ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 77






Βρισκοταν λιγες δεκαδες μετρα μακρια απο το οικημα που εμεναν ο ισπανος και η Λουσυ οταν αντιληφθηκε πως ειχε βρεθει εξαφνα σχεδον στην μεση μιας πολυπληθους ομαδας κατοικων της περιοχης μ' ενα μεγαλοσωμο αντρα να βαδιζει απειλητικα προς το μερος του.
Ο Αλμπερτ Μπαρχετ σταθηκε μπροστα του και μιλησε.
-'Δεν εισαι απ' αυτα τα μερη αλλα σ' εχουν δει συχνα να τριγυριζεις εδω. Εχεις κατι που ν' αποδεικνυει ποιος εισαι και οτι δεν εχεις καμια σχεση με τους φονους που εχουν διαπραχθει' ?
Ο ξενος τον κοιταξε σταθερα προσπαθωντας να σταθμισει την διαμορφουμενη κατασταση.
-'Οπως το φανταστηκα' συνεχισε ο Μπαρχετ. 'Θα ερθεις μαζι μας φρονιμα μεχρι το τμημα για ν' ανακαλυψουμε τι μερος του λογου εισαι'.
Μια φωνη απο το βαθος φρεναρε τις οποιες σκεψεις ετρεχαν στο μυαλο του ξενου.
-'Αστον Αλμπερτ, ειναι φιλος του ισπανου και του δημοσιογραφου. Τους εχω δει μαζι, δεν εχει καμμια σχεση μ' αυτον που ψαχνουμε'.
                   ==============================
Ο Μπαρχετ γυρισε και κοιταξε την Εμιλυ Χολλαντ που ειχε μιλησει.
-'Εισαι σιγουρη Εμιλυ' ? ρωτησε διστακτικα. 'Εγγυασαι προσωπικα γι αυτον' ?
-'Ναι σου λεω' απαντησε η κοπελα. 'Βοηθησε την Λουσυ οταν ειχε μπελαδες με τον Σραπ, μου το ειπε η ιδια. Δεν ειναι αυτος ο φονιας, χανουμε τον χρονο μας'.
Μια μικρη απογοητευση σκεπασε τα σκληρα χαρακτηριστικα του Αλμπερτ Μπαρχετ.
-'Αφου εγγυαται για σενα η Εμιλυ εχει καλως' ειπε. 'Θα σου συνιστουσα να μην πολυκυκλοφορεις, τα πραγματα εχουν γινει αρκετα επικινδυνα εδω τριγυρω'.
Στραφηκε προς το πληθος που παρακολουθουσε και μ' ενα νοημα τους υπεδειξε να τον ακολουθησουν. Η Εμιλυ εμεινε πισω μαζι με τον ξενο.
-'Καταλαβαινεις' ειπε 'πως καθε αγνωστος ειναι κι ενας υποψηφιος δολοφονος. Ησουνα τυχερος που σε γνωριζα, αυτοι ηταν ικανοι να σε λυντσαρουν αν χρειαζοταν'.
Ο ξενος εκανε μια μικρη υποκλιση στην πορνη, χαμογελασε κι απομακρυνθηκε αμιλητος.
                   ===============================
Βρηκε την Λουσυ μονη της, στο διαμερισμα της. Τον διεκολυνε κατι τετοιο.
-'Οι μερες μου στο Λονδινο τελειωσαν' ειπε ' ειναι ωρα να φυγω αλλα πριν φυγω' συνεχισε ενω ταυτοχρονα εβγαζε δυο μεγαλες δεσμιδες χρηματων απο μια εσωτερικη τσεπη 'περασα για ν' αφησω αυτα εδω, σ' εσενα και τον Μπλανκο'.
Τα ματια της κοπελας γουρλωσαν βλεποντας τα χρηματα.
-'Δεν καταλαβαινω' ψιθυρισε.
-'Με την ευγενικη χορηγια και γενναιοδωρια του Ντεννις του Σκαντζοχειρου' ειπε ο ξενος και χαμογελασε. 'Συν τοις αλλοις ο Μπλανκο δεν του χρωσταει ουτε πεννα και μ' αυτα εδω' ειπε κι εδειξε το σωρο των χαρτονομισματων 'μπορειτε να κανετε μια καινουργια αρχη αν πραγματικα το θελετε. Εσυ θα βρεις μια αλλη δουλεια και ο Μπλανκο θα μπορεσει ν' ασχοληθει μ' αυτο που ξερει και μπορει, την αρχαιολογια. Επισης να ξερεις πως οι δοσοληψιες του με τον λονδρεζικο υποκοσμο τελειωσαν και φροντισε να μην αποκτησει νεες'.
Τα ματια της Λουσυ εξακολουθουσαν να ειναι γουρλωμενα και το στομα της ορθανοιχτο.
                 =================================
-'Δεν ξερω τι να πω' ψελλισε 'δεν ξερω πως να σ' ευχαριστησω. Γιατι το κανεις αυτο' ?
-'Γιατι θελω και μπορω' ηρθε η αφοπλιστικη απαντηση του ξενου. 'Μην ξεχνας πως ειναι απλα μια ευκαιρια, τιποτα περισσοτερο. Το πως θα την εκμεταλλευτειτε ειναι η ουσια'.
Σε μια αυθορμητη κινηση η κοπελα τον αγκαλιασε σφιχτα μουρμουριζοντας ευχαριστιες.
Ο ξενος την εσπρωξε ελαφρα προς τα πισω και αρχισε να βαδιζει προς την εξοδο.
-'Στασου' φωναξε πισω του η Λουσυ. 'Δεν θα περιμενεις τον Μπλανκο ?'
Ο ξενος στραφηκε προς το μερος της.
-'Δεν υπαρχει λογος' απαντησε. 'Θα του τα μεταφερεις ολα εσυ'.
-'Δεν εμαθα ποτε ουτε τ' ονομα σου' ειπε η κοπελα 'αλλα οποιος και να εισαι ποτε δεν θα ξεχασουμε αυτο που εκανες για μας'.
Ο ξενος της χαμογελασε, ανοιξε την πορτα και σε λιγο ηταν στον δρομο. Ειχε καπου αλλου να παει πριν τον τελικο του προορισμο.
                  ================================
Η Μολλυ Ρομπινσον αφησε την μπυρα στο τραπεζι του ξενου κι εκανε να φυγει οταν τον ειδε να της κανει νοημα να κατσει. Διαταγες δεν δεχοταν απο κανενα μα ετουτος εδω ηταν μια κατηγορια αγνωστη. Εκατσε στο τραπεζι του και τον περιμενε να μιλησει.
-'Υπαρχουν στιγμες στην ζωη του καθενος' αρχισε ο ξενος 'που περιμενει υπομονετικα να συμβουν καποια πραγματα γιατι οι συνθηκες δεν του επιτρεπουν να τα καθορισει ο ιδιος. Ο λογος που καθεσαι εδω τωρα ειναι γιατι εγω θα διαμορφωσω τις συνθηκες αλλα και παλι εσυ εισαι αυτη που θα πρεπει να παρεις αποφασεις και να κανεις τις επιλογες σου'.
-'Δεν σε καταλαβαινω' απαντησε ο Μολλυ.
-'Αυτα εδω' ειπε ακουμπωντας στο τραπεζι δυο νεες δεσμιδες χαρτονομισματων 'ειναι υπεραρκετα για καποιον που θ' αποφασιζε να κανει ενα μακρινο ταξιδι με το καραβι σε μια μακρινη χωρα. Καλυπτει τα εισιτηρια του και την διαμονη του για ενα αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, αν ποτε το επελεγε'.
                    ===============================
-'Ισως θα επρεπε να εμπιστευτεις ξανα τον αντρα σου στην διαχειριση της παμπ' ειπε κι εριξε μια ματια τριγυρω. 'Εχω ενα προαισθημα πως με την βοηθεια καποιων ανθρωπων, οπως της Λουσυ, θα μπορουσε να κουμανταρει το μερος αν εσυ αποφασιζες ν' απουσιασεις για ενα χρονικο διαστημα. Αλλα αυτο δεν ειναι παρα μια ιδεα και τιποτα αλλο'.
Η Μολλυ κοιταζε μια την στιβα με τα χρηματα και μια τον ξενο που ειχε σηκωθει.
-'Θεωρησε το σαν ενα δωρο απο το τοπικο παραρτημα των Ιησουιτων' ειπε χαμογελωντας. 'Ειμαι βεβαιος πως δεν θα τους λειψουν καθολου. Επισης καποια στιγμη σημερα θα εμφανιστει η καινουργια ασφαλεια και προστασια της παμπ απο τον οποιονδηποτε με την μορφη του Σραπ και των Διδυμων. Πλεον δουλευουν για σενα και ειναι ηδη πληρωμενοι για μεγαλο χρονικο διαστημα'.
Η Μολλυ φυλακισε το χερι του στο δικο της και το εσφιξε με ολη της την δυναμη. Ο ξενος ειδε τα ματια της να γινονται υγρα και βιαστηκε να μιλησει.
-'Χαιρετησε τους υπολοιπους εκ μερους μου' ειπε κι απομακρυνθηκε διχως να περιμενει.
Η Μολλυ τον ειδε να χανεται πισω απο την πορτα διχως να εχει κατορθωσει ν' αρθρωσει κουβεντα. Χαρη σ' αυτον τον αγνωστο η ζωη της μολις εμπαινε σε νεα μονοπατια.
                       ==============================
-'Αυτα ειναι καταπληκτικα νεα' ειπε αφου διαβασε το τηλεγραφημα. 'Ποτε σκεφτεσαι να φυγεις λοιπον' ?
-'Αν μπορουσα και τωρα' απαντησε η Μορενα Μοριεντες 'αλλα διχως χρηματα'.....
-'Χρειαζεσαι πολλα' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Πολλα περισσοτερα απ' οτι εχω η μπορω να βρω' εκανε απογοητευμενη η κοπελα.
-'Τοσα' ? εκανε ο ξενος απλωνοντας στο κρεββατι της ενα σωρο χρηματα.
-'Δεν ειναι δυνατον' αναφωνησε η κοπελα. 'Μα πως...που...θελω να πω...'
-'Φανταζομαι πως ειναι αρκετα' εκανε ο ξενος.
-'Δεν μπορω να τα δεχτω' εκανε η κοπελα προσπαθωντας να τραβηξει το βλεμμα της απο τον σωρο των χρηματων. 'Δεν ειναι δικα μου, δεν μπορω'...
-'Ουτε δικα μου' απαντησε περιπαικτικα ο ξενος. 'Το θεμα ειναι πως εμενα μου ειναι αχρηστα ενω για σενα ειναι το μεσο της υλοποιησης ενος ονειρου'.
                    ================================
Η Μορενα Μοριεντες αδυνατουσε να συνταξει μια προταση και να την εκφερει. Αυτο που συνεβαινε ηταν περα απο καθε φαντασια, περα απο καθε ονειρο της.
-'Δεν ξερω τι να πω' ειπε. 'Γιατι δεν...' ξεκινησε να λεει μα σταματησε.
-'Ο δικος μου προορισμος ειναι αλλος Μορενα' απαντησε ο ξενος. 'Ο καθενας μας εχει να περπατησει το δικο του μονοπατι με οτι κι αν σημαινει αυτο. Αλλα θελω να ξερεις πως χαρηκα πραγματικα για την γνωριμια μας'.
-'Φευγεις' ? ρωτησε εντρομη η κοπελα.
-'Καπου εδω οι δρομοι μας χωριζουν ' απαντησε ο ξενος. 'Ευχομαι ο δικος σου να ειναι ετσι ακριβως οπως τον ειχες πλασει στο μυαλο σου'.
Εσκυψε και φιλησε την αποσβολωμενη κοπελα στο μαγουλο. Ανοιξε την πορτα του δωματιου της στο ξενοδοχειο, σταματησε και στραφηκε προς το μερος της.
-'Ειναι καιρος ν' ασχοληθεις με σενα' της ειπε και βγηκε απο το δωματιο κλεινοντας πισω του την πορτα διχως να περιμενει απαντηση. 
                  ===============================
Ηπιε μια γουλια απο το αφεψημα που ειχε μπροστα του κι εριξε μια ματια τριγυρω του. Η Βιεννη εκεινη την εποχη ηταν ονειρο. Ο χειμωνας δεν ειχε ερθει ακομα αλλα ολα τα σημαδια εδειχναν πως δεν θ' αργουσε. Η μερα ετοιμαζοταν ν' αποχωρησει δινοντας την θεση της στην επερχομενη νυχτα κι αυτο μαγνητισε το βλεμμα του για λιγα λεπτα. Εφερε στο μυαλο του οσα ειχαν συμβει στο Λονδινο μα σταθηκε μονο σ' ενα σημειο. Ειχε πραξει ορθα αποκρυπτοντας απο την Μορενα και τον Μπλανκο την κοινη τους υπαρξη, εστω και για λιγες μερες, στο Λονδινο ?
Ειχε το δικαιωμα να πει ψεμματα καθοριζοντας ουσιαστικα τις τυχες τους με τον τροπο που αυτος ειχε επιλεξει ? Μηπως επρεπε να ηταν ειλικρινης απεναντι τους και να τους αφηνε να χειριστουν απο μονοι τους την οποια σχεση υπηρχε αναμεσα τους ?
Αυτο δεν θα το μαθαινε ποτε. Ειχε κανει την επιλογη του, μια επιλογη που δεν του ειχε ζητησει κανεις μα βαθια μεσα του ηξερε πως ειχε πραξει ορθα. Δεν ηταν η πρωτη φορα που καθοριζε την μοιρα αλλων και σιγουρα δεν θα ηταν η τελευταια.
                  ==============================
Το ματι του εντοπισε μια στοιβα εφημεριδες πανω σ' ενα γυαλινο τραπεζακι διπλα του. Η 'Πρωινη Αληθεια' ηταν στην κορυφη. Την πηρε στα χερια του και αρχισε να διαβαζει.
Το κεντρικο αρθρο ηταν του Γουες ΜακΓκιντυ και ειχε τιτλο 'Ο Τζακ ο Αντεροβγαλτης χτυπα ξανα'. Εκλεισε την εφημεριδα συνοφρυωμενος. Η ημερομηνια ηταν πεντε ημερων πριν και αυτος ειχε φυγει απο το Λονδινο κοντα ενα μηνα. Αν ο πραγματικος Τζακ ειχε πεσει νεκρος απο το χερι του τοτε ποιος ηταν αυτος που συνεχιζε να διαπραττει φονους με τον ιδιο ακριβως τροπο ? Στο μυαλο του ηρθε εκεινη η αισθηση πως καποιος παρακολουθουσε οτι ειχε συμβει αναμεσα σ' αυτον και τον Τζακ το βραδυ που τον σκοτωσε. Τωρα ηξερε πως καποιος οντως ειχε δει τα παντα και με τον αυθεντικο Τζακ νεκρο συνεχιζε το εργο του συντηρωντας τον μυθο ενος πεθαμενου. Διπλωσε την εφημεριδα και την αφησε στο τραπεζι. Ολα αυτα αφορουσαν αλλους, δεν ηταν δικη του δουλεια. Ηπιε αλλη μια γουλια και κοιταξε παλι τριγυρω.
Η Βιεννη ηταν πραγματικη μαγεια εκεινη την εποχη του χρονου. 

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 76






Η Μορενα Μοριεντες ηπιε αλλη μια γουλια απο το τσαι της κι εγειρε στην πλατη του αναπαυτικου καναπε στο λομπυ του ξενοδοχειου. Ενα πληθος ερωτηματικων βασανιζαν το κεφαλι της κι αυτη δεν ειχε προς το παρον καμια απαντηση να δωσει. Που βρισκοταν ο ξενος ? Αραγε ηταν καλα ? Αν ναι, ποτε θα εμφανιζοταν ? Ποσο ακομα επρεπε να περιμενει εκει διχως να εχει την δυνατοτητα να κινηθει απο μονη της ? Ο κινδυνος για την ιδια ειχε περασει ανεπιστρεπτι η θα επρεπε ν' ανησυχει ? Η προσφατη απαγωγη της, καθως και τα οσα διεδραματιστηκαν και την διαρκεια της απελευθερωσης της, της δημιουργουσαν μια μονιμη αναστατωση και η ασαφεια για το τι εμελλε γενεσθαι μεγαλυτερη ανησυχια. Συν τοις αλλοις, περιμενε και την απαντηση στο τηλεγραφημα που ειχε στειλει ελπιζοντας πως θα ειχε θετικη εκβαση. Δυστυχως απαντησεις για ολα αυτα δεν ειχε και το μονο που μπορουσε να κανει ηταν υπομονη. Συνεχιζε να πινει το τσαι της οταν ενα γκρουμ την ενημερωσε πως ειχε ερθει ενα τηλεγραφημα γι αυτην στην ρεσεψιον. Επιτελους μια απαντηση στα τοσα ερωτηματα.
                ===============================
Ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος κοιταξε απο την κορυφη μεχρι τα νυχια τον εισβολεα στο γραφειο του και σηκωθηκε απο την καρεκλα του. Παραδοξως η φωνη του ηταν ζωηρη και συγκροτημενη αν και ηξερε πως ο αγνωστος ειχε φτασει μεχρι εκει μεσα απο τους αντρες του.
-'Ολα αυτα γιατι' ? ρωτησε κανοντας μια χειρονομια ταυτοχρονα για να δωσει εμφαση. 'Για τον σπανιολο ? Μου χρωσταει και πρεπει να με πληρωσει' συνεχισε παντα με το βλεμμα να εστιαζει στον εισβολεα. 'Δεν ζηταω τιποτα περισσοτερο απ' οτι μου χρωσταει. Και τωρα μου στελνει τα τσιρακια του για ν' αλλαξω γνωμη' ?
Χτυπησε εξαφνα με δυναμη το τραπεζι μπροστα του και συνεχισε να μιλαει.
-'Δεν μ' ενδιαφερει ουτε ποιος εισαι, ουτε τι θελεις. Τσακισου απο μπροστα μου και πες του σπανιολου πως εχει μια ωρα προθεσμια να μου φερει αυτα που μου χρωσταει'.
Ο ξενος χαμογελασε κι εκανε ενα βημα μπροστα.
-'Τωρα καταλαβαινω απο που πηρες το παρατσουκλι σου' εκανε κι εδειξε με το χερι του τα μαλλια του Ντεννις. 
                    =============================
Η αυτοκρατορια που ειχε στησει ο Ντεννις στον υποκοσμο του Λονδινου δεν ειχε γινει με το να περιμενει ν' ανταποδωσει τα χτυπηματα των αντιπαλων του. Ειχε γινει γιατι ο Ντεννις φροντιζε παντα να δρα πρωτος εκμεταλλευομενος το στοιχειο του αιφνιδιασμου. Το δεξι του χερι, που ηταν επιμελως κρυμμενο πισω απο την πλατη του ολη αυτη την ωρα, εκανε ξαφνικα την εμφανιση του και στην παλαμη του υπηρχε ενα μικρο ρεβολβερ. 
Η σφαιρα ταξιδεψε οσο πιο γρηγορα μπορουσε προς τον αντικειμενικο της στοχο που δεν ηταν αλλος απο το στηθος του ξενου. Το ταξιδι της δεν ολοκληρωθηκε ποτε.
Ο Ντεννις εμεινε αναυδος βλεποντας την κλειστη παλαμη του ξενου ν' ανοιγει αργα εχοντας φυλακισμενη τη σφαιρα που μολις ειχε ριξει. Ο ξενος γυρισε την παλαμη και ο νομος της βαρυτητας εκανε τα υπολοιπα στελνοντας την σφαιρα στο δαπεδο.
-'Συμπαθεστατα' ειπε ο αγνωστος κοιτωντας καταματα τον Ντεννις. 'Αν δεν κανω λαθος ειναι η σειρα μου τωρα' συνεχισε και βαδισε προς τον εμβροντητο κακοποιο.
                 ===================================
Το βαρυ μεταλλικο αντικειμενο περασε διπλα απο το κεφαλι του και διχως να στρεψει το κεφαλι του ενα στιλετο που ως δια μαγειας εμφανιστηκε στο αριστερο του χερι εφυγε με δυναμη προς το σημειο της απειλης. Η κραυγη του Ντεννις 'Τζουλυ' τον εκανε να κοιταξει.
Η κοπελα πρεπει να ηταν κρυμμενη πισω απο ενα μεγαλο επιπλο απ' οπου ειχε πεταξει και το αντικειμενο στον ξενο. Τωρα, βουτηγμενη στο αιμα με το στιλετο καρφωμενο στην καρδια, προσπαθουσε να κρατησει ισοροπια. Δεν τα καταφερε κι επεσε νεκρη στο πατωμα.
Αυτο πρεπει να νεκρωσε καθε λογικη εγκεφαλικη λειτουργια στον Ντεννις. Αρπαζοντας ενα χαρτοκοφτη ορμησε στα τυφλα εναντια στον ξενο. Η επιθεση δεν ειχε καμια τυχη εν αντιθεση με το χτυπημα του ξενου με το δευτερο στιλετο στο δεξι του χερι. Ο Ντεννις προσπαθησε ν' αποτραβηξει το κοφτερο αντικειμενο απο το λαιμο του μα συντομα παρατησε την προσπαθεια.
Συρθηκε για λιγο στο πατωμα κατορθωνοντας να φτασει μεχρι την Τζουλυ γραπωνοντας το αψυχο χερι της στο δικο του. Λιγα δευτερολεπτα μετα ηταν κι αυτος νεκρος ενω τα δυο πτωματα περικυκλωνονταν απο μια κοκκινη λιμνη αιματος που διαρκως μεγαλωνε.
                  =============================
Ενας θορυβος πισω του τον εκανε να στραφει ετοιμος για ολα. Ο Σραπ, η Κειπ και η Κλοουκ κοιτουσαν την καταληξη του εργοδοτη τους. Ο Σραπ μιλησε πρωτος.
-'Εμεις δουλευαμε για οποιον μας πληρωνε. Αφου δεν υπαρχει εργοδοτης πια δεν εχουμε κατι μαζι σου. Συμφωνουν και τα κοριτσια απο δω'. Οι Διδυμες κουνησαν καταφατικα το κεφαλι.
-'Αυτα ειναι ευχαριστα νεα' ειπε ο ξενος. 'Και τα πιο ευχαριστα ειναι πως μολις αλλαξατε εργοδοτη. Θα δουλεψετε για μενα πια, επι πληρωμη φυσικα'.
Δεκα λεπτα αργοτερα εβγαινε απο την αποθηκη. Ειδε απο μακρια την φιγουρα του Γουες να πλησιαζει. Ερχοταν ακριβως την ωρα που του ειχε μηνυσει.
Του εξηγησε τι ακριβως ειχε συμβει και φευγοντας προσθεσε χαμογελωντας.
-'Φανταζομαι να καταλαβαινεις πως αυτο ειναι αποκλειστικο θεμα για σενα'.
Ο Γουες κουνησε καταφατικα το κεφαλι του διχως να πει κουβεντα. Πραγματι , αυτο το ρεπορταζ θα αλλαζε ολη του τη ζωη η οτι ειχε απομεινει πια απ' αυτην. 
                  ================================
Μεχρι στιγμης διευθετουσε τις αναγκες και ελυνε τα προβληματα αλλων, κατι που δεν το συνηθιζε, αφηνοντας σε δευτερη μοιρα τις δικες του προτεραιοτητες. Ομως τωρα δεν ειχε αλλα περιθωρια. Επρεπε να ξεμπερδευει το συντομοτερο δυνατον γιατι υπηρχαν ακομα μερικα πραγματα που επρεπε να γινουν. Ολα ομως θα περιμεναν. Αποψε θα τελειωνε με τον στοχο του.
Το σκοταδι ειχε καλυψει τα παντα τριγυρω οταν εφτασε στο σπιτι του θυματος. Η υγρασια γινοταν ολο και πιο εντονη οσο περνουσε η ωρα μα αυτο ηταν κατι που τον αφηνε αδιαφορο. Εριξε μια ματια και ειδε φως στο ενα παραθυρο. Ηταν ακομα νωρις, επρεπε να περιμενει.
Η υπομονη του ανταμοιφθηκε μιαμιση ωρα μετα. Απο την διαδρομη που τον εβλεπε ν' ακολουθει καταλαβαινε πως πηγαινε στην 'Μελαγχολικη Οξια'. Δεν θα εφτανε ποτε.
Ενοιωσε εξαφνα το συναισθημα πως δεν ηταν μονος σ' αυτην τη παρακολουθηση. Σαν καπου να υπηρχε καποιος αλλος που ακολουθουσε κι αυτος τον στοχο του. Μια γρηγορη ματια τριγυρω δεν εδειξε κατι, οτι και να ηταν μαλλον το ειχε φανταστει.
              ================================
Εκοψε δρομο και κρυφτηκε στην πιο παχια σκια που υπηρχε στην Ντραουν Ροουντ. Απο κει θα περνουσε, δεν ειχε αλλη επιλογη, εκει θα τον περιμενε. Τον ειδε να πλησιαζει απο μακρια.
Τρομαξε στη θεα του αγνωστου που πεταχτηκε μπροστα του.
-'Αν θελεις χρηματα εχω μονο αυτα' ειπε βγαζοντας μερικα κερματα απο την τσεπη του.
-'Δεν θελω τα χρηματα σου' ειπε παγερα ο ξενος.
-'Μα τοτε τι ? Δεν σε ξερω, ποιος εισαι ? Τι θελεις' ?
Συνηθως δεν επιανε την κουβεντα με τα θυματα του μα εδω, γι ανεξηγητο λογο, το εκανε.
-'Και να σου εξηγουσα δεν θα καταλαβαινες' ειπε ο ξενος πλησιαζοντας απειλητικα.
-'Γι αυτες ειναι' ? ρωτησε τρομοκρατημενος ο αντρας. 'Ηξερες καποια απ' αυτες' ?
Ο ξενος δεν απαντησε μα συνεχισε να προχωρα προς το μερος του.
-'Πορνες, ηταν ολες πορνες' ειπε ο αντρας με οργισμενη φωνη. 'Κανεις δεν εκανε τιποτα γι αυτο, ολοι το ειχαν αποδεχτει. Καποιος επρεπε να κανει κατι, μ' ακους'?
                 ================================
Η αισθηση πως δεν ηταν μονοι τους στο σκοτεινο σοκακι ξαναγυρισε εντονα. Προσπαθησε να εντοπισει τον αορατο θεατη ενω ο αντρας συνεχιζε το λογιδριο του.
-'Και οι δυο το αξιζαν' ειπε ενω τα ματια του ειχαν παρει μια εντονη λαμψη. 'Ομως εσυ δεν εισαι αστυνομικος, ουτε συγγενης η γνωστος με καποια απ' αυτες. Τι θελεις απο μενα και δεν μ' αφηνεις στην ησυχια μου' ?
Πιστοποιησε το γεγονος πως ηταν οι δυο τους μολονοτι η αισθηση πως καποιος παρακολουθουσε δεν ειχε εξαλειφθει και στραφηκε προς τον αντρα.
-'Μου ειναι αδιαφορο τι εκανες, γιατι και πως. Ο λογος που σε αναζητουσα δεν εχει να κανει με τις πραξεις σου που δεν με αφορουν'.
Ο αντρας τον κοιταξε και διαβασε στα ματια του αγνωστου πως η ζωη του πλεον μετριοταν σε λιγα λεπτα. Δεν εκανε τιποτα απολυτως για ν' αντιδρασει η ν' αντισταθει.
-'Κανε οτι εχεις να κανεις' ειπε με απολυτη ηρεμια και ψυχραιμια.
                   ============================
Ο ξενος σταθμισε για λιγο τα γεγονοτα οπως ειχαν πλεον δρομολογηθει. Η μοιρα τον ειχε στειλει να διεκδικησει το ενδεκατο και προτελευταιο κομματι του γριφου απο το μυαλο ενος ασυνειδητου και στυγνου εγκληματια. Θ' αλλαζε κατι αν ο στοχος του ηταν ενας ειρηνικος, φιλησυχος οικογενειαρχης ? Οχι, παλι η ιδια καταληξη θα υπηρχε. Ο ανθρωπος που ολο το Λονδινο εψαχνε αγωνιωδως σε λιγο θα επεφτε νεκρος απο το χερι του και κανεις ποτε δεν θα μαθαινε πως ο τρομος θα ειχε σταματησει. Ολοι θα ζουσαν με το φοβο ενος νεου εγκληματος και αυτος ηταν ο μονος που θα γνωριζε την αληθεια χωρις να μπορει να την μοιραστει με κανενα. Διχως να εχει δωσει εντολη ο εγκεφαλος του τα δυο στιλετα ειχαν βρεθει σφιχτα φυλακισμενα στα χερια του. Πλησιασε σε αποσταση αναπνοης. Το θυμα του εξακολουθουσε να κραταει αυτην τη παθητικη, αδιαφορη σταση κι ας ηξερε τι επροκειτο να συμβει.
Ακομα και την στιγμη που οι δυο λεπιδες καρφωθηκαν στην καρδια του δεν υπηρξε η παραμικρη αλλαγη στο βλεμμα του. Πεθανε διχως να βγαλει ψιθυρο.
                   ==============================
Για ενδεκατη φορα οτι ειχε συμβει και τις αλλες φορες εγινε και τωρα, μονο που ηταν αισθητα πολλπλασιο. Το φως που εξεπεμψε ο κυβος ηταν ανυποφορα εκτυφλωτικο, τα παντα τριγυρω ειχαν παγωσει στο χρονο και ο πονος στο κεφαλι του πηρε ανεξελεγκτες διαστασεις. Ειχε την αισθηση σαν να υπηρχε μια μικρη πορτουλα μεσα στο κεφαλι του που βιαια προσπαθουσε να μεγαλωσει λες και κατι περα απο τ' ανθρωπινα και γνωστα ορια απαιτουσε απο περασει απο μεσα. Επεσε στα γονατα απο τον πονο και σχεδον εχασε τις αιασθησεις του. Αυτη τη φορα χρειαστηκε περισσοτερος χρονος για να υποχωρησει ο πονος και να χαθει το φως του κυβου.
Κοιταξε με ματια θολα ακομα για την φυσιογνωμια του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Τον ειδε λιγο πιο περα, παντα ακουμπισμενο στο μπαστουνι του να τον παρακολουθει. Του φανηκε πως χαμογελουσε, ηταν η πρωτη φορα που συνεβαινε κατι τετοιο. Τον ειδε ακομα να κανει μια κινηση που ποτε δεν καταλαβε τι ηταν. Μεχρι να σηκωθει ο γερος ειχε χαθει. Σηκωθηκε τρεμαμενος κι ακουμπησε στον τοιχο. Αλλη μια αποστολη ειχε μεινει, αλλος ενας στοχος και θα εφτανε στο τελος. Στο τελος η σε μια καινουργια αρχη.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 75






Η αφιξη του Γουες ΜακΓκιντι στα γραφεια της 'Πρωινης Αληθειας' διεκοψε την ενδιαφερουσα συζητηση που εξελισσοταν αναμεσα στον Χιου Μπενσερ, τον αρχισυντακτη, και του ξενου.  Η αρχικη απορια για τον λογο που ο ξενος βρισκοταν εκει πολλαπλασιαστηκε οταν τον ακουσε να του ζηταει να μαθει σε ποια διευθυνση θα μπορουσε να βρει τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο.
-'Αν θελεις την γνωμη μου κρατησου μακρια απο τον Ντεννις' ειπε ο δημοσιογραφος. 'Ο Σκαντζοχειρος ειναι λυσσασμενο σκυλι, ικανος για ολα' προσθεσε.
-'Θελω την γνωση σου στο που μπορω να τον βρω' ειπε παγερα ο ξενος 'οχι την γνωμη σου'.
Ο Γουες κουνησε το κεφαλι καταλαβαινοντας πως δεν ειχε νοημα να συνεχισει τις συμβουλες.
-'Υπαρχει μια παλια, τεραστια, εγκαταλελειμενη αποθηκη απεναντι στο Καρροου Παρκ' ειπε 'αποκλειεται να μην την δεις. Εκει ειναι η βαση του'.
-'Θα προλαβω να ειμαι εκει μεχρι τις 4' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Ανετα' απαντησε ο ΜακΓκιντι, 'ανετα'.
                                   ============================
-'Αν θελεις μια καλη κι αποκλειστικη ιστορια για την εφημεριδα σου φροντισε να εισαι εκει ακριβως στις 5' εκανε ο ξενος κοιτωντας τον επιμονα. 'Δεν χρειαζεται να σου πω πως δεν πρεπει να πεις κουβεντα γι αυτο σε κανεναν' προσθεσε.
Τα ματια του ΜακΓκιντι γουρλωσαν αλλα δεν ειπε τιποτα. Αρκεστηκε στο να κουνησει καταφατικα το κεφαλι του ενω παραλληλα προσπαθουσε να μαντεψει τις προθεσεις του ξενου.
-'Τα λεμε εκει τοτε' ειπε ο αινιγματικος συνομιλητης του και διχως αλλη κουβεντα εστρεψε την πλατη του στον δημοσιογραφο και βγηκε απο τα γραφεια της εφημεριδας.
-'Περιεργος τυπος ομολογουμενως' ακουσε μια φωνη εξαφνα πισω του που τον εκανε ν' αναπηδησει αποτομα. 'Αναρωτιεμαι τι μερους του λογου ειναι'.
Ο Γουες στραφηκε προς την φωνη που ανηκε στον Χιου Μπενσερ.
-'Μονο περιεργος' ? εκανε ο ΜακΓκιντι. 'Μακαρι να μπορουσα να βρω την καταλληλη λεξη για να τον περιγραψω' ειπε και βαδισε προς το γραφειο του.
                        ==========================
Το σημειο που ειχε επιλεξει ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος για να στησει το αρχηγειο του ηταν στρατηγικα πανεξυπνο. Η τεραστια αποθηκη βρισκοταν ακριβως στο μεσο μιας αλανας απεναντι ακριβως απο το Καρροου Παρκ, οπως του ειχε πει ο ΜακΓκιντι. Ηταν αδυνατον για τον οποιονδηποτε να πλησιασει και να μην γινει αντιληπτος. Απο μια βιαστικη ματια που ειχε ριξει η αποθηκη φαινοταν οντως εγκαταλελειμενη, δεν υπηρχε ψυχη πουθενα. Ομως ηξερε καλα πως επειδη αυτος δεν τους εβλεπε αυτο δεν σημαινε πως δεν υπηρχε κανεις εκει. Δεν ειχε λογο να κινηθει στα κρυφα ουτε θεωρουσε σκοπιμο να δοκιμασει να αιφνιδιασει αυτους που βρισκονταν μεσα στην αποθηκη. Το μονο πραγμα που δεν θα περιμεναν ποτε οι ενοικοι του κτιριου θα ηταν μια φανερη μετωπικη επιθεση, αυτο δηλαδη που ειχε επιλεξει ο ιδιος.
Προλαβε ν' αναρωτηθει για ποιον λογο θα εκανε αυτο που ετοιμαζοταν και τι σχεση ειχε ολο αυτο με την αποστολη του μα δεν καθησε να βρει την απαντηση.
-'Καμια' μουρμουρισε και αρχισε να προχωρα προς την αποθηκη.
                    ==============================
-'Πρεπει να φυγεις πριν οι ανθρωποι του Ντεννις αρχισουν να σε ψαχνουν, δεν εχεις πολυ χρονο στην διαθεση σου' ειπε με φωνη χρωματισμενη στην απελπισια η Λουσυ.
-'Και να παω που ? Στην ξαδελφη σου στο Νονιτον ? Και μετα ? Ποσο θα κατσω εκει ? Το καταλαβαινεις πως αν φυγω δεν μπορω να γυρισω πισω ποτε ξανα' ? απαντησε με την δικη του φωνη βουτηγμενη στην απελπισια ο Μπλανκο.
-'Δεν θελω να παθεις κακο' απαντησε ικευτικα η Λουσυ.
Ο Μπλανκο γυρισε, την κοιταξε και την πηρε αγκαλια.
-'Δεν ειναι αυτη η λυση μικρη μου' αποκριθηκε. 'Θα μιλησω με τον Ντεννις, θα μ' ακουσει, ειμαι σιγουρος πως θα βρουμε μια λυση' ειπε διχως να πιστευει ουτε λεξη απ' αυτα που μολις ειχε ξεστομισει. 'Αν φυγω ο Ντεννις θα ξεσπασει στους δικους μου ανθρωπους, εσενα, τον Γουες και ποιος ξερει ποιον αλλο. Δεν γινεται να ξερω πως λογω της δειλιας μου καποιος θα παθει κακο. Ολα θα πανε καλα, θα το δεις' ειπε κοιτωντας το ρολοι που καταπινε αδιαφορα το χρονο.
                       ===========================
Τα τσιρακια του Ντεννις του Σκαντζοχειρου ηταν ιδανικα στρατολογημενα για να εκφοβιζουν ανισχυρες πορνες, μεροκαματιαρηδες ιδιοκτητες καταστηματων και φουκαραδες νοικοκυραιους μα ουτε εκπαιδευμενοι ηταν ουτε καταλληλα προετοιμασμενοι ηταν για ν' αντιμετωπισουν μια περιπτωση σαν κι αυτη που μολις ειχε εισβαλλει στο αρχηγειο τους. Οι φιλοτιμες προσπαθειες που εκαναν οι φρουροι της αποθηκης για ν' αναχαιτισουν την επιθεση που πραγματοποιησε ο ξενος επεσαν στο κενο και οι ιδιοι επεσαν αναισθητοι στο εδαφος μετα απο μια σειρα εντυπωσιακων χτυπηματων που δεχτηκαν. Με την εισοδο πια ελευθερη απο εμποδια ο ξενος μπηκε στην αποθηκη και την περιεργαστηκε. Στο βαθος, ενα σμηνος περιστερια που βολταριζαν στο εδαφος πεταξαν αποτομα προς τα δοκαρια της οροφης αφ' ενος τρομαγμενα απο την απροσκλητη ξενη παρουσια και αφετερου σαν να ηθελαν να παρακολουθησουν τα συμβαντα απο μια πιο καλη κι ασφαλεστερη οπτικη γωνια. Οι μπραβοι του Ντεννις που βρισκονταν μεσα στην αποθηκη αγνοησαν την πιθανοτητα μιας αρχικης λεκτικης αντιπαραθεσης και ορμησαν πανω στον εισβολεα.
                       ============================
Ηταν σαν να παλευε με κουκλες βιτρινας. Μηχανικα εντελως τα χερια και τα ποδια του επαναλαμβαναν κινησεις και τεχνικες που ειχαν τελειοποιηθει διαμεσου τοσων αιωνων γκρεμιζοντας καθε αντιπαλο στο πατωμα. Ατακτως εριμμενα αναισθητα κορμια με σπασμενες μυτες, πλευρα και κεφαλια ηταν το αποτελεσμα του ζωγραφικου καμβα με το οποιο ειχε ντυσει το δαπεδο. Αφου σιγουρευτηκε για την ακινησια των ηττημενων βαδισε αργα προς την μεγαλη, βαρια σιδερενια πορτα που υπηρχε στο βαθος. Αν ο Σκαντζοχειρος ενοιωθε ασφαλεια πισω απ' αυτην την πορτα ηταν καιρος να μαθει πως αυτο το εμποδιο δεν ηταν ικανο για να κρατησει τον ξενο μακρια του. Λιγα μετρα πριν φτασει στην πορτα την ειδε ν' ανοιγει και μια φιγουρα ξεπροβαλλε πισω της. Η φυσιογνωμια του ηταν γνωστη.
Ο Σραπ εκλεισε πισω του την πορτα και αφου προχωρησε προς το μερος του ξενου μερικα βηματα σταματησε και τον κοιταξε. Στο χερι του κρατουσε ενα συμπαγη, μακροστενο, σχεδον απαστραπτοντα στο φως που διαχεοταν στο εσωτερικο της αποθηκης απο την οροφη λοστο.
                                 ===============================
-'Στο ειχα πει πως εμεις οι δυο θα τα ξαναπουμε' μουγκρισε.
-'Η αληθεια δεν μπορει ν' αλλαξει αυτο που θα γινει' απαντησε ειρωνικα ο ξενος.
-'Αυτο θα το δουμε' αποκριθηκε ο Σραπ και ορμησε.
Εχοντας αντιμετωπισει ξανα τον αντιπαλο του αυτη τη φορα κινηθηκε πιο οργανωμενα και μεθοδικα. Παρ' ολα αυτα, ολα του τα χτυπηματα ειχαν τιμωρησει τον αερα μην βρισκοντας τον αντικειμενικο του στοχο κι απ' την αλλη ειχε δεχτει ηδη καμποσα χτυπηματα που θα ειχαν εξουδετερωσει αλλον αντιπαλο. Ομως ο Σραπ ηταν σκληρο καρυδι.
Τα συνεχη, μανιασμενα, οριζοντια και καθετα χτυπηματα που δοκιμασε εξακολουθουσαν να ειναι αστοχα ενω μια κλωτσια που δεχτηκε ψηλα στο στερνο τον εστειλε να κυλιστει στο εδαφος. Σκουπισε μια μικρη, λεπτη γραμμουλα αιματος που ειχε σχηματιστει στο δεξι του χειλος, κουνησε το κεφαλι αριστερα δεξια να ξεθολωσει κι ετοιμαστηκε να επιτεθει και παλι.
Η πορτα πισω του ανοιξε μα δεν στραφηκε καν προς τα κει.
                    ============================
Ηταν σαν δυο σταγονες νερο, σε τετοιο σημειο που ισως και η πιο εξονυχιστικη παρατηρητικοτητα δεν θα μπορουσε να διακρινει εμφανες σημαδι για να τις ξεχωρισει. Ψηλες, αδυνατες, με ισιο μακρυ κορακισιο μαλλι και μια παγωμαρα και κενοτητα στο βλεμμα.
-'Να σας συστησω' ειπε ειρωνικα ο Σραπ. 'Προβλημα, η Κλοουκ και η Κειπ. Κοριτσια, το προβλημα'.
Ειχαν σταθει απεναντι του σε μια νοητη καμπυλη τοξου, με τον Σραπ στην μεση και τον μελετουσαν. Μετα κινηθηκαν και οι τρεις εναντιον του.
Μολονοτι καταφερε ν' αποφυγει ολα τα χτυπηματα που τον ειχαν αποδεκτη δεν καταφερε ουτε κι αυτος ν' ανταποδωσει εστω κι ενα. Κινουνταν γρηγορα. αλλαζοντας συνεχως θεσεις πραγμα που θα δυσκολευε λιγο παραπανω τις προσπαθειες του. Απεκρουσε ενα διδυμο λακτισμα και ταυτοχρονα τιναξε το αριστερο του ποδι μπροστα βρισκοντας τον Σραπ στο προσωπο ενω τα χερια του βρεθηκαν μηχανικα στην εκταση με τις παλαμες του να προσπαθουν να βρουν τις Διδυμες στο στηθος.
                    =============================
 Η αρτια εκπαιδευση τους τις βοηθησε να ολοκληρωσουν μια περιστροφη κατα το ημισυ, ετσι τα χτυπηματα δεν ηταν γεματα για να τις ριξει αναισθητες, απλα τις τρανταξε. Ισως να ηταν και η πρωτη φορα που καποιος ειχε καταφερει κατι τετοιο γιατι στα ματια τους προλαβε να διακρινει μια λαμψη στιγμιαιας αποριας. Κοιταξε τον Σραπ που ειχε πια καταπονηθει. Χρειαζοταν ενα καλο χτυπημα ακομα και μετα θα εβλεπε πως θ' αντιμετωπιζε το διδυμο προβλημα που ειχε μπροστα του. Εκμεταλλευτηκε μια ευκαιρια και ο αριστερος του αγκωνας συναντησε το πηγουνι του Σραπ σε μια συγκρουση που μονο ενας νικητης μπορουσε να υπαρξει.
Το πρωτοπαλληκαρο του Ντεννις επεσε με φορα στο δαπεδο κι εμεινε εκει ακινητος.
Το ενα δευτερολεπτο που καταχραστηκε για να δωσει στον εαυτο του τα ευσημα ηταν αρκετο.
Κινουμενη αστραπιαια η Κειπ συρθηκε στο εδαφος κι απο το δαπεδο τον κλωτσησε με δυναμη στο στερνο. Η ανακλαστικη κινηση τον εφερε να σκυβει μπροστα και προλαβε να δει μια ιπταμενη Κλοουκ να προσγειωνει με δυναμη το δεξι της ποδι στο προσωπο του.
                   ============================
Τον ειχαν ριξει κατω, κατι που ελαχιστοι μπορουσαν να υπερηφανευτουν πως ειχαν καταφερει. Καταλαβε πως προσπαθωντας να βγαλει και τις δυο ταυτοχρονα εκτος μαχης ηταν λανθασμενη τακτικη και διαφοροποιηθηκε. Εστιασε στην Κλοουκ ριχνοντας το βαρος του εκει. Εκμηδενισε τις ηθικες αναστολες του σχετικα με το να μην χτυπας γυναικες και μεσα σε λιγα λεπτα ο αντικειμενικος στοχος ειχε επιτευχθει. Μια σειρα καλοζυγισμενα χτυπηματα ηταν αρκετα ακομα και για τις Διδυμες για να υποκυψουν στην ανωτεροτητα του. Εριξε μια ματια στις αναισθητες πολεμιστριες που κειτονταν λιποθυμες διπλα στον απο ωρα εξουδετερωμενο Σραπ.
Ηταν ωρα να περασει εκεινη τη σιδερενια πορτα και να φτασει στον αντικειμενικο του στοχο, τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο. Δεν γνωριζε τι αλλες εκπληξεις μπορουσαν να τον περιμενουν αλλα δεν υπηρχε αλλος τροπος για να το μαθει. Σηκωσε τα ματια ψηλα σαν να περιμενε καποιο σχολιο απο τους φτερωτους θεατες σχετικα με οσα ειχαν παρακολουθησει.
Κανενα σχολιο δεν ακουστηκε ποτε κι ετσι εσπρωξε την πορτα και προχωρησε.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74







Σταθηκε στην κορυφη της μαρμαρινης σκαλας κι εριξε μια ματια κατω. Ηταν ολοι εκει, οπως ακριβως τους ειχε αφησει, καποιοι ξαπλωμενοι σε αφυσικες στασεις, καποιοι ακομα με την απορια ζωγραφισμενη στα αψυχα προσωπα τους μην εχοντας προλαβει να συνειδητοποιησουν το τι τους ειχε συμβει. Ουτε σταγονα αιμα δεν ειχε τρεξει ωστε να λεκιασει το φινο δαπεδο κι αυτο γιατι δεν ειχε χρησιμοποιησει κανενος ειδους οπλο. Ειχαν πεσει ολοι νεκροι απο τα χερια του μετα απο μια σειρα χτυπηματων που δεν προοριζονταν για να αναισθητοποιησουν η να τραυματισουν μα για να εξοντωσουν. Ομως κανεις τους δεν ηταν αυτος που εψαχνε. Ο τελικος του στοχος βρισκοταν στον πανω οροφο, εκει που πατουσε τωρα και το μονο εμποδιο που εστεκε αναμεσα τους ηταν αυτοι οι πεντε αντρες που φρουρουσαν την μεγαλη, βαρια, δρυινη πορτα στο τελος του διαδρομου. Ηξερε πως θα την υπερασπιζονταν με την ζωη τους, πραγμα που τον εκανε να χαμογελασει γιατι δεν ειχε χορτασει ακομα το θανατικο που ειχε ηδη σπειρει.
Κατευθυνθηκε προς το μερος τους με γοργο, αποφασιστικο βημα.
                      =============================
Ο γδουπος που εκανε η πορτα καθως σωριαζοταν στο πατωμα εκανε τον Φινλευ Ντραξτερ ν' αναπηδησει. Ειδε πισω απο την μορφη που εστεκε ακινητη στο χασμα τ' ακινητα κορμια των τελευταιων υπερασπιστων του Ταγματος και ενοιωσε τον λαιμο του να ξεραινεται. Ειχε ενα τελευταιο χαρτι να παιξει και ηξερε πως αυτη ηταν η ωρα.
-'Νομιζω πως μπορουμε να βρουμε μια λυση' ειπε με τρεμαμενη φωνη.
Περασαν λιγα δευτερολεπτα πριν η φιγουρα απεναντι του μιλησει.
-'Οι λυσεις χρειαζονται οταν υπαρχει προβλημα' ειπε με ελαφρα ειρωνικη χροια. 'Κι εδω, για να πω την αληθεια, δεν βλεπω το προβλημα' συμπληρωσε.
-'Μπορουσε να κανουμε μια συμφωνια που να ειναι τοσο επωφελης για σενα οσο το θελεις'.
-'Τι ειδους συμφωνια θα μπορουσαμε να κανουμε' ? απαντησε ο ξενος.
Αντι απαντησεως ο Ντραξτερ ετρεξε πισω απο το γραφειο του κι ανοιξε με πανικοβλητα χερια ενα χρηματοκιβωτιο που ηταν ερμητικα κλειστο.
                  ================================
Εβγαλε ενα σωρο χαρτονομισματα και τα απλωσε πανω στο γραφειο του.
-'Ολα αυτα μπορουν να γινουν δικα σου' ειπε με πιο ζωηρη φωνη τωρα αφου η ελπιδα για επιβιωση ειχε δειλα επιστρεψει. 'Αυτα κι αλλα τοσα αν θελεις' συνεχισε. 'Θα σου φτασουν για δεκα ζωες να περασεις σαν βασιλιας κι ακομα καλυτερα. Αρκει να μην μου κανεις κακο'.
Ο ξενος χαμογελασε και αφησε για λιγο το βλεμμα του να περπλανηθει στον σωρο των χαρτονομισματων. Πλησιασε πιο κοντα και η ματια του διασταυρωθηκε μ' αυτην του Ντραξτερ. Ο τελευταιος προσπαθησε να τον ψυχολογησει μα αυτο σταθηκε αδυνατον.
-'Υπαρχουν τρια εμποδια στο να δεχτω την προσφορα σου' ειπε.
-'Τι εννοεις' ? απαντησε ξεψυχισμενα ο Ντραξτερ ενω ενας μαυρος φοβος εμφανιστηκε απο το πουθενα κι εγκατασταθηκε για τα καλα στην καρδια του.
Ο ξενος χαμογελασε και η τελευταια ικμαδα δυναμης καθως και οποιο αποθεμα ελπιδας υπηρχε ακομα μεσα στον Φινλευ Ντρεξτερ εκαναν φτερα κι εξαφανιστηκαν.
                    ==============================
-'Πρωτον, εχω περισσοτερες απο δεκα ζωες για να ζησω' ειπε ο ξενος 'πραγμα που σημαινει πως συντομα θα βρεθω παλι στην ιδια κατασταση. Δευτερον, δεν ζηλεψα ποτε κανεναν βασιλια, το αντιθετο μαλιστα, οσο περιεργο και να σου φαινεται. Και τριτο και σημαντικοτερο, χαρη στους προκατοχους σου εχασα διακοσια πενηντα χρονια σε μια κατασταση που ακροβατουσε αναμεσα στην ζωη και τον θανατο. Οποτε το να εξαφανισω απο προσωπου γης εσενα και το συναφι σου θα ειναι μονο ενα μικρο τμημα ανταποδοσης και μιας επιβεβλημενης εκδικησης'.
Ο Φινλευ Ντρεξτερ ειχε καταλαβει πως δεν υπηρχε τροπος ν' αποφυγει την μοιρα του. Σε μια απελπισμενη προσπαθεια το θολωμενο ενστικτο του τον οδηγησε στο ν' ανοιξει το μπροστινο συρταρι του γραφειου του και ταχυδακτυλουργικα να εμφανισει ενα μικρο περιστροφο. Προλαβε να ριξει μια φορα μονο διχως να βρει στοχο αφου ο αντιπαλος του ειχε κινηθει πιο γρηγορα κι απ' το ανοιγοκλεισιμο των βλεφαρων του. Το χτυπημα που δεχτηκε ηταν τοσο δυνατο για να τον στειλει να τσακιστει πανω στην τεραστια βιβλιοθηκη που καλυπτε ολο τον δυτικο τοιχο μα οχι θανατηφορο. Με θολα απ' τον πονο ματια ειδε τον ξενο να πλησιαζει.
                     ============================
Ο ξενος τον σηκωσε σαν να ηταν τιποτα και τον κολλησε στον τοιχο.
-'Σε παρακαλω' ψελλισε ο Ντρεξτερ.
-'Αν αυτο σε παρηγορει' μουγκρισε ο ξενος 'μαθε πως αυτη την τυχη θα εχει καθε ενας απο σας που θα πεφτει πανω μου. Μα αρκετα φλυαρισαμε νομιζω'.
Το χτυπημα στο ηλιακο πλεγμα δοθηκε με χειρουργικη ακριβεια. Η καρδια του Φινλευ Ντραξτερ δεν αντεξε την επιπλεον πιεση και στην προσπαθεια της ν' ανταπεξελθει στην πρωτογνωρη πιεση εσκασε. Το σαγονι του επικεφαλης του Ταγματος ανοιγοκλεισε μια δυο φορες σε μια προσπαθεια να ρουφηξει πολυτιμο οξυγονο μα δεν μπορεσε.
Ο ξενος αφησε το αψυχο πτωμα να σωριαστει στη βαση του τοιχου και του εριξε μια τελευταια ματια. Ειχε ξεκληρισει ολο το παραρτημα του Ταγματος στο Λονδινο, ειχε εξοντωσει τον καθε ενα τους προσωπικα, ομως ενοιωθε ακομα ασβεστη την διψα για περισσοτερο. Βγηκε απο το κτιριο κι αφου εβαλε και το πτωμα του εξωτερικου φρουρου μεσα χαθηκε στο πρωινο, αχνο φως που εκανε δειλα την εμφανιση του.
                =============================
Στα γραφεια της 'Πρωινης Αληθειας' επικρατουσε πανζουρλισμος. Αναρωτηθηκε αν αυτο συνεβαινε καθημερινα η απλα ειχε τυχει στην μερα. Οποιον κι αν ρωτησε για τον Γουες ΜακΓκιντυ ολοι απαντουσαν στερεοτυπα πως δεν ηξεραν που βρισκοταν. Ειδε στο βαθος το γραφειο του αρχισυντακτη και μπηκε μεσα. 
-'Ποιος εισαι εσυ' ? ρωτησε ο αρχισυντακτης.
-'Ψαχνω τον Γουες Μακ Γκιντυ' απαντησε ο ξενος.
-'Τον Γουες' ? απαντησε ο δημοσιογραφος. 'Εισαι...'
-'Φιλος του' ηρθε ξερα η απαντηση.
Η δημοσιογραφικη περειεργεια του Χιου Μπενσερ τον ετρωγε να ρωτησει περισσοτερα μα το ενστικτο του του ελεγε να μην το κανει. Το εμπιστευτηκε.
-'Χιου Μπενσερ' ειπε κι ετεινε το χερι του 'ειμαι ο αρχισυντακτης της 'Πρωινης Αληθειας'.
-'Θ' αργησει' ? ρωτησε ο ξενος.
                        =========================
-'Εχει παει για ρεπορταζ, τον περιμενω απο στιγμη σε στιγμη' απαντησε ενω ενας μικροσκοπικος συνεγερμος ειχε μολις εκκινησει την διαδικασια ενεργοποιησης του. 'Μπορεις να τον περιμενεις εδω, αν θελεις' προσθεσε ο Μπενσερ.
-'Τι φωνες ειναι αυτες εκει εξω' ? ρωτησε ο ξενος. 'Τι γινεται' ?
-'Ο Τζωρτζ Λασκ' απαντησε ο Μπενσερ ενω και οι δυο αντρες πλησιασαν το παραθυρο. 'Οργανωνει τμηματα πεζης περιπολιας πολιτων' συνεχισε ο αρχισυντακτης.
-'Δηλαδη' ?
-'Ακου και μονος σου' ειπε ο Μπενσερ κι ανοιξε το παραθυρο.
Ενα αλαλαζων πληθος ειχε περικυκλωσει δυο αντρες που ανεβασμενοι σε μερικα βαρελια εκτοξευαν πυρινους λογους ενω ο οχλος απο κατω τους παραληρουσε.
Ο Τζωρτζ Λασκ περιμενε υπομονετικα να σβησουν οι ιαχες του κοσμου και με στεντορια φωνη συνεχισε το λογιδριο του.
                     =========================
-'Σας λεω δεν υπαρχει αλλος τροπος. Αν περιμενουμε απο την αστυνομια να δρασει θα θρηνησουμε κι αλλα θυματα. Πρεπει εμεις οι ιδιοι να κανουμε κατι. Ξερετε ολοι πως οι δολοφονημενες ηταν ολες ιεροδουλες. Τιποτα ομως δεν μας εξασφαλιζει πως οποιος εκανε αυτους τους φονους δεν θα επεκταθει καποια στιγμη και στις γυναικες μας, τις αδελφες, τις κορες μας. Δεν μπορουμε πλεον να κοιμομαστε ησυχοι τα βραδια. Δεν μπορουμε πλεον ν' αφηνουμε τους δικους μας ανθρωπους να κυκλοφορουν εξω την νυχτα. Τι εχει κανει η αστυνομια μεχρι στιγμης ? Τιποτα απολυτως. Η μονη λυση που υπαρχει ειναι αυτη που σας προτεινω. Θα φτιαξουμε μικρες περιπολιες για να επαναφερουμε την χαμενη μας ασφαλεια. Πρεπει ολοι μαζι να φροντισουμε τους ανθρωπους μας'.
Ενας καταιγισμος ερωτησεων τον διεκοψε προσωρινα και του πηρε λιγα λεπτα για να κατευνασει την οχλοβοη χρησιμοποιωντας τα χερια του για να υποδειξει να κανουν ησυχια. Πηρε μια βαθια ανασα και συνεχισε απτοητος.
                  ============================
-'Πρεπει να οργανωθουμε σωστα διαφορετικα θα εχουμε κανει μια τρυπα στο νερο. Απο δω' ειπε δειχνοντας τον αλλο αντρα 'ειναι ο Αλμπερτ Μπαρχετ. Ο Αλμπερτ θα καταρτισει τους καταλογους με τους εθελοντες και θα τους ομαδοποιησει σε τμηματα. Πρεπει να σχεδιασουμε τις περιπολιες με τετοιο τροπο που να καλυπτουμε οσο το δυνατον περισσοτερα τμηματα της περιοχης. Για να γινει αυτο ομως σας χρειαζομαστε ολους. Γι αυτο θα περασετε τωρα ολοι απο τον Αλμπερτ για να σας καταγραψει. Το ονοματεπωνυμο και η διευθυνση κατοικιας σας ειναι απαραιτητα για την συγκροτηση των ομαδων περιπολιας. Επαναλαμβανω, πρεπει να παρουμε τις τυχες μας στα χερια μας. Ξεχαστε την αστυνομια, αυτη δεν μπορει να προστατεψει την ιδια απο τους κακοποιους. Οτι αποριες εχετε, οτι ερωτησεις υπαρχουν θα σας τις λυσει ο Αλμπερτ Μπαρχετ την στιγμη της καταγραφης σας. Θυμηθειτε, το μελλον των δικων σας ανθρωπων εξαρταται αποκλειστικα και μονο απο σας τους ιδιους. Μην τους απογοητευσετε'.
Ουρανομηκεις ζητωκραυγες ξεσπασαν μολις ο Τζωρτζ Λασκ ολοκληρωσε την ομιλια του. 
              =================================
-'Ο ανθρωπος ειναι απιστευτος δημαγωγος' ειπε ο Χιου Μπενσερ κλεινοντας το παραθυρο σε μια προσπαθεια να ελαχιστοποιησει τον εξωτερικο θορυβο. 'Κρεμονται ολοι απ' τα χειλη του'.
-'Αν εχεις το καταλληλο ακροατηριο μπορεις να πετυχεις τα παντα' απαντησε ο ξενος.
-'Τι εννοεις' ? ρωτησε καχυποπτα ο Χιου.
-'Τα θυματα ειναι πορνες μα δεν εστιασε εκει' ειπε ο ξενος. 'Αν εμενε μονο σ' αυτο κανεις δεν θα ενδιαφεροταν να μπει σε μια τετοια διαδικασια για την σωτηρια μερικων ιεροδουλων. Οταν ομως επικεντρωνεται στην τυχη συγγενικων προσωπων αυτης της αβουλης μαζας ολα αλλαζουν. Δεκαρα δεν δινει για τα συμβαντα. Ξερει τι ακριβως αφορουν τα φονικα και δεν τον απασχολει. Μ' αυτον το τροπο θα μπορει να ελεγχει τους παντες. Θ' αποκτησει δυναμη που θα του την δωσουν οι ιδιοι και δεν θα την επιστρεψει ποτε. Παντα θα υπαρχουν αφορμες κι αιτιες για να μετατρεψεις το προσωριν σε μονιμο. Εχω δει απειρους Τζωρτζ Λασκ στην ζωη μου' ειπε και κοιταξε τον αρχισυντακτη που τον ακουγε με ανοιχτο το στομα.


  

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 73





Την ωρα που επεφτε προς τα πισω και λιγο πριν σωριαστει με δυναμη στο νοτισμενο πλακοστρωτο προλαβε ν' αναρωτηθει πως γινοταν ενα τοσο λεπτο, φινο και ντελικατο ποδι να κρυβει τοση δυναμη. Ενοιωσε τα πλευρα του να τον καινε απο τον πονο, παρ' ολα αυτα εκανε μια γενναια προσπαθεια να σηκωθει και να σταθει ορθιος. Το δευτερο χτυπημα, στο πλαι του κεφαλιου, τον στριφογυρισε και τον εστειλε και παλι να σωριαστει χαμω σε χειροτερη κατασταση απ' οτι ηταν. Ειδε την σκοτεινη φιγουρα να στεκεται απο πανω του.
-'Μεχρι τις 4 το απογευμα' ειπε η φωνη. 'Ο Ντεννις περιμενει τα χρηματα του η τις πληροφοριες που εχει ζητησει αλλιως μαζι μ' εσενα θα παθει ανεπανορθωτη ζημια και η μορφονια απο δω. Μεχρι τις 4' επανελαβε. Γνωρισε την φωνη του Σραπ μα δεν προλαβε να κανει κατι αφου ενα τριτο χτυπημα τον εστειλε στον κοσμο της ληθης.
Ο Σραπ εκανε νοημα στις Διδυμες πως η δουλεια τους εκει ειχε τελειωσει κι εξαφανιστηκαν.
Η Λουσυ ετρεξε κατευθειαν πανω στον αναισθητο αντρα.
                     =============================
Περπατουσε γρηγορα προσπαθωντας να ιεραρχησει τις σκεψεις και τις προτεραιοτητες του. Ηξερε πια την διευθυνση και το ονομα του επικεφαλης του ταγματος και ηταν αποφασισμενος να τους κανει μια επισκεψη. Μα πρωτα επρεπε να σιγουρευτει πως η αρχαιολογος ηταν καλα και μετα ν' ασχοληθει με τον στοχο του που εκεινο το βραδυ τ' αστρα του ειχαν γνεψει φιλικα δινοντας του μια αναπαντεχη παραταση ζωης. Μολις τελειωνε το μονο που ηθελε ηταν να σηκωθει και να φυγει απ' αυτην την αθλια πολη. Βιαζοταν, ηθελε να ξεμπερδευει.
Ειχε σχηματισμενη στο μυαλο του την διαδρομη για το ξενοδοχειο και ταχυνε το βημα του. Θα ηταν ευχης εργο να τελειωνε μ' ολα μεχρι το τελος της ημερας. Ενοιωθε τον κυβο ζωντανο πανω του μα ο δικος του ρολος ειχε ολοκληρωθει, οτι επρεπε να συμβει ηταν αποκλειστικα στα δικα του χερια. Επανηλθε στην πραγματικοτητα ριχνοντας μια ματια τριγυρω.
Ειδε εκπληκτος πως βρισκοταν αναμεσα στην παμπ και το σπιτι του Αμαριγιο και απορησε.
Το ενστικτο του ειχε σιωπηλα διαφωνησει με την λογικη του και τον ειχε οδηγησει αλλου.
                          ============================
Ακουσε την γυναικεια φωνη που ζητουσε βοηθεια κι εσπευσε. Αναγνωρισε την κοπελα και τον αντρα που ηταν ξαπλωμενος αιμοφυρτος. Τον σηκωσε και λιγα λεπτα μετα τον ειχε αποθεσει στον καναπε της Λουσυ, μιας Λουσυ που ηταν ακομα τρομαγμενη και πανικοβλητη.
-'Τι εγινε' ? ρωτησε.
-'Τα τσιρακια του Ντεννις' αποκριθηκε η κοπελα. 'Τον περιμεναν να γυρισει σπιτι. Εγω ειμαι καλα, δεν με πειραξανε, αλλα ο Μπλανκο'... ειπε και εριξε μια ματια στον χτυπημενο.
-'Πες μου ολες τις λεπτομερειες' απαντησε ο ξενος.
Η Λουσυ του εξηγησε ολη την κατασταση και τον ενημερωσε για το τελεσιγραφο που ο Σραπ με τις Διδυμες ειχαν δωσει. Η σκεψη πως ισως αυτη ηταν η τελευταια μερα του Μπλανκο επι της γης την εκανε να ξεσπασει σε αναφυλλητα. Ο ξενος δεν εκανε καμια κινηση.
-'Ξερεις που μπορω να βρω αυτον τον Ντεννις' ? ρωτησε με μια μεταλλικη χροια στη φωνη.
Η Λουσυ τον κοιταξε απορημενη μα του ειπε οτι γνωριζε.
                ==============================
-'Ειχαμε κι αλλο φονο σημερα' ειπε ο Εντουντ Ριντ και σωριαστηκε στην καρεκλα του γραφειου του ενω οι υπολοιποι αξιωματικοι του τμηματος κοιτουσαν με γουρλωμενα ματια.
-'Ανι Τσαπμαν, χηρα, ετων 47' συνεχισε ο Ριντ. 'Βρεθηκε κατακρεουργημενη στην Χανμπερι Στριτ πριν λιγη ωρα, ακριβως με τον ιδιο τροπο που ειχαν δολοφονηθει οι προηγουμενες. Φυσικα κανεις δεν ξερει η δεν ειδε τιποτα. Κυριοι. ειπε με στομφο 'εχουμε προβλημα'.
Κατεπνιξε την μικρη οχλαγωγια που πηγε να δημιουργηθει με μια κινηση και συνεχισε.
-'Ακουστε τι θα κανουμε. Πρωτον δεν θελω να μαθει τιποτα ο Τυπος, ηδη η εικονα μας εχει τσαλακωθει απιστευτα. Δευτερον θελω να ενταθουν οι περιπολιες με καθε διαθεσιμο αντρα που εχουμε και τριτον ν' αποκρυψουμε το γεγονος οσο καλυτερα μπορουμε απο τους ντοπιους. Αν οι ομαδες περιπολιας και περιφρουρησης απο πολιτες ηταν μεχρι τωρα φημη, αν μαθευτει το γεγονος θα γινει πραγματικοτητα. Αν ο Τζωρτζ Λασκ πραγματοποιησει οτι σκεφτεται το κυρος της αστυνομιας θα παει κατα διαβολου'.
                    =============================
Το νεο εφτασε σαν φημη στα γραφεια της εφημεριδας του Γουες ΜακΓκιντυ μα ηταν αρκετο να του βαλει φτερα στα ποδια. Επρεπε να βρει την Μαγκι Τομπσον για να του επιβεβαιωσει η να διαψευσει την φημη. Δεν ειχε νοημα να παει στο τμημα, η παρουσια ενος δημοσιογραφου εκει θα ηταν τοσο καλοδεχουμενη οσο και η προοπτικη ενος Γαλλου επιχειρηματια που θα ηθελε ν' αγορασει το Μπιγκ Μπεν. Θα πηγαινε απο το σπιτι της. Καποια στιγμη θα εμφανιζοταν και θα μπορουσαν να μιλησουν με την ησυχια τους. Ενοιωθε πως την εκμεταλλευοταν κι αυτο τον εκανε να αισθανεται ασχημα γιατι απο την μερια της δεν του ειχε ποτε ζητηθει κατι. Ηταν καλο κοριτσι η Μαγκι, του ειχε μια σχετικη αδυναμια που ποτε δεν προσπαθησε να κρυψει κι αυτο ηταν ακομα χειροτερο. Το μυαλο του ταξιδεψε στην Νταιανα. Σημερα ηταν η τελευταια της μερα στο Λονδινο, εφευγε και δεν θα την ξαναβλεπε. Ισως ομως ετσι να ηταν καλυτερα. Δεν ειχε το δικαιωμα να της χαντακωσει τη ζωη απ' την στιγμη που ο ιδιος αδυνατουσε να ισοροπησει ολα οσα αποτελουσαν στοιχεια της ζωης του.  
                     ===========================
Θα μπορουσε ν' αδιαφορησει για ολα και να παραμενει προσκολημμενος στο σχεδιο που ειχε εκπονησει, ομως δεν το εκανε. Εβλεπε πως και παλι εμπλεκε με θεματα και ζητηματα που καμια απολυτως σχεση δεν ειχαν με τον βασικο και ουσιαστικο του σκοπο. Το ειχε πληρωσει μια φορα αυτο, με την νωχελικοτητα και την ραθυμια του στην Ναπολη με το να βρισκεται δυομιση σχεδον αιωνες στο μεταιχμιο ζωης και θανατου. Και τωρα ετοιμαζοταν παλι ν' ασχοληθει με οτιδηποτε αλλο εκτος απο την ολοκληρωση της αποστολης του. Θα το πληρωνε και παλι ? Πως ? Ποτε ? Εδιωξε μακρια ολες τις σκεψεις και τα διλημματα και μπηκε στην παμπ της Μολλυ. Ο Μπλανκο ηταν στ' ασφαλη χερια της Λουσυ και μεχρι τις 4 δεν κινδυνευε.
-'Χρειαζομαι μια χαρη' ειπε μ' επιβλητικο τονο 'και την μικρη που δουλευει για σενα'.
Η Μολλυ δεν ειπε κουβεντα παρα φωναξε την Σιρλευ.
-'Θελω να πας ενα γραμμα στο ξενοδοχειο που θα σου πω και να το παραδωσεις σε καποια. Μπορεις' ?
Η Σιρλευ κουνησε καταφατικα το κεφαλι και περιμενε υπομονετικα να γραψει ο ξενος τις αραδες που ηθελε.
                    ============================
-'Μαγκι, Μαγκι' φωναξε πνιχτα τ' ονομα της κοπελας κρυμμενος πισω απο ενα στυλο.
-'Γουες, τρελλαθηκες ? Αν μας δει καποιο ματι η καριερα μου στο Σωμα τελειωσε. Ελα γρηγορα μεσα' απαντησε φοβισμενη η κοπελα που μολις γυρναγε σπιτι της.
-'Ξερεις γιατι ηρθα. Θα μου το επιβεβαιωσεις η οχι' ?
Η Μαγκι εκανε μια κινηση αγανακτησης.
-'Ναι, στο επιβεβαιωνω μα δεν προκειται να σου πω κατι αλλο. Αν βρεθει τετοιο αρθρο στην εφημεριδα σου θα χασω την δουλεια μου, το καταλαβαινεις' ?
-'Με συγχωρεις' εκανε ο Γουες 'εχεις δικιο. Μερικες φορες δεν βλεπω τιποτα αλλο μπροστα μου παρα μονο αυτο που χρειαζομαι εγω'.
-'Και τι χρειαζεσαι Γουες' ? ρωτησε η κοπελα.
Ο δημοσιογραφος την κοιταξε απορημενα.
-'Μακαρι να ηξερα Μαγκι, μακαρι να ηξερα'.
                ================================
Της ειπε ολη την κουβεντα που ειχε με την Νταιανα και η Μαγκι εκατσε διπλα του.
-'Σε καταλαβαινω' ειπε. 'Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζα και γω. Ωραρια ακανονιστα, μηδαμινος ελευθερος προσωπικος χρονος, πληρως αποροφημενη απο την δουλεια'.
Ο Γουες στραφηκε και την κοιταξε. Ταυτοχρονα προσπαθησε να ερμηνευσει εναν περιεργο ηλεκτρισμο που εμοιαζε να πλανιεται στον αερα. Ενα τσουρμο σκεψεις εξαφανιστηκαν το ιδιο γρηγορα οπως ειχαν εμφανιστει στο κεφαλι του.
Πρωτη μιλησε η Μαγκι που ειχε νοιωσει τον ιδιο ηλεκτρισμο .
-'Εχω κατι για σενα, αποκλειστικοτητα' ειπε. 'Δεκαπεντε πτωματα στην αποβαθρα 24, αργα σημερα το βραδυ. Ολοι νεκροι απο αιχμηρο αντικειμενο και δεν μοιαζει για ξεκαθαρισμα λογαριασμων. Ολα τα θυματα εχουν το ιδιο δαχτυλιδι, σαν ν' ανηκουν σε καποια αδελφοτητα'.
-'Ποιοι μπορει να τους σκοτωσαν και γιατι' ? ρωτησε ο Γουες.
-'Αυτο ειναι το περιεργο' απαντησε η Μαγκι. 'Δεν υπαρχει ουτε ενας νεκρος απο τους αντιπαλους πραγμα που οσο κι αν μοιαζει απιθανο μονο ενα μπορει να εχει συμβει'. 
                   =============================
Η Νταιανα Μεισον πληρωσε τους αχθοφορους που ειχαν κουβαλησει τα πραγματα της και τα ειχαν τοποθετησει μεσα στην αμαξα. Εκανε εναν τελευταιο ελεγχο για να σιγουρευτει πως ολα ηταν ενταξει κι εριξε μια ματια τριγυρω. Σε λιγο θα ξημερωνε αλλη μια μουντη, τετριμμενη κι ανουσια μερα στο Λονδινο μα αυτη δεν θα εβλεπε ποτε το ηλιοβασιλεμα της. Ηξερε πως ενα κομματι της θα εμενε για παντα εκει μα αυτο το κομματι δεν ηταν αρκετο για να την κρατησει εκει. Η φιγουρα του Γουες ΜακΓκιντι περασε φευγαλεα απο μπροστα της.
Αναρωτηθηκε ποτε τα πραγματα ειχαν φτασει σ' αυτο σημειο με τους δυο τους πια συντομα να βρισκονται τοσο μακρια ο ενας απο τον αλλο. Τον αγαπουσε τον Γουες μα αυτος ηταν ερωτευμενος με κατι που η Νταιανα δεν μπορουσε να πολεμησει. Ισως ετσι να ηταν καλυτερα.
Οσο κι αν την ποναγε ηξερε πως δεν ειχε αλλη επιλογη.
Αναστεναξε και μπηκε στην αμαξα. Υπομονετικα ο οδηγος περιμενε σημα της για να ξεκινησει και μολονοτι αυτο καθυστερησε χαρακτηριστικα τελικα δοθηκε.
              =============================
Σταθηκε εξω απο το 22 της οδου Αιμπροντ και το βλεμμα του σκοτεινιασε. Ενας αντρας υπηρχε εξω απο την πορτα, σκοπος μ' εντολη να εμποδισει καθε παρεισακτο να εισχωρησει στ' αδυτα του ταγματος. Ειχε φτασει η ωρα για να ξεκαθαρισουν τα πραγματα. Ηταν αποφασισμενος με οτι θα επακολουθουσε να δωσει ενα μηνυμα στο ταγμα των Ιησουιτων.
Σκεφτηκε την υποσχεση που ειχε δωσει. Ηταν ψεμα. Κανεις απ' οσους βρισκονταν  μεσα στο κτιριο δεν θα ζουσε. Το θεμα θα εκλεινε σημερα, εκει με τον δικο του τροπο.
Βαδισε αργα μα σταθερα προς την εισοδο. Ενα καμπανακι αορατου συναγερμου αντηχησε και ο φρουρος κατεβηκε δυο σκαλοπατια προσπαθωντας να τον κρατησει μακρια.
Το δεξι χερι του ξενου κλειδωσε γυρω απο τον σβερκο του και τον εσφιξε. Ειδε το προσωπο του φρουρου να κοκκινιζει επικινδυνα απο την ελλειψη οξυγονου. Με μια κινηση του τσακισε τον σβερκο σαν να εσπαγε σπιρτοξυλο και αφησε το αψυχο σωμα να κυλησει στην βαση των σκαλιων. Εσπρωξε με δυναμη την πορτα, την ανοιξε και μπηκε μεσα.