VASILIS MADMAX

       ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ

                  ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ


Εριξε μια ματια στον απηρχαιωμενο πομπο επικοινωνιας και κουνησε το κεφαλι του. Μολονοτι τον ηλεγχε καθημερινα, ηταν σχεδον σιγουρος πως ποτε δεν θα συνεβαινε κατι που θα τον εφερνε πισω στη ζωη. Παρεμενε σιωπηλος εδω και παρα πολλα χρονια και πλεον μονο η δυναμη της συνηθειας και εκεινος ο παλιος ορκος που ειχε δωσει ηταν αυτα που εξακολουθουσαν να οδηγουν τα βηματα του σ' αυτον. Ειχε διαψευστει. Ουτε ο ιδιος πιστευε τ' αυτια του οταν ειχε ακουσει το μηνυμα πριν απο μερικους μηνες.
-'Θα βρισκομαι στη Γη στις 18 Ιουνιου. Παραμονη μονο δυο ημερων. Ελπιζω να προλαβεις να τα κανονισεις ολα. Ανυπομονω. Τζοβενος'.
Το καλο ηταν πως ειχε χρονο να ετοιμαστει αν και πολλες φορες η επιλογη του τον ειχε διχασει σε απιστευτο βαθμο. Μα οσο και να εψαχνε δεν εβρισκε εναλλακτικο σχεδιο. Ετσι ειχε προχωρησει με τον τροπο στον οποιο ειχε κατασταλαξει με την κρυφη ευχη ολα να πηγαιναν καλα. Ο χρονος, αμειλικτος και αδυσωπητος, ειχε περασει διχως να το καταλαβει και να που ειχε φτασει πια η κρισιμη βδομαδα, στο τελος της οποιας θα κρινονταν ολα. 
Συνδεθηκε με το εργαστηριο και ενημερωσε τον Τσαρλι, τον επικεφαλης, πως σε λιγο θα βρισκοταν εκει για μια πληρη και ουσιαστικα τελευταια ενημερωση.
                                             =====================
Η ακατασχετη φλυαρια του Τσαρλι, διανθισμενη με ορολογιες που του ηταν παντελως αγνωστες, ειχε αρχισει να τον ενοχλει στα μηλιγγια. Τον διεκοψε αποτομα.
-'Αυτο που με νοιαζει ειναι να ειναι τελειο γι αυτες τις δυο μερες. Καταλαβαινεις πως το παραμικρο λαθος μπορει να τα τιναξει ολα στον αερα'.
Με πιο συμβατη ορολογια ο Τσαρλι αρχισε να του εξηγει για ποιο λογο δεν υπηρχε περιπτωση αποτυχιας. Τον ακουσε προσεκτικα, τον ρωτησε αποριες που ειχε και μετα την ολοκληρωση της κουβεντας συμμεριστηκε απολυτα την γνωμη του επικεφαλης του τμηματος.
-'Ωραια' ειπε. 'Μεθαυριο θα γινει η τελικη δοκιμη για να εχουμε και μια πιο σωστη εικονα. Θα ειδοποιησω τον Φρεντ να συννενοηθει μαζι σου για το πως θα κινηθουμε περαιτερω. Α, και να ξερεις Τσαρλι, αν ολα πανε τοσο καλα οσο μ' εχεις κανει να πιστεψω, εχεις κανει την τυχη σου'.
Ο επικεφαλης χαμογελασε σαν να ελεγε 'θα το δεις αφεντικο, τα παντα ειναι υπο ελεγχο'.
Εριξε μια τελευταια ματια στο εργαστηριο, χτυπησε φιλικα τον Τσαρλι στην πλατη και βαδισε για την εξοδο. Ακομα δεν ειχε εμπεδωσει πληρως αυτο που ετοιμαζοταν να κανει. Ομως εκει που ειχαν φτασει πια τα πραγματα δεν υπηρχε αλλος τροπος και το ηξερε.
                                      ===================
Ο μπατλερ ανοιξε για δωδεκατη φορα την πορτα, μονο που αυτη δεν ηταν η εξωπορτα οπως τις αλλες φορες αλλα η εσωτερικη που συνεδεε το γραφειο με την σαλοτραπεζαρια. Η εμφανιση της ηλικιωμενης μορφης αντιμετωπιστηκε με χειροκροτηματα και γελια.
-'Αμαν ρε μεγαλε παραγωγε !!! Ακομα και τωρα καθυστερημενος ? Δεν θα ερθεις ποτε στην ωρα σου' ? ειπε ενας απο τους εντεκα καθημενους γυρω απο το μεγαλο τραπεζι στο κεντρο.
-'Σκεψου να μην ηταν και στο σπιτι του Τζωρτζ' ειπε μια αλλη φωνη 'τι ωρα θα ερχοταν'.
-'Καλα, αστο αυτο, ουτε να το σκεφτομαι δεν θελω Ελενα' απαντησε ο αποκαλουμενος Τζωρτζ.
-'Μην τους ακους Γιαννη' ειπε ενας αλλος. 'Κανε οτι θελεις' και ξεσπασε σε γελια.
-'Σιγα να μην ακουω τον μεγα DJ και την Ελενα' απαντησε ο 'παραγωγος'. 'Που εισαι ρε Μπαμπη ? Ποσο καιρο εχω να σε δω' ? συνεχισε.
-'Σαν να μου φαινεται πως ξεχασατε να με φοβαστε' εκανε, παιρνοντας ενα προσποιητο αγριο υφος αυτη που ελεγαν Ελενα. 'Για κανονιστε' !
-'Μπουρλοτο αγαπη μου, αυτο χρειαζονται' πεταξε μια αλλη.
-'Αχ, ναι Ρια μου, μπουρλοτο, καλα λες' απαντησε η Ελενα και ξεσπασαν και οι δυο σε γελια.
                                   =======================
Ηταν ολοι εκει, ολοι οσοι καποτε αποτελουσαν τα μελη του Zoo Gang. Ολοι ? Οχι, ελειπε καποιος που ηταν και η αφορμη αυτης της συναξης. Ο αποκαλουμενος 'παραγωγος' εκατσε στην τελευταια αδεια καρεκλα και μ' ενα νευμα ζητησε απο τους υπολοιπους ησυχια.
-'Ο λογος που σας μαζεψα εδω σημερα απο τα περατα του κοσμου αφηνοντας οτι κανατε πισω, ειναι γιατι εχω ενα νεο που πιστευω πως θα σας ενθουσιασει'.
Τον κοιταξαν για λιγο ολοι και καποιος μετεφρασε γρηγορα και σωστα την λαμψη στα ματια του παραγωγου. -'Εχει να κανει με τον Τζοβενο' ? ειπε διστακτικα μεσα στην απολυτη ησυχια.
Γυρισαν ολοι αποτομα και τον κοιταξαν απορημενα.
-'Αυτο που λεει ο Starman ειναι ' ? ρωτησε μια γυναικα απο την παρεα. 'Ερχεται ο Τζοβ' ?
-'Ναι Γιαννα. Πηρα μηνυμα του που λεει πως μεθαυριο θα ειναι εδω. Οχι για πολυ, δυο μερες μονο και μετα πρεπει να ξαναφυγει. Αλλα νομιζω πως αυτο φτανει'.
-'Δεν το πιστευω' μονολογησε καποιος. 'Ερχεται ο συγγραφεας'.
-'Ναι, συγγραφεας' συνεχισε ενας αλλος ξεσπωντας σε γελια 'μονο που εμενα με σκοτωσε δυο φορες Αγγελε. Οι υπολοιποι περιοριστηκατε σε μια'.
-'Εμενα μου εριξε ολοκληρο βυτιο για να με ξεπαστρεψει Κωστα. Οχι τιποτα αλλο δηλαδη αλλα μολις ειχα μπει και στο γκρουπ. Δεν με λυπηθηκε καθολου' πεταχτηκε μια αλλη.  
                                   =====================
-'Να ηταν μονο αυτο Ελενη' συμπληρωσε αλλη μια γυναικεια μορφη. 'Εμενα εβαλε να με φανε πλασματα στο βαθος της γης και τον πληρωνανε απο πανω'.
-'Ναι, το θυμαμαι αυτο Στελλα' εκανε αυτος που λεγοταν Μπαμπης. 'Ειχε κατι ιδεες....'
-'Και ποτε ειπες πως ερχεται' ? ρωτησε ο τελευταιος που δεν ειχε μιλησει ακομα.
-'Μεθαυριο θα ειναι εδω Γιωργο' απαντησε ο παραγωγος. 'Γι αυτο σας μαζεψα εδω απο σημερα. Θα παμε να τον υποδεχτουμε στο διαστημοδρομιο και μετα θα περασουμε ολοι μαζι δυο μερες πριν φυγει ξανα'.
-'Η αληθεια ειναι πως ειχε μια εμμονη με τους εξωγηινους και το διαστημα απο τοτε' ειπε ο Starman. 
-'Φαινοταν πως δεν τα ειχε τετρακοσια' ειπε η Ελενα. 'Μ' αυτα που ακουγε και με κεινα τα μαλλια μια ζωη πανω τι να περιμενεις' ?
-'Μια χαρα ηταν αυτα που ακουγε' εκανε ο Τζωρτζ. 'Περναγαμε ζορικα οποτε ερχοταν στο μπαρακι. Ε, τωρα τα μαλλια...Ειχε κι αυτος τις εμμονες του'.
-'Οτι και να λετε αυτα που ακουγε ηταν τελεια' πεταχτηκε η Γιαννα. 'Εμενα παντα μου αρεσαν'.
-'Θυμαμαι το σκηνικο με τον 'πλατανο' καμμια φορα και γελαω μονος μου' ειπε ο Μπαμπης.
-'Ποιον 'πλατανο' ? ρωτησε η Στελλα απορημενη.
                                    =========================== 
-'Ηταν παντως μεγαλη εκπληξη οταν αποφασισε να μπει στον αστροστολο' ειπε ο Κωστας.
-'Ειχε την ταση στους εξωγηινους απο τοτε' απαντησε η Ρια. 'Αναρωτιεμαι αν ειδε ποτε καποιον'.
-'Σαν να το ειχε προσχεδιασει' ειπε ο Αγγελος. 'Μολις τελειωσε εκεινη την ιστορια που εγραφε μετα απο λιγες μερες το ανακοινωσε'.
-'Ετσι το θυμαμαι κι εγω' συμπληρωσε ο Γιωργος. 
'Ειχαμε καποια επικοινωνια στην αρχη' ανεφερε η Ελενα. 'Μετα απο καποια στιγμη χαθηκαμε τελειως'.
-'Και με μενα ετσι ακριβως' ειπε ο Αγγελος. 'Απο ενα σημειο και μετα δεν ειχα πια νεα του'.
-'Ποσα πραγματα δεν λεγαμε να κανουμε' ειπε η Γιαννα. 'Δεν προλαβαμε ποτε, ολα μεινανε στον σχεδιασμο'.
-'Αυτο ηθελε, αυτο εκανε' πεταχτηκε η Ελενα. 'Αν αρεσε στον ιδιο εμενα μου ειναι υπεραρκετο'.
-'Δεν εχεις αδικο' απαντησε ο Μπαμπης. 'Αλλα περναγαμε ωραια εκεινες τις μπυροβραδιες'.
-'Οτι εγινε εγινε' ειπε ο Τζωρτζ. 'Η ουσια ειναι πως θα ειναι εδω εστω και για λιγο'.
-'Εχει δικιο ο Τζωρτζ' ειπε ο Γιαννης ο παραγωγος. 'Για δυο μερες θα ξαναζησουμε ολο εκεινο το κλιμα που υπηρχε καποτε, αυτο ειναι που μετραει'.
                                      ======================
Συνεχισε να τους παρακολουθει για λιγο ακομα μεσω των καμερων. Εβλεπε δωδεκα υπερηλικες να μιλανε, να γελανε, να πινουνε, να πειραζονται μεταξυ τους. Ειχαν τις δικες τους κοινες αναμνησεις που εκεινη τη στιγμη εβγαιναν στην επιφανεια, ειχαν τις προσωπικες τους ιστοριες που θυμοντουσαν τωρα, ειχαν ενα δικο τους ταξιδι στο παρελθον που αφορουσε αυτους τους δωδεκα και μονο, σε συναρτηση παντα με τον αποντα. Η τελευταια του ματια, πριν κλεισει ηχο και εικονα, ηταν πανω στον παππου του, αυτον που οι αλλοι ελεγαν 'παραγωγο'. Χαμογελασε κι ακουμπησε πισω στην καρεκλα του ετοιμος να παραδοθει στην αγκαλια του Μορφεα. Τα δυσκολα ηταν μπροστα του μα ενοιωθε πως τα ειχε καταφερει.
Η μεγαλη μερα ηταν ακρως καλοκαιρινη, βουτηγμενη στο εκτυφλωτικο φως ενος καυτου ηλιου.
Το διαστημοδρομιο ηταν ερημο, το μονο σκαφος που θα προσγειωνοταν ηταν αυτο για το οποιο ολοι βρισκονταν εκει. Περιμεναν υπομονετικα κατω απο τον ηλιο και οι δωδεκα με εκδηλη την ανυπομονησια ζωγραφισμενη στα προσωπα τους ενω ενα ελαφρυ αερακι προσπαθουσε να τους δροσισει. Ο ιδιος δεν ειχε βγει απο το αμαξι, καθοταν μεσα και παρακολουθουσε απο αποσταση.
Δεν ηταν δικη του αυτη η στιγμη για να βρισκεται μαζι τους, ανηκε αποκλειστικα και μονο στους ιδιους. Για τον εαυτο του ειχε απλα κρατησει τη θεση του απομακρυσμενου θεατη.
Ειδε το αστροπλοιο να κατεβαινει απο τον ουρανο και να προσγειωνεται. Μετα απο λιγα λεπτα η πορτα ανοιξε και μια φιγουρα ξεπροβαλλε απο το εσωτερικο του.
                                          =========================
Εμεινε να παρακολουθει μεχρι την στιγμη που τον ειδε να χανεται μεσα στις αγκαλιες και τα φιλια των υπολοιπων. Μ' ενα νευμα εκανε νοημα στον σωφερ του ν' απομακρυνθει απο το σημειο διχως να γινουν αντιληπτοι. Η απορια του για την αφελεια αυτου του Τζοβενου, οπως τον ελεγαν οι αλλοι, μεγαλωνε συνεχεια. Μα ποσο ανοητος μπορει να ηταν ! Ειχε χασει πια καθε επαφη με την πραγματικοτητα που να πιστευει πως ολοι οσοι ηταν καποτε σ' εκεινο το διαβοητο club να ειναι ακομα ζωντανοι ? Ενταξει, φαινοταν αρκετα μικροτερος απο το αναμενομενο μα ο χρονος στο διαστημα κυλουσε εντελως διαφορετικα. Του ηταν αδυνατον να εξηγησει πως περιμενε μετα απο τοσο καιρο να συναντουσε εστω κι εναν τους ακομα εν ζωη.
Ειχαν ολοι πεθανει εδω και πολλα χρονια, με τον παππου του να ειναι απο τους τελευταιους.
Ειχε κρατησει τον πομπο εξ' αιτιας του παππου του, που τον ειχε ορκισει ποτε να μην τον πεταξει και παντα να τον ελεγχει για τυχον μηνυμα απο τον παλιο, καλο του φιλο. Τον ειχε ορκισει ακομα αν ποτε επεστρεφε στην Γη να τον υποδεχοταν και να του εξηγουσε πως και ο ιδιος αλλα και ολοι οσοι ανηκαν σ' εκεινο το κλαμπ παντα περιμεναν οτι καποτε θα γυρνουσε πισω και οτι ποτε δεν τον ειχαν ξεχασει, οσος χρονος κι αν ειχε περασει. Δεν ειχε κανει τιποτα απ' ολα αυτα. Ειχε κανει πολλα περισσοτερα και καλυτερα.
                                      =========================
Το ν' αποκτησει δωδεκα τελευταιας τεχνολογιας αυτοπροσαρμοζομενα ανδροειδη ηταν το πιο ευκολο δεδομενου πως τα χρηματα δεν ηταν προβλημα. Αυτο ομως που επρεπε να δουλευτει αψεγαδιαστα ηταν ολα τα υπολοιπα. Ακομα και ο ιδιος ειχε μενει αναυδος οταν ειχε αντικρυσει τα δωδεκα ανδροειδη με τα προσωπα των μελων του κλαμπ, τεχνητα γηρασμενα και τοσο πολυ πιστα απεικονισμενα που δεν τα ξεχωριζες απο τα πραγματικα. Ο Τσαρλι ειχε αναλαβει ολα τ' αλλα. Συναισθηματα, κινησεις, μορφασμοι, εμφυτευμενες αναμνησεις, καθε τι που ηταν απαραιτητο για να πιστεψει οποιοσδηποτε, ακομα κι αν αυτος ηταν καποιος που τους ηξερε πολυ καλα, πως ειχε απεναντι του πραγματικους ανθρωπους. Δοκιμες επι δοκιμων ειχαν γινει για την αποφυγη και του παραμικρου λαθους, με κορυφωση την συναθροιση τους στο σπιτι του οπου κυριολεκτικα τους ειχε παρακολουθησει να συμπεριφερονται σαν ζωντες οργανισμοι. Ενοιωσε ενα μικρο σφιξιμο στο στομαχι για το ψεμα που ειχε παρουσιασει στον αποντα μα η σκεψη πως ηταν μονο για δυο μερες και πως αυτη η αυταπατη, που ποτε δεν θα μαθαινε, θα ηταν πραγματικα οτι πιο ωραιο θα μπορουσε να εχει, του επεφερε μια εσωτερικη γαληνη. Ναι, ολα ηταν μια απατη, ενα ψεμα, μα ηταν τοσο γλυκια η γευση που θ' αφηνε στον ταξιδιωτη που δεν μετανοιωσε στιγμη για οτι ειχε αποφασισει τελικα να κανει. 
                                        ==========================
Υπεροχα. Τελεια. Καταπληκτικα. Δεν ειχε λογια για να περιγραψει εκεινες τις δυο μερες. Ηταν κατι που πραγματι δεν το περιμενε. Ηταν ολοι εκει, αρκετα γερασμενοι μα μ' εκεινη την παλια σπιθα που ποτε δεν εχασαν και τους ειχε βγει ξανα, ισως για τελευταια φορα, στην επιφανεια.
Μνημες θαμμενες εδω και πολυ καιρο ειχαν αναδυθει, φρασεις και κουβεντες, που καποτε ηταν σημεια αναφορας για τον καθενα τους ειχαν αναβιωσει για 48 ωρες. Ευχοταν να ειχε παραπανω χρονο μα επρεπε να επιστρεψει στη βαση του. Ομως αυτο το λιγο χρονικο διαστημα του ηταν αρκετο για να συνειδητοποιησει τι ακριβως ειχε αφησει πισω του οταν πριν πολλα χρονια ειχε παρει εκεινη την αποφαση να ενταχτει στον αστροστολο. Ηταν μια στιγμη που το βλεμμα του συναντηθηκε μ' αυτο του συμπαντος και διχως να πουν τιποτα ηξεραν πως οι μοιρες τους πια θα ηταν ενωμενες για παντα. Ειχε μετανοιωσει που ολα αυτα τα θαυμαστα που ειχε βιωσει ειχαν τοσο πολυ απορροφησει το ειναι του που σταδιακα η σχεση του με τους υπολοιπους να σκεπαστει απο την υπνωτικη σκονη της λησμονιας. Τωρα ηξερε πως ειχε κανει λαθη μα δεν μπορουσε να γυρισει το χρονο πισω. Ειχε αρπαξει αυτην την δευτερη ευκαιρια που του ειχε δοθει απο τα μαλλια και σαν πολυτιμο υγρο ζωης για 48 ωρες ειχε ρουφηξει και την τελευταια σταγονα ευτυχιας. Μα τωρα ολα ειχαν τελειωσει κι επεστρεφε πισω.
                                      =======================
-'Κιρκη, επαληθευση συντεταγμενων πορειας' ειπε και μια σειρα βιαστικων αριθμων αγχωθηκαν να χωρεσουν στην οθονη που ηταν μπροστα του. Εριξε μια ματια αν και ηξερε πως ολα λειτουργουσαν στην εντελεια. Περπατησε αργα προς το μεγαλο φινιστρινι της γεφυρας και τα ματια του αγκαλιασαν το σιωπηλο, σκοτεινο κενο.
Καπου εκει, σ' ενα αεναο ταξιδι, μονος με συντροφια το ψυχος του συμπαντος και τις σποραδικες λαμψεις που το εσχιζαν, κλεισμενος μεσα στο αεροστεγες του φερετρο βρισκοταν αυτος που οι αλλοι ηξεραν σαν Τζοβενο. Ηταν μια πραξη απελπισιας αυτο το τεραστιο ψεμα που ειχε τελικα επιλεξει. Μα ηταν το μονο πραγμα που μπορουσε να κανει αν δεν ηθελε να τους απογοητευσει ολους. Ηξερε πως δεν θα τον συγχωρουσαν ποτε αν μαθαιναν πως στην πραγματικοτητα ηταν ηδη νεκρος πριν ακομα φτασει στη Γη και πως αυτος που ειχε παρουσιαστει στη θεση του ηταν ενα τελειο αυτοπροσαρμοσμενο ανδροειδες τελευταιας τεχνολογιας. Ομως δεν το καταλαβαν. Ολοι ειχαν πιστεψει πως ηταν αυτος.
 Ειχε φροντισει αφου πλεον ειχε σιγουρευτει πως ολα θα πηγαιναν καλα να τερματισει το αγχος του κοκκινου φωτεινου καντραν νωριτερα. Η αισθηση πως θα εκλεινε τα ματια του την στιγμη που απεναντι του θα ξεπροβαλλε η μεγαλη, μπλε σφαιρα ηταν ανυποφορη.
 Πως του το ειχαν πει οι γιατροι ?
-'Ενα ποτηρι αλκοοολ ειναι θανατηφορο στην κατασταση που βρισκεσαι'.
Ειχε απολαυσει το τελευταιο του ιρλανδεζικο κοιτωντας το απειρο που ξεδιπλωνοταν μπροστα του εχοντας ρυθμισει τα παντα για το πως το ανδροειδες θα φροντιζε για την σωρο του. 
Η τελευταια του απορια καθως εσβηνε ειχε να κανει με την γλυκια γευση στο στομα του. Αναρωτηθηκε αν ηταν απορροια του ψεματος που ειχε δημιουργησει μα δεν προλαβε ποτε να το απαντησει. 



                                                                        ΤΕΛΟΣ

                  VASILIS MADMAX


     ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ

                      ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ


Πεθαινε. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου. Το μονο πραγμα που τον ενδιεφερε πια ηταν να προλαβει, κατι που ηταν εφικτο αν ολα οσα του ειχαν πει ηταν πραγματικοτητα.
Απο την αλλη δεν ειχε λογο να μην πιστεψει τις διαγνωσεις που ειχε στην κατοχη του. Αν ηταν μια η δυο ισως ο σπορος της αμφισβητησης να εβρισκε προσφορο εδαφος για ν' ανθισει.
Μα τα πραγματα ηταν πολυ πιο συγκεκριμενα, πολυ πιο χειροπιαστα. 
Οποιος ειδημων μπορουσε να δωσει μιαν απαντηση ειχε ρωτηθει και το παραδοξο στην ολη υποθεση δεν ηταν πως απαντες συμφωνουσαν στην ιδια διαγνωση αλλα το γεγονος πως δεν υπηρχε ουτε μερα αποκλισης στο υπολειποντα χρονο που του εδιναν. Τρεις μηνες.
Αυτο ηταν ολο. Τα πραγματα ειχαν προοδευσει τοσο πολυ στον 24ο αιωνα που διαφορετικη ιατρικη γνωματευση ισοδυναμουσε με την πιθανοτητα ανατολης του ηλιου απο την δυση.
Επρεπε να συμβιβαστει με το γεγονος το συντομοτερο δυνατον και τα ειχε καταφερει χαρη στην βοηθεια της πολυχρονης εκπαιδευσης και πειρας του. Απο δω και περα ειχε μονο ν' ασχοληθει με το τι θα εκανε αυτους τους τρεις μηνες. Ηξερε.
                                                           =======================
Ενενηντα μερες. Ουτε πολλες ουτε λιγες. Γι αυτο που ειχε στο μυαλο του ηταν μαλλον οριακες, πραγμα που σημαινε πως δεν μπορουσε πλεον να σπαταλησει ουτε ενα πολυτιμο δευτερολεπτο.
Η υπηρεσια τον ειχε αποδεσμευσει τιμητικα, μιας και το συμβαν ειχε τελεσθει εν ωρα καθηκοντος, δινοντας του μια υπερογκα μεγαλη αποζημιωση, που αν καλοσκεφτοταν καποιος αγγιζε τα ορια της ειρωνιας και μπορουσε να κρατησει το σκαφος του, το οποιον μετα θανατον θα αποσυροταν σε καποιο μουσειο οπου ξεναγοι με παρδαλα ρουχα θα ενημερωναν αδαεις επισκεπτες για τα κατορθωματα του. Οπως και να ειχε, ηταν καλοδεχουμενα και τα δυο δεδομενου οτι ουσιαστικα ηταν ακρως απαραιτητα γι αυτα που προγραμματιζε να κανει.
Δεν ηταν πολλα, ενα και μοναδικο, αλλα θα του αναλωνε καθε διαθεσιμο λεπτο.
Η φαρμακευτικα αγωγη που ακολουθουσε ειχε να κανει αποκλειστικα με τους πονους που θα αυξαιναν διαρκως οσο περνουσε ο καιρος. Την χρειαζοταν οπωσδηποτε μιας και οι εντονοι πονοι ενδεχομενως να του δημιουργουσαν προβλημα στην εφαρμογη του σχεδιου του.
                                                             ======================= 
Το διαστημοπλοιο διεσχιζε σταθερα κι αθορυβα την ερημο του διαστηματος, οπως η πυγολαμπιδα κινειται μεσα στο ατελειωτο σκοταδι με μοναδικο φαρο το φως που η ιδια εκπεμπει. Ο μοναδικος επιβατης του σκαφους περναγε ολον του τον καιρο στο θαλαμο διακυβερνησης, το εργαστηριο και τις τραπεζες μνημης. Ενα τεραστιο ψηφιακο καντραν που κρατουσε φυλακισμενο τον χρονο, σε χρωμα εντονο κοκκινο και σε αντιστροφη μετρηση ηταν ενα απο τα προσθετα εξαρτηματα του σκαφους που πολυ συχνα εκλεβαν την ματια του.
Ειχε μεινει πια λιγοτερο απο ενας μηνας και συνεχως λιγοστευε μα ειχε κανει σημαντικες προοδους, προοδους που σε αλλη χρονικη κατασταση θα τον γεμιζαν περηφανεια μα τωρα ηταν βουτηγμενες στο αγχος και την ανησυχια. Υπηρχαν πολλα ακομα που επρεπε να γινουν κι αυτο που τον φοβιζε περισσοτερο ηταν οτι δεν ειχε περιθωριο αναθεωρησης σε περιπτωση που κατι πηγαινε λαθος. Αντικειμενικα δεν υπηρχε λογος ανησυχιας. Ηταν κατι τοσο ευκολο οσο και για ενα πιτσιρικα να συναρμολογησει ενα τραινακι στο σαλονι του σπιτιου του. Το ζητημα ηταν παντα να λειτουργησει το τραινο.
                                               ========================
Δεν ειχε ποτε συνειδητοποιησει πως ειχε συμβει και ουτε και θα το μαθαινε. Ηταν μια απλη επιθεωρηση ρουτινας στον Σελντον 72 μετα απο μια καταγγελια που ειχε γινει για παρανομο εμποριο Κουντ, κατι που ουσιαστικα συνεβαινε κατα κορο. Πιλοτος ηταν, δεν ειχε καμια δουλεια ν' ανακατευτει πουθενα και παντα παρεμενε στο σκαφος μεχρι την ολοκληρωση της ερευνας. Εκεινη τη φορα επελεξε να κατεβει μαζι με τους αλλους καθαρα για λογους περιεργειας. Τα πραγματα δεν εξελιχθηκαν ομαλα οπως τις αλλες φορες, η ομαδα ειχε εμπλακει σε μαχη σχεδον σωμα με σωμα με τους λαθρεμπορους και ακριβως την στιγμη που ετοιμαζοταν να επιστρεψει στο σκαφος συνεβησαν ολα.
Μια αστοχη βολη με το λειζερ ενος λαθρεμπορου χτυπησε μια στοιβα απο μπουκαλες αγνωστου περιεχομενου, τρυπωντας την μια και ριχνοντας την επανω του την στιγμη που περνουσε απο διπλα. Το αγνωστο υγρο χυθηκε στα ρουχα του και στην προσπαθεια του να μυρισει τι μπορει να ηταν ενοιωσε μια ελαφρα σκοτοδινη. Οι εξετασεις αργοτερα δεν εδειξαν τιποτα και ολα φαινονταν να κυλουν ομαλα μεχρι εκεινη την Τριτη που εχασε τις αισθησεις του την ωρα ασκησης. Τον μετεφεραν εσπευσμενα στο νοσοκομειο και πλεον τα στοιχεια ειχαν πολλπλασιαστει με τετοια ταχυτητα που δεν αφηναν πια καμια αμφιβολια.
                                                      ======================= 
Ενενηντα μερες. Απο κατι που ποτε δεν εμαθε το πως και το γιατι. Το ακινδυνο εκεινο υγρο για ολους, σ' αυτον, με ενα παραξενο παιχνιδι της μοιρας, ηταν θανατηφορο και με συνεπειες μη αναστρεψιμες.
Ηταν κατι που ολη η κεντρικη διαγαλαξιακη ιατρικη κοινοτητα εμοιαζε ανικανη να εξηγησει πως, αλλα ολοι συμφωνουσαν σ΄ενα πραγμα. Οτι δεν υπηρχε απολυτως κανενας τροπος σωτηριας. Κατι που του ηταν εντελως αχρηστο αλλα δεν ειχε και κατι αλλο στα χερια του.
Συνηθως σε τετοιες καταστασεις καποιος με μετρημενο χρονο ζωης απλα καθεται κι αναπολει τι εχει καταφερει στην διαρκεια του βιου του, τι δεν καταφερε και προσπαθει να συνειδητοποιησει αν τελικα ειναι ευχαριστημενος με το αποτελεσμα η οχι. Στην δικη του περιπτωση ολα ηταν διαφορετικα. Μπορει ο ορκος να ειχε δοθει πολυ παλια, μπορει να ειχε τρυπωσει πισω απο τ' αραχνουφαντα σχεδια της λησμονιας απο τους υπολοιπους μα γι αυτον ηταν πια το μονο που ειχε μια σημασια. Ηταν αποφασισμενος να τα καταφερει αρκει να εβγαινε νικητης σ' αυτον τον ανισο αγωνα με το χρονο. Κι αν αυτο απαιτουσε ακομα πιο εντονη προσπαθεια εκ μερους του ηταν ετοιμος για το κατι παραπανω.
                                                          =========================
Στο δωματιο επικοινωνιας τα παντα ηταν κλειστα. Δεν συνετρεχε αλλωστε λογος να εχει ανοικτο καποιο καναλι δεδομενου πως δεν περιμενε τιποτα απο κανενα. Το μονο μηχανημα ακομα εν λειτουργια ηταν εκεινος ο παμπαλαιος πομπος επικοινωνιας, τοσο παλιος που αμφεβαλλε αν τον χρησιμοποιουσε πια κανεις στην κεντρικη διοικηση. Μα και ο ιδιος ειχε να τον λειτουργησει παρα πολλα χρονια. Στην αρχη, λιγο μετα που αφησε πισω του τη Γη ηταν σε λειτουργια σε καθημερινη βαση. Μιλουσε συχνα μ' αυτους που ειχε αφησει πισω και τον ενοιωθε σαν τον κρικο που ακομα τον κρατουσε συνδεδεμενο με τον μητρικο του πλανητη.
Σιγα σιγα η επικοινωνια ξεθωριασε, λιγοστεψε και καποια στιγμη μηδενιστηκε. Ο αυξημενος φορτος εργασιας, ολα τα θαυμαστα του συμπαντος που επι καθημερινης βασεως απλωνονταν μπροστα στα ματια του τον απομακρυναν σταδιακα απο ολους οσους ειχε αφησει πισω.
Μα ποτε δεν ειχε φυγει απο το μυαλο του η υποσχεση που ειχαν ανταλλαξει μεταξυ τους. Μια υποσχεση που ηταν διατεθειμενος αν φερει σε περας ασχετως κοστους η κοπου.
Ηλπιζε μονο να υπηρχε καποιος απο την αλλη μερια που να ειχε λαβει το μηνυμα του διαφορετικα ολα γινονταν διχως λογο κι αιτια. 
                                              ==========================
-'Κιρκη αναφορα' ειπε καθισμενος μπροστα σ' ενα αχανες πληκτρολογιο. Οσο ανεμενε την μεταλλικη γυναικεια φωνη του κεντρικου κομπιουτερ εριξε μια ματια στο κοκκινο φωτεινο καντραν που καταπινε τον χρονο σταθερα. Ξεκινησε να κανει καποιους υπολογισμους στο μυαλο του μα η φωνη τον διεκοψε.
-'Ολα πανε βαση σχεδιου. Μπορω να πω πως ισως ειμαστε και λιγο μπροστα. Τα προγραμματα εχουν φορτωθει ολα και εχουν γινει ηδη τρεις πετυχημενες δοκιμες. Να το φερω στην κεντρικη οθονη' ? ρωτησε το κομπιουτερ.
-'Οχι ακομα Κιρκη' απαντησε. 'Τρεξε μου το προγραμμα αποστηθισης και δωσε τυχαιο ερωτηματολογιο σε κλιμακα 1 προς 14'.
-'Προγραμμα αποστηθισης ετοιμο. Τυχαιο ερωτηματολογιο σε εφαρμογη' απαντησε το μηχανημα.
Εγειρε πισω στην καρεκλα του παρακολουθωντας τις ερωτησεις και τις διδομενες απαντησεις κι ενα χαμογελο ικανοποιησης, κατι που ειχε καιρο να συμβει, εμφανιστηκε στο προσωπο του.
-'Εκθεση αναλυσης αντιμετωπισης απροσδοκητων συναισθηματικων γεγονοτων και χρονος αντιδρασης' ειπε ενω το κομπιουτερ ανταποκριθηκε αμεσα.
Η συνεχεια του αψεγαδιαστου αποτυπωθηκε στο χαμογελο του που αυξησε το εμβαδον του στο προσωπο του.
                                                ===========================
Σταθηκε απεναντι του και το κοιταξε. Η εικονα του εφερνε αναμικτα συναισθηματα που δυσκολευοταν να χειραγωγησει. Θαυμασμο, απορια, οργη, ικανοποιηση. Ηταν πραγματι απογοητευτικο αν αναλογιζοταν κανεις το που ειχε κατορθωσει η επιστημη να φτασει ολα αυτα τα χρονια σε καποιους τομεις, εκπλησσοντας ακομα και τους ιδιους που την υπηρετουσαν και ποσο ειχε υστερησει σε αλλα, ισως πολυ βασικοτερα και πρωτευοντα. Ηταν εκει, μεσα στο σκαφος που ειχε περασει ενα μεγαλο μερος της ζωης του και αντι να ειναι χαρουμενος για την επομενη προκληση που του επιφυλασσε αυτο το μυστηριο που λεγοταν συμπαν, αυτος ζουσε συμφωνα με ενα κοκκινο φωτεινο καντραν που του αφαιρουσε σαδιστικα, οσο περνουσε ο χρονος, λιγο λιγο τη ζωη. Θυμα μιας 'συμπτωματικης και κυριολεκτικα τυχαιας καταστασης' οπως ειχαν περιγραψει οι γιατροι την περιπτωση του. Κοιταξε το μικρο, λεπτο αντικειμενο που βαστουσε στο χερι του, οχι μεγαλυτερο απο το νυχι του μικρου του δαχτυλου.
Ηταν η τελευταια πινελια σ' ενα μεγαλοπνοο σχεδιο που ειχε ξεκινησει εδω και καμποσο καιρο και ουσιαστικα εφτανε στο τελος του με αυτην τη μικρη προσθηκη. 
                                              =========================
-'Κιρκη αναφορα συστηματων πλοηγησης και εστιμωμενος χρονος αφιξηςστη Γη' ειπε περιμενοντας τα δεδομενα ν' αρχισουν να τρεχουν στην επιφανεια του υπολογιστη του. 
Το κομπιουτερ υπακουσε και μια σειρα αριθμων αρχισαν να διατρεχουν την οθονη του.
-'Μια χαρα τα βλεπω ολα' ειπε. 'Υπαρχει κατι που πρεπει να τεθει υπ' οψιν μου' ? ρωτησε.
-'Θυμιζω μονο την διαδικασια στον θαλαμο αποσυμπιεσης' ειπε το μηχανημα. -'Καποια στιγμη πρεπει να προχωρησεις και μ' αυτο'.
-'Εχεις δικιο' απαντησε 'το ειχα σχεδον ξεχασει. Καταλαβαινεις, το αγχος για την εκβαση ολων αυτων των καταστασεων. Μην ανησυχεις, θα το τακτοποιησω αμεσα'.
Ευτυχως που υπηρχε και η Κιρκη διαφορετικα ποιος ξερει ποσα πραγματα θα ειχε ξεχασει. Εριξε μια ματια στο φωτεινο κοκκινο καντραν που ανεπηρεαστο συνεχισε το εργο του.
Ειχαν τα παντα ολοκληρωθει και θα εμενε και λιγος ακομα χρονος που ξαφνικα ανακαλυψε πως δεν ηξερε πως να τον διαθεσει. Ενα κελαριστο γελιο του βγηκε αυθορμητα και σκορπιστηκε μεσα στο σκαφος. 'Τα παιχνιδια της μοιρας' σκεφτηκε. 
                                       ================================
Κοιταξε το αρχεγονο χαος μεσα απο το τζαμι. Ισως για καποιον αλλο αυτο το απολυτο σκοταδι, διακοπτομενο μονο απο στιγμιαιες λαμψεις, να ηταν παρα πολυ μα γι αυτον ηταν το σπιτι του.
Αυτο ηταν που αρχικα τον ειχε τραβηξει τοτε που αποφασισε να τ' αφησει ολα πισω και να δοκιμασει την τυχη σαν αστρο - πιλοτος. Αυτο το σκοταδι που εβλεπε απο τη Γη, που σαν να τον προσκαλουσε να ερθει κοντα του και να γευτει οσα μαγικα και μοναδικα πραγματα φυλαγε καλα κρυμμενα, αυτο το σκοταδι ειχε γινει ο συντροφος του εδω και πολλα χρονια.
Το εζησε απο κοντα, διδαχθηκε απ' αυτο, εμαθε να δεχεται τα καλα του και τ' ασχημα, τα ειχε ενσωματωσει στο ειναι του. 
Πατησε το κουμπι που αναβοσβηνε στην κονσολα μπροστα του διχως ν' αποτραβηξει το βλεμμα του απο την πανσπερμια των αστεριων που χανονταν στο βαθος.
Λιγο μετα σωριαστηκε στην καρεκλα του αδιαφορωντας πια ακομα και για το χρονομετρο αντιστροφης μετρησης. Ειχε πεθανει. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31


Η αρχικη του εκπληξη μολις πληροφορηθηκε το γεγονος πως ο Πουμπλιους Λεντουλους δεν ηταν πλεον στην θεση του σαν διοικητης στην συγκεκριμενη ρωμαικη επαρχια μετατραπηκε σταδιακα σε σκεπτικισμο. Αυτο ηταν κατι που ειχε συμβει σιγουρα πολυ προσφατα δεδομενου πως απο τη στιγμη που διαβαζαν το γραμμα που ειχε αποστειλλει στον Καισαρα δεν ειχε περασει περισσοτερο απο μια βδομαδα. Προφανως το γραμμα ηταν η αιτια που ειχε απαλλαχθει των καθηκοντων του κι αυτο ηταν κατι που επρεπε οπωσδηποτε να διερευνησει.
Εμαθε την διευθυνση του απο το φρουραρχειο και κινησε για κει. Η αισθηση πως κατι υφαινοταν πισω απο την πλατη του, κατι το οποιο ειχε ανατρεψει τις ηδη υπαρχουσες ισοροπιες, ειχε εμμονοληπτικα ριζωσει σ' ενα σκοτεινο σημειο του μυαλου του αρνουμενη πεισματικα να υποχωρησει η να ξεθωριασει. Ισως με την κουβεντα με τον Πουμπλιο εφθανε σε καποιο συμπερασμα, ισως και οχι. Μα θα το μαθαινε ευθυς αμεσως δεδομενου πως το σπιτι του τεως ρωμαιου διοικητη μολις ειχε προβαλλει μπροστα του.
                                         ======================
-'Τι νεα φερνεις λοιπον απο τη Ρωμη'? ρωτησε ο Πουμπλιος, καθισμενος αναπαυτικα απεναντι απο τον επισκεπτη του. Ηταν γυρω στα εξηντα, σχετικα κοντος, με παραπανισια κιλα που ματαια προσπαθουσε να συγκαλυψει και μ' ενα μονιμο χαμογελο στο προσωπο που ορκο θα επαιρνε πως ηταν περα για περα γνησιο. 'Εχω πολυ καιρο να βρεθω στο κεντρο του κοσμου' συνεχισε 'και η αληθεια ειναι πως την εχω πεθυμησει'.
-'Τιποτα τοσο εντυπωσιακο που θα ειχε νοημα ακομα και ν' αναφερω' ειπε ο ξενος. 'Ελαχιστα πραγματα αλλαξαν στην Ρωμη απο τοτε που ειμαι εγω εκει και αυτο καποια στιγμη ειμαι σιγουρος πως θα ειναι εις βαρος της. Πες μου λιγο για την υποθεση που ανεφερες στο γραμμα'.
Δεν εμαθε πολλα περισσοτερα αλλα σιγουρα απεκτησε μια καλυτερη εικονα. Η αισθηση που του αφησε ο Πουμπλιος ηταν πως οτι και να ηταν αυτο που πρεσβευε ο νεοκοπος προφητης δεν ηταν, τουλαχιστον αμεση, απειλη για τη Ρωμη. Ομως δεν μπορεσε να μην αναρωτηθει αν ο πρωην διοικητης ειχε σαγηνευτει απο τις θεσεις αυτου του Ιησου. Τον ευχαριστησε για τον χρονο του και κινησε για το παλατι του Ηρωδη οπου τον περιμεναν οι υπολοιποι.  
                                      =======================
-'Με μεταθετουν στην Καρχηδονα' του ειχε πει ο Πουμπλιος. 'Η Ρωμη με χρειαζεται εκει' συνεχισε διχως να καταφερει απολυτα να καμουφλαρει την πικρα και την ειρωνια του γι αυτην την αποφαση. 'Ομως ειμαι σχεδον σιγουρος πως οσο μακρια και να βρεθω για να υπηρετησω την Ρωμη, καποια στιγμη ολα αυτα που σημερα ακουγονται εδω, σ' αυτην την στενη λωριδα γης, θα φτασουν κι εκει. Πραγμα που θα δυσκολεψει τους αρμοδιους οταν και παλι θα πρεπει να ψαξουν να βρουν νεο σημειο για να με στειλουν'.
Οση ωρα καλπαζε για το παλατι αυτη η φραση δεν ξεκολλουσε απο το μυαλο του. Ηταν εξυπνος, μορφωμενος ανθρωπος ο Πουμπλιους Λεντουλους, αυτο του το αναγνωριζε. Το αν το ενστικτο του θα αποδεικνυοταν τελικα σωστο ηταν κατι που εμελλε ν' αποδειχθει.
Ενοιωσε τον κυβο να ζωντανευει ολο και περισσοτερο καθως πλησιαζε. Αναρωτηθηκε για μια στιγμη ποιος να ηταν ο στοχος του και με ποιον τροπο θα καταφερνε να ολοκληρωσει την αποστολη του. Ενοιωθε πως βρισκοταν πολυ κοντα σ' ενα σημαντικο σταυροδρομι. 
                                      =====================
-'Ειναι παντα χαρα μας να φιλοξενουμε υψηλους επισκεπτες σαν κι εσας και μαλιστα αρτι αφιχθεντες απο τη Ρωμη' ειπε ο Ηρωδης καθως σηκωνοταν να υποδεχτει τον Ορατιο και την Λαελια. 'Τα παντα ειναι στην διαθεση σας, οτι ζητησετε θα το εχετε' συμπληρωσε.
Η Ηρωδιαδα του εριξε μια ματια αποδοκιμασιας για την τοσο αχαρη και αδεξια τοποθετηση υποτελειας που μολις ειχε κανει. Ο Ορατιος εκανε μια γκριματσα ευχαριστησης κι απαντησε.
-'Για την ακριβεια μονο εγω και ο επικεφαλης της αποστολης ερχομαστε απο την Ρωμη' ειπε. 'Αυτη ειναι η Λαελια Σεπτιμα, κορη του επαρχου της Συριας Λευκιου Ουιτελλιου που μας συντροφεψε μεχρι εδω για μια ολιγοημερη παραμονη' συνεχισε δειχνοντας με το χερι του την κοπελα που εκανε μια βαθια υποκλιση.
-'Μα που βρισκεται ο επικεφαλης' ? εκανε ανησυχος ο Ηρωδης, προσπερνωντας αδιαφορα, παλι με αγαρμπο τροπο την συσταση που ειχε γινει για την Λαελια.
-'Χαιρω πολυ αγαπητη μου' κινηθηκε αμεσα η Ηρωδιαδα πλησιαζοντας την κοπελα και πιανοντας την απο το μπρατσο. 'Οι αντρες θα εχουν μια μαλλον βαρετη κι αδιαφορη κουβεντα για μας, ελα μαζι μου να μου πεις για τον τοπο σου'.
                                   ====================
-'Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας' εκανε ο Ορατιος περιμενοντας υπομονετικα την αποχωρηση των δυο γυναικων. 'Λιγο πριν μπουμε στην πολη εντοπισε καποιο προβλημα σε μια οπλη του αλογου του και φοβουμενος τα χειροτερα επελεξε πρωτα να επιληφθει του θεματος και μετα την επιλυση του θα ερθει κατ' ευθειαν εδω' ειπε εχοντας μια μικρη αμφιβολια για το αν η δικαιολογια του θα ευσταθουσε στον Ηρωδη. Οπως αποδειχτηκε, αδικα ανησυχουσε.
-'Πολυ καλα εκανε' απαντησε ο Ηρωδης. -'Σ' αυτα τα μερη το αλογο ειναι οτι πολυτιμοτερο εχει ενας ταξιδιωτης' συνεχισε. 'Ειμαι σιγουρος πως το προβλημα θα διευθετηθει με τον καλυτερο δυνατο τροπο. Σε τι ομως οφειλουμε αυτην την απροσδοκητη επισκεψη ? Οχι πως δεν εχουμε επισκεψεις, δεν θελω να πω αυτο, αλλα συνηθως ειμαστε ενημερωμενοι για κατι τετοιο'.
Ο Ορατιος τον αφησε να μονολογησει λιγο ακομα ενω παραλληλα προσπαθουσε να σκεφτει αν επρεπε ν' απαντησει αμεσα η να περιμενει την αφιξη του ξενου.
-'Εχει να κανει με την υπαρξη αυτου του προφητη που εχει εμφανιστει εδω και καποιο καιρο στα μερη σας' αποφασισε να μιλησει ξεκαθαρα. 'Η Ρωμη εχει μια μικρη ανησυχια για το τι ακριβως συμβαινει' ολοκληρωσε τη φραση του. 
                                  =======================
Ειχε σχεδον φτασει οταν με την ακρη του ματιου του επιασε την κινηση. Σταματησε και κοιταξε πιο προσεκτικα. Κατι δεν του πηγαινε καλα σ' αυτον τον αναβατη. Ο τροπος που ιππευε το αλογο, οι κινησεις του, ειχαν κατι το παραδοξο. Επιπροσθετα του εδινε την αισθηση σαν να προσπαθουσε να περασει απαρατηρητος και η κατευθυνση που ακολουθουσε, στην πισω πορτα του παλατιου, επετεινε αυτην την αισθηση. Ενα κλασμα του δευτερολεπτου πριν χαθει απο τα ματια ειδε κατι που μαλλον του εδωσε την απαντηση στην απορια του. Κρατησε την λεπτομερεια που ειχε δει στο μυαλο του και συνεχισε προς την κεντρικη εισοδο.
Τον ειδε να καλπαζει προς την εισοδο και σταματησε φευγαλεα. Απο την αμφιεση του ειχε καταλαβει οτι δεν ηταν της περιοχης μα δεν ηταν και ντυσιμο αυτο για τους επισκεπτες του πατερα της απο τη Ρωμη. Αναρωτηθηκε αν την ειχε δει και βιαστηκε να μπει στην πισω πορτα. Επρεπε να βρεθει γρηγορα στα δωματια της πριν γινοταν αντιληπτο απο τον πατερα της οτι οχι μονο δεν ηταν αρρωστη αλλα βρισκοταν μονη της εξω τοσην ωρα.
Η εικονα του καβαλλαρη της εφερε μια μικρη ανατριχιλα στην σπονδυλικη στηλη. Το μονο που ευχοταν ηταν να μην χρειαζοταν να βρεθει απεναντι του. 
                                 =====================
Τα πρωτα σημαδια κουρασης εκαναν δειλα την εμφανιση τους μα η ανυπομονησια του τα υπερκερασε ευκολα. Αλλαξε βιαστικα ρουχα στο δωματιο που ηταν προορισμενο γι αυτον και διχως να σταθει στιγμη ζητησε να τον αναγγειλουν στον Ηρωδη. Το τι δικαιολογια ειχε χρησιμοποιησει ο Ορατιος για την καθυστερηση του του ηταν αγνωστη μα ηταν σιγουρος πως ο συντροφος του θα τα ειχε καταφερει. Το βαρος που ακουγε στ' ονομα Λαελια Σεπτιμα ηταν κατι που επρεπε να χειριστει και ταχιστα. Η κοπελα, διχως την συνεχη παρουσια του Ορατιου για προστασια ηταν σαν χαμενη κι επειδη ακομα δεν ειχε σαφη εικονα για το τι συνεβαινε στην περιοχη και ποσο επικινδυνα μπορει να ηταν τα πραγματα, δεν μπορουσε να τον αποδεσμευσει. Αυτο σημαινε πως για λιγο θα επρεπε να κινηθει μονος, κατι που θα γινοταν ετσι κι αλλιως οταν εντοπιζε το στοχο του. Ειχε αποφασισει πως ο Ορατιος δεν επρεπε να μαθει τιποτα και θα προσπαθουσε με καθε τροπο να κρατησει κρυφο απο τον εκατονταρχο τι σκεφτοταν να πραξει. Ηταν η πρωτη φορα που δεν ηξερε τι αντιδραση θα ειχε ο Ορατιος αν μαθαινε για ποιον πραγματικα λογο ειχε δεχτει ν' αναλαβει αυτην την αποστολη και προτιμουσε να μην το διαπιστωσει αν ηταν κατι που μπορουσε ν' αποφυγει.
                              =======================
Μπηκε φουριοζος στην αιθουσα που ηταν ηδη ο Ορατιος με τον Ηρωδη και κουβεντιαζαν. Ανακλαστικα και οι δυο καθημενοι εκαναν ενστικτωδως την κινηση να σηκωθουν αλλα το νοημα με το χερι που εκανε ο ξενος τους σταματησε. Ο Ηρωδης μιλησε πρωτος.
-'Μολις εμαθα για το προβλημα με το αλογο σου' ειπε. 'Ειναι ολα ενταξει τωρα' ?
-'Μια χαρα' αποκριθηκε ο ξενος λοξοκοιτωντας τον Ορατιο. Ο τελευταιος, με φωνη ντυμενη στην ηρεμια, του απηυθηνε το λογο.
-'Αλλαξες οπλη ?
-'Ναι, ευτυχως δεν ηταν κατι το σοβαρο' απαντησε ο ξενος. 'Τι εχω χασει μεχρι τωρα' ? ρωτησε.
-'Ο Ορατιος Φλαβιος Βρουτος μου εξηγουσε για ποιον λογο σας εστειλε η Ρωμη εδω' προλαβε ο Ηρωδης. 'Οπως του ελεγα, δεν υπαρχει κανενας κινδυνος απο.....'
-'Αυτο ειναι κατι που μενει να το δουμε' τον εκοψε αποτομα ο ξενος. 'Η Λαελια' ?
-'Με την γυναικα μου, την Ηρωδιαδα' απαντησε πιο συγκρατημενος ο Ηρωδης. 'Θα γνωριζατε και την κορη μου, την Σαλωμη, μα δεν αισθανοταν καλα σημερα και εμεινε στο κρεββατι της'.
-'Δεν ειναι πρωτευον ζητημα' απαντησε ο ξενος. 'Αυτη τη στιγμη αλλα πραγματα εχουν προτεραιοτητα για την Ρωμη' συνεχισε.
                                   =======================
Αλλη μια φορα ειχε παει μεχρι εκει αλλα δεν εκανε ουτε βημα παραπανω. Αλλη μια φορα ειχε φτασει στο σημειο ν' αποφασισει να κατεβει στο ποταμι μα δεν το τολμησε. Αλλη μια φορα επελεξε να παραμεινει κρυφος θεατης και να επιστρεψει απρακτη απο κει που ειχε ξεκινησει.
Αλλαξε ρουχα και βγηκε απο το δωματιο της. Δεν προλαβε να στριψει κι επεσε πανω στη μητερα της που βαδιζε πλαι πλαι με μια αγνωστη. 
-'Σαλωμη, να σου γνωρισω απο δω την Λαελια Σεπτιμα. Ειναι κορη του επαρχου της Συριας, του Λευκιου Ουιτελλιου και θα μεινει μαζι μας μερικες μερες' εκανε τις συστασεις η Ηρωδιαδα.
'Αυτη ειναι η κορη μου η Σαλωμη' εκανε απευθυνομενη στην Λαελια. 'Ειμαι σιγουρη πως εσεις οι δυο θα κανετε πολυ καλη παρεα' προσθεσε.
Η χειραψια που ανταλλαξαν οι δυο κοπελες ηταν εμφανεστατο σημαδι διαψευσης και δεν περασε απαρατηρητο απο το κοφτερο ματι της Ηρωδιαδας.
-'Νομιζω πως ειναι καλυτερα να πας να ξαπλωσεις λιγο για να συνελθεις εντελως. Το βραδυ ο πατερας σου εχει συμποσιο προς τιμην των καλεσμενων μας κι ελπιζω μεχρι τοτε να εισαι καλυτερα' ειπε στη Σαλωμη με υφος προστακτικο παρα συμβουλευτικο. 
                                      =====================
Δικαιολογηθηκε λεγοντας πως θα χρειαζοταν κι εκεινη καποια ξεκουραση για το βραδυ, ευχαριστησε την Ηρωδιαδα για την ομορφη ξεναγηση που της ειχε προσφερει και αποσυρθηκε στα διαμερισματα της. Η εικονα που ειχε σχηματισει για την Σαλωμη, βασισμενη μονο σε λιγα λεπτα που την ειχε δει, περιειχε μια ασαφεια αλλα κατι στο ενστικτο της επεμενε να της ψιθυριζει οτι δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενα κακομαθημενο κοριτσοπουλο συνηθισμενο στο να γινεται το δικο της. Η Ηρωδιαδα ενοιωθε πως ηταν σαν τον Ιανο, παρουσιαζοντας το προσωπο που απαιτουσαν οι εκαστοτε καταστασεις ακομα κι αν αυτο δεν ηταν αληθινο.
Της ειχε προξενησει εντυπωση το ποσο δουλικος εμφανιζοταν ο Ηρωδης απεναντι σε απεσταλμενο της Ρωμης, τον Ορατιο εν τω προκειμενω, και φανταστηκε πως θα φεροταν απεναντι σε καποιον σαν τον ξενο που κυριολεκτικα της εφερνε σε μια αποκοσμη, σκοτεινη μορφη, ικανη για ολα. Η σκεψη και μονο της εφερε ενα παγωμα στην μερια του στηθους και πηρε μια βαθια ανασα. Αν ηθελε μια συντροφια για τα ονειρα της αποψε, μια συντροφια ευχαριστη, θα επρεπε να προσπαθησει αυτη να ειναι ο Ορατιος. Χαμογελασε.  

           YANNIS BOUKOUVALAS


       Η ΖΩΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΑΓΕΙΑ


-'Ακους κατι' ? ρωτησε ο ενας αντρας.
-'Σαν τι δηλαδη' ? εκανε απορημενος ο αλλος.
-'Μην μιλας λιγο' ειπε ο πρωτος ενω ταυτοχρονα εκανε νοημα με το χερι του για ησυχια εκ μερους του συνομιλητη του.
-'Δεν ακουω τιποτα' ειπε ο δευτερος αντρας κοιτωντας τον αλλο περιεργα.
-'Μου φανηκε σαν....Μαλλον ηταν η ιδεα μου....Αλλα ηταν τοσο καθαρο...Τελος παντων, κι εγω δεν ακουω κατι τωρα, προφανως εκανα λαθος' ειπε ο πρωτος περνωντας το χερι του αναμεσα στα μαλλια του. 'Ο γερος σε τι κατασταση ειναι' ?
-'Εχουν ειδοποιησει ασθενοφορο να ερθει μα δεν τον βλεπω να την βγαζει. Οι αλλοι παλευουν να τον συνεφερουν μα φοβαμαι πως αδικα κανουν τον κοπο'.
-'Παμε να δουμε' ειπε αυτος που τον ειχε απατησει η ακοη του. 'Ο Ριτσαρντ που ειναι' ?
-'Καπου θα τριγυρναει, δεν ξερω. Εξαφανιστηκε τη στιγμη που ο γερος σωριαστηκε κατω'.
Ξεκινησαν να βαδιζουν για το εσωτερικο του σπιτιου οταν ο πρωτος αντρας κοντοσταθηκε σαν να πιστευε οτι θα ξανακουγε οτι ειχε ακουσει αρχικα. Λιγα δευτερολεπτα μετα ακολουθουσε τον αλλο μεσα στο σπιτι.
                                      ==============================
Ηταν οφθαλμοφανεστατο πως ολη του η προσοχη ηταν στραμμενη στο τηλεφωνο. Καθε λεπτο που περναγε και δεν χτυπουσε ενοιωθε να τον εξοργιζει ακομα περισσοτερο. Ειχε κανει τρομερο κοπο, ειχε ξοδεψει πολλα χρηματα γι αυτο και τωρα που βρισκοταν ενα βημα πριν την ολοκληρωση του αυτο το διαβολεμενο τηλεφωνο δεν χτυπουσε. Εβαλε ενα Tyrconnell και το ηπιε μονορουφι. Την ωρα που αφηνε το ποτηρι στο μεγαλο εβενινο γραφειο χτυπησε το τηλεφωνο. Απο την βιασυνη του γκρεμισε το αδειο ποτηρι χωρις περαιτερω συνεπειες αφου το παχυ, πανακριβο περσικο χαλι δεν επετρεψε την θρυμματιση του.
Εκλεισε το τηλεφωνο και βυθιστηκε στην πανακριβη δερματινη πολυθρονα ενω ενα χαμογελο σταδιακα απλωνοταν σ' ολο του το προσωπο. Ολα εξελισσονταν οπως ακριβως τα ηθελε.
Ποιος ειπε πως τα λεφτα δεν ελυναν προβληματα ? Οταν προσλαμβανεις τον καλυτερο ειναι σιγουρο πως θα εχεις αποτελεσματα. Τωρα το μονο που ειχε να κανει ηταν να οργανωσει το υπολοιπο σχεδιο του, πραγμα διολου δυσκολο μιας και ολες σχεδον οι κινησεις ηταν ηδη αποτυπωμενες στο μυαλο του. Αυτο που δεν μπορουσε να καταφερει ηταν να κανει τον χρονο να κυλησει πιο γρηγορα. Θα επρεπε να περιμενει δυο βδομαδες.
                                     ==============================
-'Ειναι ολα ετοιμα' ? ρωτησε με αυστηρο υφος την οικονομο. 'Δεν πιστευω να εχεις ξεχασει κατι' συνεχισε κοιτωντας την ηλικιωμενη γυναικα βλοσυρα.
-'Τα παντα ειναι στην εντελεια κυριε' απαντησε με μισοσκυμμενο κεφαλι η γυναικα. -'Οι οδηγιες σας εχουν ακολουθηθει κατα γραμμα'.
-'Προσεξε γιατι αυριο ειναι η μεγαλη μερα' ειπε αυστηρα ο οικοδεσποτης. -'Αν συμβει το οποιοδηποτε λαθος θα παρετε ολοι ποδι απο δω μεσα, καταλαβες' ?
-'Απολυτα κυριε' ειπε η οικονομος. -'Με χρειαζεστε κατι αλλο' ?
-'Οχι, μπορεις να πηγαινεις' ηρθε η απαντηση. -'Α, μηπως ειδες την Νταιανα' ?
-'Νομιζω πως ειναι στον κηπο κυριε' ειπε η οικονομος και απομακρυνθηκε.
Περπατησε στην αντιθετη κατευθυνση απο την γυναικα και βγηκε στον κηπο. Ειδε την Νταιανα να μιλαει σε καποιους εργατες και την πλησιασε.
-'Ειμαστε ενταξει γι αυριο' ? ρωτησε. 
Η κοπελα σηκωσε τα ματια της απο ενα ματσο χαρτια που κρατουσε και του απαντησε.
-'Μια χαρα, κανενα προβλημα. Τα παντα θα ειναι ετοιμα αυριο'.
                                           ==========================
Ειχε εμπιστοσυνη στη γραμματεα του. Πεντε χρονια τωρα δεν υπηρξε το παραμικρο που να μην ειχε φερει σε περας. Ηξερε πως οτι αναλαμβανε το ολοκληρωνε παντα επιτυχημενα.
-'Καταλαβαινεις ποσο σημαντικο ειναι για μενα αυτο' της ειπε. -'Γι αυτο θελω να μην παει τιποτα στραβα'.
-'Φυσικα και το καταλαβαινω' απαντησε η γραμματεας. 'Μα δεν υπαρχει λογος ν' ανησυχειτε'.
-'Δεν πιστευω ο Σων να εχει καταλαβει κατι' εκανε ανησυχος. 'Θελω να του κανω εκπληξη, το ξερεις. Αμα αντιληφθει τιποτα θα πανε ολα στραφι' συνεχισε.
-'Ουτε καν υποψιαζεται κατι, μην σας προβληματιζει αυτο. Αφηστε ολα σε μενα. Κοιταξτε τις δουλειες σας και εγω θα φροντισω για ολα' ειπε καθησυχαστικα η γραμματεας.
-'Ναι, εχω καποια πραγματα που πρεπει να τακτοποιησω' μουρμουρισε μεσα απο τα δοντια του. 'Θα πεταχτω μεχρι το γραφειο και σε μερικες ωρες θα επιστρεψω. Τι ωρα ερχεται απο το σχολειο ο Σων' ? ειπε καθως απομακρυνοταν.
-'Ο Νεντ, ο σωφερ, θα τον φερει σε τρεις ωρες περιπου. Θα εχουμε τελειωσει απο δω κι ετσι δεν θα του περασει καν απο το μυαλο το τι του ετοιμαζετε'.
-'Ωραια. Αν χρειαστεις η συμβει οτιδηποτε παρε με κατ' ευθειαν τηλεφωνο' ειπε.
                                              ============================
Το παρτυ γενεθλιων του Σων εκοβε πραγματικα την ανασα. Το εσωτερικο του μεγαλου σπιτιου καθως και ο κηπος ειχαν μετατραπει σ' εναν απεραντο παιδοτοπο οπου ο ιδιος και γυρω στα εκατον πενηντα ακομα παιδια, συμμαθητες και φιλοι του που ειχαν ερθει να του ευχηθουν δεν χορταιναν παιγνιδι. Στην μια μερια του κηπου ειχε στηθει μια ολοκληρη παιδικη χαρα οπου ουρες απο πιτσιρικια περιμεναν την σειρα τους για να παιξουν. Στην ακριβως απεναντι πλευρα ειχαν στηθει τρεις εξεδρες. Στην πρωτη, καθισμενα σε αναπαυτικες καρεκλες καποια παιδακια παρακολουθουσαν κουκλοθεατρο ενω στην δευτερη τρεις αντρες ντυμενοι κλοουν εκαναν οτι μπορουσαν για να ξεκαρδιζονται στα γελια οι μικροι θεατες. Η τριτη ηταν ακομα ερμητικα κλειστη μα ολοι ηξεραν πως κατι μεγαλο και τρανο θα συνεβαινε εκει καποια στιγμη.
Ενας τεραστιος μπουφες ειχε στηθει κατα μηκος του εξωτερικου τοιχου του σπιτιου οπου μικροι και μεγαλοι απολαμβαναν σαγηνευτικες λιχουδιες και παραμυθενια εδεσματα.
Εκατονταδες μπαλονια βρισκονταν παντου, κινουμενα μια αριστερα και μια δεξια αναλογα με την κατευθυνση που ειχε καθε φορα το ελαφρυ ανοιξιατικο αερακι.
Το μονο μερος που δεν εβλεπες πιτσιρικια να τρεχουν, να γελανε και να παιζουν ηταν ο δευτερος οροφος του σπιτιου, που ειχε ερμητικα κλειστες κι αυτες ακομα τις κουρτινες.  
                                               ===========================
-'Ειναι εξω κυριε, περιμενει. Θελετε να του πω να περασει' ? ρωτησε ο ψηλος, γεροδεμενος τυπος με το κοστουμι.
Συνεχισε να ειναι προσηλωμενος στο θεαμα που αντικρυζε πισω απο τις κουρτινες. Τα ματια του δεν ξεκολλουσαν απο τον Σων που επαιζε με τα αλλα παιδια. Τον παρακολουθουσε που ετρεχε, γελαγε και ενα κυμα ικανοποιησης τον ειχε πλημμυρισει. Σηκωσε το δεξι του χερι χωρις να γυρισει κανοντας νοημα στον κουστουματο πως μπορουσε να τους φερει μεσα.
Δεν γυρισε ακομα κι οταν οι επισκεπτες του ειχαν μπει στο δωματιο. Συνεχιζε να παρακολουθει τον πιτσιρικα και στραφηκε προς τους δυο νεοφερμενους μονο οταν ο Σων ειχε χαθει απο το οπτικο του πεδιο. Τους εκανε νοημα να καθησουν στις δυο καρεκλες απο την αλλη μερια του γραφειου και αυτος θρονιαστηκε στην δικη του.
-'Δεν μπορειτε να φανταστειτε ποσο χαιρομαι που ειστε σημερα εδω' ειπε ενω ενα πλατυ χαμογελο ανθισε στο προσωπο του. 'Ειναι μεγαλη τιμη για μενα που δεχτηκατε την προσκληση μου' συνεχισε. 'Ποιος να το ελεγε πως καποτε θα βρισκομουν απεναντι απο τον Μεγα Φορτουνατο και θα συνομιλουσα μαζι του' ολοκληρωσε ενω το χαμογελο επεκταθηκε ακομα περισσοτερο. 
                                              ========================
-'Να κατι που ειχα ν' ακουσω πανω απο τριαντα χρονια' εκανε ο ενας εκ των δυο συνομιλητων, ενας γερος γυρω στα 70, που φαινοταν να εχει δυσκολια ακομα και στην κινηση, στηριζομενος σχεδον αποκλειστικα στην βοηθεια της τριανταχρονης γυναικας που ηταν μονιμα στο πλαι του.
-'Οι περισσοτεροι, να μην πω ολοι, ουτε που θυμουνται αυτο το ονομα' εκανε ενω ενας αναστεναγμος βγηκε απο μεσα του. Θυμασαι Μαιρη' ? εκανε στην γυναικα που τον χαιδεψε απαλα στην πλατη. 'Απορω πως εσεις το γνωριζετε' ειπε απευθυνομενος στον αντρα στην απεναντι πλευρα του γραφειου. 'Δεν ειστε τοσο μεγαλος'.
-'Καποια πραγματα δεν ξεχνιουνται ποτε, πιστεψτε με' ηρθε η απαντηση. 'Με συγχωρειτε, ειστε τοση ωρα εδω και δεν σας εχω προσφερει κατι. Τι θα θελατε' ?
-'Να ειστε καλα' ειπε η γυναικα 'δεν χρειαζομαστε τιποτα. Αλλα θα θελαμε να ξερουμε προς τι αυτη η προσκληση. Θελω να πω, ο παππους μου εχει σταματησει πλεον οτι εκανε και ομολογω πως η επιμονη σας, καθως και το υπερογκο χρηματικο ποσο που προσφερετε, μας εκανε τεραστια εντυπωση. Τι ακριβως ζητατε απο μας' ?
-'Εχετε απολυτο δικιο' εκανε ο αντρας. 'Αφηστε με να σας πω μια ιστορια και θα καταλαβετε'.
                                              ========================
-'Πριν τριαντα πεντε χρονια περιπου, πιτσιρικας ακομα, ετυχε μαζι μ' εναν φιλο μου να δω μια παρασταση του παππου σας σε καποια πολη που τ' ονομα της πια δεν θυμαμαι. Αυτο που θυμαμαι ειναι πως εντυπωσιαστηκα τοσο που επεδιωξα να τον ξαναδω και τα καταφερα δυο φορες ακομα. Πιστευα, κι ακομα πιστευω πως ο παππους σας ηταν και ειναι ο μεγαλυτερος μαγος που εχω δει ποτε. Καποια στιγμη βεβαια η ζωη ακολουθωντας το δικο της μονοπατι μ' εκανε να τον χασω και εκτοτε δεν ειχα την δυνατοτητα να τον ξαναδω. Ομως, δεν σας κρυβω, πως η εικονα του μου ειχε μεινει βαθια χαραγμενη στο μυαλο. Ετσι, εστω και μετα απο τοσα χρονια, με την οικονομικη επιφανεια που διαθετω, εβαλα ανθρωπους μου να ψαξουν για τον παππου σας και να τον ξαναβρουν για μενα. Στην εποχη μας τα χρηματα κανουν θαυματα οπως ξερετε και χαρη σ' αυτα ενα ακομα θαυμα συνετελεσθη. Πειτε πως ηταν ενα παιδικο απωθημενο που ζητουσε με καποιον τροπο να γινει πραγματικοτητα, πειτε πως ηταν μια εμμονη που αρνιοταν πεισματικα να περασει στη ληθη, οπως και να το πειτε το γεγονος ειναι πως μετα απο αρκετο ψαξιμο βρισκεστε σημερα εδω, απεναντι μου'.
                                                  ========================
-'Καταλαβαινω πως σας φαινεται περιεργο να σας προσφερω τοσα χρηματα για μια παρασταση, μετα απο τοσα χρονια. Μα ο λογος που το κανω κρυβει μερικες ακομα λεπτομερειες που θα πρεπει να μαθετε. Ενα απο τα πραγματα που οντως με ειχαν εντυπωσιασει τοτε ηταν το κολπο της εξαφανισης' ειπε ενω ταυτοχρονα εβαζε ενα ουισκι σ' ενα πανακριβο κρυσταλλινο ποτηρι. 'Το θυμαμαι σαν τωρα' συνεχισε 'που ο παππους σας καλυπτε μια κοπελα  μ' ενα τεραστιο πανι και μολις το τραβουσε η κοπελα ειχε χαθει. Ηταν πραγματι εντυπωσιακο και στα δικα μου ματια τοτε φανταζε το σπουδαιοτερο κολπο που ειχα δει ποτε.
Θυμαμαι ακομα πως και τις τρεις φορες που ειχα δει το συγκεκριμενο κολπο εκανα οτι ηταν 
ανθρωπινως δυνατον να τραβηξω την προσοχη του για να επιλεξει εμενα για την εξαφανιση. Ομως ποτε δεν τα καταφερα να ειμαι εγω απο τους τυχερους'.
-'Ηταν η μητερα μου η κοπελα που χρησιμοποιουσε ο παππους' εκανε η γυναικα.
-'Τωρα το ξερω, τοτε απλα νομιζα πως αδιαφορουσε για την υπαρξη μου' απαντησε ο αντρας.
'Ομως η επιμονη και η υπομονη στο τελος ανταμειβονται' συνεχισε. 'Και η δικη μου ανταμοιβη ειναι τωρα, εστω και μετα απο τοσα χρονια'. 
                                                =======================
-'Δεν φανταζομαι να υπονοειτε πως περιμενετε απο τον παππου μου να επαναλαβει ξανα εκεινο το κολπο' εκανε η κοπελα. 'Αυτο που ζητατε ειναι αδυνατον' εξανεστη η γυναικα.
Δεν προλαβε ν' απαντησει καθως ο γερος, με δυσκολια σηκωθηκε απο την καρεκλα και μιλησε.
-'Αυτο που στα ματια σου φανταζε σαν κολπο τοτε μαθε πως ηταν πραγματικοτητα. Δεν ηταν απλο τεχνασμα μα συνεβαινε στ' αληθεια. Αυτος ηταν και ο λογος που απο την μια το εκανα σπανια και απο την αλλη παντα χρησιμοποιουσα την κορη μου και οχι καποιον απο το κοινο γιατι ηταν ακρως επικινδυνο. Ομως απο τοτε εχουν περασει πολλα χρονια για να το ξανακανω και ακομα κι αν ηθελα δεν εχω πια την απαραιτητη δυναμη για να το κανω' ειπε.
-'Η καρδια του παππου μου ειναι αδυνατη' συμπληρωσε η κοπελα.'Η ενεργεια που απαιτειται για κατι τετοιο θα μπορουσε να τον σκοτωσει'.
-'Αν αυτο ηταν που μας θελατε' συνεχισε με σπασμενη φωνη ο γερος 'μπορειτε να κρατησετε τα χρηματα σας και να μας επιτρεψετε να φυγουμε'.
-'Φοβαμαι πως κατι τετοιο ειναι αδυνατον' ειπε ο αντρας. -'Υπαρχουν ακομα ενα δυο πραγματακια που πιστευω οτι μπορουν να σας αλλαξουν γνωμη'.
                                            ======================
-'Αυτα εδω τα χαρτια ειναι το υπολοιπο της υποθηκης που εχετε για το σπιτι που μενετε' ειπε πετωντας ενα ματσο χαρτια πανω στο τραπεζι. 'Πλεον χρωστατε σε μενα και οχι στην τραπεζα' συμπληρωσε και συνεχισε. 'Τα μονα εσοδα που εχετε ειναι απο την δουλεια της εγγονης σας και το αφεντικο της δουλευει για μενα. Μην ξεχνατε επισης πως σε δυο μηνες γινεται το δικαστηριο για την επιμελεια του παιδιου σας' ειπε κι εδειξε με το δαχτυλο την γυναικα 'και ο δικαστης τυχαινει να ειναι προσωπικος φιλος που ποτε δεν μου εχει αρνηθει χαρη. Με δυο λογια, η θα κανετε αυτο που πρεπει η θα διαπιστωσετε ποσο δυσκολο ειναι να επιβιωσετε με το απολυτο τιποτα. Η επιλογη ειναι δικη σας' ειπε ενω ενας τονος ηρεμης δυναμης χρωματισε τη φωνη του.
Για λιγα δευτερολεπτα ο γερος και η γυναικα κοιταχτηκαν.
-'Σας παρακαλω, ξανασκεφτειτε το' παρακαλεσε η γυναικα.
-'Ειναι τα γενεθλια του γιου μου σημερα' εκανε ο αντρας. -'Ειμαι αποφασισμενος να ειναι τα τελειοτερα γενεθλια που ειχε ποτε και αυτο θα συμβει μονο αν ο παππους σας κανει το κολπο της εξαφανισης, και μαλιστα εξαφανιζοντας εμενα. Περιμενω μια απαντηση τωρα'.
Ενα κουρασμενο νευμα με το κεφαλι ηταν αρκετο για να καταλαβει πως θα γινοταν το θελημα του. 
                                           =======================
Αυτο που λειτουργουσε τελεια ηταν η μνημη του. Θυμοταν την εκφραση του Σων οταν ανεβηκε στη σκηνη για το κολπο. Το στομα και τα ματια του ειχαν γουρλωσει εν οψη του θαυμαστου που θα συνεβαινε τις επομενες στιγμες. Θυμοταν ακομα ξεκαθαρα και τον αποηχο απο τα χειροκροτηματα του υπολοιπου κοινου που παρακολουθουσε. Απο τις αισθησεις του μονο η ακοη μπορουσε να τον βοηθησει. Ενοιωθε να πλεει σ' ενα παχυ, πυκνο σκοταδι, αδυνατωντας να δει οτιδηποτε, ενα σκοταδι που δεν μπορουσε ν' αγγιξει, να γευτει η να μυρισει. Του ηταν αδυνατον να προσανατολιστει η να καταλαβει που ηταν. Τοτε ακουσε τις φωνες. Μα ναι, ηταν ο Μπεν και ο Γκαρυ. Απο που ομως ερχονταν οι φωνες ? Ουρλιαξε με ολη του τη δυναμη περιμενοντας μιαν απαντηση. Ακουσε τις φωνες να ξεμακραινουν και φωναξε παλι.
Τιποτα. Εξακολουθουσε να νοιωθει πως αιωρουνταν μεσα σ' ενα συμπλεγμα σκιων.
Δεν μπορουσε να καταλαβει που ηταν και πως θα επεστρεφε. Απλα θα επρεπε να περιμενει απο τον γερο μαγο να τον επαναφερει απ' οπου τελος παντων τον ειχε στειλει.
Γυρισε αποτομα ενω ενα κυμα ανησυχιας τον πλημμυριζε. Δεν μπορουσε να δει τιποτα μα ενοιωσε το σκοταδι να κινειται απειλητικα εναντιον του για να τον καταπιει. 


                                                        ΤΕΛΟΣ

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                        ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30


-'Δεν πιστευω να ετοιμαζεσαι να φυγεις' ειπε η γυναικα με αυστηρο κι επιβλητικο τονο.
-'Σιγουρα παντως δεν σκεφτομαι να μεινω μεσα' απαντησε με κοροιδευτικο τονο η κοπελα απο την αλλη πλευρα του δωματιου. 'Εξ' αλλου, εχω πραγματα να κανω'.
-'Πραγματα ? Σαν τι πραγματα δηλαδη ? Ακου Σαλωμη, αυθαδιαζεις εδω και καιρο μα δεν ειπα τιποτα, φευγεις, εξαφανιζεσαι, παλι δεν ειπα τιποτα. Ομως σημερα, τωρα, δεν θα πας πουθενα. Το ξερεις οτι ο πατερας σου εχει επισκεψεις , και μαλιστα υψηλες επισκεψεις απο τη Ρωμη. Πως θα τους φανει αν η κορη του λειπει' ?
Η Σαλωμη γυρισε και την κοιταξε ενω το χαμογελο 'δεν με νοιαζει τιποτα' αναδυθηκε και θρονιαστηκε στο λαμπερο της προσωπο.
-'Οπως το ειπες' απαντησε αργα και χαμηλοτονα, σαν την εξαναγκαστικη κινηση της καφε σαυρας της ερημου που αισθανεται την αλλοιωση της θερμοκρασιας. 'Επισκεπτες του πατερα μου. Και αυτος που θα πρεπει να βρισκεται εκει να τους υποδεχτει δεν ειναι αλλος απο την μητερα μου. Καταλαβες Ηρωδιαδα ? Εγω τον ρολο του διακοσμητικου δεν τον παιζω. Και τωρα φυγε γιατι θελω να ετοιμαστω' ολοκληρωσε γυριζοντας της την πλατη.
                                                         ====================
Σταθηκε στην πορτα μισανοιγοντας την και γυρισε το βλεμμα της μια φορα ακομα μεσα στο δωματιο. Η Σαλωμη ειχε αφησει το μεταξωτο της φορεμα να κυλησει απο τους ωμους της στο πατωμα και ντυνοταν με κατι πιο προχειρο. Οση ομορφια ειχε αυτο το κοριτσι τοσο ξεροκεφαλο κι επιμονο ηταν. Οι μονες φορες που την ακουγε ηταν οταν οι αποψεις τους συνεπιπταν τυχαια.
Δεν ηξερε τι ηταν αυτο το καινουριο που της ειχε παρει τα μυαλα αλλα ειχε φροντισει να βαλει ανθρωπους της να μαθουν. Παρα πολλα διακυβευονταν εκεινη την περιεργη εποχη στην πολη που προιστατο ο Ηρωδης Αντιπας και ηθελε να ειναι σιγουρη πως οι εξελιξεις δεν θα την αφηναν εξω. Χρειαζοταν την βοηθεια της Σαλωμης σε πολλα ζητηματα, θεματα επιρροης στον Ηρωδη που της ετρεφε μια ατελειωτη αδυναμια μα ηταν τοσο δυσκολο στο να την φερει καταπροσωπο με την πραγματικοτητα. Βγηκε απο το δωματιο κι εκανε νευμα σε μια δουλα που ετυχε να περναει. Αφου πηρε την διαβεβαιωση πως ολα πανω της ηταν μια χαρα, πηρε μια βαθια ανασα και κινησε για την αιθουσα οπου ανα πασα στιγμη οι επισκεπτες απο τη Ρωμη θα κατεφθαναν. Το μονο που χρειαζοταν ηταν να βρει μια δικαιολογια στον Ηρωδη για την απουσια της Σαλωμης, οχι κατι δυσκολο και οχι κατι που εκανε για πρωτη φορα.
                                                         =======================
Ο Ορατιος Φλαβιος Βρουτος ρωτησε μια τελευταια φορα την Λαελια Σεπτιμα αν χρειαζοταν κατι. Η αρνητικη απαντηση της κοπελας τον επεισε και την αφησε ν' αποσυρθει στο δωματιο που ειχε φροντισει να της παραχωρησει ο αρχιαυλικος του Ηρωδη. Εχοντας την αισθηση πως δεν υπηρχε κατι αλλο να κανει πηγε κι αυτος στο δικο του δωματιο. Χρειαζοταν ενα μπανιο οπωσδηποτε για ν' απαλλαγει απο την αισθηση, την οσμη και το αγγιμα της σκονης.
Το ολοκληρωσε με συνοπτικες διαδικασιες και ξαπλωσε σ' ενα ανακλιντρο για να ξεκουρασει το ταλαιπωρημενο του κορμι. Δεν ηταν οτι ακριβως ειχε στο μυαλο του, η τροπη που ειχαν παρει τα πραγματα δεν ηταν η αναμενομενη, αλλα δεν μπορουσε να κανει τιποτα.
Αν δεν υπηρχε η Λαελια τα πραγματα θα ηταν πιο ευκολα, ομως με την παρουσια της εκει του προσeθετε εναν επιπλεον μπελα. Ενοιωθε υπολογος απεναντι στον πατερα της, τον Λευκιο Ουιτελλιο, και ηταν αποφασισμενος τις λιγες μερες παραμονης της στην πολη να την προσεχει μεχρι την στιγμη που θ' αναχωρουσε. Δυστυχως ηταν κατι που επρεπε να κανει μονος αφου το αποσπασμα που ειχε διαθεσει ο Λευκιος δεν γνωριζε αν ηταν ικανο ν' ανταπεξελθει. 
Βεβαια το μεγαλυτερο προβλημα ηταν η απουσια του ξενου.
                                                         ======================
Τους ειχε προλαβει λιγες μονο ωρες πριν φτασουν στην πολη. Δεν ειχε κανει καμια νυξη για το τι ειχε συμβει σ' ολο το διαστημα της απουσιας του και ο Ορατιος δεν ειχε κανει καμια ερωτηση για να μαθει. Ηξερε πως αν δεν ηθελε ν' αποκαλυψει κατι δεν θα το εκανε ακομα και ανακρινομενος. Απο το υφος του και μονο μπορουσε να υποψιαστει πως οτι ειχε σχεδιασει ειχε επιτυχει. Του ηταν αρκετο αυτο. Τον ενημερωσε για τις κινησεις τους απο εκεινη τη στιγμη και μετα. Ο εκατονταρχος, μαζι με την κορη του Λευκιου και την φρουρα της θα συνεχιζαν κανονικα την πορεια τους προς την πολη πηγαινοντας κατ' ευθειαν στο παλατι του Ηρωδη Αντιπα. Ο ιδιος δεν θα ερχοταν μαζι τους. Ηθελε πρωτα να επισκεφτει τον Πουμπλιους Λεντουλους, τον Ρωμαιο διοικητη, τον ανθρωπο που ειχε στειλει το γραμμα στην Ρωμη σχετικα με τον καινουριο προφητη. Τον ενδιεφερε να εχει και την αποψη ενος ακομα, σχετικου με το αντικειμενο, και να μην στηριχτει αποκλειστικα στην γνωμη του Ηρωδη. Του ζητησε να μην μαθευτει οπως επισης να βρει μια καλη δικαιολογια για την απουσια του. Μολις τελειωνε με τον Πουμπλιο θα ερχοταν κι εκεινος. Στην ερωτηση του Ορατιου σχετικα με την Λαελια και πως να χειριστει το θεμα, ειχε χαμογελασει και του ειχε πει.
-'Αν βρισκεις δυσκολο να ελεγξεις ενα κοριτσοπουλο, τοτε σημαινει πως δεν το εχεις πια'.
Μ' αυτην τη φραση εστριψε το αλογο του και απομακρυνθηκε εκ νεου.
                                                    =======================
Ο εκνευρισμος της εβγαινε αβιαστα και τον ανεχοταν οτι βρισκοταν πιο κοντα της εκεινη τη στιγμη, το αλογο της. Ειχε διασχισει την πολη διχως κανεις ν' αντιληφθει πως ηταν η κορη του Ηρωδη Αντιπα και καλπαζε προς τα περιχωρα. Υπατιος αυτου του εκνευρισμου δεν ηταν αλλος απο την Ηρωδιαδα. Παντα σκεφτοταν κι επραττε συμφωνα με το συμφερον της, διχως να υπολογισει αν αυτο το συμφερον ερχοταν σε συγκρουση με το δικο της. Αυτη η ιστορια με τους επισκεπτες της Ρωμης την ειχαν αναστατωσει υπερβολικα και το μυαλο της επεξεργαζοταν ενα σωρο σεναρια που την Σαλωμη την αφηναν παγερα αδιαφορη. Το μονο που την ενδιεφερε ηταν να φτασει στον προορισμο της διχως να γινει αντιληπτη. Τα ειχε καταφερει ακομα μια φορα.
Εκρυψε το αλογο πισω απο μια πυκνη συσταδα δενδρων και η ιδια, με περισση προσοχη, πλησιασε την ακρη του μικρου λοφου πανω στον οποιον βρισκοταν.
Δεν ηταν ουτε καινουριο, ουτε συγκλονιστικο το θεαμα που θ' αντικριζε, παρ' ολα αυτα ενοιωσε τους παλμους της ν' αυξανονται, παρα την θεληση της και την ανασα της να βγαινει κοφτη.
Σε μια αποσταση εκατο μετρων απο την ιδια, στο ξεφωτο που υπηρχε, τα βρωμικα και λασπωμενα νερα του ποταμου συνεχιζαν να ρεουν απροσκοπτα αδιαφορωντας για το τι συνεβαινε διπλα τους.
                                                     =========================
Ηταν εκει, οπως και καθε μερα μεχρι το τελευταιο φως του ηλιου. Βυθισμενος μεχρι τη μεση περιπου στα νερα του ποταμου, προσπαθωντας να φερει σε περας οσο το δυνατον περισσοτερο εργο. Μπροστα, πισω, διπλα του, ενα ετεροκλητο πληθος ανθρωπων, μεσα στα νερα του ποταμου κι αυτοι, περιμενοντας υπομονετικα την σειρα τους. Ηταν ενα θεαμα που οσες φορες κι αν ειχαν δει τα ματια της δεν ειχαν χορτασει ποτε και το μυαλο της αδυνατουσε να επεξεργαστει και να εξηγησει. Τι ακριβως συνεβαινε εκει ? Περνουσαν ο ενας μετα τον αλλο απο μπροστα του με σκυμμενο κεφαλι και αφου μουρμουριζε καποια λογια, ακαταλαβιστικα για την ιδια, τους εριχνε μια ποσοτητα νερου στο κεφαλι ενω αυτοι ταυτοχρονα προσπαθουσαν να του φιλησουν το χερι, κατι που ο ιδιος αρνιοταν πεισματικα. Βαπτιση το ονομαζε, μια βαπτιση που κανενα νοημα δεν φαινοταν να εχει. Ηταν πολλα που δεν μπορουσε να καταλαβει σχετικα με τα ντοπια ηθη κι εθιμα, κι ας ειχε περασει ολη της τη ζωη εκει μα αυτο ηταν πραγματι κατι τελειως διαφορετικο. Επιασε τον εαυτο της αλλη μια φορα, οπως καθε αλλη φορα που βρισκοταν στο ιδιο σημειο παρακολουθωντας, να κατεβαινει στο ξεφωτο, να μπαινει στο νερο και να στεκεται απεναντι του. Ομως στην πραγματικοτητα εξακολουθουσε να βρισκεται ακινητη, χωμενη αναμεσα στις φυλλωσιες, να βλεπει το θεαμα που εκτυλισσοταν. 
                                                  ======================== 
-'Που ειναι η Σαλωμη' ? ρωτησε αυστηρα ο Ηρωδης. 'Μην μου πεις πως ακομα ετοιμαζεται'.
-'Δεν θα μπορεσει να ερθει' απαντησε η Ηρωδιαδα και βλεποντας το υφος του αντρα της εσπευσε να συνεχισει. 'Ηταν χαλια απο το πρωι, με δυσκολια σηκωθηκε για λιγο απο το κρεββατι της. Ο γιατρος ειναι μαζι της και ειναι καθησυχαστικος. Αν παραμεινει κλινηρης ισως το βραδυ να ειναι σε πολυ καλυτερη κατασταση'.
-'Δεν το πιστευω' ξεφυσηξε ο Ηρωδης. 'Μερα που βρηκε ν' αρρωστησει, ενω περιμενουμε τοσο σημαντικους επισκεπτες. Αλλα γιατι να μου κανει εντυπωση ? Φιλασθενη σαν κι εσενα, δεν ειναι ν' αναρωτιεται κανεις απο που πηρε. Ας ειναι. Ειμαι σιγουρος πως οι επισκεπτες μας θα κατανοησουν' συνεχισε χαιδευοντας το πυκνο του γενι.
-'Κι εγω αυτο πιστευω' απαντησε ηρεμα η Ηρωδιαδα ενω ταυτοχρονα επνιγε ενα σαρκαστικο γελιο που αναζητουσε διεξοδο. Αν ηξερε μονο ποσο 'φιλασθενη' ειχε υπαρξει η ιδια κατα καιρους και για ποιο λογο, θα εμενε στον τοπο. Μα ηταν πολλα που αγνοουσε ο Ηρωδης και θα υπηρχαν και αλλα, πολλα περισσοτερα μα ηταν κατι που την διευκολυνε αφανταστα οσο εξακολουθουσε να ζει στην πλανη του.
                                                           ======================
-'Δεν χρειαζεται να σου υπενθυμισω ποσο σημαντικο ειναι να μεινουν απολυτως ικανοποιημενοι οι επισκεπτες μας' προσθεσε ο Ηρωδης. 'Αμεσοι απεσταλμενοι του αυτοκρατορα Τιβεριου Ιουλιου Καισαρα Αυγουστου, αντιλαμβανεσαι τι επιρροη εχουν. Πρεπει να τα βρουν ολα στην εντελεια. Οτι ζητησουν πρεπει να το εχουν, οσο παραξενο και να ειναι'.
-'Αυτο που δεν εχω καταλαβει ακομα ειναι ο λογος για τον οποιο ηρθαν' ρωτησε η Ηρωδιαδα.
-'Φανταζεσαι οτι θα μας το ελεγαν' ? ειπε ο Ηρωδης. 'Παντως δεν εχει καποια σχεση με μας, εδω ολα λειτουργουν αψογα. Ισως, λεω ισως, να θελουν να μας συγχαρουν που εχουμε κρατησει τοσο ησυχη και παντα φιλικα διακειμενη την περιοχη στη Ρωμη'.
-'Αυτο μπορει να σημαινει και μια προσκληση να επισκεφτουμε την Ρωμη' εκανε πιοτερο μονολογωντας η Ηρωδιαδα ενω το βλεμμα της φωτισε αποτομα.
-'Μην βιαζεσαι' επενεβη ο Ηρωδης. 'Το σημαντικο ειναι να μεινουν ικανοποιημενοι. Μα που ειναι τελος παντων ? Ποση ωρα ακομα θα τους περιμενουμε' ? εκανε εκνευρισμενος.
-'Ηρεμησε' ειπε η Ηρωδιαδα πιανοντας του το χερι. 'Ηθελαν λιγο να ξεκουραστουν απο το ταξιδι, σε λιγο θα ειναι εδω. Δεν προκειται να κερδισουμε τιποτα με την ανυπομονησια. Ειναι ολα ετοιμα' ? συμπληρωσε.
-'Τα παντα' αποκριθηκε ο Ηρωδης. 'Το μονο που μενει ειναι να ερθουν'. 
                                                    ======================
Ο Ορατιος βγηκε απο το δωματιο του και κατευθυνθηκε στα διαμερισματα της Λαελια. Ειχαν ηδη καθυστερησει να εμφανιστουν στον Ηρωδη και δεν ηθελε αυτη η αργοπορια να τους να δημιουργησει ζητημα εκ του μηδενος. Χτυπησε απαλα την πορτα και την εσπρωξε.
Το βλεμμα του επεσε στην σιλουετα της κοπελας κι αιχμαλωτιστηκε εκει. Ειχε αλλαξει ρουχα, φορωντας εναν υπεροχο χιτωνα με εξαισια σχεδια μ' ενα χρωμα που κολακευε απιστευτα την φιλντισενια επειδερμιδα της. Τα μαλλια της, λυτα να πεφτουν στους ωμους της, εμοιαζαν με διαδημα προσδιδοντας της ακομα μεγαλυτερη χαρη και κομψοτητα. Γυρισε αποτομα και τον ειδε ενω ενα κοκκινο χρωμα εβαψε στιγμιαια τα καταλευκα μαγουλα της.
Ποση ωρα ηταν εκει και την παρακολουθουσε ? Ενα αναμικτο συναισθημα εκνευρισμου μα και κολακειας στροβιλιζοταν μεσα της. Ενας κυριος ποτε δεν θα παρακολουθουσε μια γυναικα διχως να κανει γνωστη την παρουσια του αμεσα, ομως ενοιωθε ταυτοχρονα παραξενα ικανοποιημενη που ειχε κατορθωσει με το τιποτα να μαγνητισει το βλεμμα του Ορατιου.
Επελεξε να μην κανει καποιο σχολιο για το γεγονος και να προσποιηθει την ανηξερη.
                                                          ======================
-'Εχουμε καθυστερησει αρκετα' ηταν το αμηχανο σχολιο του Ορατιου. 'Αν εισαι ετοιμη'....
Αφησε την φραση μισοτελειωμενη μην ξεροντας τι να προσθεσει.
-'Απολυτως ετοιμη' απαντησε η κοπελα. 'Πως με βρισκεις' ? ρωτησε και αμεσως συνεχισε την φραση της με τον φοβο να ληφθει σαν υπονοουμενο. 'Θελω να πω, ειμαι σωστα ντυμενη για την περισταση η πρεπει ν' αλλαξω κατι' ?
-'Τελεια εισαι' βγηκε αυθορμητα η φραση απο το στομα του Ορατιου κι εσπευσε να συμπληρωσει φοβουμενος μην παρεξηγηθει. 'Εννοω πως εισαι καταλληλα ντυμενη για κορη επαρχου που πραγματοποιει επισκεψη σε ξενο μερος. Αμφιβαλλω αν το παλατι του Ηρωδη εχει δει ποτε ξανα καποια σαν κι εσενα. Θα ραγισεις πολλες καρδιες' συμπληρωσε γελωντας προσπαθωντας να διασκεδασει τις εντυπωσεις.
-'Αληθεια το πιστευεις αυτο' ? εκανε η Λαελια χαμογελωντας με την σειρα της. 'Να φανταστεις πως δεν ειναι καν στις προθεσεις μου'.....ειπε κανοντας μια μικρη παυση και δινοντας το χερι της στον Ορατιο ....'να σαγηνευσω ενα ολοκληρο παλατι' ολοκληρωσε. 'Παμε' ?
Ο Ορατιος εγνεψε καταφατικα και την συνοδευσε εξω απο το δωματιο της.