VASILIS MADMAX
ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Πεθαινε. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου. Το μονο πραγμα που τον ενδιεφερε πια ηταν να προλαβει, κατι που ηταν εφικτο αν ολα οσα του ειχαν πει ηταν πραγματικοτητα.
Απο την αλλη δεν ειχε λογο να μην πιστεψει τις διαγνωσεις που ειχε στην κατοχη του. Αν ηταν μια η δυο ισως ο σπορος της αμφισβητησης να εβρισκε προσφορο εδαφος για ν' ανθισει.
Μα τα πραγματα ηταν πολυ πιο συγκεκριμενα, πολυ πιο χειροπιαστα.
Οποιος ειδημων μπορουσε να δωσει μιαν απαντηση ειχε ρωτηθει και το παραδοξο στην ολη υποθεση δεν ηταν πως απαντες συμφωνουσαν στην ιδια διαγνωση αλλα το γεγονος πως δεν υπηρχε ουτε μερα αποκλισης στο υπολειποντα χρονο που του εδιναν. Τρεις μηνες.
Αυτο ηταν ολο. Τα πραγματα ειχαν προοδευσει τοσο πολυ στον 24ο αιωνα που διαφορετικη ιατρικη γνωματευση ισοδυναμουσε με την πιθανοτητα ανατολης του ηλιου απο την δυση.
Επρεπε να συμβιβαστει με το γεγονος το συντομοτερο δυνατον και τα ειχε καταφερει χαρη στην βοηθεια της πολυχρονης εκπαιδευσης και πειρας του. Απο δω και περα ειχε μονο ν' ασχοληθει με το τι θα εκανε αυτους τους τρεις μηνες. Ηξερε.
=======================
Ενενηντα μερες. Ουτε πολλες ουτε λιγες. Γι αυτο που ειχε στο μυαλο του ηταν μαλλον οριακες, πραγμα που σημαινε πως δεν μπορουσε πλεον να σπαταλησει ουτε ενα πολυτιμο δευτερολεπτο.
Η υπηρεσια τον ειχε αποδεσμευσει τιμητικα, μιας και το συμβαν ειχε τελεσθει εν ωρα καθηκοντος, δινοντας του μια υπερογκα μεγαλη αποζημιωση, που αν καλοσκεφτοταν καποιος αγγιζε τα ορια της ειρωνιας και μπορουσε να κρατησει το σκαφος του, το οποιον μετα θανατον θα αποσυροταν σε καποιο μουσειο οπου ξεναγοι με παρδαλα ρουχα θα ενημερωναν αδαεις επισκεπτες για τα κατορθωματα του. Οπως και να ειχε, ηταν καλοδεχουμενα και τα δυο δεδομενου οτι ουσιαστικα ηταν ακρως απαραιτητα γι αυτα που προγραμματιζε να κανει.
Δεν ηταν πολλα, ενα και μοναδικο, αλλα θα του αναλωνε καθε διαθεσιμο λεπτο.
Η φαρμακευτικα αγωγη που ακολουθουσε ειχε να κανει αποκλειστικα με τους πονους που θα αυξαιναν διαρκως οσο περνουσε ο καιρος. Την χρειαζοταν οπωσδηποτε μιας και οι εντονοι πονοι ενδεχομενως να του δημιουργουσαν προβλημα στην εφαρμογη του σχεδιου του.
=======================
Το διαστημοπλοιο διεσχιζε σταθερα κι αθορυβα την ερημο του διαστηματος, οπως η πυγολαμπιδα κινειται μεσα στο ατελειωτο σκοταδι με μοναδικο φαρο το φως που η ιδια εκπεμπει. Ο μοναδικος επιβατης του σκαφους περναγε ολον του τον καιρο στο θαλαμο διακυβερνησης, το εργαστηριο και τις τραπεζες μνημης. Ενα τεραστιο ψηφιακο καντραν που κρατουσε φυλακισμενο τον χρονο, σε χρωμα εντονο κοκκινο και σε αντιστροφη μετρηση ηταν ενα απο τα προσθετα εξαρτηματα του σκαφους που πολυ συχνα εκλεβαν την ματια του.
