ΓΙΑΝΝΑ ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ
ΜΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΑ
Ανυπομονουσε να γυρισει σπιτι να το δοκιμασει. Απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την πολυβουη ζωη της μεγαλουπολης κι ειχε εγκατασταθει σ' αυτην την μικρη κωμοπολη, στην μεση του πουθενα, ειχε αποφασισει οτι αυτο θα ηταν το μοναδικο πραγμα που θα επαιρνε μαζι της.
Ενας συναδελφος στο μικροβιολογικο εργαστηριο οπου δουλευε ειχε κρατησει την υποσχεση του και της ειχε κανει την συνδεση, μαλιστα επειδη φαινοταν καπως 'διαβασμενος' σε τετοια θεματα, της ειχε δωσει και μερικες επιπλεον πληροφοριες για το πως μπορουσε να το εκμεταλλευτει ακομα καλυτερα. Επιτελους θα ειχε κατι για να σκοτωνει την ωρα της, κατι που ηταν αθλος για το δεδομενο μερος που ζουσε. Δεν συνεβαιναν πολλα εκει, κι αυτα ειχαν την ταση της μονιμης επαναληψης με αποτελεσμα να γινονται κουραστικα μονοτονα.
Ολα ομως θ' αλλαζαν απο σημερα το βραδυ. Ακομα και για τον Ρουλερ, τον αδεσποτο σκυλο που ειχε μαζεψει καποια στιγμη, τα πραγματα θ' αλλαζαν προς το καλυτερο.
Εξ' αλλου, οσο και να ηταν αποφασισμενη να ξεκοψει παντελως απο τις συνθηκες ζωης που βιωνε στην μεγαλουπολη, ηθελε να εχει ακομα μια επαφη με τον παλιο της κοσμο, παντα κατω απο τις συνθηκες που η ιδια θα επετρεπε και θα επεβαλλε.
-----------------------------------------
Ηταν το πιο γρηγορο μπανιο που ειχε κανει ποτε. Ξαπλωσε στον καναπε, ετοιμη να ξεκινησει, με τον Ρουλερ, ακριβως μπροστα της να την παρακολουθει με περιεργεια.
Αναψε την τηλεοραση και πατησε στο πληκτρολογιο το κουμπι του αυτοματου συντονισμου. Μια παρελαση απο δεκαδες καναλια εκαναν την εμφανιση τους, αποθηκευονταν στιγμιαια κι εδιναν την θεση τους στο επομενο. Η διαδικασια κρατησε κατι λιγοτερο απο δεκα λεπτα. Αλλο τοσο χρειατηκε για να τα ταξινομησει ανα ειδος. Αθλητικα, ντοκυμαντερ, ειδησεογραφικα, ταινιες και οτι αλλο της επετρεπε το ολοκαινουριο δορυφορικο της πακετο να πιανει.
Περασε στα γρηγορα τα καναλια που καποτε επιανε και στην πολη. Ηθελε απλα να πιστοποιησει πως τα ειχε, πως υπηρχαν εκει καταχωρημενα, περιμενοντας υπομονετικα την στιγμη που θ' αποφασιζε να τους χαρισει την ευνοια της.
Η τηλεοραση της, μια μοντερνα καινουριας τεχνολογιας, απεδιδε υπεροχα τα χρωματα ενω το ηχητικο συστημα της υποσχοταν ατελειωτες στιγμης πανδαισιας.
Εκεινο το βραδυ, η εξαψη και ο ενθουσιασμος σε συνδυασμο με την ακορεστη διψα της να παρει μια μικρη γευση απ' ολα, ειχαν το ιδιο αποτελεσμα μ' ενα πεινασμενο που βρισκοταν μπροστα σ' ενα πολυφορτωμενο μπουφε. Την εξαντλησαν γρηγορα με αποτελεσμα ν' αποκοιμηθει στον καναπε με την τηλεοραση ανοιχτη.
----------------------------------
Τις επομενες μερες τις ξοδεψε προσπαθωντας να ταξινομησει τα ελευθερα δορυφορικα καναλια απο καθε μερια της γης. Καποια ηταν πανευκολα, καποια αλλα την δυσκολεψαν αρκετα. Ασε που φαινοταν ατελειωτα. Μα ποσα καναλια επιανε τελικα ? Και θα τα εβλεπε ποτε ολα ?
Κουνησε αδιαφορα τους ωμους και συνεχισε την καταγραφη. Σταματησε αποτομα σ' ενα καναλι που της τραβηξε την προσοχη. Εδειχνε ενα μεγαλο δωματιο, ετσι φαινοταν τουλαχιστον, φορτωμενο μ' ενα σωρο αντικειμενα, με κατι που εμοιαζε με τεραστιο παπαγαλο ακριβως στη μεση και στο βαθος του δωματιου και με δυο ανθρωπους, ντυμενους με περιεργα ρουχα, που συνεχως αλλαζαν θεση στα αντικειμενα του χωρου. Σταθηκε λιγο προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως συνεβαινε μα δεν ηταν ξεκαθαρο. Η πρωτη σκεψη που της ηρθε ηταν πως εμοιαζε με καναλι πωλησεων, μα δεν μπορουσε να καταλαβει τι πουλαγαν και σε ποιον.
Σημα αναγνωρισης δεν υπηρχε πουθενα, τηλεφωνα δεν περναγαν μπροστα απο την οθονη, δεν φαινοταν να υπαρχει παρουσιαστης, ολα εμοιαζαν σαν μια προχειροστημενη δουλεια. Συν τοις αλλοις, της ηταν αδυνατον να καταλαβει απο ποια χωρα ηταν. Βλεποντας πως δεν συνεβαινε κατι το συγκλονιστικο, προχωρησε στο επομενο.
------------------------------------
Ηταν ο παπαγαλος που της ειχε εντυπωθει, ηταν το παραδοξο στημενο σκηνικο, η αδυναμια της να καταλαβει τι ακριβως ηταν αυτο το καναλι, οτι και να ηταν επιασε πολλες φορες τον εαυτο της να επιστρεφει στη συγκεκριμενη συχνοτητα και να χαζευει.
Ο συναδελφος που της ειχε κανει την εγκατασταση ειχε αποψη επι του θεματος.
-'Μαλλον προκειται για καποιο πειρατικο δορυφορικο' της ειχε πει. 'Γι αυτο δεν εχει σημα αναγνωρισης η οποιοδηποτε αλλο διακριτικο. Πρεπει να ειναι μικρης τοπικης εμβελειας στη χωρα που εκπεμπει, τι να σου πω. Παντως, δεν γινεται και κατι για να μας βοηθησει να καταλαβουμε κατι περισσοτερο'.
Εκεινο το βραδυ την ετρωγε το χερι της να το παρακολουθησει. Του εκανε το χατηρι και συντονιστηκε. Ηταν η ιδεα της η ο παπαγαλος ειχε ερθει λιγο πιο μπροστα ? Μπα, μαλλον οχι. Ισως η καμερα να ειχε μετακινηθει. Αυτοι που αναδιαμορφωναν τον χωρο δεν φαινονταν.
Για λιγο εμεινε να χαζευει τ' αντικειμενα που γεμιζαν το δωματιο. Καποια τ' αναγνωριζε, καποια αλλα οχι. Ηταν ετοιμη ν' αλλαξει καναλι οταν συνεβη.
Η λεξη 'Γεια' φαινοταν ολοκαθαρα στο κατω μερος της οθονης.
-----------------------------------
Για λιγο εμεινε με το χερι παγωμενο πανω στο τηλεχειριστηριο. Ασυναισθητα ενα μεγαλοφωνο 'Γεια' της ξεφυγε απ' το στομα. Περιμενε να συμβει κατι μα δεν γινοταν τιποτα. Ετοιμαστηκε ν' αλλαξει συχνοτητα οταν μια καινουρια φραση φανηκε παλι στο κατω μερος.
-'Βλεπεις κατι που σ' αρεσει ' ? εγραφε.
Κοιταξε αριστερα και δεξια ανησυχη. Τι ηταν αυτο ? Σ' αυτην απευθυνονταν ολα αυτα ? Πως ηταν δυνατον ? Η επαρχιωτικη ζωη την ειχε επηρεασει τοσο πολυ που ειχε πιασει κουβεντα με την τηλεοραση ? Ενστικτωδως και παλι απαντησε φωναχτα.
-'Δεν βλεπω πολυ καλα'. Απορησε με τον εαυτο της μα το ειχε ηδη κανει. Και τωρα ? Τι περιμενε ? Να της απαντησει η τηλεοραση ? Μ' αυτο ηταν σκετη τρελα.
Ειδε ξαφνικα την καμερα να εστιαζει αριστερα και να ζουμαρει. Παρακολουθουσε με γουρλωμενα ματια την κινηση της προς το κεντρο και μετα προς τα δεξια μεχρι που ολοκληρωσε ενα κυκλο πριν επιστρεψει στην αρχικη της θεση.
-'Τωρα ειναι καλυτερα' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
-------------------------------------
Αυτο ηταν, της ειχε σαλεψει. Η αυτο η διεθετε πρωτογνωρες πνευματικες ικανοτητες που μπορουσαν να επηρεαζουν τις καμερες σε αγνωστα στουντιο χιλιαδες μιλια μακρια.
Αποφασισε να συνεχισει αναρωτουμενη που θα εφτανε αυτο.
-'Μπορω να ξαναδω κατι εκει, στα δεξια' ? ρωτησε φωναχτα. Η καμερα υπακουσε. Την στιγμη που εφτασε στο αντικειμενο, παρενεβη και παλι ενω εδειχνε ταυτοχρονα με το δαχτυλο.
-'Αυτο εκει, στασου λιγο'. Και παλι η καμερα σταματησε. Οταν καταλαβε τι ηταν το αντικειμενο της κοπηκε η ανασα. Ηταν αδυνατον να ηταν αληθινο.
-'Σου αρεσει' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
-'Πολυ, παρα πολυ' απαντησε ξεψυχισμενα αδυνατωντας να τραβηξει τα ματια της.
-'Ειναι δικο σου' ειδε την φραση να σχηματιζεται 'αν μου δωσεις και συ κατι'.
-'Τι εννοεις δικο μου ? Και τι θελεις εσυ απο μενα' ?
-'Θελω εκεινο που κρυβει το μεγαλο σκοτεινο τετραγωνο πισω σου στο βαθος' εγραψε η φραση. 'Το ανταλλασω με αυτο που θελεις'.
Προς στιγμη πανικοβληθηκε. Τι εννοουσε ? Μπορουσε να βλεπει μεσα στο σπιτι της ? Εβλεπε και την ιδια ? Ανασκουμπωθηκε μηχανικα ενω το βλεμμα της εψαξε να εντοπισει το αντικειμενο που της ζηταγε η τηλεοραση.
-'Αυτο εννοεις' ? ρωτησε διστακτικα υπο την επηρεια του σοκ που μολις ειχε βιωσει.
-'Ναι, αυτο' διαβασε. 'Το ανταλλασω με αυτο που σου αρεσει'.
---------------------------------
Αυτο πια καταντουσε γελοιο. Ηταν αδυνατον να συνεβαιναν ολα αυτα. Η λογικη της ειχε οπισθοχωρησει τρομαγμενη δινοντας αφθονο χωρο σε παρανοικες σκεψεις για να κυριαρχησουν.
-'Ενταξει' ειπε αποφασισμενη να το παει μεχρι τελους. 'Ειμαστε συμφωνοι. Πως θα κανουμε την ανταλλαγη' ? προσθεσε μ' ενα τονο ειρωνειας στη φωνη.
-'Αφησε το εξω απο την πορτα σου' διαβασε. 'Θα σου πω ποτε να ξαναβγεις'.
Υπακουσε. Μια στο τρισεκατομμυριο να υλοποιουνταν οτι εγραφε η τηλεοραση κερδισμενη θα ηταν. Μια υπουλη σκεψη τρυπωσε στο βαθος του μυαλου της. Μηπως της εκαναν φαρσα ? Μηπως αυτος ο συναδελφος......Θα μπορουσε να τα σκεφτει ολα αυτα μετα.
Ανοιξε την πορτα, αφησε το αντικειμενο που της ειχε ζητηθει, εκλεισε πισω της και καρφωσε τα ματια της στην τηλεοραση. Λιγα λεπτα μετα διαβασε.
-'Ευχαριστω πολυ. Αυτο που θελεις ειναι στο κατωφλι σου'.
Ορμησε εξω και κοντεψε να μεινει. Ηταν εκει, οπως της ειχαν πει. Το διαμαντενιο κολλιε ηταν πανεμορφο. Το βαρος, το σχημα, η καθαροτητα και το φινιρισμα δεν της αφηναν αλλη επιλογη. Ηταν γνησιο. Δεν μπορουσε να πιστεψει οτι ειχε συμβει. Ειχε μολις ανταλλαξει το κουρτινακι του παραθυρου της κουζινας μ' ενα διαμαντενιο κολλιε αμυθητης αξιας.
-----------------------------
Απο τη στιγμη που ο κοσμηματοπωλης της ειχε επιβεβαιωσει αυτο που ειχε διαπιστωσει αρχικα και η ιδια καθε βραδυ ηταν μπροστα την τηλεοραση ανταλλασοντας αντικειμενα με τον ιδιο ακριβως τροπο. Ετσι, ειχε αποκτησει πανακριβα κοσμηματα και αλλα τιμαλφη παραχωρωντας σε ανταλλαγμα βαζα, τηγανια, ποτηρια, πινακες και οτι αλλο της ζητουσαν.Δεν ηξερε ουτε το πως η το γιατι μα δεν την ενδιεφερε. Το μονο που την ανησυχουσε ηταν οτι δεν ηξερε ποτε θα σταματουσε αυτο. Εκεινο το βραδυ ολα ηταν παλι στη θεση τους. Ο παπαγαλος παντα στο τριποδο του και οι δυο ανθρωποι που φροντιζαν παντα ο χωρος να ειναι γεματος αντικειμενα.
Το πτηνο της ειχε γινει εμμονη ιδεα. Δεν ηξερε αν ηταν γι' ανταλλαγη μα σημερα θα το μαθαινε.
-'Θελω το κατοικιδιο' ειπε. 'Τι θελεις' ?
-'Θελω αυτο που κινειται συνεχως αναμεσα στα ποδια σου' απαντησε η τηλεοραση.
-'Τον Ρουλερ' ? εκανε κουνωντας το δαχτυλο αρνητικα. 'Αυτο αποκλειεται'.
Η τηλεοραση παρεμεινε σιωπηλη.
-'Ζητα μου οτι αλλο θελεις, αυτο δεν γινεται' επανελαβε πεισματικα.
---------------------------------
Αφησε με βαρια καρδια το σκυλι στο κατωφλι. Το μονο που αλαφραινε καπως την σκεψη της ηταν πως μπορουσε ενδεχομενως καποια στιγμη αργοτερα να τον ανταλλασε με κατι αλλο.
Εκλεισε την πορτα πισω της και περιμενε.
-'Συγγνωμη για την καθυστερηση αλλα επρεπε να σταθεροποιησω την πυλη' διαβασε.
Την πυλη ? Ποια πυλη ? Και τι εννοουσε σταθεροποιηση ? Λιγο την ενοιαζαν ολα αυτα. Ειχε ηδη μετανοιωσει γι αυτο που ειχε κανει μα τωρα ηταν αργα. Απλα ηλπιζε ο παπαγαλος ν' ανταποκρινοταν στις προσδοκιες της. -'Λοιπον, τι γινεται' ? πεταξε εκνευρισμενη.
-'Ολα ειναι ενταξει' διαβασε κι ετρεξε ν' ανοιξει την πορτα.
Ο χρονος που χρειαστηκε μεχρι ν' αποκολληθει το κεφαλι της απο το υπολοιπο σωμα της και να χαθει αναμεσα στα βρωμικα, κιτρινιασμενα δοντια του Τυραννοσαυρου Ρεξ ηταν αρκετος για να συνειδητοποιησει πως οτι εβλεπε ηταν αληθεια. Πεντε μετρα πανω απο τη γη, ο προιστορικος δεινοσαυρος την κοιταξε για λιγο και ενστικτωδως την εγκλωβισε στα θανατηφορα σαγονια του. Ουτε ο ιδιος πιστευε στην τυχη που ειχε. Δεν γνωριζε πως ειχε βρεθει εκει που ηταν, αλλα απ' την φυση του ηξερε πολυ καλα τι επρεπε να κανει οταν εβλεπε θηραμα μπροστα του.
Με μια δευτερη κινηση αρπαξε και το υπολοιπο σωμα και συνεχισε να τρωει.
-----------------------------------
Στον πλανητη Χαβοκ κανεις δεν μπορουσε να ειναι απολυτος οταν αναφεροταν σε ποιο σημειο ακριβως η εξελιξη ειχε παρει λαθος δρομο. Ολοι ομως γνωριζαν το καθεστως που υπηρχε εδω και εκατομμυρια χρονια, σταθερο και απαρεγκλιτο. Καποιοι απο τους ρολους που διαιωνιζονταν ηταν κι αυτοι των ερπετοειδων σαν φυσικοι κυριαρχοι του πλανητη, των ανθρωπων σαν δουλων, των παπαγαλων ως μεσαζοντων / μεταφραστων οπου υπηρχε λογος και των δεινοσαυρων σαν οικοσιτων κατοικιδιων. Η τεχνολογια που ειχαν αναπτυξει τα ερπετα τους επετρεπε να προβαλλουν συμπαντικα σε δισεκατομμυρια αγνωστους κοσμους τα προιοντα τους και να τ' ανταλλασουν με χρησιμα σε αυτους πραγματα μεσω αρχεγονων κοσμικων πυλων.
Δεν ηταν παντα χρησιμα οσα μαζευαν, απλα τα ενδιεφερε να ξεφορτωνονται τα αχρηστα. Υπηρχαν φορες που ηθελημενα 'εχαναν' απο τις εμπορικες πραξεις θελοντας να κρατανε καλες διπλωματικες σχεσεις μεσα στο γαλαξια. Μια απ' αυτες τις περιπτωσεις ηταν και η ανταλλαγη που ειχαν κανει μ' αυτο το περιεργο πλασμα που ηθελε ενα δικο τους κατοικιδιο. Μολονοτι η χρησιμοτητα του Tυραννοσαυρου ηταν πολυ μεγαλυτερη απο την οποια αγνωστη μπορει να ειχε αυτο το μυστηριο τετραποδο πλασμα που ειχαν αποκτησει, δεν το σκεφτηκαν καθολου θελοντας να ικανοποιησουν με καθε δυνατο τροπο την αλλη μερια. Αυτος ηταν και ο λογος για την εντολη που ειχαν δωσει στον μεταφραστη παπαγαλο, να μεταφερει δηλαδη στο παραδοξο πλασμα μολις επανερχοταν στο δωματιο αφου ειχε μαζεψει το καινουριο της κατοικιδιο, την προθεση τους να προσφερουν αλλο ενα σετ απο αυτες τις πολυχρωμες βαριες πετρες εντελως δωρεαν σαν ενδειξη καλης θελησης. Το μονο που ειχαν να κανουν ηταν να περιμενουν να εμφανιστει.
ΤΕΛΟΣ
ΜΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΑ
Ανυπομονουσε να γυρισει σπιτι να το δοκιμασει. Απο τοτε που ειχε εγκαταλειψει την πολυβουη ζωη της μεγαλουπολης κι ειχε εγκατασταθει σ' αυτην την μικρη κωμοπολη, στην μεση του πουθενα, ειχε αποφασισει οτι αυτο θα ηταν το μοναδικο πραγμα που θα επαιρνε μαζι της.
Ενας συναδελφος στο μικροβιολογικο εργαστηριο οπου δουλευε ειχε κρατησει την υποσχεση του και της ειχε κανει την συνδεση, μαλιστα επειδη φαινοταν καπως 'διαβασμενος' σε τετοια θεματα, της ειχε δωσει και μερικες επιπλεον πληροφοριες για το πως μπορουσε να το εκμεταλλευτει ακομα καλυτερα. Επιτελους θα ειχε κατι για να σκοτωνει την ωρα της, κατι που ηταν αθλος για το δεδομενο μερος που ζουσε. Δεν συνεβαιναν πολλα εκει, κι αυτα ειχαν την ταση της μονιμης επαναληψης με αποτελεσμα να γινονται κουραστικα μονοτονα.
Ολα ομως θ' αλλαζαν απο σημερα το βραδυ. Ακομα και για τον Ρουλερ, τον αδεσποτο σκυλο που ειχε μαζεψει καποια στιγμη, τα πραγματα θ' αλλαζαν προς το καλυτερο.
Εξ' αλλου, οσο και να ηταν αποφασισμενη να ξεκοψει παντελως απο τις συνθηκες ζωης που βιωνε στην μεγαλουπολη, ηθελε να εχει ακομα μια επαφη με τον παλιο της κοσμο, παντα κατω απο τις συνθηκες που η ιδια θα επετρεπε και θα επεβαλλε.
-----------------------------------------
Ηταν το πιο γρηγορο μπανιο που ειχε κανει ποτε. Ξαπλωσε στον καναπε, ετοιμη να ξεκινησει, με τον Ρουλερ, ακριβως μπροστα της να την παρακολουθει με περιεργεια.
Αναψε την τηλεοραση και πατησε στο πληκτρολογιο το κουμπι του αυτοματου συντονισμου. Μια παρελαση απο δεκαδες καναλια εκαναν την εμφανιση τους, αποθηκευονταν στιγμιαια κι εδιναν την θεση τους στο επομενο. Η διαδικασια κρατησε κατι λιγοτερο απο δεκα λεπτα. Αλλο τοσο χρειατηκε για να τα ταξινομησει ανα ειδος. Αθλητικα, ντοκυμαντερ, ειδησεογραφικα, ταινιες και οτι αλλο της επετρεπε το ολοκαινουριο δορυφορικο της πακετο να πιανει.
Περασε στα γρηγορα τα καναλια που καποτε επιανε και στην πολη. Ηθελε απλα να πιστοποιησει πως τα ειχε, πως υπηρχαν εκει καταχωρημενα, περιμενοντας υπομονετικα την στιγμη που θ' αποφασιζε να τους χαρισει την ευνοια της.
Η τηλεοραση της, μια μοντερνα καινουριας τεχνολογιας, απεδιδε υπεροχα τα χρωματα ενω το ηχητικο συστημα της υποσχοταν ατελειωτες στιγμης πανδαισιας.
Εκεινο το βραδυ, η εξαψη και ο ενθουσιασμος σε συνδυασμο με την ακορεστη διψα της να παρει μια μικρη γευση απ' ολα, ειχαν το ιδιο αποτελεσμα μ' ενα πεινασμενο που βρισκοταν μπροστα σ' ενα πολυφορτωμενο μπουφε. Την εξαντλησαν γρηγορα με αποτελεσμα ν' αποκοιμηθει στον καναπε με την τηλεοραση ανοιχτη.
----------------------------------
Τις επομενες μερες τις ξοδεψε προσπαθωντας να ταξινομησει τα ελευθερα δορυφορικα καναλια απο καθε μερια της γης. Καποια ηταν πανευκολα, καποια αλλα την δυσκολεψαν αρκετα. Ασε που φαινοταν ατελειωτα. Μα ποσα καναλια επιανε τελικα ? Και θα τα εβλεπε ποτε ολα ?
Κουνησε αδιαφορα τους ωμους και συνεχισε την καταγραφη. Σταματησε αποτομα σ' ενα καναλι που της τραβηξε την προσοχη. Εδειχνε ενα μεγαλο δωματιο, ετσι φαινοταν τουλαχιστον, φορτωμενο μ' ενα σωρο αντικειμενα, με κατι που εμοιαζε με τεραστιο παπαγαλο ακριβως στη μεση και στο βαθος του δωματιου και με δυο ανθρωπους, ντυμενους με περιεργα ρουχα, που συνεχως αλλαζαν θεση στα αντικειμενα του χωρου. Σταθηκε λιγο προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως συνεβαινε μα δεν ηταν ξεκαθαρο. Η πρωτη σκεψη που της ηρθε ηταν πως εμοιαζε με καναλι πωλησεων, μα δεν μπορουσε να καταλαβει τι πουλαγαν και σε ποιον.
Σημα αναγνωρισης δεν υπηρχε πουθενα, τηλεφωνα δεν περναγαν μπροστα απο την οθονη, δεν φαινοταν να υπαρχει παρουσιαστης, ολα εμοιαζαν σαν μια προχειροστημενη δουλεια. Συν τοις αλλοις, της ηταν αδυνατον να καταλαβει απο ποια χωρα ηταν. Βλεποντας πως δεν συνεβαινε κατι το συγκλονιστικο, προχωρησε στο επομενο.
------------------------------------
Ηταν ο παπαγαλος που της ειχε εντυπωθει, ηταν το παραδοξο στημενο σκηνικο, η αδυναμια της να καταλαβει τι ακριβως ηταν αυτο το καναλι, οτι και να ηταν επιασε πολλες φορες τον εαυτο της να επιστρεφει στη συγκεκριμενη συχνοτητα και να χαζευει.
Ο συναδελφος που της ειχε κανει την εγκατασταση ειχε αποψη επι του θεματος.
-'Μαλλον προκειται για καποιο πειρατικο δορυφορικο' της ειχε πει. 'Γι αυτο δεν εχει σημα αναγνωρισης η οποιοδηποτε αλλο διακριτικο. Πρεπει να ειναι μικρης τοπικης εμβελειας στη χωρα που εκπεμπει, τι να σου πω. Παντως, δεν γινεται και κατι για να μας βοηθησει να καταλαβουμε κατι περισσοτερο'.
Εκεινο το βραδυ την ετρωγε το χερι της να το παρακολουθησει. Του εκανε το χατηρι και συντονιστηκε. Ηταν η ιδεα της η ο παπαγαλος ειχε ερθει λιγο πιο μπροστα ? Μπα, μαλλον οχι. Ισως η καμερα να ειχε μετακινηθει. Αυτοι που αναδιαμορφωναν τον χωρο δεν φαινονταν.
Για λιγο εμεινε να χαζευει τ' αντικειμενα που γεμιζαν το δωματιο. Καποια τ' αναγνωριζε, καποια αλλα οχι. Ηταν ετοιμη ν' αλλαξει καναλι οταν συνεβη.
Η λεξη 'Γεια' φαινοταν ολοκαθαρα στο κατω μερος της οθονης.
-----------------------------------
Για λιγο εμεινε με το χερι παγωμενο πανω στο τηλεχειριστηριο. Ασυναισθητα ενα μεγαλοφωνο 'Γεια' της ξεφυγε απ' το στομα. Περιμενε να συμβει κατι μα δεν γινοταν τιποτα. Ετοιμαστηκε ν' αλλαξει συχνοτητα οταν μια καινουρια φραση φανηκε παλι στο κατω μερος.
-'Βλεπεις κατι που σ' αρεσει ' ? εγραφε.
Κοιταξε αριστερα και δεξια ανησυχη. Τι ηταν αυτο ? Σ' αυτην απευθυνονταν ολα αυτα ? Πως ηταν δυνατον ? Η επαρχιωτικη ζωη την ειχε επηρεασει τοσο πολυ που ειχε πιασει κουβεντα με την τηλεοραση ? Ενστικτωδως και παλι απαντησε φωναχτα.
-'Δεν βλεπω πολυ καλα'. Απορησε με τον εαυτο της μα το ειχε ηδη κανει. Και τωρα ? Τι περιμενε ? Να της απαντησει η τηλεοραση ? Μ' αυτο ηταν σκετη τρελα.
Ειδε ξαφνικα την καμερα να εστιαζει αριστερα και να ζουμαρει. Παρακολουθουσε με γουρλωμενα ματια την κινηση της προς το κεντρο και μετα προς τα δεξια μεχρι που ολοκληρωσε ενα κυκλο πριν επιστρεψει στην αρχικη της θεση.
-'Τωρα ειναι καλυτερα' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
-------------------------------------
Αυτο ηταν, της ειχε σαλεψει. Η αυτο η διεθετε πρωτογνωρες πνευματικες ικανοτητες που μπορουσαν να επηρεαζουν τις καμερες σε αγνωστα στουντιο χιλιαδες μιλια μακρια.
Αποφασισε να συνεχισει αναρωτουμενη που θα εφτανε αυτο.
-'Μπορω να ξαναδω κατι εκει, στα δεξια' ? ρωτησε φωναχτα. Η καμερα υπακουσε. Την στιγμη που εφτασε στο αντικειμενο, παρενεβη και παλι ενω εδειχνε ταυτοχρονα με το δαχτυλο.
-'Αυτο εκει, στασου λιγο'. Και παλι η καμερα σταματησε. Οταν καταλαβε τι ηταν το αντικειμενο της κοπηκε η ανασα. Ηταν αδυνατον να ηταν αληθινο.
-'Σου αρεσει' ? εγραψε παλι η τηλεοραση.
-'Πολυ, παρα πολυ' απαντησε ξεψυχισμενα αδυνατωντας να τραβηξει τα ματια της.
-'Ειναι δικο σου' ειδε την φραση να σχηματιζεται 'αν μου δωσεις και συ κατι'.
-'Τι εννοεις δικο μου ? Και τι θελεις εσυ απο μενα' ?
-'Θελω εκεινο που κρυβει το μεγαλο σκοτεινο τετραγωνο πισω σου στο βαθος' εγραψε η φραση. 'Το ανταλλασω με αυτο που θελεις'.
Προς στιγμη πανικοβληθηκε. Τι εννοουσε ? Μπορουσε να βλεπει μεσα στο σπιτι της ? Εβλεπε και την ιδια ? Ανασκουμπωθηκε μηχανικα ενω το βλεμμα της εψαξε να εντοπισει το αντικειμενο που της ζηταγε η τηλεοραση.
-'Αυτο εννοεις' ? ρωτησε διστακτικα υπο την επηρεια του σοκ που μολις ειχε βιωσει.
-'Ναι, αυτο' διαβασε. 'Το ανταλλασω με αυτο που σου αρεσει'.
---------------------------------
Αυτο πια καταντουσε γελοιο. Ηταν αδυνατον να συνεβαιναν ολα αυτα. Η λογικη της ειχε οπισθοχωρησει τρομαγμενη δινοντας αφθονο χωρο σε παρανοικες σκεψεις για να κυριαρχησουν.
-'Ενταξει' ειπε αποφασισμενη να το παει μεχρι τελους. 'Ειμαστε συμφωνοι. Πως θα κανουμε την ανταλλαγη' ? προσθεσε μ' ενα τονο ειρωνειας στη φωνη.
-'Αφησε το εξω απο την πορτα σου' διαβασε. 'Θα σου πω ποτε να ξαναβγεις'.
Υπακουσε. Μια στο τρισεκατομμυριο να υλοποιουνταν οτι εγραφε η τηλεοραση κερδισμενη θα ηταν. Μια υπουλη σκεψη τρυπωσε στο βαθος του μυαλου της. Μηπως της εκαναν φαρσα ? Μηπως αυτος ο συναδελφος......Θα μπορουσε να τα σκεφτει ολα αυτα μετα.
Ανοιξε την πορτα, αφησε το αντικειμενο που της ειχε ζητηθει, εκλεισε πισω της και καρφωσε τα ματια της στην τηλεοραση. Λιγα λεπτα μετα διαβασε.
-'Ευχαριστω πολυ. Αυτο που θελεις ειναι στο κατωφλι σου'.
Ορμησε εξω και κοντεψε να μεινει. Ηταν εκει, οπως της ειχαν πει. Το διαμαντενιο κολλιε ηταν πανεμορφο. Το βαρος, το σχημα, η καθαροτητα και το φινιρισμα δεν της αφηναν αλλη επιλογη. Ηταν γνησιο. Δεν μπορουσε να πιστεψει οτι ειχε συμβει. Ειχε μολις ανταλλαξει το κουρτινακι του παραθυρου της κουζινας μ' ενα διαμαντενιο κολλιε αμυθητης αξιας.
-----------------------------
Απο τη στιγμη που ο κοσμηματοπωλης της ειχε επιβεβαιωσει αυτο που ειχε διαπιστωσει αρχικα και η ιδια καθε βραδυ ηταν μπροστα την τηλεοραση ανταλλασοντας αντικειμενα με τον ιδιο ακριβως τροπο. Ετσι, ειχε αποκτησει πανακριβα κοσμηματα και αλλα τιμαλφη παραχωρωντας σε ανταλλαγμα βαζα, τηγανια, ποτηρια, πινακες και οτι αλλο της ζητουσαν.Δεν ηξερε ουτε το πως η το γιατι μα δεν την ενδιεφερε. Το μονο που την ανησυχουσε ηταν οτι δεν ηξερε ποτε θα σταματουσε αυτο. Εκεινο το βραδυ ολα ηταν παλι στη θεση τους. Ο παπαγαλος παντα στο τριποδο του και οι δυο ανθρωποι που φροντιζαν παντα ο χωρος να ειναι γεματος αντικειμενα.
Το πτηνο της ειχε γινει εμμονη ιδεα. Δεν ηξερε αν ηταν γι' ανταλλαγη μα σημερα θα το μαθαινε.
-'Θελω το κατοικιδιο' ειπε. 'Τι θελεις' ?
-'Θελω αυτο που κινειται συνεχως αναμεσα στα ποδια σου' απαντησε η τηλεοραση.
-'Τον Ρουλερ' ? εκανε κουνωντας το δαχτυλο αρνητικα. 'Αυτο αποκλειεται'.
Η τηλεοραση παρεμεινε σιωπηλη.
-'Ζητα μου οτι αλλο θελεις, αυτο δεν γινεται' επανελαβε πεισματικα.
---------------------------------
Αφησε με βαρια καρδια το σκυλι στο κατωφλι. Το μονο που αλαφραινε καπως την σκεψη της ηταν πως μπορουσε ενδεχομενως καποια στιγμη αργοτερα να τον ανταλλασε με κατι αλλο.
Εκλεισε την πορτα πισω της και περιμενε.
-'Συγγνωμη για την καθυστερηση αλλα επρεπε να σταθεροποιησω την πυλη' διαβασε.
Την πυλη ? Ποια πυλη ? Και τι εννοουσε σταθεροποιηση ? Λιγο την ενοιαζαν ολα αυτα. Ειχε ηδη μετανοιωσει γι αυτο που ειχε κανει μα τωρα ηταν αργα. Απλα ηλπιζε ο παπαγαλος ν' ανταποκρινοταν στις προσδοκιες της. -'Λοιπον, τι γινεται' ? πεταξε εκνευρισμενη.
-'Ολα ειναι ενταξει' διαβασε κι ετρεξε ν' ανοιξει την πορτα.
Ο χρονος που χρειαστηκε μεχρι ν' αποκολληθει το κεφαλι της απο το υπολοιπο σωμα της και να χαθει αναμεσα στα βρωμικα, κιτρινιασμενα δοντια του Τυραννοσαυρου Ρεξ ηταν αρκετος για να συνειδητοποιησει πως οτι εβλεπε ηταν αληθεια. Πεντε μετρα πανω απο τη γη, ο προιστορικος δεινοσαυρος την κοιταξε για λιγο και ενστικτωδως την εγκλωβισε στα θανατηφορα σαγονια του. Ουτε ο ιδιος πιστευε στην τυχη που ειχε. Δεν γνωριζε πως ειχε βρεθει εκει που ηταν, αλλα απ' την φυση του ηξερε πολυ καλα τι επρεπε να κανει οταν εβλεπε θηραμα μπροστα του.
Με μια δευτερη κινηση αρπαξε και το υπολοιπο σωμα και συνεχισε να τρωει.
-----------------------------------
Στον πλανητη Χαβοκ κανεις δεν μπορουσε να ειναι απολυτος οταν αναφεροταν σε ποιο σημειο ακριβως η εξελιξη ειχε παρει λαθος δρομο. Ολοι ομως γνωριζαν το καθεστως που υπηρχε εδω και εκατομμυρια χρονια, σταθερο και απαρεγκλιτο. Καποιοι απο τους ρολους που διαιωνιζονταν ηταν κι αυτοι των ερπετοειδων σαν φυσικοι κυριαρχοι του πλανητη, των ανθρωπων σαν δουλων, των παπαγαλων ως μεσαζοντων / μεταφραστων οπου υπηρχε λογος και των δεινοσαυρων σαν οικοσιτων κατοικιδιων. Η τεχνολογια που ειχαν αναπτυξει τα ερπετα τους επετρεπε να προβαλλουν συμπαντικα σε δισεκατομμυρια αγνωστους κοσμους τα προιοντα τους και να τ' ανταλλασουν με χρησιμα σε αυτους πραγματα μεσω αρχεγονων κοσμικων πυλων.
Δεν ηταν παντα χρησιμα οσα μαζευαν, απλα τα ενδιεφερε να ξεφορτωνονται τα αχρηστα. Υπηρχαν φορες που ηθελημενα 'εχαναν' απο τις εμπορικες πραξεις θελοντας να κρατανε καλες διπλωματικες σχεσεις μεσα στο γαλαξια. Μια απ' αυτες τις περιπτωσεις ηταν και η ανταλλαγη που ειχαν κανει μ' αυτο το περιεργο πλασμα που ηθελε ενα δικο τους κατοικιδιο. Μολονοτι η χρησιμοτητα του Tυραννοσαυρου ηταν πολυ μεγαλυτερη απο την οποια αγνωστη μπορει να ειχε αυτο το μυστηριο τετραποδο πλασμα που ειχαν αποκτησει, δεν το σκεφτηκαν καθολου θελοντας να ικανοποιησουν με καθε δυνατο τροπο την αλλη μερια. Αυτος ηταν και ο λογος για την εντολη που ειχαν δωσει στον μεταφραστη παπαγαλο, να μεταφερει δηλαδη στο παραδοξο πλασμα μολις επανερχοταν στο δωματιο αφου ειχε μαζεψει το καινουριο της κατοικιδιο, την προθεση τους να προσφερουν αλλο ενα σετ απο αυτες τις πολυχρωμες βαριες πετρες εντελως δωρεαν σαν ενδειξη καλης θελησης. Το μονο που ειχαν να κανουν ηταν να περιμενουν να εμφανιστει.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου