Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

                                               ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΔΩΡΟ

-'Πως μπορω να βοηθησω' ? ρωτησε ο γερακος διχως να βγει πισω απο τον παγκο του.
-'Μια ματια θελω να ριξω, για καποιο δωρο' απαντησε αοριστα ο πελατης που μολις ειχε μπει στο καταστημα. 'Εχω περασει αρκετες φορες απο δω και ομολογω πως πρωτη φορα βλεπω το μαγαζι αυτο' συμπληρωσε κοιτωντας τον ιδιοκτητη.
-'Λογικο μου φαινεται' απαντησε ο γερακος 'αφου το μαγαζι λειτουργει μονο καθε παραμονη Χριστουγεννων. Τις αλλες μερες του χρονου το κραταω κλειστο' ειπε μ' ενα χαμογελο.
Ο επισκεπτης τον κοιταξε με απορια μα δεν εκανε κανενα σχολιο.
-'Τα χρηματα που βγαζω καθε παραμονη μου αρκουν να περασω ολο τον υπολοιπο χρονο' συνεχισε ο γερακος. 'Μα πειτε μου, για σας ειναι το δωρο που ψαχνετε η...' ?
-'Οχι, οχι για μενα' απαντησε μ' ενα αναστεναγμο να βγαινει απο τα φυλλοκαρδια του ο πελατης. 'Μα ουσιαστικα δεν εχει νοημα ετσι κι αλλιως' ολοκληρωσε τη φραση του.
-'Αν δεν γινομαι αδιακριτος θα ηθελα ν' ακουσω τι σας βασανιζει' ειπε ο γερος.
                       =========================
-'Βλεπετε ειναι αυτη η κοπελα' ξεκινησε ο πελατης την αφηγηση σαν να περιμενε πως και πως την παραινεση του συνομιλητη του. 'Ειμαι τρελα ερωτευμενος μαζι της εδω και καιρο αλλα δυστυχως δεν μου δινει σημασια. Εχω δοκιμασει τα παντα για να καμψω την αντισταση της, καθε φορα νοιωθω πως πλησιαζω στο να τα καταφερω μα παντα κατι την τελευταια στιγμη στραβωνει και ουσιαστικα δεν εχω κανει ουτε ενα βημα προοδου. Σκεφτηκα λοιπον, γιορτινες μερες ειναι, μ' ενα εξυπνο και πρωτοτυπο δωρο συν και το κλιμα το εορταστικο ισως κατι να καταφερνα μα νομιζω πως αδικα πασχιζω. Φοβαμαι πως θ' αποτυχω αλλη μια φορα'.
Ο γερακος φαινοταν ν' ακουει πολυ προσεκτικα την ιστορια του νεαρου, γιατι νεαρος ηταν, οχι πανω απο τριαντα, και να εχει πεσει σε περισυλλογη.
-'Ισως εχω αυτο που χρειαζεστε' ειπε με μια λαμψη στα ματια. 'Αλλα ειναι κατι που θα πρεπει να το σκεφτειτε καλα πριν το αποτολμησετε' προσθεσε.
-'Πειτε μου λοιπον, για τι πραγμα μιλατε' ? ρωτησε με φωνη τυλιγμενη στην εξαψη ο νεαρος.
                    =============================
-'Δεν ξερω βεβαια αν πιστευεις σε τετοια πραγματα η εισαι απ' αυτους που τα κοροιδευουν αλλα ας ειναι, εγω θα σου το προτεινω' ειπε και κι εσκυψε πισω απο τον παγκο του. Οταν σηκωθηκε αφησε επανω του ενα μικρο αντικειμενο και το εσπρωξε προς την μερια του νεαρου.
-'Αυτο ειναι ενα γνησιο φιλτρο αγαπης' ειπε με στομφο. 'Οποιος το πιει ερωτευεται παραφορα αυτον που του το εδωσε για μια ζωη. Ειναι τοσο μεγαλος ο ερωτας που νοιωθει που δεν ζει πια παρα μονο γι αυτο το ατομο. Ολη του η ζωη, ολη του η υπαρξη περιστρεφεται πια γυρω απο τον ανθρωπο που θα εχει αγαπησει. Αυτος ειναι το πρωτο και τελευταιο μελημα του, το Α και το Ω καθε σκεψης, καθε αισθηματος, καθε πραξης. Καταλαβαινω την δυσπιστια σου ως προς το αν το φιλτρο ειναι αποτελεσματικο μα μπορω να σε διαβεβαιωσω πως ουτε εσυ ο ιδιος δεν θα πιστευεις τις δυνατοτητες του. Και δεν εισαι φυσικα ο πρωτος που του εχω πουλησει κατι τετοιο. Μα ακομα κανεις δεν ηρθε ποτε να μου πει πως δεν λειτουργησε'.
-'Και ποσο κανει ενα τετοιο φιλτρο' ? ρωτησε με τρεμαμενη φωνη ο νεαρος.
                   ===========================
Τα ματια του νεαρου γουρλωσαν οταν ακουσε το εξευτελιστικο ποσο που κοστιζε ενα τοσο σημαντικο σκευασμα. Κοιταξε με δυσπιστια το γερο.
-'Τιποτα' ψελλισε 'δεν κοστιζει τιποτα. Θα παρω πεντε' ειπε και το χερι του ετρεξε στην τσεπη του ψαχνοντας για κερματα. Ο γερος τον κοιταξε εντονα και μιλησε.
-'Ακου' του ειπε 'θα κανουμε μια συμφωνια. Εγω' συνεχισε κοιταζοντας το ρολοι αντικα που κρεμοταν στον απεναντι τοιχο 'σε ενα τεταρτο κλεινω. Κι απ' οτι βλεπω εδω' συνεχισε ριχνοντας μια ματια σ' ενα παλιο, σκονισμενο βιβλιο μπροστα του 'ενας μονο δεν εχει ερθει ακομα. Μα θα ερθει, ειμαι σιγουρος γι αυτο' ειπε κι ενα σαρδονιο χαμογελο απλωθηκε στο προσωπο του.
-'Αν μετα απ' αυτα που θ' ακουσεις εξακολουθεις να θελεις αυτο το φιλτρο θα σου το δωσω δωρεαν. Αν παρεμπιπτοντως εχεις αλλαξει γνωμη, θεωρησε τον λογο για τον οποιο θ' αλλαξεις γνωμη σαν ενα προσωπικο δωρο απο μενα για σενα λογω των ημερων και λογω του οτι σε συμπαθησα. Λοιπον, μπορεις να περιμενεις λιγο' ?
-'Μπορω' απαντησε ο νεαρος διχως να καταλαβαινει τιποτα.
                 ==============================
Ηταν ακριβως η στιγμη που η σκεψη πως δεν θα ερχοταν κανενας αλλος εκεινο το βραδυ περνουσε φευγαλεα απο το μυαλο του οταν η πορτα ανοιξε και ενας σχεδον στα ορια του πανικου νεαρος χυμηξε μεσα. Η αισθηση πως ειχε προλαβει οριακα ηταν εκδηλη στο προσωπο του ενω τα ματια του γυαλιζαν στην κυριολεξια.
-'Σε προλαβα' ειπε με μιση ανασα. 'Ειχα φοβηθει πως θα ερχομουν και θα ειχες κλεισει. Σου ορκιζομαι σε οτι εχω πιο ιερο πως δεν θα το αντεχα, θα τρελαινομουν, αν ειχες κλεισει'.
-'Τι μπορω να κανω για σενα' ? ρωτησε ψυχραιμα ο γερος.
-'Δεν με θυμασαι' απαντησε ο νεαρος. 'Λογικο, εχει περασει ακριβως ενας χρονος'.
-'Δεν ειπα πως δεν σε θυμαμαι' αποκριθηκε ο γερακος. 'Απλα ρωτησα πως μπορω να σε βοηθησω, αν υπαρχει τροπος'.
-'Πρεπει να υπαρχει τροπος' ψελλισε ο νεαρος ενω ο πανικος θριαμβευτικα εκανε την εμφανιση του και στρογγυλοκαθησε στον θρονο του. 'Αλλοιμονο αν δεν υπαρχει τροπος' προσθεσε.
-'Γιατι δεν μου λες απο την αρχη τι συμβαινει' ? ρωτησε ο ιδιοκτητης ενω ταυτοχρονα πηγαινε στην πορτα και την κλειδωνε. 
                    ===========================
-'Ειχα ερθει περυσι οπως θυμασαι, τετοια βραδια, παραμονη Χριστουγεννων, και ειχα αγορασει ενα φιαλιδιο απο το φιλτρο αγαπης που μου ειχες πουλησει. Ομολογω πως δεν σε ειχα αρχικα πιστεψει μα ολα οσα συνεβησαν μετα με διεψευσαν πανηγυρικα. Την επομενη μερα, ανημερα των Χριστουγεννων, ειχα βγει μαζι με την κοπελα που πολιορκουσα για δειπνο. Εκει, καποια στιγμη που βρηκα την ευκαιρια, αδειασα το φιλτρο στο κρασι της, διχως οπως ειπα να εχω εμπιστοσυνη στο οτι θα λειτουργουσε'.
-'Λειτουργησε' ? ρωτησε με εκδηλη αγωνια ο αλλος νεαρος που παρακολουθουσε μεχρι εκεινη τη στιγμη αμιλητος. Ο αφηγητης γυρισε, τον κοιταξε κι εκανε ενα καταφατικο νευμα.
-'Ναι, λειτουργησε' ειπε ξεψυχα 'λειτουργησε τοσο απολυτα, τοσο εξαιρετικα που ποτε μου δεν ειχα καν ονειρευτει'.
Ενα πλατυ χαμογελο που ξεκινησε να παιρνει μορφη στο προσωπο του αλλου πελατη συρρικνωθηκε αποτομα οταν ο νεαρος εξακολουθησε την αφηγηση του.
                         =====================
-'Αυτο ηταν, το φιλτρο λειτουργησε. Γιναμε ζευγαρι το ιδιο βραδυ κιολας και τα παντα, απο εκει που ηταν καταθλιπτικα κι ανουσια, εγιναν μαγικα, ονειρεμενα, τελεια. Μεσα σε λιγες μερες ειχαμε αποφασισει να μεινουμε μαζι και συντομα υλοποιησαμε την μετακομιση. Ηξερα ποσο τρελλα ερωτευμενος ημουνα μαζι της και να πω την αληθεια δεν περιμενα ποτε πως θα ειχα καν την ιδια ανταποκριση. Ομως αυτο που βιωνα ηταν περα απο καθε προσδοκια, καθε ονειρο.
Οχι μονο φαινοταν κι αυτη να με αγαπαει αλλα στην κυριολεξια με λατρευε. Ειμασταν ολοι μερα μαζι διχως να μπορει να ξεκολλησει ο ενας απο την αγκαλια του αλλου, σαν να μην υπηρχε τιποτα αλλο ικανο ν' αποσπασει την προσοχη μας απο εμας τους δυο και μονο. Καναμε ερωτα συνεχως, σταματαγαμε μονο για παρουμε μια ανασα και μετα συνεχιζαμε και παλι. 
 Ετσι περνουσαν οι μηνες και περιμενα πως καποια στιγμη ολο αυτο το εκρηκτικο παθος, η ακορεστη ερωτικη πεινα θα παρουσιαζε μια λεπτη, φυσιολογικη καμψη. Μην με παρεξηγεις, ουτε ειχα χορτασει ουτε ειχα βαρεθει, το αντιθετο μαλιστα, απλα περιμενα πως τα πραγματα θα εξελισσονταν πιο ηρεμα, πιο βατα, πιο καθημερινα. Διαψευστηκα'.  
                         ========================
-'Τα πραγματα ειχαν αρχισει πλεον να παιρνουν μια τροπη που δεν την περιμενα. Καθε πρωι ο καφες μου, ζεστος η κρυος με περιμενε ετοιμος μαζι μ' ενα πλουσιο πρωινο. Αν για καποιο λογο δεν το ετρωγα ολο, το φως της ζωης μου μαραζωνε νομιζοντας πως δεν μου αρεσε. Μολις γυρναγα απο το γραφειο ολα ηταν ετοιμα στην εντελεια. Μου εφερνε τις παντοφλες μου, μου σερβιριζε το μεσημεριανο, μου ικανοποιουσε καθε επιθυμια πριν ακομα αυτη υλοποιηθει στο μυαλο μου. Μου εκανε μασαζ οταν ενοιωθα κουρασμενος, παρακολουθουσε μαζι μου ποδοσφαιρικους αγωνες και μαλιστα με μεγαλυτερο παθος απο μενα και καθε βραδυ ηταν ετοιμη για καθε μαραθωνιακη ερωτικη προκληση. Ο καιρος περνουσε και τα πραγματα δεν παρουσιαζαν υφεση, το αντιθετο μαλιστα. Τωρα πια απλα, καθημερινα, προσωπικα μου πραγματα ηθελε να τα κανει εκεινη. Να μου βουρτσιζει τα δοντια, να μου διαβαζει την εφημεριδα, να μου κραταει το τηλεφωνο οταν μιλουσα για να μην κουραζομαι κι ενα σωρο αλλα. Η κατασταση χειροτερευε αφου πια ζηλευε συναδελφους στην δουλεια, τις γειτονισσες, την ιδια της την σκια, αλλα μολις πηγαινα να πω κατι εβαζε τα κλαματα κι ελεγε πως δεν την αγαπουσα'. 
                          =========================
-'Εχει περασει ενας χρονος απο τοτε και η ζωη μου εχει γινει πια μαρτυριο. Νοιωθω πως ακομα και η ανασα μου φιλτραρεται απ' αυτην. Δεν αντεχω αλλο. Δοκιμασα πολλες φορες να της πω να σταματησουμε αλλα τιποτα. Ζω πια εναν εφιαλτη. Εγω, που ζουσα μονο για να ειμαι μαζι της, τωρα ειμαι διατεθειμενος να κανω τα παντα για να σταματησει να με αγαπαει πια. Γι αυτο σου λεω, πρεπει να με βοηθησεις γιατι κοντευω να χασω το μυαλο μου'.
Σταματησε με τα ματια καρφωμενα στον γερακο σαν να ηταν η τελευταια του ελπιδα στη γη. Ο τελευταιος εσκυψε πισω απο τον παγκο του, εβγαλε ενα μικρο μπουκαλακι και ειπε.
-'Ριξε αυτο στον καφε η στο κρασι της. Μολις το πιει ο ερωτας της για σενα θα της περασει αμεσως. Ετσι θα ξαναβρεις την ηρεμια σου'.
Ο νεαρος κοντεψε να φτασει στο ταβανι απο την χαρα του. Εβγαλε μερικα κερματα και τ' αφησε στον παγκο. Ο γερος τα κοιταξε και μιλησε.
-'Φοβαμαι πως ετουτο εδω κοστιζει κατι περισσοτερο' και ειπε ενα νουμερο. Ο νεαρος χλωμιασε ενω ο αλλος πελατης ενοιωσε τα ματια του να γουρλωνουν.
                       =========================
-'Μα το πρωτο μπουκαλακι...Εξ' αλλου δεν εχω τοσα χρηματα...'
-'Δεχομαι επιταγες' ειπε ακαμπτα ο γερος. 
Ο νεαρος εβγαλε ενα καρνε επιταγων, συμπληρωσε ενα νουμερο με πολλα μηδενικα, την εκοψε και την εδωσε στο γερο παιρνοντας παραλληλα και το φιαλιδιο.
-'Σ' ευχαριστω' του ειπε ' σ' ευχαριστω πολυ'. Ο γερος ξεκλειδωσε την πορτα και τον αφησε να φυγει μεσα σε μια ανειπωτη χαρα. Μετα στραφηκε προς τον αναυδο πελατη του.
-'Λοιπον, που ειχαμε μεινει' ρωτησε. 'Α, σκεφτοσουν ν' αγορασεις αυτο εδω ειπε' βαστωντας στο χερι του το φιλτρο της αγαπης.
-'Ξερεις' μουρμουρισε ο νεαρος 'νομιζω πως αλλαξα γνωμη και δεν θα το χρειαστω' ειπε.
Ο γερακος χαμογελασε και κουνησε το κεφαλι του.
-'Σ' ευχαριστω' ειπε ο νεαρος και βαδισε προς την πορτα. 'Σ' ευχαριστω για το δωρο' και βγηκε.
Ο γερος εσβησε τα φωτα και αρχισε να κλεινει. Το πιο πιθανο ηταν οτι του χρονου τετοια μερα ο ιδιος νεαρος θα ηταν παλι εκει ετοιμος να μπει στον πειρασμο ν' αγορασει το φιλτρο. Μα θα επρεπε να περιμενει ακομα εναν ολοκληρο χρονο για να δει τι θα συνεβαινε.
Πηρε ενα φιλτρο αγαπης, το εβαλε στην τσεπη του, βγηκε απο το μαγαζι και επετρεψε στα σκοτεινα πεπλα της να τον εξαφανισουν, οπως ακριβως εξαφανιζοταν το μαγαζι πισω του.



                                                                 ΤΕΛΟΣ 

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

        ΜΙΑ ΔΥΣΜΕΝΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗ


-'Αυτη ειναι η λιστα με τις αναθεσεις' ?
-'Ναι, πως σου φαινεται' ?
Ο πρωτος συνομιλητης εριξε μια ματια στην φασματογραφικη εικονα που αιωρουνταν αναμεσα στο δαπεδο και το ταβανι. Αφησε να περασουν λιγα δευτερολεπτα πριν μιλησει.
-'Ενταξει, τ' αναμενομενα' ειπε. 'Για στασου' προσθεσε και εστιασε σ' ενα σημειο της οθονης.
-'Δεν το πιστευω' εκανε με μια δοση γνησιας εκπληξης στη φωνη. 'Ανεθεσαν στην Ρινντακκ'....
-'Ακριβως' απαντησε ο αλλος. 'Αυτο ηταν κατι που δεν το περιμενε κανεις' συμπληρωσε.
-'Μαλλον εκνευρισε καποιον απο τους ψηλα' ηρθε η απαντηση. 'Το ξερει' ?
-'Ναι, την ενημερωσα μολις μου γνωστοποιηθηκε'.
-'Και πως αντεδρασε' ? εκανε ο αλλος με την περιεργεια να ξεχειλιζει απο πανω του.
-'Δεν ξερει ακομα τιποτα για το τι συμβαινει. Νομιζει πως ολα ειναι ενταξει. Φανταζομαι πως πηγαινει τωρα στο τμημα για να ενημερωθει'.
Κοιταχτηκαν μ' ενα υφος συμπονιας για την ατυχη Ρινντακκ.
-'Δεν θα ηθελα να ειμαι στην θεση της για τιποτα στο συμπαν' ψιθυρισε ο δευτερος συνομιλητης.
                       ===========================
Εφτασε μπροστα στο αρμοδιο τμημα και δοκιμασε ν' ανοιξει την πορτα. Ηταν κλειδωμενη. Αναρωτηθηκε τι να συμβαινει και πηγε στο διπλανο τμημα που φαινοταν να εχει ζωη.
-'Συγγνωμη' ειπε στον πρωτο που συναντησε 'το διπλα τμημα γιατι ειναι κλειδωμενο' ?
-'Και τι θα επρεπε να ειναι αφου δεν λειτουργει' ? ηρθε φυσιολογικη η απαντηση.
-'Τι θα πει δεν λειτουργει' ? ειπε η Ρινντακκ. 'Αφου εχω αναλαβει'....
Σταματησε βλεποντας την εκφραση αυτου που ρωτησε.
-'Σου εδωσαν το...' εκανε ο αλλος σαν να μην το πιστευε. -'Περιμενε λιγο να ειδοποιησω καποιον' προσθεσε και απομακρυνθηκε οσο πιο γρηγορα μπορουσε. Επεστρεψε σε λιγα λεπτα.
-'Σε δυο λεπτα ερχεται καποιος ν' ανοιξει' ειπε. 'Μπορεις να περιμενεις εκει'.
Εφυγε χωρις να πει καν ενα ευχαριστω ενω ενοιωσε ενα ασχημο προαισθημα να την τυλιγει σταδιακα υπουλα και αθορυβα. Οσο και να προσπαθουσε να βγαλει ακρη το μυαλο της δεν πηγαινε πουθενα. Ειδε στο βαθος καποιον να ερχεται και πηρε βαθια ανασα.
                        =========================
-'Το τελευταιο πραγμα που περιμενα ηταν να μου ζητησουν ν' ανοιξω αυτο εδω το τμημα' ειπε αυτος που την εμπασε μεσα και ανοιξε τα φωτα. 'Τι μπορω να κανω για σενα' ? συμπληρωσε.
Η Ρινντακκ εριξε μια ματια στο εσωτερικο και η εικονα της εγκαταλειψης και της απαξιωσης της εφερε μια απογοητευση που εκφραστηκε με μια αχαρη κινηση.
-'Δεν καταλαβαινω' μουρμουρισε ατονα. 'Μου ανεθεσαν αυτο εδω το τμημα και'...
-'Δεν ξερεις τιποτα λοιπον' ? ρωτησε ο αλλος δημιουργωντας της περισσοτερη συγχυση. 
-'Τι θα επρεπε να ξερω δηλαδη' ? και η φωνη της μολις κι εβγαινε.
-'Καθησε' της ειπε ο αλλος μ' ενα τονο συμπαραστασης. -'Θα στα εξηγησω ολα. Θα πιεις κατι' ? προσθεσε κραδαινοντας ενα μπουκαλι αλκοολ που ειχε με καποιο μαγικο τροπο εμφανισει απο το πουθενα. 'Μονο καλο μπορει να σου κανει τωρα αυτο' ολοκληρωσε τη φραση του.
Γεμισε δυο ποτηρια μετα το καταφατικο κουνημα του κεφαλιου της Ρινντακκ, της εδωσε το ενα, βυθιστηκε σε μια πολυθρονα, ηπιε μια γενναια γουλια και ξεκινησε να μιλαει.
                                  ==============================
-'Οπως ξερεις εμεις οι Μορντοκ ειμαστε υπευθυνοι για την οργανωση, εκτελεση και την διεξαγωγη ολων των εκδηλωσεων που αντιστοιχει στην εποπτεια μας στο συμπαν. Σχεδον ολα τα μεγαλα γεγονοτα που λαμβανουν χωρα σε οσους πλανητες ειναι στην αρμοδιοτητα μας και που οι κατοικοι τους αδυνατουν να εκπληρωσουν στο ακεραιο φροντιζουμε εμεις, παντα αθεατοι, να το κανουμε. Αυτη τη χρονικη περιοδο ειναι μια απο τις μεγαλυτερες εκδηλωσεις στον Ζερκον, τα Χριστουγεννα, που εορταζονται σχεδον απο το συνολο του πλανητη. Βεβαια η εκδηλωση αυτη δεν ειναι δικη τους. Οι Ζερκον ειναι απο τους πλεον ταξιδεμενους λαους στο συμπαν, παντα επαιρναν ηθη κι εθιμα απο αλλους πολιτισμους, τους εφερναν στα μετρα τους με αποτελεσμα ολο σχεδον το ετος τους να ειναι πλημμυρισμενο απο τετοια φαντασμαγορικα γεγονοτα. Σου θυμιζω εδω πως την εννοια των Χριστουγεννων την εχουν ξεσηκωσει απο τον πλανητη Γη αλλα ελαχιστα εχουν αλλαξει ως προς την τελεση και το εθιμοτυπικο τους.
Ευλογα θ' αναρωτηθεις λοιπον που ακριβως εμπλεκομαστε εμεις' ειπε και συνεχισε απτοητος διχως να περιμενει απαντηση αδειαζοντας ταυτοχρονα το ποτηρι του. 
                     ============================
-'Εμεις λοιπον προμηθευουμε αυτα που οι Ζερκον δεν μπορουν εκ των πραγματων να εχουν. Εναν πραγματικο Αγιο Βασιλη, με πραγματικο ελκηθρο και ταρανδους, ξωτικα, καλλικαντζαρους, νεραιδες και φυσικα την διανομη των δωρων μεσα σε μια νυχτα σε ολα τα παιδια που εχουν ζητησει κατι χαρη στην εξελιγμενη τεχνολογια μας. Αυτο θα επρεπε να συμβει και φετος και αυτο το τμημα που βλεπεις ερημο θα εσφυζε απο ζωη. Ομως αυτο που δεν ειχε υπολογισει κανεις ηταν η εισβολη'.
Προλαβαινοντας την απορια στα ματια της Ρινντακκ κι εχοντας παρει φορα συνεχισε.
-'Μεσα σε εξι μηνες ολα ειχαν τελειωσει. Οι εξωγηινοι εισβολεις ισοπεδωσαν τα παντα και ξεκληρησαν τους Ζερκον αφηνοντας μερικες σκορπιες χουφτες ζωντανους τους οποιους κι αυτους κυνηγανε να εξοντωσουν. Κατω απο τετοιες συνθηκες φετος το μονο πραγμα που δεν θα κανουν οι Ζερκον ειναι Χριστουγεννα για λογους που μαλλον καταλαβαινεις, οποτε και αυτο το τμημα δεν ειχε λογο υπαρξης. Διπλοκλειδωθηκε και πεταξαν τα κλειδια σε μενα. Καταλαβαινεις τωρα την απορια μου οταν ζητησες ν' ανοιξει αυτο το τμημα'.
                  ===============================
Η Ρινντακκ κουνησε καταφατικα το κεφαλι της, αφησε το ποτηρι της διχως να εχει πιει σταγονα και σηκωθηκε απο την καρεκλα της. 
-'Που μπορω να σε βρω αν σε χρειαστω' ? ειπε και βαδισε προς την εξοδο.
Ενα μικρο αντικειμενο διεσχισε τον αερα και προσγειωθηκε στο χερι της.
-'Απλα πατα αυτο' της ειπε. Η Ρινντακκ βγηκε απο την αιθουσα και ξαναμπηκε σχεδον αμεσως.
-'Ευχαριστω για ολα' ειπε αψυχα και ξαναβγηκε.
-'Δεν κανει τιποτα' απαντησε ο κλειδοκρατορας μιλωντας στο κενο.
Λιγα λεπτα αργοτερα βηματιζε πανω κατω στο γραφειο της προσπαθωντας να βαλει σε μια ταξη τις σκεψεις της. Το ειχε παρει το μηνυμα. Πληρωνε το μεγαλοπρεπεστατο οχι που ειχε πεταξει καταμουτρα στον επικεφαλης διευθυντη συντονισμου. Σε δυο μηνες ηταν η αξιολογηση στην οποια αυτη θα ειχε να δειξει το απολυτο τιποτα οποτε θα παρεμενε στασιμη για αλλα πεντε ντρεσεκ. Εξαιρετικη εξελιξη καριερας σκεφτηκε μ' ενα πικρο χαμογελο.
                             ==============================
Το μικρο ρυπαρο με λασπες και σκονη πιτσιρικι συνεχισε να κυνηγαει το ιπταμενο θαυμα που προπορευοταν μπροστα του. Δεν ειχε δει εδω και καιρο πεταλουδα και ειχε μαγευτει απο τις απαλες, αερινες κινησεις της. Συνειδητοποιησε οτι ειχε απομακρυνθει πολυ απο την σπηλια των γονιων του μονο οταν σταματησε αποτομα για να σκεφτει που μπορει να ειχε χαθει η πεταλουδα.
Το σκοταδι ερχοταν σιγα σιγα αδιαφορωντας αν αυτος ο ερχομος δημιουργουσε εναν αυξανομενο φοβο στην ψυχουλα του. Κοιταξε προς τα πισω προσπαθωντας να θυμηθει πως ειχε ερθει και ενα εσωτερικο φουσκωμα του εφερε δακρυα στα ματια.
Στεκοταν ασαλευτο μην μπορωντας να κανει καμια κινηση οταν ενοιωσε την μαυρη σκια αριστερα στο πλαι του. Γυρισε αργα και οι κορες των ματιων διεσταλησαν.
Το πλασμα απεναντι του το πλησιασε και ετεινε ενα κουτι προς το μερος του.
-'Απο τον Αγιο Βασιλη' του ειπε με ηρεμη φωνη. 'Δεν μπορουσε να το φερει ο ιδιος και το εδωσε σε μενα, στην βοηθο του. Παρτο, ειναι δικο σου'.
Το πιτσιρικι το πηρε με τρεμαμενο χερι και αρχισε να σκιζει το περιτυλιγμα. Οταν απογυμνωσε το δωρο του σηκωσε τα ματια εκει που στεκοταν το πλασμα μα εκει δεν υπηρχε κανεις πια. 
                   ==============================
Το ασημι, απαστραπτον ρομποτ εκτος απο τις αλλες ιδιοτητες του ειχε την ικανοτητα ν' απλωσει ενα τεραστιο χαμογελο στο προσωπο του μικρου. Τα χερια του δεν σταματουσαν να πασπατευουν το παιγνιδι πατωντας τα κουμπια που διεθετε εχοντας ξεχασει εντελως πως δεν θυμοταν τον δρομο επιστροφης. Τα ματια του φωτισαν οταν ενα συγκεκριμενο κουμπι αρχισε να παραγει ηχους οπως ενα πραγματικο ρομποτ. Το εσφιξε στην αγκαλια του σαν να ηταν οτι πιο πολυτιμο ειχε. Ο ιδιος ο Αγιος Βασιλης ειχε στειλει την βοηθο του να του δωσει αυτο που ειχε ζητησει για τα Χριστουγεννα. Ενιωσε μια παρορμηση ν' αρχισει να φωναζει και να γελαει, να πει σε ολους οτι Αγιος Βασιλης υπηρχε, μολις ειχε παρει το δωρο του οταν ενοιωσε ξανα την παρουσια. Στραφηκε χαρουμενο προς την μερια της παρουσιας μα κοκκαλωσε.
Το πλασμα απεναντι του ηταν εντελως διαφορετικο απ' αυτο που του ειχε δωσει το δωρο.
Ειχε μαλλια καστανα, ισια, ματια πρασινομελια, ενα υπεροχο, καταλευκο χαμογελο, φιλντισενια επιδερμιδα και ολοκαθαρα, πανεμορφα ρουχα. 
                =============================
-'Αυτο μου το εφερε δωρο η βοηθος του Αγιου Βασιλη' ειπε τεινοντας το ρομποτ προς το μερος της. 'Εισαι και συ βοηθος του' ? ρωτησε με απορια.
Αντι απαντησεως το πλασμα εβγαλε κατι απο την τσεπη του.
-'Δικο μου ειναι κι αυτο' ? εκανε χαρουμενο το πιτσιρικι. -'Πειραζει να το παρω κι ας μην το εχω ζητησει' ? ειπε με μια ανειπωτη χαρα.
-'Δικο σου ειναι, μπορεις να το παρεις' ηρθε η απαντηση.
-'Σ ευχαριστω πολυ' εκανε ο μικρος. 'Εγω'....
Η δυναμη με την οποια χτυπησε το λειζερ ηταν τοσο μεγαλη που δεν αφησε την παραμικρη πιθανοτητα επιβιωσης.
 Ο τοπος γεμισε κομματια απο το διαμελισμενο σωμα με ματωμενες σαρκες, ιστους και κοκκαλα να βρισκονται διασπαρτα σκορπισμενα πανω στο χωμα που ρουφουσε απληστα το πολυτιμο για την ζωη υγρο. Ηταν τοση η ενταση του χτυπηματος και τοσο εξαφνη που το ρομποτ γλιστρησε απο τα χερια του μικρου και βρεθηκε κι αυτο καμποσα μετρα μακρια, συνεχιζοντας να παραγει ηχους κι αδιαφορωντας πληρως για το αν το στιλπνο περιβλημα του ειχε πλεον λερωθει με σταγονες αιματος.
                       ==========================
Η Ρινντακκ γεμισε το ποτηρι της με αλκοολ και θρονιαστηκε στην πολυθρονα του γραφειου της.
Ηξερε πως ο εορτασμος των Χριστουγεννων στον Ζερκον ηταν ισως η τελευταια αποστολη που της ειχε ανατεθει. Ηξερε πως δεν μπορουσε ν' ανταπεξελθει λογω συνθηκων μα ομως κατι μπορουσε να κανει, πιοτερο για την ψυχη και την συνειδηση της. Ηταν αποφασισμενη να κανει εστω κι εναν Ζερκον να νοιωσει την μαγεια των γιορτων και τα ειχε καταφερει αν εκρινε απο το βλεμμα του μικρου οταν του ειχε δωσει το ρομποτ, το δωρο του. Ενα ρομποτ, μικρομετρικα ρυθμισμενο να προφυλασει και να υπερασπιζεται τον ιδιοκτητη του απο τις επιθεσεις των εισβολεων, εκπεμποντας θανατηφορες δεσμες λειζερ. Αυτο το βλεμμα και το χαμογελο του αξιζε περισσοτερο απ' ολες τις προαγωγες που θα εχανε. 
Επιασε τον εαυτο της να χαμογελαει κι απορησε και η ιδια. Ενα πρωτογνωρο συναισθημα ικανοποιησης την ειχε πλημμυρισει και το μονο που ηθελε ηταν να διαρκεσει οσο το δυνατον περισσοτερο.
Εφερε την φασματογραφικη οθονη μπροστα της ζητωντας στοιχεια για τον Ζερκον.
Το ματι της σταματησε εκει που γινοταν η αναφορα για την εισβολη των εξωγηινων. Ασυναισθητα το δαχτυλο της ακουμπησε εκει που αναβοσβηνε το ονομα των εισβολεων και μεγαλωσε την εικονα για να διαβασει πιο καθαρα τ' ονομα τους.
-'Ανθρωποι' ψιθυρισε και κουνησε απογοητευμενη το κεφαλι της. 


                                                                     ΤΕΛΟΣ


Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

                  MARIANNA FRIGGA

      ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ


-'Σε μιση ωριτσα θα ειναι ετοιμο' ειπε η ιδιοκτητρια. 'Θελετε να περιμενετε η....'
-'Θα παω μια βολτα και θα επιστρεψω' ηρθε κοφτα η απαντηση.
Δεν ειχε κατι αλλο να κανει. Ειχε ξεμπερδεψει απ' ολες τις δουλειες της κι αυτη η επιδιορθωση ηταν το τελευταιο πραγμα που την κρατουσε μακρια απο το σπιτι της.
Βγηκε απο το κοσμηματοπωλειο κι αρχισε να χαζευει βιτρινες για να περασει την ωρα της. Δεν θ' αγοραζε κατι, απλα θα εριχνε μια ματια. Αυτο μεχρι τη στιγμη που ξαφνικα εμεινε αγαλμα μπροστα στην προθηκη ενος καταστηματος. Αυτη ηταν ! Οπως ακριβως την ηθελε. Το τελειο σχεδιο, χρωμα, υφασμα και μεγεθος. Και σε μια τιμη πραγματικα απιστευτη. Χαμογελασε πλατια μα το χαμογελο της παγωσε βλεποντας ενα ασπλαχνο κι ακαρδο χερι να την παιρνει απο την προθηκη. Πανικοβληθηκε. Τι ειχε γινει μολις τωρα ? Που την πηγαιναν ?
Ορμησε μεσα στο μαγαζι ενω ενα κακο προαισθημα απλωνε μαυρες φτερουγες πανω της. Αυτο που συνεβαινε μεσα ηταν περα απο μια απλη ατυχια. Καταστροφη σκετη.
                      ===============================
Η γυναικα που για χαρη της η βιτρινα ειχε γινει πιο φτωχη δεν χρειαστηκε πολυ να το σκεφτει. Εβγαλε τα χρηματα να πληρωσει διχως να εχει αντιληφθει ακριβως πισω της την Τζενιφερ Παλμα που ειχε κιτρινισει απο το κακο της. Η πληροφορια που ειχε μολις λαβει απο την πωλητρια οτι ηταν το τελευταιο κομματι την ειχε τσακισει. Θα το ανεχοταν αυτο ? Θ' ανεχοταν να την αφησει να φυγει στα χερια αυτης της αντιπαθητικης αγνωστης ? Αποφασισε να παιξει το πιο δυνατο της χαρτι. Δυστυχως η αναισθησια της αλλης στην υπερογκη χρηματικη προσφορα που ειχε μολις λαβει, κι εξακολουθουσε να μεγαλωνει, ηταν μοναδικη. Οχι, δεν την πουλαγε για κανενα χρηματικο ποσο, την ηθελε. Η Τζενιφερ ειχε ακουμπησει πια τα ορια της απελπισιας και μολις τα διαβαινε. Ισως αυτο να ηταν και η μοναδικη δικαιολογια για την απονενοημενη πραξη στην οποια προεβη. Ουτε και η ιδια πιστευε τι ειχε μολις τωρα κανει. Καλυτερα απο επαγγελματιας, διχως να την καταλαβει κανεις, απο τις πωλητριες μεχρι το θυμα της, ειχε μολις καταδικασει αδικα καποιον για ν' αποκτησει το προιον του ποθου της.
                      ==============================
Ο αντρας ασφαλειας κινητοποιηθηκε αμεσα μολις ενεργοποιηθηκε το αντικλεπτικο συστημα του καταστηματος κι αφου εψαξε την γυναικα βρηκε το αντικειμενο που η Τζενιφερ ειχε πετυχημενα τοποθετησει στην τσαντα της εν αγνοια της. Οσο και να διαμαρτυρηθηκε δεν αλλαξε κατι. Σε λιγοτερο απο δεκα λεπτα ενα περιπολικο ειχε σταματησει απ' εξω και οι αστυνομικοι αφου ενημερωθηκαν για το τι ειχε συμβει οδηγησαν την γυναικα προς το υπηρεσιακο αυτοκινητο. Μεσα στον πανζουρλισμο, τις φωνες και τον πανικο αυτο που εποφθαλμιουσε η Τζενιφερ ξεμεινε στο καταστημα. Μετα απο μια γρηγορη συννενοηση με την ιδιοκτητρια αφησε ενα συμβολικο ποσο και επιτελους την πηρε στα χερια της. Ελαμπε ολοκληρη, δεν το πιστευε ακομα. Κοιταξε την υπεροχη τσαντα που μολις ειχε αποκτησει και η καρδια της φτερουγισε. Ανοιξε αυτην που ειχε ηδη και ξεφορτωθηκε με μιας το περιεχομενο της στο καινουργιο της αποκτημα βαζοντας την παλια σε μια σακουλα και βγηκε απο το μαγαζι.
Ηταν ακριβως η στιγμη που η αλλη γυναικα ετοιμαζοταν να μπει στο περιπολικο. 
                     =============================
Με καποιο τροπο απελευθερωσε το ενα της χερι και αρπαξε την νεα τσαντα της Τζενιφερ. Πριν την τραβηξουν πισω οι αστυνομικοι προλαβε να ψιθυρισει μερικα λογια σε μια ακαταληπτη γλωσσα ενω παραλληλα την κοιτουσε με λυπη. Ναι, λυπη ηταν αυτο που διεκρινε στα ματια της η Τζενιφερ, οχι οργη, θυμο η μισος μα λυπη. Απομακρυνθηκε οσο πιο γρηγορα μπορουσε ενω για πρωτη φορα αναρωτηθηκε τι ακριβως ειχε κανει. Για ονομα του Θεου, μολις ειχε ενοχοποιησει καποια γιατι προλαβε ν' αγορασει την ιδανικη τσαντα και μετα ειχε αρνηθει να της την πουλησει ακομα και στην τριπλασια τιμη. Οχι, δεν ηταν ετσι η Τζενιφερ. Μπορει να ηταν οτιδηποτε αλλο μα οχι αυτο. Παρηγορησε τον εαυτο της λεγοντας του πως δεν ηταν δα και κατι το τρομερο. Θα την πηγαιναν στο τμημα, θα την κρατουσαν λιγο και μετα θα την αφηναν. Ενταξει, ακομα στην πολιτεια δεν ειχε περασει νομος για θανατικη ποινη για μικροκλοπες.
Αναρωτηθηκε για μια στιγμη τι να της ειχε πει και θυμηθηκε την ιδιοκτητρια του μαγαζιου που της ειχε αναφερει πως ηταν καπου απο Αιτη, Τζαμαικα, τελος παντως απο καποιο απο εκεινα τα μερη.
                     ==============================
Μπηκε στο κοσμηματοπωλειο φουριοζα. Ειχε περασει σχεδον μια ωρα, λογικα το κολιε που ειχε παει για φτιαξιμο θα επρεπε να ηταν ετοιμο. Ηταν. Εδωσε την πιστωτικη της καρτα για να πληρωσει και απορησε οταν την πληροφορησαν πως ηταν ακυρη. Εδωσε μια αλλη αλλα και αυτη δεν ηταν εγκυρη. Προσπαθωντας να προλαβει το συνοφρυωμενο υφος που ειχε αρχισει να σχηματιζεται στο προσωπο της πωλητριας εβγαλε ενα χαρτονομισμα, το αφησε στον παγκο, ψελλισε ενα 'κρατηστε τα ρεστα', πηρε το κολιε και βγηκε γρηγορα απο το καταστημα.
Δεν ειχε κανει δεκα μετρα οταν ακουσε την πωλητρια που ειχε βγει εξω κραδαινοντας το χαρτονομισμα της να της φωναζει κατι αλλα δεν εκοψε ταχυτητα. Τι ηταν παλι αυτο ?
Τι ειχε συμβει με τις καρτες της ? Σταματησε σε αποσταση ασφαλειας και τις εβγαλε απο το πορτοφολι της και τις εξετασε. Μια χαρα ηταν, εληγαν σε δυο χρονια και δεν χρωστουσε απολυτως τιποτα. Καποιο προβλημα θα ειχε το μηχανημα τους στα σιγουρα.
Ειδε μπροστα της ενα αυτοματο μηχανημα αναληψης μετρητων και αποφασισε να τραβηξει μετρητα. 
                           ==============================
Μετρητα δεν τραβηξε, το αντιθετο μαλιστα. Το μηχανημα της παρακρατησε τρεις καρτες σαν ακυρες κι αυτο την φουντωσε. Την επομενη θα πηγαινε στην τραπεζα και θα γινοταν χαμος.
Τωρα το μονο που ηθελε ηταν να παει σπιτι της. Σταματησε ενα ταξι και μπηκε μεσα.
Η μερα ειχε ξεκινησει μια χαρα μα δεν εξελισσοταν πια το ιδιο. Ουτε καν καταλαβε ποτε εφτασαν. Πληρωσε κι εκανε να κατεβει οταν ακουσε τον ταξιτζη αγριεμενο να της λεει πως το χαρτονομισμα ηταν πλαστο. Δεν πιστευε στ' αυτια της αλλα δεν ειχε ορεξη να ξεκινησει διενεξη. Μετρησε τα κερματα που ειχε καπου καταχωνιασμενα και βγηκε ενω ο ταξιτζης την κοιτουσε περιεργα. Μα τι συνεβαινε σημερα ? Πως ειχε βρεθει με πλαστο χαρτονομισμα ? Τι απιστευτες συμπτωσεις την τριγυριζαν ?
Εβγαλε τα κλειδια της για ν' ανοιξει την εξωπορτα και καταφερε να σπασει το κλειδι μεσα. Ευτυχως ο θυρωρος του κτιριου ηταν εκει και αφου χτυπησε το τζαμι ηρθε και της ανοιξε. Του εξηγησε τι ειχε γινει και αυτος την καθησυχασε. Τον παρακαλεσε να ερθει μαζι της μεχρι το διαμερισμα της και ν' ανοιξει την πορτα της με τα δικα του κλειδια. Ο θυρωρος απορησε μα δεν εφερε αντιρρηση. Μπηκε μεσα νοιωθωντας ερειπιο. Παρ' ολα αυτα βρηκε το κουραγιο να δοκιμασει το κλειδι της στην πορτα απο μεσα. Τι εκπληξη ! Ουτε καν εμπαινε στην υποδοχη.
                           =======================
Εφαγε κατι προχειρο και βαδισε ολοταχως για ενα καυτο μπανιο. Το χρειαζοταν οσο τιποτα αυτη τη στιγμη για να ξεκουραστει και να χαλαρωσει. Ηταν κι εκεινο το βραδινο γκαλα στο οποιο επρεπε να παραστει προς τιμην ενος νεου, ανερχομενου συγγραφεα. Δεν ειχε καμια ορεξη, αυτη ηταν η αληθεια, αλλα θα υπηρχε αρκετος κοσμος εκει που επρεπε να δει και να την δουν. Ειχε ηδη παρει κι ενα αντιτυπο του βιβλιου διχως καν να κανει τον κοπο να το διαβασει. Απλα θα ζητουσε μια αφιερωση μ' ενα χαμογελο πλατυ και με αφθονη κολακεια.
Βγηκε απο το μπανιο σχεδον μια ωρα μετα και αφου τυλιχτηκε σε μια μεταξωτη ρομπα απλωθηκε στον δερματινο καναπε της. Ειδε με την ακρη του ματιου της το φωτακι στο κινητο της ν' αναβοσβηνει. Ειχε μηνυμα. Το πηρε βιαστικα ελπιζοντας να ειναι απο τον Ντον. Ανοιξε την συσκευη και διαβασε το μηνυμα. Ναι, απο τον Ντον ηταν, τον αρραβωνιαστικο της.
Δαγκωσε ελαφρα τα χειλια της οσο διαβαζε ενω με το αλλο χερι εφτιαχνε τα ακομη νοτισμενα απο το νερο μαλλια της. Της αρεσε αυτο που διαβαζε.
                             ===========================
Το μηνυμα, ακρως ερωτικο, αγγιζοντας ακομα και το προστυχο, της επεξηγουσε τι θα εκαναν το ιδιο βραδυ που θα βρισκονταν και ποσο πολυ ηθελε να επαναλαβουν ολα οσα ειχαν συμβει αναμεσα τους το προηγουμενο βραδυ. Η διεγερση, που αυξανοταν σταδιακα οσο διαβαζε το μηνυμα εξαφανιστηκε εν ριπη οφθαλμου. Μα τι ελεγε ? Δεν θα βρισκονταν σημερα, αυτη ειχε να παει στην εκδηλωση και ο Ντον θα εμενε σπιτι. Πριν καταλαβει τι εννοουσε, το μυαλο της επεξεργαστηκε την φραση 'χθες το βραδυ'. Δεν ειχαν βρεθει το προηγουμενο βραδυ με τον Ντον, ειχε καποιο επιχειρησιακο ραντεβου, ετσι της ειχε πει.
Το κινητο συναντησε την επιφανεια του τοιχου με δυναμη και ηττηθηκε κατα κρατος.
Ο αθλιος, ο ελεεινος, το καθαρμα ! Την απατουσε λοιπον και ειχε προδοθει απο το μηνυμα που της εστειλε κατα λαθος. Αυτη η τελευταια λεξη σφηνωθηκε στο μυαλο της. Μα τι γινοταν σημερα ? Υπηρχε καποια λογικη σε ολα αυτα ? Επρεπε ν' αρχισει να ετοιμαζεται μα πλεον δεν ειχε καμια ορεξη για τιποτα. Ολα πηγαιναν απο το κακο στο χειροτερο.
                  =============================
Αν υπηρχαν δυο λεξεις να περιγραψουν την ατμοσφαιρα στην εκδηλωση αυτες δεν θα μπορουσαν να ηταν αλλες απο πληξη κι αδιαφορια. Περιπλανηθηκε αναμεσα σε αχρωμους ανθρωπους, ηπιε μερικα ποτα για να νοιωσει καλυτερα και καποια στιγμη πηγε στην τουαλετα να εξετασει το μακιγιαζ της. Ενοιωσε ανακουφισμενη διαπιστωνοντας πρωτον πως ηταν μονη και δευτερον το μεικ απ της ηταν μια χαρα. Εβγαλε απο την τσαντα της το αρωμα της και ψεκασε ενα μικρο συννεφο πανω της. Ο οξυς πονος και η αποτομη κινηση που εκανε προσπαθωντας να το διωξει απο την επιδερμιδα της την εκαναν να στραβοπατησει και να βρεθει στο πατωμα με την τσαντα της ν' ανοιγει και το περιεχομενο της να σκορπιζει στα λευκα πλακακια. Βριζοντας την τυχη της εφτασε μπουσουλωντας μεχρι την τσαντα κι αρχισε να ξαναβαζει τα πραγματα της μεσα. Το μονο που ειχε μεινει απ' εξω ηταν το βιβλιο του συγγραφεα. Ειχε ανοιξει σχεδον στη μεση και το ματι της επεσε σε μια τυχαια φραση. 'Wolves don't lose sleep over the opinion of sheep'. Ανατριχιασε και μετα ακουσε τα γρυλλισματα.  
                  ==============================
Κολλησε σε μια γωνια μην πιστευοντας αυτο που αντικριζε. Δεν ηταν πια μονη της. Η παρεα της ηταν πεντε μεγαλοι, γκριζοι λυκοι που γρυλλιζαν μεν αλλα δεν εκαναν καποια απειλητικη κινηση απεναντι της, σαν κατι να περιμεναν να συμβει. Ως δια μαγειας τα καταλαβε ολα.
Η Τζενιφερ Παλμα χαμογελασε πικρα αναλογιζομενη οσα ειχαν συμβει. Το μονο που δεν γνωριζε ηταν τι ισχυρα μαγια ειχε κανει εκεινη η γυναικα που αφορουσαν τ' αντικειμενα που ειχε βαλει σ' εκεινη την καταραμενη τσαντα, την τσαντα που θα ευθυνοταν για το τελος της.
Οι πιστωτικες, τα χαρτονομισματα, τα κλειδια, το κινητο, το αρωμα που ειχε μεταβληθει σε τοξινη, το βιβλιο. Αν ηταν αυτη η δικαια τιμωρια της γι αυτο που ειχε κανει, τοτε θα την αποδεχοταν με μια παραδοξη γαληνη που ενοιωθε να την πλημμυριζει.
Σαν να διαβασαν τις σκεψεις της οι λυκοι αρχισαν να βαδιζουν αργα προς το μερος της ενω το τριχωμα τους ειχε ανασηκωθει κι ετρεμε κατω απο το φως. Η Τζενιφερ εκλεισε τα ματια της.
 Ορμησαν ολοι μαζι.


Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

                     VASILIS MIGUEL

                     ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΔΙΨΑ


Ηταν λεπτο, μακρυ σαν νημα και σχεδον αορατο στο ανθρωπινο ματι. Τεντωθηκε οσο περισσοτερο μπορουσε και καταφερε να γαντζωθει στην ακρη του υφασματος. Τωρα τα πραγματα γινονταν πολυ πιο ευκολα. Απαρατηρητο, κρυφτηκε σε μια πτυχη του ρουχου και κουρνιασε υπομονετικα. Διψαγε σε βαθμο απιστευτο και χιλιες φορες του ερχοταν να χυμηξει και ν' αρχισει να πινει για να ξεδιψασει. Χιλιες φορες ομως κατι το σταματαγε την τελευταια στιγμη, κατι που δεν ηξερε καν τι ηταν αφου οχι μονο νοημοσυνη δεν διεθετε, ουτε καν στοιχειωδη, πρωτογονη σκεψη. Ολο του το ειναι ηταν μια αεναη συνεχης προσπαθεια να ξεδιψασει την ακορεστη διψα που το βασανιζε, το μονο πραγμα που το ενδιεφερε ηταν να νοιωσει την ηδονικη γευση του υγρου. Περιμενε μεχρι να ελθει η καταλληλη στιγμη.
Ειχε περασει καμποση ωρα μεσα σε απολυτο σχεδον σκοταδι και το σημειο που ειχε γαντζωθει ηταν ακινητο, πραγμα που σημαινε πως μπορουσε πια να κινηθει.
Η αισθηση πως η ατελειωτη προσμονη εφτανε στο τελος και επιτελους θα επινε το εκανε σχεδον ν' ανατριχιασει. Πλησιασε προσεκτικα την πηγη υγρασιας και ορμησε.
                    ==============================
Ο Μιλτον Σαικς ειχε κανει την τυχη του και το ηξερε. Σαφως και τα πραγματα δεν ηταν ετσι απο την αρχη μα βαθια μεσα του πιστευε πως ειχε κανει την σωστη επιλογη και τελικα δικαιωθηκε. Οταν ειχε περιμαζεψει τον Μοργκαν Μπαουμαν κυριολεκτικα απο τον δρομο δεν περιμενε ποτε πως θα ειχε αυτην τη καταληξη. Πολλοι ηταν αυτοι που του ειχαν πει πως εκανε λαθος να παρει στην δουλεψη του εναν περιπλανωμενο αλητη, πως δεν ηξερε απο που κραταει η σκουφια του, τι μερος του λογου ηταν κι αλλα τετοια που ειχαν μια βαση λογικης.
Ομως ο Σαικς πηγε κοντρα στην λογικη και δικαιωθηκε. Ο Μπαουμαν ειχε αποδειχτει δουλευταρας, προθυμος και προπαντων ακεραιος χαρακτηρας. Εναμιση χρονο δουλευε στην αφεντια του και δεν ειχε να του προσαψει τιποτα. Οχι πως το truck stop που ειχε εβριθε ποτε απο δουλεια αλλα απο τοτε που ειχε προσλαβει τον Μοργκαν το μερος πηγαινε καλυτερα.
Ο Μιλτον Σαικς αναψε ενα τσιγαρο κι εγειρε πισω στην κουνιστη πολυθρονα του. Τιποτα, ο Μοργκαν Μπαουμαν ηταν η καλυτερη επενδυση που ειχε κανει ποτε. 
                         ===========================
Αν χρωστουσε κατι ο Μοργκαν Μπαουμαν στον ιδιοκτητη του truck stop αυτο ηταν ευγνωμοσυνη. Ριψοκινδυνεψε αποφασιζοντας να προσλαβει εναν τελειως αγνωστο στη δουλεψη του, προσφεροντας του φαγητο, στεγη και ικανοποιητικο μισθο. Βεβαια σταδιακα, διαπιστωνοντας πως μπορουσε να στηριχτει πανω του, φροντισε να τον φορτωσει και μ' ενα σωρο αλλα καθηκοντα απαλλασοντας τον εαυτο του μα ο Μοργκαν δεν ενοχληθηκε.
Δεν σκοπευε ετσι κι αλλιως να περασει ολη του τη ζωη σ' ενα ξεχασμενο μερος καπου στην νοτια Ντακοτα.
Θα μαζευε οσα χρηματα χρειαζοταν και μετα θα εφευγε για το Αλμπουκερκι οπου θα συνεταιριζονταν μ' εναν μακρινο του ξαδελφο σε μια μαντρα αυτοκινητων. Λιγους μηνες υπομονη επρεπε ακομα να κανει και να δεχεται αδιαμαρτυρητα τις ιδιοτροπιες του Μιλτον.
Ιδιοτροπιες σαν κι εκεινη πριν δυο μερες που εξ' αιτιας μιας εντονης λαμψης κοντα στο βουνο τον ειχε στειλει να κοιταξει μην οι νεαροι που μαζευονταν και χαριεντιζονταν εκει ειχαν βαλει παλι καποια φωτια οπως ειχε γινει παλιοτερα.
                      ===============================
Μπορουσε να ειχε παει και μονος του μα τωρα πια δυσκολα αποχωριζοταν την κουνιστη του καρεκλα. Εφ' οσον ο Μοργκαν εκανε ολα οσα ειχαν σχεση με το κομματι του βενζιναδικου μπορουσε να κανει και δυο πραγματα επιπλεον. Παλι καλα που δεν τον ειχε μπλεξει στην λειτουργια του εστιατοριου μα ηδη ο Μοργκαν ενοιωθε πως εκανε πολλα περισσοτερα απ'οτι του αναλογουσαν.
Το μονο που ειχε βρει ηταν ενας μικρος κρατηρας διαμετρου τριων περιπου μετρων και πεντε βαθους. Ουτε φωτιες ουτε τιποτα. Θα ηταν αυτοι οι νεαροι που συνηθιζαν να κανουν καθε ανοησια που τους κατεβαινε. Στο βαθος του κρατηρα φαινοταν ενα μεταλλικο αντικειμενο σφηνωμενο μα οσο κι αν το εψαξε ο Μοργκαν δεν βρηκε κατι. Ας εβρισκε τι ειχαν πεταξει μεσα οι νεαροι ο σεριφης που κι αυτος τεμπελιαζε ολη μερα. Ενημερωσε τον Μιλτον κι επαψε ν' ασχολειται.
Ο στοχος ηταν ενας, να μαζεψει οσο το δυνατον περισσοτερα χρηματα και να φυγει απο εκεινη την ποντικοτρυπα μολις ηταν ετοιμος. Δεν ειχε το περιθωριο να γυρισει την πλατη σε τιποτα.
Εβαζε βενζινη, αλλαζε λαδια, φουσκωνε ελαστικα, εκανε ακομα και μικροεπισκευες προσπαθωντας ν' αυξησει το κομποδεμα του. Λιγοι μηνες ειχαν μεινει ακομα.  
                  ==============================
Ο Ντιν Φορμπετ ηταν ο πρωτος που εκανε παραπονα. Του ειχε ζητησει επιμονα να ελεγξει την σταθμη του λαδιου στο φορτηγακι του και να συμπληρωσει αν χρειαζοταν.
Παραλιγο να καψει τον κινητηρα του οταν λιγα χιλιομετρα μετα ειδε αποτομα λευκο καπνο να ξεπηδαει απο το καπω και το αυτοκινητο ν' ακινητοποιειται μεσα σε μουγκρητα. Μια ματια που εριξε ηταν αρκετη για να καταλαβει τι συνεβαινε. Δεν υπηρχε σταγονα λαδι, το καρτερ ηταν θεοστεγνο. Οχι μονο ο Μοργκαν δεν ειχε προσθεσει λαδια αλλα με καποιον περιεργο τροπο ειχε αδειασει και τα ηδη υπαρχοντα. Οσο κι αν εξυνε το κεφαλι του ο Μοργκαν δεν μπορουσε να βρει καμμια δικαιολογια. Ηταν ανεξηγητο. Θυμοταν ξεκαθαρα πως ειχε προσθεσει λαδια μα το αδειο ντεποζιτο ηταν αδιαψευστος μαρτυρας. Ζητησε ενα τσουβαλι συγγνωμες και μπροστα στα ματια του Ντιν ξαναγεμισε το αυτοκινητο με λαδια. Ειχε χασει το συγκεκριμενο πουρμπουαρ αλλα ηλπιζε πως θα ηταν και το τελευταιο. Διαψευστηκε πανηγυρικα αφου τα γεγονοτα που ακολουθησαν οχι μονο πουρμπουαρ δεν απεφεραν αλλα βρεθηκε μια ανασα απο το να χασει την δουλεια του.
                       ===============================
Τα παραπονα πολλαπλασιαστηκαν σαν επιδημικη ασθενεια που εξαπλωνεται γοργα και γεωμετρικα. Τωρα στις διαμαρτυριες για λαδια ειχαν προστεθει κι αυτα με τα υγρα μπαταριας.
Πλεον οι ιδιοκτητες των αυτοκινητων που περναγαν απο το βενζιναδικο επεστρεφαν μ' αγριες διαθεσεις, τοσο απεναντι στο προσωπο του Μοργκαν οσο κι απεναντι στον Μιλτον.
Με τα καρτερ και τις μπαταριες τους πιο ξερα κι απο την ερημο της Νεβαδα που πασχιζει με καθε τροπο να καταπιει το Βεγκας, ηταν απολυτα διακαιολογημενοι να ωρυονται και να κανουν φασαρια. Το μονο θετικο στην ολη κατασταση ηταν πως πια το φαινομενο δεν μπορουσε ν' αποδοθει αποκλειστικα στην τεμπελια η την ασχετοσυνη του Μοργκαν. Κατι αλλο συνεβαινε μα κανεις τους δεν ειχε την παραμικρη υποψια.
Η παρουσια του σεριφη, που αρχικα ειχε κριθει ασκοπη, θεωρηθηκε ακρως απαραιτητη οταν κατοπιν εντολης του Μιλτον ο Μοργκαν εκανε εναν ελεγχο στ' αποθεματικα των μπιτονιων των λαδιων και των μπαταριων. Ηταν ολα μεν σφραγισμενα μα εντελως αδεια και στραγγισμενα.
                     =============================
Η ερευνα, οπως ηταν αναμενομενο, δεν απεδωσε τιποτα. Οσες φορες να εβγαλε και να ξαναβαλε το καπελο του ο σεριφης καμμια απαντηση δεν εμφανιστηκε εξ' ουρανου. Ο Μιλτον ουρλιαζε για δολιοφθορα, για εξωτερικο σαμποταζ αγνωστων που ζηλευαν την προκοπη και την ανθηση της επιχειρησης του και μ' αυτον τον τροπο προσπαθουσαν να του βγαλουν κακη φημη, ο Μοργκαν ψελλιζε για ελαττωματικες παρτιδες απο τους προμηθευτες, το υπολοιπο προσωπικο μιλουσε για φαντασματα και μεταφυσικα φαινομενα. Οπως και να ειχε ολοι οι πελατες πια ηταν απολυτα επιφυλακτικοι φοβουμενοι τα χειροτερα, που δυστυχως δεν αργησαν να κανουν την εμφανιση τους με πρωτο και καλυτερο τον Γουες Ζαντλος που επεστρεψε στο βενζιναδικο με αγριες διαθεσεις λιγες μονο ωρες μετα που ειχε παει για να φουλαρει το αμαξι του βενζινη. Το μονο που καταλαβαν οι υπευθυνοι αναμεσα στις βρισιες και τα ουρλιαχτα του ηταν πως το αμαξι του τον αφησε στη μεση του δρομου μετα απο συνεχεις, απανωτες διακοπες.
Ενας γρηγορος, εμπεριστατωμενος ελεγχος απεδειξε πως το αμαξι ηταν γεματο καθαρο νερο. 
                       ==============================
Φυσικα αυτο ηταν μονο η αρχη. Οι πελατες πληρωναν τον Μιλτον για βενζινη και ο Μοργκαν τους γεμιζε τα ρεζερβουαρ με ολοφρεσκο νερακι. Οι απειλες για μηνυσεις και καταγγελιες επεφταν βροχη, τα πραγματα ειχαν εκτραχυνθει και φυγει πια απο καθε ελεγχο.
Και οι δυο πλευρες πια ζητουσαν την προστασια του σεριφη, η καθε μια για τους δικους της λογους. Απο την αλλη, απαντες περιμεναν απο τον εκπροσωπο του νομου να βρει τη λυση στην σπαζοκεφαλια μα ηταν ξεκαθαρο πως η υποθεση ηταν περαν των δυνατοτητων του μεσηλικα αστυνομου. Η ιδεα που ειχε, να ελεγχθουν τ' αποθεματικα των καυσιμων για να διαπιστωθει κατα ποσο ηταν νοθευμενα η οχι ηταν σωστη μα αντι να λυσει το προβλημα απλα το επετεινε.
Εκατονταδες γαλονια νερου περιμεναν να διοχετευτουν σε ανυποψιαστα αυτοκινητα, πραγμα που αμεσως ακυρωσε τις οποιες κατηγοριες ειχαν δεχτει ο Μιλτον με τον Μοργκαν, μα ταυτοχρονα ανεβασε τον πηχυ της επιλυσης του ζητηματος σε πολυ ψηλα επιπεδα.
Καποιος εκανε σιγουρα δολιοφθορα αλλα το πως, το γιατι η το ποιος ηταν παρεμεναν αγνωστα.
                              =============================
Αν ηταν κατι αλλο, οτιδηποτε στη θεση του θα ειχε σκασει απο τα τοσα υγρα που ειχε απορροφησει. Οχι αυτο. Λατρευε καθε ειδους υγρο, αρκει να ειχε εντονη οσμη και μπορουσε να πινει αχορταγα απιστευτες ποσοτητες. Αυτο ηταν εξ' αλλου που το κραταγε στη ζωη εδω κι εκατομμυρια χρονια που περιπλανιοταν στο συμπαν, ψαχνοντας τον ενα πλανητη μετα τον αλλο αναζητωντας καθε τι που θα ικανοποιουσε την διψα του.
Ειχε ξεκινησει δοκιμαζοντας τα λαδια και αφου τα εξαντλησε ολα μετα ειχε προχωρησει στα υγρα μπαταριας. Αυτα ειχαν κρατησει λιγοτερο κι ετσι στραφηκε σε αλλη πηγη ενεργειας.
Η εντονη μυρωδια της βενζινης και του πετρελαιου το τραβηξε αμεσως μα η δυσκολια στην κινηση του πηρε καμποσο χρονο μεχρι να φτασει στις δεξαμενες. Ολα τ' αλλα μετα ηταν ευκολα. Απορροφησε την γευση ολη αφηνοντας πισω το μονο υγρο που του ηταν παντελως αδιαφορο και αυτα τα μυστηρια πλασματα ονομαζαν νερο. Αυτο του ηταν αχρηστο, εξ' αλλου ειχε τοσα αλλα ευγεστα υγρα να πιει που στο νερο δεν εδωσε καμμια σημασια.
Συντομα ομως αντιληφθηκε πως δεν ειχε κατι αλλο, νεο για να πιει. Ενα ατυχημα ομως θα τα αλλαζε ολα, τοσο δραματικα που κανεις δεν μπορουσε να φανταστει. 
                          ============================
Ο Μοργκαν προσπαθουσε ν' αλλαξει ενα λαστιχο οταν μια αδεξια, αποτομη κινηση του στοιχισε εναν τραυματισμο στο δαχτυλο. Επλυνε το ματωμενο δαχτυλο με αντισηπτικο, το καθαρισε καλα και το τυλιξε με μια γαζα για να μην μολυνθει. Ολα τα ειχε, αυτο του χρειαζοταν.
Ηταν εξαντλημενος οταν πηγε το βραδυ στο δωματιο του να ξαπλωσει. Ειχαν συμβει τοσα πολλα το τελευταιο διαστημα που ενοιωθε εναν πονοκεφαλο να του τρυπαει το μυαλο. Το δαχτυλο του τον πονουσε ακομα και ειχε ματωσει ξανα μα ενοιωθε πως δεν ειχε κουραγιο να σηκωθει για να το πλυνει και ν' αλλαξει γαζα. Εκλεισε τα ματια του προσπαθωντας να λυσει το αινιγμα των τελευταιων ημερων και αποκοιμηθηκε σχεδον αμεσως.
Αντικειμενικα, ακομη κι αν δεν ειχε κοιμηθει αμεσως, παλι δεν θα καταλαβαινε το μικρο, λεπτο νημα που ξεκινουσε την αργη πορεια του απο το μανικι του πουκαμισου του προς το δαχτυλο του. Ενα μικρο, στενομακρο νημα που με κινησεις σκουληκιου οδευε απαρεγκλιτα προς μια καινουργια πηγη υγρου, ενος υγρου που η υπεροχη μυρωδια του το τραβουσε σαν μαγνητης κι ανυπομονουσε να δοκιμασει την γευση του.  


  

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 53


Η υλοποιηση της πρωτης μορφης που εμφανιστηκε απο το πουθενα θα επρεπε κατω απο φυσιολογικες συνθηκες να εχει πανικοβαλλει τον ξενο μα αυτος που φανηκε να ενοχλειται στην πραγματικοτητα ηταν η Σουμπ Νιγκουραθ. Κι αν για την ιδια το θεαμα δεν ηταν καινουργιο η εντυπωσιακο ο ξενος ενοιωσε την καρδια του να χτυπαει πολυ πιο γρηγορα απο το κανονικο.
Το γιγαντιο σωμα ηταν καλυμμενο με μεγαλα ασημενια λεπια, τα χερια ειχαν μεν ανθρωπινη μορφη μα ενωνονταν μεταξυ τους με μεμβρανες οπως κι αυτα των ποδιων. Το κεφαλι, σε σχημα δελφινιου, ειχε ενα και μοναδικο ματι τεραστιου μεγεθους. Το πλεον επιβλητικο ομως πανω του ηταν η φωνη του, οταν μιλησε, που ηταν πιο βαθια και απο καμπανα που ακουγεται σε αποσταση. Απευθυνθηκε στην θεα, αγνοωντας τελειως τον ξενο, σαν να μην υπηρχε.
-'Αδελφη μου, τι σκοπευες να κανεις εδω αν δεν ερχομασταν' ?
-'Δαγων, πρεπει να με ακουσεις. Αυτο το θνητο υποκειμενο...'
Μια αλλη πελωρια σκια καλυψε ολον τον τοπο.
                    ===========================
-'Ο Γιγκ, ο Ουροβορος Οφις !' ξεστομισε αθελα του ο ξενος βλεποντας την δευτερη μορφη να υλοποιειται μροστα του σ' ενα τεραστιο φιδι που εμοιαζε να μην εχει τελειωμο. Οπισθοχωρησε και καλυφθηκε πισω απο μια κολωνα. Αυτο δεν το περιμενε. Οταν εκανε εκκληση σε οποιονδηποτε αλλο 'ενοικο' του κυβου δεν περιμενε οτι θα εμφανιζοταν μπροστα του ο Δαγων με τον Γιγκ. Το θετικο ηταν οτι και οι δυο ασχολουνταν με την αδελφη τους, την Σουμπ Νιγκουραθ, και οχι με τον ιδιο. Θεωρησε σοφο να μην ανακατευτει στην διενεξη αναμεσα σε τρεις απο τους Μεγαλους Παλιους αλλα να παρακολουθησει διακριτικα την εξελιξη.
-'Αδελφη μου, ξερεις πολυ καλα πως ο θνητος εχει μια αποστολη να εκτελεσει κι εσυ προσπαθεις να τον εξοντωσεις ? Εχεις ιδεα τι θα συμβει αν παθει κατι ? Θα ξυπνησεις εσυ τον Μεγα Κθουλου απο τον αιωνιο υπνο του για να του πεις τι εκανες ?'
Ενα αποκοσμο ουρλιαχτο βγηκε απο το στομα της θεας-κατσικας στο ακουσμα του ονοματος του Μεγα Κθουλου και ως δια μαγειας εξαφανιστηκε στο πηχτο σκοταδι. 
                ==============================
Ο Κοναλλ ηταν σπουδαιος μαχητης μα ο καπετανιος Γκουχαν δεν ηταν ευκολος αντιπαλος. Το ρεπερτοριο του, πλην ολων των αλλων, εβριθε απο ενα σωρο μικρα, βρωμικα κολπα που ομως πολλες φορες του ειχαν σωσει τη ζωη και τον ειχαν αναδειξει νικητη. Ενα κλασσικο απ' αυτα που χρησιμοποιησε και στον Κοναλλ ηταν το να κλωτσησει λασπη στα ματια του αντιπαλου του τυφλωνοντας τον προσωρινα. Μην μπορωντας ν' αμυνθει ο τελευταιος απλα οπισθοχωρουσε στο πουθενα. Ο Γκουχαν τον πλησιασε και σηκωσε το σπαθι του για το τελικο χτυπημα.
Η λεπιδα συναντησε το ξιφος της Καραν που ειχε σπευσει για βοηθεια βλεποντας την δεινη θεση που βρισκοταν ο Κοναλλ. Ετσι εξαγορασε με τιμημα την ιδια της τη ζωη μερικα πολυτιμα δευτερολεπτα στον αντρα που αγαπουσε για να επανακαμψει, η ιδια ομως, μενοντας ακαλυπτη απεναντι στην Γκορμλα που ειχε πλησιασει αθορυβα, δεχτηκε το χτυπημα της στο ηλιακο πλεγμα και γονατισε. Το δευτερο χτυπημα την αποτελειωσε. Εκλεισε τα ματια της εχοντας σαν τελευταια εικονα τον Κοναλλ που παρακολουθουσε ανημπορος να κανει οτιδηποτε. 
                 =================================
Ηταν τοση η μανια του Κοναλλ οταν επιτεθηκε στον Γκουχαν που ο τελευταιος προσπαθωντας ν' αποφυγει την λυσσαλεα του επιθεση υποχωρουσε ατακτα με αποτελεσμα να σκονταψει πανω σ' ενα επιγειο κλαδι. Βρεθηκε πεσμενος ανασκελα, αοπλος, να παρακολουθει τον μαινομενο Κοναλλ να πεφτει πανω του. Το σπαθι τον διαπερασε τοσο δυνατα που οχι μονο καρφωθηκε στο χωμα αλλα οσο και να προσπαθησε ο Κοναλλ του ηταν αδυνατο να το τραβηξει πισω.
Αρπαξε το σπαθι καποιου νεκρου και ορμησε να βοηθησει τον Μπολγκ που παλευε με τον Ραντραμ, το μονο ζευγαρι που εμοιαζε να μην υπερισχυει καποιος μεχρι στιγμης.
Το ιδιο θα εκανε και η Γκορμλα αλλα ειδε ξαφνικα μπροστα της τον Φινταν. Ολο της το μισος για την ανηψια του την Ιερνη ηρθε αποτομα στην επιφανεια και σε λιγοτερο χρονο απ' οτι και η ιδια πιστευε ειχε τραυματισει θανασιμα τον αντιπαλο της αφηνοντας τον να ξεψυχαει στο εδαφος. Μ΄ενα επιφωνημα ικανοποιησης σκουπισε το ξιφος της στα ρουχα του Φινταν κι εσπευσε στο πλευρο του Ραντραμ που ειχε περιελθει σε δεινη θεση.  
              =================================
Με την εξαφνη αποχωρηση της Σουμπ Νιγκουραθ η Κλοντα, μαζι με τις τρεις υπηρετριες της θεας, την Εντα, την Ντερμπνταλ και την Μπρονα εκαναν μια κινηση για να χωθουν μεσα στον ναο για να προστατευτουν αλλα δεν προλαβαν. Η ουρα του Γιγκ σαρωσε τα παντα σχεδον διαμελιζοντας τες και σκορπωντας τα ματωμενα κομματια τους παντου. Βλεποντας τι ειχε συμβει στις πιστες θεραπαινιδες της θεας οι υπολοιποι που πριν καμποση ωρα απολαμβαναν το ξεφρενο, βλασφημο οργιο προς τιμην της Σουμπ Νιγκουραθ, δοκιμασαν να τρεξουν για να σωθουν. Ομως δεν υπηρχε τροπος να γλυτωσουν απο τον ερπετομορφο θεο Γκιγκ.
Εχοντας την ιδια μοιρα με τις ιερειες διολου δεν τους απασχολησε το γεγονος πως αμεσως μετα ο Γιγκ επιδοθηκε στο φαγωμα των κομματιασμενων σαρκων τους αδιαφορωντας για το αν τα θυματα του ηταν πιστοι υπηκοοι της αδελφης του.
Με την ολοκληρωση του γευματος στραφηκε και παλι κοντα στον Δαγωνα που ειχε τωρα πλησιασει σε αποσταση αναπνοης εναν πραγματικα φοβισμενο ξενο.
              ===============================
-'Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα που κανεις επικληση μεσω του κυβου σε καποιον απο μας' ειπε με την χαωδη, καμπανιστη του φωνη ο Δαγων κοιτωντας τον αγριεμενα.
Μολονοτι εκεινη τη στιγμη η προσοχη του θα επρεπε να ειναι παντελως εστιασμενη στο τι του ελεγε ο ιδιος ο θανατος, μια αχρηστη και σε εντελως λαθος χρονο απαντηση ηρθε αποτομα στην επιφανεια του μυαλου του δινοντας εξηγηση στην απορια που ειχε σχηματιστει ακουσια στη σκεψη του, γιατι αραγε ο Γιγκ δεν ειχε μιλησει καθολου απο την στιγμη που ειχε εμφανιστει.
Ο Γιγκ δεν μιλουσε ποτε παρα μονο εδινε εντολες νοητικα που ολοι επρεπε να υπακουσουν αν ηθελαν να ζησουν. Τωρα μπορουσε να ξαναγυρισει στον Δαγωνα.
-'Φροντισε να ολοκληρωσεις το εργο σου διχως αλλες καθυστερησεις' ειπε ο Μεγαλος Παλιος. 'Μην ξεχνας πως γι αυτο σου δοθηκε ο κυβος'.
Εξαφανιστηκαν με τον ιδιο τροπο που ειχε χαθει και η Σουμπ Νιγκουραθ. Το μονο που εμεινε πισω ηταν μια νοητικη απειλη τοσο φρικιαστικα ανελεητη που παγωσε η καρδια του.
Μπορει ο Γιγκ να μην μιλαγε, ηξερε ομως πως να γινεται απολυτα σαφης.
            =================================
Η Γκορμλα βοηθησε τον Ραντραμ να ισορροπησει την κατασταση εις βαρος του αλλα δεν φανταζοταν ποτε το πως. Σταθηκε διπλα του με τα ματια να πετανε φλογες ετοιμη για ολα. Για ολα εκτος απο αυτο που συνεβη. Ενα δυνατο χτυπημα του Μπολγκ τον εριξε σχεδον στα γονατα ανημπορο να κανει οτιδηποτε απλα περιμενοντας το τελικο χτυπημα. Την ωρα που κατεβαινε το ξιφος για το τελικο χτυπημα η Γκορμλα μπηκε αναμεσα στο κρυο μεταλλο και τον γονυπετη πολεμιστη.
Η λεπιδα χωθηκε αβιαστα κατω απο το στηθος της γυναικας και την αφησε ετοιμοθανατη στα χερια του Ραντραμ. Γυρισε με δυσκολια και τον κοιταξε ενω τα ματια της αρχισαν να κλεινουν.
-'Εγω...το ξερεις πως...δεν ηθελα να...'.
Εσβησε στην αγκαλια του με το χερι της ακομα σφιγμενο στο δικο του.
-'Κι εγω σ' αγαπω' της ψιθυρισε κι εκλεισε τα ματια του βαστωντας την ασφυκτικα πανω του. Της χαιδεψε τα μαλλια και την φιλησε απαλα στα χειλη αφηνοντας ενα ματωμενο αποτυπωμα. Μετα σηκωσε τα ματια του ν' αντικρυσει το δημιο του.
Το κεφαλι του αποκολληθηκε απο το σωμα του και κυλησε πολλα μετρα πιο περα.
                       ============================
Γρατζουνιες, αμυχες, επιφανειακα τραυματα και πληγες, αυτος ηταν ο απολογισμος μεχρι στιγμης της μονομαχιας αναμεσα στην Ιερνη και την Φιεννα. Μολονοτι ι Ιερνη ηταν πιο ζωντανη η Φιεννα εξακολουθουσε να παραμενει επικινδυνος αντιπαλος.
Η στιγμη που η Ιερνη σαστισε εντελως ηταν οταν η Φιεννα πεταξε κατω το σπαθι της.
-'Παραδιδομαι' ειπε. 'Δεν εχει νοημα νοημα να συνεχισω μια μαχη που ειναι ηδη χαμενη'.
Η Ιερνη ενοιωσε τους αλλους να πλησιαζουν απο πισω της.
-'Ολα ηταν λαθος' συνεχισε η Φιεννα, 'ενα μεγαλο λαθος'.
Η Ιερνη γυρισε και κοιταξε τα βλοσυρα προσωπα των συντροφων της και εκανε να κινηθει προς το μερος τους. Ηταν καποιο εσωτερικο καμπανακι αυτο που ηχησε προειδοποιωντας την πως ηταν σε κινδυνο. Διχως να βλεπει εκανε στο πλαι μα οχι τοσο γρηγορα για να μην δεχτει το σπαθι της Φιεννα ψηλα στον ωμο. Γυρισε αστραπιαια και με ολη της την δυναμη εμπηξε το λεπιδι στην καρδια της Φιεννα. Μετα γονατισε.
-'Δεν ειναι τιποτα' εκανε καθησυχαστικα ο Μπολγκ βοηθωντας την να σηκωθει.
                 ==========================
Τους πηρε λιγα λεπτα μεχρι να φτασουν στον ναο. Απολυτη ερημια επικρατουσε, η μονη μορφη ζωης ηταν ενας καταπονημενος κι εξουθενομενος ξενος που ακουμπουσε πανω σε μια φλεγομενη στηλη. Τον πλησιασαν ενω παραλληλα ηλεγχαν εξονυχιστικα το μερος.
-'Ολα τελειωσαν' ειπε ο ξενος απευθυνομενος στον Μπολγκ. 'Δεν εχετε τιποτα να φοβαστε απο δω και περα, τα παντα θα επανελθουν σε ομαλη κατασταση σταδιακα. Η λατρεια της Σουμπ Νιγκουραθ θα σβησει, σαν ενας κακος εφιαλτης που τελειωνει με το πρωτο φως της αυγης, η αρχη εγινε σημερα, εδω. Παραλληλα, τελειωσε και η αναγκαιοτητα της παρουσιας μου εδω. Μπορει' συνεχισε κοιτωντας εντονα τον Κοναλλ 'να μην ολοκληρωθηκε ενας συγκεκριμενος σκοπος μα συνετελεσθη κατι πολυ μεγαλυτερο, κατι πιο σημαντικο'.
-'Καλη τυχη σε οτι κι αν εχεις να κανεις στη συνεχεια' ειπε ο Μπολγκ. 'Σ' ευχαριστουμε για την πολυτιμη βοηθεια. Αν δεν ησουνα εσυ δεν ξερω πως θα ημασταν τωρα'.
Ο ξενος κουνησε ελαφρα το κεφαλι, σαν να συναινουσε σε οτι ειχε ακουσει και σαν ν' αποχαιρετουσε ταυτοχρονα.
                     ===========================
Ολα οσα ειχε σκεφτει η Ιερνη για να πει δεν εφτασαν ποτε στο στομα της για να γινουν λεξεις.
Ακολουθησε αμιλητη τον Μπολγκ διχως να δει ποτε την βαρια χειραψια που ανταλλαξε ο ξενος με τον Κοναλλ πισω της. Κοντοσταθηκε εχοντας την αισθηση πως με την ακρη του ματιου της ειχε πιασει μια κινηση. Της φανηκε πως ειχε δει μεσα στα δεντρα ενα γερο ντυμενο μ' ενα λεπτο χιτωνα και ενα μπαστουνι στα χερια. Κοιταξε καλυτερα μα δεν υπηρχε απολυτως κανενας.
Σκεφτηκε να το πει στους αλλους μ' αλλαξε γνωμη αμεσως. Αφησε τον Κοναλλ να την προσπερασει και κοιταξε μια τελευταια φορα πισω, εκει που ειχαν αφησει τον ξενο.
Δεν υπηρχε κανενας εκει.
Αφησε το αλογο να διαλεξει πορεια βυθισμενος στις σκεψεις του. Ακομα δεν ειχε συνειδητοποιησει πως ειχε βρεθει απεναντι σε τρεις Μεγαλους Παλιους και ζουσε ακομα.
Θυμηθηκε τα λογια του Δαγωνα κι ενας αναστεναγμος ξεφυγε απο τα χειλη του.
Ειχε μολις αφησει ενα κομματι του γριφου ανεκμεταλλευτο επιτρεποντας στον Κοναλλ να ζησει. Επρεπε να κερδισει τον χαμενο χρονο και να ξεκινησει και παλι την αναζητηση του.
Επετρεψε στο σκοταδι να τον καταπιει ενω μια στιγμιαια λαμψη φωτισε τα ματια του.



Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52



-'Δεν καταλαβαινω τι γινεται' ψιθυρισε ο Κοναλλ. 'Μου φαινεται πως βλεπω εναν αντρα και μια γυναικα μαζι με τον ξενο κι αν δεν με γελανε τα ματια μου τον χτυπανε αλυπητα' συνεχισε στρεφομενος προς τους αλλους που ηταν κι αυτοι διπλα του παρακολουθωντας απο αρκετη αποσταση τα τεκταινομενα στο ναο. 'Τι συμβαινει αραγε ? Γιατι δεν αντιδρα' ?
-'Οπως και να εχει απο δω δεν μπορουμε να τον βοηθησουμε' εκανε ο Φεργκαλ.
-'Εχει δικιο ο Φεργκαλ' ειπε η Καραν. 'Κατι πρεπει να κανουμε'.
-'Τι περιμενουμε λοιπον' ? ρωτησε θυμωμενα η Ιερνη. 'Να τον σκοτωσουν πρωτα και μετα να παρεμβουμε' ?
Ο Μπολγκ κουνησε το κεφαλι και στραφηκε στους υπολοιπους.
-'Θελω ολοι σας να προσεχετε παρα πολυ' ειπε. 'Οχι ασκοποι ηρωισμοι, ουτε βεβιασμενες κινησεις. Το ζητημα ειναι να μην παθει κανενας τιποτα' προσθεσε κοιτωντας εντονα την Ιερνη.
'Ελατε απο πισω μου κι εχετε τα ματια σας ανοιχτα' συμπληρωσε και αρχισε να προχωραει.
                     ===============================
Ειχαν ακομα αποσταση να διανυσουν μεχρι να φτασουν στον ναο οταν εξαφνα μια γνωστη φυσιογνωμια πεταχτηκε μεσα απο τις συσταδες των δενδρων κοβοντας τους τον δρομο.
-'Ραντραμ ! Μα τους θεους σε ψαχνουμε ολη μερα. Που χαθηκες' ? εκανε εκπληκτος ο Μπολγκ.
-'Εδω, που αλλου' ? απαντησε περιπαικτικα ο Ραντραμ. 'Ειχα υποψιες για το τι θα συνεβαινε και δεν ειχα αλλο τροπο να το σταματησω' συμπληρωσε.
Την εντονη απορια στα προσωπα ολων επετεινε μια γυναικεια φωνη μεσα απο τα δεντρα.
-'Ηταν πολυ ευκολο να καταλαβει καποιος τι θα κανατε' ειπε η Γκορμλα ξεπροβαλλοντας και ακουμπωντας στον ωμο του Ραντραμ. 'Μα γιατι φαινεστε τοσο εκπληκτοι' ?
-'Ομολογω πως δεν το περιμενα αυτο' ειπε με σφιγμενα δοντια ο Κοναλλ. 'Ομως ακομα και τωρα δεν ειναι αργα για να ερθετε μαζι μας'.
-'Φοβαμαι πως ειναι ηδη πολυ αργα' προστεθηκε ακομα μια αντρικη φωνη, που ανηκε στον καπετανιο Γκουχαν ενω πισω του εκαναν την εμφανιση τους η Φιεννα και ο Ιμον. 
                  ===============================
Γαντζωθηκε με οση δυναμη του ειχε απομεινει πανω στην αδυναμη, καχεκτικη φωνουλα που του επαναλαμβανε διαρκως πως οτι ζουσε δεν ηταν αληθεια κι επρεπε ν' αντιδρασει. Σηκωθηκε τρεκλιζοντας και παραπατωντας εφτασε στα σκαλια του ναου. Εκει σωριαστηκε παλι κατω.
Κοιταξε απεναντι του τον Φεχαρ και την Αιναρ που γελουσαν μεταξυ τους.
Ο υπηρετης του τον πλησιασε κι εκατσε σε βαθυ καθισμα μπροστα του.
-'Πως σου φαινεται να εισαι ενα σκουπιδι, ενα τιποτα' ? ρωτησε ειρωνικα.
-'Νομιζω πως τωρα προσπαθει να το συνειδητοποιησει' ειπε η Αιναρ κινουμενη προς το μερος τους. 'Αλλα θα του παρει λιγο χρονο' συμπληρωσε γελωντας.
-'Ναι, χρονο απ' αυτον που δεν εχει' ανταπαντησε ο Φεχαρ ενω ταυτοχρονα την αγκαλιαζε αναζητωντας παθιασμενα τα χειλη της σ' ενα προστυχο φιλι.
-'Νομιζω πως η Αιναρ χρειαζεται εναν πραγματικο αντρα και οχι κατι που να του μοιαζει' ειπε διακοπτοντας το φιλι και αμεσως μετα την ξανατραβηξε πανω του.
                    ===============================
Καποιο γραναζι στο βαθος του μυαλου του, εστω και με δυσκολια, ανταπεξηλθε στο εργο του και εβαλε δειλα μπροστα την λογικη του οση ωρα ο Φεχαρ και η Αιναρ τον περιεπαιζαν.
Ξεχασμενοι στο ηδονικο τους φιλι κανεις τους δεν προσεξε πως ο ξενος σηκωθηκε απεναντι τους. Πηρε μια βαθια ανασα κλεινοντας τα ματια και οταν τ' ανοιξε μια αγνωστη πηγη στα μυχια της ψυχης του του εδωσε τη δυναμη να τους χτυπησει ταυτοχρονα με το μεσα μερος της παλαμης του στο υψος του στερνου.
Αντι να νοιωσει εξαντλημενος απο την υπερπροσπαθεια μια παραλογη αναζωογονηση αρχισε να οργωνει τις φλεβες του. Τους πλησιασε γρηγορα ενω ηταν ακομα ζαλισμενοι και με μεγαλυτερη ανεση, ταχυτητα και δυναμη τους ξαναχτυπησε στελνοντας τους να σωριαστουν αρκετα μετρα πιο περα. Σηκωσε τα χερια του και το κεφαλι του προς τον ουρανο και ουρλιαξε με τετοια ενταση που ενοιωσε τα πνευμονια του να τον πονανε. 'Δεν ειστε αληθινοι, δεν υπαρχετε'.
Κατεβασε το κεφαλι του και διαπιστωσε αυτο που μολις ειχε κραγαυσει.
Ο Φεχαρ και η Αιναρ ειχαν εξαφανιστει.
-'Αυτο δεν σημαινει τιποτα' ακουσε την Σουμπ Νιγκουραθ να συριζει απο το πουθενα.
                     ==========================
-'Πραγματικα πιστευατε πως μπορουσατε ν' αψηφησετε το θελημα της θεας' ? ρωτησε εκπληκτη η Φιεννα. 'Με ποιο τροπο, θνητοι εσεις, θ' αγνοουσατε τις επιθυμιες της Σουμπ Νιγκουραθ' ?
-'Δεν ειναι ολοι χαμερπη σκουλικια σαν κι εσενα Φιεννα η σαν τους ομοιους σου' εκανε η Ιερνη.
-'Βαριες κουβεντες απο ενα θηλυκο εστω και με σπαθι στο χερι' πεταξε η Γκορμλα. 'Αλλα ξεχασα, η υπαρξη κι επιβιωση του ξενου ειναι το πιο σημαντικο αυτη τη στιγμη. Κριμα για τον Μπολγκ που τα πλανα σου δεν τον συμπεριλαμβανουν'.
-'Ασκοπες κουβεντες' παρενεβληθη ο Φεργκαλ νοιωθωντας την ενταση. 'Ειμαστε εδω για να βοηθησουμε τον ξενο και εσεις στεκεστε στον δρομο μας. Αν δεν ειστε μαζι μας ειστε εναντιον μας. Μεριαστε η ετοιμαστειτε για μαχη μεχρις εσχατων'.
Ολοι κοιταξαν απορημενοι τον Φεργκαλ μην περιμενοντας την συγκεκριμενη τοποθετηση απο το δικο του στομα.
-'Ο Φεργκαλ μιλησε' εκανε παγωμενα ο Μπολγκ. 'Τι επιλεγετε' ?
-'Μαχη ας ειναι' ειπε ο Ραντραμ.
                ===============================
Ανοιγοντας σαν βενταλια οι δυο αντιπαλες ομαδες απλωθηκαν στον χωρο προσπαθωντας ο καθενας να βρεθει απεναντι στον επιθυμητο αντιπαλο.
Ο Μπολγκ με τον Ραντραμ, ο Κοναλλ εχοντας επιλεξει τον καπετανιο Γκουχαν, ο Φεργκαλ ετοιμος ν' αντιμετωπισει τον Ιμον. Η Ιερνη πολυ θα ηθελε απεναντι της την Γκορμλα μα ηξερε πως αν επεφτε η Φιεννα το Φρεττον θα εμενε ακεφαλο και αυτο ηταν πολυ σημαντικο για την περαιτερω εξελιξη. Ετσι την αφησε στην Καραν και αρχισε να ζυγιζει την Φιεννα.
Μολονοτι ηταν ολοι ετοιμοι, βουτηγμενοι στην ηλεκτρισμενη ατμοσφαιρα της αναμονης, κανεις δεν εκανε την πρωτη κινηση. Χρειαστηκαν να περασουν αρκετα δευτερολεπτα μεχρι να επιτεθει ο Φεργκαλ στον Ιμον. Λες και ηταν το συνθημα αυτο που περιμεναν οι υπολοιποι χυμηξαν ο ενας στον αλλο κραυγαζοντας και διασταυρωνοντας τα ξιφη τους.
Το αναιμικο φεγγαρι δεν ειχε απολυτως κανεναν λογο να φοβαται η να ενδιαφερεται για την εκβαση της μαχης, ετσι η προσωρινη καλυψη του πισω απο τα βαρυφορτωμενα συννεφα μονο σαν συμπτωση μπορουσε να εκληφθει.
             =================================
-'Αρκετα κρατησε ολο αυτο' εκανε ο ξενος εχοντας επανακτησει την αυτοπεποιθηση του. 'Αδιαφορω πληρως για το τι θελεις η πως θα το πετυχεις. Αυτο που ξερω ειναι πως δεν υπαρχει περιπτωση να βρεις σε μενα το υπακουο σκυλακι που ψαχνεις. Εγω, και μονο εγω, ελεγχω τι κανω και πως. Αυτο εδω' ειπε ενω ταυτοχρονα εβγαζε τον κυβο απο τον κορφο του και τον σηκωνε ψηλα με το χερι του 'δεν θα μου καθορισει την ζωη και τις κινησεις μου. Ασχετα με την συμφωνια που εκανα, ειμαι ακομα κυριος της μοιρας μου'.
Σταματησε περιμενοντας καποια αντιδραση εκ μερους της Σουμπ Νιγκουραθ. Αυτη δεν ηρθε ποτε και συνεχισε απτοητος.
-'Δεν μου αφηνεις αλλη λυση παρα να προβω στο μοναδικο πραγμα που μπορω να κανω, οσο επιφοβο η ριψοκινδυνο κι αν ειναι αυτο' προσθεσε.
Σαν να ειχε διαβασει τη σκεψη του η θεα επανεμφανιστηκε, πιο βδελυρη, πιο αποκρουστικη απο ποτε. Η φωνη της μαστιγωσε τον παγωμενο αερα.
                     =============================
-'Δεν ξερω τι σκεφτεσαι να κανεις μα οτι και να ειναι αυτο δεν θα σε βοηθησει να γλυτωσεις την τιμωρια για την ανυπακοη σου. Σου υποσχομαι πως θα περασεις μαρτυρια που ο νους δεν τα βαζει, μαρτυρια που μπορουν να κρατησουν για ολη την αθανατη ζωη σου. Θα....'
-'Κουφια λογια και κενες απειλες' την διεκοψε ο ξενος. 'Εδω και ωρα μονο αυτα ακουω. Εσυ το θελησες να συμβει οτι γινει απο δω και περα' εκανε ξερα ενω ταυτοχρονα εσφιγγε τον κυβο στην παλαμη του σιγοψιθυριζοντας ασυναρτησιες.
Ακομα κι οταν η Σουμπ Νιγκουραθ κινηθηκε απειλητικα προς το μερος του αυτος δεν διεκοψε οτι εκανε. Η μιαρη φυσιογνωμια της θεας ηταν σχεδον κρεμασμενη πανω του οταν γι αλλη μια φορα το σκοταδι ανοιξε στα δυο φανερωνοντας δυο καταμαυρες σιλουετες.
Η θεαμα τραβηξε το βλεμμα της θεας και ενστικτωδως οπισθοχωρησε λιγα βηματα πανω στις κατσικισιες οπλες της. Ο ξενος σταματησε οτι εκανε, εβαλε τον κυβο ξανα στην θεση του, σταυρωσε τα χερια του και περιμενε.
                   ==============================
Αυτος που ειχε βρεθει σε πιο δεινη θεση απο τους υπολοιπους ηταν ο Φεργκαλ που αντιμετωπιζε τον Ιμον. Οχι γιατι ο τελευταιος ηταν απαραιτητα καλυτερος ξιφομαχος η μαχητης αλλα τα χρονια ειχαν βαρυνει στις πλατες του Φεργκαλ και οι κινησεις του ηταν πολυ πιο αργες κι ευκολα προβλεψιμες. Ετσι η βοηθεια που του προσφερθηκε απο τον Φινταν, τον μοναδικο που δεν ειχε αντιπαλο, ηταν κατι περισσοτερο απο ευπροσδεκτη, ουσιαστικα σωτηρια κι εγειρε αμεσως την πλαστιγγα προς το μερος τους. Στην προσπαθεια που κατεβαλλε ο Ιμον να διασπασει την αμυνα του Φεργκαλ αφηνε πολλες φορες ακαλυπτα σημεια του σωματος του που ενας αντιπαλος μπορουσε να εκμεταλλευτει. Αυτο ακριβως επραξε και ο Φινταν.
Αρπαξε την πρωτη ευκαιρια που του δοθηκε καταφερνοντας ενα γερο χτυπημα στα πλευρα του Ιμον, οχι θανατηφορο μα αρκετο για να τον ριξει στα γονατα. Πριν προλαβει να καλυφθει, ο Φεργκαλ ηταν ηδη απο πανω του και με ολη του την δυναμη εμπηξε το σπαθι του ψηλα στο στερνο του αντιπαλου του γκρεμιζοντας τον στο εδαφος.
                 =============================
Η τελευταια κραυγη του Ιμον τρυπησε τ' αυτια της Φιεννα. Γυρισε και ειδε τον εραστη της να κειτεται νεκρος ενω το αιμα του απορροφιοταν απληστα απο το εδαφος.
Με δυναμη που ουτε και η ιδια δεν ηξερε πως εκρυβε καταφερε ενα χτυπημα στην Ιερνη που στην προσπαθεια της να το αποφυγει παραπατησε και σωριαστηκε κατω. Μην εχοντας προσωρινα αντιπαλο η Φιεννα ουρλιαζοντας χυμηξε στους δυο αντρες.
Ο Φεργκαλ ηταν αυτος που πληρωσε την μαινομενη οργη της αρχηγου του Φρεττον. Πριν προλαβει να γυρισει και να παρει αμυντικη σταση ενοιωσε στην πλατη του την κοφτερη λεπιδα του ξιφους της να τον διαπερναει σχεδον ολοκληρο. Προσπαθησε να πει κατι μα το αιμα που ξεπηδησε σε πιδακα απο το στομα του τον εμποδισε. 
Ηταν ηδη νεκρος πριν ακουμπησει το εδαφος.
Μια παγωμαρα επεσε πανω στα δυο αντιμαχομενα στρατοπεδα. Μα ηταν τοσο στιγμιαια κι αμελητεα που κρατησε οσο και το ανοιγοκλεισμα ενος βλεφαρου.


Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

                   MELODY DE FADE

     ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ


Οσο περισσοτερο κοιταζε τοσο πιο αδιανοητο της φαινοταν. Κατω απο αλλες συνθηκες απλα θα της ειχε στριψει μα τιποτα που να συνηγορουσε σε κατι τετοιο δεν ειχε συμβει. Τα ματια της δεν την γελαγαν, ομως το μυαλο της αρνιοταν πεισματικα ν' αποδεχτει τις πληροφοριες που λαμβανε μεσω της οπτικης οδου. Ηταν παντου τριγυρω της, κοιταζοντας την κι αυτοι με την ιδια απορια που υπηρχε αποτυπωμενη και στο δικο της προσωπο. Μπορουσε να διακρινει τα χαρακτηριστικα τους, τις κινησεις τους, τα χρυσοκεντητα καλοραμμενα ρουχα τους μα αυτο που αδυνατουσε να αποδεχτει ηταν το που βρισκονταν . Μονο σε μια αρρωστημενη η διεστραμμενη φαντασια μπορουσαν να συμβαινουν αυτα, πουθενα αλλου.
Ο αντρας στ' αριστερα της αρχισε να κανει εξαφνα χειρονομιες προς το μερος της προσπαθωντας προφανως κατι να της πει η να της δειξει, ομως ηταν αδυνατον απο τη θεση που βρισκοταν να καταλαβει η ν' ακουσει οτιδηποτε. Οι χειρονομιες εγιναν πιο εντονες, σχεδον φρενηρεις μα και παλι δεν αλλαζε τιποτα. Τι ηθελε να της πει ? Εδειχνε κατι μπροστα αραγε ? Γυρισε αποτομα να κοιταξει μπρος της κι ενα ουρλιαχτο ξεφυγε απο το στομα της. 
                          =========================
Η Νανσυ Ροουντς ηταν το τελειο παραδειγμα που μπορουσε να χρησιμοποιησει καποιος αν ηθελε ν' αποδωσει πιστα την εικονα της τελειας, ανεξαρτητης, δυναμικης κι επιτυχημενης γυναικας. Ειχε συγκεντρωσει με το σπαθι της πανω της παμπολλα απο τα στοιχεια που απαιτουνταν για να την κατηγοριοποιησει καποιος σ' αυτη τη συνομοταξια γυναικων. 
Και να φανταστει κανεις πως τα πραγματα δεν ηταν παντα ετσι.
Ειχε χασει τον πατερα της οταν ακομα ηταν σχεδον μωρο μα ουσιαστικα πολυ λιγο ρολο ειχε παιξει αυτο στην μετεπειτα πορεια της. Μολονοτι η μητερα της την ειχε στειλει για σπουδες σ' ενα απο τα πολυ καλα κολλεγια που υπηρχαν, απλως διεκπεραιωσε την επιθυμια της δεδομενου πως ειχε ηδη αποφασισει νωρις πως αλλο ηθελε να κανει στη ζωη της.
Κι αυτο ηταν το πρωτο σημειο τριβης με την μητερα της μα δεν υποχωρησε ουτε εκανε πισω.
Ετσι, αμεσως μετα την ολοκληρωση των μεταπτυχιακων της, ανελαβε το ρολο των δημοσιων σχεσεων στο εστιατοριο J' Adore που διατηρουσε η μητερα της στην Μπει και Λαγκερ γωνια.  
                    ==============================
Η συγκεκριμενη αποφαση, που δεον να σημειωθει ειχε βρει ογκολιθους αντιδρασεων απο την μητερα της, ηταν μονο η εναρξη των προστριβων μεταξυ τους.
Το εστιατοριο λειτουργουσε με παλαιολιθικη αποψη, με πληρη απουσια επιθετικης πολιτικης απεναντι στους ανταγωνιστες και με εμμονοληπτικη επιμονη στην διατηρηση του δεδομενου στατους διχως τιποτα καινουριο, φρεσκο και ριζοσπαστικο να εχει θεση.
Με οσες καινοτομες ιδεες και να προσπαθησε να μπολιασει την λειτουργια του ρεστωραν παντα ακουγε την ιδια, μονοτονη, στερεοτυπη τοποθετηση.
 -'Ετσι δουλευε παντα, γιατι να το αλλαξουμε ? Αυτο ξερει ο κοσμος, αυτο ζηταει. Ποιος ο λογος να μεταβαλλουμε ενα προφιλ που εξακολουθει και αποδιδει' ?
Η απαντηση ηταν απλη μα η μητερα της συνεχιζε να κωφευει.
-'Ολοι εξελισσονται, προσπαθουν για βελτιωση, εκμεταλλευονται τις δυνατοτητες τους. Γιατι οχι κι εμεις ? Γιατι να περιμενουμε απλα να το βαρεθει ο κοσμος' ?
                     ==============================
Το πληρωμα του χρονου ηρθε καποια στιγμη και η μητερα της αποφασισε ν' αποσυρθει πια απο την διευθυνση του εστιατοριου μην μπορωντας πλεον να παρακολουθησει τους ρυθμους του. 
Η Νανσυ αρπαξε την ευκαιρια και την εκμεταλλευτηκε οσο καλυτερα μπορουσε.
Κατ' αρχας ξεκαθαρισε στο προσωπικο πως πλεον αυτη εκανε κουμαντο και πως για οτιδηποτε θα συνεβαινε εντος του J' Adore λογο ειχε αυτη και μονο. Εισηγαγε καινοτομιες που αφορουσαν απο την εσωτερικη διακοσμηση μεχρι και τα πιατα που σερβιριζονταν.
Εξαιρετικη μαγειρισσα η ιδια, λατρευε τους πειραματισμους με τα φαγητα, παθιαζοταν με την αισθηση πως ανα πασα στιγμη μπορουσε να βρισκεται στο κατωφλι της ανακαλυψης μιας καινουργιας, αισθησιακης γευσης. Τα χρονια που ειχε περασει στο Παρισι για το μεταπτυχιακο της της φανηκαν κατι περισσοτερο απο χρησιμα, αφου πλεον μπορουσε ν' αναμιξει γευσεις που την εποχη της μητερας της δεν θα μπορουσαν ποτε να συμπεριληφθουν σε καποιο μενου, ουτε καν πειραματικα. Ειχε ερθει η ωρα ν' αποδειξει τι πραγματικα αξιζε. 
                    =============================
Η θεαματικη, ραγδαια ανοδος που παρουσιασε το ρεστωραν τους επομενους μηνες ειχε τα θετικα μα και αρνητικα του. Στα θετικα η σταδιακη καταξιωση του αναμεσα στα καλυτερα εστιατορια της πολης, χαρη στις ριζικες αλλαγες που ειχε επιφερει η Νανσυ. Η αυξηση της πελατειας απαιτησε αυξηση του προσωπικου, κατι που εγινε, καθως επισης και ακομα υψηλοτερο βαθμο επαγγελματικοτητας που ειχε ζητησει η καινουργια διευθυντρια.
Δεν ηταν αδικη με το προσωπικο της η Νανσυ. Αυστηρη, λεπτολογος και τελειομανης μεν μα δεν τους στερησε τιποτα απ' οτι ειχαν, τουναντιον και αυξηση τους ειχε κανει και αψογη στην συμπεριφορα της ηταν. Ομως για την ιδια τα πραγματα ειχαν αρχισει να διαφοροποιουνται.
Ο Τσαρλυ, ο ανθρωπος που συνδεοταν μαζι του, διακριτικα μα σταθερα απομακρυνοταν απο την Νανσυ διαπιστωνοντας πως το εστιατοριο της απορροφουσε ολον τον ελευθερο χρονο της με αποτελεσμα πια να βρισκονται σπανια. Η Νανσυ το καταλαβε μα δεν εκανε τιποτα για ν' αλλαξει το κλιμα. Τον αφησε να φυγει σαν να ηταν κατι που το ηθελε και η ιδια. 
                         ===========================
Οι πολλαπλες ευθυνες που ειχε αναλαβει δεν της ειχαν στερησει μονο τον Τσαρλυ μα συντομα διαπιστωσε πως πλεον δεν ειχε καθολου χρονο για τον ιδιο τον εαυτο της. Ζουσε συνεχως μ' ενα κινητο ανοιχτο, απαντωντας σε καθε κληση, μικρη η μεγαλη, σημαντικη η ασημαντη, που ειχε να κανει με το μαγαζι. Ηταν η πρωτη που εμπαινε μεσα στο ρεστωραν και η τελευταια που εφευγε.
Ολος ο κοσμος, πελατες, προσωπικο, προμηθευτες, κατι ζητουσε απ' αυτην, ρουφωντας σαδιστικα καθε ελευθερο λεπτο που της περισσευε και ευελπιστουσε να χαρισει στον εαυτο της. Επρεπε να βρει εναν τροπο να ασχοληθει με την ιδια, τα μικρα θελω της και τις αυτουποβαθμισμενες αναγκες της.
Η ιδεα της ηρθε ακουγοντας την συζητηση δυο σερβιτορων και για καποιον αγνωστο λογο δεν της εφευγε απο το μυαλο. Στο τελος ρωτησε να μαθει λεπτομερειες προκαλωντας μια μινι εκπληξη στο προσωπικο της. Η ιδια αδιαφορουσε για το τι σκεφτονταν, το ειχε αποφασισει.
Συντομα βρεθηκε απεναντι στον Μικ Γκαρρις ακουγοντας τον προσεκτικα καθως της ανεπτυσσε τις λεπτομερειες. Χαμογελασε. Αυτο ηταν, το ηξερε. Ανυπομονουσε.
                      ==========================
Χρειαστηκαν πολλοι μηνες εκπαιδευσης και μαθηματων μα ουτε χαζη ηταν αλλα και η ζεση με την οποια αντιμετωπιζε την καινουργια αυτη προκληση την εκαναν την πιο καλη μαθητρια.
Ετσι, ακομα και αν ο Μικ ηταν επιφυλακτικος οταν της παρεδιδε την αδεια της, ουτε ο ιδιος μπορουσε ν' αρνηθει πως η Νανσυ ηταν μια απο τις καλυτερες μαθητριες που ειχε ποτε.
Βεβαια για καποιο αρχικο μικρο χρονικο διαστημα ηταν εξαναγκασμενος να ειναι συνεχως μαζι της, ομως ηξερε πως συντομα η παρουσια του δεν θα ηταν αναγκαια. Οταν εφτασε εκεινη η μερα, την πρωτη φορα, ηταν λιγο ανησυχος, ομως ολα πηγαν καλα. Απο κει και περα τα πραγματα ακολουθησαν τον δρομο τους. Καθε Δευτερα μεσημερι ηταν εκει, ετοιμη, πληρως εξοπλισμενη κι αποφασισμενη. Ακουγε τις ενημερωσεις του Μικ κι εφευγε για να επιστρεψει μετα απο ενα τριωρο αλλος ανθρωπος. Ο Μικ ηξερε πως αυτος ηταν ο τροπος διαφυγης της και τον ειχε σεβαστει. Εξ' αλλου, ολοι αργα η γρηγορα, κατεληγαν στο τι ηθελαν να κανουν. Για την Νανσυ αυτος ηταν ο τροπος, να πεταει μ' ενα μονοκινητηριο Cessna 208 Caravan.
                        ==========================
Ηταν πραγματικα το κατι αλλο. Η αισθηση που αποκομιζε οταν πετουσε με το μονοκινητηριο ηταν απλα απεριγραπτη. Ενοιωθε τον εαυτο της ξεκομμενο, μακρια απ' ολους κι ολα. Η γαληνη που εισεπραττε εκει ψηλα δεν μπορουσε να βρεθει αλλου. Τιποτα και κανενας δεν μπορουσε να την φτασει η να την ενοχλησει. Αφηνε το κινητο της στο εδαφος για να μπορει απερισπαστη να πραγματοποιει τις ουρανιες βολτες της. Ειχε βρει μια φορμουλα για να χαλαρωσει τον εαυτο της και δεν θα αφηνε κανεναν να της το χαλασει. Ισως κι αυτος να ηταν ο λογος που ειχε διαπληκτιστει ελαφρα με τον Μικ εκεινη τη μερα. Επεμενε να μην την αφησει να πεταξει εξ' αιτιας μιας καταιγιδας που ενδεχομενως να επληττε την περιοχη. Φυσικα αδιαφορησε και μπηκε στο Cessna. Σε πεντε λεπτα ανεβαζε σε υψομετρο το μικρο αεροπλανο και το σταθεροποιουσε.
Κοιταξε κατω. Δεν χορταινε ποτε το θεαμα. Ολοι εμοιαζαν τοσοι μικροι, ασημαντοι κι απομακρυσμενοι.
Κοιταξε τριγυρω της. Μονο τα συννεφα της εκαναν σιωπηλα συντροφια, διχως καν να κανουν αισθητη την παρουσια τους. Διχως να το καταλαβει πηγαινε καταπανω στην καταιγιδα.
                 ===============================
Ταλαιπωρηθηκε αρκετα προσπαθωντας να περασει απο μεσα της. Καποια στιγμη ενοιωσε πως κανενα απο τα οργανα δεν λειτουργουσαν. Ειδε το μικρο ανοιγμα στο βαθος και με δυσκολια οδηγησε το κλυδωνιζομενο αεροπλανο προς τα κει. Ενα στεναγμος ανακουφισης βγηκε απο τα χειλη της οταν ξαναβρεθηκε σε ηλιοφωτιστο μερος. Αμεσως μετα ειδε την κινηση αριστερα της και παγωσε. Χρειαστηκαν μερικα δευτερολεπτα για να συνειδητοποιησει αυτο που εβλεπε.
Ο αντρας στ' αριστερα της ηταν γυρω στα σαραντα, ντυμενος επιτηδευμενα, μ' ενα πλουσι γενι να στολιζει το προσωπο του ενω στο κεφαλι φοραγε ενα τουρμπανι. Διαπιστωσε πως κι αυτος την κοιτουσε με την ιδια απορια κι εκπληξη. Δεν προλαβε να βαλει τις σκεψεις της σε ταξη και απο το πουθενα κι αλλοι αντρες, παρομοια ντυμενοι, ξεφυτρωσαν στο απεραντο τ' ουρανου. Ενοιωσε τις παλαμες της να ιδρωνουν ενω το μυαλο της αρνιοταν πεισματικα να δεχτει οτι εβλεπε.
Ξαφνικα ο αρχικος αντρας αρχισε να κανει διαφορες ακατανοητες χειρονομιες. Δεν καταλαβαινε τιποτα. Ουτε που ηταν, ουτε τι συνεβαινε, ουτε αν ολα αυτα ηταν αληθεια. 
                  ================================
Οι αντρες παρακολουθησαν το Cessna να σμπαραλιαζεται κυριολεκτικα πανω στην πλαγια του βουνου και την γυναικα μεσα του να πολτοποιειται κυριολεκτικα. Για λιγο εμειναν αφωνοι. Μετα αρχισαν να μιλανε σε μια αγνωστη γλωσσα χειρονομωντας και δειχνοντας το αεροπλανο.
Καποια στιγμη γυρισαν ολοι στον πρωτο αντρα περιμενοντας να πει κι αυτος κατι. Τους μιλησε με υφος που εμοιαζε με διαταγη και ολοι κουνησαν καταφατικα το κεφαλι.
Με μια απαλη κινηση ο αντρας χτυπησε ελαφρα στο πλαι το ιπταμενο χαλι πανω στο οποιο καθοταν κι αυτο αμεσως αρχισε να πεταει ακολουθουμενο απο τους υπολοιπους, ολους καθισμενους πανω στο δικο τους ιπταμενο χαλι ο καθενας. Η εναερια περιπολος της Βαγδατης ειχε κανει το καθηκον της αποτρεποντας την επιθεση του αγνωστου εχθρου μεσα στο μεγαλο, σιδερενιο πουλι μα στην αρχαια Περσια των χιλιων και μια νυχτων, των τζινι και των λυχναριων η αφηγηση και μονο ενος τετοιου εξωφρενικου περιστατικου μπορει να τους στοιχιζε τα κεφαλια τους. Ευτυχως που τα συντριμμια θα ηταν εκει αν χρειαζοταν ν' αποδειξουν οτι ελεγαν αληθεια κι αυτο ηταν και το μονο παρηγορο.