Ειχε μεινει πια λιγοτερο απο ενας μηνας και συνεχως λιγοστευε μα ειχε κανει σημαντικες προοδους, προοδους που σε αλλη χρονικη κατασταση θα τον γεμιζαν περηφανεια μα τωρα ηταν βουτηγμενες στο αγχος και την ανησυχια. Υπηρχαν πολλα ακομα που επρεπε να γινουν κι αυτο που τον φοβιζε περισσοτερο ηταν οτι δεν ειχε περιθωριο αναθεωρησης σε περιπτωση που κατι πηγαινε λαθος. Αντικειμενικα δεν υπηρχε λογος ανησυχιας. Ηταν κατι τοσο ευκολο οσο και για ενα πιτσιρικα να συναρμολογησει ενα τραινακι στο σαλονι του σπιτιου του. Το ζητημα ηταν παντα να λειτουργησει το τραινο.
========================
Δεν ειχε ποτε συνειδητοποιησει πως ειχε συμβει και ουτε και θα το μαθαινε. Ηταν μια απλη επιθεωρηση ρουτινας στον Σελντον 72 μετα απο μια καταγγελια που ειχε γινει για παρανομο εμποριο Κουντ, κατι που ουσιαστικα συνεβαινε κατα κορο. Πιλοτος ηταν, δεν ειχε καμια δουλεια ν' ανακατευτει πουθενα και παντα παρεμενε στο σκαφος μεχρι την ολοκληρωση της ερευνας. Εκεινη τη φορα επελεξε να κατεβει μαζι με τους αλλους καθαρα για λογους περιεργειας. Τα πραγματα δεν εξελιχθηκαν ομαλα οπως τις αλλες φορες, η ομαδα ειχε εμπλακει σε μαχη σχεδον σωμα με σωμα με τους λαθρεμπορους και ακριβως την στιγμη που ετοιμαζοταν να επιστρεψει στο σκαφος συνεβησαν ολα.
Μια αστοχη βολη με το λειζερ ενος λαθρεμπορου χτυπησε μια στοιβα απο μπουκαλες αγνωστου περιεχομενου, τρυπωντας την μια και ριχνοντας την επανω του την στιγμη που περνουσε απο διπλα. Το αγνωστο υγρο χυθηκε στα ρουχα του και στην προσπαθεια του να μυρισει τι μπορει να ηταν ενοιωσε μια ελαφρα σκοτοδινη. Οι εξετασεις αργοτερα δεν εδειξαν τιποτα και ολα φαινονταν να κυλουν ομαλα μεχρι εκεινη την Τριτη που εχασε τις αισθησεις του την ωρα ασκησης. Τον μετεφεραν εσπευσμενα στο νοσοκομειο και πλεον τα στοιχεια ειχαν πολλπλασιαστει με τετοια ταχυτητα που δεν αφηναν πια καμια αμφιβολια.
=======================
Ενενηντα μερες. Απο κατι που ποτε δεν εμαθε το πως και το γιατι. Το ακινδυνο εκεινο υγρο για ολους, σ' αυτον, με ενα παραξενο παιχνιδι της μοιρας, ηταν θανατηφορο και με συνεπειες μη αναστρεψιμες.
Ηταν κατι που ολη η κεντρικη διαγαλαξιακη ιατρικη κοινοτητα εμοιαζε ανικανη να εξηγησει πως, αλλα ολοι συμφωνουσαν σ΄ενα πραγμα. Οτι δεν υπηρχε απολυτως κανενας τροπος σωτηριας. Κατι που του ηταν εντελως αχρηστο αλλα δεν ειχε και κατι αλλο στα χερια του.
Συνηθως σε τετοιες καταστασεις καποιος με μετρημενο χρονο ζωης απλα καθεται κι αναπολει τι εχει καταφερει στην διαρκεια του βιου του, τι δεν καταφερε και προσπαθει να συνειδητοποιησει αν τελικα ειναι ευχαριστημενος με το αποτελεσμα η οχι. Στην δικη του περιπτωση ολα ηταν διαφορετικα. Μπορει ο ορκος να ειχε δοθει πολυ παλια, μπορει να ειχε τρυπωσει πισω απο τ' αραχνουφαντα σχεδια της λησμονιας απο τους υπολοιπους μα γι αυτον ηταν πια το μονο που ειχε μια σημασια. Ηταν αποφασισμενος να τα καταφερει αρκει να εβγαινε νικητης σ' αυτον τον ανισο αγωνα με το χρονο. Κι αν αυτο απαιτουσε ακομα πιο εντονη προσπαθεια εκ μερους του ηταν ετοιμος για το κατι παραπανω.
=========================
Στο δωματιο επικοινωνιας τα παντα ηταν κλειστα. Δεν συνετρεχε αλλωστε λογος να εχει ανοικτο καποιο καναλι δεδομενου πως δεν περιμενε τιποτα απο κανενα. Το μονο μηχανημα ακομα εν λειτουργια ηταν εκεινος ο παμπαλαιος πομπος επικοινωνιας, τοσο παλιος που αμφεβαλλε αν τον χρησιμοποιουσε πια κανεις στην κεντρικη διοικηση. Μα και ο ιδιος ειχε να τον λειτουργησει παρα πολλα χρονια. Στην αρχη, λιγο μετα που αφησε πισω του τη Γη ηταν σε λειτουργια σε καθημερινη βαση. Μιλουσε συχνα μ' αυτους που ειχε αφησει πισω και τον ενοιωθε σαν τον κρικο που ακομα τον κρατουσε συνδεδεμενο με τον μητρικο του πλανητη.
Σιγα σιγα η επικοινωνια ξεθωριασε, λιγοστεψε και καποια στιγμη μηδενιστηκε. Ο αυξημενος φορτος εργασιας, ολα τα θαυμαστα του συμπαντος που επι καθημερινης βασεως απλωνονταν μπροστα στα ματια του τον απομακρυναν σταδιακα απο ολους οσους ειχε αφησει πισω.
Μα ποτε δεν ειχε φυγει απο το μυαλο του η υποσχεση που ειχαν ανταλλαξει μεταξυ τους. Μια υποσχεση που ηταν διατεθειμενος αν φερει σε περας ασχετως κοστους η κοπου.
Ηλπιζε μονο να υπηρχε καποιος απο την αλλη μερια που να ειχε λαβει το μηνυμα του διαφορετικα ολα γινονταν διχως λογο κι αιτια.
==========================
-'Κιρκη αναφορα' ειπε καθισμενος μπροστα σ' ενα αχανες πληκτρολογιο. Οσο ανεμενε την μεταλλικη γυναικεια φωνη του κεντρικου κομπιουτερ εριξε μια ματια στο κοκκινο φωτεινο καντραν που καταπινε τον χρονο σταθερα. Ξεκινησε να κανει καποιους υπολογισμους στο μυαλο του μα η φωνη τον διεκοψε.
-'Ολα πανε βαση σχεδιου. Μπορω να πω πως ισως ειμαστε και λιγο μπροστα. Τα προγραμματα εχουν φορτωθει ολα και εχουν γινει ηδη τρεις πετυχημενες δοκιμες. Να το φερω στην κεντρικη οθονη' ? ρωτησε το κομπιουτερ.
-'Οχι ακομα Κιρκη' απαντησε. 'Τρεξε μου το προγραμμα αποστηθισης και δωσε τυχαιο ερωτηματολογιο σε κλιμακα 1 προς 14'.
-'Προγραμμα αποστηθισης ετοιμο. Τυχαιο ερωτηματολογιο σε εφαρμογη' απαντησε το μηχανημα.
Εγειρε πισω στην καρεκλα του παρακολουθωντας τις ερωτησεις και τις διδομενες απαντησεις κι ενα χαμογελο ικανοποιησης, κατι που ειχε καιρο να συμβει, εμφανιστηκε στο προσωπο του.
-'Εκθεση αναλυσης αντιμετωπισης απροσδοκητων συναισθηματικων γεγονοτων και χρονος αντιδρασης' ειπε ενω το κομπιουτερ ανταποκριθηκε αμεσα.
Η συνεχεια του αψεγαδιαστου αποτυπωθηκε στο χαμογελο του που αυξησε το εμβαδον του στο προσωπο του.
===========================
Σταθηκε απεναντι του και το κοιταξε. Η εικονα του εφερνε αναμικτα συναισθηματα που δυσκολευοταν να χειραγωγησει. Θαυμασμο, απορια, οργη, ικανοποιηση. Ηταν πραγματι απογοητευτικο αν αναλογιζοταν κανεις το που ειχε κατορθωσει η επιστημη να φτασει ολα αυτα τα χρονια σε καποιους τομεις, εκπλησσοντας ακομα και τους ιδιους που την υπηρετουσαν και ποσο ειχε υστερησει σε αλλα, ισως πολυ βασικοτερα και πρωτευοντα. Ηταν εκει, μεσα στο σκαφος που ειχε περασει ενα μεγαλο μερος της ζωης του και αντι να ειναι χαρουμενος για την επομενη προκληση που του επιφυλασσε αυτο το μυστηριο που λεγοταν συμπαν, αυτος ζουσε συμφωνα με ενα κοκκινο φωτεινο καντραν που του αφαιρουσε σαδιστικα, οσο περνουσε ο χρονος, λιγο λιγο τη ζωη. Θυμα μιας 'συμπτωματικης και κυριολεκτικα τυχαιας καταστασης' οπως ειχαν περιγραψει οι γιατροι την περιπτωση του. Κοιταξε το μικρο, λεπτο αντικειμενο που βαστουσε στο χερι του, οχι μεγαλυτερο απο το νυχι του μικρου του δαχτυλου.
Ηταν η τελευταια πινελια σ' ενα μεγαλοπνοο σχεδιο που ειχε ξεκινησει εδω και καμποσο καιρο και ουσιαστικα εφτανε στο τελος του με αυτην τη μικρη προσθηκη.
=========================
-'Κιρκη αναφορα συστηματων πλοηγησης και εστιμωμενος χρονος αφιξηςστη Γη' ειπε περιμενοντας τα δεδομενα ν' αρχισουν να τρεχουν στην επιφανεια του υπολογιστη του.
Το κομπιουτερ υπακουσε και μια σειρα αριθμων αρχισαν να διατρεχουν την οθονη του.
-'Μια χαρα τα βλεπω ολα' ειπε. 'Υπαρχει κατι που πρεπει να τεθει υπ' οψιν μου' ? ρωτησε.
-'Θυμιζω μονο την διαδικασια στον θαλαμο αποσυμπιεσης' ειπε το μηχανημα. -'Καποια στιγμη πρεπει να προχωρησεις και μ' αυτο'.
-'Εχεις δικιο' απαντησε 'το ειχα σχεδον ξεχασει. Καταλαβαινεις, το αγχος για την εκβαση ολων αυτων των καταστασεων. Μην ανησυχεις, θα το τακτοποιησω αμεσα'.
Ευτυχως που υπηρχε και η Κιρκη διαφορετικα ποιος ξερει ποσα πραγματα θα ειχε ξεχασει. Εριξε μια ματια στο φωτεινο κοκκινο καντραν που ανεπηρεαστο συνεχισε το εργο του.
Ειχαν τα παντα ολοκληρωθει και θα εμενε και λιγος ακομα χρονος που ξαφνικα ανακαλυψε πως δεν ηξερε πως να τον διαθεσει. Ενα κελαριστο γελιο του βγηκε αυθορμητα και σκορπιστηκε μεσα στο σκαφος. 'Τα παιχνιδια της μοιρας' σκεφτηκε.
================================
Κοιταξε το αρχεγονο χαος μεσα απο το τζαμι. Ισως για καποιον αλλο αυτο το απολυτο σκοταδι, διακοπτομενο μονο απο στιγμιαιες λαμψεις, να ηταν παρα πολυ μα γι αυτον ηταν το σπιτι του.
Αυτο ηταν που αρχικα τον ειχε τραβηξει τοτε που αποφασισε να τ' αφησει ολα πισω και να δοκιμασει την τυχη σαν αστρο - πιλοτος. Αυτο το σκοταδι που εβλεπε απο τη Γη, που σαν να τον προσκαλουσε να ερθει κοντα του και να γευτει οσα μαγικα και μοναδικα πραγματα φυλαγε καλα κρυμμενα, αυτο το σκοταδι ειχε γινει ο συντροφος του εδω και πολλα χρονια.
Το εζησε απο κοντα, διδαχθηκε απ' αυτο, εμαθε να δεχεται τα καλα του και τ' ασχημα, τα ειχε ενσωματωσει στο ειναι του.
Πατησε το κουμπι που αναβοσβηνε στην κονσολα μπροστα του διχως ν' αποτραβηξει το βλεμμα του απο την πανσπερμια των αστεριων που χανονταν στο βαθος.
Λιγο μετα σωριαστηκε στην καρεκλα του αδιαφορωντας πια ακομα και για το χρονομετρο αντιστροφης μετρησης. Ειχε πεθανει. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου.
ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Πεθαινε. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου. Το μονο πραγμα που τον ενδιεφερε πια ηταν να προλαβει, κατι που ηταν εφικτο αν ολα οσα του ειχαν πει ηταν πραγματικοτητα.
Απο την αλλη δεν ειχε λογο να μην πιστεψει τις διαγνωσεις που ειχε στην κατοχη του. Αν ηταν μια η δυο ισως ο σπορος της αμφισβητησης να εβρισκε προσφορο εδαφος για ν' ανθισει.
Μα τα πραγματα ηταν πολυ πιο συγκεκριμενα, πολυ πιο χειροπιαστα.
Οποιος ειδημων μπορουσε να δωσει μιαν απαντηση ειχε ρωτηθει και το παραδοξο στην ολη υποθεση δεν ηταν πως απαντες συμφωνουσαν στην ιδια διαγνωση αλλα το γεγονος πως δεν υπηρχε ουτε μερα αποκλισης στο υπολειποντα χρονο που του εδιναν. Τρεις μηνες.
Αυτο ηταν ολο. Τα πραγματα ειχαν προοδευσει τοσο πολυ στον 24ο αιωνα που διαφορετικη ιατρικη γνωματευση ισοδυναμουσε με την πιθανοτητα ανατολης του ηλιου απο την δυση.
Επρεπε να συμβιβαστει με το γεγονος το συντομοτερο δυνατον και τα ειχε καταφερει χαρη στην βοηθεια της πολυχρονης εκπαιδευσης και πειρας του. Απο δω και περα ειχε μονο ν' ασχοληθει με το τι θα εκανε αυτους τους τρεις μηνες. Ηξερε.
=======================
Ενενηντα μερες. Ουτε πολλες ουτε λιγες. Γι αυτο που ειχε στο μυαλο του ηταν μαλλον οριακες, πραγμα που σημαινε πως δεν μπορουσε πλεον να σπαταλησει ουτε ενα πολυτιμο δευτερολεπτο.
Η υπηρεσια τον ειχε αποδεσμευσει τιμητικα, μιας και το συμβαν ειχε τελεσθει εν ωρα καθηκοντος, δινοντας του μια υπερογκα μεγαλη αποζημιωση, που αν καλοσκεφτοταν καποιος αγγιζε τα ορια της ειρωνιας και μπορουσε να κρατησει το σκαφος του, το οποιον μετα θανατον θα αποσυροταν σε καποιο μουσειο οπου ξεναγοι με παρδαλα ρουχα θα ενημερωναν αδαεις επισκεπτες για τα κατορθωματα του. Οπως και να ειχε, ηταν καλοδεχουμενα και τα δυο δεδομενου οτι ουσιαστικα ηταν ακρως απαραιτητα γι αυτα που προγραμματιζε να κανει.
Δεν ηταν πολλα, ενα και μοναδικο, αλλα θα του αναλωνε καθε διαθεσιμο λεπτο.
Η φαρμακευτικα αγωγη που ακολουθουσε ειχε να κανει αποκλειστικα με τους πονους που θα αυξαιναν διαρκως οσο περνουσε ο καιρος. Την χρειαζοταν οπωσδηποτε μιας και οι εντονοι πονοι ενδεχομενως να του δημιουργουσαν προβλημα στην εφαρμογη του σχεδιου του.
=======================
Το διαστημοπλοιο διεσχιζε σταθερα κι αθορυβα την ερημο του διαστηματος, οπως η πυγολαμπιδα κινειται μεσα στο ατελειωτο σκοταδι με μοναδικο φαρο το φως που η ιδια εκπεμπει. Ο μοναδικος επιβατης του σκαφους περναγε ολον του τον καιρο στο θαλαμο διακυβερνησης, το εργαστηριο και τις τραπεζες μνημης. Ενα τεραστιο ψηφιακο καντραν που κρατουσε φυλακισμενο τον χρονο, σε χρωμα εντονο κοκκινο και σε αντιστροφη μετρηση ηταν ενα απο τα προσθετα εξαρτηματα του σκαφους που πολυ συχνα εκλεβαν την ματια του.
Ειχε μεινει πια λιγοτερο απο ενας μηνας και συνεχως λιγοστευε μα ειχε κανει σημαντικες προοδους, προοδους που σε αλλη χρονικη κατασταση θα τον γεμιζαν περηφανεια μα τωρα ηταν βουτηγμενες στο αγχος και την ανησυχια. Υπηρχαν πολλα ακομα που επρεπε να γινουν κι αυτο που τον φοβιζε περισσοτερο ηταν οτι δεν ειχε περιθωριο αναθεωρησης σε περιπτωση που κατι πηγαινε λαθος. Αντικειμενικα δεν υπηρχε λογος ανησυχιας. Ηταν κατι τοσο ευκολο οσο και για ενα πιτσιρικα να συναρμολογησει ενα τραινακι στο σαλονι του σπιτιου του. Το ζητημα ηταν παντα να λειτουργησει το τραινο.
========================
Δεν ειχε ποτε συνειδητοποιησει πως ειχε συμβει και ουτε και θα το μαθαινε. Ηταν μια απλη επιθεωρηση ρουτινας στον Σελντον 72 μετα απο μια καταγγελια που ειχε γινει για παρανομο εμποριο Κουντ, κατι που ουσιαστικα συνεβαινε κατα κορο. Πιλοτος ηταν, δεν ειχε καμια δουλεια ν' ανακατευτει πουθενα και παντα παρεμενε στο σκαφος μεχρι την ολοκληρωση της ερευνας. Εκεινη τη φορα επελεξε να κατεβει μαζι με τους αλλους καθαρα για λογους περιεργειας. Τα πραγματα δεν εξελιχθηκαν ομαλα οπως τις αλλες φορες, η ομαδα ειχε εμπλακει σε μαχη σχεδον σωμα με σωμα με τους λαθρεμπορους και ακριβως την στιγμη που ετοιμαζοταν να επιστρεψει στο σκαφος συνεβησαν ολα.
Μια αστοχη βολη με το λειζερ ενος λαθρεμπορου χτυπησε μια στοιβα απο μπουκαλες αγνωστου περιεχομενου, τρυπωντας την μια και ριχνοντας την επανω του την στιγμη που περνουσε απο διπλα. Το αγνωστο υγρο χυθηκε στα ρουχα του και στην προσπαθεια του να μυρισει τι μπορει να ηταν ενοιωσε μια ελαφρα σκοτοδινη. Οι εξετασεις αργοτερα δεν εδειξαν τιποτα και ολα φαινονταν να κυλουν ομαλα μεχρι εκεινη την Τριτη που εχασε τις αισθησεις του την ωρα ασκησης. Τον μετεφεραν εσπευσμενα στο νοσοκομειο και πλεον τα στοιχεια ειχαν πολλπλασιαστει με τετοια ταχυτητα που δεν αφηναν πια καμια αμφιβολια.
=======================
Ενενηντα μερες. Απο κατι που ποτε δεν εμαθε το πως και το γιατι. Το ακινδυνο εκεινο υγρο για ολους, σ' αυτον, με ενα παραξενο παιχνιδι της μοιρας, ηταν θανατηφορο και με συνεπειες μη αναστρεψιμες.
Ηταν κατι που ολη η κεντρικη διαγαλαξιακη ιατρικη κοινοτητα εμοιαζε ανικανη να εξηγησει πως, αλλα ολοι συμφωνουσαν σ΄ενα πραγμα. Οτι δεν υπηρχε απολυτως κανενας τροπος σωτηριας. Κατι που του ηταν εντελως αχρηστο αλλα δεν ειχε και κατι αλλο στα χερια του.
Συνηθως σε τετοιες καταστασεις καποιος με μετρημενο χρονο ζωης απλα καθεται κι αναπολει τι εχει καταφερει στην διαρκεια του βιου του, τι δεν καταφερε και προσπαθει να συνειδητοποιησει αν τελικα ειναι ευχαριστημενος με το αποτελεσμα η οχι. Στην δικη του περιπτωση ολα ηταν διαφορετικα. Μπορει ο ορκος να ειχε δοθει πολυ παλια, μπορει να ειχε τρυπωσει πισω απο τ' αραχνουφαντα σχεδια της λησμονιας απο τους υπολοιπους μα γι αυτον ηταν πια το μονο που ειχε μια σημασια. Ηταν αποφασισμενος να τα καταφερει αρκει να εβγαινε νικητης σ' αυτον τον ανισο αγωνα με το χρονο. Κι αν αυτο απαιτουσε ακομα πιο εντονη προσπαθεια εκ μερους του ηταν ετοιμος για το κατι παραπανω.
=========================
Στο δωματιο επικοινωνιας τα παντα ηταν κλειστα. Δεν συνετρεχε αλλωστε λογος να εχει ανοικτο καποιο καναλι δεδομενου πως δεν περιμενε τιποτα απο κανενα. Το μονο μηχανημα ακομα εν λειτουργια ηταν εκεινος ο παμπαλαιος πομπος επικοινωνιας, τοσο παλιος που αμφεβαλλε αν τον χρησιμοποιουσε πια κανεις στην κεντρικη διοικηση. Μα και ο ιδιος ειχε να τον λειτουργησει παρα πολλα χρονια. Στην αρχη, λιγο μετα που αφησε πισω του τη Γη ηταν σε λειτουργια σε καθημερινη βαση. Μιλουσε συχνα μ' αυτους που ειχε αφησει πισω και τον ενοιωθε σαν τον κρικο που ακομα τον κρατουσε συνδεδεμενο με τον μητρικο του πλανητη.
Σιγα σιγα η επικοινωνια ξεθωριασε, λιγοστεψε και καποια στιγμη μηδενιστηκε. Ο αυξημενος φορτος εργασιας, ολα τα θαυμαστα του συμπαντος που επι καθημερινης βασεως απλωνονταν μπροστα στα ματια του τον απομακρυναν σταδιακα απο ολους οσους ειχε αφησει πισω.
Μα ποτε δεν ειχε φυγει απο το μυαλο του η υποσχεση που ειχαν ανταλλαξει μεταξυ τους. Μια υποσχεση που ηταν διατεθειμενος αν φερει σε περας ασχετως κοστους η κοπου.
Ηλπιζε μονο να υπηρχε καποιος απο την αλλη μερια που να ειχε λαβει το μηνυμα του διαφορετικα ολα γινονταν διχως λογο κι αιτια.
==========================
-'Κιρκη αναφορα' ειπε καθισμενος μπροστα σ' ενα αχανες πληκτρολογιο. Οσο ανεμενε την μεταλλικη γυναικεια φωνη του κεντρικου κομπιουτερ εριξε μια ματια στο κοκκινο φωτεινο καντραν που καταπινε τον χρονο σταθερα. Ξεκινησε να κανει καποιους υπολογισμους στο μυαλο του μα η φωνη τον διεκοψε.
-'Ολα πανε βαση σχεδιου. Μπορω να πω πως ισως ειμαστε και λιγο μπροστα. Τα προγραμματα εχουν φορτωθει ολα και εχουν γινει ηδη τρεις πετυχημενες δοκιμες. Να το φερω στην κεντρικη οθονη' ? ρωτησε το κομπιουτερ.
-'Οχι ακομα Κιρκη' απαντησε. 'Τρεξε μου το προγραμμα αποστηθισης και δωσε τυχαιο ερωτηματολογιο σε κλιμακα 1 προς 14'.
-'Προγραμμα αποστηθισης ετοιμο. Τυχαιο ερωτηματολογιο σε εφαρμογη' απαντησε το μηχανημα.
Εγειρε πισω στην καρεκλα του παρακολουθωντας τις ερωτησεις και τις διδομενες απαντησεις κι ενα χαμογελο ικανοποιησης, κατι που ειχε καιρο να συμβει, εμφανιστηκε στο προσωπο του.
-'Εκθεση αναλυσης αντιμετωπισης απροσδοκητων συναισθηματικων γεγονοτων και χρονος αντιδρασης' ειπε ενω το κομπιουτερ ανταποκριθηκε αμεσα.
Η συνεχεια του αψεγαδιαστου αποτυπωθηκε στο χαμογελο του που αυξησε το εμβαδον του στο προσωπο του.
===========================
Σταθηκε απεναντι του και το κοιταξε. Η εικονα του εφερνε αναμικτα συναισθηματα που δυσκολευοταν να χειραγωγησει. Θαυμασμο, απορια, οργη, ικανοποιηση. Ηταν πραγματι απογοητευτικο αν αναλογιζοταν κανεις το που ειχε κατορθωσει η επιστημη να φτασει ολα αυτα τα χρονια σε καποιους τομεις, εκπλησσοντας ακομα και τους ιδιους που την υπηρετουσαν και ποσο ειχε υστερησει σε αλλα, ισως πολυ βασικοτερα και πρωτευοντα. Ηταν εκει, μεσα στο σκαφος που ειχε περασει ενα μεγαλο μερος της ζωης του και αντι να ειναι χαρουμενος για την επομενη προκληση που του επιφυλασσε αυτο το μυστηριο που λεγοταν συμπαν, αυτος ζουσε συμφωνα με ενα κοκκινο φωτεινο καντραν που του αφαιρουσε σαδιστικα, οσο περνουσε ο χρονος, λιγο λιγο τη ζωη. Θυμα μιας 'συμπτωματικης και κυριολεκτικα τυχαιας καταστασης' οπως ειχαν περιγραψει οι γιατροι την περιπτωση του. Κοιταξε το μικρο, λεπτο αντικειμενο που βαστουσε στο χερι του, οχι μεγαλυτερο απο το νυχι του μικρου του δαχτυλου.
Ηταν η τελευταια πινελια σ' ενα μεγαλοπνοο σχεδιο που ειχε ξεκινησει εδω και καμποσο καιρο και ουσιαστικα εφτανε στο τελος του με αυτην τη μικρη προσθηκη.
=========================
-'Κιρκη αναφορα συστηματων πλοηγησης και εστιμωμενος χρονος αφιξηςστη Γη' ειπε περιμενοντας τα δεδομενα ν' αρχισουν να τρεχουν στην επιφανεια του υπολογιστη του.
Το κομπιουτερ υπακουσε και μια σειρα αριθμων αρχισαν να διατρεχουν την οθονη του.
-'Μια χαρα τα βλεπω ολα' ειπε. 'Υπαρχει κατι που πρεπει να τεθει υπ' οψιν μου' ? ρωτησε.
-'Θυμιζω μονο την διαδικασια στον θαλαμο αποσυμπιεσης' ειπε το μηχανημα. -'Καποια στιγμη πρεπει να προχωρησεις και μ' αυτο'.
-'Εχεις δικιο' απαντησε 'το ειχα σχεδον ξεχασει. Καταλαβαινεις, το αγχος για την εκβαση ολων αυτων των καταστασεων. Μην ανησυχεις, θα το τακτοποιησω αμεσα'.
Ευτυχως που υπηρχε και η Κιρκη διαφορετικα ποιος ξερει ποσα πραγματα θα ειχε ξεχασει. Εριξε μια ματια στο φωτεινο κοκκινο καντραν που ανεπηρεαστο συνεχισε το εργο του.
Ειχαν τα παντα ολοκληρωθει και θα εμενε και λιγος ακομα χρονος που ξαφνικα ανακαλυψε πως δεν ηξερε πως να τον διαθεσει. Ενα κελαριστο γελιο του βγηκε αυθορμητα και σκορπιστηκε μεσα στο σκαφος. 'Τα παιχνιδια της μοιρας' σκεφτηκε.
================================
Κοιταξε το αρχεγονο χαος μεσα απο το τζαμι. Ισως για καποιον αλλο αυτο το απολυτο σκοταδι, διακοπτομενο μονο απο στιγμιαιες λαμψεις, να ηταν παρα πολυ μα γι αυτον ηταν το σπιτι του.
Αυτο ηταν που αρχικα τον ειχε τραβηξει τοτε που αποφασισε να τ' αφησει ολα πισω και να δοκιμασει την τυχη σαν αστρο - πιλοτος. Αυτο το σκοταδι που εβλεπε απο τη Γη, που σαν να τον προσκαλουσε να ερθει κοντα του και να γευτει οσα μαγικα και μοναδικα πραγματα φυλαγε καλα κρυμμενα, αυτο το σκοταδι ειχε γινει ο συντροφος του εδω και πολλα χρονια.
Το εζησε απο κοντα, διδαχθηκε απ' αυτο, εμαθε να δεχεται τα καλα του και τ' ασχημα, τα ειχε ενσωματωσει στο ειναι του.
Πατησε το κουμπι που αναβοσβηνε στην κονσολα μπροστα του διχως ν' αποτραβηξει το βλεμμα του απο την πανσπερμια των αστεριων που χανονταν στο βαθος.
Λιγο μετα σωριαστηκε στην καρεκλα του αδιαφορωντας πια ακομα και για το χρονομετρο αντιστροφης μετρησης. Ειχε πεθανει. Το ηξερε μα πλεον δεν τον ενοιαζε καθολου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου