στα δαση της Ρηνανιας, ευελπιστωντας πως θα συμμεριζοταν και την ιδια καλη τυχη με το αρπακτικο. 
Τον ειδε απο μακρια που ερχοταν και κινηθηκε γρηγορα για να του κοψει το δρομο στη δημοσια. Το αλογο του αναβατη σκιαχτηκε με την αποτομη εμφανιση του και σταματησε τοσο αποτομα που γκρεμισε κατω τον ιππεα του. Ο τελευταιος σηκωθηκε, βριζοντας μεσα απο τα δοντια του, και προσπαθησε να διακρινει τη φιγουρα που του εκλεινε το δρομο. Ομως συντομα διαπιστωσε πως η λεπτη, μακρια, μαυρη καπα με την κουκουλα δεν του το επετρεπε.
-'Ποιος εσαι ? Και τι ζητας απο μενα' ? εκανε.
Η φιγουρα παρεμεινε ακινητη.
-'Ξερεις ποιος ειμαι εγω' ? συνεχισε. 'Μεριασε, το καλο που σου θελω αλλιως.....'
-'Αλλιως τι Λευκιε Αιλιε Σηιανε' ? ειπε η φιγουρα ενω ταυτοχρονα εριχνε πισω την κουκουλα.
-'Εσυ'!  εκανε εκπληκτος ο αρχηγος των πραιτωριανων.
                                   ----------------------------------------
Η Μαξιμιλιανα Πομπονια παγωσε για μερικα δευτερολεπτα αφοτου ανοιξε την πορτα της. Μετα, ενστικτωδως, ορμησε πανω του και χωθηκε στην αγκαλια του. Ηταν τοσο εντονο το σφιξιμο που ο αντρας αναγκαστηκε να την απωθησει απαλα.
-'Θα με σκασεις ομορφια μου' ειπε μ' ενα χαμογελο.
Η κοπελα επεσε παλι στην αγκαλια του, με λιγοτερη ορμη αυτη τη φορα και ακουμπησε στο στηθος του. 
-'Εχω τοσες μερες να σε δω' ειπε. 'Δεν ξερεις ποσο μου εχεις λειψει'.
-'Και μενα μου ελειψες' απαντησε ο αντρας. 'Αλλα αν ειναι να πεθανω στην αγκαλια σου προτιμω με αλλο τροπο παρα απο υπερβολικο σφιξιμο'.
Το προσωπο της κοπελας ειχε φωτισει ολοκληρο, ειχε παρει εκεινο το χρωμα που ερωτοτροπει πανω στην ασημενια επιφανεια των φυλλων της λευκας οταν εμφανιζεται το πρωτο πρωινο φως. Τον τραβηξε μεσα και εκλεισε την πορτα πισω της.
-'Γιατι χαθηκες' ? εκανε παραπονιαρικα. 'Δεν με σκεφτηκες καθολου' ?
-'Ειμαι εδω τωρα, αυτο εχει σημασια' ειπε ο αντρας 'μα πρεπει να σου πω καποια πραγματα'. 
-'Πραγματα ? Τι πραγματα' ? εκανε η κοπελα ενω ενα κρυο ριγος ανησυχιας της χαιδεψε απαλα την πλατη κανοντας την ν' ανατριχιασει. 
                                     ----------------------------------- 
Ο Τιβεριος Ιουλιος Καισαρας Αυγουστος χτυπησε με τοση δυναμη το τραπεζι μπροστα του που οποιο αντικειμενο βρισκοταν επανω ηταν τωρα πεσμενο στο πατωμα. Η εκρηξη οργης ουδολως φανηκε να ταραζει τον Αυρηλιο Διοκλητιανο.
-'Μου λες πως ο επικεφαλης των πραιτωριανων μου αγνοειται εδω και δυο μερες και κανενας δεν ξερει τιποτα για την τυχη του' ? ουρλιαξε σχεδον με φωνη που ετρεμε.
-'Αυτη ειναι η αληθεια Καισαρα' ηρθε η απαντηση του Αυρηλιου.
-'Ειμαστε λοιπον τοσο ανικανοι που χανεται καποιος απο μας και περιμενουμε απο τους Θεους να μας αποκαλυψουν την μοιρα του' ? συνεχισε ο Τιβεριος.
Η ξαφνικη εμφανιση του Δρουσου του απεσπασε στιγμιαια την προσοχη.
-'Τι θελεις εδω Δρουσε' ? εκανε. 'Δεν εχεις καμια δουλεια, φυγε αμεσως'.
-'Πατερα' εκανε συγκαταβατικα ο νεαρος 'οι φωνες σου ακουγονται σ' ολο το παλατι'.
-'Αυτο ειναι δικο μου θεμα' ειπε ο αυτοκρατορας. 'Πηγαινε στη μητερα σου τωρα'.
-'Αυτη μ' εστειλε' αποκριθηκε ο Δρουσος 'γιατι ανησυχησε'.
Ο Τιβεριος φανηκε να καλμαρει προς στιγμην. -'Εχεις δικιο' ειπε. 'Πηγαινε, ερχομαι και γω σε λιγο'. Μολις εφυγε ο νεαρος ο Καισαρας εστρεψε την προσοχη του στον Αυρηλιο.
'Θελω να βρεθει μεχρι το πρωι αλλιως θα πεσουν κεφαλια' ειπε χαμηλοφωνα. 'Καταλαβες' ?
Ο συγκλητικος κουνησε καταφατικα το κεφαλι και βγηκε απο την αιθουσα.
                                         -----------------------------------
Η Βελεντα ηξερε πως ηταν το πιο δυσκολο βραδυ απο τοτε που ειχε πρωτοπατησει το ποδι της σ' αυτο το σπιτι. Θα ηταν το πιο ευκολο πραγμα να προσποιηθει ασθενεια η να προφασιστει καποια δουλεια και να ελειπε μα της ηταν αδυνατον να το κανει. Ηξερε πως απο την επομενη μερα η κυρια της θα ηταν πλεον μονη μα ολα φαινονται αλλιως στο φως της μερας. Ακομα και η μεγαλυτερη στεναχωρια, ακομα και το πιο ανυπερβλητο εμποδιο φανταζει προσιτο στο φως. Το γνωριζε πως δεν θα την χρειαζοταν αποψε, καποια πραγματα τα περνας μονος στην αρχη και ζητας στηριξη αφου εχουν γινει πια μερος του εαυτου σου. Το ηξερε πως δεν θα την φωναζε αφου οσο πικρο και να ηταν αυτο το βραδυ εξακολουθουσε να ειναι μονο δικο της.
Και για τον αφεντη της ανησυχουσε, μα γι αυτον η ανησυχια της ειχε τελειως διαφορετικο περιεχομενο. Την εθλιβε πιοτερο το γεγονος πως εμοιαζε να κλεινει ενα κυκλο για ν' ανοιξει εναν καινουριο που κι αυτος με την σειρα του θα εκλεινε για να προχωρησει στον επομενο. Κυκλοι που κραταγαν σφιχταγκαλιασμενες αναμνησεις και συναισθηματα μα που ποτε δεν θα μπορουσε να γευτει ολοκληρωτικα μητε να παρει μαζι του.
Αναστεναξε. Αναρωτηθηκε αν τελικα αυτοι θα την χρειαζονταν η ηταν η ιδια που στο βαθος χρειαζοταν τους ιδιους.   
                                           -----------------------------------
Ο χρονος σουλατσαριζε αναμεσα τους περιμενοντας ποτε καποιος απο τους δυο θ' αποφασιζε να τον εκμεταλλευτει. Προσπαθουσε να τους φωναξει πως καθε δευτερολεπτο που χανοταν απο πανω του και γινοταν ενα με το απειρο δεν επεστρεφε μα ηταν αδυνατον να τα καταφερει.
Εξ' αλλου, αυτος ηταν μονο ο χρονος. Δεν διαφεντευε τις ζωες τους, δεν τις οριζε, ουτε καν τις υπαγορευε . Υπηρχε για να τον χρησιμοποιουν, αλλοτε σωστα και συνετα, αλλοτε ανουσια και λανθασμενα μα οπως και να ειχε η αντικειμενικη του αξια βρισκοταν στο οτι ο οποιοσδηποτε μπορουσε να τον χρησιμοποιησει για το οτιδηποτε.
Αυτοι εδω ομως τον αφηναν να περναει χαμενος. Ειχαν μεινει να κοιταει ο ενας τον αλλον, καθισμενοι αντικρυστα, χωρις να εχουν ανταλλαξει εστω μια κουβεντα.
Και ο χρονος εριξε μια ακομα ματια επανω του, παρακολουθωντας κι αλλα πολυτιμα δευτερολεπτα να ενσωματωνονται στο τιποτα κι ολα, διχως να εχουν προσφερει απολυτως καμια υπηρεσια. Αισθανθηκε εντελως αχρηστος, ενας παρεισακτος απογυμνωμενος απ' ολες αυτες τις θαυμαστες ιδιοτητες που κατα καιρους του ειχαν προσαψει οι ανθρωποι. Σε μια κινηση απελπισιας  πλησιασε την γυναικα και φωναξε οσο μπορουσε πιο δυνατα στο αυτι της.
-'Χανομαι, φευγω και δεν μπορω να γυρισω πισω'.
Εξαφνα η γυναικα σηκωθηκε πανω και τον πλησιασε.
                                            --------------------------------
-'Την πρωτη φορα που σε ειδα ενοιωσα πως ερωτευτηκα μια χουφτα δροσερο νερο στην παλαμη μου. Τοσο μαγευτικα μεθυστικο που ακομα και ξεροντας πως καποια στιγμη αυτο θα τελειωνε δεν μ' ενδιεφερε. Βλεπεις το κακο με το να ερωτευτεις το νερο στην παλαμη σου ειναι πως πιστευεις πως οταν αυτο ξεγλυστρισει, παει, χαθηκε ανεπιστρεπτι. Δεν ειναι ομως ετσι.
Πριν χαθει για παντα, μπαινει στους πορους σου, χωνεται κατω απο το δερμα σου, κυλαει πια μεσα σου και η αισθηση του φτανει παντου, ακομα κι εκει που η φαντασια κοκκινιζει.
Το ηξερα πως καποια στιγμη θα εφευγες και συ σαν το νερο μα ηξερα ακομα πως θα ησουνα για παντα μεσα μου. Θα με ποναγε, θα με συνετριβε, θα με τσακιζε μα δεν με πειραζε. Απ' το να μη σε ειχα νοιωσει ποτε το προτιμουσα. Ηταν η διαφορα αναμεσα στην διαβιωση και την ζωη.
Ειχα προετοιμαστει πολλες φορες γι αυτο και καθε φορα που δεν συνεβαινε η διψα μου για να σε ζησω ακομα περισσοτερο θεριευε. Με τι θα ειχα εξ' αλλου να συγκρινω το πριν αν οχι μ' αυτο ? Βλεπεις, οι πιο πολλοι το ψαχνουν για να το ζησουν για παντα μα σχεδον ποτε δεν μπορουν ουτε να το ανακαλυψουν. Εγω ομως το εζησα κι ας μην το χορτασα. Πως θα μπορουσα αλλωστε ? Ποτε δεν χορταινεις αυτο που πραγματικα σε κανει να ζεις'.
Ο ξενος εκανε μια κινηση σαν να ηθελε να μιλησει μα η Πρισιλλα Βαλεριανα του εκανε νοημα να την αφησει να συνεχισει. Σεβαστηκε την επιθυμια της.
                                        --------------------------------------
-'Ειναι εξωπραγματικο αν φανταστεις οτι ακομα δεν ξερω, μετα απο τοσο καιρο, τ' ονομα σου.
Μεταξυ μας ποτε δεν θελησα να το μαθω. Ησουνα το φως, ο ηλιος, η ανασα, η σκεψη, το καρδιοχτυπι, το φτερουγισμα στο στηθος μου. Ησουνα οτι ζηταγα σε καθε στιγμη, η ανταποκριση σε καθε επιθυμια μου. Εχει ονομα κατι τετοιο ? Και να εχει, μονο περιοριστικο θα μπορουσε να ειναι. Τ' ονομα ειναι κατι το απιαστο, το αοριστο. Εσυ ησουνα τοσο πραγματικος που τρομαζα απο το βαρος της αληθειας. Οχι οτι φοβηθηκα ποτε πως θα υπηρχε καποια αλλη. Αλλα τρομαζα στη σκεψη πως ειχα αγκαλιασει τ' ονειρο, την σκεψη την ιδια, την πιο βαθια επιθυμια μου. Και ταυτοχρονα τρομαζα γιατι ηξερα πως κατι τετοιο θα ηταν ανιερο να το εχω εγω, μονο εγω, συμφωνα μ' οτι προσταζε η καρδια μου.
Ηξερα πως οτι εγω ειχα ζησει αλλοι δεν γνωριζαν καν οτι υπαρχει. Ηξερα πως ολοι σχεδον θ' αρνιοντουσαν να εμπλακουν σε κατι τετοιο, φοβουμενοι εκεινη την καταραμενη στιγμη που θα επρεπε ν' αποχωριστουν οτι αγαπουσαν. Ποτε δεν το μετανοιωσα, ποτε. Απλα θα ηθελα να εχω το ιδιο αντιστοιχο θαρρος ν' αντιμετωπισω αυτη τη στιγμη οπως τοτε που τολμησα να κοιταξω μεσα στα ματια σου και σ' αγαπησα. 
Και να φανταστεις πως δεν γνωριζω καν ποια και που ειναι η πηγη απ' οπου το ειχα αντλησει την πρωτη φορα'.
                                             -------------------------------------
Ηταν ενας συνδυασμος ψυχολογικης φορτισης, τεραστιας εντασης και υπερπροσπαθειας για να πει οσα ηθελε που της λυγισαν τα γονατα και κατερρευσε. Την ειχε πιασει στην αγκαλια του πριν ακουμπησει στο πατωμα. Την μετεφερε στο κρεββατι και την αποθεσε οσο πιο απαλα μπορουσε.
Ξαπλωσε διπλα της χαιδευοντας της το προσωπο. Σαν να λειτουργησε ευεργετικα το χαδι του επανηλθε στις αισθησεις της. Για λιγο κοιταχτηκαν και πριν προλαβει ενα διαμαντενιο δακρυ να σχηματιστει στα υπεροχα ματια της, της τα σφραγισε μ' ενα φιλι. Αγκαλιαστηκαν λες και δεν υπηρχε αυριο. Το γνωριζαν πως θα υπηρχε, μα θα ηταν τοσο διαφορετικο για τον καθενα τους.
Της χαιδεψε τα μαλλια, την σκεπασε και σηκωθηκε αθορυβα απο το κρεββατι. Η υπερενταση, ο ερωτας που μολις ειχαν κανει την ειχαν βυθισει σ' ενα βαθυ, γαληνιο υπνο.
Ντυθηκε και αφου σιγουρευτηκε πως ο κυβος ηταν παντα στην θεση του βγηκε εξω και ανεβηκε στο αλογο του. Το ματι του επιασε την κινηση στον εξωστη και σταματησε.
Εφερε το δεξι του χερι στο υψος της καρδιας, εκανε μια ελαφρα υποκλιση και η Βελεντα ανταπεδωσε. Εστριψε το αλογο προς την εξοδο και χαθηκε στη νυχτα.
                               -------------------------------
Απο την κορυφη του λοφου αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στο σκοτεινο ακομα λιμανι κατω του. Το πλοιο που θα τον πηγαινε στη Γαλιλαια ηταν εκει και τον περιμενε.
Στραφηκε αποτομα, σαν φιδι που χτυπουσε το στοχο του και η ακρη του ξιφους του σταματησε χιλιοστα απο την καρωτιδα του απροσκλητου επισκεπτη.
-'Μια μερα θα σκοτωθεις μ' αυτα που κανεις' ειπε και μαζεψε το σπαθι.
-'Ευτυχως για μενα ειναι ακομα νυχτα' εκανε περιπαιχτικα η σκοτεινη φιγουρα. 'Θα εφευγες λοιπον διχως να με χαιρετησεις' ειπε.
-'Ηξερα πως θα εισαι εδω' απαντησε ο ξενος. 'Ειδικα μετα απ' οτι συνεβη στον Λευκιο Αιλιο ημουνα σιγουρος πως θα ησουνα τριγυρω'.
-'Καποιος επρεπε να φροντισει αυτη τη νυφιτσα' ειπε η σκοτεινη μορφη. -'Μα καταλαβαινεις πως θα ειμαι ο πρωτος υποπτος μολις ανακαλυψουν το κουφαρι του'.
-'Και οχι αδικα' απαντησε ο ξενος 'αφου φροντισες να τον απαλλαξεις απο τα βασανα του'.
Σταθηκαν για λιγο απεναντι ο ενας στον αλλο. 
-'Ελπιζω να εχεις παρει οτι χρειαζεται μαζι σου' ειπε μετα απο λιγο ο ξενος.
-'Αν εννοεις την ορεξη μου για περιπετεια εχω μπολικη' ηρθε η απαντηση.
Ο ξενος χαμογελασε.
-'Τοτε ας ξεκινησουμε. Εχουμε ενα καραβι να παρουμε για την Γαλιλαια'.
Ξεχυθηκε μπροστα με τον Ορατιο Φλαβιο Βρουτο να τον ακολουθει.
Στο βαθος η ανατολη ξεδιπλωνε το κορμι της νωχελικα πανω στην μαυρη θαλασσα.