ELIAS PANAYIOTOU
ΥΔΑΤΙΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ
Καθισμενος στην βεραντα του σπιτιου του απολαμβανε το ειδυλλιακο ηλιοβασιλεμα που εκτυλισσοταν μπροστα του συνδυαζοντας το μ' ενα φινο πουρο κι ενα ποτηρι γεματο ιρλανδεζικο ουισκι Clontarf. Τι αλλη απολαυση μπορουσε να ζητησει καποιος στην ηλικια του απο την ανυπερβλητη ομορφια της φυσης, ενα εξαιρετικο ιρλανδεζικο και την απαλη και διακριτικη γευση που αφηνε στο στομα του ενα υπεροχο πουρο ? Οχι πως πια η ηλικια επαιζε καποιο σημαντικο ρολο, πολλοι πιο νεοι απ' αυτον, με πολυ περισσοτερα αγαθα, προοπτικες και φιλοδοξιες θα τα εχαναν, οπως κι αυτος ολα μεσα σε λιγες στιγμες, αν δεν τα ειχαν χασει ηδη.
Ηξερε πως ηταν ο τελευταιος που ειχε απομενει σε μια μεγαλη εκταση τριγυρω, το ειχε πιστοποιησει με τα ματια του και μολονοτι δεν μπορουσε να εισαι σιγουρος για τον λογο αυτης της παρατασης που του ειχε δοθει ειχε καποιες θεωριες που δυστυχως δεν θα μπορουσε ποτε να επιβεβαιωσει η να διαψευσει. Αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που τον απασχολουσε.
Απο την εκκινηση εκεινης της ιστοριας πολλα θα παρεμεναν ανεξηγητα για παντα.
=====================================
Η Αιλιν, η γυναικα του, ειχε φυγει πριν καμποσα χρονια γαληνια μεσα στον υπνο της αφηνοντας ενα κενο στην ζωη του που ουσιαστικα δεν μπορεσε ποτε ν' αναπληρωσει. Οχι αντικαθιστωντας την με καποια αλλη, αυτο δεν του ειχε περασει ποτε απο το μυαλο, αλλα δυσκολευοντας τον πολυ στην αρχη να συνεχιζει να επαναλαμβανει καποιες τακτικες συνηθειες. Διχαζοταν πολυ σκεπτομενος αν θα ηθελε μια τετοια στιγμη να την ειχε στο πλαι του η ηταν καλυτερα που ειχε φυγει νωριτερα. Οπως και να ειχε, αντικειμενικα μικρη σημασια ειχε, συντομα θα εσμιγε παλι μαζι της εκει οπου ειχε πρωτη αυτη παει. Η αποσταση που τον χωριζε πια με την Αιλιν ηταν ενα υπολοιπο πουρου και το αδειασμα ενος ποτηριου με ιρλανδεζικο. Κοιταξε τριγυρω.
Ειχε σταματησει στα πεντε μετρα αριστερα και δεξια του διχως να δειχνει διαθεση να κινηθει. Το μονο που εβλεπε ηταν μια απαλη κινηση στην επιφανεια ενω στ' αυτια του εφτανε ενας ανεπαισθητος ψιθυρος που σε αλλες καταστασεις, παλια, θα τον νανουριζε.
Ομως εδω μονο νανουρισμα δεν θ' ακολουθουσε, το ειχε πια εμπεδωσει.
=================================
Δεν ειχε συμπληρωθει μηνας απο τοτε που ειχαν ξεκινησει ολα. Φυσικα, οπως και ολοι οι αλλοι, δεν ειχε καμια ιδεα για το τι συνεβαινε η γιατι συνεβαινε. Η αληθεια ηταν πως η προσβαση που ειχε πλεον στα νεα και τις ειδησεις ηταν μεσω μιας παλιας, πραγματικης αντικας, συσκευης ραδιοφωνου. Απο τοτε που η Αιλιν ειχε πεθανει ειχε ταυτοχρονα σχεδον καταργησει και την τηλεοραση. Δεν την χρειαζοταν πλεον, δεν ειχε κατι ουσιαστικο να του προσφερει, τουναντιον μπορουσε να θεωρηθει και κυρια υπευθυνη για την κλοπη κι απολαυση στιγμων που περνουσε πια ενασχολουμενος μονο με το περιβαλλον που εμενε. Το παλιο ξυλινο μα εξαιρετικα διατηρημενο σπιτακι στο οποιο ειχαν αποσυρθει για το υπολοιπο του βιου της με την Αιλιν μολις ειχαν συνταξιοδοτηθει και οι δυο τους βρισκοταν κυριολεκτικα μια ανασα χτισμενο απο την ακτη του ωκεανου. Ηταν το πρωτο πραγμα που αντικρυζαν καθε φορα το πρωι καθως απολαμβαναν αγκαλιασμενοι μια κουπα αχνιστο καφε και το τελευταιο καθε βραδυ πριν αποσυρθουν στα ενδοτερα για να κοιμηθουν εναν γαληνιο υπνο.
==================================
Ενοιωθε παντα τον ωκεανο ενα δικο του κοματι, σαν ενα μερος του εαυτου του και παντα τον προσεχε και τον φροντιζε στο πλαισιο των δυνατοτητων του. Μολονοτι η Αιλιν δεν συμμεριζοταν ακριβως την ιδια αποψη μαζι του, πρακτικα του προσφερε την βοηθεια της οποτε την χρειαζοταν. Αμεσως μετα τον πρωινο καφε που επαιρναν μαζι ακολουθουσε μια βουτια, ειτε χειμωνας ηταν ειτε καλοκαιρι, στα φιλοξενα νερα του ωκεανου. Ακομα και τις μερες που ο ωκεανος εμοιαζε θυμωμενος με κατι και φροντιζε να εξωτερικευσει αυτη την οργη του με κυματα κι ανταρα ο Μπαρυ Βελκρο δεν παρελειπε την καθημερινη του βουτια. Η Αιλιν τον περιμενε υπομονετικα στην βεραντα για να του προσφερει μια στεγνη πετσετα να σκουπιστει.
Μετα κατεβαιναν μαζι στην ακτη και για τις επομενες δυο τουλαχιστον ωρες περπατουσαν κατα μηκος της παραλιας μαζευοντας ολα εκεινα τα αντικειμενα που ηταν ξενο σωμα για την θαλασσα και ειχαν εγκαταλειφθει στις παρυφες του κορφου της απο ασυνειδητους που εβλεπαν αυτην την απεραντη εκταση γαλαζοπρασινου σαν εναν μονιμα διαθεσιμο και ανοιχτο καδο απορριματων.
====================================
Καθε φορα που επεστρεφαν ειχαν και μια μεγαλη σακουλα σκουπιδιων μαζι τους γεματη πλαστικα μπουκαλια, αδεια κονσερβοκουτια, μπουκαλια μπυρας κι ενα σωρο αλλα αντικειμενα που συνεχως ο ωκεανος προσπαθουσε ν' αποβαλλει απο πανω του με τον μονο τροπο που ειχε διαθεσιμο, να τα βγαζει στην ακτη. Η ακτογραμμη ηταν μεγαλη και πολυς κοσμος φροντιζε να κανει τα μπανια του διχως να φροντιζει τα τηρει μια αξιοπρεπη καθαριοτητα. Καθε φορα ο Μπαρυ με την Αιλιν αυξαναν την διαδρομη τους πανω στην ακτογραμμη και καθε φορα μαζευαν ολο και περισσοτερα σκουπιδια. Απο τοτε ομως που η Αιλιν τον ειχε αφησει μονο του ο Μπαρυ δεν ειχε την δυνατοτητα να πραγματοποιησει τοσο μεγαλες διαδρομες πια δεδομενου πως ειχε να κουβαλησει και την παντα γεματη σακουλα με τα σκουπιδια. Ο οδηγος του απορριματοφορου που περνουσε δυο φορες την εβδομαδα συνηθιζε να του λεει χαριτολογωντας πως και δυο ζωες να ειχε ακομα παντα θα επεστρεφε απο την καθημερινη του βολτα στην ακτη με μια σακουλα σκουπιδια και ο Μπαρυ χαμογελουσε σαν να του ελεγε πως δεν θα τον πειραζε.
==============================
Ισως να εφταιγε η ηλικια, ισως η ελλειψη συντροφιας και η μονιμη μοναξια που ενοιωθε πια αλλα ο Μπαρυ πια αισθανοταν τον ωκεανο σαν φιλο του. Και σαν τετοιος που ηταν του μιλουσε σχολιαζοντας συνηθως τ' αντικειμενα που του αφηνε καθημερινα στην ακτη του για να μαζεψει. 'Κοιτα τι πεταξαν παλι' η 'δες αυτο εδω' η 'μα ουτε αυτο εδω δεν μπορουσαν να μαζεψουν' ηταν τα συνηθη του σχολια και ο ωκεανος του απαντουσε μεσω των ηχων που παρηγαγε με τους παφλασμους του. Καθε βραδυ που καθοταν στην βεραντα του απολαμβανοντας το πουρο του συνηθιζε να σηκωνει το ποτηρι του με το Clontarf κανοντας μια προποση στον φιλο του που ησυχαζε κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου. Δεν ηξερε για ποσο ακομα θα ειχε την δυναμη να εξακολουθησει να κανει οτι εκανε μα η αισθηση πως φροντιζε εναν καλο, αγαπημενο φιλο μεγαλωνε συνεχως κι αυτο του εδινε δυναμη εκει που το σωμα του πια ειχε αρχισει να διαμαρτυρεται ολο και πιο εντονα. Ολα αλλαξαν μ' ενα τροπο που ποτε δεν ειχε φανταστει ενα πρωι ακουγοντας τις ειδησεις στο παλιομοδιτικο ραδιοφωνο του.
============================
Θα μπορουσε να ηταν μια ακομη απο εκεινες τις συνηθισμενες καταστροφες που επλητταν κατα κορο τις χωρες την Νοτιοανατολικης Ασιας αν δεν υπηρχαν πολυ σημαντικες διαφοροποιησεις.
Γιγαντιαια τσουναμι ειχαν πληξει μεγαλες εκτασεις των χωρων εκεινων αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο το νερο οχι μονο δεν υποχωρουσε ως επρεπε να συμβει μα εμοιαζε να επιμενει.
Το ενα τσουναμι διαδεχοταν το αλλο μεχρι που καποια στιγμη το φαινομενο εμοιαζε περισσοτερο με τον βιβλικο κατακλυσμο παρα ενα φυσικο φαινομενο. Τα παραδοξα συνεχιστηκαν, συμφωνα παντα με τις ειδησεις, αφου φαινοταν πως το φαινομενο γενικευοταν. Μεχρι το βραδυ ο εκφωνητης ειχε ν' αναφερει ενα πληθος χωρων που αντιμετωπιζαν αυτα τα αλλοκοτα τσουναμι που αρνουνταν πεισματικα να υποχωρησουν. Η αρχικη αισθηση ανησυχιας που τον ειχε καταλαβει αυξηθηκε οταν ακουσε πως κρουσματα πια λαμβαναν χωρα και στην δικη του χωρα. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκε ακουγοντας τα συνεχη εκτακτα δελτια.
Το πρωι που βγηκε στην βεραντα εμεινε αποσβολωμενος.
==================================
Ο ωκεανος ειχε βγει κυριολεκτικα στην ξηρα σκεπαζοντας με νερο μεχρι εκει που μπορουσε να δει το ματι του. Στ' αριστερα του δεν εβλεπε στερια, τα παντα ηταν καλυμενα απο νερο που με μια πρωτη ματια υπολογισε σε υψος τουλαχιστον τριαντα μετρων. Το διο ακριβως συνεβαινε και στα δεξια του. Το μονο μερος που δεν ειχε καλυφθει ακομα απο το νερο ηταν το σπιτι του. Μπροστα του ακριβως ενα υδατινο βουνο υψους τριαντα μετρων εμοιαζε ακινητοποιημενο στην βαση ακριβως της βεραντας του. Στο πισω μερος του σπιτιου η ιδια ακριβως εικονα.
Το νερο ηταν ακινητοποιημενο δυο μετρα απο εκει που ξεκιναγε ο πισω τοιχος. Ο Μπαρυ καταλαβε πως ενω τα παντα ειχαν πλημμυρισει η μονη στερια που υπηρχε ακομα σε αποσταση εκατονταδων μετρων ηταν αυτη που πανω της εστεκε ακομα, αλωβητο, το σπιτι του.
Το ραδιοφωνο, ακουμπισμενο σε μια ψαθινη καρεκλα συνεχιζε να μεταδιδει ειδησεις αδιαφορωντας για το θεαμα που αντικρυζε ο Μπαρυ. Τα παντα χειροτερευαν, ενα τεραστιο τμημα ξηρας παγκοσμιως ειχε καλυφθει απο νερο κι αυτο συνεχιζοταν αμειωτα.
==============================
-'Φανταζομαι μεχρι εδω ηταν η υπομονη σου' ειπε απευθυνομενος στον υδατινο ογκο.
Ο ωκεανος απαντησε μ' ενα ελαφρυ παφλασμο.
-'Δεν σε αδικω' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Μονο να χειροτερευαν τα πραγματα θα μπορουσαν, επρεπε και συ ν' αμυνθεις οπως μπορουσες, το καταλαβαινω'.
Ενας δευτερος παφλασμος ακουστηκε.
-'Δυστυχως πιστεψαμε πως μονο οτι μοιαζει με μας μπορει να ειναι ζωντανος οργανισμος' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Εσυ ησουν παντα κατι αψυχο προς εκμεταλλευση, ενας διαθεσιμος σκουπιδοτοπος που φροντιζαμε να καταχωνιαζουμε ολες μας τις αποτυχιες'.
Αυτην τη φορα δεν υπηρξε καμια αντιδραση απο το νερο.
'Ξερω πως δεν μπορουν να γινουν διακρισεις εδω' ειπε ο Μπαρυ 'ουτε να φανταστεις πως επιζητω κατι τετοιο. Ολοι μας, ανεξαιρετως, εχουμε την ευθυνη που μας αναλογει κι ολοι πρεπει να πληρωσουμε. Ξερω τι ειναι ο αγωνας για επιβιωση' συμπληρωσε.
=============================
-'Δεν ξερω αν εχω τον χρονο γι αυτο' ειπε ο Μπαρυ' εσυ θ' αποφασισεις' προσθεσε.
Η μερα ειχε κυλησει πιο γρηγορα απο τις αλλες φορες και ειχε ερθει το σουρουπο. Ο Μπαρυ συνεχιζε ν' απολαμβανει το πουρο του που πλεον τελειωνε και το Clontarf του που ειχε απομεινει μια γουλια. Αναρωτηθηκε αν η αιτια αυτης της παρατασης ζωης που του ειχε δωσει ο ωκεανος ηταν η σχεση που ειχαν αναπτυξει μετα απο τοσο καιρο οι δυο τους.
Αυτο θα σημαινε αυτοματα πως ο ωκεανος ηταν παντα ενας ζωντανος οργανισμος, που αντιλαμβανοταν, ενοιωθε, σκεπτοταν κι εκρινε, κατι που κατω απο αλλες συνθηκες αν ξεστομιζε ποτε θα βρισκοταν σε καποιο ιδρυμα ψυχιατριακης παρακολουθησης.
Χαμογελασε ενω εσβηνε το πουρο του κι αδειαζε το ποτηρι του. Θα εχανε την ζωη του απο ενα φιλο που ειχε σεβαστει με τον δικο του τροπο τις τελευταιες του επιθυμιες. Ποσοι αλλοι θα μπορουσαν ποτε να ισχυριστουν κατι τετοιο και να νοιωθουν περηφανοι ?
Ο ωκεανος ορμησε απο παντου και καλυψε τα παντα κατω απο τον παγωμενο μανδυα του.
ΤΕΛΟΣ
ΥΔΑΤΙΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ
Καθισμενος στην βεραντα του σπιτιου του απολαμβανε το ειδυλλιακο ηλιοβασιλεμα που εκτυλισσοταν μπροστα του συνδυαζοντας το μ' ενα φινο πουρο κι ενα ποτηρι γεματο ιρλανδεζικο ουισκι Clontarf. Τι αλλη απολαυση μπορουσε να ζητησει καποιος στην ηλικια του απο την ανυπερβλητη ομορφια της φυσης, ενα εξαιρετικο ιρλανδεζικο και την απαλη και διακριτικη γευση που αφηνε στο στομα του ενα υπεροχο πουρο ? Οχι πως πια η ηλικια επαιζε καποιο σημαντικο ρολο, πολλοι πιο νεοι απ' αυτον, με πολυ περισσοτερα αγαθα, προοπτικες και φιλοδοξιες θα τα εχαναν, οπως κι αυτος ολα μεσα σε λιγες στιγμες, αν δεν τα ειχαν χασει ηδη.
Ηξερε πως ηταν ο τελευταιος που ειχε απομενει σε μια μεγαλη εκταση τριγυρω, το ειχε πιστοποιησει με τα ματια του και μολονοτι δεν μπορουσε να εισαι σιγουρος για τον λογο αυτης της παρατασης που του ειχε δοθει ειχε καποιες θεωριες που δυστυχως δεν θα μπορουσε ποτε να επιβεβαιωσει η να διαψευσει. Αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που τον απασχολουσε.
Απο την εκκινηση εκεινης της ιστοριας πολλα θα παρεμεναν ανεξηγητα για παντα.
=====================================
Η Αιλιν, η γυναικα του, ειχε φυγει πριν καμποσα χρονια γαληνια μεσα στον υπνο της αφηνοντας ενα κενο στην ζωη του που ουσιαστικα δεν μπορεσε ποτε ν' αναπληρωσει. Οχι αντικαθιστωντας την με καποια αλλη, αυτο δεν του ειχε περασει ποτε απο το μυαλο, αλλα δυσκολευοντας τον πολυ στην αρχη να συνεχιζει να επαναλαμβανει καποιες τακτικες συνηθειες. Διχαζοταν πολυ σκεπτομενος αν θα ηθελε μια τετοια στιγμη να την ειχε στο πλαι του η ηταν καλυτερα που ειχε φυγει νωριτερα. Οπως και να ειχε, αντικειμενικα μικρη σημασια ειχε, συντομα θα εσμιγε παλι μαζι της εκει οπου ειχε πρωτη αυτη παει. Η αποσταση που τον χωριζε πια με την Αιλιν ηταν ενα υπολοιπο πουρου και το αδειασμα ενος ποτηριου με ιρλανδεζικο. Κοιταξε τριγυρω.
Ειχε σταματησει στα πεντε μετρα αριστερα και δεξια του διχως να δειχνει διαθεση να κινηθει. Το μονο που εβλεπε ηταν μια απαλη κινηση στην επιφανεια ενω στ' αυτια του εφτανε ενας ανεπαισθητος ψιθυρος που σε αλλες καταστασεις, παλια, θα τον νανουριζε.
Ομως εδω μονο νανουρισμα δεν θ' ακολουθουσε, το ειχε πια εμπεδωσει.
=================================
Δεν ειχε συμπληρωθει μηνας απο τοτε που ειχαν ξεκινησει ολα. Φυσικα, οπως και ολοι οι αλλοι, δεν ειχε καμια ιδεα για το τι συνεβαινε η γιατι συνεβαινε. Η αληθεια ηταν πως η προσβαση που ειχε πλεον στα νεα και τις ειδησεις ηταν μεσω μιας παλιας, πραγματικης αντικας, συσκευης ραδιοφωνου. Απο τοτε που η Αιλιν ειχε πεθανει ειχε ταυτοχρονα σχεδον καταργησει και την τηλεοραση. Δεν την χρειαζοταν πλεον, δεν ειχε κατι ουσιαστικο να του προσφερει, τουναντιον μπορουσε να θεωρηθει και κυρια υπευθυνη για την κλοπη κι απολαυση στιγμων που περνουσε πια ενασχολουμενος μονο με το περιβαλλον που εμενε. Το παλιο ξυλινο μα εξαιρετικα διατηρημενο σπιτακι στο οποιο ειχαν αποσυρθει για το υπολοιπο του βιου της με την Αιλιν μολις ειχαν συνταξιοδοτηθει και οι δυο τους βρισκοταν κυριολεκτικα μια ανασα χτισμενο απο την ακτη του ωκεανου. Ηταν το πρωτο πραγμα που αντικρυζαν καθε φορα το πρωι καθως απολαμβαναν αγκαλιασμενοι μια κουπα αχνιστο καφε και το τελευταιο καθε βραδυ πριν αποσυρθουν στα ενδοτερα για να κοιμηθουν εναν γαληνιο υπνο.
==================================
Ενοιωθε παντα τον ωκεανο ενα δικο του κοματι, σαν ενα μερος του εαυτου του και παντα τον προσεχε και τον φροντιζε στο πλαισιο των δυνατοτητων του. Μολονοτι η Αιλιν δεν συμμεριζοταν ακριβως την ιδια αποψη μαζι του, πρακτικα του προσφερε την βοηθεια της οποτε την χρειαζοταν. Αμεσως μετα τον πρωινο καφε που επαιρναν μαζι ακολουθουσε μια βουτια, ειτε χειμωνας ηταν ειτε καλοκαιρι, στα φιλοξενα νερα του ωκεανου. Ακομα και τις μερες που ο ωκεανος εμοιαζε θυμωμενος με κατι και φροντιζε να εξωτερικευσει αυτη την οργη του με κυματα κι ανταρα ο Μπαρυ Βελκρο δεν παρελειπε την καθημερινη του βουτια. Η Αιλιν τον περιμενε υπομονετικα στην βεραντα για να του προσφερει μια στεγνη πετσετα να σκουπιστει.
Μετα κατεβαιναν μαζι στην ακτη και για τις επομενες δυο τουλαχιστον ωρες περπατουσαν κατα μηκος της παραλιας μαζευοντας ολα εκεινα τα αντικειμενα που ηταν ξενο σωμα για την θαλασσα και ειχαν εγκαταλειφθει στις παρυφες του κορφου της απο ασυνειδητους που εβλεπαν αυτην την απεραντη εκταση γαλαζοπρασινου σαν εναν μονιμα διαθεσιμο και ανοιχτο καδο απορριματων.
====================================
Καθε φορα που επεστρεφαν ειχαν και μια μεγαλη σακουλα σκουπιδιων μαζι τους γεματη πλαστικα μπουκαλια, αδεια κονσερβοκουτια, μπουκαλια μπυρας κι ενα σωρο αλλα αντικειμενα που συνεχως ο ωκεανος προσπαθουσε ν' αποβαλλει απο πανω του με τον μονο τροπο που ειχε διαθεσιμο, να τα βγαζει στην ακτη. Η ακτογραμμη ηταν μεγαλη και πολυς κοσμος φροντιζε να κανει τα μπανια του διχως να φροντιζει τα τηρει μια αξιοπρεπη καθαριοτητα. Καθε φορα ο Μπαρυ με την Αιλιν αυξαναν την διαδρομη τους πανω στην ακτογραμμη και καθε φορα μαζευαν ολο και περισσοτερα σκουπιδια. Απο τοτε ομως που η Αιλιν τον ειχε αφησει μονο του ο Μπαρυ δεν ειχε την δυνατοτητα να πραγματοποιησει τοσο μεγαλες διαδρομες πια δεδομενου πως ειχε να κουβαλησει και την παντα γεματη σακουλα με τα σκουπιδια. Ο οδηγος του απορριματοφορου που περνουσε δυο φορες την εβδομαδα συνηθιζε να του λεει χαριτολογωντας πως και δυο ζωες να ειχε ακομα παντα θα επεστρεφε απο την καθημερινη του βολτα στην ακτη με μια σακουλα σκουπιδια και ο Μπαρυ χαμογελουσε σαν να του ελεγε πως δεν θα τον πειραζε.
==============================
Ισως να εφταιγε η ηλικια, ισως η ελλειψη συντροφιας και η μονιμη μοναξια που ενοιωθε πια αλλα ο Μπαρυ πια αισθανοταν τον ωκεανο σαν φιλο του. Και σαν τετοιος που ηταν του μιλουσε σχολιαζοντας συνηθως τ' αντικειμενα που του αφηνε καθημερινα στην ακτη του για να μαζεψει. 'Κοιτα τι πεταξαν παλι' η 'δες αυτο εδω' η 'μα ουτε αυτο εδω δεν μπορουσαν να μαζεψουν' ηταν τα συνηθη του σχολια και ο ωκεανος του απαντουσε μεσω των ηχων που παρηγαγε με τους παφλασμους του. Καθε βραδυ που καθοταν στην βεραντα του απολαμβανοντας το πουρο του συνηθιζε να σηκωνει το ποτηρι του με το Clontarf κανοντας μια προποση στον φιλο του που ησυχαζε κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου. Δεν ηξερε για ποσο ακομα θα ειχε την δυναμη να εξακολουθησει να κανει οτι εκανε μα η αισθηση πως φροντιζε εναν καλο, αγαπημενο φιλο μεγαλωνε συνεχως κι αυτο του εδινε δυναμη εκει που το σωμα του πια ειχε αρχισει να διαμαρτυρεται ολο και πιο εντονα. Ολα αλλαξαν μ' ενα τροπο που ποτε δεν ειχε φανταστει ενα πρωι ακουγοντας τις ειδησεις στο παλιομοδιτικο ραδιοφωνο του.
============================
Θα μπορουσε να ηταν μια ακομη απο εκεινες τις συνηθισμενες καταστροφες που επλητταν κατα κορο τις χωρες την Νοτιοανατολικης Ασιας αν δεν υπηρχαν πολυ σημαντικες διαφοροποιησεις.
Γιγαντιαια τσουναμι ειχαν πληξει μεγαλες εκτασεις των χωρων εκεινων αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο το νερο οχι μονο δεν υποχωρουσε ως επρεπε να συμβει μα εμοιαζε να επιμενει.
Το ενα τσουναμι διαδεχοταν το αλλο μεχρι που καποια στιγμη το φαινομενο εμοιαζε περισσοτερο με τον βιβλικο κατακλυσμο παρα ενα φυσικο φαινομενο. Τα παραδοξα συνεχιστηκαν, συμφωνα παντα με τις ειδησεις, αφου φαινοταν πως το φαινομενο γενικευοταν. Μεχρι το βραδυ ο εκφωνητης ειχε ν' αναφερει ενα πληθος χωρων που αντιμετωπιζαν αυτα τα αλλοκοτα τσουναμι που αρνουνταν πεισματικα να υποχωρησουν. Η αρχικη αισθηση ανησυχιας που τον ειχε καταλαβει αυξηθηκε οταν ακουσε πως κρουσματα πια λαμβαναν χωρα και στην δικη του χωρα. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκε ακουγοντας τα συνεχη εκτακτα δελτια.
Το πρωι που βγηκε στην βεραντα εμεινε αποσβολωμενος.
==================================
Ο ωκεανος ειχε βγει κυριολεκτικα στην ξηρα σκεπαζοντας με νερο μεχρι εκει που μπορουσε να δει το ματι του. Στ' αριστερα του δεν εβλεπε στερια, τα παντα ηταν καλυμενα απο νερο που με μια πρωτη ματια υπολογισε σε υψος τουλαχιστον τριαντα μετρων. Το διο ακριβως συνεβαινε και στα δεξια του. Το μονο μερος που δεν ειχε καλυφθει ακομα απο το νερο ηταν το σπιτι του. Μπροστα του ακριβως ενα υδατινο βουνο υψους τριαντα μετρων εμοιαζε ακινητοποιημενο στην βαση ακριβως της βεραντας του. Στο πισω μερος του σπιτιου η ιδια ακριβως εικονα.
Το νερο ηταν ακινητοποιημενο δυο μετρα απο εκει που ξεκιναγε ο πισω τοιχος. Ο Μπαρυ καταλαβε πως ενω τα παντα ειχαν πλημμυρισει η μονη στερια που υπηρχε ακομα σε αποσταση εκατονταδων μετρων ηταν αυτη που πανω της εστεκε ακομα, αλωβητο, το σπιτι του.
Το ραδιοφωνο, ακουμπισμενο σε μια ψαθινη καρεκλα συνεχιζε να μεταδιδει ειδησεις αδιαφορωντας για το θεαμα που αντικρυζε ο Μπαρυ. Τα παντα χειροτερευαν, ενα τεραστιο τμημα ξηρας παγκοσμιως ειχε καλυφθει απο νερο κι αυτο συνεχιζοταν αμειωτα.
==============================
-'Φανταζομαι μεχρι εδω ηταν η υπομονη σου' ειπε απευθυνομενος στον υδατινο ογκο.
Ο ωκεανος απαντησε μ' ενα ελαφρυ παφλασμο.
-'Δεν σε αδικω' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Μονο να χειροτερευαν τα πραγματα θα μπορουσαν, επρεπε και συ ν' αμυνθεις οπως μπορουσες, το καταλαβαινω'.
Ενας δευτερος παφλασμος ακουστηκε.
-'Δυστυχως πιστεψαμε πως μονο οτι μοιαζει με μας μπορει να ειναι ζωντανος οργανισμος' συνεχισε ο Μπαρυ. 'Εσυ ησουν παντα κατι αψυχο προς εκμεταλλευση, ενας διαθεσιμος σκουπιδοτοπος που φροντιζαμε να καταχωνιαζουμε ολες μας τις αποτυχιες'.
Αυτην τη φορα δεν υπηρξε καμια αντιδραση απο το νερο.
'Ξερω πως δεν μπορουν να γινουν διακρισεις εδω' ειπε ο Μπαρυ 'ουτε να φανταστεις πως επιζητω κατι τετοιο. Ολοι μας, ανεξαιρετως, εχουμε την ευθυνη που μας αναλογει κι ολοι πρεπει να πληρωσουμε. Ξερω τι ειναι ο αγωνας για επιβιωση' συμπληρωσε.
=============================
-'Δεν ξερω αν εχω τον χρονο γι αυτο' ειπε ο Μπαρυ' εσυ θ' αποφασισεις' προσθεσε.
Η μερα ειχε κυλησει πιο γρηγορα απο τις αλλες φορες και ειχε ερθει το σουρουπο. Ο Μπαρυ συνεχιζε ν' απολαμβανει το πουρο του που πλεον τελειωνε και το Clontarf του που ειχε απομεινει μια γουλια. Αναρωτηθηκε αν η αιτια αυτης της παρατασης ζωης που του ειχε δωσει ο ωκεανος ηταν η σχεση που ειχαν αναπτυξει μετα απο τοσο καιρο οι δυο τους.
Αυτο θα σημαινε αυτοματα πως ο ωκεανος ηταν παντα ενας ζωντανος οργανισμος, που αντιλαμβανοταν, ενοιωθε, σκεπτοταν κι εκρινε, κατι που κατω απο αλλες συνθηκες αν ξεστομιζε ποτε θα βρισκοταν σε καποιο ιδρυμα ψυχιατριακης παρακολουθησης.
Χαμογελασε ενω εσβηνε το πουρο του κι αδειαζε το ποτηρι του. Θα εχανε την ζωη του απο ενα φιλο που ειχε σεβαστει με τον δικο του τροπο τις τελευταιες του επιθυμιες. Ποσοι αλλοι θα μπορουσαν ποτε να ισχυριστουν κατι τετοιο και να νοιωθουν περηφανοι ?
Ο ωκεανος ορμησε απο παντου και καλυψε τα παντα κατω απο τον παγωμενο μανδυα του.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου