CHRYSIIDA TRIANTAFILLOU











                                        ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ










Ηθελε ακομα γυρω στα 30 μετρα για να φτασει στο πλατωμα μα με τις δεδομενες συνθηκες θα της φαινοταν σιγουρα πολυ περισσοτερο. Αν υπηρχε τοιχος να χτυπησει το κεφαλι της θα το εκανε σιγουρα μα το μονο που υπηρχε ηταν πυκνο χιονι. Ουτε που ειχε καταλαβει πως ειχε αποκοπει απο την υπολοιπη ομαδα. Πρωταρα δεν ηταν, απο αναβασεις σε βουνα αλλο τιποτα μα εδω ειχε συμπεριφερθει σαν αρχαρια. Ηξερε πως δεν θα γυριζε καποιος να την ψαξει παρα μονο αν δεν εμφανιζοταν μεσα στο οριο μιας προβλεπομενης ωρας στο καταφυγιο. Αυτος ηταν και ο αντικειμενικος της στοχος. Μολις εφτανε στο πλατωμα μετα ειχε μια μικρη αποσταση ενος χιλιομετρου να διανυσει μεχρι να εφτανε στο καταφυγιο που θα την περιμεναν οι αλλοι ετοιμοι για κοροιδιες και πειραγματα. Η αληθεια ηταν πως θα τ'αξιζε, τοσο εμπειρη και πεπειραμενη αναρριχητρια ηταν παντελως αδικαιολογητη. Εφτασε στο πλατωμα κι εκατσε λιγο να βρει ξανα την ανασα της. Ο καιρος εμοιαζε πως θα χειροτερευε αλλα οχι πριν εφτανε στο καταφυγιο.
 Σε λιγη ωρα θ' απολαμβανε ζεστη σοκολατα. Χαμογελασε. 
             ======================================
Ο αερας σφυριζε στ' αυτια της ασυναρτητα, απειλητικα λογια μα αδιαφορουσε. Αλλο τοσο αδιαφορουσε για τις επιμονες προσπαθειες της χιονοπτωσης ν' αχρηστευσουν την οραση της. Ολα αυτα τα ειχε περασει ξανα πολλες φορες και δεν την πτοουσαν. Συνεχιζε να προχωρα στο μονοπατι σκεπτομενη οτι θα επακολουθουσε στο καταφυγιο οταν σταματησε αποτομα. 
Αυτος ο βραχος δεν επρεπε κανονικα να βρισκοταν εκει. Ηταν ολοφανερο πως ειχε αποκολληθει απο καπου ψηλοτερα και ειχε κυλησει προς τα κατω. Το παχυ στρωμα του χιονιου δεν του επετρεψε να διανυσει καποια μεγαλη αποσταση, ομως ειχε παει να σταθει ακριβως μπροστα στον δρομο της. Απερριψε κατ' ευθειαν την ιδεα να σκαρφαλωσει πανω του, μπορει να ηταν ακομη ασταθης και με το βαρος και τις κινησεις της να συνεχιζε την καθοδικη του πορεια κουβαλωντας κι αυτην μαζι. Αναγκαστικα θα επρεπε να κανει μια μικρη παρακαμψη, ηταν ο μονος τροπος για να βρεθει πισω του. Ξεκινησε διχως δευτερη σκεψη ελαφρως ενοχλημενη που η ζεστη σοκολατα απομακρυνοταν καμποσα επιπλεον λεπτα.
                      ================================
Αιφνιδιαστηκε οταν η γη κυριολεκτικα ανοιξε και την καταπιε. Η πτωση ηταν γυρω στα πεντε μετρα κι απροετοιμαστη οπως ηταν δεν προλαβε να προφυλαχθει. Το σακιδιο της πλατης της απορροφησε το χτυπημα γλυτωνοντας της ετσι απο τα χειροτερα αλλα ο πονος που ενοιωσε στο δεξι της ποδι ηταν ταυτοσημος μ' αυτον του σπασιματος. Η κραυγη που βγηκε απο το στομα της δεν βοηθησε σε κατι παρα μονο επαναληφθηκε μερικες φορες λογω αντιλαλου.
Ενστικτωδως κοιταξε πρωτα πανω. Η τρυπα που υπηρχε και χωρουσε ακριβως ενα φυσιολογικο ανθρωπινο σωμα επετρεπε στις νιφαδες του χιονιου που την ειχαν χασει εξαφνα να την εντοπισουν ξανα. Ηξερε πως ηταν ζητημα χρονου να κλεισει ξανα κι αυτο διολου δεν θα βοηθουσε. Μετα κοιταξε γυρω της. Βρισκοταν σ' εναν κοιλο χωρο, κλεισμενο απο παντου εκτος απο την δυτικη πλευρα, μ' ενα υψος που δεν ξεπερνουσε τα τρια μετρα. Ηταν σιγουρα καποια σπηλια μα δεν ηξερε αν υπηρχε αλλη εξοδος πλην εκεινης που ειχε εισελθει. Τα παντα γυρω ηταν παγωμενα, απο το εδαφος μεχρι τους περιμετρικους τοιχους. 
                  =================================
Δοκιμασε να κινηθει μα μολις το ποδι της επωμιστηκε το ελαχιστο βαρος την εκανε να ουρλιαξει ξανα. Δεν πηγαινε πουθενα με σπασμενο ποδι, το μονο που μπορουσε να κανει ηταν υπομονη μεχρι να ερχονταν να την βρουν. Αλλα ηθελε ακομα ωρα για ν' ανησυχησουν.
Αυτην τη φορα δεν ηταν το ποδι υπαιτιο για την κραυγη που εβγαλε ενω ταυτοχρονα μαζευτηκε πισω οσο μπορουσε σε μια ανακλαστικη κινηση. Αιτια ηταν εκεινο το πλασματακι, στα δυο μετρα αποσταση, που εμοιαζε να την κοιτα με απορια. Δεν προσεξε καν απο που ειχε ερθει, το ειδε εξαφνα μπροστα της και εμπηξε τις φωνες. Φανηκε να τρομοκρατειται κι εκεινο γιατι εκανε μερικα βηματα πισω. Μην βλεποντας η ακουγοντας κατι αλλο για να το τρομαξει συντομα επεστρεψε στην αρχικη του θεση, παντα κοιτωντας την με απορια.
Ηταν το πολυ μεχρι εικοσι ποντους υψος, εμοιαζε να περπαταει στα δυο ποδια μα αυτο ηταν απλα μια υποθεση γιατι ολο το σωμα του ηταν καλυμμενο απο υπερβολικη τριχοφυια και μονο ενα ζευγαρι μυτερα αυτια και δυο κοκκινα ματια ξεχωριζαν. 
                           ============================
-'Ξουτ, φυγε απο δω' εκανε η Νορα Κορντινι ενω ταυτοχρονα κινουσε τα χερια της προσπαθωντας να δωσει εμφαση στα λεγομενα της. Οτι και να ηταν δεν εμοιαζε απειλητικο αλλα ειχε μια γενικη απεχθεια για εντομα και πολυ μικρα, αγνωστα ζωα. Ο μικροσκοπικος επισκεπτης δεν φανηκε να πτοειται. Μετα συνεβη κατι που την τρομοκρατησε κι αλλο.
Το πλασματακι εμφανισε απο το πουθενα δυο λιλιπουτειες φτερουγες και πεταξε πως το ανοιγμα. Μολις εμεινε μονη ανοιξε σαν τρελη το σακιδιο ψαχνοντας για κατι ν' αμυνθει. Οπλισμενη μ' ενα φακο στο αριστερο χερι κι εναν σουγια πολλαπλων χρησεων στο δεξι περιμενε ετοιμη ν' αμυνθει. Αν ηθελε πολεμο θα τον ειχε.
Ηταν φαινεται γραφτο να δεχεται το ενα χτυπημα μετα το αλλο. Πανω που ειχε αναθαρρησει νοιωθωντας μια σχετικη ασφαλεια ενα σμηνος απο τετοια πλασματακια μπηκαν πετωντας στο χωρο που ηταν και προσγειωθηκαν σαν εκπαιδευμενα στρατιωτακια τριγυρω της. Αυτο πηγαινε πολυ. Ενα το εκανε καλα μα εδω ηταν γυρω στα δεκαπεντε απο δαυτα. 
                    ==================================
Το μονο ενθαρρυντικο ηταν πως δεν φαινονταν επιθετικα. Απλα ειχαν παραταχθει και την παρατηρουσαν. Σ' ενα παρανοικο σεναριο μπορει να ηθελαν και να την βοηθησουν. Εφερε στο μυαλο της ολα τα ντοκυμαντερ με παραδοξα ζωα που ειχε δει μα κανενα δεν εμοιαζε μ' αυτα. 
Χρειαζοταν δραστικες κινησεις, επρεπε να τους δειξει ποιος ηταν το αφεντικο. Ανοιξε παλι το σακιδιο κι εβγαλε απο μεσα μια εφεδρικη μπαταρια για το φακο. Την ακουμπησε ορθια επιδεικτικα στο παγωμενο εδαφος σαν να ηθελε να τους πει πως ειχε πολλα οπλα μαζι της.
Δυο απο αυτα, προφανως τα πιο γενναια, πλησιασαν την μπαταρια κι αφου την επεξεργαστηκαν οπτικα προχωρησαν στην αισθηση της αφης. Δεν μπορουσε να ξερει τον αντικτυπο που ειχε η μπαταρια πανω τους μα ειδε ξαφνικα και τα δυο πλασματακια να παιρνουν την μπαταρια και να την περιφερουν ως τροπαιο αναμεσα στα αλλα που οπισθοχωρουσαν τρομαγμενα.
-'Ειστε τελειως ηλιθια ετσι' ? εκανε. 'Μπαταρια ειναι, μεγαλο λαφυρο'.
Εβγαλε αλλη μια απο το σακιδιο κι επανελαβε οπως ειχε κανει με την πρωτη.
                     =============================
Η ιδια ακριβως αντιδραση. Μα με την αποκτηση της δευτερης  μπαταριας οι δυο τροπαιουχοι προχωρησαν σε κατι ακαταλαβιστικο. Μια παραξενη ουσια ακριβως κατω απο τις φτερουγες τους εκανε την εμφανιση της και μ' αυτην αλειψαν τις μπαταριες. Αν δεν το εβλεπε δεν θα το πιστευε. Ενα παχυ στρωμα παγου σχηματιστηκε αμεσως καλυπτοντας τις μπαταριες. 
Αυτο ηταν εντυπωσιακο. Ακολουθησαν κι αλλα μικροαντικειμενα που τους παραχωρησε που ειχαν την ιδια τυχη με τις μπαταριες. Οτι και να ηταν εκεινη η ουσια παγωνε τα παντα αμεσως. 
Βεβαια αυτο δεν την βοηθουσε καπου στην κατασταση που ηταν μα τουλαχιστον περναγε την ωρα της μεχρι να την εβρισκαν. Η πρωτη φορα που ενοιωσε εναν μακρινο, νοητικο συναγερμο να ηχει ηταν οταν ειδε τι συνεβη στο παγουρι με το νερο της. Παγος σε μερικα δευτερολεπτα.
Το πιο ανησυχητικο σημαδι ηταν οταν αναψε μια απο τις φωτοβολιδες που ειχε μαζι της. Ηταν φανερο πως η λαμψη, η θερμοτητα, δεν ηξερε τι, τα ενοχλουσε, οχι ομως τοσο ωστε να τα απομακρυνει. Με μια αποφασιστικη κινηση εθεσαν και την φωτοβολιδα εκτος μαχης.
             ====================================
Οτι και να ηταν αυτη η ουσια τα παγωνε ολα. Καμια φωτοβολιδα δεν εσβησε μονη της, φροντισαν να τις παγωσουν εξουδετερωνοντας τες. Οποιο και να ηταν αυτο το παιγνιδι που επαιζαν και το διασκεδαζαν ειχε αρχισει να την ενοχλει και να την φοβιζει. Οσο και να σκεφτοταν δεν μπορουσε να βρει τροπο να τα διωξει. Το χειροτερο ηταν πως η ειχαν συνηθισει την παρουσια της η ειχαν καταλαβει πως δεν ηταν απειλη γι αυτα. Σφιγγοντας τα δοντια της εκανε μια αποτομη κινηση προς το πιο κοντινο προσπαθωντας να το βλαψει με τον σουγια. Η μετακινηση του ποδιου της την εκανε να ουρλιαξει οσο καλα και να ειχε προτοιμαστει. Κι εκεινος ο εικοσαποντος διαβολος ειχε προλαβει να πεταξει πριν τον χτυπησει με το σουγια.
Καταλαβε πως ειχε κανει λαθος κινηση βλεποντας τα ν' αλλαζουν στρατηγικη. Τωρα ηταν πιο προσεκτικα, πιο επιφυλακτικα και την επιτηρουσαν απο πιο κοντα.
-'Φυγετε απο δω, εξαφανιστειτε' φωναξε σε μια απελπιδα προσπαθεια να τα διωξει.
Το μονο που καταφερε ηταν να τα φερει πιο κοντα.
               ================================
Απορροφημενη να ελεγχει συνεχως τριγυρω ξεχασε να σηκωσει εστω μια φορα το κεφαλι της προς τα πανω και το πληρωσε. Δυο ομαδες των δυο κατεβηκαν απο ψηλα διχως να τ' αντιληφθει και προσγειωθηκαν στα δυο της χερια. Τα πεταξε μακρια με δυναμη αλλα οχι πριν προλαβουν ν' αφησουν λιγη απο κεινη την ουσια πανω στα δαχτυλα της. Λιγα δευτερολεπτα μετα δεν μπορουσε καν να τα κουνησει. Οι παλαμες της ειχαν παγωσει και ηταν εντελως αχρηστες.
Βρεθηκε στο ελεος τους. Πλησιασαν ακομα περισσοτερο και τα πιο τολμηρα σκαρφαλωσαν πανω της αφου πλεον δεν υπηρχε τροπος να τ' απομακρυνει. Δεν περιοριστηκαν μονο στα γυμνα σημεια του σωματος της, οπως το κεφαλι και ο λαιμος. Με καποιο τροπο κατορθωσαν να χωθουν μεσα απο τα ρουχα της φτανοντας εως τα εσωρουχα της. Ενοιωσε την περιεργη ουσια να την καλυπτει σιγα σιγα παντου κι ακομα χειροτερα την ενοιωσε να εισχωρει μεσα στο δερμα της. Δοκιμασε να φωναξει μα τα παντα στο κεφαλι της ηταν παγωμενα, ακομα και τα ματια της. Διατηρουσε τις αισθησεις της κανονικα μα τωρα το μουδιασμα απο το κρυο μεγαλωνε.
                ====================================
Το ανθρωπινο σωμα αποτελειται στην πλειοψηφια του απο νερο. Οταν το εσωτερικο της Νορα Κορντινι παγωσε η ιδια δεν το καταλαβε ποτε πως πεθανε απο εσωτερικα κρυοπαγηματα.
Αν ειχε δυνατοτητα να εβλεπε τον εαυτο της θα παρατηρουσε πως εμοιαζε πια σαν μια παγωμενη στηλη με γυναικεια μορφη που δυστυχως πλεον καμια χρησιμοτητα δεν παρουσιαζε στα μικροσκοπικα εκεινα πλασματακια. Αφου δοκιμασαν πολλες φορες να πεισουν την νεκρη, παγωμενη μορφη να παιξει μαζι τους και καταλαβαν πως αυτο δεν θα συνεβαινε απογοητευτηκαν. Ειχαν κανει οτι μπορουσαν για να διασκεδασουν εκεινο το παραξενο πλασμα που ειχε εμφανιστει στην κρυπτη τους μα φαινεται πως ενω στην αρχη ειχε αφθονη ορεξη καποια στιγμη επελεξε να σταματησει. Στην μινι συσκεψη που εκαναν κατεληξαν στο συμπερασμα πως ισως δεν ηταν ολοι ετσι ακαταδεκτοι και υπηρχε τροπος για να το διαπιστωσουν αυτο αρκει να εκαναν μια δοκιμη. Λιγο πιο μακρια απο κει, υπηρχαν πλασματα σαν κι αυτο ακριβως που ηταν στην σπηλια τους. Καποιο απ' αυτα θα επαιζε μαζι τους.









                                                                 ΤΕΛΟΣ 

                             Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ










                                                        ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37










Ολοι κοιτουσαν τ' αγαλματα παγωμενοι. Κανενας τους δεν ηταν προετοιμασμενος η εκπαιδευμενος για κατι τετοιο κι ως ηταν φυσικο σαστισαν. Το βημα που πραγματοποιησε ενα απο τα αγαλματα εμοιαζε να ειναι η αφετηρια της αφυπνισης τους. Η Ταμελ ηταν η πρωτη που ορμησε στο αγαλμα και του καταφερε αλλεπαλληλα χτυπηματα με τις λεπιδες της. Κομματια πετρας αποκολληθηκαν απο το αγαλμα που δεν εμοιαζε να δινει ιδιαιτερη σημασια. Το επομενο ομως που συνεβη δεν μπορουσε να το κατανοησει ουτε η πλεον αχαλινωτη φαντασια.
Τα κομματια που ειχαν αποκολληθει κυλησαν πισω στην πετρινη μορφη κι ενσωματωθηκαν παλι στο υπολοιπο κορμι του. Η Ταμελ καταλαβε πως αυτο που αντιμετωπιζαν ηταν πανω και περα απο τις οποιες δυναμεις ειχαν. Το μονο που τους απεμενε ηταν ν' απομακρυνθουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν απο κει. Εδωσε το συνθημα για φυγη ενω εβλεπε πανικοβλητη και τα υπολοιπα αγαλματα να πλησιαζουν. Η μονη πετρινη μορφη που εξακολουθουσε να παραμενει ακινητη ηταν αυτη πανω στον θρονο που μολις της ειχαν αποσπασει τον κρυσταλλο.
                   ===================================
Ο εκστασιασμενος και απορροφημενος με την αποκτηση του κρυσταλλου Πικτορ δεν ειχε καθολου χρονο να συνειδητοποιησει τι συνεβη. Μια πετρινη μορφη εσκυψε και τον φυλακισε στην τεραστια γροθια του. Μετα τον κολλησε με δυναμη πανω στο τοιχωμα του θολου λιωνοντας τον κυριολεκτικα. Την στιγμη που τον σηκωνε ψηλα ο κρυσταλλος του εφυγε απο τα χερια και η Σενζεν που παρακολουθησε ολη τη σκηνη μ' ενα εντυπωσιακο αλμα τον αρπαξε στον αερα. Τον εχωσε στον κορφο της κι αρχισε να τρεχει προς την εξοδο.
Μια περιεργη αισθηση ανωφελου καθηκοντος εσπρωξε τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι με τις Κηρες να σταθουν απεναντι στα πανυψηλα αγαλματα και ν' ανοιξουν πυρ. Τα λειζερ χτυπουσαν αδιακριτως διαλυοντας και καταστρεφοντας το υλικο απο το οποιο ηταν κατασκευασμενα. Ο ενθουσιασμος τους για την προσκαιρη αυτη επιτυχια απεβη μοιραιος.
Κυκλωθηκαν απο αλλα αγαλματα ενω παρακολουθουσαν αυτα που ειχαν καταστρεψει να επιστρεφουν στην αρχικη μορφη τους. Οι θανατοι τους ηταν φρικιαστικοι μα ηταν συντομοι.
                   =================================
Εχοντα βγαλει φτερα στα ποδια τους οι 3 Κηρες ετρεχαν με ολη τους την δυναμη προς την εξοδο ριχνοντας που και που μια ματια πισω τους. Οι πετρινες μορφες ηταν εντυπωσιακα αργες μα δεν χρειαζοταν να τρεξουν. Με καθε βημα που εκαναν καλυπταν περισσοτερη αποσταση απ' αυτην που καταφερναν οι Κηρες με το τρεξιμο. Σε μια τετοια κλεφτη ματια η Χεφει παρατηρησε κατι εξωφρενικο μα δεν ειχε χρονο να σταματησει να το πιστοποιησει.
-'Μεγαλωνουν σε υψος και ογκο' φωναξε στις αλλες ενω ενοιωθε την καρδια της ετοιμη να εκραγει απο την υπερπροσπαθεια 'δεν ξερω πως αλλα μου μοιαζουν μεγαλυτερα'.
Σπαταλησαν και οι τρεις ελαχιστα μα πολυτιμα δευτερολεπτα για να διαπιστωσουν αν αυτο που ισχυριζοταν η Χεφει αληθευε. Αληθευε με τον πιο αρρωστημενο τροπο. Οσο βρισκονταν στο κατοπιν τους οι πετρες που βρισκονταν εκατερωθεν του μεγαλου διαδρομου, σαν να ειχαν δικη τους ζωη, κυλουσαν κι ενσωματωνονταν με τις πετρινες φιγουρες.
Η Χεφει ειχε δικιο, προσθεταν υψος και ογκο συνεχως με καθε βημα που εκαναν.
            ====================================
Αυτο δεν δυσκολευε απλα τα πραγματα, καθιστουσε την υποθεση διαφυγη αδυνατη. Ολος ο τοπος ηταν σπαρμενος μ' αυτες τις τεραστιες πετρες. Αν ενσωματωνοντας στις πετρινες φιγουρες κανεις τους δεν θα εφευγε απο εκει ζωντανος. Τωρα η Ταμελ ηξερε γιατι κανενας ποτε δεν τα ειχε καταφερει προσπαθωντας να σφετεριστει τον κρυσταλλο. Κι εκεινος ο ενας που επεζησε αλλα εχασε τα λογικα του προφανως προλαβε με καποιο τροπο να επανατοποθετησει τον κρυσταλλο πισω στην θεση του απενεργοποιωντας ετσι τ' αγαλματα. Το θεαμα ομως που ειχε αντικρυσει ηταν αρκετο για να του σαλεψει για παντα τα λογικα. 
Η αναμετρηση πλεον ηταν ανιση. Ειχαν καμποση διαδρομη να καλυψουν ακομα μα τα αγαλματα κρεμονταν σχεδον απο πανω τους. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν ολες τους νεκρες, τσακισμενες μεχρι θανατου μεσα σε ψυχρες, πετρινες γροθιες. 
Αυτο που συνεχιζε να τις σπρωχνει μπροστα ηταν το ετοιμοθανατο φως ενος εσωτερικου λυχνου που εξεπνεε περιτριγυρισμενο απο το ενα φρικαλεο ερεβος.
                      ===============================
-'Μην σταματατε, συνεχιστε' ακουσαν την καπως μακρινη φωνη της Χεφει. Γυρισαν ταυτοχρονα. Ειχε σταματησει δεκα μετρα μακρια τους με γυρισμενη την πλατη.
-'Καντε αυτο που σας λεω, θα τα καθυστερησω' προσθεσε.
-'Οχι' ουρλιαξε η Σενζεν 'οχι'.
-'Φυγετε' επανελαβε η Χεφει. 'Καποιοι πρεπει να φυγουν ζωντανοι απο εδω' προσθεσε.
Η Ταμελ αρπαξε την Σενζεν απο το μπρατσο αναγκαζοντας την να κινηθει προς τα εμπρος.
Καμια απο τις δυο δεν γυρισε να κοιταξει ξανα πισω.
Η Χεφει εβγαλε μια πολεμικη κραυγη βλεποντας το πρωτο αγαλμα να την εχει ηδη φτασει. Με μια επιδεξια κινηση απεφυγε το τεραστιο πελμα του την στιγμη που προσπαθουσε να την λιωσει στο εδαφος ενω με διαδοχικα χτυπηματα καταφερε να του αποκολλησει το ποδι στο υψος περιπου του αστραγαλου. Χανοντας την ισορροπια του η πετρινη μορφη επεσε με γδουπο στο εδαφος αναγκαζοντας αλλα δυο που επονταν να σκονταψουν επανω του.
                ======================================
Παιρνοντας θαρρος η Χεφει εκανε ακομα εναν ελιγμο ενω ταυτοχρονα με μια σπαθια εκοψε τα δαχτυλα ενος αγαλματος. Εφερε μερικες τουμπες στον εδαφος και επιχειρησε ενα ακομα αλμα προσπαθωντας ν' αποφυγει μια επερχομενη πετρινη μορφη. Οσο γρηγορη και να ηταν, αυτη ηταν μια μαχη που δεν μπορουσε ποτε να κερδισει. Οταν καταλαβε τι θα συμβει εκλεισε τα ματια και, ολως περιεργως, ενας αναστεναγμος ανακουφισης βγηκε απο το στηθος της.
Οι πετρινες παλαμες ενος αγαλματος εκλεισαν με δυναμη με την Χεφει παγιδευμενη αναμεσα τους λιωνοντας την κυριολεκτικα, οπως αυτη θα εκανε κατ' αντιστοιχια σ' ενα ανυπερασπιστο εντομο. Το αγαλμα δεν πανηγυρισε ουτε σταθηκε να θριαμβολογησει, συνεχισε να κυνηγαει τις δυο αλλες φιγουρες που απομακρυνονταν μαζι με τους αλλους πετρινους γιγαντες.
Ο χρονος που τους κερδισε η Χεφει απεδειχθη κατι περισσοτερο απο πολυτιμος. Για τις δυο Κηρες που ενοιωθαν τα γαμψα νυχια του θανατου να αιωρουνται πανω απο τα κεφαλια τους μπορει να ηταν η διαφορα αναμεσα στην ζωη και το τελος. 
                     =================================
Πεταχτηκαν εξω απο το ανοιγμα ενδεδυμενες με τον πιο αλλοφρονα πανικο.
-'Φευγουμε τωρα' ειπε ξεψυχισμενα η Σενζεν' δεν υπαρχει δευτερολεπτο για χασιμο'.
Τοσο καιρο μαζι οι δεσμοι που ειχαν αναπτυχθει αναμεσα στις Κηρες ηταν τοσο εντονοι που πλεον καποια πραγματα δεν απαιτουσαν σκεψη, συνεβαιναν εντελως μηχανικα. Διχως να ρωτησει, διχως να σκεφτει καν η Βερμια ενστικτωδως ακολουθησε τις αλλες δυο στην απεγνωσμενη φυγη τους. Ομως δεν ισχυε το ιδιο και για τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι της. Το αισθημα της περιεργειας ηταν καταδικαστικο.
Προλαβαν να ριξουν καποιες ριπες με τα λειζερ τους διχως να γνωριζουν πως ολη η προσπαθεια ηταν ασκοπη. Οι τρεις Κηρες δεν χρειαζοταν να δουν το κορμι ενος απο αυτους να περναει πανω απο τα κεφαλια τους και να συνθλιβεται μ' εναν απαισιο ηχο πανω σ' ενα βραχο.
Ηξεραν πως κανεις απ' οσους ειχαν μεινει πισω δεν θα εβγαινε ζωντανος.
-'Στο σκαφος' ειπε η Ταμελ 'στο σκαφος που λειτουργει'.
                    =================================
Ο μονος που καταλαβε αμεσα πως κατι δεν πηγαινε καλα βλεποντας τις να ερχονται τρεχοντας ηταν ο Ζοργκ. Οι κινουμενες πετρινες φιγουρες πισω τους σιγουρα απαιτουσαν μια λογικη εξηγηση μα ηξερε πως δεν ηταν η ωρα. Εκανε να τρεξει προς το μερος τους μα κοντοσταθηκε σκεφτομενες αυτους που δουλευαν μεσα στο υπο επισκευη σκαφος. Ειδε μια απο τις τρεις να ερχεται προς το μερος του κανοντας του συνεχως νοηματα.
-'Πηγαινε στο αλλο σκαφος' ειπε 'θα τους ειδοποιησω εγω αυτους' προσθεσε.
Ο Ζοργκ δεν διστασε καν. Μολις εφτασε στο αλλο σκαφος που βρισκονταν οι αλλες δυο Κηρες γυρισε να δει πισω του. Τους ειδε να τρεχουν ολοι προς το σκαφος οσο πιο γρηγορα μπορουσαν.
Ηθελαν λιγο ακομα για να φτασουν, θα τα καταφερναν. Οι μηχανες του σκαφους μουγριζαν ηδη, πλεον επαιζαν με τα δευτερολεπτα. Ειχαν φτασει σχεδον, σε λιγο θα ηταν μεσα.
Η τεραστια σκια που τους καλυψε τον εκανε να νοιωσει ενα αποτομο σφιξιμο στην καρδια. Οτι και να ηταν αυτη η σκια του ηταν πολυ γνωριμη.
                    ===================================
Το προβληματικο διαστημοπλοιο προσγειωθηκε με τετοια δυναμη πανω τους που μεταλλο και σαρκα εγιναν ενα, σκοτωνοντας ακαριαια οποιον βρισκοταν απο κατω. 
Ενα εκκωφαντικο 'Οχι' ακουστηκε πισω του κι ακολουθηθηκε απο μια σειρα αναρθρων ουρλιαχτων. Ηθελε να παει να ηρεμησει την Σενζεν μα του ηταν αδυνατον ν' αποτραβηξει τα ματια απο το θεαμα που απλοχερα του προσφεροταν. Ενα τεραστιο πετρινο χερι περασε διπλα απο το εν κινησει πια διαστημοπλοιο αφου η μοναδικη αλλη Κηρα πλην της Σενζεν βρισκοταν στο πηδαλιο. Επιφορτισμενα μ' ενα και μονο σκοπο τ' αγαλματα δεν εμοιαζαν καθολου με σκεπτομενα οντα. Στην προσπαθεια τους να πιασουν στον αερα το αστροπλοιο που εκανε συνεχεις ελιγμους για να τ' αποφυγει τα χερια των δυο πιο κοντινων κι επικινδυνων συγκρουστηκαν με αποτελεσμα τονοι πετρας να πεσουν στο εδαφος. Αυτη η μικρη καθυστερηση ηταν που εκανε την διαφορα. Το αστροπλοιο ανεπτυξε ταχυτητα και απομακρυνθηκε σε αποσταση ασφαλειας απο τους πετρινους γιγαντες.
                     ================================
-'Τι ηταν αυτο' ? εκανε με φωνη που ετρεμε ο Ζοργκ μολις καταλαβε πως ηταν πια ασφαλεις.
-'Νεκροι, ειναι ολοι νεκροι' ειπε η Σενζεν ετοιμη σχεδον να παθει νευρικο κλονισμο.
-'Πες μου τι εγινε, τι ηταν αυτα τα πετρινα αγαλματα' ? επεμεινε ο Ζοργκ.
-'Νεκροι ολοι σου λεω, δεν καταλαβαινεις' ? ουρλιαξε η Σενζεν αρπαζοντας τον απο την στολη.
Ο Ζοργκ καταλαβε πως δεν θα μαθαινε τιποτα στην κατασταση που βρισκοταν η κοπελα. Ισως η αλλη να βρισκοταν σε καλυτερη κατασταση, να μπορουσε τουλαχιστον να μιλησει.
Δεν προλαβε να παει στο πιλοτηριο, την ειδε να μπαινει μεσα στον χωρο των επιβατων.
-'Τα εχει χασει' εκανε δειχνοντας την Σενζεν. 'Μα τι εγινε' ?
Η Κηρα τον κοιταξε και το βλεμμα της τον παγωσε.
-'Ο κρυσταλλος ? ρωτησε με αγωνια. 'Τον πηραμε τον κρυσταλλο' ?
-'Ναι, τον πηραμε. Αλλα για να γινει αυτο οι μονοι που επιζησαμε ειμαστε εμεις. Τον πηραμε τον καταραμενο κρυσταλλο' ξεσπασε η Ταμελ πετωντας του ταυτοχρονα το αντικειμενο.


   




  

                                           ELIAS PANAYIOTOU












                                      ΥΔΑΤΙΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ









Καθισμενος στην βεραντα του σπιτιου του απολαμβανε το ειδυλλιακο ηλιοβασιλεμα που εκτυλισσοταν μπροστα του συνδυαζοντας το μ' ενα φινο πουρο κι ενα ποτηρι γεματο ιρλανδεζικο ουισκι Clontarf. Τι αλλη απολαυση μπορουσε να ζητησει καποιος στην ηλικια του απο την ανυπερβλητη ομορφια της φυσης, ενα εξαιρετικο ιρλανδεζικο και την απαλη και διακριτικη γευση που αφηνε στο στομα του ενα υπεροχο πουρο ? Οχι πως πια η ηλικια επαιζε καποιο σημαντικο ρολο, πολλοι πιο νεοι απ' αυτον, με πολυ περισσοτερα αγαθα, προοπτικες και φιλοδοξιες θα τα εχαναν, οπως κι αυτος ολα μεσα σε λιγες στιγμες, αν δεν τα ειχαν χασει ηδη.
Ηξερε πως ηταν ο τελευταιος που ειχε απομενει σε μια μεγαλη εκταση τριγυρω, το ειχε πιστοποιησει με τα ματια του και μολονοτι δεν μπορουσε να εισαι σιγουρος για τον λογο αυτης της παρατασης που του ειχε δοθει ειχε καποιες θεωριες που δυστυχως δεν θα μπορουσε ποτε να επιβεβαιωσει η να διαψευσει. Αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που τον απασχολουσε. 
Απο την εκκινηση εκεινης της ιστοριας πολλα θα παρεμεναν ανεξηγητα για παντα.
           =====================================
Η Αιλιν, η γυναικα του, ειχε φυγει πριν καμποσα χρονια γαληνια μεσα στον υπνο της αφηνοντας ενα κενο στην ζωη του που ουσιαστικα δεν μπορεσε ποτε ν' αναπληρωσει. Οχι αντικαθιστωντας την με καποια αλλη, αυτο δεν του ειχε περασει ποτε απο το μυαλο, αλλα δυσκολευοντας τον πολυ στην αρχη να συνεχιζει να επαναλαμβανει καποιες τακτικες συνηθειες. Διχαζοταν πολυ σκεπτομενος αν θα ηθελε μια τετοια στιγμη να την ειχε στο πλαι του η ηταν καλυτερα που ειχε φυγει νωριτερα. Οπως και να ειχε, αντικειμενικα μικρη σημασια ειχε, συντομα θα εσμιγε παλι μαζι της εκει οπου ειχε πρωτη αυτη παει. Η αποσταση που τον χωριζε πια με την Αιλιν ηταν ενα υπολοιπο πουρου και το αδειασμα ενος ποτηριου με ιρλανδεζικο. Κοιταξε τριγυρω.
Ειχε σταματησει στα πεντε μετρα αριστερα και δεξια του διχως να δειχνει διαθεση να κινηθει. Το μονο που εβλεπε ηταν μια απαλη κινηση στην επιφανεια ενω στ' αυτια του εφτανε ενας ανεπαισθητος ψιθυρος που σε αλλες καταστασεις, παλια, θα τον νανουριζε. 
Ομως εδω μονο νανουρισμα δεν θ' ακολουθουσε, το ειχε πια εμπεδωσει.
                   =================================
Δεν ειχε συμπληρωθει μηνας απο τοτε που ειχαν ξεκινησει ολα. Φυσικα, οπως και ολοι οι αλλοι, δεν ειχε καμια ιδεα για το τι συνεβαινε η γιατι συνεβαινε. Η αληθεια ηταν πως η προσβαση που ειχε πλεον στα νεα και τις ειδησεις ηταν μεσω μιας παλιας, πραγματικης αντικας, συσκευης ραδιοφωνου. Απο τοτε που η Αιλιν ειχε πεθανει ειχε ταυτοχρονα σχεδον καταργησει και την τηλεοραση. Δεν την χρειαζοταν πλεον, δεν ειχε κατι ουσιαστικο να του προσφερει, τουναντιον μπορουσε να θεωρηθει και κυρια υπευθυνη για την κλοπη κι απολαυση στιγμων που περνουσε πια ενασχολουμενος μονο με το περιβαλλον που εμενε. Το παλιο ξυλινο μα εξαιρετικα διατηρημενο σπιτακι στο οποιο ειχαν αποσυρθει για το υπολοιπο του βιου της με την Αιλιν μολις ειχαν συνταξιοδοτηθει και οι δυο τους βρισκοταν κυριολεκτικα μια ανασα χτισμενο απο την ακτη του ωκεανου. Ηταν το πρωτο πραγμα που αντικρυζαν καθε φορα το πρωι καθως απολαμβαναν αγκαλιασμενοι μια κουπα αχνιστο καφε και το τελευταιο καθε βραδυ πριν αποσυρθουν στα ενδοτερα για να κοιμηθουν εναν γαληνιο υπνο.
                        ==================================
Ενοιωθε παντα τον ωκεανο ενα δικο του κοματι, σαν ενα μερος του εαυτου του και παντα τον προσεχε και τον φροντιζε στο πλαισιο των δυνατοτητων του. Μολονοτι η Αιλιν δεν συμμεριζοταν ακριβως την ιδια αποψη μαζι του, πρακτικα του προσφερε την βοηθεια της οποτε την χρειαζοταν. Αμεσως μετα τον πρωινο καφε που επαιρναν μαζι ακολουθουσε μια βουτια, ειτε χειμωνας ηταν ειτε καλοκαιρι, στα φιλοξενα νερα του ωκεανου. Ακομα και τις μερες που ο ωκεανος εμοιαζε θυμωμενος με κατι και φροντιζε να εξωτερικευσει αυτη την οργη του με κυματα κι ανταρα ο Μπαρυ Βελκρο δεν παρελειπε την καθημερινη του βουτια. Η Αιλιν τον περιμενε υπομονετικα στην βεραντα για να του προσφερει μια στεγνη πετσετα να σκουπιστει. 
Μετα κατεβαιναν μαζι στην ακτη και για τις επομενες δυο τουλαχιστον ωρες περπατουσαν κατα μηκος της παραλιας μαζευοντας ολα εκεινα τα αντικειμενα που ηταν ξενο σωμα για την θαλασσα και ειχαν εγκαταλειφθει στις παρυφες του κορφου της απο ασυνειδητους που εβλεπαν αυτην την απεραντη εκταση γαλαζοπρασινου σαν εναν μονιμα διαθεσιμο και ανοιχτο καδο απορριματων. 
                 ====================================
Καθε φορα που επεστρεφαν ειχαν και μια μεγαλη σακουλα σκουπιδιων μαζι τους γεματη πλαστικα μπουκαλια, αδεια κονσερβοκουτια, μπουκαλια μπυρας κι ενα σωρο αλλα αντικειμενα που συνεχως ο ωκεανος προσπαθουσε ν' αποβαλλει απο πανω του με τον μονο τροπο που ειχε διαθεσιμο, να τα βγαζει στην ακτη. Η ακτογραμμη ηταν μεγαλη και πολυς κοσμος φροντιζε να κανει τα μπανια του διχως να φροντιζει τα τηρει μια αξιοπρεπη καθαριοτητα. Καθε φορα ο Μπαρυ με την Αιλιν αυξαναν την διαδρομη τους πανω στην ακτογραμμη και καθε φορα μαζευαν ολο και περισσοτερα σκουπιδια. Απο τοτε ομως που η Αιλιν τον ειχε αφησει μονο του ο Μπαρυ δεν ειχε την δυνατοτητα να πραγματοποιησει τοσο μεγαλες διαδρομες πια δεδομενου πως ειχε να κουβαλησει και την παντα γεματη σακουλα με τα σκουπιδια. Ο οδηγος του απορριματοφορου που περνουσε δυο φορες την εβδομαδα συνηθιζε να του λεει χαριτολογωντας πως και δυο ζωες να ειχε ακομα παντα θα επεστρεφε απο την καθημερινη του βολτα στην ακτη με μια σακουλα σκουπιδια και ο Μπαρυ χαμογελουσε σαν να του ελεγε πως δεν θα τον πειραζε.
                        ==============================
Ισως να εφταιγε η ηλικια, ισως η ελλειψη συντροφιας και η μονιμη μοναξια που ενοιωθε πια αλλα ο Μπαρυ πια αισθανοταν τον ωκεανο σαν φιλο του. Και σαν τετοιος που ηταν του μιλουσε σχολιαζοντας συνηθως τ' αντικειμενα που του αφηνε καθημερινα στην ακτη του για να μαζεψει. 'Κοιτα τι πεταξαν παλι' η 'δες αυτο εδω' η 'μα ουτε αυτο εδω δεν μπορουσαν να μαζεψουν' ηταν τα συνηθη του σχολια και ο ωκεανος του απαντουσε μεσω των ηχων που παρηγαγε με τους παφλασμους του. Καθε βραδυ που καθοταν στην βεραντα του απολαμβανοντας το πουρο του συνηθιζε να σηκωνει το ποτηρι του με το Clontarf κανοντας μια προποση στον φιλο του που ησυχαζε κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου. Δεν ηξερε για ποσο ακομα θα ειχε την δυναμη να εξακολουθησει να κανει οτι εκανε μα η αισθηση πως φροντιζε εναν καλο, αγαπημενο φιλο μεγαλωνε συνεχως κι αυτο του εδινε δυναμη εκει που το σωμα του πια ειχε αρχισει να διαμαρτυρεται ολο και πιο εντονα. Ολα αλλαξαν μ' ενα τροπο που ποτε δεν ειχε φανταστει ενα πρωι ακουγοντας τις ειδησεις στο παλιομοδιτικο ραδιοφωνο του.
                        ============================
Θα μπορουσε να ηταν μια ακομη απο εκεινες τις συνηθισμενες καταστροφες που επλητταν κατα κορο τις χωρες την Νοτιοανατολικης Ασιας αν δεν υπηρχαν πολυ σημαντικες διαφοροποιησεις. 
Γιγαντιαια τσουναμι ειχαν πληξει μεγαλες εκτασεις των χωρων εκεινων αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο το νερο οχι μονο δεν υποχωρουσε ως επρεπε να συμβει μα εμοιαζε να επιμενει.
Το ενα τσουναμι διαδεχοταν το αλλο μεχρι που καποια στιγμη το φαινομενο εμοιαζε περισσοτερο με τον βιβλικο κατακλυσμο παρα ενα φυσικο φαινομενο. Τα παραδοξα συνεχιστηκαν, συμφωνα παντα με τις ειδησεις, αφου φαινοταν πως το φαινομενο γενικευοταν. Μεχρι το βραδυ ο εκφωνητης ειχε ν' αναφερει ενα πληθος χωρων που αντιμετωπιζαν αυτα τα αλλοκοτα τσουναμι που αρνουνταν πεισματικα να υποχωρησουν. Η αρχικη αισθηση ανησυχιας που τον ειχε καταλαβει αυξηθηκε οταν ακουσε πως κρουσματα πια λαμβαναν χωρα και στην δικη του χωρα. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκε ακουγοντας τα συνεχη εκτακτα δελτια.
Το πρωι που βγηκε στην βεραντα εμεινε αποσβολωμενος.
                       ==================================
Ο ωκεανος ειχε βγει κυριολεκτικα στην ξηρα σκεπαζοντας με νερο μεχρι εκει που μπορουσε να δει το ματι του. Στ' αριστερα του δεν εβλεπε στερια, τα παντα ηταν καλυμενα απο νερο που με μια πρωτη ματια υπολογισε σε υψος τουλαχιστον τριαντα μετρων. Το διο ακριβως συνεβαινε και στα δεξια του. Το μονο μερος που δεν ειχε καλυφθει ακομα απο το νερο ηταν το σπιτι του. Μπροστα του ακριβως ενα υδατινο βουνο υψους τριαντα μετρων εμοιαζε ακινητοποιημενο στην βαση ακριβως της βεραντας του. Στο πισω μερος του σπιτιου η ιδια ακριβως εικονα.
Το νερο ηταν ακινητοποιημενο δυο μετρα απο εκει που ξεκιναγε ο πισω τοιχος. Ο Μπαρυ καταλαβε πως ενω τα παντα ειχαν πλημμυρισει η μονη στερια που υπηρχε ακομα σε αποσταση εκατονταδων μετρων ηταν αυτη που πανω της εστεκε ακομα, αλωβητο, το σπιτι του. 
Το ραδιοφωνο, ακουμπισμενο σε μια ψαθινη καρεκλα συνεχιζε να μεταδιδει ειδησεις αδιαφορωντας για το θεαμα που αντικρυζε ο Μπαρυ. Τα παντα χειροτερευαν, ενα τεραστιο τμημα ξηρας παγκοσμιως ειχε καλυφθει απο νερο κι αυτο συνεχιζοταν αμειωτα.
                        ==============================
-'Φανταζομαι μεχρι εδω ηταν η υπομονη σου' ειπε απευθυνομενος στον υδατινο ογκο.
Ο ωκεανος απαντησε μ' ενα ελαφρυ παφλασμο.
-'Δεν σε αδικω' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Μονο να χειροτερευαν τα πραγματα θα μπορουσαν, επρεπε και συ ν' αμυνθεις οπως μπορουσες, το καταλαβαινω'.
Ενας δευτερος παφλασμος ακουστηκε.
-'Δυστυχως πιστεψαμε πως μονο οτι μοιαζει με μας μπορει να ειναι ζωντανος οργανισμος' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Εσυ ησουν παντα κατι αψυχο προς εκμεταλλευση, ενας διαθεσιμος σκουπιδοτοπος που φροντιζαμε να καταχωνιαζουμε ολες μας τις αποτυχιες'.
Αυτην τη φορα δεν υπηρξε καμια αντιδραση απο το νερο.
'Ξερω πως δεν μπορουν να γινουν διακρισεις εδω' ειπε ο Μπαρυ 'ουτε να φανταστεις πως επιζητω κατι τετοιο. Ολοι μας, ανεξαιρετως, εχουμε την ευθυνη που μας αναλογει κι ολοι πρεπει να πληρωσουμε. Ξερω τι ειναι ο αγωνας για επιβιωση' συμπληρωσε.
                         =============================
-'Δεν ξερω αν εχω τον χρονο γι αυτο' ειπε ο Μπαρυ' εσυ θ' αποφασισεις' προσθεσε.
Η μερα ειχε κυλησει πιο γρηγορα απο τις αλλες φορες και ειχε ερθει το σουρουπο. Ο Μπαρυ συνεχιζε ν' απολαμβανει το πουρο του που πλεον τελειωνε και το Clontarf του που ειχε απομεινει μια γουλια. Αναρωτηθηκε αν η αιτια αυτης της παρατασης ζωης που του ειχε δωσει ο ωκεανος ηταν η σχεση που ειχαν αναπτυξει μετα απο τοσο καιρο οι δυο τους.
Αυτο θα σημαινε αυτοματα πως ο ωκεανος ηταν παντα ενας ζωντανος οργανισμος, που αντιλαμβανοταν, ενοιωθε, σκεπτοταν κι εκρινε, κατι που κατω απο αλλες συνθηκες αν ξεστομιζε ποτε θα βρισκοταν σε καποιο ιδρυμα ψυχιατριακης παρακολουθησης.
Χαμογελασε ενω εσβηνε το πουρο του κι αδειαζε το ποτηρι του. Θα εχανε την ζωη του απο ενα φιλο που ειχε σεβαστει με τον δικο του τροπο τις τελευταιες του επιθυμιες. Ποσοι αλλοι θα μπορουσαν ποτε να ισχυριστουν κατι τετοιο και να νοιωθουν περηφανοι ?
Ο ωκεανος ορμησε απο παντου και καλυψε τα παντα κατω απο τον παγωμενο μανδυα του.








                                                              ΤΕΛΟΣ

                              Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ










                                                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36









Ακομα και για τον πιο εμπειρο πιλοτο το να προσγειωσεις με την πρωτη φορα μεταγωγικο αστροπλοιο στην επιφανεια του Αγκμπαρ ηταν μια προκληση που δεν θα μπορουσε ποτε να κερδισει, ποσο μαλλλον οταν επρεπε να προσγειωθουν δυο απο δαυτα και μαλιστα μ' ενα μεγεθος διολου ευκαταφρονητο. Ο χειριστης εξαναγκαστηκε αρκετες φορες να περασει πανω απο το σημειο που φαινομενικα ηταν το καλυτερο που μπορουσε να βρεθει για την προσγειωση.
Η απεικονιση στην οθονη της επιφανειας του πλανητη εδειχνε σε πολυ μεγαλη αποσταση απο εκει που βρισκονταν ενα αρκετο μεγαλο πλατωμα που ενδεχομενως θα ηταν πιο ευκολο για τα δυο σκαφη να προσγειωθουν με ασφαλεια. Ομως η αποσταση που επρεπε να καλυψουν για να βρεθουν στην κατασκευη που στα σπλαχνα της κρατουσε φυλαγμενο τον κρυσταλλο ηταν πολυ μεγαλη και κανεις δεν ηθελε να βρισκεται τοσο μακρια απο το μεσον διαφυγης του σε περιπτωση που κατι συνεβαινε. Ετσι, η μοναδικη λυση ηταν να παρουν ενα επιπλεον ρισκο και να δοκιμασουν να προσγειωθουν στον δυσκολο τομεα.
                =====================================
Το σκαφος που επεβαινε η Ταμελ προσεδαφιστηκε πρωτο καταλαμβανοντας ουσιαστικα το μεγαλυτερο κενο χωρο που υπηρχε διαθεσιμος και μαλιστα με αρκετη δυσκολια. Το σκαφος της Σενζεν συνεχισε να πραγματοποιει κυκλους με τον πιλοτο να προσπαθει να χωρεσει το σκαφος στον υπολειπομενο οριακα διαθεσιμο χωρο. Μετα απο καμποσες μανουβρες ξεκινησε αργα την καθοδο του σκαφους απελευθερωνοντας τους τεσσερεις βραχιονες στηριξης. Οι τρεις απ' αυτους πατησαν σταθερα στην επιφανεια του Αγκμπαρ, ομως ο τεταρτος αντιμετωπισε προβλημα. Μην εχοντας σταθερη βαση στηριξης ακουμπησε με δυναμη πανω σ' εναν τεραστιο ογκολιθο εξαναγκαζοντας ετσι το σκαφος ν' απωλεσει ισορροπια και να γειρει αποτομα προς τα δεξια. Οι επιβαινοντες ταρακουνηθηκαν ασχημα μα δεν επαθε κανεις τιποτα. Το χτυπημα αχρηστευσε την βασικη πορτα εξοδου, ετσι ολοι αναγκαστηκαν να βγουν απο την εξοδο κινδυνου. Λιγα λεπτα μετα ειχαν συγκεντωθει ολοι μαζι γυρω απο το γερμενο μεταγωγικο προσπαθωντας να εκτιμησουν τις πιθανες βλαβες. 
                   ===============================
-'Λοιπον' ? ρωτησε η Ταμελ 'ποσο σοβαρο ειναι το προβλημα' ?
Οι δυο πιλοτοι ειχαν μια μικρη συσκεψη λιγο πιο περα. Οταν τελειωσαν πλησιασαν και τους υπολοιπους που περιμεναν στωικα τις εκτιμησεις τους.
-'Μπορει ν' απογειωθει' ειπε ο ενας 'αλλα θα παρει πολυ περισσοτερο χρονο απο το φυσιολογικο. Θα χρειαστει μεγαλη προσπαθεια' προσθεσε.
-'Και πρεπει οπωσδηποτε να γινουν αμεσες επισκευες στον τεταρτο βραχιονα στηριξης' συμπληρωσε ο αλλος. 'Αλλιως αν δοκιμασουμε ν' απογειωθουμε ετσι το πιο πιθανο ειναι πως η τριβη πανω σ' αυτον τον ογκολιθο να καταστρεψει ολη την δεξια πλευρα'.
-'Ποση ωρα χρειαζεστε για την επισκευη' ? ρωτησε απογοητευμενη η Βερμια.
-'Εμεις οι δυο μονο 72 ωρες' απαντησε ο ενας πιλοτος.
-'Δεν εχουμε 72 ωρες' εκανε ο Πικτορ. 'Μετα βιας 12' προσθεσε.
Οι δυο πιλοτοι κουνησαν τα κεφαλια τους σε δειγμα αδυναμιας.
               ===================================
-'Δεν μπορουμε να σπαταλαμε ετσι τον χρονο' εκανε η Χεφει. 'Επτα ατομα ειναι αρκετα για να ειμαστε ετοιμοι πριν την συμπληρωση του δωδεκαωρου' ? ρωτησε τους πιλοτους.
Τα κεφαλια τους κινηθηκαν και παλι μα τωρα με θετικη ανταποκριση.
-'Ωραια' εκανε η Σενζεν. 'Ζοργκ, μενεις εδω με αλλα τεσσερα ατομα να βοηθησετε τους πιλοτους στην επισκευη και εμεις οι υπολοιποι αναλαμβανουμε το θεμα του κρυσταλλου'.
Η Ταμελ εκανε ενα νευμα επιδοκιμασιας στα οσα ειχε προτεινει η Σενζεν.
Αφου ξεκαθαριστηκε ποιοι θα εμεναν πισω υπο τις οδηγιες του Ζοργκ για να βοηθησουν στην επισκευη του βραχιονα οι υπολοιποι, χωρισμενοι σε δυο ομαδες που κινουνταν σε δυο παραλληλες γραμμες ξεκινησαν την δυσκολη διαδρομη για το κατασκευασμα μεσα στο οποιο υπηρχε ο κρυσταλλος. Ξημερωνε και το αναιμικο φως ενος ανατελλοντος χλωμου ηλιου εμοιαζε να προσπαθει να τους βοηθησει στην δυσβατη πορεια τους. 
                      =================================
Η επιφανεια του Αγκμπαρ ηταν οτι πιο μονοτονο ειχαν δει ολοι τους ποτε. Παντου υπηρχαν τεραστιοι πετρινοι ογκολιθοι ακανονιστου σχηματος λιγα μετρα ο ενας απο τον αλλον. Ηταν λες και το μονο πραγμα που μπορουσε να ευδοκιμησει εκει ηταν η πετρα. Αυτο εκανε το εργο τους ακομα πιο δυσκολο αφου αφ' ενος επρεπε να προσεχουν πολυ να μην χτυπησουν πανω στις πετρες αφ' ετερου δε να εχουν συνεχως τον νου τους να μην καραδοκουσε κατι πισω απο αυτες τις γιγαντιες στηλες. Ολες οι ενδειξεις που ειχαν μεχρι στιγμης συμφωνουσαν σ' ενα πραγμα.
Δεν υπηρχε ουτε το παραμικρο ιχνος οργανικης ζωης πανω στον Ακμπαρ, οποτε οι πιθανοτητες του να ζουσε εκει καποια επικινδυνη υπαρξη ηταν σχεδον μηδενικες. Παρ' ολα αυτα, η Ταμελ με την Σενζεν δεν ειχαν διαθεση ν'αφησουν οτιδηποτε στην τυχη, ετσι τα μετρα που ειχαν λαβει ηταν σαν ο Ακμπαρ να ηταν κατοικημενος απο εχθρικη ζωη. Στα θετικα του πετρωδες πλανητη συμπεριλαμβανοταν εκτος της φυσιολογικης ατμοσφαιρας που υπηρχε και η υπαρξη μιας τελειας θερμοκρασιας που δεν εμοιαζε ν' αλλοιωνεται με το περασμα της ωρας.
                         ==================================
Σταματησαν μπροστα στην κατασκευη και κοιταξαν με δεος. Απεναντι τους ορθωνοταν ενα τεραστιο, πετρινο κτισμα με τριγωνικο σχημα και υψος που ενδεχομενως να εφτανε τα 150 μετρα. Στην βαση του τριγωνου και στην μεση του εχασκε ενα γιγαντιαιο ανοιγμα που επετρεπε την εισοδο και την εξοδο απο την κατασκευη. Δεν υπηρχε πορτα, μονο αυτο το ανοιγμα.
Μολονοτι ειχε πια ξημερωσει για τα καλα το φως καλυπτε μονο λιγα εκατοστα εκεινου του ανοιγματος και μετα επακολουθουσε πυκνο σκοταδι. Η αρχικη σκεψη να κανουν τον κυκλο του κτισματος εγκαταλειφθηκε γρηγορα αφου φαινοταν πως θ' απαιτουσε πολλες ωρες. Ετσι, συμφωνα με τις εντολες που δοθηκαν απο τις Κηρες, μια ανιχνευση των διακοσιων μετρων εκατερωθεν του τριγωνου ηταν αρκουντως ικανοποιητικη. Αποθεσαν κατω τον εξοπλισμο τους αναζητωντας ολοι τους φορητους, προσαρμοσιμους στο κεφαλι προβολεις. Ενας τελευταιος απαραιτητος ελεγχος εγινε στον οπλισμο και ολοι ηταν πανετοιμοι να εισχωρησουν. Οι τεσσερεις Κηρες ειχαν ηδη εκπονησει το σχεδιο που θ' ακολουθουσαν.
                   ================================
Η Βερμια μαζι με αλλους δυο αντρες ασφαλειας παρεμειναν στον εξωτερικο χωρο του τριγωνου σε περιπτωση που κατι απειλητικο εμφανιζοταν και αποφασιζε να κινηθει πισω απο την πλατη της ομαδας. Οι υπολοιποι, παιρνοντας ολες τις προφυλαξεις, αρχισαν να βαδιζουν στο εσωτερικο του τριγωνου. Ο συνδυασμος των προβολεων τους εδινε ενα μικρο μα καθαρο μονοπατι για το που παταγαν και τι θα συναντουσαν μπροστα τους. Η πρωτη εκπληξη ηταν πως ενω αριστερα και δεξια υπηρχαν τεραστια κοματια πετρας, το μονοπατι ακριβως στην μεση ηταν παντελως καθαρο. Η δευτερη ηταν οταν διαπιστωσαν μετα απο εκατο μετρα περιπου πως δεν χρειαζονταν πια οι προβολεις. Απο καπου, διχως να μπορουν να καταλαβουν ακριβως απο που, εμπαινε ικανη ποσοτητα φωτος που τους επετρεπε να βλεπουν ανετα και να κινουνται στον χωρο. Η τριτη ηταν κακα μαντατα. Οσες φορες και να ειχαν δοκιμασει να επικοινωνησουν με την ομαδα εξω οι προσπαθειες τους επεσαν στο κενο. Ενοιωθαν πως ηταν εντελως αποκομμενοι κι αυτο τους αυξησε το αισθημα της προσοχης και της προφυλαξης. 
                    =================================
Ακινητοποιηθηκαν οταν προσεξαν πως πλεον η εσωτερικη διακοσμηση του χωρου αλλαζε. Λιγες δεκαδες μετρα μπροστα τους η μονοτονη ευθεια που ακολουθουσαν μεταβαλλοταν σ' ενα κυκλικο ανοιγμα απιστευτων διαστασεων. Προχωρησαν αργα ετοιμοι για τα παντα.
Στις δυο κοιλες πλευρες της αχανεστατης αυτης αιθουσας ηταν παρατεταγμενα πολλα πετρινα αγαλματα κολοσσιαιων διαστασεων. Μ' ενα προχειρο υπολογισμο υπεθεσαν πως μπορει να εφταναν και τα πενηντα μετρα υψος. Το πιο παραδοξο ομως ηταν αλλο. Το κεφαλι τους ηταν τοποθετημενο αναποδα, στην πλατη, κοιταζοντας ουσιαστικα πισω τους. Δεν ειχαν ξαναδει ποτε κατι τετοιο και δεν ειχαν την παραμικρη ιδεα γιατι συνεβαινε αυτο. Γρηγορα το βλεμμα τους τραβηξε το ενα και μοναδικο αγαλμα που υπηρχε στο βαθος και στο κεντρο του κυκλικου εκεινου χωρου. Το ιδιων διαστασεων αγαλμα ηταν καθισμενο σ' εναν αναλογου μεγεθους θρονο και ηταν το μονο που ειχε σωστα τοποθετημενο το κεφαλι του. Μετα προσεξαν ακομα κατι που εκανε την καρδια τους να χτυπησει δυνατα.
                       ===========================
Εκει που υποτιθεται πως επρεπε να βρισκεται η καρδια του αγαλματος ενα ενσωματωμενο αντικειμενο σκορπιζε ενα ζωηρο γαλαζιο χρωμα δημιουργωντας μια εντυπωσιακη αντιθεση με τον γκριζο, μουντο χωρο. Δεν μιλησε κανεις μα ολοι ειχαν καταλαβει.
Η Ταμελ ηταν ετοιμη να δωσει νεες οδηγιες οταν με την ακρη του ματιου της ειδε τον Πικτορ σαν υπνωτισμενο να περπαταει αργα προς το καθημενο αγαλμα.
-'Αυτο που ζητησε ο αφεντης' ειπε. 'Οι διαταγες του αφεντη πρεπει να εκτελουνται αμεσα' προσθεσε και συνεχισε να προχωραει προς τον θρονο.
-'Πικτορ στασου' εκανε η Χεφει. 'Πρεπει να ελεγξουμε τον χωρο αν ειναι ασφαλης'.
-'Ανοητε, γυρνα πισω' ειπε η Σενζεν 'μας βαζεις ολους σε κινδυνο'.
Απτοητος ο Πικτορ συνεχισε την πορεια του μουρμουριζοντας κατι για τον Μετγκον.
-'Καποιος να τον σταματησει λοιπον' ειπε η Ταμελ 'τι περιμενετε' ?
Η Χεφει ηταν η πρωτη που κινηθηκε προς το μερος του μα ηταν αδυνατον να προλαβει.
                 ======================================
Ο Πικτορ ειχε ηδη αρχισει να σκαρφαλωνει πρωτα στον θρονο και μετα στο αγαλμα εχοντας εστιασμενο το βλεμμα του στο γαλαζιο φως. Οταν εφτασε στο καταλληλο υψος κατεβαλλε μια μικρη προσπαθεια και κατορθωσε ν' αποσπασει τον κρυσταλλο απο το αγαλμα. Μετα γυρισε με το χερι υψωμενο προς τους αλλους, αρχισε να φωναζει ενω ταυτοχρονα κατεβαινε κατω.
-'Τιποτα δεν σταματαει τωρα τον αφεντη. Ο κρυσταλλος ειναι δικος του'.
Εφθασε στο εδαφος κρατωντας σφιχτα στο στηθος του τον κρυσταλλο. Η Ταμελ εκανε να κινηθει απειλητικα προς το μερος του μα ενας παραξενος θορυβος την σταματησε. 
Ολοι προσπαθησαν να προσδιορισουν απο που ακουγοταν εκεινος ο μυστηριος θορυβος.
-'Εκει' εκανε η Χεφει με την φωνη της βουτηγμενη μεσα στον τρομο. Γυρισαν ολοι.
Μια ανηκουστη φρικη φωλιασε στις καρδιες τους βλεποντας τα κεφαλια των αγαλματων να γυριζουν για να σταθουν στην φυσιολογικη θεση που επρεπε αρχικα να ειναι. 
Μετα ειδαν πελωρια, ψυχρα, ανεκφραστα, πετρινα ματια ν' ανοιγουν.
  



  

                                                        ELENI TSALLI










                                         ΟΝΕΙΡΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ










Ειχε καθε λογο να πεταει στα συννεφα. Ηταν η πρωτη φορα στη ζωη της που κερδιζε κατι κι ενοιωθε ευτυχισμενη. Μαλιστα ειχε κερδισει διχως να χρειαστει να κανει κατι διαφορετικο απ' αυτο που συνηθιζε να κανει. Ηταν μια ακομα φυσιολογικη μερα που ειχε περασει απο το σουπερ μαρκετ, ειχε ψωνισει τ' απαραιτητα και ειχε γυρισει σπιτι. Το μονο που ειχε αλλαξει ηταν η μαρκα των δημητριακων της. Ειχε δει πως υπηρχε σε προσφορα μια νεα, αγνωστη σ' εκεινη, μαρκα δημητριακων σε εξαιρετικη τιμη κι ενα αυτοκολλητο επανω που διαφημιζε εναν διαγωνισμο με πολλα, συναρπαστικα και πλουσια δωρα. Βεβαια το κινητρο της ξεκαθαρα ηταν η τιμη, δεν πιστευε ποτε πως θα μπορουσε να ειναι η τυχερη ενος διαγωνισμου. Ανοιξε το κουτι οταν πηγε σπιτι και διαπιστωσε πως δεν περιειχε μονο τα δημητριακα. Το τετραγωνο χαρτι μεσα την πληροφορουσε πως επρεπε να ξυσει την επιφανεια για να δει αν ειχε κερδισει κατι.
Υπακουσε στις οδηγιες κι ενα επιφωνημα εκπληξης κι ενθουσιασμου βγηκε αυθορμητα. Οχι μονο ειχε κερδισει αλλα το δωρο ηταν πραγματικα φανταστικο.
                ===================================
'Εικοσι ημερες διακοπων σε υπερπολυτελες θερετρο με ολα τα εξοδα πληρωμενα. Ισχυουν οροι και προυποθεσεις που αναγραφονται στην πισω μερια' διαβασε.
Το γυρισε βιαστικα κι αρχισε να διαβαζει τις δυο προυποθεσεις που υπηρχαν.
'Πρωτη προυποθεση η υποχρεωτικη παραμονη για εικοσι ημερες.
Δευτερη προυποθεση υποχρεωτικη καταθεση ιατρικης γνωματευσης για την επιβεβαιωση της καλης καταστασης της υγειας σας. Λεπτομερειες στο τηλεφωνο που αναγραφεται'.
Ενταξει, για την πρωτη προυποθεση δεν το συζητουσε καν, μακαρι να ηταν και περισσοτερο. Για την δευτερη ηθελε καποιες επεξηγησεις γι αυτο και πηρε αμεσα το νουμερο που υπηρχε.
Μια νεανικη φωνη απο την αλλη μερια της εξηγησε πως ηταν τελειως τυπικο και ο λογος που ζητουσαν κατι τετοιο ηταν για να ειναι η εταιρεια σιγουρη πως δεν θα συνεβαινε κατι αναπαντεχο στην διαρκεια των διακοπων με υπαιτιοτητα του παραθεριστη, κατι που θα εδινε λαβη σε συγγενεις του να προχωρουσαν σε καποια μηνυση.
                      ================================
Ενημερωσε τον νεαρο πως ειχε ολοκληρωμενες ιατρικες εξετασεις που ειχε κανει προ διμηνου και ρωτησε αν αυτες καλυπταν την δευτερη προυποθεση η επρεπε να κανει καινουργιες. Ο ευγενεστατος νεαρος της απαντησε πως οι εξετασεις που ειχε ηδη γινονταν αποδεκτες, μονο που θα επρεπε να τις προσκομισει εντος τριων ημερων στα γραφεια της εταιρειας.
Την επομενη μερα κιολας ειχε παρει τα φωτοαντιγραφα των εξετασεων και ειχε παει στην διευθυνση που της ειχαν δωσει. Αφησε τον φακελο με τις εξετασεις στην γραμματεια και της ειπαν πως μεσα σε 24 ωρες θα επικοινωνουσαν μαζι της.
Νοερα βρισκοταν ηδη στις διακοπες οταν χτυπησε το τηλεφωνο. Την ενημερωσαν πως ολα ηταν ενταξει και το πολυ σε δυο μερες θα της εστελναν τα αεροπορικα εισιτηρια και οτι αλλο ηταν απαραιτητο. Ευτυχως ειχε μεγαλη ελαστικοτητα με την δουλεια της, κανεις δεν της εφερε αντιρρηση οταν τους ειπε πως θα εφευγε για εικοσι μερες διακοπες. Ε' αλλου, εκτος του ηταν ενα βασικο στελεχος στην εταιρεια, της χρωστουσαν αδεια απο περισυ ηδη. 
                  ====================================
Ολα εγιναν οπως της ειχαν πει. Τα εισιτηρια ηρθαν και σε δυο μερες εφευγε με πτηση τσαρτερ για τον προορισμο της. Δεν κρατιοταν, ανυπομονουσε να ερθει η ωρα. Φυσικα ειχε παρει αρκετα χρηματα μαζι της για τα ψωνια που σκοπευε να πραγματοποιησει. Συν τοις αλλοις, μπορει να ηταν ολα πληρωμενα αλλα υπηρχε ενδεχομενο να χρεωνοταν επιπλεον αν αποφασιζε να κινηθει εκτος του συγκεκριμενου πακετου. Παντως, εκτος των αεροπορικων που ηταν οντως δωρεαν συντομα διαπιστωσε πως και η λιμουζινα που την παρελαβε απο το μικρο, κουκλιστικο αερολιμενα ηταν ανευ χρεωσης. Ειχε τον χρονο να μελετησει λεπτομερειες για το νησακι που θα περνουσε τις ονειρεμενες της διακοπες τις επομενες εικοσι μερες.
Ηταν τοσο μικρο που δεν το συμπεριελαμβανε ουτε ο χαρτης μα τριγυρω, σε καποια σχετικη αποσταση, υπηρχαν αλλα νησια που ειχε ξανακουσει. Ποιος ξερει, ισως ηταν η τυχερη μιας διαφημιστικης καμπανιας που ενδεχομενως ηθελε να προωθησει το θερετρο.
Οταν εφτασε στο ξενοδοχειο εμεινε με το στομα ανοιχτο. 
                   ================================
Οσο υπεροχο κι εξαισιο εδειχνε απ' εξω αλλο τοσο φαντασμαγορικο και πανεμορφο ηταν μεσα. Τακτοποιηθηκε γρηγορα στο δωματιο της κι ανοιξε την μπαλκονοπορτα. Της κοπηκε η ανασα.
Το ξενοδοχειο ηταν πνιγμενο μεσα σε καταπρασινους, καλαισθητους κηπους που εφταναν σχεδον μεχρι την παραλια και φιλοξενουσαν ενα πληθος αθλητικων κι αλλων εγκαταστασεων.  Το θεαμα γινοταν ακομα πιο μαγευτικο εκει που ξεκινουσε η θαλασσα. Ολοκαθαρα, τυρκουαζ νερα που σκεπαζαν μια ψιλη, κιτρινη αμμο ενω κατα μηκος της παραλιας υπηρχαν διαδοχικα μπαρακια σε μικρη αποσταση απο εκει που βρισκονταν καφε, ψαθινες ομπρελες.
Σηκωσε τα ματια ψηλα κι ατενισε τον γαλαζιο ουρανο. Μπορει το συμπαν να της ειχε καθυστερησει πολλα πραγματα που της χρωστουσε μα την αποζημιωνε μονομιας για ολα.
Πεταξε τα ρουχα της πανω στο διπλο κρεβατι με τα καταλευκα σεντονια κι αρχισε ν' αδειαζει τις βαλιτσες της. Το μονο που ηθελε τωρα ηταν το μαγιω της, ολα τ' αλλα μπορουσαν να περιμενουν. Το φορεσε κι ετρεξε προς την παραλια λες και η ακτη θα εφευγε απο κει.
                   ===================================
Αν υπηρχε κατι αντιαισθητικο σε ολον τον χωρο, μετα απο 18 μερες παραμονης εκει, ηταν οι παμπολλες πινακιδες που υπενθυμιζαν συνεχως σε ολους πως το καπνισμα απαγορευοταν αυστηρα παντου πανω στο νησακι. Αντικαπνιστρια η ιδια, μακρια απο αλκοολ και αλλες καταχρησεις, με ιδιαιτερη προσοχη στην υγιεινη διατροφη, δεν αντιμετωπιζε θεμα με το καπνισμα και φαινομενικα και οι υπολοιποι ενοικοι του ξενοδοχειου που δεν υπερεβαιναν τα πενηντα ατομα. Θα μπορουσαν να χρησιμοποιουσαν λιγοτερες αντικαπνιστικες ταμπελες και ισως πιο διακριτικες. Χαμογελασε στον εαυτο της πιανοντας τον να ψαχνει απεγνωσμενα ενα ψεγαδι σε εκεινον τον επειγειο παραδεισο. Δεν ειχε καταλαβει καν πως ειχαν περασει οι μερες και ειχε φθασει πια η ημερομηνια που θα επρεπε να εγκαταλειψει εκεινο το μερος.
Πρωτη φορα στην ζωη της ειχε νοιωσει τοσο υπεροχα και για πρωτη φορα ενοιωθε μια ανειπωτη θλιψη ξεροντας πως πλεον μετρουσε ωρες παραμονης εκει.  Ηταν το τελευταιο της βραδυ εκει, αναρωτιοταν αν θα τα καταφερνε να κλεισει ματι.
                       ==================================
Ξυπνησε απο μια εντονη αισθηση ψυχους. Μεσα στο μισοσκοταδο αντιληφθηκε πως ηταν μουσκεμα. Δοκιμασε να κατεβει απο το κρεβατι της και βυθιστηκε σχεδον η μιση μεσα στο νερο. Αυτο που συνεβαινε ηταν απιστευτο. Απο που προερχοταν ολο αυτο το νερο ? Δοκιμασε ν' ανοιξει την πορτα του δωματιου μα ειχε φρακαρει. Εβαλε τις φωνες μα δεν υπηρξε καμια ανταποκριση. Σχεδον κολυμπησε μεχρι το μπαλκονι και κοντεψε να μεινει επιτοπου.
 Το μονο που φαινοταν ηταν θαλασσινο νερο. Η παραλια, τα μπαρακια, οι κηποι, ειχαν εξαφανιστει. Με τρομο διαπιστωσε πως το νερο ανεβαινε ραγδαια. Μα τι συνεβαινε, βουλιαζε το ξενοδοχειο ? Μεσα στον πανικο της εκανε μια φρικτη ανακαλυψη. Ειχε την αισθηση πως δεν ηταν το ξενοδοχειο που βυθιζοταν αλλα ολοκληρο το νησι. Αναζητουσε απεγνωσμενα μια λυση φυγης μα το νερο πια βρισκοταν στο υψος του λαιμου της. Την στιγμη που και η τελευταια αμυνα λογικης του μυαλου της κατερρεε παραδινοντας την σε μια ανειπωτη παρανοια καταλαβε πως ηταν πια κατω απο το νερο. Πνιγοταν μεσα στο ιδιο της το δωματιο.
                         ================================= 
-'Λοιπον ? Τι λενε τα δειγματα μας' ? ρωτησε η μια μορφη.
-'Τελεια, πραγματικα τελεια, ολα σε αψογη κατασταση' απαντησε η δευτερη μορφη.
-'Αρα μπορουσε να προχωρησουμε' εκανε η πρωτη μορφη.
-'Φυσικα. Θα εχω τελειωσει με τις αφαιρεσεις συντομα και αμεσως μετα θα προχωρησω με τις μεταμοσχευσεις. Που ειναι οι δικοι μας' ? ρωτησε η δευτερη μορφη.
-'Στην αιθουσα επεμβασεων, τωρα τους ναρκωνουν'.
-'Αψογα, ολα συμφωνα με το προγραμμα. Τι γινεται με το θεμα της αναδυσης ? Σε λιγες ωρες ξημερωνει ξερεις, δεν υπαρχουν περιθωρια λαθους'.
-'Νομιζω σε δεκα λεπτα ξεκιναει η διαδικασια. Το νησι θα βρισκεται στην θεση του'.
-'Ωραια' εκανε και παλι η μια μορφη. 'Μην ξεχνας πως σημερα περιμενουμε πενηντα ατομα με τσαρτερ κι ολα πρεπει να ειναι στην εντελεια. Τελειωνει δυστυχως και η σαιζον'.
-'Ναι, το ξερω αλλα θα εχουμε τουλαχιστον αλλες τρεις φουρνιες μεχρι τοτε'.
                      =====================================
Οι Κρα-ντακ ζουσαν κατω απ' εκεινα τα νερα χιλιαδες χρονια διχως να εχουν ποτε απειληθει απο τους ανθρωπους της επιφανειας αφου η παρουσια τους παρεμενε μυστικη. Ομως η τεχνολογικη εξελιξη των επανω οδηγουσε με σιγουρα βηματα στην επερχομενη αποκαλυψη τους. Ξεροντας πως θα εξοντωνονταν ολοι οι Κρα- ντακ αναζητουσαν λυσεις σωτηριας. 
Ο μονος τροπος επιβιωσης ηταν η ιδεα που ειχε υιοθετηθει πριν τρια χρονια. Μ' εξωτερικη εμφανιση που ηταν πανομοιοτυπη αυτης των κατοικων της επιφανειας το μονο θεμα που ειχαν να λυσουν ηταν το θεμα της αναπνοης. Με τα βραγχια δεν θα επιζουσαν στον κοσμο των ανθρωπων, χρειαζοταν αυτο που χρησιμοποιουσαν κι εκεινοι. Πνευμονια. Μην εχοντας τροπο να παρασκευασουν τεχνητους πνευμονες οι Κρα - ντακ εστησαν ολοκληρη επιχειριση για να πετυχουν τον στοχο τους. Η δημιουργια ενος νησιου που θα βυθιζοταν και θ' αναδυοταν τους πηρε χρονο να κατασκευαστει μα οταν αυτο εγινε ολα ηταν ευκολα. Το μονο που χρειαζοταν ηταν δοτες και υπηρχε ευκολος τροπος να τους αποκτησουν.  
                             =================================
Οι δωρεαν διακοπες, οι ιατρικες εξετασεις για να ειναι σιγουροι πως τα πνευμονια που θα επαιρναν θα ηταν σε τελεια κατασταση δρομολογουνταν απο δικους τους που βρισκονταν στην επιφανεια και ειχαν υποβληθει σε πετυχημενες μεταμοσχευσεις. Καθε εικοσι μερες το νησι βουλιαζε με τις προμηθειες και μετα αναδυοταν και παλι για τις νεες. Σε δυο σαιζον ολοι οι Κρα - ντακ θα βρισκονταν στην επιφανεια και θα περπατουσαν σαν κανονικοι ανθρωποι. Φροντιζαν να καλυπτουν τα ιχνη τους πολυ καλα για να μην μπορει κανεις να τους συνδεσει με τους αγνοουμενους τουριστες. Το σχεδιο λειτουργουσε αψογα κι ετσι θα συνεχιζε.
Ενας καρχαριας της αβυσσου περασε διπλα απο τον υπευθυνο των μεταμοσχευσεων την ωρα που τοποθετουσε τα πτωματα των πνιγμενων στον πυθμενα της θαλασσας περιμενοντας να ολοκληρωσει το εργο του για να ξεκινησει το γευμα του. Ο επικεφαλης χαιδεψε τον καρχαρια κι απομακρυνθηκε την ωρα που καμποσοι ακομα πλησιαζαν για το πλουσιο τραπεζι.
Τον περιμενε πολλη δουλεια, πενηντα μεταμοσχευσεις ειχε να κανει κι αυτο δεν ηταν λιγο.









                                                                ΤΕΛΟΣ


     

                             Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ









                                                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35









-'Περασε Γκαλορ' ακουσε την φωνη να προσταζει.
Η Γκαλορ κοιταξε προς το σημειο που ειχε ακουστει η φωνη και ειδε με εκπληξη τον Μεγκον, σταυροποδαρα, με γυρισμενη πλατη, να αιωρειται τουλαχιστον τρια μετρα πανω απο το δαπεδο. Περιμενε υπομονετικα μεχρι που στραφηκε προς το μερος της.
-'Υπαρχει μια δουλεια που θελω να κανουν οι Κηρες για μενα' ειπε. 'Δεν ειναι ευκολη μα ζωτικης σημασιας αν θελουμε να επικρατησουμε στον αγωνα που δινουμε' προσθεσε.
Η Γκαλορ παρακολουθουσε διχως να βγαλει μιλια.
-'Θελω να μεινουν τουλαχιστον δυο απο σας πισω για παν ενδεχομενο' συνεχισε ο Μετγκον 'αλλα μπορεις να παρεις οσους νομιζεις πως χρειαζεται απο την ηδη υπαρχουσα ασφαλεια. Μαζι θα ερθει κι ενας δικος μου ανθρωπος που θα επιβλεπει ολη την επιχειρηση' συμπληρωσε.
-'Τι δουλεια ειναι αυτη ακριβως' ? μιλησε για πρωτη φορα η Γκαλορ.
-'Ακουσε με προσεχτικα' ειπε ο Μετγκον. 'Δεν υπαρχουν περιθωρια γι αποτυχιες'.
                ===================================
Μιλουσε για ενα τεταρτο περιπου εξηγωντας τους τι ακριβως επρεπε να γινει. Και οι πεντε ακουγαν διχως να την διακοψουν ουτε μια φορα. Τωρα ηταν ετοιμη ν' απαντησει σ' ερωτησεις.
-'Κρυσταλλος της Αποκαλυψης' εκανε η Ναννινγκ. 'Και τι ακριβως τον θελει αυτον τον κρυσταλλο ειπαμε' ? ρωτησε.
-'Δεν ειπαμε Ναννινγκ' απαντησε η Γκαλορ. 'Αυτο μονο ο ιδιος το ξερει'.
-'Και πρεπει εμεις να παμε να τον παρουμε' ? εκανε δυσπιστα η Χεφει. 'Και γιατι δεν παει ο ιδιος δηλαδη ? Φαινεται να ξερει πιο πολλα απο μας οπως και να εχει'.
-'Αν θελετε να με ρωτησετε κατι σχετικα με την αποστολη πολυ ευχαριστως' εκανε εκνευρισμενη η Γκαλορ. 'Αυτες τις ερωτησεις να τις κανετε στον ιδιο' προσθεσε.
-'Ενταξει, μην αρπαζεσαι' εκανε η Ταμελ. 'Παμε παλι σ' αυτο που μας νοιαζει. Με την Μεριτα εξαφανισμενη και τον Μετγκον να θελει την παρουσια δυο απο μας εδω σημαινει οτι τεσσερεις θα παμε για τον κρυσταλλο. Ποιες πανε και ποιες μενουν' ? κατεληξε.
                    ================================
-'Η Ναννινγκ θα μεινει εδω με μενα' ειπε η Γκαλορ. 'Δεν εχω καμια εμπιστοσυνη στον Μετγκον, θελω να βρισκομαι κοντα του συνεχως σε περιπτωση που ξαφνικα αποφασισει πως η αρχικη μας συμφωνια δεν τον βολευει. Αρα εσυ Ταμελ, η Σενζεν, η Βερμια και η Χεφει θα πατε για τον κρυσταλλο. Συνολικα, μαζι με τον εμπιστο του Μετγκον, τον Πικτορ, και την ομαδα ασφαλειας θα ειστε δεκατεσσερα ατομα. Θα πατε με δυο σκαφη χωρισμενοι σε δυο ομαδες. Στην μια κουμαντο θα κανει η Ταμελ και στην αλλη η Σενζεν, καταλαβατε' ?
-'Πολλοι μαζευομαστε, θα μπλεχτουμε' εκανε η Βερμια. 
-'Επαναλαμβανω γιατι ισως δεν ημουνα ξεκαθαρη' ειπε η Γκαλορ. 'Ο κρυσταλλος βρισκεται στον Αργκαμπ, ενα μερος γνωστο σ' ελαχιστους. Ο οποισδηποτε μπορει να παει στον Αργκαμπ και να παρει τον κρυσταλλο, τιποτα δεν προκειται να τον εμποδισει. Απο την στιγμη που θα τον παρει ομως αλλαζουν ολα. Δεν ξερω, και δεν γνωριζω καποιον που να ξερει, τι ενεργοποιειται μολις καποιος παρει τον κρυσταλλο, ομως σιγουρα δεν ειναι κατι καλο'.
                    ===============================
-'Αυτο το συγκεκριμενο κοματι δεν μου αρεσει καθολου' εκανε η Σενζεν.
-'Ουτε κι εμενα' απαντησε η Γκαλορ 'γι αυτο δεν θελω να πατε μονες σας. Οπως σας ειπα ο κρυσταλλος βρισκεται τοποθετημενος στην καρδια ενος αγαλματος που καθεται σ' ενα ειδος θρονου. Ο θρονος και το αγαλμα βρισκονται σ' εναν αρχεγονο, παγανιστικο χωρο λατρειας που λογικα ειναι το πρωτο πραγμα που θα δειτε μολις φτασετε στον Αγκμπαρ. Πολλοι εχουν δοκιμασει να πανε στον Αγκμπαρ να κλεψουν αυτον τον κρυσταλλο μα κανεις ποτε, εκτος απο εναν, δεν καταφερε να γυρισει πισω. Καταλαβαινετε για ποιον λογο ανησυχω'.
-'Μια στιγμη' πεταχτηκε η Χεφει. 'Αν οντως καποιος καταφερε να γλυτωσει απο κει ζωντανος γιατι θεωρουμε πως ο κρυσταλλος βρισκεται ακομα εκει' ?
-'Ευστοχο' εκανε η Ναννινγκ.
-'Γιατι αυτος ο ενας εκτος απο τον κρυσταλλο φαινεται πως αφησε πισω και τα λογικα του. Γυρισε τρελος, χωρις μιλια και μετα απο μερικες μερες πεθανε απο φριχτους πονους'.
                 =================================
-'Αρα οτι και να υπαρχει εκει πρεπει να ειναι κατι που δεν μπορουμε να το υποτιμησουμε' εκανε η Ταμελ. 'Μαλλον θα χρειαστουμε οση βοηθεια μπορουμε να εχουμε' συμπληρωσε.
-'Αν ειναι ετσι τα πραγματα' διεκοψε η Βερμια 'πως ξερουμε πως κι αυτοι που θα παμε ειμαστε αρκετοι ? Λιγο αυθαιρετα δεν τα υπολογιζουμε ολα' ?
-'Εχεις δικιο' εκανε η Γκαλορ. 'Η αληθεια ειναι πως δεν εχουμε την παραμικρη ιδεα για το τι απαιτειται για την αποκτηση του κρυσταλλου. Ομως, ειστε ολες πολεμιστριες και οξυδερκεις, σε περιπτωση που αντιληφθειτε πως αυτο που αντιμετωπιζετε ειναι πανω απο τις δυναμεις σας εγκαταλειπετε αμεσα κι επιστρεφετε. Δεν θελω ηρωισμους, καταλαβατε' ?
-'Ουτε εμενα μ' αρεσει ολο αυτο' εκανε η Ναννινγκ κοιτωντας ταυτοχρονα την Σενζεν. ' Παμε καπου να παρουμε κατι προς οφελος αλλου και με την γνωση πως ο μοναδικος που γυρισε απο κει ειχε σαλεμενα λογικα και μετα απο μερικες μερες πεθανε ανεξηγητα' προσθεσε.
Τα επομενα λεπτα οι εξι Κηρες απλα κοιτουσαν η μια την αλλη.
                =====================================
-'Καλα θα ηταν να ειχαμε και την Μεριτα εδω' σχολιασε καποια στιγμη η Βερμια.
-'Οντως μα δεν ειναι' ειπε η Γκαλορ. 'Λοιπον, υπαρχουν αλλες αποριες' ? ρωτησε.
-'Τροπος επικονωνιας μαζι σας θα υπαρχει' ? εκανε η Χεφει.
-'Θεωρητικα ναι, μα δεν μπορω να ειμαι απολυτα σιγουρη' απαντησε η Γκαλορ. 'Οταν προσγειωθειτε στον Αγκμπαρ θα δοκιμασουμε και θα το μαθουμε'.
-'Αυτος ο Αγκμπαρ ειναι ερημος η υπαρχει ζωη' ? ρωτησε η Σενζεν.
-'Απο τα στοιχεια που υπαρχουν διαθεσιμα μοιαζει να εχει παντελη ελλειψη ζωης' ειπε η Γκαλορ κουνωντας το κεφαλι της. 'Σας θυμιζω ομως πως αυτα τα στοιχεια προερχονται απο πτησεις που εχουν πραγματοποιηθει στην τροχια του Αγκμπαρ, οχι απο μαρτυριες καποιων που οντως προσγειωθηκαν εκει. Ειναι σημαντικο να το θυμαστε αυτο'.
-'Νομιζω πως καλυψαμε καθε πτυχη' ειπε η Ταμελ ενω ταυτοχρονα σηκωνοταν απο την θεση της. 'Ας ξεκινησουμε να ετοιμαζομαστε' προσθεσε βρισκοντας συμφωνες και τις αλλες.
                    ===============================
Η Ταμελ με την Σενζεν δεν εχασαν καθολου χρονο. Μεθοδικα και οργανωμενα φροντισαν μεσα σε λιγες ωρες ολα να ειναι ετοιμα. Στο σκαφος της Ταμελ προστεθηκε ο Πικτορ ενω σ' αυτο της Σενζεν ο Ζοργκ, ο επικεφαλης ασφαλειας της O.A.A. Ο ιδιος ο Ζοργκ ειχε επιλεξει τα υπολοιπα ατομα που θα τους συνοδευαν στην αποστολη κι ειχε ενημερωσει και τα δυο πληρωματα να προμηθευτουν βαρυ οπλισμο και οσα περισσοτερα οπλα μπορουσαν. Οι Κηρες, απο την δικη τους μερια, ειχαν απλα παρει τον οπλισμο που χρησιμοποιουσαν παντα.
Και τα δυο σκαφη περασαν εναν γρηγορο μα λεπτομερη ελεγχο ουτως ωστε να ειναι ολοι σιγουροι πως δεν θα βρισκονταν αντιμετωποι με δυσαρεστες εκπληξεις. 
Η Ταμελ ηλεγχε τον οπλισμο του σκαφους οταν την ειδοποιησαν πως την ζητουσαν.
-'Αν σε οποιαδηποτε περιπτωση κατι στραβωσει μην διστασεις' της ειπε η Γκαλορ απο την αλλη μερια της οθονης. 'Τους παιρνεις ολους και φευγετε απο κει οσο πιο γρηγορα μπορειτε. Δεν θελω να διακινδυνεψεις την ζωη καμιας, καταλαβες' ? 
                    ================================
Η Ταμελ κουνησε καταφατικα το κεφαλι της.
-'Αυτος ο κρυσταλλος της Αποκαλυψης' ειπε 'ξερεις γιατι τον λενε ετσι' ? ρωτησε.
-'Δεν εχω την παραμικρη ιδεα' απαντησε η Γκαλορ 'πρωτη φορα ακουω για κατι τετοιο'.
-'Ουτε ξερεις αν θα μπορουσαμε εμεις να επωφεληθουμε απο ενα τετοιο αντικειμενο' συμπληρωσε χαμηλοφωνα κοιτωντας γυρω για να σιγουρευτει πως δεν ακουγε κανενας.
-'Οχι αλλα ισως μπορεσω κατι να μαθω μεχρι να επιστρεψετε' εκανε με νοημα η Γκαλορ.
Για την ριψοκινδυνη τροπη που επαιρνε η συνομιλια ηταν επιβεβλημενη η παυση της σ' εκεινο το σημειο και οι δυο Κηρες, σοφα πραττοντας, την τερματισαν.
Τα δυο σκαφη επικοινωνησαν με τον ελεγχο ζητωντας αδεια απογειωσης απο το διαστημοδρομιο, μια αδεια που δοθηκε γρηγορα και αμεσα. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα τα σκαφη με τους επιβαινοντας ειχαν αναπτυξει τετοια ταχυτητα που εξαφανιστηκαν απο το οπτικο πεδιο οσων ειχαν μεινει πισω στην O.A.A.
                        ==============================
-'Δεν εχω καλο προαισθημα για ολο αυτο Γκαλορ' ειπε η Ναννινγκ. 'Ειναι η πρωτη φορα που αισθανομαι ετσι και μακαρι να διαψευστω' προσθεσε.
-'Πιστευω πως ολα θα πανε καλα' απαντησε η Γκαλορ μα η φωνη της μονο σιγουρια δεν απεπνεε. Και η ιδια ανησυχουσε, και πολυ μαλιστα, μα δεν ηθελε αυτο να γινει αντιληπτο.
-'Νομιζω πως εχουμε μπλεξει καπου που δεν θα εχουμε την δυνατοτητα να κανουμε πισω αν χρειαστει' εκανε η Ναννινγκ. 'Αυτο με φοβιζει περισσοτερο απ' ολα'.
Η Γκαλορ γυρισε και την κοιταξε. Δεν ηταν κατι το συνηθισμενο οι 7 Κηρες ν' ανησυχουν για μια αποστολη. Ο τροπος με τον οποιον αντιμετωπιζαν καθε προκληση ηταν διαφορετικος, το διασκεδαζαν, το απολαμβαναν μα στην συγκεκριμενη περιπτωση και η ιδια η Γκαλορ ειχε την αισθηση πως ο πηχυς ηταν σ' ενα σημειο που δεν ειχε ποτε ξαναμπει.
-'Ολα θα πανε μια χαρα, θα το δεις' επανελαβε η Γκαλορ μα η φωνη της εξακολουθουσε να πασχει απο ελλειψη αυτοπεποιθησης.
                    ===================================
-'Συντομα φιλε μου θ' αλλαξουν ολα' μονολογησε ο Μετγκον αφηνοντας το βλεμμα του να πλανηθει στο χαοτικο σκοταδι του συμπαντος που απλωνοταν μπροστα του. 'Μπορει αυτη τη στιγμη να καταφερνεις να μου αποκρυπτεις την θεση σου με αποτελεσμα να μην γνωριζω τι ακριβως κανεις μα αυτο συντομα θ' αλλαξει. Και θ' αλλαξει μολις παρω στα χερια μου τον Κρυσταλλο της Αποκαλυψης. Δεν θα υπαρχει σημειο, τοπος και χωρος στο γνωστο συμπαν που δεν θα μπορω να εντοπισω την παρουσια σου. Με το σκηπτρο μου στα χερια σου διατηρεις το πλεονεκτημα μα χαρη στον κρυσταλλο θα σ' εντοπισω. Κι οταν σ' εντοπισω τοτε θα με δεις εξαφνα μπροστα σου, τοσο αποτομα που δε θα προλαβεις καν ν' αντιδρασεις. Κι οταν απαλλαγω απο την παρουσια σου με το σκηπτρο στην κατοχη μου θα ξεκινησει μια νεα κατασταση πραγματων που θα εχει την δικη μου υπογραφη και σφραγιδα. Συντομα φιλε μου, εσυ και ολοι οι υπολοιποι θα πληρωσετε για οτι εχετε κανει. Ο κρυσταλλος της Αποκαλυψης ειναι το πρωτο βημα στην κοσμικη κυριαρχια που θα επιβαλλει ο Μετγκον'.