Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37
Ολοι κοιτουσαν τ' αγαλματα παγωμενοι. Κανενας τους δεν ηταν προετοιμασμενος η εκπαιδευμενος για κατι τετοιο κι ως ηταν φυσικο σαστισαν. Το βημα που πραγματοποιησε ενα απο τα αγαλματα εμοιαζε να ειναι η αφετηρια της αφυπνισης τους. Η Ταμελ ηταν η πρωτη που ορμησε στο αγαλμα και του καταφερε αλλεπαλληλα χτυπηματα με τις λεπιδες της. Κομματια πετρας αποκολληθηκαν απο το αγαλμα που δεν εμοιαζε να δινει ιδιαιτερη σημασια. Το επομενο ομως που συνεβη δεν μπορουσε να το κατανοησει ουτε η πλεον αχαλινωτη φαντασια.
Τα κομματια που ειχαν αποκολληθει κυλησαν πισω στην πετρινη μορφη κι ενσωματωθηκαν παλι στο υπολοιπο κορμι του. Η Ταμελ καταλαβε πως αυτο που αντιμετωπιζαν ηταν πανω και περα απο τις οποιες δυναμεις ειχαν. Το μονο που τους απεμενε ηταν ν' απομακρυνθουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν απο κει. Εδωσε το συνθημα για φυγη ενω εβλεπε πανικοβλητη και τα υπολοιπα αγαλματα να πλησιαζουν. Η μονη πετρινη μορφη που εξακολουθουσε να παραμενει ακινητη ηταν αυτη πανω στον θρονο που μολις της ειχαν αποσπασει τον κρυσταλλο.
===================================
Ο εκστασιασμενος και απορροφημενος με την αποκτηση του κρυσταλλου Πικτορ δεν ειχε καθολου χρονο να συνειδητοποιησει τι συνεβη. Μια πετρινη μορφη εσκυψε και τον φυλακισε στην τεραστια γροθια του. Μετα τον κολλησε με δυναμη πανω στο τοιχωμα του θολου λιωνοντας τον κυριολεκτικα. Την στιγμη που τον σηκωνε ψηλα ο κρυσταλλος του εφυγε απο τα χερια και η Σενζεν που παρακολουθησε ολη τη σκηνη μ' ενα εντυπωσιακο αλμα τον αρπαξε στον αερα. Τον εχωσε στον κορφο της κι αρχισε να τρεχει προς την εξοδο.
Μια περιεργη αισθηση ανωφελου καθηκοντος εσπρωξε τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι με τις Κηρες να σταθουν απεναντι στα πανυψηλα αγαλματα και ν' ανοιξουν πυρ. Τα λειζερ χτυπουσαν αδιακριτως διαλυοντας και καταστρεφοντας το υλικο απο το οποιο ηταν κατασκευασμενα. Ο ενθουσιασμος τους για την προσκαιρη αυτη επιτυχια απεβη μοιραιος.
Κυκλωθηκαν απο αλλα αγαλματα ενω παρακολουθουσαν αυτα που ειχαν καταστρεψει να επιστρεφουν στην αρχικη μορφη τους. Οι θανατοι τους ηταν φρικιαστικοι μα ηταν συντομοι.
=================================
Εχοντα βγαλει φτερα στα ποδια τους οι 3 Κηρες ετρεχαν με ολη τους την δυναμη προς την εξοδο ριχνοντας που και που μια ματια πισω τους. Οι πετρινες μορφες ηταν εντυπωσιακα αργες μα δεν χρειαζοταν να τρεξουν. Με καθε βημα που εκαναν καλυπταν περισσοτερη αποσταση απ' αυτην που καταφερναν οι Κηρες με το τρεξιμο. Σε μια τετοια κλεφτη ματια η Χεφει παρατηρησε κατι εξωφρενικο μα δεν ειχε χρονο να σταματησει να το πιστοποιησει.
-'Μεγαλωνουν σε υψος και ογκο' φωναξε στις αλλες ενω ενοιωθε την καρδια της ετοιμη να εκραγει απο την υπερπροσπαθεια 'δεν ξερω πως αλλα μου μοιαζουν μεγαλυτερα'.
Σπαταλησαν και οι τρεις ελαχιστα μα πολυτιμα δευτερολεπτα για να διαπιστωσουν αν αυτο που ισχυριζοταν η Χεφει αληθευε. Αληθευε με τον πιο αρρωστημενο τροπο. Οσο βρισκονταν στο κατοπιν τους οι πετρες που βρισκονταν εκατερωθεν του μεγαλου διαδρομου, σαν να ειχαν δικη τους ζωη, κυλουσαν κι ενσωματωνονταν με τις πετρινες φιγουρες.
Η Χεφει ειχε δικιο, προσθεταν υψος και ογκο συνεχως με καθε βημα που εκαναν.
====================================
Αυτο δεν δυσκολευε απλα τα πραγματα, καθιστουσε την υποθεση διαφυγη αδυνατη. Ολος ο τοπος ηταν σπαρμενος μ' αυτες τις τεραστιες πετρες. Αν ενσωματωνοντας στις πετρινες φιγουρες κανεις τους δεν θα εφευγε απο εκει ζωντανος. Τωρα η Ταμελ ηξερε γιατι κανενας ποτε δεν τα ειχε καταφερει προσπαθωντας να σφετεριστει τον κρυσταλλο. Κι εκεινος ο ενας που επεζησε αλλα εχασε τα λογικα του προφανως προλαβε με καποιο τροπο να επανατοποθετησει τον κρυσταλλο πισω στην θεση του απενεργοποιωντας ετσι τ' αγαλματα. Το θεαμα ομως που ειχε αντικρυσει ηταν αρκετο για να του σαλεψει για παντα τα λογικα.
Η αναμετρηση πλεον ηταν ανιση. Ειχαν καμποση διαδρομη να καλυψουν ακομα μα τα αγαλματα κρεμονταν σχεδον απο πανω τους. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν ολες τους νεκρες, τσακισμενες μεχρι θανατου μεσα σε ψυχρες, πετρινες γροθιες.
Αυτο που συνεχιζε να τις σπρωχνει μπροστα ηταν το ετοιμοθανατο φως ενος εσωτερικου λυχνου που εξεπνεε περιτριγυρισμενο απο το ενα φρικαλεο ερεβος.
===============================
-'Μην σταματατε, συνεχιστε' ακουσαν την καπως μακρινη φωνη της Χεφει. Γυρισαν ταυτοχρονα. Ειχε σταματησει δεκα μετρα μακρια τους με γυρισμενη την πλατη.
-'Καντε αυτο που σας λεω, θα τα καθυστερησω' προσθεσε.
-'Οχι' ουρλιαξε η Σενζεν 'οχι'.
-'Φυγετε' επανελαβε η Χεφει. 'Καποιοι πρεπει να φυγουν ζωντανοι απο εδω' προσθεσε.
Η Ταμελ αρπαξε την Σενζεν απο το μπρατσο αναγκαζοντας την να κινηθει προς τα εμπρος.
Καμια απο τις δυο δεν γυρισε να κοιταξει ξανα πισω.
Η Χεφει εβγαλε μια πολεμικη κραυγη βλεποντας το πρωτο αγαλμα να την εχει ηδη φτασει. Με μια επιδεξια κινηση απεφυγε το τεραστιο πελμα του την στιγμη που προσπαθουσε να την λιωσει στο εδαφος ενω με διαδοχικα χτυπηματα καταφερε να του αποκολλησει το ποδι στο υψος περιπου του αστραγαλου. Χανοντας την ισορροπια του η πετρινη μορφη επεσε με γδουπο στο εδαφος αναγκαζοντας αλλα δυο που επονταν να σκονταψουν επανω του.
======================================
Παιρνοντας θαρρος η Χεφει εκανε ακομα εναν ελιγμο ενω ταυτοχρονα με μια σπαθια εκοψε τα δαχτυλα ενος αγαλματος. Εφερε μερικες τουμπες στον εδαφος και επιχειρησε ενα ακομα αλμα προσπαθωντας ν' αποφυγει μια επερχομενη πετρινη μορφη. Οσο γρηγορη και να ηταν, αυτη ηταν μια μαχη που δεν μπορουσε ποτε να κερδισει. Οταν καταλαβε τι θα συμβει εκλεισε τα ματια και, ολως περιεργως, ενας αναστεναγμος ανακουφισης βγηκε απο το στηθος της.
Οι πετρινες παλαμες ενος αγαλματος εκλεισαν με δυναμη με την Χεφει παγιδευμενη αναμεσα τους λιωνοντας την κυριολεκτικα, οπως αυτη θα εκανε κατ' αντιστοιχια σ' ενα ανυπερασπιστο εντομο. Το αγαλμα δεν πανηγυρισε ουτε σταθηκε να θριαμβολογησει, συνεχισε να κυνηγαει τις δυο αλλες φιγουρες που απομακρυνονταν μαζι με τους αλλους πετρινους γιγαντες.
Ο χρονος που τους κερδισε η Χεφει απεδειχθη κατι περισσοτερο απο πολυτιμος. Για τις δυο Κηρες που ενοιωθαν τα γαμψα νυχια του θανατου να αιωρουνται πανω απο τα κεφαλια τους μπορει να ηταν η διαφορα αναμεσα στην ζωη και το τελος.
=================================
Πεταχτηκαν εξω απο το ανοιγμα ενδεδυμενες με τον πιο αλλοφρονα πανικο.
-'Φευγουμε τωρα' ειπε ξεψυχισμενα η Σενζεν' δεν υπαρχει δευτερολεπτο για χασιμο'.
Τοσο καιρο μαζι οι δεσμοι που ειχαν αναπτυχθει αναμεσα στις Κηρες ηταν τοσο εντονοι που πλεον καποια πραγματα δεν απαιτουσαν σκεψη, συνεβαιναν εντελως μηχανικα. Διχως να ρωτησει, διχως να σκεφτει καν η Βερμια ενστικτωδως ακολουθησε τις αλλες δυο στην απεγνωσμενη φυγη τους. Ομως δεν ισχυε το ιδιο και για τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι της. Το αισθημα της περιεργειας ηταν καταδικαστικο.
Προλαβαν να ριξουν καποιες ριπες με τα λειζερ τους διχως να γνωριζουν πως ολη η προσπαθεια ηταν ασκοπη. Οι τρεις Κηρες δεν χρειαζοταν να δουν το κορμι ενος απο αυτους να περναει πανω απο τα κεφαλια τους και να συνθλιβεται μ' εναν απαισιο ηχο πανω σ' ενα βραχο.
Ηξεραν πως κανεις απ' οσους ειχαν μεινει πισω δεν θα εβγαινε ζωντανος.
-'Στο σκαφος' ειπε η Ταμελ 'στο σκαφος που λειτουργει'.
=================================
Ο μονος που καταλαβε αμεσα πως κατι δεν πηγαινε καλα βλεποντας τις να ερχονται τρεχοντας ηταν ο Ζοργκ. Οι κινουμενες πετρινες φιγουρες πισω τους σιγουρα απαιτουσαν μια λογικη εξηγηση μα ηξερε πως δεν ηταν η ωρα. Εκανε να τρεξει προς το μερος τους μα κοντοσταθηκε σκεφτομενες αυτους που δουλευαν μεσα στο υπο επισκευη σκαφος. Ειδε μια απο τις τρεις να ερχεται προς το μερος του κανοντας του συνεχως νοηματα.
-'Πηγαινε στο αλλο σκαφος' ειπε 'θα τους ειδοποιησω εγω αυτους' προσθεσε.
Ο Ζοργκ δεν διστασε καν. Μολις εφτασε στο αλλο σκαφος που βρισκονταν οι αλλες δυο Κηρες γυρισε να δει πισω του. Τους ειδε να τρεχουν ολοι προς το σκαφος οσο πιο γρηγορα μπορουσαν.
Ηθελαν λιγο ακομα για να φτασουν, θα τα καταφερναν. Οι μηχανες του σκαφους μουγριζαν ηδη, πλεον επαιζαν με τα δευτερολεπτα. Ειχαν φτασει σχεδον, σε λιγο θα ηταν μεσα.
Η τεραστια σκια που τους καλυψε τον εκανε να νοιωσει ενα αποτομο σφιξιμο στην καρδια. Οτι και να ηταν αυτη η σκια του ηταν πολυ γνωριμη.
===================================
Το προβληματικο διαστημοπλοιο προσγειωθηκε με τετοια δυναμη πανω τους που μεταλλο και σαρκα εγιναν ενα, σκοτωνοντας ακαριαια οποιον βρισκοταν απο κατω.
Ενα εκκωφαντικο 'Οχι' ακουστηκε πισω του κι ακολουθηθηκε απο μια σειρα αναρθρων ουρλιαχτων. Ηθελε να παει να ηρεμησει την Σενζεν μα του ηταν αδυνατον ν' αποτραβηξει τα ματια απο το θεαμα που απλοχερα του προσφεροταν. Ενα τεραστιο πετρινο χερι περασε διπλα απο το εν κινησει πια διαστημοπλοιο αφου η μοναδικη αλλη Κηρα πλην της Σενζεν βρισκοταν στο πηδαλιο. Επιφορτισμενα μ' ενα και μονο σκοπο τ' αγαλματα δεν εμοιαζαν καθολου με σκεπτομενα οντα. Στην προσπαθεια τους να πιασουν στον αερα το αστροπλοιο που εκανε συνεχεις ελιγμους για να τ' αποφυγει τα χερια των δυο πιο κοντινων κι επικινδυνων συγκρουστηκαν με αποτελεσμα τονοι πετρας να πεσουν στο εδαφος. Αυτη η μικρη καθυστερηση ηταν που εκανε την διαφορα. Το αστροπλοιο ανεπτυξε ταχυτητα και απομακρυνθηκε σε αποσταση ασφαλειας απο τους πετρινους γιγαντες.
================================
-'Τι ηταν αυτο' ? εκανε με φωνη που ετρεμε ο Ζοργκ μολις καταλαβε πως ηταν πια ασφαλεις.
-'Νεκροι, ειναι ολοι νεκροι' ειπε η Σενζεν ετοιμη σχεδον να παθει νευρικο κλονισμο.
-'Πες μου τι εγινε, τι ηταν αυτα τα πετρινα αγαλματα' ? επεμεινε ο Ζοργκ.
-'Νεκροι ολοι σου λεω, δεν καταλαβαινεις' ? ουρλιαξε η Σενζεν αρπαζοντας τον απο την στολη.
Ο Ζοργκ καταλαβε πως δεν θα μαθαινε τιποτα στην κατασταση που βρισκοταν η κοπελα. Ισως η αλλη να βρισκοταν σε καλυτερη κατασταση, να μπορουσε τουλαχιστον να μιλησει.
Δεν προλαβε να παει στο πιλοτηριο, την ειδε να μπαινει μεσα στον χωρο των επιβατων.
-'Τα εχει χασει' εκανε δειχνοντας την Σενζεν. 'Μα τι εγινε' ?
Η Κηρα τον κοιταξε και το βλεμμα της τον παγωσε.
-'Ο κρυσταλλος ? ρωτησε με αγωνια. 'Τον πηραμε τον κρυσταλλο' ?
-'Ναι, τον πηραμε. Αλλα για να γινει αυτο οι μονοι που επιζησαμε ειμαστε εμεις. Τον πηραμε τον καταραμενο κρυσταλλο' ξεσπασε η Ταμελ πετωντας του ταυτοχρονα το αντικειμενο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37
Ολοι κοιτουσαν τ' αγαλματα παγωμενοι. Κανενας τους δεν ηταν προετοιμασμενος η εκπαιδευμενος για κατι τετοιο κι ως ηταν φυσικο σαστισαν. Το βημα που πραγματοποιησε ενα απο τα αγαλματα εμοιαζε να ειναι η αφετηρια της αφυπνισης τους. Η Ταμελ ηταν η πρωτη που ορμησε στο αγαλμα και του καταφερε αλλεπαλληλα χτυπηματα με τις λεπιδες της. Κομματια πετρας αποκολληθηκαν απο το αγαλμα που δεν εμοιαζε να δινει ιδιαιτερη σημασια. Το επομενο ομως που συνεβη δεν μπορουσε να το κατανοησει ουτε η πλεον αχαλινωτη φαντασια.
Τα κομματια που ειχαν αποκολληθει κυλησαν πισω στην πετρινη μορφη κι ενσωματωθηκαν παλι στο υπολοιπο κορμι του. Η Ταμελ καταλαβε πως αυτο που αντιμετωπιζαν ηταν πανω και περα απο τις οποιες δυναμεις ειχαν. Το μονο που τους απεμενε ηταν ν' απομακρυνθουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν απο κει. Εδωσε το συνθημα για φυγη ενω εβλεπε πανικοβλητη και τα υπολοιπα αγαλματα να πλησιαζουν. Η μονη πετρινη μορφη που εξακολουθουσε να παραμενει ακινητη ηταν αυτη πανω στον θρονο που μολις της ειχαν αποσπασει τον κρυσταλλο.
===================================
Ο εκστασιασμενος και απορροφημενος με την αποκτηση του κρυσταλλου Πικτορ δεν ειχε καθολου χρονο να συνειδητοποιησει τι συνεβη. Μια πετρινη μορφη εσκυψε και τον φυλακισε στην τεραστια γροθια του. Μετα τον κολλησε με δυναμη πανω στο τοιχωμα του θολου λιωνοντας τον κυριολεκτικα. Την στιγμη που τον σηκωνε ψηλα ο κρυσταλλος του εφυγε απο τα χερια και η Σενζεν που παρακολουθησε ολη τη σκηνη μ' ενα εντυπωσιακο αλμα τον αρπαξε στον αερα. Τον εχωσε στον κορφο της κι αρχισε να τρεχει προς την εξοδο.
Μια περιεργη αισθηση ανωφελου καθηκοντος εσπρωξε τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι με τις Κηρες να σταθουν απεναντι στα πανυψηλα αγαλματα και ν' ανοιξουν πυρ. Τα λειζερ χτυπουσαν αδιακριτως διαλυοντας και καταστρεφοντας το υλικο απο το οποιο ηταν κατασκευασμενα. Ο ενθουσιασμος τους για την προσκαιρη αυτη επιτυχια απεβη μοιραιος.
Κυκλωθηκαν απο αλλα αγαλματα ενω παρακολουθουσαν αυτα που ειχαν καταστρεψει να επιστρεφουν στην αρχικη μορφη τους. Οι θανατοι τους ηταν φρικιαστικοι μα ηταν συντομοι.
=================================
Εχοντα βγαλει φτερα στα ποδια τους οι 3 Κηρες ετρεχαν με ολη τους την δυναμη προς την εξοδο ριχνοντας που και που μια ματια πισω τους. Οι πετρινες μορφες ηταν εντυπωσιακα αργες μα δεν χρειαζοταν να τρεξουν. Με καθε βημα που εκαναν καλυπταν περισσοτερη αποσταση απ' αυτην που καταφερναν οι Κηρες με το τρεξιμο. Σε μια τετοια κλεφτη ματια η Χεφει παρατηρησε κατι εξωφρενικο μα δεν ειχε χρονο να σταματησει να το πιστοποιησει.
-'Μεγαλωνουν σε υψος και ογκο' φωναξε στις αλλες ενω ενοιωθε την καρδια της ετοιμη να εκραγει απο την υπερπροσπαθεια 'δεν ξερω πως αλλα μου μοιαζουν μεγαλυτερα'.
Σπαταλησαν και οι τρεις ελαχιστα μα πολυτιμα δευτερολεπτα για να διαπιστωσουν αν αυτο που ισχυριζοταν η Χεφει αληθευε. Αληθευε με τον πιο αρρωστημενο τροπο. Οσο βρισκονταν στο κατοπιν τους οι πετρες που βρισκονταν εκατερωθεν του μεγαλου διαδρομου, σαν να ειχαν δικη τους ζωη, κυλουσαν κι ενσωματωνονταν με τις πετρινες φιγουρες.
Η Χεφει ειχε δικιο, προσθεταν υψος και ογκο συνεχως με καθε βημα που εκαναν.
====================================
Αυτο δεν δυσκολευε απλα τα πραγματα, καθιστουσε την υποθεση διαφυγη αδυνατη. Ολος ο τοπος ηταν σπαρμενος μ' αυτες τις τεραστιες πετρες. Αν ενσωματωνοντας στις πετρινες φιγουρες κανεις τους δεν θα εφευγε απο εκει ζωντανος. Τωρα η Ταμελ ηξερε γιατι κανενας ποτε δεν τα ειχε καταφερει προσπαθωντας να σφετεριστει τον κρυσταλλο. Κι εκεινος ο ενας που επεζησε αλλα εχασε τα λογικα του προφανως προλαβε με καποιο τροπο να επανατοποθετησει τον κρυσταλλο πισω στην θεση του απενεργοποιωντας ετσι τ' αγαλματα. Το θεαμα ομως που ειχε αντικρυσει ηταν αρκετο για να του σαλεψει για παντα τα λογικα.
Η αναμετρηση πλεον ηταν ανιση. Ειχαν καμποση διαδρομη να καλυψουν ακομα μα τα αγαλματα κρεμονταν σχεδον απο πανω τους. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν ολες τους νεκρες, τσακισμενες μεχρι θανατου μεσα σε ψυχρες, πετρινες γροθιες.
Αυτο που συνεχιζε να τις σπρωχνει μπροστα ηταν το ετοιμοθανατο φως ενος εσωτερικου λυχνου που εξεπνεε περιτριγυρισμενο απο το ενα φρικαλεο ερεβος.
===============================
-'Μην σταματατε, συνεχιστε' ακουσαν την καπως μακρινη φωνη της Χεφει. Γυρισαν ταυτοχρονα. Ειχε σταματησει δεκα μετρα μακρια τους με γυρισμενη την πλατη.
-'Καντε αυτο που σας λεω, θα τα καθυστερησω' προσθεσε.
-'Οχι' ουρλιαξε η Σενζεν 'οχι'.
-'Φυγετε' επανελαβε η Χεφει. 'Καποιοι πρεπει να φυγουν ζωντανοι απο εδω' προσθεσε.
Η Ταμελ αρπαξε την Σενζεν απο το μπρατσο αναγκαζοντας την να κινηθει προς τα εμπρος.
Καμια απο τις δυο δεν γυρισε να κοιταξει ξανα πισω.
Η Χεφει εβγαλε μια πολεμικη κραυγη βλεποντας το πρωτο αγαλμα να την εχει ηδη φτασει. Με μια επιδεξια κινηση απεφυγε το τεραστιο πελμα του την στιγμη που προσπαθουσε να την λιωσει στο εδαφος ενω με διαδοχικα χτυπηματα καταφερε να του αποκολλησει το ποδι στο υψος περιπου του αστραγαλου. Χανοντας την ισορροπια του η πετρινη μορφη επεσε με γδουπο στο εδαφος αναγκαζοντας αλλα δυο που επονταν να σκονταψουν επανω του.
======================================
Παιρνοντας θαρρος η Χεφει εκανε ακομα εναν ελιγμο ενω ταυτοχρονα με μια σπαθια εκοψε τα δαχτυλα ενος αγαλματος. Εφερε μερικες τουμπες στον εδαφος και επιχειρησε ενα ακομα αλμα προσπαθωντας ν' αποφυγει μια επερχομενη πετρινη μορφη. Οσο γρηγορη και να ηταν, αυτη ηταν μια μαχη που δεν μπορουσε ποτε να κερδισει. Οταν καταλαβε τι θα συμβει εκλεισε τα ματια και, ολως περιεργως, ενας αναστεναγμος ανακουφισης βγηκε απο το στηθος της.
Οι πετρινες παλαμες ενος αγαλματος εκλεισαν με δυναμη με την Χεφει παγιδευμενη αναμεσα τους λιωνοντας την κυριολεκτικα, οπως αυτη θα εκανε κατ' αντιστοιχια σ' ενα ανυπερασπιστο εντομο. Το αγαλμα δεν πανηγυρισε ουτε σταθηκε να θριαμβολογησει, συνεχισε να κυνηγαει τις δυο αλλες φιγουρες που απομακρυνονταν μαζι με τους αλλους πετρινους γιγαντες.
Ο χρονος που τους κερδισε η Χεφει απεδειχθη κατι περισσοτερο απο πολυτιμος. Για τις δυο Κηρες που ενοιωθαν τα γαμψα νυχια του θανατου να αιωρουνται πανω απο τα κεφαλια τους μπορει να ηταν η διαφορα αναμεσα στην ζωη και το τελος.
=================================
Πεταχτηκαν εξω απο το ανοιγμα ενδεδυμενες με τον πιο αλλοφρονα πανικο.
-'Φευγουμε τωρα' ειπε ξεψυχισμενα η Σενζεν' δεν υπαρχει δευτερολεπτο για χασιμο'.
Τοσο καιρο μαζι οι δεσμοι που ειχαν αναπτυχθει αναμεσα στις Κηρες ηταν τοσο εντονοι που πλεον καποια πραγματα δεν απαιτουσαν σκεψη, συνεβαιναν εντελως μηχανικα. Διχως να ρωτησει, διχως να σκεφτει καν η Βερμια ενστικτωδως ακολουθησε τις αλλες δυο στην απεγνωσμενη φυγη τους. Ομως δεν ισχυε το ιδιο και για τους αντρες της ασφαλειας που βρισκονταν μαζι της. Το αισθημα της περιεργειας ηταν καταδικαστικο.
Προλαβαν να ριξουν καποιες ριπες με τα λειζερ τους διχως να γνωριζουν πως ολη η προσπαθεια ηταν ασκοπη. Οι τρεις Κηρες δεν χρειαζοταν να δουν το κορμι ενος απο αυτους να περναει πανω απο τα κεφαλια τους και να συνθλιβεται μ' εναν απαισιο ηχο πανω σ' ενα βραχο.
Ηξεραν πως κανεις απ' οσους ειχαν μεινει πισω δεν θα εβγαινε ζωντανος.
-'Στο σκαφος' ειπε η Ταμελ 'στο σκαφος που λειτουργει'.
=================================
Ο μονος που καταλαβε αμεσα πως κατι δεν πηγαινε καλα βλεποντας τις να ερχονται τρεχοντας ηταν ο Ζοργκ. Οι κινουμενες πετρινες φιγουρες πισω τους σιγουρα απαιτουσαν μια λογικη εξηγηση μα ηξερε πως δεν ηταν η ωρα. Εκανε να τρεξει προς το μερος τους μα κοντοσταθηκε σκεφτομενες αυτους που δουλευαν μεσα στο υπο επισκευη σκαφος. Ειδε μια απο τις τρεις να ερχεται προς το μερος του κανοντας του συνεχως νοηματα.
-'Πηγαινε στο αλλο σκαφος' ειπε 'θα τους ειδοποιησω εγω αυτους' προσθεσε.
Ο Ζοργκ δεν διστασε καν. Μολις εφτασε στο αλλο σκαφος που βρισκονταν οι αλλες δυο Κηρες γυρισε να δει πισω του. Τους ειδε να τρεχουν ολοι προς το σκαφος οσο πιο γρηγορα μπορουσαν.
Ηθελαν λιγο ακομα για να φτασουν, θα τα καταφερναν. Οι μηχανες του σκαφους μουγριζαν ηδη, πλεον επαιζαν με τα δευτερολεπτα. Ειχαν φτασει σχεδον, σε λιγο θα ηταν μεσα.
Η τεραστια σκια που τους καλυψε τον εκανε να νοιωσει ενα αποτομο σφιξιμο στην καρδια. Οτι και να ηταν αυτη η σκια του ηταν πολυ γνωριμη.
===================================
Το προβληματικο διαστημοπλοιο προσγειωθηκε με τετοια δυναμη πανω τους που μεταλλο και σαρκα εγιναν ενα, σκοτωνοντας ακαριαια οποιον βρισκοταν απο κατω.
Ενα εκκωφαντικο 'Οχι' ακουστηκε πισω του κι ακολουθηθηκε απο μια σειρα αναρθρων ουρλιαχτων. Ηθελε να παει να ηρεμησει την Σενζεν μα του ηταν αδυνατον ν' αποτραβηξει τα ματια απο το θεαμα που απλοχερα του προσφεροταν. Ενα τεραστιο πετρινο χερι περασε διπλα απο το εν κινησει πια διαστημοπλοιο αφου η μοναδικη αλλη Κηρα πλην της Σενζεν βρισκοταν στο πηδαλιο. Επιφορτισμενα μ' ενα και μονο σκοπο τ' αγαλματα δεν εμοιαζαν καθολου με σκεπτομενα οντα. Στην προσπαθεια τους να πιασουν στον αερα το αστροπλοιο που εκανε συνεχεις ελιγμους για να τ' αποφυγει τα χερια των δυο πιο κοντινων κι επικινδυνων συγκρουστηκαν με αποτελεσμα τονοι πετρας να πεσουν στο εδαφος. Αυτη η μικρη καθυστερηση ηταν που εκανε την διαφορα. Το αστροπλοιο ανεπτυξε ταχυτητα και απομακρυνθηκε σε αποσταση ασφαλειας απο τους πετρινους γιγαντες.
================================
-'Τι ηταν αυτο' ? εκανε με φωνη που ετρεμε ο Ζοργκ μολις καταλαβε πως ηταν πια ασφαλεις.
-'Νεκροι, ειναι ολοι νεκροι' ειπε η Σενζεν ετοιμη σχεδον να παθει νευρικο κλονισμο.
-'Πες μου τι εγινε, τι ηταν αυτα τα πετρινα αγαλματα' ? επεμεινε ο Ζοργκ.
-'Νεκροι ολοι σου λεω, δεν καταλαβαινεις' ? ουρλιαξε η Σενζεν αρπαζοντας τον απο την στολη.
Ο Ζοργκ καταλαβε πως δεν θα μαθαινε τιποτα στην κατασταση που βρισκοταν η κοπελα. Ισως η αλλη να βρισκοταν σε καλυτερη κατασταση, να μπορουσε τουλαχιστον να μιλησει.
Δεν προλαβε να παει στο πιλοτηριο, την ειδε να μπαινει μεσα στον χωρο των επιβατων.
-'Τα εχει χασει' εκανε δειχνοντας την Σενζεν. 'Μα τι εγινε' ?
Η Κηρα τον κοιταξε και το βλεμμα της τον παγωσε.
-'Ο κρυσταλλος ? ρωτησε με αγωνια. 'Τον πηραμε τον κρυσταλλο' ?
-'Ναι, τον πηραμε. Αλλα για να γινει αυτο οι μονοι που επιζησαμε ειμαστε εμεις. Τον πηραμε τον καταραμενο κρυσταλλο' ξεσπασε η Ταμελ πετωντας του ταυτοχρονα το αντικειμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου